ਪ੍ਰੀਤੋ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਵਾੜੇ ਚੋਂ ਧਾਰ ਕੱਢਕੇ ਨਿੱਕਲੀ ਸੀ ਕਿ ਡੇਰੇ ਦੇ ਸਪੀਕਰ ਚੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਕਿ ਕੱਲ ਅੱਸੂ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਹੈ। ਡੇਰੇ ਤੇ ਅੱਸੂ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਨੂੰ ਹੁੰਦੇ ਸਮਾਗਮ ਤੇ ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਨੂੰ ਹੁੰਮ ਹੁੰਮਾ ਕੇ ਪੁੱਜਣ ਫਾ ਸੱਦਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਰਿਸ਼ੀਕੇਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧ ਦੇ ਇਸ਼ਨਾਨ ਲਈ ਗੰਗਾ ਜਲ ਲੈਣ ਗਏ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਟੋਲੀ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈ ਸੀ। 

ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਟੋਲੀ ਹਰ ਸਾਲ ਸੰਗਰਾਂਦ ਤੋਂ ਦਸ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਗੰਗਾ ਜਲ ਲੈਣ ਰਿਸ਼ੀਕੇਸ਼  ਹਰਦੁਆਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।  ਇਹਨਾਂ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਚ ਉਸਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਬਲਦੀਪ ਵੀ ਮੋਹਰੀ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਭੁੱਲਾਂ ਬਖਸ਼ਾਉਂਦੇ ਫਿਰਦੇ ਸੀ। 

ਚੌਂਕੇ ਤੇ ਲਾਟੂ ਬਾਲ ਉਸਨੇ ਚਾਹ ਤੇ ਤੇ ਰਾਤੀਂ ਪੀਣ  ਲਈ ਦੁੱਧ ਰੱਖਕੇ ਬਾਕੀ ਦੁੱਧ ਅੱਜ ਜਾਗ ਨਾ ਲੈ ਕੇ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਹਾਰੇ ਚ ਹੀ ਧਰ ਦਿੱਤਾ।  ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਦੁੱਧ ਸੰਗਤ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਡੇਰੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਸਬਜ਼ੀ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖ ਗਈ ਸੀ।  ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਚਾਰ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਛਾਬੇ ਚ ਰੱਖ ਲਈਆਂ. ਉਸਨੂੰ ਉਮੀਦ ਘੱਟ ਹੀ ਸੀ ਬਲਦੀਪ ਆਕੇ ਰੋਟੀ ਖਾਊ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਝਗੜੇ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਕਾ ਕੇ ਰੱਖ ਲਈਆਂ। 

ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਫੜਾ ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬਹਿਕੇ ਖਾਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ। ਐਨੇ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਗੁਆਂਢਣ ਸੰਤੀ ਕੌਲੀ ਲੈ ਸਬਜ਼ੀ ਮੰਗਣ ਆ ਗਈ।  ਉਹਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਤੱਕ ਰੁਕਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ ਤਿੰਨੋਂ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਸਮਾਗਮ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਵਿਉਂਤ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।  ਪ੍ਰੀਤੋ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੀ ਰਹੀ। 

ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੋਂ ਕੌਲੀ ਫੜ ਸਬਜ਼ੀ ਚੁੱਲੇ ਅੱਗਿਓ ਪਤੀਲੇ ਵਿਚੋਂ ਭਰਕੇ ਫੜਾਉਣ ਲੱਗੀ। www.harjotdikalam.com

“ਅੱਜ ਵੀ ਮੂੰਹ ਲਟਕਾਈ ਬੈਠੀ ਏ, ਅੱਜ ਤੇ ਤੇਰਾ ਰਾਂਝਾ ਦੱਸ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਮੁੜਕੇ ਆਇਆ ,ਚਾਅ ਨਹੀਂ ਮੁਕਦਾ ਹੋਣਾ ਤੇਰਾ।  ਸ਼ਾਂਤੀ ਉਹਨੂੰ ਛੇੜਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ। 

” ਜਿਹੜੇ ਹੋਏ ਹੀ ਪੱਕੇ ਸ਼ਰਾਬੀ ਉਹ ਦੱਸ ਦਿਨ ਬਾਹਰ ਰਹਿ ਕੇ ਆਵੇ ਭਾਵੇਂ ਨਾਲ ਰਹੇ , ਉਹਦੇ ਲਈ ਕਾਹਦਾ ਚਾਅ,” ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਉਸੇ ਲਹਿਜੇ ਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। 

ਆਹੋ, ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਕਹਿ ਅੰਦਰੋਂ ਭਾਵੇਂ ਲੱਡੂ ਫੁੱਟਦੇ ਹੋਣ।  ਹੁਣ ਤਾਂ ਸੁੱਖ ਨਾ ਰਾਤੀਂ ਮੌਸਮ ਵੀ ਠੰਡ ਵਰਤਾਉਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਏ , ਵਿਹੜੇ ਚ ਸੌਣ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ” ਸੰਤੀ ਇਸ਼ਾਰੇ ਚ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਮਜਾਕ ਕਰਦੀ ਅਹੁ ਗਈ। 

ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਅਣਗੌਲੀ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਭਾਂਡੇ ਟੀਂਡੇ ਸਾਂਭਕੇ ,ਡੰਗਰਾਂ ਵੱਲ ਗੇੜਾ ਕੱਢ ਆਪਣਾ ਤੇ ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਮੰਜਾ ਵੀ ਸੱਸ ਦੇ ਮੰਜੇ ਕੋਲ ਡਾਹ ਕੇ ਲੇਟ ਗਈ। ਜਾਗੋ ਮੀਟੀ ਚ ਹੀ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਸੱਸ ਕਿਸੇ ਮੰਤਰ ਨੂੰ ਜਪਦੀ ਜਪਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸੌਂ ਹੀ ਗਈ ਸੀ। 

ਭਾਦੋਂ ਮੁੱਕਣ ਤੇ ਸੀ ਤੇ ਅਸਮਾਨ ਪੂਰਾ ਸਾਫ ਸੀ।  ਅਸਮਾਨ ਚ ਚਮਕਦੇ ਤਾਰੇ ਦੇਖਦੀ ਉਹ ਤਾਰਿਆਂ ਚ ਹੀ ਗੁਆਚ ਗਈ।  ਸਾਡੀ ਦਿਸਦੇ ਅਸਮਾਨ ਚ ਤਾਰੇ ਤੇ ਮੌਸਮ ਦੀ ਠੰਡਕ ਨੇ ਉਸਦੇ ਲਹਿਜੇ ਚ ਨਰਮਾਈ ਲੈ ਆਈ ਸੀ।  ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਅੱਸੂ ਦੇ ਨਰਾਤੇ ਚ ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਸਭ ਯਾਦ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।  ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਆ ਚਾਅ ਤਿਆਰੀਆਂ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ। 

ਐਨੇ ਨੂੰ ਬਲਦੀਪ ਆ ਗਿਆ।  ਮੇਂ ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਹੀ ਉਹ ਕੁੰਡਾ ਖੋਲ੍ਹਕੇ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।  ਫਿਰ ਗੇਟ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਹ ਅੰਦਰ ਆਇਆ।   ਅੱਜ ਵੀ ਉਹਦਾ ਪੈਰ ਸਿਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਟਿਕ ਰਿਹਾ ,. ਪਰ ਬੇਬੇ ਦੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਕਰਕੇ ਬੜੇ ਹੌਲੀ ਬੋਲਿਆ ”  ” ਮੈਂ  ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਹੀ ਸੋਵਾਗਾਂ ਸਬਾਤ ਚ।ਪ੍ਰੀਤੋ ਉੱਠੀ ਜੁੱਲੀ ਕੱਠੀ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤੀ ਫਿਰ ਮੰਜਾ ਅੰਦਰ ਡਾਹ ਕੇ ਜੁੱਲੀ ਵਿਛਾ ਕੇ ਆ ਗਈ।  ਉਹਨੇ ਬਲਦੀਪ ਤੋਂ ਰੋਟੀ ਜਾਂ ਦੁੱਧ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ ਪਰ ਉਹਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।  ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਹ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਮਗਰੋਂ ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੀਂਦਾ।  ਢੋਵੰਨੇ ਸਰਸਰੀ ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਪਿਛਲੇ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ।  ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਨਸ਼ੇ ਚ ਹੋਣ ਵੇਲੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨਾ ਬਿਲਕੁਲ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮਾੜਾ ਮੋਟਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਕੇ ਉਹ ਗੱਲ ਟਲਦੀ ਰਹੀ.

ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਉਹਨੇ ਸਵੇਰੇ ਛੇਤੀ ਉੱਠਣ ਦਾ ਸੁਲਾ ਮਾਰਕੇ ਸੌਂ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।  ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਅੰਦਰ ਸੌਣ ਲਈ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੋ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਕੰਬਲ ਵਲ੍ਹੇਟ  ਤੇ ਮੂੰਹ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਢੱਕ ਕੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਾਉਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਚੁੰਨੀ ਵਿੱਚੋ ਦਿਸਦੇ ਤਾਰੇ ਉਸਨੂੰ ਰੁਮਾਂਚ ਨਾਲ ਭਰ  ਰਹੇ ਸੀ। 

ਬਲਦੀਪ ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਤੋਂ ਟਿਕ ਨਾ ਹੋਇਆ।  ਦਸਾਂ ਕੁ ਮਿੰਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਮੁੜ ਉਹਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਆ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਪੀਣ ਲਈ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਰਖਿਆ ਉਹ ਤਾਂ ਰੱਖ ਦੇ। 

ਪ੍ਰੀਤੋ ਉੱਠੀ ਤੇ ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਗੜਵੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਭਰਕੇ ਕੌਲੀ ਨਾਲ ਢੱਕ ਕੇ ਮੰਜੇ ਕੋਲ ਪੈ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਰੱਖਕੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਨ ਲੱਗੀ।  ਮੰਜੇ ਦੀ ਬਾਹੀ ਤੇ ਬੈਠੇ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਂਹ ਤੋਂ ਫੜਕੇ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਖਿੱਚ ਲਿਆ।  

ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਅੰਦਰ ਸੌਣ ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਪਾਣੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਿਥੋਂ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ।  ਪਰ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋ ਆਉਂਦੀ ਹਵਾੜ ਉਸਨੂੰ ਜਮਾਂ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦੀ।  

ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਕਿਹਾ ਛੱਡੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੇਰ ਹੋ ਗਏ ਹਾਂ ਕੱਲ ਛੇਤੀ ਉੱਠਣਾ ਤੇ ਡੇਰੇ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਜਾਣਾ , ਇੱਕ ਸਾਲ ਚ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਖੁੱਲ ਕੇ ਨਾ ਕਹਿ ਸਕੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਲਗਦੀ। ਹਰ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੀ ਬਹਾਨਾ ਘੜਦੀ ਤਾਂ ਜੋ ਕਿਤੇ ਉਹ ਬਚ ਜਾਏ।

ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਉਸਦਾ ਬਹਾਨਾ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਅੱਜ ਸੁਣਿਆ। ਬਾਹੋਂ ਫ਼ੜਕੇ ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਟੇਢਾ ਵਿਛ ਕੇ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਲਿਟਾ ਲਿਆ। ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਧੌਣ ਕੋਲ਼ੋਂ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਸੇਕ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਕੱਠੀ ਹੋ ਗਈ ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਫੜ ਉਸਦੇ ਪਰਾਂ ਹੁੰਦੇ ਮੂੰਹ ਕੋਲ ਖਿੱਚਣ ਲੱਗਾ ।ਪਰ ਉਹ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਨਾ ਸਹੀ ਤਾਂ ਗਰਦਨ ਕੋਲ ਹੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਬਾਕੀ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗਾ । ਹੱਥ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਨਾਜ਼ੁਕ ਅੰਗਾਂ ਤੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ।ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਤੇ ਪਕੜ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਨੂੰ ਭਲੀ ਭਾਂਤੀਂ ਦੱਸ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਾਸਾ ਪਲਟਕੇ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਥੱਲੇ ਮੰਜੇ ਉੱਤੇ ਸੁੱਟ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਢੱਕ ਲਿਆ। ਅਚਾਨਕ ਡਿੱਗਣ ਕਰਕੇ ਮੰਜੇ ਦੀ ਢਿੱਲੀ ਦੌਣ ਤੇ ਢਿੱਲੀਆਂ ਬਾਹੀਆਂ ਇੱਕ ਦਮ ਚੂਕ ਉੱਠੀਆਂ।ਪ੍ਰੀਤੋ ਉੱਤੇ ਲਿਟਕੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਚ ਨਰਮ ਕਲੇਜਾ ਸਖ਼ਤ ਹੋਕੇ ਚੁਬਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਵੀ ਕੁਝ ਇਹੋ ਹਾਲ ਸੀ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਚੁੰਮਣ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ । ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਉਹ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਟਟੋਲ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ।ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੇ ਉਤਰਾਅ ਚੜਾਅ ਤੇ ਦੇਹਾਂ ਦੀ ਰਗੜ ਨੇ ਪਿੰਡੇ ਵਿਚੋਂ ਭਾਫ਼ ਨਿਕਲਣ ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਉੱਤਰ ਹੁਣ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਹ ਹਰ ਬੀਤਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਬਲਦੀਪ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ । ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਸਦੀ ਦੇਹ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਘਲ ਗਈ ਸੀ ।ਬਲਦੀਪ ਹੱਥਾਂ ਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਜਾਦੂ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਤੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਉਹ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ ਉਸਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਤੇ ਹਵਾੜ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ ।।ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਉਂਝ ਹੀ  ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਪੋਟੇ ਪੋਟੇ ਨੂੰ ਛੂਹਣਾ ਵੀ। ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਹੱਥ ਮਹਿਜ਼ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਕੱਸੇ ਹੋਏ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬਲਦੀਪ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਇੰਝ ਹੀ ਜੜ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੋਵੇ।  ਇਹ ਸਭ ਅਜੇਂ ਤਾਣੀ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਬੇਪਰਦ ਕੀਤੇ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪੂਰੇ ਕਪੜੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਤਾਰੇ ਸੀ ਅੱਜ ਕਿਥੋਂ ਉਤਾਰਨੇ ਸੀ। ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਮਹਿਜ਼ ਜਰੂਰਤ ਜੋਗਾ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ  . ਹੁਣ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪਰ ਬੇਹੱਦ ਤੇਜ਼ੀ ਤੇ ਬੇਹੱਦ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ। ਜਿੰਨੀ ਉਹ ਕਾਹਲੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪ੍ਰੀਤੋ ਓਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਉਸਨੂੰ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ।ਉਹ ਹਲੇ ਹੋਰ ਉਸਦੇ ਮਜਬੂਤ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਢਿੱਲੀ ਦੌਣ ਵਾਲੇ ਉਸ ਮੰਜੇ ਚ ਬਲਦੀਪ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਢੱਕ ਕੇ ਲਿਆ ਤੇ ਬੜੀ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਖੁਦ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਅਵਾਜ ਸਾਹਾਂ ਤੇ ਮਿੱਠੀ ਜਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮੰਜੇ ਚੂੰਚ ਚੂੰ ਦੀ ਆਵਾਜ ਹੀ ਅਲਗ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਆਪਣੀ ਅਵਾਜ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਬੁੱਲਾਂ ਚ ਹੀ ਲੁਕੋ ਰਖਿਆ ਸੀ ਬਿਲਕੁਲ ਗੂੰਗੇ ਦੇ ਵਾਂਗ ਔਰਤ ਹੋਕੇ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਚ ਬੁੱਲ੍ਹ ਘੁੱਟਣੇ ਸਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।। ਢਿੱਲੇ ਮੰਜੇ ਉੱਤੇ ਢਿੱਲੇ ਕੀਤੇ ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਦੇਹਾਂ ਅੱਧੇ ਕੁ ਕੱਪੜਿਆਂ ਚ ਟਕਰਾਉਂਦੀਆਂ । ਇਹ ਟੱਕਰ ਓਨਾ ਚਿਰ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਬਲਦੀਪ ਥੱਕ ਤੇ ਸੁਰਖਰੂ ਹੋਕੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੁੜਕ ਨਾ ਗਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਪਲ ਮਾਣੇ ਓੰਨੇ ਕੁ ਅੰਦਰ ਹੀ ਲੁਕੋ ਕੇ ਉਸਨੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਦੂਰ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਢਿੱਲੇ ਕਪੜੇ ਕਸਕੇ ਬਾਹਰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਆ ਕੇ ਲੇਟ ਗਈ। 

ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਹ ਖੇਲ੍ਹ ਪਿਛਲੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਇੰਝ ਹੀ ਸੀ।  ਮਨ ਬੇਮਨ ਨਸ਼ੇ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਨਸ਼ੇ ਹਰ ਤਰੀਕੇ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਮਾਣਿਆ ਸੀ।  ਪਰ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਇਸ ਨਸ਼ੇ ਚ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਬਲਦੀਪ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਅਧੂਰਾ ਹੀ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਮਸੀ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੇ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉੱਪਰੋਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਉਮਰ 25 ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਟੱਪੀ । ਇਹ ਉਮਰ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਆਪਣੇ ਹਮਸਫ਼ਰ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬਾਕੀ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ ਓਪਰੀਆਂ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ ਪਿਆਰਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਇਹ ਸਾਥ ਪੂਰਨ ਇਕੱਲ ਤੇ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਵਿੱਚ । ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੇ ਵਿਆਹ ਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਜੇ ਮਨ ਦੇ ਤਾਂ ਅਜੇ ਪੂਰੇ ਚਾਅ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉੱਤਰੇ।ਚਾਅ ਤਾਂ ਪੂਰੇ ਹੁੰਦੇ ਜੇ ਦੋਂਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੱਸਦੇ । ਇੱਕ ਸਾਲ ਇੰਝ ਹੀ ਕਾਹਲੀ ਤੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਦੱਸੇ ਬੋਲੇ ਸਮਝਦੇ ਕੱਢਿਆ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਮਨਾਂ ਦੀ ਸਮਝ ਨਾਲੋਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨੂੰ ਵੱਧ ਸਮਝਣ ਲੱਗੇ ਸੀ । ਇੱਕ ਸਾਲ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੁੱਖ ਚ ਇਸ ਖੇਡ ਦੀ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ।  ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਕੱਲ੍ਹ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੇ ਡੇਰੇ ਤੇ ਹੁੰਦੇ ਸਮਾਗਮ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵੇਲੇ ਸੁੱਖੀ ਸੁੱਖਣਾ ਤੋਂ ਸੀ।  ਕਹਿੰਦੇ ਉਸ ਡੇਰੇ ਤੇ ਸੁੱਖੀ ਸੁੱਖਣਾ ਕਦੇ ਅਧੂਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦੀ। ਪ੍ਰੀਤੋ ਸੋਚਦੀ ਖੌਰੇ ਉਸਦੀ ਅਣਭੋਲਪੁਣੇ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਗਲਤੀ ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਮਾਫ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਮਾਂ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁੱਖ ਦੇ ਦੇਵੇ।  ਸੋਚਦੀ ਤੇ ਉਮੀਦ ਬੰਨਦੀ ਉਹ ਸੌਂ ਗਈ ਸੀ।  

ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਉੱਥੇ ਤਾਂ ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਸੀ।  ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਆਮ ਵਰਗੀਆਂ ਸੀ।  ਅਜੇ ਉਹ ਅੱਧ ਸੁੱਤੇ ਜਹੇ ਉਂਝ ਹੀ ਲੇਟੇ ਹੋਏ ਸੀ ਕਿ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ  ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਤਿਆਗਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀਤੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਛੇਤੀ ਹੀ ਸੱਚ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਹੈ।  ਤਾਂ ਸੱਸ ਤੇ ਨੂੰਹ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਅੱਡੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸੀ। 

ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਰਿਸ਼ੀਕੇਸ਼ ਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਫ਼ਕੀਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਇਕ ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਨੂਰ ਸੀ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ। ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਸਭ ਨੇ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਕੁਝ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਜਲਦ ਹੀ ਡੇਰੇ ਚ ਆਉਣ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਸੀ। ਇਹ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਕੀ ਸੀ ਇਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਪਿੰਡ ਵੱਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸੀ। ਇੱਕ ਸਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਸਤਲੁਜ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮੁਲਖ ਰਾਜ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਚਾਰ ਪਿੰਡਾਂ ਚੰਨਵਾਲ,ਮੱਲਪੁਰ ,ਪ੍ਰਤੀਮਪੁਰਾ ਤੇ ਮਹਿਮਾਵਲਾ ਦੀ ਮੌੜੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਸੀ। ਦੋ ਸਮਕੋਣ ਤੇ ਕੱਟਦੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਚੁਰਸਤੇ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਪਿੰਡ 1 ਕੁ ਮੀਲ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਚੰਨਵਾਲ ਸੀ ਜੋ ਅੱਧੇ ਮੀਲ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਦੂਰੀ ਤੇ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਅਜੇ ਇਹ ਇਲਾਕਾ ਬਹੁਤ ਜੰਗਲ ਸੀ , ਥੋੜੀ ਖੇਤੀ ਵਾਲੀ ਜਮੀਨ ਸੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਰੇਤੇ ਦੇ ਟਿੱਬੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਸਦੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਚ ਜੰਗਲ ਦੀ ਜਮੀਨ ਖੇਤੀ ਹੇਠ ਆ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਖੇਤੀ ਵਾਲੀ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਹੇਠ। ਬਹੁਤੇ ਟਿੱਬੇ ਕਰਾਹ ਲਗਾ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਾਫ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸੀ ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਰੇਤ ਤੇ ਕੁਝ ਕਿੱਲੇ ਜਮੀਨ ਚ ਟਿੱਬੇ ਦਿਸ ਜਾਂਦੇ ਸੀ। ਮੁਲਖ ਰਾਜ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਅੱਡ ਜਾਤਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਚਾਰ ਪਿੰਡ ਬੰਨੇ ਸੀ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਅੱਜ ਇਹ ਪਰਿਵਾਰ ਦਸਾਂ ਵੀਹਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਚ ਬਦਲ ਚੁੱਕੇ ਸੀ 4-5 ਪੀੜੀਆਂ ਬਦਲ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਚਰਨ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲਾਤਾਂ ਚੁਰਸਤੇ ਤੇ ਵੀ ਲਗਦੀਆਂ ਸੀ। ਇਸੇ ਚੁਰਸਤੇ ਤੇ ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਤੇ ਮੁਲਖ ਰਾਜ ਨੇ ਖੂਹੀ ਛਾਂਦਾਰ ਜਗ੍ਹਾ ਵੇਖ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਖੂਹੀ ਪਟਵਾਈ। ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰਾਹੀਆਂ ਦੇ ਆਰਾਮ ਲਈ ਥੁੜੇ ਬਣਵਾਏ। ਫਲਦਾਰ ਰੁੱਖ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ ਫਿਰ ਹੋਰ ਵੀ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤੇ। ਚਾਰੋਂ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਸਾਂਝੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਜਾਂ ਗਰਮੀ ਚ ਦਮ ਭਰਨ ਲਈ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਸੀ।
ਸਮਾਂ ਬਦਲਿਆ ਮੁਲਖ ਰਾਜ ਤੇ ਉਹਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਕਿਧਰੇ ਹੋਰ ਉੱਡ ਪੁੱਡ ਗਏ। ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਚੌਧਰ ਜਾਂ ਸਰਪੰਚੀ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਆ ਗਈ। ਖੂਹੀ ਤੇ ਇਸ ਜਗ੍ਹ ਦੀ ਅਹਿਮੀਅਤ ਘਟਦੀ ਗਈ। ਪਿਛਲੇ ਦੋ ਦਹਾਕਿਆਂ ਚ ਖੂਹਾਂ ਦੀ ਜਗਾ ਟਿਊਬਵੈੱਲ ਆ ਗਏ। ਘਰ ਘਰ ਨਲਕੇ ਹੋ ਗਏ। ਖੂਹੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਰਕੇ ਸੁੱਕਦੀ ਗਈ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾਨੀ ਨੇ ਰਾਹੀਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਨਲਕਾ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਖੂਹੀ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਸਿਰਫ ਖੂਹ ਨਾ ਹੋਕੇ ਕਰੀਬ ਦੋ ਕਿੱਲੇ ਚ ਬਣੇ ਚਬੂਤਰੇ 3-4 ਖਣਾਂ ਦੇ ਦੋ ਕਮਰੇ ਤੇ ਵਰਾਂਡਾ ਸਭ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਨਾਮ ਸੀ। ਖੂਹੀ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਫਲਦਾਰ ਰੁੱਖ ਬਿਨਾਂ ਸਾਂਭ ਤੋਂ ਹਰ ਸਾਲ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ,ਡਿੱਗ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕੀ ਲੱਕੜਾਂ ਕੱਟ ਘਰ ਲੈ ਜਾਂਦੇ। ਪਾਣੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸੁੱਕ ਗਿਆਂ ਸੀ , ਲੱਕੜ ਸਰਕੜੇ ਤੇ ਕੱਚੀ ਪੱਕੀ ਇੱਟ ਨਾਲ ਬਣੇ ਕਮਰੇ ਵੀ ਟੁੱਟਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਦਰਵਾਜੇ ਖਿੜਕੀਆਂ ਕੁਝ ਗੱਲ ਸੜ ਗਏ। ਕੋਈ ਭੰਗੀ ਅਮਲੀ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਸਮਾਨ ਲਾਹ ਕੇ ਵੇਚ ਗਿਆ .ਹਰੀ ਭਰੀ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਚਹਿਲ ਪਹਿਲ ਨਾਲ ਰੌਣਕ ਨਾਲ ਭਰੀ ਖੂਹੀ ਇੱਕ ਉਜਾੜ ਜਿਹੇ ਚ ਬਦਲ ਗਈ।ਲੋਕੀ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਜਾਂ ਦੇਰ ਰਾਤ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਕਤਰਾਉਂਦੇ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਖੂਹੀ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਅਚਾਨਕ ਪਲਟੀ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਘੁੰਮਦਾ ਘੁੰਮਦਾ ਰਮਤਾ ਸਾਧੂ ਇਧਰ ਆ ਨਿਕਲਿਆ। ਇੱਕ ਰਮਣੀਕ ਜਗਾ ਨੂੰ ਉਜਾੜ ਪਈ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਧੂਣਾ ਇਥੇ ਹੀ ਧੁਖਾ ਦਿੱਤਾ। ਧੂਣੀ ਧੁਖਦੀ ਵੇਖ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਪਿੰਡੋ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਦੇ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਖਾਣ ਲਈ ਕਦੇ ਵੀ ਮੰਗਣ ਨਾ ਜਾਂਦਾ। ਉਸਦਾ ਧੂਣੀ ਧੁਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਉਹ ਆਪ ਮੰਤਰ ਜਪਦਾ ਖੂਹੀ ਦੀ ਜਗਾ ਦੀ ਸਫਾਈ ਚ ਲੱਗਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੇ ਉਜਾੜ ਵਾਂਗ ਉੱਗੀਆਂ ਝਾੜੀਆਂ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕੀਤੀ। ਟੋਇਆਂ ਨੂੰ ਪੱਧਰਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਟੁੱਟੀ ਛੱਤ ਤੇ ਦਰਵਾਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਕੀਤਾ। ਦਰਵਾਜੇ ਕਿਸੇ ਚੰਨਵਾਲ ਦੇ ਤਰਖਾਣ ਦੇ ਘਰ ਸੁੱਟ ਆਇਆ। ਉਹਨੇ ਸੇਵਾ ਸਮਝ ਕੁਝ ਲੱਕੜ ਆਪਣੇ ਕੋਲੋਂ ਲਾ ਨਵੇਂ ਦਰਵਾਜੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤੇ। ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਇੱਕ ਦੋ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਰੋਜ ਆਉਂਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਲਾਇ ਕੇ ਖੂਹੀ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕੀਤੀ। ਥੋੜੀ ਮੁਰੰਮਤ ਸਫਾਈ ਤੇ ਨਵੀਂ ਚਿਣਾਈ ਮਗਰੋਂ ਖੂਹੀ ਮੁੜ ਹਰੀ ਹੋ ਗਈ।
ਖੂਹ ਦਾ ਮੁੜ ਹਰਾ ਹੋਣਾ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਖ਼ਵਾਜਾ ਦੇਵਤਾ ਦਾ ਇੱਕ ਵਰ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ। ਜਿਥੇ ਖੂਹ ਦਾ ਸੁੱਕ ਜਾਣਾ ਕਿਸੇ ਫਕੀਰ ਦੇ ਸ਼ਰਾਪ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਉਸਦਾ ਮੁੜ ਹਰਾ ਹੋਣਾ ਕਿਸੇ ਕਰਨੀ ਵਾਲਰ ਪੁਰਸ਼ ਹੱਥੋਂ ਹੀ ਸੰਭਵ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਖੂਹੀ ਦੇ ਹਰੇ ਹੋਣ ਖਬਰ ਜੰਗਲ ਦੀ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਚਾਰਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਫੈਲ ਗਈ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਥੋੜੇ ਹੀ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਰਮਤੇ ਸਾਧ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਹਰ ਘਰ ਚਰਚਾ ਤੇ ਉਸਦੀ ਮਾਨਤਾ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ।
ਲੋਕੀ ਭੱਜ ਭੱਜ ਮੁੜ ਚਲਦੀ ਖੂਹੀ ਦੇਖਣ ਆਉਂਦੇ। ਰਮਤਾ ਸਾਧੂ ਪੀੜ ਤੋਂ ਦੂਰ ਆਪਣੀ ਹੀ ਮੌਜ਼ ਚ ਮੰਤਰ ਜਪਦਾ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਚ ਰੁਝਾ ਹੁੰਦਾ। ਲੋਕਾਂ ਚ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਮੌਜ਼ੀ ਬਾਬਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਮੋਹਰਤਬ ਬੰਦਿਆ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕਰਕੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਖਵਾਜੇ ਦਾ ਭੰਡਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਅਗਲਾ ਫੈਸਲਾ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਰਬ ਸੰਮਤੀ ਨਾਲ ਖੂਹੀ ਤੇ ਇਹਦੀ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਦਾ ਜਿੰਮਾ ਮੌਜੀ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਸੌਂਪਣ ਦਾ ਕੀਤਾ। ਮੌਜੀ ਅੱਗੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇਥੇ ਹੀ ਆਪਣਾ ਧੂਣਾ ਰਮਾਈ ਰੱਖਣ ਤੇ ਆਪਣਾ ਡੇਰਾ ਜਮਾ ਲੈਣ ਪਿੰਡਾਂ ਵਾਲੇ ਸਰਦੇ ਪੂਜਦੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਡੇਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਗੇ।
ਤਤਾਥਸੂ ! ਜੋ ਆਦਿ ਨਾਥ ਦਾ ਇੱਛਾ !. ਆਖ ਬਾਬੇ ਮੌਜੀ ਨੇ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਉਸੇ ਜਿਮਨ ਤੇ ਕਿਆਰੀਆਂ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਫੁੱਲ ਦੇ ਬੂਟੇ ਸਬਜ਼ੀ , ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਲਗਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਗੋਡੀ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਸ ਕੋਲ ਬੀਜਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਭੰਡਾਰ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਬੀਜ ਲਗਾਉਂਦਾ ਉੱਗ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਭਗਤ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰ ਉਸਨੇ ਪੂਰੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਕੰਡਿਆਲੀ ਤਾਰ ਦੀ ਵਾੜ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਕਿਤੇ ਗੁੱਜਰਾਂ ਜਾਨ ਪਾਲੀਆਂ ਦੇ ਵੱਗ ਉਸਦੀ ਖੇਤੀ ਨਾ ਉਜਾੜ ਦੇਣ। ਦੋਵੇਂ ਕਮਰੇ ਤੇ ਵਰਾਂਡੇ ਦੀ ਮੁਰੰਮਤ ਵੀ ਹੋ ਗਈ। ਪਿੰਡੋਂ ਦੁੱਧ ਰੋਟੀ ਵਾਹਵਾ ਆਏ ਜਾਂਦੀ। ਇੱਕ ਪੱਕਾ ਸੇਵਾਦਾਰ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੋਈ ਯਾਤਰੀ ਕੋਈ ਭੂਖਨ ਭਾਣਾ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਰੋਟੀ ਜਾਂ ਦੁੱਧ ਦੀ ਸੇਵਾ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।
ਲੋਕਾਂ ਚ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਮੌਜੀ ਦੇ ਹੱਥ ਐਨੀ ਕੁ ਬਰਕਤ ਏ ਕਿ ਦੁੱਧ ਭਾਵੇਂ ਕਿੱਲੋ ਹੋਵੇ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪੰਜਾਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਸਭ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੌਜੀ ਹੱਥ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਚਲਦੇ ਵਹਿਮਾਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਇਤਰਾਜ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੌਜ ਚ ਆ ਕੇ ਕਪੜੇ ਉਤਾਰ ਪੂਰਨ ਨਗਨ ਹੋਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਨੇ ਪੂਰਨ ਤੌਰ ਤੇ ਵਸਤਰ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤੇ। ਸੇਵਾਦਾਰ ਨੇ ਹੀ ਇਹ ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਸੀ ਕਿ ਮੌਜੀ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਚ ਆ ਆਦਿ ਨਾਥ ਨੇ ਉਹਦੀ ਕਰਮ-ਕਮਾਈ ਦੇ ਪੂਰਨ ਹੋਣ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਦੁਨਿਆਵੀ ਇਛਾਵਾਂ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਦਾ ਵਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਉਹਦਾ ਨਗਨ ਹੋ ਜਾਣ ਚ ਕੋਈ ਔਕੜ ਨਹੀਂ।
ਪਰ ਨੌਜਵਾਨ ਸਭਾ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਸਖ਼ਤ ਇਤਰਾਜ਼ ਸੀ। ਹਨੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਤੇ ਸ਼ਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਕਈ ਬੀਬੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਬਾਬੇ ਦੇ ਡੇਰੇ ਜਾਂ ਲੱਗ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਤਰਾਜ ਸੀ ਕਿ ਔਰਤਾਂ ਸਾਹਨਵੇ ਕੋਈ ਮਰਦ ਇੰਝ ਨੰਗਾ ਘੁੰਮ ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ ਫੈਲਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਊ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰਕੇ ਗੰਦ ਫੈਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੂਹੀ ਵਾਲੀ ਜਗਾਹ ਖੁੱਸ ਜਾਣ ਦਾ ਇਤਰਾਜ਼ ਨੇ ਇਸ ਧਾਰਨਾ ਨੂੰ ਬਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਜਾਂ ਸ਼ਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਜਦੋਂ ਕੋ ਓਧਰ ਵੜਨ ਤੋਂ ਝਿਜਕਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਆਸ਼ਿਕ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਲਈ ਇਹ ਮਿਲਣ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਥਾਂ ਸੀ। ਹੁਣ ਇਹ ਥਾਂ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਖੁੱਸ ਗਈ ਸੀ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਨਸ਼ਾ ਕਰਦੇ ਅਮਲੀਆਂ ਲਈ ਓਥੇ ਉਗਦੀ ਭੰਗ ਤੇ ਦੁਪਹਿਰੇ ਨਸ਼ਾ ਕਰਕੇ ਲੇਟੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਅੱਡਾ ਵੀ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਚ ਦੋ ਅੱਡ ਵਿਚਾਰ ਸੀ ਕੁਝ ਡੇਰੇ ਤੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਪੱਖ ਚ ਕੁਝ ਉਸਦੇ ਉਲਟ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਨਵੇਂ ਉੱਠੇ ਮੁੰਡੇ ਖਿਲਾਫ ਸੀ। ਨੰਗੇ ਤੇ ਦੇਹਧਾਰੀ ਬਾਬੇ ਦੀ ਪੂਜਾ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸ਼ਾਮਲਾਟ ਤੇ ਜਮੀਨ ਇੰਝ ਢੋਂਗ ਦੇ ਹੱਥ ਦੇਣਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗਵਾਰਾ ਨਹੀਂ। ਪੰਚਾਇਤਾਂ ਚ ਫੈਸਲੇ ਹੁੰਦੇ ਗਏ ਹਰ ਵਾਰ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਲ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਡੇਰੇ ਦੇ ਹੱਥ ਬਹੁਤ ਜਾਂਦੇ।
ਨਿੱਤ ਵਧਦੇ ਪਖੰਡ ਤੇ ਬੁੜੀਆਂ ਦੇ ਦੇਰ ਰਾਤ ਨੰਗੇ ਬਾਬੇ ਕੋਲ ਜਾਂ ਤੋਂ ਅੱਕ ਕੇ ਫਿਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੁਝ 4-5 ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਗਰੁੱਪ ਨੇ ਇਸ ਗੰਦ ਨੂੰ ਸਦਾ ਲਈ ਨਿਬੇੜਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਬਾਪੂ ਅਮਰੂ ਵੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਉਮਰ ਮਹਿਜ 10 ਕੁ ਸਾਲ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਪ ਦੀ ਉਮਰ 30 ਕੁ ਸਾਲ ਸੀ। ਇਹ ਗੱਲ ਅਮਰੂ ਨੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸੁਣਾਈ ਸੀ। ਮੱਸਿਆ ਦੀ ਇੱਕ ਰਾਤ ਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਲੈਨ ਬਣਾਇਆ ਕਿ ਉਸ ਰਾਤ ਉਹ ਮੌਜੀ ਨੂੰ ਵੱਢ ਕੇ ਖੂਹ ਚ ਸੁੱਟਕੇ ਸਦਾ ਲਈ ਇਸ ਗੰਦ ਨੂੰ ਹੂੰਝ ਦੇਣਗੇ . ਪਰ ਅਮਰੂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਮਿੱਥੇ ਟਾਈਮ ਤੇ ਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹੀ। ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਉਹ ਜਦੋਂ ਆਪ੍ਣੇਨਾਲ ਪਲੈਨ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਜਦੋਂ ਰਾਤੀ ਉਹ ਵੱਢਣ ਲਈ ਗਏ ਤਾਂ ਮੌਜੀ ਦੇ ਅੰਗ ਪੈਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅੱਡ ਅੱਡ ਹੋਏ ਦੂਰ ਦੂਰ ਪਏ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਡਰ ਕੇ ਭੱਜ ਗਏ। ਤੇ ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਸਵੇਰੇ ਉਠਕੇ ਮੁੜ ਡੇਰੇ ਗਏ ਤਾਂ ਉਹ ਮੁੜ ਸਬੂਤਾ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਤੇ ਅੱਗਿਓ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿਹਾ ਹਾਂ ,ਬਈ ਰਾਤ ਆਏ ਸੀ ਵੱਢਣ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਗਏ। ਹਿੰਮਤ ਕਰ ਲੈਂਦੇ।
ਅਮਰੂ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਅਲੌਕਿਕ ਤਾਂ ਲੱਗੀ ਪਰ ਨਾਲਦਿਆ ਡਰੇ ਹੋਏ ਚਿਹਰੇ ਦੇਖ ਵਿਸਵਾਸ਼ ਵੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਮਰੂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਇਸ ਗਲਤੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸਮਝਣ ਲੱਗਾ ਜੋ ਡੇਰੇ ਖਿਲਾਫ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਜਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਉਹਦੀ ਸਿਹਤ ਗਿਰਨ ਲੱਗੀ। ਗਰੀਬੀ ਤੇ ਮੰਦਹਾਲੀ ਉਹਦੇ ਘਰ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਬਹੁਤੀ ਜਮੀਨ ਰੇਤ ਦੇ ਟਿੱਬੇ ਹੀ। ਉਹ ਇਹ ਗੱਲ ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਚ ਨਵੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਘੋ ਜਾਂਦੀਆਂ।
ਅਖੀਰ ਇਹ ਇਹ ਗੱਲ ਦੰਤ ਕਥਾ ਵਾਂਗ ਪੂਰੇ ਇਲਾਕੇ ਚ ਫੈਲਣ ਲੱਗੀ। ਕੁਝ ਝੂਠ ਆਖਦੇ ਕੁਝ ਸੱਚ। ਅਮਰੂ ਲਈ ਸੱਚ ਸੀ ਉਹਦੀ ਸਿਹਤ ਵੀ ਗਿਰੀ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਖੇਤ ਗਏ ਹੀ ਉਸਦੀ ਸੱਪ ਲੜਨ ਨਾਲ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਮਾਂ ਆਖਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜਰੂਰ ਮੌਜੀ ਦਾ ਸ਼ਰਾਪ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿਸੇ ਫੱਕਰ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀ ਜੁਗਤਾ ਦਾ ਇਹ ਅੰਜਾਮ ਹੋਣਾ ਹੀ ਸੀ। ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਮਾਂ ਬਚਿੰਤੀ ਦਸਦੀ ਸੀ ਈ ਉਹ ਚਾਰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਵੀ ਔਕੜਾਂ ਹੀ ਆਈਆਂ ਖੇਤੀ ਤਬਾਹ ਹੋ ਗਈ ਪਸ਼ੂ ਮਰ ਗਏ ਤੇ ਬੱਚੇ ਖਿਲਾਫ ਹੋਗੇ। ਘਰ ਪਾਟ ਗਏ ਕੋਈ ਨਸ਼ੇ ਨੇ ਖਾ ਲਿਆ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ।
ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਭੁੱਲ ਬਖਸ਼ਾਉਣ ਲਈ ਦਾਨ ਪੁੰਨ ਕੀਤਾ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਜਮੀਨ ਵੀ ਦਾਨ ਕੀਤੀ ਫਿਰ ਘਰ ਕੁਝ ਸੌਖੇ ਹੋਏ। ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਵੀ ਜਮੀਨ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਉਹਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਡੇਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਾਣ ਛੱਡਣ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਪ੍ਰਾਣ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਖਾਸ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਬੱਸ ਇੱਕ ਪ੍ਰਵਚਨ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਦੀ ਸਾਰੀ ਕਮਾਈ ਸਫਲ ਹੋ ਗਈ ਹੁਣ ਰੱਬ ਨਾਲ ਮੇਲ ਦੀ ਘੜੀ ਏ। ਇਸ ਲਈ ਕੱਲ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਇਸ ਆਸਣ ਤੇ ਤੁਹਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸਿਰਫ ਬਭੂਤ ਮਿਲੇਗੀ। ਜਦੋਂ ਭਗਤਾਂ ਨੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇੰਝ ਤਾਂ ਇਹ ਡੇਰਾ ਮੁੜ ਸੁਣਨਾ ਤੇ ਵੀਰਾਨ ਹੋ ਜਾਏਗਾ। ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਮੌਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਆਬਾਦ ਕਰਨ ਕੋਈ ਫਕੀਰ ਜਰੂਰ ਆਏਗਾ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਹਰ ਸਾਲ ਇਥੇ ਮੇਰੀ ਬਣਾਈ ਸਮਾਧ ਨੂੰ ਗੰਗਾ ਜਲ ਨਾਲ ਅੱਸੂ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਨੂੰ ਭੰਡਾਰਾ ਕਰਦੇ ਰਿਹਾ।
ਤੇ ਇਹ ਸੱਚ ਹੋ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਅੱਸੂ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਨੂੰ ਸੱਚ ਵਿਚ ਉਸ ਜਗਾਹ ਸਿਰਫ ਸੁਆਹ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਮੌਜੀ ਦੇ ਕਹੇ ਅਨੁਸਾਰ ਜੋ ਉਹਨੇ ਸਿਰਫ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਸਮਾਧ ਬਣਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਉਸ ਸਮਾਧ ਨੂੰ ਹਰ ਸਾਲ ਗੰਗਾ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਵਾ ਕੇ ਉਸ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਾਧੂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਹੁਣ ਉਸ ਸਾਧੂ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਦੀ ਚਰਚਾ ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਕੀ ਦੋਸਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਹਰ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ ਸ ਲਈ ਇਸ ਵਾਰ ਦਾ ਸਮਾਗਮ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਦਿਲਚਸਪ ਸੀ। ਉਜਾੜ ਜਿਹੇ ਹੋ ਗਏ ਡੇਰੇ ਦੇ ਮੁੜ ਭਾਗ ਖੁੱਲਣ ਵਾਲੇ ਸੀ ਜੋ ਸਾਲ ਚ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਦਿਨ ਲਈ ਖੁੱਲਦਾ ਸੀ।
ਲੋਕ ਭੀੜਾਂ ਬਣਕੇ ਸੱਜ ਧੱਜ ਕੇ ਡੇਰੇ ਵੱਲ ਵਹੀਰਾਂ ਘੱਤੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ।

“ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਸਾਲ ਚ ਅੱਸੂ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਤੋਂ 10 ਦਿਨ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਸਾਫ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਸੇਵਾਦਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਮੌਜੀ ਬਾਬੇ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਕੁਝ ਸਾਲ ਤੱਕ ਓਦੋਂ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸੇਵਾਦਾਰ ਭਲਵਾਨ “ਇੱਕ ਰਾਤ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਧਰ ਤੁਰ ਗਿਆ ਸੀ । ਡੇਰੇ ਦੇ ਨਾਮ ਜੁੜੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਹਰ ਸਾਲ ਠੇਕੇ ਤੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਹਰ ਸਾਲ ਦੇ ਭੰਡਾਰੇ ਚ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਚੜਦਾ ਸੀ ਉਸ ਸਭ ਦੀਆਂ ਬੈਂਕ ਚ ਡੇਰੇ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਖੁਲ੍ਹੇ ਖਾਤੇ ਚ ਪੈਸੇ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਪਰ ਪੈਸੇ ਕਢਵਾਉਣੇ ਇਸ ਲਈ ਔਖੇ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਡੇਰੇ ਦਾ ਕੋਈ ਮੁਖੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਚ ਇਹ ਪੈਸਾ ਕਰੋੜਾਂ ਚ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਹਰ ਸਾਲ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧਦੀ ਸੀ ਪਹਿਲੇ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਡਾ ਭੰਡਾਰਾ ਹੁੰਦਾ । ਇਸ ਸਾਲ ਦਾ ਭੰਡਾਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਦਾ ਐਲਾਨ ਸੁਣ ਕੇ ਹਰ ਕੋਈ ਸੱਚ ਜਾਣ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਅਖੀਰ ਸਾਰੇ ਸਮਾਗਮ ਦੀ ਸਮਾਪਤੀ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਗੱਲ ਦਾ ਐਲਾਨ ਹੋਇਆ । ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਜਦੋਂ ਉਹ ਰਿਸ਼ੀਕੇਸ਼ ਦੇ ਲਛਮਣ ਝੂਲੇ ਤੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਸਾਹਮਣਿਓ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਸਾਧ ਨਜ਼ਰੀ ਪਿਆ । ਉਸਦੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਵਰਗੇ ਸੀ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਐਸਾ ਨੂਰ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਓਥੇ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਤਪ ਕਰਦੇ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ।
ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਚ ਹੀ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਬੈਠ ਗਏ । ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਉਤਸੁਕਤਾ ਸੀ ਕਿ ਐਨੀ ਛੋਟੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤਿਆਗ ਉਮਰ ਚ ਇਹ ਭਗਵੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਣ ਦਾ ਕੀ ਕਾਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਇਸ ਸੋਹਣੇ ਨੌਜਵਾਨ ਦਾ ਜਿਸਦੀ ਉਮਰ ਮਿੱਥੋ ਵੀ ਘੱਟ ਸੀ ।
ਮਹਾਤਮਾ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬੁੱਝ ਗਏ ਸੀ ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਹਿਜ਼ ਇਹ ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਚ ਹੋਵੇ ਕਿ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਣ ਦੀ ਉਮਰ ਚ ਇਹ ਨੌਜਵਾਨ ਦਿਸਦਾ ਸਾਧੂ ਇਹ ਭਗਵੇ ਕਿਉਂ ਪਾਈ ਫਿਰਦਾ ਹੈ ? ਕੱਪੜੇ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਦਾ ਸਾਧਨ ਹਨ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੀ ਪਰਤ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਲੁਕੋ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀਆਂ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾਵਾਂ ਸਾਡੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਨਾ ਜਾਗ ਪੈਣ ਇਸ ਲਈ ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਬਚਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ।
ਪਰ ਇਹ ਕੱਪੜਾ ਵੀ ਅਸਲ ਕੱਪੜਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਸਲ ਕੱਪੜਾ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਸਰੀਰ ਹੈ ਜੋ ਕਿੰਨੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਤੇ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਸਾਡੇ ਮਨ ਚ ਭਰਦਾ ਹੈ । ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਪਛਾਣ ਮੇਰੇ ਨਕਸ਼ਾ ਤੋਂ ਕਰ ਲਈ । ਜਿਸ ਦਿਨ ਇਸ ਸਰੀਰ ਚੋਂ ਉਹ ਪਛਾਣ ਤੇ ਇੰਦਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾਵਾਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਉਸੇ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਮਨ ਚ ਜਗਦੀ ਆਦਿ ਜੋਤ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ ਹਾਂ । ਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਇਹ ਵਸਤਰ ਵੀ ਤਿਆਗ ਹੀ ਦਿਆਂਗਾ ।
ਜਦੋਂ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਸਤਰ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਫਿਰ ਹੀ ਇਸ ਸਰੀਰ ਚ ਵਸਦੀ ਜੋਤ ਦਾ ਮੇਲ ਪਰਮ ਜੋਤੀ ਨਾਲ ਹੋ ਸਕਦਾ । ਬਾਕੀ ਸਭ ਭਰਮ ਹੈ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਕੱਪਡ਼ੇ ਵੀ । ਉਹ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਨੂੰ ਜਗਾਉਂਦੇ ਹਨ । ਭੜਕਾਉਂਦੇ ਹਨ । ਇਹ ਕੱਪੜੇ ਉਸ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਘਟਾ ਰਹੇ ਹਨ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਣਗੇ ।”
ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਸਾਨੂੰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਇਹੋ ਤਾਂ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਆਖਦਾ ਸੀ । ਅਸੀਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਜੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਮਹਾਨ ਇਤਿਹਾਸਕ ਗਾਥਾ ਇਸ ਸਥਾਨ ਦੀ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਸੁਣਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਚਮਕ ਆ ਗਈ । ਕਿ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕੋਈ ਐਸਾ ਪਵਿੱਤਰ ਅਸਥਾਨ ਇਸ ਕਲਯੁਗ ਚ ਵੀ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੀ ਆਖ਼ਿਰੀ ਭਵਿੱਖਬਾਣੀ ਦੱਸੀ ਤੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ।
ਕੁਝ ਸੋਚ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਾਡੇ ਡੇਰੇ ਦੀ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਵਚਨ ਦਿੱਤਾ । ਜਲਦ ਹੀ ਉਸ ਡੇਰੇ ਤੇ ਇਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਵਸਦੀ ਸੰਗਤ ਦੇ ਦਿਨ ਬਦਲਣ ਵਾਲੇ ਹਨ । ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੀ ਮਿਹਰ ਭਰਿਆ ਹੱਥ ਜਦੋਂ ਇਹਨਾਂ ਨਗਰਾਂ ਤੇ ਸੀ ਤਾਂ ਅਸ਼ੀ ਕਿੰਨੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸੀ । ਉਹ ਵਕਤ ਮੁੜ ਆਏਗਾ ਬਾਬਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਜੀ ਦੀਵਾਲੀ ਮਗਰੋਂ ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਪਧਾਰਣਗੇ । ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਉਣ ਮਗਰੋਂ ਸਮਾਗਮ ਦੀ ਸੂਚਨਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਏਗੀ ।
ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਪੰਡਾਲ ਮੌਜੀ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੀ ਜੈ ਨਨਾਲ ਗੂੰਜ ਉੱਠਿਆ ।
………..
ਦਿਵਾਲੀ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਲੰਘੇ ਹੀ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਅਜੇ ਰਜਾਈ ਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ । ਮੁੰਡਾ ਸੁਨੇਹਾ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕਿ ਡੇਰੇ ਕੋਈ ਬਾਬਾ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਬਲਦੀਪ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਜਰੂਰ ਬਾਬਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਹੀ ਹੋਏਗਾ । ਉਸਨੇ ਫਟਾਫਟ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਕੱਢ ਕੇ ਡੇਰੇ ਪਹੁੰਚਿਆ । ਅਜੇ ਠੰਡ ਸੀ ਤੇ ਕੋਈ ਜਿਆਦਾ ਭੀੜ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਡੇਰੇ ਚ ਬੈਠਾ ਛੱਡਿਆ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਇਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇਰ ਸਵੇਰ ਆ ਜਾਣ । ਇਹ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਡੇਰੇ ਤੱਕ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚੇਗਾ ।
ਬਲਦੀਪ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਐਨੀ ਠੰਡ ਚ ਵੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਮਹਿਜ਼ ਭਗਵੇ ਇਕਹਿਰੇ ਕਪੜਿਆ ਚ ਧੂਣਾ ਰਮਾਈ ਬੈਠਾ ਸੀ । ਦੂਰੋਂ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਬਚਪਨ ਵੇਲੇ ਬੈਠਾ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ।
ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇਪ ਪੈਰ ਛੂਹੇ ਤੇ ਅਸ਼ਰੀਵਾਦ ਲਿਆ । ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ ਤੇ ਰਸਤੇ ਚ ਕੋਈ ਔਕੜ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ?
ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਐਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣ ਤੇ ਹੈਰਾਨੀ ਸੀ । ਇਹ ਕੋਈ ਦੈਵੀ ਗੁਣ ਨਹੀਂ ਏ । ਸਦੀ ਪਲਟੀ ਨੂੰ 8 ਸਾਲ ਬੀਤ ਚੁੱਕੇ ਹਨ । ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਐਸੀਆਂ ਤਕਨੀਕਾਂ ਆ ਗਈਆਂ ਹਨ ਕਿ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਬੈਠੇ ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣੇ ਗੱਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਏ ।
ਅਮਰੀਕਾ ਤੋਂ ਕੋਈ ਨੌਜਵਾਨ ਜੋੜਾ ਆਇਆ ਸੀ । ਗੁਰੂ ਦਕਸ਼ਨ ਚ ਆਹ ਇੱਕ ਫੋਨ ਦੇ ਗਿਆ । ਦੱਸ ਗਿਆ ਕਿ ਇਸ ਚ ਕੁਝ ਵੀ ਜਗ੍ਹਾ ਦਾ ਨਾਮ ਭਰ ਦਵੋ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜਗ੍ਹਾ ਪਹੁੰਚ ਜਾਓ । ਬੜੀ ਨਵੀ ਤਕਨੀਕ ਏ । ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਐਸ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਲੱਭ ਏਥੇ ਆ ਬੈਠਿਆ। ਡੇਰਾ ਤਾਂ ਦੂਰੋਂ ਚਮਕ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਲ ਵਿਗਿਆਨ ਤਕਨੀਕ ਦਾ ਐਨਾ ਧਨੀ !! ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਸੱਚ ਮੁਚ ਬਾਬਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਰੱਬ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦਾ ਲੱਗਾ ।
ਉਸਦੇ ਮਗਰੇ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੋ ਸੱਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਈ । ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਆ ਕੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਚਰਨ ਸਪਰਸ਼ ਕੀਤੇ । ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਬੜੇ ਸੰਖੇਪ ਚ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਕਥਾ ਸੁਣਾ ਛੱਡੀ ਕਿ ਕਿੰਝ ਡੇਰੇ ਖਿਲ਼ਾਫ ਸਾਜਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਰੁੜ ਗਿਆ । ਅੱਜ ਵੀ ਉਹੀ ਗਰੀਬੀ ਢੋ ਰਿਹਾ ਤੇ ਸੰਤਾਨ ਦਾ ਸੁੱਖ ਨਹੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਦੀ ਇਸ ਕੋਸ਼ਿਸ ਚ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਬਖਸ਼ ਦਵੇ ।
“ਜਰੂਰ ਬਖਸ਼ਿਸ ਹੋਏਗੀ , ਜਿੰਨੀ ਤਲੀਨਤਾ ਨਾਲ ਤੂੰ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਜਰੂਰ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇਗਾ । ਪਰ ਡੇਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਚ ਜੋ ਤਿਆਗ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ । “
“ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਜਰੂਰ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ? “
– “ਜੀ ਬੱਸ ਕਦੇ ਕਦੇ ਸ਼ਰਾਬ ਹੀ ਪੀ ਲਈਦੀ ਹੈ”.
-” ਸਵਾ ਸਾਲ ਪੂਰਨ ਸ਼ਰਾਬ ਤਿਆਗ ਦੇਣੀ ਪਵੇਗੀ ।”
-“ਬਾਬਾ ਜੀ ਛੱਡੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਪਰ ਮੁੜ ਮਨ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦੀ “
-ਜਦੋਂ ਵੀ ਹੁਣ ਮਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਪੀਣ ਨਾਲੋਂ ਇਥੇ ਡੇਰੇ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੀ ਸਮਾਧ ਤੇ ਚੜਾ ਜਾਵੀਂ ।ਉਹ ਇਸ ਤਿਆਗ ਨੂੰ ਨੇੜਿਓਂ ਤੱਕ ਤੁਹਾਡੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੇਗਾ । ਸਿਰਫ ਸ਼ਰਾਬ ਨਹੀਂ ਜਿਸ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਚਾਹੋ ਉਹ ਇਥੇ ਚੜਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਅਵਸ਼ ਮਨ ਦੀ ਇੱਛਤ ਵਸਤ ਮਿਲੇਗੀ ।
ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕੀਤਾ । ਐਨੇ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਮੁੰਡੇ ਤੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ਜੁੜਨ ਲੱਗੇ ਸੀ । ਸਭ ਨੇ ਆਪੋ ਆਪਣੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦੱਸੀਆਂ ਤੇ ਬਾਬਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਹੱਲ ਦਸਦਾ ਰਿਹਾ । ਸੂਰਜ ਦੇ ਨਿਕਲਣ ਤੱਕ ਬਹੁਤ ਭੀੜ ਕੱਠੀ ਹੋ ਗਈ । ਬਾਬੇ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਤੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਸਭ ਲਈ ਚਾਹ ਦਾ ਲੰਗਰ ਲੱਗਾ ।
ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਹਫਤੇ ਦੇ ਐਤਵਾਰ ਬੜਾ ਸਮਾਗਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ । ਜਿਥੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਮੁਖੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਸਰਬ ਸੰਮਤੀ ਨਾਲ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ । ਡੇਰੇ ਦਾ ਟ੍ਰਸਟ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਜਿਸ ਚ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਮੋਹਰੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਬਾਕੀ ਮੁੰਡਿਆ ਨੂੰ ਖਾਸ ਤੌਰ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਖਾਸ ਤੌਰ ਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਬੱਚੇ ਬੱਚੀਆਂ ਨੂੰ ਧਰਮ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਨ ਲਈ ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਖਾਸ ਮੰਤਰ ਧਰਮ ਸਮਾਗਮ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ । ਬਾਕੀ ਦਸਵੀਂ ਮੱਸਿਆ ਤੇ ਬਾਕੀ ਮੌਕਿਆਂ ਤੇ ਜੋ ਵੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਆਏਗਾ ਉਸਦੀ ਮਨੋਕਾਮਨਾ ਜਰੂਰ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਕਰੇਗਾ ।
ਬਾਕੀ ਡੇਰੇ ਦੀ ਕਮਾਈ ਤੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ਵਿਚੋਂ ਕਲਯੁਗ ਚ ਧਰਮ ਤੇ ਡੇਰੇ ਦੀ ਸੰਗਤ ਦਾ ਭਲਾ ਹੋਏਗਾ ਇਹ ਵੀ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਜਾਏਗਾ ।
ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੀ ਇਸ ਪਵਿੱਤਰ ਧਰਤੀ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਹਰ ਕੋਨੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਵੀ ਉਸੇ ਰਾਹ ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਪਰਮ ਜੋਤ ਚ ਸਮਾ ਸਕੇ ਇਹੋ ਬਾਬੇ ਜਤਿਨ ਦੀ ਆਖਰੀ ਇੱਛਾ ਸੀ !!!

ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਹਾਲਾਤ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਦੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੰਝ ਹੀ ਸੀ । ਅੱਤ ਦੀ ਗਰੀਬੀ ਦੇਖੀ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ । ਜਦੋੰ ਬਾਕੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਘਰਾਂ ਨੇ ਰੇਤ ਦੇ ਟਿੱਬਿਆ ਤੇ ਕਰਾਹ ਲਾ ਕੇ ਖੇਤ ਪੱਧਰੇ ਕਰ ਲਏ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਮੂੰਗਫਲੀ ਛੋਲੇ ਤੇ ਬਾਕੀ ਫਸਲਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਮੀਨੋ ਪਾਣੀ ਕੱਢਕੇ ਧਾਨਾਂ ਦੀ ਫਸਲ ਲਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਉਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਅਜੇ ਉਸੇ ਗਰੀਬੀ ਚ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ । ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅੱਧ ਕੁ ਸਫਾਈ ਸੀ ਜਮੀਨ ਅਜੇ ਵੀ ਪੁਰਾਣੀ ਫ਼ਸਲ ਦੇ ਲਾਇਕ ਮਸੀਂ ਸੀ ਸਿਰਫ ਚਾਰ ਪੰਜ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਹੋ ਲਾ ਕੇ ਉਹ ਕਦੋਂ ਦਾ ਬਾਕੀ ਲੋਕਾਂ ਬਰਾਬਰ ਹੋ ਖੜਦੇ । ਪਰ ਨਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਐਸੀ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਆਦਤ ਤੇ ਨਾ ਹੀ
ਕੋਈ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਸੀਰੀ ਵੀ ਰਲਕੇ ਰਾਜੀ ਸੀ । ਜੇ ਕੋਈ ਔਕੜ ਨੂੰ ਰਲ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਰੋਟੀ ਵੀ ਪੂਰੀ ਨਾ ਪੈਂਦੀ । ਉਹ ਚਾਰ ਰੋਟੀਆਂ ਮੰਗਦਾ ਤਾਂ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਮਾਂ ਪੋਣੇ ਚ ਲਪੇਟ ਕੱਛ ਚ ਦੱਬ ਕੇ ਲੁਕੋ ਕੇ ਰੱਖੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਚੋਂ ਮਸੀਂ ਗਿਣਕੇ ਤਿੰਨ ਦਿੰਦੀ ।
ਭੁੱਖੇ ਢਿੱਡ ਕੌਣ ਕੰਮ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਸੀਰੀ ਟਾਲਾ ਵੱਟ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਬਾਪੂ ਉਸ ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਖੇਤਾਂ ਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਕੰਮ ਲਗਾ ਲੈਂਦਾ ਤਿੰਨੋ ਜੀਅ ਮਨ ਮਾਰਕੇ ਪੂਰੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਜੁੱਟਦੇ ਫਿਰ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਜੁੜਦਾ ।www.harjotdikalam.com
ਫਿਰ ਜਦੋੰ ਡੇਰੇ ਨਾਲ ਪੰਗਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਹੋ ਆਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਡੇਰੇ ਦਾ ਸ਼ਰਾਪ ਹੈ । ਇਸੇ ਦੁੱਖ ਥੱਲੇ ਬਾਪੂ ਚੱਲ ਵੱਸਿਆ ਖੌਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਕੀ ਭੈੜਾ ਅਸਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ।
ਇਸੇ ਅਸਰ ਹੇਠ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਜੁਆਨੀ ਗੁਜਰੀ । ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਜੇ ਉਹ ਡੇਰੇ ਸੇਵਾ ਨਾ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਵਿਆਹ ਵੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ । ਪਰ ਹੁਣ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਨੇ ਉਸਦੀ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਭਾਗ ਲਾਏ ਸੀ । ਤੇ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਡੇਰੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਸਭ ਸ਼ਰਾਪ ਉੱਡ ਗਏ ਹੋਣ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਕੰਮ ਜੋ ਕੀਤਾ ਉਹ ਇਹ ਕਿ ਡੇਰੇ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਦੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਮੀਨ ਜਿਸਨੂੰ ਕਦੇ ਕੋਈ ਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਵਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਵਾਹੁਣ ਲਈ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ।
ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਜਮੀਂਨ ਕਈ ਗੁਣਾ ਹੋ ਗਈ । ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਡੇਰੇ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਵਾਹੁਣ ਲਈ ਦਿੱਤੀ । ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਤੇ ਸੰਦ ,ਮੋਟਰ ਦਾ ਕੁਨੈਕਸ਼ਨ ਤੇ ਹੋ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਡੇਰੇ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਚੋਂ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਆ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੀ ਕੋਈ ਰੋਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜਮੀਨ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸੇ ਮਿਸ਼ਨਿਰੀ ਨਾਲ ਵਾਹ ਕੇ ਕਰਾਹ ਲਾ ਕੇ ਤੇ ਦੇਸ਼ੀ ਬਣਾਉਂਟੀ ਖਾਦ ਪਾ ਕੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਬਰਾਬਰ ਆ ਖੜਾ ਹੋਇਆ ।
ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਚ ਹੀ ਉਹਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਕਣਕ ਛੱਡੋ ਝੋਨਾ ਬੀਜਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਪਰ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੀ ਪਲੈਨ ਸੀ ।
ਡੇਰੇ ਦੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਉਸਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਰਤੀ ਸੀ । ਸ਼ਰਾਬ ਉਸਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਦਿਨ ਚ ਇੱਕ ਚੱਕਰ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਡੇਰੇ ਹੀ ਲਗਦਾ ਹੀ ਸੀ । ਤੇ ਐਤਵਾਰ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਹੀ ਡੇਰੇ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਚੜਦਾ ਲੋਕੀ ਅੱਡ ਅੱਡ ਤਰਾਂ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਦੇ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਚੜਾ ਜਾਂਦੇ । ਕੋਈ ਦਾਰੂ ਕੋਈ ਨਮਕ ਕੋਈ ਨਵੀ ਫਸਲ ਕੋਈ ਕੁਝ ਤੇ ਕੋਈ ਕੁਝ ।
ਕੋਈ ਚੌਂਕੀਆਂ ਭਰਦਾ ਕੋਈ ਪਾਣੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਕਰਵਾ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ।ਤੇ ਇਸ ਇੱਕ ਕੁ ਸਾਲ ਚ ਡੇਰੇ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ਵੱਧ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ । ਡੇਰੇ ਦੀ ਆਮਦਨ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਘਰ ਚ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਡੇਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨਾ ਈਰਖਾ ਵੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਚ ਆਪਸੀ ਸਮਝ ਤੇ ਆਪਸੀ ਪਿਆਰ ਵੀ ਜਿਸ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਹੁਣ ਤੱਕ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ।
ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜੀ ਆਦਤ ਜੋ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਬਲਦੀਪ ਚ ਲੱਗੀ ਸੀ ਉਹ ਸ਼ਰਾਬ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਹੁਣ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਸ਼ਰਾਬ ਜਿਵੇਂ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਖਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ । ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸਦਾ ਜਿਸਮ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਟੁੱਟਿਆ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਚਮਕ ਤੇ ਫੁਰਤੀ ਹੀ ਅਲੱਗ ਸੀ । ਕੋਈ ਵੇਲਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਬਲਦੀਪ ਪ੍ਰੀਤੋ ਕੋਲ ਉਦੋਂ ਹੀ ਢੁਕਦਾ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ ਹੋਵੇ । ਬਿਨਾਂ ਨਸ਼ੇ ਤੋਂ ਉਸਦਾ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਿਵੇਂ ਡਗਮਗ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਵੀ ਉਹ ਕਦੇ ਇਕੱਲੀ ਲੇਟੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਕਮਰੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦਾ ਖਿਆਲ ਤੇ ਪਿਆਰ ਜਾਂ ਲੋੜ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਪੀਤੀ ਹੋਵੇ ।
ਪਰ ਸ਼ਰਾਬ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਸਭ ਉਲਟ ਗਿਆ ਸੀ । ਇੱਕ ਦਮ ਜਹੇ ਹੀ ,ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਜਿਸਮ ਚਿਹਰਾ ਤੇ ਯਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵੱਧ ਗਿਆ ਸੀ । ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਕੋਲ ਆਉਣ ਲਈ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ । ਇਕੱਠੇ ਬੈਠ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਛਾਵੇਂ ਉਹ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸੁਪਨੇ ਵੀ ਬੁਣਦੇ ।
ਦੁੱਧ ਲੱਸੀ ਤੇ ਮੱਖਣ ਨੂੰ ਗੇੜੇ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਜੋਸ਼ ਭਰ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੇ ਬਾਹਾਂ ਦੀ ਸਖਤੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਸਮਾਂ ਸਭ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਵਧਿਆ ਹੀ ਸੀ । ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਬਚਣ ਵਾਲਾ ਬਲਦੀਪ ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਕੱਲੇ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਮਿਲਣ ਦਾ ਟਾਈਮ ਲੱਭਦਾ ਸੀ । ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਲ ਨੂੰ ਉਹ ਅਜਾਂਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣ ਦਿੰਦਾ ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਸਪੈਸ਼ਲ ਬੁਲਾ ਕੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਉਹ ਡੇਰੇ ਕੁਝ ਖਾਸ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਬੀਜਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਕਿ ਇਹ ਦਵਾਈ ਚ ਵਰਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਖਾਸ ਤੌਰ ਤੇ ਅਨੁਮਤੀ ਲਈ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਜਾਣਾ ਸੀ । ਡੇਰੇ ਦਾ ਇੱਕ ਨੇਤਾ ਕਿਸਮ ਦਾ ਪੈਰੋਕਾਰ ਤੇ ਬਲਦੀਪ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸੇਵਾਦਾਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ ।
ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਘਰ ਆਕੇ ਦੱਸਿਆ ਤਾਂ ਦੋਂਵੇਂ ਜੀਅ ਤੇ ਮਾਂ ਜਿਵੇਂ ਬਾਬੇ ਦੇ ਗਿਆਨ ਤੇ ਦੂਰਗਾਮੀ ਸੋਚ ਦੇ ਕਾਇਲ ਹੋ ਗਏ ਸੀ ।ਪਰ ਜਿਸ ਟੱਬਰ ਦੇ ਰਹਿਣ ਸਹਿਣ ਖਾਣ ਪੀਣ ਤੇ ਪਿਆਰ ਚ ਸਿਰਫ ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਚ ਬਾਬੇ ਦੇ ਆਉਣ ਕਰਕੇ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਸੇਵਾ ਭਾਵ ਤੇ ਪਿਆਰ ਜਾਗ ਜਾਣਾ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੀ ਸੀ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਕੱਲ੍ਹ ਸਵੇਰੇ ਛੇਤੀ ਜਾਗ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਸਭ ਕੰਮ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਨਿਬੇੜ ਕੇ ਤੇ ਵਿਹਲੇ ਹੋਕੇ ਸੌਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ । ਸਿਆਲ ਲੰਘ ਕੇ ਵਿਸਾਖ ਚੜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਗਰਮੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ਐਤਕੀਂ ਵਾਢੀ ਅਗਾਊਂ ਹੋਕੇ ਹਰ ਕੋਈ ਵਿਹਲਾ ਹੀ ਸੀ । ਰਾਤੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਪਾਲਾ ਸੀ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਜਦੋਂ ਸੌਣ ਲਈ ਬੈੱਡ ਤੇ ਆ ਕੇ ਲੇਟੀ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਮੌਕਾ ਹੀ ਮਿਲਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਨੇ ਬਾਹੋਂ ਫ਼ੜਕੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਕੇ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਲੀ ਦੂਰੀ ਨੂੰ ਨਾ ਮਿਟਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ । ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਛੁਡਾ ਕੇ ਮਨਾ ਕੀਤਾ । ਅਜਿਹਾ ਉਹ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਪਾਈ । ਪਰ ਹੁਣ ਦੋਹਾਂ ਚ ਇੱਕ ਐਸੀ ਸਮਝ ਹੋਗੀ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਕੱਲ੍ਹ ਛੇਤੀ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਛੇਤੀ ਜਾਣ ਤੇ ਉਸਦੀ ਸਿਹਤ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਠੀਕ ਨਾ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਹੀ । ਬਲਦੀਪ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਚ ਹੀ ਸਮਝ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਨੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ਚ ਘੁੱਟ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਬੁਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਂਵੇ ਹੀ ਦੋਂਵੇਂ ਸੌਂ ਗਏ ।
ਜਦੋਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਅਜੇ ਦਿਨ ਚੜਨ ਚ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਟਾਈਮ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਡੇਰੇ ਚ ਸਵੇਰ ਦੀ ਪੂਜਾ ਚ ਹਲੇ ਵੀ ਵਕਤ ਸੀ ਤੇ ਪੂਜਾ ਖਤਮ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਡੇਰੇ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੀ । ਰੋਸ਼ਨਦਾਨ ਵਿਚੋਂ ਚਮਕਦੇ ਚੰਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਅੰਦਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ । ਜੋ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਥੋਂ ਟਕਰਾ ਕੇ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਇਸ ਵੇਲੇ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਉਸ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਜੋ ਪਿਆਰ ਉਮੜ ਰਿਹਾ ਸੁ ਸ਼ਾਇਦ ਐਨਾ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਡੇਢ ਦੋ ਸਾਲ ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਤੇ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਕੋਲ ਹੋਣਾ ਹੀ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਅੱਡ ਹੀ ਤਰੰਗ ਛੇੜ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਵੇਲੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਭਾਗਭਰੀ ਔਰਤ ਹੋਵੇ । ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਪ ਮਗਰੋਂ ਕਿਸੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦੇ ਕੋਹੜ ਹੋਣ ਤੇ ਇੱਕ ਮਹਾਤਮਾ ਦੀ ਛੋਹ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਮੁਕਤੀ ਮਿਲੀ ਹੋਵੇ ਇੰਝ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਬਦਲਿਆਂ ਹੋਇਆ ਲੱਗਾ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਘੁੱਟਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦਿਲ ਭਰਕੇ ਚੁੰਮਿਆ । ਸਵੇਰ ਦੇ ਉਸ ਸਮੇਂ ਚ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਨਰਮ ਨਰਮ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਛੋਹ ਨੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਨੀਂਦਰ ਵੀ ਖੋਲ ਦਿੱਤੀ ।
ਉਸਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲਿਆਂ ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਹਨੇਰੇ ਚ ਦੋ ਚਮਕਦੀਆਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸੇ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ।
ਬਲਦੀਪ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਮਿੱਠੇ ਸੁਪਨੇ ਚੋਂ ਜਾਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਨਜਦੀਕ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇੰਝ ਰਾਤੀ ਅਚਾਨਕ ਜਾਗ ਖੁਲ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਚ ਇੰਝ ਪਿਆਰ ਦੀ ਤੜਪ ਜਾਗ ਗਈ ਹੋਵੇ । ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ,ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ, ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ, ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ , ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ,ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਸਖਤੀ ਸਭ ਮਿਲ ਕੇ ਇੱਕ ਸਾਜਿਸ਼ ਰਚ ਦਿੰਦੇ ਸੀ । ਓਥੇ ਫਿਰ ਸ਼ਬਦ ਚੁੱਪ, ਕੱਪੜੇ ਬੇਲੋੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਤੇ ਇੰਝ ਹੀ ਅੱਜ ਵੀ ਹੋਇਆ । ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਸਭ ਉਂਝ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਭ ਦੁਹਰਾਇਆ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਲੋੜ ਪਿਆਸ ਤੇ ਜਰੂਰਤ ਤੇ ਸੀਮਾਂ ਦੇ ਆਖ਼ਿਰੀ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ । ਫ਼ਰਕ ਐਨਾ ਕੁ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਕੀਤੀ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਅੰਜਾਮ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਜਦੋਂ ਵੀ ਹੁਣ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟਦਾ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਜਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਰ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੀ ਮਦਹੋਸ਼ੀ ਨੂੰ ਜਰੂਰ ਤੱਕਦਾ । ਤੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਵੇਖਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਪੂਰੀਆਂ ਬੰਦ ਹੋਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਨਾ ਲੈਂਦੀਆ । ਤੇ ਦੋਂਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਕਦੇ ਨਾ ਅਲਗ ਹੋ ਸਕਣ ਵਾਂਗ ਜੁੜ ਜਾਂਦੇ । ਸਾਹ ਇੰਝ ਚੜ ਜਾਂਦਾ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣੀ ਹੁਣੀ ਕੋਈ ਦੰਗਲ ਲੜਕੇ ਆਇਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਦਿਲ ਸੀਨੇ ਚ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲਣ ਤੱਕ ਜਾਂਦਾ ।
ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਬੇਪਰਦ ਸਰੀਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹਰ ਕਤਰੇ ਖੂਨ ਦੇ ਵਹਾਅ ਨੂੰ ਪੜ ਲੈਂਦੇ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਚੜੇ ਸਾਹ ਚ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦਾ ਸੀਨਾ ਹੋਰ ਵੀ ਫੁੱਲਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ । ਤੇ ਬਲਦੀਪ ਉਸਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਘੁੱਟਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਲੈਂਦਾ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋੰ ਤੱਕ ਜਾਂ ਤਾਂ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਅਵਾਜ ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਜਾਂ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨਾ ਉੱਠਣ ਲਈ ਆਖਦੀ ।
ਅੱਜ ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਡੇਰੇ ਦੀ ਆਵਾਜ ਤੇ ਮਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ ਵੀ ਸੁਣੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਕਮਰੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਆਈ ਉਦੋਂ ਹੀ ਜਾ ਕੇ ਉਹ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਵਾਪਿਸ ਆਏ ।
ਉੱਠਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਹੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਕਿ ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ਇਹ ਹੋ ਗਿਆ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦਿਨ ਭਰ ਤੇਰੇ ਖਿਆਲ ਚ ਰਹਿਣਾ ਸੀ ਬਾਬੇ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਮੁਸਕਰਾਈ ਤੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਾਬੇ ਦਾ ਇਸ ਸੁੱਖ ਭਰੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ।
ਫਟਾਫਟ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਰੋਟੀ ਤਿਆਰ ਕਰਕੇ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਤਿਆਰੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਡੇਰੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚਿਆ । ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਅਣਜਾਣ ਕਿ ਅੱਜ ਦਾ ਇਹ ਦਿਨ ਉਸ ਲਈ ਅਜੇ ਕਈ ਕੁਝ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅੰਜ਼ਾਮ ਦੇਣ ਲਈ ਚੜਿਆ ਹੈ ।

ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤੇ ਤਾਂ ਬਲਦੀਪ ਬਾਬੇ ਜਤਿਨ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਗਏ ਲੋਕਲ ਲੀਡਰ ਹਰਬੰਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਭਰਿਆ ਜਲੌਅ ਸੀ ।
ਸਰਕਾਰ ਭਾਵੇਂ ਹਰਬੰਸ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਸੀ ਪਰ ਲੋਕਲ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਭੋਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਦੀ ਉਸਦਾ ਅਲੱਗ ਧੜਾ ਸੀ । ਛੇਤੀ ਹੀ ਵੋਟਾਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਵਾਲੇ ਐੱਮ ਐੱਲ ਦੇ ਜਿੱਤਣ ਦੇ ਆਸਾਰ ਘੱਟ ਸੀ । ਇਸੇ ਲਈ ਹਰਬੰਸ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਅੱਡ ਤੋਂ ਲਾਇਸੈਂਸ ਦਵਾ ਕੇ ਡੇਰੇ ਦੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਪੱਕੀਆਂ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਟਿਕਟ ਦਾ ਜੁਗਾੜ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਮਕਸਦ ਪਿਛਲੇ ਦਹਾਕੇ ਚ ਘੁੰਮ ਘੁੰਮਕੇ ਜੋ ਕੁਝ ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਤੇ ਬਾਕੀ ਪੁਰਾਣੇ ਇਲਾਜਾਂ ਬਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਤੱਕ ਮੁਫ਼ਤ ਉਹ ਸਭ ਲਿਜਾ ਕੇ ਜੀਵਨ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ ਚ ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਧ ਹੋ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮਕਸਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਬਲਦੀਪ ਲਈ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਉਸਨੇ ਹੀ ਵੇਖਣਾ ਸੀ । ਡੇਰੇ ਦੀ ਇਸ ਆਮਦਨ ਚ ਬਣਦਾ ਹਿੱਸਾ ਉਸਦਾ ਵੀ ਹੋਣਾ ਹੀ ਸੀ । ਪਿਛਲੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਕਮਾਈ ਚ ਵੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰਖਿਆ ਸੀ । ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਡੇਰੇ ਦੇ ਹਰ ਸੇਵਾਦਾਰ ਦਾ ਖਿਆਲ ਸੀ ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਪਿਛਲੇ ਦੁੱਖ ਤੇ ਸੇਵਭਾਵ ਦਾ ਖਿਆਲ ਕਰਕੇ ਉਸਤੇ ਮਿਹਰ ਵੱਧ ਸੀ ।
ਸਰਕਾਰ ਤੋਂ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਇੱਕੋ ਸ਼ਰਤ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਚ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਮੱਦਦ ਦੀ ਸ਼ਰਤ ਸੀ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਇਨਕਾਰ ਤੋਂ ਸ਼ਰਤ ਮੰਨ ਲਈ ।
ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜਿਹੜੇ ਕੰਮ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਚ ਹੋ ਗਿਆ । ਤਿੰਨੋ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤਿੰਨਾਂ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਉਚਾਣ ਵੱਲ ਪੁਲਾਂਘ ਭਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ । ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਦਲੇ ਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਮਿਲ ਦੀ ਆਸ ਸੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ।
ਡੇਰੇ ਪਹੁੰਚੇ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਅਚਾਨਕ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀ ਸਿਹਤ ਅਚਾਨਕ ਵਿਗੜੀ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਪਿਆ ।
ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਪੈਰੋਂ ਜਿਵੇਂ ਜ਼ਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ ਹੋਵੇ ।ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਸਕੂਟਰ ਤੇ ਵੀ ਉੱਡ ਕੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੋਵੇ ।
ਪਰ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ । ਸਿੱਧਾ ਕਮਰੇ ਚ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਮਾਂ ਉਹਨੂੰ ਦੇਖ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਕੋਲ ਉਸਨੇ ਜਾ ਕੇ ਸਵਾਲ ਦੁਹਰਾਇਆ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦੂਹਰੀ ਸੀ । ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਸਿਰਫ ਥੋੜ੍ਹਾ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਤੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਝੁਕਾ ਲਈਆਂ । ਬਲਦੀਪ ਇੱਕ ਦਮ ਸਮਝ ਗਿਆ !!!
ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਇੱਕ ਹਸੀਨ ਪਲ ਜਨਮ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਸਿਰਫ ਉਂਗਲੀਆਂ ਤੇ ਗਿਣ ਕੇ ਦੋ ਦੱਸਿਆ । ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਿਆਲ ਉਹ ਲੋਹੜੀ ਮਨਾਉਣਗੇ ।
ਉਸਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਚਾਅ ਚੜ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਲਵੇ । ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਮਾਂ ਨੇ ਕਮਰੇ ਚ ਕਦਮ ਰੱਖ ਲਿਆ ।
ਤੇ ਉਹ ਸਾਲ ਸੱਚਮੁਚ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਭਾਰੀ ਭਰਕਮ ਚੜਿਆ ਸੀ ਹਰ ਪਾਸਿਓਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਹੀ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਬੱਚਾ ਹੋਣ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਂਝ ਨਾਲੋਂ ਡੇਰੇ ਦੀ ਮਿਹਰ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ । ਮੂੰਹੋ ਮੂੰਹ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਹਰ ਪਾਸੇ ਫੈਲਦੀਆਂ ਗਈਆਂ । ਤੇ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਡੇਰੇ ਤੇ ਸੰਗਤ ਵਧਦੀ ਗਈ ।
ਸ਼ੁਰੂ ਸ਼ੁਰੂ ਚ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਚੋਂ ਡੇਰੇ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਰਾਹ ਪੁੱਛਦੀ ਸਵਾਰੀ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਸਾਲ ਕੁ ਚ ਹੀ ਟੈਂਪੂ ਆਟੋ ਤੇ ਮਿੰਨੀ ਬੱਸ ਦਾ ਰੂਟ ਵੀ ਡੇਰੇ ਦੇ ਅੱਗਿਓਂ ਲੰਘਣ ਲੱਗਾ ।
ਕਿੰਨੀਆ ਹੀ ਪੱਕੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈਆਂ । ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਕੱਚੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਲੌਂਦੇ ਲੋਕ । ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਖਿਡੌਣੇ ਸੁੱਖ ਚ ਚੜਦਾ ਹੋਰ ਸਮਾਨ ।ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿਹਲੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਚੰਗਾ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਬਣ ਗਿਆ ।
ਹਰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਨਿੱਕਾ ਮੋਟਾ ਧੰਦਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਕਿਸੇ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਸੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਈ ਆਟੋ ਖਰੀਦ ਲਿਆ ਕਿਸੇ ਨੇ ਖਰੀਦ ਕੇ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਚਾੜ ਦਿੱਤਾ ਕੋਈ ਦੁਕਾਨ ਲਈ ਜਗ੍ਹਾ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦੇਕੇ ਪੈਸੇ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਮਾਨ ਦੁਕਾਨਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸਪਲਾਈ ਕਰਦਾ । ਨਾਲ ਨਾਲ ਸਭ ਡੇਰੇ ਸੇਵਾ ਵੀ ਕਰਦੇ ।
ਇੱਕ ਚੰਗੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਜਿੰਨੀ ਰੌਣਕ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਡੇਰੇ ਨੇ ਸਾਲ ਕੁ ਚ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਵਿਤਰਨ ਲੈ ਆਂਦਾ ਸੀ ।
ਡੇਰੇ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਤੇ ਕਥਾਵਾਂ ਚ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਚਮਤਕਾਰ ,ਮੁੜ ਜਿੰਦਾ ਹੋਣ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਹੱਲ ਹੋਣ ਬਾਂਝ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਤੇ ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਘਰ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਤਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਡੇਰੇ ਚ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਉਸਦੇ ਹਰਬੰਸ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਨੇੜਤਾ ਨਾਲ ਵੀ ਜੋਰ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਾਰ ਕੀਤਾ ।
ਇੰਝ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਸਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਬਾਬੇ ਨੇ ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਫਸਲ ਬੀਜ ਦਿੱਤੀ । ਇਸ ਸਾਲ ਦਾ ਅੱਸੂ ਦਾ ਸਮਾਗਮ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾਂ ਵੱਡਾ ਸੀ । 10 ਕਿੱਲਿਆ ਦੇ ਘੇਰੇ ਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੁਝ ਜਾਂ ਤਾਂ ਬੀਜਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂ ਅੱਸੂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੀਜੀ ਫਸਲ ਨੂੰ ਵਾਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।
ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੇ ਮੌਜੀ ਦੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਸਪੈਸ਼ਲ ਸਪਲੀਮੈਂਟ ਕੱਢੇ ਜਿਸ ਚ ਇੱਕ ਪੰਨਾ ਸਿਰਫ ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਨੇ ਕਢਵਾਇਆ । ਬਾਕੀ ਬਾਬੇ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਵੀ ਸੀ । ਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਸਰਪੰਚ ਵੀ ਤੇ ਹੋਰ ਲੀਡਰਾਂ ਦੇ ਚਮਚੇ ਕਿਸਮ ਦੇ ਸਾਥੀ ।
ਕੁਝ ਚੁਣਵੇਂ ਤੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਿਸਮ ਦੇ ਗਾਇਕ ਬੁਲਾਏ ਗਏ ਪੋਸਟਰਾਂ ਤੇ ਅਖਬਾਰ ਚ ਪ੍ਰਚਾਰ ਹੋਇਆ ਤੇ ਕੇਬਲ ਟੀਵੀ ਤੇ ਪ੍ਰਸਾਰਣ ਵੀ ਹੋਇਆ । ਸਮਾਗਮ ਇੱਕ ਦਿਨ ਤੋਂ ਵਧਕੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ । ਤਿੰਨੋ ਦਿਨ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਗਾਇਕ ਆਏ । ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕੋਨੇ ਕੋਨੇ ਚ ਲੋਕ ਆਏ ਸੀ । ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਪਿੰਡ ਉੱਠ ਕੇ ਆ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ।
ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਤੇ ਮਸ਼ਹੂਰੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਬਾਬੇ ਨੇ ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਦਾ ਹੱਥ ਪਕੜ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਮੰਨਿਆ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਚ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਦੇ ਵਰਗੇ ਲੀਡਰ ਹੀ ਇਸ ਇਲਾਕੇ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਲਿਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ । ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਨੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਲਿਟ ਕੇ ਅਸ਼ਰੀਵਾਦ ਮੰਗਿਆ ਸੀ ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਇਹ ਫੋਟੋ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਸਮੇਸ਼ਲ ਸਪਲੀਮੈਂਟ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਪੰਨੇ ਤੇ ਸੀ । ਬਾਬੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਅਨੇਕਾਂ ਪ੍ਰੋਡਕਟ ਬਣਾ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰਾਂ ਲੋਟੂ ਬਾਬੇ ਤੋਂ ਬਚਾ ਕੇ ਦੇਸ਼ੀ ਇਲਾਜ ਵਿਧੀ ਚ ਜੋੜਨ ਦਾ ਪ੍ਰਣ ਲਿਆ ।
ਇਸ ਲਈ ਸਪੈਸ਼ਲ ਤੌਰ ਤੇ ਕੁਝ ਜਮੀਨ ਲੀਜ ਤੇ ਦੇਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ । ਸਾਰੇ ਪੰਚਾਂ ਨੇ ਸੰਮਤੀ ਬਣਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮਲਾਟ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਦੇ ਨਾਮ ਲੀਜ ਦੇਣ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਦਿੱਤਾ । ਬਦਲੇ ਚ ਬਾਬੇ ਨੇ ਉਸੇ ਅਨੁਪਾਤ ਉਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਫੈਕਟਰੀ ਚ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕੀਤੀ ।
ਉਸ ਸਮਾਗਮ ਚ ਬਲਦੀਪ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਹਾਜ਼ਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ ਪਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਲਈ ਉਹ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਡੇਰੇ ਦੇ ਸਮਾਗਮ ਚ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ । ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਫੈਕਟਰੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਬਾਬੇ ਨੇ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਕੰਧੇ ਧਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਤੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਤੇ ਖੁਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਯਕੀਨ ਸੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ।
ਪਰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਇਹ ਸਭ ਬਲਦੀਪ ਲਈ ਗਲੇ ਚ ਫਸੀ ਕੋਹੜਕਿਰਲੀ ਬਣਨ ਵਾਲਾ ਸੀ ।
ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਹੋਇਆ । ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਘਰ ਮੁੰਡਾ ਹੋਇਆ । ਉਹਦਾ ਨਾਮਕਰਨ ਬਾਬੇ ਤੋਂ ਹੋਇਆ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਮ ਤੋਂ ਮਹਿੰਦਰ ।
ਹਰਬੰਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਟਿਕਟ ਮਿਲੀ ਤੇ ਉਹ ਜਿੱਤਣ ਚ ਕਾਇਮ ਰਿਹਾ ਭਾਵੇਂ ਉਹਦੀ ਪਾਰਟੀ ਹਾਰ ਗਈ । ਬਾਬੇ ਦੀ ਫੈਕਟਰੀ ਚਾਲੂ ਹੋਈ ਤੇ ਲੋਕ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਲੱਗੇ । ਡੇਰੇ ਦੀਆਂ ਭੀੜਾਂ ਵਧੀਆਂ ਤੇ ਲੋਕੀ ਪ੍ਰੋਡਕਟ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਖਰੀਦ ਕੇ ਵਰਤਣ ਵੀ ਲੱਗੇ ।
ਸਭ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ ਸਮੁੰਦਰ ਵਰਗਾ ਤੇ ਕੋਈ ਸੁਨਾਮੀ ਆਉਣ ਦੀ ਚੇਤਾਵਨੀ ਸੀ !!!!

ਪ੍ਰੀਤੋ ਦਾ ਬੱਚਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਨਿਯਮਤ ਹੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਡੇਰੇ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਸੀ । ਇੰਝ ਕਰਦੇ ਸਮਾਂ ਉੱਡ ਕੇ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਘਰ ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਚ ਵਾਧਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਿਹੜੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖੀ ਦਿਨ ਬਦਲੇ ਤੇ ਲੋਕੀ ਪੁੱਛ ਪੁੱਛ ਘਰ ਆਉਣ ਲੱਗੇ । ਡੇਰੇ ਕਰਕੇ ਪੁੱਛ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ । ਤਰਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਫਸਰ ਲੋਕ ,ਵੱਖ ਵੱਖ ਦਲ ਦੇ ਲੋਕ ਜਦੋਂ ਵੀ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਮਿਲਦੇ ।
ਸਰਕਾਰ ਬਦਲੀ ਸੀ ਤੇ ਨਵੀਂ ਪਾਰਟੀ ਵਾਲੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਇਸ ਸੀਟ ਹਾਰਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪਤਾ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੋਣ ਲਈ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ । ਇਸਦੇ ਬਦਲੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਪੋਸਟ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਵੀ ਆਈ ਪੀ ਸਹੂਲਤਾਂ ਆਫ਼ਰ ਕੀਤੀਆਂ ਸੀ । ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਹਰਬੰਸ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ।
ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਕਈ ਵਿਭਾਗਾਂ ਦੀ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਸਪੈਸ਼ਲ ਟੀਮ ਨੇ ਰੇਡ ਕਰਕੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਦੀ ਕੁਆਲਿਟੀ ਵਗੈਰਾ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਦੇ ਸੁਰ ਬਦਲ ਗਏ । ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪੰਗੇ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਪੱਖੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਕਬੂਲ ਕਰ ਲਿਆ । ਬਦਲੇ ਚ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਚਾਇਰਮੈਨੀ ਤੇ ਗੰਨਮੈਨ ਮਿਲ ਗਏ ਓਥੇ ਹਰਬੰਸ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਵੀ ਮਿਲੀ ।
ਡੇਰੇ ਦੇ ਲਾਗੇ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਨਵੀ ਕੋਠੀ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ । ਉਂਝ ਵੀ ਹੁਣ ਓਥੇ ਕਾਫੀ ਹੋਰ ਘਰ ਇਕੋ ਲਾਈਨ ਚ ਬਣ ਗਏ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਹੁਣ ਜਿਆਦਾ ਕੰਮ ਬਾਹਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਤੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ । ਇੱਕ ਪੇਂਡੂ ਤੇ ਅਨਪੜ੍ਹ ਤੋਂ ਊਹਨੇ ਇੱਕ ਸਮਝਦਾਰ ਤੇ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸਮਝ ਲਿਆ ਜਾਂ ਕਹਿ ਲਵੋ ਬੇ-ਹਿਸਾਬ ਅਮੀਰੀ ਨਾਲ 100 ਚੱਜ ਬੰਦਾ ਸਿੱਖ ਜਾਂਦਾ । ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਓਏ ਬੱਲੀ ਆਖ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਸੀ ਹੁਣ ਬਲਦੀਪ ਸਿੰਘ ਜ਼ੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੇ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਦਾ ਹੁਣ ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਡੇਰੇ ਹੀ ਲੰਘਦਾ ਸੀ । ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੇਖਦੇ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਭਾਵੇਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਪਰਿਵਾਰ ਡੇਰੇ ਆਕੇ ਪੱਕੇ ਤੌਰ ਤੇ ਟਿਕ ਗਏ ਸੀ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਾਬੇ ਦੀ ਕਾਰ ਦੇ ਡਰਾਈਵਰ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਸੀ ,ਤੇ ਬਾਬੇ ਦੀ ਭਗਤ ਬਣੇ ਕੁਝ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਓਥੇ ਪੱਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਗਏ ਸੀ । ਪਰ ਡੇਰੇ ਦਾ ਇਥੋਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਹੱਥ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਖਰਚ ਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਬੈਂਕ ਚ ਪੈਸੇ ਭੇਜਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਪ੍ਰੀਤੋ ਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ ।
ਬਾਕੀ ਦਿਨ ਵੀ ਡੇਰੇ ਚ ਦੁਪਿਹਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਪਕਾ ਕੇ ਹੀ ਉਹ ਬਾਕੀ ਆਈਆਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਘਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਅਜਿਹੇ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਪੂਜਾ ਪਾਠ ਨੂੰ ਨਿਪਟਾ ਕੇ ਦਿਨ ਦੇ ਹੋਰ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਚਲਦੇ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਲੰਗਰ ਨੂੰ ਭੋਗ ਲਵਾ ਕੇ ਹੀ ਦੁਪਿਹਰ ਲਈ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆਰਾਮ ਕਰਦਾ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਹੁਣ ਕੋਈ ਆਮ ਕਮਰਾ ਨਾ ਰਹਿਕੇ ਆਧੁਨਿਕ ਸਹੂਲਤਾਂ ਨਾਲ ਲੈੱਸ ਪੂਰਾ ਫਾਈਵ ਸਟਾਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ।ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਡੇਰੇ ਦੀ ਹਰ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸੀ ਤੇ ਜਿਥੇ ਤੱਕ ਹੁਣ ਤੱਕ ਬਾਬੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਿਰਫ ਬਲਦੀਪ ਚੰਨੋ ਜਾਂ ਹਰਬੰਸ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਲੰਗਰ ਛਕਣ ਲਗਦਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਚੰਨੋ ਕਮਰੇ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰਕੇ ਕਮਰੇ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਤੌਰ ਤੇ ਤਿਆਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ।ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਬਾਕੀ ਔਰਤਾਂ ਵਿਹਲੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤੇ ਸਭ ਇਕੱਠੇ ਘਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਮਗਰੋਂ ਸੇਵਾਦਾਰ ਕਿਸੇ ਡੇਰੇ ਆਉਂਦੇ ਭਗਤ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਵਾ ਤੋਰੀ ਜਾਂਦੇ ।
ਉਸ ਦਿਨ ਬਲਦੀਪ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਡੇਰੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਬਾਹਰੋਂ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਜਾਣ ਦਾ ਸੋਚਿਆ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਲੰਗਰ ਨੂੰ ਭੋਗ ਲਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਭੋਗ ਮਗਰੋਂ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਵੀ ਰੋਟੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਵਿਹਲਾ ਹੋਇਆ ਬਲਦੀਪ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ ਐਨੇ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਲੰਗਰ ਤੋਂ ਵਿਹਲੇ ਹੋਕੇ ਇਹ ਸੋਚ ਬਿਨਾਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਚਲੇ ਗਈਆਂ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਪ੍ਰੀਤੋ ਬਲਦੀਪ ਨਾਲ ਆਏਗੀ । ਤੇ ਬਲਦੀਪ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਨਿਪਟਾ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਪ੍ਰੀਤੋ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਚਲੇ ਗਈ ।
ਪਰ ਅੱਜ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਸਫਾਈ ਦਾ ਕੰਮ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ । ਕਿਉਕਿ ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੀ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਅਕਸਰ ਲੰਮੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਬਾਕੀ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾ ਕੇ ਬਿਸਤਰ ਨੂੰ ਸਹੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਪਾਏ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਅਸਤ ਵਿਅਸਤ ਸੀ । ਉਹ ਚਾਦਰ ਨੂੰ ਵਿਛਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਬੈੱਡ ਤੇ ਝੁਕੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਦੋ ਮਜਬੂਤ ਬਾਹਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰੇ ਤਰੀਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਜਕੜ ਲਿਆ । ਡਰ ਸਹਿਮ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਚ ਕੰਬਣੀ ਛਿੜ ਗਈ ਸੀ । ਉਹ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਚੀਕ ਨਾ ਸਕੀ ਅਵਾਜ਼ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਗਲੇ ਚ ਹੀ ਅਟਕ ਗਈ ਹੋਵੇ । ਬਾਹਾਂ ਦੀ ਪਕੜ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚ ਘੁੱਟਕੇ ਪੂਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸਰੀਰ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਿਆ ਸੀ । ਸਰੀਰ ਦਾ ਭਾਰ ਨਾ ਝੱਲਦੀ ਹੀ ਪੂਰੀ ਬੈੱਡ ਤੇ ਵਜ਼ਨ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਸਾਹ ਘੁੱਟ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਅਜੇ ਤੱਕ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਉੱਤੇ ਇੰਝ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੌਣ ਹੈ ਡਰ ਤੇ ਸਹਿਮ ਤੇ ਭਾਰ ਥੱਲੇ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੱਬ ਗਈ ਸੀ । ਸਰੀਰ ਦੇ ਜੁੜੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਹੈ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਗਨ ਹੈ । ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤੇ ਸਾਹ ਲੈਣ ਜੋਗੀ ਜਗਾਹ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਜ਼ੋਰ ਲਾਇਆ । ਤਾਂ ਉੱਪਰਲਾ ਸਰੀਰ ਕੁਝ ਢਿੱਲਾ ਹੋਇਆ । ਉਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੋਂ ਬਿਸਤਰ ਤੱਕ ਘੁੰਮਦੀ ਹੋਈ ਸਿੱਧੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ਥੋੜੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਪਏ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਲੰਗੋਟ ਤੋਂ ਸਾਫ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਹੀ ਹੈ । ਕੀ ਉਸਦੀ ਸਭ ਤਪੱਸਿਆ ਭੰਗ ਹੋ ਗਈ !!! ਜੋ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਉਲਝਣ ਸੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈ ਸੀ । ਇਸਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉਸਨੇ ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਨਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲਾਉਣ ਦਾ ਵੀ ਹੀਆ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ ਸੀ । ਆਖਿਰ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣੀ ਜਾਣ ਤੇ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਸਿੱਧੇ ਰਾਹ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪੁੱਜੇ ਇਸ ਸਖ਼ਸ਼ ਦਾ ਉਹ ਕਿੰਝ ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨੇ ਸਹੀ ਗਲਤ ਤੇ ਨੈਤਿਕ ਅਨੈਤਿਕ ਵਰਗੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਖਿਆਲ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚੋਂ ਖਾਰਿਜ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਵਿਰੋਧ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਤੌਰ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਲੰਗਰ ਤੋਂ ਉੱਠਕੇ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਬੈੱਡ ਦੇ ਨੇਡ਼ੇ ਪਹੁੰਚ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਇੰਝ ਝੁਕਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਦੱਬੀ ਇੱਕ ਅੱਗ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਭਾਂਬੜ ਬਣ ਗਈ ਹੋਵੇ ।ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਝੁਕੀ ਹੋਈ ਸੀ ਉਸਦਾ ਉਭਰਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਵਧੇਰੇ ਸਪਸ਼ਟ ਤੇ ਖਿੱਚ ਪਾਊ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਭਰਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਪਿੱਛਿਓਂ ਤੱਕ ਕੇ ਹੀ ਉਸਦੀ ਅੰਦਰਲੀ ਬਣਤਰ ਸਪਸ਼ਟ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਪਿਛਲੇ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਚ ਜਿਹੜੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੱਸ ਚ ਕਰਕੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਖੁਦ ਸਾਧ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਵੇਖ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਮੁੜ ਮੁੜ ਜਾਗ ਉਠਦੀਆਂ ਸੀ । ਹਰ ਵਾਰ ਉਹ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇੰਝ ਇੱਕਲਤਾ ਚ ਪ੍ਰੀਤੋ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਾਂ ਕੋਲ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਧਿਆਨ ਦੂਰ ਕਰਕੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਭਰਵੇਂ ਸਰੀਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਤੇ ਬਾਕੀ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਆਪਣੇ ਸਾਧ ਬਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਮਨ ਚ ਮੁੜ ਉਹ ਦੱਬੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਜਾਗ ਉਠਦੀਆਂ ।
ਤੇ ਅੱਜ ਉਹ ਕੱਲੇਪਣ ਤੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਅਵਸਥਾ ਚ ਉਹ ਸਭ ਇੱਕ ਦਮ ਭਾਂਬੜ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ । ਸਿਰਫ ਲੰਗੋਟ ਚ ਖੁਦ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦਾ ਹੁਣ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ,ਕਿਤੇ ਖੁਦ ਹੀ ਨਾ ਉੱਤਰ ਜਾਏ । ਤੇ ਉਸਨੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਓਵੇਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਪਕੜ ਲਿਆ । ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਛੁੱਟਣ ਲਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇਗੀ । ਪਰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਬਾਹਾਂ ਚ ਭਰ ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਉਹ ਰੱਬ ਹੀ ਸਮਝਦੇ ਸੀ । ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਪੂਰੇ ਤਨ ਮਨ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਉਦੋਂ ਨਸ਼ਾ ਛਾਅ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਭਰਕੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਤੱਕਿਆ ਜਿਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਨਕਸ਼ਾਂ ਚੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਰਿਹਾ । ਤੇ ਅਗਲੇ ਹੀ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਤੌਰ ਤੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਅਲਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਾਲਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇੰਜ ਨਗਨ ਵੇਖਿਆ ਸੀ । ਮੁੜ ਮੁੜ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਅੰਗ ਅੰਗ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਕੱਪੜਿਆਂ ਚ ਵੇਖ ਕੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਮਨ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਛੋਹ ਕੇ ਮਸਲ ਕੇ ਤੇ ਚੁੰਮ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸਭ ਇੱਛਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਲੈਣੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੀ ਹਰ ਛੋਹ ਹਰ ਚੁੰਮਣ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਸਾਹ ਵੀ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਖੁਦ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਲੱਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜਿਵੇਂ ਸੇਕ ਨਿੱਕਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ । ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਜਿਵੇਂ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਬਾਹਰ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ । ਇਹੋ ਹਾਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦਾ ਸੀ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਸਮਝ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਤੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ਇਹ ਸਪਸ਼ਟ ਸੀ । ਧਰਮ ਅਧਰਮ ਸਹੀ ਗਲਤ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਦੇਹਲੀ ਤੇ ਲੰਗੋਟ ਨਾਲ ਡਿੱਗ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਨੂੰ ਬਾਖ਼ੂਬੀ ਛਿੜਕ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਜਿਸ ਚ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਰੰਗੇ ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਾਕੇ ਤੇ ਅੰਗ ਅੰਗ ਸਮਾਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਤੇ ਤਪਸ਼ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਪਸੀਨਾ ਪਸੀਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਕਮਰੇ ਚ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਟੱਕਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤੇ ਸ਼ੀਤਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਬੈੱਡ ਦੀ ਜਿਸ ਚਾਦਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਸਹੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਡਿੱਗੀ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ। ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਜੋ ਆਨੰਦ ਦੇ ਪਲ ਮਿਲ ਰਹੇ ਸੀ ਉਹ ਉਸ ਚ ਗੁਆਚ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਐਸਾ ਆਨੰਦ ਨਾ ਉਹਨੂੰ ਕਦੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਪ੍ਰਵਚਨ ਸੁਣਕੇ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਐਸੇ ਕਿਸੇ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੇ ਸਾਧ ਜੀਵਨ ਚ ਮਿਲਿਆ ਸੀ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਇਹ ਪਿਆਸ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਿਟੀ ਜਦੋਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਦਮਾਂ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਸਾਹ ਲੈਣ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਲੈਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਬਚੀ । ਫਿਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਢਿੱਲ ਛੱਡ ਕੇ ਉਂਝ ਹੀ ਡਿੱਗ ਗਏ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਉਂਝ ਹੀ ਡਿੱਗ ਕੇ ਉੰਗਨ ਲੱਗਾ ।
ਤੇ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਚ ਸੌਂ ਗਿਆ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਕੁਝ ਪਲ ਉਂਝ ਹੀ ਲੇਟੀ ਰਹੀ । ਫਿਰ ਉੱਠੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪਡ਼ੇ ਪਾ ਕੇ ਉਂਝ ਹੀ ਮੁੜ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਅਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਈ ।
…..
ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਬਲਦੀਪ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਬਾਕੀ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਘਰ ਨਹੀਂ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਡੇਰੇ ਦੇਖਣ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਅੱਗੇ ਡੇਰੇ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲਿਆ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਕਮਰਾ ਸ਼ਾਇਦ ਬੰਦ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਡਿਸਟਰਬ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਸੋਚਕੇ ਉਹ ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਮੁੜ ਘਰ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੋ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕੇ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ਤਾਂ ਚੰਨੋ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਡੇਰੇ ਦਾ ਕੁਝ ਜਰੂਰੀ ਹਿਸਾਬ ਦੇਖਦੀ ਉਹ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਹੀ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਮਨ ਚ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦਾ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸਨੇ ਸਿਰਫ ਇਹੋ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਵੇ ਕਿ ਨਾ ਇਹੋ ਸੋਚਦਾ ਓਥੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਭਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਥੱਕੀ ਹੋਈ ਹੈ । ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਉਂਝ ਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਅਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ । ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲਣ ਵਾਲੀ ਪੁਲਿਸ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਮਿਲਿਆ ਸੀ । ਕਿਉਕਿ ਉਹਨਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਖਿਝ ਚ ਆਕੇ ਬਲਵੰਤ ਰਾਜ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਅਟੈਕ ਕਰਵਾ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨਾ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਉਂਝ ਵੀ ਰੱਬ ਦੇ ਭੇਦ ਜਾਣਦੇ ਇਹਨਾਂ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਮਨ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਲਈ ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਪੜੁ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦਾ ਮਨ ਤਨ ਦਿਲ ਤੇ ਦਿਮਾਗ ਸਭ ਹੀ ਇਸ ਵੇਲੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਛੁਪ ਚਾਪ ਸੌਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ।

ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਨੂੰ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਟੱਬਰ ਦੀ ਚੜ੍ਹਾਈ ਹੋਵੇ । ਉਹ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਕੋਲ ਆਪਣਾ ਬੰਦਾ ਛੱਡਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।ਉਸ ਨੂੰ ਤੇ ਉਸਦੀ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਇਹ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਡੇਰੇ ਦੀ ਚੜ੍ਹਾਈ ਤੇ ਸਿਰਫ ਇਸੇ ਸੀਟ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਆਸ ਪਾਸ ਦੀਆਂ ਕਈ ਸੀਟਾਂ ਤੇ ਅਸਰ ਸੀ । ਸਰਕਾਰੀ ਹੁਕਮ ਤੇ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਪੁਲਿਸ ਤੇ ਹੋਰ ਵਿਭਾਗ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ । ਡੇਰੇ ਦੀ ਮਾਇਆ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਵਿਭਾਗਾਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਤੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਸੜਕਾਂ ਗਲੀਆਂ ਨਾਲੀਆਂ ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪਾਣੀ ਵਰਗੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਇਸ ਹਲਕੇ ਚ ਘੱਟ ਸਨ ।
ਸਰਕਾਰ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਤੇ ਨਾਮ ਲਈ ਕੋਈ ਵੀ ਪਾਇਲਟ ਸਕੀਮ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕਹੇ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਇੰਝ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰ ਬਾਬੇ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਚ ਉਸਦੀ ਮਾਨਤਾ ਵਧੀ ਤੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਚ ਸਰਕਾਰੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ।
ਇਸੇ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਉਸ ਇਲਾਕੇ ਚ ਬਹੁਤ ਚੋਣਾਂ ਮਗਰੋਂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਸਰਕਾਰ ਚ ਮੌਜੂਦ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਐਮਪੀ ਦੀ ਸੀਟ ਜਿੱਤ ਲਈ ।
ਬਦਲੇ ਚ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਮਲਾਟ ਤੇ ਹੋਰ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਤੇ ਕਬਜ਼ੇ ਮਿਲ ਗਏ । ਡੇਰੇ ਦੇ ਕਈ ਹੋਰ ਕੇਂਦਰ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕਈ ਜਿਲਿਆ ਚ ਪੌਸ਼ ਇਲਾਕਿਆਂ ਚ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਕੌਡੀ ਦੇ ਭਾਅ ਦਿੱਤੀਆਂ । ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਦਲੇ ਬਾਬੇ ਨੇ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਫੰਡ ਤੇ ਰੈਲੀਆਂ ਵੇਲੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਤੋਟ ਨਾ ਆਉਣ ਦਿੱਤੀ । ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮੰਤਰੀਆਂ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਬਿਨਾਂ ਟੈਕਸ ਤੋਂ ਨਾਮ ਲਵਾ ਦਿੱਤਾ । ਚੰਦੇ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਹੇਰਾਫੇਰੀਆਂ ਕਰਕੇ ਕਰੋੜਾਂ ਦਾ ਟੈਕਸ ਮਾਫ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਇਹ ਸਹਿਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਜੋ ਸੀਟ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪੱਕੀ ਸੀ ਉਹ ਦੂਸਰੀ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਚਲੇ ਗਈ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ।
ਇਸ ਲਈ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਵੱਖ ਵੱਖ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਵਿਦਵਾਨ ਕਿਸਮ ਦੇ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਡੇਰੇ ਮੂਹਰੇ ਰੌਲਾ ਪਾ ਦਿੱਤਾ । ਰੌਲਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਥੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੱਖ ਵੱਖ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਗ੍ਰੰਥ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਸੀ ।ਓਥੇ ਹੀ ਸ਼ਰਾਬ ਚੜ੍ਹਾਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਡੇਰਾ ਧਰਮ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੀ ਬੇਅਦਬੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਪਾਰਟੀ ਪੱਖੀ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਅਖਬਾਰ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ । ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸੀ । ਕਈ ਵਾਰ ਟਕਰਾਅ ਹੁੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਬਚਿਆ । ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨੇ ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸਨੂੰ ਰੋਕ ਲਿਆ ।
ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਬਾਕੀ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਮਰਥਕਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਕੇ ਖਦੇੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ । ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਵਧੇਰੇ ਸਮਝਦਾਰ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗੀ ।ਪੂਰੇ ਕੈਮਰਿਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਜਿਹੜੀ ਉਸਦੇ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਭੁੱਲ ਹੋਈ । ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਚੜ੍ਹਾਵੇ ਲਈ ਭਾਵੇਂ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੋਕ ਸਕਦਾ । ਪਰ ਡੇਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਪਵਿਤਰ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਦੇ ਕਮਰਿਆਂ ਤੋਂ ਇੱਕ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਅੱਲਗ ਸਥਾਨ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਨੇ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਸ਼ਰਾਬ ਚੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ ਮਕਸਦ ਨਸ਼ਾ ਵਧਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਜੋ ਛੱਡ ਰਹੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਹੈ । ਤੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੇ ਪਸ਼ਚਾਤਾਪ ਲਈ ਉਸਨੇ ਸਵਾ ਮਹੀਨਾ ਭੋਰੇ ਚ ਰਹਿਕੇ ਭਗਤੀ ਕਰ ਪਾਪ ਬਖਸ਼ਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ।
ਇੰਝ ਬਾਬੇ ਨੇ ਸਾਰੀ ਬਾਜ਼ੀ ਪਲਟ ਦਿੱਤੀ । ਉਸਦੀ ਹਲੀਮੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਵਿਰੋਧੀ ਰਾਹੀਂ ਹੋਕੇ ਹੋਰ ਵੀ ਦੂਰ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ।
ਦਿਖਾਵੇ ਲਈ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਭੋਰੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ । ਜਿੱਥੇ ਸਿਰਫ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਭਗਤ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਔਰਤਾਂ ਚੌਂਕੀ ਭਰਦੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵੀ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ । ਬਾਕੀ ਦਿਨ ਸਿਰਫ ਪ੍ਰੀਤੋ ਉਸ ਕੋਲ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਹੁੰਦੀ ।
ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੰਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰੱਖ ਕੇ ਕੰਟਰੋਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਉਸ ਧਰਨੇ ਚ ਉਹਨੂੰ ਜਿੱਥੇ ਹਾਰ ਮਿਲੀ ਓਥੇ ਇੱਕ ਉਮੀਦ ਦੀ ਕਿਰਨ ਵੀ । ਜਲੰਧਰ ਤੋਂ ਉਸਦੀ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵਰਕਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸੂਚਨਾ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਮਿਲਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਅਨੁਸਾਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਇੱਕ ਭਰਾ ਹੈ ਜੋ ਕਾਫੀ ਗਰੀਬੀ ਜਹੀ ਚ ਜਿੰਦਗੀ ਜੀਅ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਦੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਨਵੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਮਿਲ ਗਈ ਹੋਵੇ ।
ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਸਭ ਪਤਾ ਕੀਤਾ । ਜਾਣਕਾਰੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਸਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਕਾਹਲੀ ਚ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ । ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਚੱਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਭਰਾ ਹਰਦੇਵ ਦੇ ਟੱਬਰ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਕੀਤਾ । ਕੁੱਲ 5 ਜੀਆਂ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਗਰੀਬੀ ਚ ਦਿਨ ਕੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੀ ਹੋਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਬਾਰੇ ਵੀ ਅਜੇ ਤੱਕ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕਿਉਕਿ ਉਸਦੀ ਸ਼ਕਲ ਲਹਿਜਾ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਬਣਤਰ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਵਰਕਰ ਜੋ ਆੜਤੀਆ ਸੀ ਇੱਕ ਤੇ ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਦੇ ਧਰਨੇ ਚ ਆਇਆ ਸੀ ਉਸਦੇ ਬਾਪ ਨੂੰ ਤੇ ਦੋਵਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਸੀ । ਇਥੋਂ ਹੀ ਭੇਤ ਖੁੱਲਿਆ ਸੀ । ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਉਸਨੇ ਪਿੰਡ ਜਾ ਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਪਤਾ ਕੀਤਾ । ਤਾਂ ਸਭ ਸਾਫ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਹਰਦੇਵ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ । ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਹਥਿਆਰ ਬਣਾਇਆ । ਹਰਦੇਵ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਾਫੀ ਸਿਮਨ ਰਖਿਆ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਭ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਨੇ ਐਨਾ ਵੱਡਾ ਸਾਮਰਾਜ ਸਿਰਜ ਲਿਆ । ਖੂਨ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋਣ ਤੇ ਜਿਸਦਾ ਹੱਕ ਉਸਦਾ ਸੀ ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਟੱਬਰ ਕਿਵੇਂ ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਝੂਠ ਦੀ ਪੱਟੀ ਪੜੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਹਰਦੇਵ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ । ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਨਾ ਝੱਲ ਸਕਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ । ਇੰਝ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਨੇ ਉਸਦੇ ਟੱਬਰ ਦਾ ਪੂਰਾ ਬ੍ਰੇਨਵਾਸ਼ ਕੀਤਾ । ਤੇ ਉਸਤੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਕਰ ਦਿੱਤੀ । ਉਸਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਜਲੰਧਰ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋਠੀ ਦਿਵਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਸਕੂਲ ਚ ਦਾਖਿਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ।ਜਦੋਂ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਉਸਦੇ ਵੱਸ ਤੇ ਕਹਿਣੇ ਚ ਹੋ ਗਿਆ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਕਾਰ ਚ ਬਿਠਾ ਬਾਬੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲਿਜਾ ਕੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਅੱਡਿਆ ਰਹਿ ਗਿਆ । ਹਰਦੇਵ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨੇ ਹਰਬੰਸ ਦੇ ਸਿਖਾਏ ਅਨੁਸਾਰ ਵਿਹਾਰ ਕੀਤਾ । ਆਪਣੀ ਗਰੀਬੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਲਭਣ ਦੀਆਂ ਝੂਠੀਆਂ ਸੌਂਹ ਖਾਧੀ । ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਬਾਪੂ ਆਖਰੀ ਸਮੇਂ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਕਰਦਾ ਮਰ ਗਿਆ ।
ਲਹੂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਆਪਣੀ ਖਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਬਣੀ ਨਵੀਂ ਕੋਠੀ ਉਸਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਦਿੱਤੀ ।
ਤੇ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਡੇਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰੋ ਤੇ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਸਭ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇਗਾ । ਇੰਝ ਹਰਬੰਸ ਲਾਲ ਅਖੀਰ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਚ ਬਾਬੇ ਦੇ ਨੇਡ਼ੇ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦੇ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਿਆ । ਹੁਣ ਹਰ ਖਬਰ ਅੰਦਰੋਂ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਸੀ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਗੱਠ ਮਿਲਦੇ ਹੀ ਉਹ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਾਸੇ ਪਲਟਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਓਥੋਂ ਹਟਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ।
ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ,ਪ੍ਰੀਤੋ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਇਹ ਕਿੱਸਾ ਇੰਝ ਹੀ ਵਧਦਾ ਗਿਆ । ਹੁਣ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਲੱਗਪੱਗ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਣ ਲੱਗਾ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਕਦੇ ਇਸ ਚ ਕੁਝ ਗਲਤ ਮਹਿਸੂਸ ਨਾ ਹੋਇਆ । ਸ਼ਰਧਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤੇ ਭਰਮ ਚ ਬੇਹੱਦ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਫਾਸਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਜਿੱਥੇ ਫ਼ਰਕ ਕਰ ਸਕਣਾ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਉਹ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਤੇ ਜਿੱਦਾਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਆਖਦਾ ਪ੍ਰੀਤੋ ਉਂਝ ਹੀ ਕਰਦੀ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਬਣਾਏ ਭੋਰੇ ਚ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਨੌਜਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਤੇ ਕੁਆਰੀਆਂ ਕੁਡ਼ੀਆਂ ਚੌਂਕੀ ਭਰਿਆ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਮਨ ਪ੍ਰੀਤੋ ਤੇ ਹੀ ਕਿਉਂ ਅਟਕ ਗਿਆ । ਇਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਦੀ ਗੱਲ ਸਿਰਫ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਹੀ ਪਤਾ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਮੋਹਰਾ ਉਸਦੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਤੇ ਉਸਦੇ ਅੰਗ ਅੰਗ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਚ ਵੱਸੇ ਕਿਸੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਿਣੇ ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਜਦੋਂ ਅਸਲ ਚ ਪ੍ਰੀਤੋ ਉਸਦੇ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਜੋ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਲਾਏ ਸੀ ਉਹ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪੂਰੇ ਨਿੱਕਲੇ ਇਸ ਲਈ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਨੂੰ ਉਹ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਚ ਹੀ ਮਿਟਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਹਫਤਿਆਂ ਚ ਤੇ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਦਿਨਾਂ ਚ ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸਭ ਨਿਪਟ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਗਿਲਟੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਪਰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੋ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਉਹ ਸਭ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ । ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਜੋਗ ਬੰਨੇ ਹੋਏ ਮਨ ਤੇ ਤਨ ਦੇ ਸਭ ਬੰਧਨ ਖੁੱਲ ਜਾਂਦੇ । ਤੇ ਹੋਸ਼ ਉਦੋਂ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਜਦੋ ਦੋਵੇਂ ਹੌਂਕ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ।
ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਆਖਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਬੰਨੇ ਹੋਏ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਝ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਕੀ ਉਸਦਾ ਯੋਗੀਪੁਣਾ ਇਸ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਫਿਸ ਗਿਆ । ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ । ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸੀ ਅਸਲ ਚ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਦੀ ਸਾਧ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ ਕਹਾਣੀ । ਤੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤਿਆਗ ਕੇ ਇੰਦਰੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਚ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦੀ ਕਹਾਣੀ । ਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇਰ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਲਪੇਟ ਕੇ ਦੱਸਦਾ ਰਿਹਾ ।

ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਪੂਰਾ ਨਾਮ ਜਤਿੰਦਰ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਪਿੰਡ ਜਲੰਧਰ ਚ ਬਿਆਸ ਦਰਿਆ ਦੇ ਕੰਢੇ ਲਗਦਾ ਸੀ । ਦੁਆਬੇ ਚ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਤਾਂ ਵੈਸੇ ਹੀ ਸਭ ਕੋਲ ਥੋੜੀਆਂ ਸਨ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਘੱਟ ਸੀ । ਗਰੀਬੀ ਤੇ ਤੰਗੀ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਭਾਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਬੇਹੱਦ ਚਸਕਾ ਸੀ ਪੰਜਾਬੀ ਹਿੰਦੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵੀ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ ਸੀ । ਹਿਸਾਬ ਪੱਖੋਂ ਵੀ ਚੰਗਾ ਸੀ । ਪਰ ਗਰੀਬੀ ਹੱਥੋਂ ਮਜਬੂਰ ਸੀ ਤੇ ਇਸੇ ਗਰੀਬੀ ਚ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਇਲਾਜ ਖੁਣੋਂ ਚੱਲ ਵਸੀ । ਬਾਪ ਨੇ ਪੜਨੋਂ 10ਵੀਂ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਪੜਨੋ ਹਟਾ ਲਿਆ ਸੀ ।
ਘਰ ਚ ਤਿੰਨ ਮਰਦ ਹੀ ਮਰਦ ਸੀ । ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਰੋਟੀ ਦਾ ਕੰਮ ਉਸਨੂੰ ਸਿੱਖਣਾ ਪਿਆ । ਖਾਣ ਜੋਗੀ ਕਣਕ ਖੇਤ ਚ ਬੀਜ ਲੈਂਦੇ । ਬਾਕੀ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਹਰਦੇਵ ਤੇ ਬਾਪ ਅਜਾਇਬ ਦਰਿਆ ਦੇ ਕੰਢੇ ਲਗਦੇ ਕਈ ਬਾਗ਼ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਅਮਰੂਦ ਅੰਗੂਰ ਤੇ ਬਾਕੀ ਫਲ਼ ਮੰਡੀ ਵੇਚ ਕੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰਿਆ ਕਰਦੇ ਸੀ ।
ਘੱਟ ਜਮੀਂਨ ਤੇ ਗਰੀਬੀ ਤੇ ਉੱਪਰੋਂ ਘਟੀਆ ਖਾਣ ਪੀਣ ਕਰਕੇ ਸਿਹਤ ਦੋਵਾਂ ਹੀ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਤੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਿਰੇ ਨਾ ਚੜਦਾ । ਤੇ ਹਰਦੇਵ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਸਭ ਵਿਆਹੇ ਗਏ । ਤੇ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਹੋਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਰੋਟੀ ਨਾਲੋਂ ਔਰਤ ਦੇ ਸਾਥ ਲਈ ਤਰਸੇਵਾਂ ਵੱਧ ਸੀ ।
ਪਰ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਹਰਦੇਵ ਲਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਜੁੜ ਹੀ ਗਿਆ । ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਸ਼ਿੰਦਰ ਨਾਮ ਦੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਮਿਲ ਹੀ ਗਈ । ਘਰ ਰੌਣਕ ਲੱਗ ਗਈ ਤੇ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਦੀ ਸੌਖ ਹੋ ਗਈ । ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਵੀ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਚੌਂਕਾ ਛੁੱਟ ਗਿਆ । ਹੁਣ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਜਾਂ ਕਦੇ ਮੰਡੀ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂ ਖੇਤ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਜਿੰਨੀ ਥੋੜੀ ਬਹੁਤ ਜਮੀਨ ਸੀ । ਬਾਕੀ ਸਮਾਂ ਉਹ ਘਰ ਹੀ ਕੱਢਦਾ ।
ਹਰਦੇਵ ਦੇ ਸਿਰ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਾਰੀ ਸੀ । ਤੇ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਦੀ ਜਿਆਦਾ ਸਮਝ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਜੇ ਵੀ ਹਰਦੇਵ ਤੇ ਅਜਾਇਬ ਹੀ ਬਾਗਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਸੀ । ਜਤਿੰਦਰ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਚ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਜਾਂ ਪੱਠੇ ਵਗੈਰਾ ਤੇ ਡੰਗਰਾਂ ਦੀ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਸੀ ।
ਪਰ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਘਰ ਚ ਔਰਤ ਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਮਾਹੌਲ ਯਕਦਮ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ । ਹਰਦੇਵ ਆਨੀ ਬਹਾਨੀ ਘਰ ਰਾਤ ਜਾਂ ਦੁਪਹਿਰ ਕੱਟਦਾ । ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਸਬਾਤ ਵਰਗੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਅੱਧ ਚ ਅੱਧ ਤੱਕ ਉੱਚੀ ਦੀਵਾਰ ਖੜੀ ਕਰਕੇ ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਦਾ ਘਰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਦੋ ਖਣਾਂ ਦਾ ਕੱਚਾ ਚੁਬਾਰਾ ਸੀ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਰਾਂਡਾ ਸੀਮ ਚੁਬਾਰੇ ਨੂੰ ਅਜਾਈਬ ਸੌਣ ਲਈ ਵਰਤਦਾ ਸੀ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਚ ਸਮਾਨ ਪਿਆ ਸੀ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਚ ਹੁਣ ਨਵੇਂ ਵਿਆਹੇ ਜੋੜੇ ਲਈ ਮੰਜੇ ਲੱਗ ਗਏ ਸੀ । ਜਿਸ ਚ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਸੌਂਦੇ ਸੀ ਹੁਣ ਉਹੀ ਕਮਰਾ ਖੁੱਸ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਸਮਾਨ ਨਾਲ ਭਰੇ ਕਮਰੇ ਚ ਹੀ ਸੌਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ।
ਇਹੋ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਮਨ ਦੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ । ਔਰਤ ਦੇ ਸਾਥ ਲਈ ਤਰਸਦੇ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਮਨ ਤੇ ਸਰੀਰ ਲਈ ਉਸ ਕਮਰੇ ਚ ਅਰਾਮ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਸੌਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਜਿਸ ਰਾਤ ਜਾਂ ਦੁਪਿਹਰ ਵੀ ਹਰਦੇਵ ਘਰ ਹੁੰਦਾ । ਉਹ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਅਰਾਮ ਨਾ ਕਰ ਪਾਉਂਦਾ ।
ਸੁੰਨੀ ਰਾਤ ਚ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆਉਂਦੀਆਂ ਚੂੜੀਆਂ ਖਨਕਣ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ,ਮੰਜੇ ਦੀ ਚੂੰ ਚੂੰ ,ਤੇਜ਼ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ,ਤੇ ਸ਼ਿਤਕਾਰਾਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਕੋਨੇ ਕੋਨੇ ਚ ਚਿੰਗਾੜੀ ਛੇੜ ਦਿੰਦਿਆਂ ਸੀ । ਕਦੇ ਉਸਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕੰਧ ਉੱਪਰੋਂ ਪੜਛੱਤੀ ਚੜਕੇ ਵੇਖ ਲਵੇ ਕਿ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਪਰ ਕਦੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹੁੰਦੀ । ਹਰਦੇਵ ਦਾ ਉਸਤੇ ਬਹੁਤ ਰੋਹਬ ਸੀ ਡਰਦਾ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਕਰ ਪਾਉਂਦਾ । ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦਾ ਵੀ ਛੇਤੀ ਵਿਆਹ ਹੋ ਜਾਏ ਪਰ ਜਿੰਨ੍ਹੇ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਉਸ ਲਈ ਸਭ ਗਰੀਬੀ ਤੰਗੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸੁੱਕੇ ਜਿਹੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਮੁੜ ਜਾਂਦੇ । ਕਿਸ ਆਸਰੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਂਦੇ ।
ਪਰ ਔਰਤ ਦੇ ਸਾਥ ਦੀ ਇੱਛਾ ਗਰੀਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੀ ਸਗੋਂ ਉਹ ਤਾਂਘ ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਹੁੰਦੇ ਇਹਨਾਂ ਸਭ ਕਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਵਧਦੀ ਜਾਂਦੀ । ਖੇਤਾਂ ਚ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਚ ਉਹ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲੁਕ ਛਿਪ ਖੇਤ ਚ ਵੜਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਮਾਣਦੇ ਦੇਖਦਾ ਤਾਂ ਦਿਲ ਚ ਇੱਕ ਚੀਸ ਜਹੀ ਉੱਠਦੀ । ਉਸਦੇ ਹਾਣਦੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਏ ਆਪਣੇ ਕਿੱਸੇ ਵਧਾ ਚੜਾ ਕੇ ਤੇ ਸੁਆਦ ਲੈ ਲੈ ਦੱਸਦੇ ਤਾਂ ਚੀਸ ਤੇ ਖ਼ਾਲਿਪਨ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ । ਹਰਦੇਵ ਦੇ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਬਹੁਤ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਨੇ ਸਲਾਹ ਵੀ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਮਜ਼ਾਕ ਚ ਕਿਹਾ ਵੀ ਕਿ ਦਿਉਰ ਦਾ ਭਾਬੀ ਤੇ ਪੂਰਾ ਹੱਕ ਬਣਦਾ ਹੁੰਦਾ ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਹਰਦੇਵ ਦੇ ਘਰ ਨਾ ਹੋਣ ਤੇ ਕੱਲੇ ਨਹੀਂ ਸੌਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ।
ਜਤਿੰਦਰ ਸੋਚਦਾ ਕਈ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਐਸੇ ਕਿੱਸੇ ਸੀ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਪਿੰਡ ਚ ਜੋ ਛੜੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਭਾਬੀਆਂ ਨਾਲ ਕਿੱਸੇ ਸੁਣਦਾ ਸੀ । ਚੁੱਪਚਾਪ ਢਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕੀ ਮਸਾਲੇ ਲਾ ਲਾ ਲੋਕੀ ਦੱਸਦੇ ਸੀ ।
ਉਹ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਸੋਚਦਾ ਪਰ ਕਦੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਪਈ । ਘਰ ਚ ਦੋਂਵੇਂ ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਵਾਰ ਕੱਲੇ ਰਹੇ ਹੌਣਗੇ ਪਰ ਕੰਮਕਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਸ਼ਿੰਦਰ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਕਾਫੀ ਤਿੱਖਾ ਹੀ ਸੀ । ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਣ ਜਾਂ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਵੀ ਲੜ ਪੈਂਦੀ ਸੀ ।ਅੱਗਿਓ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਚ ਵੀ ਗਰਮੀ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਤਪਾਕ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ ਸੀ । ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਦਿਉਰ ਭਾਬੀ ਵਾਲਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਪਰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਮਨ ਚ ਰਾਤ ਤੇ ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਦੇ ਸੁਣਨ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੇ ਜੋ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਉੱਭਰ ਆਉਂਦੇ ਉਹ ਵੇਖ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਸਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰਦੇ । ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਪਰਦਾ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਣਾ ਆਮ ਜਹੀ ਗੱਲ ਹੈ । ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਅਜੇ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਹ ਇੱਕਦਮ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇ ਕੇ ਕਮਰੇ ਚ ਵੜਿਆ ਕੁੰਡਾ ਅੰਦਰੋਂ ਬਹੁਤ ਥੋੜਾ ਅੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਟੱਡੀਆ ਰਹਿ ਗਈਆਂ । ਹਰਦੇਵ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਨੰਗਾ ਹੀ ਭਾਬੀ ਉੱਤੇ ਝੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਕੱਪਡ਼ੇ ਅੱਧੇ ਕੁ ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਲਟਕ ਰਹੇ ਸੀ ਬਾਕੀ ਨੀਚੇ ਹੀ ਡਿੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਊਹਨੇ ਉਸੇ ਪਲ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ । ਪਰ ਉਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਜਿਵੇਂ ਛੱਪ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਭਾਬੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨਾਲੋਂ ਉਸਨੁੰ ਉਸਦੇ ਢੱਕੇ ਅੰਗਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਵਧੇਰੇ ਸਫੇਦ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਕਦੇ ਵੀ ਹਰਦੇਵ ਵੱਲੋਂ ਘੁੱਟੀਆਂ ਗੁਲਾਈਆਂ ਦਾ ਆਕਾਰ ਨਾ ਉੱਤਰ ਸਕਿਆ । ਦੋ ਪੂਰੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ਨੰਗੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਇੰਨੇ ਨੇੜਿਓਂ ਤੱਕਣ ਦਾ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲ਼ਾ ਅਨੁਭਵ ਸੀ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਦਿਨ ਰਾਤ ਉਸਦੇ ਬੈਚਨੀ ਚ ਨਿੱਕਲੇ ਸਿਰਫ ਉਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਹਦਾ ਸਰੀਰ ਦਿਨ ਚ ਕਈ ਵਾਰ ਉਤੇਜਨਾ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ । ਫਿਰ ਕਦੇ ਭਾਬੀ ਦਾ ਸਫਾਈ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਚੁੰਨੀ ਨਾ ਲੈਣਾ ਤੇ ਕਦੇ ਉਸਦੇ ਤੁਰਦੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਤੇ ਫਿਰ ਰਾਤ ਬਰਾਤੇ ਦੁਪਹਿਰੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚੋਰੀ ਦੇ ਪਲਾਂ ਚ ਸੁਣੀਆਂ ਸਰਗੋਸ਼ਈਆਂ ਨੇ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਮਨ ਚ ਕਾਮ ਦੀ ਪੂਰੀ ਇੱਕ ਗੰਢ ਬੰਨ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ।
ਗਰਮੀ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਜਿਉਂ ਹੀ ਫਲਾਂ ਦੇ ਬਾਗ਼ਾਂ ਚ ਫ਼ਲ ਉੱਤਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਹਰਦੇਵ ਹੀ ਓਥੇ ਸੌਂਦਾ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਮੰਡੀ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨੂੰ ਉਹੀ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮੀ ਤੋੜਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਓਥੇ ਹੀ ਸੌਂ ਕੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਲੱਦ ਕੇ ਮੰਡੀ ਲੈ ਜਾਂਦਾ । ਇਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜਤਿੰਦਰ ਅਜਾਈਬ ਤੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਤਿੰਨੋਂ ਹੀ ਚੁਬਾਰੇ ਅੱਗੇ ਮੰਜੇ ਡਾਹ ਛੱਤ ਤੇ ਹੀ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ।
ਗਰਮੀ ਦੀ ਇੱਕ ਰਾਤ ਉਹ ਸੁੱਤੇ ਹੀ ਸੀ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਅਚਾਨਕ ਬੱਦਲ ਗੜਕ ਉੱਠਿਆ । ਮੀਂਹ ਵੱਸਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅਜਾਈਬ ਨੇ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਉਠਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਪਰ ਗਰਮੀ ਤੋਂ ਮਿਲੀ ਮਸਾਂ ਰਾਹਤ ਕਰਕੇ ਉਹ ਉਂਵੇ ਹੀ ਸੁੱਤਾ ਰਿਹਾ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੀਂਹ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਚੋ ਨਾ ਗਏ । ਅਜਾਈਬ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੰਜਾ ਅੰਦਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ । ਜਤਿੰਦਰ ਤੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਨੇ ਮੰਜੇ ਕੋਠੇ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਉਤਾਰਨੇ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਬਹਾਨੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਵੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਲੇਟੀ ਰਹੀ । ਜਦੋੰ ਤੱਕ ਉੱਠੇ ਦੋਂਵੇਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਿੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਹੇਠਾਂ ਉੱਤਰ ਮੰਜੇ ਫ਼ੜੇ ਤੇ ਕਮਰਿਆਂ ਚ ਟਿਕਾਉਣ ਲੱਗਾ । ਮੀਂਹ ਤੇ ਹਨੇਰੀ ਕਰਕੇ ਬਿਜਲੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਸ਼ਿੰਦਰ ਨੇ ਮਸੀਂ ਲੱਭ ਕੇ ਕੋਈ ਮੋਮਬੱਤੀ ਜਗਾਈ । ਸ਼ਿੰਦਰ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਹੋਏ ਚਾਨਣ ਚ ਜਿਉਂ ਹੀ ਊਹਨੇ ਮੰਜਾ ਟਿਕਾ ਕੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦੇ ਭਿੱਜੇ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਕੱਪੜੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਮੁੜ ਉਹ ਸਭ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਆ ਗਏ । ਹਲਕੇ ਰੰਗ ਦੇ ਬੜੇ ਹੀ ਪਤਲੇ ਸਲਵਾਰ ਸੂਟ ਚ ਘੱਟ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹ ਭਾਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਅੰਗ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਉਸਦੇ ਰੰਗ ਤੇ ਆਕਾਰ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਮੀਂਹ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਵੀ ਬਾਹਰ ਲੈ ਆਂਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਹਨਵੇਂ ਖੜੀ ਸ਼ਿੰਦਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਬਿਸਤਰੇ ਟਿਕਾ ਕੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਉਸਦੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹੀ ਤਾਂਘ ਨੇ ਜਨਮ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਅੱਗੇ ਵੱਧ ਕੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਖਿੱਚ ਲਿਆ । ਸ਼ਿੰਦਰ ਉਸਦੇ ਅਚਾਨਕ ਹਮਲੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਸਕੀ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਸਮਝਦੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਤਿੰਦਰ ਉਸਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਸੁੱਟ ਕੇ ਉਸਤੇ ਉੱਪਰ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਹੱਥ ਹਰਦੇਵ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਉਸਦੇ ਮੀਂਹ ਚ ਭਿੱਜੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਬੇਦਰਦੀ ਜਹੀ ਨਾਲ ਮਸਲਨ ਲੱਗੇ ਸੀ । ਪਰ ਪਹਿਲੇ ਝਟਕੇ ਮਗਰੋਂ ਸ਼ਿੰਦਰ ਅਚਾਨਕ ਸੰਭਲੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਦੂਰ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ । ਤੇ ਇੱਕ ਕੂਕ ਉਸਦੇ ਗਲੇ ਚ ਨਿੱਕਲੀ ।
ਤੇ ਨਾਲ ਹੋ ਕੂਕਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗੀ ।
ਰਾਤ ਭਾਵੇਂ ਹਨੇਰੀ ਸੀ ਤੇ ਮੀਂਹ ਤੇ ਤੇਜ਼ ਹਵਾ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕੂਕਾਂ ਸੁਣਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਅਜਾਈਬ ਥੱਲੇ ਉੱਤਰਿਆ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਬੀਹੀ ਦੇ ਲੋਕ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੱਠ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਅਜਾਈਬ ਨੇ ਆ ਕੇ ਸ਼ਿੰਦਰ ਨੂੰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਛੁਡਾਇਆ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦਾ ਹੋਸ਼ ਵੀ ਟਿਕਾਣੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਮਗਰੋਂ ਗੁਆਂਢੀ ਆਏ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਝਿੜਕਾਂ ਦੇਣ ਲੱਗੇ ।
ਆਂਢੀ ਗੁਆਂਢੀ ਔਰਤ ਮਰਦ ਮੂੰਹ ਚ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ ਦੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ । ਕੋਈ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਭਾਬੀ ਮਾਂ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਉਹਨਾਂ ਚ ਕਈ ਤਾਂ ਉਹ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ਕੱਲੇਪਣ ਚ ਉਸਨੂੰ ਭਰਜਾਈ ਤੇ ਦਿਉਰ ਦਾ ਹੱਕ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹਿ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ।
ਸ਼ਿੰਦਰ ਬੱਸ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਹਾਰਕੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਬੇਬੇ ਉਸਦੇ ਰੋਣੇ ਤੇ ਡਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਆਪਣੇ ਘਰ ਸੁਆਉਣ ਲਈ ਲੈ ਗਈ ।
ਟਿਕ ਟਿਕਾਅ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਜਤਿੰਦਰ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦੇ ਲਾਏ ਉਸ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਸੌ ਗਿਆ । ਅਜਾਈਬ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਭਾਬੀ ਦੀ ਇੱਜਤ ਖਰਾਬ ਕਰਨ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦਾ ਆਪ ਵੀ ਸੌ ਗਿਆ ।
ਸਵੇਰੇ ਹਰਦੇਵ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਅਜੇ ਮਸੀਂ ਸੁੱਤਾ ਹੀ ਉਠਿਆ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਉੱਠਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਵਿਹੜੇ ਚ ਕੱਠ ਸੀ । ਸ਼ਿੰਦਰ ਨੇ ਸਾਫ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਉਹ ਮੁੜ ਉਸ ਕਮਰੇ ਚ ਉਦੋਂ ਹੀ ਜਾਊ ਜੇ ਜਤਿੰਦਰ ਇਸ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੁੰਦੇ ਘਰ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਉਹ ਅਜਿਹੇ ਕਾਮੀ ਬੰਦੇ ਦੇ ਨਾਲ ਘਰ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸਕਦੀ ਜਿਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਹਰ ਵੇਲੇ ਗਲਮੇ ਜਾਂ ਸੁੱਥਣ ਤੇ ਹੀ ਰਹੇ ।
ਹਰਦੇਵ ਨੇ ਅਜਾਈਬ ਨੂੰ ਸਾਫ ਸਾਫ ਦੋਵਾਂ ਚ ਇੱਕ ਨੂੰ ਘਰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਿਹਾ । ਤਾਂ ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਵੀ ਅੱਗਿਓ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸਦਾ ਵੀ ਘਰ ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਚ ਬਰਾਬਰ ਹਿੱਸਾ । ਇੰਝ ਉਸਨੂੰ ਬਹਿਸ ਕਰਦੇ ਦੇਖ ਹਰਦੇਵ ਬਾਰ ਬਾਰ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਉੱਠਦਾ । ਇੱਕ ਦੋ ਵਾਰ ਤਾਂ ਫ਼ੜਕੇ ਥੱਲੇ ਵੀ ਸੁੱਟ ਲਿਆ । ਤੇ ਕਈ ਮੁੱਕੀਆਂ ਵੀ ਜੜ ਦਿੱਤੀਆਂ ।
ਹਰਦੇਵ ਨਾਲੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਟਦਾ ਤੇ ਨਾਲੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਜਿਹੜੀ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਉਹ ਕਰਦਾਂ ਠੀਕ ।
ਜਤਿੰਦਰ ਮੁੱਕੀਆਂ ਖਾ ਰੋਣ ਹਾਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਕਹੀ ਜਾਏ ।
“ਫਿਰ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰਦੋ ,ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰਦੋ “।
ਲੋਕੀ ਦੇਖ ਦੇਖ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੇ ਸੀ । ਅਜਾਈਬ ਨੇ ਉਸਨੁੰ ਘੂਰਿਆ ।
“ਸਾਲਿਆ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਕੁੱਤੀ ਨਾਲ ਕਰ ਦਈਏ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਜੇ ਬਹੁਤੀ ਹੀ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਏ ।”
ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਚੁਰਚੂੜੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਨਕੇ ਹੱਸਦੇ ਤੇ ਸੁਆਦ ਲੈਂਦੇ ਸੀ ।
ਅਖੀਰ ਫੈਸਲਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜਤਿੰਦਰ ਹੁਣ ਜੋ ਬਾਗ਼ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪੱਕੇ ਤੌਰ ਤੇ ਫਲਾਂ ਦੀ ਤੁੜਾਈ ਲਈ ਹੈ ਓਥੇ ਰਹੇਗਾ । ਓਥੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਬਾਗ਼ ਦੇ ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਦੋ ਖਣ ਛੱਤ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣਗੇ । ਇੰਝ ਘਰੋਂ ਦੂਰ ਰਹੂ । ਕਿਧਰੋਂ ਵਿਆਹ ਲਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਘਰ ਨੂੰ ਅੱਧ ਵੰਡਕੇ ਉਸਦੇ ਹਿੱਸੇ ਚ ਦੋ ਕਮਰੇ ਬਣਾ ਕੇ ਅੱਡ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਊਗਾ ।
ਇੰਝ ਕਰਕੇ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਨਿਕਾਲਾ ਮਿਲ ਗਿਆ ।
ਜਿਸ ਬਾਗ਼ ਦੇ ਮਾਲਿਕ ਲਈ ਉਹ ਓਥੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ ਉਸਨੇ ਬਿਆਸ ਦਰਿਆ ਦੇ ਕੰਢੇ ਨਾਲ ਲਗਦੀ ਕਈ ਏਕੜ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਬਾਗ਼ ਲਾਏ ਹੋਏ ਸੀ । ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਮਿਆਂ ਬੀਬੀ ਜਲੰਧਰ ਕੋਈ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਸੀ । ਉਮਰ 40-45 ਸਾਲ ਦੇ ਕਰੀਬ। ਬਾਗ਼ ਦੇ ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਦੋ ਖਣਾਂ ਦਾ ਕਮਰਾ ਛੱਤਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੇ ਦਿੱਤੀ । ਉਂਝ ਵੀ ਅਜਾਈਬ ਤੇ ਹਰਦੇਵ ਦੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਕਰਕੇ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਉਹੀ ਬਾਗਾਂ ਦਾ ਠੇਕਾ ਲੈ ਰਹੇ ਸੀ । ਇੰਝ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਬਨਵਾਸ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਤੇ ਪਿੰਡੋਂ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਤੇ ਦੁਨੀਆਂਦਾਰੀ ਤੋਂ ਤਿਆਗ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ।

