Featured post

ਮਾਇਆ ਦੀ ਗੱਲ

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਾਠਕ ਇਹ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਬਦਲੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕੀਮਤ ਅਦਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਭਾਵੇ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਛਪਵਾਈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਐਪ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਰਚਨਾ ਪੇਡ ਕਰਕੇ ਲਿਖੀ ਹੈ।  

ਫਿਰ ਵੀ ਕੋਈ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਵਾਲੇ ਲਿੰਕ ਤੇ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਤੇ ਆਪਸ਼ਨ ਭਰਕੇ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਵੀ ਰਕਮ ਭੇਜ ਸਕਦੇ ਹੋ। 

ਧੰਨਵਾਦ

 ਤੁਹਾਡਾ ਹਰਜੋਤ 

https://rzp.io/l/o548I3eA

Featured post

ਨਾਵਲ ਵਲੈਤਣ

ਸੂਰਜ ਠਰਦੇ ਪਿੰਡਿਆ ਨੂੰ ਕੋਸੇ ਕੋਸੇ ਸੇਕ ਨਾਲ ਨਿੱਘਾ ਕਰਦਾ ਵੱਡੇ ਬੋਹੜ ਓਹਲੇ ਲੁਕਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਛਾਂ ਕੰਨਟੀਨ ਦੇ ਬੈਂਚਾਂ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਰਹੀ ਸੀ।ਗਿਣਤੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਧੁੱਪ ਦੇ ਨਾਲ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਕੁਝ ਦੇਰ ਹੋਰ ਧੁੱਪੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।ਸਰਦੀਆਂ ਦੀ ਧੁੱਪ ਦਾ ਤੇ ਕਾਲਜ਼ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਨਿੱਘ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ, ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਣ ਦਾ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ।ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਛਿੰਦਾ ਦੋਵੇਂ ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੇ ਇਸ ਦੌੜ ਭੱਜ ਤੋਂ ਜਿਵੇਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਏ ਸੀ।ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸਾਥ ਦਾ ਹੀ ਐਨਾ ਨਿੱਘ ਸੀ ਕਿ ਧੁੱਪ ਦੀ ਛਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਜ਼ ਦੇ ਥੱਲਿਓਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪੈਰ ਜਾਣੇ ਅਣਜਾਣੇ ਚ ਟਕਰਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਛਿੜਦੀ ਝਰਨਾਟ ਸਰੀਰ ਦੇ ਕੋਨੇ ਕੋਨੇ ਚ ਛਣ ਛਣ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਸੀ।ਦੋਵੇਂ ਚੁੱਪ ਸੀ, ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਚੁੱਪ ਨਾਲ ਚਾਹ ਦੇ ਗਲਾਸ ਹੱਥਾਂ ਚ ਘੁੱਟੀ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਮਸਲਾ ਕਾਫ਼ੀ ਗੰਭੀਰ ਸੀ।ਪਿਛਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਮਤਰੇਏ ਤਾਏ ਨਾਲ ਹੋਈ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਸੱਟਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਸੀ।ਲੱਗੀਆਂ ਭਾਵੇਂ ਤਾਏ ਦੇ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਤਾਏ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੀ ਗਰੀਬੀ ਦਾ ਝੋਰਾ ਸੀ ਉਹ ਇਕਦਮ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੜਾਈ ਚ ਭੇਦ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਏ ਸੀ ਕਿ ਕਰਜ਼ੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਭੋਰ ਭੋਰ ਕੇ ਖਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਨ ਬੈਂਕ ਵਾਲੇ ਨਿਲਾਮੀ ਕਰਨ ਆ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਇਸ ਸਭ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਉਹਦੇ ਤਾਏ ਦਾ ਵੀ ਹਿੱਸਾ ਸੀ। ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਨਿਗ੍ਹਾ ਸੀ।ਅੜ੍ਹਦੇ ਥੁੜ੍ਹਦੇ ਪੈਸੇ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਫੜਿਆ ਕਰਦੇ ਸੀ। “ਹੋਵੇ ਨਾ ਹੋਵੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਬੈਂਕ ਦੇ ਕਰਜ਼ੇ ਦੀ ਸਲਾਹ ਤਾਏ ਨੇ ਹੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇਗੀ” । ਮਨਜੀਤ ਪੂਰੀ ਗੰਭੀਰ ਸੀ।”ਹੁਣ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇਂ ਆਂ, ਜੋ ਹੋਇਆ ਉਹ ਤਾਂ ਹੋਣਾ ਹੀ ਸੀ, ਹੁਣ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ ਕਿ ਜ਼ਮੀਨ ਬਚ ਜਾਏ””ਹੁਣ ਦੇਖਣਾ ਹੀ ਪੈਣਾ, ਖੌਰੇ ਇੱਕ ਦੋ ਕੀਲੇ ਵੇਚਣੇ ਹੀ ਪੈਣ , ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਬੈਂਕ ਤਾਏ ਤੇ ਆੜ੍ਹਤੀਆਂ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਮੁੱਕੇਗਾ। ” “ਫ਼ਿਰ ਪਿੱਛੇ ਜੀਤੇ ਲਈ ਕੀ ਬਚੂ ?””ਇਹੋ ਸੋਚ ਕੇ ਤਾਂ ਦਿਲ ਦੁਖਦਾ , ਬਚਦੇ ਤਿੰਨ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਡੰਗ ਦੀ ਰੋਟੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੀ, ਤੇ ਤਿੰਨ ਕਿਲ੍ਹਿਆ ਨੂੰ ਕੌਣ ਸਾਕ ਕਰੂ, ਉੱਪਰੋਂ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਵੀ ਮਾਂ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਚਾਅ ਤੇ ਸੁਪਨੇ ਨੇ “।”ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਿ ਆਪਣਾ ਵਿਆਹ ?”ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਪੋਲਾ ਧੱਫਾ ਮਾਰਕੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਘੂਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।”ਆਪਣੇ ਹੀ ” ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚਮਕ ਉੱਠੀਆਂ ਸੀ। ਕਿੰਨੇ ਰੰਗੀਨ ਸੁਪਨੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੈਰਨ ਲੱਗੇ ਸੀ।”ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਆਪਣਾ ਵਿਆਹ ਜਮਾਂ ਸਾਦਾ ਹੋਊ ,ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ “ਬਾਬਿਆਂ ” ਦਾ ਡਰ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਮੈਂ “ਬਾਬਿਆਂ” ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਆਖਦਾ ਪਰ ਆਪਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਵਿਆਹ ਸਾਦਾ ਕਰਵਾ ਕੇ ਇੱਕ ਮਿਸਾਲ ਬਣਨਾ, ਇਸ ਲਈ ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਪੰਝੀ ਰੁਪਏ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦਾ ਖਰਚ ਨਹੀਂ ਹੋਊ” ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਮੋੜਵਾਂ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਮਨਜੀਤ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸੁਹਾਵਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਖੋ ਜਾਂਦੀ। ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਨਾਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਰੱਬ ਨੇ ਐਨਾ ਸੂਝਵਾਨ ਤੇ ਏਨਾ ਟੁੱਟ ਕੇ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲਾ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਮਿਲਿਆ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਇਹ ਚਾਰ ਸਾਲ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਕਿਸੇ ਪਰੀ ਕਹਾਣੀ ਵਰਗਾ ਲਗਦਾ।ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਚਾਹ ਰਹੇ ਸੀ ਜੀਅ ਰਹੇ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਨਾਲ ਮੋੜ ਰਹੇ ਸੀ।”ਬਾਕੀ ਜੇ ਕੋਈ ਮੇਰੀ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਚ ਜਰੂਰਤ ਹੋਈ ਤਾਂ ਦੱਸੀਂ, ਕਈ ਯਾਰ ਬੇਲੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਇਸ ਕੰਮ ਦੇ ਮਾਹਿਰ,ਜਰੂਰ ਮਦਦ ਕਰਨਗੇ।”ਕਾਲਜ਼ ਦੀ ਵੈਨ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਪਾਂ ਪਾਂ ਵਜਾ ਕੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਸੀ।”ਅਗਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਇੱਕੋ ਦਿਨ ਆਉਣਾ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਛੁੱਟੀਆਂ,ਸੋਚ ਰਹੀ ਆ ਨਾ ਆਵਾਂ ਕਾਲਜ”।ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ।”ਨਹੀਂ ਆ ਜਾਵੀਂ, ਆਪਾਂ ਕਾਲਜ਼ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਮਿਲ ਲਵਾਂਗੇ,ਨਾਲੇ ਤੇਰਾ ਲਹਿਜ਼ਾ ਬਦਲ ਜਾਏਗਾ ,ਨਾਲੇ ਛੁੱਟੀਆਂ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਣਗੀਆਂ।” ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿਹਾ।ਮਨਜੀਤ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਹੱਸੀ। “ਜਨਾਬ ਇਹ ਬਾਹਰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਫਰਮਾਇਸ਼ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਰਹੀ”।”ਬੇਸ਼ਕ, ਤੇਰਾ ਨਸ਼ਾ ਹੀ ਐਸਾ ਕਿ ਹੁਣ ਇਹ ਤੋੜ ਛੇਤੀ ਜਾਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਹਨਾ ਕੀ ਰਖਿਆ ਇਹਨਾਂ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ ਚ ਐਸ ਸਿਆਲ ਆਪਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਹੀ ਲੈਂਦੇ ਆਂ”.ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿਹਾ।”ਨਹੀਂ ਹਲੇ ਨਹੀਂ , ਇੱਕ ਵਾਰ ਬੀਐੱਡ ਪੂਰੀ ਹੋਜੇ, ਆਪਾਂ ਦੋਵੇਂ ਜੌਬ ਚ ਆਈਏ ,ਫਿਰ ਹੀ ਕੁਝ ਕਰਵਾਈਏ,ਭੋਰਾ ਭਰ ਜ਼ਮੀਨ ਉੱਤੇ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਐਡੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ , ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਰੋਟੀ ਕਿਵੇਂ ਖਾਵਾਂਗੇ ?” ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਸਿਆਣੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ।”ਚੱਲ ਜਾ ਮਾਰਕਸ ਦੀ ਚੇਲੀਏ ਤੇਰੀ ਸਵਾਰੀ ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਏ , ਪਰਸੋਂ ਸਵੇਰ ਪਰਮ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਮਿਲਾਗਾਂ।” ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦੋਵੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤਾ।ਕਾਲਜ਼ ਚ ਸਭ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸੀ।ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਪਤਾ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਹਸਮੁੱਖ ਜੋੜੀ, ਐਨੀਂ ਚੰਗੀ ਲਗਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਸਤਿਕਾਰ ਸੀ।ਇਸ਼ਕ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੋਏ ਤਾਂ ਬੇਈਮਾਨ ਲੋਕ ਵੀ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਮਨਜੀਤ ਵੈਨ ਚ ਚੜ੍ਹਨ ਵਾਲੀ ਆਖਿਰੀ ਕੁੜੀ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਛਲੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਉੱਤੇ ਉਹ ਜਾ ਬੈਠੀ।ਸ਼ਿੰਦਰਪਾਲ ਉਰਫ਼ ਛਿੰਦਾ ਉਸਨੂੰ ਕਾਲਜ਼ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਮਿਲਿਆ ਸੀ।ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਐਡਮਿਸ਼ਨ ਕੱਠਿਆ ਹੀ ਕਰਵਾਈ ਸੀ। ਕੋ-ਐਡ ਕਾਲਜ਼ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਛਿੰਦੇ ਦੀ ਮਿਲਣੀ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਇਹ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਉਹਨੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਬਾਰੇ ਜੋ ਹੁਣ ਤਾਂਈ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਉਹ ਗਲਤ ਸੀ। ਕੁਝ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਭਰਮ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਏ। ਕਦੋਂ ਦੋਸਤੀ ਤੋਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਲਕੀਰ ਲੰਘੀ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ।ਕਾਲਜ਼ ਦੇ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਲੰਘ ਗਏ।ਉਹ ਵੀ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਲਾਸਰੂਮ,ਲਾਇਬਰੇਰੀ,ਕੰਟੀਨ ਜਾਂ ਕਾਲਜ਼ ਦੇ ਬੈਂਚਾਂ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਸੀ। ਛੋਹਣ ਦੀ ਗੱਲ ਮਹਿਜ਼ ਅਸਲ ਚ ਹੱਥ ਪਕੜਨ ਤੱਕ ਸੀ ਜਾਂ ਖਤਾਂ ਰਾਂਹੀ ਇੱਕ ਕਾਲਪਨਿਕ ਰੁਮਾਂਸ ਤੱਕ । ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕਾਲਜ਼ ਚ ਚੋਰੀ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਪੇਜ਼ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਨਾਮ ਕਰਨ ਤੱਕ। ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈਣ। ਪਰ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕੋ ਜਾਤ ਦੇ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਪਰਿਵਾਰਕ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝਦੇ ਸੀ। ਇਹ ਇਕ ਅਟੱਲ ਸੱਚ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਮਝਦਾ ਸਮਾਂ ਉਹਦੇ ਅੱਗੇ ਹਾਲਾਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੀ ਕਰਦਾ। ਕੋਈ ਹੋਰ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਚ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜੋੜਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦਾ। ਘਰਦੇ ਨਾ ਮੰਨਦੇ ਚੋਰੀਓ ਕਰਵਾ ਲੈਦਾ। ਆਸ ਪਾਸ ਹੁੰਦੇ ਵਿਆਹਾਂ ਦਾ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਸਫ਼ਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਕਾਰਨ ਇੱਕੋ ਕਿ ਪਿਆਰ ਵਾਧੂ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਤੋਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹੁੰਦੀ।ਇਸ ਲਈ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਮਨਾ ਕੇ ਬੀਐਡ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚੀ। ਪੰਜਾਬ ਚ ਨਵੇਂ ਬਦਲ ਰਹੇ ਹਾਲਤਾਂ ਚ ਸਰਕਾਰ ਸਕੂਲਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਲੀਹ ਤੇ ਲਿਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਤੀਆਂ ਨਿੱਕਲਣ ਦੇ ਆਸਾਰ ਸੀ। ਸੋਚਦੇ ਸੀ ਦੋਵੇਂ ਟੀਚਰ ਲੱਗੇ ਆਪਣੇ ਜੋਗੇ ਹੋ ਹੀ ਜਾਣਗੇ।ਘਰ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਨਿੱਘਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਛਿੰਦੇ ਉੱਤੇ ਦਬਾਅ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਕੇ ਤਾਏ ਦੇ ਸੱਦੇ ਤੇ ਜਰਮਨੀ ਚਲਾ ਜਾਏ।ਕੁਝ ਵਰ੍ਹੇ ਰਿਫਊਜੀ ਕੱਟ ਕੇ ਪੱਕਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਬਾਪੂ ਦੀ ਵੱਡੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਨਜੀਠੀ ਜਾਏ। ਉਹ ਰੁਕਿਆ ਸਿਰਫ ਮਨਜੀਤ ਲਈ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸੀ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਾਪਦਾ ਦੀ ਜੇ ਕਿਧਰੇ ਹੀਲੇ ਲੱਗ ਗਈ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਘਰ ਦੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਕਰਜ਼ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦੇ ਇਸ ਬੋਝ ਥੱਲੇ ਦੋਵੇ ਆਪਣੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹਾਣ ਲਈ ਹਰ ਕਦਮ ਫੂਕ ਫੂਕ ਧਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਨਾ ਤਾਂ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਭੱਜਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਖਿਲਾਫਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ।ਬੀਐਡ ਚ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਕੋਲ ਕਾਫ਼ੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਇੱਕ ਤਾਂ ਕਾਲਜ਼ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦਾ ਮਿਲਣਾ ਉੱਪਰੋਂ ਘੁੰਮਣਾ ਤੇ ਟੂਰ , ਸਕੂਲਾਂ ਚ ਮੌਕ ਕਲਾਸਾਂ ਸਭ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਉਹ ਇੰਝ ਹੀ ਵਿਚਰਦੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਜੀਵਨਸਾਥੀ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹੋਣ।ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਕਾਲਜ ਦੇ ਬਾਹਰ ਮਿਲਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਇੰਝ ਹੀ ਪਰਮਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਉੱਤਰਦੀ ਤੇ ਓਥੋਂ ਹੀ ਬਾਹਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੇ। ਜਦੋਂ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਵਾਅਦੇ ਹੋ ਹੀ ਗਏ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਸਭ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਬੱਸ ਇੱਕ ਸਮਾਜ ਦੀ ਮੋਹਰ ਹੀ ਲੱਗਣੀ ਏ। ਜਿਹੜੀ ਛਿੰਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਖਦਾ ਕਿ ਸਿਰਫ ਪੰਜ ਬੰਦੇ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਗਵਾਹ ਹੋਣਗੇ। ਇੱਕ ਪੈਸੇ ਦਾ ਵੀ ਵਾਧੂ ਖਰਚ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ। ਕਿੰਨੀ ਵਧੀਆ ਸੋਚ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਹੈ..ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਉਸ ਲਈ ਮਣਾ ਮੂੰਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦਾ। ਘਰ ਪਹੁੰਚਦੇ 6 ਵੱਜਣ ਵਾਲੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਸਭ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੈਨ ਉਸਦੇ ਪਿੰਡ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਤਰਦੀ ਤਾਂ ਤੁਰਕੇ ਘਰ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀ।ਇੱਕ ਘਰੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ,” ਛੇ ਵੱਜ ਗਏ ,ਦੇਖ ਕੁੜੀ ਕਾਲਜ਼ ਤੋਂ ਆਗੀ “. ਕਦੀ ਉਹ ਘਰ ਲੇਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਹੀ ਘੜੀ ਸਮਝ ਰਖਿਆ ਸੀ। ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਮਾਂ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਤੇ ਕੁਝ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਾਪੂ ਕੋਲ ਕੋਈ ਉਸਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਹੀ ਸਖਸ਼ ਬੈਠਾ ਸੀ। “ਲੈ ਭਾਈ,ਕੁੜੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਸੀ ਕੁੜੀ ਆ ਗਈ, ਬੜੀ ਲੰਮੀ ਉਮਰ ਆ ਜਸਵੰਤ ਸਿਆਂ ਟਰੀ ਧੀ ਦੀ।” ਆਪਣੀ ਇਸ ਬਿਨਾਂ ਗੱਲੋਂ ਉਡੀਕ ਤੇ ਉਹਦਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ।ਉਹਨੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਰੱਖ ਕੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਏ। ਤੇ ਬਾਹਰ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਬੇਬੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਈ। ਬੇਬੇ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਵੀ ਕੋਈ ਅਣਜਾਣੀ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ, ਲੜਾਈ ਤੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਸੱਟ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਇੰਝ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵੇਖ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੀ ਧੁਕਧੁਕੀ ਹੋਈ ।

ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਉੱਤੇ ਬੜੀ ਭਾਰੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਸੀ, ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਉਹੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਖੁਦ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਵੱਡੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਦਾ ਵਿਆਹ, ਨਿੱਕੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ, ਮਗਰੋਂ ਬੁੱਢਾ ਬੁੱਢੀ ਦੇ ਹੰਗਾਮੇ ਉਹਨੇ ਸਰੀਰ ਝੋਕ ਕੇ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ। ਸਾਰੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਨਜਿੱਠ ਲਈ।ਭਰਾ ਅੱਡ ਹੋ ਗਏ , ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਹੁੰਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਲੈਣ ਦੇਣ ਸਾਰਾ ਉਹਦੇ ਕੱਲੇ ਸਿਰ ਮੜ੍ਹਿਆ ਗਿਆ।ਜਦੋਂ ਵੰਡ ਹੋਗੀ ਫਿਰ ਕਿਹਨੇ ਹੱਥ ਧਰਾਉਣਾ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਵਿਆਜੂ ਪੈਸਾ ਵਧਦਾ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਡਿਓ ਜੁਆਕ ਸੀ, ਕੁੜੀ ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਮੁੰਡਾ ਬਲਵੰਤ । ਉਹਨੂੰ ਸੀ ਖੇਤੀ ਚ ਬਚਿਆ ਕੀ ਏ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਨਜਿੱਠ ਹੋ ਗਈ ਉਹੀ ਬਹੁਤ ਹੈ,ਦੋਵੇਂ ਪੜ੍ਹ ਲਿਖ ਕਿਧਰੇ ਸੈੱਟ ਹੋ ਜਾਣ, ਰਹਿੰਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿਚੋਂ ਐਨਾ ਹੀ ਹੋ ਜਾਏ,ਵਾਧੂ ਹੋ ਜਾਊ।ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੇ ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਬਲਵੰਤ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਤੋਂ। ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੰਮ ਚ ਨਾ ਲਾਇਆ। ਆਪਣੇ ਲੈਣ ਦੇਣ ਮੁਕਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਫ਼ਿਰ ਉਹਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਹਰਬੰਸ ਨੇ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਪੈਸੇ ਲੈਣ ਦੀ ਮੰਗ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ।ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਾ ਸੁੱਝੇ ਨਾ ਪੈਸੇ ਸੀ ਨਾ ਜਮਾਂਪੂੰਝੀ।ਫਿਰ ਹਰਬੰਸ ਨੇ ਹੀ ਬੈਂਕ ਤੋਂ ਕਰਜ਼ਾ ਲੈਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ।ਬੈਂਕ ਹੁਣ ਕਰਜ਼ਾ ਲਾਹੁਣ ਲਈ ਕਰਜ਼ਾ ਤਾਂ ਦੇਣੋਂ ਰਿਹਾ।ਉਹਨਾਂ ਕਾਰ ਖਰੀਦ ਲਈ, ਮਗਰੋਂ ਲਿਜਾ ਕੇ ਕਾਰ ਨੂੰ ਘਾਟੇ ਵਿੱਚ ਵੇਚ ਵੱਟ ਕੇ ਪੈਸੇ ਲਾਹ ਦਿੱਤੇ।ਬਹੁਤਾ ਕਰਜ਼ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਥੋੜਾ ਰਹਿ ਗਿਆ।ਆੜਤੀਆਂ ਤੇ ਸਹਿਕਾਰੀ ਲਿਮਟ ਹਲੇ ਵੀ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ, ਫਸਲ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਇਹੋ ਨਾ ਭੁਗਤਦੇ ਫਿਰ ਘਰਦਾ ਖਰਚ ਅਲੱਗ, ਫਿਰ ਕਾਰ ਵਾਲੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਟੁੱਟਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਘਰ ਗੱਲ ਉਦੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਜਦੋਂ ਬੈਂਕ ਵਾਲੇ ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਲਈ ਘਰ ਗੇੜੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗੇ। ਗਵਾਹੀ ਹਰਬੰਸ ਦੀ ਹੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਘੜੀਸਦੇ। ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਹੀ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਤੇ ਗੱਜਣ ਦੇ ਸੱਟਾਂ ਲੱਗੀਆਂ।ਸੱਟਾਂ ਦੀ ਖਬਰ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਸੀ ਹੁਣ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਉਹਦੀ ਟੁੱਟੀ ਹਾਲਾਤ ਸਮਝ ਗਏ ਸੀ।ਆਨੀ ਬਹਾਨੀ ਸ਼ਰੀਕ ਤੇ ਮੋਹਰਤਬ ਬੰਦੇ ਇਹੋ ਸੂਹਾਂ ਲੈਣ ਆਉਂਦੇ ਸੀ ਬਈ ਜੇ ਰਹਿੰਦੀ ਜਮੀਨੇ ਉਹ ਵੇਚਦਾ ਕਿ ਨਹੀਂ।ਜਦੋਂ ਵੀ ਸ਼ਰੀਕ ਵਿਹੜੇ ਪੈਰ ਪਾਉਂਦਾ ਗੱਜਣ ਦਾ ਦਿਲ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਉਹਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਜਰੀਬ ਨਾਲ ਮਿਣਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੋਵੇ। ਲੋਕੀਂ ਲੱਖ ਚੰਗੇ ਬਣਨ ਧਰਮੀ ਦਿਸਣ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦੇ ਝੰਬੇ ਰੁੱਖ ਦੀ ਡਿੱਗਣ ਦੀ ਆਸ ਚ ਇੱਲ੍ਹਾਂ ਵਾਂਗ ਮੰਡਰਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਡਿੱਗਣ ਮਗਰੋਂ ਗਿਰਝਾਂ ਵਾਂਗ ਝਪਟਦੇ ਹਨ।ਇਸੇ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਮਾਰੇ ਆਰਥਿਕ ਪੱਖੋਂ ਟੁੱਟੇ ਲੋਕ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਦਾ ਵਧੀਆ ਮੁੱਲ ਵੱਟਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਭੋਰ ਭੋਰ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਪਾਸੋਂ ਅੱਧ ਪਚੱਦ ਚ ਵੇਚ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।ਵੇਚਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਉਹਨੇ ਅੱਜ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਤਿੰਨ ਕਿਲ੍ਹੇ ਵੇਚਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦਾ ਸਾਰਾ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਭੁਗਤਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਦੁੱਖ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਦੋ ਕਿਲ੍ਹਿਆ ਦੀ ਕਮਾਈ ਵਿੱਚੋ ਵਿਆਹ ਕਿਵੇਂ ਕਰੂ, ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਇਹ ਵੀ ਵਿਕਣਗੇ ਹੀ ! ਸ਼ਾਮ ਹੁੰਦੇ ਜਦੋਂ ਬਚਿੱਤਰ ਸਿਉਂ ਉਹਦੀ ਖ਼ਬਰ ਲੈਣ ਆਇਆ ਤਾਂ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਚ ਹੀ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਰੱਬ ਨੇ ਜੇ ਇੱਕ ਬੂਹਾ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਕਈ ਹੋਰ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੇ।ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਆਈ ਤਾਂ ਬਚਿੱਤਰ ਸਿਉਂ ਹੀ ਗੱਜਣ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਦੋਹਵੇਂ ਉਸੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਬਚਿੱਤਰ ਤੇ ਗੱਜਣ ਦਾ ਆੜ੍ਹਤੀਆ ਸਾਂਝਾ ਸੀ। ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੁਲਾਹਜਾ ਸੀ।ਮੰਡੀ ਫਸਲ ਦੀ ਢੇਰੀ ਕੋਲ ਕੋਲ ਲਾਉਂਦੇ, ਇੰਝ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਦੇ ਭੇਤ ਸਾਂਝੇ ਸੀ।ਬਚਿੱਤਰ ਖੇਤੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਵਿਚੋਲਾ ਵੀ ਸੀ।ਖੇਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵਿਚੋਲਗਿਰੀ ਉਹਨੂੰ ਖਰਾ ਸੌਦਾ ਲਗਦਾ।ਉਹਨੇ ਮਨਜੀਤ ਬਾਰੇ ਸੁਣ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। #harjot ਇਹਨਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮਨਜੀਤ ਹੀ ਐਸੀ ਕੁੜੀ ਸੀ ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀ ਜੋ 15-16 ਜਮਾਤਾਂ ਪੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਰੰਗ ਰੂਪ ਤੇ ਕੱਦ ਕਾਠੀ ਬਾਰੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਪੂਰੀ ਸੂਹ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਫੋਟੋ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਗੱਜਣ ਕੋਲੋ ਸਾਲ ਤੋਂ ਹੀ ਫੜ੍ਹ ਰੱਖੀ ਸੀ। ਐਨੀਂ ਪੜ੍ਹੀ ਲਿਖੀ ਕੁੜੀ ਲਈ ਮੁੰਡਾ ਲੱਭਣਾ ਕੋਈ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਬਹੁਤੇ ਮੁੰਡੇ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਨਾ ਮਿਲਦੇ , ਵੱਧ ਜ਼ਮੀਨ ਵਾਲੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਬਰੋਬਰ ਦਾ ਲੱਭਦੇ ਤਾਂਹੀ ਲੈਣ ਦੇਣ ਜੋਗਾ ਹੁੰਦਾ।ਪਰ ਅਚਾਨਕ ਉਹਨੂੰ ਤਕੜੀ ਅਸਾਮੀ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਮੁੰਡਾ ਬਾਹਰੋਂ ਸੀ।ਉਹਦੇ ਜਾਣਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋ ਸੀ।”ਦੇਖ ਗੱਜਣ ਸਿਆਂ, ਹੈਥੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਧਰਿਆ ਹੋਇਆ, ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਕੋਲ ਟੱਕ ਜਮੀਨ ਦਾ ਸੀ , ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਡਲੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚੇ , ਕੁੜੀ ਬਾਹਰ ਤੁਰਗੀ,ਮਗਰੋਂ ਤੇਰਾ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਵਗਜੂ ,ਫਿਰ ਚਾਹੇ ਤੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਐਧਰ ਸਵਰਗ ਕੱਟੀ ਚਾਹੇ ਓਧਰ।””ਪਰ ਬਾਹਰਲਾ ਰਿਸ਼ਤਾ , ਉਹਨੇ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਪੈਰ ਕਿੱਥੇ ਲੱਗਣ ਦੇਣੇ ਆ , ਉਹ ਤਾਂ ਚੋਖਾ ਦੇਣ ਲੈਣ ਭਾਲਣਗੇ ਹੀ”.”ਨਾ ਨਾ ਦੇਣ ਲੈਣ ਆਲੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ,ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਖੋਲੀ ਹੋਈ ਆ , ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੱਸ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਆ ,ਖਾਨਦਾਨੀ ਪੜ੍ਹੀ ਲਿਖੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸੋਹਣੀ ਸੁਨੱਖ, ਬੱਸ ਬਰਾਤ ਚ ਗਿਣਵੇਂ ਬੰਦੇ ਹੋਣਗੇ, ਜਿਹੜਾ ਤੂੰ ਬਰਾਤ ਤੇ ਖਰਚਾ ਕਰਨਾ ਉਹੀ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾਂ ਦੇਵੀ।”ਗੱਜਣ ਆਖਿਰੀ ਗੱਲ ਤੇ ਫ਼ਿਰ ਗੰਭੀਰ ਹੋ ਗਿਆ।”ਪਰ ਕਿੰਨਾ ,ਕੁਝ ਪਤਾ ਤਾਂ ਲੱਗੇ ?”” ਦੇਖ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨੇ ਵੱਟ ਕੱਢੇ ਪਏ ਨੇ, ਡੀਜ਼ਲ 15 ਰੁਪਏ ਲੀਟਰ ਹੋਣ ਨੂੰ ਆ,ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ 2 ਲੱਖ ਤੱਕ ਚੱਕੀ ਫ਼ਿਰਦੇ ਨੇ। ਪਰ ਮੈਂ ਕੁੜੀ ਦੀ ਸ਼ਿਫ਼ਤ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਸਵਾ ਲੱਖ ਤੱਕ ਗੱਲ ਨਿਭੜ ਗਈ।”” ਐਨੇ ਚ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜਿਹੜੇ ਦੋ ਬਚਦੇ ਉਹ ਵੀ ਵਿਕ ਜਾਣਗੇ।” #harjotdikalam ” ਪੂਰਾ ਕੈਸ਼ ਨਾ ਦਿਓ, ਥੋੜਾ ਬਹੁਤਾ ਸੋਨਾ ਪਾ ਦਿਓ 5 ਹਜ਼ਾਰ ਤੋਲਾ ਐਨੇ ਕੁ ਤਾਂ ਧੀ ਲਈ ਜੋੜਿਆ ਹੋਊ , ਬਾਕੀ ਕੱਪੜਾ ਲੀੜਾ ਹੋਜੂ ,ਲੱਖ ਨਕਦ ਦੇ ਦਿਓ, ਇਹ ਵੀ ਸੋਚ ਜੇ ਦੋ ਕਿਲ੍ਹਿਆ ਨਾਲ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਬਣਦਾ ਤਾਂ ਕੀ ਮਾੜਾ। ਇਥੇ ਦੇ ਹਾਲਤਾਂ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਕੀ ਏ ਮੁੜ ਕਦੋਂ ਵਿਗੜ ਜਾਣ,ਇਹ ਤਾਂ ਧੀ ਪੁੱਤ ਲੈਕ ਨੇ ਤੇਰੇ ਦੋਵੇਂ ਵਲੈਤ ਚ ਸੈੱਟ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।”” ਪਰ ਤੂੰ ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਤਾਂ ਦੇਖ ਲਿਆ ਨਾ, ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਅੱਗਾ ਪਿੱਛਾ “”ਸੁਣ ਲੈ ਇਹ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਨੀ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਕਪੂਰਥਲੇ ਕੋਲ ਪਿੰਡ ਮਲ੍ਹਣਾ,ਓਥੋਂ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਪਿਉ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਸੀ ਮਗਰੋਂ ਪੱਕਾ ਹੋਕੇ ਏਹਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ,ਮਸੀ 10-12 ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਓਥੇ ਜ਼ਾ ਕੇ ਭਾਵੇਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਕਹਿੰਦਾ ਵਿਆਹ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਕਰਾਉਣਾ, ਓਥੇ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਵਲੈਤ ਦਾ ਭਾਈ, ਕੁਆਰੀਆਂ ਕੀ ਵਿਆਹੀਆਂ ਕੀ ਸੌ ਥਾਈ ਮੂੰਹ ਮਾਰਦੀਆਂ । ਇਸ ਲਈ ਚੰਗੇ ਪਰਿਵਾਰ ਇਧਰੋਂ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੇ।””ਹੁਣ ਵਿਆਹੁਣ ਕੌਣ ਕੌਣ ਆਇਆ?””ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਮਾਂ ਮਰੇ ਨੂੰ ਕਈ ਸਾਲ ਹੋਗੇ,ਹੁਣ ਇਹਦਾ ਪਿਉ ਆ,ਭੂਆ ਫੁੱਫੜ ਆ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਆ, ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਚਾਚੇ ਤਾਏ ਤੇ ਸ਼ਰੀਕ ਨੇ ਪਿੰਡੋਂ ,ਇਹ ਆਪ ਜਲੰਧਰ ਕੋਠੀ ਖ਼ਰੀਦ ਕੇ ਰਹਿ ਰਹੇ ਨੇ”ਜਲੰਧਰ ਕੋਠੀ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਚਮਕ ਆਗੀ।ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ। ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਪਰਸਿਨੀ ਵੱਲ ਝਾਕਿਆ, ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਬਚਿੱਤਰ ਕਿਸੇ ਦੇਵਤਾ ਸਮਾਨ ਹੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।”ਕਹੋ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮੁੰਡਾ ਦਿਖਾ ਦਿੰਨੇ ਆ ,ਕੁੜੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੋਟੋ ਤੋਂ ਹੀ ਪਸੰਦ ਆ ਗਈ ਆ ,ਤੁਸੀਂ ਫੋਟੋ ਦੇਖਣੀ ਤਾਂ ਦੇਖ ਲਵੋ ਮੁੰਡੇ ਦੀ”ਆਖਦਿਆਂ ਉਹਨੇ ਮੁੰਡੇ ਫੀ ਕੁੜਤੇ ਦੇ ਗੀਜੇ ਚੋ ਕੱਢ ਕੇ ਗੱਜਣ ਤੇ ਪਰਸਿੰਨੀ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਧਰ ਦਿੱਤੀ।ਮੁੰਡਾ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਸੋਹਣਾ ਸੁਨੱਖਾ ਸੀ, ਪੂਰੀ ਟਿਕਾ ਕੇ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਦਾੜੀ ਬੜੀ ਸ਼ੁਕੀਨੀ ਨਾਲ ਬਣਾਈ ਹੋਈ। ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇੰਝ ਹੀ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੋੜੀ ਪੂਰੀ ਜਚੇਗੀ।ਜੇ ਪਸੰਦ ਆ ਭਾਈ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਦੱਸੋ ਕੱਲ੍ਹ ਮੈਂ ਰੁਪਈਆ ਤੇ ਛੁਹਾਰਾ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਦੇ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਲੋਹੜੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਆਹ ਰੱਖਣਾ ਪੈਣਾ ,ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਨਾ ,ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਕੇ ਹੋਲੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਟਿਕਟਾਂ ਬੁੱਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ,ਕੁੜੀ ਦੇ ਤਾਂ ਭਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਣਗੇ ਪੂਰੇ ਭਾਈ ” ਬਚਿੱਤਰ ਬੋਲਿਆ। ਆਖਰੀ ਗੱਲ ਉਹਨੇ ਦੁਹਰਾਈ ਜਿਵੇਂ ਮਹੀਨੇ ਚ ਵਿਆਹ ਲੈਣ ਦੀ ਸ਼ਰਤ ਨੂੰ ਉਹ ਭੁੱਲ ਜਾਣ।ਦੋਵੇਂ ਤੀਂਵੀ ਮਾਲਿਕ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਏ। “ਤੂੰ ਦੁੱਧ ਲਿਆ ਦੇ ਲਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ,ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਕੇ ਦੱਸਦੇ ਉਹਨਾਂ ਟੈਮ”.ਪਰਸਿੰਨੀ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਦੀ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਮੂਹਰੇ ਜਾ ਬੈਠੀ ,ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਆਈ ਉਹਨੇ ਬਚਿੱਤਰ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਏ। ਮਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠੀ ।”ਮਾਂ ਇਹ ਕੌਣ ਨੇ “ਉਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।”ਇਹ ਲਾਮ ਆਲਾ ਬਚਿੱਤਰ ਸਿਉਂ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਲਈ ਵਲੈਤ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ” ਪਰਸਿੰਨੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਚੰਨ ਵਾਂਗ ਚਮਕਿਆ।ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਸਾਹ ਸੁੱਕ ਗਿਆ।” ਪਰ ਮਾਂ ਹਲੇ ਵਿਆਹ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕੋਰਸ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਨੌਕਰੀ ਤੇ ਲੱਗਣਾ” ਉਹ ਬੋਲੀ।”ਹੈਂ ਵਾਜੀ , ਵਲੈਤ ਚ ਜਾ ਕੇ ਕਾਹਦੀ ਨੌਕਰੀ,ਇਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਇਥੇ ਹੀ ਛੱਡਣਾ ਪਊ,ਉਹ ਤਾਂ ਮਹੀਨੇ ਚ ਵਿਆਹ ਮੰਗਦੇ “.”ਲੈ ਆ ਦੁੱਧ ਦੇ ਆ ” ਪਰਸਿੰਨੀ ਨੇ ਗਲਾਸ ਭਰਕੇ ਫੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਸਹਿਮੇ ਤੇ ਬੈਠੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਦੁੱਧ ਲੈ ਕੇ ਗਈ। “ਕਿਸੇ ਸ਼ਰੀਕ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਕੋਲ ਬਹੁਤਾ ਭੇਤ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ, ਭਾਨੀ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਨਹੀਂ ਜਰਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ,ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਉਂਝ ਹੀ ਮਾਣ ਨਹੀਂ ਲੋਕ ” ਆਖਰੀ ਗੱਲ ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਧੀਮੇ ਬੋਲ ਚ ਕਹੀ।ਉਹ ਦੁੱਧ ਫੜ੍ਹਾ ਕੇ ਸਿੱਧਾ ਅੰਦਰਲੀ ਬੈਠਕ ਚ ਜ਼ਾ ਡਿੱਗੀ ।ਅਚਾਨਕ ਆਈ ਇਸ ਮੁਸੀਬਤ ਦਾ ਕੀ ਕਰੇ। ਕੀਹਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੇ। ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ। ਉਹਨੇ ਇਸ਼ਕ ਜਰੂਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ,ਪਰ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਲਈ ਜੋ ਹਿੰਮਤ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ਉਹਦੇ ਪੱਲੇ ਅਜੇ ਤਾਂਈ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਬਚਿੱਤਰ ਘਰੋਂ ਮੁੰਡੇ ਲਈ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਰੁਪਈਆ ਤੇ ਛੁਹਾਰਾ ਪੱਗ ਦੇ ਲੜ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਹੀ ਨਿੱਕਲਿਆ।ਪੇਜ਼ : Harjot Di Kalam ਵਟਸਐਪ : 70094-52602

ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਉਸ ਰਾਤ ਰੋਟੀ ਨਾ ਖਾਧੀ,ਮਾਂ ਦੇ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਮੂਹਰੇ ਬੈਠ ਕੇ ਬੁਰਕੀ ਮੂੰਹ ਚ ਧਰਦੀ ਪਰ ਗਲਿਓਂ ਪਾਰ ਨਾ ਨਿਕਲਦੀ।ਗਲੇਡੂ ਭਰ ਆਏ ਸੀ,ਬੱਸ ਉਹ ਇੱਕ ਰੋ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ।ਪਰਸਿੰਨੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਬਹੁਤ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਦਿਸਦੀ ਸੀ,ਜਿਸਨੇ ਉਮਰ ਭਰ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਚ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜਿਉਂ ਲਿਆ,ਤੰਗੀਆਂ ਤੁਰਸ਼ੀਆਂ ਕੱਟ ਲਈਆਂ,ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰ ਘੁਲਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਮੂੰਹੋ ਸੀਅ ਨਾ ਆਖਿਆ। ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਉਂਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਿਰ ਦਾ ਸਾਂਈ ਨੂੰ ਕੋਈ ਐਬ ਵੈਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਦੋ ਜੁਆਕ ਰੱਬ ਨੇ ਝੋਲੀ ਧਰੇ,ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਲਾਇਕ ਸੀ।ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਉਹ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੀਆਂ ਵਧੀਕੀਆਂ ਜਰਦੀ ਰਹੀ।ਹੁਣ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਐਸਾ ਚਮਕਾਰਾ ਵੱਜਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਰੱਬ ਨੇ ਛੱਪੜ ਫਾੜ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।ਉਹਨੂੰ ਦੋਵੇ ਧੀ ਪੁੱਤ ਵਲੈਤ ਵਾਲੇ ਜਹਾਜ਼ ਚ ਉੱਡਦੇ ਦਿਸਦੇ। ਉਹ ਜਹਾਜ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਜਗਦੀਆਂ ਬੁਝਦੀਆਂ ਲਾਈਟਾਂ ਨੂੰ ਛੱਤ ਤੇ ਪਏ ਤੱਕਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਚਿਰ ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਰਜਾਈ ਚ ਬੈਠੀ ਰਹੀ।ਆਪਣੀ ਦਾਦੀ ,ਸੱਸ ਬਚਪਨ ,ਵਿਆਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਸਭ ਉੱਪਰੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਉਹ ਸੁਣ ਜਰੂਰ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਕੰਨ ਜਿਵੇਂ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ। ਉਹ ਕਹੇ ਤਾਂ ਕੀ ਕਹੇ,ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿ ਉਹ ਇਥੋਂ ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਹੀ ਭੱਜ ਜਾਏ। ਐਨਾ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਦਾ ਵੀ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਜੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹਨੂੰ ਉਹਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾ ਪੁੱਛੀ ਗਈ। ਇਹ ਤਾਂ ਇੰਝ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਮੱਝ ਦਾ ਸੰਗਲ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਕਿਸੇ ਵਪਾਰੀ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। “ਰਾਜ ਕਰੇਗੀ ਧੀਏ ,ਬਚਿੱਤਰ ਤਾਂ ਇਹੋ ਦੱਸ ਕੇ ਗਿਆ, ਐਦਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਨੇ, ਮੁੰਡਾ ਸੋਹਣਾ ਸੁਨੱਖਾ ਤੇਰੇ ਰੂਪ ਰੰਗ ਦੇ ਮੇਚ ਦਾ,ਹੋਰ ਭਲਾਂ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ “.”ਬੇਬੇ ਹਲੇ ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਾ, ਬਾਹਰ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਹੀਂ, ਰੋਜ ਅਖ਼ਬਾਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਨੇ ਹੀ ਧੋਖੇ ਵਾਲੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਇਹਨਾਂ ਚੱਕਰਾਂ ਚ ….”” ਨਾ ਧੀਏ ,ਸ਼ੁਭ ਸ਼ੁਭ ਬੋਲ ,ਬਚਿਤ੍ਰ ਆਪਣਾ ਹਿਤੈਸ਼ੀ ਆ, ਕੱਲ ਭਲਕ ਨੂੰ ਤੇਰਾ ਬਾਪੂ ,ਤੇਰੇ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਸਭ ਪੱਕਿਆ ਕਰ ਆਉਣਗੇ। ਫਿਰ ਹੀ ਬਚਿੱਤਰ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੱਗ ਦੇ ਲੜ ਤੋਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਛੁਹਾਰਾ ਦੇਵੇਗਾ, ਐਂਵੇ ਤਾਂ ਤਸੱਲੀ ਕਰਾਂਗੇ।””ਪਰ ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਾਉਣਾ …..””ਨਾ ਮੇਰੀ ਧੀਏ ,ਇੰਝ ਨਾ ਬੋਲ , ਇਸਤੋਂ ਵਧੀਆ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ, ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਚਿਆ ਕੀ ਏ ,ਜੇ ਤੂੰ ਵਲੈਤ ਵਗ ਜਾਏ,ਮਗਰ ਤੇਰੇ ਬਲਵੰਤ ਚਲਿਆ ਜਾਊ, ਉਹਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਣ ਜਾਊ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਨਾਲ, ਹੈਥੇ ਕੀ ਧਰਿਆ ਪਿਆ,ਨਾ ਕੰਮ ਨਾ ਕੋਈ ਕਾਰ ,ਬੀਏ ਐਮ ਏ ਆ ਕਰੀ ਮੁੰਡੇ ਕੱਛਾ ਵਜਾਉਂਦੇ ਫ਼ਿਰਦੇ ਨੇ।”ਉਹ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਨੌਕਰੀ ਕਰ ਲਵੇਗੀ … ਪਰ ਬੇਬੇ ਨੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਹੀ ਮੁਕਾ ਦਿੱਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਮਨਜੀਤ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਰੇ ਤਾਂ ਕਰੇ ਕੀ।ਰਾਤ ਭਰ ਉਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਵਿਉਂਤ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਸੋਚਦੀ ਜੇ ਉਹ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਕਿਧਰੇ ਵਗ ਜਾਏ !! ਜਾਂ ਉਹਨੂੰ ਆਖ ਦੇਵੇ ਕਿ ਰਿਸ਼ਤਾ ਘੱਲ ਦੇਵੇ ਖੌਰੇ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੰਨ ਹੀ ਲੈਣ। ਜੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਹੀ ਨਾ ਆਵੇ ਫ਼ਿਰ,ਰਾਤ ਭਰ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਇਹੋ ਅਰਦਾਸਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹੀ।……….ਅੱਧ ਸੁੱਤੇ ਹੀ ਉਹਦੀ ਰਾਤ ਨਿੱਕਲੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉੱਠੀ ਬੇਬੇ ਕਾਫ਼ੀ ਕੰਮ ਮੁਕਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਮੁੜ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆ ਬੈਠੀ।ਚੁੰਨੀ ਵਿੱਚੋ ਫੋਟੋ ਕੱਢਕੇ ਉਹਦੇ ਮੂਹਰੇ ਧਰ ਦਿੱਤੀ।”ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਦੇਖ ਲੈ ” ਪਰਸਿੰਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।ਉਹਨੇ ਉਨੀਂਦਰੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਝਲਕ ਦੇਖਿਆ।ਉਹਦਾ ਦਿਮਾਗ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ।ਮੁੰਡਾ ਪੂਰਾ ਜਚਦਾ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲੋਂ ਉਨ੍ਹੀ ਇੱਕੀ ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਸੀ।”ਸਾਡੇ ਵੇਲਿਆਂ ਚ ਤਾਂ ਭਾਈ ,ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਘੁੰਡ ਵਿੱਚੋ ਮਸੀਂ ਅੱਖ ਚੱਕ ਕੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਸੀ।ਹੁਣ ਇਹ ਜ਼ਮਾਨਾ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਫੋਟੋਆਂ ਭੇਜਣ ਲੱਗ ਗਏ,ਚੰਗੇ ਵੇਲੇ ਜੰਮੇ ਹੋ ਭਾਈ।”ਪਰਸਿੰਨੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਮਨੋਂ ਹੌਲ ਨੂੰ ਲਾਹੁਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਤਸਵੀਰ ਵੇਖਦੇ ਵੇਖਦੇ ਮੁੜ ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ। ਬੇਬੇ ਦੇ ਮੋਢੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹ ਮਨ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।………ਗੱਜਣ ਸਿਉਂ ਦੇ ਸੱਟ ਅਜੇ ਭਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ,ਪਰ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਕੁਝ ਹੌਂਸਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਦੇਹਾਂ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਨਿੱਤ ਕਰਮ ਤੋਂ ਵੇਹਲਾ ਹੋਕੇ ਉਹਨੇ ਘੁੱਟ ਚਾਹ ਦੀ ਪੀਤੀ ਨਾਲ ਪਰਸਿੰਨੀ ਤੋਂ ਪਰੌਂਠੇ ਬਣਵਾਏ ਤੇ ਅਚਾਰ ਰਖਵਾ ਕੇ ਝੋਲੇ ਚ ਪਾ ਕੇ ਮੋਢੇ ਚ ਪਾ ਲਿਆ।ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਚਾਦਰਾ ਕੁੜਤਾ ਲਗਾਇਆ ਤੇ ਧੁੰਦ ਵਿਚੋਂ ਹਲੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਹੱਥ ਦਿਸਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾ ਨਿੱਕਲਿਆ।ਸ਼ਹਿਰ ਤੱਕ ਦੀ ਵਾਟ ਉਹਨੇ ਦੋ ਕੁ ਘੰਟੇ ਚ ਮੁਕਾ ਛੱਡੀ। ਟਾਂਵੀ ਟਾਂਵੀ ਗੱਡੀ ਖਿਸਕਣ ਲੱਗੀ ਸੀ।ਪਹਿਲੀ ਬੱਸ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੇ ਗੁਰਭੇਜ ਕਿਧਰੇ ਇਧਰ ਓਧਰ ਨਾ ਚਲੇ ਜਾਏ।ਬੱਸ ਚ ਬੈਠ ਕੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਪਰੌਂਠੇ ਖਾਧੇ।ਰਾਹ ਟਾਬੇ ਤੇ ਬੱਸ ਰੁਕੀ ਤਾਂ ਚਾਹ ਪੀਤੀ। ਜਖਮਾਂ ਚ ਉਹਦੇ ਭਾਵੇਂ ਹਲੇ ਤਕਲੀਫ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਮੰਨੀ।ਛਾਹ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਉਹ ਸਹੁਰੇ ਪਿੰਡ ਜ਼ਾ ਉੱਤਰਿਆ ਸੀ।ਗੁਰਭੇਜ ਹਲੇ ਘਰ ਹੀ ਸੀ।ਐਨੀਂ ਸਾਜਰੇ ਉਹਨੂੰ ਆਏ ਵੇਖ ਇੱਕ ਵਾਰ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਦੇ ਸਾਹ ਸੂਤੇ ਗਏ।ਪਰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹਨੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਕੇਰਾਂ ਸਭ ਦੀਆਂ ਵਾਛਾਂ ਖਿੜ ਗਈਆਂ । ਗੁਰਭੇਜ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਖੋਟੇ ਪੈਸੇ ਵਾਂਗੂ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਪਿਆ।ਸਿੱਧਾ ਬੱਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਲਈ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਆੜਤੀਏ ਕੋਲ ਬੈਠੇ ਬਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਲੰਧਰ ਲਈ ਬੱਸ ਫੜ੍ਹ ਲਈ।ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਬਚਿੱਤਰ ਬੱਸ ਮੁੰਡੇ ਦੀਆਂ ਸ਼ਿਫਤਾ ਹੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ,ਉਹਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਪਿਛੋਕੜ ਦੀਆਂ ਸਭ।ਇੱਕ ਵੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਪੂੰਜੇ ਨਾਲ ਡਿੱਗਣ ਦਿੱਤਾ।ਜਲੰਧਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਕੋਠੀ ਤੱਕ ਰਿਕਸ਼ਾ ਕੀਤਾ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਅੰਦਰੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਤਿਆਰ ਘਰ ਦੇ ਜੀਅ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੇ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਦਰਅਸਲ ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਸਵਖਤੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਲਾਗੀ ਨੂੰ ਮੂਹਰੇ ਲਾ ਕੇ ਘੱਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਤਿਆਰ ਰਹਿਣ ਉਹ ਕੁੜੀ ਦੇ ਪਿਉ ਤੇ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਆਉਣਗੇ। #HarjotDiKalam ਇਸ ਲਈ ਪੂਰਾ ਟੱਬਰ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਤਿਆਰ ਸੀ।ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਨਵੀਂ ਬਣੀ ਪਾਸ਼ ਕਲੋਨੀ ਵਿੱਚ ਨਵੀਂ ਹੀ ਕੋਠੀ ਬਣੀ ਲਗਦੀ ਸੀ।ਹਰ ਪਾਸੇ ਕੱਚ ਹੀ ਕੱਚ ਸੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਨੌਕਰ ਚਾਕਰ ਇਧਰ ਉਧਰ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ। ਇੱਕ ਮੋਟਰ ਕਾਰ ਜਿਸਨੂੰ ਕੋਈ ਪਰਵਾਸੀ ਦਿਸਦਾ ਸਾਫ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਧੁੱਪ ਨਿਕੱਲ ਆਈ ਸੀ ਧੁੱਪੇ ਹੀ ਕੁਰਸੀਆਂ ਡਾਹ ਕੇ ਚਾਹ ਦੇ ਮੇਜ਼ ਲਗਾ ਰੱਖੇ ਸੀ। ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਸਾਹਮਣੇ ਧਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੁੰਡਾ ਇੰਝ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣੇ ਵਟਣਾ ਮਲਕੇ ਨਹਾਤਾ ਹੋਵੇ।ਪਰ ਵਲੈਤ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਨਿੱਖਰ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਲਾਲ ਭਾਹ ਵੀ ਮਾਰਦਾ। ਇਹ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ।ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਚਾਹ ਨੂੰ ਨਾ ਨੁੱਕਰ ਕੀਤੀ ਕਿ ਐਵੇਂ ਭਾਈ ਕੁੜੀ ਦੇ ਘਰੋਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਖਾਈਦਾ।”ਜਦੋਂ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋ ਗਿਆ ਉਦੋਂ ਨਾ ਖਾਈਂ ਲਾਣੇਦਾਰਾ ,ਹਲੇ ਤਾਂ ਮੁੰਡਾ ਵੇਖਣ ਆਇਆ,ਨਾਲੇ ਭਾਈ ਇਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ,ਹੁਣ ਤਾਂ ਜੁਆਈ ਪੁੱਤਾਂ ਵਰਗੇ ਹੀ ਹੋਗੇ ,ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੇ,ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਭਰਜਾਈ ਨੂੰ ਵੀ ਵਲੈਤ ਦਿਖਾਉਗਾ ਭਾਈ, ਜਿਹੜਾ ਕੁਝ ਪੁੱਛਣਾ ਪੁੱਛ ਲਵੋ “.ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਪਿਉ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਉਥੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਵਿਆਹ ਪੱਕਾ ਹੋਣ ਤੇ ਬਣਨਾ ਸੀ,ਵਲੈਤ ਚ ਕੰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਕੱਲਿਆ ਆਇਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਫੁੱਫੜ ਭੂਆ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਤੇ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਸਨ।ਉਹ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਦੇਖਦਾ ਸੀ ਸਾਰਾ ਹੀ ਟੱਬਰ ਦਾ।ਫੁੱਫੜ ਬੱਸ ਲੋੜ ਪਿਆ ਬੋਲਦਾ,ਭੂਆ ਤਿੱਖੀ ਸੀ ਹਰ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੰਦ ਕੱਢ ਕੇ ਦਿੰਦੀ।ਪੂਰਾ ਮੂੰਹ ਮੱਥਾ ਪਾਉਡਰ ਨਾਲ ਲਿਬੜਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਤੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨਾਲ ਇੰਝ ਸਜੀ ਬੈਠੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਅੱਜ ਹੀ ਵਿਆਹ ਹੋਵੇ।ਜਿਨ੍ਹੀ ਕੁ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਸੀ ਉਹ ਪੁੱਛਦੇ ਰਹੇ।ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਤੋਂ ਉਹ ਆਮ ਵਰਗੇ ਲੱਗੇ। ਬੱਸ ਵਿਚ ਵਿਚ ਕੋਈ ਗੱਲ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਚ ਬੋਲ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਸਮਝ ਨਾ ਲਗਦੀ।ਮੁੰਡਾ ਸਹੀ ਸੀ ਟੱਬਰ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ ਘਰ ਕੋਠੀ ਬਾਕੀ ਸਭ ਦੇਖ ਲਿਆ ਸੀ,ਮੁੰਡਾ ਹਰ ਗੱਲ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਜੁਆਬ ਦਿੰਦਾ। ਉਹਦੇ ਚ ਕੋਈ ਊਂਣ ਦਿਸਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਗੁਰਭੇਜ ਨੇ ਅੱਖੀਆਂ ਚ ਹੀ ਗੱਜਣ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਨੇ ਬਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲੈਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਚਾਹ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਕੇ ਅੰਦਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।ਬਚਿੱਤਰ ਫੁੱਫੜ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਬੋਲਿਆ,”ਲੈ ਬਈ ਲਾਣੇਦਾਰਾ ਤੁਸੀਂ ਭਾਈ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋ ਦੇਣ ਲੈਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਲੋ ਭਾਈ,ਕੱਲ ਨੂੰ ਨਾ ਅਖਿਓ ਬਈ ਵਿਚੋਲੇ ਨੇ ਲੁਕੋ ਰੱਖਿਆ”ਫੁੱਫੜ ਦੀ ਥਾਵੇਂ ਭੂਆ ਬੋਲੀ ,” ਨਾ ਭਾਈ ਜੋ ਬਚਿੱਤਰ ਤੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ,ਸਾਡੇ ਭਾਈ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਮੂੰਹ ਤਾਂ ਪਾਟੇ ਨਹੀਂ ਹੋਏ,ਸਾਡਾ ਬੱਸ ਇਹ ਆ ਕਿ ਆਉਣ ਜਾਣ ਦਾ ਖਰਚਾ ਨਿਕਲਜੇ ਤੇ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਓਧਰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਬਾਰ ਸੈੱਟ ਕਰਨ ਲਈ ਚਾਰ ਛਿੱਲੜ ਹੋਣ ਤੇ ਬੱਸ ਇਥੇ ਵੀ ਥੋੜਾ ਹੋ ਜਾਏ ਕਿ ਵਲੈਤ ਤੋਂ ਆ ਕੇ ਕੋਈ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਗਿਆ, ਬਰਾਤ ਥੋੜੀ ਹੋਊ ਪਰ ਕੋਈ ਗਾਉਣ ਆਲਾ ਜਰੂਰ ਬੁਲਾ ਲਿਓ,ਬਾਕੀ ਭਾਈ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਗਹਿਣਾ ਗੱਟਾ ਹਰ ਕੋਈ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਪਿਉ ਤੇ ਫੁੱਫੜ ਨੂੰ ਛਾਪ ਪਾ ਦੇਣ”। ਨਾ ਨਾ ਕਰਦੇ ਹੀ ਭੂਆ ਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡਿਆ।”ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀਆਂ ਕੱਲ੍ਹ ,ਸਭ ਤੇ ਰਾਜੀ ਨੇ,ਹੋਰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਏ ਤਾਂ ਦੱਸ ਭਾਈ” ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਕਿਹਾ।”ਹੋਰ ਬੱਸ ਭਾਈ, ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਕਿਹੜਾ ਰੱਜ ਆਉਣਾ ਕੁੜੀ ਦਾ ਘਰ ਵੀ ਦੇਖਣਾ” ਭੂਆ ਆਪਣੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਚ ਮੁੜ ਹੱਸੀ।”ਠੀਕ ਏ ਭਾਈ ਗੱਜਣਾ ?” ਬਚਿੱਤਰ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਬੋਲਿਆ।ਗੱਜਣ ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਪੈਸੇ ਪੈਸੇ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਲਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਉਹਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਆੜਤੀਏ ਦੀ ਵਹੀ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਦਿਸ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਇਹ ਮੁੜ ਬਨਜੂ ਉਹਨੇ ਖਿਆਲ ਨੂੰ ਝਟਕਿਆ।”ਸਭ ਮਨਜ਼ੂਰ ਆ ਭਾਈ “.ਗੱਜਣ ਨੇ ਪੱਗ ਦੇ ਲੜ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਜਦੇ ਕਿਹਾ।”ਲਿਆਓ ਭਾਈ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਛੁਹਾਰਾ ਲਵਾਓ ਤੇ ਆਹ ਫੜੋ ਰੁਪਈਆ”ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਲੜ ਤੋਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਰੁਪਈਆ ਫੁਫੜ ਦੇ ਹੱਥ ਧਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕੋਲ ਸੱਦ ਕੇ ਛੁਹਾਰਾ ਖਵਾ ਦਿੱਤਾ । ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾ ਕੇ ਨਵੇਂ ਜੁੜੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਅਸ਼ਰੀਵਾਦ ਲਿਆ। ਮੁੰਡੇ ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਨਾਮ ਪਤਾ ਤੇ ਬਾਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਲਿਖ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗੀਜੇ ਚ ਪਾ ਲਈਆਂ।ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਨਾਮ ਸੀ ਚਰਨਜੀਤ। ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਉਹਨਾਂ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਕਿਸੇ ਟਾਬੇ ਤੇ ਕੀਤਾ। ਬਥੇਰਾ ਜੋਰ ਲਾਇਆ ਪਰ ਰਿਵਾਜ ਦੇ ਪੱਕੇ ਗੱਜਣ ਸਿਉਂ ਨੇ ਇੱਕ ਨਾ ਮੰਨੀ।…….ਜਦੋਂ ਗੱਜਣ ਤੇ ਗੁਰਬੇਜ਼ ਘਰ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਰਾਤ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪਹਿਰ ਅੱਧ ਕੁ ਲੰਘ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਦਮਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਪਰਸਿੰਨੀ ਕੋਲੋ ਖੁਸ਼ੀ ਸਾਂਭੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਹੀ। ਲਾਗਣ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਬੁਲਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਤੇਲ ਚੁਆਇਆ। ਉਹਨੂੰ ਸ਼ਗਨ ਦਿੱਤਾ।ਮਨਜੀਤ ਲਈ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਸਭ ਸੁਪਨੇ ਚੂਰ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ। ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਤਾਂ ਹੁਣ ਇਹ ਵੀ ਭੈਅ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਛਿੰਦੇ ਨੂੰ ਆਖਿਰੀ ਵਾਰ ਮਿਲ ਵੀ ਸਕੇਗੀ ਕਿ ਨਹੀਂ ?ਘਰ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਇੱਕ ਦਮ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਤੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਦਾ ਵੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੇ ਫਰਕ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਦੇ ਸੁਪਨੇ ਟੁੱਟ ਗਏ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਬੀਜ ਵਾਂਗ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਝੋਲੀ ਜਾ ਡਿੱਗੀ ਸੀ।ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਨਿਸ਼ਚਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਅਖੀਰ ਕਿਸੇ ਹੀਲੇ ਜਰੂਰ ਕਾਲਜ਼ ਜਾਏਗੀ। ਭਾਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਕਰੇ।ਅਗਲੇ ਹੀ ਦਿਨ ਗਿਣਵੇਂ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿਆਹ ਦਾ ਦਿਨ ਮਿੱਥ ਕੇ ਚਿੱਠੀ ਤੋਰ ਦਿੱਤੀ।ਅਚਾਨਕ ਹੋਏ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੇ ਸ਼ਰੀਕ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਵੀ ।ਸਭ ਉਪਰੋਂ ਉੱਪਰੋਂ ਵਧਾਈਆਂ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰ ਸੂਹਾਂ ਕੱਢ ਰਹੇ ਸੀ।ਪਰ ਜਦੋਂ ਬਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਮੋਹਰੀ ਬਣਿਆ ਤੱਕਿਆ ਤਾਂ ਸਮਝ ਗਏ ਕਿ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਆ ਮਿਲਿਆ।”ਊਠਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਯਾਰੀਆ ਲਾ ਕੇ ਦਰਵਾਜੇ ਛੋਟੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ।” ਇਹ ਜਿਹੜੀ ਬਾਕੀ ਬਚੀ ਇਹ ਵੀ ਵਿਕੂ ਆਊ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੀ।ਉਹ ਸਗੋਂ ਦੂਹਰੇ ਖੁਸ਼ ਸੀ ।ਦਿਨ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ,ਅਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਚ ਲੋਹੜੀ ਤੋਂ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਹੀ ਵਿਆਹ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਣਾ ਹੀ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਦਿਨ ਬੰਨ੍ਹੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦੇ ਬਲਾ ਚਿੰਬੜ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਮਨਾ ਹੀ ਲਿਆ।ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸੀ ਇਸ ਹਫਤੇ ਦਾ,ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਕਾਲਜ਼ ਵੈਸੇ ਵੀ 15 ਦਿਨ ਲਈ ਬੰਦ ਹੋਕੇ ਨਵੇਂ ਸਾਲ ਚ ਜਾ ਕੇ ਹੀ ਖੁਲ੍ਹਣਾ ਸੀ।ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਕਾਲਜ਼ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਸਨ।ਤੇ ਕਾਲਜ਼ ਤੋਂ ਨਾਮਾ ਕਟਵਾਉਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਵੀ ਸੀ। ਪਰ ਅਸਲ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਛਿੰਦੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਸੀ,ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਵੀ ਆਖਿਰੀ ਵਾਰ!ਆਮ ਦਿਨਾਂ ਨਾਲ਼ੋਂ ਠੰਡ ਵੀ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ ਤੇ ਧੁੰਦ ਵੀ। ਵਜੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵੈਨ ਚੜ੍ਹੀ ਸੀ ਉਦੋਂ ਹਲੇ ਵੀ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਵਾਂਗ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਵੈਨ ਤੋਂ ਉਹ ਪਰਮ ਦੇ ਘਰ ਕੋਲ ਉੱਤਰ ਗਈ ਸੀ। ਪਰਮ ਦੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਉਦੋਂ ਵੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਗਰਮੀ,ਸਰਦੀ ਜਾਂ ਬਾਰਿਸ਼ ਉਹ ਆਪਣੇ ਧੁਨ ਦੇ ਪੱਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਸਹੀ ਵੇਲੇ ਕੰਮ ਤੇ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੇ ਸੀ।ਉਸਦੇ ਘਰ ਉੱਤਰ ਉਹਨੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ ਤੇ ਫ਼ਿਰ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਸਕੂਟਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਮਗਰਲੇ ਗੇਟ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਸਕੂਟਰ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਫ਼ੁਰ ਹੋ ਗਏ। ਖੁਦ ਨੂੰ ਭੂਰੀ ਚ ਲਪੇਟ ਕੇ ਇੰਝ ਬੈਠ ਗਈ ਕਿ ਕੋਈ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ ਕਿ ਬੈਠਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਕੌਣ? #harjotdikalam ਵੈਸੇ ਵੀ ਧੁੰਦ ਤੇ ਠੰਡ ਚ ਹਲੇ ਵੀ ਹੱਥ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਸਦਾ।ਜੱਫੀ ਮਾਰ ਕੇ ਕਲਾਵੇ ਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਹਨੇ ਛਿੰਦੇ ਨੂੰ ਇੰਝ ਜਕੜ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਰੋਂਦਾ ਬੱਚਾ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਚ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦਾ ਹੋਏ।15 ਕੁ ਮਿੰਟ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਦੀ ਮੋਟਰ ਸੀ। ਨਵੇਂ ਕੁਨੈਕਸ਼ਨ ਮਿਲਣ ਮਗਰੋਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਲਗਵਾਈ ਸੀ। ਡੇਢ ਕੁ ਕਮਰਾ ਛੱਤ ਲਿਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਚ ਇੱਕ ਚ ਰੁਕਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਸੀ ਨਾਲ ਹੀ ਛੋਟੀ ਰਸੋਈ। ਇਹ ਪ੍ਰਬੰਧ ਉਸਨੇ ਯਾਰਾਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਮਹਿਫਲ ਸਜਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਮੰਡਲੀ ਚ ਸਿਰਫ਼ ਛਿੰਦਾ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਦਾਅ ਲੱਗੇ ਤੇ ਇਥੇ ਆਉਣ ਦੀ ਛੋਟ ਸੀ।ਸਕੂਟਰ ਨੂੰ ਓਹਲੇ ਚ ਲਗਾ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ ਬਚਕੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾ ਬੈਠੇ। ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਚ ਦੋਹਵਾਂ ਚ ਰਸਮੀ ਹੇੱਲੋ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ।ਦੋਹਵਾਂ ਨੇ ਦੁਆਲੇ ਵਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲੋਈਆਂ ਲਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ, ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਜੀਅ ਭਰਕੇ ਤੱਕਿਆ। ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਹੀ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਭਰ ਆਈ ਜਿਸ ਸਾਗ ਪਿਆਰ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਖਿੱਚ ਵੀ।ਉੱਪਰ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਤੱਕ ਤੱਕਿਆ, ਉਸਨੇ ਉਸਦਾ ਮਨਪਸੰਦ ਸੂਟ ਪਾ ਰਖਿਆ ਸੀ,ਇਹੋ ਸੂਟ ਉਸਨੇ ਬਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਖ਼ੁਦ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀ ਪਸੰਦ ਕਰਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਉਦਾਸੀ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਠਿਠਕ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਗਾਇਬ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਹੇਠ ਇੰਝ ਘੇਰੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਈ ਰਾਤਾਂ ਤੋਂ ਸੁੱਤੀ ਨਾ ਹੋਏ, ਅੱਖੀਆਂ ਦੀ ਲਾਲੀ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਤਾਜ਼ਾ ਤਾਜ਼ਾ ਰੋ ਕੇ ਹਟੀ ਹੋਏ। ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਉਸਦਾ ਅਣਹੋਣੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ, ਸ਼ਾਇਦ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਕੋਈ ਚੱਕਰ ਨਿਪਟ ਗਿਆ ਉਸਨੂੰ ਇਹੋ ਲੱਗਾ ਸੀ।ਮੋਢੇ ਤੋਂ ਪਕੜ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਖਿੱਚ ਲਿਆ ਤੇ ਉਹਦੀ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਝਾਕਿਆ ।”ਕੀ ਹੋਈਆਂ ਮਨਜੀਤ ?” ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।ਮਨਜੀਤ ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਦੇਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੋਢੇ ਲੱਗਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਚ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਸਾਰਾ ਗੁਬਾਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਇਆ। ਉਸਦੇ ਹਾਉਂਕਿਆ ਤੇ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਰੋਣੇ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਛਿੰਦੇ ਦਾ ਦਿਲ ਵੀ ਪਿਘਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਵਰਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਪੁੱਛਦਾ ਰਿਹਾ।”ਹਾਏ ਪਗਲੀ, ਦੱਸ ਤਾਂ ਸਹੀ ਹੋਇਆ ਕੀ ਏ” ਪਰ ਜੇ ਤਾਂ ਦਿਲ ਦੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਘਟੇ ਤਾਂ ਜ਼ੁਬਾਨ ਕੁਝ ਆਖੇ। ਦਿਲ ਤਾਂ ਸੂਈਆਂ ਨਾਲ ਵਿਨ੍ਹੀਆਂ ਪਿਆ ਸੀ।ਕਰੀਬ 15 ਮਿੰਟ ਰੋਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੇ ਸਾਹ ਕੁਝ ਸੂਤ ਆਏ। ਫਿਰ ਉਹ ਕੁਝ ਬੋਲਣ ਯੋਗ ਹੋਈ। ਤੇ ਰੋਂਦੇ ਰੋਂਦੇ ਹੀ ਸਾਰੀ ਵਿਥਿਆ ਕਹਿ ਸੁਣਾਈ।ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਛਿੰਦੇ ਦਾ ਕਾਲਜੇ ਨੂੰ ਧੱਕ ਪਈ। ਉਸ ਵਰਗੇ ਉੱਚੇ ਲੰਮੇ ਗੱਬਰੂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵੀ ਇੱਕ ਦਮ ਕੰਬਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਹੋਸ਼ ਹਵਾਸ਼ ਚ ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਮੰਜੇ ਨੂੰ ਟੋਹਦਾ ਹੋਇਆ। ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਮਨਜੀਤ ਵੀ ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਵੇਲ ਵਾਂਗ ਲਿਪਟੀ ਉਂਝ ਹੀ ਬੈਠ ਗਈ।ਤਿੰਨ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਨੇ ਉਮਰੋਂ ਲੰਮੇ ਵਕਫ਼ੇ ਪਾ ਦਿੱਤੇ।ਐਸਾ ਮੋੜ ਸੀ ਜਿਥੇ ਕਿਧਰੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਕੀ ਕਰਨ ਕੁਝ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਕੂਹਣੀ ਮੋੜ ਇਨਸਾਨ ਕੋਲੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਜੀਅ ਲੈਣ ਦਾ ਹੱਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਖੋਹ ਲੈਂਦੇ ਸਗੋਂ ਮਰ ਹੀ ਜਾਣ ਦਾ ਰਾਹ ਵੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।ਕਈ ਵਿਚਾਰਾਂ ਹੋਈਆਂ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਇਹ ਵੀ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਦੌੜ ਜਾਈਏ। ਐਡੀ ਵੱਡੀ ਦੁਨੀਆਂ ! ਕਿਸਨੂੰ ਲੱਭਿਆ ਜਾਣਾ। ਪਰ ਅਗਲੇ ਪਲ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਉੱਤੇ ਅਕਲ ਭਾਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਮੇਹਣੇ ,ਬਾਪੂ ਦੀ ਵਿਕਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ,ਮਾਂ ਦਾ ਭੋਲਾ ਭਾਲਾ ਚਿਹਰਾ ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਆ ਜਾਂਦਾ।ਕਾਸ਼ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਹਿਲਾਂ ਗੱਲ ਖੋਲ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ! ਪਰ ਬਿਨਾਂ ਪੱਕੇ ਪੈਰੀਂ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੇ। ਛਿੰਦਾ ਖੁਦ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਚ ਉਲਝ ਰਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਸਾਕ ਦੇਣਾ ਕੋਈ ਬੇਜ਼ਮੀਨਾ ਵੀ ਹਤੱਕ ਮੰਨਦਾ।ਕਿਵ਼ੇਂ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੁੱਟ ਮੱਚੀ ਏ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ,ਅਮੀਰ ਅਮੀਰ ਹੋਈ ਜ਼ਾ ਰਿਹਾ ਗਰੀਬ ਕੋਲ ਜੋ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਵਿਕ ਰਿਹਾ। ਸਿਰਫ਼ ਜਾਇਦਾਦ ਨਹੀਂ।ਉਸਦੇ ਤਾਂ ਸੁਪਨੇ ਵੀ ਨਿਲਾਮ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।ਪੈਸੇ ਤੇ ਜਾਇਦਾਦ ਨਾਲ ਹੀ ਬੰਦੇ ਦੀ ਕੀਮਤ ਬਚੀ ਏ ਆਪ ਤੇ ਬੰਦਾ ਜ਼ੀਰੋ ਹੈ।ਉਹ ਵੀ ਹਲੇ ਜ਼ੀਰੋ ਸਨ। ਹੁਣ ਇਸੇ ਨੂੰ ਭੁਗਤ ਰਹੇ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਆਏ, ਇਸ ਭੂਚਾਲ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਵੱਖ ਹੋਣ ਦੇ ਇਸ ਖਿਆਲ ਨਾਲ ਹੀ ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਮੰਜੇ ਤੇ ਵਿਛ ਗਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਸਿੱਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਐਨੇ ਮਜਬੂਤ ਜਿਸਮ ਤੇ ਦਿਲ ਵਾਲੇ ਸਖਸ਼ ਨੂੰ ਰੋਂਦਿਆਂ ਵੇਖ ਮਨਜੀਤ ਫਿਰ ਤੋਂ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਕਿੰਨਾ ਟੈਮ ? ਅਖ਼ੀਰ ਰੋਂਦਿਆਂ ਰੋਂਦਿਆਂ ਹੰਝੂ ਮੁੱਕ ਗਏ।ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਇੰਝ ਹੀ ਲਿਪਟੇ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਲੇਟੇ ਰਹੇ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਲ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਏ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਮਿਲੇ ਸੀ,ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਿਤਾਇਆ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਲ, ਇਸੇ ਕਮਰੇ ਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ,ਉਸਦਾ ਚਾਅ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਦੇ ਸਭ ਪਲ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੇ ਰਹੇ।ਕਹਿੰਦੇ ਆਦਮੀ ਦੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਉਸਦੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਹੁਸੀਨ ਪਲ ਉਸਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਚ ਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਗੱਲ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਟੁੱਟਣ ਜਾਂ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵੇਲੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹੀ ਹੀ ਸੱਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹਰ ਨਿੱਕੇ ਤੋਂ ਨਿੱਕਾ ਪਲ ਯਾਦਾਂ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਚ ਫੇਰਾ ਪਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹੋ ਗੱਲ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਤੇ ਲਾਗੂ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਲੰਘੇ ਵਕਤ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜਿਉਂ ਰਹੇ ਸੀ। ਮੁੜਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਯਾਦਾਂ ਵੀ ਫਰੋਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਣਾ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ।ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਦੋਵੇਂ ਸਿਰਫ ਯਾਦਾਂ ਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਗਵਾਚਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ।ਦਿਲ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹ ਨੇ ਜਿਸਮਾਂ ਚ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਹਲਚਲ ਮਚਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਗਰਮ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚੋ ਗਰਮੀ ਸਿਮਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਕੋਸੇ ਸਾਹ ਇੰਝ ਲਗ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਧੂਣੀ ਸੇਕ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਇਸ ਗਰਮੀ ਨੇ ਜਦੋਂ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ ਖਿੱਚਿਆ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬੁੱਲਾਂ ਨੇ ਬੁੱਲਾ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਨਾ ਵਿਛੜਨ ਦਾ ਪ੍ਰਣ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਹੋਣ। ਤੇਜ਼ੀ ਸੀ ਕਾਹਲ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਨਾ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲੀ ਪਿਆਸ ਸੀ। ਹੱਥ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਕੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਚ ਗੁਆਚ ਗਏ ਸੀ।ਜਿਹੜੇ ਲੱਭੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜ਼ਾ ਸਕਦੇ ਸਿਰਫ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਕਿਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਲ ਲਈ ਕਿਤੇ। ਛਿੰਦਾ ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਚ ਉੱਠ ਕੇ ਉਹਦੇ ਪੂਰੇ ਬਦਨ ਉੱਪਰ ਫ਼ੈਲ ਗਿਆ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲੋਂ ਉਹ ਦੂਣਾ ਨਾ ਸਹੀ ਡੇਢ ਗੁਣਾ ਜਰੂਰ ਸੀ।ਪਰ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਲਚਕ ਨੇ ਉਹਦੇ ਸਖਤ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਵੇਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਵਲ੍ਹ ਲਿਆ ਸੀ। ਸੰਗ-ਸ਼ਰਮ ਉਹਨਾਂ ਚ ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਚ ਕਦੋਂ ਦੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਿਆ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਉਸ ਉੱਪਰ ਢੱਕ ਕੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕਿਆ।ਕੁਰਬਾਨ ਹੋ ਜਾਣ ਲਈ ਆਮਦਾ ਇੱਕ ਨਸ਼ਾ ਸੀ, ਪਰ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਘੇਰਿਆ ਨਾਲ ਹੀ ਮੁੜ ਉਸਦੇ ਖਿਆਲ ਬਦਲ ਗਏ।ਛਿੰਦੇ ਦਾ ਆਪਣਾ ਸਰੀਰ ਇੱਕ ਦਮ ਝੂਠਾ ਪੈ ਗਿਆ।ਉਹ ਬੁੜਬੁੜਾਇਆ ,” ਇਹ ਸਭ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ,ਹੁਣ ਤੋਂ ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਅਮਾਨਤ ਹੋ ਗਈ ਏਂ, ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ! “ਇੱਕ ਦਮ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਸੌ ਘੜੇ ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਦਮ ਉਹ ਉੱਠੀ ਤੇ ਥੋੜਾ ਦੂਰ ਹੋਕੇ ਬੈਠ ਗਈ।ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਮੁਲਾਕਾਤ ਉਸ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਯਾਦਗਾਰ ਵੀ ਰਹਿੰਦੀ ਪਰ ਮੰਗਣੀ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਇੰਝ ਕਰ ਲੈਣ ਦਾ ਪਾਪ ਵੀ ਮਨ ਤੇ ਬੋਝ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਇਸ ਸਖਸ਼ ਲਈ ਤਾਂ ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਪਰਾਈ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਸਦੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਰੁਪਈਆ ਕਿਸੇ ਹੱਥ ਧਰਕੇ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਹੀ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਜਿਹੀ ਛਾ ਗਈ। ਦੋਵੇਂ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਹੁਣ ਰੋਣ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਲੰਘੇ ਵਕਤ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬੈਠੇ ਤੇ ਅਣਜਾਣ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਹਾਲ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ।ਫਿਰ ਘਰ ਮੁੜਨ ਦੀ ਮਨਜੀਤ ਅੰਦਰ ਕਾਹਲ ਮੱਚ ਗਈ। ਫਟਾਫਟ ਦੋਵੇਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਮ ਦੇ ਘਰ ਆਏ।ਵੈਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਹੀ ਕੀਤੀ।ਸਭ ਜਜ਼ਬੇ ਪੱਥਰ ਜਿਹੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਜਜ਼ਬਾਤ ਬਚਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਵਲੈਤਣ ਹੋ ਜਾਣ ਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਪੜਾਅ ਸੀ।ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਛਿੰਦਾ ਉਹਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਜਰੂਰ ਘੁੰਮ ਜਾਂਦਾ। ਬਾਰ ਬਾਰ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਅਮਾਨਤ ਸਮਝ ਕੇ ਇੱਕ ਪਲ ਚ ਹੀ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਜਾਣਾ ਉਹਦੇ ਲਈ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਮਨ ਚ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਾਨ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਮੁੱਹਬਤ ਚ ਇਹ ਅਸੂਲ ਕਾਇਮ ਸਨ।ਜਦੋਂ ਤਾਂਈ ਉਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।ਉਸਦੇ ਨਾਨਕੇ ਤੋਂ ਢੇਰ ਪਰਾਉਣੇ ਆਏ ਹੋਏ ਸੀ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਇੰਝ ਹੀ ਗੁਜਰਨ ਵਾਲੇ ਸੀ।ਮੁੜ ਕਦੇ ਛਿੰਦਾ ਦਿਖਾਈ ਦੇਵੇਗਾ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ,ਕਦੇ ਉਸਦੀ ਯਾਦ ਮੁੜ ਫੇਰਾ ਪਾਏਗੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ। ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਤਾ ਉਸਦਾ ਮਨ ਇੰਝ ਹੌਲਾ ਫੁੱਲ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਦਿਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਕਬਰਾਂ ਚ ਦਬਾ ਕੇ ਆ ਚੁੱਕਾ ਹੋਏ। ਬਾਕੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਤਿੱਖੀ ਜਿਹੀ ਚੀਸ ਜੋ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਠਦੀ ਸੀ,ਜਦੋਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਸੁਪਨੇ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਘਬਰਾ ਕੇ ਅੱਖ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀ, ਸੁਪਨਾ ਇੰਝ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਚ ਛਿੰਦੇ ਤੋਂ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਖੋਹ ਕੇ ਲਿਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਦਿਨ ਨਾਲ ਇਹਦੀ ਤੀਬਰਤਾ ਘੱਟਦੀ ਗਈ …..ਆਪਣੇ ਜਿੰਮੇ ਪਈ ਪਹਾੜ ਜਹੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਥੱਲੇ ਉਹ ਬਰਫ਼ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਵਲੈਤ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ….ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਜ਼ੋਰਾਂ ਤੇ ਸੀ।Instagram ਤੇ ਫੋਲੋ ਕਰੋ www.instagram.com/Harjot.Di.Kalam