ਜਤਿੰਦਰ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਗੁਰਮੀਤ ਤੇ ਉਹਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਸੁਖਜੋਤ ਦੋਂਵੇਂ 40-45 ਦੀ ਉਮਰ ਲੰਘ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ਦੋਂਵੇਂ ਜਲੰਧਰ ਅਧਿਆਪਕ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਵਿਰਾਸਤ ਚ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਬਿਆਸ ਦੇ ਕੰਢੇ ਬਾਗ਼ ਮਿਲੇ ਸੀ । ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਜਤਿੰਦਰ ਦਾ ਟੱਬਰ ਠੇਕੇ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੀ ਰੋਜ਼ੀ ਚਲਾਉਂਦਾ ਸੀ ।
ਹੁਣ ਦੋ ਖਣਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਕਮਰਾ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਛੱਤ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਹ ਸ਼ਾਮੀ ਰੋਜ਼ ਮਜੂਰਾਂ ਤੋਂ ਤੁੜਾਈ ਕਰਵਾ ਕੇ ਲੱਕੜ ਦੀਆਂ ਪੇਟੀਆਂ ਚ ਭਰਕੇ ਫਲਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ।ਫਿਰ ਆਪ ਹੀ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਕਰਦਾ ਤੇ ਸੌ ਜਾਂਦਾ ।
ਰਾਤ ਦੀ ਇੱਕਲਤਾ ਚ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਮੁੜ ਸਭ ਜਾਗ ਪੈਂਦਾ । ਹੁਣ ਵੀ ਉਸਦੇ ਕੰਨਾਂ ਚ ਉਹੀ ਸਭ ਗੂੰਜ ਉੱਠਦਾ ਜੋ ਉਹ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਫ਼ਲਾਂ ਨੂੰ ਪੇਟੀਆਂ ਚ ਭਰਦੇ ਹੋਏ । ਅਮਰੂਦ ਤੇ ਅੰਗੂਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਚ ਫੜਕੇ ਕਿੰਨਾ ਟਾਈਮ ਪਲੋਸਦਾ ਤਾਂ ਓਥੇ ਹੀ ਖੋ ਜਾਂਦਾ । ਉਸਨੂੰ ਉਹ ਰਾਤ ਫਿਰ ਤੋਂ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਜਦੋਂ ਰੌਲਾ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਭਾਬੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਸੀ । ਫ਼ਰਕ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਐਨਾ ਕੁ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਦੋਂ ਪੂਰੀ ਦੇਹ ਗਿੱਲੀ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਫ਼ਲ ਸੁੱਕੇ ਬਾਕੀ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਲਗਦਾ ।
ਰੋਜ ਸ਼ਾਮੀ ਹੀ ਮਾਲਿਕ ਤੇ ਮਾਲਕਿਣ ਬਾਗ਼ ਆਉਂਦੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪੇਟੀਆਂ ਬੰਨ੍ਹ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ । ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਵਧੀਆ ਫ਼ਲ ਛਾਂਟ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਤੇ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਟੋਕਰੀ ਭਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ । ਦੋਂਵੇਂ ਉਸਦੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਜਦੋੰ ਉਹ ਆਏ ਤਾਂ ਦੋ ਨਹੀਂ ਤਿੰਨ ਜਣੇ ਸੀ । ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ,ਰੌਣਕ, ਜੋ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕਿਤੇ ਪੜਦੀ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਦਿਨ ਕੱਢਣ ਆਈ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਤਿਆਰ ਕਰਕੇ ਰੱਖੇ ਫ਼ਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੜਾਉਣ ਲੱਗਾ ਪਰ ਅੱਜ ਊਹਨੇ ਤੀਂਵੀ ਮਾਲਿਕ ਨਾਲੋਂ ਸਭ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਫੜਾਏ । ਇਹੋ ਪਲ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ।
ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਰੰਗ ਗੋਰਾ ਨਿਸ਼ੋਹ ਸੀ । ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਐਨਕਾਂ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਹੇਠ ਪਏ ਕਾਲੇ ਟੋਏ ਉਸਦੇ ਰੰਗ ਨਾਲੋਂ ਬੰਦੇ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਓਥੇ ਟਿਕ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਵੇਖ ਉਹ ਉਮਰੋਂ ਨਿੱਕੀ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਫਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਟੋਕਰੀ ਫੜਾਉਂਦੇ ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾ ਟਕਰਾ ਗਈਆਂ । ਉਸਦੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਹੱਥ ਹੇਠ ਦੱਬੀ ਗਈ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਮੁਸਕਰਾਈ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵੱਡੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ । ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਡਰਦੇ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਝੁਕਾ ਲਈਆਂ । ਤੇ ਹੱਥ ਹਟਾ ਲਿਆ ਤੇ ਮੁੜ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਢੈ ਮੁਆਇਨਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਜਤਿੰਦਰ ਦਾ ਮਨ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਭਾਬੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਹੀ ਤੁਲਨਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਉਹਨੂੰ ਉਹ ਬੇਹੱਦ ਮੜਚੂ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ । ਫ਼ਰਕ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਰੌਣਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਹੀ ਛੱਡਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਢਿੱਲਾ ਜਿਹਾ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਪਜਾਮਾ ਉਸਨੇ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਮੰਡੀ ਸਬਜ਼ੀ ਲੈਣ ਆਉਂਦੀਆਂ ਸ਼ਹਿਰਣਾ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜੋ ਵੀ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਭਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਉਹ ਸਭ ਸਹੀ ਤੇ ਸਟੀਕ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਲੂਕਾ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਵੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਭਰੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਹੀ ਲਾਲਸਾ ਨੂੰ ਉਹ ਸਮਝ ਰਹੀ ਸੀ । ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਛੇਵੀਂ ਇੰਦਰੀ ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਚ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਉਸ ਵੱਲ ਕਿਸ ਨਜ਼ਰੀਏ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਉਹ ਫ਼ਲ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰਦੇ ਬਣੇ । ਜਤਿੰਦਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਉਸਦੀ ਤੁਰਦੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰਦਾ ਰਿਹਾ । ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਅੱਖਰ ਵੀ ਵਾਂਗ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਦਾ ਆਕਾਰ ਸੀ । ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਪਜਾਮੇ ਚ ਡੋਲਦੇ ਲੱਕ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਇਹ ਰੋਜ਼ ਦਾ ਇੰਝ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹਰ ਰੋਜ ਹੀ ਉਹ ਇੰਝ ਫਲ ਤੇ ਸਬਜ਼ੀ ਲੈਣ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਰੌਣਕ ਰੋਜ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਦੀ । ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਦੀ ਸੰਗ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਘਟੀ ਤੇ ਥੋੜੀ ਬੋਲ ਬਾਣੀ ਵੀ ਵਧੀ । ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਉਹਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਵਧੀਆ ਲਗਦੀਆਂ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਨਾ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰਨ ਚ ਉਹ ਪੂਰੀ ਪੂਰੀਮਾਹਿਰਤਾ ਦੁਖਾਉਣ ਲੱਗੀ । ਜਿਥੇ ਉਹ ਪੜਦੀ ਸੀ ਓਥੇ ਇਹ ਆਮ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਐਵੇਂ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ ।ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਖੁਦ ਵੀ ਰੌਣਕ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਦੇ ਢੰਗ ਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪਰ ਡਰਦਾ ਸੀ ਕੋਈ ਵੀ ਪਹਿਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ।
ਪਰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਉਸਨੂੰ ਛੇੜਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ,”ਦੇਖ ਇਹ ਪੱਠੀ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਲੱਗਣ ਨੂੰ ਫਿਰਦੀ ਏ,ਤੇ ਤੂੰ ਭੌਂਦੂ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਕੋਈ ।
ਜਤਿੰਦਰ ਕੋਲੋ ਯਾਰਾਂ ਦੇ ਧੜੇ ਚੜ ਭਾਬੀ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਹਰਕਤ ਦੀਆਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲੀਆਂ । ਇਸ ਲਈ ਬੱਸ ਉਹ ਹੁਣ ਦੂਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਸੁਆਦ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਪਰ ਮਰਦਾਂ ਅੱਗੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ।ਇਸ ਲਈ ਬਹਾਨਾ ਕਰਦਾ ,’ਓਏ ਇਹ ਨਿਆਣੀ ਏ ਮਸੀਂ ਇੱਕੀ ਕੁ ਸਾਲ ,ਉੱਪਰੋਂ ਸਰੀਰ ਜਮਾਂ ਹੀ ਹੈਨੀ , ਇਹਦੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਖੁਰਾਕਾਂ ਆਲਾ ਝੱਲਿਆ ਜਾਣਾ । “
ਭਾਵੇਂ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਸਰੀਰ ਵੀ ਆਮ ਗਭਰੂਆਂ ਤੋਂ ਘੱਟ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਚੋਬਰ ਮੰਨਦਾ ਸੀ । ਜਿਸਦਾ ਕਾਰਨ ਸੀ ਸਰੀਰ ਚ ਵਜਨ ਨਹੀਂ ਸਗੋ ਜੋਰ ਸੀ ਅੰਨ੍ਹੇ ਘੋੜੇ ਵਰਗਾ ਜੋਰ ਸੀ ਉਸ ਚ ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਖ ਮਟੱਕੇ ਕਈ ਦਿਨ ਚਲਦੇ ਰਹੇ । ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਦਿਨ ਮੰਡੀ ਬੰਦ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਹ ਤੁੜਾਈ ਨਾ ਕਰਦੇ । ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਦਰਿਆ ਚ ਨਹਾਕੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਸੌਂ ਕੇ ਦਿਨ ਕੱਢ ਦਿੰਦਾ । ਇੱਕ ਸਾਈਕਲ ਰਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜਿਸਤੇ ਸਹਿਰੋਂ ਜਾ ਕੇ ਜਰੂਰੀ ਸਮਾਨ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ।
ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਸਹਿਰੋਂ ਸਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਮੁੜਿਆ ਤਾਂ ਮਾਲਿਕ ਦੀ ਕੋਠੀ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਸ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਨਾਲੇ ਪਾਣੀ ਪੀ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਨਾਲੇ ਟੋਕਰੀਆਂ ਫ਼ੜਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ । ਕਈ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਇਕੱਠੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਪਈਆਂ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ ਤਾਂ ਰੌਣਕ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ । ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਵਾਲ ਖਿੰਡਰੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਕੱਪਡ਼ੇ ਵੀ ਅਸਤ ਵਿਅਸਤ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਚ ਪਾਏ ਹੋਣ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਵੀ ਲਾਲੀ ਸੀ।ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਨੇ ਸੁੱਤੀ ਨੂੰ ਜਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਅੰਦਰੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸਫੇਦ ਮਾਸ ਉਸਨੂੰ ਚਮਕਦਾ ਦਿਸਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਚਮਕ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਟੋਕਰੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣੀਆਂ ਸੀ ” । ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਦੋ ਵਾਰ ਚ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸਮਝ ਲੱਗੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਰਸੋਈ ਕੋਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪਾਸੇ ਪਈਆਂ ਟੋਕਰੀਆਂ ਵੱਲ ਹੱਥ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਘਰ ਪੂਰਾ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਦੇਰ ਨਾ ਲੱਗੀ ਕਿ ਰੌਣਕ ਘਰ ਕੱਲੀ ਹੀ ਹੈ । ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਸ਼ੂਟ ਵੱਟ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੇ ਕੰਬਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ,” ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਦਿਓ “।ਉਸਦਾ ਮਨ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹਾਨਾ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਟੋਕਰੀਆਂ ਚੁੱਕ ਰਸੋਈ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਚ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਰੌਣਕ ਨੇ ਅੱਡੀਆ ਚੁੱਕ ਸਾਹਮਣੇ ਕੰਸ ਤੋਂ ਗਿਲਾਸ ਉਤਾਰਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪਾਈ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਉਚੀ ਉੱਠ ਗਈ ਤੇ ਪਜਾਮੇ ਦੀ ਇਲਾਸਟਿਕ ਵੀ ਨੀਚੇ ਹੋ ਗਈ ਸੀ.ਰੂੰ ਵਰਗੇ ਸਫੇਦ ਤੇ ਨਰਮ ਉਭਰਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਵਿਚਲੀ ਲਕੀਰ ਨੂੰ ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਜੋੜ ਤੱਕ ਵੇਖਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਕੱਪੜਿਆਂ ਥਾਣੀ ਸਭ ਨਜ਼ਰ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।
ਫਰਿੱਜ ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਕੱਢ ਕੇ ਰੌਣਕ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗਿਲਾਸ ਭਰਕੇ ਫੜਾਇਆ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਵੀ ਹੱਥ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸੀ, ਇਸੇ ਕਾਂਬੇ ਚ ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਛੋਹ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਚ ਉਸਨੇ ਪੂਰਾ ਗਿਲਾਸ ਗਟਕ ਗਿਆ ਤੇ ਰੌਣਕ ਦੀਆਂ ਝੁਕੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੱਲ ਵੀ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ । ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਨਜਰ ਮਾਰੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰਾਂ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਰੌਣਕ ਨੇ ਖੁਦ ਦੇ ਹਰ ਅੰਗ ਨੂੰ ਖੁੱਲਾ ਹੀ ਛੱਡਿਆ ਹੋਵੇ ।
ਉਸਨੂੰ ਗਲਾਸ ਫੜਾਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਮੁੜ ਫਰਿੱਜ ਚ ਪਾਣੀ ਰੱਖ ਕੇ ਗਲਾਸ ਨੂੰ ਸਿੰਕ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣ ਲਈ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਜਤਿੰਦਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਤੇ ਹੀ ਸੀ ।
ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੇ ਸਰੀਰ ਚ ਜਬਰਦਸਤ ਬਿਜਲੀ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਹੀ ਰੌਣਕ ਨੇ ਗਿਲਾਸ ਰੱਖਿਆ ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ. ਐਨੇ ਪਲਾਂ ਚ ਇੱਕ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਮੂੰਹੋ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿੱਕਲਿਆ ਸਿਰਫ ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ।
ਇੱਕ ਡਰ ਇੱਕ ਉਤੇਜਨਾ ਤੇ ਇਹੋ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲੇ ਪਈ ਕੁੱਟ ਸਭ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਛਾਤੀ ਚ ਭਰੇ ਸਾਹ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ । ਬਦਲੇ ਚ ਉਹ ਰੌਣਕ ਦੀ ਹਰਕਤ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ. ਉਹ ਰੌਣਕ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਹਰਕਤ ਦਾ ਜੁਆਬ ਉਡੀਕ ਕੇ ਹੀ ਅੱਗੇ ਜਾਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਰੌਣਕ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਹ ਵਾਂਗ ਹੀ ਸਾਹ ਨਿਕਲਦਾ ਲੱਗਾ ਤੇ ਇੱਕ ਗਲੇ ਚੋਂ ਨਿਕੱਲੀ ਮਸੀਂ ਨਿੱਕਲੀ ਆਹ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਰੌਣਕ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਰੀਰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਢਿੱਲਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ।ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਆਪੋਂ ਚ ਬਾਹਰ ਸੀ । ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਨਰਮ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਪਲੋਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ । ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਰੁਕਾਵਟ ਤੇ ਅੰਦਰੋਂ ਲੁਕੋ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਨਰਮ ਜਹੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਰੌਣਕ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਛਾਤੀ ਤੇ ਪੱਟਾਂ ਦੀ ਸਖ਼ਤਾਈ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਹੀ ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਸ਼ਿਕੰਜਾ ਲਾ ਲਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਕੋਨੇ ਨੂੰ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਛੂਹ ਲਿਆ ਸੀ. ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਭੁੱਖੇ ਨੂੰ ਮਸੀਂ ਰੋਟੀ ਮਿਲੀ ਹੋਵੇ। ਢਿੱਲੇ ਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਕਪੜਿਆ ਚ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਚ ਜਰਾ ਜਿੰਨੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ । ਪਰ ਉਸਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਪਲਾਂ ਚ ਹੀ ਜੰਗਲੀ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਹ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾ ਘੱਟ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਵੱਧ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਸਮਝ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਜੇ ਇਸ ਸਭ ਚ ਨਵਾਂ ਹੀ ਹੈ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ । ਉਸਦੀ ਬੈਚਨੀ ਤੇ ਉਤੇਜਨਾ ਨੂੰ ਉਹ ਸਮਝ ਵੀ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਵੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ।ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲਾਂ ਚ ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸਦੇ ਪਾਏ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਤੇ ਪਜਾਮੇ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਸੁੱਟਿਆ । ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਉਤਾਰਨਾ ਪਿਆ । ਜਤਿੰਦਰ ਬੇਹੱਦ ਬੇਕਾਬੂ ਸੀ । ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਉਹ ਖੁਦ ਦੀ ਬੈਚਨੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰੇ ।ਜੋ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨੰਗਿਆਂ ਵੇਖ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰ ਗਈ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਓਥੇ ਹੀ ਫਰਸ਼ ਤੇ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਲਿਟਾ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਢੱਕ ਲਿਆ । ਰੌਣਕ ਭਾਵੇਂ ਉਸਦੇ ਨਾਲੋਂ ਅੱਧੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਨਰਮੀ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮੱਖਣ ਵਰਗੇ ਮੁਲਾਇਮ ਜਿਸਮ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਤਿਲਕ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਵੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਭਾਰ ਨਾਲ ਹੀ ਰੌਣਕ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਚ ਲਾਲ ਨਿਸ਼ਾਨ ਬਣ ਗਏ ਸੀ ।ਹਰ ਗੁਜਰਦੇ ਪਲਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਰਫਤਾਰ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਰੌਣਕ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਕੋਈ ਵੀ ਆਵਾਜ਼ ਉਸਦੇ ਘੁੱਟੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦੱਬੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ। ਬਹੁਤ ਤੇਜੀ ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਚ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰਨ ਚ ਕਮਾਯਾਬ ਰਿਹਾ। ਉਸਨੂੰ ਰੌਣਕ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਾਵ ਬਦਲਦੇ ਨਾ ਦਿੱਸੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਅਵਾਜ ਜੋ ਉਹ ਸੁਣਨ ਦਾ ਆਦੀ ਸੀ ! ਪਰ ਇਸ ਪਲ ਬਾਕੀ ਸਭ ਉਸਦੇ ਲਈ ਦੁਜੈਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਥੱਕ ਕੇ ਰੌਣਕ ਦੇ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਨਾ ਗਿਆ ।
ਰੌਣਕ ਨੇ ਉਸਨੁੰ ਪਾਸੇ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਯਾਦ ਆਇਆ ਇੱਕ ਡਰ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਛਾ ਗਿਆ । ਉਸਨੇ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ ਹਾਂ ।
ਰੌਣਕ ਉਦੋ ਤੱਕ ਉੱਠ ਕੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਮਹਿਜ਼ ਐਨਾ ਹੀ ਕਿਹਾ ਇਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਧੱਕਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ !!
ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦੌੜ ਉਸਨੇ ਕੁੰਡੀ ਲਗਾ ਲਈ ।ਉਸਨੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਤਾਂ ਡਰ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ । ਕੀ ਕਰੇ ਕੀ ਨਾ ਕਰੇ ਸੋਚਦਾ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਟੋਕਰੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸਾਈਕਲ ਚੱਕ ਵਾਪਿਸ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਗਿਆ ।
ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਪਲ ਉਸ ਲਈ ਕੀ ਅੰਜਾਮ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸੀ ਇਸਦਾ ਡਰ ਉਸਦੇ ਤਨ ਮਨ ਤੇ ਹਾਵੀ ਸੀ । ਗਰਮੀ ਚ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਪੱਖਾ ਛੱਡੇ ਉਹ ਮੰਜੇ ਤੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਅੱਗੇ ਕੋਈ ਕਦਮ ਲੈਣ ਲਈ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੱਕ ਜਤਿੰਦਰ ਦਾ ਮਨ ਉਂਝ ਹੀ ਘਾਬਰਿਆ ਰਿਹਾ । ਕੁਝ ਬੁਰਾ ਹੋਏਗਾ ਇਸਦਾ ਧੂੜਕੂ ਲੱਗਾ ਰਿਹਾ । ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੱਕ ਕੁਝ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਵਾਪਰਿਆ ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਧਰਵਾਸ ਮਿਲਿਆ ।
ਪਰ ਅਗਲੀ ਸ਼ਾਮ ਗੁਰਮੀਤ ਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਹੀ ਸਬਜ਼ੀ ਤੇ ਫ਼ਲ ਲੈ ਆਏ । ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਚ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਰੌਣਕ ਦੀ ਤਬੀਅਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆਈ ।
ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਾਹਲੀ ਨਾ ਸਮਝੀ ਜੰਗਲੀਪੁਣੇ ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਸੀ । ਓਥੋਂ ਛਿੱਤਰ ਨਾ ਪੈ ਜਾਣ ਦੀ ਤਸੱਲੀ । ਇਸਤੋਂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਉਹ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਰੌਣਕ ਦੀ ਉਸ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਆਮ ਨਹੀਂ ਸਗੋ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਹੈ । ਤਾਂਹੀ ਉਸਨੂੰ ਦੁਪਿਹਰ ਚ ਹੋਇਆ ਸਭ ਮਹਿਜ਼ ਸਰੀਰਕ ਭੁੱਖ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਸੀ।
ਪਰ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਮਹਿਫਲ ਚ ਪਿਆਰ ਇਹੋ ਸੁਣਿਆ ਸੀ । ਫੱਟੇ ਚੱਕ ਦੇਣੇ,ਹੱਥ ਖੜੇ ਕਰਵਾ ਦੇਣੇ ਲੱਕ ਤੋੜ ਦੇਣਾ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੀ ।
ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਵੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਦਾ ਦਿਲ ਨਾ ਕੀਤਾ । ਘਰੋਂ ਆਏ ਸਵੇਰ ਦੇ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਪੀ ਲਿਆ । ਕਮਰੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਕੇ ਉਹ ਪੈ ਗਿਆ । ਅਸਮਾਨ ਚ ਚਮਕਦੇ ਤਾਰੇ ਵੇਖ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਵੀ ਤਾਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖਿਲਰੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ।
ਗਰਮੀ ਦੇ ਮੌਸਮ ਚ ਜਿਵੇਂ ਹਵਾ ਨਾ ਵੀ ਸਾਹ ਸੀਤ ਲੈ ਹੋਣ ਇਸ ਲਈ ਵੱਧ ਲੱਗ ਰਹੀ । ਸੋਚਦਾ ਸੋਚਦਾ ਤੇ ਅਸਮਾਨ ਚ ਖਿੱਲਰੇ ਅਰਮਾਨ ਕੱਠੇ ਕਰਦਾ ਉਹ ਸੌਂ ਗਿਆ ਸੀ।
ਅੱਧੀ ਕੁ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਹਵਾ ਰੂਮਕਣ ਲੱਗੀ । ਜਿਸਮ ਦੀ ਗਰਮੀ ਪਸੀਨੇ ਰਾਂਹੀ ਹਵਾ ਚ ਖਿਲਰਦੀ ਠੰਡਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ ।ਸੁਪਨੇ ਚ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਅਚਾਨਕ ਕੁਝ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਚਿੰਬੜ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਗਰਮੀ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਰੁਕ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਕੋਸਾ ਸਰੀਰ ਉਸ ਨਾਲ ਆਕੇ ਜੁੜ ਗਿਆ । ਹਨੇਰੇ ਚ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਸਦੀ ਨੱਕ ਨੇ ਉਹ ਖੁਸ਼ਬੂ ਪਛਾਣ ਲਈ ।
ਇਹ ਰੌਣਕ ਹੀ ਸੀ ।
ਉਹ ਉਸਦੇ ਕੰਨਾਂ ਚ ਹੌਲੇ ਜਹੇ ਬੋਲੀ ,”ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਇੰਝ ਧੱਕਾ ਕਰਕੇ ਮੁੜ ਹਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ?
ਜਤਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਹੰਝੂ ਵਗ ਤੁਰੇ ਸੀ ।
-ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਇੰਝ ਭਾਰੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀ ਤੇਰੇ ਲਈ ਕੀ ਚੰਗਾ ਤੇ ਕੀ ਬੁਰਾ । ਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਨਹੀਂ।
-ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਆਪਾਂ ਪਿਆਰ ਕਰੀਏ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਲਈ ਰੋਕ ਕਿਵੇਂ ਲਾ ਸਕਦੇ । ਸਭ ਤਾਂ ਵਧੀਆ ਸੀ ਤੇਰਾ ਮੈਨੂੰ ਛੂਹਣਾ ,ਖੁਦ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਗੜਨਾ ,ਤੇਰੇ ਕੋਸੇ ਕੋਸੇ ਸਾਹ । ਬੱਸ ਇੱਕ ਤੇਰੀ ਉਸ ਕਾਹਲੀ ਤੇ ਖੁਦ ਚ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋਕੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਅਗਾਂਹ ਲੰਘ ਜਾਣ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ।
-ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੋ ਸੁਣਿਆ ਜੋ ਸਿੱਖਿਆ ਉਹ ਇਹੋ ਸੀ ।
ਰੌਣਕ ਨੇ ਉਸਦੇ ਛਾਤੀ ਤੇ ਟਿਕਾਏ ਸਿਰ ਨੂੰ ਉਤਾਂਹ ਚੁੱਕ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਵੇਖਿਆ ਸੱਚ ਹੀ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ ।ਗਰੀਬੀ ਤੇ ਲਾਚਾਰੀ ਉਸਨੂੰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਵੀ ਨਾ ਸਿਖਾ ਸਕੀ । ਸਿੱਖਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਖੁਦ ਦੀ ਕਾਮ ਪੂਰਤੀ । ਕੁਝ ਕੁ ਮਿੰਟਾਂ ਦੀ ਖੇਡ ।
ਇੱਕ ਜਣੇ ਦੇ ਪੈਣ ਜੋਗੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਉਹ ਦੋ ਜਣੇ ਸੁੱਤੇ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜਤਿੰਦਰ ਉੱਪਰ ਹੀ ਲਿਟਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਉਤਾਂਹ ਚੁੱਕ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ।ਤੇ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮ ਕੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਨਾਲ ਲਕੀਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ । ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ।ਜਤਿੰਦਰ ਲਈ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਅਨੁਭਵ ਸੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਰੌਣਕ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗੇ ।
ਰੌਣਕ ਨੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਪਿੱਠ ਤੋ ਹਟਾਏ ਤੇ ਕਿਹਾ।
-ਕੱਲ ਦੀ ਗਲਤੀ ਦੀ ਤੁਹਾਡੀ ਇਹੋ ਸਜ਼ਾ ਮੈਂ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਓਨਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਛੋਹਣਗੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।
ਆਖ ਕੇ ਉਸਨੇ ਮੁੜ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਹੱਥ ਮੰਜੇ ਦੇ ਦੋਵੇ ਪਾਸੇ ਬੇਜਾਨ ਵਾਂਗ ਲਟਕ ਗਏ । ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਰਲਦੇ ਤਾਂ ਉਤੇਜਨਾ ਚ ਹੱਥ ਖੁਦ ਬੁ ਖੁਦ ਉਠਦੇ । ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਘੁੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ । ਪਰ ਚੁੰਮਣ ਦਾ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਬਹੁਤ ਲੰਮਾ ਚੱਲਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਕੱਲ ਦੇ ਲੱਗੇ ਕੁੱਲ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ।
ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਛੱਡ ਰੌਣਕ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਖਿਸਕਦੀ ਗਈ । ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਕੱਪੜੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸੁੱਤਾ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਤੱਕ ਖਿਸਕਦੇ ਗਏ । ਗਰਮ ਸਾਹ ਤੇ ਪਸੀਨੇ ਉੱਡਣ ਨਾਲ ਛਾਤੀ ਦੀ ਠੰਡਕ ਤੇ ਭਿੱਜੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਅਲੱਗ ਹੀ ਸਨਸਨੀ ਛੇੜ ਰਹੇ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤੂੰਬੀ ਦੀ ਤਾਰ ਨੂੰ ਟੁਣਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ਇੰਝ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਚ ਲਹੂ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਰੌਣਕ ਹੇਠਾਂ ਖਿਸਕ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਬਣੀ ਸ਼ਖਤੀ ਤੇ ਤਣਾਅ ਉਹ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਢਿੱਡ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਿਰਫ ਉਹ ਛੋਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ । ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਤੱਕ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਕੇ ਕਰਕੇ ਰੌਣਕ ਪਾਸੇ ਲੇਟ ਗਈ ।ਤੇ ਫਿਰ ਬੋਲੀ ,”
-“ਇੰਝ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੁਣ ਤੂੰ ਵੀ ਕਰ ।”

ਜਤਿੰਦਰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਾਫ਼ੀ ਕੁਝ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ।  ਰੌਣਕ ਵਾਂਗ ਉਹ ਸਭ ਉਂਝ ਹੀ ਨਕਲ ਕਰ ਸਾਰੇ ਕਾਰਜ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ।  ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਵਾਂਗ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਛੱਡਣ ਲੱਗਾ । ਰੌਣਕ ਦੇ ਉਸਦੀ ਨੰਗੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਕੱਸ ਰਹੇ ਸੀ । ਉਂਗਲਾ ਪਿੱਠ ਤੇ ਜੀਵੇਂ ਮਣਕਿਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ । ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਪਰਦੇ ਤੋਂ ਵੀ ਮਹੀਨ ਜਾਪਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਉਸਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਕੇ ਨਸ਼ੇ ਚ ਚੂਰ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਜਮਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ । ਰੌਣਕ ਨੇ ਵੀ ਦੋਵਾਂ ਚ ਰੁਕਾਵਟ ਬਣੇ ਆਖ਼ਿਰੀ ਵਸਤਰ ਤੋਂ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਖੁਦ ਨਾਲ ਕੱਸ ਲਿਆ ।
ਰੇਸ਼ਮ ਤੋਂ ਵੀ ਮੁਲਾਇਮ ਤੇ ਰੂੰ ਤੋਂ ਵੀ ਨਰਮ ਅੰਗ ਪੱਥਰਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਖ਼ਤ ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਦੋਂਵੇਂ ਬਹੁਤ ਬਰੀਕੀ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ।
ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਭਿੱਜ ਚੁੱਕੀਆਂ ਦੇਹਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਨਾਲ ਮਹਿਕ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ।ਜਿਸਮ ਦਾ ਕੋਈ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਤੱਕ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਨਾ ਪਹੁੰਚੇ ਹੋਣ । ਜਿੱਥੇ ਉਂਗਲਾ ਦੀ ਛੂਹ ਨੇ ਰੋਮਾਂ ਨੂੰ ਕੰਬਣ ਨਾ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਹਰ ਉਚਾਈ ਗਹਿਰਾਈ ਤੋਂ ਉਹ ਵਾਕਿਫ ਹੋ ਗਏ ਸੀ।
ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਇਸ ਵਾਰ ਕੋਈ ਕਾਹਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ ਉਹ ਸਿਰਫ ਰੌਣਕ ਦੇ ਬਦਲਦੇ ਵੇਗ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਬਦਲਦੀ ਮਿਕਦਾਰ ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ ਚ ਬਦਲਦੀ ਖਣਕ ਉਸਦੇ ਉਸਦੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਚ ਘੁੱਟ ਲੈਣ ਤੇ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਕੱਸ ਲੈਣ ਤੇ ਉਂਗਲੀਆਂ ਦਾ ਪਿੱਠ ਚ ਗੱਡ ਲੈਣਾ। ਆਪਣੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੁਆਲੇ ਵਲ ਕੇ ਰਗੜ ਲੈਣ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦਾ ਆਖ਼ਿਰੀ ਇਸ਼ਾਰਾ ਜਿੱਥੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਆਪਸ ਚ ਭਿੜ ਜਾਣ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਵੱਧ ਗਈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਸ਼ੀਨੀ ਪੁਰਜੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਖਹਿ ਖਹਿ ਕੇ ਪਿਛਾਂਹ ਹਟਦੇ ਹੋਣ । ਤੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਹੀ ਜਤਿੰਦਰ ਰੌਣਕ ਵਿੱਚ ਇੰਝ ਸਮਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਮੇਲ ਦੀ ਘੜੀ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਤੋਂ ਸੀ । ਪਿਆਸੀ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਮਸਾਂ ਬਾਰਿਸ਼ ਮਿਲੀ ਹੋਵੇ ਪਰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਧਰਤੀ ਕਿਹੜੀ ਤੇ ਬਾਰਿਸ਼ ਕਿਹੜੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਤੇ ਪਰਮ ਅਨੰਦ । ਰੌਣਕ ਦੀ ਹਰ ਸਰਗੋਸ਼ੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਲਹੂ ਤੇ ਰਫਤਾਰ ਚ ਤੇਜੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਆਖਿਰ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਰੌਣਕ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਸ ਆਖ਼ਿਰੀ ਮੰਜਿਲ ਤੇ ਨਾ ਪੁੱਜਾ ਤੇ ਰੌਣਕ ਦਾ ਜਿਸਮ ਉਸ ਨਾਲ ਕੱਸਿਆ ਨਾ ਗਿਆ.ਫਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਬਾਗ਼ ਤੇ ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ਚ ਦੂਰ ਬੋਲਦੇ ਮੀਂਹ ਮੰਗਦੇ ਡੱਡੂ ਹੀ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮੰਜੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼।ਡੱਡੂ ਸ਼ਾਇਦ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਸੀ ਕਿ ਬੱਦਲ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਵਰ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਇੰਝ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦਾ ਹੋ ਜਾਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪੱਕੀ ਮੋਹਰ ਲਗਾ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ।ਰਾਤ ਭਰ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਸੌ ਕੇ ਉੱਠ ਉੱਠ ਦੁਹਰਾਇਆ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸੂਰਜ ਦੀ ਲਾਲੀ ਵਰਗਾ ਕੁਝ ਬਿਆਸ ਚ ਚਮਕ ਨਾ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਬਾਹਾਂ ਜਵਾਬ ਦੇ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸੀ ।ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਸਰੀਰ ਤੇ ਮੁੜ ਪਾਏ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਭਾਰੇ ਜਾਪੇ ਤੇ ਮੁੜ ਖਿੜਕੀ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਵੜਨਾ ਉਸ ਲਈ ਪਹਾੜ ਚੜਨ ਜਿੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਤੇ ਇਹ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਕਿਰਿਆ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਭੇਦ ਤੇ ਜਰੂਰਤਾਂ ਸਮਝਦੇ ਗਏ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਰਚਦੇ ਚਲੇ ਗਏ ।ਦੁਪਹਿਰ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਜਤਿੰਦਰ ਰੌਣਕ ਦੇ ਘਰ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਰਾਤ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਰੌਣਕ ਉਸਦੇ ਕੋਲ । ਕਦੇ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਕਦੇ ਬਾਹਰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਕਦੇ ਭੂੰਜੇ ਹੀ ਵਿਛਾ ਕੇ ਤੇ ਕਦੇ ਕਲ ਕਲ ਕਰਕੇ ਵਹਿੰਦੀ ਬਿਆਸ ਨਦੀ ਚ ਭਿੱਜਦੇ ਹੋਏ । ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਕੁੱਲ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਦਿਨ ਚ ਕੋਈ ਜਗ੍ਹਾ ਕੋਈ ਤਰੀਕਾ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡਿਆ । ਰੌਣਕ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਸਭ ਜਾਣਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਧੂਰੀ ਸੀ । ਇਸ ਖੇਡ ਦੀ ਹਰ ਬਰੀਕੀ ਤੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਤੋਂ ਅੰਜਾਮ ਤੱਕ ਉਸਨੇ ਹੀ ਸਮਝਾਈ ਸੀ । ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰਾਂ ਦੀ ਮੁਸੀਬਤ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਕੀ ਕੀ ਸਾਧਨ ਸੀ ਸਭ ਹੀ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ।

ਪਰ ਅਤਿ ਕਰ ਦੇਣ ਤੇ ਡਰ ਲਾਹ ਦੇਣ ਨਾਲ ਕੁੜਿੱਕੀ ਚ ਕੋਈ ਵੀ ਫੱਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਇਆ ਜਦੋ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਰੌਣਕ ਦੀ ਮੰਮੀ ਤਬੀਅਤ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਵਾਪਿਸ ਘਰ ਆਈ । ਤਾਂ ਬਾਹਰਲਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖ਼ੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ । ਅੰਦਰ ਵੜਦੇ ਹੀ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਖਿੰਡੇ ਰੌਣਕ ਤੇ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੇ ਬੂਟਾਂ ਜੁਰਾਬਾਂ ਤੇ ਪਈ ।ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਮਨ ਡਰ ਗਿਆ । ਪਰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਵੇਖ ਇੱਕ ਵਾਰ ਗਸ਼ ਹੀ ਖਾ ਗਈ । ਰੌਣਕ ਤੇ ਜਤਿੰਦਰ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਗਨ ਬੇਸੁਰਤ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਲੱਗਪੱਗ ਸਮਾਏ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸੀ । ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਚਾਪ ਨਾਲ ਜਤਿੰਦਰ ਦੀ ਅੱਖ ਖੁੱਲੀ ਤਾਂ ਉਹ ਘਬਰਾ ਕੇ ਉੱਠ ਖੜਾ ਹੋਇਆ । ਉਂਝ ਹੀ ਆਪਣੇ ਨੰਗੇਪਣ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਮਸਾਂ ਕੱਪੜੇ ਭਾਲ ਓਥੋਂ ਭੱਜਿਆ ।
ਸੋਚਾਂ ਚ ਡੁੱਬੀ ਉਹ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਈ ਰੌਣਕ ਉੱਠੀ ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਢੱਕਿਆ ਤੇ ਮਾਂ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਆ ਬੈਠੀ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਦਮਾ ਲੱਗਾ । ਉਸਨੇ ਮਾਂ ਦੇ ਮੋਢੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਸਿਰਫ ਐਨਾ ਕੁ ਕਿਹਾ ,”ਮਾਂ, ਅਸੀਂ ਦੋਂਵੇਂ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ,ਤੇ ਵਿਆਹ ਵੀ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ।”
ਇੱਕ ਤਾੜ ਕਰਦਾ ਥੱਪੜ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਵੱਜਾ । ਤੇ ਮਾਂ ਬੋਲੀ।
-ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਉਹਦੇ ਪੱਲੇ ਕੱਖ ਨਹੀਂ,ਤੇਰੇ ਬਾਪ ਨੇ ਇਹ ਕੋਠੜੀ ਰਹਿਣ ਲਈ ਛੱਤ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਨਾ ਪੱਲੇ ਕੁਝ ਨਾ ਸ਼ਕਲ ਨਾ ਸੂਰਤ ਘਰ ਉਸਦੇ ਭੰਗ ਭੁੱਜਦੀ ਹੈ । ਘਰੋਂ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਭਾਬੀ ਦੀ ਇਜੱਤ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਤੂੰ ਇਥੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਇੱਜਤ ਨਿਲਾਮ ਕਰਦੀਂ ਪਈ ਏ । ਸਾਡਾ ਤਾਂ ਕੱਖ ਨਾ ਰਿਹਾ ਐਦਾਂ ਦਾ ਘਟੀਆ ਬੰਦਾ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨਾਲ ਸੌਂਦਾ ਰਿਹਾ । ਜੇ ਲੱਭਣਾ ਸੀ ਕੋਈ ਚੱਜ ਦਾ ਆਪਣੇ ਕਾਬਲੀਅਤ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਲਭਦੀ ਅਸੀਂ ਕਦੋਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਰੋਕਿਆ ਸੀ ।?
ਅਖਦਿਆ ਕਈ ਥੱਪੜ ਰੌਣਕ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਵੱਜਦੇ ਰਹੇ । ਉਹ ਰੋਂਦੀ ਮੂੰਹ ਵਲ੍ਹੇਟ ਉਂਝ ਹੀ ਬਿਸਤਰੇ ਚ ਲੁਕ ਗਈ । ਉਸਦੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨਾ ਨਾਮੁਮਕਿਨ ਸੀ ।
ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਗੁਰਮੀਤ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਗੁੱਸਾ ਜਿਵੇਂ ਸੱਤਵੇਂ ਆਸਮਾਨ ਤੇ ਸੀ । ਗੁਰਮੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਪਾਉਂਦੇ ਉਹ ਹਲਕ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵੱਢਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਭਾਵੇਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇੰਝ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਭਜਾ ਦੇਵੇ । ਪਰ ਗੁਰਮੀਤ ਦੇ ਮਨ ਚ ਜੋ ਯੋਜਨਾ ਸੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਇੱਜਤ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਉਣ ਲੱਗੇ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਅੰਜਾਮ ਦੇਖ ਲਵੇ ਅਜਿਹਾ ਇਲਾਜ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਓਦੋਂ ਹੀ ਠਾਣੇ ਤੋਂ ਇੱਕ ਏ ਐੱਸ ਆਈ ਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸਿਪਾਹੀ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਚ ਕੀਤਾ ਤੇ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਬਾਪ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਦੋਵਾਂ ਤੇ ਉਸਦੀ ਗੈਰ ਹਾਜਰੀ ਚ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਧਰ ਦਿੱਤਾ । ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਸਭ ਮਾਜਰਾ ਪਤਾ ਸੀ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਚ ਗੁਰਮੀਤ ਨੇ ਉਸਦੇ ਬਾਪ ਨੂੰ ਸਭ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਇੱਜਤ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਤਿਕਾਰ ਦੇਣਾ ਹੁੰਦਾ ਜੇ ਔਲਾਦ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਤਾਂ ਭੁਗਤਣਾ ਤਾਂ ਪੈਣਾ ਹੀ ਹੈ । ਉਂਝ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਕੁਝ ਸ਼ੱਕ ਸੀ ਪਰ ਮਾਮਲਾ ਐਨਾ ਵਿਗੜਿਆ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ । ਉਹ ਹੱਥ ਜੋੜ ਮਾਫੀ ਮੰਗਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਪੈਰੀਂ ਪੱਗ ਵੀ ਧਰਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਗੁਰਮੀਤ ਦਾ ਦਿਲ ਨਾ ਪਿਘਲਿਆ । ਬੁੱਢੇ ਵਾਰੇ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਇੰਝ ਰੁਲਦਾ ਵੇਖ ਜਤਿੰਦਰ ਧਰਤੀ ਚ ਗੱਡਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਚਾੜੇ ਪੈਸੇ ਦਾ ਰੰਗ ਸੀ ਕਿ ਦੋ ਦਿਨ ਤੱਕ ਪੁਲਿਸ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਨੰਗੇ ਕਰ ਕੁੱਟਦੀ ਰਹੀ । ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਪਿੰਡ ਚ ਕਿਸੇ ਮੋਹਰਤਬ ਬੰਦੇ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਏ ਐੱਸ ਆਈ ਨੇ ਬੁੱਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਘੱਟ ਰਖਿਆ ਪਰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਪਟਾ ਚੰਗਾ ਚਾੜਿਆ । ਗੁਰਮੀਤ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਐਨਾ ਜ਼ਲੀਲ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਕਿ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਸਿਰੋਂ ਇਹ ਪਿਆਰ ਦਾ ਭੂਤ ਉੱਤਰ ਜਾਏ । ਪਰ ਉਸਦਾ ਇਰਾਦਾ ਹਰ ਡੰਡੇ ਨਾਲ ਮਜੂਬਤ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ।ਏ ਐੱਸ ਆਈ ਸਮਝ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਕਿ ਮਾਮਲਾ ਕੁੜੀ ਦਾ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਰੌਣਕ ਦੀ ਇੱਕ ਝਲਕ ਵੇਖ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਨਾਲੇ ਏ ਐੱਸ ਆਈ ਉਸਨੁੰ ਕੁੱਟਦਾ ਤੇ ਨਾਲ਼ੇ ਮਜਾਕ ਕਰਦਾ । ਈਰਖਾ ਵੱਸ ਉਸਦੇ ਕੁੱਟਣ ਤੇ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਕਿੰਨੀਂ ਵਾਰ ਹੀ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ।
-“ਕੀ ਪੁੰਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਸਾਲਿਆ ਕਿ ਐਨੇ ਨਰਮ ਪਟੋਲੇ ਦਾ ਸਵਾਦ ਲੈ ਲਿਆ । ਦੱਸ ਤਾਂ ਦੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਲਿੱਤੀ ਤੂੰ ਕਿ ਐਵੇਂ ਕੁੱਟ ਖਾਈ ਜਾਨੈ ?”
ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਖਿਝ ਕੇ ਉਹ ਉਹ ਬੋਲਿਆ ।,”
“ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਦੇਖਦੀਆਂ ਇਹ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਇਹਦੇ ਵਰਗੇ ਦੇ ਨਾਲ ਪੈਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ “ਦੇਖਾਂ ਤਾਂ ਸਹੀ ਤੂੰ ਕਿੱਡਾ ਕੁ ਮਰਦ ਏਂ ਕਿ ਕੁੜੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜ ਕੇ ਪਰੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ । “
ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ ਇਸ਼ਾਰਾ ਸਮਝ ਕੇ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਨੰਗਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਸਾਲਿਆ ਸਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਤਾੜ ਤਾੜ ਕਰਦੇ ਡੰਡੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗਾ ।
ਦੋ ਦਿਨ ਇੰਝ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਦੇ ਰਹੇ । ਉਸਦੀ ਭਾਬੀ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਕਿਸ ਬਾਰੇ ਗੰਦ ਤੇ ਊਲ ਜਲੂਲ ਬੋਲਦੇ ਰਹੇ । ਪਰ ਉਸਦਾ ਮਨ ਅਜੇ ਵੀ ਰੌਣਕ ਲਈ ਡੋਲਦਾ ਸੀ ।
ਦੋ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਟੇ ਬਾਪੂ ਹੀ ਛਡਾਉਣ ਆਇਆ ਸੀ । ਬਾਪੂ ਦਾ ਸਰੀਰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਹ ਥਾਣਿਓ ਨਿਕਲਦਾ ਹੀ ਫਿੱਸ ਪਿਆ ।
-ਪੁੱਤ ਤੈਨੂੰ ਜੰਮ ਕੇ ਗਲਤੀ ਹੋਗੀ ,ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡ ਪੂਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਖੜਨ ਜੋਗਾ ਨਹੀ ਛੱਡਿਆ ਹੁਣ ਏਥੇ ਵੀ ਰੋਜ਼ੀ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਗ਼ ਚ ਵੜਨ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਤੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਐਸੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਦਵਾਈਆਂ ਬੁੱਢੇ ਵਾਰੇ ਕਿ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਕੱਲ੍ਹ ਮਰਦਾ ਟੇ ਅੱਜ ਮਰ ਜਾਵਾਂ । ਜੇ ਇਹ ਤੈਥੋਂ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਕੰਟਰੋਲ ਹੁੰਦੀ ਉਹਨੂੰ ਵੱਢ ਕੇ ਹਿਜੜਾ ਹੋਜਾ ਪੁੱਤ ਕਿਉਂ ਮੇਰੀ ਦਾੜੀ ਨੂੰ ਰੋਲ ਦਿੱਤਾ । ਉਹਨਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਕਿਤੇ ਭੇਜਤੀ ਹੋਊ । ਮੁੜ ਤੇਰੀ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ਲਈ । ਇਹ ਪਿਆਰ ਵਗੈਰਾ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ਚੋਂਚਲੇ ਨੇ । ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪੈਰੀਂ ਪੱਗ ਧਰਦਾ ਮੁੜ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਚ ਨਾ ਦਿਸੀ ਜਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਲਿਆ ਦੇ ਫਿਰ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰ ।
ਜੋ ਪਿਆਰ ਦਾ ਭੂਤ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਕੁੱਟ ਨਾ ਉਤਾਰ ਸਕੀ ਬਾਪੂ ਦੇ ਤਰਲੇ ਨੇ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ । ਮਾਂ ਦੇ ਮਰਨ ਮਗਰੋਂ ਬਾਪੂ ਨੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਫ਼ਰਜ਼ ਪੂਰੇ ਕੀਤੇ ਸੀ ਆਪਣੀ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਚ ਉਸਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਵੀ । ਪਰ ਗਰੀਬੀ ਹੱਡਾਂ ਚ ਬੈਠ ਗਈ । ਨਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਸਕਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਪਿਆਰ ਵੀ ਉਸੇ ਗਰੀਬੀ ਤੇ ਲਾਚਾਰੀ ਦੀ ਭੇਟ ਚੜ ਗਿਆ ਉਸ ਕੋਲ ਜੇ ਪੈਸੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਉਹ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਨਾ ਉਸ ਕੋਲ ਪੈਸਾ ਸੀ ਨਾ ਜਮੀਨ ਤੇ ਨਾ ਪੜ੍ਹਾਈ । ਓਥੇ ਹੀ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਰਾਤੀ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਬਾਗ਼ ਚ ਚੋਰੀ ਛੁਪੇ ਤੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਗੇੜਾ ਕੱਢ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਜਗ੍ਹਾ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਰੋਂਦਾ ਰਿਹਾ । ਤੇ ਤੜਕਿਓ ਹੀ ਜਲੰਧਰ ਤੋਂ ਗੱਡੀ ਚੜ ਹਿਮਾਲਿਆ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਉਸ ਸਾਧ ਦੇ ਟਿਕਾਣੇ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਗਿਆ ਤੇ ਜਿਸਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਾਮ ਵਾਸਨਾ ਨੂੰ ਜੇ ਇਨਸਾਨ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਵੱਸ ਚ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਤੇ ਇਹ ਸਾਧ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਹੀ ਸੀ ।
ਪੁੱਛਦੇ ਪੁਛਾਉਂਦੇ ਲੱਭਦੇ ਉਸਨੇ ਹਰਿਦੁਆਰ ਰਿਸ਼ਕੇਸ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਹੀ ਡੇਰੇ ਤੇ ਆਸ਼ਰਮ ਫਰੋਲੁ ਦਿੱਤੇ ਸੀ । ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਉਹ ਹਿਮਾਲਿਆ ਦੇ ਇੱਕ ਗੁਫਾ ਚ ਬੈਠੇ ਮਿਲੇ ਵੀ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਆਪਣੀ ਤਪੱਸਿਆ ਪੂਰੀ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਬੜੀ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਚੇਲੇ ਹੋਰ ਵੀ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ਕਾਮ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਵੱਸ ਚ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਸੀ । ਸਭ ਕਾਮ ਤੋਂ ਜਿਵੇਂ ਭੱਜ ਰਹੇ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਕੁੱਲ ਭਗਤੀ ਕਾਲ ਦੇ ਅਨੁਭਵ ਦੱਸ ਕੇ ਤੇ ਸੰਦੇਸ਼ ਦੇਕੇ ਅਖੀਰ ਉਹ ਵੀ ਖੁਦ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਅਜਮਾਉਣ ਮੈਦਾਨ ਚ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੀ ਰਾਹ ਤੇ ਚਲਦੇ ਜਤਿੰਦਰ ਨੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਆਪਣਾ ਨਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਉਂਝ ਹੀ ਭਗਤੀ ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਔਰਤ ਤੋਂ ਦੂਰੀ ਦੀ ਭਰਪੂਰ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ । ਆਪਣੇ ਭੋਜਨ ਚ ਸਿਰਫ ਸਾਦਾ ਆਹਾਰ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕੀਤਾ । ਪਰ ਕਾਮ ਦੀ ਇੱਛਾ ਲਟ ਲਟ ਅੰਦਰ ਬਲਦੀ ਸੀ । ਮੁੜ ਮੁੜ ਰੌਣਕ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਆਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੋਧਦਾ ਰਿਹਾ ਦਬਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਕਈ ਸਾਲ ਤੱਕ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਤੱਕ ਨਾ ਵੇਖੀ । ਕਈ ਹੋਰ ਆਉਂਦੇ ਕੁਝ ਹੀ ਮਹੀਨੇ ਚ ਭੱਜ ਜਾਂਦੇ । 5-6 ਸਾਲ ਤੱਕ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸ ਜਿੰਨਾ ਨਾ ਟਿਕ ਸਕਿਆ । ਉਹ ਟਿਕਿਆ ਰਿਹਾ ।ਸਾਫ ਸਾਦੇ ਖਾਣੇ ਤੇ ਪਹਾੜ ਦੀ ਔਖੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਰੂਪ ਨੂੰ ਨਿਖਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਵੀ ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ
। ਉਹ ਤੀਹ ਤੋਂ ਪਾਰ ਹੋਕੇ ਵੀ 20-21 ਸਾਲ ਦਾ ਲਗਦਾ ਸੀ । ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਉਹ ਫਿਰ ਰਿਸ਼ੀਕੇਸ਼ ਆ ਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ । ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਅੱਡ ਹੀ ਜਲੌਅ ਸੀ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਦਾ । ਜਿਸ ਆਸ਼ਰਮ ਚ ਜਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਧੂਣੀ ਧਮਾਈ । ਲੋਕ ਉਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਜੁੱਟਣ ਲਗਦੇ । ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਵੀ ਕੀਤੀ ਪਰ ਕੁਝ ਵੱਧ ਨਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਸਕਿਆ । ਓਥੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਬਾਹਰੋਂ ਅੰਦਰੋਂ ਲੋਕ ਆਉਂਦੇ ਆਸ਼ਰਮ ਰਹਿੰਦੇ ਸਾਧੂਆਂ ਕੋਲ ਰੁਕਦੇ । ਬਾਹਰ ਤੋਂ ਆਏ ਜੋੜੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਅੰਦਰ ਅਧਿਤਮਕ ਖੋਜਦੇ ਫਿਰਦੇ । ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸਭ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਤੇ ਸਮਝਾਉਣਾ ਵਧੀਆ ਲਗਦਾ । ਪਰ ਫਿਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਨੂੰ ਅੰਦਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝ ਆਉਂਦੀਆਂ ਗਈਆਂ ਅਧਿਤਮਕਿਤਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਚਲਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਾਧੂਆਂ ਦੇ ਧੰਦੇ ਤੇ ਭਗਤਾਂ ਦਾ ਸੋਸ਼ਣ ਖਾਸ ਕਰ ਬਾਹਰੋਂ ਆਈਆਂ ਭਗਤਣਾ । ਇੰਝ ਨਸ਼ੇ ਤੇ ਜਿਸ ਕਾਮ ਤੋਂ ਬੱਚਦੇ ਹੋ ਭੱਜ ਰਹੇ ਸੀ ਉਹ ਇਥੇ ਆਕੇ ਮੁੜ ਖੋ ਜਾਂਦੇ ਛੋਟੇ ਨਸ਼ੇ ਬੇਹੱਦ ਆਰਮ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਡਰ ਕੋਈ ਛਾਪਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਇਸ ਲਈ ਊਹਨੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਸੀਮਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਤੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗਹਿਨ ਚਿੰਤਨ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ । ਪਿੰਡੋਂ ਨਿਕਲੇ ਦੱਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਾਲ ਹੋ ਗੁਏ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੀ ਉਮਰ ਜਿਵੇਂ ਵਧਣ ਦੀ ਵਜਾਏ ਘੱਟ ਗਈ ਹੋਵੇ ।
ਤੇ ਐਨੇ ਸਾਲ ਸਿਰਫ ਉਸਨੇ ਅਧਿਐਨ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਹਰ ਧਰਮ ਹਰ ਵਿਸ਼ਾ ਉਸਨੇ ਪੜਿਆ ਪੁਰਾਣੇ ਇਲਾਜ ਵਿਧੀ ਨੂੰ ਪੜਿਆ ਉਸਦਾ ਗਿਆਨ ਐਨਾ ਗਹਿਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਐਲੋਪੈਥੀ ਤੋਂ ਨੇਸਰਪੈਥੀ ਤੱਕ ਹਰ ਗੱਲ ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲ਼ਾਂ ਤੇ ਸੀ ।
ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬੋਲਦਾ ਲੋਕ ਸਿਰਫ ਸੁਣਦੇ ਸੀ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤ ਸਾਫ ਤੇ ਤਰਕ ਤੇ ਗਿਆਨ ਨਾਲ ਭਰੀ ਗੱਲ । ਤੇ ਉਸਦੇ ਕਰੀਬ ਵਾਲੇ ਭਗਤਾਂ ਚ ਇੱਕ ਅਮਰੀਕੀ ਵੀ ਸੀ ਜੋ ਹਰ ਸਾਲ ਓਥੇ ਅਉਂਦਾ ਤੇ ਉਸ ਕੋਲ ਹੀ ਟਿਕਦਾ । ਦੋਂਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਚਿੰਤਨ ਕਰਦੇ ।
ਇਥੇ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਸੀ ਉਸਦੀ ਕਿ ਔਰਤ ਤੋਂ ਜਿੰਨੀ ਦੂਰ ਰਹੇਗਾ ਤਾਂ ਮਨ ਚ ਇੱਛਾਵਾਂ ਜੰਮੀਆਂ ਰਹਿ ਜਾਣਗੀਆਂ । ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਜਾਗ ਜਾਂਦੀ। ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੇ ਧਿਆਨ ਚ ਕਮੀ ਸੀ । ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦਾ ਗੁਰੂ ਹੀ ਕੋਈ ਰਾਹ ਦਿਖਾਏ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ।
ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਇਸ ਵਾਰ ਉਸਦਾ ਅਮਰੀਕਨ ਚੇਲਾ ਆਇਆ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਲਈ ਇੱਕ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਵੀ ਤਕਨੀਕ ਦਾ ਫੋਨ ਲੈ ਆਇਆ ਸੀ ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਚਲਾਉਣਾ ਤੇ ਲੱਭਣਾ ਉਸਨੇ ਸਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਦੇ ਇਸ ਵਾਰ ਕੋਈ ਦੋਸਤ ਵੀ ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਉਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਨੌਜਵਾਨ ਸਾਧੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਲਿਆਇਆ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਲ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦਾ ਸੰਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ । ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹਰ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਕਾਮ ਤੇ ਜਰੂਰਤ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਹ ਚਰਚਾ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ਜਿਥੇ ਅਮਰੀਕਨ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਏਥੇ ਆਸ਼ਰਮ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਪੂਰਨ ਅਧਿਆਤਮਕ ਰਹਿੰਦੀ ਅਮਰੀਕਾ ਚ ਉਹ ਪੂਰਨ ਸਰੀਰਕ ਆਜ਼ਾਦੀ ਮਾਣਦਾ । ਉਸਨੂੰ ਇਹੋ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹੋ ਅਸਲ ਜਰੀਆ ਹੋ ਸਕਦਾ । ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਮੰਨਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਦਬਾ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਚ ਔਕੜਾਂ ਦੂਰ ਰੱਖ ਸਕਦੇ ਹਨ । ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਲਈ ਇਹੋ ਰਾਹ ਵਧੀਆ ਸੀ ।
ਅਮਰੀਕੀ ਦਾ ਨਾਮ ਗ੍ਰੇਸ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਦੋਸਤ ਦਾ ਨਾਮ ਐਲੀ । ਅੰਗ੍ਰੇਜਣ ਕੁੜੀਆਂ ਤੋਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਵੱਧ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਸਦੀ ਸਾਧਨਾ ਨੂੰ ਭੰਗ ਕਰ ਦੇਣਗੇ । ਪਰ ਐਲੀ ਨੂੰ ਆਸ਼ਰਮ ਚ ਰੱਖਣਾ ਉਸਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ
ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਦਿਖਾ ਉਹ ਗ੍ਰੇਸ ਸਾਹਮਣੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ । ਆਖਿਰ ਐਨੇ ਸਾਲ ਦੀ ਭਗਤੀ ਤੇ ਸਾਧਨਾ ਨਾਲ ਕੁਝ ਤਾਂ ਕਕੰਟਰੋਲ ਬਣਿਆ ਹੀ ਹੋਏਗਾ ।
ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਹੀ ਝਲਕ ਚ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਭਟਕਣ ਬਣ ਗਈ । ਐਲੀ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਜਿੱਥੇ ਘੱਟ ਸੀ ਓਥੇ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਵੇਖ ਉਸਦਾ ਮਨ ਮੁੜ ਰੌਣਕ ਕੋਲ ਜਾ ਪੁੱਜਿਆ ਸੀ ।
ਕਈ ਵਾਰ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਜੋ ਹੋ ਰਿਹਾ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਇੰਝ ਹੀ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਐਲੀ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੌਸਮ ਤੇ ਸਮਾਂ ਸੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਸੀ । ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਉਹ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਸਿੱਧੀ ਉਸ ਕੋਲ ਆਈ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਡਰੈੱਸ ਤੋਂ ਅਗਾਂਹ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਟਿਕਦੇ ਹੀ ਰੌਣਕ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਉਸਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਚ ਉਠ ਗਈ । ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲੁ ਉਸਨੇ ਕੰਟਰੋਲ ਕੀਤਾ ਸੀ ।
ਠੰਡ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਵੱਧ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਸਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਜਾਂ ਐਲੀ ਨੂੰ ਠੰਡ ਤੋਂ ।
ਪਰ ਉਸ ਰਾਤ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਟਾਈਮ ਇਸ ਸਭ ਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਰਹੇ । ਕਾਮ ਦੀ ਇਸ ਚਰਚਾ ਚ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਵਿਗਿਆਨ ਤੇ ਤਕਨੀਕ ਤੇ ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀ ਆਖਦੀ ਹੈ ਇਹੋ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ । ਪਰ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਅਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਤੇ ਕਾਇਮ ਸੀ ।
ਪਰ ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਗ੍ਰੇਸ ਨੇ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਰਖਿਆ ਕਿ ਕਿਉਕਿ ਉਹ ਦੋਨੋ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਾਮ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਰੋਕ ਸਕਦੇ ਹਨ ਭਾਵੇਂ ਤਰੀਕਾ ਤੇ ਸਮਾਂ ਅਲੱਗ ਹਨ ਕਿਉਂ ਨਾ ਐਲੀ ਦੋਵਾਂ ਚ ਇਸ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕਰੇ ਤੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਏ ਕਿ ਕਿਸਦੀ ਇੱਛਾ ਉਸਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਨਾ ਹਾਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਨਾ ਨਾਂਹ । ਐਲੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰ ਵੇਖਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹ ਅਸਹਿਜ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਜੇ ਉਸਦੀ ਸਾਧਨਾ ਸੱਚ ਚ ਟੁੱਟ ਗਈ ਫੇਰ!!!
ਉਸਨੇ ਮੁੜ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਧਿਆਇਆ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕੋਈ ਰਾਹ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਆਏ । ਉਸਨੇ ਗ੍ਰੇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕੀਤੀ । ਸਗੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦਾ ਵਕਤ ਨਿਸਚਿਤ ਕਰ ਲਿਆ ।
ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਉਸਦੇ ਬਚਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਨਿਕਲ ਆਇਆ ।ਇਹ ਉਹੋ ਦਿਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਲਛਮਣ ਝੂਲੇ ਕੋਲ ਟਹਿਲਦੇ ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲ ਗਏ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਬਾਬੇ ਮੌਜੀ ਦੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਤੇ ਹੋਰ ਕਰਮ ਸੁਣੇ ਉਸਨੂੰ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੇ ਗੁਰੂ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਉਸਨੇ ਲੁਕੋ ਕੇ ਹੀ ਰੱਖੀ ਬਿਨਾ ਸੱਚ ਜਾਣੇ ਉਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਖਦਾ । ਦਿਵਾਲੀ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤੇ ਖੁਦ ਚੱਲ ਕੇ ਆਉਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ।
ਮੁੜ ਆਸ਼ਰਮ ਆਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਕੋਲ ਬਚਣ ਲਈ ਬਹਾਨਾ ਸੀ । ਕਿ ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਚ ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਆਸ਼ਰਮ ਦੀ ਸੇਵਾ ਲਈ ਜਾਏਗਾ ।ਤੇ ਉਸਦੇ ਗੁਰੂ ਨੇ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਵਰ੍ਹੇ ਔਰਤ ਨਾਲ ਅੰਗ ਨਹੀਂ ਛੁਹਾਇਆ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਵੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਪਵਿੱਤਰ ਰੱਖੇਗਾ । ਹੋ ਸਕਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਪ੍ਰਯੋਗ ਫਿਰ ਕਦੇ ਕਰ ਲਈਏ ।
ਗ੍ਰੇਸ ਕੋਲ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ।ਆਖਿਰ ਉਹ ਉਸਦਾ ਗੁਰੂ ਸੀ ।
ਤੇ ਇੰਝ ਗ੍ਰੇਸ ਤੋਂ ਮਿਲੇ ਮੁਬਾਈਲ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਉਹ ਬਾਬਾ ਮੌਜੀ ਦੇ ਡੇਰੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ।ਤੇ ਸੱਚ ਚ ਇਹ ਉਸਦਾ ਗੁਰੂ ਸੀ ।
ਇਸ ਸਭ ਦਾ ਪਤਾ ਉਸ ਦੀ ਗੋਦ ਚ ਪਈ ਪ੍ਰੀਤੋ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਸਿਰਫ ਉਹੀ ਸੀ ਜੋ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਬਣਨ ਦੀ ਗੱਲ ਜਾਣ ਗਈ ਸੀ । ਬਾਕੀ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਯਾਦਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚੋਂ 10 ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਰ੍ਹੇ ਬੀਤ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਧੁਲ ਹੇਠ ਦੱਬੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ ।ਪ੍ਰੀਤੋ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ । ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਐਨੇ ਵਰ੍ਹੇ ਦੇ ਤਪ ਦਾ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਆ ਕੇ ਡੁੱਲ੍ਹ ਜਾਣ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਅਫਸੋਸ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਵੀ । ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਚ ਕੁਝ ਅਲਗ ਹੈ । ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਤੇ ਮਾਣ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਹ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੀ ਸਮਝਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਉਸਦੇ ਬਿਨਾਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਸੀ । ਹੁਣ ਤੱਕ ਅਣਗਿਣਤ ਵਾਰ ਉਹ ਇੱਕਮਿੱਕ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਤੇ ਇਸ ਇੱਕ ਮਿਕਤਾ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਉਸਦੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸੀ !
ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਨੂੰ ਹੋਏ ਵੀ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪੂਰਾ ਪੱਕਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੇਟ ਚ ਜੋ ਬੱਚਾ ਹੈ ਉਹ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਹੀ ਹੈ ਪਰ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਕੋਈ ਗਲਤ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਉਹ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਭਾਗਭਰੀ ਸਮਝ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਰਾਹੀਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਖੂਨ ਅੱਗੇ ਤੁਰੇਗਾ । ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਵਾਰਿਸ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ।
ਪਰ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਹਜੇ ਵੀ ਜਾਨਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਰੌਣਕ ਦਾ ਕੀ ਬਣਿਆ ਤੇ ਇਸ ਵੇਲੇ ਕਿੱਥੇ ਹੈ ? ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਅੱਧ ਕੁ ਗੱਲ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਰੌਣਕ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਸੋਚੀ । ਥੋੜੀ ਬਹੁਤੀ ਜਾਣਕਰੀ ਤਾਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਭਰਾ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ ਬਾਕੀ ਬਲਦੀਪ ਨੇ ਜਲੰਧਰ ਵੱਲ ਦੇ ਕੁਝ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਤੋਂ ਕੱਢਵਾ ਲਈ ਸੀ ।
ਤੇ ਉਹ ਰੌਣਕ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਹੀ ਗਈ ।
ਰੌਣਕ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕੁਝ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । 19-20 ਸਾਲ ਦੀ ਕੱਚੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਭਰਵੀਂ ਔਰਤ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ।
ਰੌਣਕ ਅਸਲ ਚ ਸੁੰਦਰਤਾ ਵੱਖੋ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਤੇ ਹੀ ਗਈ ਸੀ । ਪੰਜਾਬੀ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਚ ਉਹ ਹੱਡਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਭਾਵੇਂ ਖੁੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਦਾ ਨਾਪ ਤੋਲ ਇੰਝ ਵਜ਼ਨ ਤੇ ਲੰਬਾਈ ਚੌੜਾਈ ਤੇ ਗੁਲਾਈ ਚ ਸੀ ਕਿ ਦੇਖਣ ਵਾਲਾ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ । ਇਸ ਲਈ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਇਸ਼ਕ ਬੜੀ ਨਿਕੀ ਉਮਰੇ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਜਿਸ ਕਾਨਵੈਂਟ ਸਕੂਲ ਚ ਉਹ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ ਓਥੇ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਅਮੀਰ ਘਰਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਸਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖ ਹੋਕੇ ਉਹਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਜਾ ਰਲੀਆਂ । ਤੇ ਉਸ ਪਹਿਲੇ ਇਸ਼ਕ ਚ ਉਹ ਦਿਲ ਮਨ ਤੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਬੰਧਨ ਤੋੜ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਆਪਣੀਆਂ ਸਭ ਸਹੇਲੀਆਂ ਵਾਂਗ । ਭਾਵੇਂ ਉਸਦੇ ਇਸ਼ਕ ਚ ਫ਼ਿਲਮੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਸੀ ਪਰ ਕੱਚੀ ਉਮਰ ਦੇ ਪਿਆਰ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਨਿਭਦੇ । ਕੱਚੇ ਧਾਗੇ ਟੁੱਟੇ ਨਹੀਂ ਤੇ ਇਸ਼ਕ ਖਤਮ । ਸਕੂਲ ਖ਼ਤਮ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਘਰਦਿਆਂ ਬਾਹਰ ਘੱਲ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਹਨੇਰਾ ਜਿਹਾ ਛੱਡ ਗਿਆ ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਸ ਗਮ ਚ ਸੀ ਓਦੋਂ ਹੀ ਅਚਾਨਕ ਜਤਿੰਦਰ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਮਿਲ ਗਿਆ । ਜਤਿੰਦਰ ਵਿਚੋਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਛੱਡ ਗਏ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੇ ਨਕਸ਼ ਦਿਸਦੇ ਸੀ । ਪਰ ਜਤਿੰਦਰ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਵਾਂਗ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਅਣਜਾਣ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਦੋਂਵੇਂ ਗੁਰ ਉਸਨੂੰ ਸਿਖਾਏ ।
ਪਰ ਉਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਪਿਛਕੋੜ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ । ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਘੂਰਨ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਉਸਨੇ ਕਿੰਨੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਜਤਿੰਦਰ ਨੂੰ ਮੁੜ ਮਿਲ ਸਕੇ । ਪਰ ਉਹ ਇੰਝ ਗਾਇਬ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੁੜ ਸ਼ਕਲ ਵੇਖਣੋ ਹੀ ਤਰਸ ਗਈ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਘਰ ਸੁਨੇਹੇ ਤੇ ਕਈ ਤਰੀਕੇ ਪਹੁੰਚ ਕੀਤੀ ਪਰ ਸਭ ਬੇਕਾਰ ।
ਪਹਿਲੇ ਦੇ ਝੋਰੇ ਚੋਂ ਉਹ ਨਿਕੱਲੀ ਸੀ ਹੁਣ ਨਵੇਂ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਝੋਰਾ ਉਸਨੁੰ ਖਾਣ ਲੱਗਾ।ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦੀ ਕੁਝ ਪਹਿਲੇ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਸਾਧਣੀ ਵਾਂਗ ਕੱਟੇ ਸੀ । ਪਰ ਮੁੰਡੇ ਉਸਦਾ ਪਿੱਛਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛਡਦੇ ਵੱਡੇ ਕਾਲਜਾਂ ਚ ਕੁੜੀ ਦਾ ਸਿੰਗਲ ਹੋਣਾ ਹੀ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦਾ ਹਰ ਜਣੇ ਖਣੇ ਦਾ ਪਰੋਪੋਜ਼ । ਉਹ ਤੰਗ ਆ ਗਈ ਸੀ । ਇਸਤੋਂ ਬਚਣ ਦਾ ਇੱਕੋ ਰਾਹ ਸੀ ਕੋਈ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਦੋਸਤ ਜੋ ਇਸ ਸਭ ਨੂੰ ਰੋਕ ਸਕੇ । ਨਹੀਂ ਉਸਦੀ ਜਿਸਮ ਦੇ ਰੰਗ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੁੰਡਿਆ ਦੇ ਦਿਲ ਚੀਰਨ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਖਸਮ ਖ਼ਾਸ ਅੰਗਾਂ ਤੇ ਚਰਬੀ ਨਾਲ ਭਰਦਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਣ ਵਾਲਿਆ ਦੇ ਹੌਂਕੇ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੇ ।
ਉਹ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਝੰਜਟ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਸਟੂਡੈਂਟ ਯੁਨੀਅਨ ਦੇ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਕਰ ਲਈ । ਉਹ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਹੀ ਇੰਝ ਹੱਟਾ ਕੱਟਾ ਸੀ ਕਿ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਸਲਾਮ ਕਰਦੇ ਸੀ । ਉੱਪਰੋਂ ਸਟੂਡੈਂਟ ਯੁਨੀਅਨ ਚ ਚੰਗੀ ਪਕੜ ਤੇ ਨਾਮ ਵੀ ਸੀ । ਉਹ ਜੰਮਿਆ ਹੀ ਸ਼ਾਇਦ ਲੀਡਰ ਬਣਨ ਲਈ ਸੀ । ਤੇ ਰੌਣਕ ਵਰਗੀ ਕੁੜੀ ਲਈ ਸੋਹਣੀ ਸੁਨੱਖੀ ਕੁੜੀ ਦੋਸਤ ਹੀ ਕਾਫੀ ਸੀ ਉਸ ਲਈ ਬਾਕੀ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਉਸ ਕੋਲ ਕੁੜੀਆਂ ਹੋਰ ਵਾਧੂ ਸਨ । ਉਸਨੂੰ ਵੈਸੇ ਵੀ ਰੌਣਕ ਖਾਨਦਾਨ ਤੇ ਉਸਦੇ ਇਸ ਕਾਲਜ ਚ ਸੁਣੇ ਚਰਿੱਤਰ ਬਾਰੇ ਸੁਣ ਵਿਆਹ ਲਈ ਸਹੀ ਕੁੜੀ ਲਗਦੀ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਦੋਸਤੀ ਰੱਖ ਕੇ ਹੀ ਸਹੀ ਸੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਖਰਾਬ ਕਰਨਾ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ।
ਇੰਝ ਪਹਿਲੇ ਕੁਝ ਸਾਲ ਉਹ ਦੋਸਤ ਰਹੇ । ਪਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਰੀਬ ਹੁੰਦੇ ਗਏ । ਫਿਰ ਪਿਆਰ ਇਜ਼ਹਾਰ ਤੇ ਫਿਰ ਕਸੌਲ਼ੀ ਸ਼ਿਮਲੇ ਦੇ ਗੇੜੇ ਤੇ ਗੇੜੇ । ਪਰ ਉਸਨੇ ਮਗਰੋਂ ਵਿਆਹ ਉਸ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰਵਾਇਆ ।
ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਤੇ ਸੁਨੱਖੀ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ।ਉਹ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ । ਪਰਿਵਾਰ ਮਿਡਲ ਕਲਾਸ ਸੀ ਪਰ ਵਧੀਆ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਰੌਣਕ ਲਈ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ।ਕੁਝ ਸਾਲ ਚ ਉਸ ਕੋਲ ਬੱਚਾ ਵੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਕੁਲਵੰਤ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ ਪਰ ਆਪਣੇ ਜਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਚ ਚੰਗੀ ਪਕੜ ਕਰਕੇ ਇਸ ਵੇਲੇ ਦੀ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਪਾਰਟੀ ਚ ਇੱਕ ਉੱਭਰਦਾ ਲੀਡਰ ਸੀ । ਪਰ ਸਿਰਫ ਵਰਕਰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਸ ਹੱਥ ਵੱਸ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਤੇ ਬਾਕੀ ਜੀਵਨ ਤੇ ਕੋਈ ਆਂਚ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪਰਿਵਾਰ ਸੁਖੀ ਵਸ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨਾ ਆਕੇ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਕਥਾ ਸਾਰ ਕਹਿ ਸੁਣਾਇਆ ਸੀ ।
ਰੌਣਕ ਜੋ ਸਭ ਭੁੱਲ ਉਂਝ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਬਾਗ਼ ਚ ਗੁਜ਼ਰਦੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਕੁਝ ਰੇਂਗਦਾ ਲਗਦਾ ਤਾਂ ਜਤਿੰਦਰ ਜਰੂਰ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਉਦੋਂ ਫਿਰ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ।ਭਾਵੇਂ ਬਾਕੀ ਸਭ ਸਹੀ ਸੀ ।
ਉਸਦਾ ਸਹੁਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਅਨਪੜ੍ਹ ਹੀ ਸੀ ਜਦੋ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਆਕੇ ਦੱਸਿਆ ਕੇ ਡੇਰੇ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਸੇਵਾ ਲਾਈ ਹੈ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਟੱਬਰ ਸਣੇ ਕੁਲਵੰਤ ਦੇ ਸੂਮੋ ਭਰ ਡੇਰੇ ਵੱਲ ਹੋ ਤੁਰਿਆ ਸੀ ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਡੇਰੇ ਪਹੁੰਚੇ ਸੀ ਜਤਿਨ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਆਰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਅਜੇ ਅੰਦਰ ਗਿਆ ਹੀ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਈ ਸੀ । ਜਿਹੜੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਲਹੂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਪਹਿਚਾਣ ਸਕੇ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਝੱਟ ਪਛਾਣ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਪੈੜਾਂ ਦੀ ਚਾਲ ਤੋਂ ਹੀ ਕਈ ਵਰ੍ਹੇ ਮਗਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ । ਸਾਹਮਣੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਘੁੰਮ ਕੇ ਸਿਰਫ ਰੌਣਕ ਤੇ ਉਸਦੀ ਗੋਦੀ ਚ ਚੁੱਕੇ ਬੱਚੇ ਤੇ ਜਾ ਪਈ ਸੀ । ਪਲੰਘ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੋਫਾ ਨੁਮਾ ਮੰਜੀ ਤੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਧੋਤੀ ਲਾਈ ਉਹ ਬੈਠ ਗਿਆ । ਬਾਕੀ ਸਭ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠ ਗਏ ਸੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਤੋਂ ਉਹ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲੀ ਉਹੋ ਸੀ । ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨੇ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਕੰਬ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰ ਉਸਨੇ ਕੁੱਲ ਦਾ ਨਾਮ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰਨ ਦਾ ਅਸ਼ਰੀਵਾਦ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਤੇ ਵਚਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ :-
ਇਸਨੂੰ ਜੰਮਣ ਵਾਲੀ ਮਾਂ ਤੇ ਬਾਪ ਭਗਨਭਰੇ ਹਨ । ਰੱਬ ਤੇ ਉਸਦੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਖਾਸ ਮਿਹਰ ਹੈ ।ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਬਾਸ਼ਿੰਦਿਆਂ ਦੀ ਆਪਣੇ ਕਰਮਾਂ ਨਾਲ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਬਦਲੀ ਹੈ । ਇਸ ਲਈ ਇਸਦੇ ਕਰਮ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਚੰਗੇ ਹਨ । ਤੇ ਭਵਿੱਖ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ।
ਪੂਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਗਦਗਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਇਹ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਡੇਰੇ ਦਾ ਪੱਕਾ ਭਗਤ ਹੋ ਨਿਬੜਿਆ । ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਹਰ ਹਫਤੇ ਹੀ ਡੇਰੇ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਪੂਰਾ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਓਥੇ ਹੀ ਕੱਢਦੇ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਧਦੇ ਗਏ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਉਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਰੌਣਕ ਬਾਬੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਚ ਲਗਦੀ ਗਈ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਸਬੰਧਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਸੀ ਨਾ ਹੀ ਸ਼ੱਕ ਉਸਨੂੰ ਬੱਸ ਐਨਾ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਕਈ ਸਾਲ ਹਿਮਾਲਿਆ ਚ ਤਪੱਸਿਆ ਕਰਕੇ ਹੀ ਭੋਗੀ ਜੀਵਨ ਤਿਆਗ ਜੋਗੀ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਤੇ ਇਸ ਚ ਰੌਣਕ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਹੱਥ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇ ਕੰਮ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਬਾਕੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਲਈ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉਸੇ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਸੀ ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੀ ਸੁਪੋਰਟ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਤੇ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਤੇ ਕਾਬੂ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਮੁੱਕਰਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਡੇਰੇ ਦਾ ਅੰਦਰਲਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਭਰਾ ਭਰਜਾਈ ਤੇ ਰੌਣਕ ਵੇਖਣ ਲੱਗਿਆ ਜੋ ਕਿ ਹੁਣ ਤੱਕ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਹੱਥ ਸੀ । ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਭਰਜਾਈ ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਉੱਪਰੋਂ ਉੱਪਰੋਂ ਕੁਝ ਚਲਾਕੀ ਵੀ ਕਰਦੇ ਸੀ ਪ੍ਰੀਤੋ ਇਸ ਨੂੰ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ਪਰ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਉਹ ਦਬਾ ਲੈਂਦੇ ਮੁੜ ਮੁੜ ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਅਤੀਤ ਦੇ ਮਿਹਣੇ ਮਾਰ ਕੇ ।
ਡੇਰੇ ਦੀਆਂ ਇਹ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਦੇ ਕੰਨੀ ਪਹੁੰਚ ਰਹੀਆਂ ਸੀ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੁੰਡਲੀ ਉਸ ਹੱਥ ਆ ਗਈ ਸੀ । ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਉਹ ਦੱਬਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਐਨਾ ਕੁ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਦੀਆਂ ਕਈ ਚਾਲਾਂ ਉਹ ਸਮਝ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਹੀ ਰੌਣਕ ਦੇ ਬਾਪ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਬਾਰੇ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਰੀ ਮਿਲੀ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਭੇਜ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਉਸ ਠਾਣੇ ਚੋਂ ਆਪਣੇ ਨਾਮ ਦਾ ਪੂਰਾ ਰਿਕਾਰਡ ਖਤਮ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।
ਪੂਰੀ ਖੇਡ ਚੂਹੇ ਬਿੱਲੀ ਦੀ ਦੌੜ ਚ ਸੀ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਮਤਲਬ ਲਈ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਅਜੇ ਤੱਕ ਕੋਈ ਮਕਸਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਗੰਨਮੈਨ ਨਾਲ ਘੁੰਮਦੇ ਨੇਤਾ ਦੇਖ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਨੇਤਾ ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜਾਗ ਗਈ ਸੀ । ਪੈਸਾ ਤਾਂ ਡੇਰੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਉਸ ਕੋਲ ਬੇਹਿਸਾਬ ਆ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ । ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਬਾਬੇ ਦੇ ਅਸ਼ਰੀਵਾਦ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਬਾਬੇ ਦੇ ਅੱਧੇ ਬੋਲ ਤੇ ਉਹ ਭੱਜ ਉੱਠਦਾ ਸੀ । ਸ਼ਰਧਾ ਵੀ ਸੀ ਲਾਲਚ ਵੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਕੋਲ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੁੰਡਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਡੇਰਾ ਹੀ ਇਸ ਜਸ਼ਨ ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ ਵੈਸੇ ਵੀ ਹੁਣ ਐਤਵਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰੋਜ ਹੀ ਸੰਗਤ ਐਤਵਾਰ ਜਿੰਨੀ ਜੁੜਦੀ ਸੀ ਕਈ ਕਈ ਦਿਨ ਦੇ ਸਮਾਗਮ ਜੁੜਦੇ ਸੀ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਕੋਲ ਵੀ ਉਹੀ ਅਮੀਰੀ ਝਲਕਣ ਲੱਗੀ ਸੀ । ਪਾਰਟੀ ਚ ਡੇਰੇ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਦੇਖਣ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਚਾਂਸ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਕਹਿ ਟਿਕਟ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਦੂਜੇ ਧੜੇ ਚ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਦਾਅਵੇਦਾਰੀ ਮਜਬੂਤ ਸੀ । ਤੇ ਓਧਰ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਡੇਰੇ ਦੀ ਵੋਟ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਚ ਭੁਗਤਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਇਹ ਸਿਰਫ ਡੇਰੇ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਵਿੱਚੋ ਡੇਰੇ ਲਈ ਸ਼ਰਧਾ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਭਰਾ ਹੱਥੋਂ ਜਿੰਨਾ ਪੈਸਾ ਆ ਕੇ ਚਲੇ ਰੌਣਕ ਤੇ ਬਾਕੀ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਉਹ ਖਿਜਦਾ ਇਸੇ ਖਿਝ ਚ ਉਹ ਸਾਰੀ ਜਾਣਕਰੀ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ । ਤੇ ਪੈਸੇ ਦੀ ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਵੀ ਕਰਦਾ । ਤੇ ਇਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਚਲਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਡੇਰੇ ਦਾ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ ਸੇਵਾਦਾਰ ਮੁੜ ਡੇਰੇ ਨਾ ਆ ਗਿਆ ।
ਪਛਾਨਣ ਵਾਲਿਆ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਸੀ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਸੱਚ ਚ ਉਸਨੁੰ ਬਣਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਖ਼ਿਰੀ ਚ ਕੁਝ ਚੁਣਿੰਦਾ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਚੋਲਾ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਲਿਆ ਸੀ ।
ਸੇਵਾਦਾਰ ਨੂੰ ਭਲਵਾਨ ਹੀ ਆਖਦੇ ਸੀ ਸਭ ਤੇ ਕਈ ਰਾਤ ਤੱਕ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਤੇ ਉਹ ਸੇਵਾਦਾਰ ਸਿਰਫ ਬਾਬੇ ਮੌਜ਼ੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਸੀ ।
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਬਾਬੇ ਮੌਜ਼ੀ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸ ਉੱਤੇ ਹੈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਵਾਲ ਵਿੰਗਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ । ਪਰ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੁਆਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਨੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਰੌਣਕ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਮਿਹਣਾ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ । ਤਾਂ ਹਵਾ ਚ ਇੱਕ ਅੱਲਗ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੈਚੇਨੀ ਘੁਲ ਗਈ ਸੀ ।