ਗੱਜਣ ਸਿਉਂ ਨੇ ਪਟਵਾਰੀ ਤੋਂ ਫ਼ਰਦ ਕਢਵਾ ਲਈ ਤੇ ਲਿਆ ਕੇ ਆੜਤੀਏ ਦੇ ਮੁਨੀਮ ਕੋਲ ਧਰ ਦਿੱਤੀ। ਜ਼ਮੀਨ ਉੱਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਮਾਲਿਕਨਾ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿਨ੍ਹੇ ਪੈਸੇ ਗੱਜਣ ਮੰਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸਤੋਂ ਇਹੋ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੁੜ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋ ਇਹ ਛੁਡਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ। ਆੜਤੀਆ ਖੁਦ ਜ਼ਮੀਨ ਵੀ ਵੇਖ ਚੁੱਕਾ ਸੀ,ਫ਼ਸਲ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਮੰਗਵਾ ਦਿੱਤਾ ਨਾਲ ਲੱਡੂ ਵੀ ਅਖੇ ਕੁੜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਪੱਕਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਇਹ ਤਾਂ ਬਣਦਾ ਹੀ ਹੈ।ਢਾਈ ਰੁਪਏ ਸੈਂਕੜਾ ਵਿਆਜ ਦੀ ਲਿਖਤ ਪੜ੍ਹਤ ਲਾ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਦੋ ਲੱਖ ਦਾ ਚੈੱਕ ਕੱਟਕੇ ਹੱਥੀਂ ਧਰ ਦਿੱਤਾ।ਸਿੱਧੀ ਹੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵੇਚਣ ਨਾਲ਼ੋਂ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਤਰੀਕਾ ਸਹੀ ਜਾਪਦਾ ਸੀ।ਫ਼ਸਲ ਨਾਲ ਜਿੰਨਾ ਵਿਆਜ ਉੱਤਰੀ ਜਾਊਗਾ ਠੀਕ ਬਾਕੀ ਵਾਧਾ ਘਾਟਾ ਹੋਈ ਜਾਊ। “ਜੇ ਸਾਲ ਚ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਸਭ ਰੋਣੇ ਧੋਣੇ ਘਾਟੇ ਵਾਧੇ ਪੂਰੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ।”ਬੈਂਕ ਚ ਚੈੱਕ ਲਾ ਕੇ ਉਹਨੇ 20 ਕੁ ਹਜ਼ਾਰ ਖਰਾ ਕੀਤਾ। ਬਾਕੀ ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਰੀਕ ਦੱਸ ਕੇ ਬੈਂਕ ਮੈਨਜਰ ਨੂੰ ਕੈਸ਼ ਲਈ ਆਖ ਦਿੱਤਾ। ਛੋਟੀ ਬ੍ਰਾਂਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕੈਸ਼ ਡਿਮਾਂਡ ਤੇ ਹੀ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਸੀ।ਜਿਥੇ ਜਿਥੇ ਸੌਦੇ ਪੱਤੇ ਖਰੀਦਣੇ ਸੀ ਉਹਨੇ ਖਰੀਦੇ ਤੇ ਘਰ ਭਿਜਵਾਉਣ ਲਈ ਆਖ ਦਿੱਤਾ।ਹਲਵਾਈ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਟੈਂਟ ਵਾਲੇ ਤੱਕ ਸਭ ਨੂੰ ਸਾਈ ਫੜਾਉਂਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ।ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੇ ਸੂਟਾਂ ਦੀ ਲਿਸਟ ਸੁਨਿਆਰੇ ਨੂੰ ਸੋਨਾ ਘੜਾਈ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਹਿਸਾਬ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਜੇਬ ਚ ਮਸੀ ਪੰਜ ਕੁ ਸੌ ਬਾਕੀ ਬਚਿਆ।ਪਰ ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਚ ਉਹਨੇ ਬਹੁਤੇ ਕੰਮ ਭੁਗਤਾ ਲਏ ਸੀ। ਹੁਣ ਬਲਵੰਤ ਜਾਣੇ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ। ਉਹਦੀ ਇਹੋ ਸਮਝ ਸੀ।…………ਬੰਨ੍ਹੇ ਦਿਨ ਤਾਂ ਆ ਖੜ੍ਹਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸਾਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।ਦਿਨਾਂ ਚ ਹੀ ਘਰ ਦਾ ਸੂਰਤ ਹਾਲ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ।ਭੰਨ ਤੋੜ ਜਿਥੇ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਨਵੇਂ ਬਾਥਰੂਮ ਬਣੇ, ਰਸੋਈ ਚ ਜੋ ਥੋੜੀ ਘਾਟ ਵਾਧ ਲਗਦੀ ਸੀ ਦਰੁਸਤ ਕੀਤਾ। ਰੰਗ ਰੋਗਨ ਹੋਇਆ, ਦਰਵਾਜੇ ਤਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਕੁੰਡੇ ਜਿੰਦੇ ਅੜਦੇ ਕੀਤੇ ਗਏ। ਘਰ ਦੀ ਕਾਇਆ ਕਲਪ ਹੋ ਗਈ। ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਹੱਥੋਂ ਇੰਝ ਫਿਸਲ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਬੁੱਕ ਚ ਪਾਣੀ ਭਰਿਆ ਹੋਵੇ।ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਗੱਜਣ ਗੁਰਬੇਜ਼ ਤੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸਪੈਸ਼ਲ ਕਾਰ ਕਰਕੇ ਗਏ ਤੇ ‘ਨਕਦੀ’ ਦਾ ਦੇਣ ਲੈਣ ਮੁਕਾ ਆਏ.ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਨਕਦੀ ਦੇਕੇ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸੌ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸੁਣਨੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਕਦੋੰ ਕਾਮਰੇਡ ਉੱਠ ਕੇ ਰੰਗ ਚ ਭੰਗ ਪਾ ਦੇਵੇ ਤੇ ਕਿਧਰੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਹੀ ਨਾ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸੋਚਦੇ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਚ ਭੰਗ ਪਾਉਣ ਦਾ ਐਵੇਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਮਿਲਦਾ।ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਵਟਣਾ ਮਲਦੀ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਰੰਗ ਤੇ ਰੂਪ ਹੋਰ ਵੀ ਨਿੱਖਰ ਆਇਆ ਸੀ। ਲਾਲ ਸੂਹੇ ਜੋਡ਼ੇ ਵਿੱਚ ਤੇ ਵਲੈਂਤੋਂ ਆਏ ਮੇਕਅੱਪ ਦੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਨਿਖਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਵਿਚੋਲੇ ਹੱਥ ਖ਼ਾਸ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਫਰਮਾਇਸ਼ ਤੇ ਇਹ ਸਮਾਨ ਉਸ ਕੋਲ ਪੁੱਜਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਰੂਪ ਦੀ ਚਮਕ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਸੀ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਉਦਾਸੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਡੂੰਘੇ ਘੇਰੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ। ਕੁੜੀਆਂ ਪੁੱਛਦੀਆਂ ,” ਤੈਨੂੰ ਚਾਅ ਨਹੀਂ ,ਤੂੰ ਵਲੈਤ ਜਾ ਰਹੀ ਏ ,ਇਸ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ੍ਹਨ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਕੁੜੀ ਹੋਵੇਂਗੀ “.ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਸੇਕ ਨਿੱਕਲਦਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਸੁਪਨੇ ਮਾਰ ਕੇ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ੍ਹ ਜਾਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ।ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ।ਕੁੜੀਆਂ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਘਰਵਾਲੇ ਭਾਵ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਸ਼ਿਫ਼ਤਾਂ ਕਰਦੀਆਂ। ਉਹਦਾ ਰੰਗ ਰੂਪ ,ਕੱਦ ਕਾਠ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਤਸਵੀਰ ਵਿੱਚੋ ਡੁੱਲ੍ਹ ਡੁੱਲ੍ਹ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਪੂਰਾ ਸੂਰਾ ਪੰਜਾਬੀ ਨੌਜਵਾਨ ਸੀ ,ਜਿਸਦੀ ਜੋੜੀ ਪੂਰੀ ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਜਚਦੀ ਸੀ।ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਮਖੌਲ ਕਰਦੀ।,” ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਕਿ ਇਹ ਬਾਹਰਲੇ ਪਿਆਰ ਵੀ ਅਲੱਗ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ” ਡਾਰਲਿੰਗ ” ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ “।”ਡਾਰਲਿੰਗ ਦਾ ਮਤਲਬ ਪਿਆਰੀ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ “”ਫਿਰ ਹੋਰ ਕੀ ਆਖਦੇ ਹਨ ਪਿਆਰ ਚ “”ਹੋਰ ਜੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਆਖਦੇ ਹਨ ‘ਸਵੀਟਹਾਰਟ’.” “ਅੱਛਾ,ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ ਮਨਜੀਤ ਚਰਨਜੀਤ ਦੀ ‘ਸਵੀਟਹਾਰਟ’ ਹੈ.”ਬਾਕੀ ਕੁੜੀਆਂ ਚ ਹਾਸਾ ਮੱਚ ਜਾਂਦਾ। ਮਨਜੀਤ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲੈਂਦੀ । ਹੋਰ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਤਨੋਂ ਮਨੋ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸਿਵਾਏ ਕੋਈ ਰਾਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।”ਇੱਕ ਗੱਲ ਹੋਰ ਏ,ਮੈਨੂੰ ਫੌਜਣ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ,ਕਿ ਇਹ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਲੋਕ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਚੁੰਮਦੇ ਹਨ,ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਅਖੇ ਫ਼੍ਰੇਂਚ ਕਿੱਸ ਕਹਿੰਦੇ “।ਬਾਕੀ ਕੁੜੀਆਂ ਹਾਅ ਕਹਿਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀਆਂ, ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਕੁਝ ਬੋਲੇ,ਪਰ ਉਹਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਇਹੋ ਕਿਹਾ।”ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਹੋਊ ਦੱਸ ਦਿਆਂਗੀ ,ਮੈਨੂੰ ਹਲੇ ਕੀ ਪਤਾ , ਨਾਲੇ ਤੇਰੀ ਫੌਜਣ ਭਾਬੀ ਫੌਜੀ ਦੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਗੱਲ ਵੀ ਦੱਸਦੀ ਏ ਕੇ ਤੂੰ ਬੱਸ ਚੁਰਚੁਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਕਰਨ ਜਾਂਦੀ ਐ,ਬੇਸ਼ਰਮ ਨਾ ਹੋਵੇ।”ਦੱਸਣ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ।ਪਰ ਉਹ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਨਾ ਹਟੀ।”ਲਏ ਸਾਡੇ ਲਈ ਤਾਂ ਭਾਬੀਆਂ ਹੀ ਇਹ ਕੁਝ ਸਿਖਣ ਲਈ ਨੇ,ਨਹੀਂ ਸਾਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਲੱਗਣਾ ਕਿ ਵਿਆਹ ਦੀ ਮਗਰੋਂ ਕੀ ਹੁੰਦਾ।””ਐਨੀਂ ਹੀ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਅੱਗ ਏ ਤਾਂ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਆਖਦੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈ”ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਹਾਸੀ ਮਚੀ।ਪਰ ਉਹ ਕੁੜੀ ਫਿਰ ਵੀ ਨਾ ਹਟੀ।ਚਮਕੀਲਾ ਗੁਣਗੁਨਾਉਣ ਲੱਗੀ।”ਹਾਏ ,ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਕਰਦਾ,ਬੇਬੇ ਨਾ ਮੰਨਦੀ ਮੇਰੀ “.ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪਰਸਿੰਨੀ ਆ ਕੇ ਨਾ ਹਟਾਉਂਦੀ ਵਿਆਹ ਤੱਕ ਇੰਝ ਹੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮਹਿਫਲ ਲਗਦੀ, ਗੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ,ਗੀਤ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ। ਅੱਧੀ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਰੋਟੀਆਂ ,ਦੁੱਧ ,ਚਾਹ ਵਰਤਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।ਵਿਆਹ ਧੂਮਧਾਮ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋਇਆ।ਜਿਵੇਂ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਗਿਣਤੀ ਦੀ ਬਰਾਤ ਸੀ।ਆਉਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲਣੀ ਹੋਈ। ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਕੰਬਲ ਵੰਡੇ ਗਏ। ਨਾਲ ਹੀ ਜਿਹਨੂੰ ਜਿਹਨੂੰ ਮੁੰਦਰੀ ਪਾਉਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।ਰਿਬਨ ਕਟਾਈ ਮਗਰੋ ਚਾਹ ਪਿਲਾਈ ਗਈ।ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਫਰਮਾਇਸ਼ ਦੀ ਹਰ ਮਿਠਿਆਈ ਤੇ ਆਈਟਮ ਬਣਵਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਆਨੰਦ ਕਾਰਜ ਮਗਰੋਂ ਘਰੇ ਆ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦੇਣ ਲੈਣ ਸਮੇਟ ਕੇ ਕਾਰਾਂ ਚ ਤੁੰਨ ਦਿੱਤਾ। ਭੂਆ ਤੇ ਉਸਦੀ ਕੁੜੀ ਮੂਹਰੇ ਮੁਖਤਿਆਰ ਸਨ। ਬਾਪ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਭੂਆ ਆਖਦੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਹਾਂ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਈ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਚਾਚੇ ਤਾਏ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਫੌਜੀ ਬੈਂਡ ਵਾਜੇ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਪੂਰਾ ਖਿਲਾਰਾ ਪਾ ਰਹੇ ਸੀ।ਮੋਨਿਆਂ ਨੇ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਬਾਕੀਆਂ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਚ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ ਝੰਡੇ ਵਾਲੇ ਰੁਮਾਲ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਜਰੂਰੀ ਹੋਏ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਹੈ।ਰੋਟੀ ਮਗਰੋਂ ਬਰਾਤ ਦੀ ਰਵਾਨਗੀ ਹੋਈ। ਇਹੋ ਵੇਲਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਰੋ ਸਕੀ।ਇਸ ਰੋਣੇ ਚ ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੋਂ ਵਿਛੜ ਜਾਣ ਦਾ ਗਮ ਤਾਂ ਸੀ ਉਸਤੋਂ ਭਾਰੀ ਗਮ ਸੀ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਬਿਖਰ ਜਾਣ ਦਾ। ਬੱਸ ਭਰਾ ਦੇ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਰੋਈ ਜਿਸਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਕਾਠੀ ਮਾਰ ਲਈ ਸੀ।ਉਸੇ ਦਿਨ ਮੁੜਦੀ ਗੱਡੀ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਨਿਭਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਮਨਾਲੀ ਹਨੀਮੂਨ ਦਾ ਪਲੈਨ ਸੀ । ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਵਾਪਸੀ ਦਾ।ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਗੱਡੀ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਚ ਬਹੁਤੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਨਾ ਉਹਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਬੋਲਦਾ ਸੁਣਿਆ। ਗੱਡੀ ਦੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਇੱਕ ਭਾਨ ਲੁੱਟਣ ਨੂੰ ਖੜ੍ਹੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਚਪੇੜ ਕੱਢ ਮਾਰੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ “ਚਰਨਜੀਤ ਵੇਡਜ ਮਨਜੀਤ ” ਵਾਲੇ ਪੋਸਟਰ ਨੂੰ ਕਾਰ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਤੋਂ ਲਾਹੁਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਚ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਤੇ ਝਰੀਟ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਭਾਵੇ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਪਰ ਦਿਲ ਚ ਵੱਜਦਾ ਤੀਰ ਉਹਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਭਾਅ ਗਿਆ ਸੀ।ਉਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਇਹ ਪੋਸਟਰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਅਜੇ ਪੰਜਾਬ ਚ ਇਹ ਰਿਵਾਜ਼ ਆਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਚ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਚਰਨਜੀਤ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੋਲਦੇ ਹੋਏ ਸੁਣਿਆ ਸੀ।ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹ ਨੂੰ ਟੱਪਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਉਹ ਅੱਜ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਹੋਵੇ।ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ 22 ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤੇ ਸਮਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਚ ਕੁਝ ਘੜੀਆਂ ਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਪਰਾਇਆ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਨਵੀਂ ਤੇ ਅਣਜਾਣ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਵਾਹ ਵਾਸਤਾ ਸੀ। ਔਰਤ ਹੋਣਾ ਕਿੰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ ਸਮਝ ਕੇ ਬਾਈ ਸਾਲ ਸੰਵਾਰਿਆ ਉਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੁਣ ਉਮਰ ਭਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਘਰ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਪੈਣਾ। ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਤੇ ਜਿਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਬਾਰੇ ਉਹਨੂੰ ਭੋਰਾ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ।ਸੋਚਦੀ ਹੋਈ ਹੀ ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਛੁੱਟਦੇ ਜਾਂਦੇ ਖੇਤਾਂ ਤੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਨੂੰ ਤੱਕ ਰਹੀ ਸੀ।ਇੰਝ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਰੁੱਖ ਤੇ ਖੇਤ ਨਾ ਹੋਣ ਸਗੋਂ ਉਹਦੇ ਬੀਤੇ ਪਲ ਹੋਣ ਜੋ ਪਿੱਛੇ ਛੁੱਟ ਰਹੇ ਹੋਣ।…………….ਜਲੰਧਰ ,ਕੋਠੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਘਰ ਗਿਣਵੇਂ ਚੁਣਵੇਂ ਹੀ ਬੰਦੇ ਬਚੇ ਸੀ।ਵਿਚੋਲੇ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਹੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਓਥੇ ਤੱਕ ਗਈ ਸੀ।ਕੋਠੀ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਸਜਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਗਈ ਰਾਤ ਤੱਕ ਬਾਕੀ ਬਚੇ ਲੋਕ ਨੱਚਦੇ ਰਹੇ। ਗਿਣਵੇਂ ਚੁਣਵੇਂ ਲੋਕਾਂ ਚ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ।ਸਿਵਾਏ ਪਾਣੀ ਵਾਰਨ ਤੋਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਸਮੋਂ ਰਿਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੈਰਾਨੀ ਭਰੀ ਲੱਗੀ। ਉਹ ਖੁਦ ਥੱਕ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਤੇ ਅਰਾਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।ਇਸ ਲਈ 8 ਕੁ ਵਜੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਗਈ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ ਵੀ ਨਾ ਕੀਤਾ।ਉਹਨੂੰ ਉਸਦਾ ਕਮਰਾ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਪੂਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਕਮਰਾ ਫ਼ਿਲਮੀ ਅੰਦਾਜ਼ ਚ ਸਜਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਗੁਬਾਰੇ,ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ, ਸੈਂਟ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੀ।ਰਾਜੇ ਰਾਣੀਆਂ ਵਰਗਾ ਵੱਡਾ ਪਲੰਘ ਸੀ।ਆਪਣੇ ਭਾਰੀ ਭਰਕਮ ਲਹਿੰਗੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਉਹ ਉਸ ਵੱਡੇ ਪਲੰਘ ਦੇ ਇੱਕ ਨਿੱਕੇ ਕੋਨੇ ਚ ਗਰਮ ਕੰਬਲ ਨੂੰ ਲਪੇਟ ਕੇ ਲੇਟ ਗਈ। ਸੌਣ ਲਈ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਐਨੀਂ ਕੁ ਜਗ੍ਹਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।

ਵਿਆਹ ਦੀ ਭੱਜ ਦੌੜ ਮਗਰੋਂ ਅੱਜ ਮਸੀਂ ਹੀ ਉਹ ਨੀਂਦ ਦੀ ਆਗੋਸ਼ ਚ ਪਹੁੰਚੀ ਸੀ।ਪਿੰਡੇ ਨਾਲ ਕੰਬਲ ਦੇ ਲਿਪਟਦੇ ਹੀ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਸੌਂ ਗਈ। ਸੌਂਦੇ ਹੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਰੰਗੀਨ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਗੁਆਚ ਗਈ।ਸੁਪਨੇ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਤੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਡੇ ਭੂਤ,ਸਾਡੇ ਵਰਤਮਾਨ ਤੇ ਸਾਡੇ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਦੇਖੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਥਾਂ ਮੇਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।ਛਿੰਦਾ ਉਸਦਾ ਬੀਤਿਆ ਵੇਲਾ ਸੀ, ਚਰਣੀ ਉਸਦਾ ਵਰਤਮਾਨ,ਉਸਦੇ ਮਨ ਦੇ ਚਾਅ ਉਸਦਾ ਭਵਿੱਖ ਸਨ।ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਤੇ ਛਿੰਦਾ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਗੁਆਚੇ ਇੱਕ ਅੱਧ ਹਨੇਰੇ ਕਮਰੇ ਚ ਲੇਟੇ ਹੋਏ ਹਨ।ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਬੇਖ਼ਬਰ, ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ,ਪਹਿਚਾਣਦੇ ਹੋਏ ਹਰ ਸਫ਼ਰ ਹਰ ਮੰਜਿਲ ਨੂੰ ਉਲੰਘ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਸਦੇ ਪਿੰਡੇ ਤੋਂ ਸੁਹਾਗ ਦੀਆਂ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ,ਉਸਦਾ ਲਾਲ ਸੂਹਾ ਲਹਿੰਗਾ, ਉਸਦੇ ਹੱਥੀ ਪਾਇਆ ਚੂੜਾ,ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਸੁਹਾਗ ਦਾ ਟਿੱਕਾ ਸਭ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਛਿੰਦੇ ਨੇ ਆਪ ਉਤਾਰਿਆ। ਇੰਝ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਿ ਜਿਥੋਂ ਵੀ ਕੁਝ ਉਤਾਰਦਾ ਓਥੇ ਉਤਾਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇ ਉਤਾਰਨ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਆਪਣੇਹੱਥ ਨਾਲ ਨਿਸ਼ਾਨ ਖਤਮ ਕਰਦਾ, ਫਿਰ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਚੁੰਮਦਾ ਫਿਰ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕਦਾ।ਉਹ ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੀ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਲੈਂਦੀ। ਅੱਖਾਂ ਹਟਦੇ ਹੀ ਫਿਰ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕਦੀ। ਇੰਚ ਇੰਚ ਤੋਂ ਸ਼ੂਰੁ ਹੋਇਆ ਉਸਦਾ ਜਿਸਮ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪਰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਪਰਦਾ ਸੀ ਬੱਸ ਸੰਗ ਦਾ ਪਰਦਾ ਸੀ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਵੇਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਉਸਦਾ ਰੰਗ ਘੁਲ਼ ਗਿਆ ਸੀ।ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਲੱਗੀ ਮਹਿੰਦੀ ਦਾ ਰੰਗ ਹੋਰ ਸੂਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।ਜਿਵੇਂ ਉਸਦਾ ਭਾਰ ਵੱਧ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜਿਵੇਂ ਉਹਦਾ ਜਿਸਮ ਸਫੇਦ ਨਹੀਂ ਅੱਗ ਚ ਤਪੇ ਲੋਹੇ ਵਾਂਗ ਤਪਣ ਲੱਗਾ ਹੋਵੇ।ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਹੁਣੇ ਬਾਹਰ ਡਿੱਗ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਵੇ,ਸੀਨੇ ਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਹੀ ਅੜਕ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। #HarjotDiKalam ਤਦੇ ਉਸਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਖੜਾਕ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲਗਦੀ ਪਰ ਡਰ ਜਰੂਰ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਡਰ ਛਿੰਦੇ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਵੀ ਉੱਤਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਲੂਕਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਕੰਬਲ ਚ ਇੰਝ ਲੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਸਿਰਹਾਣਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਸਿਰਹਾਣੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।ਤਦੇ ਅਚਾਨਕ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁਲ੍ਹਦਾ ਹੈ। ਮਗਰ ਇੱਕ ਤੇਜ਼ ਰੋਸ਼ਨੀ ਹੈ।ਉਹ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੀ ਕੌਣ ਹੈ। ਬੱਸ ਸਿਰਹਾਣੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਸੁੱਤੇ ਹੋਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਅੱਖਾਂ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਘੁੱਟਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਹੋਰ ਵੀ ਤੇਜ਼ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਡਰ ਕਰਕੇ ਹੈ। ਪੈਰ ਦਾ ਖੜਾਕ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਵਧਦਾ ਹੈ।ਉਸਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਉਸਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਆ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ ਹੈ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹਨੂੰ ਡਰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਤੇ ਉਹ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟੇ ਛਿੰਦੇ ਵੱਲ ਨਾ ਤੱਕ ਲਵੇ। ਉਹ ਜੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟਦੀ ਹੈ।ਪਰ ਡਰ ਨਾਲ ਸਾਹ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਦਮ ਉੱਠਦੀ ਹੈ।ਸਿਰਹਾਣੇ ਚਰਨਜੀਤ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ।ਉਹ ਅੱਧ ਡਰੀ ਅੱਧ ਚੁੱਪ ਪਸੀਨੇ ਚ ਭਿੱਜੀ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕਦੀ ਹੈ। ਸਿਰਹਾਣੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦੀ ਹੈ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਬਿਲਕੁੱਲ ਚੁੱਪ।ਸਮਝਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਜੋ ਸੀ।ਦਿਮਾਗ ਕੁਝ ਪਲ ਚ ਥਾਂ ਸਿਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।ਚਰਨਜੀਤ ਉਸਦੇ ਇੰਝ ਡਰਕੇ ਉੱਠ ਬੈਠਣ ਤੋਂ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਬਦਲਦੇ ਰੰਗ ਦੇਖਕੇ ਕੁਝ ਬੁਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਭਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਫੜਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਚਰਨਜੀਤ ਚ ਇਹੋ ਭਲੀ ਲੱਗੀ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਦੀ ਹਾਲਤ ਸਮਝੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਾਣੀ ਫੜਾਇਆ। ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ।”ਕੀ ਹੋਇਆ ਮਨਜੀਤ ,ਕੋਈ ਬੁਰਾ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ?” ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਭਾਬੀ ਨੇ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਥੋਂ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਰਗੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹਨ ਭਾਈ, ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਇਸ ਲਈ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਚੱਲੀਂ ।”ਨਹੀਂ,ਵੈਸੇ ਹੀ ਸ਼ਾਇਦ ਕਮਰੇ ਚ ਸਾਹ ਘੁੱਟ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁਲ੍ਹਦੇ ਹੀ ਤਾਜ਼ੀ ਹਵਾ ਨੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀ “।ਜਿਸ ਸੁਪਨੇ ਚ ਉਹ ਤੇ ਉਸਦਾ ਪਿਆਰ ਸੀ ਓਹਨੂੰ ਉਹ ਬੁਰਾ ਕਿਵੇਂ ਆਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲੱਗੇ ਸਿਰਹਾਣਾ ਉਸਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਛਿੰਦਾ ਹੀ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਆਖਕੇ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਪਿੱਛੇ ਹਟਕੇ ਬੈਠ ਗਈ।ਘੜੀ ਦੀ ਸੂਈ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ 11 ਵੱਜਣ ਵਾਲੇ ਸੀ। ਕਾਫ਼ੀ ਲੇਟ ਸੀ।ਚਰਨਜੀਤ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਨਾਈਟ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਸੀ।ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਕੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਜਗ੍ਹਾ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦੀ ਬਣਾਈ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਹਟਵਾਂ ਚਰਨਜੀਤ ਬੈੱਡ ਤੇ ਢੋਹ ਲਗਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਇੱਕ ਟੱਕ ਤੱਕਣ ਲੱਗਾ। ਇੰਝ ਤੱਕਦੇ ਵੇਖ ਉਹਨੇ ਨਜ਼ਰ ਝੁਕਾ ਲਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ।”ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ ਕਿ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਚ ਇੱਥੋਂ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਨੂੰ ਵੀ ਟੱਕਰ ਦੇ ਸਕਦੀਆਂ,ਸੱਚ ਕਹਾਂ ਤਾਂ ਤੈਥੋਂ ਵੱਧ ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬ ਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖੀ ਏ।”ਆਪਣੀ ਤਾਰੀਫ ਸੁਣ ਕੇ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਮੁੜ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਸਕਣ ਦਾ ਹੀਆ ਨਾ ਪਿਆ।ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ।ਫਿਰ ਉਹਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਵਿਚੋਲਣ ਨੇ ਆਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਚਰਨਜੀਤ ਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਜਰੂਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਏ।ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਦਾ ਸ਼ਗਨ ਹੁੰਦਾ।”ਤੁਸੀਂ ਬੈਠੋ, ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ।”ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖੇ ਓਥੋਂ ਉਠੀ ਰਸੋਈ ਚ ਗਈ।ਦੱਸੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸਭ ਕੁਝ ਮਿਲਾ ਕੇ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਲੈ ਕੇ ਆਈ।ਵਾਪਿਸ ਆਈ ਤਾਂ ਚਰਨਜੀਤ ਕੰਬਲ ਚ ਲਿਪਟਿਆ ਹੋਇਆ ਰਜ਼ਾਈ ਚ ਊਂਘ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਆਪਣੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਕਈ ਤਰੀਕੇ” ਸੁਣਿਓ , ਜੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਲਗਾ ਕੇ ਖੜਕਾ ਕੇ ਉਠਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ।ਅਖ਼ੀਰ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਹੀ ਬੁਲਾਇਆ।”ਚਰਨਜੀਤ” ਇੱਕ ਦਮ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲੀਆਂ,ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ, ਮੁਸਕਰਾਇਆ।”ਦੁੱਧ, ਕੋਸਾ ਹੀ ਹੈ, ਪੀਣ ਵਾਲਾ” ਆਖ ਕੇ ਉਹਨੇ ਅੱਖਾਂ ਝੁਕਾ ਲਈਆਂ।ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਗਲਾਸ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਬਾਂਹ ਪਕੜ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਖਿੱਚ ਲਿਆ।ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਥਾਂ ਸੀ ਉਸ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਸਰੀਰ ਅੱਧਾ ਚਰਨਜੀਤ ਤੇ ਹੀ ਝੁਕ ਹੀ ਗਿਆ। ਚਰਨਜੀਤ ਦਾ ਮੂੰਹ ਉਸਦੇ ਸੱਜੇ ਮੋਢੇ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਸੀ ਖੱਬੇ ਪਾਸਿਓਂ ਬਾਂਹ ਵਲ ਕੇ ਗਿਲਾਸ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪਕੜ ਲਿਆ ਉਹ ਵੀ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਿਕੰਜੇ ਚ ਜਕੜੀ ਗਈ। ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈ।ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਇੱਕ ਘੁੱਟ ਦੁੱਧ ਦੀ ਖੁਦ ਭਰੀ, ਦੂਸਰੀ ਘੁੱਟ ਉਸਨੂੰ ਭਰਾਈ।ਇੰਝ ਹੀ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕਰਦੇ ਹੋਏ,ਗਲਾਸ ਖ਼ਤਮ ਹੋਇਆ।ਗਿਲਾਸ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਰੱਖਕੇ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਤੋਂ ਵਾਲ ਹਟਾ ਕੇ ਉਹਦੇ ਗਲੇ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ ਟਿਕਾ ਕੇ ਰਗੜ ਕੇ ਸਾਫ਼ ਕੀਤੇ। ਤੇ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਤੇ ਫਿਰ ਕੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕੀਤਾ।”ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਥੱਕੀ ਹੋਈ ਹਾਂ,ਆਪਾਂ ਇਹ ਸਭ ਕੱਲ੍ਹ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ” ।ਮਨਜੀਤ ਕੋਈ ਵੀ ਬਹਾਨਾ ਲਗਾ ਕੇ ਬਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਝ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋ ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿ ਹੋ ਗਈ।”ਓਕੇ,ਐਜ ਯੂ ਵਿਸ਼” ਆਖ ਕੇ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਘੁਮਾਇਆ। ਤੇ ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ।” ਸੂਟ ਚੇਂਜ ਕਰ ਲਵੋ” ਆਖ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਇਸ ਵਿਵਹਾਰ ਦੀ ਭੋਰਾ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਉਹ ਉਠੀ ਤੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਚ ਗਈ।ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਕੀ ਸੀ ਪੂਰਾ ਕਮਰਾ ਸੀ,ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਟੱਬ ਸੀ, ਪੂਰਾ ਆਦਮ ਕੱਦ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਉਹਨੇ ਗਹਿਣੇ ਉਤਾਰੇ,ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ, ਛਿੰਦੇ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਮੁੜ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਘੁੰਮ ਗਿਆ।ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ। ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਲੱਗੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਦੋ ਪੁੜਾਂ ਚ ਪਿਸ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਕਦੋੰ ਇੱਕ ਪਾਸਾ ਹੋਏਗਾ। ਕਦੋੰ ਭੂਤ ਤੇ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਵਰਤਮਾਨ ਜੁਦਾ ਕਰੇਗਾ।ਉਹਨੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੇ,ਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਖੁਦ ਨੂੰ ਆਦਮ ਕੱਦ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਚ ਤੱਕਿਆ। ਸੱਚ ਸੀ,ਜੋ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਉਸ ਬਾਰੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਹੋਇਆ। ਫ਼ਿਲਮੀ ਐਕਟਰਰਸ ਨੂੰ ਮਾਤ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ ਉਸਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ।ਅਫਸੋਸ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸਦੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਸਦੀ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ।ਉਹ ਨਾਈਟ ਸੂਟ ਪਹਿਨ ਕੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆਈ। ਇਹ ਵੀ ਉਸ ਲਈ ਪਹਿਲਾ ਤਜਰਬਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਅਲੱਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਰਾਤ ਦੇ ਅਲੱਗ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦਾ ਮੌਕਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਟਰੈਕ ਸੂਟ ਵਰਗਾ ਇਹ ਪੈਂਟ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਪਾਈਆਂ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਚ ਸਪੋਰਟਸ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਟਰੈਕ ਸੂਟ ਸਿਰਫ ਗਰਾਉਂਡ ਚ ਜਾ ਕੇ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਸੀ ,ਸੰਗਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਜਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਦੀਆਂ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਤੋਂ ਡਰਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ।ਉਹ ਜਦੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ,ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਚਰਨਜੀਤ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉਹ ਸੌਂ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਸੀ। ਲਾਈਟ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਬੈੱਡ ਦੇ ਦੂਸਰੇ ਕਿਨਾਰੇ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕੰਬਲ ਚ ਲਪੇਟ ਕੇ ਸੌਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਨੀਂਦ ਉਸਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਚਲੇ ਗਈ। ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਦੀ ਝੱਟ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਨੀਂਦ ਦੀ ਪੱਟੀਮੇਸ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਜਾਂ ਉਹਦਾ ਮਨ ਹੁਣ ਦੋ ਕਿਸ਼ਤੀਆਂ ਚ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਿਆਹੀ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੇ ਫਰਜ਼ ਬਦਲ ਚੁੱਕੇ ਸੀ,ਮਨ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਤਾਂ ਚਰਨਜੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲਈ,ਪਰ ਕਦੋੰ ਤੱਕ ਮੰਨੇਗਾ। ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ? ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਉਹ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਹੀ ਲਵੇਗਾ।ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀਂ ਵਿਉਂਤਦੀ ਰਹੀ ਕਿੰਝ ਇਸ ਤੋਂ ਪਾਰ ਜਾਏਗੀ। ਕਿੰਝ ਸੁਪਨਿਆਂ ਬਦਲਣਗੇ। ਨੀਂਦ ਫਿਰ ਵੀ ਉੱਡ ਗਈ। ਕਈ ਵਾਰ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਪਾਸੇ ਬਦਲੇ।ਸਿਰਹਾਣੇ ਨੂੰ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟਿਆ। ਫਿਰ ਵੀ ਨੀਂਦ ਉਦੋਂ ਹੀ ਆਈ ਜਦੋਂ ਆਉਣਾ ਸੀ।ਸਵੇਰੇ ਉਹ ਜਾਗੀ ਤਾਂ ਅਲਾਰਮ ਵੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਘਰ ਚ ਚਹਿਲ ਪਹਿਲ ਚ ਰਸੋਈ ਚ ਖੜਕਾ ਦੜਕਾ ਸੀ। ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸਨ।ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਬੈੱਡ ਖਾਲੀ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਚਰਨਜੀਤ ਕਦੋੰ ਦਾ ਜਾਗ ਉੱਠਾ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਠੀ ਉਸਨੂੰ ਵੱਡੇ ਘਰ ਚ ਰਹਿਣ ਦਾ ਹਲੇ ਕੋਈ ਚੱਜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਵਿਚੋਲਣ ਨੂੰ ਲੱਭਾ,ਜੋ ਹਲੇ ਰਜਾਈ ਚ ਬੈਠੀ ਚਾਹ ਪੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਭੁੱਖਿਆ ਵਾਂਗ ਗਪਲ ਗਪਲ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੋਲੇ ਭੂਆ ਬੈਠੀ ਸੀ ।”ਇੰਝ ਕਰ ਬਹੂ,ਨਹਾ ਕੇ ਫਰੈੱਸ ਹੋਜਾ, ਆਪਣਾ ਬੈਗ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਓ ਤੁਸੀਂ ਫਿਰ ਛੇਤੀ ਨਿਕਲੋ ਮਨਾਲੀ ਲਈ, ਸਿਆਲ ਦੇ ਦਿਨ ਹਨ,ਦਿਨ ਨਿਕਲਦੇ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ,।””ਸੈਂਡੀ,ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਭਾਬੀ ਨਾਲ ਤਿਆਰੀ ਕਰਵਾ ਦੇ ਜਾਣ ਦੀ “.ਉਹ ਆਪਣੀ ਕੁਡ਼ੀ ਵੱਲ ਮੁਖਾਤਿਬ ਹੋਕੇ ਬੋਲੀ।ਉਹਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੈਂਡੀ ਵੱਲ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤੱਕਿਆ ਸੀ।ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਇਸ ਵਿਆਹ ਤੇ ਲਿਆਂਦਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਹ ਭੋਰਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਬੱਸ ਹੁਕਮ ਵਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।”ਓਕੇ ,ਮੌਮ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ,” ਆਖਕੇ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਈ।”ਤੁਸੀਂ ਨਹਾ ਲਵੋ, ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਚੰਨੀ ਲਈ ਪੈਕਿੰਗ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ,ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਦੱਸ ਦਿਓ.” ਸੈਂਡੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।ਮਨਜੀਤ ਉਹਦੇ ਅਜੀਬ ਵਿਹਾਰ ਬੋਲਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਸਭ ਕਾਸੇ ਤੋਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ,ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੁੜੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਓਥੇ ਇਵੇਂ ਹੋਣ।ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਚਲੇ ਗਈ।

ਲੋਹਡ਼ੀ ਲੰਘ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਬਸੰਤ ਕਿਧਰੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਝਾਤੀਆਂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਸਵੇਰੇ ਧੁੰਦ ਨਾਲ ਹੀ ਦਿਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਸੂਰਜ ਥੋੜੀ ਝਾਤੀ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਛੁਪ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲੇ ਸੀ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਤਿਆਰੀ ਨਾਲ ਨਿੱਕਲੇ,ਅੱਗੇ ਵੀ ਮੌਸਮ ਇਵੇਂ ਦਾ ਹੀ ਹੋਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਸੀ। ਜਲੰਧਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਮੌਸਮ ਥੋੜ੍ਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਿਆ।ਹਿਮਾਚਲ ਚ ਐਂਟਰੀ ਕਰਦੇ ਹੀ ਧੁੰਦ ਤਾਂ ਉੱਡ ਗਈ ਪਰ ਠੰਡ ਦਾ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਠੰਡ ਨਾਲੋਂ ਇਹ ਵੱਖਰੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਠੰਡ ਸੀ।ਡਰਾਈਵਰ ਭੇਤੀ ਬੰਦਾ ਸੀ ਸਭ ਰਾਹਾਂ, ਢਾਬਿਆਂ ਦਾ ਜਾਣਕਾਰ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਚਾਹ ਪੀਣ ਲਈ ਜਾਂ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਲਈ ਰੁਕਿਆ ਸਭ ਕੁਝ ਸੁਆਦਲਾ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਚਰਨਜੀਤ ਦੋਵੇਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲ ਰਹੇ ਬੱਸ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਨਾਮ ਦੇ ਨਾਲ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਨਾਮ ਨਾਲ ਹੀ ਬੁਲਾਵੇ ਜਾਂ ਸਿਰਫ ਚੰਨੀ ਜਿਵੇਂ ਬਾਕੀ ਸਭ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਹ ਵਲੈਤ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਨੂੰ ਹਿਮਾਚਲ ਦਾ ਸਾਰਾ ਮੌਸਮ ਹੀ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਰਗਾ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੁੱਲੂ ਘਾਟੀ ਤਾਂ ਇੰਝ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਕਾਉਂਟੀ ਦੇ ਪਿੰਡ ਚ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਪੂਰਾ ਨਜ਼ਾਰਾ ਹੀ ਉਹੋ ਸੀ। ਕਈ ਘੰਟਿਆਂ ਦੇ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਚ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ਸਿਵਾਏ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਹ ਸਭ ਦੱਸ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਉਹ ਦੱਸੇ ਜਾਂ ਨਾ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ।ਚਰਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਕਈ ਗੱਲਾਂ ਉਸਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਗੱਡੀ ਚੋ ਉੱਤਰ ਕੇ ਉਹਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ, ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਬਰਾਬਰ ਲੈ ਕੇ ਚਲਦਾ, ਉਸਨੂੰ ਘੁੰਡ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਇਹੋ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਨਵੀਂ ਵਿਆਹੀ ਜੋੜੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਐਨੀਂ ਦੂਰ ਹੋਕੇ ਤੁਰਦੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਦੋ ਪਰਦੇਸੀ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋਣ। ਇਹ ਚੰਨੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। #HarjotDiKalamਉਸਨੇ ਕਾਲਜ਼ ਆਉਂਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਚ ਕਈ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਸੀ, ਜੋ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕ ਦੇ ਜੀਵਨ ਬਾਰੇ ਸੀ। “ਚੰਨ ਪਰਦੇਸੀ” ਫਿਲਮ ਵੇਖੀ ਸੀ। ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਨਾਇਕ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਦੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆ ਹੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਨਾਇਕ ਸੀ।ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਉਹ ਫਿਲਮ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਦਾ ਚੰਨ ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਨਹੀਂ ਦੇਸ਼ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਸੀ।”ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸਹੀ ਸਾਥ ਮਿਲ ਜਾਏ ਤੇ ਤੋਰੀ ਫੁਲਕੇ ਜਿਹਾ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਤਾਂ ਇਥੇ ਹੀ ਵਲੈਤ ਹੈ”. ਛਿੰਦਾ ਉਹਨੂੰ ਅਕਸਰ ਹੀ ਕਿਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ।”ਆਪਾਂ ਵੀ ਹੋਰਾਂ ਵਾਂਗ ਹਨੀਮੂਨ ਮਨਾਉਣ ਚੱਲਾਂਗੇ … ਸ਼ਿਮਲੇ” ਉਹਦਾ ਡ੍ਰੀਮ ਸੀ। ਓਥੇ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਮਰਜ਼ੀ ‘ਮਾਲ ਰੋਡ’ ਉੱਤੇ ਬਾਹਾਂ ਚ ਬਾਂਹਾਂ ਪਾ ਕੇ ਘੁੰਮੋ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਵਾਂਗ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਟੋਕਦਾ ਨਹੀਂ।ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਹਰ ਘੜੀ ਮਨਜੀਤ ਛਿੰਦੇ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਕਦੋੰ ਖਹਿੜਾ ਛੁਟੇਗਾ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਇਸ ਭੱਜ ਦੌੜ ਤੋਂ ? ਉਹ ਸੋਚਦੀ …. ਪਤਾ ਨਹੀਂ ..ਹਰ ਸੁਪਨਾ ਜ਼ਰਾ ਜਿੰਨੇ ਖੜਾਕ ਉੱਤੇ ਜਾਗ ਉੱਠਦਾ ਹੈ।ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਉਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਚਲਦੀ ਗੱਡੀ ਚ ਸੌਂ ਗਈ। ਐਨੇ ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਆਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਥਕਾਵਟ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉੱਠੀ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਚੰਨੀ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਸੀ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਉੱਪਰੋਂ ਜੱਫੀ ਵਾਂਗ ਲਪੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਡਰਾਈਵਰ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਵਿਹਾਰ ਅਜ਼ੀਬ ਲੱਗਾ ਉਹ ਝੱਟਪਟ ਉੱਠੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਹੀ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਅਜੀਬ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿੰਝ ਕਹੇ ਕਿ ਇੰਝ ਬਾਂਹ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਚ ਉਹਨੂੰ ਸੰਗ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੈ। ਬੋਲਕੇ ਉਹ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ।ਤੇ ਇੰਝ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ।ਅਖੀਰ ਗੱਡੀ ਰੁਕਵਾ ਕੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਆਸ ਪਾਸ ਵੇਖਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲਗਾ ਕੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੀ। ਇੱਕਦਮ ਠੰਡ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟੀਆਂ ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਡੁੱਬਦੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰਦੀ ਰਹੀ। ਚੰਨੀ ਵੀ ਗੱਡੀ ਚੋ ਉੱਤਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ। ਉਹਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਬਾਂਹ ਚ ਵਲ ਕੇ ਬਿਲਕੁੱਲ ਉਸ ਕੋਲ ਆ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ। ਜਿਸਤੋਂ ਬਚਦੀ ਆਈ ਸੀ ਉਹ ਹੁਣ ਸ਼ਰੇਆਮ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਰ ਹੁਣ ਹੋ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਉਂਝ ਹੀ ਖੜ੍ਹੇ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਰਹੇ।ਪਲ ਸਕੂਨ ਭਰੇ ਸੀ, ਕੁਝ ਅਲੱਗ ਸੀ,ਕੁਝ ਐਸਾ ਜੋ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਡੋਰ ਨਾਲ ਬੱਝੀ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਖਿੱਚੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ,ਚੰਨੀ ਵੱਲ ਕਿਉਂ ? ਇਹਦਾ ਉੱਤਰ ਉਹ ਲੱਭਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।ਉਹ ਉਥੇ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਖੜ੍ਹੇ ਰਹੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਮੁੜ ਆਕੇ ਨਾ ਕਿਹਾ ਕਿ ਛੇਤੀ ਚੱਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅੱਗੇ ਬਰਫਵਾਰੀ ਕਰਕੇ ਜਾਮ ਹੋ ਸਕਦਾ।ਉਹ ਮੁੜ ਗੱਡੀ ਚ ਬੈਠੇ। ਹੁਣ ਉਹ ਖੁਦ ਹੀ ਚੰਨੀ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਸੰਗ ਵਾਲਾ ਸੁਭਾਅ ਉੱਡ ਗਿਆ ਸੀ। ਫੂਲ ਔਰ ਕਾਂਟੇ ਦਾ ਗਾਣਾ ” ਧੀਰੇ ਧੀਰੇ ਪਿਆਰ ਕੋ ਵਡਾਨਾ ਹੈ” ਕੈਸਿਟ ਡਰਾਈਵਰ ਦੀ ਟੇਪ ਰਿਕਾਰਡਰ ਤੇ ਵੱਜਣ ਲੱਗਾ।……..ਜਦੋਂ ਮਨਾਲੀ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਚਾਰੋਂ ਪਾਸੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਤਾਜ਼ੀ ਬਰਫਵਾਰੀ ਹੋ ਕੇ ਹਟੀ ਸੀ।ਬਿਜਲੀ ਤੇ ਚੰਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚ ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਚੁੰਧਿਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।ਗੱਡੀਆਂ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਧੀਮੀ ਸੀ।ਹੋਟਲ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਲੇਟ ਹੋ ਗਏ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਥੱਕ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਕਮਰੇ ਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਤੱਕ ਮਤਲਬ ਸੀ ਆਰਾਮ ਤੇ ਨੀਂਦ ਤੱਕ। ਉਹ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਬੈੱਡ ਤੇ ਢੇਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਚੰਨੀ ਨੇ ਖਾਣੇ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਮੰਗਵਾਉਣਾ ਹੈ ਮੰਗਵਾ ਲਵੋ ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਮੁੜ ਗਰਮ ਕੰਬਲ ਚ ਲਿਪਟ ਗਈ। ਘੰਟਾ ਕੁ ਹੀ ਲੇਟੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਚੰਨੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਫਰੈਸ਼ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਹਿੰਮਤ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉੱਠਣ ਦੀ ਪਰ ਚੰਨੀ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਤੇ ਉਹ ਉੱਠੀ,ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾ ਕੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਫਰੈਸ਼ ਹੋਈ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੇ।ਫਿਰ ਉਹ ਖਾਣ ਲਈ ਬੈਠੀ। ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਥਕਾਵਟ ਸਾਫ਼ ਝਲਕ ਰਹੀ ਸੀ।ਚੰਨੀ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਥੋਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਬੋਤਲ ਮੰਗਵਾ ਲਈ ਸੀ …”ਇਫ਼ ਯੂ ਡੌਟ ਮਾਇੰਡ ਮੈਂ ਪੀ ਸਕਦਾ ਹਾਂ?” ਉਹਨੇ ਬੋਤਲ ਖੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪੁੱਛਿਆ । “ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ “ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਤੋਂ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਖਾਣਾ ਲਗਾਉਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਹੁਣੇ ਹੀ ਖਾਓਗੇ ਕਿ ਕੁਝ ਦੇਰ ਰੁਕ ਕੇ” “ਥੋੜ੍ਹਾ ਰੁਕ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ,ਤੂੰ ਵੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਕੁਝ ਮੰਗਵਾ ਲੈ ਜੂਸ ਵਗੈਰਾ”””ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣੀ'”ਓਕੇ, ਕਦੀ ਡਰਿੰਕ ਕੀਤੀ ?”ਮਨਜੀਤ ਉਸ ਵੱਲ ਇੰਝ ਝਾਕੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਹੋਵੇ। “ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਹੀਂ, ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ,ਡਰਿੰਕ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਚਰਚੇ ਕਾਲਜ਼ ਚ ਅਫੇਅਰ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਭੈੜੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦੇ ਸੀ,ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਲੋਕੀਂ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਮਾਰ ਹੀ ਦੇਣ “ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ।”ਟਰਾਈ ਕਰਕੇ ਵੇਖੋ, ਥਕਾਵਟ ਉੱਤਰ ਜਾਏਗੀ….” ਚੰਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।”ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸਮੇਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪ੍ਸੰਦ ਇਸਦੀ, ਸੌਰੀ ਉਹਨੇ ਮਨਾ ਕੀਤਾ “।”ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਇਸਦਾ ਟੇਸਟ ਇਵੇਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ “ਚੰਨੀ ਨੇ ਇੱਕ ਗਿਲਾਸ ਚ ਉਸ ਲਈ ਨਿੱਕਾ ਪੈਗ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।ਥੋੜੀ ਨਾ ਨੁੱਕਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਪਕੜ ਹੀ ਲਿਆ। ਤੇ ਨੱਕ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਇੱਕੋ ਸਾਹ ਚ ਪੀ ਲਿਆ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦਮ ਹੁੱਥੂ ਵੀ ਆ ਗਿਆ।ਚੰਨੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ।ਬੋਲਿਆ”ਇੰਜ ਨਹੀਂ ਪੀਂਦੇ ਇਹ ਵਾਈਨ ਏ ਇਸਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪੀਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸਿਪ ਸਿਪ ਕਰਕੇ। “ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਫਟਾਫਟ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਘੁੱਟਿਆ।ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਠੀਕ ਹੋਈ। ਉਸਨੂੰ ਟੇਸਟ ਐਨਾ ਬੁਰਾ ਨਾ ਲੱਗਾ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਚੰਨੀ ਦਾ ਹਾਸਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਮੋਹ ਭਰਿਆ ਲੱਗਾ। ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੂਰਖਤਾ ਤੇ ਹਾਸਾ ਵੀ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਖਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬੈਠੀਂ ਕਦੇ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਤੇ ਕਦੇ ਬਾਹਰ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗਲਾਸ ਬਣਾ ਕੇ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਵੀ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦੀ ਸਿਪ ਸਿਪ ਕਰਦੀ ਪੀਣ ਲੱਗੀ। ਕਮਰੇ ਚ ਚਲਦੇ ਕਿਸੇ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਦਾ ਉਸਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਨਸ਼ਾ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਸੀ।ਕੁਝ ਵੀ ਸੀ ਮਹੌਲ ਇਵੇਂ ਦਾ ਬਣ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਭੋਰਾ ਵੀ ਬੱਝੀ ਹੋਈ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਹੀ। ਸਭ ਕੁਝ ਸ਼ਾਂਤ ਜਿਹਾ ਸੀ ਕੋਈ ਕਾਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੀ ਜੋ ਚੰਨੀ ਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਬੱਸ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ।ਚੰਨੀ ਕਈ ਪੈੱਗ ਲਗਾ ਕੇ ਵੀ ਸ਼ਰਾਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਪ ਰਿਹਾ।ਅਜੀਬ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸਿਰਫ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਸਰੀਰ ਹੌਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਹੀ ਵਾਈਨ ਖਤਮ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਰੋਟੀ ਲਗਾਈ ਤੇ ਫਿਰ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਖਾਧੀ।ਜਦੋਂ ਉਹ ਉੱਠੀ ਉਹਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਥੋੜ੍ਹਾ ਨਸ਼ੇ ਦਾ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਲੜਖਦਾ ਵੀ ਗਈ ਫਿਰ ਸੰਭਲੀ। ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾ ਕੇ ਆ ਕੇ ਉਹ ਲੇਟ ਗਈ।ਅੱਖਾਂ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਮੀਚ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਲੇਟ ਰਹੀ। ਚੰਨੀ ਦੀਆਂ ਕਮਰੇ ਚ ਤੁਰਨ ਦੀਆਂ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਉਹ ਨੋਟ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਲਾਈਟ ਬੰਦ ਹੋਣ ਤੱਕ ਤੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਡਿੱਗਣ ਤੱਕ ਉਹ ਹਰ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਜਾਂਚ ਤੇ ਪਰਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਪਲਾਂ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।ਉਸਦਾ ਖੁਦ ਦਾ ਤਨ ਮਨ ਖੁਦ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਹੋਵੇ। #HarjotDiKalamਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਵੱਲ ਖਿਸਕਦਾ ਕੁਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਚੰਨੀ ਤੋਂ ਉਲਟ ਮੂੰਹ ਘੁਮਾ ਕੇ ਪਈ ਸੀ। ਪਰ ਕੰਬਲ ਚ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਚੰਨੀ ਉਸਦੇ ਪੂਰਾ ਕਰੀਬ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਦਿਲ ਜੋਰ ਦੀ ਧੜਕਿਆ ਜਦੋਂ ਚੰਨੀ ਦੇ ਹੱਥ ਨੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਕੋਲੋ ਅਣਕੱਜੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ । ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋ ਕੁਝ ਵੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਿੱਕਲਣ ਤੋਂ ਰੋਕੀ। ਚੰਨੀ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਸਦੇ ਢਿੱਡ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿਸਕਾਉਣ ਲੱਗੀਆਂ।ਇੱਕ ਹੱਥ ਉਸਨੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਨਹੀਂ… ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਹੱਥ ਹਟਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਘੁਮਾ ਲਿਆ। ਪਲ ਪਲ ਚ ਉਹਨੂੰ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਕਦੋੰ ਉਹ ਸਾਹ ਉਸਦੇ ਸਾਹਾਂ ਚ ਇੱਕਮਿਕ ਹੋ ਗਏ ਪਤਾ ਵੀ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਢਿੱਡ ਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਉਸਦੀ ਪਕੜ ਸਖਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਸਖ਼ਤੀ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਨਾਲ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਪੇਟ ਤੇ ਸੱਜੇ ਖੱਬੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹੱਥ ਫਿਰ ਉੱਪਰ ਥੱਲੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਕੁਝ ਹੀ ਪਲਾਂ ਚ ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਬਿਲਕੁੱਲ ਹੀ ਹਰਕਤ ਕਰਨੋਂ ਹਟ ਕੇ ਸਿਰਫ ਚੰਨੀ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਰੱਖੇ ਗਏ ਤੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਹੱਥ ਜਿਸਮ ਦੇ ਉਚਾਈ ਨੂੰ ਮਿਣਦੇ ਹੋਏ ਜਿਵੇਂ ਪਹਾੜਾਂ ਤੇ ਘਾਟੀਆਂ ਚ ਗੁਆਚ ਗਏ ਹੋਣ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਬੇਸੁੱਧ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਕਦੋੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕੰਬਲ ਦੀ ਓਟ ਚ ਲਿਪਟ ਕੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਚਿਪਕ ਗਏ ਭੋਰਾ ਪਤਾ ਵੀ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਹੋਇਆ ਚੰਨੀ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਉੱਪਰ ਖਿਸਕਦਾ ਹੀ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਤਿੱਖੀ ਛੁਰੀ ਵਾਂਗ ਤਪਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਕੋਸੇ ਕੋਸੇ ਸੇਕ ਨਾਲ ਠਾਰਦੀ ਚਲੀ ਗਈ।ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਭਰ ਹੀ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਉੱਤਰਣਗੇ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ,ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ,ਤਾਰ ਵਾਂਗ ਟੁਣਕਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ।ਫਿਰ ਇਹੋ ਕੁਝ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਤੇ ਜੀਭ ਨੇ ਸਿਰਫ ਦੁਹਰਾਇਆ। ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਉਹ ਪਿਘਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੇ ਅੱਗੇ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਰੋਕਣ ਲਈ ਉਹ ਇਹ ਤੜਪ ਨੂੰ ਹੋਰ ਸਹਿਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਪਾ ਰਹੀ। ਚੰਨੀ ਉਸਦੀ ਤੜਪ ਉਸਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨੂੰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਬਾਂਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਹ ਨਾਲ ਅੰਤਿਮ ਮੰਜਿਲ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗਾ.ਮਾਹੌਲ ਚ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਤਣਾਅ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਤਰਬਤਰ ਜਿਵੇਂ ਹਾੜ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਹੋਵੇ। ਨਰਮ ਗੱਦੇ ਵੀ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਬਿਜਲੀ ਤਰੰਗਾਂ ਤੋਂ ਤੇਜ਼ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਸੋਖ ਰਹੇ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਖੁਦ ਬੇਕਾਬੁ ਹੋਏ ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ ਆਪਣੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਆਪਣੀ ਕਾਹਲੀ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਮਰ ਸਕਦੀ ਸੀ ਸਗੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਵੀ ਨੋਟ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਉਹ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਥੋਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਜੋ ਦਿਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕੋਨੇ ਚ ਦੱਬੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਸੰਗ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਓਹਲੇ।ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਵੇ ਥੱਕ ਕੇ ਢੇਰੀ ਨਾ ਹੋ ਗਏ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦਾ ਦੌਰ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ।ਚੰਨੀ ਨੇ ਉਸ ਉੱਤੇ ਕੰਬਲ ਲਪੇਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਜਾਏ ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਇੰਝ ਹੀ ਬਾਹਾਂ ਚ ਸਮਾ ਕੇ ਉਹ ਸੁੱਤੇ ਰਹੇ।………ਕਾਫ਼ੀ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹੇ ਤੋਂ ਉਹ ਉੱਠੀ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਠ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਿਰ ਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਦਰਦ ਸੀ ਤੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ..ਰਾਤ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸੀਨ ਉਸਦੇ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਘੁੰਮ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਹੁਣ ਇੱਕੋ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਕਿਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਤੋਂ ਚੰਨੀ ਉਸਨੂੰ “ਗਲਤ ” ਕੁੜੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਲਵੇਗਾ ਉਸਦੇ ਪਿਛਲੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਜਾਏਗਾ…ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਜੋ ਵਿਆਹ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਕੁਆਰੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ।ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਚੰਨੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰੇਗੀ ……..

ਚਨੀ ਬਾਲਕੋਨੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕਮਰੇ ਚ ਦਾਖ਼ਿਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲੀ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਝੁਕਾ ਲਈਆਂ, ਉਸ ਕੋਲ ਭੋਰਾ ਵੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਦਗਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖਣ ਦੀ।”ਗੁੱਡ ਮਾਰਨਿੰਗ”ਆਖਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਬੈੱਡ ਤੇ ਮਿਲੀ ਥੋੜੀ ਥਾਂ ਤੇ ਆ ਬੈਠਿਆ।”ਗੁੱਡ ਮਾਰਨਿੰਗ” ਖੁਦ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚ ਸਮੇਟਦੇ ਹੋਏ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।”ਯੂ ਵਾਜ਼ ਔਸਮ ਔਨ ਬੈੱਡ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇੰਡੀਆ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿਖਾਉਣਾ ਪਵੇਗਾ, ਮੈੰ ਤਾਂ ਇਹੋ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬੈਕਵਾਰਡ ਸੋਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਾਫ਼ ਸਫ਼ਾਈ ਦਾ ਵੀ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀਆਂ,ਪਰ ਇੱਕੋ ਰਾਤ ਚ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤੀ। ਯੋਰ ਰਿਸਪਾਂਸ ਵਾਜ ਔਸਮ ” ਉਹਨੇ ਔਸਮ ਸ਼ਬਦ ਦੁਹਰਾਇਆ।ਮਨਜੀਤ ਚੁੱਪ ਸੀ, ਅੱਖਾਂ ਝੁਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਚੰਨੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਦਿਲੋਂ ਇੱਕ ਭਾਰ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਉਹਦੇ ਮਨ ਦਾ ਭੈਅ ਸੀ, ਉਹ ਇੱਕਦਮ ਖ਼ਾਰਿਜ ਹੋ ਗਏ ਸੀ।ਬੈਠੇ ਬੈਠੇ ਹੀ ਚੰਨੀ ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਝੁਕ ਗਿਆ।ਉਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲਾਂ ਚ ਕੱਸ ਕੇ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗਾ।ਉਸਦਾ ਅਚਾਨਕ ਕੀਤਾ ਇਹ ਹਮਲਾ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ।ਨਸ਼ੇ ਨਾਲੋਂ ਇਹ ਪਲ ਉਹਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਸੁਆਦਲੇ ਲੱਗੇ। ਉਸਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਵਾਲਾ ਚ ਘੁੰਮਦੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਹੱਥ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਪਿਛਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਜਕੜ ਰਹੇ ਸੀ ।ਜੁਆਬ ਚ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵੀ ਚੰਨੀ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ।ਬਾਲਕੋਨੀ ਚ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਖਿੜਕੀ ਠੰਡੀ ਫਰਾਟੇ ਵਾਲ਼ੀ ਹਵਾ ਅੰਦਰ ਭੇਜ ਰਹੀ ਸੀ।ਚੁੰਮਦੇ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਨਗਨ ਸਰੀਰ ਕਮਰੇ ਤੇ ਬਾਹਰ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚ ਚਮਕਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।ਤਦੇ ਫੋਨ ਦੇ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕਦਮ ਅਲੱਗ ਹੋ ਗਏ। ਮਨਜੀਤ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੋਸ਼ ਚ ਪਰਤੀ।ਉਹਨੇ ਸੰਗਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਢੱਕ ਲਿਆ।ਚੰਨੀ ਨੇ ਕਾਲ ਪਿਕ ਕੀਤੀ। ਡਰਾਈਵਰ ਦੀ ਕਾਲ ਸੀ। ਆਖਿਆ ਸੀ ਘੁੰਮਣ ਲਈ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਇਹੋ ਸਹੀ ਸਮਾਂ ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਹੋ ਜਾਏਗਾ।ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਬ੍ਰੇਕਫਾਸਟ ਲਈ ਔਰਡਰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਆਪਣੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਲੱਭ ਕੇ ਉਹ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਕੰਬਲ ਚ ਹੀ ਨਾਈਟ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਉੱਠੀ। ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਲੀ ਸੰਗ ਉਸਦੇ ਸੁਭਾਅ ਸੀ ਹਲੇ ਵੀ ਬਾਕੀ ਸੀ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਗਨ ਹੋਣਾ। ਇਹ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਸਹੇਲੀ ਸਾਹਮਣੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ। ਨਹਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖਾਸ ਸੂਟ ਪਹਿਨਿਆ। ਫਿੱਕੇ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗ ਦਾ ਸੂਟ ਜਿਸ ਚ ਉਸਦਾ ਪੂਰਾ ਹੁਸਨ ਦਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਉੱਪਰ ਮੇਕਅੱਪ ਤੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤੀ ਗੁੱਤ।ਚੂੜੇ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਚ ਅਲੱਗ ਹੀ ਚਮਕ ਸੀ। ਲੰਘੀ ਰਾਤ ਦੀ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਅਜੇ ਵੀ ਕਾਸ਼ਨੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਡੁੱਲ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ।”ਕੋਈ ਜੀਨ-ਟੌਪ ਨਹੀਂ ਏ ?” ਚੰਨੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।”ਨਹੀਂ , ਮੈਂ ਕਦੇ ਜੀਨ ਨਹੀਂ ਪਾਈ” ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।”ਚਲੋ ਅੱਜ ਬਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਲੈ ਆਵਾਂਗੇ।” ਚੰਨੀ ਨੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆ।”ਇੰਝ ਮੈਂ ਸੋਹਣੀ ਨਹੀਂ ਲਗਦੀ ?” ਉਹਨੇ ਦਬਵੇ ਬੋਲ ਚ ਡਰਦੇ ਡਰਦੇ ਪੁੱਛਿਆ।”ਸੋਹਣੀ! ਸੋਹਣੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਹਰ ਪਾਸਿਓਂ ਏ, ਕੁਝ ਵੀ ਪਾਵੇਗੀ ,ਕੁਝ ਨਾ ਵੀ ਪਾਵੇਗੀ ਫਿਰ ਵੀ ਸੋਹਣੀ ਹੀ ਲੱਗੇਗੀ , ਸਗੋਂ ਤੂੰ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਸੋਹਣਾ ਬਣਾਉਂਦੀ ਏ “. ਚੰਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।”ਬੱਲੇ, ਬੜੇ ਸ਼ਾਇਰ ਬਣੇ ਹੋਏ ਓ” “ਬੱਸ ਕਦੇ ਕਦੇ ਬੂਟਾ ਸਿੰਘ ਸ਼ਾਦ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ ਸੀ, ਪੰਜਾਬੀ ਨਾ ਭੁੱਲ ਜਾਏ ਇਸ ਲਈ ,ਓਥੋਂ ਹੀ ਸਿੱਖਿਆ ਸਭ”” ਪਰ ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟ ਛੱਡਕੇ ਫ਼ਿਰ ਜੀਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਿਉਂ “”ਜੀਨ ਟੌਪ ਪਾ ਕੇ ਪਹਾੜਾਂ ਤੇ ਘੁੰਮਣਾ ਸੌਖਾ, ਕਿਥੇ ਇਹ ਜੁੱਤੀ ਪਾ ਕੇ ਚੁੰਨੀ ਦੁੱਪਟੇ ਲਪੇਟਦੀ ਰਹੇਂਗੀ, ਜੀਨ ਟੌਪ ਉੱਪਰ ਸਵੈਟ ਸ਼ਰਟ ਜਾਂ ਜੈਕਟ ਤੇ ਨਾਲ ਸਪੋਰਟਸ ਸੂਜ਼ ਬੱਸ ਕੁਝ ਵੀ ਸੰਭਾਲਣ ਦਾ ਝੰਜਟ ਖ਼ਤਮ।”ਉਹਦਾ ਲੌਜਿਕ ਸਮਝਕੇ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਝੇਂਪ ਗਈ। ਜਰੂਰ ਹੀ ਉਸ ਨਾਲੋ ਵੱਧ ਘੁੰਮਿਆ ਫਿਰਿਆ ਏ।”ਬਾਕੀ ਰਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟ ਦੀ ਗੱਲ ,ਮੈਂ ਤਾਂ ਚਾਹਾਂਗਾ ਜੇ ਤੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ ਹੋਈ ਤੂੰ ਓਥੇ ਇੰਗਲੈਂਡ ਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜਿਸ ਫੰਕਸ਼ਨ ਤੇ ਵੀ ਜਾਵੇ। ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟ ਪਾ ਕੇ ਜਾਵੇ। ਓਥੇ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬਣਾਂ ਚ ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਟ ਦਾ ਰਿਵਾਜ਼ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ।” ਚੰਨੀ ਨੇ ਫ਼ਿਰ ਦੁਹਰਾਇਆ। ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਵਿੱਚੋ ਜੋ ਗੱਲ ਵਧੀਆ ਲੱਗੀ ਉਹ ਇਹੋ ਸੀ ” ਜੇ ਤੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ ਹੋਈ” । ਇਹ ਕਿੱਦਾਂ ਦਾ ਮੁਲਕ ਏ ਜਿੱਥੇ ਘਰਵਾਲੀ ਦੀ ਖਾਣ ਪਹਿਨਣ ਤੇ ਪੀਣ ਚ ਮਰਜ਼ੀ ਪੁੱਛੀ ਜਾਂਦੀ ਐ। ਉਹਨੂੰ ਚੰਨੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਗ੍ਰਹਿ ਤੋਂ ਆਇਆ ਨਿਵਾਸੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ। #harjotdikalam ਜਦੋਂ ਬਾਂਹ ਤੋਂ ਪਕੜ ਕੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਪਾਸ ਖਿੱਚਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੰਬਕ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਦੇ ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਚਿਪਕ ਗਈ। ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਨਿੱਘ ਦਾ ਇੱਕ ਅਲੱਗ ਹੀ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਬ੍ਰੇਕਫ਼ਾਸਟ ਦੇਣ ਆਏ ਵੇਟਰ ਨੇ ਬੈੱਲ ਨਾ ਵਜਾਈ,ਉਦੋਂ ਤੱਕ।ਬ੍ਰੇਕਫ਼ਾਸਟ ਕਰਕੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਘੁੰਮਣ ਲਈ ਨਿੱਕਲ ਗਏ। ਮਨਾਲੀ ਦੀਆਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਵਾਦੀਆਂ ਚ ਜਿੱਥੇ ਚਾਰੋਂ ਪਾਸੇ ਬਰਫ਼ ਹੀ ਬਰਫ਼ ਦਿਸਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਹਜਾਰਾਂ ਹੀ ਸੂਰਜ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸੀ।………ਕੀ ਕੋਈ ਇੱਕ ਰਾਤ ਚ ਜਾਂ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਸਾਥ ਚ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਇੰਝ ਭੁਲਾ ਸਕਦਾ? ਜਿਵੇਂ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ। ਕਿਵੇਂ ਉਹ ਟੁੱਟਦੀ ਟੁੱਟਦੀ ਇੱਕ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਵਾਂਗ ਚੰਨੀ ਦੀ ਗੋਦ ਚ ਆ ਡਿੱਗੀ ਤੇ ਮੁੜ ਹਰਿਆ ਗਈ।ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਜੋ ਛਿੰਦਾ ਪਲ ਪਲ ਰਿਸਦਾ ਸੀ ਉਹ ਚੰਨੀ ਦੇ ਨਿੱਘੇ ਤੇ ਅਪੱਤਣ ਭਰੇ ਵਿਹਾਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਧਿਆਨ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਘੁਮਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਕਿਤੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਕੁਝ ਥੋਪਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਹਨੂੰ ਉਸਦੇ ਸਮਰਪਣ ਲਈ ਸਮਾਂ ਦਿੱਤਾ।ਰਹਿੰਦੀ ਕਸਰ ਵਾਈਨ ਨੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ।ਨਸ਼ੇ ਦੇ ਅਸਰ ਚ ਇਨਸਾਨ ਦੀਆਂ ਸੋਚਾਂ ਢਿੱਲੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਉਸਦੀ ਮੂਲ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਉਸਤੇ ਹਾਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮਨ ਚ ਲੁਕਿਆ ਕਾਮ ਤੇ ਕਾਮੁਕ ਇੱਛਾਵਾਂ ਜਿਸਮ ਵਿਚੋਂ ਰਿਸਣ ਦਾ ਰਾਹ ਲੱਭ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਐਸੇ ਵੇਲੇ ਤਰਕ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਭੂਤਕਾਲ ਧੁੰਦਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਜੁਆਨ ਸਾਥ, ਕੱਲਾਪਨ ਤੇ ਰੁਮਾਂਸ ਭਰਿਆ ਮੌਸਮ ਹਰ ਇੱਕ ਸੋਚ ਉੱਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮਨ ਚ ਵੀ ਇਹੋ ਹੋਇਆ ਤੇ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਚੰਨੀ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਕਬਜਾਉਂਦਾ ਚਲੇ ਗਿਆ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਵਹਿੰਦੀ ਚਲੇ ਗਈ।ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਚ ਸਮਾ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਪੂਰਨ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ।ਤਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।ਪੁਰਾਣੀ ਲਕੀਰ ਉੱਪਰੋਂ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਲਕੀਰ ਸਿਰਜੀ ਗਈ। ਤੇ ਉਹਦੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਵੀ ਇਹੋ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਜੋ ਕੁਝ ਹੈ ਇਹੋ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਸਵੀਕਾਰ ਵੀ ਲਿਆ। ਸਵਿਕਾਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੱਲ ਵੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਸਮ ਦਾ ਜੁੜਾਵ, ਮਨ ਦੇ ਜੁੜਨ ਲਈ ਇੱਕ ਰਾਹ ਬਣਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਨ ਉੱਤੇ ਚੰਨੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਬਜ਼ਾ ਜਮਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਘੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹਦੀ ਹਰ ਹਰਕਤ ਤੇ ਪਿਆਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਹਰ ਗੱਲ ਚ ਕੁਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਪਰ ਛਿੰਦੇ ਨੂੰ ਭੁੱਲਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ? ਕੀ ਇਨਸਾਨ ਆਪਣੇ ਪਿਛੋਕੜ ਤੋਂ ਐਨੀਂ ਛੇਤੀ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾ ਸਕਦਾ ? ਉੱਤਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਨਵਾਂ ਕੁਝ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਪਾਸਟ ਕਿਸੇ ਪੋਟਲੀ ਚ ਬੰਦ ਹੋਕੇ ਦਿਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕੋਨੇ ਚ ਲੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਕਦੇ ਵਿਹਲੇ ਬੈਠੇ, ਕੁਝ ਸੋਚਦੇ ,ਸੌਂਦੇ ਜਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਪੋਟਲੀ ਵਿੱਚੋ ਕੁਝ ਸੂਈ ਵਰਗਾ ਤਿੱਖਾ ਜਿਹਾ ਚੁਬਦਾ ਹੈ। ਦਿਲ ਇੱਕ ਦਮ ਧੜਕ ਉਠਦਾ ਹੈ। ਸੂਲ ਦਾ ਦਰਦ ਤੇ ਕਿਸੇ ਯਾਦ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਬਣਕੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਤੈਰ ਉੱਠਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਹਰ ਇੱਕ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋਏਗਾ ਤੇ ਹੋ ਵੀ ਰਿਹਾ।ਨਸ਼ੇ ਚ ਵੀ ਰਾਤੀਂ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਈ ਵਾਰ ਛਿੰਦੇ ਦਾ ਨਾਮ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਰੁੱਕ ਗਿਆ ਸੀ।ਸੌਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੰਝੂ ਜਿਹੇ ਆ ਗਏ ਸੀ।”ਕਾਸ਼!! ਅੱਜ ਉਹ ਹੁੰਦਾ ” ਹੁਣ ਵੀ ਚੰਨੀ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਵਿਚੋਂ ਉਹਨੂੰ ਛਿੰਦੇ ਦਾ ਝਾਉਲਾ ਪੈਂਦਾ। ਦਿਮਾਗ ਚ ਜਿਵੇਂ ਛਿੰਦੇ ਤੇ ਚੰਨੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਇੱਕਮਿਕ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ਤੇ ਵੀ ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਜੁਦਾ ਕਰ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ।ਸ਼ਾਇਦ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹੀ ਸਭ ਯਾਦਾਂ ਪੋਟਲੀ ਚ ਬੰਨ੍ਹੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਉਮਰ ਭਰ ਸੂਲਾਂ ਬਣ ਰੜਕਣ ਲਈ।……….ਰਸਤੇ ਚ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜੀਨਜ਼ , ਟੌਪ ,ਜੈਕਟ , ਸਪੋਰਟਸ ਸੂਜ ਦਵਾਏ। ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ। ਸੂਰਜ ਛਿਪੇ ਤੇ ਹੀ ਹੋਟਲ ਵਾਪਿਸ ਆਏ । ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਥਕਾਵਟ ਨਾਲ ਚੁਰ ਉਹ ਕੰਬਲ ਚ ਦੁਬਕ ਗਈ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਥੱਕਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮਾਰਕੀਟ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ।ਉਹ ਸੁੱਤੀ ਰਹੀ, ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਚ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਜਿਹੇ ਕਿਰਦਾਰ ਸਨ। ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਅਜ਼ੀਬ ਸੀ। ਖੁਦ ਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪੂਰੀ ਸਮਝ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਚੰਨੀ ਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਹਲੇ। ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਰਾਤ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਰਾਤ ਦੀ ਨੀਂਦ ਤੇ ਦਿਨ ਦੀ ਥਕਾਵਟ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਉਹ ਪਲਾਂ ਚ ਖੁਦ ਚ ਗੁਆਚ ਗਈ ।

ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਉੱਠੀ ਤਾਂ ਚੰਨੀ ਉਸ ਨਾਲ ਅਮਰਵੇਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਲਿਪਟਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਗਰਦਨ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਘੁੰਮੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਇੱਕ ਲੱਤ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਅਟਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਕੋਸੇ ਸਾਹ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਉਠਾਏ , ਬਿਨਾਂ ਤੰਗ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਇੰਝ ਸੁੱਤਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਹੋਵੇ। ਕਿਸੇ ਸਿਆਣੇ ਨੇ ਹੀ ਹਨੀਮੂਨ ਦੀ ਕਾਢ ਕੱਢੀ ਹੋਣੀ। ਬਿਨਾਂ ਤੀਸਰੇ ਦੀ ਦਖਲ ਤੋਂ ਦੋ ਜੀਅ ਕਿੰਝ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋਕੇ ,ਵਕਤ ਬਿਤਾ ਕੇ ਕਰੀਬ ਆ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਚ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਪਾਸਾ ਪਲਟਕੇ ਉਸ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕੀਤਾ ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰਨ ਲੱਗੀ। ਘੱਟ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚ ਨਕਸ਼ ਉੱਘੜਨ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਹੁੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖ ਰਹੇ ਹੋਈਏ। ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਖਿੱਚ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਚੰਨੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਦਿਲ ਚ ਉੱਠਦੇ ਵਾਧੂ ਸਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸਮੇਟਣ ਲਈ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਘਿਸਰਦੀ ਹੋਈ ਉਸਦੇ ਹੋਰ ਕਰੀਬ ਚਲੇ ਗਈ ਐਨੀ ਕੁ ਕਰੀਬ ਦੋਹਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਸਾਹ ਆਉਣ ਲਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਚੀ। ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਚ ਸਾਹ ਰਚਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਵੀ ਜਾਗ ਗਿਆ ਸੀ।ਜੱਫੀ ਦਾ ਜਵਾਬ ਉਸਨੇ ਜੱਫੀ ਨਾਲ ਦਿੱਤਾ। ਕੋਲ ਘਿਸਰਨ ਦਾ ਜਵਾਬ ਆਪਣੀ ਲੱਤ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਤੇ ਟਿਕਾ ਕੇ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਭਾਰੇ ਪੈਰ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਪੈਰ ਤੇ ਫਿਸਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਨਰਮ ਨਰਮ ਪੈਰਾਂ ਉੱਤੇ ਮੱਖਣ ਵਾਂਗ ਪੰਜੇ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਤਿਲਕ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਹੱਥ ਨੇ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਧੌਣ ਤੋਂ ਪਕੜ ਕੇ ਪੰਜੇ ਚ ਦਬਾ ਲਿਆ ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਖਿਸਕਾ ਲਿਆ। ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਆਪਸ ਚ ਜੁੜ ਗਏ। ਸਰਦੀ ਕਰਕੇ ਖੁਸ਼ਕ ਹੋਏ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਜੀਭ ਦੇ ਰਸ ਨੇ ਸਿਲ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਖੁਸ਼ਕੀ ਭਾਵੇਂ ਘਟ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਪਿਆਸ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਅੰਗ ਅੰਗ ਜਿਵੇਂ ਮਿਲਾਪ ਲਈ ਤੜਪ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਰੇਸ਼ਮ ਵਰਗੇ ਕੂਲੇ ਹਿੱਸੇ ਵੀ ਸੂਈ ਦੀ ਨੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਚੁਬਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਦੇ ਹੱਥ ਨੇ ਲੱਕ ਦੇ ਹੇਠੋ ਉਸਦੇ ਭਰਵੇਂ ਮਾਸ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਚ ਭਰਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿਸਕਾਇਆ। ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਇਹੋ ਵਾਰ ਵਾਰ ਦੁਹਰਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਪੱਟਾਂ ਚ ਪੱਟਾਂ ਦੀ ਇਸ ਰਗੜ ਨੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਆਹਾਂ ਤੇ ਜਿਸਮ ਚੋਂ ਚਿੰਗਾੜੀਆਂ ਸਿੰਮਣ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ। ਹਰ ਪਲ ਨਾਲ ਇਹ ਹਰਕਤ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਭਰਵੇਂ ਮਾਸ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਚੰਨੀ ਦੇ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚ ਸਮਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਦਾ ਖੁਦ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਸੀ। ਗਰਮੀ ਪਸੀਨੇ ਤੇ ਸਾਹ ਨਾਲ ਉਹ ਹਰ ਹਰਕਤ ਤੇਜ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਸਮਝ ਵਰਤਦੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਸਭ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਸੁੱਟੇ। ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਮੰਜਿਲ ਵੱਲ ਦੌੜਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਜਿਸਮ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਅੰਗ ਰਸਤਾ ਤਲਾਸ਼ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਜਜ਼ਬਾਤ ਤਰਾਸ਼ੇ ਜਾ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਉੱਤੇ ਚੰਨੀ ਇੱਕ ਬੇਹੱਦ ਅਨੁਭਵੀ ਤੇ ਦਿਲ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸਵਾਰ ਵਾਂਗ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਸਮਝ ਰਹੇ ਸੀ। ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਪਕੜ ਚ ਸੀ। ਬੇਕਾਬੂ ਹਹੋਏ ਜੁਆਲਾਮੁਖੀ ਦੇ ਫਟਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੋਵੇਂ ਥੱਕ ਕੇ ਚੂਰ ਸਨ। ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਘੁੱਟਦੇ ਹੋਏ। ਕਿ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ! ਤੂਫ਼ਾਨ ਗੁਜਰ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਦਿਮਾਗ ਸੁੰਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਨਾ ਕੁਝ ਸੁਣਦਾ ਨਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ। ਇੱਕ ਆਨੰਦ ਦੀ ਅਵਸਥਾ। #HarjotDiKalam…………………….ਅਚਾਨਕ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਚੰਨੀ ਰੋ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਭੁਲੇਖਾ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਫਿਰ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕਿਆ ਸੱਚ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਸੀ। ਪਰ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਿਹਾ।ਇਹ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। “ਤੁਸੀਂ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਹੇ ਹੋ ” ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਬੱਸ, ਐਵੇਂ ਹੀ ” ਚੰਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ। “ਐਵੇ ਹੀ ਕੌਣ ਰੋਂਦਾ ਹੁੰਦਾ , ਕੋਈ ਸੱਟ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ?””ਨਹੀਂ , ਬੱਸ ਮਨ ਐਵੇਂ ਹੀ ਭਰ ਆਇਆ “.ਕਾਮ ਦੇ ਉੱਚਤਮ ਪੱਧਰ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਉਣ ਮਗਰੋਂ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਮਨ ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ , ਇਸ ਲਈ ਅਕਸਰ ਇਸ ਖੇਡ ਮਗਰੋਂ ਰੋਣਾ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦਾ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਗਹਿਰੀ ਚੋਟ ਹੋਵੇ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਡਰ, ਕੋਈ ਭੇਦ ਦੋਵਾਂ ਚ ਸਾਂਝਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਮਨ ਬੜਾ ਗੁੰਝਲ ਭਰਪੂਰ ਹੈ। ਬੜੀਆਂ ਹੁੱਜਤਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜਜਬਾਤੀ ਹੋਕੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਗੁਆ ਬੈਠਦਾ ਹੈ। ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਭੇਦ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੰਦਾਂ ਹੈ। “ਦੱਸੋ , ਹੁਣ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਉਮਰ ਭਰ ਦੇ ਸਾਂਝੀਦਾਰ ਹਾਂ ,ਕੁਝ ਵੀ ਦੱਸ ਸਕਦੇ ਹੋ ,ਨਾਲੇ ਆਦਮੀ ਵੀ ਕਦੇ ਰੋਂਦੇ ਵੇਖੇ? ਰੋਣਾ ਤਾਂ ਤੀਂਵੀਆਂ ਦਾ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ” ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ। “ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਏ , ਬੱਸ ਇਸੇ ਲਈ ਰੋਣਾ ਆ ਗਿਆ ” ਚੰਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ। “ਇਹਦੇ ਚ ਰੋਂਣ ਵਾਲੀ ਕੀ ਗੱਲ ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੰਗੀ ਘਰਵਾਲੀ ਮਿਲੀ ਤੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ। “”ਹਾਂ ,ਪਰ ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਹੀ ਬੁਰੇ ਲੋਕ ਮਿਲੇ ਹੋਣ ਫ਼ੇਰ ? ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਹਰ ਵਾਰ ਖੁਦ ਦੀ ਗੱਲ ਪੁਗਾਈ ਹੋਵੇ , ਆਪਣਾ ਕਿਹਾ ਮਨਾਇਆ ਹੋਵੇ ,ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਿਕੰਮਾ , ਵੇਹਲੜ ,ਨਲਾਇਕ ਆਖ ਕੇ ਭੰਡਿਆ ਹੋਏ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵੀ ਇਹੋ ਕਿਹਾ ਹੋਵੇ ਫੇਰ ?””ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ “”ਇਸ ਨਾਲ ਤਾਂ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਕਹਿੰਦਾ , ਕਹਿੰਦਾ ਕੌਣ ਨਹੀਂ ? ਇਹ ਪੁੱਛਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਏ। ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਉਸ ਘਰ ਚ ਮਨ ਘੁੱਟਦਾ ਏ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਹਰ ਵੇਲੇ ਡਿਮਾਂਡ ਹਰ ਵੇਲੇ ਝਿੜਕਾਂ , ਹਰ ਵੇਲੇ ਲੜਾਈ. …….ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਬੀਤੇ ਇਹ ਦੋ ਦਿਨ ਇੰਝ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਸਵਰਗ ਚ ਵਿਚਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵਾਂ , ਸਭ ਬੰਧਨ ਇੱਕ ਦਮ ਖੁੱਲੇ , ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ? ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਜੋ ਮੈਂ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ “ਮਨਜੀਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ 6 ਫੁੱਟ ਦੇ ਕਰੀਬ ਇਸ ਗਭਰੂ ਜਵਾਨ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ?ਉਹ ਕਿਸਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਤਾਂ ਇਸਨੇ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ। ਫਿਰ ਇਹ ਇੰਝ ਕੀ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। “ਦੱਸ ਮਨਜੀਤ ਬੋਲਦੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ?” ਉਹਨੇ ਮੁੜ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਦੁਹਰਾਈ। “ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ , ਮੈਂ ਜੋ ਕੁਝ ਬੁਰਾ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਹੋਣ ਦਾ ਸਭ ਉਸਤੋਂ ਉਲਟ ਹੋਇਆ , ਸਭ ਐਨਾ ਚੰਗਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ। ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਹੋ। .. ਭਲਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੌਣ ਇੰਝ ਤੰਗ ਕਰ ਸਕਦਾ ?”ਚੰਨੀ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਜਿਵੇਂ ਅੱਖਾਂ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਸੱਚਾਈ ਜਾਪੁ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਸੱਚ ਸੁਣਿਆ ਸੀ , ਸ਼ਾਇਦ ਇੰਡੀਆ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਚ ਹਲੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਬਾਕੀ ਹਨ ,ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਸਮਝ ਵੀ ਬਾਕੀ ਹੈ। ਇੰਗਲੈਂਡ ਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਪੈਸੇ ਥੱਲੇ ਖੁਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਰ ਇਥੇ ਉਹ ਜਜਬਾਤ ਨੂੰ ,ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਨਿਰਛਲ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ” ਤੇਰੇ ਇਸ ਪਿਆਰ ਤੇ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਬੇਬੇ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀ , ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਬਾਰਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਤੋਂ ਅਲੱਗ ਹੋਇਆ। ਚਾਰ ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਇੰਡੀਆ ਚ ਖਪ ਗਈ , ਮੈਂ ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੀ ਨਾ ਦੇਖ ਸਕਿਆ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹਨੇ ਕਿਵੇਂ ਦਿਲ ਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਮੈਨੂੰ ਬਾਹਰ ਘੱਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਦਸ ਸਾਲ ਬਿਨਾਂ ਘਰਵਾਲੇ ਤੋਂ ਜਿਉਂਦੀ ਰਹੀ ਫਿਰ ਚਾਰ ਸਾਲ ਪੁੱਤ ਤੋਂ ,ਇਸੇ ਦੁੱਖ ਚ ਘੁਲਦੀ ਘੁਲਦੀ ਉਹ ਮਰ ਗਈ ,ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਕਿ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਉਸ ਆਦਮੀ ਲਈ ਗਾਲ ਲਈ ਜਿਹੜਾ ਮਰਨ ਤੇ ਉਸਦੇ ਭੋਗ ਉੱਤੇ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਲਈ ਆਇਆ ਸੀ। ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਜੋ ਉਸਦੀ ਚਿਤਾ ਨੂੰ ਅੱਗ ਵੀ ਨਾ ਦੇ ਸਕਿਆ। ਮਨਜੀਤ ਤੈਨੂੰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਹਾਂ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ , ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਮਰਨ ਤੱਕ ਲੁੱਟਦੀ ਏ , ਜਜਬਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ,ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਵੀ ਤੇ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਤੂੰ ਬਚ ਕੇ ਰਹੀਂ। “”ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਹੋ , ਜਿਸ ਪਲ ਬਾਪੂ ਧੀ ਦਾ ਪੱਲਾ ਕਿਸੇ ਮਰਦ ਦੇ ਹੱਥ ਸੌਂਪ ਦਿੰਦਾ , ਉਸੇ ਦਿਨ ਉਹ ਮਰਦ ਸਾਡੀਆਂ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਲਈ ਉੱਤਰਦਾਈ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਸਮਾਜ਼ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹੋ ਚਾਹੁੰਦਾ ,ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਹੋ ਮੇਰੇ ਲਈ ਜੋ ਹੋ ,ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਖਵਾਬ ,ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ੌਂਕ ,ਮੇਰੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਉਡਾਰੀਆਂ ਘਰ ਦੀ ਦਲਹੀਜ ਟੱਪਦੇ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈਆਂ। “”ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ , ਇਹ ਇਥੇ ਹੁੰਦਾ ਹੋਊ ,ਓਥੇ ਨਹੀਂ ,ਓਥੇ ਤੇ ਇੰਝ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕ ਵੇਚ ਕੇ ਪੈਸੇ ਵੱਟ ਲੈਂਦੇ ਹਨ , ਚਾਹੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਸੋਚ ਪਰ ਕਦੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਨਾ ਕਰੀਂ। ਮੈਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਛੁਪਾ ਕੇ ਰੋਂਦਿਆਂ ਬਹੁਤ ਤੱਕਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਚਿਹਰਾ ਭੁੱਲਦਾ ਨਹੀਂ “” ਮੈਂ ਹਾਂ ਹੁਣ , ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਭ ਦੁੱਖ ਭੁਲਾ ਦਿਆਂਗੀ , ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਦਵੋਗੇ ਨਾ ?”ਚੰਨੀ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲ ਸਕਿਆ। ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੋਰ ਖੁਦ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਇੰਝ ਹੀ ਲੇਟੇ ਰਹੇ। ਮਨਜੀਤ ਪੁੱਛਣਾ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਹੈ ਜੋ ਤੰਗ ਕਰ ਰਿਹਾ। ਉਹਨੂੰ ਪਰਿਵਾਰ ਚ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਐਸੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਉਹ ਪੁੱਛਕੇ ਹੋਰ ਦੁਖੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਪਤਾ ਲੱਗ ਹੀ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਡਿਨਰ ਕਰਕੇ ਦੋਵੇਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਸਮਾ ਕੇ ਸੌਂ ਗਏ , ਪਿਆਰ ਦੇ ਜਾਮ ਮੁੜ ਮੁੜ ਭਰਦੇ , ਛਲਕਦੇ ਤੇ ਡੁੱਲਦੇ। ਸੁੱਤਿਆਂ ਅੱਧ-ਸੁੱਤਿਆਂ ਰਾਤ ਗੁਜਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਚ ਜੋ ਸੁਆਦ ਹੁਣ ਇਹ ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਆਇਆ ਸੀ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਦੇ ਕਰੀਬ ਹੁੰਦੇ ਹੋ , ਮਨ ਚ ਸਾਫ਼ਗੋਈ ਆਉਂਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਆਨੰਦ ਵਧਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ……………………………ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਜਦੋਂ ਉੱਠੇ ਤਾਂ ਜਲੰਧਰ ਤੋਂ ਹੋਟਲ ਦੇ ਫੋਨ ਤੇ ਫੋਨ ਆਉਣ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਆਇਆ ਸੀ। ਜੋ ਪੈਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ ਉਹਦੇ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਮਾਨ ਨੂੰ ਹਲੇ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਿਆ। ਫੋਨ ਜਿਸਦਾ ਵੀ ਸੀ ਚੰਨੀ ਨੇ ਇਹ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਪਰ ਇਹ ਜਰੂਰ ਸੀ ਕਿ ਮਨਜੀਤ ਘਰ ਸੁਨੇਹਾ ਲਾ ਕੇ ਤੁਰੰਤ ਆਖ ਦੇਵੇ ਕਿਉਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵੀ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਫੋਨ ਦੀ ਲਾਈਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਜੇ ਤੱਕ ਉਹ ਸੁਨੇਹਾ ਕਿਵੇਂ ਭੇਜ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਫੋਨ ਤਾਂ ਅਜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਚ ਵੀ ਟਾਂਵੇ ਟੱਲੇ ਬੰਦੇ ਕੋਲ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਆੜਤੀਏ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਫੋਨ ਹੈ। ਨਾਮ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਸੀ। ਟੈਲੀਫੋਨ ਡਾਇਰੈਕਟਰੀ ਚੋਣ ਨੰਬਰ ਲੱਭ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਲੰਧਰ ਐਕਸਚੇਂਜ ਚ ਲਾਇਆ ਫਿਰ ਓਥੋਂ ਕਾਲ ਆੜਤੀਏ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਟਰਾਂਸਫਰ ਕਰਵਾਈ। ਉਸ ਕੋਲ ਸੁਨੇਹਾ ਘੱਲਿਆ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਕਿ ਐਨੀ ਕੁ ਗੱਲ ਉਹ ਖੁਦ ਵੀ ਜਾ ਕੇ ਆਖ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਐਡੀ ਦੂਰ ਤੰਗ ਕਰਨ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਦੋ ਵਾਰ ਉਹ ਫੋਨ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਇਹੋ ਗੱਲ ਉਸਨੇ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਆਖੀ। ” ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ” ਚੰਨੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਤੇ ਰੁੱਖਾ ਤੇ ਬੇਸੁਆਦਾ ਬੋਲਿਆ ਸੀ। ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਘਟੀ। ਸ਼ਾਮੀ ਘੁੰਮਦੇ ਤੇ ਰਾਤੀਂ ਸੁੱਤਿਆ ਤੱਕ ਸਭ ਨਾਰਮਲ ਸੀ। ਪੰਜ ਦਿਨ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਯਾਦਗਾਰ ਪਲ ਬਿਤਾ ਕੇ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤੇ ਸੀ। ਵਾਪਿਸ ਜਲੰਧਰ ਉਸ ਘਰ ਚ ਜਿਥੇ ਚੰਨੀ ਘੁਟਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਜਿਥੇ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਪਰਤਾਂ ਉਧੜਨ ਲਈ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ।

ਵਾਪਿਸ ਜਲੰਧਰ ਪਰਤੇ ਤਾਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹਫੜਾ-ਦਫੜੀ ਸੀ।ਜਾਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਸੀ। ਵਾਪਸੀ ਦੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਬੁੱਕ ਸਨ ਅਗਲ਼ੇ ਹਫਤੇ ਹੀ ਫਲਾਈਟ ਸੀ। ਇਸ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕੈਸ਼ ਹਲੇ ਤੱਕ ਪੁੱਜਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ, ਸੋਨਾ ਵੀ ਹਲੇ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ।ਸੁਨੇਹਾ ਭਾਵੇਂ ਪਿੰਡੋਂ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬੈਂਕਾਂ ਦੀ ਹੜਤਾਲ ਕਰਕੇ ਐਨ ਮੌਕੇ ਤੇ ਕੈਸ਼ ਮਿਲਣ ਚ ਸਮੱਸਿਆ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਓਧਰੋਂ ਹਲੇ ਵੀ ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ।ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਭਾਵੇਂ ਫ਼ਿਕਰਮੰਦ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹਰ ਹੀਲੇ ਸਭ ਸਮਾਨ ਪੂਰਾ ਕਰ ਦੇਣਗੇ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਮੁੰਡਾ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰੀ ਮਿਲਕੇ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਛੱਡਕੇ ਹੀ ਜਾਏਗਾ ਉਦੋਂ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਭੇਜ ਦੇਣਗੇ।ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਵਲੈਤੀਆਂ ਦੇ ਮਨ ਚ ਕਾਹਦਾ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਨਾ ਪਾਣੀ ਪੁੱਛਿਆ ਨਾ ਚਾਹ ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਰਟੀ ਰਟਾਈ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਬਣੂ ਕੀ ਨਹੀਂ ਬਣੂ ਹਲੇ।ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਚੰਨੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਖਿਝ ਗਿਆ,ਤੇ ਉਂਝ ਹੀ ਬੋਲਿਆ,” ਇਹ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ ਕਿ ਐਡੀ ਦੂਰੋਂ ਸਫਰ ਕਰਕੇ ਆਏਂ ਹਾਂ ,ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਆ ਜਾਣਗੇ ਤਾਂ ਦੇ ਦੇਣਗੇ। ਮੈਂ ਆਪ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਗਿਆ ਲੈ ਆਵਾਗਾਂ,ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣਾ ਕਿ ਕੋਈ ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਤੋਤੇ ਵਾਂਗ ਰਟ ਲਾਈ ਏ”.ਭੂਆ ਇੱਕਦਮ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ,ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਗੁੱਸਾ ਵੇਖ ਕੇ। ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉਹਦਾ ਗੁੱਸਾ ਭਾਵੇਂ ਜਾਇਜ਼ ਲੱਗਿਆ, ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਓਥੇ ਛੱਡ ਆਉਣ ਦਾ ਭਾਵ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਖਿੱਚ ਜਿਹੀ ਪਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਵਿਛੋੜਾ!! ਇੱਕੋ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਕੀ ਕੁਝ ਮੁੜ ਮੁੜ ਸਹਿਣਾ! ਸੋਚਕੇ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਘਟਣ ਲੱਗਾ।ਉਹ ਉਠਕੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਚ ਚਲੇ ਗਈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਗੁਆਚ ਗਈ।ਅੱਥਰੂ ਮੱਲੋ ਜੋਰੀ ਨਿੱਕਲ ਆਏ। ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੁੜ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਿਲਣਾ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਤਾਂਈ ਉਹਨੇ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਐਨੀਂ ਛੇਤੀ ਵਿਆਹ ਕੇ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਮੁੜ ਘਰ ਰਹੇ। ਹੋ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਜੱਗੋਂ ਤੇਰ੍ਹਵੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ।ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਦੋੰ ਸੌ ਗਈ, ਨੀਂਦ ਉਦੋਂ ਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਜਦੋਂ ਭੂਆ ਨੇ ਆ ਕੇ ਜਗਾਇਆ।”ਮਨਜੀਤ ਕੁੜੇ ਉੱਠ ਭਾਈ ਕੁਝ ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਪੀ ਲੈ ,ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ “।ਭੂਆ ਨੇ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਆਖਿਆ।ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ।”ਬੱਸ ਭੂਆ ਥੋੜਾ ਸਿਰ ਦਰਦ ਕਰਦਾ ਸੀ” ਉਹਨੇ ਬੈਠਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।”ਆਹੋ ਭਾਈ,ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਕੰਮ ਏ ਥਕਾਵਟ ਤਾਂ ਹੋ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਨਾਲੇ ਭਾਈ ਆਹ ਨਾ ਗਹਿਣੇ ਪਾ ਨਹੀਂ ਸੌਂਦੇ ਹੁੰਦੇ,ਕੋਈ ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਬਿਸਤਰੇ ਚ ਫੱਸ ਕੇ, ਡਿੱਗ ਕੇ, ਗੁਆਚ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦਾ, ਮਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤੀ ਲਾਡਲੀ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਲਗਦਾ !” ਭੂਆ ਨੇ ਮੁੜ ਆਖਿਆ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਹਣਾ ਸੀ ਜਾਂ ਉਹਨੂੰ ਬੇਅਕਲ ਆਖਿਆ ਸੀ।”ਬੱਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਤਾਰ ਹੀ ਦੇਣੇ ਸੀ,ਇਹ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ ਸੀ।” ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।”ਲਿਆ ਮੈਂ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ ,ਜਿਥੇ ਬਾਕੀ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਨ ਪਿਆ ਓਥੇ ਹੀ ,ਐਥੇ ਕੋਈ ਐਵੇਂ ਹੱਥ ਪੱਲਾ ਮਾਰਦਾ ਫਿਰਦਾ”।ਉਹਨੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਤਾਰਨ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। “ਕਿਥੇ ਪਏ ਨੇ ਬਾਕੀ?”ਉਸੇ ਮਨ ਹੀ ਉਹ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗੀ ਤੇ ਬੈਗ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ।”ਹਾਏ ਭੋਲੀ ਕੁੜੀ ,ਭਲਾਂ ਜੇ ਕੋਈ ਬੈਗ ਫਰੋਲ ਲਵੇਂ ਇਵੇਂ ਲਵਾਰਿਸ ਨਹੀਂ ਛੱਡੀਦਾ ਹੁੰਦਾ ਇਹ ਸਭ”।ਗਹਿਣਿਆਂ ਵਾਲੀ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਡੱਬੀ ਖੋਲ੍ਹੀ ,ਇੱਕੋ ਨਿਗ੍ਹਾ ਚ ਸਾਰੇ ਨਗ ਗਿਣੇ ਕਿ ਪੂਰੇ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਕਾਂਟੇ ਵਾਲੀਆਂ ਤੇ ਹਾਰ ਮਨਜੀਤ ਕੋਲੋ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਵਿੱਚ ਧਰ ਲਏ।”ਤੇਰੀ ਅਮਾਨਤ ਹੈ ਜਦੋਂ ਜੀਅ ਕੀਤਾ ਮੈਂਥੋਂ ਲੈਲੀ,ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਰਾਖੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਐ ਭਾਈ।”ਆਖ ਕੇ ਭੂਆ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਲੈ ਗਈ।”ਨਾਲੇ ਹੁਣ ਬੈਠੀਂ ਨਾ ਰਹੀ ਨਹਾ ਧੋ ਲੈ ,ਫਿਰ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਕਰਨਾ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਭਾਈ ਚੰਨੀ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਪੱਕੀਆਂ ਹੀ ਖਾਊਗਾ”.। ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਗਈ।ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਭੋਰਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਘਰ ਦਾ ਇਹ ਕੰਮ ਵੀ ਉਹਦੇ ਜਿੰਮੇ ਲੱਗੇਗਾ।ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਚ ਫਟਾਫਟ ਨ੍ਹਾਤੀ ਤੇ ਫਿਰ ਰਸੋਈ ਚ ਜਾ ਕੇ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਦਾ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀ। #harjotdikalam……ਉਹਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਪੁੱਛ ਪੁੱਛ ਕੇ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ,ਦਾਲ ਸਬਜ਼ੀ ਰੋਟੀਆਂ ਸਭ ਕੁਝ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਚ ਹੁਨਰ ਤਾਂ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਉਹਦੀ ਤਾਰੀਫ ਨਾ ਕੀਤੀ।ਭੂਆ ਨੂੰ ਲੂਣ ਜਿਆਦਾ ਲੱਗਾ ਸੀ ਤੇ ਨਣਦ ਨੂੰ ਮਿਰਚ ਚੰਨੀ ਸਿਰ ਸੁੱਟਕੇ ਜੋ ਮਿਲਿਆ ਉਹੀ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਹੀ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਜਾਂ ਵੇਲੇ ਦੀ ਪੈਕਿੰਗ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ।ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਜਾਣ ਲਈ ਕਾਹਲੀ ਕਿਉਂ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ।”ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਹੋਲੀ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਜਾਣ ਲਈ ਫਿਰ ਐਨੀਂ ਕਾਹਲੀ ਕਿਉਂ “ਉਹਨੇ ਚਾਣਚੱਕ ਹੀ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।”ਓਥੇ ਬਹੁਤ ਬਿਜ਼ੀ ਹੁੰਦਾ ਭਾਈ ਸਭ, ਇੰਡੀਆ ਥੋੜ੍ਹੋ ਆ ਕਿ ਜੇ ਵਿਆਹ ਗਏ ਮਹੀਨਾ ਓਥੋਂ ਹੀ ਨਾ ਮੁੜੇ, ਮਰਗ ਤੇ ਗਏ ਤਾਂ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ। ਹੁਣ ਕੰਮ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਆ ਗਿਆ ਇੱਕ ਦਮ , ਨਾਲੇ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਹੁਣ ਇਥੇ ਹੋਰ ਕਰਨਾ ਵੀ ਕੀ ਏ ਕੰਮ ਕਾਰ ਕਰਾਂਗਾ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਮਿਲੁ। ਵਿਹਲੜ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਓਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਦਾ।” ਚੰਨੀ ਦੇ ਥਾਵੇਂ ਭੂਆ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਦੇ ਜਵਾਬ ਚ ਕੁਝ ਤਿੱਖੀ ਚੋਭ ਸੀ । ਚਾਹਕੇ ਵੀ ਮਨਜੀਤ ਦੁਬਾਰਾ ਨਾ ਪੁੱਛ ਸਕੀ।ਰਾਤ ਗਈ ਤੱਕ ਉਹ ਪੈਕਿੰਗ ਕਰਦੇ ਰਹੇ।ਕਦੋੰ ਉਹ ਸੁੱਤੀ ਕਦੋੰ ਉੱਠੀ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਨਾ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਦੋੰ ਚੰਨੀ ਉਸ ਕੋਲ ਸੌਂ ਕੇ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।ਘਰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਉਹ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਦੂਰ ਹੀ ਰਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੋਲ ਚਾਲ ਇੱਕ ਦਮ ਘੱਟ ਗਈ ਸੀ।ਜਿਸ ਦਿਨ ਪਿੰਡ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੇ ਭੂਆ ਕੋਲੋਂ ਗਹਿਣੇ ਮੰਗੇ।ਉਸਦੀ ਮੰਗ ਤੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਹ ਹੜਬੜਾ ਗਈ ਜਿਵੇਂ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਈ ਹੋਏ ਕੇ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਵੀ ਸੀ।”ਉਹ ਭਾਈ ਉਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੈਕ ਕਰਤੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਦੁਬਾਰਾ ਖੋਲ੍ਹ ਖੁਲ੍ਹਈਆ ਹੋਊ “”ਪਰ, ਮੈਂ ਇਵੇਂ ਵਿਆਹੀ ਵਰ੍ਹੀ ਸੁੰਨੇ ਕੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣਾ” ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਆਖਿਆ।”ਲੈ ਭਾਈ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਇਤਬਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ” ਉਹ ਮੁੜ ਬੰਨ੍ਹੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ.”ਨਹੀਂ ਕੀਲੁ ਲੋੜ ਏ ਭਾਬੀ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਵਾਲਾ ਸੈੱਟ ਪਾ ਜਾ, ਆ ਮੈਨੂੰ ਸੋਨੇ ਦਾ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਸੌਂਕ ਨਹੀਂ। ” ਨਣਦ ਨੇ ਅਹਿਸਾਨ ਜਿਹਾ ਜਤਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਭੂਆ ਨਾ ਆਪਣੀ ਪੜਤਾਲ ਓਥੇ ਹੀ ਰੋਕ ਦਿੱਤੀ।”ਆਹੋ ਇਹ ਠੀਕ ਏ,ਓਥੇ ਆ ਕੇ ਤੂੰ ਇਹਦੇ ਇਹਨੂੰ ਮੋੜ ਦਵੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਲੈ ਲਵੀਂ।”ਜਿਵੇਂ ਕਿਹਾ ਉਵੇ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਮੰਨ ਲਿਆ।ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਏ। ਉਸਨੇ ਚੰਨੀ ਨੂੰ ਬਥੇਰਾ ਰਾਤ ਰੁਕਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਪਰ ਉਹ ਬਿਜ਼ੀ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਆਖ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ।ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਭਰ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗੀ। ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਵਧਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਦੂਰ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦਾ ਚੰਨੀ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਪਿਘਲ ਜਿਹਾ ਗਿਆ।ਉਹਨੇ ਭਾਵੇਂ ਰੁਕਣ ਲਈ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੱਕ ਉਸ ਨੂੰ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣਾ ਜਰੂਰ ਮੰਨ ਲਿਆ।……….ਘਰ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਆਓ ਭਗਤੋ ਹੋਈ ਸੀ। ਜੁਆਈ ਦਾ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਪਹਿਲਾ ਗੇੜਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਕਵਾਨ ਬਣਿਆ ਸੀ। ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਕੁੱਕੜ ਰਿਝਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਚੰਨੀ ਦੀ ਸੋਚ ਪੈਸੇ ਤੇ ਅਟਕੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਇਸ ਲਈ ਗੱਜਣ ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਆੜਤੀਏ ਕੋਲ ਗਿਆ ਫਿਰ ਬੈਂਕ।ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਚ ਇਹ ਭੇਤ ਖੁਲ੍ਹ ਗਿਆ ਕਿ ਐਨਾ ਪੈਸਾ ਕੈਸ਼ ਤਾਂ ਲਿਜਾਇਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਹੀ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ ਜਾਏਗਾ।ਸਿਰਫ਼ ਵਾਇਰ ਟਰਾਂਸਫਰ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਊਹਦੇ ਲਈ ਓਧਰ ਬੈਂਕ ਦਾ ਖਾਤਾ ਤੇ ਇਧਰੋਂ ਰਿਜ਼ਰਵ ਬੈਂਕ ਦੀ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਕੁਝ ਟੈਕਸ ਭਰਨਾ ਪਵੇ।ਇਹ ਨਵੀਂ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ। ਇਹਦੇ ਬਾਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਸੋਚਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਉਹ ਲਿਜਾ ਸਕਦੇ ਸੀ ਓਨਾ ਕੁ ਉਹਨਾਂ ਕੁ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸੀ।ਇਸਤੇ ਅਖੀਰ ਫੈਸਲਾ ਇਹੋ ਹੋਇਆ ਕਿ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਬੈਂਕ ਖਾਤੇ ਚ ਹੀ ਰਖਵਾ ਦਿੰਦੇ ਆਂ ,ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਚੰਨੀ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਖਾਤੇ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਓਧਰੋਂ ਕਾਗਜ਼ ਆਏ ਤੇ ਇਧਰੋਂ ਅਪਰੂਵਲ ਹੋਈ ਤਾਂ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਏਗਾ।ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਇਆ, ਉਸੇ ਪੈਰੀਂ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਖਾਤਾ ਖੁਲਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਤੇ ਆੜਤੀਏ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਹੋ ਗਈ। ਵਿਆਹ ਦਾ ਸਬੂਤ ਉਹ ਪੰਚੇਤ ਤੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲਿਖਵਾ ਚੁੱਕੇ ਸੀ।ਉਸ ਦਿਨ ਫਿਰ ਚੰਨੀ ਦਾ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਇਸੇ ਚ ਲੰਘ ਗਿਆ। ਦਿਲ ਵੀ ਬੁਝ ਗਿਆ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਹੀ ਜਲੰਧਰ ਨੂੰ ਮੁੜ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਦੱਸਕੇ ਗਿਆ ਕਿ ਦਿੱਲੀ ਤੱਕ ਛੱਡਣ ਲਈ ਉਹ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਗੇ ਕਿ ਨਹੀਂ!! ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਏਗਾ ਵੀ ।ਪਰ ਉਹ ਆਇਆ ,ਆਪਣੀ ਕਹੀ ਤੇ ਪੱਕਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਗਈ ਨਾਲ ਬਾਪੂ ਤੇ ਭਰਾ ਸੀ।ਰਸਤੇ ਚ ਭਾਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਚ ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਹੀ ਰਹੀ ਤੇ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤੇ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਹੋਈ ਸਲਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਖਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਪਰ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰ ਲਈ ਇਹ ਵੀ ਉਸਦੇ ਡਿਗਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਬਾਕੀ ਟੱਬਰ ਦੇ ਰੱਖੇ ਸੁਭਾਅ ਤੇ ਬਨਾਉਟੀ ਹਾਸੇ ਨਾਲੋ ਉਹਨੂੰ ਚੰਨੀ ਦੀ ਅਸਲ ਚੁੱਪ ਵਧੇਰੇ ਵਧੀਆ ਲੱਗੀ ਸੀ।ਇਹੋ ਸੋਚਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤੀ ਸੀ, ਚੰਨੀ ਕੋਲੋ ਇਹ ਵਾਦਾ ਲੈ ਕੇ ਕਿ ਉਹ ਜਿੰਨੀ ਛੇਤੀ ਹੋ ਸਕੇ ਉਹਨੂੰ ਵੀਜ਼ਾ ਭੇਜ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਲਵੇਗਾ।”ਪਰ ਕਿੰਨੀ ਜਲਦੀ ਇਹ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਰੱਬ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ” ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਹਰ ਪਲ ਹੀ ਹੁਣ ਤੋਂ ਹੀ ਸਾਲਾਂ ਵਰਗਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਹਨੇਰੀ ਰਾਤ ਚ ਕੋਈ ਚਮਕਦੀ ਬਿਜ਼ਲੀ ਦੀ ਲਿਸ਼ਕੋਰ ਜਿਹੀ ਵੱਜ ਕੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋਏ ਜਾਏ ਤੇ ਨਾਲ ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਗੜਗੜਾਹਟ ਗੂੰਜ ਉੱਠੇ, ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਸਭ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਏ ਰਾਤ ਦੀ ਸ਼ਾਂ ਸ਼ਾਂ ਬਾਕੀ ਬਚੇ। ਰੂਹ ਤੇ ਦੇਹ ਸੁੰਨੀ ਸੁੰਨੀ ਜਾਪੇ। ਕੰਨ ਆਵਾਜਰ ਹੋ ਜਾਣ ਤੇ ਬੰਦ ਅੱਖਾਂ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਤੇ ਟਿਕਣ ਤੋੰ ਇਨਕਾਰੀ ਹੋਣ, ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੁਣ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ,ਫ਼ਿਰ ਹਫ਼ਤੇ ਤੇ ਆਖਿਰੀ ਕੁਝ ਦਿਨ ਇੰਝ ਹੀ ਸਭ ਭਰੇ ਭਰੇ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਅਚਾਨਕ ਸਭ ਸੁੰਨਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹੱਥ ਚ ਫੜ੍ਹੀ ਰੇਤ ਕਿਰ ਗਈ ਹੋਏ। ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਹੀ ਮਹੀਨਿਆਂ ਚ ਦੂਹਰੀ ਤੀਹਰੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਜੀਅ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਇੱਕ ਉੱਡਦੀ ਤਿਤਲੀ ਤੋਂ ਵਿਆਹੀ ਔਰਤ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ,ਅਹਿਸਾਸ ਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ।ਕੁਝ ਵੀ ਹੁਣ ਪਹਿਲੇ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ,ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਤਾਂ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ।”ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਹੁਣ ਭਲਾਂ ਛਿੰਦੇ ਦੀ ਭੋਰਾ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ? “ਉਹਦੀ ਸਹੇਲੀ ਨੇ ਉਸਦੀ ਸਭ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਨ ਪਿੱਛੋਂ ਆਖਿਆ।ਭੁੱਲਿਆ ਵਿਸਰਿਆ ਖਿਆਲ ,ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਹੋਏ ਪਰ ਬਾਹਰ ਨਾ ਆਉਣਾ ਚਾਹੇ, ਇਹੋ ਹਾਲ ਹੁਣ ਛਿੰਦੇ ਦੀ ਯਾਦ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚਮਕ ਉੱਠੀਆਂ,ਥੋੜ੍ਹਾ ਪਾਣੀ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਸਿੰਮ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਬਲਵੰਤ ਗਾਰਗੀ ਦੇ ਨਾਟਕ “ਲੋਹਾ-ਕੁੱਟ” ਚ ਕਹੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆਈ ਤੇ ਜਿਸਦੀ ਸਮਝ ਵੀ ਆਈ। ਜਿੱਥੇ ਸੰਤੀ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨੂੰ ਆਖਦੀ ਏ ,” ਤੀਂਵੀ ਜਦੋਂ ਅੱਗ ਦੁਆਲੇ ਮਰਦ ਦਾ ਲੜ ਫੜਕੇ ਤੁਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਪਿਛਲਾ ਸਭ ਕੁਝ ਭਸਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ,ਮਾਂ ਬਾਪ ਪਰਾਏ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਆਪਣਾ ਵਿਹੜਾ ਬਿਗਾਨਾ। ਹਰ ਮਰਦ ਓਪਰਾ”ਛਿੰਦਾ ਵੀ ਉਸ ਲਈ ਓਪਰਾ ਮਰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿਹਨ ਚ ਵੀ ਲਿਆ ਕੇ ਉਹ ਪਾਪੀ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਉਡੀਕ ਸੀ ਤਾਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਚਿੱਠੀ ਦੀ ਜਾਂ ਸੁਨੇਹੇ ਦੀ। ਕਦੋੰ ਬਹੁੜੇਗੀ ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਓਪਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਏਗੀ।ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਔਰਤ ਦਾ ਘਰ ਕੋਠੀ ਮਹਿਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਆਪਣੇ ਮਰਦ ਦੀ ਨਿੱਘੀ ਬੁੱਕਲ਼ ਹੀ ਹੁੰਦਾ। ਜਿਸਦੇ ਆਸਰੇ ਉਹ ਪੂਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗੁਜ਼ਾਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਇਸੇ ਹੀ ਉਡੀਕ ਚ ਹੁਣ ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਮਹੀਨਾ ,ਦੋ ਮਹੀਨੇ। #harjotdikalam……………..ਨਿੱਤ ਫੋਨ ਆਉਂਦੇ ਸੀ, ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਚਿੱਠੀ ਵੀ ਆ ਗਈ ਸੀ।ਹਰ ਫੋਨ ਹਰ ਚਿੱਠੀ ਚ ਪੈਸੇ ਦਾ ਹੀ ਸੁਨੇਹਾ ਹੁੰਦਾ।ਮਨਜੀਤ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਹੁੰਦੀ। ਚਿੱਠੀ ਪੜ੍ਹਕੇ ਸੁਨੇਹਾ ਸੁਣਕੇ ਟੱਬਰ ਮੂੰਹ ਜਿਹਾ ਤੱਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।ਸਾਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਪੱਤਰ ਤਿਆਰ ਸਨ, ਓਧਰੋਂ ਵੀ ਪੈਸੇ ਭੇਜਣ ਲਈ ਪਤਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਗੱਜਣ ਤੇ ਗੁਰਬੇਜ਼ ਦੋਵੇਂ ਬੰਨ੍ਹੇ ਦਿਨ ਜਲੰਧਰ ਗਏ। ਬੈਂਕ ਦੀ ਮੁੱਖ ਬਰਾਂਚ ਚ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਓਥੇ ਵਾਹਵਾ ਭੀੜ ਸੀ। ਚਲਾਨ ਕਟਵਾਉਂਦੇ ਤੇ ਕਾਗਜ਼ੀ ਪੱਤਰੀ ਕਰਦੇ ਦੁਪਹਿਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਟੈਮ ਹੋ ਗਿਆ।ਓਥੋਂ ਕੋਠੀ ਨੇੜੇ ਹੀ ਸੀ,ਸੋਚਿਆ ਚਲੋ ਕੋਠੀ ਦਾ ਦੇਖ ਹੀ ਆਈਏ ਕੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਕੇ ਗਏ ਨੇ ,ਆਖਦੇ ਸੀ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਣੀ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਨਹੀਂ ਦੇਣੀ ਐਵੇਂ ਕੋਈ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਊ।ਟਾਬੇ ਤੋਂ ਤੰਦੂਰੀ ਰੋਟੀਆਂ ਛਕ ਕੇ ਚਾਹ ਦੇ ਕੱਪ ਅੰਦਰ ਸੁੱਟ ਉਹ ਤੁਰਦੇ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਏ।ਕੋਠੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜੰਦਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਬੈੱਲ ਵਜਾਈ ਤੇ ਕੋਈ ਦਸਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਨੇਪਾਲੀ ਬਾਹਰ ਆਇਆ। ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ।”ਹੋਰ ਭਾਈ ਸਭ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਵਧੀਆ ਚਲਦੀ, ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਤੱਕਿਆ” ਗੱਜਣ ਨੇ ਅਪਣੱਤ ਦਿਖਾਉਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।ਨੇਪਾਲੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਪਈ।”ਇਥੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਇਸੇ ਮਹੀਨੇ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋਏ,ਦੇਖਣਾ ਕਿਸਨੇ ਸੀ,ਤੁਸੀਂ ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹੋ,ਤਾਂ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਲਓ”.ਸਮਝ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਪਸੀ।”ਕੀ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦਾਂ ਪਿਆਂ,ਮਾਲਿਕ ਤੇ ਵਲੈਤ ਗਏ ਮਹੀਨਾ ਹੋ ਗਿਆ।”ਹੁਣ ਨੇਪਾਲੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ।”ਅੱਛਾ ਅੱਛਾ ਤੁਸੀਂ ਪੁਰਾਣੇ ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਹੋ, ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਹ ਕੋਠੀ ਮੇਰੇ ਮਾਲਿਕ ਨੇ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲੈ ਲਈ ਏ,ਵਲੈਤ ਵਾਲਿਆ ਦੇ ਮਗਰੋਂ””ਇਹ ਕੋਠੀ ਵਲੈਟਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ?””ਨਾ ਨਾ ਇਹ ਤਾਂ ਪੀਏਪੀ ਚੌਂਕ ਵਾਲੇ ਇਮੀਗ੍ਰੇਸ਼ਨ ਏਜੰਟ ਅਰੋੜਾ ਜੀ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਰਟੀ ਏ “.ਕੇਰਾਂ ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲਿਓਂ ਜਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ, ਜੇ ਕੋਠੀ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਵੀ ਸੀ ਤਾਂ ਵੀ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਸੱਚ ਦੱਸਣ ਨਾਲ ਕਾਹਦਾ ਹਰਜ਼, ਫਿਰ ਵੀ ਕੀ ਗੱਲ ਸੀ ਇਥੇ ਕੋਠੀ ਚ ਕਿਹੜਾ ਸਦਾ ਬਹਿਣਾ ਸੀ।ਦੋਵੇਂ ਆਪੋ ਆਪ ਚ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਏ। ਉਨ੍ਹੀ ਪੈਰੀਂ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਆਏ। ਲਾਲਚੀ ਸੁਭਾਅ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲਗਦਾ ਸੀ,ਪਰ ਕੋਠੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਕੱਚੇ ਜਿਹੇ ਹੋਗੇ।ਪੈਸੇ ਵਾਇਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਮਨ ਨਾ ਕਰੇ, ਜੇ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਨਾ ਬੁਲਾਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਹਨੂੰ ਫੜ੍ਹਨਗੇ ? ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਸੁਨੇਹਾ ਆਇਆ ਸੀ ਹਰ ਵਾਰ ਪੈਸੇ ਹੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ, ਕੁੜੀ ਬਾਰੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੁੱਛਿਆ।ਦਿਲ ਚ ਧੂੜਕੂ ਜਿਹਾ ਵੱਜਾ।ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਮੂੰਹੋ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗਾ।ਬੈਂਕ ਚੋਂ ਕਾਗਜ਼ ਮੁੜਵਾ ਕੇ ਉਹ ਸਿੱਧੇ ਬਚਿੱਤਰ ਵਿਚੋਲੇ ਦੇ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਵੱਜੇ।ਪਾਣੀ ਬਾਅਦ ਚ ਪੀਤਾ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਰੀ ਵਿਥਿਆ ਕਹਿ ਸੁੱਟੀ। ਬਚਿੱਤਰ ਡੌਰ ਭੌਰ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ।”ਐਡੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝਣ ਚ ਗਲਤੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਕਿ ਕੋਠੀ ਮੁੱਲ ਲਈ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਾਏ ਤੇ,ਨਾਲੇ ਬਾਹਰਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਾਈ ਪੰਜਾਬੀ ਘੱਟ ਵੱਧ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਜਾਂ ਮੁੱਲ ਚ ਫਰਕ ਨਾ ਪਤਾ ਹੋਵੇ ਦੱਸਣ ਲੱਗੇ”.”ਇਹ ਗੱਲ ਚੱਲ ਮੰਨਲੀ, ਪਰ ਕੁੜੀ ਦਾ ਪਾਸਪੋਟ ਆਏ ਨੂੰ ਵੀ ਅੱਧਾ ਮਹੀਨਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਹ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਰਾਹਦਾਰੀ ਦੀ,ਬੱਸ ਪੈਸੇ ਪੈਸੇ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਹਿਨਾ ਪੈਸੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਭੇਜੀਏ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਬਹਾਨੇ ਗੱਲ ਕਰੀ ਜਾਂਦੇ ।ਮਗਰੋਂ ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਕਰਨ,ਤੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਗੱਲ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਦੇਖ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ”।”ਚੱਲ ਤੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋਜੂ ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਪਿੰਡ ਓਥੋਂ ਕਰਵਾਊਗਾ ਫੋਨ, ਫਿਰ ਦੇਖਦੇ ਆ ਕੀ ਕਹਿੰਦੇ, ਰਾਹਦਾਰੀ ਆਲੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਟੈਮ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਕਰਦਾਂ ਪਤਾ ਕੱਲ੍ਹ””ਤੂੰ ਸਾਡੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਭਾਈ, ਅਸੀਂ ਕਾਹਨੂੰ ਕਾਹਲੀ ਕਰਨੀ ਸੀ ਐਨੀਂ, ਉਹ ਤਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਗੌਲਦੇ ਕਿ ਭਾਈ ਕੁੜੀ ਦਾ ਪੈਰ ਭਾਰੀ ਆ,ਐਵੇਂ ਕੋਈ ਉੱਨੀ ਨਿੱਕੀ ਹੋ ਗਈ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਮਿਹਣਾ ਰਹੂ”. ਗੁਰਬੇਜ਼ ਨੇ ਗੱਲ ਖੋਲ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।”ਹੱਛਾ, ਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਏ,ਦੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ “”ਦੱਸਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਇਵੇਂ ਬੋਲੇ ਜਿਵੇਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੱਪ ਸੁੰਘ ਗਿਆ ਹੋਏ,ਕਹਿੰਦੇ ਜੁਆਕ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ ਹਲੇ,ਭਲਾਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਬੰਦੇ ਦੇ ਹੱਥ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜੋ ਰੱਬ ਦੀ ਕਰਨੀ” ਗੁਰਬੇਜ਼ ਬੋਲਿਆ।”ਅਸੀਂ ਫਿਰ ਕਾਹਲੀ ਕੀਤੀ,ਖੌਰੇ ਪੈਸੇ ਵੱਲੋਂ ਤੰਗ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ,ਅੱਜ ਪੂਰੇ ਹੀਲੇ ਕਰਕੇ ਪੈਸੇ ਭੇਜ ਦੇਣੇ ਸੀ,ਪਰ ਹੁਣ ਆਹ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਿੱਕਲ ਆਈ,ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਚਿੱਤ ਨੂੰ ਡੋਬੂ ਜਿਹੇ ਪਈ ਜਾਂਦੇ” ਗੱਜਣ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ।”ਦਿਲ ਤੇ ਭਾਰ ਨਾ ਸੁੱਟ,ਮੈਂ ਕਰਦਾਂ ਗੱਲ ਸਿੱਧੀ ਚੰਨੀ ਨਾਲ ,ਦਿਨ ਤਰੀਕ ਬੰਨ ਕੇ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ” ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਜਾਓ ਆਰਾਮ ਨਾਲ, ਫਿਰ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਹਿਣਗੇ ਸਲਾਹ ਬਣਾ ਲਵਾਂਗੇ।ਬਚਿੱਤਰ ਕੋਲੋਂ ਤਸੱਲੀ ਜਿਹੀ ਲੈਕੇ ਦੋਵੇਂ ਵਾਪਿਸ ਪਿੰਡ ਪਰਤ ਆਏ।ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਖੜੇ ਹੋਏ ਹੋਰ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਆਖ ਰਹੇ ਸੀ।ਚਿੱਤ ਤਾਂ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਵੀ ਕੁਝ ਕੁ ਦਿਨ ਤੋਂ ਘਾਬਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਦੇ ਉਹ ਗਏ ਸੀ, ਇੱਕ ਵੀ ਸੁਨੇਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਆਏ ਇਸ ਨਵੇਂ ਸੁਨੇਹੇ ਤੋਂ ਡਰ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਬੱਚਾ ਪਹਿਲੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਮਾਰੇ ਤਾਂ ਚੰਨੀ ਦਾ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਹੋਵੇ…..ਪਰ ਉਹ ਹੱਥ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਖੁਸ਼ਬੂ ਵੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਦੂਰ ਸੀ।ਸਭ ਕੁਝ ਮਲਾਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਵੱਸ ਸੀ ਜਾਂ ਰੱਬ ਦੇ। ਬੇਬੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਆਪਸ ਚ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਕੀਤੀ। ਊਹਦੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸਿੱਧੀ ਨਾ ਕੀਤੀ।ਸਿਰਫ ਐਨਾ ਹੀ ਆਖਿਆ ਕਿ ਬਚਿੱਤਰ ਚੰਨੀ ਨਾਲ ਸਿੱਧੀ ਗੱਲ ਕਰੂ ਤੇ ਸਭ ਖ਼ਬਰਸਾਰ ਲੈ ਕੇ ਆਊਗਾ।ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਡੀਕ ਬਚਿਤਰ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਰੋਜ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਢਲ ਰਿਹਾ। ਉਡੀਕ ਲੰਮੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਗਰਮੀ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਵਾਂਗ …..

ਬਚਿੱਤਰ ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਪਿੰਡ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮਾਮਲਾ ਸ਼ੱਕੀ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਕੋਠੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਸੱਚ ਹੀ ਨਿੱਕਲੀ, ਕਿਰਾਏ ਉੱਤੇ ਸੀ।ਬਾਕੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਹਦੇ ਚਾਚੇ ਤਾਇਆਂ ਨੇ ਪੈਰ ਤੇ ਪਾਣੀ ਨਾ ਪੈਣ ਦਿੱਤਾ। ਚੰਨੀ ਨਾਲ ਵੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਵਾਈ, ਹਰ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਆਈ ਐੱਸ ਡੀ(ISD) ਉੱਤੇ ਪੰਜਾਹ ਰੁਪਏ ਫੂਕ ਕੇ ਕਾਲ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਚੰਨੀ ਘਰ ਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਭੂਆ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂ ਕੁਡ਼ੀ ਜਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪਿਉ। ਹਰ ਕੋਈ ਸੁੱਖ ਸਾਂਦ ਪੁੱਛਦਾ,ਆਖਦਾ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਐਨੇ ਵਜੇ ਕਰ ਲਿਓ ,ਪਰਸੋਂ ਕਰ ਲਿਓ।ਫਿਰ ਮੁੜ ਕੇ ਗੱਲ ਪੈਸਿਆਂ ਤੇ ਆ ਖੜ੍ਹਦੀ।ਸਿੱਧਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਆਖਦਾ, ਟੇਢੇ ਨਾਲ ਆਖਦੇ,” ਲੈ ਚੰਨੀ ਦਾ ਕੰਮ ਖੜ੍ਹਾ ਇਸ ਪਾਸਿਓਂ,ਫਲਾਣੀ ਥਾਵੇਂ ਦੇਣੇ, ਕਦੇ ਆਖਣਾ ਵਿਆਹ ਤੇ ਖਰਚ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਮੋੜਨੇ ਕਦੇ ਕੁਝ ਕਦੇ ਕੂਝ।”ਬਚਿੱਤਰ ਟਾਲ ਮਟੋਲ ਕਰਦਾ। ਇਸ਼ਾਰੇ ਚ ਦੱਸਦਾ ਹੋਏ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਓਗੇ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਭੇਜਾਂਗਾ।ਫਿਰ ਉਹ ਫਾਈਲ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਖਰਚੇ ਵਕੀਲ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਗਿਣਾ ਦਿੰਦੇ। ਫਿਰ ਤਾਂ ਚਾਚੇ ਤਾਇਆਂ ਨੇ ਵੀ ਬਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਟਾਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਇਧਰ ਓਧਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ, ਕਦੇ ਆਖਦੇ ਭਾਈ ਸਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਤੁਹਾਡੀ ਗੱਲ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਸਮਝੋ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਦੋ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਗੱਲ ਹੈ।ਭੂਆ ਨੇ ਫ਼ਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਕਹਿਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜੇ ਪੈਸੇ ਨਾ ਭੇਜੇ ਸਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਲਿਜਾਣ ਦੀ ਨਾਂਹ ਹੀ ਸਮਝੋ, ਅਸੀਂ ਤਲਾਕ ਦੇਕੇ ਹੋਰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਵਾਂਗੇ। ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਸੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਨਾ ਕੋਈ ਐਬ ਏ ਬਥੇਰੇ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਉਂਦੇ, ਲੋਕੀ ਬੁੱਕਾਂ ਚ ਭਰ ਕੇ ਪੈਸੇ ਦੇਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨੇ। ਨਾਲੇ ਗੱਡੀ ਨਾਲੇ ਸੋਨਾ। ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਸੀ ਚਲੋ ਸਾਊ ਟੱਬਰ ਏ। ਇਹ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਾਰ ਸੌ ਬੀਸੀਆਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਨੇ। ਦੇਖ ਭਾਈ ਬਚਿੱਤਰ ਹੁਣ ਓਦਣ ਹੀ ਫੋਨ ਕਰੀਂ ਜਿੱਦਣ ਪੈਸੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਗੇ ।ਨਹੀਂ ਭਾਈ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਖਤਮ ਸਮਝੋ।ਬਚਿੱਤਰ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਅੰਦਰ ਹਿੱਲ ਗਿਆ।ਆਹ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਉਮਰ ਭਰ ਦਾ ਕਲੰਕ ਖੱਟ ਲਿਆ। ਐਵੇਂ ਦੇ ਲਾਲਚੀ ਬੰਦੇ ਹੋਣਗੇ ਉਹਨੂੰ ਭੋਰਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦਾਜ਼ ਦਹੇਜ ਦਾ ਲਾਲਚ ਚੱਲ ਹਰ ਕੋਈ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਮੁੰਡਾ ਤੋਲ ਦੇਣਾ ਕਿੱਡੀ ਭੈੜੀ ਗੱਲ ਏ।ਸੁਣਕੇ ਉਹ ਫਿਰ ਜਾ ਵੜਿਆ ਚੰਨੀ ਦੇ ਪਿੰਡ,ਅੱਗਿਓਂ ਉਹ ਕੋਈ ਜਦੋਂ ਥਾਂ ਸਿਰ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਬਹਿਸ ਹੋ ਗਈ। ਗਰਮਾ ਗਰਮੀ ਹੋ ਗਈ। ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਬੋਲਦੇ ਸੁਣ ਲੋਕ ਕੱਠੇ ਹੋਗੇ।ਬਹੁਤੇ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਬਚਿੱਤਰ ਦਾ ਪਤਾ ਸੀ ਬਈ ਵਿਚੋਲਗਿਰੀ ਕਰਦਾ ਪਰ ਤੀਜੇ ਕੁ ਦਿਨ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਕਿਉਂ ਆਉਂਦਾ ਇਹਦਾ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਅੱਜ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਅਸਲ ਮਸਲਾ ਕੀ ਏ। ਭਲੇ ਬੰਦਿਆ ਨੇ ਆਕੇ ਬਹਿਸ ਬੰਦ ਕਰਵਾਈ।ਪਰ ਚਾਚਿਆਂ ਤਾਇਆਂ ਨੇ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਮੁੜ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਪੈਰ ਨਾ ਪਾਵੇ। ਆਪਣਾ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠ , ਜੇ ਅਸੀਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਤਾਂ ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ ਸਾਨੂੰ ਮੁੱਲ ਲੈ ਲਿਆ ਕਿਸੇ ਨੇ ? ਸਾਡਾ ਤੇਰਾ ਸਾਬ ਖਤਮ ਭਾਈ।ਬਚਿੱਤਰ ਨਿਮੋਝੂਣਾ ਹੋ ਕਿ ਵਾਪਿਸ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਇਹ ਹਾੜ੍ਹ ਦਾ ਅੰਤ ਸੀ। ਕਣਕਾਂ ਵੱਢੀਆਂ ਨੂੰ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤ ਗਏ ਸੀ। ਹੁਣ ਹਰੇਕ ਖੇਤ ਪਾਣੀ ਦਾ ਭਰਿਆ ਤਲਾਅ ਜਿਹਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਕੱਦੂ ਕਰਨ ਲਈ ਟਰੈਕਟਰ ਮਾਰੋ ਮਾਰ ਖੇਤਾਂ ਚ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਬਿਜ਼ਲੀ ਦੀਆਂ ਮੋਟਰਾਂ ਪਾਣੀ ਕੱਢਦੀਆਂ ਇੰਝ ਜਾਪਦੀਆਂ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਦੁੱਧ ਵਹਾ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ। ਨਵੀਂ ਬਣੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪੰਜਾਬ ਚ ਖੇਤੀ ਲਈ ਮੁਫ਼ਤ ਬਿਜਲੀ ਦੇਣ ਦੇ ਆਪਣੇ ਵਾਅਦੇ ਨੂੰ ਨਿਭਾਇਆ ਸੀ।ਜਿਥੇ ਕੱਦੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਓਥੇ ਯੂਪੀ ਬਿਹਾਰ ਤੋਂ ਆਏ ਪਰਵਾਸੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਝੁਕੇ ਤੇ ਪੱਟਾਂ ਤੱਕ ਗਾਰੇ ਚ ਲਿਬੜੇ ਝੋਨੇ ਦੀ ਪਨੀਰੀ ਲਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਹਰ ਕੋਈ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੱਥ ਚ ਭੀੜ ਘੱਟ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੀ ਉਹੀ ਬੁੱਢੇ ਠੇਰੇ ਬੈਠੇ ਸੀ ਜੋ ਕੰਮ ਜੋਗੇ ਨਹੀਂ ਸੀ,ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਬਾਰਾਂ ਮਹੀਨੇ ਤੀਹ ਦਿਨ ਸੀਪ ਚਲਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।ਸੀਪ ਤੋਂ ਬਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਖਿਆਲ ਮੁੜ ਓਥੇ ਹੀ ਟਿਕ ਗਿਆ ਕਿ ਸੀਪ ਊਹਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਲੱਗ ਗਈ ਏ। ਉਹ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਵੱਲ ਤੁਰਦਾ ਗਿਆ। ਆਸ ਪਾਸ ਕੌਣ ਕੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਕਿਥੋਂ ਆ ਰਿਹਾ ਉਹਨੂੰ ਭੋਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ।ਰਸਤੇ ਚ ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਚਲਦੀ ਬੰਬੀ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਰੁਕਿਆ।ਪਹਿਲਾਂ ਪਰਨੇ ਨੂੰ ਗਿੱਲਾ ਕਰ ਮੂੰਹ ਪੂੰਝਿਆ ਫਿਰ ਹੱਥ ਪੈਰ ਧੋਤੇ।ਆਉਣ ਵੇਲੇ ਉਹਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਅੱਡੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇਸ ਬੰਬੀ ਤੇ ਉਹ ਨਹਾ ਕੇ ਜਾਏਗਾ। ਪਰ ਸਭ ਰੌਲੇ ਨੇ ਉਹਦਾ ਮਨ ਖੱਟਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।ਪਾਣੀ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਨੌਜਵਾਨ ਟਰੈਕਟਰ ਤੋਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਊਹਦੇ ਨਾਲ ਆ ਖੜਾ ਹੋਇਆ।”ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਓਥੇ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ “ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਉੱਤਰਦੇ ਹੀ ਕਿਹਾ।ਬਚਿੱਤਰ ਦੇ ਸੰਘ ਚ ਜਿਵੇਂ ਪਾਣੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸਾਹ ਵੀ ਅੜ੍ਹ ਗਿਆ ਹੋਏ।”ਕਿਹੜਾ ਮੁੰਡਾ ?” ਉਹਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਰੱਬ ਨੂੰ ਧਿਆਇਆ ਤੇ ਆਖਿਆ ਕਿ ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕਾ ਚੰਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਹੋਏ।”ਚੰਨੀ, ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਤੁਸੀਂ ਲੜ ਰਹੇ ਸੀ ਪੰਚਾਂ ਦੇ”।ਚੰਨੀ ਦਾ ਟੱਬਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੱਢਲੇ ਪੰਚਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸੀ , ਇਹੋ ਅੱਲ੍ਹ ਪਈ ਹੋਈ ਸੀ।ਬਚਿੱਤਰ ਦਾ ਸਾਹ ਸੂਤਿਆ ਗਿਆ।”ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ?”ਪਿੰਡੋਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਟੱਬਰ ਗਿਆ ਹੋਇਆ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮੇਲ ਜੋਲ ਹੈਗਾ ਪਿੰਡ ਚ, ਓਥੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਇਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਪਤਾ,ਬਈ ਇਹ ਸਾਲੇ ਤੋਲੇ ਤੋਲੇ ਦੀਆਂ ਮੁੰਦੀਆਂ ਪਿੱਛੇ ਵਿਕ ਗਏ, ਭੱਠ ਪਵੇ ਸੋਨਾ ਜਿਹੜਾ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਖਾਵੇ। ਜ਼ਮੀਰ ਹੀ ਮਰਗੀ ਸਾਲਿਆਂ ਦੀ ,ਵੱਡੇ ਬਣੇ ਫਿਰਦੇ ਲਾਡ ਸਾਬ… ਭੈਣ… ਮਾਂ….. ਮੁੰਡਾ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਬਚਿੱਤਰ ਦੇ ਕੰਨ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਰਹਿ ਗਏ ਸੀ।ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਗੱਲ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਚ ਗੂੰਜਦੀ ਗਈ।ਘਰ ਗਿਆ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪੈ ਗਿਆ। ਢਿੱਡ ਦੁਖਣ ਲੱਗਾ, ਉਲਟੀਆਂ ਤੇ ਦਸਤ ਲੱਗ ਗਏ।ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਗਰਮੀ ਲੱਗ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਗਰਮੀ ਦੇ ਇਸ ਮੌਸਮ ਚ ਵੀ ਕਾਂਬੇ ਦਾ ਬੁਖਾਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਸੀ।ਪਾਪ ਹੋ ਜਾਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ।……..ਗੱਜਣ ਕਈ ਵਾਰ ਬਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਮਿਲ ਆਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਊਹਦੇ ਕੋਲੋ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਸੁਣਦੀ ਸੀ। ਕਿ ਇਸ ਵਾਰ ਹੋਊ ਗੱਲ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਇਸ ਸਾਲ ਹੋਊ। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇਸ ਵਾਰ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਗਿਆ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓ ਬਚਿੱਤਰ ਦੀ ਥਾਵੇਂ ਉਹਦਾ ਮੁੰਡਾ ਬੈਠਾ ਸੀ।ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਹਫ਼ਤਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਬੁਖਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਉੱਤਰਦਾ ਸੀ ।ਉੱਪਰੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਡਾਕਟਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅੰਦਰ ਕੁਝ ਰੁਕਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ,ਬੱਸ ਓਰਆਰਐੱਸ ਹੀ ਪੀਂਦਾ ਜਾਂ ਗੁਲੂਕੋਜ਼ ਹੀ ਚੜ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ। ਹੁਣ ਕੱਲ੍ਹ ਪਰਸੋਂ ਦਾ ਹੀ ਬੈਠਣ ਉੱਠਣ ਲੱਗਾ।ਅਚਾਨਕ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਗੱਜਣ ਦੇ ਗਲੇ ਨਾ ਉੱਤਰੀ ਕਿ ਕੀ ਪਤਾ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਹੀ ਟਰਕਾਉਂਦਾ ਹੋਏ। ਕੰਮ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਕਈ ਸੀ ਜਰੂਰੀ। ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਮਨਜੀਤ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਇੰਝ ਤੱਕਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਆਇਆ ਹੋਵੇ। ਨਾਂਹ ਨਾਂਹ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਸੋਚਿਆ ਚਲੋ ਖ਼ਬਰਸਾਰ ਲੈ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ ,ਕੋਈ ਉੱਘ ਸੁੱਘ ਤਾਂ ਦਵੇਗਾ ਹੀ।ਇਹੋ ਸੋਚ ਉਹ ਬਚਿੱਤਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਿਆ।ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਕੋਈ ਹਾੜ ਦੀ ਬੱਦਲੀ ਗਰਜ਼ ਕੇ ਮੀਂਹ ਪਾ ਕੇ ਹਟੀ ਸੀ।ਚੜ੍ਹਦੇ ਪਾਸਿਓਂ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸੌਣ ਦੀਆਂ ਝੜੀਆਂ ਤੋੰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਆਮਦ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਇਸ ਵੇਲੇ ਸੂਰਜ ਪੂਰਾ ਲਿਸ਼ਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਬਚਿੱਤਰ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬੈਠਕ ਚ ਪਿਆ ਦਾਤੀ ਫਰੇ ਪੱਖੇ ਦੀ ਹਵਾ ਚ ਉਸਲਵੱਟੇ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।”ਇਹ ਚੰਗਾ ਥੋਡੇ ਵੱਲ ਦੁਪਹਿਰੇ ਬਿਜਲੀ ਆ ਜਾਂਦੀ,ਸਾਡੇ ਤਾਂ ਕੱਟ ਲੈਂਦੇ ਇਸ ਵੇਲੇ ਕੀ ਵਾਰ ਦਿਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਰਾਤੀਂ” ਮਾਮੂਲੀ ਗਲ ਬਾਤ ਕਰਕੇ ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਤੋਂ ਗੱਲ ਤੋਰੀ।”ਬੱਸ ਅਸੀਂ ਮੋਟਰਾਂ ਤੋਂ ਲਾਈਨ ਅੱਡ ਕਰਵਾ ਲਈ, ਸ਼ਹਿਰ ਆਲੀ ਲਾਈਨ ਪੈ ਗਈ,ਇਹ ਨੀ ਜਾਂਦੀ ਚੌਵੀ ਘੰਟੇ, ਮੋਟਰਾਂ ਵਾਲੀ ਦਾ ਜੱਬ ਸੀ” ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਆਖਿਆ। ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਕਰਕੇ ਚੁੱਪੀ ਹੋ ਗਈ। ਨੂੰਹ ਉਹਦੇ ਲਈ ਲੱਸੀ ਲੈ ਆਈ ਘੁੱਟ ਭਰਦੇ ਉਹ ਉਹਦੀ ਸਿਹਤ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ ਰਿਹਾ। ਸੁਲਾਹ ਮਾਰੀ ਕਿ ਜਲੰਧਰ ਲੈ ਚਲਦਾ ਓਥੇ ਢਿੱਡ ਦਾ ਡਾਕਟਰ ਹੈਗਾ ਵਧੀਆ।ਬਚਿੱਤਰ ਹੂੰ ਹਾਂ ਜਿਹੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ,ਜਿਵੇਂ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਹੋਏ ਕਿ ਕਦੋੰ ਛੁਰੇ ਵਰਗਾ ਸਵਾਲ ਉਹਦੀ ਹਿੱਕ ਚ ਵੱਜੇ ਤੇ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਸਾਂਝਾ ਹੋ ਸਕੇ,ਖਬਰੇ ਇਸ ਨਾਲ ਕੁਝ ਦਰਦ ਘੱਟ ਜਾਵੇ।”ਫਿਰ ਹੋਈ ਗੱਲ ਚੰਨੀ ਨਾਲ ” ਗੱਜਣ ਨੇ ਜਕਦੇ ਜਕਦੇ ਪੁੱਛਿਆ।ਬਚਿੱਤਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਨਿੱਕਲ ਆਏ।”ਧੋਖਾ ਹੋ ਗਿਆ ਗੱਜਣ ਸਿਹਾਂ , ਆਪਾਂ ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਲੁੱਟੇ ਗਏ, ਮੁੰਡਾ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਓਥੇ ਵਲੈਤ ਚ “.ਗੱਜਣ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਇੰਝ ਉੱਠਿਆ ਜਿਵੇ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਕਰੰਟ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ,ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਪਸੀਨਾ ਚੋਣ ਲੱਗਾ। ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਸੁਰਤੀ ਘੁੰਮ ਗਈ ਹੋਏ। ਫ਼ਿਰ ਹੰਝੂ ਡਿੱਗਣ ਲੱਗੇ। ਬੜੇ ਸਹਾਰੇ ਨਾਲ ਉਹ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਿਆ।”ਸੱਚ! ” ਉਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ।”ਆਹੋ ਇਸ ਝੋਰੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੰਜੇ ਨਾਲ ਜੋੜਤਾ” ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਕਿਹਾ। “ਪਰ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਬੰਦੇ ਆਪਣੇ ਨੇ “। ਗੱਜਣ ਨੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ।”ਮਰੇ ਮੁੱਕਰੇ ਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਇਤਬਾਰ ਹੁੰਦਾ,ਸਭ ਦੇ ਮੂੰਹ ਬਦਲ ਗਏ “ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਕਿਹਾ।”ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕਾ,ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀ ਹੀ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦੀ ਦੇ ਲੜ੍ਹ ਲਾ ਛੱਡਿਆ,ਉਹ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਉਣ ਜੋਗੀ ਨਾ ਰਹਿ” ਉਹ ਪੱਗ ਦੇ ਲੜ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗਾ।ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਖਿਆਲ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰਾਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਿਲਾ ਪਾਏਗਾ।

ਹਨੇਰਾ ਕਾਫ਼ੀ ਡੂੰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਾਣੀ ਛਿੜਕ ਵਿਹੜੇ ਚ ਮੰਜੇ ਡਾਹੀ ਤੇ ਮੱਛਰ ਦਾਨੀ ਚ ਪਈ ਮਨਜੀਤ ਧੂਲ ਭਰੀ ਮਿੱਟੀ ਮਗਰੋਂ ਸਾਫ਼ ਹੋਏ ਅਸਮਾਨ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਦੂਰ ਕਿਸੇ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨੀ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਲਿਸ਼ਕਾਰਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਤਪਦੀ ਧਰਤ ਉੱਤੇ ਧਾਵਾ ਬੋਲ ਦੇਣਗੇ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਝੋਨੇ ਦੇ ਕੱਦੂ ਨੂੰ ਮਾਹੌਲ ਚ ਭਾਦੋਂ ਜਿਹੀ ਹੁੰਮਸ ਭਰ ਛੱਡੀ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਵਲੈਤ ਚ ਇਹ ਰੁੱਤ ਬਹੁਤ ਸੁਹਾਵਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਕਤੂਬਰ ਨਵੰਬਰ ਵਰਗੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਠੰਡ ਇਸੇ ਵੇਲੇ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੇ ਸੈਲਾਨੀ ਉਸ ਵੱਲ ਖਿਚੇ ਚਲੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਲੰਮੀਆਂ ਸੈਰਾਂ ਪਿਕਨਿਕ ਪਲੈਨ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਤਾਰੇ ਜੋ ਉਹ ਵੇਖ ਰਹੀ ਹੈ ਕੀ ਓਥੋਂ ਵੀ ਦਿਸਦੇ ਹੋਣਗੇ ਇੰਝ ਹੀ ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਭਰਨ ਵਾਲੇ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਅਸਮਾਨ ਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿਖਦੀ ਚੰਨੀ ਮੁੜ ਊਹਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਭਰ ਜਾਂਦਾ। ਪਲ ਪਲ ਕਰਕੇ ਬੀਤਿਆ ਸਮਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਸਾਕਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।ਉਹਦਾ ਹੱਥ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਉੱਪਰੋਂ ਦੌੜਦਾ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਹੀ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ। #HarjotDiKalam ਇਹ ਉਸਦਾ ਛੇਵਾਂ ਮਹੀਨਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਹੁਣ ਤਾਂ ਢਿੱਡ ਲੁਕਾਉਣ ਤੇ ਵੀ ਲੁਕਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਰ ਪਾਸਿਓਂ ਵਧਾਈਆਂ ਸੀ। ਪੁੱਤ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਅਸੀਸਾਂ ਸੀ। ਸੁਹਾਗਣ ਹੋਣ ਦੀ ਅਸੀਸ ਸੀ।ਸਭ ਕੁਝ ਬੇਸੁਆਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਦੁੱਖ ਇਹ ਸੁੱਖ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕੱਲੀ ਜੀਅ ਰਹੀ ਹੈ।ਔਰਤ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇੱਕ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਸਾਥੀ ਚੁਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਜਦੋਂ ਇਸ ਦੌਰ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰੇ ਉਹ ਉਸਦਾ ਸਾਥ ਦੇ ਸਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਸਕੇ। ਜੀਵਨਸਾਥੀ ਦੇ ਸਾਥ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਔਰਤ ਦਾ ਮਾਂ ਬਣਨ ਇੱਕ ਸਜ਼ਾ ਤੋਂ ਵੱਧਕੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਗੱਜਣ ਗੇਟ ਤੋੰ ਲੰਘਿਆ ਉਹ ਉੱਠ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਕਿ ਜੋ ਬੁਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸਤੋਂ ਵੱਧ ਬੁਰਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।ਗੇਟ ਤੇ ਕੋਲ ਹੀ ਲੱਗੇ ਨਲਕੇ ਤੋੰ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਤੇ ਮੂੰਹ ਧੋਤਾ ਫਿਰ ਪਾਣੀ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਵਗਾਹ ਕੇ ਮਾਰਿਆ, ਜੇ ਕੋਈ ਬਲਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੀ ਹੋਏ ਤਾਂ ਵਾਪਿਸ ਦੌਡ਼ ਜਾਏ। ਫ਼ਿਰ ਇੱਕ ਗੇੜਾ ਅੰਦਰ ਮਾਰ ਕੇ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ।ਬੁਝੇ ਜਿਹੇ ਮਨ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਿਆ।ਬਾਪੂ ਦਾ ਇੰਝ ਦਾ ਦਿਲ ਢਾਹੁ ਬੋਲ ਉਹਨੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣਿਆ। ਆਵਾਜ਼ ਚ ਨਾ ਕੋਈ ਗੜਕ ਸੀ ਨਾ ਮੜਕ ਤੋਰ ਵੀ ਇੰਝ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਡਿੱਗ ਕੇ ਉੱਠਾ ਹੋਵੇ। ਧੀਆਂ ਪੁੱਤਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਬੁਢਾਪੇ ਨੂੰ ਦੁਖਦਾਈ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਨਹੀਂ ਇਸ ਉਮਰ ਚ ਕੱਢਣ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਸਿਵਾਏ ਬੀਤੇ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤੇ ਔਲਾਦ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ।ਮਨਜੀਤ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਪੁੱਛ ਸਕੀ ਕਿ ਬਾਪੂ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਨਾ ਹੀ ਉਹਨੇ ਕੁਝ ਆਖਿਆ। ਬੇਬੇ ਨਾਲ ਵੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ ਨਾ ਹੀ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ। ਮੱਝਾਂ ਵੱਲੋਂ ਬਾਹਲੀ ਹੋਕੇ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਹੁਤ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਬਜ਼ੀ ਚ ਉਹਨੂੰ ਲੂਣ ਜਿਆਦਾ ਲੱਗਾ ਸੀ।ਬਾਕੀ ਟੱਬਰ ਵੀ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਮੁਕਾ ਕੇ ਮੰਜਿਆਂ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੁਣੇ ਹਨੇਰੇ ਚ ਕੋਈ ਅਚਾਨਕ ਬੰਬ ਫਟ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਲਿਸ਼ਕੋਰ ਨਾਲ ਸਭ ਭਰ ਜਾਏਗਾ।ਅਖੀਰ ਪ੍ਰਸਿੰਨੀ ਨੇ ਹੀ ਡਰਦੇ ਡਰਦੇ ਜਿਹੇ ਪੁੱਛਿਆ।”ਕੋਈ ਖਬਰਸਾਰ ਮਿਲੀ, ਇਵੇਂ ਢਿੱਲਾ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਕਿਉਂ ਕਰੀਂ ਬੈਠਾਂ ?”ਗੱਜਣ ਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਗੁਬਾਰ ਜਿਵੇਂ ਇਸੇ ਸਵਾਲ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿੱਚ ਸੀ।”ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੱਚ ਏ ਕਿ ਝੂਠ ਬਚਿੱਤਰ ਦੱਸਦਾ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ,ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਸੁਣਕੇ ਹੀ ਸਾਹ ਸੁੱਕ ਗਏ। ” ਆਖਦੇ ਹੀ ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ ਸੀ।ਇੱਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤੀ ਭੰਗ ਹੋ ਗਈ, ਪ੍ਰਸਿੰਨੀ ਨੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਆਖਿਆ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਊਹਦੇ ਕੰਨੀ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਪਈ।ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਨੂੰ ਇਸ ਬੁਰੇ ਖਿਆਲ ਦਾ ਆਭਾਸ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਮਹਿਜ਼ ਉਸ ਉੱਪਰ ਮੋਹਰ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਚ ਸਿਰਫ ਮਨਜੀਤ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਪ੍ਰਸਿੰਨੀ ਨੇ ਹੰਝੂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਥੇ ਲੁਕੋ ਲੈ ਸੀ ਤੇ ਗੱਜਣ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਏ।……………ਗੁਰਬੇਜ਼ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਭੱਜਿਆ ਆਇਆ। ਜੋ ਹੋਇਆ ਪਿਛਾਂਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੁੜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਪਰ ਕੋਈ ਹੱਲ ਤੇ ਕੱਢਣਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਰੁਲਜੂ। ਦੋ ਢਾਈ ਮਹੀਨੇ ਚ ਮਾਂ ਬਣ ਜਾਣਾ,ਜੇ ਕੁਝ ਨਾ ਹੱਲ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਵਿਆਹ ਚ ਤਾਂ ਕੋਈ ਪੱਕੀ ਉਮਰ ਦਾ ਹੀ ਮੁੰਡਾ ਮਿਲੂਗਾ। ਸੋਨੇ ਵਰਗੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਇੰਝ ਗਲ ਜਾਣ ਦਾ ਭਲਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਦੁੱਖ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਕਈ ਸਲਾਹ ਮਸ਼ਵਰੇ ਹੋਏ। ਕਈ ਸਿਆਣੇ ਤੇ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਮਿਲੇ।ਹਰ ਕੋਈ ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਸੁਣਦਾ ਪਰ ਵਿੱਚੋ ਵਿੱਚੋ ਸੁਣਾ ਦਿੰਦੇ,” ਤੁਸੀਂ ਮੂਰਖ ਸੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨੀ ਸੀ,”। ਭਲਾਂ ਚੋਰ ਲੁਟੇਰੇ ਕਦੇ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਰੋਕੇ ਜਾ ਸਕੇ ਨੇ। ਬੀਬੇ ਬੰਦੇ ਬਣਕੇ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਇੰਝ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸਮਾਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਆ ਹੀ ਗਿਆ।ਕਈ ਤਰੀਕੇ ਸੀ ਪੁਲਿਸ ਚ ਜਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ ਐਂਬੈਸੀ ਚ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਮੰਤਰਾਲੇ ਚ ਪੁੱਜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਪੱਕੀ ਖ਼ਬਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਬਿਨਾਂ ਇਹ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਜਿਹਾ ਸੀ। ਉੱਪਰੋਂ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਬਿਨਾਂ ਪੈਸੇ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਅਖੀਰ ਬਚਿੱਤਰ ਨੇ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾ ਜੋ ਐੱਨ ਆਰ ਆਈ ਦੇ ਧੋਖੇ ਤੋਂ ਮਦਦ ਲਈ ਬਣੀ ਸੀ ਉਹਦੀ ਪਹੁੰਚ ਕਈ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਤੇ ਸਰਕਾਰੀ ਦਰਬਾਰੇ ਵੀ ਪੁੱਛ ਸੀ ਉਸ ਕੋਲ ਜਾਣ ਦੀ ਸੋਚੀ।ਬਕਾਇਦਾ ਫੀਸ ਲਈ ਜਾਣੀ ਸੀ।ਸਾਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਪਤੱਰ ਬਣਾਏ ਜਾਣੇ ਸੀ ਤਸਦੀਕ ਹੋਣੇ ਸੀ। ਹਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਦੀ ਬਕਾਇਦਾ ਨੋਟਿੰਗ ਹੋਣੀ ਸੀ।ਫਿਰ ਵੀ ਹਲੇ ਧੱਕੇ ਸੀ। ਦਿਨ ਹਫਤੇ ਮਹੀਨੇ ਲੰਘਦੇ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਜਣੇਪਾ ਹੋਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਣਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਉਹਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ।ਫਿਰ ਊਹਦੇ ਘਰ ਬੱਚੇ ਦੀ ਕਿਲਕਾਰੀ ਵੱਜੀ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਉਹਦਾ ਦੁੱਖ ਘਟ ਗਿਆ। ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨਾਉਣ ਕਿ ਦੁੱਖ । ਇਹ ਤਾਂ ਕੁਆਰੀ ਧੀ ਪਾਸ ਬੱਚਾ ਹੋ ਵਰਗਾ ਦੁੱਖ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਭਾਵੇਂ ਹੋਇਆ ਸਭ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਤੇ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ।ਸਮੇਂ ਚ ਆਈ ਖੜੋਤ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੀ। ਦਿਵਾਲੀ ਕਾਲੀ ਹੋ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ ਸੀ। ਸਰਦੀ ਇੰਝ ਜਾਪਦੀ ਜਿਵੇਂ ਊਹਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਠਾਰਨ ਤੋਂ ਸਿਵਾਏ ਕੁਝ ਨਾ ਕਰਦੀ ਹੋਵੇ। ਉਹਦਾ ਰੰਗ ਬਦਾਮੀ ਤੋਂ ਸਲੇਟੀ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਅੱਖਾਂ ਡੂੰਗੀਆਂ ਧੱਸ ਗਈਆਂ। ਉਠਦੇ ਬਹਿੰਦੇ ਜਿਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਭਾਰ ਨਾ ਝੱਲਦੀਆਂ ਹੋਣ।ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਚੋਂ ਵੀ ਦੁੱਧ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਾ ਆਉਂਦਾ ਜੋ ਛਾਤੀਆਂ ਬੱਚੇ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਣ ਮਗਰੋਂ ਬੰਨ੍ਹ ਮਾਰੇ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਇੰਝ ਜਾਪਦੀਆਂ ਸਨ ਉਹ ਇੰਝ ਸੁੱਕ ਵੀ ਸਕਦੀਆਂ ਸਨ।ਝੋਰਾ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਮਨ ਤਨ ਨੂੰ ਖਾ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਬੱਚੇ ਲਈ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ ,ਉਸੇ ਲਈ ਜਿਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ , ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉੱਡ ਕੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਵਲੈਤ ਛੱਡ ਆਏ ਉਹ ਤਾਂ ਇੱਥੋਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਏ ਨਾ ਵਲੈਤ ਦਾ ਏ।ਇਹੋ ਗੱਲ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਚਮਕ ਆਈ, ਕਿ ਕਾਨੂੰਨੀ ਰੂਪ ਚ ਬੱਚਾ ਜੇਕਰ ਚੰਨੀ ਦਾ ਸਾਬਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਹਰ ਹਾਲਾਤ ਚ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ। ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਧਰਵਾਸ ਹੋਈ। ਉਹ ਬੱਚੇ ਲਈ ਤੇ ਕੁਝ ਆਪਣੀ ਬਚੀ ਹੋਈ ਉਮੀਦ ਲਈ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਸਭ ਨੁਕਤਿਆਂ ਤੇ ਲੜ੍ਹਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਹੁਣ ਚੰਨੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਸੋਚਣਾ ਪਾਪ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਚੰਨੀ ਭਾਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਕੋਲ ਨਾ ਰੱਖੇ ਪਰ ਓਥੇ ਬੁਲਾ ਕੇ ਕਿਸੇ ਖੂੰਜੇ ਚ ਰੱਖ ਦਵੇ ਉਹ ਓਥੇ ਵੀ ਰਹਿਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਕਬੂਲੇ ਕਿ ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ। ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਲਵੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੀਲੇ ।ਇਹੋ ਸੋਚਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਖੇਡ ਯੋਗ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਵਰ੍ਹੇਗੰਢ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਲੰਘ ਗਈ।ਸਮਾਂ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਢਿੱਲ ਵਰਤਦਾ ਹੈ।ਮਨਜੀਤ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਇੱਕ ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਹੁਣ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਮੋੜ ਤੇ ਸੀ ਜਿਥੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ।

ਕਾਗ਼ਜ਼ ਪੱਤਰ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸਾਰਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਚ ਭੱਜਦੇ ਫ਼ਿਰਦੇ, ਗੱਜਣ, ਬਚਿੱਤਰ , ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਕਈ ਪਤਵੰਤੇ ਸੱਜਣ ਤੁਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਕੇਸ ਤਿਆਰ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਲੋਕ ਹੋਰ ਹੀ ਹੋਰ ਨਜਰਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕਦੇ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਹ ਵਿਚਾਰੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਲੱਭ ਰਹੇ ਹੋਣ।ਕਿਧਰੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤਾਂ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੀ ਹਾਸੀ ਹੁੰਦੀ। ਕੋਈ ਕਾਗਜ਼ ਪੱਤਰ ਫੜ੍ਹਦੇ ਫੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਅਚਾਨਕ ਉਂਗਲਾਂ ਛੋਹ ਜਾਂਦਾ। ਕੋਈ ਬੇਧਿਆਨੇ ਹੀ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇਧਰ ਓਧਰ ਛੋਹ ਲੈਂਦਾ।ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਸ ਲੁ ਬਦਲ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਸੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੋਏ ਦੂਰ ਰਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਰ ਮਰਦ ਕਿ ਵਿਆਹਿਆ ਕੀ ਕੁਆਰਾ ਊਹਦੇ ਵਿਚੋਂ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਆਪਸ਼ਨ ਲੱਭ ਰਿਹਾ। ਮਾਂ ਦੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਪਤੀ ਹੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਹੁੰਦਾ ਉਸਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਲੁੱਟ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਔਰਤ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਪਣੇ ਮਰਦ ਨਾਲ ਹੀ ਚੰਗੀ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਐਵੇਂ ਦੇ ਮਰਦ ਜੋ ਹਰ ਰਾਹ ਜਾਂਦੀ ਔਰਤ ਲਈ ਲਾਰਾਂ ਸੁੱਟ ਰਹੇ ਹੋਣ ਭਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ? ਬੇਸਹਾਰਾ ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਦੱਬ ਲੈਣ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਨੋਚ ਲੈਣ ਚ ਭਲਾਂ ਕਾਹਦੀ ਮਰਦਾਨਗੀ। ਉਹ ਸੋਚਦੀ।ਖੈਰ, ਉਹ ਹਰ ਪਲ ਬਚ ਬਚ ਕੇ ਪੈਰ ਧਰਦੀ ਸੀ। ਹਰ ਪਲ ਬਾਪੂ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਬਣ ਕੇ ਤੁਰਦੀ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਡਰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਆਕੇ ਦਬੋਚ ਹੀ ਨਾ ਲਵੇ।ਅਖ਼ੀਰ ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਦੀ ਖੱਜਲ ਖੁਆਰੀ ਮਗਰੋਂ ਸਭ ਕੇਸ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਹੀ ਪਰਵਾਸੀ ਭਲਾਈ ਸੰਸਥਾ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਚਲੇ ਗਏ।ਦਫਤਰ ਕਾਹਦਾ ਸੀ ਕਿਸੇ ਮਹਿਲਨੁਮਾ ਕੋਠੀ ਵਰਗਾ ਸੀ। ਗੇਟ ਵਧਦੇ ਹੀ ਵੱਡਾ ਲਾਅਨ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਈ ਕਤਾਰਾਂ ਚ ਕੁਰਸੀਆਂ ਲੱਗਿਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਕੋਈ ਚਾਲੀ ਪੰਜਾਹ ਬੰਦੇ ਬੈਠੇ ਹੋਣੇ। ਉਹਨਾਂ ਇੱਕ ਲੱਤ ਉਚਕਾ ਕੇ ਤੁਰਦੇ ਤੇ ਵਰਦੀ ਜਿਹੀ ਪਾਈ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਪਵਿਤਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਜੋ ਸੰਸਥਾ ਦਾ ਮੁਖੀ ਸੀ।”ਇਹ ਸਾਰੇ ਬੰਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਜੀ ਨੂੰ ਹੀ ਮਿਲਣ ਲਈ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਸੰਭਾਲ ਲਵੋ, ਵਾਰੀ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਜਾਏਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਆਏ ਹੋ ਤਾਂ ਫ਼ੀਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਿਸ਼ਤ ਕੈਸ਼ ਜਮਾਂ ਕਰਵਾ ਦੀਓ,ਬਾਕੀ ਕੰਮ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ।””ਓਕੇ ਜਨਾਬ ,ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਬੰਦੇ …ਕੱਠ ਕਿਉਂ ਹੈ ? “”ਇਹ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਂਗ ਐੱਨ ਆਰ ਆਈ ਪੀੜਤ ਹਨ,ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਚੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਹੀ ਚੜ੍ਹਾ ਬੈਠੇ,”। ਸੁਲਤਾਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਦੇ ਲੱਗੇ ਬੈਜ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ,ਉਸਨੇ ਦੋ-ਅਰਥੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਧੀ ਦੀ ਸ਼ਰਮ ਮੰਨਦਾ ਹੋਇਆ ਇੰਝ ਦਿਖਾਇਆ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਸੁਣਿਆ ਨਾ ਹੋਏ, ਉਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅਣਦੇਖਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕੱਜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਪਰ ਅਸ਼ਲੀਲ ਨਜ਼ਰ ਨੂੰ ਕੱਜਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਕੱਪੜਾ ਨਹੀਂ ਬਣਿਆ।ਉਹ ਕੁਰਸੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਵਾਰੀ ਨੂੰ ਉਡੀਕਣ ਲੱਗੇ। ਲੋਕ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ।ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹੋਏ ਪਤਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੁਝ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਆਏ ਸੀ ਕੁਝ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪਤਾ ਕਰਨ ਆਏ ਸੀ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕੁਝ।ਸਾਂਝਾ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ਚੂੜਾ ਸੀ ਜਾਂ ਗੋਦੀ ਨਿਆਣੇ। ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਸ ਦੁੱਖ ਚ ਉਹ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਕੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਸਨ ,ਆਪਣੇ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਦੁਖੀ ਦੇਖ ਕੇ ਮਨ ਨੂੰ ਵੀ ਧਰਵਾਸ ਮਿਲਦਾ ਇਵੇਂ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਉਹਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉੱਪਰ ਛੱਤ ਤੇ ਕੋਈ ਨੌਜਵਾਨ ਮੁੰਡਾ ਊਹਦੇ ਵੱਲ ਗੌਰ ਨਾਲ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲੀ ਤੇ ਉਸਨੇ ਹਟਾ ਲਈ। ਤੇ ਆਪਣੀ ਚੁੰਨੀ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਤੇ ਮੂੰਹ ਘੁਮਾ ਕੇ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀ। ਕੁਝ ਪਲ ਲੰਘੇ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਫ਼ਿਰ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ,ਹਲੇ ਵੀ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਉਸ ਵੱਲ ਹੀ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਨਜ਼ਰ ਘੁਮਾ ਲਈ। ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਬਚਕੇ ਕਿਥੇ ਬੈਠੇ।ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੇ ਮੁੜ ਉੱਪਰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਓਥੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ।ਹੁਣ ਉਹ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੈਠ ਸਕਦੀ ਸੀ।ਤਦੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਸੁਲਤਾਨ ਆਇਆ।”ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਮ ਕੁੜੇ…” “ਮਨਜੀਤ ” “ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਆਜੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ” ਆਖਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਲੰਙ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਾ ਪਈ ਕਿ ਆਖਿਰ ਕੀ ਹੋਇਆ।ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੇ ਮਗਰ ਮਗਰ ਤੁਰ ਪਏ। ਆਮ ਰਾਹ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਉਹ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗਲਿਆਰੇ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੁਕ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ਼ੋਂ ਫਾਈਲ ਫੜਕੇ ਉਹ ਅੰਦਰ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਿਆ। “ਅੰਦਰ ‘ਕਾਕਾ ਜੀ’ ਬੈਠੇ ਹਨ, ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਮਸਲਾ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵੋ ,ਫੀਸ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕਰ ਲਿਓ, ਇਹ ਤੁਹਾਡਾ ਕੰਮ ਛੇਤੀ ਕਰਵਾ ਦੇਣਗੇ। ਇਹ ਕੋਈ ਕੋਈ ਕੇਸ ਦੇਖਦੇ ਹਨ”. ਆਖ ਕੇ ਉਸਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਅੰਦਰ ਵੜੇ ਤਾਂ ਮਨਜੀਤ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਉਹੀ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਜੋ ਕੁਝ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਖੜ੍ਹਾ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇਥੇ ਉਹ ਹੁਣ ਟੌਹਰ ਨਾਲ ਬੈਠਾ ਮੁੱਛ ਨੂੰ ਤਾਅ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਅਣਜਾਣ ਬਣਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਫਾਈਲ ਹੀ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਅਣਹੋਣੀ ਦਾ ਆਭਾਸ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਅਗਲ਼ੇ ਹੀ ਪਲ ਕਾਕਾ ਜੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉੱਪਰ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਉਹਨੇ ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਬੋਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ਆਓ ਬਾਪੂ ਜੀ ਬੈਠੋ , ਤੁਹਾਡੀ ਹੀ ਫਾਈਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਅਮਰਜੀਤ ਉਰਫ ਕਾਕਾ ਹੈ ਪਵਿੱਤਰ ਸਿੰਘ ਸੀ ਮੇਰੇ ਫਾਦਰ ਸਾਬ ਨੇ ਅਸੀਂ ਰਲ ਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਤੇ ਵੇਖਿਆ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੱਦ ਲਿਆ। ਆਖਿਆ ਉਹਨੇ ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸੀ ਪਰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਮਨਜੀਤ ਉੱਤੇ ਸਨ।ਕਿਹੜਾ ਇਲਾਕਾ ਆਪਣਾ ?” ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪਿੰਡ ਕੀ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਕੁਨਬਾ ਗਿਣਾ ਦਿੱਤਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ , ਆੜਤੀਆ ,ਪਟਵਾਰੀ ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ ਨਾਮ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ,ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਜੋੜ ਬਣ ਜਾਏ ਤੇ ਕੰਮ ਸੁਖਾਲਾ ਹੋ ਜਾਏ। “ਅੱਛਾ ਅੱਛਾ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿਤੇ ਆਪਾਂ ਆੜਤੀਏ ਕੋਲ ਨਾ ਮਿਲੇ ਹੋਈਏ,ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਖਾਸਾ ਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਆ, ਅਮਰਜੀਤ ਨੇ ਗੱਲ ਮੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਦੋਵੇਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸੀ ਤਦੇ ਚਾਹ ਆ ਗਈ ।ਅਮਰਜੀਤ ਸਵਾਲ ਜਵਾਬ ਕੜਨ ਲੱਗਾ । ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕਹਾਣੀ ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਪੀਂਦੇ ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਮੁਕ ਗਈ ਸੀ। ਗੱਲ ਸੁਣਾਉਦੇ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਗੱਜਣ ਕਈ ਵਾਰ ਭਾਵੁਕ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੂੰ ਭਾਵੁਕ ਹੋਇਆ ਦੇਖ ਅਮਰਜੀਤ ਅੱਖਾਂ ਘੁਮਾ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਹੌਂਸਲਾ ਨਾ ਛੱਡਣ ਨੂੰ ਆਖਦਾ। ਪਰ ਗੱਲ ਸੁਣਦੇ ਸੁਣਦੇ ਉਹ ਮੁੜ ਮੁੜ ਮਨਜੀਤ ਵੱਲ ਤੱਕਦਾ ਜਿਸਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਮੇਜ਼ ਦੇ ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਚ ਗੱਡੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਓਥੇ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਜੰਮ ਗਈਆਂ ਹੋਣ। ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ” ਫਿਰ ਐਨਾ ਵਕਤ ਕਿਉਂ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ,ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਵਿੱਚ ,ਕਿਧਰੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਹੋਰ ਵਿਆਹ ਨਾ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ਹੋਏ,ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਉਹਦੀ ” “ਬੱਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਪੈਰ ਭਾਰੀ ਸੀ,ਫ਼ਿਰ ਬੱਚਾ ਛੋਟਾ ਸੀ ਹੁਣ ਘਰ ਰਹਿਣ ਜੋਗਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਆਏਂ ਹਾਂ ” ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।” ਅੱਛਾ ਅੱਛਾ, ਇੰਝ ਕਰੋ ਬਾਪੂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਉਡੀਕ ਕਰੋ ਬਾਹਰ,ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਵਾਲ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਕਰ ਲਵਾਂ ਤਾਂ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਅੱਗੇ ਕਾਰਵਾਈ ਕਰਨ ਚ ਆਸਾਨੀ ਹੋਏ” ਹੱਥ ਜੋੜਦਾ ਹੋਇਆ ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਤੁਰੰਤ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਨੌਕਰ ਹੋਏ।ਉਸਦੇ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਅਮਰਜੀਤ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ,” ਕਿੰਨਾ ਪੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹੋ ਮਨਜੀਤ ? “ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਬੋਲਣ ਦਾ ਲਹਿਜ਼ਾ ਹੀ ਅਲੱਗ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਵਾਲਾ ਵਿਅਕਤੀ ਹੋਏ।

“ਜੀ ਮੈਂ ਬੀਐੱਡ ਅਧੂਰੀ ਛੱਡੀ ਹੋਈ ਹੈ” ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।”ਓਹ ਵੈਰੀ ਨਾਇਸ ,ਫ਼ਿਰ ਤਾਂ ਕਾਫੀ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਹੋ, ਫ਼ਿਰ ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੀਆਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਧੋਖਾ ਖਾਣ ਲੱਗ ਜਾਣ ਫ਼ਿਰ ਅਨਪੜ੍ਹ ਦਾ ਕੀ ਬਣੇਗਾ। ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਪੁੱਛ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ।””ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕੌਣ ਪੁੱਛਦਾ ਸਰ, ਮਾਂ ਬਾਪ ਗਲੋਂ ਬੋਝ ਤੇ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲਾਹੁਣ ਦੀ ਕਰਦੇ ਹਨ,ਸੋਚਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਭਲਾ ਹੀ ਹਨ। ਪਰ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਨਾ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਸਿਰਫ ਹਾਂ ਚਾਹੀਦੀ। ਬੱਸ ਇਹੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਇਆ। ਇਹਨਾਂ ਮਾਮਲਿਆਂ ਚ ਅਨਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਚ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ.””ਵੈਸੇ ਬੁਰਾ ਨਾ ਮੰਨਣਾ ,ਤੁਹਾਡਾ ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਕੀ ਨਾਮ ਸੀ ਚਰਨਜੀਤ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸੀ ?”” ਇਸ ਚ ਬੁਰਾ ਮੰਨਣ ਵਾਲੀ ਕੀ ਗੱਲ ਉਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਆਮ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ , ਚੰਨੀ ਆਮ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਘਰਵਾਲਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਉਸਤੋਂ ਅਲੱਗ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਉਹ ਇੰਝ ਨਿਰਮੋਹਾ ਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਹੋ ਗਿਆ।””ਫ਼ਿਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਯਾਦ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਹੋਣਾ ਉਸ ਨਾਲ ਬੀਤਿਆ ਹੋਇਆ, ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਕੱਲਿਆਂ ਕੱਢਣਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ …” ਅਮਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ। #harjotdikalamਉਹਦੇ ਸਵਾਲ ਤੇ ਮਨਜੀਤ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੰਬ ਹੀ ਗਈ। ਉਹਨੇ ਬੂਹੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵੱਲ ਜੋ ਉਹਨੂੰ ਘੂਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ,ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੁਣ ਤਰਸ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਲਾਲਸਾ ਟਪਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੰਝ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਨੰਗੀ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਘੂਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਉਹਨੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਕੱਜ ਸਕੇ।ਕੱਪੜੇ ਪਾੜ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਤੋੰ ਕੁਝ ਵੀ ਕੱਜ ਸਕਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਪਹਿਨ ਲਵੋ।ਉਹਦਾ ਉੱਤਰ ਨਾ ਆਇਆ।”ਦੇਖੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਹਿਮ ਚ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਕੰਮ ਹੋਏ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਪੈਣਾ…””ਹੁਣ ਮਿਲ ਤਾਂ ਰਹੇਂ ਹਾਂ ….””ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਕੱਲੇ ਆਓ, ਮੇਰੀ ਕੋਠੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਨ ਤਾਂ ਹੀ ਕੁਝ ਹੋ ਸਕਦਾ..””ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਬਾਕੀ ਸਭ ਵਾਂਗ ਫ਼ੀਸ ਜਮਾਂ ਕਰਵਾ ਕੇ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਣਾ””ਉਸ ਚੱਕਰ ਚ ਤੁਹਾਡੇ ਬਹੁਤ ਪੈਸੇ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋਣੇ, ਫ਼ਿਰ ਗੇੜੇ ਹੀ ਗੇੜੇ ਦੇਖੋ ਬਾਹਰ ਰੋਜ਼ ਕਿੰਨੇ ਕੇਸ ਆਉਂਦੇ, ਇਹ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਜੋ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੌਲੋ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਸਰਕਾਰ ਤਾਂ ਗੌਲਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਫਿਰ ਵੀ ਲੱਖਾਂ ਤੱਕ ਦਾ ਖਰਚਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਕੁਝ ਪੱਕਾ ਨਹੀਂ …..””ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡਾ ਬਹੁਤ ਨਾਮ ਸੁਣਿਆ “”ਕੇਸ ਹੱਲ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਜਿਹੜੇ ਅਸੀਂ ਡੱਟ ਕੇ ਫੌਲੋ ਕਰਦੇ ਹਾਂ,ਬਹੁਤ ਜਗ੍ਹਾ ਰਿਸ਼ਵਤਾਂ ਦੇਣੀਆਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਓਧਰ ਵਕੀਲਾਂ ਨੂੰ ਦੇਣੇ ਜੋ ਲੋਕ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਦਬਾਅ ਪਾਉਂਦੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦੇਣੇ ਪੈਂਦੇ, ਪੈਂਦੇ ਇਧਰ ਐਂਬੈਸੀ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਬਿਨਾਂ ਪੈਸੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਤੁਹਾਡੇ ਕੇਸ ਬਾਰੇ ਸਭ ਨੇ ਉੱਕਾ ਹੀ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦੇਣੀ ਹੈ। ਐਨਾ ਪੁਰਾਣਾ ਹੈ ਤੇ ਉੱਪਰੋਂ ਓਧਰ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ….ਇਸ ਲਈ ਕੋਈ ਇਹਦੇ ਵਿਚ ਜੇ ਖੂਦ ਇੰਟ੍ਰਸਟ ਲੈ ਕੇ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਕੰਮ ਕਰੇਗਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬਣੇਗਾ….”” ਤੁਸੀਂ ਜਿੰਨੇ ਪੈਸੇ ਕਹੋ ਅਸੀਂ ਦਵਾਗੇ….” ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ।”ਤੁਹਾਨੂੰ ਲਗਦਾ ਮੈਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਕਮੀ ਏ, ਮੈੰ ਆਪਣੇ ਵਕਤ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਖਰਾਬ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਮੈੰ ਹੀ ਹਾਂ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਕੇਸ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਲਾ ਸਕਦਾ ਪਰ ਉਹਦੀ ਕੀਮਤ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ …ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਬੱਸ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ….,””ਪਰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਗ਼ੈਰ ਮਰਦ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਦਵਾਂਗੀ ,ਮੈਂ ਚੰਨੀ ਦੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ ਉਸਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਵੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਪਾਪ ਵਰਗਾ ….””ਤੇ ਚੰਨੀ ਉਹ ਕਿਸ ਕਿਸ ਨਾਲ ਖੇਹ ਖਾ ਰਿਹਾ ਹੋਏਗਾ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ….ਜੇ ਇਹ ਪਾਪ ਵੀ ਲਗਦਾ ਤਾਂ ਵੀ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪੈਣਾ…ਖੂਦ ਲਈ ਨਾ ਸਹੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਲਈ .ਕੀ ਤੂੰ ਉਮਰ ਭਰ ਉਹਨੂੰ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਕੇਗੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਪਿਉ ਕਿਥੇ ਹੈ ? ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਿਹਣੇ ,ਉਹਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਸਵਾਲ ਕੁਝ ਵੀ ….””ਨਹੀਂ ਅਸੀਂ ਕਿਤੋਂ ਹੋਰ ਹੀ ਸਭ ਪਤਾ ਕਰਵਾ ਲਵਾਂਗੇ ….ਫਾਈਲ ਦੇ ਦਿਓ “.”ਬੇਸ਼ੱਕ ਲੈ ਜਾਓ, ਮਨਜੀਤ ਜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਲਗਦਾ , ਬਾਕੀ ਜਗ੍ਹਾ ਇਹ ਕੰਮ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ? ਇਥੇ ਸਿਰਫ਼ ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਹਾਂ ਓਥੇ ਹਰ ਪੌੜੀ ਤੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਮਰਦ ਮਿਲੇਗਾ ,ਸਭ ਦੀ ਇੱਕੋ ਇੱਛਾ ,ਤੇ ਸਭ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕੋ ਵਿਚਾਰ…ਇਹਨੂੰ ਸਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਕੱਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਨੂੰ , ਇਹਨੂੰ ਤਾਂ ਲੋੜ ਰਹਿੰਦੀ ਹੋਣੀ ਹੁਣ ਆਦਮੀ ਦੀ ….”ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਪਲ ਚ ਮਨਜੀਤ ਮੁੜ ਬੈਠ ਗਈ। ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਕੁਝ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ।”ਇਸਦੀ ਕੀ ਗਰੰਟੀ ਕਿ ਇਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਏਗੀ ? “ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।” ਗਰੰਟੀ ਤਾਂ ਹੁਣ ਵੀ ਨਹੀਂ,ਪਰ ਮੇਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਵਾਹ ਲਗਾ ਦੇਵਾਂਗਾ.””ਪਰ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਸਕਦੀਂ ਹਾਂ,ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਾਪੂ ਨੇ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਰਹਿਣਾ”।” ਇਹ ਰਾਹ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਵੇਖਣੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਬਚਿਆ ਜਾਏ, ਕੋਈ ਤਾਂ ਬਹਾਨਾ ਲਗਾ ਕੇ ਆਓਗੇ ਹੀ ….ਤੁਹਾਡੀ ਫਾਈਲ ਮੈਂ ਰੱਖ ਲਈ , ਤੇ ਕੱਲ੍ਹ ਤੁਸੀਂ ਜਿਥੋਂ ਚਾਹੋਂ ਓਥੋਂ ਮੈਂ ਗੱਡੀ ਚੋਂ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗਾ।””ਨਹੀਂ ਕੱਲ੍ਹ ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਪਤਾ ਤਾਂ ਕਰੋ, ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਹਫਤੇ ਬਾਅਦ ਮਿਲਾਂਗੇ। ਬੀਐੱਡ ਕਾਲਜ਼ ਕੋਲ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਦਾ ਘਰ ਹੈ ਓਥੋਂ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਜਾਇਓ।””ਪੜ੍ਹੀਆਂ ਲਿਖਿਆ ਕੁੜੀਆਂ ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਮੋਲ-ਭਾਵ ਤੇ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦੀਆਂ”ਬਦਲੇ ਚ ਅਮਰਜੀਤ ਸਿਰਫ਼ ਮੁਸਕਰਾਇਆ।”ਵੈਸੇ ਕਿੰਨੀਆ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਕੇਸ ਸਪੈਸ਼ਲ ਇੰਟ੍ਰਸਟ ਲੈ ਕੇ ਹੱਲ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਹੋ ?””ਕੋਈ ਗਿਣਤੀ ਨਹੀਂ …..” ਅਮਰਜੀਤ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਮੁਸਕਾਨ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਦੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕਰਦੇ ਹਰ ਆਦਮੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੇ ‘ਸ਼ਿਕਾਰ’ ਕਰ ਚੁੱਕਾ।ਤਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਿਆ। ਸੁਲਤਾਨ ਦਾਖਿਲ ਹੀ ਹੋਇਆ। “ਕਾਕਾ ਜੀ ,ਬਾਪੂ ਜੀ ਦਿੱਲੀ ਚੱਲੇ ਨੇ,ਪੁੱਛਦੇ ਪਏ ਕੋਈ ਜਰੂਰੀ ਕੇਸ ਹੋਏ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿਓ…..””ਆਹ ਫਾਈਲ ਦੇ ਦਿਓ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਤੇ ਆਖੋ ਕਿ ਕਾਕਾ ਜੀ ਦੇ ਖਾਸ ਮਿੱਤਰ ਦੀ ਹੈ ਤੇ ਇੱਕ ਰਸੀਦ ਕਟਵਾ ਕੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿਓ, ‘ਫ਼ੀਸ’ ਫਿਕਸ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।ਫਾਈਲ ਫੜ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਸੁਲਤਾਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਖਚਰਾ ਹਾਸਾ ਸੀ,ਉਹਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਤੱਕ ਨਿਹਾਰਿਆ। ਉਹਨੂੰ ਕਾਕਾ ਜੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।”ਇਹ ਫ਼ੀਸ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਨਾ ਦਿਓ, ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਾਮ ਕਰਵਾ ਦਿਓ, ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸੌ ਸਵਾਲ ਕਰਨਗੇ ਤੁਹਾਨੂੰ “।ਮਨਜੀਤ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ।ਸੁਲਤਾਨ ਰਸੀਦ ਲੈ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਬਾਹਰ ਚਲੀ ਗਈ।ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਉਹਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਊਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਸਵਾਲ ਜਵਾਬ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਿਆ।ਉਹਨੇ ਰਸੀਦ ਗੱਜਣ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ।”ਕਹਿੰਦੇ ਅਗਲ਼ੇ ਹਫਤੇ ਪਤਾ ਕਰ ਜਾਇਓ। ” ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਕੋਠਿਓ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਏ।ਸਵੇਰ ਦੇ ਘਰੋਂ ਤੁਰੇ ਹੋਇਆਂ ਮਸੀਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਰੌਂਠਾ ਖਾਧਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਦੁਪਹਿਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਸਿਰਫ ਚਾਹ ਪੀਤੀ ਸੀ। ਬੰਦਾ ਜਿੰਨੇ ਮਰਜ਼ੀ ਦੁੱਖ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਏ ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਭੁੱਖ ਲਗਦੀ ਹੈ।ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੇ ਹੀ ਉਹ ਇੱਕ ਢਾਬੇ ਕੋਲ ਰੁਕ ਗਏ।ਓਥੇ ਚਾਹ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਘਰੋਂ ਲਿਆਂਦੇ ਆਚਾਰ ਨਾਲ ਪਰੌਂਠੇ ਖਾਣ ਲੱਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਬਹੁਤੇ ਕੋਠੀ ਚੋਂ ਹੀ ਆਈ ਸੀ। ਮੇਲੇ ਵਰਗਾ ਮਾਹੌਲ ਸੀ ਅੰਦਰ।ਧੰਨ ਸੀ ਇਹ ਲੋਕ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦੁੱਖਾਂ ਚ ਡੁੱਬੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਦੂਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਵੀ ਧੰਦਾ ਬਣਾ ਛੱਡਿਆ ਸੀ।ਉਹ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲੱਗੀ। ਤਦੇ ਉਹਨੇ ਤੱਕਿਆ ਕਿ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ ਨਵ ਵਿਆਹੀ ਕੁੜੀ ਫੁੱਟ ਫੁੱਟ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗੀ।ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਆਪਣਾ ਗਲਾ ਭਰ ਆਇਆ। ਉਹਦੀ ਭੁੱਖ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹਨੇ ਉਂਝ ਹੀ ਰੋਟੀ ਲਪੇਟ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਢਿੱਡ ਨੂੰ ਫੂਕਣ ਲਈ ਗਰਮ ਗਰਮ ਚਾਹ ਪੀਣ ਲੱਗੀ।ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਖੌਰੇ ਦੁੱਖ ਦੀ ਇਸ ਅੱਗ ਨੂੰ ਅੱਗ ਹੀ ਸਾੜ ਸਕੇ।ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਉਹ ਪਿੰਡ ਪਰਤੇ ਸੀ, ਥੱਕੇ ਟੁੱਟੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸੌਂ ਗਏ ਸੀ। ਰਾਤ ਉਹਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਪਹਾੜ ਜਿਹੀ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ਉਹਦੇ ਘਰ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਆਇਆ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਹੁਤੇ ਦੁੱਖ ਭੁੱਲ ਗਏ ਸੀ। ਊਹਦੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ,ਲਾਡ ਲਡਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਦਿਨ ਰਾਤ ਵੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।ਪਰ ਇਹ ਰਾਤਾਂ ਊਹਦੇ ਲਈ ਮੁੜ ਪਹਾੜ ਬਣਨ ਲੱਗੀਆਂ ਸੀ। ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਉਹ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਹੀ ਹੈ ? ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਨੂੰ ਜਸਤੀਫ਼ਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਤੋੜ ਭੰਨ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਜੇ ਨਾ ਜਾਵੇ ਫਿਰ ? ਉਹਨੂੰ ਫਿਰ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦਾ ਇੰਝ ਇਥੇ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਬੈਠੀ ਰਹੇਗੀ ?ਕੱਲ੍ਹ ਹੀ ਤਾਏ ਘਰੋਂ ਉਹ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਨ ਗਈ ਸੀ । ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਤਾਈ ਨੇ ਆਖਿਆ ਸੀ,” ਲੈ ਆ ਗਈ ਵਲੈਤੀਏ ਦੀ ਮਾਂ” ਵਲੈਤੀਆ ਬੜਾ ਚੱਬ ਕੇ ਆਖਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਮਖੌਲ ਕੀਤਾ ਹੋਏ।ਲੋਕੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਭਰਾਵਾਂ ਤੇ ਸਾਂਝੇ ਟੱਬਰ ਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਰਗੀ ਕੋਈ ਰੀਸ ਨਹੀਂ। ਕਿੰਨਾ ਝੂਠ ਬੋਲਦੇ ਨੇ ਲੋਕ। ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਕੀ ਨਿੱਕੀ ਗੱਲ ਤੇ ਮਿਹਣੇ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਨਾ ਜਿਊਣ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਨਾ ਮਰਨ। ਨਿੱਕੀ ਲੜਾਈ ਚ ਵੀ ਇਹ ਝੱਟ ਜਖ਼ਮਾਂ ਤੇ ਲੂਣ ਭੁੱਕ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਚੰਗੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਪਤਾ ਤਾਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਮਾੜਾ ਤਕਾਉਂਦੇ ਨੇ।ਉਹਦਾ ਮਨ ਫਿਰ ਵੀ ਤੋੜ ਭੰਨ ਵਿੱਚ ਸੀ ….,ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਸਭ ਕਾਸੇ ਤੋਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਿਹਾ ਉੱਠ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਚ ਹਲੇ ਵੀ ਡਰ ਸੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹ ਦਿਨ ਆਵੇ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ਉਸਨੇ ਇਕਰਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ।

ਮਨਜੀਤ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਠੀ ਤੇ ਤਿਆਰ ਹੋਈ, ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗਲ ਨਾਲ ਲਗਾਇਆ। ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਫ਼ਿਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫ਼ਿਰ ਤੋਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਘਰੋਂ ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੇ ਕਾਲਜ਼ ਤੋਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਦੇ ਬਚੇ ਪੇਪਰਾਂ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਕਰਨ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਲਗਾ ਕੇ ਨਿੱਕਲੀ ਸੀ। ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸੀ ਚਲੋ ਘਰ ਬੈਠ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੋਰ ਤੇ ਤੰਗ ਹੋਣ ਨਾਲੋ ਇਹ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੀ ਹੈ। ਮਾਂ-ਬਾਪ ਉਹਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਲਈ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਹੀ ਸਮਝਦੇ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗੀ ਰੋਕ ਟੋਕ ,ਸਮਝੌਤੀਆਂ , ਅਕਲਾਂ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਸਨ ਦਿੰਦੇ। ਪਹਿਲੀਆਂ ਨੇ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਘਰ ਸਵਾਰੇ ਸੀ ਜੋ ਹੁਣ ਸੰਵਰ ਜਾਂਦੇ। ਸਗੋਂ ਉਹ ਤਾਂ ਖੂਦ ਆਖਦੇ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਕਰ ਕਿਸੇ ਘਰ ਬੈਠ ਜਾਇਆ ਕਰ।ਪਰ ਜਿਥੇ ਜਾਂਦੇ ਲੋਕ ਖੁੰਦਕੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ,ਦੋਹਰੇ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਬੋਲਦੇ, ਲਾਲਚੀ ,ਬੇਵਕੂਫ ਤੱਕ ਆਖ ਦਿੰਦੇ। ਬੱਸ ਉਹ ਸੁਣਦੀ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਮੂੰਹ ਵੱਟ ਲੈਂਦੀ।ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਤੋਂ ਆਂਢੀ ਗੁਆਂਢੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮੋਹ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਭ ਚੋਬਾਂ ਹੀ ਮਾਰਦੇ ਸੀ। ਨਾਲੇ ਦੁੱਖ ਪੁੱਛਦੇ ਸੀ ਨਾਲੇ ਹੱਸਦੇ ਸੀ। ਦੁਨੀਆਂ ਡਾਢੀ ਹੈ ਆਪਣੇ ਸੁੱਖ ਤੇ ਸੁਖੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਦੂਜੇ ਦੇ ਦੁੱਖ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਨਾਲ਼ੋਂ ਦੂਸਰੇ ਦਾ ਨੂੰ ਸੁਖੀ ਵੇਖ ਵੱਧ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਸਭ ਦੇ ਨਿਕਲਦੇ ਦੰਦਾਂ ਨੂੰ ,ਮੁਸਕੜੀਏ ਹਾਸੇ ਨੂੰ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਸਾੜ ਦੇਵੇ।ਇੱਕ ਗੁੱਸਾ ਇੱਕ ਬੇਬਸੀ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰ ਗਈ ਸੀ।ਅੱਜ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਬ ਕੇ ਹੀ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਆਈ ਸੀ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬੈਠੀ, ਸਹੇਲੀ ਨੂੰ ਸਭ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕਾਲਜ਼ ਤੋੰ ਕੀ ਕੁਝ ਪਤਾ ਕਰਨਾ। ਕੁਝ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵੀ ਮੰਗਵਾ ਲਈਆਂ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਟਾਈਮ ਲੰਘੇ ਟਾਈਮ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ।ਤੇ ਇਸ ਘਰ ਵਿਚ ਵੜਦੇ ਹੀ ਊਹਦੇ ਮਨ ਚ ਛਿੰਦਾ ਫਿਰ ਤੋਂ ਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਭ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਤਾਜੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਹੀ ਆ ਖਲੋਤਾ। ਇੰਝ ਹੀ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਉਹ ਇਥੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਸੀ।ਸਮੇਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਪੂਰਾ ਚੱਕਰ ਕੱਟ ਲਿਆ ਹੋਏ ,ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਜਨਮ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਏ ,ਜਾਂ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ। ਸਭ ਧੁੰਦਲਾ ਜਿਹਾ ਯਾਦ ਸੀ, ਗ਼ਮ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਭੁਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਧੁੰਦਲਾ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਇਹ ਤਾਂ ਮਹਿਜ਼ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਬੈਠ ਕੇ ਸੋਚਦਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲਗਦਾ।ਬਾਹਰ ਧਰਤੀ ਤਪ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਗਵਾਹ ਬਣਕੇ ਥੱਕ ਗਈ ਹੋਏ। ਸੂਰਜ ਇੰਝ ਮਘ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਭਸਮ ਹੀ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਵੇ। ਦੁਖੀ ਹਿਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਤਪਦੀ ਹੋਈ ਲੂੰ ਵੀ ਪੱਛੋਂ ਜਾਪਦੀ ਹੈ।ਮੂੰਹ ਬਾਹਾਂ ਵਲੇਟ ਕੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਗਰਮੀ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ।ਮਿਥੇ ਵੇਲੇ ਕਾਰ ਆ ਪਹੁੰਚੀ ਤੇ ਉਹ ਉਸ ਚ ਬੈਠ ਗਈ। ਕਾਰ ਦੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਸਿਵਾਏ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਅੰਦਰ ਵੜਦੇ ਹੀ ਏਸੀ ਦੀ ਹਵਾ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਊਹਦੇ ਤਪਦੇ ਮਗਜ਼ ਨੂੰ ਕੁਝ ਧਰਵਾਸ ਜਿਹੀ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ। ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਸੂਰਜ ਤਾਂ ਐਂਵੇ ਹੀ ਪਾਪੀਆਂ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦੇਣ ਦਾ ਅਸਫ਼ਲ ਯਤਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਤੇ ਇਥੇ ਹੀ ਸਵਰਗ ਬਣਾਏ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਵੱਸ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਅਪਸਰਾਵਾਂ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਇਹ ਸਫਰ ਕਦੇ ਨਾ ਮੁੱਕੇ, ਪਰ ਇਹ ਝੱਟ ਮੁੱਕ ਗਿਆ। ਤੇ ਕੋਠੀ ਅੰਦਰ ਉਹਨੂੰ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ,ਕੋਠੀ ਸੁੰਨਸਾਨ ਸੀ। ਚਾਰੋਂ ਪਾਸੇ ਪਾਰਕ,ਕੰਧਾਂ ਉੱਤੇ ਲਟਕਦੀਆਂ ਵੇਲਾਂ, ਦਰਖਤ ਕੋਠੀ ਨੂੰ ਠੰਡਕ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ। ਲੂੰ ਕਿਧਰੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਉਹਦੇ ਕਾਲਜੇ ਨੂੰ ਸਾੜ ਰਹੀ ਸੀ।ਡਰਾਈਵਰ ਉਹਨੂੰ ਕਮਰੇ ਦਾ ਰਸਤਾ ਸਮਝਾ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਕਮਰੇ ਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਅਮਰਜੀਤ ਰਾਜਿਆਂ ਵਰਗੇ ਬੈੱਡ ਉੱਤੇ ਖਿਲਰਿਆ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਅੰਦਰ ਵੜਦੇ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਏਸੀ ਦੀ ਠੰਡਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਤਦੇ ਅਮਰਜੀਤ ਕੰਬਲ ਚ ਲੁਕ ਕੇ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੁਦ ਚੱਲ ਕੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਪਾਸ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਹਨੂੰ ਹੀ ਤਾੜ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਕੁਝ ਪਲ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਦੇ ਰਹੇ। ਫ਼ਿਰ ਇੱਕ ਨੌਕਰ ਆਇਆ ਤੇ ਦੋ ਗਲਾਸ ਜੂਸ ਦੇ ਗਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਪੀਂਦੇ ਰਹੇ। ਅਮਰਜੀਤ ਨੇ ਰੋਟੀ ਆਫ਼ਰ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਹਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਜਦੋਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਲੱਗੀ ਹੁੰਦੀ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿ ਜੋ ਵੀ ਹੋਣਾ ਛੇਤੀ ਹੋਏ ਤੇ ਇਹ ਤਕਲੀਫ਼ ਖਤਮ ਹੋਏ। ਇਹੋ ਹਾਲ ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਉਸ ਪਲ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਕੇ ਦੁਖੀ ਹੋਣ ਦੀ ਵਜਾਏ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਛੇਤੀ ਮੁੱਕੇ। ਇਹ ਮੁੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ।”ਕੁਝ ਪਤਾ ਕੀਤਾ, ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ” ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿਉਂ ਇੱਥੇ ਕਿਉਂ ਹੈ।”ਇਸ ਜੁਮੇ ਤੱਕ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਜਾਏਗਾ,ਓਧਰ ਦਾ ਪਤਾ ਵੀ ਮਿਲ ਗਿਆ ਹੈ, ਸਾਡਾ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਮਿਲ ਕੇ ਆਏਗਾ,ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰੇਗਾ ,ਸਭ ਮਿਲ ਕੇ ਸੁਲਝਾ ਲਵੇ, ਜੇ ਨਾ ਹੋਇਆ ਫ਼ਿਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤਰੀਕੇ ਸਭ ਨਜਿੱਠਿਆ ਜਾਏਗਾ। ਵਕੀਲ ਨਾਲ ਗੱਲ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁੱਕਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ, ਵਿਆਹ ਦਾ ਸਬੂਤ ਤਾਂ ਹੈ ਹੀ ਫੋਟੋਆਂ ਤੇ ਬਾਕੀ ਸਭ ,ਹਨੀਮੂਨ ਦੇ ਹੋਟਲ ਤੇ ਟੈਕਸੀ ਬਿਲ ਹਨ,ਤੁਹਾਡਾ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਬੈਂਕ ਖਾਤਾ ਹੈ। ਜਿਥੋਂ ਹੀ ਸਿੱਧਾ ਸਿਧਾ ਸਾਫ਼ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਬੱਚਾ ਵੀ ਉਸਦਾ, ਬੱਸ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹੋ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਉਹਨੇ ਓਧਰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਵੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆ ਇਧਰ ਫ਼ਿਰ ਉਹ ਅੰਦਰ ਹੋਜੇਗਾ….ਇਹੋ ਪੱਕਾ ਕਰਨ ਸਾਡਾ ਬੰਦਾ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਕੋਈ ਵਿਚਲਾ ਰਸਤਾ ਵੇਖਾਂਗੇ। “,ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਆਇਆ।”ਪਰ ਤੇਰੇ ਜਿਹੀ ਸੁਨੱਖੀ ਜਨਾਨੀ ਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਤਾਂ ਬੰਦਾ ਮੇਮਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਏ,ਉਹਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਹੁਰੀਂ ਦੀ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਗਈ ਹੈ, ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਬੈਠਾ।” ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਧੂੰਹਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਉਹਦੀ ਇਸ ਖਿੱਚ ਦੇ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਪੱਥਰ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਸਰੀਰ ਇੱਕ ਦਮ ਸੁੰਨ। ਕਿਸੇ ਹਿੱਸੇ ਚ ਕੋਈ ਹਰਕਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਹੀ । ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਪੱਥਰ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਹੋਏ। ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਮੁੱਕ ਚੁੱਕੇ ਹੋਣ। ਹਵਸ਼ ਨਾਲ ਭਰੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਰੀਰ ਤੋੰ ਅੱਗੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ, ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਚਾਹੁਣ ਤਾਂ ਬੁੱਤ ਨਾਲ ਵੀ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਬੱਸ ਮਾਸ ਦੇ ਬਣੇ ਹੋਣ। ਅਮਰਜੀਤ ਵੀ ਇਹੋ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਿਰਫ਼ ਮਾਸ ਦੇ ਇੱਕ ਖਿਡੌਣੇ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਔਰਤ ਮਨਫ਼ੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਤਾਂ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੀ ਡਿੱਗ ਗਏ ਸਨ। ਠੰਡੇ ਜਿਸਮਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਬੁਝਾ ਕੇ ਕੋਈ ਕਿ ਸਾਬਿਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ? ਇੱਕ ਗਿਣਤੀ ਹੀ ਵਧਾ ਸਕਦਾ। ” ਇੱਕ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਰ” . ਮਨਜੀਤ ਲਈ ਸਾਰਾ ਕਿਸੇ ਬੁਰੇ ਸੁਪਨੇ ਵਾਂਗ ਬੀਤ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਮਰਜੀਤ ਹਲਕਾਏ ਹੋਏ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਚੁੰਢਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਰੱਬ ਲਈ ਦੁਨੀਆਂ ਲਈ ਮਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਘਟੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਸੀਨੇ ਚ ਉੱਤਰ ਜਾਂਦਾ। ਖੁੱਲੀ ਤਿਜੋਰੀ ਵਾਂਗ ਉਹ ਲੁੱਟਦਾ ਰਿਹਾ, ਕਿਸੇ ਖਿਡੌਣੇ ਨਾਲ ਖੇਡਦਾ ਖੇਡਦਾ ਉਹ ਹਫ਼ ਕੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਊਹਦੇ ਮਨ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਜਿੱਤ ਜਿਹੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹਾਰ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਸਨੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਪਾ ਸਕਿਆ ਜੋ ਅਸਲ ਚ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਅਹਿਸਾਸ ਜੋ ਸਿਰਫ਼ ਉਦੋਂ ਹੀ ਜਾਗਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਔਰਤ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਮਰਦ ਦੇ ਗਲ ਵਿਚ ਬਾਹਾਂ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਥੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੋਈ ਮਰਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੋਈ ਪਰਬਤ ਸੰਗ ਟੱਕਰਾਂ ਮਾਰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਗੁਆ ਕੇ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ। ਤੇ ਉਹ ਹਲੇ ਹੋਰ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ …. ……….. ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੁੜ ਕਾਰ ਚ ਬੈਠੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਬੀਤੇ ਇਸ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਮਾਂ ਆਖਦੀ ਸੀ ਕਿ ਵੇਖ ਕੀੜੀ ਦਾ ਆਟਾ ਡੁੱਲ੍ਹ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਸੱਟ ਨੂੰ ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਸੀ। ਇੰਝ ਹੀ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੁਣ ਵੀ ਕੋਈ ਹੋਏ ਤੇ ਆਖੇ ਕਿ ਕੀੜੀ ਦਾ ਆਟਾ ਡੁੱਲ੍ਹ ਗਿਆ। ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਇੱਕ ਐਸਾ ਜਖਮ ਸੀ ਜੋ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋੰ ਤੱਕ ਰਿਸਣਾ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਕਿਧਰੋਂ ਹਵਾ ਚੱਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ, ਤੇਜ਼ ਹਨੇਰੀ ਧੂੜ ਭਰੀ ਉਹ ਚਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਫਰ ਛੇਤੀ ਮੁੱਕੇ ਪਰ ਹੁਣ ਇਹ ਮੁੱਕਣ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ।ਉਹ ਛੇਤੀ ਉੱਡ ਕੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਹੈ ਸਾਡੇ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਨਹੀਂ ਚਲਦਾ। ਉਹ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਸਹੇਲੀ ਹੈਰਾਨ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ।ਉਸਨੂੰ ਬਿਠਾਇਆ, ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਇਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਸਭ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਕੋਈ ਇਵੇਂ ਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਦੱਸਦਾ ਹੁੰਦਾ। ਸਿਰਫ ਇਹ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਗਲਤ ਸਮਝ ਕੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸੀ ….. ਪਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਅੱਖਾਂ ਸਮਝ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਹੇਲੀ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਚ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਦਿੱਤੇ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀਂ ਤੇ ਔਰਤ ਕੋਲੋਂ ਸਹੀ ਕੰਮ ਬਦਲੇ ਵੀ ਇੱਕੋ ਮੰਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਹੈ ਜਿਸਮ ਦੀ…ਐਸੇ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਕੋਈ ਸਧਾਰਨ ਬੰਦਾ ਬੇਹੱਦ ਸਧਾਰਨ ਗੱਲ ਵੀ ਆਖ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਸਮਝੋ ਉਹ ਬੱਦਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਸੂਰਜ ਦੀ ਕਿਰਨ ਵਿਖਾਉਣ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ। ਸਹੇਲੀ ਨੇ ਵੀ ਇਹੋ ਆਖਿਆ,” ਜੇ ਛਿੰਦੇ ਨਾਲ ਬੀਤਿਆ ਸਭ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੈ, ਇਹ ਵੀ ਭੁੱਲ ਹੀ ਜਾਏਗਾ।”.ਮਨਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਟੱਡੀਆਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੌਂਸਲਾ ਬੱਝਾ। ਇਹ ਸਭ ਸ਼ਾਇਦ ਥੋੜ੍ਹ-ਚਿਰਾ ਹੈ। ਵਕਤ ਇਸਨੂੰ ਵੀ ਲਪੇਟ ਲਵੇਗਾ।ਉਹ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਲੈ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਬੱਸ ਜਾ ਚੜ੍ਹੀ, ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਦਰੁਸਤ ਸੀ,ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਉਦਾਸੀ ਕੁਝ ਘਟ ਗਈ ਸੀ।ਵਗਦੀ ਹਨੇਰੀ ਕਿਧਰੋਂ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਲਿਆ ਕੇ ਸੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਭਿੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਪਿੰਡ ਉੱਤਰੀ ਤਾਂ ਮੀਂਹ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹਨੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਬੈਗ ਨੂੰ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ। ਤੇਜ਼ ਮੀਂਹ ਦਾ ਪਾਣੀ ਊਹਦੇ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਛੋਹ ਗਿਆ। ਪਾਣੀ ਇਵੇਂ ਚੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਊਹਦੇ ਜਿਸਮ ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਹੋਏ। ਇਸ ਠੰਡੇ ਜਿਹੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨੇ ਊਹਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਫੁਰਤੀਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਫੈਲਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਊਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਪਾਣੀ ਦੇ ਇਸ ਅਹਿਸਾਸ ਨੇ ਚਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦੱਬੇ ਅਹਿਸਾਸ ਊਹਦੇ ਅੰਦਰ ਜਗਾ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਿੱਜ ਕੇ ਅਮਰਜੀਤ ਦੀਆਂ ਸਭ ਛੋਹਾਂ ਸਭ ਬੂੰਦਾਂ ਮਿੱਟੀ ਚ ਰਚ ਗਈਆਂ ਸਨ।ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਦੋ ਘੰਟੇ ਘੁਲਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਜੋ ਅਹਿਸਾਸ ਉਹ ਨਾ ਜਗਾ ਸਕਾ ਮਹਿਜ਼ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਦੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਨੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰ ਦਿੱਤੇ।ਚੁੰਨੀ ਚ ਲਪੇਟੇ ਮੂੰਹ ਅੰਦਰ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਭਰੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਉਹ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਹੱਸੀ।…..ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦਰੁਸਤ ਕਰਕੇ ਉਸ ਰਾਤ ਉਹ ਜਸਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਲ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਲਾ ਕੇ ਸੁੱਤੀ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹਾਲੇ ਹੋਰ ਕੀ ਕੁਝ ਝੱਲਣਾ ਬਾਕੀ ਏ ਤੇ ਕਦੋੰ ਤੱਕ ….ਇਹਦਾ ਕੋਈ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ… ਹਰ ਮੋੜ ਤੇ ਇੰਝ ਹੀ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕ ਮਿਲਨਗੇ ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ।

ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੋਵੇਂ ਬਾਪ-ਧੀ ਮੁੜ ਕੋਠੀ ਜਾ ਵੱਜੇ। ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਭਰਿਆ ਸਫ਼ਰ ਹੈ, ਖ਼ੁਦਾਰੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਮੰਗਤਿਆਂ ਵਾਂਗ ਕਿਸੇ ਦਰ ਉੱਤੇ ਜਾ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣਾ। ਔਲਾਦ ਦੇ ਦੁੱਖ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਲਹਿ ਬਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਧੀਆਂ ਦੇ ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ।ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਭੋਲੇ ਹੋਵੋਂ ਤੇ ਗਿਰਝਾਂ ਝਪਟਾਂ ਮਾਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ। ਗੱਜਣ ਦੀ ਸਿਹਤ ਵੀ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਡਿੱਗਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਤੁਰਦਿਆਂ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਚਿਹਰਾ ਦਾ ਜਲਾਲ਼ ਬੁੱਝ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੋਠੀ ਤੱਕ ਵੀ ਰਿਕਸ਼ਾ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਗਏ ਸੀ, ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਆਖਿਆ ਸੀ ਉਹ ਕੱਲੀ ਚਲੇ ਜਾਏਗੀ, ਪਰ ਊਹਨੂੰ ਕੱਲਿਆਂ ਤੋਰ ਦੇਣ ਦੇ ਉਹ ਹੱਕ ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੀ ਮੂੰਹ ਫੜ੍ਹ ਲੈਣਾ ਸੀ ? ਖੰਭਾਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕੋਈ ਚਿਰ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦਾ। ਅੱਜ ਉਹਨਾਂ ਉਡੀਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਜਾ ਅਮਰਜੀਤ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਜਾ ਬੈਠੇ। ਉਡੀਕਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਓਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕੋਈ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬੈਠਾ ਸੀ।ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੀ। ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਬੁਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਝੁਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਮਨਜੀਤ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਜਰੂਰ ਊਹਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲਣ ਲਈ ਆਖਿਆ ਗਿਆ ਹੋਏਗਾ। “ਐਵੇਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕੀੜੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੇ”.ਉਹਨੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਿਆ। ਦਿਲ ਇੱਕ ਦਮ ਖੱਟਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਐਸੀ ਜ਼ਿੱਲਤ ਨਾਲ ਜਿਉਣ ਨਾਲੋਂ ਮਰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੈ…..ਵਾਰੀ ਆਈ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਅੰਦਰ ਗਏ।ਉਹੀ ਮੁਸਕੜੀਏ ਹਾਸਾ ਉਹੀ ਬੈਠਣ ਬੋਲਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਭੋਰਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਦਲਿਆ।ਸੁਲਤਾਨ ਕੋਲੋਂ ਫਾਈਲ ਮੰਗਵਾਈ ਗਈ। ਦੋਵੇਂ ਹਲੇ ਵੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਸੀ ਕਿ ਨਵਾਂ ਕੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ।”ਤੁਹਾਡੀ ਗੱਲ ਸਹੀ ਸੀ, ਚਰਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਭਾਰਤ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੇ ਤਲਾਕ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ, ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਸਾਡੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੈ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਆ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਉਹ ਪੈਸਾ ਲੈ ਕੇ ਓਧਰ ਆਪਣੇ ਬਿਜਨਸ਼ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ।ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਪੈਸੇ ਦੀ ਡੀਲ ਹੋਈ ਸੀ।ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਇਥੇ ਹੀ ਛੱਡਕੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਤਲਾਕ ਦੇਣ ਦੀ ਸੋਚ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਹ ਵੀ ਫ਼ਸੇ ਬੈਠੇ ਹਨ, ਨਾ ਪੈਸੇ ਪੂਰੇ ਮਿਲੇ, ਉੱਪਰੋਂ ਜੁਆਕ ਗਲ ਪੈ ਗਿਆ।ਭਾਵੇ ਬੱਚਾ ਕਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਇਰਾਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਰ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗਲ ਪੈ ਗਿਆ”।ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਗੱਜਣ ਦੇ ਮੂੰਹ ਅੱਡੇ ਰਹਿ ਗਏ।”ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਕੀ ਹਨ?””ਤਲਾਕ, ਉਹ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੋ ਜਾਏ ਤਾਂ ਵਧੀਆ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮਨਜੀਤ ਕਦੇ ਓਥੇ ਜਾਏ,ਪੈਸੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਚਾਹਤ ਚ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕਾਫ਼ੀ ਕਰਜ਼ ਲੈ ਕੇ ਕੰਮ ਵਧਾ ਲਿਆ ਪਰ ਵਾਪਸੀ ਹੋ ਨਾ ਸਕੀ, ਇਸ ਲਈ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਚੌਪਟ ਹੈ, ਇਹਦੇ ਲਈ ਕਸੂਰਵਾਰ ਮੰਨਦੇ ਨੇ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ, ਇਹਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ਕਲ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਰਾਜ਼ੀ ਨਹੀਂ,””ਚੰਨੀ ਵੀ ?””ਹਾਂ ਉਹ ਵੀ,ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਹ ਨਸ਼ੇ ਚ ਟੁੰਨ ਰਹਿ ਕੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਨਾ ਸੁਣਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਉਹਦੀ ਭੂਆ ਬੋਲਦੀ ਏ ਉਹੀ ਬੋਲੀ ਬੋਲਦਾ ਹੈ”.”ਫ਼ਿਰ ਤੁਹਾਡੀ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ?””ਸਾਡੇ ਅਟਾਰਨੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਵਿਆਹ ਦੇ ਪੱਕੇ ਸਬੂਤ ਹਨ, ਬੱਚੇ ਦੇ ਵੀ ,ਉਹਦੀ ਤਾਂ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਨੈਸ਼ਨਲਿਟੀ ਬਣਦੀ ਹੈ.ਜੇਕਰ ਉਹ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਖਿਲਾਫ ਕਾਰਵਾਈ ਹੋ ਸਕਦੀਂ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਵਲੈਤ ਏ ਇਥੇ ਇੰਡੀਆ ਵਾਂਗ ਵੀਹ ਵੀਹ ਸਾਲ ਕੇਸ ਨਹੀਂ ਚਲਦੇ। ਵੀਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਚ ਵੀ ਫੈਸਲਾ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਆਪਣਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਲਿਖਿਆ ਵਿਚਾਰ ਲਵੋ, ਕੁੜੀ ਤੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਖਰਾਬ ਨਾ ਕਰੋ। ਜਿਹੜੇ ਤੱਪੜ ਨੇ ਉਹ ਵੀ ਵਿਕ ਜਾਣਗੇ।””ਫ਼ਿਰ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ “”ਕਹਿੰਦੇ ਵਕੀਲ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਦੱਸਾਂਗੇ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਸਿੱਧਾ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਹੀ ਹੁਣ ਰਾਬਤਾ ਕਰਨ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਰਾਬਤਾ ਸਾਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖ ਕੇ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ। ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਭਰਮਾ ਹੀ ਲੈਣ।””ਹੁਣ ਫਿਰ?”” ਉਡੀਕ ਕਰੋ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹਫ਼ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਸਾਡਾ ਅਟਾਰਨੀ ਮੁੜ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਜਾਏਗਾ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪਬਲਿਕ ਸਪੇਸ ਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਆਉਣਗੀਆਂ….””ਧੰਨਵਾਦ ਜੀ”ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗੇ।”ਉਮੀਦ ਹੈ ਸਾਡੀ ਸੇਵਾ ਜਰੂਰ ਪ੍ਸੰਦ ਆਈ ਹੋਵੇਗੀ” ਅਮਰਜੀਤ ਨੇ ਦੋਹਰੇ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਿਆ। ਖਚਰਾ ਹਾਸਾ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਆਏ। ਕੁਝ ਉਮੀਦ ਬੱਝੀ ਸੀ ਪਰ ਊਹਦੇ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਪਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਚੁਬਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੀ ਉਹ ਇਹਨੂੰ ਬਦਲ ਸਕਦੀ ਸੀ ,ਕੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਤਰੀਕਾ ਸੀ ? ਉਹਦਾ ਮਨ ਬਸ ਇਹੋ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਕੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਸੌ ਦਿਨ ਚੋਰ ਦਾ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਾਧ ਦਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ?ਉਹ ਦੂਸਰੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਝੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਚਿਹਰਾ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ।******ਇੱਕ ਹਫ਼ਤਾ ਲੰਘਿਆ ਹੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬਚਿੱਤਰ ਰਾਂਹੀ ਸੁਨੇਹਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਊਹਦੇ ਚਾਚੇ ਤਾਇਆਂ ਨੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਕੇ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਕਿ ਚਲੋ ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਭੇਜ ਦੇਵੋ ਫ਼ਿਰ ਕਾਗਜ਼ ਪੱਤਰ ਭੇਜ ਦੇਣਗੇ।ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਜੋ ਵੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਹੁਣ ਸਭ “ਕੋਠੀ” ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ. ਅਮਰਜੀਤ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਸਦਾ, ਸਭ ਉਹਦੇ ਬਾਕੀ ਬੰਦੇ ਦੇਖਦੇ। ਉਹ ਹੁਣ “ਬਾਪੂ ਜੀ” ਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਕੇਸ ਚ ਤੇਜ਼ੀ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜ਼ੋਰ ਪਾਇਆ। ਅਖ਼ੀਰ ਦਬਾਅ ਥੱਲੇ ਆ ਕੇ ਝੁਕ ਹੀ ਗਏ ਤੇ ਵੀਜ਼ੇ ਲਈ ਜਰੂਰੀ ਕਾਗਜ਼ਾਤ ਭੇਜ ਹੀ ਦਿੱਤੇ ।ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੀਤ ਗਏ। ਦਿਨ ਮਹੀਨੇ ਤੇ ਰੁੱਤਾਂ ਬਦਲਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ।ਅਖ਼ੀਰ ਜਿਸ ਦਿਨ ਵੀਜ਼ੇ ਲਈ ਪੱਤਰ ਆਏ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਕੋਠੀ ਹੀ ਮਿਲਿਆ।ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਜਮਾਵੜਾ ਸੀ, ਫੋਟੋਆਂ ਖਿੱਚੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਜਿਹਦੇ ਚ “ਬਾਪੁ ਜੀ” ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੰਸਥਾ ਨੇ ਇੱਕ ਦੁਖਿਆਰੀ ਧੀ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਤੇ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਰਸਤੇ ਪਾਇਆ।ਅਗਲ਼ੇ ਦਿਨ ਇਹੋ ਖ਼ਬਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਚ ਵੱਡੀ ਸੁਰਖੀ ਬਣ ਕੇ ਲੱਗੀ।ਪਰ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖ ਕੇ ਵੀ ਉਹਦਾ ਮਨ ਭਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਸੋਚਦੀ ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਜਹਾਜ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਊਹਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਉਸ ਕੋਲ ਹੀ ਕਿਉਂ ਉਹ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਊਹਦੇ ਪਹਿਲਾ ਵਿਆਹੇ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਨਸ਼ੇ ਚ ਟੁੰਨ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਊਹਨੂੰ ਨਾ ਯਾਦ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਊਹਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਕਚਿਆਣ , ਇੱਕ ਨਫਰਤ ਤੇ ਇੱਕ ਜ਼ਹਿਰ ਭਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ।ਕੋਈ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ? ਪਰ ਅਗਲ਼ੇ ਹੀ ਪਲ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਤਾਂ ਦੋਗਲੇ ਕਿਰਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪਿਆ। ਇਹ ਤਾਂ ਵਾਹ ਪੈਣ ਤੇ ਹੀ ਪਤਾ ਲਗਦਾ। ਉਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਦੇਖ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਹੰਢਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।ਊਹਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ, ਆਂਢੀ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਭਰਾਵਾਂ ਥਾਵੇਂ ਲਗਦੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਚ ਵੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਨਜ਼ਰਾਂ ਬਦਲ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸਨ। ਵਿਆਹੇ ਵਰ੍ਹੇ ਕੁਆਰੇ ਸਭ ਇੱਕ ਹੀ ਨਜਰ ਨਾਲ ਵੇਖਦੇ ਸੀ।ਉਹ ਹੁਣ ਓਥੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਅੱਗੇ ਨਰਕ ਹੀ ਮਿਲੇ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਹਨਾਂ ਨਜਰਾਂ ਤੋਂ ਤਾਂ ਬਚ ਸਕੇਗੀ। ਹੁਣ ਊਹਨੂੰ ਬੱਸ ਉਡੀਕ ਸੀ ਫਟਾਫਟ ਸਭ ਪ੍ਰੋਸੈੱਸ ਪੂਰਾ ਹੋਏ ਤੇ ਉਹ ਇਥੋਂ ਜਾਵੇ ਬੱਸ ਹੁਣ ਮੈਡੀਕਲ ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਹੁਣ ਉਡਾਨ ਭਰਨ ਲੱਗੇ ਸੀ।

ਸਭ ਤਿਆਰੀਆਂ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਤਿਆਰੀ ਵਿੱਚ ਵਲੈਤ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਰੋਲ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਮੁੜ ਕੇ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਘੱਲਿਆ। ਸਿਰਫ਼ ਇਹੋ ਆਖ ਛੱਡਿਆ ਸੀ ਕਿ ਆਉਣ ਵੇਲੇ ਫਲਾਈਟ ਦਾ ਨਾਮ ਤੇ ਸਮਾਂ ਜਰੂਰ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਣ ਤੇ ਪੈਸੇ ਲਿਆਉਣੇ ਨਾ ਭੁੱਲਣ।ਤਿਆਰੀ ਕਰਦਿਆਂ, ਕੱਪੜੇ ਲੀੜੇ ਤੇ ਗਹਿਣੇ ਗੱਟੇ ਫਰੋਲਦੇ ਹੋਏ ਜਦੋਂ ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਗਹਿਣੇ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖੇ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਇੱਕ ਦਮ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ। ਗਹਿਣਿਆਂ ਦਾ ਰੰਗ ਹੀ ਬਦਰੰਗ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ।ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਮਨਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅਦਲਾ ਬਦਲੀ ਕੀਤੀ ਹੋਏ, ਪਰ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਤਾਂ ਉਹੋ ਹੀ ਸੀ ਜੋ ਨਣਦ ਨੇ ਫੜਾਏ ਸੀ।ਪ੍ਰਸਿੰਨੀ ਨੇ ਵੇਖੇ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਵੀ ਮੂੰਹ ਵੀ ਉੱਡ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਸੁਨਿਆਰੇ ਕੋਲੋਂ ਪਤਾ ਕਰਵਾਏ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਨਕਲੀ ਸੀ, ਸੋਨੇ ਦੀ ਝਾਲ ਹੀ ਫੇਰੀ ਹੋਈ ਸੀ ਜੋ ਪਈ ਪਈ ਉੱਤਰ ਗਈ ਸੀ।ਇਹ ਗਹਿਰਾ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਾਹ ਠੱਗ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮਨਜੀਤ ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਕੀ ਭੁਗਤੇਗੀ।ਇਹ ਡਰ ਮਨ ਨੂੰ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਗੇ ਖੂਹ ਪਿੱਛੇ ਖਾਈ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਸੀ। ਮੂੰਹ ਚ ਕੋਹੜ ਕਿਰਲੀ ,ਖਾਵੇ ਤਾਂ ਕੋਹੜੀ ਛੱਡੇ ਤਾਂ ਅੰਨ੍ਹਾ।ਹੁਣ ਮੈਡੀਕਲ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਇਸ ਭੱਜ ਦੌਡ਼ ਚ ਇੱਕ ਛੋਟ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਕੱਲੀ ਨੂੰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਕੋਈ ਰੋਕ ਟੋਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ। ਜਹਾਜ਼ ਵੀ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਹੀ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਓਥੇ ਕੱਲੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰਨਾ ਸੀ।ਹਸਪਤਾਲ ਚ ਡਾਕਟਰ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਸਭ ਟੈਸਟ ਕਰਵਾ ਲਏ ਸੀ ਬੱਸ ਆਖਿਰੀ ਮੋਹਰ ਤੇ ਫਿਜ਼ਿਕਲ ਐਗਜਾਮੀਨੇਸਨ ਬਾਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਇੰਝ ਹੀ ਵਾਪਿਸ ਆਈ ਹਰ ਵਾਰ ਸਟਾਫ਼ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਗੱਲ ਆਖ ਦਿੰਦਾ।”ਅਪਰੇਸ਼ਨ ਚ ਬਿਜ਼ੀ ਹਨ””ਹਲੇ ਆਏ ਨੀ””ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਦੇ ਘਰ ਗਏ ਨੇ “ਐੱਸ ਡੀ ਐੱਮ ਦੀ ਮੰਮੀ ਬਿਮਾਰ ਸੀ”ਲੋਕ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਲਾਈਨਾਂ ਚ ਲੱਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਡਾਕਟਰਨੁਮਾ ਅਫਸਰ ਪੇਟ ਦਾ ਮਾਹਿਰ ਵੀ ਸੀ ।ਅਖ਼ੀਰ ਇਹ ਜਵਾਬ ਮਿਲਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕਲੀਨਿਕ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਵਾ ਦਿੰਦੇ। ਰੋਜ਼ ਰੋਜ਼ ਊਹਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਫ਼ਾਈ-ਕਰਮੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ,” ਮੈਡਮ ਤੁਸੀਂ ਰੋਜ ਆਉਂਦੇ ਹੋ , ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਕੰਮ ਏ””ਡਾਕਟਰ ਕੋਲੋ ਮੈਡੀਕਲ ਦੀ ਕਰਵਾਉਣਾ ਤੇ ਆਖਿਰੀ ਰਿਪੋਰਟ ਲੈਣੀ ਸੀ””ਤੁਸੀਂ ਫ਼ੀਸ ਦੇ ਦਿੱਤੀ?””ਉਹ ਤਾਂ ਜਮਾਂ ਕਰਵਾਈ ਹੋਈ ਏ “”ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨਹੀਂ, ਮੈਡੀਕਲ ਚ ਤਾਂ ਅਲੱਗ ਅਸੂਲ ਏ, ਨੌਕਰੀ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ,ਅੱਡ ਰੇਟ ਏ ਤੇ ਬਾਹਰ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਅੱਡ, ਗਿਣਕੇ ਗਾਂਧੀ ਦੇ ਦਸ ਨੋਟ ਉਹਦੀ ਪੀਏ ਦੇ ਮੱਥੇ ਮਾਰੋਗੇ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਲੰਚ ਟਾਈਮ ਚ ਸਮਾਂ ਦੇ ਦਵੇਗਾ”।ਊਹਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਗੱਲ ਦਿਮਾਗ ਚ ਵੜੀ ਕੇ ਬਾਕੀ ਸਟਾਫ਼ ਕੀ ਸਮਝਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।ਉਸਨੇ ਉਂਝ ਹੀ ਕੀਤਾ। ਜਾ ਕੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, ਜਰੂਰੀ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਫ਼ਿਰ ਚੁਪਕੇ ਜਿਹੇ ਨੋਟ ਕੱਢਕੇ ਫਾਈਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਾ ਕੇ ਫੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤੇ।ਪੀਏ ਨੇ ਫਾਈਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖੀ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਨੋਟ ਗਿਣੇ। ਫਾਈਲ ਅੰਦਰ ਲੈ ਕੇ ਗਈ।”ਠੀਕ ਏ ਇੱਕ ਵਜੇ ਆ ਜਾਇਓ”ਗੱਲ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹ ਗਈ।ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਇੱਕ ਵਜੇ ਆਈ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਉਹਦੀ ਫਾਈਲ ਦੇਖੀ,ਸਭ ਟੈਸਟ ਨਾਰਮਲ ਸੀ, ਕੋਈ ਕਿਤੇ ਰੁਕਾਵਟ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਫ਼ਿਰ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ,” ਠੀਕ ਏ, ਸਭ ਇਵੇਂ ਕਰੋ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਜਾਓ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੋ ਮੈਂ ਆ ਰਿਹਾਂ”ਇੱਕ ਵਾਰ ਊਹਦੇ ਹੋਸ਼ ਉੱਡ ਗਏ।’ਕੋਈ ਲੇਡੀ-ਡਾਕਟਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ?””ਨਹੀਂ, ਇਥੇ ਲੇਡੀ ਹੋਏ ਜੈਂਟਸ ਸਭ ਦਾ ਮੈਡੀਕਲ ਐਗਜਾਮ ਮੈਂ ਹੀ ਕਰਦਾਂ ਹਾਂ।”ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਈ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਸਖਸ਼ ਅੱਗੇ ਇੰਝ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਦੇਣੇ ਊਹਨੂੰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਵੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਪਰ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ,” ਤੁਸੀਂ ਪੈਸੇ ਹੀ ਵੱਧ ਲੈ ਕੇ ਇਹ ਇੰਝ ਹੀ ਕਰਦੋ.””ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਕੋਈ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਸਕਦੀ ਏ, ਡਰੋ ਨਾ ਡਾਕਟਰ ਤੇ ਮਰੀਜ਼ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਹੁਤ ਪਵਿੱਤਰ ਹੁੰਦਾ। “ਊਹਨੂੰ ਕੁਝ ਧਰਵਾਸ ਹੋਇਆ।ਉਹ ਕਮਰੇ ਚ ਗਈ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਉਡੀਕਣ ਲੱਗੀ। ਅੰਡਰ-ਗਾਰਮੈਂਟਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਕਮਰੇ ਚ ਪੂਰਾ ਹਨੇਰਾ ਸੀ, ਹਨੇਰੇ ਚ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇਖਣ ਦੀ ਆਦੀ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਡਾਕਟਰ ਕਮਰੇ ਚ ਦਾਖਿਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਤਾਂ ਰੋਸ਼ਨੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਰਚ ਗਈ ਹੋਵੇ।ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ” ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੋ।”ਕਿਸੇ ਗੁੱਡੀ ਵਾਂਗ ਉਹਨੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਤੁਰੰਤ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੇ। ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਟਾਰਚ ਸੀ। ਉਹ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਟਾਰਚ ਲਗਾ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਤੇ ਬੋਲਦਾ,” ਸਾਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਕੋਈ ਵਾਇਰਲ ਜਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਦਾਗ ਤਾਂ ਨਹੀਂ।” ਉਹਨੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇੰਝ ਹੀ ਟਾਰਚ ਨਾਲ ਬੜੀ ਬਾਰੀਕੀ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ।ਭਾਵੇਂ ਡਾਕਟਰ ਵਾਂਗ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਵਿਵਹਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਵੇਂ ਦਾ , ਨਾ ਕੋਈ ਗਲਵਜ਼ ਸੀ, ਨਾ ਹੀ ਮੂੰਹ ਤੇ ਕੁਝ ਲਗਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਖ਼ਾਸ ਯੰਤਰ।ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਅਜ਼ੀਬ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਗਲ਼ੇ ਪਲ ਹੋਰ ਵੀ ਲੰਘਣ ਚ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਨ। ਹੁਣ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਗਿਲਟੀ ਲੱਭਣ ਲਈ ਉਹ ਵੱਖ ਵੱਖ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਮਾਸ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਭ ਕੁਝ ਇੰਝ ਦੇਰੀ ਨਾਲ ਤੇ ਹੌਲੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਸਾਹ ਘੁੱਟਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤਸੱਲੀ ਨਾ ਹੋਈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਕੋਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਛੂਹ ਰਿਹਾ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਸਮਝ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਜ਼ਾ ਵਰਗਾ ਇਹ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਨਿਕਲਿਆ। ਤੇ ਉਹ ਅਖੀਰ ਛੱਡ ਕੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਉਹ ਵੀ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ।”ਵੈਸੇ ਲਗਦਾ ਨਹੀਂ, ਤੁਸੀਂ ਵਿਆਹੇ ਹੋਏ ਤੇ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦੀ ਮਾਂ ਹੋ, ਕੋਈ ਵੀ ਕਹੇਗਾ ਕਿ ਕੁਆਰੇ ਹੋ”। ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਫ਼ਰੇਬ ਭਰਿਆ ਹਾਸਾ ਸੀ। ” ਧੰਨਵਾਦ” ਮਨਜੀਤ ਸਿਰਫ਼ ਐਨਾ ਹੀ ਕਹਿ ਸਕੀ।ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਫਾਈਲ ਲੈਕੇ ਬਾਹਰ ਗਈ ਤੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਮੈਡੀਕਲ ਫਿੱਟ ਹੋਣ ਦਾ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਵੱਲ ਫਿਰ ਉਹਦੀ ਪੀਏ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਈ।ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੀ ਤਾਂ ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਮਿਲਦੀ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬੇਬੇ ਟੱਕਰ ਗਈ।ਊਹਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਮੌਤ ਦੇ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਉੱਤੇ ਡਾਕਟਰ ਪਾਸੋਂ ਸਾਈਨ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਉਹ ਕਈ ਦਿਨ ਤੋਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲਈ ਜਮਾਂ ਕਰ ਸਕੇ।ਅੱਜ ਫ਼ਿਰ ਟੱਕਰੀ।,” ਵੱਡਾ ਡਾਕਟਰ ਹੈ ਅੰਦਰ “”ਹਾਂ , ਹੈ.”” ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਹੈ ਨਹੀਂ ਕੱਲ੍ਹ ਆਇਓ “ਮਨਜੀਤ ਦਾ ਦਿਲ ਇੱਕ ਦਮ ਦਰਦ ਨਾਲ ਉੱਛਲ ਗਿਆ। ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਮਰਨ ਦੇ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਤੇ ਵੀ ਰਿਸ਼ਵਤਾਂ ਤੇ ਧੱਕੇ !!!ਉਹਨੇ ਬੇਬੇ ਪਾਸੋਂ ਫਾਈਲ ਫੜ੍ਹੀ ਤੇ ਲਿਆ ਕੇ ਪੀਏ ਦੀ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਪਟਕਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਨੋਟ ਕੱਢਕੇ ਫਾਈਲ ਉੱਤੇ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਕੁਝ ਗੁੱਸੇ ਤੇ ਬੇਬਸੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ” ਮੌਤ ਦੇ ਪ੍ਰਮਾਣ ਪੱਤਰ ਲਈ ਕਿੰਨੀ ਸੇਵਾ ?”ਪੀਏ ਇੱਕ ਦਮ ਦਹਿਲ ਗਈ।ਉਹਨੇ ਫਾਈਲ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਅੰਦਰ ਡਾਕਟਰ ਪਾਸ ਗਈ। ਪੰਜਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਸਾਈਨ ਕਰਵਾ ਕੇ ਲੈ ਆਈ ਤੇ ਪ੍ਰਮਾਣ ਪੱਤਰ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਚ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਨੋਟ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਹੌਲੀ ਜਹੇ ਹੀ ਪੀਏ ਨੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਦਰਾਜ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਲਿਆ।ਊਹਦੇ ਮਨ ਚ ਹਰ ਪਲ ਤੇ ਮਿਲਦੀਆਂ ਬੇਈਮਾਨੀ ਘਟੀਆ ਪ੍ਰਬੰਧ ਲਈ ਇੱਕ ਗੁੱਸਾ ਸੀ, ਬੱਸ ਉਹ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਇਥੋਂ ਉੱਡ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸਭ ਪੱਕਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ, ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬਦਲਣ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਲਹਿਜ਼ਾ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਸਭ ਆਪਣਾਪਣ ਦਿਖਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗੇ। ਕਦੇ ਕੋਈ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ। ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹਦੀ ਸਹੇਲੀ ਵੀ ਆਈ, ਕੱਲੀ ਨਹੀਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸੁਨੇਹਾ, ਛਿੰਦੇ ਦਾ ਕੀ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ….ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਹਵਾ ਵਿੱਚੋ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਏ ਇੰਝ ਦਾ ਹੀ ਇਨ੍ਹ ਸੁਨੇਹਾ ਸੀ ……

ਮਨਜੀਤ ਤੇ ਛਿੰਦੇ ਦੀ ਉਸ ਆਖਿਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨੂੰ ਦੋ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਚ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ।ਪਰ ਕਿ ਜਜ਼ਬਾਤ ਬਦਲ ਗਏ ਸੀ ? ਇਹ ਤਾਂ ਇੰਝ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਅਚਾਨਕ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਦਿਮਾਗ ਪਛਾਨਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਹੁਣ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇ ਕੀ ਨਾ ਕਰੇ ਇਹੋ ਮੁੜ ਮੁੜ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਹੁਣ ਮਿਲਕੇ ਖਬਰੇ ਮੁੜ ਕਦੇ ਮਿਲਣਾ ਵੀ ਹੋਏਗਾ ਕਿ ਨਹੀਂ ?ਦਿਨ ਬੀਤ ਰਹੇ ਸੀ, ਟਿਕਟਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਤਰੀਕ ਬੰਨ੍ਹੀ ਗਈ ਸੀ।ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਹਦਾਇਤਾਂ, ਮਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਤੇ ਬਾਪ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਭਰਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ, ਬੱਚੇ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਤੇ ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਉਹਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਟੰਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਇਸ ਭਾਰ ਥੱਲੇ ਉਹ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਚ ਕਈ ਵਾਰ ਲਿਫੀ ਸੀ, ਕਈ ਵਾਰ ਟੁੱਟੀ ਸੀ ਕਈ ਵਾਰ ਲੁੱਟੀ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਸਭ ਜਖ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਹਿਕੇ ਮੁੜ ਉੱਠਣਾ ਉਹਨੇ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਸੀ।ਉਹ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਕੁੜੀ ਤੋੰ ਭਾਰਤੀ-ਔਰਤ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਐਸੀ ਔਰਤ ਜਿਸਦੀ ਆਪਣੀ ਚੰਚਲਤਾ, ਮਧੁਰਤਾ, ਸੁਫ਼ਨੇ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਉਹ ਮਹਿਕ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ ਜਾਪਦੀ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਕਿ ਛਿੰਦਾ ਦੀਵਾਨਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਸ਼ਰਾਰਤ ਦੀ ਥਾਵੇਂ ਡੂੰਘੀ ਸੋਚ ਨੇ ਢੱਕ ਲਈਆਂ ਸੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਟੋਏ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਨੇ ਦੱਬ ਲਏ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਦੇ ਚਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਰੇਬਜਾਰ ਲੁੱਟ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਮਿੱਧੇ ਗਏ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮਹਿਕ ਸਕਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਤੇ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਚ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਵੀ ਉਹਦੀ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੁੱਛੀ ਗਈ। ਫ਼ਿਰ ਹੁਣ ਮਿਲਣ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ ? ਹੁਣ ਉਹ ਮਨਜੀਤ ਜੋ ਉਹ ਕਾਲਜ਼ ਵਾਲੀ ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ, ਚੰਚਲਤਾ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਕੁੜੀ ਸੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਜੋ ਬਚੀ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਇੱਕ ਔਰਤ ਜੋ ਵਲੈਤਣ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਸੀ ਪਤੀ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ, ਜੋ ਜਿਵੇਂ ਸੀ ਉਸ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਉੱਘੜ ਗਿਆ ਸੀ।ਹੁਣ ਇਹੋ “ਲੇਖ” ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਉੱਡਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਛਿੰਦੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਊਹਨੂੰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਜਾਨਣ ਵਾਲਾ ਊਹਨੂੰ ਇੰਝ ਬਦਲਿਆ ਦੇਖ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਜਾਏ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਮਸੀਂ ਮਸੀਂ ਸਭ ਸਹੀ ਹੋਏ ਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਅੜਚਨ ਆ ਪਵੇ।ਵਕਤ ਨੇ ਊਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਫੈਸਲਾ ਲੈਣ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਸੀਮਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਇੱਕੋ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚੋ ਤੱਕ ਰਹੀ ਸੀ,ਉਹ ਸੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ!!!ਵਲੈਤ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਆਉਣ ਦੀ ਤਰੀਕ , ਫਲਾਈਟ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸਭ ਨ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਅਜੇ ਵੀ ਖਿਆਲ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੈਣ ਵੀ ਅਉਣਗੇ ਜਾਂ ਨਹੀਂ।ਭਲਾਂ ਜੇ ਨਾ ਆਏ ਫ਼ਿਰ !!!ਐਨਾ ਸਭ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਐਨਾ ਵਕਤ ਲੰਘ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਕਿਸੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ।ਫਿਰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਖਿੱਚੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਾਹ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਸੇ ਰਾਹੇ ਤੁਰਨਾ ਸੀ ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਮਿਲੇ ਜਾਂ ਖੁਆਰ ਹੋਏ।ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਆਪਸ਼ਨ ਹੀ ਨਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਫ਼ੈਸਲੇ ਲੈਣੇ ਸੌਖੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।…………..ਫ਼ਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਵੀ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦਿੱਲੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਲਈ ਘਰੋਂ ਸੁਵੱਖਤੇ ਨਿੱਕਲੀ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ।ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇਹ ਕਿਸੇ ਤਮਾਸ਼ੇ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ। 8-9 ਘੰਟੇ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਪਹੁੰਚੀ। ਅੱਡੇ ਚ ਵੜਦੇ ਊਹਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਮਹਿਜ਼ ਜਹਾਜ਼ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸਫਰ ਹੈ।ਜਿਥੇ ਹੁਣ ਊਹਦੇ ਨਾਲ ਸਾਏ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ, ਸਭ ਕੁਝ ਖੂਦ ਕਰਨਾ ਹੋਏਗਾ। ਇੱਥੇ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਵਾਲਾ ਫ਼ਰਕ ਮਿਟ ਜਾਏਗਾ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਅਜ਼ੀਬ ਤੱਕਦੀਆਂ ਸੀ, ਹੁਣ ਉਹ ਸਭ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ।ਉਹਨੇ ਏਅਰ ਇੰਡੀਆ ਦੇ ਕਾਊਂਟਰ ਤੋਂ ਬੋਰਡਿੰਗ ਪਾਸ ਲੈ ਕੇ ਸਮਾਨ ਜਮਾਂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਇਹ ਸਮਾਨ ਕਿਥੇ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਮਿਲੇਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ ਵੀ। ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਬੈਠੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਸਭ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਭੋਜਨ ਤੇ ਸੀਟ ਵੀ ਪਰੈਫਰ ਕਰਕੇ ਵਿੰਡੋ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।ਵੀਜ਼ਾ ਚੈੱਕ ਕਰਵਾ ਕੇ ਤੇ ਤਲਾਸ਼ੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਗੇਟ ਨੰਬਰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ। ਜਿਥੇ ਉਹਨੇ ਬੈਠ ਕੇ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ, ਉਸਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਲੋਕ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕੋਈ ਅਖ਼ਬਾਰ ਤੇ ਕੋਈ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਹਮਣੇ ਲੱਗੀ ਡਿਸਪਲੇ ਤੇ ਫਲਾਈਟ ਦੀ ਸੂਚੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਕਾਹਲੀ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਉਡੀਕ ਵੀ,ਜਿਵੇਂ 100 ਮੀਲ ਦੌੜਨ ਮਗਰੋਂ ਮਹਿਜ਼ ਕੁਝ ਮੀਟਰ ਹੀ ਬਚੇ ਹੋਣ………….ਬੋਰਡਿੰਗ ਚ ਊਹਨੂੰ ਪਹਿਲ ਮਿਲੀ ਸੀ, ਸੁਰੰਗਨੁਮਾ ਰੈਂਪ ਰਾਂਹੀ ਜਹਾਜ਼ ਚ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਫ਼ਿਲਮੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।ਬੋਰਡਿੰਗ ਖਤਮ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਸੀਟ ਬੈਲਟ ਬੰਨ੍ਹਣ ਬਾਰੇ ਏਅਰ ਹੋਸਟਸ ਸਮਝਾਉਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਫ਼ਿਰ ਜਹਾਜ਼ ਰਨਵੇ ਤੇ ਕਿਸੇ ਤੇਜ਼ ਰਫ਼ਤਾਰ ਪੁਰਾਣੇ ਟਰੱਕ ਵਾਂਗ ਖੜਕਾ ਕਰਦਾ ਦੌੜਿਆ।ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਮ ਉੱਪਰ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਸਵਾਰੀਆਂ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਇੰਝ ਹੀ ਕਈ ਮਿੰਟ ਉਹ ਉੱਪਰ ਉੱਠਦਾ ਰਿਹਾ।ਧਰਤੀ ਤੇ ਦਿਸਦੇ ਘਰ ਮਕਾਨ,ਵਾਹਨ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਕੀੜੀਆਂ ਵਰਗੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਮ ਸਿੱਧਾ ਹੋਇਆ। ਦਿਮਾਗ ਚ ਹਵਾ ਪਾਣੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।ਫ਼ਿਰ ਕਦੀ ਸੱਜੇ ਵੱਲ ਟੇਢਾ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਕਦੀ ਖੱਬੇ ਵੱਲ। ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਸਭ ਕੁਝ ਹੋਰ ਵੀ ਛੋਟਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਕਿਧਰੇ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਨਦੀ ਦਿਸਦੀ ਕੋਈ ਨਾਲ। ਸਭ ਕੁਝ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਇੰਝ ਹੀ ਉਹਨੇ ਮੋੜ ਕੱਟਿਆ। ਸੂਰਜ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤੋੰ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਖਿਸਕ ਗਿਆ ਸੀ।ਹੁਣ ਬੱਦਲਾਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਜਹਾਜ਼ ਇੱਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਕਿਧਰੇ ਜਾ ਹੀ ਨਾ ਰਿਹਾ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਥਾਵੇਂ ਸ਼ਾਂਤ ਖਲੋ ਗਿਆ ਹੋਏ।ਸੀਟ ਬੈਲਟ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਪਲ ਮਗਰੋਂ ਖਾਣਾ ਸਰਵ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਲੋਕੀਂ ਧੜਾਧੜ ਖਾਣ ਲੱਗੇ , ਡਰਿੰਕ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਰਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਸਿਰਫ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਅੱਜ ਵੇਖ ਵੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਪੀਣ ਵਾਲੇ ਪੀ ਰਹੇ ਸਨ। ਸ਼ਾਇਦ ਬਹੁਤੇ ਰੈਗੂਲਰ ਸਫ਼ਰ ਵਾਲੇ ਸੀ। ਬੱਚਾ ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ ਸੌਂ ਗਿਆ ਸੀ। ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਜ਼ੋਰ ਦੀ ਨੀਂਦ ਆਈ। ਜੋ ਮੁੜ ਕੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਜਾਗਣ ਨਾਲ ਹੀ ਟੁੱਟੀ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਅੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਫ਼ਰ ਬੀਤ ਗਿਆ ਸੀ।……ਉਤਰਨ ਵੇਲੇ ਮੁੜ ਸੀਟ ਬੈਲਟ ਬੰਨ੍ਹੀ ਗਈ। ਫਿਰ ਹਵਾ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਹੋਇਆ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਗਏ ਹੀ ਨਾ ਹੋਣ। ਬੱਸ ਉੱਤਰਨ ਤੇ ਚੜ੍ਹਨ ਦਾ ਹੀ ਵਕਫਾ ਲੰਮਾ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਹਵਾ ਦਾ ਸ਼ੋਰ, ਧਰਤੀ ਨਾਲ ਜਹਾਜ ਦੀ ਛੂਹ ਤੇ ਤੇਜ਼ ਦੌਡ਼ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਵਲੈਤ ਦੀ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਛੋਹ ਸਕੇ।ਫਿਰ ਜਹਾਜ ਚ ਅਨਾਉਂਸ ਹੋਇਆ , “ਯੂ ਆਰ ਵੈਲਕਮ ਟੂ ਹੀਥਰੋ ਏਅਰਪੋਰਟ।”ਨਾਲ ਹੀ ਤਾਪਮਾਨ ਤੇ ਸਮਾਂ ਦੱਸਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਜੈਕਟਾਂ ਪਾ ਲਈਆਂ।ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉੱਤਰਨ ਲੱਗੇ। ਬਾਹਰ ਸਾਹਮਣੇ ਬੱਸਾਂ ਚ ਜਿਸ ਚ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਏਅਰਪੋਰਟ ਦੇ ਗੇਟ ਤੱਕ ਜਾਣਾ ਸੀ।ਮਨਜੀਤ ਨੇ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜਦੋਂ ਪੈਰ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਕੰਬ ਜਿਹੀ ਗਈ ਇੱਕ ਅੱਥਰੂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਡੁੱਲ੍ਹ ਗਿਆ।ਖੁਸ਼ੀ ਕਿ ਗ਼ਮੀ ਦਾ ਐਸੇ ਪਲ ਚ ਇਹ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰਨਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।…………(ਸਮਾਪਤ)(ਇਥੇ ਵਲੈਤਣ ਦੀ ਸੀਰੀਜ਼ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਗ ਖ਼ਤਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਇਥੋਂ ਨਵਾਂ ਭਾਗ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਏਗਾ….ਜੋ ਮਨਜੀਤ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਹੋਏ ਕਿਰਦਾਰ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਏਗਾ ਪਰ ਜੁੜੇਗਾ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਹੀ )ਉਸਨੂੰ ਵਲੈਤਣ-ਸੀਜ਼ਨ 2 ਕਹਾਂਗੇ, ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਘੱਟ ਤੋੰ ਘੱਟ ਚਾਰ ਸੀਜ਼ਨ ਲਿਖੇ ਜਾਣੇ ਹਨ। ਕਹਾਣੀ ਸਭ ਦਿਮਾਗ ਚ ਤੁਰੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ ਬੱਸ ਥੋੜ੍ਹੀ ਰਿਸਰਚ ਕਰਨੀ ਹੈ ਇੰਗਲੈਂਡ ਦੇ “ਉਸ ਸਮੇਂ ਬਾਰੇ” ਕੁਝ ਥਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਜੋ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਸੁਪੋਰਟ ਕਰਨ ਲਈ ਜਰੂਰੀ ਹਨ। ਪਰ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਹੀ ਇਹ ਸਭ ਹੋਏਗਾ।ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੇਣ ਲਈ ਸ਼ੁਕਰੀਆ। ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਤੱਕ ਪੀਡੀਐੱਫ ਮਿਲ ਜਾਏਗੀ। ਟੈਲੀਗ੍ਰਾਮ ਚੈਨਲ, ਤੇ ਵਟਸਐਪ ਉੱਤੇ ਵੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਪੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਵੀ ਲਿੰਕ ਮਿਲ ਜਾਏਗਾ।ਇੱਕ ਵਾਰ ਸਭ ਦਾ ਫਿਰ ਤੋਂ ਧੰਨਵਾਦ। 28 ਦਸੰਬਰ ਤੋੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਸਫ਼ਰ ਸੀ ਜਿਸ ਚ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅਪਡੇਟ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕਈ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਰੁਕਿਆ। ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਰਹੇਗੀ ਹੁਣ ਜੋ ਵੀ ਲਿਖਾਂ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਜਾਂ ਇਸਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਹ ਬੇਰੋਕ ਹੀ ਲਿਖਾਂ ।।)ਹਰਜੋਤ ਸਿੰਘ ਵਟਸਐਪ:70094-52602( ਪਿਛਲੇ ਭਾਗਾਂ ਲਈ ਫੇਸਬੁੱਕ ਪੇਜ਼ ਵੇਖੋ ਜਾਂ ਮੈਸੇਜ ਕਰੋ ਜਾਂ ਉਡੀਕ ਕਰੋ ਪੀਡੀਐੱਫ ਦੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰਤੀਲਿਪੀ ਤੇ ਵੇਖੋ.)

ਫੇਸਬੁੱਕ. instagram

Featured post

ਗੱਲਬਾਤ

ਆਪਣੀ ਰਾਏ ਭੇਜੋ

Preview(opens in a new tab)

Featured post

ਤੁਹਾਡਾ ਸਭ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਹੈ .

ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੇਠਾਂ ਵਾਲੇ ਬਾਕਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਈ-ਮੇਲ ਭਰਕੇ ਇਸ ਸਾਈਟ ਦੀ ਹਰ ਨਵੀਂ ਪੋਸਟ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਦੇਰੀ ਤੋਂ ਈ-ਮੇਲ ਵਿੱਚ ਹਾਸਿਲ ਕਰੋ। ਫਿਰ ਅੱਗੇ ਵਧੋ .

Join 11,548 other followers

ਇੱਥੇ ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਬੇਬਾਕੀ ਨਾਲ ਦੱਸ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਸਬਮਿਟ ਤੇ ਬਟਨ ਦੱਬੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਸ਼ੇਅਰ ਹੋ ਜਾਏਗਾ।

ਹਰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਜਾਂ ਪੋਸਟ ਦੇ ਥੱਲੇ ਥੋਨੂੰ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਲਿੰਕ ਦਿਸਣਗੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਲਿੰਕ ਤੇ ਕਲਿੱਕ ਕਰਕੇ ਉਸ ਪੋਸਟ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮੇਰਾ ਮੈਸੇਜ ਬਾਕਸ ਤੁਹਾਡੇ ਸੰਦੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਰਹੇਗਾ।

ਕਾਮਦੇਵ ਦੇ ਪੰਜ ਬਾਣ

ਕਾਮਦੇਵ ਦੇ 5 ਕਾਮ ਬਾਣ ( Kaamdev de Panj Baan)
ਭਾਰਤੀ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ ਕਾਮ ਵੀ ਇੱਕ ਦੇਵ ਹੈ , ਕਾਮਦੇਵ। ਕੋਕ ਸ਼ਾਸ਼ਤਰ ਦਾ ਲਿਖਾਰੀ ਕਾਮ ਦੇਵ ਦੇ ਕੁੱਲ ਪੰਜ ਬਾਣ ਦਸਦਾ ਹੈ। ਕਾਮ ਬਾਣ ਅਸਲ ਚ ਔਰਤ ਤੇ ਮਰਦ ਵਿਚਲੀ ਖਿੱਚ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਸੁਯੋਗ ਵਰਤੋਂ ਨਾ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਲੋਕੀ ਅੰਨ੍ਹੇਵਾਹ ਵਰਤਦੇ ਹੋਏ ਅੰਨ੍ਹੇ ਹੋਕੇ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵੀ ਗਵਾ ਬੈਠਦੇ ਹਨ।

ਇਹ ਪੰਜ ਬਾਣ ਹਨ, ਸ਼ਬਦ ਬਾਣ, ਸਪਰਸ਼ ( ਛੂਹ ਜਾਂ ਟੱਚ ), ਰੂਪ ਅਰਥਾਤ ਖੂਬਸੂਰਤੀ , ਗੰਧ ਅਰਥਾਤ ਖੁਸ਼ਬੂ, ਤੇ ਰਸ ।
ਸ਼ਬਦ ਬਾਣ ਕੰਨਾਂ ਰਾਂਹੀ ਅਸਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਸਪਰਸ਼ ਰਸ ਸਕਿਨ ਜਾਂ ਚਮੜੀ ਰਾਂਹੀ, ਰੂਪ ਜਾਂ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਅੱਖਾਂ ਰਾਂਹੀ ਰਸ ਜੀਭ ਰਾਂਹੀ ਤੇ ਗੰਧ ਜਾਂ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨੱਕ ਰਾਂਹੀ।

ਸ਼ਬਦ ਬਾਣ: ਗੁੱਸੇ ਚ ਆਖੇ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲੇ ਹੋਏ ਬੋਲ ਜਿੱਥੇ ਲੜਾਈ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੇ ਹਨ ਓਥੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਬੋਲੇ ਹੋਏ ਬੋਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਪਿਘਲਾ ਦੇਣ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਾਇਰ ਤੇ ਕਵੀ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਂਹੀ ਹੀ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਕੀਲ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਚੋਣ ਤੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਸੁਯੋਗ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ ਪ੍ਰੇਮ ਹੀ ਹਾਸਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਗੋਂ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਮਿੱਤ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੀ ਬੋਲ ਬਾਣੀ ਇਸ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੀਲ ਸਕੋਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਗੂੰਗੇ ਆਦਮੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ।
ਜੰਗਲੀ ਹਿਰਨ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਨ ਲਈ ਜਦੋਂ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਜਾਲ਼ ਵਿਛਾ ਕੇ ਕੋਈ ਮਿੱਠੇ ਸੰਗੀਤ ਵਾਲਾ ਜਿਸਦੀ ਧੁਨੀ ਹਿਰਨਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਰਗੀ ਹੋਏ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹਿਰਨਾਂ ਦਾ ਝੁੰਡ ਇਸ ਖੂਬਸੂਰਤ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਸੁਣਕੇ ਖਾਣਾ ਪੀਣਾ ਛੱਡਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਕਾਫੀ ਮਿਲ ਤੁਰਨ ਮਗਰੋ ਉਹ ਜਾਲ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਥੱਲੇ ਲਿਆ ਕੇ ਝੁੰਡ ਨੂੰ ਖੜਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜਾਲ ਸੁੱਟ ਕੇ ਫੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਇਵੇਂ ਸ਼ਬਦ ਬਾਣ ਜਾਨਵਰਾਂ ਤੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਹਨਾਂ ਕੋਈ ਸ਼ਬਦ ਸੀਮਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਫਿਰ ਇਨਸਾਨਾਂ ਕੋਲ ਤਾਂ ਅਸੀਮਤ ਹਨ, ਪੰਜਾਬੀ ਚ ਹੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਲੇਖਕ ਜਾਂ ਲੇਖਕਾ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਸਕ ਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰੇਮੀ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਵੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਬਰਹਮਚਾਰੀ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕੀਆ ਸੰਗੀਤ ਸੁਨਣਾ ਮਨ੍ਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੋਈ ਕਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਬਚ ਸਕਦਾ।
#HarjotDiKalam
ਸਪਰਸ਼ ਜਾਂ ਛੂਹ : ਛੂਹ ਵੀ ਇੱਕ ਕਲਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਕੋਮਲ ਚਮੜੀ ਨੂੰ ਛੂਹਣਾ ਤੇ ਕੋਮਲ ਤੇ ਕਠੋਰ ਚਮੜੀ ਦਾ ਮੇਲ , ਔਰਤ ਮਰਦ ਦੇ ਰੋਮਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਛੋਹ ਤਰੰਗਾਂ ਛੇੜਦੀ ਹੈ, ਬਿਜਲੀ ਦੌੜਦੀ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਔਰਤ ਮਰਦ ਤੁਹਾਡੇ ਪਸੰਦ ਦੇ ਹੋਣ।
ਮਦਮਸਤ ਹਾਥੀ ਨੂੰ ਵਸ਼ ਵਿੱਚ ਕਰਨ ਲਈ ਹਥਣੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹਦੀ ਛੋਹ ਨਾਲ ਹੀ ਹਾਥੀ ਇੱਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਕੇ ਸਥਿਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਜੰਗਲੀ ਹਾਥੀ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਨ ਲਈ ਇੱਕ ਟੋਆ ਪੁੱਟ ਕੇ ਉਹਦੇ ਤੇ ਹਲਕੀ ਲਕੜੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਢੱਕ ਕੇ ਮਿੱਟੀ ਵਿਛਾ ਕੇ , ਘਾਹ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਹਾਥੀ ਉਸ ਟੋਏ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਭੁੱਖ ਪਿਆਸ ਨਾਲ ਵਿਆਕੁਲ ਹੋਕੇ ਤੇ ਚੀਕਣ ਲਗਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਿਖਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਥਣੀਆਂ ਦੀ ਸੁੰਡ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਕਢਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਭੁੱਖ ਪਿਆਸ ਚ ਵਿਆਕੁਲ ਹੋਕੇ ਵੀ ਉਹ ਸਪਰਸ਼ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੁੱਸਾ ਤੇ ਦੁੱਖ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਆਦਮੀ ਵੀ ਇਵੇਂ ਹੀ ਸਪਰਸ਼ ਜਾਂ ਛੋਹ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹਦੇ ਬਾਅਦ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਕਾਮ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈਂ। ਔਰਤ ਵੀ ਛੂਹ ਨਾਲ ਪਿਘਲ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਵਿੱਚ ਖੋਹ ਜਾਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਜਿਸ ਮਰਦ ਜਾਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਛੋਹ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਪਤਾ ਹੈ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕੇ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਰੂਮ ਬਾਣ :

ਸਾਹਿਬਾਂ ਗਈ ਤੇਲ ਨੂੰ ਗਈ ਪੰਸਾਰੀ ਦੀ ਹੱਟ,
ਤੇਲ ਭੁਲੇਖੇ ਬਾਣੀਏ, ਦਿੱਤਾ ਸ਼ਹਿਦ ਉਲੱਟ।

ਜਾਂ

ਰਾਂਝੇ ਉੱਠ ਕੇ ਆਖਿਆ ਵਾਹ ਸੱਜਣ ਤੇ ਹੀਰ ਹੱਸ ਕੇ ਤੇ ਮਿਹਰਬਾਨ ਹੋ।

ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਜਿਸ ਬਾਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਯੋਗ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉਹ ਰੂਪ ਬਾਣ ਹੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਵਾਰਿਸ ਸ਼ਾਹ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਪੀਲੂ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੀਰ ਤੇ ਸਾਹਿਬਾ ਦੇ ਰੂਪ ਦਾ ਵਰਣਨ ਇੱਕ ਇੱਕ ਅੰਗ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਸਹਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸਤਰੀ ਦੇ ਲੁਕੇ ਰੂਪ ਦੇ ਵਰਣਨ ਕਰਕੇ ਇਸਤਰੀ ਵਿਹੂਣੇ ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਚ ਹੂਕ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹੀ ਚੀਜ਼ ਫਿਲਮਾਂ ਤੇ ਅੱਗੇ ਟੀਵੀ ਚ ਵੀ ਆਈ। ਖ਼ੈਰ ਰੂਪ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਖਿੱਚ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਬਿੰਦੂ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਰੂਪ ਦੀ ਖਿੱਚ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮਿਰਜ਼ਾ ਨਾ ਮਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਸੱਸੀ ਥਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰੁਲਦੀ ਤੇ ਰਾਂਝਾ ਜੋਗੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ।
ਰੂਪ ਦਾ ਪਿਆਸਾ ਪਤੰਗਾ ਅੱਗ ਦੇ ਚਮਕਦੇ ਰੂਪ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹਦੇ ਦੁਆਲੇ ਚੱਕਰ ਕੱਟਣ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਖੰਭ ਸੜ੍ਹ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਉਹ ਉਸੇ ਰੂਪ ਰੂਪੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਭਸਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸੇ ਲਈ ਰੂਪ ਦੇ ਪੱਟੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸਾਧ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮਾੜੇ ਟਾਈਮ ਮਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਰਸ ਬਾਣ: ਜੀਭ ਰਸ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਰਸ ਹੈ, ਹੀਰ ਦਾ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਚੂਰੀ ਖਵਾਉਣਾ ਜੀਭ ਰਸ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਧਨ ਹੈ, ਹਰ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਪਸੰਦੀਦਾ ਮਰਦ ਨੂੰ ਸੁਆਦਲਾ ਤੇ ਪਸੰਦ ਦਾ ਭੋਜਨ ਖਵਾ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਮਰਦ ਵੀ ਇਸ ਰਸ ਨੂੰ ਮਾਣ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਬਾਹਰੋਂ ਵੱਖਰੇ ਪਦਾਰਥ ਲਿਆ ਕੇ ਇਸਤਰੀ ਨੂੰ ਖਵਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਦੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਾਮ ਇੱਛਾ ਜਗਾਉਣ ਲਈ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਚਾਹੇ ਉਹ ਖੱਟੇ ਫਲ ਹੋਣ ਜਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਚ ਚਾਕਲੇਟ ਤੇ ਸਟਰਾਬੇਰੀ। ( ਕੁਰਕੁਰੇ ਕੋਲ ਤੇ ਲੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਬਈ ਜਿਹੜੇ ਅੰਦਰ ਫੂਕਦੇ ਹਨ। ) ਇਸ ਲਈ ਮੇਲਿਆਂ ਤੇ ਹੱਟਾਂ ਚ ਨਜਰ ਬਚਾ ਕੇ ਖਾਧੀਆਂ ਜਲੇਬੀਆਂ ਤੇ ਮਿਠਾਈਆ ਯਾਦ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭੋਜਨ ਪਦਾਰਥ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਚੰਚਲ ਤੇ ਮਿੱਠੇ ਸੁਪਨੇ ਸਿਰਜਣ ਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਸੰਗੀਤ ਵੀ ਇੱਕ ਰਸ ਹੈ ਚਾਹੇ ਉਹ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਹੋਏ ਉਹ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਸ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਵਿੱਚ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੇ ਸਵਰ ਸ਼ੀਤਕਾਰਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਰਸ ਦੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਦਾ ਉੱਚਤਮ ਪ੍ਰਮਾਣ ਹਨ।

ਸੁੰਗਧ ਰਸ : ਦੇਹ ਵਿੱਚੋ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਸੁਗੰਧ ਖਿੱਚ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ ਦੇਹ ਵਿੱਚੋ ਕੁਦਰਤੀ ਸੁਗੰਧ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਔਰਤ ਮਰਦ ਨੂੰ ਜੋੜ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਹੈ, ਕੁਝ ਲੋਕ ਨਾ ਨਹਾ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਭਾਵੇਂ ਮਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬੁਢਾਪੇ ਵਿਚ ਵੀ ਇਸਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਲਈ ਰਾਜੇ ਮਹਾਰਾਜੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇਤਰ ਫੁਲੇਲ ਵਰਤਦੇ ਸੀ। ਅੱਜ ਵੀ ਸੈਂਟਾ ਤੇ ਇਤਰਾਂ ਦਾ ਧੰਦਾ ਅਰਬਾਂ ਰੁਪਏ ਦਾ ਹੈ ਦੋ ਰੁਪਏ ਦਾ ਸੈਂਪੂ , 10 ਰੁਪਏ ਦੇ ਲਕਸ਼ , 100 ਰੁਪਏ ਦੇ Fox ਤੋਂ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਦੇ Shumkuh ਦਾ ਧੰਦਾ ਇਸੇ ਤੋਂ ਚਲਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਦੇਹ ਦੀ ਅਸਲ ਖੁਸਬੂ ਦਾ ਤੋੜ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਕੱਢ ਸਕਦਾ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਜਿਸਦੀ ਆਦਤ ਹੋ ਜਾਏ। ਰਾਮ ਸਰੂਪ ਅਣਖੀ ਦੇ ਨਾਵਲ ਗੇਲੋ ਵਿੱਚ ਗੇਲੋ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼ਰਟ ਨੂੰ ਆਟਾ ਚੱਕੀ ਤੋਂ ਲੱਭ ਕੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹਦੇ ਪਿੰਡੇ ਵਿੱਚੋ ਆਉਂਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਨੂੰ ਮੁੜ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕੇ। ਇਸ ਲਈ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਲੋਕੀਂ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਸਕਸ਼ ਨੂੰ ਮਿਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਸਗੋਂ ਉਹਦੀ ਦੇਹ ਦੀ ਮਹਿਕ ਨੂੰ ਲੱਭ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਅਖੀਰਲੇ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ।
ਇਸੇ ਲਈ ਸੁਗੰਧ ਚ ਬਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਭੌਰਾ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਮਲ ਦੇ ਫੁੱਲ ਦੀ ਖੁਸਬੂ ਚ ਗੁਆਚ ਕੇ ਉਹਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਵਿਚ ਰਾਤੀਂ ਛਿਪ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸੁਗੰਧ ਨੂੰ ਮਾਣਦਾ ਹੋਇਆ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਵੇਰੇ ਪੱਤੀਆਂ ਦੇ ਖੁਲਦੇ ਹੋਏ ਹੀ ਉੱਡ ਜਾਵਗਾਂ ਤੇ ਕੱਟਣ ਦੇ ਸਮਰਥ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜ਼ੂਦ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਖੋਲ੍ਹ ਬਣਾ ਕੇ ਉੱਡਦਾ ਨਹੀਂ।
ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਦੀ ਚ ਨਹਾਉਣ ਆਏ ਹਾਥੀ ਮਸਤੀ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਮਲ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਉਖਾੜ ਕੇ ਫੁੱਲ ਸਮੇਤ ਖ਼ਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਭੌਰਾ ਵੀ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਮਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ।
ਇਸੇ ਲਈ ਕਾਮ ਚ ਬਿਹਬਲ ਹੋਏ ਮਰਦ ਔਰਤ ਵੀ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਗ਼ੈਰ ਸਬੰਧਾਂ ਚ ਮਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਹਰ ਵਾਰ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਹੁਣ ਛੇਤੀ ਹੀ ਖਤਮ। ਪਰ ਸੁਗੰਧ ਬਾਣ ਜਾਂ ਹੋਰ ਬਾਣਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵੱਸ ਨਹੀਂ ਚਲਦਾ।
ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਕਾਮੀ ਮਰਦਾਂ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ

न जातु कामः कामानां उपभोगेन शाम्यति ।
हविषा कृष्णवर्त्मेव भूय एवाभिवर्धते ।

ਕਾਮ ਭੋਗ ਨਾਲ ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਭੋਗਣ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵਧਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਘਿਓ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਵਧੇਰੇ ਭਟਕਦਾ ਹੈ।
( ਬਾਅਦ ਦੀਆਂ ਖੋਜਾਂ ਇਹ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਮੇਂ ਤੇ ਉਮਰ ਮੁਤਾਬਕ ਕਾਮ ਪੂਰਤੀ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਾਮੁਕਤਾ ਵਧਦੀ ਹੈ, ਫਰਾਈਡ ਤੇ ਹੋਰ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਹੀ ਸਹਿਮਤ ਹਨ, ਓਸ਼ੋ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਇਸ ਉੱਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ , ਨਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਸਾਹਿਤ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਖਣ ਦਾ ਯਤਨ ਵੀ ਹੈ)

(ਕੋਕ ਸ਼ਾਸਤਰ ਤੇ ਅਧਾਰਿਤ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੋਰ ਗਿਆਨ ਸਰੋਤਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਮੁੜ ਲਿਖਣ ਦਾ ਇੱਕ ਯਤਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਖਰੀ ਗਲ ਚ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕੋਕ ਸਾਸ਼ਤਰ ਦਾ ਕਾਫੀ ਗਿਆਨ ਪੁਰਾਣਾ ਤੇ ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਇਸਤਰੀ ਮਰਦ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦਾ ਵੀ ਯਤਨ ਹੈ ਪਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਗਲਤ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਵੀ ਹਨ ਜਿਹੜੀਆਂ ਅਜੋਕੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਵਿਗਿਆਨ ਨੇ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ। )

ਤਸਵੀਰ : (ਖੁਜਰਾਹੋ ਦੇ ਮੰਦਰ ਤੇ ਰਤਿ ਤੇ ਕਾਮਦੇਵ ਦੀ ਤਸਵੀਰ )

ਹਰਜੋਤ ਸਿੰਘ
70094 52602

History and Knowledge of Sexuality , Sex Erotica Eroticism and Stories and article related to it. Kok Sashtra is one among such thing.

For more you may contact on above

ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ 42 ਤੋਂ 46

ਨਵਕਿਰਨ ਲਾਲ ਜੋੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ,ਆਪਣੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਸਹੇਜੀ, ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿੰਨੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਅੱਜ ਇਸ ਪੜਾਅ ਉੱਤੇ ਆਣ ਕੇ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਜਦੋਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਦਾਖਿਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਖੁਸਬੂਆਂ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਆਇਆ।
ਉਹਦੇ ਖੁਦ ਦੇ ਚਾਅ ਪਰਬਤ ਵਾਂਗ ਅਸਮਾਨ ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਜਦੋਂ ਕਿਰਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਘੁੰਡ ਚੁੱਕਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਰੌਣਕ ਹੀ ਵਖਰੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਆਈ ਲਟ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਹਟਾ ਕੇ ਠੋਡੀ ਦੇ ਕੋਲੋ ਉਹਨੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਉਤਾਂਹ ਕੀਤਾ। ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਿੱਧਾ ਝਾਕਿਆ। ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਵੀ ਭੋਰਾ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਇੱਕ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਗੜੁੱਚ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਅਹਿਸਾਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਦੇ ਤਨ ਮਨ ਤੱਕ ਉਹਦੀ ਪੂਰੀ ਉਡੀਕ ਹੈ।
ਜੀਵਨ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਉਸਨੇ ਨਵਕਿਰਨ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਉਸਦੀ ਮੱਥੇ ਦੀ ਤੇ ਡਿੱਗਦੀ ਲਟ ਨੂੰ ਹਟਾਇਆ, ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਉੱਤੋਂ ਘੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਹੱਥ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਖਿਸਕਾ ਲਿਆ, ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਤਾਂ ਕਾਂਬੇ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਸੁਆਦ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਦੇ ਨਰਮ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਕਾਰ ਵਾਲਾ ਚੁੰਮਣ ਬਿਜਲੀ ਵਾਂਗ ਔੜ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਪਕੜ ਕਿਰਨ ਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਸਖ਼ਤ ਹੋ ਗਈ।ਦੂਸਰਾ ਹੱਥ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਗਹਿਣਿਆਂ ਨਾਲ ਲੱਦੀ ਤੇ ਲਹਿੰਗੇ ਵਿੱਚ ਜਕੜੀ ਹੋਈ ਕਿਰਨ ਲਈ ਪਿਆਰ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਸਕਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਤੰਗ ਹੁੰਦੇ ਜਾਪ ਰਹੇ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੀ ਖਣਕ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਸ ਘੋਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਲਹਿੰਗੇ ਦੀ ਚੋਲੀ ਦੇ ਬਟਨ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਰਾਹਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆ ਤੋਂ ਲਹਿੰਗੇ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ ਉੱਤਰੀਆਂ ਤੇ ਲਾਲ ਲਹਿੰਗੇ ਦੇ ਅੰਦਰੋ ਉਹਦਾ ਅੱਧ ਕੱਜਿਆ ਹੁਸਨ ਚਮਕਣ ਲੱਗਾ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸੰਗਦੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਵਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਖੁਦ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਬੇਨਤੀ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੀਤੀ ਉਹ ਸੀ ਬੱਤੀ ਬੁਝਾ ਦੇਣ ਦੀ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਇਹ ਬੇਨਤੀ ਅਸਵੀਕਾਰ ਹੋ ਗਈ।ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪਾਸੇ ਕੀਤਾ ਉਹਨੂੰ ਬੇਡ ਤੇ ਲਿਟਾ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਲਿਟਾ ਲਿਆ। ਉਹਦੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀਣੀ ਕੋਲੋ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਘੁੱਟ ਲਏ ਤੇ ਉਹਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਪੈਰ ਟਿਕਾ ਕੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਕਿਰਨ ਦਾ ਸੋਹਲ ਸਰੀਰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਤਕੜੇ ਜੁੱਸੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮਾਮੂਲੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਜ਼ੋਰ ਸਿਰਫ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਾਰਕੇ ਉਸਨੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਮੀਟ ਕੇ ਉਹ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ, ਜਿਸਮ ਦੀ ਤਾਕਤ, ਉਸਦੇ ਭਾਰ ਉਸਦੀ ਰਗੜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਧੌਣ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਗਰਮਾਇਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸਿਰਫ ਆਹ ਨਿੱਕਲੀ, ਜਿਹੜੀ ਆਹ ਮੁੜਕੇ ਬੰਦ ਨਾ ਹੋਈ। ਇੱਕ ਪਲ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਬੰਦ ਨਾ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਪਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ। ਉਹਦੇ ਛਾਤੀ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਿਵੇਂ ਚਿੰਗਾਆੜੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀ।
ਉਹਦੇ ਪੂਰੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚੋ ਉਤਾਰਨ ਲਈ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਉਲਟਾ ਲਿਟਾਇਆ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਛਰਹਰੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਕਾਲੇ ਵਾਲ ਤੇ ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਡੋਰੀ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਉਸਦੇ ਪਤਲੇ ਲੱਕ ਤੀਕ ਉਸਦੇ ਸਪੰਜ ਵਰਗੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਪੱਥਰ ਵਰਗੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਛੋਹਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ।
ਜੀਵਨ ਉਸ ਉੱਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾ ਕੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਉਸਦੇ ਚੁੰਮਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਕਿਰਨ ਦੇ ਲੱਕ ਉੱਪਰੋਂ ਉੱਪਰ ਤੇ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਸਰਗੋਸ਼ੀਆ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਵੀ ਖੋਲ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਸਫੇਦ ਪੱਟੀ ਵਰਗੀ ਪਿੱਠ ਪੂਰਨ ਤੌਰ ਤੇ ਪਰਦੇ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਦਾ ਤੇ ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕਮੁੱਠ ਰਾਜ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹਰ ਚੁੰਮਣ ਕਿਰਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਿਆਸ ਜਗ੍ਹਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹਰ ਸਾਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਵੇਂ ਜਹਾਨ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਐਸਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਚਿਆ ਜਿੱਥੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਨਾ ਚੁੰਮਿਆ ਹੋਇਆ।ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਲਹਿੰਗੇ ਦੇ ਉੱਪਰੋ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉੱਤੇ ਵੀ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਰੁਕਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਚ ਹੀ ਉਸਦੇ ਲਹਿੰਗੇ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਅੱਲਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਵਾਨ ਗਾਗ ਦੀ ਬਣਾਈ ਕਿਸੇ ਮੂਰਤ ਵਾਂਗ ਸਫੇਦ ਸੱਪਣੀ ਦੀ ਪਤਲੀ ਤੇ ਤਿਲਕਵੀ ਕਾਇਆ ਵਰਗੀ ਕਿਰਨ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਿਸਦਾ ਅਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿੱਚ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਿਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਸੁਆਦ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਸਤ ਹੋਕੇ ਜੁੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ।ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਿਰਨ ਦੇ ਉੱਪਰ ਲੇਟਿਆ ਤਾਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਦੀ ਨਗਨ ਛੋਹ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸਖਤੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਕੰਬੀਆਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੀਆਂ ਤੇ ਬੈਡ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਈਆਂ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਲਾਵਾ ਫੁਟਿਆ ਹੋਏ। ਪਰ ਉਹ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦੱਬਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਹੋਸ਼ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਰੁਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਜੀਵਨ ਰੁਕਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਹਨੂੰ ਮੁੜ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਕਰਕੇ ਪਿੱਠ ਭਾਰ ਲਿਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ ਭਰਕੇ ਉਹਨੂੰ ਤੱਕਿਆ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹੁਸਨ ਦਾ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਨਜ਼ਾਰਾ ਤੱਕਿਆ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਢੱਕ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਨੇ ਮੁੜ ਤੋਂ ਚੁੰਮਿਆ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੇ ਦੁੱਧ ਚਿੱਟੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਦੇ ਚੁੰਮਣ ਨੇ ਉਹਦੇ ਗਰਮ ਸਾਹਾਂ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਘਟਦੀ ਗਰਮਾਹਟ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮਘਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਲੋਹੇ ਨੂੰ  ਚੁੰਬਕ ਵਾਂਗ ਓਥੇ ਹੀ ਚਿਪਕ ਗਏ। ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਵਾਂਗ ਸਖ਼ਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚੋ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਬਲਦੇ ਕੋਲੇ ਵਾਂਗ ਲਾਟ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਇਹ ਖੇਡ ਜਾਰੀ ਰਹੀ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਹਰ ਬੀਤਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਹੁਣ ਨਿਕਲੀ ਜਾਂ ਉਹ ਹੁਣ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਈ ਕਿ ਹੋਈ। ਪਰ ਉਹ ਹੋਸ਼ ਚ ਰਹੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਹੋਸ਼ੋ ਹਵਾਸ ਵਿੱਚ ਮਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਪਲ ਵੀ ਆਇਆ ਜਿਸਦਾ ਉਸ ਵਾਂਗ ਹਰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਉਡੀਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ , ਆਪਣੀ ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖੇ ਰਹੱਸ ਨੂੰ, ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨੂੰ ਤੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦਰਦ ਭਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ। ਕੁੱਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਭਰ ਆਏ। ਦਰਦ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਘੁੱਟੀ ਗਈ। ਪਰ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਦਿਸਦੇ ਪਿਆਰ ਉਸਦੇ ਮੁਹੱਬਤ ਭਰੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਬੋਲ ਚੁੰਮਣ ਤੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਉਹ ਹੌੀਵੁੱਡ ਹੌਲੀ ਉਸਨੂੰ ਜਰਦੀ ਗਈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੇ ਮਜ਼ੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਦਰਦ ਨੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਤਾਂ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਉਹ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਾਂ ਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਉਂਦੀ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨ ਹਟੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾਉਣ ਨਾਲ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਦਰਦ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਚੁੰਮਣ ਨਾਲ ਘੱਟ ਜਾਂਦਾ। ਉਸਦੀ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦਰਦ ਵਿੱਚੋ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਆਨੰਦ ਮਿਲਣ ਲਗਦਾ। ਇੱਕ ਪਲ ਅਜਿਹਾ ਆਇਆ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੂੰਦੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਨੀਮ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਈ।
*******
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਢਾਲ ਹੋਕੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਬੁਲਾਏ ਤੇ ਉਹ ਨਾਲ ਬੋਲੀ। ਉਸਦੇ ਹਿਲਾਏ ਤੇ ਵੀ ਨ ਬੋਲੀ । ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਹਿਲਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ। ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਵੇਖੀ। ਦਿਲ ਤਾਂ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਰਫ਼ਤਾਰ ਬਹੁਤ ਧੀਮੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਮ ਆਨੰਦ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਜੀਵਨ ਇੱਕ ਦਮ ਡਰ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਪਸੀਨਾ ਚੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਇਸ ਵਾਰ ਐਡਰਲਾਈਨ ਰਸ ਨਾਲ , ਡਰ ਦੇ ਸਾਏ ਹੇਠ ਵਧੀ ਸੀ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਮੌਕੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਇਨਸਾਨ ਆਨੰਦ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂ ਡਰ ਤੋਂ ਆਨੰਦ ਦੇ ਖੂਹ ਵਿਚ ਡਿਗਦਾ ਹੈ। ਇਹੋ ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਅਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਹਾਲਤ ਨਾਲ ਨਿਪਟਣ ਲਈ ਟ੍ਰੇਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਉਹ ਕਿ ਕਰੇ….

ਜੀਵਨ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਮੱਗ ਵਿੱਚੋਂ ਗਿਲਾਸ ਪਾਣੀ ਦਾ ਭਰਿਆ ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਮਾਰੇ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ।
ਫਿਰ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਹਥੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਰਗੜਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਲੀਆਂ ਨੂੰ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਹਥੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਰਗੜ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਦੋਂ ਹੀ ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਚ ਕੁਝ ਹਰਕਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਰਗੜਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਵਿੱਚ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਵੀ ਮਾਰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਇੰਝ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਕਈ ਵਾਰ ਟੋਹੀ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਧੜਕਨ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ, ਕਰੀਬ ਦਸਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਕਿਰਨ ਨੇ ਅੱਖ ਪੁੱਟੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚੋ ਜਾਗੀ ਹੋਵੇ। ਹੋਸ਼ ਹਵਾਸ਼ ਗਵਾਚੇ ਹੋਏ , ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ?
ਜੀਵਨ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਭੋਰਾ ਵੀ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਵਾਪਰਿਆ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਸਹੀ ਸਮਝਿਆ ਤੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ। ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਗਿਲਾਸ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਦਿੱਤਾ।
ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਰਨ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਆਖਿਰ ਹੋਇਆ ਕੀ ਸੀ।
ਪਰ ਇਸਦੇ ਉਲਟ ਜੀਵਨ ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਤੇ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗਾ। ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਨੇ   ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖਾਣਾ ਸਹੀ ਸਮੇਂ ਤੇ ਖਾਧਾ ਸੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ? ,ਉਸਦਾ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਦਾ ਕੀ ਰੁਟੀਨ ਹੈ ? ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਇਥੇ ਹੁਣ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ ?
ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਦੱਸਦੀ ਰਹੀ… ਉਸਦਾ ਖਾਣ ਪੀਣ ਆਮ ਵਾਂਗ ਨਾਰਮਲ ਹੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅਬਨਾਰਮਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਫਿਰ ਵੀ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਖ਼ਰੀ ਬਿੰਦੂ ਤੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹੋਸ਼ ਖੋ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਅਜਿਹਾ ਨਾਰਮਲ ਤੌਰ ਤੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਭੁੱਖੇ ਢਿੱਡ ਜਾਂ ਪਿਆਸੇ ਰਹੀ ਕੇ ( ਡੀਹਾਇਡਰੇਟ) ਹੋਕੇ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਵਾਪਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਅਜੇ ਸੈਕਸ ਦੇ ਸੁਆਦ ( sex pleasure)  ਦੀ ਆਦਤ ਨਾ ਪਈ ਹੋਵੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਜਿਹਾ ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ। ਉਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹਾਰਮੋਨ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਕਰਕੇ ( hormonal rush ) ਕਰਕੇ ਵੀ ਇਹ ਸਮੱਸਿਆ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਰਟਨਰ ਨੀਮ ਬੇਹੋਸ਼ੀ, ਸਿਰ ਘੁੰਮਣਾ ਜਾਂ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਸ਼ਾਇਦ  ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਕਿਰਨ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਦਮ ਉਸ ਨਾਲ ਚਿਪਕ ਗਈ।ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੋਢਿਆ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਕੁੱਝ। ਦੇਰ ਹੋਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ। ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਯਾਦ ਆਇਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ” ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ, ਇੱਕ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ ?”
“ਇਹ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੱਕਾ ਹੋ ਹੀ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਕੁਆਰੀ ਸੀ, ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲੇ ਮਰਦ ਹੋ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਹੋਰ ਵੀ ਹੈ….” ਕਿਰਨ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ।
” ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਲਵ ਅਫੇਅਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਨਾ ਹੀ ਕਰੀਏ..।” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ , ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਐਸਾ ਕੋਈ ਪਲ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਜਿਸਨੂੰ ਜਾਣ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗੇਗਾ…?ਕਿਰਨ ਬੋਲੀ।
“ਫਿਰ ਕੀ ਹੈ ?” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਮੇਰੀਆਂ ਕੁਝ ਸਹੇਲੀਆਂ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਲਵ ਅਫੇਅਰ ਸਨ, ਕਈਆਂ ਦੇ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਰਿਲੇਸ਼ਨ ਵੀ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਕੁਝ ਇੱਕ ਲੋੜ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਸੈਕਸ ਗੁਰੂ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਗਿਆਨ ਵੀ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸੀ ਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ ਵੀ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵਰਗੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਇਹ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਲਗਦੀਆਂ ਸੀ, ਜਿਹੜੀਆਂ ਸੁਣਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਮ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਅਣਸੁਣਿਆਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਅਸੀਂ ਸੁਣ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸੀ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹ ਸਭ ਸੁਣ ਕੇ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੈਚੇਨੀ ਫੈਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਤੁਸੀ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਪਣਾ ਸਰੀਰ ਭਾਰਾ ਭਾਰਾ ਤੇ ਸਿਲ੍ਹਾ ਸਿਲ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗਾ , ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਾਂ ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਛੋਹਣ ਨਾਲ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਉਦੋਂ ਇਹ ਅਜੀਬ ਲਗਦਾ ਸੀ , ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਹੀ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਉਂਦੀ, ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਾਤ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲੋ ਵੀ ਵੱਧ ਜਿਹੜੀਆਂ ਰਾਤ ਭਰ ਆਪਣੇ ਬੁਆਏਫਰੈਂਡ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ। ਪਰ ਇਹਦਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਲਗਦਾ,ਐਨੀ ਸਮਝ ਜਰੂਰ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਸੈਕਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਕੇ ਅਜਿਹਾ ਸਭ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਫਿਰ ਇਹ ਗੱਲ ਪੱਲੇ ਨਾ ਪੈਂਦੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਕਦੇ ਕੀਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਉਸ ਅਨੁਭਵ ਬਾਰੇ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਹੈ ? ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਬਹੁਤ ਬੈਚੇਨ ਰਹੀ , ਕਈ ਦਿਨ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਤੇ ਉਲਝੀ ਉਲਝੀ ਤੇ ਖਿਝੀ ਖਿਝੀ ਰਹੀ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਸਭ ਸੱਚ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦਾ ਵੀ ਬੁਆਏਫ੍ਰੇਂਡ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਹੋਰਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਰੌਲਾ ਪਾਊ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਮੀਸਣੀ ਸੀ, ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਸਦੀ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸਦੀ ਸਮਝ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਸਮਝਾਇਆ ਵੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਇਲਾਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ , ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਜਿਹੜੀ ਸੁਣਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਗੰਦਾ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ….” ਆਖ ਕੇ ਕਿਰਨ ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
“ਕੀ ਕਿਹਾ” ਜੀਵਨ ਸਮਝ ਤਾਂ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਮਤੇ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਗਲਤ ਨਾ ਹੋਵੇ।
“ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਹੜੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਜਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਰਿਲੇਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਉਹ ਇਹ ਸਭ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ.., ਮੈਨੂੰ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕਦਮ ਬੁਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਆਪ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਬੁਆਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਇੰਝ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹਦਾ ਬੁਆਏਫ੍ਰੇਂਡ ਵੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਹੋਏ ਜਿਹੜਾ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇ….ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਵੀਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਦੱਸਣ ਨਾਲ ਮੈਂ ਠੀਕ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀ ਉਲਟਾ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਅਜੀਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੰਦੀ ਫੀਲਿੰਗ ਭਰ ਗਈ। ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਲਾਸਮੇਟ ਨਾਲ ਹੈਂਡਸ਼ੇਕ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਕਾਪੀ ਫੜਨ ਤੋਂ ਜਾਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਉਧਾਰੀ ਮੰਗਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਇਹ ਚੀਜ਼ ਮੇਰੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਦਿਮਾਗ ਚ ਬੈਠ ਗਈ ਤੇ ਬਹੁਤ ਬੁਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਇਹਦਾ ਇੱਕ ਫ਼ਾਇਦਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਪੂਰੇ ਹੀ ਸੈਕਸ ਵੱਲੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਹ ਚੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਗੰਦੀ ਜਿਹੀ ਜਾਪਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਮੈਂ ਇਸਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਐਨੀ ਦੂਰ ਕਿ ਕੋਈ ਇਹਦੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਜਾਂ ਮਜਾਕ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਅਣਸੁਣਿਆ ਕਰਕੇ ਦੂਰ ਜਾ ਬੈਠਦੀ। ਇੰਝ ਵੱਖ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਸਹੀ ਲੰਘ ਗਿਆ। ਕਰੀਬ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੀ … ਇੱਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸੈਕਸ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਕੇ ਹੀ ਗੰਦਾ ਫੀਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਮੂਵੀ ਵੇਖ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਮੇਰਾ ਭੋਰਾ ਵੀ ਰੁਮਾਂਸ ਕਰਨ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਸੋਚ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਾ। ਪਰ ਫਿਰ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਹੋਈ ਤੇ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ।”
” ਇਹ ਕੀ ਸੀ ? ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਮੈ ਸਾਡੇ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਮੋਬਾਇਲ ਉੱਤੇ ਗੇਮ ਖੇਡ ਰਹੀ ਸੀ, ਫਿਰ ਖੇਡਦੀ ਖੇਡਦੀ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀ, ਫਿਰ ਉਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਵੀਡਿਓ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਈ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਹਨੇਰਾ ਹੀ ਆ ਗਿਆ। ਇਹ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਮੈਂ ਕਦੇ ਸੋਚੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਮੋਬਾਇਲ ਵਿੱਚ ਜਿਸਦੀ ਸ਼ਰਾਫਤ ਦੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮਿਸਾਲ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਉਸ ਵੀਡਿਓ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦਾ ਕਾਫੀ ਹਿੱਸਾ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਗਨੀਮਤ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਵਕਤ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਇੱਕਲੀ ਪੜ੍ਹਦੀ ਪੜ੍ਹਦੀ , ਮੋਬਾਇਲ ਮੰਗ ਕੇ ਗੇਮ ਖੇਡਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਫਟਾਫਟ ਮੋਬਾਇਲ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਕੇ ਲੇਟ ਗਈ ਤੇ ਮਨ ਨੂੰ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਮੋਬਾਇਲ ਉੱਠ ਕੇ ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨੂੰ ਦੇ ਆਈ ਤੇ ਮੇਰਾ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਵੀ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਖੜ ਗਈ ਸੀ, ਨਾ ਮੇਰਾ ਪੜ੍ਹਾਈ ਚ ਮਨ ਲੱਗਾ, ਉਸ ਰਾਤ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ, ਨਾ ਹੀ ਮੇਰਾ ਮਨ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਕੀਤਾ। ਉਪਰੋ ਦੁਬਾਰਾ ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨੇ ਉਹ ਫੋਨ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਚਾਰਜ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰਾ ਮਨ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਉਲਝਣਾਂ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ। ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀਆਂ ਦੱਸੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ ਤੇ ਕਦੀ ਵੀਡਿਓ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਤੇ ਕਦੀ ਉਹ ਸਭ ਜਿਹੜਾ ਕੁੜੀਆਂ ਪਾਸੋਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਜਿਸਮ ਮੁੜ ਉਵੇਂ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਭਾਰਾ ਭਾਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਕੀ ਭੂਤ ਸਵਾਰ ਹੋਇਆ, ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਕਿ ਰਾਤੀ 12 ਵਜੇ ਮਗਰੋਂ ਸਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਹਾਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਬਿਲਕੁੱਲ ਉਵੇਂ ਹੀ ਹੋਇਆ।  ਮੈਂ ਚੁਪਕੇ ਜਿਹੇ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਚੁੱਕ ਲਿਆਈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਮੁੜ ਲੱਭ ਕੇ ਵੀਡਿਓ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਉਹ ਇੱਕ ਵੀਡਿਓ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਸਨ ਕੋਈ ਗਿਣਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ,ਫਿਰ ਉਹ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਹੀ ਮੈਂ ਉਵੇਂ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਫੀ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਜਿਉਂ ਜੀਉ ਸਮਾਂ ਲੰਘਦਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਚੀਕ ਉਠਾਗੀ । ਫਿਰ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਮੋਬਾਇਲ ਵੀ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਥੱਕ ਗਿਆ ਪਰ ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਿੰਦੂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਸਮਝ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਅਚਾਨਕ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਸਾਹ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਮੈਂਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਕਦੋਂ ਮੈਂ ਚੀਕ ਉੱਠੀ। ਤੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜਾਗੀ ਉਦੋਂ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਪਾਇਆ। ਮੈਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਚ ਆਈ ਵੇਖ ਕੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਦਮ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਆ ਗਈ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵੀ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਾਗ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਅਸਤ ਵਿਅਸਤ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਸੀ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਂਭੇ ਸੀ ਦੂਸਰਾ ਫ਼ਿਕਰ ਮੋਬਾਇਲ ਦਾ ਸੀ , ,ਜਿਹੜਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਮੇਰੀ ਤਬੀਅਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋਇਆ ਦੀ ਸਭ ਇਹੋ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ਸੀ।  ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਬੁਰਾ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਿਆ ਕੋਈ ਪ੍ਰੇਤ ਦਾ ਸਾਇਆ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੋਈ ਜਿੰਨ ਦਾ …ਮੈਂ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਪਿੰਡ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਜਗ੍ਹਾ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਿੰਨ ਦੇ ਸਾਇਆ ਆਉਣ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਜਿੰਨ ਦਾ ਜਿਕਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈ ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ।
ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਧੂਫ਼ਬੱਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਉਸ ਰਾਤ ਸੁੱਤੀ। ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋ ਮੇਰਾ ਮਨ ਕਾਫੀ ਉਦਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਨਾ ਭੁੱਖ ਲਗਦੀ ਨਾ ਪਿਆਸ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਜੀਅ ਲਗਦਾ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਬੁਰਾ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ। ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਕਈ ਥਾਵੀਂ ਪਾਪੜ ਵੇਲੇ, ਸੁਖ਼ਨ ਸੁੱਖੀਆਂ ਮੱਥੇ ਸੁੱਖੇ , ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਸੁੱਖਿਆ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ.. ਪਰ ਹਾਲਤ ਨਾ ਸੁਧਰੇ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਟੀਚਰ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਵਧੀਆ ਬਣਦੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਹੀ ਇੱਕ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਕੋਲ ਲੈਕੇ ਜਾਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਫਿਰ ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਬੜੇ ਚੰਗੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੁਣਦੀ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ। ਉਸ ਨਾਲ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦੋਸਤ ਵਰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ  ਸ਼ੈਲਫ਼ ਟਰੀਟਮੇਂਟ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦੱਸਿਆ। ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ , ਸੈਰ , ਚੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ , ਉਸਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਵੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਹੋ ਲਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ। ਇਸ ਬਿੰਦੂ ਤੇ ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕਿਸੇ ਪਾਰਟਨਰ ਦੇ ਆਉਣ ਤੱਕ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਇਹੋ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੇਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਹੌਰਮੋਨਲ ਰਸ਼ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਆਖਰੀ ਪਲਾਂ ਚ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਬਾਕੀ ਕਿਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਰੋਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਇਹ ਸਹੀ ਹੋ ਜਾਏਗਾ। ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨਾ। ਇਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਅਪਣੀ ਸੋਚ ਤੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੰਟਰੋਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਏਗਾ ਮੇਰਾ ਨਾਲ ਸਿਰਫ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋ ਹੋਏਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੁਰੇ ਸੁਪਨਿਆ ਨੂੰ ਮੇਟ ਦੇਵੇਗਾ ਪਰ ਇਸਦਾ ਅੰਤ ਵੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਹੋਇਆ… ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੈ….।”  ਆਖ ਕੇ ਕਿਰਨ ਰੋਣ ਲੱਗੀ ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਹੰਝੂ ਗਰਮ ਗਰਮ ਡੁੱਲਣ ਲੱਗੇ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਉਹ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸਮਝੇ ਹੀ ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁਝ ਉਸਤੇ ਥੋਪਦਾ ਚਲੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਸ਼ਾਇਦ ਨਾ ਹੁੰਦਾ।
ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਵਰ੍ਹਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ। ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਸਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ ਆਪਾਂ ਉਸਤੋਂ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਵਧਾਗੇ।
ਤੇ ਇਹ ਵੀ ਪੱਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਦਿਨ ਚ ਹੀ ਜਿਹੜੀ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਏਗੀ। ਇਹ ਨਾਰਮਲ ਹੈ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ….
ਕਿਰਨ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਦੋਵੇਂ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫ਼ੀ ਪਾ ਕੇ ਲੇਟ ਗਏ…
ਫਿਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਕੁੱਝ ਸੁਝਿਆ ਉਹ ਬੋਲੀ,” ਪਰ ਤੁਸੀ ਕਿਹਾ ਇਹ ਕਿਉਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹੜਾ ਕੁਝ ਸੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਦੱਸਣਾ… ਕੀ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਐਸਾ ਕੋਈ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਲੁਕੋ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ… ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੋਏ ਕੀ ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਅੱਗੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ ? “
ਕਿਰਨ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਚੁਰਾ ਲਈਆਂ, ਉਹ ਇਸ ਵਕਤ ਐਸੀ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਘੁੰਮਣਘੇਰੀ ਚ ਫ਼ਸ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕੀ ਦੱਸੇ ਕੀ ਨਾ ਦੱਸੇ….

” ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ, ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇ ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਆਪਸ ਚ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਫ਼ਿਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਖ਼ਰਾਬੀ ਆਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹੀ ਗੱਲ ਤਾਅਨੇ ਤੇ ਮੇਹਣਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਬੀਤੇ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਸਾਡੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉੱਤੇ ਭੋਰਾ ਵੀ ਪਵੇ।” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਆਖਦੇ ਹੋਏ ਰੂਬੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੀਤੇ ਹੋਏ ਪਲ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ। ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਜੀਵਨ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਕਿਰਨ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਧੁੰਦਲਾਪਨ ਆ ਗਿਆ।
ਕਿਰਨ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੀਤੀ ਹੋਈ ਤੇ ਆਖੀ ਹੋਈ ਗੱਲ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ।
“ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹਾਲੇ ‘ ਅਪਣਾ ‘ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ , ਜਿਹੜਾ ਮੈਂ ਦੱਸਣਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਜਦੋਂ ਅਪਾਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲੇ ਸੀ ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਰਾਜ਼ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੱਸਾਗੀ, ਉਹ ਵੀ ਹਲੇ ਦੱਸਣਾ ਹੈ, ਸੱਚ ਕਹਾਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਕੇ, ਐਨਾ ਸਕੂਨ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਮੈ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਹ ਸਮੱਸਿਆ ਵੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਮਾਣੀ ਬੇਵਕੂਫੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ, ਤੁਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇੱਕ ਸਮਝਦਾਰ ਇਨਸਾਨ ਵਾਂਗ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਚ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਨੇਹ ਨੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਡਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਜਿਹੜੇ ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਵਕਤ ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਸੋਚਕੇ ਵੀ ਡਰਦੀ ਸੀ ਫਿਰ ਉਹ ਵਕਤ ਵੀ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸ ਰਾਤ ਦੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਵੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ, ਇਹ ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਡੇ ਨਿੱਘ ਭਰੇ ਸੁਭਾਅ ਕਰਕੇ ਹੋਇਆ, ਤੁਸੀ ਜਰਾ ਵੀ ਖੜੂਸ ਹੁੰਦੇ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਅੱਜ ਦੀ ਇਹ ਰਾਤ ਕਿੰਨੇ ਡਰ ਤੇ ਫ਼ਿਕਰ ਵਿੱਚ ਕਟਦੀ, ਫਿਰ ਐਨੇ ਬੁਰੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚੋ ਲੰਘ ਕੇ ਵੀ ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਫੁੱਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਦਰਦ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਵੀ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਤੁਸੀ ਚਾਹੋ ਤਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਪਿਆਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ”  ਕਿਰਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ, ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ , ਹਾਲੇ ਪੂਰਾ ਹਨੀਮੂਨ ਬਾਕੀ ਹੈ, ਕੋਈ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਾਂਗਾ, ਪਰ ਹਾਲੇ ਤੈਨੂੰ ਆਰਾਮ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। “ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਨਗਨ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ। ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਕੱਸ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਲਿਆ।
ਫ਼ਿਰ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤਦੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਤੇ ਕੰਬਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਲਪੇਟ ਲਿਆ। ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਲਾਈਟ ਔਫ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਂਝ ਹੀ ਸੌਂ ਗਏ।

************

ਵਿਆਹ ਹੋਏ ਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਸੀ, ਹਨੀਮੂਨ ਤੋਂ ਵੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪਰਤੇ ਹੋਏ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਸੀ। ਪਰ ਐਨੇ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਫੋਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ। ਨਾ ਉਹਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਨਾ ਇਹ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਕਿਉਂ ਪਰਤ ਆਈ ਨਾ ਹੀ ਅਪਣਾ ਹਾਲ ਦੱਸਿਆ। ਉਹ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਦਮ ਹੀ ਕਿਧਰੇ ਗੁਆਚ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ। ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਖਿਡੌਣੇ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਪਰ ਰੂਬੀ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਰਤੀ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਜੀਵਨ ਹੋਰ ਨਾਲ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਹਾਲ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਪੁੱਛੇਗਾ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਹ ਤਾਂ ਆਖੇਗਾ ਕਿ ਜਿੰਨੀ ਬੀਤੀ ਚੰਗੀ ਬੀਤੀ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਵੀਂ। ਫਿਰ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਸੁਆਰਥੀ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਕਿਉਂ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਆਖ਼ਿਰ, ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਉਮਰੋਂ , ਲਿਹਾਜੋ ਤੇ ਅਕਲੋਂ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸੀ, ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਿੱਕਲ ਗਈ, ਲੋਕ ਉਹਨੂੰ ਮਾੜਾ ਆਖਣਗੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਜੀਵਨ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਤਾਂ ਵੀ । ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਉਹ ਸੋਚਦੀ , ਚੰਗਾ ਹੀ ਹੈ ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਫੋਨ ਜਾਂ ਮੇਸਜ, ਹੁਣ ਇਸਤੋਂ ਵੱਧ ਇਸ ਸਭ ਵਿੱਚ ਕੀ ਰੱਖਿਆ ਹੈ, ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਉਹ ਮਾਂ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰੇ।
ਪਰ ਰੂਬੀ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਕੋਸਦੀ, ਕਿੰਨੇ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਵਿਆਹੀ ਗਈ ਸੀ , ਤੇ ਕਿੰਝ ਉਹ ਚਾਅ ਉਗਸਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੁੱਕ ਗਏ ਸੀ। ਕਿਵੇਂ ਉਹਦੀ ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਇੱਕ ਸਪਨਾ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਪੂਰੀ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦਾ ਜੁੜਾਅ ਹੋਇਆ ਉਸ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਜਰੂਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕਿਸੇ ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਨਾਵਲ ਵਰਗਾ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ।
ਹੁਣ ਵੀ ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਕਾਲ ਆਉਂਦੀ ਜਾਂ ਮੈਸੇਜ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਹੀ ਹੋਏਗਾ। ਪਰ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਸਭ ਕੁਝ ਗੁਆਚ ਜਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਨਾਮ ਫਲੈਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖਦੀ।
ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰੱਖਣ ਲਈ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਕਰਦੀ, ਧਾਰਮਿਕ ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਕਰਦੀ, ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਵਚਨ ਸੁਣਦੀ, ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਵਕਤ ਬਿਤਾਉਂਦੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਆਉਂਦੀ ਦੀਵਾਲੀ ਤੇ ਉਹਨੇ ਬੱਚਿਆ ਨਾਲ ਖ਼ੂਬ ਖਰੀਦਾਰੀ ਕੀਤੀ।ਫਿਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਛੁੱਟੀਆਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਦੀਵਾਲੀ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਆਈ ਤਾਂ ਜੋਕਿ ਉਹਨਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਘੁਮਾ ਸਕੇ ਤੇ ਮੂਵੀ ਵਗੈਰਾ ਦਿਖਾਏ। ਤਾਂ ਜੋਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਵਕਤ ਬਿਤਾ ਸਕੇ। ਦਿਲ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਮਨਾਲੀ ਨਿੱਕਲ ਜਾਏ ਪਰ ਹਲੇ ਵੀ ਐਨੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਕਿ ਸਿੰਗਲ ਮਦਰ ਵਾਂਗ ਐਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਿਚਰ ਸਕੇ।
******
ਦੀਵਾਲੀ ਤੋਂ ਇਹ ਦੂਸਰਾ ਦਿਨ ਸੀ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਹ ਹਲੇ ਉੱਠੀ ਹੀ ਦੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਫੋਨ ਲਗਾਤਾਰ ਵੱਜਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਨੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਾਲ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ, ਸਭ ਸੁੱਖ ਸਾਂਦ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਸੋਚਿਆ। ਰੱਬ ਰੱਬ ਕਰਦੀ ਨੇ ਉਹਨੇ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ।
ਅੱਗਿਓਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ, ਬੇਹੱਦ ਉਦਾਸ ਸੀ,”ਰੂਬੀ ਕਿੱਥੇ ਹੋ ? ਮੈਂ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ,”।
“ਅਚਾਨਕ, ਸਭ ਸੁੱਖ ਹੈ, ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਸਭ ?” ,ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਅਸਲ ਚ ਉਹ ਪੁੱਛਣਾ ਤਾਂ ਕਿਰਨ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
“,ਬੱਸ ਠੀਕ ਹੀ ਹੈ, ਸਭ ਘਰ ਵੀ ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਮੈਂ ਫੱਸ ਗਿਆ ਹਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ… ਬਾਕੀ ਗੱਲਾਂ ਮਿਲ ਕੇ ਕਰਾਗਾਂ, ਪਹਿਲਾਂ ਦੱਸ ਤੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਹੈਂ ?”
ਰੂਬੀ ਕੁਝ ਪੁੱਛਣਾ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਪੁੱਛ ਨਾ ਸਕੀ ।
ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ, ” ਹਾਂ ਓਥੇ ਹੀ ਹਾਂ, ਬੱਚੇ ਵੀ ਹਨ। ਮੈਂ ਨਾਲ ਹੀ ਹੀ ਲੈਕੇ ਆਈ ਸੀ।”
“ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ”। ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਹਿ ਕੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਆਖਿਰ ਅਚਾਨਕ ਅਜਿਹਾ ਕੀ ਹੋਇਆ ਜਿਹੜਾ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਦੌੜ ਕੇ ਇਧਰ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉੱਪਰੋ ਹਲੇ ਹੁਣ ਹੀ ਦੀਵਾਲੀ ਲੰਘੀ ਹੈ, ਆਖਿਰ ਅਜਿਹੀ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਉਹ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾ ਰਿਹਾ।
ਰੂਬੀ ਦਾ ਦਿਲ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਡਰ ਨਾਲ ਧੜਕਨ ਲੱਗਾ। ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਅਣ ਹੋਣੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਠੀਕ ਹੀ ਹੋਏ। ਜੀਵਨ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਮਜ਼ਾਕ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੋਏ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ‘ ਜੀਵਨ ‘ ਅੰਕਲ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੀ । ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਵਾਰ ਉਹ ਮਿਲੇ ਸੀ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੱਸ ਖੇਡ ਕੇ ਪਲ ਬਿਤਾਏ ਸੀ।
ਹੁਣ ਉਹ ਛੁੱਟੀ ਚ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਆਏ ਸੀ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਘੁੰਮਣ ਫਿਰਨਗੇ। ਇਸ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਬੱਚੇ ਚਾਂਬਲ ਕੇ ਸੋਫ਼ੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਟੱਪਣ ਲੱਗੇ।
ਰੂਬੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੇਖ ਕੇ ਕੁਝ ਪਲੈਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਦੇ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਈ। ਉਹ ਕਿਚਨ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਧੁੜਕੁ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਹਰ ਪਲ ਨਾਲ ਉਹ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਸਮਾਂ ਗੁਜਰੇ ਡੋਰ ਬੈਲ ਵੱਜੇ ਤੇ ਜੀਵਨ ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਤੇ ਹੱਸਦਾ ਖੇਡਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇ।

ਕਾਲ ਬੈੱਲ ਵੱਜੀ, ਸਾਹਮਣੇ ਜੀਵਨ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਆਇਆ, ਇੱਕ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ, ਇੱਕ ਮੁੜਕੇ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦਾ ਜਿਹਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਉਹ ਛੱਡ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਬੁਝਿਆ ਬੁਝਿਆ ਜਿਹਾ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣੇ ਕਿਧਰੇ ਲੰਮੀ ਦੌੜ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤਿਆ ਜਿਵੇਂ। ਥਕਾਵਟ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਦਿਸ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਦਾਸੀ ਨੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੇਠ ਘੇਰੇ ਬਣਾ ਲਏ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋ ਹਾਸੀ ਗਾਇਬ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੋਂ ਰਸ ਗਾਇਬ ਸੀ , ਇੰਝ ਸੁੱਕੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮਾਰੂ ਰੇਤ ਦੇ ਥਪੇੜੇ ਸਹਿ ਕੇ ਆਇਆ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਆ ਕੇ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠਿਆ, ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਪਾਣੀ ਤੇ ਫਿਰ ਚਾਹ ਲੈਕੇ ਆਈ। ਬਾਹਰ ਠੰਡ ਸੀ, ਪਰ ਮਿਲਣ ਦੇ ਇਸ ਅਹਿਸਾਸ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਕੋਸਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ , ਪਰ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਉਹਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਹੀ ਨਿੱਘੇ ਹੋਕੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕੰਬਲ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਜੋਕਿ ਰਤਾ ਠੰਡਾ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਹੋਰ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਕੰਬਲ ਦੀ ਉਸ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ।
ਪਰ ਪੁਲਾਂ ਦੇ ਹੇਠੋ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਪਾਣੀ ਵਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਪਰ। ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਵਾਪਰਿਆ ਕੀ ਹੈ ਅਜਿਹਾ ਕਿ ਉਸ ਇੰਝ ਅਪਣਾ ਹਾਲ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ।
ਉਹ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ, ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ। “ਆਖਿਰ ਹੋਇਆ ਕੀ ਹੈ, “ਜਿਹੜਾ ਇੰਝ ਕੁਮਲਾ ਗਿਆ ਏਂ ?, ਇਹ ਉਹ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਵੇਲੇ ਮਹਿਕਦਾ ਛੱਡ ਕੇ ਆਈ ਸੀ ?”
“ਕੀ ਦੱਸਾਂ , ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਬੀਤਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਨਾ ਆਈ ਹੋਵੇ, ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਤੇ ਕਿਰਨ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਓਨਾ ਹੀ ਦੂਰੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਹਾਲਤ ਇਹ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂਨੂੰ ਕੋਫਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਹੈ…” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉਸਨੇ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸੁਣਾ ਕੇ ਆਖਿਆ, “ਹੁਣ, ਕਦੇ ਕਦੇ ਲਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਜਾ ਭੁਗਤ ਰਿਹਾਂ…
“,ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਭ ਸਹੀ ਹੋਏ ਜਰੂਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਵਕਤ ਦੇ ਬੀਤਣ ਨਾਲ , ਮਨ ਨਾਲ ਮਨ ਤੇ ਤਨ ਨਾਲ ਤਨ ਅਭਿਅਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਕੁਝ ਜੋੜ ਬਣਨ ਨੂੰ ਵਕਤ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਤੁਹਾਡੀ ਸਮਝ ਬਣੇਗੀ , ਇਹ ਸਭ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ।” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਮੈਂ ਵੀ ਇਹੋ ਸੋਚਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਵਾਪਰਿਆ ਹੁਣ ਤੱਕ ਜਿਹੜਾ ਸਹੀ ਹੋਵੇ, ਜਿਹੜਾ ਇਹ ਦੱਸ ਸਕੇ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਵਕਤ ਕੁਝ ਵਖਰਾ ਹੋਏਗਾ, ਮੇਰੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਖਤਮ ਹੋਣ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹਨ, ਜਲਦ ਹੀ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਜਾ ਰਿਹਾ, ਤੇ ਐਨੀ ਨਮੋਸ਼ੀ ਤੇ ਬੋਝ ਮੇਰੇ ਮਨ ਉੱਤੇ ਹੈ ਕਿ ਦਿਲ ਕਰਦਾ , ਕਿਧਰੇ ਦੌੜ ਜਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਦੌੜ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਸ਼ਾਇਦ ਸਿਰਫ ਤੂੰ ਹੀ ਹੈਂ ਇਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜੀ ਮੇਰੀ ਹਰ ਰਗ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਤੀਕ ਆਤਮਾ ਤੀਕ ਧਰਵਾਸ ਦੇ ਸਕਦੀਂ ਏਂ, ਓਥੋਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।”
ਜੀਵਨ ਦੀ ਗੱਲ ਸੱਚ ਹੀ ਸੀ, ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਪਲ ਜੀਵਨ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗੁਜ਼ਰਿਆ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਰੂਰ ਹੀ ਹਨੀਮੂਨ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਕਾਫੀ ਨੇੜੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। 
ਪਰ ਉਸਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਕਿਰਨ ਉਸਦੀ ਛੋਹ ਤੋਂ ਡਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ, ਉਹ ਜਿੰਨਾ ਨਜਦੀਕ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਓਨਾ ਦੂਰ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ। ਖੁਦ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਵੀ ਇੱਕ ਡਰ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਡਰ ਡਰ ਕੇ ਛੋਂਹਦਾ। ਉਸਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਬਰਫ਼ ਦੀ ਸਿੱਲੀ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।  ਉਸਨੂੰ ਮੁੜਕੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਅੰਗਾਂ ਚ ਉਹ ਬੈਚੇਨੀ ਜਾਂ ਗਰਮੀ ਨਾ ਮਿਲੀ ਜਿਹੜੀ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਮਿਲੀ ਸੀ।  ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਕੋਸਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਹੀ , ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਚੱਲਣ ਦੀ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਦੀਆਂ ਵੀ ਕੱਪੜੇ ਜਾਂ ਖ਼ਾਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਾਇਟ ਸੂਟ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪਵਾਏ ਉਹਨੇ ਸਭ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਜਾਇਆ , ਮਟਕਾਇਆ, ਤੇ ਉਚਕਾਇਆ ਜਿੱਦਾਂ ਉਹ ਆਖਦਾ ਸੀ। ਸੋਫ਼ੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਵਰ ਤੱਕ ਉਹਨਾਂ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਹੁੰਦਾ ਇਵੇਂ ਹੀ ਕਿ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਹੁੰਦੀ, ਪਰ ਅਖੀਰ ਆ ਕੇ ਕਿਰਨ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਪੱਥਰ ਦਾ ਬੁੱਤ ਬਣ ਜਾਂਦੀ, ਉਹ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਵਕਤ ਉੱਤੇ ਜਿੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਖੁਦ ਦੇ ਉੱਤੇ ਕਾਬੂ ਰੱਖ ਪਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਉਦੋਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋਸ਼ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਦਮ ਡਰ ਜਾਂਦੀ। ਇਸਦਾ ਹੱਲ ਉਹਨਾਂ ਲਾਈਟ ਆਫ਼ ਕਰਕੇ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ। ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਸਦਾ ਜਿਸਮ ਛੋਹ ਲੈਂਦਾ ਤਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਪੱਥਰ ਬਣ ਜਾਂਦੀ। ਜਰਾ ਜਿੰਨੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਦਰਦ ਨਾਲ ਕਰੀਬ ਰੋਣ ਹੱਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਪਿਛਾਂਹ ਹੱਟ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਕੋਮਲ ਭਾਵੀ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਕਿਰਨ ਦੀ ਚੀਕ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਾ ਹੁੰਦੀ, ਉਪਰੋ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਨਾ ਹੋ ਜਾਏ।
ਇੰਝ ਹੀ ਉਹ ਹਨੀਮੂਨ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਆਏ ਸੀ। ਰੁੱਖਾ ਸੁਭਾਅ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਕਿਰਨ ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕੇਅਰ ਨਾਲ ਨਿੱਘ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਦੀ, ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀ ਕਿ ਉਹ ਅੱਜ ਇਸ ਪਾਸੇ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰੇਗੀ ਕਿ ਮੁੜ ਕੇ ਇੰਝ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦਰਦ ਸੋਅ ਹੀ ਕਰੇਗੀ।
ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਇੰਝ ਹੀ ਵਾਪਰਦਾ, ਸਿਵਾਏ ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੇ ਜਿਸ ਰਾਤ ਉਹ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਹੜਾ ਜੀਵਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਠੰਡ ਦੀ ਅਜੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਨਿੱਘ ਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੀਕ ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਲਿਆ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹਰੇਕ ਲੰਘਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਦਿਲੋ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਇਸਦਾ ਨਸ਼ਾ ਹਾਵੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਤੇ ਸੁੰਘ ਕੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਵਕਤ ਕੱਢਿਆ ਸੀ , ਜਿਹੜਾ ਉਹਦੇ ਪਾਸੋਂ ਹੁਣ ਕੱਢਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇਸ ਵਾਰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਪਥਰ ਹੋ ਗਈ ਹੋਏ, ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਸਮਾ ਜਾਣ ਦਾ ਹਰ ਰਾਹ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਏ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਤਪਦੀ ਭੱਠੀ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਠੰਡੀ ਰੇਤ ਨਾਲ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। 
ਪਰ ਜੀਵਨ ਉੱਤੇ ਉਸ ਵਕਤ ਜੋਸ਼ ਐਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਮਝ ਹੀ ਨਾ ਸਕਿਆ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਜੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਹਥੇਲੀ ਨੂੰ ਧਰਿਆ ਗਏ ਉਸਦੀ ਚੀਖ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਵੱਢੀ ਦੰਦੀ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਤੇ ਜਦੋਂ ਨਾ ਰੁਕੀ ਤਾਂ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ। ਕਿਸੇ ਜਾਨਵਰ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਕਰਕੇ ਉਹ ਇੱਕ ਪਾਸੇ  ਲੇਟ ਗਿਆ।
ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਉਹ ਜੰਗ ਜਿੱਤਿਆ ਹੈ ਕਿ ਹਾਰਿਆ। ਪਰ ਜੀਉ ਜਿਉਂ ਉਸਦੀ ਹੋਸ਼ ਕਾਇਮ ਹੋਈ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਕਰਕੇ ਹਟਿਆ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੀ ਹੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਰੇਪ ! ਜਿਹੜੀ ਸਭ ਹੋ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਹਲੇ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਐਨਾ ਦਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁੜ ਕੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਅੱਖ ਵੀ ਮਿਲਾ ਸਕੇ।
ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਨਾ ਬੋਲੇ, ਹਨ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੀ ਸੋ ਰਹੇ ਸੀ।  ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਦੂਰੀ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਐਸੀ ਦੂਰੀ ਜਿਸਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਸਕਣਾ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖਿਝ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹਨੇ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖਿਆ ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਵੀ ਹਿਆ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ।
ਇਸੇ ਗੱਲ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਭੋਰ ਭੋਰ ਕੇ ਖ਼ਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਅਪਣਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੰਡਿਆਂ ਦੀ ਸੇਜ਼ ਵਰਗਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਇਸ ਵਕਤ ਇੱਕੋ ਸਖ਼ਸ਼ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਉਹਨੂੰ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਸਾਂਭ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਸਖ਼ਸ਼ ਰੂਬੀ ਹੀ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਕੇ ਦੌੜ ਕੇ ਰੂਬੀ ਪਾਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਕੁਝ ਹੌਲਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲਾ ਦਰਦ ਉਹਨੇ ਪੜ੍ਹ ਲਿਆ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਹੀ ਦੂਸਰੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਵਾਪਰੇ ਜਬਰ ਜਿਨਾਹ ਜਾਂ ਰੇਪ ਦਾ ਦੁੱਖ ਜਾਣ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਮਰਦ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਦੁੱਖ ਦੀ ਉਹ ਪੀੜਾ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਜਿਹੜੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਜਖਮੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਿਸਮਾਨੀ ਪੀੜ੍ਹ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਸਭ ਵਿੱਚ ਉਹ ਵੀ ਭਾਗੀਦਾਰ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਅੱਲ੍ਹੜ ਉਮਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਵਕਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜੁਆਨ ਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਸਿੱਟਾ ਨਿੱਕਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਕਿਸੇ ਹੰਢੀ ਹੰਢਾਈ ਔਰਤ ਵਰਗਾ ਵਿਵਹਾਰ ਉਮੀਦ ਕਰ ਬੈਠੇ ਤੇ ਉਂਝ ਨਾ ਹੋਣ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਤੇ ਉਤਰ ਆਏ। ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਹੋ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸੈਕਸ ਦੀ ਘਾਟ, ਸੈਕਸ ਦੀ ਘੱਟ ਜਾਣਕਾਰੀ , ਪੋਰਨ ਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਵੱਲੋ ਦਿੱਤੀ ਗਲਤ ਸਿੱਖਿਆ ਹੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀਆਂ  ਜਾਨਵਰਾਂ ਵਰਗਾ ਵਰਤਾਅ ਕਰਨਾ ਅਜਿਹੇ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿਖਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਇਥੇ ਤਾਂ ਉਲਟ ਹੋਇਆ ਸੀ , ਸਭ ਕੁੱਝ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋ ਗਈ ਐਨੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਡਰ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਵੇਂ ਉਸ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਇੱਕ ਐਡੀ ਖਾਈ ਪਾਟ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਭਰਨ ਲਈ ਸ਼ਾਇਦ ਵਰ੍ਹੇ ਲੱਗ ਜਾਣ ਪਰ ਟੀਸ ਜਰੂਰ ਰਹੇਗੀ।
ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਸੁਣਕੇ ਰੂਬੀ ਕੁਝ ਆਖ ਨਾ ਸਕੀ। ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਖਟਾਸ ਨੂੰ ਲੁਕੋਂਦੀ ਹੋਈ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਖੁਦ ਕਿਚਨ ਵਿੱਚ ਖਾਣੇ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।

ਰੂਬੀ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਚਾਅ, ਸਸਪੈਂਸ਼ ਸਭ ਜਿਵੇਂ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਹਨੇ ਬੜੇ ਬੇਮਨ ਨਾਲ ਹੀ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਓਨਾ ਸਮਾਂ ਜੀਵਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦਾ ਰਿਹਾ।
ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਹੱਸਦੇ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਪਲ ਦੀ ਪਲ ਬਹੁਤੀਆਂ ਤਕਲੀਫ਼ਾਂ ਭੁੱਲ ਗਈਆਂ ਸੀ।
ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ ਤੇ ਮੁੜ ਟੀਵੀ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਗਏ। ਰੂਬੀ ਕਿਚਨ ਚ ਸਫਾਈਆਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਜੀਵਨ ਦਾ ਅੱਗੇ ਦਾ ਪਲੈਨ ਕੀ ਹੈ ? ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਐਸੀ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਇਥੇ ਰੁਕੇ ਜਾਂ ਜਾਏ। ਇਸ ਵਕਤ ਉਸਦਾ ਮਨ ਪਛਤਾਵੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜਿੱਦ ਕਰਨ ਤੇ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਘੁਮਾਉਣ ਲਈ ਲੈਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਓਨਾ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਕਾਰ ਮੁਕਾ ਕੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਲੇਟ ਗਈ।
ਕਰੀਬ ਦੋ ਘੰਟੇ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆ ਤਾਂ ਉਹ ਹਲੇ ਸੌਂ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਵਾਪਸੀ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਏ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਣ। ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਦੀ ਖਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਅਨੋਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਕੀਤਿਆਂ ਮੋਹ ਬੱਝ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇਸ ਮੋਹ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁਣ ਹੋਰ ਵੀ ਪੀਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾਈ ਤਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦਾ ਭਾਵ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਤਮ ਗਿਲਾਨੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਰਾਹਤ ਮਿਲੀ ਹੋਏ।
ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ,” ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੇ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬੱਚੇ ਆਉਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁਝ ਵਧੇਰੇ ਸੁਧਰ ਜਾਏ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਸਮਝਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਜਾਈਏ…” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕਿਹਾ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਾਧੂ ਸਮਝਣ ਲੱਗੀ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕਿਧਰੇ ਉਹ ਤਾਂ ਦੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਦਿਨ ਢਲਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਸਵੇਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਢਿੱਲੇ ਪੈਣ ਲੱਗੇ ਸੀ, ਸਰਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇ ਦਿਨ ਉਹ ਵੀ ਕੱਤਕ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ , ਸ਼ਾਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਖਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਘੁਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਇਹਨੀ ਦਿਨੀ ਹੀ ਢਲਦਾ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀ ਠੰਡਕ ਮਿੱਠੇ ਜਿਹੇ ਅਹਿਸਾਸ ਘੋਲਣ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬੀਤਿਆ ਹੋਇਆ ਵਕਤ ਸਤਾਉਣ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੈਚੇਨੀ ਛਿੜਨ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਇਹ ਨਾ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਰਹੇਗਾ ਕਿ ਜਾਏਗਾ, ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਉਹਦੇ ਲਈ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦਾ ਮਨ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਸਭ ਕੁਝ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਬਣਾਉਣ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਸਭ ਵਿਗੜਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਖੌਰੇ ਉਹਦੇ ਸਮਝਾਉਣ ਨਾਲ, ਉਹਦੇ ਨੇੜੇ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸੁਧਰ ਵੀ ਜਾਏ….ਉਹ ਜਰੂਰ ਹੀ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਵੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੇਗੀ।
ਜੀਵਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਹਮਣੇ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਰਸੋਈ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਹਦੀਆਂ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਟਕਰਾਈਆਂ। ਤੱਕਣੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਬੱਸ ਇੱਕ ਖਿੱਚ ਜਿਹੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਲੀ ਚੁੱਪ ਇੱਕ ਤਰੰਗ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਤਰੰਗ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਲਹਿਰ ਬਣਕੇ ਦੌੜਨ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਖੇਡਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ, ਤੇ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗੇ। ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਆਇਆ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਸਿਰਫ ਉਸਦੀ ਕਦਮ ਤਾਲ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆ। ਫਿਰ ਤਿਰਛੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਫਿਲਟਰ ਵਿਚੋ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਭਰਦੇ ਹੋਏ ਤੇ ਸ਼ੈਲਫ਼ ਨਾਲ ਪਿੱਠ ਟਿਕਾ ਕੇ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਤੱਕਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਉਹ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾਉਣ ਤੋਂ ਬਚ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਇੱਕ ਟੱਕ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਪੋਲੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਵਧਿਆ ,ਕੜਾਹੀ ਚ ਘੁੰਮਦੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਹੌਲੀ ਹੋ ਗਏ। ਜੀਵਨ ਉਸਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਕਰੀਬ ਆ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ। ਉਸਦੇ ਪਸੀਨੇ ਦੀ ਮਹਿਕ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਖਾਣੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨੂੰ ਬਾਈਪਾਸ ਕਰਕੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਮਹਿਕ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਤਰਥਲੀ ਮਚਾਉਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣੇ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਅਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਵੇਗਾ ਤੇ …..
ਅੱਗੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਕੇ ਉਹਦਾ ਜਿਸਮ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਕੰਬ ਉੱਠਿਆ।
ਜੀਵਨ ਬਿਲਕੁਲ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਆਇਆ, ਕੜਾਹੀ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ,”ਕੀ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ ?,”। ਜੀਵਨ ਦੇ ਕੋਸੇ ਸਾਹ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਨਾਲ ਟਕਰਾਏ ਤੇ ਸ਼ਬਦ ਮਿਸਰੀ ਬਣਕੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਗਏ।
ਰੂਬੀ ਕਿਸੇ ਵੱਖਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਬੜੀ ਮਸ਼ੱਕਤ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ ਦਰੁਸਤ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਹ ਬੋਲੀ, ” ਤੇਰੀ ਫੇਵਰੇਟ” ਉਸਨੇ ਕੜਾਹੀ ਵਿਚਲੀ ਕੜਛੀ ਨੂੰ ਵਿਖਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
“ਮੇਰੀ ਫੇਵਰੇਟ, ਸਿਰਫ਼ ਤੂੰ ਹੈਂ” ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਹੌਲੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
ਇੱਕ ਦਮ ਰੂਬੀ ਦਾ ਹੱਥ ਰੁਕ ਗਿਆ, ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਿਆ। ਇੱਕ ਹੂਕ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋ ਨਿੱਕਲੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕੋ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ।
“ਕਾਸ਼ ! ਸਾਡਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ।” ਉਹਦੀ ਅੱਖ ਤੋਂ ਇੱਕ ਅੱਥਰੂ ਚੋਇਆ ਤੇ ਗੱਲ੍ਹ ਉੱਤੇ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਜੱਫੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਖੁਦ ਪਹਿਲ ਕਰੇ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਵੇ।
ਉਹ ਘੁੰਮੀ, ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਪਲਟ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਦੀ ਉਸਨੂੰ ਕੇਵਲ ਪਿੱਠ ਹੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ।
ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਸਭ ਨੇ ਬਹੁਤ ਚਾਅ ਨਾਲ ਖਾਧਾ, ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਐਨਾ ਖੁਸ਼ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ। ਖਾਣੇ ਦੇ ਮਗਰੋ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਕੱਠਿਆਂ ਫਿਲਮ ਵੇਖਣ ਦਾ ਪਲੈਨ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਉਹ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਹਰ ਇੱਕ ਪਲ ਨੂੰ ਜਿਊਣਾ ਲੋਚਦੇ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਸੋਈ ਦਾ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਤੇ ਨਹਾ ਕੇ ਆਈ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਸੌਂ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਦਿਨ ਭਰ ਦੀ ਖੇਡ ਮਗਰੋਂ ਤੇ ਘੁੰਮਣ ਮਗਰੋਂ ਥੱਕ ਗਏ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਫਿਲਮ ਅਧੂਰੀ ਛੱਡਕੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜੇ ਹੋਏ ਸੌਂ ਗਏ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੈਡ ਤੇ ਲਿਟਾ ਦਿੱਤਾ।
ਜੀਵਨ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਦਾ ਟੀਵੀ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਨੀਂਦ ਗਾਇਬ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਦਾ ਉਸ ਕੋਲ ਹੋਣ ਦਾ ਮਿੱਠਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਸਨੂੰ ਸੌਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋ ਅਜੇ ਵੀ ਖੜਕਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਰੂਰ ਹੀ ਰੂਬੀ ਉਸ ਲਈ ਦੁੱਧ ਲੈ ਕੇ ਆ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ।

ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਹ ਹੀ ਆਈ, ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਅਰਧ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਾਨਣ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਤੱਕਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੋਂ ਲੱਤਾਂ ਲਮਕਾ ਕੇ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਇਸ ਵਕਤ ਉਹਨੇ ਉਹਨੂੰ ਦਿਲ ਭਰ ਕੇ ਉੱਪਰੋ ਥੱਲੇ ਤੀਕ ਨੀਝ ਭਰਕੇ ਤੱਕਿਆ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਕਰੀਬ ਆਉਂਦੀ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾਅ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੁੱਧ ਰੱਖਕੇ, ਸਿਰਫ ਹੌਲੀ ਗਰਦਨ ਘੁਮਾ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਸਿਰਫ ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਕਿਹਾ, ਇਹ ਸਵੇਰ ਦੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਮਗਰੋਂ ਦੂਸਰਾ ਮੌਕਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਸਾਂਝੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਰਹੀ ਸੀ, ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਬਾਂਹ ਤੋਂ ਫੜ੍ਹਕੇ ਹੁਣੇ ਰੋਕ ਲਵੇਗਾ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਇੰਝ ਨਾ ਕੀਤਾ।
ਕਮਰੇ ਦੀ ਬਾਹਰ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਖਿੜਕੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਸੀ , ਜਿਸ ਵਿੱਚੋ ਚਾਨਣ ਤੇ ਹਵਾ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਖਿੜਕੀ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਓਧਰ ਨੂੰ ਮੁੜੀ,ਉਸਨੂੰ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਰੁਕ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਹਨੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਖਿੜਕੀ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਪਰਦੇ ਨੂੰ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤਾ।
ਟੇਬਲ ਲੈਪਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਹੁਣ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਮਰੇ ਚ ਤੁਰਦੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾਅ ਜਿਵੇਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸੱਦਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਉਸਦੀ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚੋ ਉਸਦੇ ਭਰੇ ਭਰੇ ਡੋਲਦੇ ਹੋਏ ਅੰਗ ਜਿੱਦਾਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲਲਚਾ ਰਹੇ ਹੋਣ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਕਮਰੇ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਵੱਲ ਵਧੀ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਚੀਤੇ ਵਾਂਗ ਚਪਟ ਕੇ ਹਿਰਨੀ ਵਰਗੀ ਉਸ ਚਾਲ ਥਾਏਂ ਹੀ ਜਮਾ ਦਿੱਤਾ। ਰੂਬੀ ਉਸੇ ਇੱਕ ਝਪਟੇ ਵਿੱਚ ਚਿੱਤ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਝੂਲ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆ ਤੋਂ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੇ ਪੇਟ ਤੱਕ ਗਏ ਫਿਰ ਛਾਤੀਆਂ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਆਪਣੇ ਭਾਰ ਦੇ ਥੱਲੇ ਦੱਬ ਕੇ ਦੀਵਾਰ ਨਾਲ ਸਟਾ ਲਿਆ। ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾ ਕੇ ਉਹਦੇ ਜੀਵਨ ਡੇਅ ਬੁੱਲਾਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਸਰਗੋਸ਼ੀ ਨਿੱਕਲੀ, ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਹਰ ਤਮੰਨਾ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਸਰਗੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਘੁਲੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਤੇ ਜੀਭ ਨੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਪਿੱਠ ਤੱਕ ਦੇ ਨਗਨ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਨਾਇਟੀ ਦੀ ਡੋਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੇ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਹੀ ਝੱਟਕੇ ਵਿੱਚ ਜਰਾ ਜਿੰਨੀ ਸਪੇਸ ਦੇਣ ਨਾਲ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਅੱਲਗ ਹੋ ਕੇ ਨਾਇਟੀ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਡਿੱਗੀ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਪੂਰਾ ਜਿਸਮ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤਪਦੇ ਤੰਦੂਰ ਵਾਂਗ ਨਗਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਿਸਦਾ ਸੇਕ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅੰਗ ਅੰਗ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਨਗਨ ਹੋਏ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਖੇਡਣਾ ਜਾਰੀ ਰਖਿਆ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੂਬੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਆਖਰੀ ਹਿੱਸੇ ਤੱਕ ਜਿੱਥੇ ਤੱਕ ਛੂਹ ਸਕਦੇ ਸੀ ਛੂਹ ਕੇ ਚੁੰਮ ਲੈਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੰਧ ਨਾਲ ਝੁਕੀ ਹੋਈ ਉਸ ਖੂਬਸੂਰਤ ਮੂਰਤ ਦੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਪਲ ਨੂੰ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਇਸ ਵਕਤ ਰੁਮਾਂਚ ਦੇ ਸ਼ਿਖਰ ਤੇ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ, ਵਰ੍ਹਿਆ ਬਾਅਦ ਆਈ ਇਸ ਘੜੀ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਗਰਮੀ ਤੇ ਸੁਆਦ ਬਿੱਜਲੀ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਵਕਤ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਮਾਅਨੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਚੁੰਮ ਰਿਹਾ ਜਾਂ ਛੇੜ ਰਿਹਾ। ਬੱਸ ਉਸਦਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਮਦਹੋਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਪੋਟੇ ਪੋਟੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ। ਉਹਦੇ ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਸਖਤੀ , ਨਰਮੀ, ਗਰਮੀ, ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾਅ ਤੇ ਨਿਵਾਣ ਨੂੰ ਮਾਪਿਆ। ਹੈ ਬੀਤਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੂਬੀ ਵਿੱਚ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਦੇ ਵੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਹਨੂੰ ਆਖਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਇੱਕ ਵੀ ਪਲ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਤੱਕਿਆ, ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਿਆ। ਜ਼ਰਾ ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਉਹ ਇਧਰ ਓਧਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਘੁੰਮੇ, ਫਿਰ ਵੀ ਜੀਵਨ ਉਸਦੀ ਪੂਰੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਪਕੜ ਢਿੱਲੀ ਹੋਈ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਨੰਗੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਛੋਹ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ, ਉਸਦੀ ਸਖ਼ਤੀ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਅਗਲੇ ਪਲਾਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲੱਕ ਕੋਲੋਂ ਫੜਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬਰਾਬਰ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆ ਤੇ ਪਕੜ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਪੰਜਿਆਂ ਦੀ ਪਕੜ ਮੋਢਿਆ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੁੰਦੀ ਗਈ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਨਵੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਰੁਕ ਗਿਆ ਹੋਏ ਸਿਰਫ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਉਖੜੇ ਹੋਏ ਸਾਹ ਹੀ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਬੀਤਦੇ ਹੋਏ ਪਲ ਨਾਲ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਟਕਰਾਅ ਵਧਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕਿਸੇ ਡਰ ਤੋਂ ਵਗੈਰ ਦੋਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜਾਂ ਦੀ ਗੂੰਜ਼ ਪੂਰੇ ਕਮਰੇ ਚ ਫੈਲ ਗਈ ਸੀ। ਆਨੰਦ ਦੀ ਇਸ ਕਿਸ਼ਤੀ ਤੇ ਸਵਾਰ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਚਿਪਕ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਰਫਤਾਰ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਸਮਾਂ ਵਿਚਲਾ ਸੇਕ ਹੁਣ ਕੁਝ ਇੱਕ ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚੋ ਨਿਕਲਦਾ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾਏ ਹੋਏ ਉਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇਸ ਰੇਸ ਨੂੰ ਦੌੜਦੇ ਰਹੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਸੇਕ ਵਹਿ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਥੱਕੇ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਪਲਟ ਕੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਸ ਕੇ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਫ਼ਰਸ਼ ਤੇ ਦੀਵਾਰ ਦੀ ਠੰਡਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਇੰਝ ਇਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜਕੜਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਬੈਡ ਉੱਤੇ ਢੇਰੀ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਵਕਤ ਰੂਬੀ ਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਚ ਘੁੱਟਕੇ ਉਹਦੇ ਨੰਗੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਸਿਰ ਟਿਕਾ ਕੰਬਲ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾ ਲਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਹਲੇ ਚੁੱਪ ਸੀ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹਾਲੇ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਉਹਨਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਪਈ ਸੀ…ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਾਲਾਂ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲਣ ਦੀ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਉਹਨਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਸੀ….

ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਨਿਭਦੇ ?

ਸਾਨੀਆ ਮਿਰਜ਼ਾ ਤੇ ਸ਼ੋਇਬ ਮਲਿਕ ਦੀਆਂ ਤਲਾਕ ਲੈਣ ਦੀਆਂ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣਕੇ ਤੇ ਨਾਲ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਕਿ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸ਼ੋਇਬ ਦੀ ਬੇਵਫਾਈ ਕਰਕੇ ਟੁੱਟ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਵਾਲ ਇਹ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਵਫਾਦਾਰ ਰੱਖ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਆਮ ਖਾਸ ਮੌਡਲ ਨੂੰ ਵੀ ਮਾਤ ਪਾਉਂਦੀ ਸਾਨੀਆ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਤੇ ਇੱਕ ਸਫ਼ਲ ਖਿਡਾਰੀ, ਆਤਮ ਨਿਰਭਰ ਕੁੜੀ, ਤੇ ਆਪਣੀ ਕਾਬਲੀਅਤ ਦੇ ਦਮ ਤੇ ਘਰ ਘਰ ਚ ਜਾਣੀ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਸੀ।
ਇਹੀ ਚੀਜ਼ ਸ਼ੋਇਬ ਮਲਿਕ ਲਈ ਕਹੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਨੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਕਪਤਾਨ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਤਹਿ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਰਿਸ਼ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਤੇ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਨਿੱਭਣਾ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਭੋਰਾ ਨਿਰਭਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਕਿ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲਾ ਕਿੰਨਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਹੈ , ਅਮੀਰ ਹੈ ਮਸਹੂਰ ਹੈ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਕੱਪੜੇ ਉੱਤਰ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਜਿਸਮਾਨੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦਾ ਭਰਮ ਟੁੱਟ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਗਨ ਹੋਏ ਸਰੀਰਾਂ ਨੂੰ ਭੋਗ ਲੈਣ ਮਗਰੋ ਇੱਕ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਦੂਸਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚਲਾ ਫ਼ਰਕ ਮਾਮੂਲੀ ਜਿਹਾ ਜਾਪਣ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਹੋਕੇ ਵੀ ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਕਿ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਿਭ ਜਾਣ ਚ ਸੌਖ ਹੋਏਗੀ ਜਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
ਸਫ਼ਲਤਾ, ਅਮੀਰੀ, ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਸਤੀ ਵਾਲਾ ਲਗਾਓ ਵੀ ਉਦੋਂ ਤਕ ਹੁੰਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਸੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ਬਿਤਾਉਂਦੇ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਵਕਤ ਬਿਤਾ ਲੈਣ ਮਗਰੋਂ, ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪਾ ਲੈਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਵੀ ਆਮ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ, ਜਿਵੇਂ ਆਪਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਮ ਮਿਲੀਏ ਨਿੱਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਬਨ੍ਹ ਕੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੀ। ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਭਰਮ ਹੀ ਹੈਂ। #HarjotDiKalam
ਤੀਸਰਾ ਸਮਾਂ ਐਸਾ ਕੀ ਆਪਸ਼ਨ ਹਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਵੱਧ ਗਏ ਹਨ, ਕੌਣ। ਕਿਧਰ ਕਦੋਂ ਤੁਰ ਪਵੇ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨੀ। ਇਸ ਲਈ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਵਫਾਦਾਰੀ ਤੋਂ ਨਿਭਣੇ ਔਖਾ ਹਨ ।
ਤੇ ਵਫਾਦਾਰੀ ਜਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਿਭਾਉਣ ਦਾ ਵਲ ਨਾ ਤਾਂ ਜਿਸਮਾਨੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨਾਲ ਹੈ, ਨਾ ਮਸਹੂਰੀ ਨਾਲ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਕੇ ਰੱਖਣ ਨਾਲ ਹੀ ਹੈ।
ਇਹ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਤੁਹਾਡਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਣ ਨਾਲ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਚਿਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿਚ ਸਮਝ ਨਹੀਂ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਹੀਂ , ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਮਾਨਸਿਕ ਸਾਂਝ ਨਹੀਂ ਓਨਾ ਚਿਰ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਨਿਭ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਕਾਮਯਾਬ ਰਿਸ਼ਤਾ ਤਦ ਹੀ ਉਹ ਸਕਦਾ ਜੇਕਰ ਉਸ ਵਿਚ ਮਾਨਸਿਕ , ਸਰੀਰਕ, ਸਮਾਜਿਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦਾ ਭਾਵ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਆਪਸ ਵਿਚ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ।
ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨ ਜੁੜੇ ਮਾਨਸਿਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਤੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਸਰੀਰਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਮਨ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੰਝਲਾਂ ਭਰੇ ਹਨ ਤੇ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਇਹ ਗੁੰਝਲਾਂ ਵਧ ਹੀ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਕਿਉਕਿ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਚ ਉਡੀਕ ਕਰਕੇ ਸੁਆਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ਹਰ ਕੋਈ ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਵੱਲ ਭਜਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਵੱਲ ਭੱਜੋ ਤਾਂ 10 ਮਿਲਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਚਿਰ ਸਥਾਈ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹਨ।
ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਬੁਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣਾ ਤੇ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਆਫ਼ਤਾਬ ਵਾਲੇ ਕੇਸ ਵਾਂਗ ਕਿਸੇ ਦੇ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਚ ਨਿਕਲਣਾ ਪਰ ਉਹ ਇੱਕ ਆਤਮਘਾਤੀ ਕਦਮ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀ ਕਿਸੇ ਐਬੁਜਿਵ ਬੰਦੇ/ ਔਰਤ ਨਾਲ ਰਹੋ। ਮੌਤ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਮੌਤ ਵਰਗੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲੋ ਅਲੱਗ ਹੋਕੇ ਜਿਉਣਾ ਬੇਹਤਰ ਹੈ।
ਪਰ ਗੱਲ ਇਹੋ ਮੁੱਕਦੀ ਹੈ ਕਿ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਮਾਨਸਿਕ ਸਮਝ ਸਮਝ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤੋਂ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਨਿਭ ਸਕਦਾ। ਨਹੀਂ ਨਿਭਦਾ ਤਾਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਆਉਣਾ ਜਰੂਰੀ ਵੀ ਹੈ।

ਹਰਜੋਤ ਸਿੰਘ
7009452602

ਸਮੇਂ ਦੀ ਤੱਕੜੀ

Image may contain: text

ਸਮੇਂ ਦੀ ਤੱਕੜੀ 
(ਥੋੜੀ ਥੋੜੀ ਭਾਸ਼ਾ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਮੁੰਡਿਆ ਵਾਲੀ ਹੈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨ ਆਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰਦਾਂ ਹਾਂ )ਆਫ਼ਿਸ ਚ ਅੱਜ ਚਪੜਾਸੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਵਰਿੰਦਰ ਖੁਦ ਹੀ ਆਪਣੇ ਖਾਤੇ ਚੋਂ ਪੈਸੇ ਕਢਵਾਉਣ ਲਈ ਆਉਣਾ ਪਿਆ । ਅਜੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਕੇ ਜੱਗੀ ਨੇ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ । ਇੱਕ ਦਮ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬੇਲੀ ਨੂੰ ਇੰਝ ਮਿਲਕੇ ਡਾਢਾ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ।
ਜੱਗੀ ਤੇ ਵਰਿੰਦਰ ਇੱਕੋ ਸਕੂਲ ਚ ਬਾਰਵੀਂ ਕਲਾਸ ਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹੇ ਸੀ । ਪਰ ਜੱਗੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਉਹਦੇ ਕਾਰਨਾਮੇ ਐਨੇ ਕੁ ਜਬਰਦਸਤ ਸੀ ਕਿ ਸਾਲ ਕੁ ਚ ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਨ ਦਾ ਇੱਕ ਅੱਡ ਹੀ ਚਸਕਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ । 
ਅੱਜ ਅਚਾਨਕ ਬਹੁਤ ਸਾਲਾਂ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਉਹ ਰੌਣਕ ਉਹ ਹਾਸਾ ਤੇ ਉਹ ਟੇਢੀ ਝਾਕਣੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਮੁੰਡਾ ਵਾਹਵਾ ਸੋਹਣਾ ਸੁਨੱਖਾ ਸੀ । ਇੱਕੋ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਸੀ ਡੈਡੀ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਖਾਸ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪਰ ਅੱਜ ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲੱਗਪੱਗ ਉੱਡਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਦੋਂਵੇਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ । 
ਜੱਗੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਇੱਕ ਫੈਕਟਰੀ ਚ 8000 ਕੁ ਹਜ਼ਾਰ ਮਹੀਨੇ ਤੇ ਵਰਕਰ ਹੈ । ਵਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਐਨਾ ਕੁ ਪਤਾ ਸੀ ਬਾਰਵੀਂ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਊਹਨੇ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਗੱਲ ਦਿਲੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਇੱਕ ਆਈ ਟੀ ਆਈ ਚ ਕੋਰਸ ਕਰਵਾ ਕੇ ਦੋਹਾ ਕਤਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । 
ਇੱਧਰ ਕਈ ਸਾਲ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਸਿਵਿਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰਗ ਕੀਤੀ ਫਿਰ ਟੈਸਟ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਨਹਿਰੀ ਵਿਭਾਗ ਚ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਲੱਗ ਗਿਆ । ਜੱਗੀ ਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਪਰ ਮੇਲ ਅੱਜ ਹੀ ਹੋ ਸਕਿਆ । ਜੱਗੀ ਤੇ ਵਰਿੰਦਰ ਦੋਂਵੇਂ ਵਿਹਲੇ ਹੋਏ ਤਾਂ ਚਾਹ ਦੀ ਸੁਲਾਹ ਮਾਰਕੇ ਵਰਿੰਦਰ ਜੱਗੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਦਫਤਰ ਲੈ ਆਇਆ । ਅਸਲ ਚ ਉਹ ਜੱਗੀ ਦੇ ਹਸਮੁੱਖ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਉੱਡੇ ਨੂਰ ਬਾਰੇ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਮਹਿਫਲ ਚ ਜਾਨ ਪਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਰੰਗ ਇੰਝ ਕਿਵੇਂ ਉੱਡ ਗਿਆ ? 
ਜੱਗੀ ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਸਕੂਲ ਆਇਆ ਸੀ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਆਈਟਮ ਸੀ । ਪਿਛਲੇ ਸਕੂਲੋਂ ਉਹਨੂੰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਕਾਰਨ ਸੀ ਕੁਡ਼ੀਆਂ । ਉਹ ਸਮਾਰਟ ਐਨਾ ਕੁ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਆਖਦਾ ਮਜਾਲ ਸੀ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਮਨਾ ਕਰ ਜਾਏ । ਇੱਕ ਤਾਂ ਉਹ ਉਮਰ ਹੀ ਉੱਡ ਉੱਡ ਕਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਉੱਪਰੋਂ ਐਨੇ ਸੋਹਣੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਪਰੋਪੋਜ਼ ਕੋਈ ਵੀ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਕੁੜੀ ਵੀ ਰਿਜੈਕਟ ਨਾ ਕਰੇ ਪਰ ਉਹਦਾ ਟਾਰਗੇਟ ਉਹ ਕੁੜੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਵਿਗੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਮਝਦਾ ਸੀ । ਊਹਨੇ ਆਖਣਾ ,”ਦੇਖ ਯਰ, ਜਿਹੜੀ ਸਾਊ ਜਹੀ ਕੁੜੀ ਉਹਦੇ ਸੌ ਨਖਰੇ ,ਮੈਂ ਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਐਵੇਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਉਵੇਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਫਿਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਲਾਰੇ ਤੇ ਨਖਰੇ ਆਪਾਂ ਇਸ ਸਭ ਲੁਈ ਨਹੀਂ ਬਣੇ । ਓਧਰੋਂ ਕੁੜੀ ਜਿਹੜੀ ਆਪ ਆਖਦੀ ਏ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਮਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ।ਅੱਖਾਂ ਹੀ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਆਪਾਂ “।
ਸੱਚੀ ਉਹ ਮਾਹਿਰ ਸੀ ਤਾਂਹੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸਕੂਲੋਂ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਕੂਲ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । 
ਊਹਨੇ ਆਪ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ,” ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸਨੇ ਯਾਰ ਮਾਰ ਕੀਤੀ । ਸਵੇਰ ਦੇ ਵੇਲੇ ਸਕੂਲ ਬੁਲਾਈ ਸੀ ਕੁੜੀ । ਠੰਡ ਸੀ ਤੇ ਧੁੰਦ ਵੀ ਵਾਹਵਾ ਸੀ । ਅਜੇ ਸਕੂਲ ਲੱਗਣ ਚ ਘੰਟੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੀ । ਮੈਂ ਤੇ ਉਹ ਦੋਹਵੇਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਲੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਖੇਤ ਦੇ ਉਹਲੇ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਕੂਲ ਸੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਖੇਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਟਾਂ ਤੇ ਬਣੇ ਇਹਨਾਂ ਕਮਰਿਆਂ ਉਹਲੇ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ,ਅੱਗੇ ਵੀ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਓਥੇ ਹੀ ਇਹ ਸਭ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਬੱਸ ਮੈਂ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ।ਮੈਂ ਤਾਂ ਚਾਮਲ ਕੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਖੋਲ ਰੱਖੇ ਸੀ । ਕੁੜੀ ਫਿਰ ਵੀ ਡਰਦੀ ਸੀ ਊਹਨੇ ਓੰਨੇ ਕੁ ਉਤਾਰੇ ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਲੋੜ ਸੀ । ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੇ ਉਪਰੋਂ ਹੀ ਨਾਸ਼ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਉਸਦਾ । ਅਜੇ ਜੁਗਾੜ ਲਾਉਣਾ ਮਸੀਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੇ ਆਣਕੇ ਛਾਪਾ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ । ਕਿਸੇ ਨੇ ਯਾਰ ਮਾਰ ਕਰਕੇ ਭੇਤ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਸੀ । ਪਤਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਲੱਗਾ ਜਦੋਂ ਊਹਨੇ ਸਿਰ ਤੇ ਆਕੇ ਖੰਗੂਰਾ ਮਾਰਿਆ ।ਮੈਂਨੂੰ ਕੱਛੇ ਚ ਹੀ ਖੇਤੋਂ ਖੇਤੀ ਭਜਣਾ ਪੈ ਗਿਆ । ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੇ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਮੈਂ ਹੱਥ ਛੁਡਾ ਲਿਆ । 
ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕੱਛੇ ਚ ਫਿਰਦਾ ਦੇਖ ਕੇ ਪਿੰਡ ਚ ਇੱਕ ਅੱਧ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ਤਾਂ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਦੌੜ ਲਾਉਣ ਗਿਆ ਸੀ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ । ਮੁੰਡਿਆ ਨੂੰ ਐਨੀ ਕੁ ਛੋਟ ਤਾਂ ਹੈ ਹੀ ਕਿ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਅਸ਼ਲੀਲ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਭਾਵੇਂ ਕੱਲਾ ਕੱਛਾ ਹੀ ਹੋਵੇ ।ਘਰ ਆਕੇ ਦੂਜੀ ਵਰਦੀ ਪਾ ਲਈ । 
ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਸਕੂਲੋਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਦਾ ਬੁਲਾਵਾ ਆ ਗਿਆ । ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਬਣਦੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਡੈਡੀ ਦੇ ਬਜਾਏ ਉਹਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ । ਉਮਰੋਂ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਵੱਡਾ ਸੀ ਪਰ ਅਜੇ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਲੈਂਦਾ ਸੀ । ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਊਹਨੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿਤੀ ਸੀ । 
ਅੱਗਿਓ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੇ ਨਾਮ ਕੱਟ ਕੇ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਹੱਥ ਚ ਦੇਤਾ ਕਹਿੰਦਾ ਜੇ ਮੈਂ ਇੱਕ ਕਰੈਕਟਰ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਤੇ ਲਾਲ ਲਾਈਨ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ ਇਹਨੇ । ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਕਿਊ ਕੈਰੀਅਰ ਖਰਾਬ ਕਰਨਾ ਇਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸਕੂਲ ਲਾ ਦਵੋ ਮੇਰੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਨਾ ਖਰਾਬ ਕਰੋ ।
ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਉਂਝ ਖੁਦ ਡਰਦਾ ਸੀ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਧਿਅਪਕ ਨੇ ਘੂਰ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓ 15-20 ਮੁੰਡਿਆ ਨੇ ਰਾਹ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਧਰਿਆ ਇਹ ਤਾਂ ਅੱਜ ਦੇ ਹਲਾਤ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । 
ਖੈਰ ਉਹ ਵਰਿੰਦਰ ਦੇ ਸਕੂਲ ਆ ਲੱਗਾ । ਪਰ ਹਰਕਤਾਂ ਨਾ ਛੱਡੀਆਂ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਬੇਹੱਦ ਸੁਆਦਲੀਆਂ ਸੀ । ਵਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਅੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਿਆਨ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਹੋਇਆ ਸੀ ।
ਊਹਨੇ ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ ਜਾਂ ਵਿਹਲੇ ਪੀਰੀਅਡ ਚ ਕੋਲ ਆ ਬੈਠਣਾ ਤੇ ਬੱਸ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ । 
” ਦੇਖ, ਮੇਰੇ ਕਿੱਸੇ ਏਥੇ ਵੀ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨੇ ਅਹੁ ਜਿਹੜੀ ਹਿਸਾਬ ਆਲੀ ਮੈਡਮ ਹੈ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸੇ ਸਕੂਲ ਚ ਸੀ ਉਸਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਦੱਸਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾਂ । ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਚ ਹੀ ਛਿੱਤਰ ਪੈ ਨੇ ਮੇਰੇ । ਇਹ ਮੈਡਮ ਕੋਲ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਕਿ ਜੱਗੀ ਤੂੰ ਵਧੀਆ ਇੰਟੈਲੀਜੈਂਟ ਏ ਪੜ੍ਹ ਲੈ ਕਿਸੇ ਚੰਗੇ ਪਾਸੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾ ਲੱਗੇਗਾਂ ।ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮਲਕੜੇ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਫਿਰ ਕਿਹੜਾ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਰ ਦਵੋਗੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ।ਮੁੜਕੇ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲੀ। “
ਸਾਰੀ ਢਾਣੀ ਚ ਹਾਸੀ ਮੱਚ ਜਾਂਦੀ । 
ਇੱਕ ਦਿਨ ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਵੇਲੇ ਕਲਾਸ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕੱਲਾ ਹੀ ਹੱਸੀ ਜਾਏ । ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਹੋਇਆ ਕਹਿੰਦਾ ਉਹ ‘ਚਾਹ ਪੱਤੀ’ ਨਹੀਂ . ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਕਈ ਕਲਾਸ ਹੇਠਾਂ ਥੋੜੀ ਕੁ ਪੱਕੇ ਰੰਗ ਦੀ ਕੁੜੀ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ ਉਹਦਾ ਨਾਮ ਚਾਹ ਪੱਤੀ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਉਹ ਪਰੋਪੋਜਲ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਕਹਿੰਦੀ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਫਰੈਂਡਸ਼ਿਪ ਕਰਨੀ ਏ ?”
ਵਰਿੰਦਰ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ ਛੋਟੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ । ਊਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਫਿਰ ਤੂੰ ਕੀ ਕਿਹਾ .ਉਹ ਅੱਗਿਓ ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕੂੜੀਏ ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਹਲੇ ਛੋਟੀ ਏ ਤੇ ਮੇਰਾ ਸਮਾਨ ਭਾਰਾ ਤੈਥੋਂ ਸਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ . ਪਤਾ ਕੀ ਕਹਿੰਦੀ ? ਊਹਨੇ ਵਰਿੰਦਰ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ . ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਹੁੰਗਾਰਾ ਉਡੀਕੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਹਿੰਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਮੈਂ ਸਹਿ ਲਾਊਗੀ ਤੂੰ ਬੱਸ ਹਾਂ ਕਰਦੇ । ਮੈਂ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ । ਫਿਰ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਆਖ ਦਿੰਦੇ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਗਾੜ ਦਿਨਾ । 
ਹੋ ਸਕਦਾ ਉਹਨੂੰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋਵੇ ? ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ।”ਆਹੋ ਪਿਆਰ ਏ ਮੇਰਾ ਢੈਣਾ ,ਇਹ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਅੱਗ ਏ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਸੰਤ ਜੀ ।” ਉਹ ਵਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਕੰਮਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਦੇਖ ਸੰਤ ਹੀ ਆਖਦਾ ਸੀ । 
“ਤੈਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਪਿਆਰ ?” ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਪੁੱਛਿਆ ।
“ਹੋਇਆ ਸੀ ਮੈਥੋਂ ਉਮਰੋਂ ਵੱਡੀ ਸੀ ਕੁੜੀ , ਉਹਦਾ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਚੱਕਰ ਸੀ । ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤੇ ਸਮਾਂ ਸਭ ਪਤਾ ਸੀ । ਮੈਂ ਹੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਸੁਨੇਹੇ ਦੇ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਸੀ । ਮੁੰਡਾ ਉਮਰੋਂ ਵੱਡਾ ਸੀ ਪਰ ਸਿਹਤ ਮੇਰੇ ਜਿੰਨੀ ਹੀ ਸੀ । ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ । ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਨਾ ਦਿੱਤਾ । ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਇੰਝ ਵੇਖਿਆ ਜਿਵੇਂ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਪੱਕਾ ਆਪਣਾ ਮੇਲ ਹੁੰਦਾ । ਤੇ ਇੱਕ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਵਾਪਿਸ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਓਥੇ ਬਾਹਰ ਬੈਠਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਫਰੀ ਹੋਣ ਦੀ ਵੇਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਹੀ ਤੋਰ ਲਿਆ ਕਹਿੰਦੀ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਦੇਖ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ । ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਘਰ ਤੱਕ ਉਹਨੂੰ ਰਾਹ ਦਸਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਘਰ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਇੱਕ ਹਨੇਰੇ ਜਿਹੇ ਮੋੜ ਤੇ ਊਹਨੇ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਕਿੱਸ ਕੀਤੀ । ਉਹ ਕਿੱਸ ਤੇ ਉਹ ਜੋਸ਼ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਮੁੜ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਚ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ । ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਕੁੜੀ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਛੋਹ ਸਕਿਆ ਜਿਹਨਾਂ ਲਈ ਚੜਦੀ ਜਵਾਨੀ ਹਰ ਕੋਈ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦਾ ਹੈ । ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਛੋਹਣ ਵਾਲੀ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਕੁੜੀ ਸੀ । ਤੂੰ ਸਮਝ ਰਿਹਾਂ ਨਾ ਕਿਥੋਂ ਛੋਹਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾਂ ? 
ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਹਾਂ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ । ਬੱਸ ਉਹ 5-7 ਮਿੰਟ ਦਾ ਸਾਹੋ ਸਾਹੀ ਹੋਇਆ ਕੰਮ ਅੱਜ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਿਆ । ਭਲਾ ਕਿੱਸ ਤੇ ਸਿਰਫ ਛੋਹ ਲੈਣ ਨਾਲ ਵੀ ਇੰਝ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨ ਬਣ ਜਾਂਦੇ । ਮੁੜ ਉਹਦਾ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਰੌਲਾ ਪਿਆ ਤਾਂ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਡਰਦੇ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਬੇਅੰਤ ਕੁੜੀਆਂ ਮਿਲੀਆਂ “।
ਤੇ ਇਹ ਸੱਚ ਵੀ ਸੀ ਜੱਗੀ ਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਸੱਚੀਂ ਬੇਅੰਤ ਮਿਲੀਆਂ । ਕਈ ਵਾਰ ਤੇ ਐਵੇਂ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕੁੜੀ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਵੀ ਨਾ ਲਗਦਾ ਜੋ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਖਿਸਕ ਜਾਂਦੀ ।
ਉਹੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਅਰਸ਼ਪ੍ਰੀਤ ਸੀ । ਉਹ ਕੁੜੀ ਵਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ਛੇਵੀਂ ਤੋਂ ਇਸ ਕਲਾਸ ਤੱਕ ਪੜੀ ਸੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸਾਊ ਕੁੜੀ ਸੀ ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਅੱਖ ਵੀ ਚੱਕ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਦੀ । ਵਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਜਦੋਂ ਬਾਰਵੀਂ ਦੇ ਰਿਜ਼ਲਟ ਲੈਣ ਸਕੂਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਰਿ ਅਪੀਅਰ ਲਈ ਬੈਠੀ ਆ । ਐਨੀ ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਕੁੜੀ ਇੰਝ ਕਿਵੇਂ ਹੋਗੀ ਉਹਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੀ ਸੀ ।
ਗੱਲ ਫਿਰ ਸਾਰੀ ਜੱਗੀ ਨੇ ਦੱਸੀ । ਕਹਿੰਦਾ ,” ਤੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਤੇਰਾ ਕ੍ਰਸ਼ ਹੈ । ਪਰ ਏਥੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਦੋ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਚ ਉਹਦੇ ਵੱਲੋਂ ਪਰੋਪੋਜ਼ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਖੁਦ ਕੀਤਾ ਕਿ ਸਹੇਲੀਆਂ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ । ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਵੀ ਕਿ ਵਰਿੰਦਰ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ । ਕਹਿੰਦੀ ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਕਰਦੀਂ ਆਂ । ਫਿਰ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਬਈ ਚਲੋ ਮਛਲੀ ਆਪ ਕਹਿੰਦੀ ਏ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਖਾਓ ਆਪਾਂ ਕਿਉ ਐਵੇਂ ਕੰਡਾ ਫਸਾਈਏ । ਫਿਰ ਆਪਾਂ ਨੇ ਖਾਲੀ । ਬਾਕੀ ਤੂੰ ਹੈਂ ਸੰਤ ਬੰਦਾ ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸਾਊਪੁਣਾ ਸਭ ਉੱਪਰੋਂ ਹੁੰਦਾ । ਕੁੜੀ ਜਿੰਨੀ ਮਰਜ਼ੀ ਸਾਊ ਹੋਵੇ ਕੇਰਾਂ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਹੱਥ ਫਿਰ ਗਿਆ ਆਪੇ ਚਾਮਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ । ਨਾਲੇ ਇਸ ਅਰਸ਼ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਇਹਦੀ ਭਾਬੀ ਜਿਆਦਾ ਵਿਗੜੀ ਹੋਈ ਏ । ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਦੇਖ ਸਾਡੀ ਕੁੜੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਸਿਹਤ ਅੱਧੀ ਏ । ਧੱਕਾ ਨਾ ਕਰੀਂ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਕੋਈ । ਫਿਰ ਤੇਰੇ ਯਾਰ ਨਾਲ ਵੀ ਅੱਗਿਓਂ ਠੋਕ ਕੇ ਜਵਾਬ ਦੇਤਾ ਕਿ ਨਨਾਣ ਦਾ ਐਨਾ ਖਿਆਲ ਏ ਫਿਰ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਬਣਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ । ਕਹਿੰਦੀ ਉਹ ਟੈਮ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ । ਹੁਣ ਦੇਖ ਯਰ ਅਰਸ਼ ਦਾ ਭਰਾ ਕਰਦਾ ਡਿਊਟੀ । ਰਾਤੀਂ ਆਉਂਦਾ ਸਾਜਰੇ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਊਹਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਵੇਂ ਹੀ ਠਾਰਨਾ ਹੋਇਆ ” ।
ਵਰਿੰਦਰ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ । ਅਰਸ਼ ਬਾਰੇ ਸੁਣਕੇ ਉਹਦਾ ਮਨ ਵੈਸੇ ਹੀ ਉਦਾਸ ਸੀ ਉਹ ਹੋਰ ਗੱਲ ਦਾ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਕੇ ਕੀ ਕਰਦਾ । ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਆਖ਼ਿਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਵਰਿੰਦਰ ਬੱਸ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕਿਹੜੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਕੀ ਕੀਤਾ । ਜੱਗੀ ਬਾਰੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਤੇ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ । 
ਤੇ ਅੱਜ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਮਿਲਿਆ ਉਹ ਵੀ ਬੈਂਕ ਵਿੱਚ । ਐਨੇ ਨੂੰ ਸੋਚਦਾ ਸੋਚਦਾ ਉਹ ਦਫਤਰ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ । ਗੱਡੀ ਚੋਂ ਉੱਤਰ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰੂਮ ਚ ਲੈ ਆਇਆ । 
ਬੈਠੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਤੇ ਚਾਹ ਮੰਗਵਾ ਲਈ । ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਸਰਸਰੀ ਪੁੱਛਿਆ ਫਿਰ ਵਿਆਹ ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ? ਵਰਿੰਦਰ ਅਜੇ ਵੀ ਕੁਆਰਾ ਸੀ । ਜੱਗੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਥਾ ਛੋਹ ਲਈ । 
“ਬਾਰਵੀਂ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਬੀ ਏ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਪਰ ਸਕੂਲ ਵਾਲੇ ਲੱਛਣ ਓਥੇ ਵੀ ਹੋ ਗਏ । ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਇਹਨੇ ਪੜ੍ਹਨਾ ਹੈ ਨਹੀਂ । ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਆਈ ਟੀ ਆਈ ਕਰਵਾ ਕੇ ਦੋਹਾ ਕਤਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ । ਹੁਣ ਜਿਹੜੇ ਬੰਦੇ ਨੇ ਫੁੱਟਦੀ ਮੁੱਛ ਤੋਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਰਾਤਾਂ ਦੁਪਹਿਰੇ ਕੱਟੇ ਹੋਣ ਉਹਨੂੰ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਰਾਸ ਆਉ ਓਥੇ ਕੁੜੀਆਂ ਬੁਰਕਿਆ ਚ ਤੇ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਨਹੀਂ ਤੇ ਥੋਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਾਹਰ । ਬੱਸ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਹਾਰਕੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵਿਆਹ ਹੀ ਕਰ ਦਵੋ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸਾਲ ਚ ਦੋ ਗੇੜੇ ਇੰਡੀਆ ਲੱਗ ਜਾਣਗੇ ਕੁਝ ਤੇ ਠੰਡ ਪਊ ।ਫਿਰ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਕਈ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇਖੇ ਮੈਂ ਵੀ ਇੱਧਰ ਹੀ ਸੀ । ਸੋਹਣਾ ਮੈਂ ਹੈਗਾ ਹੀ ਸੀ ਉੱਪਰੋਂ ਬਾਹਰ ਦਾ ਤਗਮਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ । ਭਾਵੇਂ ਦੋਹਾ ਕਤਰ ਸੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ।ਮੈਂ ਖੁਦ ਹਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਪਰਖਦਾ । ਕੁੜੀ ਦੀ ਦੂਰ ਦੂਰ ਜਿੱਥੇ ਤੱਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਖੋਜ ਕਰਦਾ । ਮੈਂ ਖੁਦ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਮੈਂਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕਰੈਕਟਰਲੈੱਸ ਕੁੜੀਆਂ ਕਿਵੇਂ ਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ । ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਜ਼ਮਾਨਾ ਖਰਾਬ ਏ ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਾਲ ਚ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਇੰਡੀਆ ਆਉਣਾ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਅਰਸ਼ ਦੀ ਭਾਬੀ ਵਰਗੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਤਾਰ ਦਿੰਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵੀ ਘਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਐਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਕਰਦੀ । ਫਿਰ ਇਹ ਨੀਲਮ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੀ । ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਚ ਹੁੰਦਾ ਕੁਝ ਕੁੜੀਆਂ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲੇ ਬਾਹਰ ਆਲੇ ਮੁੰਡਿਆ ਲਈ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਹਨ । ਕੋਈ ਉਹਦਾ ਪਾਸਟ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕੁਝ ਵੀ ਮੈਂਟਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਤਾਂ ਉਮਰ ਵੀ ਨਹੀਂ । ਬਸ ਬਾਹਰੋਂ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਲੁਕੋ ਕੇ ਰੱਖੀ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਅੱਗੇ ਧਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ । ਨੀਲਮ ਉਹਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਚੋਂ ਹੀ ਸੀ ਘਰਦਿਆਂ ਦੇ ਡਰ ਹੇਠ ਊਹਨੇ ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਸਾਂਭ ਰੱਖੇ ਸੀ । ਮੈਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਡਰ ਸੀ ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਹੀ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਵਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਦੀ ਸਾਊ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ਉਵੇਂ ਦੀ ਮਿਲ ਗਈ ।”
” ਸਾਰੇ ਪਾਪ ਕਰਕੇ ਫਿਰ ਕੁੜੀ ਸਾਊ ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਸੀ ?” ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਕਿਹਾ । ਜੱਗੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਦਸਦਾ ਰਿਹਾ ।
“ਦੇਖ,ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਕੰਮਾ ਚ ਰਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਸਾਊ ਕੁੜੀ ਤੇ ਖਰਾਬ ਚ ਕੀ ਫਰਕ ਹੁੰਦਾ । ਹੁਣ ਖਰਾਬ ਕੁੜੀ ਲਿਆ ਕੇ ਘਰ ਥੋੜੀ ਪੱਟਣਾ ।” 
“ਫਿਰ ਵਾਪਿਸ ਕਿਉ ਆ ਗਿਆ,ਦੋਹਾ ਕਤਰ ਤੋਂ ਤੇ ਏਥੇ ਇਹ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾਂ ਪੀਆਂ ? ਉਹਦੇ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਚੌਥਾ ਹਿੱਸਾ ਵੀ ਕਮਾਈ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ।” ਜੱਗੀ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ .
“ਜਦੋਂ ਓਧਰ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਇੰਡੀਆ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ । ਨੀਲਮ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ । ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਇਹਦੇ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੱਟਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਲਗਦਾ । ਉੱਪਰੋਂ ਇਹ ਫੋਨ ਤੇ ਰੋਂਦੀ ਤਾਂ ਰੋਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ । ਇਹ ਵੀ ਦੱਸਦੀ ਕਿ ਰਾਤਾਂ ਇਹਦੀਆਂ ਵੀ ਉਝ ਹੀ ਕਾਲੀਆਂ ਲੰਘਦੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਓਧਰ ਮੇਰੀਆਂ । ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਂ ਕਿਸੇ ਸੁੱਕੇ ਬਾਲਣ ਨੂੰ ਤੀਲੀ ਲਾ ਕੇ ਦੂਰ ਜਾ ਬੈਠਾ ਹੋਵਾਂ ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਬਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਹੁਣ । ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਅਰਸ਼ ਦੀ ਭਾਬੀ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੀ । ਕਿਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵੀ ਉਹਦੇ ਵਰਗੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਏ । ਮੈਂ ਮਾਂ ਤੇ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਆਖਦਾ ਤੁਸੀਂ ਨੀਲਮ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਸੋਇਆ ਕਰੋ । ਕਦੇ ਕੱਲੀ ਨੂੰ ਪੇਕੇ ਨਾ ਭੇਜੋ । ਪਰ ਮਨ ਕਿਥੇ ਟਿਕਦਾ ਰਾਤ ਰਾਤ ਭਰ ਜਾਗਦੇ ਵੀ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੀ ।ਗੱਲ ਕੀ ਸਰੀਰ ਮਨ ਦੋਂਵੇਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ । ਫਿਰ ਸੋਚਿਆ ਮਨਾ ਅੱਧੀ ਰੋਟੀ ਖਾ ਲਵਾਂਗੇ ਪਰ ਆਪਾਂ ਤੋਂ ਆਹ ਸਭ ਨਹੀਂ ਝੱਲਿਆ ਜਾਣਾ । ਫਿਰ ਏਥੇ ਆ ਗਏ ਬੱਸ ।”
“ਤੇ ਹੁਣ ?” ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ।
“ਹੁਣ ਮੁੰਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸਾਲ ਦਾ ਘਰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਰਗੀ ਮੌਜ ਨਹੀਂ ਏ ।ਰੋਜ ਰਾਤੀ ਘਰ ਚਲੇ ਜਾਈਦਾ । ਪਰ ਹੁਣ ਥੋੜਾ ਖਰਚੇ ਵੱਲੋਂ ਔਖੇ ਹਾਂ । ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਅੱਡ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਹੁਣ ਸੋਚਦੇ ਆਂ ਹਿਸਾਬ ਆਲੀ ਮੈਡਮ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨਦੇ ਤਾਂ ਕਿਤੇ ਲੱਗਣ ਜੋਗੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ । “
“ਸਿਆਣੇ ਦਾ ਕਿਹਾ ਤੇ ਔਲੇ ਦਾ ਖਾਧਾ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ”
ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਕਿਹਾ ।
“ਚੱਲ ਦੇਖੀ ਜੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਠੇਕੇ ਤੇ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਵੀਂ । ਫੈਕਟਰੀ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਜਾਨ ਕੱਢਕੇ ਵੀ 8000 ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਜੇ ਕਦੇ ਓਵਰ ਟਾਈਮ ਕਰੀਏ ਤਾਂ 12 ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਐਨੇ ਚ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ ।” 
“ਸਾਡੇ ਇਥੇ ਸਟਾਫ ਸਾਰਾ ਟੈਕਨੀਕਲ ਹੈ ਫਿਰ ਵੀ ਜੇ ਕਦੇ ਮੌਕਾ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਦੱਸੂ “ਵਰਿੰਦਰ ਨੇ ਮਾਯੂਸ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ । 
ਬੱਸ ਯਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਇਹੋ ਸਮਝਾਉਣਾ ਵਾ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਕਿ ਪੁੱਤ ਪੜ੍ਹ ਲੈ ਅਸ਼ੀ ਤਾਂ ਲਫੰਡਰ ਗਿਰੀ ਕਰਕੇ ਕਾਸੇ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਜੋਗੇ ਰਹਿ ਗਏ ਉਹ ਕਿਤੇ ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ ਸਾਬ ਲੱਗ ਜਾਏ । ਤਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਬਣ ਜਾਊ ।
ਐਨੀ ਉਮਰ ਤੱਕ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕਰਦਿਆਂ ਜੱਗੀ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵਰਿੰਦਰ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵਧੀਆ ਸੀ । ਪਰ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਚ ਐਸੀ ਸੂਰਤ ਉਸਦੀ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਚ ਘੁੰਮੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਨੀਲਮ ਨਾਲ ਸੌਣ ਦਾ ਚੇਤਾ ਵੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਤੱਕੜੀ ਕਿੰਝ ਤੇ ਕਦੋਂ ਸਭ ਸਮਤੋਲ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ । 
ਅਚਾਨਕ ਨੀਲਮ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਘਰ ਫੋਨ ਲਾਇਆ । ਹਾਲ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਜਾਂ ਨੀਲਮ ਘਰ ਹੀ ਹੈ ਇਹ ਦੇਖਣ ਲਈ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ । 

ਨਿਆਈਆਂ ਵਾਲਾ ਖੂਹ

“ਨਿਆਈਆਂ ਵਾਲਾ ਖੂਹ “

 

ਮੈਂ ਇਸ ਪਿੰਡ ਚ ਲਾਇਆ ਦੂਸਰਾ ਖੂਹ ਸੀ । ਮੇਰਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਚ ਲਾਇਆ ਪਹਿਲਾ ਖੂਹ ਸੀ । ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਉਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਖਾਣ ਲਈ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਉਗਾ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ । ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਆਸ ਪਾਸ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਘਰ ਉੱਸਰ ਗਏ ਹਨ । ਮੈਨੂੰ ਢੱਕ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ । ਪਰ ਹਲੇ ਵੀ ਆਸ ਪਾਸ ਖੜੇ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠ ਹਰ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਬੈਠਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮੁੰਡੇ ਖੂੰਡੇ ਖੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ।ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਦਿਨ ਨਿੱਕਲਾ ਗਏ । ਪਰ ਅੱਜ ਵੀ ਆਪਣੀ ਅੱਖੀਂ ਤੱਕੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਆਪਣੀ ਪਾਣੀ ਚ ਧੋਤੇ ਕਿੰਨੇ ਜਵਾਨ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਕਾਇਮ ਹਨ । ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋਵੋਗੇ । ਕਿ ਅੱਜ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਕਿਉਂ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਇੱਕ ਗੱਲ ਬੜੇ ਚਿਰਾਂ ਚੋਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਅਟਕੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਅੱਜ ਵੀ ਕੋਈ ਬਜ਼ੁਰਗ ਐਥੇ ਬੈਠੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਵੱਸ ਗਏ ਟੱਬਰ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾ ਰਿਹਾ । ਪਰ ਉਹ ਕਿਉ ਚਲੇ ਗਏ । ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਦੀ ਕਰਕੇ । ਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਕੁੜੀ ਦੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਕਹਾਣੀ ਮੇਰੇ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਘੁੰਮ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਤੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਆਸ ਪਾਸ ਮੇਰੇ ਪਾਣੀ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਹੀ ਘਟਿਆ ਸੀ । ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਵੀ ਅਜੇ ਜੁਆਨ ਸੀ । ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਨਿਆਈਆਂ ਚ ਇਕੱਲਾ ਖੂਹ ਸੀ । ਅਜੇ ਪਿੰਡ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਬੰਨਿਆ ਸੀ ।25 -30 ਘਰ ਸੀ ਕੁੱਲ । ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਜਿਹੜੇ ਖੇਤੀ ਕਰਦੇ ਸੀ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਪਾਣੀ ਵਰਤ ਲੈਂਦੇ ਸੀ । ਇਹ ਕਰੀਬ 50-60 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ । ਹਲੇ ਉਦੋਂ ਸਾਲ ਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੋਈ ਫ਼ਸਲ ਬੀਜਦਾ ਸੀ ।
ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਕੁੜੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ।ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਜਿੱਦਣ ਉਹ ਜੰਮੀ ਸੀ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਸੀ । ਤੇ ਉਹਦਾ ਰੰਗ ਉਸ ਚਮਕਦੇ ਚੰਨ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਗੋਰਾ ਸੀ । ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਦਾਈ ਨੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਸੋਹਣੀ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਉਹਨੂੰ ਸੋਹਣੀ ਹੀ ਆਖਦਾ ਸੀ । ਨਾਮ ਤੇ ਕੰਮ ਦੋਂਵੇਂ ਸੋਹਣੇ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਐਡੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਾਣੀ ਚ ਕਣਕ ਧੋ ਆਪੇ ਟੋਕਰੀ ਭਰ ਕੇ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਵੱਡੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ ।ਉਸਦੇ ਹੱਡਾਂ ਚ ਤਾਕਤ ਵਧਦੀ ਗਈ । ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਆਪ ਜਿਵੇਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ । ਜਿੰਨਾਂ ਉਹ ਕੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਓਨਾ ਹੀ ਵੱਧ ਦਿਸਦਾ । ਉਸਦੀਆਂ ਹਾਣ ਦੀਆਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਚਾਚੀਆਂ ਤਾਈਆਂ ਵੀ ਮਖੌਲ ਕਰਦੀਆਂ ਜਿਸ ਗੱਭਰੂ ਦੇ ਲੜ ਲੱਗੇਗੀ ਉਸਦੇ ਭਾਵੇਂ ਚੰਨ ਤੇ ਸੂਰਜ ਇੱਕੋ ਵੇਲੇ ਬਾਹਾਂ ਚ ਸਮਾ ਗਿਆ । ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਸ਼ਰਮਾ ਜਾਂਦੀ । ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਹੁਸਨ ਸੱਚੀ ਚੰਨ ਵਰਗਾ ਤੇ ਪਿੰਡੇ ਦਾ ਸੇਕ ਸੂਰਜ ਵਰਗਾ ਹੀ ਲਗਦਾ ਸੀ । ਬਾਹਰੋਂ ਛਾਂਤ ਤੇ ਅੰਦਰ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਤੂਫ਼ਾਨ । ਆਪਣੇ ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਨਹਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਤੱਕਿਆ ਸੀ । ਕੱਪੜਿਆਂ ਸਣੀ ਉਹ ਨਹਾਉਂਦੀ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਜੋ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਲਾਟ ਵਾਂਗ ਚਮਕਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਰਮਤੇ ਸਾਧੂ ਕੋਲੋ ਸਣੀ ਹੀਰ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਚੇਤੇ ਆ ਜਾਂਦੀ । ਇਹ ਜਰੂਰ ਹੀਰ ਹੀ ਏ ਸਿਰਫ ਨਾਮ ਬਦਲ ਕੇ ਸੋਹਣੀ ਰੱਖ ਏਥੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਹੈ । ਪਰ ਇਸਦਾ ਰਾਂਝਾ ?
ਇਸਦੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੱਕਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕੱਠੇ ਹੀ ਵੇਖਿਆ ਸੀ । ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਇਥੇ ਹੀ ਵਗਦੇ ਖਾਲ ਚ ਕੱਪੜੇ ਧੋਂਦੀ ਪਈ ਸੀ । ਉੱਚਾ ਲੰਮਾ ਗੱਭਰੂ ਸੀ ਕੁੜਤਾ ਚਾਦਰਾ ਪਾਈ ਤੇ ਗਲ ਚ ਕੈਂਠਾ ਸੀ । ਬੜੀ ਸੋਹਣੀ ਪੋਚਵੀਂ ਪੱਗ ਬੰਨੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਐਸੀ ਪੱਗ ਏਧਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਅਜੇ ਘੱਟ ਹੀ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਸੀ । ਮੋਟੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਕੁੰਡਵੀ ਮੁਚ ਤੇ ਕਣਕਵਾਨਾ ਰੰਗ ਸੀ ਉਸਦਾ । ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਨਿਆਈਆਂ ਚ ਇੱਕ ਪਰੀ ਵਰਗੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਪੜੇ ਧੋਂਦੇ ਵੇਖ ਐਧਰ ਆਇਆ ਸੀ ਜਾਂ ਸੱਚੀ ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ ਚ ਸੱਚੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਪਿਆਸ ਸੀ ।
ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਕੱਪੜੇ ਧੋ ਕੇ ਕੱਪੜੇ ਬੰਨ੍ਹ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਉਸ ਗੱਬਰੂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਵੀ ਅਣਦੇਖਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਵਾਰ ਵਾਰ ਵੇਖਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਗੱਭਰੂ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਸਿੱਧਾ ਤੱਕਦੇ ਪੁੱਛਿਆ ,”ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਪੀ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ?”
“ਬਿਲਕੁਲ ਜੀ ,ਸਾਂਝਾ ਖੂਹ ਹੈ ਕੋਈ ਵੀ ਪੀ ਸਕਦਾ “। ਉਹ ਰੁੱਖੇ ਸੁਭਾਅ ਚ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਚੋਰੀ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੀ ।
ਗੱਭਰੂ ਨੂੰ ਐਨੇ ਸੋਹਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਇਦ ਐਨੇ ਰੁੱਖੇ ਜਵਾਬ ਦੀ ਆਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
“ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿੰਡ ਚ ਸਾਰੇ ਹੀ ਐਨੇ ਰੁੱਖੇ ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਹਨ ਕਿ ਆਏ ਮਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਇੰਝ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ? ਗੱਭਰੂ ਨੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ । ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ । ਉਸਦੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇ ਨਾ ਸਕੀ ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਜ਼ਬਤ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਗੱਭਰੂ ਨੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਤੇ ਓਥੋਂ ਉਸ ਵੱਲ ਬਿਨਾਂ ਦੇਖੇ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ।
ਸੋਹਣੀ ਨੇ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਰੋਕਦੇ ਕਿਹਾ ,ਆਹ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਸਿਰ ਤੇ ਰਖਵਾ ਦੇ ।” ਇਸਤੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਭਾਰੀ ਪੰਡ ਖੁਦ ਚੱਕ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ।ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਉਸਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਕੇ ਵੇਖਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੇ ਉਸ ਕੋਲੋ ਇਹ ਬੁਲਵਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਗੱਭਰੂ ਰੁੱਕ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਉਸਦੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੀ ਬੱਧੀ ਪੰਡ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਵਾ ਕੇ ਸਿਰ ਤੇ ਰਖਵਾਉਣ ਲੱਗਾ । ਸੋਹਣੀ ਦੀ ਚੁੰਨੀ ਖਿਸਕ ਗਲ ਚ ਪੈ ਗਈ ਸੀ । ਉਹ ਚੁੰਨੀ ਵੱਲੋਂ ਬੇਧਿਆਨ ਸੀ ਜਾਂ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ । ਪਰ ਉਸ ਗੱਭਰੂ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਐਨਾ ਕੁ ਬੇਪਰਦ ਤੱਕਿਆ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸੋਹਣੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਨਾ ਦੇਖਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਇੱਕ ਥਾਂ ਟਿਕੀ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕੀ । ਕੁਝ 10 ਕੁ ਸਕਿੰਟ ਚ ਇਹ ਸਭ ਉਸਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ  ਰੰਗੀਨ ਪਲ ਸੀ ।
ਸੋਹਣੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕਿਸ ਘਰ ਆਇਆ ? ਮੁੰਡਾ ਆਪਣੇ ਭੂਆ ਫੁੱਫੜ ਕੋਲ ਆਇਆ ਸੀ । ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਸ ਪਿੰਡ ਚ ਆਇਆ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਰੋਕਿਆ ਸੀ ਕਿ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਸਫ਼ਰ ਨਾ ਕਰੀਂ ਚੁੜੇਲਾਂ ਟੱਕਰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਪਰੀ ਲੱਭ ਗਈ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਜੁਗਿੰਦਰ ਸੀ  ਸਾਰੇ ਹੀ ਜੱਗਾ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ।
ਉਹ ਪਿੰਡ ਚ ਵੜਦੇ ਤੱਕ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਪਿੰਡ ਵੜਨੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਿਖੜ ਗਏ । ਜਿੱਥੇ ਤੱਕ ਮੇਰੀ ਨਜਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਮੈਂ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚਾਲ ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਧੀਮੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਵਕਤ ਬਿਤਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਨਿੱਤ ਹੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਸੋਹਣੀ ਏਥੇ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਜੱਗਾ ਇੰਝ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਮੰਡਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਨਿੱਕਲ ਆਉਂਦਾ । ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਕਿੰਨੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸਦਾ ।ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਮੇਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਵੀ ।
ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੱਚੀ ਚ ਅਲੋਕਾਰ ਲਗਦੀਆਂ । ਉਹ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕੇ ਤੇ ਮਾਸੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਗਈ ਸੀ ।ਇੱਕ ਅੱਧ ਛੋਟੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਗਈ ਸੀ ।ਉਹ ਉਸ ਕੋਲੋ ਲੁਧਿਆਣੇ ਜਲੰਧਰ ਤੇ ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਬਾਰੇ ਸੁਣਦੀ ਰਹਿੰਦੀ । ਉਸਨੂੰ ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ ਅਸਚਰਜ ਹੁੰਦਾ । ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਆਖਦਾ ਤਾਂ ਸੋਹਣੀ ਕੋਲ ਕੋਈ ਜਵਾਬੁ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਟਕ ਅੱਖੀਆਂ ਵੇਖਣ ਤੋਂ ਸਿਵਾ । ਤੇ ਇੰਝ ਜੱਗੇ ਦੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਮੋਟੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਉਹ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਡਰ ਵੀ ਜਾਂਦੀ । ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਇੰਝ ਹੀ ਗੁਜਰਿਆ । ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਲੱਗ  ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸਦੀਆਂ ਤੀਆਂ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ ।
ਤੇ ਇਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਜੱਗੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕੱਲ੍ਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਚਲੇ ਜਾਏਗਾ । ਸੋਹਣੀ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਜਿਵੇਂ ਪੱਥਰ ਵੱਜਾ ਹੋਵੇ । ਤੇ ਜੱਗੇ ਨੇ ਤਰਲਾ ਕੀਤਾ  “ਅੱਜ ਰਾਤ ਫੁੱਫੜ ਦੀ ਵਾਰੀ ਹੈ ਪਾਣੀ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਆਖ ਮੈਂ ਹੀ ਏਥੇ ਬੈਠ ਜਾਵਾਂਗਾ । ਤੂੰ ਆਏਗੀ ਮਿਲਣ ? ਫਿਰ ਖਬਰੇ ਕਦੋਂ ਮਿਲੀਏ  ,ਮੈਂ ਰੱਜ ਕੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ।”
ਨਾ ,ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ ਬੇਬੇ ਆਖਦੀ ਹੈ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਘਰ ਦੀ ਦੇਹਲੀ ਟੱਪਦੀ ਜੁਆਨ ਕੁੜੀ ਤੇ ਜਿੰਨ ਸਵਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ।” “ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਸਿਖਿਆ ਸੁਣਾਈ ਸੀ ।
“ਤੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਮੇਰੇ ਹੁੰਦੇ ਕੋਈ ਮਾੜੀ ਸ਼ੈਅ ਤੇਰੇ ਨੇੜੇ ਵੀ ਫਟਕ ਸਕਦੀ ਏ ?” ਜੱਗੇ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਯਕੀਨ ਨਾਲ ਬੋਲਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।  ਉਸਦਾ ਯਕੀਨ ਦੇਖ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਮਨ ਦੇ ਫਿਕਰ ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ।
ਫਿਰ ਰਾਤ ਦਾ ਦੂਸਰਾ ਪਹਿਰ ਨਿੱਕਲਦੇ ਹੀ ,ਸੋਹਣੀ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਤੁਰੀ । ਇਹੋ ਕਣਕਾਂ ਨੂੰ ਦੂਸਰਾ ਤੀਸਰਾ ਪਾਣੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਓਨੀ ਦਿਨੀਂ । ਠੰਡ ਉੱਤਰ ਆਈ ਸੀ । ਲੋਕੀਂ ਰਜਾਈਆਂ ਚ ਦੁਬਕ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ।ਜਦੋੰ ਉਹ ਠਰਦੀ ਹੋਈ ।ਇਥੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਬਰੋਟੇ ਦੀ ਓਟ ਚ ਆ ਖੜੀ ।
ਜੱਗਾ ਅਜੇ ਕਿਆਰੇ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਲਾ ਕੇ ਹੀ ਆਇਆ ਸੀ ।ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਉਸੇ ਬਰੋਟੇ ਦੀ ਓਟ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਏ । ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਸੀ । ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਦੀਆਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਕ ਕਸਕ ਸੀ । ਜੋ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਸਕਦੇ ਸੀ । ਠੰਡ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਤੇ ਦੋ ਠੰਡੇ ਹੋਏ ਸਰੀਰ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਸਿੰਮਦੇ ਸੇਕ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਘਟਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ । ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਗਰਮੀ ਦੀ ਖਿੱਚ ਸੀ । ਜੱਗੇ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਿੱਜੇ ਕੱਪੜੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਕੋਸੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਬਿਲਕੁੱਲ ਸੋਹਣੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗ । ਜੋ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜ ਜਾਣ ਲਈ ਤਰਸ ਗਏ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਚੰਨ ਵਰਗੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਕੇ ਉਸਨੇ ਸੋਹਣੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਸੀ । ਸੋਹਣੀ ਦੀ ਗੁੱਤ ਖੁੱਲ ਕੇ ਵਾਲ ਜਿਵੇਂ ਖਿਲਰ ਗਏ ਹੋਣ । ਕੰਨਾਂ ਤੇ ਉਂਗਲਾ ਚ ਸੇਕ ਸੀ । ਜੱਗਾ ਵੀ ਖੁਦ ਆਪਣੇ ਆਪ ਚੋ ਬਾਹਰ ਸੀ । ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਪੰਡ ਚੁਕਾਈ ਸੀ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਹੀ ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ । ਤੇ ਅੱਜ ਉਹ ਸਭ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਪਰਦੇ ਤੋਂ ਵੇਖਣ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ । ਬੇਪਰਦ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਹੁਸਨ ਦੀ ਚਮਕ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ । ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਅਚਾਨਕ ਚੰਨ ਦਾ ਆਕਾਰ ਵੱਧ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕੋਲਿਆਂ ਦੀ ਧੂਣੀ ਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਆਗ ਦਾ ਝੋਕਾ ਲਗਾ ਕੇ ਅੱਗ ਬਾਲ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ । ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਬੇਖਬਰ ਦੋ ਬਿਲਕੁੱਲ ਅਣਜਾਣ ਨੌਜਵਾਨ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਗਵਾਚਿਆ ਹੋਇਆ ਕੁਝ ਲੱਭ ਰਹੇ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਗਏ । ਆਪਣੇ ਆਪ ਚ ਹੋਸ਼ ਗਵਾਉਂਦੇ ਗਏ । ਬਾਹਾਂ ਦੀ ਤੜਪ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਮਿੱਠੀਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸਿਰਫ ਦੂਰ ਬੋਲ ਰਹੇ ਕਿਸੇ ਉੱਲੂ ਦੀ ਆਵਾਜ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਜੱਗੇ ਤੇ ਸੋਹਣੀ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਧੜਕਣ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ ।ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਜਾਂ ਨਵੇਂ ਲੱਭੇ ਅਨੰਦ ਦੇ ਰਸਤਿਆਂ ਦੀ ਬੇਸਬਰੀ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਸਮਾ ਕੇ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਸਮਝ ਆਈ ਕਿ ਮਿਲਣ ਦੀ ਰਾਤ ਦਾ ਇਹ ਅਨੰਦ ਕੀ ਹੁੰਦਾ । ਜਦੋਂ ਅੰਦਰੋਂ ਫੁੱਟਦੇ ਇੱਕ ਲਾਵੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਚੋਂ ਜਾਨ ਹੀ ਕੱਢ ਲਈ ਹੋਵੇ । ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਸੀ ਬੱਸ ਇਹ ਮਿਲਣ ਉਹ ਵੀ ਖੁੱਲੇ ਵਿੱਚ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਗੋਦ ਅੰਦਰ  ਠੰਡੀ ਰਾਤ ਜਿੱਥੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ।ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਸਮਾਂ ਉਹ ਇੰਝ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਨਿੱਘ ਚ ਸਮਾਏ ਰਹੇ । ਤੇ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਮੂੰਹ ਚੁੰਮ ਮੁੜ ਛੇਤੀ ਮਿਲਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਕੇ ਦੋਂਵੇਂ ਵਿੱਛੜ ਗਏ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਸੋਹਣੀ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕੁਝ ਬੱਚੇ ਉਸੇ ਬਰੋਟੇ ਹੇਠੋ ਕੁਝ ਵੰਗਾਂ ਦੇ ਟੋਟੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸੀ । ਇਹ ਤਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਵੰਗਾਂ ਦੇ ਟੋਟੇ ਸੀ ਉਸਨੇ ਫਟਾਫਟ ਫੜ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਪੈਲੀ ਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ।ਸੋਹਣੀ ਰੋਜ ਹੀ ਐਥੇ ਆਉਂਦੀ ਕੱਪੜੇ ਧੋਕੇ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕਿੰਨੇ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਮੁੜ ਜਾਂਦੀ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਐਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਕੇ ਜੱਗੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ । ਕਦੀ ਕਦੀ ਮੈਂ ਦੇਖਦਾ ਕਿ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ।
ਤੇ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਸੋਹਣੀ ਭੱਜੀ ਆਈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਏਥੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਵਗਦੇ ਵੇਲੇ ਹੀ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ । ਕੁਝ ਭੱਜੇ ਆਏ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਉਹ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ।
ਮੈਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸੁਣਿਆ  ਕਿ ਉਸਦੇ ਅਚਾਨਕ ਵੱਧ ਗਏ ਪੇਟ ਨੂੰ ਵੇਖ ਉਸਦੀ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋਇਆ । ਉਸਨੇ ਪੇਟ ਨੂੰ ਟੋਹ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਸ਼ੱਕ ਯਕੀਨ ਚ ਬਦਲ ਗਿਆ । ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਪਿੱਟਣਾ ਪੈ ਗਿਆ,” ਕਿਉਂ ਸਾਡੇ ਸਿਰ ਚ ਸੁਆਹ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਕਿਸੇ ਖੂਹ ਟੋਭੇ ਨੂੰ ਗੰਦਾ ਕਰਦੇ”.।
ਤੇ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਗੰਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਮੈਂ ਹੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੇ ਪ੍ਰਵਾਨ ਚੜ੍ਹਨ ਦਾ ਸਾਕਸ਼ੀ ਸੀ । ਤੇ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਜਦੋਂ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਅਗਨ ਭੇਟ ਕੀਤਾ । ਕੁਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਇੱਕ ਧਮਾਕਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਪੇਟ ਚੋ ਬੱਚਾ ਨਿੱਕਲ ਬਾਹਰ ਆ ਡਿੱਗਿਆ । ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਜੁੜ ਗਏ ਜੋ ਗੱਲਾਂ ਲੁਕਵੀਆਂ ਸੀ ਸੱਚ ਤੇ ਪ੍ਰਤੱਖ ਹੋ ਗਈਆਂ ।
ਨਮੋਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪਿੰਡੋਂ ਉੱਠ ਮਿਹਣਾ ਨਾ ਮਾਰ ਦਵੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਘਰ ਵੇਚ ਪਰਿਵਾਰ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾ ਵੱਸਿਆ । ਇਸਦੀ ਸਜ਼ਾ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲੀ ਗੰਦਲਾ ਜੋ ਹੋ ਗਿਆ ਸਾਂ ।ਅੱਧ ਕੁ ਪੂਰ ਕੇ ਮੈਂਨੂੰ ਸਦਾ ਲਈ ਢੱਕ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ।
ਉਸ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਇਸ਼ਕ ਕਹਾਣੀਆਂ ਇਸ ਬਰੋਟੇ ਥੱਲੇ ਮੇਰੇ ਹੀ ਆਸ ਪਾਸ ਬੁਣੀਆਂ ਗਈਆਂ । ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਸੁਣ ਸਕਿਆ ਦੇਖ ਨਾ ਸਕਿਆ । ਪਰ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਦੇਖੇ ਸਿਆਣਿਆਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ।
ਹੁਣ ਵੀ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਹੋਣ ਵਾਲ਼ੀ ਹੈ । ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਹ ਝਾਂਜਰਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਲਗਦੀ ਹੈ । ਕੁਝ ਦੇਰ ਵੰਗਾਂ ਤੇ ਕੜੇ ਦਾ ਆਪਸ ਚ ਟਕਰਾਉਣ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਤੇ ਦੋ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਰਗੋਸ਼ਈਆਂ ਗੁੰਜ ਜਾਣਗੀਆਂ । ਟੁੱਟੀਆਂ ਵੰਗਾ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਸੁੱਟ ਉਹ ਘਰ ਤੁਰ ਜਾਣਗੇ । ਮੈਨੂੰ ਮੁੜ ਉਹੀ ਹੀਰ ਸੁਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਰਮਤਾ ਸਾਧੂ ਚੇਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਜੋ ਗਾਉਂਦਾ ਸੀ ।
”  ਖੂਹਾਂ ਨੇ ਸਦਾ ਹੀ ਗਿੜਦੇ ਹੀ ਰਹਿਣੇ ,
ਅਟੱਲ ਨੇ ਸੱਚ ਜੋ ਚਲਦੇ ਹੀ ਰਹਿਣੇ “
( ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਇੱਕ ਸੁਪਨੇ ਵਾਂਗ ਅਮਨ ਨੂੰ ਨਾਵਲ ਧੱਕ ਧੱਕ ਸੀਨਾ ਧੜਕੇ ਚ ਦਿਸਦੀ ਹੈ ,ਪਰ ਉਹ ਸਣੀ ਹੋਈ ਸੱਚੀ ਕਹਾਣੀ ਮਨ ਤੇ ਐਨੀ ਭਾਰੀ ਸੀ ਅਲੱਗ ਤੋਂ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖੇ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ )

  ਤੁਹਾਡੇ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਦੇਣ ਲਈ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ
ਹੋਰ ਪੋਸਟਾਂ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਐਡ ਜਾਂ follow ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ।
Harot Di Kalam ਪੇਜ਼ ਨੂੰ ਲਾਇਕ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ।

Dhak Dhak Seena Dhadke ( Seven Parts )

ਹਾੜ ਮਹੀਨੇ ਦੀਆਂ ਭਰਪੂਰ ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਸਨ । ਲਾਗੇ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਛੋਟਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਿਸੇ ਹੋਟਲ ਚ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਵਾਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ।ਰਾਤੀ  ਪਿੰਡ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਮਿਲਣ ਚ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਫੜੇ ਜਾਣ ਦਾ ਡਰ ਜਰੂਰ ਸੀ । ਕਿਉਕਿ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕੀ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਕੋਠਿਆ ਤੇ ਵਿਹੜਿਆਂ ਚ ਸੌਂਦੇ ਸਨ । ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਅਜੇ ਏ ਸੀ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ ।
ਅਖੀਰ ਪਰਮ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਡੰਗਰਾਂ ਵਾਲੇ ਘਰ ਰਾਤੀ ਮਿਲਣ  ਦਾ ਪਲੈਨ ਕੀਤਾ । ਡੰਗਰਾਂ ਤੇ ਤੂੜੀ ਤੇ ਦੇਖ ਰੇਖ ਲਈ ਨਿੱਕੀ ਬੈਠਕ  ਵੀ ਸੀ ਓਥੇ । ਇਹ ਅਮਨ ਦੇ ਘਰ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੂਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਅਸਮਾਨ ਚ ਸਪਤਰਿਸ਼ੀ ਤਾਰੇ ਪੂਰਬ ਤੋਂ ਬਦਲ ਕੇ ਅੱਧ ਅਸਮਾਨੇ ਚ ਪੁੱਜੇ । ਅਮਨ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਘਰ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲੀ ਧੱਕ ਧੱਕ ਕਰਦੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਘਰ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲੀ । ਘਰ ਤੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਇੱਕ ਕੰਨ ਨੂੰ ਈਅਰ ਫੋਨ ਤੇ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਆਸ ਪਾਸ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਲਈ ਉਹ ਤਿਆਰ ਸੀ । ਦੋ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਮੋੜ ਕੱਟਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਨੂੰ ਹਲਕਾ ਧੱਕਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਅੱਗਿਓ ਪਰਮ ਉਸਦੀ ਪੈਡਚਾਲ ,ਤੇ ਫੋਨ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ ਨੂੰ ਸੁਣਦਾ ।ਉਸਦੇ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ ।
ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਹਲਕਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਅਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟਿਆ । ਪਿਆਰ ਦੇ ਦੋ ਪੰਛੀਆਂ ਦੀ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸੀ । ਪਰ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਜਨਮਾਂ ਤੋਂ ਇਸ ਪਲ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਇੰਝ ਧੜਕ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸੀਨੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਬਾਹਰ ਹੀ ਹੋਣ ।ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਹਾੜ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰੇ ਤਪਦੇ ਟਿੱਬੇ ਦੀ ਗਰਮਾਹਟ ਨੂੰ ਮਾਤ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਆਪਣੇ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟਦਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਿਆ ਹੀ ਦੋਂਵੇਂ ਬੈਠਕ ਚ ਪਏ ਪਏ  ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਪਏ ਢਿੱਲੇ ਵਾਣ ਦੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਏ । ਪਰ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾਉਣ ਲਈ ਐਨੀ ਕੁ ਜਗਾਹ ਬਥੇਰੇ ਸੀ ।ਪਰਮ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਅਮਨ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਮਹਿਕ ਰਹੇ ਹਰ ਅੰਗ ਦਾ ਜਾਇਜ਼ਾ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਲਿਆ। ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹੱਥ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਤੱਕ ਬੇਰੋਕ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ।  ਬੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਫਿਸਲਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਗਰਦਨ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਚੂਸਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। 
ਐਨੇ ਟਾਈਮ ਚ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਜ਼ੁਬਾਨੋ ਸਾਂਝਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ । ਜਦੋਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਵੇਗ ਇਨਸਾਨ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਜੀਭ ਨਾਲੋਂ ਬਾਕੀ ਸਰੀਰ ਵਧੇਰੇ ਵਧੀਆ ਨਾਲ ਇਜਹਾਰ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ।
ਪਰਮ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਸੀਨੇ ਸੀਨੇ ਤੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਤੇ ਫਿਰ ਪੱਟਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਇਸੇ ਵੇਗ ਵਿੱਚ ਕਦੋਂ ਦੋਂਵੇਂ ਕਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋ ਗਏ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ ।ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਸਮਝਦਾਰ ਖਿਲਾੜੀ ਸੀ ।ਅਮਨ  ਨੇ ਉਪਰਲੇ ਨਾਈਟ ਸੂਟ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਥੱਲੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾਇਆ । ਪੂਰਾ ਮੈਦਾਨ ਪਰਮ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਪਿਆਰ ਭਿੱਜੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਪਰਮ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਛੋਹੰਦੀਆਂ ਅਮਨ ਤੜਪ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦੀ। ਪਿਆਰ ਕਹੋ ਜਾਂ ਹਵਸ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਾਮ ਦਵੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੱਕ ਕੋਈ ਵੀ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਬੱਸ ਉਹ ਤੇ ਉਹੀ ਕਿਰਿਆ ਦੂਹਰਾ ਰਹੇ ਸਨ ਜੋ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜੰਮਿਆ ਹਰ ਜੀਵ ਮੁੱਢ-ਕਦੀਮ ਤੋਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰਮ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਜਦੋ ਉਸ ਦਿਨ ਮੋੜ ਤੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਅਮਨ ਨੂੰ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਤੱਕਿਆ ਸੀ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਉਸਦੀ ਤੋਰ ਤੇ ਹਿਲਦੇ ਲੱਕ ਕਰਕੇ ਹੀ ਮਗਰ ਗਿਆ ਸੀ । ਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸਿਰਫ ਉਹ ਜਾਂ ਹੀ ਭਰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਮੁਟਿਆਰ ਅੱਜ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਪਰਦੇ ਤੋਂ । ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਵੇਖਿਆ।  ਉਸਦੇ ਭਰੇ ਭਰੇ ਮਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਸਲਿਆਂ। ਫਿਰ ਉਸੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਉਸ ਹਿੱਲਦੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਤੇ ਬਾਕੀ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।  ਤੇ ਪਲ ਪਲ ਉਸਦੇ ਤਨ ਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਮਨ ਚ ਵੀ ਸਮਾਉਂਦਾ ਗਿਆ।  ਅਮਨ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਜੋ ਸੀ ਉਹ ਇਹ ਕਿ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਜੋ ਸਕਸ਼ ਹੈ ਨਾ ਸਿਰਫ ਉਸਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਸਗੋਂ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਉਸਦੇ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਬਣਨ ਦੇ ਲਾਇਕ ਹੈ । ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮਿਲਣ ਗੜੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਦੇ ਪਲਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਇਹ ਖਿਆਲ ਵੀ ਮਚਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿਰਫ ਉਸਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਲੋੜ ਨੂੰ ਵੀ ਓੰਨੇ ਹੀ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ।
ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਜਿਸਮ ਦੀ ਛੋਹ ਨੂੰ ਤਰਸੇ ਦੋ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਇਸ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਇੰਝ ਵੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਜਿਵੇਂ ਪਿਆਸ ਨਾਲ ਬੇਹਾਲ ਹੋਕੇ ਅਸੀਂ ਰੱਜ ਕੇ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਅਫਰੇਵਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਕਈ ਘੰਟੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੁਜ਼ਰ ਕੇ ,ਇੱਕੋ ਕਿਰਿਆ ਵਾਰ ਵਾਰ ਦੂਹਰਾ ਕੇ ਵੀ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਰੱਜ ਨਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਭਾਦੋਂ ਦੇ ਮੀਂਹ ਵਾਂਗ ਬੱਦਲ ਜਿੰਨੀ ਵਾਰ ਵੀ ਵਰਸਦਾ ਮੀਂਹ ਲਈ ਖਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਮਿਲਣੀਆਂ ਕੁਝ ਇੰਝ ਦੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ । ਜਿੱਥੇ ਹੁੰਮਸ ਤੋਂ ਬਚਦਾ ਬੰਦਾ ਤੇ ਧਰਤੀ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਬੱਸ ਮੀਂਹ ਵਰਦਾ ਰਹੇ । ਪਰ ਬੱਦਲ ਆਪਣੀ ਤੋਰੇ ਚਲਦਾ ਹੈ ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਤੇ ਘੜੀ ਮੁੜੀ ਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਧਰਤੀ ਦੀ ਪਿਆਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧਾਉਂਦੇ ਹੋਏ । ਤੇ ਵਿਛੋੜੇ ਤੱਕ ਇੰਝ ਹੀ ਚਲਦਾ ਹੈ ।

ਪਰ ਵਸਲ ਦਾ ਹਰ ਪਲ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜ਼ਰੂਰ ਆਉਂਦਾ । ਤੇ ਅੰਤ ਅਮਨ ਨੇ ਪਰਮ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚੋ ਨਿਕਲਦਿਆਂ ਆਪਣੇ ਕਪੜੇ ਫਟਾਫਟ ਪਾਏ ਤੇ ਕਿੱਸ ਦੇਕੇ ਓਥੋਂ ਮਲਕੜੇ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਗਈ । ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਇੱਕ ਈਅਰਫੋਨ ਕੰਨ ਨੂੰ ਲਾ ਕੇ ਪਰਮ ਨੂੰ ਕਾਲ ਲਾ ਕੇ । ਕਦਮ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪੁੱਟਦੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ ।ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਸ਼ਕੁਰ ਕਰਦੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ।
ਦੋਂਵੇਂ ਉਸ ਰਾਤ ਇੰਝ ਸੁੱਤੇ ਜਿਵੇਂ ਮੁੜ ਕਦੇ ਉੱਠਣਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ।ਪਿਆਰ ਦੀ ਥਕਾਵਟ ਤੇ ਨਾ ਪਹਿਲੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਦੇ ਜੋਸ਼ ਢਲਣ ਮਗਰੋਂ ਨੀਂਦ ਇੰਝ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ।
ਪਰ ਗੁੜ ਤੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਮਹਿਕ ਕਦੋਂ ਛੁਪੀ ਹੈ ।ਦੋ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਅਮਨ ਦੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲਣ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਉਣ ਤੱਕ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਤੱਕਿਆ ਸੀ । ਬੱਸ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਸੀ ਹਨੇਰੇ ਚ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਸੀ ਅਮਨ ਜਾਂ ਉਸਦੀ ਭਾਬੀ । ” ਯਾਰੀ ਲੱਗੀ ਦਾ ਢੋਲ ਬੱਸ ਹੁਣ ਵੱਜਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਸੀ ” .

ਵਾਰਿਸ਼ ਸ਼ਾਹ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ” ਵਾਰਿਸ਼ ਸ਼ਾਹ ਛੁਪਾਈਏ ਜੱਗ ਕੋਲੋਂ ਭਾਂਵੇ ਆਪਣਾ ਹੀ ਗੁੜ ਖਾਈਏ ਜੀ। ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਪਾਂਧੀਆਂ ਨੂੰ ਸਪਸ਼ਟ ਸੰਦੇਸ਼ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਦਿਨ ਦੇ ਦੁਪਹਿਰੇ ਰਾਹ ਖੜੇ ਮਿਲਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਗੱਲ ਖੰਬਾਂ ਤੋਂ ਡਰ ਬਣ ਜਾਵੇ ਓਥੇ ਰਾਤ ਦੇ ਸਮੇਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਇੱਕ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਦੂਜੇ ਘਰ ਵੜਨ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਉੱਡਣੀ ਹੀ ਸੀ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਗੱਲ ਸੀ। ਸੱਤਾ ਖੇਤੋਂ ਕੱਲ ਦੀ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਤੇ ਅੱਜ ਦਾ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਵਾਹੀ ਕਰਕੇ ਖੇਤ ਦੀ ਨੁੱਕਰੇ ਟਰੈਕਟਰ ਖੜਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਸਾਂਝੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਉਹਦੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਉੱਚੀ ਦੇਣੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲੋਂ ਬੋਲਦਾ ਲੰਘਿਆ ” ਮੈਂ ਤਾਂ ਭਾਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਦੇ ਹਲ ਨੀ ਜੋੜਦਾ ,ਮਖੇ ਮੈਂ ਇਥੇ ਵਾਹੀ ਜਾਵਾਂ ਤੇ ਘਰ ਦੀ “ਜਮੀਨ ” ਕੋਈ ਹੋਰ ਵਾਹੀ ਜਾਵੇ। ਕਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੇ ਸੱਤੇ ਵੱਲ ਕਾਣੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਜਤਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਸੁਣਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸੱਤਾ ਤਾਂ ਅੱਗ ਬਬੂਲਾ ਹੋ ਗਿਆ. ਤੁਰੰਤ ਟਰੈਕਟਰ ਦੀ ਚਾਬੀ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਘਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਰਹੇ ਜਾਂਦੇ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਦੇਖ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ। ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਜਾਂ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਬਾਰੇ ਹੋਣ।

ਸ਼ਰੀਕ ਪੇਂਡੂ ਸਮਾਜ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਅੰਗ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਇੱਕੋ ਖੂਨ ਵਿਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਕੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਖੂਨ ਚੋਣ ਸੁਆਦ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਸੱਤੇ ਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਬੀਰੇ ਨੇ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਰਾਤ ਦੀ ਅੱਖੀਂ ਦੇਖੀ ਇੰਝ ਉਦੈ ਸੀ ਪਿੰਡ ਚ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।

ਸੱਤਾ ਘਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਵਿੰਨੀ ਤੇ ਵਰ ਪਿਆ। ਘਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਉਹੀ ਸੀ। ਗੁੱਸੇ ਚ ਉੱਚੀ ਅਵਾਜ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਕੇ ਮਾਰ ਕੁੱਟ ਤੱਕ ਪੁੱਜ ਗਈ। ਤੇ ਅਖੀਰ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇਣ ਤੇ ਤਲਾਕ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ।

ਤੇ ਇਥੇ ਵਿੰਨੀ ਫਿੱਸ ਗਈ। ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਖੋਲ ਕੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਅਮਨ ਦੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਚ ਹੀ ਅਖੀਰ ਸੱਚਾਈ ਖੁੱਲ ਗਈ। ਪੂਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਸੱਤਾ ਤਿਲਮਿਲਾ ਉੱਠਿਆ ” ਉਸ ਕੁੱਤੀ ਨੂੰ ਥੱਲੇ ਪੈਣ ਨੂੰ ਬੱਸ ਆਹੀ ਜਾਤ ਮਿਲੀ ਸੀ “. ਉਸਦਾ ਪਾਰਾ ਬੇਕਾਬੂ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਸ਼ਰੀਕ ਉਸਤੇ ਹੱਸ ਹੱਸ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਘਰ ਘਰ ਉਸਦੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ।

ਉਸਨੇ ਕੇਰਾਂ ਤਾਂ ਅਮਨ ਨੂੰ ਹੀ ਮਾਰਨ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਪਰ ਮਗਰੋਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ। ਪਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਉਸਨੇ ਮਨ ਚ ਧਾਰ ਲਈ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਪਰਮ ਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿਖਾਣ ਦੀ।

ਦਿਵਾਲੀ ਨੂੰ ਲੰਘਿਆ ਅਜੇ ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨ ਹੋਏ ਸੀ । ਚੰਨ ਆਪਣੇ ਆਕਾਰ ਚ ਵਧਦਾ ਵਧਦਾ ਥਾਲੀ ਦੇ ਅੱਧ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ ।ਪੂਰਾ ਪਿੰਡ ਹੀ ਘੂਕ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ । ਅਮਨ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਸੱਚੀਂ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਏ । ਜਾਂ ਐਵੇਂ ਰਾਤ ਦਾ ਪਰਦਾ ਹੀ ਹੈ ।ਖੌਰੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਜਣੇ ਉਹਦੇ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਜਾਗ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ ? ਤੇ ਸੱਚ ਵਿਆਹਾਂ ਦਾ ਵੀ ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਜੋਰ ਏ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ! ਨਵੇਂ ਵਿਆਹਿਆ ਜੋੜੀਆ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਬਿਨਾਂ ਸੁੱਤਿਆ ਹੀ ਲੰਘ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹੋਣੀਆਂ ਨੇ .ਇਹ ਸੋਚਦਿਆਂ ਉਹਦਾ ਮਨ ਹੋਰ ਵੀ ਰੁਮਾਂਚ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ । ਪਰਮ ਦੀ ਉਡੀਕ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਭਾਰੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਗਈ ।ਉਹ ਬੱਸ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਦੋਂ ਉਸਦਾ ਤੇ ਪਰਮ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਏਗਾ ਕਦੋਂ ਇਹ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂ ਦਿਨ ਚ ਲੁਕ ਲੁਕ ਕੇ ਮਿਲਣ ਝੰਜਟ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਮਿਲੁ ।ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇ ਮੇਲ ਦੇ ਸਮੇਂ ਉਹਦਾ ਸੀਨਾ ਧੱਕ ਧੱਕ ਵੱਜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ।ਡਰ ਤੇ ਚਾਅ ਦੇ ਮਾਰੇ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਦਿਲ ਹੀ ਨਾ ਬਾਹਰ ਜਾ ਡਿੱਗੇ ।ਪਰ ਵਿਆਹ ਚ ਕਿਹੜਾ ਮਸਲੇ ਅਜੇ ਘੱਟ ਨੇ । ਪਿੰਡ ਭਾਵੇਂ ਵੱਖਰੇ ਸੀ ਪਰ ਜਾਤ ਵੀ ਅੱਡ ਸੀ ।ਜੇ ਦੋਨੋ ਆਪਣੇ ਮਿਥੇ ਟੀਚੇ ਪੁੱਜ ਜਾਣ ਫਿਰ ਤਾਂ ਹਰ ਹੀਲੇ ਘਰਦੇ ਮਨ ਹੀ ਜਾਣਗੇ ।ਉਸਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਸੀ ।ਉਸਨੂੰ ਦੂਰ ਕਿਤੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ । ਜਾਪਿਆ ਪਰਮ ਹੀ ਹੋਊ ।ਨਾਲ ਹੀ ਫੋਨ ਚ ਮੈਸੇਜ ਦੀ ਵਾਈਬਰੇਸ਼ਨ ਹੋਈ ।ਪਰਮ ਦਾ ਹੀ ਸੀ ।ਫੋਨ ਦੀ ਕੰਬਣੀ ਨਾਲੋਂ ਉਹਦਾ ਸਰੀਰ ਵਧੇਰੇ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਠੰਡ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਤਰੇਲੀਆਂ ਆ ਗਈਆਂ ਸੀ ਉਸਨੂੰ । ਪੈੜਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਉਂਦਾ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਜਿਵੇਂ ਹੋਰ ਵੀ ਭਾਰਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । । ਉਸਨੇ ਉੱਠਕੇ ਮਲਕੜੇ ਜਿਹੇ ਬਾਕੀ ਕਮਰਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੱਕੀ ਵਿਹੜੇ ਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਉਠਿਆ ਤਾਂ ਨੀ ਮਿਸ ਕਾਲ ਕਰਕੇ ਮਲਕੜੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੋਲ ਦਿੱਤਾ । ਪਰਮ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਤਿਆਰ ਸੀ ਉਹ ਫਟਾਫਟ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ ਤੇ ਅਮਨ ਨੇ ਉਸੇ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਘਰਲਾ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ।ਦੱਬੇ ਪੈਰੀਂ ਦੋਨੋ ਕਮਰੇ ਚ ਘੁਸ ਗਏ ।ਅਮਨ ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ ਅੱਗੇ ਸੀ ਤੇ ਪਰਮ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ।ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ ਚ ਅਮਨ ਪੈਰ ਰੱਖਦੀ ਜਿਉਂ ਹੀ ਬੈੱਡ ਕੋਲ ਪੁੱਜੀ ਪਰਮ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ਚ ਭਰ ਲਿਆ ।ਇੱਕੋ ਸਮੇਂ ਦੋਂਵੇਂ ਬੈੱਡ ਤੇ ਡਿੱਗ ਗਏ ।ਪਰਮ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਠੰਡਕ ਨੂੰ ਅਮਨ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੇ ਰਾਹਤ ਜਿਵੇਂ ਰਾਹਤ ਦਿੱਤੀ ।ਪਰਮ ਦੇ ਠੰਡੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਧਨੰਗੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਹਟਾਉਣ ਦੀ ਅਮਨ ਨੇ ਹਟਾਉਣ ਦੀ ਅਸਫਲ ਤੇ ਬੇਮਨ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ।ਪਰ ਅਮਨ ਦੀ ਮਜਬੂਤ ਪਕੜ ਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਨਾ ਸਕੀ ।ਹਾਰ ਕੇ ਮਲਕੜੇ ਜਿਹੇ ਅਮਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ,” ਪਹਿਲਾਂ ਰਜਾਈ ਦੁਆਲੇ ਲੈ ਲਾ ,ਠੰਡ ਚੋ ਆਈਐ ,ਕੁਝ ਸਰੀਰ ਭਖ ਜਾਊ ।”@ਤੇਰੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਗਰਮੀ ਲਈ ਰਜਾਈ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ” ਆਖਦਿਆਂ ਪਰਮ ਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਜੋਰ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟਿਆ ।ਅਮਨ ਨੂੰ ਪਰਮ ਦੇ ਸਰੀਰ ਢੇ ਹਰ ਅੰਗ ਦੀ ਸਖਤੀ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ ।ਥੋੜੀ ਮੇਹਨਤ ਨਾਲ ਤੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਸਿੱਧੀ ਹੋਕੇ ਅਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਖਿੱਚ ਲਿਆ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਰਜਾਈ ਪਾ ਲਈ ।ਪਰਮ ਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਚ ਲੈ ਕੇ ਇੱਕ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ ,ਗੱਲਾ ਤੇ ਕਿੱਸ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਚ ਕੱਸ ਲਿਆ ।ਦੋਂਵੇਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਜਿਵੇ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਕਰੰਟ ਦੌੜ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ।ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਸੂਰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਥੇ ਸਨ ।ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਉਹ ਇਵੇਂ ਰਹੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ।ਅਜੇ ਪਰਮ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੱਕ ਹੀ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਤੜਾਕ ਕਰਕੇ ਖੁੱਲਿਆ ।ਲਾਈਟ ਜਗੀ ।ਦੋਂਵੇਂ ਡੌਰ ਭੌਰ ਹੋ ਗਏ ।ਕਮਰੇ ਚ ਅਮਨ ਦਾ ਭਰਾ,ਪਿਤਾ ਤੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਦੋਂਵੇਂ ਮੁੰਡੇ ਦਾਖਿਲ ਹੋਏ ।ਮਗਰੇ ਹੀ ਉਸਦੀ ਭਾਬੀ ਤੇ ਮਾਂ ਵੀ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਦੋਂਵੇਂ ਕੁਝ ਸਮਝ ਪਾਉਂਦੇ ਅਮਨ ਦੇ ਭਰਾ ਤੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆ ਨੇ ਰਜਾਈ ਚ ਖਿੱਚਕੇ ਪਰਮ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ।ਅਮਨ ਨੇ ਬੋਲਣ ਲਈ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਭਰਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਉਂਗਲੀ ਰੱਖਕੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ,” ਜੇ ਬੋਲੀ ,ਚੀਕੀ ਜਾਂ ਰੋਈ ,ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਏਥੇ ਹੀ ਮਾਰ ਕੇ ਗੱਡ ਦਿਆਂਗਾ ।” “ਤੈਨੂੰ ਥੱਲੇ ਪੈਣ ਨੂੰ ਇਹ ਸਾਲੀ ਕੁੱਤੀ ਜਾਤ ਮਿਲੀ ਸੀ “ਪਰਮ ਨੇ ਛੁੱਟਣ ਦੀ ਅਸਫ਼ਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਬਥੇਰੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਪਰ ਤਿੰਨ ਜਣਿਆਂ ਅੱਗੇ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚੱਲ ਰਹੀ । ਤਿੰਨਾਂ ਨੇ ਥੱਪੜਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ ਮਾਰ ਬੌਂਦਲਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।ਇੱਕ ਜਣਾ ਭੱਜ ਕੇ ਪਤਾ ਨੀ ਕਦੋਂ ਲੋਹੇ ਦੀ ਰਾਡ ਬਾਹਰੋਂ ਚੱਕ ਲਿਆਇਆ ਸੀ ।ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਜਦੋ ਰਾਡ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਤਾੜ ਦੇਣੇ ਵੱਜੀ ।ਉਸਦੀ ਚੀਕ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਚ ਕੱਪੜਾ ਥੁਨ ਕੇ ਘੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ।ਚੀਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਅਮਨ ਨੇ ਵੀ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਤੇ ਭਾਬੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਵੀ ਪੱਟੀ ਬੰਨ ਦਿਤੀ ਤੇ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਪਕੜ ਕੇ ਬੰਦੀ ਹੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ ।ਅਮਨ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੁਰਤ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਅਲਫ਼ ਨੰਗੀ ਹੀ ਸੀ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਢਕਣ ਤੋਂ ਵੀ ਅਸਮਰਥ ਸੀ ।
ਐਸੀ ਕਾਵਾਂਰੌਲੀ ਚ ਕਿਸਨੂੰ ਇਸ ਸਭ ਦੀ ਪਈ ਸੀ ।ਜੋ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਪਰਮ ਨੂੰ ਕੁੱਟਣ ਦੀ ।ਪਿਛਲੇ ਪੰਦਰਾਂ ਵੀਹ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਪਰਮ ਦੇ ਪਏ ਰਹੀ ਕੁਟਾਈ ਬੰਦ ਹੋਈ ਹੋਵੇ ।ਉਸਦਾ ਬਾਪੂ ਬਾਹਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆ ਜਾਣ ਦੀ ਖਬਰ ਵੀ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਨਾਲੇ ਸਮਝਾਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀਤੇ ਕਸੂਤੀ ਥਾਂ ਨਾ ਮਾਰ ਦਿਓ ਐਵੇਂ ਗਲ ਪੈਜੁ । ਅਮਨ ਦੀ ਭਾਬੀ ਵੀ ਵਾਰ ਵਾਰ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਟੋਕਦੀ ਬੱਸ ਕਰੋ ਹੁਣ ਬਥੇਰੀ ਹੋਗੀ ,ਛੱਡ ਦਵੋ ।ਮਾਂ ਵੀ ਰੋਣ ਹੱਕੀ ਰੋਕ ਰਹੀ ਸੀ ਨਾ ਮਾਰ ਮਰਜ਼ੂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਲਈ ਬੰਨੇ ਜਾਵਾਂਗੇ । ਪਰ ਸੱਤੇ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਨਫਰਤ ਉਸਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਰੁਕਣ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ ।ਐਨੇ ਜਣਿਆ ਦੇ ਸਮਝਾਉਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਤਿੰਨੋ ਕੁੱਟਣ ਤੋਂ ਹੱਟ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਸੀ । ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਣੀ ਕਿੱਥੇ ਟਲਦੀ ਹੈ ,ਸ਼ਾਇਦ ਹੋਣੀ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਲਾਵੇ ਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਕੱਢ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਅਮਨ ਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਤੋਂ ਪਕੜ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ,”ਦੱਸ ,ਅੱਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲੇਗਾ ਅਮਨ ਨੂੰ ? ਪਰਮ ਨੇ ਬੇਸੁਰਤੀ ਚ ਹੀ ਹਾਂ ਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ।”
“ਸਾਲ ਕੁੱਤਾ ਅਜੇ ਵੀ ਜਾਤ ਨੀ ਛਡਦਾ”ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਹੀ ਸੱਤੇ ਨੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਲੋਹੇ ਦੀ ਰਾਡ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਚ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ।ਖੂਨ ਦਾ ਫੁਹਾਰਾ ਛੁਟਿਆ ਤੇ ਪਰਮ ਓਥੇ ਹੀ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ।ਚੀਖ ਵੀ ਉਸਦੇ ਗਲੇ ਤੱਕ ਨਾ ਆਈ ।ਅਮਨ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਗਸ਼ ਪੈ ਗਈ ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਸੂਰਤ ਆਈ ਕਮਰੇ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤਾਜੇ ਖੂਨ ਦੀ ਵਾਸ਼ਨਾ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਠੰਡਕ ਦੇਖਕੇ ਉਸਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ।
ਸੱਤਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਪਰਮ ਨੂੰ ਬੋਰੀ ਚ ਬੰਨ੍ਹ ਰਹੇ ਸੀ ।ਅਮਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਤੇ ਪਥਰਾ ਗਈਆਂ ।ਨਾ ਉਹ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਨਾ ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ ਮੂੰਹ ਤੇ ਬੰਨੀ ਪੱਟੀ ਨੇ ਬੋਲਣ ਦੀ ਅਜਾਦੀ ਜਿਵੇ ਖੋ ਹੀ ਲਈ ਸੀ ।ਅਜੇ ਵੀ ਮਾਂ ਤੇ ਭਾਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਜਕੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ।ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਐਨਾ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਵੀ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਘੰਟੇ ਕੁ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇਹ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਗਿਆ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨੀ ਲੱਗਾ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਕਿ ਹੁਣ ਉਸਦਾ ਪਰਮ ਉਸ ਕੋਲ ਕਦੇ ਵਾਪਿਸ ਨਹੀਂ ਆਏਗਾ ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਗਸ਼ੀ ਪੈ ਗਈ ।ਉਵੇਂ ਹੀ ਦੁਬਾਰਾ ਉਹ ਡਿੱਗ ਗਈ ।
ਜਦੋ ਉਹ ਉੱਠੀ ਉਦੋਂ ਸਵੇਰਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ।ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਹੀ ਝਾਕ ਰਹੀ ਸੀ।ਪਰ ਅਮਨ ਲਈ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਸਭ ਜ਼ੀਰੋ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ।ਦਿਨ ਚੜਦੇ ਹੀ ਖ਼ਬਰ ਫੈਲ ਗਈ ,ਪਿੰਡ ਰੌਣੇ ਦੇ ਸੂਏ ਦੇ ਪੁੱਲ ਕੋਲ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਪਈ ਹੈ । ਇਹ ਪੁਲ ਤਿੰਨ ਪਿੰਡਾਂ ਰੌਣਾ , ਸਹੇੜੀ ਤੇ ਪੱਕੇ ਕਲਾਂ ਦੇ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਸੀ । ਇਹੋ ਰਾਹ ਅੱਗੇ ਖੇੜੀ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਸਨ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਤਿੰਨੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਜਾਣ ਲਈ ਇਸੇ ਸੂਏ ਦੇ ਪੁੱਲ ਤੋਂ ਲੰਗਦੇ ਸੀ ।
ਅੱਜ ਉਸੇ ਸੂਏ ਦੀ ਪੁੱਲ ਦੀ ਜੂਹ ਤੇ ਉਸ ਅਧਨੰਗੇ ਨੌਜਵਾਨ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਪਈ ਸੀ ।ਪਲਾਂ ਛਿਣਾਂ ਚ ਪਹਿਚਾਣ ਹੋ ਗਈ । ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਨਾਮ ਪਰਮਵੀਰ ਸਿੰਘ ਸੀ ਤੇ ਪਿੰਡੋਂ ਚੰਗੇ ਘਰ ਪਰ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਨੀਵੀਂ ਜਾਤ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਦੇ ਸਰਦਾਰ ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ।
ਯਾਰ ਦੋਸਤ ਕੋਲ ਅੱਗੇ ਵੀ ਉਹ ਘਰ ਦੱਸਕੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਸਵਖਤੇ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ।ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਬਚਨ ਕੌਰ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਅੱਜ ਸਵੇਰ ਦਾ ਹੀ ਧੂੜਕੂ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਮਨ ਨੂੰ । ਇਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਵੀ ਉਹ ਅੰਦਰ ਹੀ ਬੈਠੀ ਰਹੀ ਉਸਦੀ ਹੀਆ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ।
ਪਤਾ ਉਦੋਂ ਲੱਗਾ ਜਦੋਂ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀ ਬੇਬੇ ਨਾ ਆਕੇ ਪਿੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਪਰਮ ਦਾ ਉਸ ਬੇਬੇ ਨਾਲ ਵਾਹਲਾ ਮੋਹ ਸੀ ।
ਬਚਨੀ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਆਪਣੇ ਕਪੜੇ ਲੱਤੇ ਦੀ ਸੂਰਤ ਕੇ ਸੂਏ ਦੇ ਪੁੱਲ ਵੱਲ ਭੱਜ ਦੌੜੀ ।ਮਗਰੇ ਹੋਰ ਬੁੜੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੌੜ ਪਈਆਂ ।ਰਾਹ ਚ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਹ ਛੁਡਾ ਕੇ ਫਿਰ ਭੱਜ ਤੁਰਦੀ । ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਲੋਕ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਉਸਦਾ ਮੁੰਡਾ ਕਿਵੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਉਹ ਤਾਂ ਅਜੇ ਰਾਤੀ ਉਸ ਕੋਲੇ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕਿ ਗਿਆ ।
ਸੂਏ ਤੇ ਜਦ ਤੱਕ ਉਹ ਪਹੁੰਚੀ । ਪੁਲਿਸ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ।ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰਵਾਲਾ ਦੂਰ ਸਿਰ ਸੁੱਟੀ ਪੱਗ ਹੱਥ ਚ ਫੜੀ ਦਿਖ ਰਿਹਾ ਸੀ
। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਵੀ ।ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਲਾਏ ਘੇਰੇ ਨੂੰ ਉਹ ਤੋੜ ਕੇ ਅੱਗੇ ਲੰਘ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਪਰਮ ਦੇ ਪੱਕੇ ਦੋਸਤ ਨਿੰਮੇ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੋਕ ਲਿਆ ।
“ਨਿੰਮੇ ਇਹ ਕਿਵੇ ਹੋ ਗਿਆ ,ਹਾਏ ਮੈਂ ਪੱਟੀ ਗਈ !! ਉਹ ਤਾਂ ਰਾਤ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਰੁਕਿਆ ਸੀ ਮੋਟਰ ਤੇ । ਵੇ ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਕਰਮ ਫੁੱਟ ਗਏ । ਮੈਂ ਤਾਂ ਔਤਰਿਆ ਚ ਹੋਗੀ ।”
ਉਸਦੇ ਵੈਣ ਸੁਣਕੇ ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ ਦਿੱਲ ਡੁੱਲਣ ਲੱਗਾ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਪਰਲ ਪਰਲ ਡਿੱਗਣ ਲੱਗੇ । ਜਿੰਦਰ ਨੇ ਕੋਲ ਆਕੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਦਿੱਤਾ ।ਦੋਂਵੇਂ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ ਰੌਣ ਲੱਗੇ । ਤੇ ਬਚਨੀ ਓਥੇ ਹੀ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਕੇ ਡਿੱਗ ਗਈ ।
ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਆਕੇ ਉਸਨੂੰ ਮਸੀਂ ਮਸੀਂ ਸੰਭਾਲਿਆ । ਪਾਣੀ ਦੇ ਛੱਟੇ ਮਾਰੇ ।ਹੱਥ ਪੈਰ ਮਲੇ ।ਹੋਸ਼ ਚ ਆਈ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਹੰਝੂ ਮੁੱਕ ਗਏ ਹੋਣ ਬੱਸ ਇੱਕ ਟੱਕ ਝਾਕ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਉਹ ਇੱਕ ਪਲ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ।
ਪਰ ਦੇਖਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਵੇਖਣ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ।ਮਾਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਨਾ ਸਿਰਫ ਮਾਰਿਆ ।ਸਗੋਂ ਸਾਰੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਕੁਚਲ ਦਿੱਤੇ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਗੁਪਤ ਅੰਗ ਨੂੰ ਵੀ ਕੱਟ ਕੇ ਅਲੱਗ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਐਨੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਵੇਖੀ ਸੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ।
ਉਸਨੇ ਜਿੰਦਰ ਨੂੰ ਨੇੜੇ ਹੋਕੇ ਪੁੱਛਿਆ” ਸਰਦਾਰ ਸੀ ,ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਚ ਲਾਗ ਡਾਟ ਸੀ ?”
ਜਿੰਦਰ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਆਖਿਆ “ਥਾਣੇਦਾਰ ਸਾਬ, ਮੇਰਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਸੁਭਾ ਐਦਾਂ ਸੀ ਸਭ ਨੂੰ ਹੱਸ ਕੇ ਬੁਲਾਂਦੇ ਸੀ ।” ਸ਼ਹਿਰ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਸਰਕਾਰੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ । ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਨੇ ਖਾ ਲਿਆ ।”
ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੂੰ ਗੱਲ ਸਮਝ ਆਗੀ ।ਪਰ ਬਿਨਾਂ ਗੁਝੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦੇ ਐਵੇਂ ਦਾ ਬੇਰਹਿਮ ਕਤਲ ਕੌਣ ਕਰੇਗਾ ।ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਸੀ ।ਉਹ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਕਿ ਕੁਝ ਹੋਰ ਪੁੱਛਦਾ ।ਨਿੰਮੇ ਨੇ ਮਲੜਕੇ ਸੈਨਤ ਮਾਰਕੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕਰ ਲਿਆ । ਥਾਣੇਦਾਰ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ।ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਚਮਕ ਆ ਗਈ ।
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਗੱਲ ਪਿੰਡ ਚ ਫੈਲ ਗਈ । ਜ਼ੁਬਾਨ ਦੇ ਸਭ ਦੇ ਸੀ । ਪਰ ਕੋਈ ਬੋਲਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਸਭ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ” ਕੱਲੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਮਾਰਿਆ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਮਾਰਦੇ ।”
ਦੁਪਹਿਰ ਤੋਂ ਫਿਲਣ ਹੀ ਪੋਸਟ ਮਾਰਟਮ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਕੇ ਲਾਸ਼ ਵਾਪਿਸ ਆਈ । ਘਰ ਲਿਆਉਣ ਜੋਗਾ ਉਹ ਹੈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੋਈ ਅੰਤਿਮ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਹਾਲਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਸਿੱਧਾ ਮੜੀਆਂ ਚ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ । ਓਥੇ ਹੀ ਉਸਦਾ ਟੁੱਟਿਆ ਭੱਜਿਆ ਮੂੰਹ ਮਾਂ ਨੂੰ ਤੇ ਬਾਕੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਤੇ ਅਖੀਰ ਅਗਨ ਭੇਂਟ ਹੋ ਗਿਆ ।ਉਸਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਤੇ ਆਂਢ ਗੁਆਂਢ ਲਈ ਅਜੇ ਹੀ ਸਭ ਸਪਨੇ ਜਿਹਾ ਹੀ ਸੀ । ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੇ ਚੁੱਪ ਪਿੰਡ ਚ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।

LGBTQ :ਭਖਦਾ ਮਸਲਾ

#LGBTQ

Image may contain: text


ਪੋਰਨ ਤੇ ਲਿਖਣ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਬਹੁਤ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ LGBTQ ਤੇ ਜਰੂਰ ਲਿਖਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਦਵਾਂ। ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਇਸ ਚ ਮਾਅਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਾਡੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਵੀ ਸਮਾਜ ਚ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦਾ ਲੁਕਵੇਂ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਤੇ ਸਪਸ਼ੱਟ ਵੀ ।

ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ਪਹਿਲੀ ਜੋ ਚੀਜ਼ ਲਿਖਾਗਾਂ ਉਹ ਹੈ ਕਿ ਆਖਿਰ ਇਹ ਸ਼ਬਦ #LGBTQ ਹੈ ਕੀ ?
L ਦਾ ਮਤਲਬ ਲੇਸਬੀਅਨ ਭਾਵ ਅਜਿਹੀ ਔਰਤ ਜੋ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਨਾਲ ਹੀ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਜੁੜੀ ਹੋਵੇ । ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਰਦ ਚ ਕੋਈ ਇੰਟਰਸਟ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਸਿਰਫ ਔਰਤ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੋਵੇ ।
G ਦਾ ਭਾਵ ਗੇ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਭਾਵੇਂ ਅਜਿਹੇ ਮਰਦਾਂ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਭਾਵਨਾਮਕ ਤੌਰ ਮਰਦ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਣ । ਪਰ ਹੁਣ ਇਸ ਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਸੇਮ ਸੈਕਸ ਸ਼ਬਦ ਲਈ ਵਰਤਦੀਆਂ ਹਨ । ਭਾਵ ਲੇਸਬੀਅਨ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਗੇ ਕਹਾਉਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ।
B ਬਾਈ ਸੈਕਸੂਲ ਉਹ ਮਰਦ ਜਾਂ ਔਰਤਾਂ ਜੋ ਮਰਦ ਤੇ ਔਰਤ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਲੱਗਪੱਗ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਤੌਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰ ਸਕਣ । ਭਾਵ ਆਪਣੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਲਈ ਸਿਰਫ ਵਿਰੋਧੀ ਲਿੰਗ ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਨਹੀਂ । ਭਾਵ ਮਰਦ ਜਾਂ ਔਰਤ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੀ ਸਰੀਰਕ ਸਬੰਧ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ।
T ਟ੍ਰਾਂਸਜੈਨਡਰ ਦਾ ਭਾਵ ਹਿਜੜੇ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਜਿਹੜੇ ਨਾ ਪੂਰੇ ਮਰਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਨਾ ਪੂਰੇ ਤੌਰ ਤੇ ਔਰਤਾਂ । ਮਰਦ ਤੇ ਔਰਤ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੁਝ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਰਦ ਔਰਤ ਦੇ ਅਨਵਿਕਸਤ ਦੋਂਵੇਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਗ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ । ਜੋ ਅਧੂਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਜਾਂ ਕੋਈ ਇੱਕ ਮਰਦ ਦਾ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦਾ ਇੰਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਅਜੋਕੀ ਤਰੱਕੀ ਨੇ ਇਸ ਕਾਬਿਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਟ੍ਰਾਂਸਜੈਂਡਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੋਚ ਮੁਤਾਬਿਕ ਮਰਦ ਜਾਂ ਔਰਤ ਚ ਬਦਲ ਸਕਦਾ ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਮਹਿੰਗਾ ਹੈ ਪਰ ਵਿਦੇਸ਼ ਚ ਆਮ ਹੈ ।
Q Queer /Questining ਭਾਵ ਸਵਾਲ ਕਰਨਾ ਹੈ ਉੱਪਰ ਵੀ ਵਾਲੇ ਸਭ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਾਮੁਕਤਾ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸ਼ੱਕ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਆਮ ਭਾਵ ਸਟਰੇਟ ਹਨ ਕਿ ਨਹੀਂ ਜੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੀ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਪੂਰੇ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਕੁਈਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਤੇ ਉਹ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ ਕਿ ਕੀ ਹਨ ਇਸ ਗਰੁੱਪ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਫਿਰ ਉੱਪਰਲੇ ਕਿਸੇ ਗਰੁੱਪ ਚ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ।
ਭਾਰਤ ਦੇ ਪੁਰਾਤਨ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਹੀ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਸੀ । ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਇਮਾਰਤਾਂ ਚਿੱਤਰਕਾਰੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚ ਇਸਦਾ ਬਿਆਨ ਕਾਫੀ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਤੇ ਸਪਸ਼ੱਟ ਹੈ । ਪਰ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਬਾਹਰਲੇ ਲੋਕ ਆਏ ਤੇ ਸੈਕਸ ਵਰਜਿਤ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ ਇਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਘੱਟਦੀ ਗਈ ਭਾਵੇਂ ਉੱਪਰਲੀ ਕਲਾਸ ਚ ਇਹ ਫਿਰ ਵੀ ਰਿਹਾ । ਪਰ ਹੇਠਲੀ ਕਲਾਸ ਚ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮੁਗਲਾਂ ਮਗਰੋਂ ਇਸਦਾ ਬਹੁਤ ਇਤਿਹਾਸ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ।
ਖਿਲਜ਼ੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਗੁਲਾਮ ਦਾ ਆਪਸੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਹੁਤ ਖੁੱਲ ਕੇ ਹੈ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਰਾਣੀਆਂ ਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀਆਂ ਰਾਜਿਆਂ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਵੀ ਹਨ ।
ਇਸ ਲਈ ਸਮਾਜ ਚ ਇਹ ਖੁਲਮਖ਼ੁੱਲ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਹੱਦ ਤੱਕ ਮਾਨਤਾ ਵੀ ਸੀ ।
ਪਰ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹੀ ਸਭ ਬਦਲ ਗਿਆ । ਅਸਲ ਚ ਬਾਈਬਲ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਮਰਦ ਦੇ ਔਰਤ ਦੇ ਸਬੰਧ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬਾਕੀ ਸਭ ਸਬੰਧ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀ ਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਉਲਟ ਹਨ ।
ਉਸ ਵੇਲੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਬਾਈਬਲ ਨੂੰ ਕਾਨੂੰਨ ਮੰਨ ਕੇ ਸਭ ਕਾਨੂੰਨ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸੀ ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕਾਲੋਨੀਆਂ ਭਾਰਤ ਸਮੇਤ ਇਹ ਕਾਨੂੰਨ ਬਣਾਏ ।
ਭਾਰਤ ਚ ਇਸਨੂੰ ਧਾਰਾ ਆਈ ਪੀ ਸੀ 377 ਕਿਹਾ ਗਿਆ । ਜਿਸ ਅਨੁਸਾਰ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀ ਸੈਕਸ ਨੂੰ ਕ੍ਰਾਈਮ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ । ਇਸ ਚ ਔਰਤ ਮਰਦ ਦੇ ਸੰਤਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵਾਲੇ ਸੈਕਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬਾਕੀ ਸਭ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀ ਸੀ । ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਸ ਕਰਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਰ ਕਰਨਾ ਵੀ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀ ਸੀ । ਮਰਦ ਮਰਦ ਤੇ ਔਰਤ ਔਰਤ ਦਾ ਵੀ । ਇਸ ਕਰਕੇ ਹੀ ਹਿਜੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬੇਕਦਰੀ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ ਕਿਉਕਿ ਉਹ ਇਸ ਪਾਸੇ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ ਸੀ ।
ਅੰਗਰੇਜ਼ ਜਦੋਂ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਰਾਜ਼ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਏ ਤਾਂ ਇਹ ਕਾਨੂੰਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਬਾਕੀ ਕਾਲੋਨੀਆਂ ਚ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ । ਪਰ ਭਾਰਤ ਚ ਕਾਇਮ ਰਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੇ ਖਿਆਲੀ ਇਸਦੇ ਹੱਕ ਚ ਸੀ ।
ਪਰ ਦਿੱਲੀ ਹਾਈਕੋਰਟ ਨੇ ਇਸ 377 ਨੂੰ 2008 ਚ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ।
ਦਲੀਲਾਂ ਕਈ ਸੀ ਜਿਸ ਚ ਮੁੱਖ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਸੈਕਸ ਦੋ ਐਡਲਟ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਨਿੱਜ ਦਾ ਤੇ ਸਹਿਮਤੀ ਦਾ ਮਸਲਾ ਜੋ ਉਹ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਚ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਕਰਦੇ ਹਨ । ਕਾਨੂੰਨ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸਹਿਮਤੀ ਹੈ ਉਦੋ ਤੱਕ ਦਾਖਿਲ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ ।
ਇੱਕ ਪੇਚੀਦਾ ਮਸਲਾ ਹੋਰ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੈਕਸ ਸਿਰਫ ਉਸਨੂੰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਜੋ ਫਰੰਟ ਹੋਲ ਪੇਂਟਰੇਸ਼ਨ ਹੋਵੇ ਭਾਵ ਬੈਕ ਹੋਲ ਪੇਂਟਰੇਸ਼ਨ ਨੂੰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ ਤੇ ਸੈਕਸ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਸੀ । ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਰੇਪ ਦੇ ਕੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਨਾਲ ਰੇਪ ਪਿੱਛੇ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ 377 ਦੇ ਅਧੀਨ ਜੁਰਮ ਸੀ ਨਾ ਕਿ ਰੇਪ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਅਧੀਨ । ਅਜਿਹੇ ਕੇਸ ਚ ਜੋ ਮੁੰਡੇ ਇਸ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਖਿਲ਼ਾਫ ਵੀ ਬਦਫੈਲੀ ਜਾਂ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀ ਦਾ ਮੁਕੱਦਮਾ ਲਗਦਾ ਸੀ । ਸਜ਼ਾ ਵੀ ਘੱਟ ਸੀ ਤੇ ਜ਼ਮਾਨਤ ਵੀ ਸੀ ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਸੈਕਸ ਤੇ ਸੈਕਸ ਚ ਫਰਕ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
ਤੀਸਰਾ ਮਸਲਾ ਸੀ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਵੱਲੋਂ ਤੰਗ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਹਿਜੜਿਆ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਕਦੇ ਵੀ ਪਕੜ ਕੇ ਅੰਦਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ ਤੇ 377 ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ ਸੀ । ਤੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਦੇ ਗੇ ਜਾਂ ਲੇਸਬੀਅਨ ਹੋਣ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਦਾਂ ਸੀ
ਤਾਂ “ਅਲੀਗੜ੍ਹ” ਫਿਲਮ ਵਾਂਗ ਹੁੰਦਾ ਸੀ .
ਇੱਕ ਹੋਰ ਮਸਲਾ ਏਡਜ਼ ਦਾ ਸੀ । ਔਰਤ ਮਰਦ ਦੇ ਸਬੰਧ ਤੋਂ ਜਿੰਨਾ ਏਡਜ਼ ਫੈਲਣ ਦਾ ਖਤਰਾ ਹੁੰਦਾ ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖ਼ਤਰਾ ਮਰਦ ਮਰਦ ਦੇ ਸਬੰਧ ਤੋਂ ਹੈ ਜਾਂ ਉਹੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਬਣਾਉਣ ਨਾਲ । ਤੇ ਇਸ ਲਈ ਗੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਜਰੂਰੀ ਸੀ ਨਹੀਂ ਅਣਜਾਣ ਚ ਹੀ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀ ਇੱਕ ਗੇ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਕਿਉਂਕਿ ਗੇ ਮਰਦ ਵੀ ਸਮਾਜਿਕ ਦਬਾਅ ਥੱਲੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਕਾਨੂੰਨ ਰਾਹੀਂ ਕਰਕੇ ਦੱਸਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਇਸ ਕਰਕੇ ਏਡਜ਼ ਦੇ ਲੁਕਵੇਂ ਰੂਪ ਚ ਫੈਲਣ ਦਾ ਖਤਰਾ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਜਦੋੰ ਤੱਕ ਕੋਈ ਖੁਦ ਨਹੀਂ ਦੱਸੇਗਾ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਸਕਦਾ ਕਿ ਸੈਕਸੁਆਲੀ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਹੋ । ਤੇ ਇੰਝ ਲੁਕਵੇਂ ਰੂਪ ਚ ਬਿਮਾਰੀ ਵਧਦੀ ਹੈ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜੇਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਸਬੰਧ ਬਹੁਤ ਆਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਤੇ ਬਿਮਾਰੀ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਕਿ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਨੂੰ ਵੀ ਹੋਣ ਤੇ ਇਸਦਾ ਅਸਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਹੁੰਦਾ ਇਸ ਕਰਕੇ ਜੋ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਇਸ ਪਾਸੇ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਰੋਕਥਾਮ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਸ਼ਨ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਕਮਾਯਾਬ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੀਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੱਸੇਗਾ ਕਿ ਉਹ ਗ਼ੈਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਿਲੀ ਹਾਈਕੋਰਟ ਨੇ 377 ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ।
ਇਸਦੇ ਖਿਲ਼ਾਫ ਅਪੀਲ ਹੋਈ ਤਾਂ 2 ਜੱਜਾਂ ਦੀ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦੀ ਬੇਂਚ ਨੇ 2013 ਚ ਉਸ ਫੈਸਲੇ ਨੂੰ ਪਲਟ ਦਿੱਤਾ ।
ਫਿਰ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਦੇ ਮੂਲ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਤਹਿਤ ਫੈਸਲਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ 2018 ਵਿੱਚ 5 ਜਜਾਂ ਦੀ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਬੈਂਚ ਨੇ ਮੁੜ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸੈਕਸ ਨੂੰ ਨਾਗਰਿਕ ਦੇ ਬੁਣਿਆਦੀ ਅਧਿਕਾਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਮੰਨਿਆ । ਤੇ ਕੋਈ ਕਾਨੂੰਨ ਜੋ ਬੁਨਿਆਦੀ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇ ਉਲਟ ਹੋਵੇ ਉਸਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿਤੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ 377 ਅੱਧਾ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਜਾਂ ਪਸ਼ੂ ਨਾਲ ਐਵੇ ਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਜੁਰਮ ਹੀ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ।
…..
ਉਸ ਫੈਸਲੇ ਚ ਨਾ ਸਿਰਫ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਝੂਠ ਸਾਬਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸਗੋਂ ਕੁਦਰਤ ਵਿਚੋਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਉਧਾਹਰਣ ਦਿਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਜਿਹੜੇ ਸੇਮ ਸੈਕਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਫਿਰ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪੁਰਾਤਨ ਸਮੇਂ ਦੇ ਸਭ ਇਤਿਹਾਸ ਮਿਥਿਹਾਸ ਚ ਇਹਨਾਂ ਸਭੰਧ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ।
ਵਿਗਿਆਨਕ ਖੋਜ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਜੋ ਸੇਮ ਸੈਕਸ ਨੂੰ ਦਿਮਾਗੀ ਵਿਕਾਰ ਨਾ ਮੰਨਕੇ ਇੱਕ ਕੁਦਰਤੀ ਉਪਜ ਜੋ ਜਨਮ ਨਾਲ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ।
ਤੇ ਸਭ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਜਿੱਥੇ ਸੇਮ ਸੈਕਸ ਨੂੰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸੇਮ ਸੈਕਸ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਦੇ ਦਿਤੀ ਗਈ ।
ਇੰਝ ਹੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਤੇ ਇੰਝ ਭਾਰਤ ਚ ਇੱਕ ਤਰੀਕੇ ਇਸ ਸਭ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਮਿਲ ਗਈ ।
ਇਹਨਾ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸੋਸ਼ਣ ਕਿਵੇ ਹੁੰਦਾ ਇਸ ਲਈ ਆਮਿਰ ਖਾਨ ਦਾ ਸਤਿਆਮੇਵ ਜਯਤੇ ਸ਼ੋ ਵੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ ।
……
ਪੌਪਲੂਰ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਚ ਰਚਨਾਵਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹਨ । ਗੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਤੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਸਾਹਮਤੀ ਵਾਲਿਆਂ ਹਨ ਧੱਕੇ ਵਾਲੀਆਂ ਹਨ । ਉਰਦੂ ਚ ਕਈ ਕਹਾਣੀਆਂ ਹਨ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਰਦੂ ਦੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਇਸਤਰੀ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਇਸਮਤ ਚੁਗਤਾਈ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ‘ਲਿਹਾਫ’ ਹੈ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਮੰਟੋ ਉਸ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਅਧੂਰੀ ਆਖਦਾ ਕਿਉਕਿ ਕਹਾਣੀ ਚ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਲੁਕਵੇਂ ਚ ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ ।
ਬੌਲੀਵੁੱਡ ਚ ਬਹੁਤ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਬਣੀਆਂ ਹਨ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ਉੱਤੇ ਗਰਲਫ੍ਰੈਂਡ , ਪੂਜਾ ਭੱਟ ਦੀ ਵੀ ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਸੀ । ਵਿਦੇਸ਼ ਚ ਆਰਟ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਵੀ ਬਣੀਆਂ ਹਨ ।
ਪੋਰਨ ਚ ਲੇਸਬੀਅਨ ਪੋਰਨ ਦੀ ਡਿਮਾਂਡ ਬਹੁਤ ਹੈ । ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਸਾਈਟ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਲੇਸਬੀਅਨ ਪੋਰਨ ਵੀ ਔਰਤਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਮਰਦਾ ਵੱਲੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ । ਬਾਕਮਾਲ ਗੱਲ ਹੈ ਕੀ ਮਰਦ ਜਿਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਗਲਤ ਸਮਝਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੇਖਦਾ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਉਸਦੇ ਦੇਖਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ।
…..
ਸੇਮ ਸੈਕਸ ਚ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਲੁਕਵਾਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਔਰਤਾਂ ਸਿਕਰੇਟ ਰੱਖਣ ਚ ਮਾਹਿਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਦੋਂਵੇਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਦੋਂਵੇਂ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ । ਦੋਵੇਂ ਕਿਉਂਕਿ ਐਕਟ ਚ ਬਰਾਬਰ ਹੂੰਦੀਆਂ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਪਾਰਟਨਰ ਵਾਂਗ ਚਲਦੀਆਂ ਹਨ ।ਇਥੇ ਮਰਦ ਵਾਂਗ ਹਾਵੀ ਹੋਣਾ ਸ਼ਾਮਿਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਸਮਝ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਹੁੰਦੀ ਕਿਉਂਕਿ ਔਰਤ ਨਾਲੋਂ ਬੇਹਤਰ ਔਰਤ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਕੌਣ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ।ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਲੁੱਕਕੇ ਚਲਦਾ ਤੇ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਵੀ । ਪਰ ਇਸ ਲਈ ਔਰਤਾਂ ਵਿਆਹ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਜੋ ਕਰਦੀਆਂ ਹਸ਼ਰ ਮਾੜਾ ਹੁੰਦਾ ।
…….
ਮਰਦਾਂ ਚ ਇਸ ਦਾ ਉਲਟ ਹੁੰਦਾ ਇਥੇ ਟੌਪ ਤੇ ਬੋਟਮ ਦੋ ਕਨਸੈਪਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਜਿਥੇ ਔਰਤ ਦਾ ਰੋਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਬੋਟਮ ਤੇ ਮਰਦ ਦਾ ਰੋਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਬੋਟਮ ਆਖਦੇ ਹਨ । ਸਮੱਸਿਆ ਇਹੋ ਹੈ ਕਿ ਬੋਟਮ ਆਮ ਕਰਕੇ ਔਰਤ ਵਾਂਗ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਤੇ ਟੌਪ ਮਰਦ ਵਾਂਗ ਇਸ ਲਈ ਸਭ ਕੁਝ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਆਮ ਕਰਕੇ ਇਹ ਭੇਦ ਗੁਪਤ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ਗੱਲ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਫੈਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਲਗਪਗ ਇਹ ਗੱਲ ਜਨਤਕ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਇੰਝ ਦਾ ਹੈ । ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੁਰਕਾਰ ਕੇ ਗਲਤ ਸ਼ਬਦ ਜਿਵੇੰ ਕਿ ਟੈਂਪੂ ਆਖ ਕੇ ਦੁਰਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ।
ਬਹੁਤ ਮੁੰਡੇ ਫਿਰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠਕੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ । ਬਹੁਤ ਜਨਤਕ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਮਿਲ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਪਰ ਕੋਈ ਪੱਕਾ ਪਾਰਟਨਰ ਮਿਲਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ।
ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਅਲੀਗੜ੍ਹ ਤੇ ਹੁਣੇ ਇਸਰੋ ਵਿਗਿਆਨੀ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਵਰਗਿਆ ਗੱਲਾਂ ਹੂੰਦੀਆਂ ਹਨ ਸੋਸ਼ਣ ਤਾਂ ਨੋਰਮਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
……
ਹਿਜੜਿਆ ਦਾ ਸੋਸ਼ਣ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ ਜਿਸ ਚ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਚਲੇ ਜਾਓ ਮਿਲ ਜਣਗੇ । ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕੋਈ ਹਿਜੜਾ ਸਭ ਛੱਡ ਕੇ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਦਾ ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਲੋਕੀ ਇੰਝ ਹੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ।
………
ਇਹ ਸਭ ਕਥਾ ਹੈ #LGBTQ ਦੀ ਇਹਨਾ ਪੰਜਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਸੋਸ਼ਣ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਪੰਜ ਨਿੱਕੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖਾਗਾਂ ।
ਬਾਕੀ ਮੇਰੇ ਕੀ ਵਿਚਾਰ ਹਨ ਉਹੀ ਹਨ ਜੋ ਭਾਰਤੀ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦੇ ਹਨ ਕਿ ਦੋ ਐਡਲਟ ਆਪਣੀ ਨਿੱਜੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਨਿੱਜੀ ਕਮਰੇ ਚ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹਨਾ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ।
ਪਰ ਜਿਸ ਸਮਾਜ ਚ ਕੁਦਰਤੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੈਕਸ ਵੀ ਇੱਕ ਵਰਜਿਤ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਲੱਚਰਤਾ ਤੇ ਅਸ਼ਲੀਲਤਾ ਹੋਵੇ । ਭਾਵੇਂ ਲੁਕ ਲੁਕ ਕੇ ਇਹ ਲੋਕ ਖੁਦ ਕਿੰਨਾ ਗੰਦ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋਣ ਸੋਸ਼ਣ ਕਰਦੇ ਹੋਣ ।
ਓਥੇ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਇੱਕ ਪੀੜੀ ਹੋਰ ਲੱਗੇਗੀ ।
ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਐਕਸਪਟ ਹੋਊ ਕਿ ਸੈਕਸ ਇੱਕ ਬੁਨਿਆਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਇਸਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਗੰਦ ਨਹੀਂ ਓਨੀ ਹੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਜਿੰਨੀ ਹੋਰ ਮਸਲਿਆਂ ਤੇ ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਗਾਣੇ ਬਾਰੇ ਖਾਣੇ ਬਾਰੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਬਾਰੇ ਉਵੇਂ ਹੀ । ਇਸ ਲਈ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹੀ ਇਹ ਬਾਹਰ ਆਏਗਾ ।
ਦੂਸਰਾ ਮਰਦ ਦਾ ਸੈਕਸ ਤੇ ਜੋ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਧੀਕਾਰ ਹੈ ਉਹ ਖਤਮ ਹੋਏਗਾ ਤੇ ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗੂ ਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ ਮਰਦ ਲਈ ਨਹ ਔਰਤ ਲਈ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਤੇ ਮਰਦ ਹੀ ਇਨਜੂਆਏ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਔਰਤ ਵੀ ਕਰਦੀਂ ਹੈ । ਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਗਸ਼ਤੀ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀ । ਸਗੋਂ ਉਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕੁਦਰਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ।
ਬਾਕੀ ਜੋ ਜਿਸਨੂੰ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਜੋ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਜੋ ਉਹਨੂੰ ਉਹਦੀ ਸੋਚ ਮੁਤਾਬਿਕ ਵਧੀਆ ਲਗਦਾ ਤੇ ਜਿਸਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਕਾਨੂੰਨ ਦੀ ਦਿੰਦਾ ਕਰਨ ਦਵੋ ।
ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ ਰੋਕਣ ਵਾਲੇ । ਸਮਾਜ ਦੀ ਠੇਕੇਦਾਰੀ ਕਰਨ ਨਾਲ਼ੋਂ ਆਪਣੀ ਖੁਦ ਦੀ ਨਿੱਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲੋ ਬਾਕੀ ਆਪਣਾ ਰਸਤਾ ਖੁਦ ਬਣਾ ਲੈਣਗੇ ।
ਇਸ ਲਈ ਜਿਉਂ ਤੇ ਜਿਉਣ ਦਵੋ । ਸਭ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਹੈ ਮਾਣੋ ਤੇ ਮਾਨਣ ਦਵੋ ।

ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਨੂੰ ਇੱਕੋ pdf ਚ download ਕਰੋ।

ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਨੂੰ ਇੱਕੋ pdf ਚ download ਕਰੋ। ਇਸ pdf ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਹੀ ਪਾਠਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ surprise ਵੀ ਹੈ। ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕੌਣ ਕੌਣ ਇਸ surprise ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਤੇ ਪੜਦਾ ਹੈ

ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਪੂਰਾ ਨਾਵਲ Full Novel Dera Baba Mauji pdf ਤੇ epub ਫਾਰਮੇਟ ਚ download ਕਰੋ .

PDF Punjabi Novel story of a Dera book download for free

EPUB or KINDLE

ਇਸ ਨਾਵਲ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ,ਸਿਆਸਤ , ਧਰਮ ਤੇ ਰੁਮਾਂਸ ਤੇ ਕਾਮ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚਾਰ ਇਥੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਬਿਨਾਂ ਪਛਾਣ ਦੱਸੇ ਵੀ ,…

https://harjotdikalam.wordpress.com/2019/08/23/tuhade-baare/

ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਪੂਰਾ ਨਾਵਲ Full Novel Dera Baba Mauji

ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਮੌਜ਼ੀ ਦੇ ਪੂਰਾ ਨਾਵਲ Full Novel Dera Baba Mauji pdf ਤੇ epub ਫਾਰਮੇਟ ਚ download ਕਰੋ .

PDF Punjabi Novel story of a Dera book download for free

EPUB or KINDLE

ਇਸ ਨਾਵਲ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ ਤੇ ,ਸਿਆਸਤ , ਧਰਮ ਤੇ ਰੁਮਾਂਸ ਤੇ ਕਾਮ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚਾਰ ਇਥੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਬਿਨਾਂ ਪਛਾਣ ਦੱਸੇ ਵੀ ,…

https://harjotdikalam.wordpress.com/2019/08/23/tuhade-baare/