ਰੌਣਕ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਮਿਹਣਾ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਕੁਲਵੰਤ ਦੇ ਹੋਸ਼ ਹੀ ਉੱਡ ਗਏ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਪੂਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਟੱਬਰ ਸਾਲ ਪੂਰਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡੇਰੇ ਚ ਲੱਗਭੱਗ ਟਿਕ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਿੰਡ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵੀ ਇਸ ਵਾਰ ਠੇਕੇ ਤੇ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਉਂਝ ਵੀ ਡੇਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਉਸਦੇ ਤੇ ਰੌਣਕ ਦੇ ਹੱਥ ਸੀ ।
ਪਰ ਹੁਣ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਕੋਲ ਰੌਣਕ ਦਾ ਰਹਿਣਾ ਉਸਨੂੰ ਖੱਟਕਣ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਉਸ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ । ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਵੀ ਪਾਸਟ ਰਹਿ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਇੰਝ ਸਾਹਮਣੇ ਤਾਕਤਵਰ ਰੂਪ ਚ ਆ ਖੜਾ ਹੋਏਗਾ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ । ਤੇ ਉਸਦੀ ਗ਼ੈਰ ਹਾਜ਼ਰੀ ਚ ਹਰ ਵੇਲੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਘੁੰਮਦੀ ਰੌਣਕ ਕੀ ਅਜੇ ਉਹ ਵੀ ਉਹ ਉਸ ਲਈ ਈਮਾਨਦਾਰ ਹੈ । ਉਸਦੇ ਦਿਲੋਂ ਦਿਮਾਗ਼ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਬੀਜ ਡੂੰਘੇ ਹੁੰਦੇ ਗਏ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਨੇ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛ ਨਾ ਲਿਆ ।
ਰੌਣਕ ਨੇ ਸਭ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ । ਆਪਣੇ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਹਜ਼ਮ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਓੰਨੇ ਕੁ ਉਸ ਤਰੀਕੇ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤਾ । ਭਲਾ ਕੋਈ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲਾਂ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ? ਦੱਸੇਗਾ ਵੀ ਤਾਂ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਗੰਦ ਹੀ ਲੱਗੇਗਾ ਭਾਵੇਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆ ਲਈ ਉਹ ਪਲ ਸਵਰਗ ਦੇ ਝੂੰਟੇ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਣ । ਪਰ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਵੀ ਤੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਤਾਂ ਪੱਕਾ ਸੀ ਜਤਿੰਦਰ ਤੋਂ ਜਤਿਨ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਬਾਬਾ ਹੁਣ ਉਸ ਕਾਮ ਭਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਸੀ ।
ਭਾਵੇਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਚ ਕੁਝ ਜਲਦਾ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਸ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲ ਜੀਵਿਤ ਹੋ ਉੱਠਦੇ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਮੱਲੋ ਜੋਰੀ ਹੰਝੂ ਆ ਡਿੱਗਦੇ ।
ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮੁੜ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਦੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਆ ਗਈਆਂ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਕੁਲਵੰਤ ਦੋਂਵੇਂ ਪਾਰਟੀ ਵੱਲੋਂ ਟਿਕਟ ਲੈਣ ਦੇ ਚਾਹਵਾਨ ਸੀ । ਟਿਕਟ ਉਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਜਿਸਦੇ ਹੱਕ ਚ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੋਵੇ । ਤੇ ਇੱਕ ਸਵੇਰ ਤੁਰੰਤ ਪੂਜਾ ਮਗਰੋਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਬਲਦੀਪ, ਪ੍ਰੀਤੋ ,ਪੁਰਾਣੇ ਸੇਵਾਦਾਰ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ,ਕੁਲਵੰਤ ਤੇ ਰੌਣਕ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਚ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਯੋਗਦਾਨ ਨੂੰ ਨਜਰਸ਼ਾਨੀ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਹੀ ਟਿਕਟ ਦਵਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ । ਸਭ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਪਿਆ । ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਪਿਛਲੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਜਿੰਨੀ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਸੀ ਉਹ ਪੂਰੀ ਬੇਕਾਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਇਸ ਸੀਟ ਦਾ ਨਿਕਲਣਾ ਉਸਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਨੂੰ ਪੰਜ ਸਾਲ ਅੱਗੇ ਖਿਸਕਾ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਉਸਦਾ ਮਨ ਉਦਾਸ ਸੀ ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਲੰਗਰ ਹਾਲ ਚ ਜਾ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਉਦੋਂ ਹੀ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਭਰਾ ਹਰਦੇਵ ਨੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਹਰਬੰਸ ਰਾਏ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਹਰਬੰਸ ਰਾਏ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਆਇਆ ਸੀ ।
ਸੰਦੇਸ਼ ਸਾਫ ਸੀ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਡੇਰੇ ਕਰਕੇ ਪਾਰਟੀ ਇਹ ਸੀਟ ਜਿੱਤ ਜਾਏ ਤੇ ਕੁਝ ਆਸ ਪਾਸ ਦੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਵੀ ਪਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਤੈਅ ਸੀ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਜਰੂਰ ਬਦਲੇਗੀ ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਬਦਲਦੇ ਹੀ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਪਾਲਾ ਬਦਲਣਾ ਪਵੇਗਾ ।
ਪਰ ਜੇ ਕੁਲਵੰਤ ਸਾਥ ਦਵੇ ਤਾਂ ਡੇਰੇ ਦੀ ਅੰਨ੍ਹੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਤੋੜਕੇ ਜਰੂਰ ਹੀ ਡੇਰੇ ਦੀ ਵੋਟ ਖਿੰਡਾ ਕੇ ਇਹ ਸੀਟ ਤੇ ਨਾਲ ਦੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਵੀ ਕੱਢੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ।ਤੇ ਜੇ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਜਿੱਤਿਆ ਤਾਂ ਮੰਤਰੀ ਬਣਕੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਸੈੱਟ ਕਰ ਲਵੇਗਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਨਿਗਮ ਦੀ ਚੇਅਰਮੈਨੀ ਦਵਾਏਗਾ ।ਪਰ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ ਕਿ ਇਹ ਹੋਏਗਾ ਕਿੰਝ । ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ ਭੇਦ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਗਏ ਜੋ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੌੜੇ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸੀ ।
ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਦੇ ਫਾਰਮ ਹਾਊਸ ਚ ਰੱਖੀ ਉਸ ਮੀਟੰਗ ਚ ਸ਼ਰਾਬ ਤੇ ਸ਼ਬਾਬ ਦਾ ਪੂਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਸੀ । ਤੇ ਮੀਟਿੰਗ ਚ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਉਸਦਾ ਪੀ ਏ ਤੇ ਹਰਦੇਵ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਦੋ ਹੋਰ ਜਣੇ ਸੀ ।
ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੇ ਜਤਿੰਦਰ ਤੋਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਬਣਨ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸੀ । ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਰੌਣਕ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੇ ਫ਼ੜੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਭੱਜ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਵੀ । ਤੇ ਫਿਰ ਹੁਣ ਦੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਬਾਰੇ ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਲੋਕੀ ਲੰਗੋਟ ਦਾ ਪੱਕਾ ਸਮਝਕੇ ਪੂਜਦੇ ਹਨ ਉਸਦਾ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਅਫੇਅਰ ਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਪਤਾ ਸੀ ਗੱਲ ਲੁਕਵੀਂ ਸੀ ਪਰ ਸੱਚੀ ਸੀ ਲੋਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਨਕਸ਼ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ।
ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਡੂੰਗਾ ਸੱਚ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਉਸ ਬਾਬੇ ਦਾ ਜੋ ਜਿਸਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਡੇਰਾ ਬਣਿਆ ਸੀ ਭਾਵ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ । ਤੇ ਇਸ ਸੱਚ ਨੂੰ ਸਾਹਨਣੇ ਰਖਿਆ ਸੀ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਵਾਪਿਸ ਆਏ ਸੇਵਾਦਾਰ ਨੇ ।
……..
ਭਲਵਾਨ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਕਬੱਡੀ ਖੇਡਣ ਦਾ ਚਾਅ ਸੀ । ਸਰੀਰ ਉਸਦਾ ਬਹੁਤ ਭਰਵਾਂ ਸੀ । ਕੁੜੀਆਂ ਕੀ ਤੇ ਵਿਆਹੀਆਂ ਕੀ ਉਸ ਵੱਲ ਭੱਜ ਭੱਜ ਤਕਦੀਆਂ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਤੇ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਕੁੜੀ ਦੀ ਇੱਜਤ ਲੂਕਾ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਉਸਨੇ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ । ਮੌਜ਼ੀ ਵੱਲੋਂ ਡੇਰਾ ਸਾਂਭਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਹ ਤੇ ਕੁੜੀ ਉਸੇ ਖੂਹੀ ਤੇ ਬਣੇ ਖੰਡਰ ਮਕਾਨ ਚ ਮਿਲਿਆ ਕਰਦੇ ਸੀ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਹੋਰ ਜੋੜੇ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਵੇਲੇ ਮਿਲਦੇ ਸੀ । ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਲਈ ਜੰਨਤ ਸੀ । ਪਰ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਸਭ ਬਦਲ ਗਿਆ । ਮਿਲਣ ਲਈ ਕੋਈ ਸੌਖੀ ਥਾਂ ਨਾ ਮਿਲਦੀ । ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਉਮਰ ਉਦੋਂ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਪਖੰਡ ਤੋਂ ਨਫਰਤ ਸੀ । ਤੇ ਉਹ ਮੌਜ਼ੀ ਨੂੰ ਭਜਾਉਣ ਲਈ ਬਾਕੀਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਡਿਊਟੀ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਜੁੱਟ ਨੇ ਬਾਬੇ ਤੇ ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਖ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਸੁੱਟਣ ਦੇ ਸਹੀ ਸਮੇਂ ਦੇਖਣ ਲਈ ਲਾਈ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਬਾਕੀ ਸੇਵਕਾਂ ਨਾਲ ਬਾਬੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਤੇ ਮਦਦ ਚ ਲੱਗ ਗਿਆ । ਉਸਦੇ ਵਧੀਆ ਕੱਦ ਕਾਠੀ ਤੇ ਜੋਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਜੋਰ ਭਾਰ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਕੰਮ ਮੌਜ਼ੀ ਉਸਤੋਂ ਲੈਂਦਾ । ਜੜੀਆਂ ਬੂਟੀਆਂ ਨੂੰ ਪੀਹਣਾ ਦਵਾਈਆਂ ਘੋਟਣੀਆਂ ਆਦਿ । ਬਾਬੇ ਦੀ ਜਾਣਕਰੀ ਤੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਪਰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਸ ਕੋਲ ਨੰਗੇ ਫਿਰਦੇ ਕੋਲ ਬੁਢੀਆਂ ਤੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਉਸਦਾ ਮਨ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ । ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ ਪੱਕਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਪਰ ਉਦੋਂ ਉਸਦੇ ਉੱਤੇ ਖੁਦ ਤੇ ਮੁਸੀਬਤ ਆ ਵੱਜੀ । ਉਸਦੀ ਮਹਿਬੂਬ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਗਰਭ ਠਹਿਰ ਜਾਣ ਦਾ ਖ਼ਦਸ਼ਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ । ਇਹ ਉਹ ਜ਼ਮਾਨਾ ਸੀ ਜਦੋ ਇਹ ਕੰਮ ਸਿਰਫ ਦਾਈਆਂ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਸੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਫ਼ੜੇ ਜਾਣ ਤੇ ਸਮਾਜ ਚ ਇੱਜਤ ਖਰਾਬ ਹੋਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਖਦਸ਼ਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕੋ ਵਿਚਾਰ ਆਇਆ ਕੀ ਜੇ ਮੌਜ਼ੀ ਬੱਚਾ ਹੋਣ ਲਈ ਜੜੀ ਬੂਟੀ ਦੇ ਸਕਦਾ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਉਲਟਾ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ।ਮਰਦਾ ਕੀ ਨਾ ਕਰਦਾ ਉਸਨੇ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਪੈਰ ਫੜ ਲੈ । ਮੌਜ਼ੀ ਦਾ ਪ੍ਰਣ ਸੀ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸਿਰਫ ਦੇਣ ਲਈ ਗੁਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨੀ ਹੈ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਭਲਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੋ ਅਜੇ ਪੂਰੀ ਬਣੀ ਨਹੀਂ ਉਸਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਦੋ ਹੋਰ ਜਿੰਦਗੀਆਂ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਣ । ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਸ਼ਾਇਦ ਦੋਹਾਂ ਕੋਲ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ।ਇੱਕੋ ਪਿੰਡ ਚ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ !
ਮੌਜ਼ੀ ਨੇ ਸਮਝਿਆ ਤੇ ਮਦਦ ਕੀਤੀ । ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਘੋਲ ਸੱਚ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਪਿਆਇਆ ਕਿ ਦੋ ਦਿਨ ਚ ਹੀ ਖੂਨ ਤੇ ਲੋਥੜੇ ਬਣ ਜੋ ਵੀ ਸੀ ਬਾਹਰ ਜਾ ਡਿੱਗਾ । ਤੇ ਉਹਨੀ ਦਿਨੀ ਕੁੜੀ ਰਹੀ ਵੀ ਡੇਰੇ ਹੀ ਸੀ । ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਮੌਜ਼ੀ ਤੇ ਯਕੀਨ ਹੀ ਐਨਾ ਸੀ ਕਿ ਹਰ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਨੰਗੇ ਰਹਿਣ ਤੇ ਇਤਰਾਜ ਵੀ ਸੀ । ਤੇ ਇਹ ਇਤਰਾਜ਼ ਤਾਂ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਬਾਪ ਅਮਰੂ ਤੇ ਭਲਵਾਨ ਦੇ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਭਲਵਾਨ ਹੁਣ ਪਾਲਾ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ ।ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਉਸਨੂੰ ਰੱਬ ਹੀ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ।
ਇਸ ਲਈ ਜਿਸ ਰਾਤ ਅਮਰੂ ਤੇ ਭਲਵਾਨ ਦੇ ਗਰੁੱਪ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਭਲਵਾਨ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਅਮਰੂ ਸੁੱਤਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਿਆ । ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਭਲਵਾਨ ਹੀ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖਣ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਟਿਕ ਟਿਕਾਅ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ । ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਅੰਦਰ ਜਾਏ ਜੇ ਉਹ ਜਾਂਦੇ ਜਰੂਰ ਹੀ ਮੌਜ਼ੀ ਦੀ ਆਖ਼ਿਰੀ ਰਾਤ ਹੋਣੀ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਭਲਵਾਨ ਨੇ ਹੀ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਦੋ ਕਿੱਲਿਆ ਦੀ ਵਾਟ ਚ ਭੱਜ ਭੱਜ ਕੇ ਸਾਹੋ ਸਾਹ ਹੋਏ ਨੇ ਪੂਰੇ ਡਰੇ ਹੋਏ ਹਾਵ ਭਾਵ ਚ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਜਦੋਂ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਤਾਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋਇਆ ਪਿਆ । ਉਸਦੀ ਹਾਲਾਤ ਵੇਖ ਸਭ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਡਰ ਗਏ । ਇਸ ਲਈ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਚਲੇ ਗਏ ਜੋ ਵੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ ਹੋਇਆ ਉਹੀ ਸੀ ਜੋ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ । ਤੇ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਹੀ ਉਸਨੇ ਮੌਜ਼ੀ ਨੂੰ ਸਭ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸਭ ਮੌਜ਼ੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ ਤਾਂ ਮੌਜ਼ੀ ਨੇ ਇਹੋ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਾਤੀ ਤਾਂ ਵੱਢਣ ਆਏ ਸੀ ਫਿਰ ਮੁੜ ਕਿਉਂ ਗਏ ।
ਇੰਝ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮੇ ਦਾ ਇੱਕ ਡਰ ਤੇ ਇੱਕ ਖੌਫ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਚ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ । ਤੇ ਉਸਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੇ ਕੁੱਝ ਇੱਕ ਲੋਕ ਵੀ ਉਸਦੇ ਪੱਖੀ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਭਲਵਾਨ ਵੀ ਉਸਦਾ ਚੇਲਾ ਬਣ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਤੇ ਉਸਦੇ ਕੁਝ ਇੱਕ ਖਾਸ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ । ਨਗਨ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਅੰਦਰ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਕਮਰੇ ਚ ਧਿਆਨ ਲਾਉਂਦਾ ਜੋ ਇੱਕ ਭੋਰੇ ਵਰਗੀ ਗੁਫਾ ਸੀ । ਸਿਰਫ ਭਲਵਾਨ ਸਣੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਚੇਲੇ ਉਸ ਕੋਲ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਬਾਕੀ ਲੋਕੀ ਬਾਹਰੋਂ ਹੀ ਉਸਦੀਆਂ ਖੜਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਮੁੜ ਜਾਂਦੇ ।
ਹੁਣ ਕੁਲਵੰਤ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕੋ ਸਵਾਲ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਬਾਬਾ ਕਰਾਮਾਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਅੰਤ ਕਿੰਝ ਹੋਇਆ ਤੇ ਭਲਵਾਨ ਦੀ ਕਥਾ ਨੂੰ ਉਹ ਧਿਆਨ ਨ ਸੁਣ ਰਹੇ ਸੀ ।ਭਲਵਾਨ ਬਾਬੇ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਖਾਸ ਬੰਦਿਆ ਸੀ ਉਦੋਂ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਯਕੀਨ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਉਸੇ ਨੂੰ ਸੀ ਮੌਜ਼ੀ ਉੱਤੇ । ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਿ ਬੁਢੀਆਂ ਬਾਬੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਉਸ ਲਈ ਹੁਣ ਹਾਸੋਹੀਣੀ ਸੀ ਬਾਬਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠ ਕਾਮ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਿਆ ਲਗਦਾ ਸੀ । ਨਗਨ ਅਵਸਥਾ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਕੋਈ ਹਲਚਲ ਹੋ ਵੀ ਸਕਦੀ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ।
ਮੌਜ਼ੀ ਦਾ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ । ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਚ ਉਸ ਲਈ ਡਰ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਰੱਬ ਹੋਣ ਵਰਗਾ ਅਹਿਸਾਸ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਚ ਬਾਬੇ ਮੌਜ਼ੀ ਦੀ ਜਾਦੂਗਰ ਵਰਗੀ ਛਵੀ ਬਣਾ ਰੱਖੀ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਬਿਮਾਰਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ,ਬੱਚੇ ਜੰਮਣ ਲਈ ਵਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ,ਰੁਕੇ ਕੰਮ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਜਾਦੂਗਰਾਂ ਵਰਗਾ ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ । ਇਸ ਲਈ ਬੱਚੇ ਉਸ ਕੋਲ ਖੇਡਦੇ ਵੀ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਆਲੀਆਂ ਭੋਲੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਵੀ ਕਰਦੇ ।
ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਜਦੋਂ ਭਲਵਾਨ ਪਿਛਲੇ ਕਮਰੇ ਚ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਊਹ ਅੰਦਰ ਦਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਵੇਖ ਸੰਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ । ਮੌਜ਼ੀ ਨੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕੁ ਉਮਰ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਬਿਠਾ ਰਖਿਆ ਸੀ ਬੱਚੀ ਦੀ ਹਾਲਾਤ ਬੁਰੀ ਸੀ ਉਹ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਡਰਦੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋ ਅਵਾਜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿੱਕਲ ਰਹੀ । ਤੇ ਮੌਜ਼ੀ ਬਾਬੇ ਤੋਂ ਸ਼ੈਤਾਨ ਬਣ ਇੱਕ ਅਣਭੋਲ ਬੱਚੀ ਦਾ ਸੋਸ਼ਣ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਮਨ ਚ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਕਾਮ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਦਿਮਾਗ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਘਟੀਆ ਹਰਕਤਾਂ ਲਈ ਉਕਸਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਇਹ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਕਿੰਨੇ ਬੱਚੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਇਸਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ।
ਸ਼ਾਇਦ ਤਾਂਹੀ ਕਈ ਬੱਚੇ ਆਉਂਦੇ ਆਉਂਦੇ ਇੱਥੇ ਅਉਣੋ ਹੱਟ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ।
ਭਲਵਾਨ ਦੇ ਮਨ ਚ ਸਭ ਕੁਝ ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮ ਗਿਆ । ਕਈ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਛੋਹਣ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਆਇਆ ਡਰ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਦਾ ਸੀ ਬਾਬੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ।
ਉਸਦੇ ਮਨ ਤੇ ਮਾਨੋ ਕੁਝ ਹਾਵੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਕਿਥੋਂ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਉਸ ਚ ਜੋਸ਼ ਆਇਆ । ਉਸਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਖੜਕਾਇਆ ਤੇ ਮੌਜ਼ੀ ਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕੁੜੀ ਰੋਂਦੀ ਤੇ ਲੱਗਭੱਗ ਡਰੀ ਓਥੋਂ ਦੌੜ ਗਈ ।
ਭਲਵਾਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਇੱਕ ਲੋਹੇ ਦੀ ਰਾਡ ਉਸਨੂੰ ਦਿਸੀ ।
ਹਲਕੇ ਉਸਨੇ ਰਾਡ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਨਿਕਲਦੇ ਹੀ ਹੌਲੀ ਜਹੇ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ । ਮੌਜ਼ੀ ਉਸਨੂੰ ਦੇਹਲੀ ਕੋਲ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਮੁੜਦਾ ਮਿਲਿਆ ।
ਤਾੜ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਰਾਡ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਚ ਵੱਜੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਦਾ ਕਪਲ ਓਥੇ ਹੀ ਖੁੱਲ ਗਿਆ ।
ਭਲਵਾਨ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਡਰ ਗਿਆ ।ਕਤਲ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਹਊਆ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਡਰ ਨਾਲ ਉੱਲੂ ਕਿਵੇਂ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਇਹ ਸਿੱਖ ਗਿਆ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਚੋਲਾ ਛੱਡਣ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਘੜੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਦੇ ਇੱਕ ਦੋ ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਦੀ ਸਮੱਗਰੀ ਲੈਣ ਲਈ ਇੱਧਰ ਓਧਰ ਘੱਲ ਦਿੱਤਾ । ਤੇ ਇੱਕ ਰਾਤ ਕੱਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਚ ਹੀ ਜੜੀ ਬੂਟੀਆਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਇੱਕ ਥਾਂ ਦੱਬ ਦਿੱਤਾ ।
ਤੇ ਉੱਪਰੋਂ ਇੰਝ ਬਿਜਾਈ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਵੀ ਨਾ ਹੋਇਆ ।
ਬਾਕੀ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਉਹ ਸੇਵਾਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਆਖਦਾ ਸਭ ਮੰਨਦੇ ਗਏ ਮ ਓਥੋਂ ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਲੋਕ ।
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਹੋ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਬੰਦਾ ਚੰਨ ਤੇ ਜਾ ਸਕਦਾ ਲੋਕੀਂ ਕਹਿਣਗੇ ਕਿ ਲੈ ਮੂਰਖ ਨਾ ਬਣਾ ਐਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਹੋਜੂ । ਕਰਕੇ ਦਿਖਾ ਤਾਂ ਮੰਨਗਾ । ਪਰ ਜਿਸ ਵੀ ਬਾਬੇ ਜਾਂ ਇਸ਼ਟ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਮੰਨਦੇ ਹੋਣ ਉਸ ਬਾਰੇ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕਹਿ ਦਵੋ ਕਿ ਊਹਨੇ ਸੁਆਹ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸਰੀਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਲੋਕੀ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਰੱਬ ਰੱਬ ਕਰਣਗੇ । ਇਸ ਲਈ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਚਮਤਕਾਰੀ ਝੂਠੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਤੇ ਯਕੀਨ ਕਰਵਾਉਣਾ ਬੇਹੱਦ ਸੌਖਾ ।
ਇਹੋ ਗੁਰ ਭਲਵਾਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਪਰ ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਦੇ ਬਚਾਅ ਲਈ ਝੂਠ ਘੜੇ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕੀਤੇ ਵਚਨਾਂ ਬਾਰੇ ਝੂਠ ਬੋਲੇ । ਉਸਨੂੰ ਸੀ ਕਿ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਮਰਦੇ ਹੀ ਡੇਰਾ ਖਤਮ ਹੋਜੂ ਪਿੰਡੋਂ ਗੰਦ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਊ ।
ਉਹ ਗਲਤ ਸੀ ਲੋਕ ਬਾਬੇ ਦੀ ਸਾਲ ਦੀ ਬਰਸੀ ਮਨਾਉਣ ਲੱਗੇ ਪਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰੁਝਾਨ ਸਾਲ ਦਾ ਬਣਿਆ ਤੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਕੋਈ ਸੋਸ਼ਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ।
ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੇ ਡੇਰੇ ਦੇ ਸਭ ਸੇਵਾਦਾਰ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਭਜਾ ਦਿੱਤੇ ਸੀ ।ਤੇ ਜਿਥੇ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਦੱਬਿਆ ਸੀ ਉਸ ਜਗ੍ਹਾ ਪੱਕਾ ਚਬੂਤਰਾ ਬਣਵਾ ਕੇ ਬਾਬੇ ਦੀ ਨਾਮ ਤੇ ਉਸਾਰੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਕਿ ਮੁੜ ਲੋਕੀ ਉਸਨੂੰ ਢਾਹੁਣ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਨਾ ਕਰਨ ਪੱਟਣਾ ਦੂਰ ।
ਤੇ ਪਾਪਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਡੇਰੇ ਤੇ ਉਹ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਰੁਕ ਸਕਦਾ ਇਸ ਲਈ ਇੱਕ ਰਾਤ ਉਹ ਵੀ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਖਿਸਕ ਗਿਆ ।
ਉਦੋਂ ਮੁੜਿਆ ਜਦੋੰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਸਾਂਭਿਆ ।
……….
ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਗੱਲ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਅੱਧ ਕੁ ਯਕੀਨ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਕਿ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਬੱਚੀਆਂ ਦਾ ਸੋਸ਼ਣ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਇਸ ਨਾਲ ਅੱਜ ਦੇ ਡੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਫ਼ਰਕ ? ਹੁਣ ਡੇਰਾ ਸਿਰਫ ਨਾਮ ਦਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦਾ ਹੈ ਸ਼ਰਧਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਹੈ । ਫਿਰ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਫ਼ਰਕ ਪਵੇਗਾ ।
ਭਲਵਾਨ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਵੀ ਹੱਸ ਪਿਆ ਸੀ ।
ਭਲਵਾਨ ਬੋਲਿਆ,” ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਇਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਬਾਬਾ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਫਿਰ ਇਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੱਕ ਗਿਆ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਆਪਣੀ ਭਾਬੀ ਸ਼ਿੰਦਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਰੌਣਕ ਤੱਕ ਦੇ ਇਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਚ ।”
ਰੌਣਕ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਾ । “ਪਰ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਇਥੇ ਕੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ?” ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਚੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ।
-ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਲਗਦਾ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੋ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਇਥੇ ਲੈ ਕੇ ਕਿਉਂ ਆਈ ?ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਰੌਣਕ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਜੋਰ ਦੇਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ।
ਉਸਦੇ ਜੋਰ ਦਿੰਦਿਆ ਹੀ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਕੁਲਵੰਤ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਸਾਫ ਹੋ ਗਈਆਂ ।
ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਬੋਲਿਆ ,”ਜਰੂਰ ਹੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਚ ਖੁਸ਼ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਖੁਦ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋ ਗਈ “।
ਮਤਲਬ ! ਉਸਦੇ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋਣ ਤੇ ਬਾਬੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਕੀ ਸਬੰਧ ? ਕੁਲਵੰਤ ਸਮਝਕੇ ਵੀ ਸੱਚ ਉਹਨਾਂ ਮੂੰਹੋ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
“ਜਨਾਬ ਉਹ ਇਸ ਲਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਪ੍ਰੀਤੋ ਬਾਬੇ ਦੀ ਹਰ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਦੀਂ ਰਹੀ ਫਿਰ ਰੌਣਕ ……” .
“ਇਹ ਬਕਵਾਸ ਬੰਦ ਕਰੋ ,ਕੁਲਵੰਤ ਚੀਕਿਆ ।
“ਰੌਣਕ ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ । ਜੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਇਵੇਂ ਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਵੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਉਸਨੂੰ ਰੌਣਕ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ “। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ।
-“ਇਹ ਸਿਰਫ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ,ਸ਼ਾਇਦ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੀ ਖ਼ਾਸ ਇੱਛਾ ਸੀ! ਜਾਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਹੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਚ ਰੱਖ ਡੇਰੇ ਦੇ ਸਭ ਕਬਜੇ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ।ਇਸੇ ਲਈ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਟਿਕਟ ਵੀ ਮਿਲ ਗਈ ਤੇ ਕੋਈ ਨਵੀ ਕੁੜੀ ਡੇਰੇ ਦੇ ਨਾਮ ਰੌਲਾ ਵੀ ਪਾ ਸਕਦੀ ਸੀ “
ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਜੋਰ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
“ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਕਿ ਰੌਣਕ ਇੰਝ ਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਉਹ ਇਮਾਨਦਾਰ ਤੇ ਸਮਝਦਾਰ ਕੁੜੀ ਹੈ ਪਿਛਲੀ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਦੁਹਰਾਏਗੀ।” ਕੁਲਵੰਤ ਫਿਰ ਗਰਜਿਆ ਉਸ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਸੀ ।
” ਇਨਸਾਨ ਦੀਆਂ ਦੱਬੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਗਾ ਕੇ ਪਿਆਰ ਜਾਂ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸਦਾ ਉੱਲੂ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਤੇ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਯਾਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਤੀਂਵੀ ਤੇ ਕਦੇ ਅੰਨ੍ਹਾ ਯਕੀਨ ਨਾ ਕਰੋ ਇਹ ਤਾਂ ਥੱਲੇ ਪਈ ਮੁੱਕਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਹਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਰੌਣਕ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਚੁੰਗਲ਼ ਚ ਨਾ ਫਸੀ ਹੋਏ । ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਵੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ । “
ਉਸਦੇ ਪਰ ਨੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਕੰਬਣ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਚਲੋ ਉਸਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ ਰੌਣਕ ।
……..
ਅਗਲਾ ਸਵਾਲ ਸੀ ਕਿ ਡੇਰੇ ਦੇ ਇਸ ਭਾਂਡੇ ਨੂੰ ਕਿੰਝ ਭੰਨਿਆ ਜਾਏ ਤਾਂ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੇ ਸਾਰਾ ਪਲੈਨ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਦੱਸਿਆ । ਤਾਂ ਕੁਲਵੰਤ ਤੁਰੰਤ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਰੌਣਕ ਤੇ ਜਤਿਨ ਬਾਰੇ ਸੁਣਕੇ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਨਫਰਤ ਦੀ ਅੱਗ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ ।
ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਤੇ ਸ਼ਬਾਬ ਦਾ ਦੌਰ ਚੱਲਿਆ ਤੇ ਕੁਲਵੰਤ ਬਾਕੀਆਂ ਵਾਂਗ ਦੋ ਖੂਬਸੂਰਤ ਬਾਹਾਂ ਚ ਗੁੰਮ ਕੇ ਸੌ ਗਿਆ ।ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਪਖੰਡ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦਾ ਇੱਕੋ ਤਰੀਕਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਰਿਕਾਰਡ ਕਰਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਲਿਆਂਦਾ ਜਾਏ । ਪਰ ਇਹ ਕੀਤਾ ਅਜਿਹੇ ਟਾਈਮ ਜਾਵੇ ਕਿ ਸਰਕਾਰ ਵੋਟਾਂ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਡੇਰੇ ਤੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਕੁਝ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰੇ । ਇਸ ਲਈ ਫ਼ੈਸਲਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਬਾਬੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਲੁਕਵਾਂ ਕੈਮਰਾ ਟਿਕਾਇਆ ਜਾਏ ਜਿਸ ਤੇ ਸਭ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਏ ।
ਇਸਨੂੰ ਕੰਮ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਕੁਲਵੰਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਬਲਦੀਪ ਪ੍ਰੀਤੋ ਤੇ ਰੌਣਕ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਚੌਥਾ ਬੰਦਾ ਸਿਰਫ ਉਹੋ ਸੀ ਜੋ ਬਾਬੇ ਦੇ ਪਲੰਘ ਵਾਲ਼ੇ ਕਮਰੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਕਿਸੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਇਸਦਾ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਭਾਂਡਾ ਭੰਨਿਆ ਜਾਏ । ਹਾਲਾਂਕਿ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਇਸ ਚ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੀ ਮਦਦ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਉਸਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਤੇ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮੱਖੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਾਹਰ ਨਾ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਖੁਦ ਹੀ ਕੈਮਰੇ ਨੂੰ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।ਤੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਜਾਣਕਾਰ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ।
ਵੋਟਾਂ ਆਨਾਉਂਸ ਹੋਣ ਚ ਹੁਣ ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨ ਬਾਕੀ ਸੀ ।ਇਸ ਲਈ ਬਲਦੀਪ ਨਾਲ ਵੋਟਾਂ ਦੀ ਪਲੈਨਿੰਗ ਚ ਬਾਬੇ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਸਭ ਹੁੰਦੇ ਇਸ ਸਿਲਸਿਲੇ ਚ ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਟਾਈਮ ਉਹ ਓਥੇ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ । ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਿਵੇਂ ਮੌਕਾ ਬਣਾ ਕੇ ਉਹ ਕੈਮਰਾ ਬਦਲ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ।
ਪੱਤਰਕਾਰ ਕਈ ਘੰਟਿਆ ਦੀ ਵੀਡੀਓ ਦੇਖਦਾ ਪਰ ਉਹਦੇ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਨਾ ਮਿਲਦਾ । ਬਾਬੇ ਦਾ ਸ਼ਿਡਿਊਲ ਸ਼ਾਇਦ ਬਿਜ਼ੀ ਹੀ ਐਨਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਇਸ ਸਭ ਲਈ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਬਲਦੀਪ ਤੇ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਗਏ । ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਆਉਂਦੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲੇਗਾ ।
ਦੋ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਜਦੋਂ ਆਇਆ ਤਾਂ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਟਿਕਟ ਤੇ ਮੋਹਰ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ । ਇਸ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਉਹ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਬੈਠੇ ਰਹੇ ਸੀ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਅੰਦਰੋਂ ਦੁਖੀ ਸੀ। ਮੌਕਾ ਲਗਦੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਕੈਮਰਾ ਬਦਲਾ ਕੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਕੋਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।
ਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਸੱਚ ਚ ਬਾਬਾ ਕੈਮਰੇ ਚ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਹ ਦੁਖੀ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਰੌਣਕ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਦੁੱਖ ਪੜ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਅਫਸੋਸ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ ਸੀ ।
ਉਦੋਂ ਹੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਆਇਆ ਸੀ ਕਿ ਬਾਬੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਕਾਲਾ ਚਿੱਠਾ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰਸੋਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਬਾਬੇ ਨੇ ਪੂਰੀ ਕਾਮ ਚ ਡੁੱਬ ਕੇ ਭੋਗੀ ਸੀ ।
ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਖਿਲ ਉਠਿਆ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਇੱਕੋ ਵੇਲੇ ਦੋ ਬਦਲੇ ਪੂਰੇ ਕਰ ਲੈਣੇ ਸੀ । ਟਿਕਟ ਤੋਂ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੂੰ ਜਿਤਵਾ ਕੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨਾ ਤੇ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਕਾਮੀ ਰੂਪ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਅੱਗੇ ਰੱਖਣਾ ।
ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਆਈ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਦੇਖ ਰੌਣਕ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਵੈਸੇ ਵੀ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਟੇ ਜੋ ਟੇਪ ਦੇ ਟੀਵੀ ਤੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਅਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਜਾ ਸਕਣ ਜਿਥੇ ਬਲਦੀਪ ਜਾਂ ਬਾਬੇ ਦੇ ਬੰਦੇ ਤੰਗ ਨਾ ਕਰਨ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਅੱਜ ਮੈਸੇਜ ਚ ਆਈ ਗੱਲ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ । ਗੱਲਾਂ ਚ ਇਹ ਵੀ ਲੱਗਪੱਗ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਤੇ ਜਤਿੰਦਰ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਬੰਧਾਂ ਦਾ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਰੌਣਕ ਸੁਣਦੀ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਆਉਣ ਤੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਵੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ।ਤੇ ਅਖੀਰ ਜਦੋਂ ਕੈਮਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਰੰਗ ਉੱਡ ਗਿਆ ।
-ਉਸ ਵੀਡੀਓ ਚ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੋਵਾਗੀ ।ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਫੱਕ ਹੋ ਗਿਆ ।ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਰੌਣਕ ਇੱਦਾਂ ਕਰੇਗੀ ਪਰ ਇਹ ਕਦੋਂ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਹੋਇਆ ਇਸਦੇ ਨਾਲੋਂ ਇਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਿ ਜੇ ਉਸ ਵੀਡੀਓ ਰਾਹੀਂ ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸ ਚ ਰੌਣਕ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਕਰੀਅਰ ਤਾਂ ਬਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਊ ।
ਆਪਣੀ ਤੀਂਵੀ ਨੂੰ ਬਾਬੇ ਨਾਲ ਸੁਆ ਕੇ ਕਰੀਅਰ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਵਿਰੋਧੀ ਕਹਿ ਕੇ ਕਦੇ ਟਿਕਣ ਨਹੀਂ ਦੇਣਗੇ ।
ਅਜੇ ਉਹ ਸੋਚ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਪਤਰਕਾਰ ਦੀ ਫਿਰ ਕਾਲ ਆ ਗਈ । ਕਿ ਦੂਸਰੀ ਰਾਤ ਦੀ ਵੀਡੀਓ ਚ ਵੀ ਬਾਬਾ ਉਂਝ ਹੀ ਸਭ ਕਰ ਰਿਹਾ ਪਰ ਇਸ ਚ ਔਰਤ ਦੂਜੀ ਹੈ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਜ਼ਰੂਰ ਪ੍ਰੀਤੋ ਹੋਏਗੀ ।
ਉਸਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਦੋਂਨੋ ਵਾਰੀ ਬੰਨ੍ਹ ਬਾਬੇ ਕੋਲ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸੀ । ਤੇ ਰੌਣਕ ਐਨੀ ਪੜੀ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜ਼ੂਦ ।
ਉਸਨੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਾਂ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੀ ਵੀਡੀਓ ਹੀ ਚਲਾਵਾਂਗੇ ਦੂਸਰੀ ਨਹੀਂ ।
ਪਰ ਪੱਤਰਕਾਰ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਵੀਡੀਓ ਚੱਲਣ ਤੇ ਬਾਬੇ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਵੱਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਟੁੱਟੇਗਾ ।
ਪਰ ਕੁਲਵੰਤ ਨਹੀਂ ਮੰਨ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਅਖੀਰ ਉਸਨੇ ਜਦੋਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇੱਕ ਔਰਤ ਉਸਦੀ ਜਾਣਕਾਰ ਹੈ ਤਾਂ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੇ ਫਿਰ ਵੀ ਨਾ ਮੰਨੀ । ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਡੇਰੇ ਦੇ ਪਖੰਡ ਨੂੰ ਭੰਨ ਕੇ ਇਸਦੇ ਸਿਆਸੀ ਰੁਤਬੇ ਨੂੰ ਸਮਾਪਤ ਕਰਨਾ ਹੈ । ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਮਦਦ ਕਰੋਗੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਕੋਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ । ਤੇ ਉਸਨੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਕੋਲ ਹੁਣ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਚ ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਪੱਤਰਕਾਰ ਕੋਲੋ ਵੀਡੀਓ ਵਾਪਿਸ ਚਾਹੀਦੇ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਨਾ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਸਭ ਦੱਸਣਾ ਪਿਆ । ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਹ ਦੱਸਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕਿ ਰੌਣਕ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀਆਂ ਵੀਡੀਓ ਹਨ ਇਹ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਭ ਪਲੈਨਿੰਗ ਦੀ ਵੀਡੀਓ ਹਨ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਚ ਵਾਪਿਸ ਲਿਆਉਣੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ । ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਹਥਿਆਰ ਕੱਸ ਕੇ ਦੋ ਦੋ ਬੰਦੇ ਨਾਲ ਚੱਕੇ ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਪੱਤਰਕਾਰ ਕੋਲ ਜਾ ਪੁੱਜੇ ।
ਪੱਤਰਕਾਰ ਮੰਨਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋਇਆ । ਸਗੋਂ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਖਿਆ ਸੀ । ਤਿੱਖੀ ਬਹਿਸ ਨਿੱਜੀ ਹਮਲੇ ਤੇ ਦੂਸ਼ਨਬਾਜ਼ੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਤੀਂਵੀਆਂ ਦੇ ਮਿਹਣੇ ਤੱਕ ।
ਜਦੋਂ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਤੇ ਰੌਣਕ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤੀਂਵੀ ਨਾ ਸਾਂਭ ਸਕਣ ਦਾ ਮਿਹਣਾ ਮਾਰਿਆ ਤਾਂ ਕੁਲਵੰਤ ਸਹਾਰ ਨਾ ਸਕਿਆ ਤੇ ਪਿਸਤੌਲ ਕੱਢਕੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੀ ਕੰਨਪਟੀ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ।
ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਬੋਲਣ ਲਈ ਲਲਕਾਰਿਆ ਪਤਰਕਾਰ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਇਸ ਵਾਰ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੇ ਵੀ ਦੁਹਰਾਇਆ ।
ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਪਿਸਟਲ ਦਾ ਘੋੜਾ ਦੱਬਿਆ ਤੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੀ ਖੋਪੜੀ ਖਿੰਡ ਗਈ । ਤੇ ਉਸਨੇ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਵੱਲ ਪਿਸਟਲ ਤਣਿਆ । ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਿ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਘੋੜਾ ਦੱਬਦਾ ਬਲਦੀਪ ਵਿਚਕਾਰ ਆ ਕੇ ਬਚਾਉਣ ਲੱਗਾ ਕੁਲਵੰਤ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਖੁੰਝ ਗਿਆ । ਪਰ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਵੀ ਉਦੋ ਤੱਕ ਫਾਇਰ ਕੁਲਵੰਤ ਤੇ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਫਾਇਰ ਲੱਗਿਆ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਤੇ ਉਹ ਉਸੇ ਜਗ੍ਹਾ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਚ ਹਫੜਾ ਦਫੜੀ ਮੱਚ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ।
ਕਿਸਦੇ ਗੋਲੀ ਲੱਗੀ ਇਹ ਦੇਖੇ ਬਿਨਾ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਓਥੋਂ ਭੱਜ ਗਿਆ । ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਸੰਭਣਦੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਖਿਆਲ ਭੁੱਲ ਗਏ ।
ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੇ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਭੱਜ ਗਿਆ ।
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਆਈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਨੋ ਖਤਮ ਹੋ ਚੁਕੇ ਸੀ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਲਈ ਤਾਂ ਵੱਡਾ ਸਦਮਾ ਸੀ । ਡੇਰੇ ਲਈ ਵੀ ਘਾਟਾ ਸੀ ਤੇ ਪਾਰਟੀ ਲਈ ਵੀ । ਸਭ ਤੋਂ ਔਖੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੋਈ ਕਿ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਉਮੀਦਵਾਰ ਮਰ ਗਿਆ ਸੀ ਦੂਸਰੇ ਤੇ ਕਤਲ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲੱਗ ਗਿਆ ।
ਕਤਲ ਦਾ ਇਲਜ਼ਾਮ ਹੁਣ ਕੁਲਵੰਤ ਤੇ ਵੀ ਸੀ ।
ਮੀਡੀਆ ਚ ਖਬਰਾਂ ਉਠੀਆਂ ਅੱਡ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅਫਵਾਹਾਂ ਸੀ ।ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਪਤਰਕਾਰ ਕੋਲ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਨਾਲ ਬਲਦੀਪ ਖਤਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਕੁਝ ਲੋਕ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਕੁਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੇ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੂੰ ਫਸਾਈਆ ।ਉਹਨਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਦੋਂਨੋ ਹੀ ਕਤਲ ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਕੀਤੇ ਸੀ
ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਪੱਖੀ ਲੋਕ ਇਹੋ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਲੋਕ ਮੰਨ ਵੀ ਰਹੇ ਸੀ । ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਇੰਝ ਉਸਦੇ ਜਿੱਤ ਦੇ ਚਾਂਸ ਬਚੇ ਰਹਿਣਗੇ ਸਰਕਾਰ ਬਣਨ ਪਿੱਛੋਂ ਤਾਂ ਉਹ ਕੇਸ ਬੰਦ ਕਰ ਹੀ ਦਵੇਗਾ ।
ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਫੜਿਆ ਸੀ ।ਪਰ ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੇ ਘਰੋਂ ਮਿਲਿਆ ਬਲੈਕਮੇਲ ਵਾਲੀਆਂ ਸਿਡੀਜ ਤੇ ਬਾਕੀ ਪਰੂਫ ਚੁਕਵਾ ਦਿੱਤੇ ਸੀ ।
ਹੁਣ ਉਸਦਾ ਜੋਰ ਸਜਾ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦਾ ਸੀ ਤੇ ਜੇਲ੍ਹ ਚ ਰਹਿਕੇ ਕਿਵੇਂ ਇਸ ਸਭ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕੱਲੀ ਇਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।

ਬਲਦੀਪ ਦਾ ਕਤਲ ਪ੍ਰੀਤੋ ਲਈ ਇੱਕ ਸਦਮਾ ਸੀ ਅਜਿਹਾ ਸਦਮਾ ਜਿਸਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਸਹਾਰ ਪਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ । ਉਹ ਖੁਦ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਘਰ ਚੋਂ ਉੱਠਕੇ ਆਈ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਚਾਅ ਪੁਗਾਉਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ । ਇੱਕ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਊ ।
ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਕੇ ਬਾਬਾ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਡੇਰੇ ਚ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਪਲਟ ਗਈ ਸੀ । ਬਲਦੀਪ ਇੱਕ ਆਮ ਜਿਹੇ ਬੰਦੇ ਜਿਸਨੂੰ ਲੋਕ ਓਏ ਬੱਲੀ ਆਖ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਸੀ ਹੁਣ ਜੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਦੇ । ਸਿਆਸਤ ਚ ਉਸਦੇ ਇੱਕ ਬੋਲ ਤੇ ਗੱਲ ਪੁੱਗਦੀ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਰੁਤਬਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੀ ਘੰਟਿਆ ਚ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਪਰ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਕਤਲ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਕੋਠੀ ਸੁੰਨੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ । ਮਾਂ ਤਾਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਘੱਟ ਬੋਲਦੀ ਸੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਹੀ ਕਰ ਗਈ । ਵੱਡਾ ਮੁੰਡਾ ਰਿਹਾੜ ਕਰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਬਲਦੀਪ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦੇ,ਛੋਟੇ ਨੂੰ ਅਜੇ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕੀ ਕਰੇ । ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਾ ਸੁੱਝਦਾ । ਕਿਤੇ ਵੀ ।
ਪਰ ਇਹ ਸਮਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁੱਖ ਚ ਬੈਠਣ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਖਿਲ਼ਾਫ ਸਾਜਿਸ਼ਾਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ । ਡੇਰੇ ਤੋਂ ਮਿਲਦੇ ਐਸ਼ ਇਸ਼ਰਤ ਨੂੰ ਖੋਹਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਹੋ ਰਹੀ ਹੋਵੇ । ਇਸ ਚ ਹਰਦੇਵ ,ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਤੇ ਕੁਲਵੰਤ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ । ਹੁਣ ਡੇਰੇ ਕਰਕੇ ਹੋਏ ਦੋ ਕਤਲਾਂ ਕਰਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਕਰਵਾਏ ਹਨ ਪਰ ਰੌਣਕ ਨੇ ਜੋ ਸਭ ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਸਭ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।
…….
ਐਨੇ ਚ ਵੋਟਾਂ ਦੀ ਐਲਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਤੇ ਓਧਰੋਂ ਮੌਜ਼ੀ ਦਾ ਸਲਾਨਾ ਸਮਾਗਮ ਵੀ ਹੋਇਆ । ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਭਗਤ ਓਥੇ ਆਏ ਸਭ ਨੂੰ ਬਲਦੀਪ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਦੁੱਖ ਸੀ । ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਇਹੋ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਬਲਦੀਪ ਮਗਰੋਂ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਟਿਕਟ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ । ਸਾਰੇ ਸਮਾਗਮ ਚ ਇਹੋ ਚਰਚਾ ਚਲਦੀ ਰਹੀ । ਤੇ ਦੂਸਰੀ ਚਰਚਾ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦਵਾਉਣ ਦੀ ਸੀ ।
ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਸਿਆਸਤ ਚ ਜਾਣ ਦੇ ਹੱਕ ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ।ਉਸਨੇ ਇਹ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁਲਵੰਤ ਕਰਕੇ ਸਭ ਹੋਇਆ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਖੁਦ ਦਾ ਵੀ ਕਸੂਰ ਸੀ । ਇੱਕ ਸਾਧ ਦਾ ਬਾਣਾ ਪਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪੋ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋਕੇ ਉਹ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਹਰ ਆਰਮ ਲੁੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ ਔਰਤਾਂ ਭੋਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਸੀ ।
ਮੁੜ ਮੁੜ ਉਸਨੂੰ ਗ੍ਰੇਸ ਦੇ ਕਹੇ ਸ਼ਬਦ ਯਾਦ ਆਉਂਦੇ ਕਿ ਲੁਕਵੇਂ ਰੂਪ ਚ ਕਾਮ ਨੂੰ ਭੋਗਣ ਨਾਲ ਬੰਦਾ ਅੰਦਰੋਂ ਖੋਖਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਇਸ ਲਈ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ਸ਼ਰੇਆਮ ਕਰੋ । ਉਸੇ ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਭੰਡਕੇ ਫਿਰ ਕੱਲੇਪਣ ਚ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦੇ ਹੀ ਉਹ ਕਰਕੇ ਉਹ ਅਸਲ ਚ ਚਰਿੱਤਰ ਚ ਵਿਗਾੜ ਹੈ । ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਰੇਆਮ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜਿਵੇਂ ਸਭ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੁਹਾਡੀ ਖੁਸ਼ੀ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਖੋ ਸਕਦਾ । ਇੰਡੀਆ ਦੇ ਲੋਕ ਇਹੋ ਕਰ ਰਹੇ ਇਸਨੂੰ ਗੰਦਾ ਤੇ ਗਲਤ ਵੀ ਆਖਦੇ ਹਨ । ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਬੰਧਨ ਵੀ ਲਾ ਰੱਖੇ ਹਨ ਤੇ ਫਿਰ ਕਰਦੇ ਵੀ ਹਨ ਲੁਕ ਲੁਕ ਕੇ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਚ ਵੀ ।
ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਸਮਝ ਲੱਗਣ ਲੱਗੀਆਂ ਕਿ ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਕਾਮ ਨੂੰ ਲੁਕ ਕੇ ਮਾਨਣ ਕਰਕੇ ਸੀ । ਤੇ ਹੁਣ ਉਸੇ ਕਰਕੇ ਦੋ ਕਤਲਾਂ ਚ ਉਸਦਾ ਵੀ ਹਿੱਸਾ ਸੀ ।
ਇਸ ਲਈ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਦੋ ਟੁੱਕ ਕਰਕੇ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ ।
“ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਹਵਾਲੇ ਕਰਕੇ ਇਥੇ ਸਿਰਫ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੀ ਪੂਜਾ ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਚਲਦੀ ਰਹੇਗੀ । ਉਹ ਖੁਦ ਇਹ ਸਭ ਛੱਡ ਕੇ ਅਮਰੀਕਾ ਚਲੇ ਜਾਏਗਾ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੀ ਬਜਾਏ ਬਲਦੀਪ ਮਗਰੋਂ ਟਿਕਟ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਜਾਏਗੀ । ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਨਾਮ ਡੇਰੇ ਚੋਂ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਰਕਮ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਦਿੱਤੀ ਜਾਏਗੀ ।”
ਪ੍ਰੀਤੋ ਖੁਦ ਵੀ ਸਿਆਸਤ ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ । ਪਰ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਫੈਸਲਾ ਉਸਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ । ਉਹ ਵੀ ਡੇਰਾ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਣਾ । ਉਸਦੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਡਰ ਵੇਖ ਉਸਦੇ ਸੰਤ ਹੋਣ ਦਾ ਭਰਮ ਕੁਝ ਹੱਥ ਤੱਕ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਉਹ ਉਦੋਂ ਓਥੇ ਚਾਰੋਂ ਬੈਠੇ ਸੀ ।
-ਇਹ ਰਕਮ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਬਲਦੀਪ ਦੇ ਬੱਚੇ ਲਈ ਹੋਈ । ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਲਈ ਕੀ ਹੋਏਗਾ ਦਾਸ ਜੀ ? ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਦੋਂਵੇਂ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਪੁੱਛਿਆ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਇੰਝ ਤ੍ਰਬਕ ਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਥੱਪੜ ਮਾਰ ਜਗਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ।
ਰੌਣਕ ਤੇ ਕੁਲਵੰਤ ਸਿਰਫ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਬਾਬਾ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ । ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ ।
-” ਮਰਦ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹ ਕਿਉਂ ਲਗਦਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਭੋਗ ਲਿਆ ਤੇ ਬੱਚਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ? ਮੈਂ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਹੱਕ ਨਾ ਮੰਗਿਆ ਪਰ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਹੱਕ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਾਗ਼ੀ ।” ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਰੌਣਕ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹੀ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਬਾਬੇ ਤੇ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦੇ ਹੀ ਰੌਣਕ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਸੀ ਉਸਨੁੰ ਨਹੀਂ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਵੇਖ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹਿੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਪਰ ਹੁਣ ਪ੍ਰੀਤੋ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕੀ ਸੀ ।
ਪ੍ਰੀਤੋ ਜੋ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਸਨੇ ਉਂਝ ਹੀ ਕੀਤਾ । ਚਲਦੇ ਸਮਾਗਮ ਚ ਹੀ ਉਸਨੇ ਗ੍ਰਿਹਸਥੀ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਖੁਦ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਤੇ ਭਗਤਣੀ ਹੋਣ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਦੋਂਵੇਂ ਬੱਚੇ ਡੇਰੇ ਚ ਹੀ ਉਸੇ ਵਾਂਗ ਇੱਕ ਸਾਧਣੀ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿਣਗੇ।
ਨਾ ਚਾਹਕੇ ਵੀ ਬਾਬੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨਣੀ ਪਈ ।
ਇਸੇ ਤੇ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਉਮੀਦਵਾਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਡੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਗਈ ।ਡੇਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਮੋੜੀ ਨਾ ਜਾ ਸਕੀ ।
ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਕੁਲਵੰਤ ਦੇ ਹਾਰਨ ਦੀ ਪੂਰੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੋਸ਼ੀ ਸੀ ਬਲਦੀਪ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਵਿੱਚ ।
…..
ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਭਗਤਣੀ ਬਣਕੇ ਡੇਰੇ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹਰਦੇਵ ਤੇ ਉਸਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਭਜਾਇਆ । ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਹੀ ਕੋਠੀ ਚ ਆ ਗਈ । ਭਲਵਾਨ ਤਾਂ ਗਾਇਬ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਡੇਰੇ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਉਸ ਕੋਲ ਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਭਗਤਣੀ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਅਸ਼ਰੀਵਾਸਦ ਕਰਕੇ ਲੋਕੀ ਹੁਣ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਸਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਲੱਗੇ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਸਭ ਦਿਖਾਵੇ ਕਰਨੇ ਪੈਂਦੇ ਸੀ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਦੀ ਗੱਦੀ ਤੇ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਡਰਾਮਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ ।ਇਸ ਡਰਾਮੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਅਰਬਾਂ ਦੀ ਇਹ ਪ੍ਰਾਪਰਟੀ ਨਾਮ ਤੇ ਸੋਭਾ ਮਿੱਟੀ ਹੋ ਜਾਣੀ ਸੀ ।
…..
ਪਰ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਸੀ ਕੁਲਵੰਤ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਜਿਤਾਇਆ ਜਾਏ । ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਇਹਨਾਂ ਵੋਟਾਂ ਦੇ ਰਿਜ਼ਲਟ ਆਉਣ ਮਗਰੋਂ ਡੇਰੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਸੱਚ ਚ ਅਮਰੀਕਾ ਜਾ ਕੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਜਿਉਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਹਵਾ ਕੁਲਵੰਤ ਦੇ ਖਿਲ਼ਾਫ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਹਾਰਨਾ ਤੈਅ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਜਿਤਾਉਣ ਲਈ ਉਹ ਹਥਿਆਰ ਵਰਤਿਆ ਜਿਸ ਦੇ ਖਿਲ਼ਾਫ ਜਾ ਕੇ ਡੇਰਾ ਉਸਰਿਆ ਸੀ ।
ਨਸ਼ਾ !
ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਹੀ ਕੱਲੇ ਕੱਲੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਪਛਾਣ ਹੋਈ ਕਿ ਕੌਣ ਕਿਹੜਾ ਨਸ਼ਾ ਕਰਨ ਦਾ ਚਾਹਵਾਨ ਹੋ ਸਕਦਾ । ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ । ਸ਼ਰਾਬ ,ਭੁੱਕੀ ਅਫੀਮ, ਡੋਡੇ ,ਸਮੈਕ ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੰਗਿਆ ਸਭ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਹੋਇਆ । ਸਾਰਾ ਨਸ਼ਾ ਡੇਰੇ ਚ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਹੀ ਡਲਿਵਰੀ ਵਾਲੀਆਂ ਵੈਨਾਂ ਚ ਜਾਂਦਾ । ਪੁਲਿਸ ਡੇਰੇ ਕਰਕੇ ਹੱਥ ਨਾ ਪਾਉਂਦੀ ਕਿਉਕਿ ਧਾਰਮਿਕ ਭਾਵਨਾ ਭੜਕਾ ਕੇ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਖੜੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ ।
ਇੱਕ ਹਫਤਾ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੋਟ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਤੱਕ ਨਸ਼ਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ । ਨਸ਼ਾ ਕਰਵਾ ਕੇ ਹੀ ਵੋਟ ਪਵਾਈ ਗਈ ।
ਸਾਡੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦਾ ਖਾ ਕੇ ਹਰਾਮ ਨਾ ਕਰੋ। ਇਸ ਲਈ ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਇਸ ਹਥਿਆਰ ਨੇ ਸਾਰੀ ਬਾਜੀ ਪਲਟ ਦਿੱਤੀ ।
ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਡੇਰੇ ਜਾਂ ਧਰਮ ਨਾਲ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਮਤਲਬ ਸਿਰਫ ਨਸ਼ਾ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਸੀ ।
ਇੰਝ ਕੁਲਵੰਤ ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਜਿੱਤ ਗਿਆ ਸੀ । ਤੇ ਡੇਰੇ ਦੀ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਉਸਦੇ ਇਲਾਕੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਭ ਪਾਸੇ ਹੋਈ ।ਤੇ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਪਾਰਟੀ ਹਾਰ ਗਈ । ਡੇਰੇ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਨੂੰ ਉਹ ਤੋੜ ਨਾ ਸਕੇ ।
ਭਾਵੇਂ ਮੀਡੀਆ ਚ ਡੇਰੇ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਕੁਲਵੰਤ ਜਿਉਂ ਹੀ ਸਰਕਾਰ ਚ ਗਿਆ ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਸਦਕਾ ਉਸਨੂੰ ਮੰਤਰੀ ਵੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ । ਉਸਨੇ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਵਾਇਆ ।
ਤੇ ਡੇਰੇ ਨੇ ਲੋਕ ਸੁਧਾਰ ਲਈ ਨਸ਼ਾ ਛੁਡਾਊ ਕੈਂਪ ਲਾਏ ਤੇ ਇੱਕ ਚੈਰੀਟੇਬਲ ਹਸਪਤਾਲ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦਾ ਐਲਾਨ ਵੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਜੋ ਆਮ ਗਰੀਬ ਜਨਤਾ ਦਾ ਭਲਾ ਹੋ ਸਕੇ । ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਕੁਲਵੰਤ ਨੇ ਹੀ ਨੀਂਹ ਪੱਥਰ ਰਖਿਆ ਸੀ ਤੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਧਾਰਮਿਕ ਡੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਹੀ ਸਮਾਜਿਕ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ।
….
ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਅਡਿੱਗ ਸੀ ਉਹ ਹੁਣ ਅਮਰੀਕਾ ਜਾਣਾ ਹੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਅਖ਼ੀਰ ਉਸਨੇ ਸਮਾਗਮ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰੀਤੋ ਨੂੰ ਡੇਰੇ ਦੀ ਭਗਤਣੀ ਥਾਪ ਕਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਡੇਰੇ ਦੀ ਗੱਦੀ ਤੇ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਗੱਦੀਨਸ਼ੀਨ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਪ੍ਰੀਤੋ ਇਸਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰੇਗੀ । ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਤੇ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਖੁਦ ਹਿਮਾਲਿਆ ਚ ਕਈ ਵਰਿਆ ਦੀ ਭਗਤੀ ਲਈ ਚਲੇ ਜਾਏਗਾ ।
…..
ਇੰਝ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਡੇਰਾ ਸਾਰੇ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰੀਤੋ ਦੇ ਹੱਥ ਆ ਗਿਆ । ਹਰ ਸਾਲ ਸਮਾਗਮ ਹੁੰਦੇ । ਭੰਡਾਰੇ ਹੁੰਦੇ ਡੇਰਾ ਤਰੱਕੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ । ਤੇ ਉਸਦੀ ਉਮਰ ਢਲੀ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਪੁੱਤਰ ਰਮਣੀਕ ਡੇਰੇ ਦੀ ਗੱਦੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਾ ਗਿਆ । ਰੌਣਕ ਤੇ ਕੁਲਵੰਤ ਚੰਡੀਗੜ ਹੀ ਸਰਕਾਰੀ ਕੋਠੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਹਰ ਇੱਕ ਸਮਾਗਮ ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ।
ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਸ਼ਾਇਦ ਧਰਤੀ ਹੇਠ ਦੱਬਿਆ ਆਪਣੇ ਪਖੰਡ ਨੂੰ ਇਸ ਪਖੰਡ ਤੋਂ ਘੱਟ ਮੰਨਦਾ ਹੋਣਾ ।
……..

ਕੁਲਵੰਤ ਤੇ ਭਲਵਾਨ ਬੈਠੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਸਰਦੀਆਂ ਦੇ ਧੁੱਪ ਦਾ ਮਿੰਨਾ ਮਿੰਨਾ ਸੇਕ ਸੀ।ਕੁਲਵੰਤ ਦੇ ਮਨ ਚ ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਗੱਲ ਖਟਕਦੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਉਰਫ ਜਤਿੰਦਰ ਜਨਾਨੀਆਂ ਨਾਲ ਜੋ ਭੋਗ ਭੋਗ ਕੇ ਗਿਆ ਕੀ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉਹਨਾਂ ਸਭ ਕੁਕਰਮਾਂ ਦਾ ਫਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ। ਭਲਵਾਨ ਜਿਹੜਾ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡੇਰੇ ਚ ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਉਹਨੇ ਢਿਡ ਦੀ ਆਖਰੀ ਗੱਲ ਬੋਲੀ,” ਕੀ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦਾ ਵੀ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਸਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ , ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਲੇਖਾ ਜੋਖਾ ਨਹੀਂ ਭਰੇਗਾ ਉਹ ?”

ਭਲਵਾਨ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਨੇੜਿਓਂ ਤੱਕ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਕਈ ਪੌਰਾਣਿਕ ਕਥਾਵਾਂ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਜਵਾਬ ਚ ਠਰੰਮਾ ਸੀ ਉਮੀਦ ਸੀ। ,” ਕਈ ਵਾਰ ਬੰਦੇ ਦੇ ਚੰਗੇ ਕਰਮ ਉਸਦੇ ਮਾੜੇ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਨੂੰ ਖਿਸਕਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ “. ਇਸ ਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੌਜ਼ੀ ਤੇ ਜਤਿਨ ਦਾਸ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਮਾੜੇ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਧਰਮ ਦੀ ਆੜ ਚ ਕੀਤਾ ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੈਂਕੜੇ ਦੁਰਦੁਸ਼ਾਵਾਂ ਝੱਲੀਆਂ। ਅਨੇਕਾਂ ਚੰਗੇ ਕੰਮ ਵੀ ਕੀਤੇ। ਇਹੋ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਤੋਂ ਬਚਾਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਪਰ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨਿਯਮ ਅਟੱਲ ਹਨ। ਚੰਗੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਲੇਖਾ ਜੋਖਾ ਰੌਣ ਵਰਗੇ ਚਾਰ ਵੇਦਾਂ ਦੇ ਗਿਆਤਾ ਨੂੰ ਭਰਨਾ ਪਿਆ ਤਾਂ ਮੌਜ਼ੀ ਵੀ ਭਰੇਗਾ,ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ ਬੀਤੇ ਕਰਮ ਉਹਦੇ ਅੱਗੇ ਆ ਖੜ੍ਹਨਗੇ।

ਭਲਵਾਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਮੀਦ ਸੀ।

………..

ਅਗਲੇ ਹੀ ਸਾਲ ਅੱਸੂ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਦੇ ਮੇਲੇ ਤੇ ਡੇਰੇ ਦਾ ਨਾਮ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਜਤੀ ਦਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹੋ ਨਾਮ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜੀਭ ਤੇ ਸੀ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਪਣੀ ਤੋਰ ਤੁਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਤੀ ਦਾਸ ਦੇ ਇਸ ਡੇਰੇ ਦੀ ਕਥਾ ਦੀ ਲੜੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਨਵੇਂ ਨਾਵਲ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਜਤੀ ਦਾਸ ਵਿੱਚ ਜਲਦੀ ਹੀ ਪੜ੍ਹ ਸਕੋਗੇ।

ਸਮਾਪਤ। ਹੋਰ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ।

ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਬਿਨਾਂ ਪਛਾਣ ਕੁਝ ਵੀ ਦੱਸਣ ਲਈ ਇਸ ਲਿੰਕ ਤੇ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ।