Download ਕਰਨ ਲਈ Click ਕਰੋ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ , ਤੇ ਕਹਾਣੀ ,ਦੋ ਨਿੱਕੇ ਨਾਵਲ ਤੁਸੀਂ ਇਥੋਂ download ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ .

Download

ਜਜਬਾਤਾਂ ਦੇ ਓਹਲੇ ਡਾਉਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ

Download

ਕਵਿਤਾ :ਮੁਹੱਬਤ ਤੇ ਹਵਸ਼ ਵਿਚਲਾ ਫ਼ਰਕ
ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਪੜਿਆ ਹੈ ਕਿ
ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਨੰਗੇ ਹੋਕੇ ਸੌਣਾ ,
ਤੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ,
ਹੋਟਲਾਂ ਮੋਟਰਾਂ ਖੇਤਾਂ ਤੇ
ਚੁਬਾਰਿਆਂ ਚ ਮਿਲਣਾ,
ਮੁਹੱਬਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।
ਪਰ ਸੋਚ ਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖੋ ,
ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ,
ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਨੂੰ , #HarjotDiKalam
ਕਿੰਝ ਹੈ ਮਨਾਉਂਦਾ ,
ਪਿਆਰ ਜਤਾਉਂਦਾ ,
ਅਹਿਸਾਸ ਜਗਾਉਂਦਾ ।
ਉਸਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਬਣਾਉਂਦਾ ।
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ,
ਆਸ਼ਿਕ ਤੁਰਦੇ ਉਸ ਰਸਤੇ ।
ਫਿਰ ਠੰਡੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਗਰਮਾਉਣ ,
ਨਾ ਸੌਂਦੇ ਨਾ ਦਿੰਦੇ ਸੌਣ ,
ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ,
ਜਿਸਮ ਵਿਚੋਂ ਅਹਿਸਾਸ ਲੱਭਦੇ,
ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ
#HarjotDiKalam
ਰਾਤ ਭਰ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕਦੇ ।
ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਮੰਜਿਲ ਦਾ ,
ਧਿਆਨ ਖਾਸ ਨੇ ਰੱਖਦੇ।
ਫਿਰ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ
ਨਹੀਂ ਇਹ ਲਗਦਾ ।
ਐਸੇ ਵੀ ਵਿਆਹੇ ,
ਤੱਕੇ ਤੇ ਸੁਣੇ ਮੈਂ ,
ਇੱਕ ਹਾਕ ਮਾਰਕੇ ।
ਕੋਲ ਅਚਾਨਕ ਬੁਲਾਕੇ।
ਅੱਖੀਆਂ ਨਾਲ ਹੁਕਮ ਵਜਾਕੇ ।
ਅੱਧੇ ਕੁ ਹੀ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਕੇ ,
ਪੰਜਾਂ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ,
ਖੇਡ ਨੂੰ ਖਿਲਾਰ ਕੇ ।
ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ਬਿਨਾਂ ਬੋਲੇ ,
ਬੋਲ ਦੋ ਪਿਆਰ ਦੇ ।
ਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਸੀ ਉਸਦੀ ,
ਨਾ ਸੰਤੁਸਟੀ ਉਸਦੀ,
ਨਾ  ਗੱਲ ਬਾਤ ਕੋਈ।
ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿਹੜੀ ਖੇਡ
ਅਸਲ ਚ ਮੁਹੱਬਤ ਤੇ
ਜਾਂ ਹਵਸ਼ ਹੁੰਦੀ ।
ਸਹਿਮਤੀ ਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ
ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਮੁਹੱਬਤ ਹੈ
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹਵਸ਼ ਹੁੰਦੀ ।
  HarjotDiKalam #punjabiquote #punjabiquotes #punjabishayar #punjabi
    #story #novel #punjabistory #punjabinovel #khani #ਨਾਵਲ #ਕਹਾਣੀ #ਕਵਿਤਾ #ਪੰਜਾਬੀ #ਪੰਜਾਬ
#punjabipoet  #punjabiculture #punjabiliteraturelovers#punjabithings #punjabiliterature#punjabinovels #punjabipoetrylovers#punjabisahit #punjabibooks #punjabiwritings #punjab#punjabivirsa #punjabiweddings
ਹੋਰ ਪੋਸਟਾਂ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਐਡ ਜਾਂ follow ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ।
Harot Di Kalam ਪੇਜ਼ ਨੂੰ ਲਾਇਕ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ।

ਉਹਦੀ ਕ਼ੀ ਕਹਾਣੀ ਸੀ, ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਪਰ ਹਰ ਕੋਈ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਉੱਤੇ ਨੱਕ ਬੁੱਲ੍ਹ ਵੱਟਦਾ ਸੀ। ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕੁਝ ਫੁੱਟਦਾ ਨਾ ਪਰ ਅੱਖੀਆਂ ਚਮਕ ਉੱਠਦੀਆਂ।ਢਲਦੀ ਉਮਰ ਵਾਲੇ ਦੁੱਧ ਤੋਂ ਸ਼ੜ ਕੇ ਲੱਸੀ ਨੂੰ ਫੂਕਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਪੀਣ ਵਾਂਗ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ। ਆਖ਼ਰੀ ਗੱਲ ਇਥੇ ਮੁੱਕਦੀ, ਉਹ ਤਾਂ ‘ਬੰਦੇ-ਖਾਣੀ’ ਹੈ। ਮੈਂ ਪਿੰਡੋਂ ਸੀ ਇਹ ਅੱਲ੍ਹ ਕਈਆਂ ਤੀਵੀਆਂ ਬਾਰੇ ਸੁਣੀ ਸੀ। ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਜਿਹੜੀਆਂ ਸਾਧਾਂ ਦੇ ਤਵੀਤਾਂ ਜਾਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਫਕੀਰਾਂ ਦੇ ਚੌਂਕੀਆਂ ਭਰਕੇ ਹੋਰਾਂ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਵੱਸ ਚ ਕਰਕੇ ਕਮਾਈ ਖਾ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਘਰ ਵੀ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਵੀ। ਬੰਦਿਆ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਚ ਉਹ ਤੀਵੀਂਆਂ ਅਕਸਰ ਹਾੜ੍ਹ ਚ ਕਿਸੇ ਛਰਾਟੇ ਵਰਗੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਜੀਦ ਮੌਕਾ ਲੱਗੇ ਹਰ ਕੋਈ ਗਿੱਲਾ ਹੋ ਆਉਂਦਾ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਘਰਵਾਲੀਆਂ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਤੀਵੀਆਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਜ਼ਹਿਰ ਵਾਂਗੂ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਦੰਦਾਸਾ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਲਾ ਲਿਆ ਹੋਏ। ਘਰ ਚ ਜਿਨ੍ਹੀ ਗਰੀਬੀ ਹੁੰਦੀ ਉਹਨਾਂ ਹੀ ਵੱਧ ਗਿਲਾ ਹੁੰਦਾ। ਪੈਸੇ ਦਾ ਤੇ ਜਿੰਨ੍ਹੀ ਅਮੀਰੀ ਹੁੰਦੀ ਉਹਨਾਂ ਹੀ ਗਿਲਾ ਹੁੰਦਾ ਉਸ ਠੰਢਕ ਦਾ ਜਿਹੜੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਨਾ ਆ ਕੇ ਉਸ ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਈ ਹੁੰਦੀ। ਫਿਰ ਤਾਂ ਜਵਾਬੀ ਟੋਟਕੇ ,ਟੂਣੇ, ਧਾਗੇ ਤਵੀਤ ਚਲਦੇ, ਗੁੱਝੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣਾ ਟਾਕਰਾ ਵੀ। ਫਿਰ ਅਜਿਹੇ ਚ ਉਸ ਤੀਵੀਂ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਢਲ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਉਹਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਆ ਜਾਂਦੀ। ਫ਼ਿਰ ਸਭ ਪਿੰਡ ਓਧਰ ਉਲਟ ਜਾਂਦਾ।
ਪਰ ਰੂਬੀ ਚ ਮੈਨੂੰ ਐਸਾ ਕੁਝ ਨਾ ਦਿਸਦਾ। ਉਹ ਤਾਂ ਭਲੀ ਭਾਂਤੀ ਆਮ ਕੁੜੀਆਂ ਵਰਗੀ ਹੀ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਨਹੀਂ, ਨਹੀਂ ਆਮ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਮ ਵਿੱਚੋ ਖ਼ਾਸ। ਅਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਜਿਹਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਬੁੱਢੀਆਂ ਆਖਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਵੇਖ ਕੇ ਭੁੱਖ ਲਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਾਂ ਰੰਗ ਤਾਂ ਹੱਥ ਲਾਇਆ ਮੈਲਾ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਮਸਤ ਹਿਰਨੀ ਵਾਂਗੂ ਪੈਲਾਂ ਪਾਉਂਦੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਖੂੰਖਾਰ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦਾ ਡਰ ਨਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਜਿਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਦੇਖਣ ਦਾ ਹੀਆ ਸ਼ੇਰ ਵੀ ਨਾ ਕਰਦਾ ਹੋਏ। ਜਿਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜੀਭ ਹੀ ਕੰਬ ਜਾਏ। ਜਿਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਲੱਗੇ ਜਿਵੇੰ ਕੰਨਾਂ ਚ ਮਿਸਰੀ ਘੁਲ ਜਾਏ। ਜਿਸਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਵੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਛਾ ਜਾਏ। ਤੇ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਖੁਸਰ ਫੁਸਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਏ।
ਫੀਮੇਲ ਸਟਾਫ਼ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਇਹੋ ਰਾਏ ਸੀ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਹਿਣ ਦਾ ਢੰਗ ਵੱਖਰਾ ਸੀ, ਉਹ ਆਖਿਆ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ। ਇਹਨੂੰ ਢਲਦੀ ਉਮਰ ਨਾਲ ਜਵਾਨੀ ਚੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੈ, ਇਹਨੂੰ ਕੋਈ ਫਿਕਰ ਫ਼ਾਕਾ ਨਹੀਂ ਮੂੰਹ ਕਿਵੇਂ ਲਾਲੀਆਂ ਛੱਡਦਾ ਏ। ਇਹਨੂੰ ਨਿੱਤ ਸੂਟ ਬਦਲਦੀ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਭੋਰਾ! ਦੋ ਦੋ ਆਦਮੀ ਖਾ ਕੇ।
ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ!!!
ਗੱਲ ਇਥੇ ਹੀ ਮੁੱਕਦੀ, ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ ਉੱਤੇ ਆ ਕੇ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈੰ ਕਾਲਜ਼ ਵਿੱਚ ਪੁਰਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ। ਮੇਰੀ ਇਸ ਗੱਲ ਵਿਚਲੀ ਕਹਾਣੀ ਜਾਨਣ ਲਈ ਮਨ ਚ ਇੱਛਾ ਵਧਦੀ ਗਈ। ਪਰ ਕਹਾਣੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਲੱਤ ਫੜ੍ਹਦਾ ਕੋਈ ਬਾਂਹ। ਉਹਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਕਿਹੋ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਉਹਦੇ ਤੇ ਲੱਗ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਉਹਨੇ ਦੋਸਤੀ ਕੀਤੀ ਉਹ ਜਹਾਨੋਂ ਕੂਚ ਕਰ ਗਿਆ। ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਗੋਲੀ ਨਾਲ ਮਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਤੇ ਉਹਦੀ ਲਾਸ਼ ਪਈ ਤੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਯਾਰ ਨਾਲ ਸੁੱਤੀ ਰਹੀ।
‘ਫਿਰ ਜੇਲ੍ਹ ਕਿਉ ਨਹੀ ਗਈ” ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਨਵਾਂ ਬੰਦਾ ਪੁੱਛਦਾ।
‘ਲੈ ਕਿਤੇ ਤੀਂਵੀ ਕੋਲ ਕੋਈ ਇੱਕ ਚਰਿੱਤਰ ਹੁੰਦਾ, ਅੱਗਿਓਂ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਵੀ ਗੰਢ ਲੈ ਅਗਲੀ ਨੇ।” ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦਾ। ਐਸੀ ਗੱਲ ਦਾ ਕੋਈ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦੇਵੇ ਜਿਸਦੇ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਹੋਏ।
ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਟੀਚਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਹਵਾ ਚ ਆਖ ਦਿੰਦਾ,” ਐਵੇਂ ਦੀ ਤੀਵੀਂ ਲਈ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹਿੱਕ ਤੇ ਗੋਲੀ ਵੀ ਖਾ ਸਕਦਾ”
“ਆਹੋ ਕਹਿੰਦੇ ਜਿਹੜਾ ਦੂਜਾ ਜਵਾਨ ਇਹਨੇ ਮਰਵਾਇਆ ਸੀ ਉਹ ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਦਾ ਸੀ, ਦਸਦੇ ਇਹ ਵੀ ਨੇ ਕਿ ਇਹਦਾ ਦੂਰੋਂ ਨੇੜਿਓਂ ਭਤੀਜਾ ਲਗਦਾ ਸੀ, ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਪੁੱਤ ਸੀ, ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ, ਘਰਵਾਲੀ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਮਹਿੰਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉੱਤਰੀ ਤੇ ਹੁਣ ਮਾਂ ਬਾਪ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਘਸੁੰਨ ਦੇਕੇ ਰੋਂਦੇ ਪਏ ਨੇ,ਨਾਲੇ ਵਿਚਾਰੀ ਉਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਜੂਨੀ ਖਰਾਬ ਕੀਤੀ, ਜਿਹੜੀ ਨਾ ਪੇਕਿਆਂ ਦੀ ਰਹੀ ਨਾ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੀ।”
ਜਵਾਨ ਮੌਤ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਤੇ ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਪੈਂਦੇ ਸਿਆਪੇ ਬਾਰੇ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਸਭ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਹੈ ਹੀ ਜਦੋਂ ਚੂੜੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਚੂੜਾ ਹੀ ਭੰਨਣਾ ਪਿਆ ਹੋਏ।
ਇੱਕ ਐਸਾ ਦੁੱਖ ਜੋ ਤਸਵੱਰ ਕਰ ਸਕਣਾ ਹੀ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਉਹਨੂੰ ਝੱਲਣਾ ਕਿੰਨਾ ਔਖਾ ਹੋਊ ?
ਇੰਝ ਰੂਬੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਨਿੱਤ ਦੀ ਨਿੱਤ ਇੱਕ ਬੁਝਾਰਤ ਬਣਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਸਦੇ ਬਾਰੇ ਜੋ ਸੁਣਦਾ ਨਵਾਂ ਲਗਦਾ। ਜਿਸਦੇ ਬਾਰੇ ਹਰ ਗੱਲ ਇੱਕ ਰਹੱਸ ਵਰਗੀ ਲਗਦੀ। ਜਿਸਦੇ ਬਾਰੇ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਰੂਰ ਕੋਈ ਮੁਸਲਮਾਨੀ ਇਲਮ ਜਾਣਦੀ ਏ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਇੰਝ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ।
ਉਹਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਚਮਕ ਸੀ ਇੱਕ ਖਿੱਚ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਇੱਕ ਤੱਕਣੀ ਨਾਲ ਹਰ ਕੋਈ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਫ਼ੁਰਨ ਲਗਦਾ। ਹਰ ਕਲਾਸ ਦੇ ਸਟੂਡੈਂਟਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਿਆਰੀ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਸਟੂਡੈਂਟਸ ਨੂੰ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਨਵਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪਤਾ ਲਗਦੀਆਂ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਉਹਦੇ ਫੈਨ ਹੋਏ ਹੁੰਦੇ। ਉਹ ਇੱਕ ਹਰਮਨ ਪਿਆਰੀ ਟੀਚਰ ਸੀ। ਪਰ ਬਾਕੀ ਅਧਿਆਪਕ ਸਾਥੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਹੁੰਦੀ। ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਦੋਸਤੀ ਨਹੀਂ। ਕੋਈ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਉਹਦੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਰਾਦਰੀ ਵਿੱਚੋ ਛੇਕ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। ਕਿਸ ਗੱਲੋ ਦੋ ਮੌਤਾਂ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਮੰਨਕੇ ਜੋ ਅਸਲ ਚ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸੋਚਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਇਹ ਕਿਸਦਾ ਕਾਲ ਬਣੇਗੀ।
ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ ਜੋ ਹੋਈ!!
ਪਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਇੱਛਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਕਹਾਣੀ ਜਾਣ ਸਕਾਂ….ਕਿੰਨੀ ਸੱਚਾਈ ਏ ਕਿੰਨੀ ਅਫ਼ਵਾਹ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਮਨ ਚ ਇੱਛਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਕੁਦਰਤ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੌਕੇ ਪੈਦਾ ਕਰ ਹੀ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਲੈਕਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਟਾਈਮ ਸੀ, ਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੀ ਮੇਰੀ ਡਿਊਟੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਕੁਦਰਤੀਂ ਹੀ ਉਹਦੀ ਪੀਆਰਓ ਦੀ ਲੱਗੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਐਪਿਆਰਓ ਦੀ ਇੱਕੋ ਬੂਥ ਤੇ। ਜੋ ਸੀ ਵੀ ਜਿਲ੍ਹੇ ਤੋੰ ਬਾਹਰ। ਨਵਾਂ ਸਾਂ ਤਾਂ ਡਿਊਟੀ ਕਟਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਈ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕੰਮ ਨਾ ਆਈ। ਜਾਣਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਸੀ। ਪਰ ਸਭ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਸਤੋਂ ਬਚਕੇ ਰਹਾਂ।
ਸੁਭਾਵਕ ਦੁਆ ਸਲਾਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਮੌਕਾ ਸੀ ਜਿਥੇ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਲੰਮੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਦਾ ਮੁੱਢ ਬੱਝ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਛੁਪੀ ਤਾਂਘ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਹੇਠਲੀ ਪਰਤ ਤੱਕ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਇੱਕ ਬੁਝਾਰਤ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਬੁੱਝੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਸਕਦਾ। ਦੁਨੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਫੈਲਾਏ ਗਏ ਅਫਵਾਹਾਂ ਦੀ ਧੁੰਦ ਵਿੱਚੋ ਮੈਂ ਅਸਲ ਸੱਚ ਦਾ ਝਲਕਾਰਾ ਵੇਖਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਡਰ ਵੀ ਸੀ, ਆਖਿਰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਸਹਿਮ ਤਾਂ ਚੜ੍ਹ ਹੀ ਜਾਂਦਾ।ਅਸੀਂ ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਵੀ ਮੰਨੀਏ ਕਿ ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਪਰ ਕੋਈ ਫਿਲਮ ਦੇਖਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਇੱਕ ਸਹਿਮ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ। ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਰਾਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਡਿਊਟੀ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਪਹੁੰਚੇ ਸੀ।
ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਗਏ ਸੀ, ਪਰ ਓਥੇ ਤਾਂ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣਾ ਹੀ ਪਿਆ।

ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਗਹਿਰਾ ਝਾਕਕੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਲਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲ਼ੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਬਾਰੇ ਕ਼ੀ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ। ਰੂਬੀ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਜਾਨਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਵੀ ਸੀ। ਇਵੇਂ ਹੀ ਸੋਚਦੇ ਦੇਖਦੇ ਕਈ ਵਾਰ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸੀ । ਉਹਨਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸੈਂਕੜੇ ਸਵਾਲ ਸੀ।
ਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਸੀ ਤੇ ਸਰਪੰਚੀ ਦੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਸਨ,ਬੂਥ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੁਕਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸਭ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੇਖ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆਏ, ਦਿਨ ਭਰ ਦੇ ਥੱਕੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨੇ ਘੇਰਾ ਪਾ ਲ਼ਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ।
ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕਿਧਰੇ ਪਾਸੇ ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਦੋ ਪਾਰਟੀਆਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਲੜ ਪਈਆਂ ਸੀ। ਇਸੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਪੁਲੀਸ ਪਾਰਟੀ ਆਈ ਸੀ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਉਹ ਅਮਲੇ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਕਰਦੇ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਨੂੰ ਆ ਜਗਾਇਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਗਏ ਤਾਂ ਛੱਤ ਉੱਤੇ ਠੰਡੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਰੁਮਕਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਮਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਕੂਲਰ ਛੱਡਕੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਬਿਸਤਰਾ ਵਿਛਾ ਲਈਏ। ਪਰ ਮੱਛਰ ਦੀ ਭਿੰ ਭਿੰ ਵੇਖ ਹੌਂਸਲਾ ਜਿਹਾ ਨਾ ਪਿਆ।
ਵਾਧਰੇ ਉੱਤੇ ਕੂਹਣੀਆਂ ਧਰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਵੱਸੇ ਹੋਏ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਜਗਮਗ ਲਾਈਟਾਂ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਜਗਦੀ ਕੋਈ ਕੋਈ ਲਾਈਟ। ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਵਾਪਿਸ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ।ਜਦੋਂ ਕੰਨੀ ਆਵਾਜ਼ ਪਈ,” ਸਰ ਸੋ ਜਾਓ, ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਜਾਨ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣੀ, ਬੜਾ ਐਬੀ ਪਿੰਡ ਐ, ਕਿਹੜੇ ਵੇਲੇ ਲੜ੍ਹ ਪੈਣ ਤੇ , ਜਾਨ ਸੁੱਕਣੇ ਪਾ ਛੱਡਣ , ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ,”
ਇਹ ਰੂਬੀ ਸੀ, ਉਹਦੇ ਮੂੰਹੋ ਐਨੀਂ ਲੰਮੀ ਖੁਦ ਲਈ ਗੱਲ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੁਣੀ ਸੀ।
‘ਬੱਸ ਸੌਂਦੇ ਹਾਂ, ਇਹ ਮਾਹੌਲ ਜਿਹਾ ਵੇਖਕੇ ਪਿੰਡ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ, ਬੜੇ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਇੰਝ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕੋਈ ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਝਿਲਮਿਲ ਕਰਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੇਖੇ ਹੋਏ” ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਨਿੱਕਲਿਆ।
“ਅੱਛਾ ਤੁਸੀਂ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਹੋ,ਸਰ” ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਅੱਗੇ ਤੋਰਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ।
ਇੰਝ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਤੁਰ ਪਈ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ। ਪਰ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਜੋ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਉਹ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਸੱਚੀ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਹ ਸਵਾਲ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਘ੍ਰਿਣਾ ਭਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਪਰ ਪਲ ਪਲ ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਇਹ ਸਵਾਲ ਰੂਪ ਬਦਲਦਾ ਤੇ ਲਫ਼ਾਜ਼ੀ ਦਰੁਸਤ ਕਰਦਾ। ਪਰ ਅਗਲ਼ੇ ਹੀ ਪਲ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਦੀ ਚੋਣ ਨੂੰ ਦਰੁਸਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਫ਼ਿਰ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋ ਅਖੀਰ ਆ ਹੀ ਗਿਆ,” ਲੋਕੀਂ ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਕ਼ੀ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਪਤੀ ਦਾ ਕਤਲ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਚ ਮੌਜੂਦ ਹੁੰਦੇ ਹੋਇਆ ਸੀ?”
ਅਚਾਨਕ ਆਏ ਇਸ ਸਵਾਲ ਤੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। “ਛੱਡੋ ਸਰ, ਇਹ ਲੰਮੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ, ਕੋਈ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ, ਜੋ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਕਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਹੈ ਉਹਨੂੰ ਬੰਦ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦੇਵੋ.”
“ਜੇ ਸੱਚ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਜਾਏ ਤਾਂ ਲੋਕ ਅਫਵਾਹਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸੱਚ ਮੰਨ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਹੋਣਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਰੇ ਕ਼ੀ ਕ਼ੀ ਬੋਲਿਆ ਜਾਂਦਾ…!”
“ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਜੀਵਨ ਨੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹੋ ਗੱਲ ਸਿਖਾਈ ਸੀ, ਪਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਉਹ ਇਹ ਸਿਖਾ ਕੇ ਖੁਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਜੁਦਾ ਹੋ ਗਿਆ।”ਆਖ਼ਿਰੀ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਉਹ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਰੁਹਾਂਸੀ ਹੋ ਗਈ।
“ਜੀਵਨ ਕੌਣ ਸੀ ?”
“ਜੀਵਨ, ਉਹੀ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਲਈ ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ , ਮੇਰੀ ਖਿੱਚ ਹੀ ਕਾਲ ਦਾ ਬੁਲਾਵਾ ਬਣਕੇ ਟੱਕਰੀ, ਦੀਵਾਲੀ ਤੋਂ ਅਗਲ਼ੇ ਦਿਨ ਦੀ ਉਹ ਕਹਿਰ ਭਰੀ ਠੰਡੀ ਠਾਰ ਰਾਤ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦੀ।”ਉਹ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਰੋ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਧਰਕੇ ਢਾਰਸ ਦੇਣ  ਤੋਂ ਬਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਸ਼ੁਰੂ ਕਿਵੇਂ ਹੋਇਆ,ਸ਼ਕਲੋਂ ਭੋਲੀ ਭਾਲੀ ,ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਿਲ ਚ ਵੱਸ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਲਈ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਇਲਜ਼ਾਮਪ੍ਰਸਤੀ ਤੇ ਇਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਦੁੱਖ ਉਹ ਵੀ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਸੱਚ ਕਹਾਂ ਮੇਰੇ ਪੱਲੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੈ ਰਿਹਾ”
“ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੀ ਦੁਖੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਜਾਣਕੇ ਕ਼ੀ ਕਰੋਗੇ”
“ਮੈਂ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ,ਮੈੰ ਸਿਰਫ ਇਹ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਆਖਿਰ ਇਸ ਅਫਵਾਹਾਂ ਦੀ ਧੁੰਦ ਦੀ ਚਾਦਰ ਪਿੱਛੇ ਕਿਹੜੀ ਸਚਾਈ ਹੈ। ਤੇ ਕਿੰਨੀਂ ਸੱਚਾਈ ਹੈ।”
ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਤੇ ਕਿੰਨੀਂ ਕੁ ਯਕੀਨ ਹੋਇਆ ਪਰ ਉਹ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਣ ਲਈ ਸ਼ਾਇਦ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਜੋ ਕੁਝ ਉਸਤੋਂ ਸੁਣਿਆ ਤੇ ਸਮਝਿਆ ਉਸਦੀ ਕਹਾਣੀ ਅਗਲ਼ੇ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਜਿਸਦੀ ਮੁੱਖ ਪਾਤਰ ਹੀ ਰੂਬੀ ਹੈ। ਹਾਂ ਕਹਾਣੀ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਦਿਲ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਖੁਲ੍ਹਾ ਰੱਖਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦੀ ਯਥਾਰਥਕ ਸੱਚਾਈ ਦਿਲੋ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਛਾਲੇ ਪਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਜੀਵਨ ਕਲਾਸ ਪੂਰੀ ਕਰਕੇ ਹੀ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਆਖਿਆ,”ਪੁੱਤ, ਰੂਬੀ ਆਈ, ਜਾ ਮਿਲ ਲੈ”।
ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਚਮਕ ਆਈ ਤੇ ਅਗਲ਼ੇ ਹੀ ਪਲ ਉੱਤਰ ਵੀ ਗਈ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹੀ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਏ। ਉਹਦੇ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹ ਉਦਾਸ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਵੇੰ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋ ਉਸਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰਾ ਖਿਡੌਣਾ ਛੁੱਟ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਕੁਝ ਐਸਾ ਹੀ ਲਾਡ ਪਿਆਰ ਸੀ ਉਸਦਾ ਰੂਬੀ ਨਾਲ, ਤੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਉਸ ਨਾਲ। ਪਰ ਇਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੀ। ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਜੁਆਨੀ ਫੁੱਟਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਬਚਪਨੇ ਜਿਹੇ ਵਾਲੀ ਭੋਲੇਪਣ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਾਲੀ ਗੱਲਾਂ ਮੁੱਕ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਹਾਲੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਰੀ ਵਾਂਗ ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਸਭ ਚੈਨ ਉਡਾ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਹੁੰਦਾ ਇੰਝ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਤੱਕ ਰੂਬੀ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਉਹਦਾ ਹਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕੋਈ ਐਨਾ ਨਿਰਮੋਹਾ ਭਲਾ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੈ ?
ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਿਆ। ਅਗਲ਼ੇ ਹੀ ਪਲ ਉਹ ਸੰਭਲਿਆ। ਮੰਮੀ ਰਸੋਈ ਚ ਗਈ। ਤਾਂ ਉਹ ਖਿੜਕੀ ਉਹਲੀਓ ਅੰਦਰ ਵੱਲ ਝਾਕਿਆ।ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਗਠੜੀ ਵਾਂਗ ਕੱਠੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਮੂਰਤ ਉਹਨੂੰ ਦਿਸੀ। ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਖ ਸਕਦਾ ਕਿ ਇਹ ਉਹੀ ਰੂਬੀ ਹੈ। ਜਿਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਹਾਸਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।ਜੋ ਕਿਸੇ ਹਿਰਨੀ ਵਾਂਗ ਖੁਲ੍ਹੇ ਮੈਦਾਨ ਚ ਉੱਡਦੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ, ਜਿਸਦੇ ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਬੱਦਲ ਮੀਂਹ ਵਰਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬੱਦਲ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਆਖ਼ਿਰੀ ਵਾਰ ਟਕਰਾ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਜਿਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਸ਼ਰਾਰਤ , ਪਲਕਾਂ ਤੇ ਨਜ਼ਾਕਤ , ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਲਾਲੀ ਦਿਸਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਤੁਰਦਿਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਹਰ ਕੋਈ ਠਹਿਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੀਆਂ ਸੁਰਖ ਅੱਖੀਆਂ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਮਜਾਲ਼ ਏ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਬੋਲ ਵੀ ਨਿੱਕਲ ਸਕੇ।
ਉਹੀ ਰੂਬੀ ਅੱਜ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੀ ਗਠੜੀ ਵਾਂਗ ਕੱਠੀ ਹੋਈ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਮਨ ਵੀ ਠਿਠਕ ਗਿਆ। ਉਹ ਸਲਾਮ ਕਹਿਣ ਗਿਆ ਨਾ ਗਿਆ।
ਸਿੱਧਾ ਰਸੋਈ ਚ ਗਿਆ, ” ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਇਹ ਤਾਂ ਜਮਾਂ ਹੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਿਹੇ ਹੋ ਗਏ।” ਉਹਨੇ ਮੰਮੀ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਕਸਰ ਹੋਗੀ,ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਕੁੱਟਦਾ, ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਇਹਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਨੁਕਸ, ਆਪ ਇਹ ਕੁਝ ਦੱਸਦੀ ਨਹੀਂ, ਬੱਸ ਅੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਗ਼ਮ ਖਾਈ ਜਾਂਦਾ, ਕਰਮਜਲੀ ਨੂੰ”।
“ਕਸਰ ਕਸੁਰ ਨੂੰ ਕੌਣ ਮੰਨਦਾ ਮੰਮੀ ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਅਨਪੜ੍ਹ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋ” ਜੀਵਨ ਬੋਲਿਆ।
“ਜਿਸ ਨਾਲ ਬੀਤਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਮੰਨਦਾ ਭਾਈ, ਦੇਖ ਇਹ ਉਹੀ ਰੂਬੀ ਜਿਸਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਚਾਅ ਮੁੱਕਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ‘ਗੋਦ ਚ ਡਿੱਗੀ’ ਹੋਈ ਧੀ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ ਕੋਈ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡੀ, ਸਭ ਚਾਅ ਪੂਰੇ ਕੀਤੇ,ਐਡਾ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਮਾਅਰਕੇ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੁੱਤਿਆਂ ਤੱਕ ਨੂੰ ਰਝਾ ਤਾ ਵਿਚਾਰਿਆ ਨੇ, ਪਰ ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕਾ! ਤੇਰੀ ਰਜ਼ਾ ਵੀ ਕੌਣ ਜਾਣੈ , ਆਹ ਬੈਠੀ ਏ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਮੁੱਠ ਬਣੀ,ਨਾ ਕੁਝ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਨਾ ਬੋਲਦੀ ਐ, ਬਹੁਤਾ ਪੁੱਛੋਂ ਰੋਣ ਬਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਸੀਨੋ ਪਸੀਨੀ ਉੱਠ ਬਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਇਹਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੇ ਹੱਥ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਗੇ, ਡਾਕਟਰ ਕਹਿੰਦਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਮਾਹੌਲ ਬਦਲ ਦੇਵੋ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਮਾਹੌਲ ਚ ਰਹੂ ਖ਼ਬਰੇ ਦਵਾਈ ਕੰਮ ਕਰਜੇ, ਨਾਲੇ ਇਥੇ ਪੀਰ ਦੇ ਪੰਜ ਚੌਂਕੀਆਂ ਭਰਵਾ ਦਿਆਂਗੇ, ਕੀ ਪਤਾ ਕਿੱਥੋਂ ..ਰਾਮ ਆਜੇ….।
ਜੀਵਨ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ। ਅੱਧੀਆ ਗੱਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਬਕਵਾਸ ਲੱਗੀਆਂ ਅੱਧੀਆ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਤੇ। ਉਹ ਖੁਦ ਨਾਨ ਮੈਡੀਕਲ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਆਰਮੀ ਦੇ ਟੈਸਟ ਲਈ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਚੌਂਕੀਆਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਬਕਵਾਸ ਲੱਗੀ।
ਪਰ ਜੋ ਰੂਬੀ ਦਾ ਹਾਲ ਸੀ ਉਹ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਚੁਭ ਗਿਆ ਸੀ।  ਇੱਕ ਹੱਸਦੇ ਰਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲਣਾ ਉਹ ਵੀ ਇਸ ਹਾਲਾਤ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲੇ ਲਈ ਕਿੰਨਾ ਭੈੜਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਉਹੀ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਜਿਸ ਨਾਲ ਬੀਤੀ ਹੋਏ। ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬੀਤ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਅੱਧੀ ਕੁ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਕਿ ਕਿਉਂ ਸਾਲ ਤੱਕ ਰੂਬੀ ਨੇ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਨਹੀਂ ਘੱਲਿਆ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਆਖਦੀ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਬਾਰਵੀਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਕਰ ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਸੱਦੁਗੀ, ਫਿਰ ਆਪਾਂ ਰੱਜ ਕੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਘੁੰਮਾਂਗੇ ਕੱਠੇ।
ਉਹਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ।ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਭਾਵੇਂ ਜੋ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੋਸਤਾਂ ਵਾਂਗ ਰਹੇ, ਉਮਰ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣਿਆਂ ਵਾਂਗ ਮਿਲਦੇ। ਐਸਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਭੋਰਾ ਭਰ ਵੀ ਮੈਲ ਦਾ ਅੰਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬੱਸ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਖਿਆਲ ਹੀ ਸਨ। ਅੱਖਾਂ ਚ ਜੋ ਭਾਵਨਾ ਸੀ ਉਹੀ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਐਨੇ ਸਾਲ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਦੀ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਛੋਟੀ ਸੀ ਸਿਰਫ ਉਹਨੂੰ ਪਿਛਲੇ ਡੇਢ ਦੋ ਸਾਲ ਤੋਂ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਔਰਤ ਮਰਦ ਦੀ ਖਿੱਚ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵੀ ਬਿੰਦੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਦੋਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਵਿਆਹੀ ਗਈ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਉਹਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ।
ਮੰਮੀ ਉਹਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗਈ। ਉਹ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਕਮਰੇ ਚ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਬੜੇ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਤਰੀਕੇ ਸਾਸਰੀ ਕਾਲ ਬੁਲਾਈ। ਜਿਵੇੰ ਅਣਜਾਣ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹਿਆ। ਜੀਵਨ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਝੁਕਿਆ।
ਰੂਬੀ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਗੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਦਾੜੀ ਫੁੱਟਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਮੁੱਛਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸ਼ੇਪ ਬਣੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਲ ਭਰ ਵਿੱਚ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਬਦਲ ਲਿਆ।
“ਜੀਵਨ ਜੁਆਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੁੱਖ ਨਾਲ , ਹੁਣ ਕਾਲਾ ਟਿੱਕਾ ਲਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਕਰੋ, ਅੰਟੀ।” ਰੂਬੀ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਅੰਟੀ ਹੀ ਆਖਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਉਹਦੇ ਬੋਲ ਤੇ ਲਹਿਜਾ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਕੋਈ ਸੱਠ ਸਾਲ ਦੇ ਬੋਬੋ ਕੋਈ ਸਮਝੌਤੀ ਦਿੰਦੀ ਹੋਵੇ।
ਜੀਵਨ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾਉਣੀ ਹੀ ਭੂੱਲ ਗਿਆ। 25 ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੇ ਇਹ ਹਾਲ , ਉਹਦਾ ਸਾਰਾ ਦਿਲ ਹੀ ਜਿਵੇੰ ਪਸੀਜ਼ ਹੋ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਗੱਲਾਂ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹੀ। ਅਨਮਣੇ ਮਨ ਨਾਲ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਵੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ। ਕੋਈ ਗੱਲ ਸਿਰੇ ਨਾ ਲਗਦੀ ਵੇਖ ਉਹ ਕਮਰਿਓ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ , ਇਹ ਬਹਾਨਾ ਕਰਕੇ ਕਿ ਉਹਨੇ ਹੁਣ ਪੜ੍ਹਨਾ ਫਿਰ ਸ਼ਾਮੀ ਗਰਾਉਂਡ ਵੀ ਜਾਣਾ।
ਕਮਰੇ ਚ ਆਇਆ ਤਾਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇੰ ਅੱਖਾਂ ਓਹਲੇ ਹਨੇਰਾ ਆ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲਾਅ ਆਉਂਦਾ ਇਹ ਉਹਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉੱਤੋ ਥੱਲੇ ਹੋ ਜਾਏ ਸਭ ਇਹ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਅੱਖੀਂ ਤੱਕਿਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਬਾਰੇ ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਤੇ ਕਰਮਜਲੀ ਵਰਗੇ ਉਹਦੇ ਕਰਮ ਉਹਦੇ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ।
ਇੱਕ ਫਿਲਮ ਕਹਾਣੀ ਵਾਂਗ,ਰੂਬੀ , ਇੱਕ ਐਸੀ ਕੁੜੀ ਜਿਸਦਾ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਦੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਏ ਤੇ ਜਿਸਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਹਾਸਿਆਂ ਨਾਲ ਉਹ ਜ਼ਖਮ ਭਰੇ ਸੀ। ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹਦੇ ਹਾਸੇ ਹੁਣ ਹਾਰ ਗਏ ਸੀ…

ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਰੂਬੀ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਬਾਰੇ ਸੁਣੀਆਂ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਯਾਦ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਅਜੇ ਸੋਝੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਜਦੋਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕਹਿਰ ਵਾਪਰਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਮਸੀਂ ਅਜੇ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਦੀ ਬੱਚੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਧੁੰਦ ਦੀ ਇੱਕ ਰਾਤ ਇੱਕ ਵਿਆਹ ਸਮਾਗਮ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਪਰਤਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਕਾਰ ਰੇਲਵੇ ਦੇ ਇੱਕ ਖੁਲ੍ਹੇ ਫਾਟਕ ਤੇ ਮਾਲ ਗੱਡੀ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਗਈ।
ਕਾਰ ਕਈ ਮੀਲ ਤੱਕ ਗੱਡੀ ਦੇ ਨਾਲ ਘਿਸੜਦੀ ਗਈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਬ੍ਰੇਕ ਵੱਜੇ ਉਦੋਂ ਤਾਂਈ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਹਾਦਸੇ ਚ ਉਹਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦਾਦਾ ਦਾਦੀ ਤੇ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਸਦਾ ਲਈ ਹੀ ਸੌਂ ਗਿਆ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿੰਝ ਕਚੂਮਰ ਹੋਈ ਕਾਰ ਵਿੱਚੋ ਬਿਨਾਂ ਇੱਕ ਝਰੀਟ ਦੇ ਬਚ ਗਈ ਜਾਂ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਰਾਂਹੀ ਬਾਹਰ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਬਚ ਗਈ ਇਸ ਹਾਦਸੇ ਵਿੱਚੋ।
ਜਿਸ ਘਰ ਉਹ ਪਲੀ ਵੜੀ ਉਹ ਉਹਦੇ ਪਾਪਾ ਦੇ ਦੋਸਤ ਦਾ ਘਰ ਸੀ। ਉਸ ਘਰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੋ ਲੜਕੇ ਹੀ ਸੀ।ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਉਹੜੀ ਗੋਦ ਹੀ ਸੀ ਉਦੋਂ। ਸ਼ਹਿਰੀ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਾਵਾਂ ਵਰਗਾ ਪਿਆਰ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਸਮਝ ਕੇ ਜਦੋਂ ਸਭ ਤਾਏ ਚਾਚੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਗਏ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ‘ਪ੍ਰਭ ਆਸਰੇ’ ਅਨਾਥ ਆਸ਼ਰਮ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਕੀਤੀ। ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਉਹਦੀ ਪਤਨੀ ਕਰਮਜੀਤ ਕੌਰ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਪਟਿਆਲੇ ਬਿਜਲੀ ਮਹਿਕਮੇ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਪਿੱਛੋਂ ਵੀ ਪਿੰਡੋਂ ਸਨ ਕੁਝ ਜ਼ਮੀਨ ਵੀ ਹਿੱਸੇ ਆਉਂਦੀ ਸੀ । ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਕ਼ੀ ਪੂਰੇ ਸਰਦੇ ਪੁੱਜਦੇ ਸਰਦਾਰ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੂੰਹ ਵੱਟੀ ਬੈਠੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਅੱਗੇ ਨਾ ਆਏ। ਤਾਂ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਯਾਰੀ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹੋਏ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਵਾ ਕੇ ਗੋਦ ਲੈ ਲਿਆ। ਪੂਰੀ ਕਾਗਜ਼ੀ ਕਾਰਵਾਈ ਹੋਈ।
ਰੂਬੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਦਾ ਕੋਈ ਵੰਡ ਵੰਡਈਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ।ਇਹਦੀ ਕੋਈ ਸੰਭਾਵਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਹਿੱਸਾ ਮਿਲੇਗਾ ਵੀ। ਸਭ ਦਾ ਇਹੋ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇਣ ਦਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਰਿਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਪਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਿਖਾਈ ਤੇ ਵਿਆਹ ਚ ਸਰਦੀ ਪੁੱਜਦੀ ਮਦਦ ਜਰੂਰ ਕਰਾਂਗੇ ਜਿਵੇੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਕਰਾਂਗੇ ਸਭ ਉਵੇਂ ਇਹਦਾ ਕਰ ਦਿਆਂਗੇ।
ਉਂਝ ਵੀ ਪੈਸੇ ਦਾ ਲਾਲਚ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਅੰਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੰਦਾ। ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਸ਼ਰੀਕ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਦਿਸਦੀ ਉਦਾਸੀ ਇੰਝ ਜਾਪਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕਿਉਂ ਬਚ ਗਈ। ਜੇ ਉਹ ਰੱਖਦੇ ਵੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰਭ ਆਸਰੇ ਭੇਜਦੇ ਓਥੇ ਵੀ ਮਰਵਾ ਹੀ ਦਿੰਦੇ। ਆਖਦੇ ਮਾਂ ਬਾਹਰੇ ਬੱਚੇ ਕਿਥੇ ਪਲਦੇ ਹੁੰਦੇ।
ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਦੀ ਬੱਚੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਰਮਜੀਤ ਕੌਰ ਕੋਲ ਰਹੀ ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੂਬੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਭਰਾ ਸਤਵੰਤ ਨੇ ਕੱਠਿਆਂ ਨੇ ਹੀ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਿਆ। ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਖੁਦ ਰੱਬ ਦਾ ਭਾਣਾ ਮੰਨਣ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਸੀ। ਜੋ ਕੁਝ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲੇ ਭੇਜਦੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਟਾਲੇ ਵੱਟਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਮਗਰੋਂ ਤਾਂ ਉਹ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਏ ਕਿ ਰੂਬੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੁਝ ਲਗਦੀ ਹੈ।
ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹੀ ਧੀ ਵਾਂਗੂ ਪਾਲਿਆ। ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਜੁਆਨ ਹੋਣ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਰੂਬੀ ਇਸ ਘਰ ਦਾ ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕੰਨੀ ਪੈਣ ਦਿੱਤੀ।
ਤਿੰਨਾਂ ਹੀ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਮੋਹ ਵੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਅੱਗੇ ਇਹ ਭੇਦ ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ । ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹਦੇ ਚਾਚੇ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ।
ਇਸ ਦਾ ਇੱਕ ਕਾਰਨ ਸੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਅਸਰ ਡੈਡੀ ਵੱਲੋਂ ਲਈ ਇੱਕ ਬੀਮਾ ਪਾਲਸੀ ਸੀ ਜੋ ਉਸਨੇ ਊਹਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਹੀ ਖਰੀਦੀ ਸੀ। ਤੇ ਜਿਸ ਚ ਨਾਮਿਨੀ ਉਹੀ ਸੀ। ਦੂਸਰਾ ਸੀ ਦਾਦੇ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿੱਚ ਕਾਨੂੰਨ ਮੁਤਾਬਿਕ ਉਸਦਾ ਹਿੱਸਾ ਵੀ ਬਣਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਚਾਚਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਣ ਤੇ ‘ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ‘ ਲਈ ਵੀ ਉਹਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ।
ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੋ ਉਹ ਰਿਸ਼ਤੇ ਜੀਅ ਰਹੀ ਹੈ ਉਹ ਖੂਨ ਦੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਦੋਸਤੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਖ਼ਾਤਿਰ ਨਿਭਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਖੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਦੇ ਪੁੱਤ ਬਣਕੇ ਉਹਨੂੰ ਕਦੋੰ ਦਾ ਤਿਆਗ ਚੁੱਕੇ ਸਨ। ਹੁਣ ਵੀ 18 ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਕੋਈ ਚਾਚੇ ਤਾਏ ਵੀ ਹਨ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਕਿ ਜਗਜੀਤ ਤੇ ਕਰਮਜੀਤ ਉਹਦੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਨਹੀਂ ਹਨ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸਤਵੰਤ ਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਉਹਦੇ ਸਕੇ ਭਰਾ !! ਕਿੰਨੇ ਵੱਡੇ ਝੂਠ ਵਿੱਚ ਜਿਉਂ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ। ਜਿਵੇੰ ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ਉਹਨੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਭ ਕੀਤਾ। ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਦੀ ਐੱਫ ਡੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਤੇ ਪਾਲਿਸੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਕਰਵਾ ਕੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਇਦਾਦ ਆਦਿ ਉੱਤੇ ਪੂਰਾ ਦਾਅਵਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।
ਰੂਬੀ ਤਾਂ ਇਹ ਪੈਸੇ ਵੀ  ਮਨਹੂਸ ਸਮਝਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਪਰ ਇਸ ਅਚਾਨਕ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਸੱਚਾਈ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਹੀ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ,ਉਹਦੀਆਂ ਜਿੱਦਾਂ, ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਦਲ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਭਾਵੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਉਹਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਮੋਹ ਭੋਰਾ ਵੀ ਨਾ ਬਦਲਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਬਹੁਤ ਬਦਲ ਗਈ।ਇੱਕ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰ ਗਿਆ। ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਸੇਵਾ ਭਾਵਨਾ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰ ਗਈ। ਕਈ ਰਾਤਾਂ ਰੋ ਕੇ ਤੇ ਕਈ ਦਿਨ ਕੱਲਿਆਂ ਕੱਟਕੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਬਦਲ ਲਿਆ। ਹੁਣ ਉਹ ਕਦੇ ਜਿੱਦ ਨਾ ਕਰਦੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਜਾਂ ਭਾਈਆਂ ਨਾਲ ਮਸਤੀ ਕਰਦੀਂ ਹੋਈ ਖਾਣਾ ਚਾਹ ਨਾ ਮੰਗਦੀ ਸਗੋਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਹਰ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਂਦੀ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਉਹ ਸਭ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੀ।
ਸਾਰੇ ਉਸਦੇ ਇਸ ਬਦਲੇ ਰੂਪ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਾ ਕਰਦੇ। ਵਾਰ ਵਾਰ ਟੋਕਦੇ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਝ ਸੇਵਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਕੀਤੇ ਇਸ ਅਹਿਸਾਨ ਦਾ ਬਦਲਾ ਉਤਾਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਭਰ ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਨੌਕਰਾਣੀ ਬਣਕੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰੇਗੀ ਤਾਂ ਵੀ ਉਹ ਕਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਉਤਾਰ ਪਾਏਗੀ।ਆਦਰਸ਼ਵਾਦ ਦੇ ਬੋਝ ਥੱਲੇ ਦੱਬਕੇ ਮਨ ਅਕਸਰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੀ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਟੋਕਣ ਤੇ ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਬਚਨ ਲ਼ਿਆ ਸੀ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਤੋਂ ਕਿ ਉਹ ਜਿੰਨਾ ਤੀਕ ਇਸ ਘਰ ਚ ਰਹੇਗੀ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਰੋਕਣਗੇ।
ਤੇ ਉਹ ਇਸੇ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਅਗਲ਼ੇ ਵਰ੍ਹੇ ਗੁਜ਼ਾਰਦੀ ਗਈ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਸੁਪਨੇ ਵੀ ਇਸ ਅਹਿਸਾਨ ਦੇ ਬਦਲੇ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤੇ। ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਚਾਅ ਝੱਖੜ ਮੀਂਹ ਨਾਲ ਝੰਬੀ ਘੁੱਗੀ ਵਾਂਗ ਖੰਬਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੁਕੋ ਲੈ ਸੀ।

ਉਹ ਸਕੂਲ ਪੜ੍ਹੀ ,ਕਾਲਜ਼ ਪੜ੍ਹੀ ਹਰ ਪਲ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਿਆਂ ਚਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਹੀ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਹ ਤੁਰਦੀ ਫ਼ਿਰਦੀ ਰਹੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਜਮਾਤਣਾਂ ਘੁੰਮਣ ਜਾਂਦੀਆਂ, ਸਿਨੇਮਾ ਜਾਂਦੀਆਂ, ਪਾਰਲਰ ਜਾਂਦੀਆਂ, ਨਾਈਟ ਆਊਟ ਕਰਦੀਆਂ ਪਰ ਉਹ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰਦੀ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਘਰੋਂ ਕਾਲਜ਼ ਤੇ ਕਾਲਜ਼ ਤੋਂ ਘਰ ਹੀ ਰਾਹ ਹੁੰਦਾ। ਤੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਵੀ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਚੈਨ ਨਾਲ ਨਾ ਬੈਠਦੀ। ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਰਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਪਰੋਪੋਜ਼ਲ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਸੀ। ਕਿੰਨਿਆ ਨੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕੀਤੇ। ਇਧਰੋਂ ਓਧਰੋਂ ਸੁਨੇਹੇ। ਪਰ ਉਹਨੇ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਅੱਖ ਪੱਟ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ।ਬੱਸ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਹੀ ਵਿਚਾਰ ਬਿਠਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਏ ਜਾਏ ਇਸ ਖਾਨਦਾਨ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਵੀ ਕਰੇ, ਕੋਈ ਗੱਲ ਵੀ ਆਖੇ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਇਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੌਕਾ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਵੇ।
ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਜੀਵਨ ਤੇ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਬੋਲਚਾਲ ਸੀ। ਜਗਜੀਤ ਦੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਾਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕੋ ਨੌਕਰੀ ਚ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਸੀ। ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਜੀਵਨ ਦਾ ਡੈਡੀ ਜਗਜੀਤ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਅੰਕਲ ਆਖਦਾ ਸੀ ਭਾਵੇਂ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਾਲ ਦਾ ਹੀ ਫ਼ਰਕ ਸੀ। ਫਿਰ ਇਹ ਪਛਾਣ ਪਰਿਵਾਰਕ ਦੋਸਤੀ ਵਿਚ ਬਦਲ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਘਰ ਕੋਈ ਵੀ ਫੰਕਸ਼ਨ ਜਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਘਰ ਕੋਈ ਵੀ ਫੰਕਸ਼ਨ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ।
ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਖੁਦ ਪਿੰਡ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਹਫ਼ਤੇ ਮਗਰੋਂ ,ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਘਰ ਜਰੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦਾ ਤਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਦਿਲ ਹੀ ਬਹੁਤ ਲਗਦਾ ਸੀ।  ਉਮਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਖੂਬ ਖੇਡਦੇ। ਰੂਬੀ ਦਾ ਜਿਵੇੰ ਦਿਲ ਹੀ ਪਰਚ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਉਦੋਂ ਕਾਲਜ਼ ਤੋਂ ਵਿਹਲੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਠਵੀਂ ਕੀਤੀ ਫਿਰ ਦਸਵੀਂ। ਪੇਪਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੀ ਸੀ।
ਬਾਕੀ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਜੋ ਉਹਦਾ ਹਾਸਾ ਮਜ਼ਾਕ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਸਭ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਹੀ ਪੂਰਾ ਹੁੰਦਾ। ਦੋਂਵੇਂ ਖੂਬ ਹੱਸਦੇ ।ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ।ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਇਹ ਸਹਿਜ ਪਿਆਰ ਸੀ ਜੋ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਮਿਲਿਆ ਉਹ ਅੱਗਿਓਂ ਉਹ ਵੰਡ ਰਹੀ ਸੀ।
ਪਰ ਜੀਵਨ ਲਈ ਇਹ ਸਭ ਸਹਿਜ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸਦੀ ਖਿੱਚ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਮਨ ਕਿਉਂ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ ਰਹਿੰਦਾ। ਕਿਉਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠਣਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨਾ ਇਹ ਸਭ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਇਹ ਖਿੱਚ ਕ਼ੀ ਸਮਾਜ ਸਾਹਮਣੇ ਜੋ ਰਿਸ਼ਤਾ ਉਸਤੋਂ ਉਲਟ ਹੈ।
ਜੋ ਵੀ ਸੀ ਉਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ ਜਾਂ ਸਮਝਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਉਹਦੇ ਘਰ ਆਉਣ ਵੇਲੇ ਰੂਬੀ ਉਦਾਸ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹਦੇ ਹਾਸੇ ਗਾਇਬ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਉਸਦੇ ਓਥੇ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਉਹ ਚਹਿਕਣ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਜਿੱਦਾਂ ਇੱਕ ਜੁਆਨ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਚਹਿਕਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਉਹ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਓਥੇ ਰਹਿ ਕੇ ਆਉਂਦਾ। ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਵੀ ਕਦੇ ਨਾ ਰੋਕਿਆ। ਜੇਕਰ ਇਸ ਨਾਲ ਹੀ ਰੂਬੀ ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਭੋਰਾ ਮੈਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਭ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮਾਹੌਲ ਵਰਗਾ ਹੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਾਲਜ਼ ਮਗਰੋਂ ਬੀਐੱਡ ਵੀ ਕਰ ਲਈ ਤੇ ਅੱਗਿਓਂ ਨਾ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਤੇ ਨਾ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਸੋਚਿਆ ਤਾਂ ਗੱਲ ਇਹੋ ਆਈ ਕਿ ਹੁਣ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਏ। ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਕਿਸੇ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਬਥੇਰਾ ਕਿਹਾ। ਪਰ ਉਹ ਜੋ ਸੀ ਉਸਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸੀ । ਉਹ ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਭਾਵਨਾ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਸੀ।
ਫਿਰ ਹੁਣ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਆਈ ਤਾਂ ਦੋਂਵੇਂ ਤੀਵੀਂ ਮਾਲਿਕ ਨੇ ਉਸਦੀ ਰਜ਼ਾ ਪੁੱਛੀ, ਇਹ ਵੀ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਪਸੰਦ ਹੋਏ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦੇਵੇ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੇ ਤਾਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਹੀ ਕੱਢੀ ਸੀ। ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਬੀਐਫ਼ ਛੱਡੋ ਦੋਸਤ ਛੱਡੋ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਵਾਲਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਿਥੇ ਕਹਿਣਗੇ ਜਿਵੇੰ ਕਹਿਣਗੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਏਗੀ।
ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਧੀ ਦੇ ਪੂਰੇ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਉਣ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹਨੇ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਨਾ ਪ੍ਸੰਦ ਦੱਸਣ ਲਈ ਵੀ ਉਹ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਧਰਮੀ ਮਾਂ ਪਿਉ ਤੇ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਹੁਣ ਤਾਂਈ ਉਹਨੂੰ ਕਦੇ ਵਾਅ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓਂ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਕਰਨਗੇ। ਸੋ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਜਿਹਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਸੀ।
ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਕਈ ਮੁੰਡੇ ਦੇਖੇ ਪਰਖੇ, ਫਿਰ ਛੱਡੇ ਵੀ ਉਹਨੇ ਪੂਰੀ ਵਾਹ ਇਹੋ ਲਗਾਈ ਕਿ ਕੋਈ ਲਾਲਚੀ ਨਸ਼ੇੜੀ ਮੁੰਡਾ ਨਾ ਟੱਕਰੇ, ਕੁੜੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਸੋਹਣਾ ਸੁਨੱਖਾ ਹੋਏ , ਪੜ੍ਹਿਆ ਲਿਖਿਆ ਹੋਏ , ਜੇ ਨੌਕਰੀ ਨਾ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਖੁਦ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕਮਾਉਂਦਾ ਹੋਏ।
ਕਾਫ਼ੀ ਭੱਜ ਦੌਡ਼ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਅਖੀਰ ਰਾਜਪੁਰੇ ਦੇ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਜਾ ਟਿਕੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਓਥੋਂ ਦਾ ਪੱਕਾ ਹੀ ਵਸਨੀਕ ਸੀ।ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹਾਈਵੇ ਦੇ ਥੱਲੇ ਆ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਰਾਤੋਂ ਰਾਤ ਅਮੀਰ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਪੈਸਾ ਤਾਂ ਹੈ ਹੀ ਸੀ ਉੱਪਰੋ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਨੌਕਰੀ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਪ ਉਹ ਰਾਜਪੁਰੇ ਰਹਿਦੇ ਸੀ ਮੁੰਡਾ ਮੋਹਾਲੀ ਹੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਵਿੱਚ ਸੀ।
ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਸੀ, ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਦੇਖ ਪਰਖ ਲ਼ਿਆ ਸੀ, ਨੌਕਰੀ ਵੱਲੀਓਂ ਵੀ ਤਸੱਲੀ ਸੀ। ਅਖੀਰ ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਫੋਟੋ ਵਿਖਾਈ ਤੇ ਉਹਨੇ ਵੀ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।ਮੁੰਡਾ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਜਚ ਗਿਆ ਸੀ ਇੰਝ ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਉਦੋਂ ਗਿਆਰਵੀਂ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਹੀ ਹਟਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਿਆਹ ਤੇ ਗਏ ਸੀ। ਹਾਸੇ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿੱਚ ਗੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆ ਸੀ ਕਿ ਚਲੋ ਇਹਨੂੰ ਵੀ ਆਪਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਨਾਲ ਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਹੀ ਭੇਜ ਦੇਣਾ। ਉਹਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦਾ ਤਾਂ ਚਾਅ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਦਿਲ ਚ ਖਲਾਅ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਹ ਖਲਾਅ ਹੈ ਕਿਉਂ ਤੇ ਕਿਥੋਂ ਬਣਿਆ। ਇਸ ਲਈ ਵਿਆਹ ਤੇ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਮੋਹਾਲੀ ਬੁਲਾਏਗੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵੀ ਘੁਮਾਏਗੀ। ਭਲਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੀ ਇਤਰਾਜ਼ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਭਾਵੇਂ ਉਦੋਂ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਵਰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ ਉਹਦਾ ਕੱਦ ਸਰੂ ਵਾਂਗ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਛਾਤੀ ਵੀ ਫ਼ੈਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਹਲੇ ਵੀ ਸਭ ਲਈ ਬੱਚਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਵੀ ਉਹ ਹਲੇ ਬੱਚਾ ਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕ਼ੀ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਥੋੜ੍ਹੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸਮਝ ਲੱਗਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਤੇ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਬੀਤੇ ਵਕਤ ਨੂੰ ਉਹ ਹੁਸੀਨ ਖਵਾਬ ਵਾਂਗ ਭੁੱਲਣ ਵੀ ਲੱਗਾ ਸੀ।
ਪਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦਾ ਆਉਣਾ ਉਹ ਵੀ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਉਹਨੂੰ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਉੱਪਰੋ ਰੂਬੀ ਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਹੋਰ ਵੀ ਅਣਜਾਣ ਲੋਕਾਂ ਵਰਗਾ ਸੀ। ਪਰ ਇੰਝ ਹੋਇਆ ਕਿਉਂ ? ਕਿਵੇਂ ਵਾਪਰਿਆ ਸਭ। ਇਹ ਸਵਾਲ ਉਸਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਕੀ ਪਤਾ ਕਦੇ ਮੌਕਾ ਲੱਗੇ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਸਕੇ ਜਾਂ ਰੂਬੀ ਇਥੇ ਠੀਕ ਹੋ ਹੀ ਜਾਏ। ਭਾਵੇਂ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਦਵਾਈ ਨਾਲ ਜਾਂ ਚੌਂਕੀਆਂ ਭਰਨ ਨਾਲ ਕੀ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ। ਮੁੱਦਾ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਠੀਕ ਹੋਣ ਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਇਹੋ ਦੁਆ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਸੌਂ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਛੇਤੀ ਠੀਕ ਹੋਏ ਜਿਵੇੰ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ਹਸਮੁੱਖ ….!!
ਉਦੋਂ ਉਹ ਜਰੂਰ ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਕਾਰਨ ਲੱਭ ਸਕੇਗਾ…

ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਦਿਨ ਭਰ ਵਿੱਚ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਅੱਧ ਵਾਰ ਮਸੀਂ ਹੀ ਸਾਹਮਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਹਾਲਾਤ ਦੇਖ ਕੇ ਕੋਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਕਿ ਸਿਹਤ ਸੁਧਰ ਰਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਵਿਗੜ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਇੱਕੋ ਥਾਵੇਂ ਹੀ ਰੁਕ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਸਿਰਫ਼ ਸਵੇਰ ਵੇਲੇ, ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ , ਜਾਂ ਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਨਾਲ ਹੀ ਆਹਮਣਾ ਸਾਹਮਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ  ਜਦੋਂ ਉਹ ਖਾਣਾ ਖਾ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ। ਆਥਣ ਵੇਲ਼ੇ ਜੀਵਨ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੀ ਮਾਂ ਦੋਂਵੇਂ ਛੱਤ ਤੇ ਜਾਂ ਗਲੀ ਚ ਘੁੰਮਣ ਵੀ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਵੀਰਵਾਰ ਨੂੰ ਪੀਰ ਦੀ ਚੌਂਕੀ ਭਰਨ ਲਈ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੰਮੀ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਗਏ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਦਵਾਈ ਵੀ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ।
ਪਰ ਅਸਰ ਕੁਝ ਖ਼ਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਮਨ ਤੇ ਕੋਈ ਬੋਝ ਹੈ ਜੋ ਉਸਦੀ ਹਾਲਾਤ ਨੂੰ ਸੁਧਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਇਸੇ ਲਈ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੀ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੀ। ਮਨ ਦੀ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਤਨ ਕਦੇ ਵੀ ਤੰਦਰੁਸਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਉਸਦੇ ਮਨ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਬੋਝ ਕਰਕੇ ਹੀ ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਅੱਧ ਵਿਚਕਾਰ ਲਟਕੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਉਹ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੀ। ਘਰਦੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਆਖਦੇ। ਉਹ ਵੀ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਛੋਹ ਲੈਂਦੇ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹੂੰ ਹਾਂ ਤੋੰ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਪਿਛਲੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਮਨ ਨੂੰ ਬਹਿਲਾ ਕੇ ਰੱਖਦੀਆਂ ਹਨ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਜਦੋਂ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਜਿਊਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਫ਼ਿਰ ਸਭ ਕੁਝ ਫਿੱਕਾ ਹੀ ਲਗਦਾ। ਇਹੋ ਕੁਝ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਜਿਵੇੰ ਬੇਪਛਾਣ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਸਭ ਕੁਝ ਖਤਮ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ। ਉਹਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਪ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਬੋਝ ਹੀ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਜਨਮ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੀ ਹਰ ਵੱਡੀ ਘਟਨਾ ਇੱਕ ਦੁੱਖ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਦੇ ਨਾ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਉੱਠ ਹੀ ਜਾਂਦੇ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਹੱਥ ਵੱਸ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਰੂਬੀ ਜਦੋਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨਾ ਸੌਂਦੀ ਤਾਂ ਦਿਨੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ ,ਅਚਾਨਕ ਬੁਖਾਰ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਉੱਤਰ ਜਾਂਦਾ। ਕਦੇ ਚੱਕਰ ਆਉਣ ਕਰਕੇ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ਹਿਲਦੀ ਵੀ ਨਾ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਬੇਹੱਦ ਸਿਰਦਰਦ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਵੀ ਕਰਦੀ। ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਕੈਸੀ ਖੇਡ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਕਦੇ ਸਰਦੀ ਚ ਵੀ ਜੁਕਾਮ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਸਰੀਰ ਵੀ ਆਖਿਰ ਨੂੰ ਢਹਿ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੌਜਵਾਨ ਜਿਸਮ ਦਾ ਇੰਝ ਢਹਿ ਜਾਣਾ ਵਧੇਰੇ ਦੁਖਦਾਈ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਜੁਆਨੀ ਨੂੰ ਬੁਢਾਪੇ ਤੋਂ ਜੋ ਚੀਜ਼ ਵੱਖ ਕਰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਹੈ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਜਿਊਣ ਦੀ ਇੱਛਾ, ਇਹ ਇੱਛਾ ਹੀ ਹਰ ਬਿਮਾਰੀ ਨੂੰ ਦੂਰ ਰੱਖਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਚ ਇਹ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਦਿਨ ਕਿਧਰੇ ਜਾਣਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਘਰੇ ਰਹਿਣਾ ਪਿਆ ਤੇ ਕੋਚਿੰਗ ਵੀ ਨਾ ਗਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਰੂਬੀ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦਾ ਸਭ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਗਿਆ ਤਾਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹਨੇ ਸਵੇਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਵੀ ਅੱਧੀ ਅਧੂਰੀ ਖਾਧੀ ਏ।
ਉਸਨੂੰ ਉਠਾ ਕੇ ਦਵਾਈ ਖਵਾਈ, ਰੋਟੀ ਨਾ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਦਵਾਈ ਖਾ ਕੇ ਮਹਿਜ਼ ਐਨਾ ਹੀ ਬੋਲੀ ਕਿ ਰਾਤ ਭਰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਈ ਤੇ ਹੁਣ ਉਨੀਂਦਰੇ ਕਰਕੇ ਸਿਰਦਰਦ ਹੈ ਤੇ ਰੋਟੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੀ ਮਰ ਗਈ। ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਹੀ ਆ ਗਿਆ। ਜੀਵਨ ਲਈ ਉਸਦੀ ਇਹ ਹਾਲਾਤ ਅਸਹਿ ਹੀ ਸੀ।
ਪਰ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਉਹਨੇ ਫਿਰ ਵੀ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਵਾਂ, ਤੇਜ਼ ਪੱਤੀ ਪਾ ਕੇ” ਮਨ ਚ ਭਰੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹ ਸਿਰ ਦੁਖਣ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਹਨੂੰ ਤੇਜ਼ ਪੱਤੀ ਵਾਲੀ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਪਿਲਾਉਂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਆਪਣੀ ਗੋਦ ਚ ਰੱਖ ਕੇ ਘੁੱਟਦੀ ਸੀ। ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦਵਾਈ ਤੋਂ ਸਿਰਦਰਦ ਛੂਹ ਮੰਤਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
“ਜੇ ਤੂੰ ਵਿਹਲਾ ਹੈਂ ਤਾਂ….” ਰੂਬੀ ਕੋਈ ਅਹਿਸਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਦੋ ਗਲਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਤੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਆਇਆ। ਚਾਹ ਹਲੇ ਗਰਮ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਵੀ ਉਸਦੇ ਬੈੱਡ ਨਾਲ ਢੋਹ ਲਗਾ ਕੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਅੱਖਾਂ ਛੱਤ ਤੇ ਟਿਕਾ ਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕ਼ੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
“ਕ਼ੀ ਸੋਚ ਰਹੇਂ ਹੋ ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੀ ਬਿਰਤੀ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਲਈ ਕਿਹਾ।
“ਕੁਝ ਨਹੀਂ, ਬੱਸ ਐਵੀ ,ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋੰ ਇਹਨਾਂ ਦਰਦਾਂ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁੱਟੇਗਾ।”
ਜੀਵਨ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਹਲੇ ਐਨਾ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਕਿ ਕੋਈ ਫਿਲਾਸਫੀ ਬੋਲ ਸਕੇ ਉਹ ਤਾਂ ਉਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਜਿਥੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਹਰ ਪਲ ਹੀ ਮੇਲਾ ਹੁੰਦਾ।
“ਜੇ ਸਿਰ ਦੁਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਘੁੱਟ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ” ਉਹਨੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਸੋਚੇ ਅਚਾਨਕ ਜਿਹੇ ਹੀ ਆਖ ਦਿੱਤਾ।
“ਨਹੀਂ , ਹਟ ਜਾਏਗਾ…” ,ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਨ ਚ ਸੰਕੋਚ ਸੀ, ਬੱਚੇ ਤੋਂ ਜੁਆਨ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਵਿਰੋਧੀ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਵਿੱਚ ਸੰਕੋਚ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦਾ। ਕਿਉਕਿ ਬੱਚੇ ਦੀ ਛੂਹ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਜਿਸਮਾਨੀ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਪਰ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਉਸ ਜਿਸਮਾਨੀ ਪਛਾਣ ਆ ਜਾਏ ਉਹ ਜੁਆਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਸੰਕੋਚ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦਾ।
ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਹਲੇ ਵੀ ਉਹ ਜਿੱਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਜੋ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਬਚਪਨੇ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਅਜ਼ਮਾਇਆ।
“ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਕਰਦਾਂ ਹਾਂ ” ਆਖਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ। ਰੂਬੀ ਰੋਕਦੀ ਰਹੀ ਪਰ ਉਹ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਪੁਗਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਅਖ਼ੀਰ ਉਸਦੀ ਸਰੀਰ ਦੀ ਤਾਕਤ ਅੱਗੇ ਰੂਬੀ ਹਾਰ ਹੀ ਗਈ।
ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਚੁੰਨੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਉਲਟੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਟਿਕਾ ਕੇ ਸਿਰ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗਾ। ਸਭ ਉਸੇ ਤਰੀਕੇ ਜਿਵੇੰ ਰੂਬੀ ਕਰਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਜਿਵੇੰ ਜਿਵੇੰ ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ, ਪੁੜਪੁੜੀ ਤੇ ਸਿਰ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੂਹ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚਲੀ ਆਈ ਕਸਾਵਟ ਢਿੱਲੀ ਹੁੰਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਇਹ ਭੁੱਲ ਗਈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਥੇ ਹੈ ਕਿਉਂ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਕ਼ੀ ਕੁਝ ਵਾਪਰ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਜੋ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਛੋਹ, ਉਸਦਾ ਨਿਰਛਲ ਉਸ ਪ੍ਰਤੀ ਭਾਵ । ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਦੋਂਵੇਂ ਪਾਸਿਓਂ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੀ ਵਿਆਹ ਦੀ ਨਰਕ ਭਰੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿਚੋਂ ਜਿਹੜਾ ਗਾਇਬ ਸੀ।
“ਹੁਣ ਕੁਝ ਆਰਾਮ ਹੈ ? ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਹਾਂ” ਉਹਨੇ ਮਹਿਜ਼ ਐਨਾ ਹੀ ਕਿਹਾ।ਉਹ ਵੀ ਸਿਰਫ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਕੇ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖ ਲਿਆ। ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗਾ। ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ। ਭਰੇ ਭਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇੰਝ ਖ਼ਾਲੀ ਜਿਹਾ ਵੇਖਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੁੜੀ ਹਲੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਕੇ ਰੱਖਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ । ਪਰ ਇੱਛਾ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁੱਕ ਗਈ ਹੈ।
ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਮੋੜਿਆ। ਦੇਖਿਆ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਸੀ। ਫਿਰ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲੀਆਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲੀ। ਜਿਵੇੰ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਕਿ ਇਸ ਹਾਲ ਦਾ ਕੀ ਹੱਲ ਕਰੀਏ।
“ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਹੇ ਹੋ ਤੇ ਬੁਰਾ ਨਾ ਮੰਨਣਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਕੀ ਹੈ।”
“ਹੋਣਾ ਕੀ ਹੈ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਜਦੋਂ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਦੁੱਖ ਲਿਖੇ ਹੋਣ ਤਾਂ ਹੋ ਵੀ ਕ਼ੀ ਸਕਦਾ ? ” ਉਹ ਹਤਾਸ਼ਾ ਚ ਬੋਲੀ ਪਰ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਅਪਣਾਪਨ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ੁਭਚਿੰਤਕ ਕੋਲ ਰੋ ਰਿਹਾ ਹੋਏ।
“ਚਾਹ ਠੰਡੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਪੀ ਲਵੋ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਉਠਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
ਉਹ ਉੱਠ ਬੈਠੀ। ਦੋਂਵੇਂ ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਰਹੇ। ਚੁੱਪ ਘੜੁਪ। ਕੁਝ ਪਲ ਬਿਨ੍ਹਾ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਬਿਨ੍ਹਾ ਕੁਝ ਉਜਗਾਰ ਕੀਤੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿਰਜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪਲ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਹੀ ਸਨ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ। ਮੁੜ ਕੇ ਆਉਣ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕਹਿ ਕੇ ਉਹ ਓਥੋਂ ਆ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ ਤੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਨਰਮ ਤੇ ਗਰਮ ਕੰਬਲ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਆਇਆ ਹੋਏ। ਰੂਬੀ ਦਾ ਉਹ ਅਪਣਾਪਨ ਤੇ ਉਸਦੀ ਛੂਹ ਨੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਉਬਾਲ ਸੁੱਟਿਆ ਸੀ  ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਉਸਤੋਂ ਦੂਰ ਭੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਕੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁਝ ਇੰਝ ਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ।
ਉਹ ਇਹੋ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ..

ਰੂਬੀ ਲਈ ਪਿਛਲੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਮੌਕਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਪਲ ਸਕੂਨ ਦੇ ਬਿਤਾਏ ਸੀ। ਜੋ ਕੁਝ ਉਸ ਨਾਲ ਬੀਤਿਆ ਸੀ ਸਿਰਫ਼ ਉਹੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਇਹ ਕੁਝ ਪਲ ਉਸ ਲਈ ਨਵੇਂ ਕਿਸਮ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀ।ਭਾਵੇਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਇੱਕ ਦੁਪਹਿਰ ਹੀ ਸੀ ਪ੍ਰੰਤੂ ਜਦੋਂ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਪੱਤਝੜ ਵਿੱਚੋ ਲੰਘ ਰਹਿ ਹੋਏ ਤਾਂ ਦੁਪਹਿਰ ਖਿੜੀ ਦਾ ਫੁੱਲ ਵੀ ਗੁਲਾਬ ਵਰਗਾ ਲਗਦਾ ਹੈ।
ਐਸੇ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਹੜੇ ਉਹਨੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਸੀ। ਕੁਝ ਐਸੇ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਹੜੇ ਉਹਨੇ ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਸੋਚੇ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਧਰਮੀ ਮਾਂ ਬਾਪ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ ਪੂਰੇ ਕਰਨ ਤੇ ਉਹਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਏ। ਇਹੋ ਉਸਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੋਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਪੂਰੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਸੀ। ਫ਼ੋਨ ਨੰਬਰ ਮਿਲਿਆ ਵੀ ਪ੍ਰੰਤੂ ਨਵਦੀਪ ਉਹਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਅਜ਼ੀਬ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਦੀਨ ਤੋਂ। ਉਹਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ। ਫੋਨ ਕਰਨ ਤੇ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਹੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਦੀ ਸ਼ਾਪਿੰਗ ਦੀ ਗੱਲ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਵੀ ਉਹ ਨਾ ਆਇਆ। ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਉਹ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਂਦਾ।
ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਇਸਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਦੀ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਇੱਕੋ ਜਵਾਬ ਹੁੰਦਾ,ਨੌਕਰੀ ਕਰਕੇ ਬਿਜ਼ੀ ਹਾਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਕੱਠੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ। ਉੱਪਰੋ ਵਿਆਹ ਵੀ ਐਨੀਂ ਛੇਤੀ ਧਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਘਰਦੇ ਜੋ ਕੁਝ ਆਖਦੇ ਸੀ ਉਹੋ ਕੁਝ ਉਹ ਹਾਂ ਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਉਂਝ ਵੇਖਣ ਪਰਖਣ ਨੂੰ ਮੁੰਡਾ ਪੂਰਾ ਬਣਦਾ ਫੱਬਦਾ ਸੀ।ਬਰਾਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ੇਰਵਾਨੀ ਪਾਈ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਲਹਿੰਗਾ ਪਾਈ ਖੜ੍ਹੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਹਰ ਕੋਈ ਇੱਕੋ ਹੀ ਗੱਲ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਕਿ ਜੋੜੀ ਤਾਂ ਰੱਬ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਬਣਾਈ ਹੈ।
“‘ਚਿੱਟੇ ਚੌਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੰਨ ਕੀਤੇ,
ਰੱਬ ਨੇ ਬਣਾਈਆਂ ਜੋੜੀਆਂ। “
ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਵਿਆਹ ਕੇ ਰਾਜਪੁਰੇ ਆ ਹੀ ਗਈ।ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਕੋਈ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡੀ ਸੀ। ਨਾ ਹੀ ਬਰਾਤ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵੱਲੀਓਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦੇਣ ਲੈਣ ਮਗਰੋਂ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਗੱਡੀ ਵੀ ਉਹ ਲੈ ਕੇ ਦਿਤੀ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਟਰੇਂਡ ਚ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦਾ ਟੌਪ ਮੌਡਲ । ਉਹ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਇਹ ਅਖਵਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁੜੀ ਉਹਦੀ ਆਪਣੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਭਾਵੇਂ ਉਹਨੇ ਰਾਜਪੁਰੇ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨੋਂ ਹੀ ਇਹ ਗੱਲ ਖੋਲ੍ਹ ਲਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਭੋਰਾ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਗੋਂ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਹ ਸਭ ਪਤਾ ਕਰ ਹੀ ਚੁੱਕੇ ਸੀ।  ਉਸਦੇ ਸਹੁਰੇ ਵੱਲ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤਾ ਇੱਕਠ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਹੀ ਸਾਰੇ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਚਲੇ ਗਏ ਸੀ। ਸਿਰਫ਼ ਆਂਢ ਗੁਆਂਢ ਦੇ ਲੋਕ ਸੀ। ਇਹੋ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਹੁਸੀਨ ਰਾਤ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਲੋਕ ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਵੀ ਆਖਦੇ ਹਨ। ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਉਸਦੀਆਂ ਹਮਉਮਰ ਔਰਰਤਾਂ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਹੀ ਉਸ ਰਾਤ ਲਈ ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਨੂੰ ਸਜਾਇਆ ਸੀ।ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਸਜਾਇਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟਿਪਸ ਵੀ ਦਿੱਤੇ ਸੀ। ਕਈ ਗੁੱਝੇ ਕਈ ਸਿੱਧੇ ਮਖੌਲ ਵੀ ਕੀਤੇ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿਚਲੇ ਡਰ ਖਦਸ਼ਿਆ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਡਰ ਹਰ ਕੁੜੀ ਦੇ ਮਨ ਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਮਨ ਚ ਬਣ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਕਿਸੇ ਵੀ ਅਜ਼ਨਬੀ ਨਾਲ ਇੰਝ ਹਮਬਿਸਤਰ ਹੋਣਾ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਤੋਂ ਔਖੇ ਪਲ ਹਨ। ਪਰ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਅਰੇਂਜ ਮੈਰਿਜ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਇੱਕ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜੋ ਸੁਪਨੇ ਰੀਝਾਂ ਬੁਣੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਬੋਝ ਮੁੰਡੇ ਤੇ ਕੁੜੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਉੱਤੇ ਬੱਝ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪੜ੍ਹੀ ਲਿਖੀ ਹੋਕੇ , ਸਭ ਸਹੇਲੀਆਂ ਪਾਸੋ ਸੁਣਕੇ ਸਿੱਖਕੇ ਵੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਡਰ ਤਾਂ ਸੀ ਹੀ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਉਹ ਉਸ ਪਲ ਦਾ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਵੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਉਹ ਪਲ ਉਦੋਂ ਆਇਆ ਉਦੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਡੀਕ ਉਡੀਕ ਕੇ ਬੋਝਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਅੱਧ ਸੁੱਤੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਨਵਦੀਪ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਇਆ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਗਦੀ ਦੇਖ ਕੇ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਅਣਜਾਣ ਬਣਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, ” ਤੂੰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੁੱਤੀ।” ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਤੋਂ ਅਜ਼ੀਬ ਸਵਾਲ ਸੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਜੋ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਐਨਾ ਹੀ ਬੋਲੀ ਕਿ ਤੁਹਾਡੀ ਹੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਕੱਲ੍ਹ ਆਪਾਂ ਸਵੇਰੇ ਕਈ ਥਾਵਾਂ ਤੇ ਮੱਥੇ ਟੇਕਣੇ ਹਨ ਫਿਰ ਸ਼ਾਮੀ ਮੋਹਾਲੀ ਜਾਣਾ। ਪਰਸੋਂ ਤੋਂ ਜੌਬ ਜੁਆਇਨ ਕਰਨੀ ਹੈ ਸੌਂ ਜਾਓ।
ਉਸਦਾ ਅਜਿਹਾ ਵਿਵਹਾਰ ਦੇਖਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਭਮੱਤਰ ਹੀ ਗਈ। ਦੂਸਰੇ ਹੀ ਪਲ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਥਕਾਵਟ ਕਰਕੇ ਹੀ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਉਧੇੜ ਬੁਣ ਕਰਦੀ ਹੋਈ। ਉਹ ਸੌਂ ਗਈ ਸੀ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਥਾਂ ਥਾਂ ਮੱਥੇ ਟੇਕਦੇ ਰਹੇ। ਜਿੰਨੀਆਂ ਵੀ ਉਹਦੀਆਂ ਹਮ ਉਮਰ ਔਰਤਾਂ ਸੀ। ਸਭ ਉਹਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਰਾਤ ਬਾਰੇ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਉਸਦੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਮੈਸੇਜਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਫੋਨ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਸੈਕਸ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਵੇਂ ਦਸ ਵਾਰ ਦੰਦਾਂ ਵਿੱਚ ਜੀਭ ਘੁੱਟਦਾ ਹੋਏ ਜਾਂ ਰੱਬ ਰੱਬ ਆਖਦਾ ਹੋਏ ਪਰ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਸੈਕਸ ਲਾਈਫ਼ ਬਾਰੇ ਜਰੂਰ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਖੈਰ ਉਸਨੇ ਰਿਪਲਾਈ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਉਸੇ ਸ਼ਾਮ ਉਹ ਮੋਹਾਲੀ ਪਹੁੰਚੇ।
ਇਥੇ ਜਾ ਕੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਰਹੱਸ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਪਰਦਾ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹਦਾ ਤੇ ਉਸਦਾ ਕਮਰਾ ਵੱਖ ਵੱਖ ਹੋਏਗਾ …..
ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ। ਭਲਾਂ ਇਹ ਕਿੰਝ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ। ਜਿਥੇ ਘਰਵਾਲੇ ਤੇ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਹੀ ਸੌਣਾ ਪਵੇਗਾ !!
ਇਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਜੋ ਕੁਝ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਇਹ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਤੂਫ਼ਾਨ ਸੀ। ਜਿਸਦਾ ਉਸਨੂੰ ਭੋਰਾ ਵੀ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇੰਝ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ….!!!

“ਮੈਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਭੋਰਾ ਵੀ ‘ਇੰਟਰਸਟ’ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਹ ਵਿਆਹ ਵੀ ਸਿਰਫ਼ ਘਰਦਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਅੱਗੇ ਝੁਕ ਕੇ ਕਰਵਾਇਆ ਹੈ, ਆਪਣਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਦੇ ਵੀ ਉਵੇਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ” ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਜਿਵੇੰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਉਸਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਸਮਝਣ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ , ” “ਕੁੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇੰਟਰਸਟ ਨਹੀਂ ਮਤਲਬ” ?
“ਮਤਲਬ ਮੈਂ ਹੋਮੋ ਹਾਂ, ਗੇ, ਤੇ ਮੈਂਨੁੰ ਮੁੰਡੇ ਹੀ ਪਸੰਦ ਹਨ , ਮੇਰਾ ਵੱਸ ਚਲਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਵੀ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰਵਾਉਂਦਾ, ਪਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਮੈਂਨੁੰ ਘਰਦਿਆਂ ਦੀ ਜਿੱਦ ਅੱਗੇ ਆਪਣੇ ਬੁਆਏਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਪਿਆ, ਤੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣਾ ਪੈ ਗਿਆ, ਪਰ ਇਸਤੋਂ ਅੱਗੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਾਇਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ,” ਬੋਲਦੇ ਬੋਲਦੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ। ਸਭ ਸੁਣਦੇ ਹੋਏ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ।
ਨਵਦੀਪ ਉਸਨੂੰ ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਆਖ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਭਰੀ ਭਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਆਸ਼ਕੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਫ਼ਿਰ ਇੱਕਲੀ ਹੋ ਗਈ।
ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਬਖਸ਼ੀ ਏ ਰੱਬ ਨੇ ਜਿਥੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਣੇ ਓਥੇ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਜਿਥੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਓਥੇ ਪਿਆਰ ਮਿਲਿਆ।
ਕੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚੋ ਪਿਆਰ ਵਿਹੂਣੀ ਹੀ ਮਰ ਜਾਏਗੀ ?
ਨਹੀਂ ਉਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇਗੀ ਇਹ ਭਲਾਂ ਕਿੱਡੀ ਕੁ ਗੱਲ ਹੈ ਜੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਪਿਆਰ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਲੋਕ ਇਹੋ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਇਹ ਅਮੀਰੀ, ਗਰੀਬੀ, ਉਮਰ ਜਾਤ , ਆਦਮੀ ਔਰਤ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ ਫ਼ਿਰ ਇਹ ਗੇ ਵਾਲਾ ਮਸਲਾ ਕਿਵੇਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ।
ਲੰਘੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਉਹ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਉੱਪਰ ਗੇ ਲੇਸਬੀਅਨ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਗੈਰਾ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਦੀ ਰਹੀ, ਵੀਡੀਓ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ। ਡਾਕਟਰ , ਵੈਦ ਸਭ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਜਾਣਕਾਰੀ।
ਬਹੁਤ ਜਗ੍ਹਾ ਇਹ ਦਾਅਵੇ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਗੇ ਤੇ ਲੇਸਬੀਅਨ ਵੀ ਨਾਰਮਲ ਹੋ ਸਕਦੇ ਬਹੁਤ ਜਗ੍ਹਾ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਦਵਾਈ ਨਾਲ ਸਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਝੂਠੀ ਤਸੱਲੀ ਜਿਹੀ ਦੇਕੇ ਉਹ ਸੌਂ ਗਈ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਜਰੂਰ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਬਦਲ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਉੱਠਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਆਦਤ ਮੁਤਾਬਿਕ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚਾਹ ਬਣਾਈ ਫ਼ਿਰ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਉਠਾਇਆ ਫ਼ਿਰ ਉਹਦੇ ਲਈ ਆਫ਼ਿਸ ਲਈ ਲੰਚ ਤੇ ਹੁਣ ਲਈ ਬ੍ਰੇਕਫਾਸਟ ਵੀ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਇੰਝ ਵਿਹਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਾਰਮਲ ਹੋਏ। ਨਵਦੀਪ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਚੁੱਪ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਆਪਣਾ ਲੰਚ ਚੁੱਕਕੇ ਉਹ ਆਫ਼ਿਸ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਉਸ ਪਿੱਛੋਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਸਫਾਈ ਵਾਲੀ ਅੰਟੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਪੂਰਾ ਘਰ ਸਾਫ਼ ਕੀਤਾ।  ਜੋ ਜੋ ਚੀਜਾਂ ਬਦਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲਿਸਟ ਬਣਾਈ। ਕੂੜ ਕਬਾੜ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ। ਇੱਕ ਹੀ ਦਿਨ ਚ ਘਰ ਪੂਰਾ ਚਮਕਾ ਦਿੱਤਾ।
ਫ਼ਿਰ ਉਸਨੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਮੈਸੇਜ ਕੀਤਾ ਕਿ ਆਫ਼ਿਸ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਆ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਲਿਸਟ ਮੁਤਾਬਿਕ ਸਮਾਨ ਖਰੀਦ ਲੈਣ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਰਿਪਲਾਈ ਹੀ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਕਾਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਮੈਸੇਜ ਵੇਖ ਕੇ ਰਿਪਲਾਈ ਕੀਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿੱਚੋ ਕਰੈਡਿਟ ਕਾਰਡ ਲੈ ਕੇ ਖੁਦ ਹੀ ਓਲਾ ਬੁੱਕ ਕਰਕੇ ਰਿਲਾਇੰਸ ਫਰੈੱਸ ਵਿੱਚੋ ਸਮਾਨ ਲੈ ਆਏ।
ਰੂਬੀ ਉਸਦੇ ਇਸ ਰਿਸਪਾਂਸ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਮ ਉਦਾਸ ਤੇ ਦੁਖੀ ਹੋ ਗਈ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਰੋਈ।  ਰੋਂਦੀ ਰੋਂਦੀ ਹੀ ਸੌਂ ਗਈ । ਉਦੋਂ ਉਠੀ ਜਦੋਂ ਘਰੋਂ ਮੰਮੀ ਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਉਹ ਵੀਡੀਓ ਕਾਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਢਿੱਲੇ ਢਿੱਲੇ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ਰਹੀ ਜਿਵੇੰ ਜਾਪਦਾ ਹੋਏ ਤਬੀਅਤ ਖਰਾਬ ਹੋਏ। ਵਾਰ ਵਾਰ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਉਸਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਇਆ ਕਿ ਘਰ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀ ਹੈ।
ਮੰਮੀ ਨੇ ਇਹੋ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਕੰਮ ਕਾਜ਼ ਨਾਲ ਸਭ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿੱਤਣਾ ਪੈਂਦਾ , ਸੱਸ ਸਹੁਰਾ ,ਘਰਵਾਲਾ ਤੇ ਸਭ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਛੋਟੀ ਛੋਟੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਵੀ ਪੈਂਦਾ। ਫ਼ਿਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਭ ਸਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
ਪਰ ਰੂਬੀ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਕਿ ਉਹ ਦਿਲ ਜਿੱਤਣ ਦੀ ਲੜਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹਾਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਊਹਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੇ ਤਾਂ ਸਾਫ ਹੀ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਲਈ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਜਗ੍ਹਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਿਰਫ ਮੁੰਡੇ ਲਈ ਹੈ। ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਹੁੰਦੀ ਉਹ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਦੀ ਥਾਵੇਂ ਲੜ ਭਿੜ ਕੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਪਰ ਇਥੇ ਤਾਂ …..
ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਹੌਂਸਲਾ ਕਰਕੇ ਉੱਠੀ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਰੋਟੀਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਸਭ ਬਣਾ ਕੇ ਨਹਾਉਣ ਗਈ ਫਿਰ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਲਗਾ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ ਕਿ ਔਰਤ ਦੀ ਸੰਗਤ ਨਾ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਵੀ ਮਰਦ ਗੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਉਹ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹੀ… ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਨਾ ਆਇਆ। ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਵੇਟ ਕੀਤੀ। ਕੌਲ ਕੀਤੀ । ਮੇਸੇਜ ਕੀਤੇ।
ਜਦੋਂ ਆਇਆ ਉਹ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਡ੍ਰਿੰਕ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਬਿਨ੍ਹਾ ਤੱਕੇ, ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਖਾਣਾ ਖਾ ਕੇ ਆਇਆ ਹਾਂ ਤੂੰ ਖਾ ਤੇ ਸੌਂ ਜਾ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਝੂਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਰੋਣ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਉਹ ਕਰ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਭੁੱਖੀ ਭਾਣੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸੌਂ ਗਈ। ਸਭ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਉਵੇਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਸਭ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ ਭੋਜਨ ਵੀ ।
ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਣ ਦਾ ਉਹਦਾ ਮਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਉਹ ਮਨੋਂ ਤਨੋਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਟੁੱਟ ਗਈ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਆ ਕੇ ਉਠਾਇਆ ਤੇ ਬ੍ਰੇਕਫ਼ਾਸਟ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਉਹ ਉੱਠੀ ਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਬਣਾਇਆ। ਫਿਰ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਖਵਾਇਆ ਵੀ।  ਤੇ ਪੈਕ ਕਰਕੇ ਵੀ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਅੱਜ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਕੱਲ ਵਾਲੀ ਫੁਰਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਵੀ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ, ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੋ ਟੂਕ ਸੁਣਾਈ। “ਦੇਖ,,ਰੂਬੀ ਆਪਣਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬੱਸ ਇੱਕ ਛੱਤ ਥੱਲੇ ਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਤੱਕ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਵਰਗਾ ਉਹ ਰੁਮਾਂਸ ਨਹੀ ਆ ਸਕਦਾ ਜੋ ਤੂੰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਤੈਨੂੰ ਸੁਪੋਰਟ ਕਰਨਾ ਹੈ ਤੇ ਤੇਰਾ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਇਹ ਦਿਖਾਉਣਾ ਕਿ ਆਪਾਂ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਹਾਂ। ਬਾਕੀ ਮੈਂਨੁੰ ਪਤਾ ਤੇਰੀਆਂ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਹਨ ਤੂੰ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਦੋਸਤ ਬਣਾ ਸਕਦੀ ਏਂ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਬੁਲਾ ਸਕਦੀਂ ਏ…….”
ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਆਖਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਹਾਉਂਕਾ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ।  ਇਹ ਗੱਲ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਕੋਲੋ ਸੁਣਨਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਔਰਤ ਲਈ ਦੁੱਖ ਭਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਕੁੜੀ ਲਈ ਤਾਂ ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਅਸਹਿ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਵੀ ਨਾ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਓਥੇ ਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਮੁੜ ਹਾਉਂਕੇ ਭਰਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਗਈ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਅੱਧ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਰਹੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਨੌਕਰਾਣੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਨਾ ਉਠਾਇਆ।
ਉਹਨੇ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮੋਬਾਈਲ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਮੈਸੇਜ ਸੀ ਸੌਰੀ ਦਾ ਕਿ ਉਹਦਾ ਕਹਿਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਉਹਦੇ ਕਰੈਕਟਰ ਤੇ ਉਂਗਲ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਿਰਫ਼ ਸਮਝਾਉਣਾ ਸੀ। ਕਿ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਭਾਵੇਂ ਆਪਾਂ ਕੱਠੇ ਦਿਸੀਏ ਪਰ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਹਨ…. ਉਹਨੂੰ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਇਹ ਸਮਝਣਾ ਪਵੇਗਾ।
ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਵੀ ਮੈਸੇਜ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਆਏਗਾ ਤੇ ਉਹ ਦੋਂਵੇਂ ਗਰੌਸਰੀ ਕਰਕੇ ਲੈ ਆਉਣਗੇ। ਪਰ ਪਲੀਜ਼ ਉਹ ਇਸਤੋਂ ਵੱਧ ਉਸਤੋਂ ਉਮੀਦ ਨਾ ਰੱਖੇ ….!!!

ਰੂਬੀ ਖੁਸ਼ ਸੀ, ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ , ਸਖ਼ਤ ਜਾਪਦਾ ਨਵਦੀਪ ਥੋੜ੍ਹਾ ਪਿਘਲ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੰਝ ਪਿਘਲਾ ਸਕਣਾ ਉਹਨੂੰ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਸੌਦੇ ਪੱਤੇ ਖ਼ਰੀਦ ਕੇ ਲਿਆ ਸਕੇਗਾ। ਬਾਕੀ ਫ਼ਿਰ ਸਹੀ।
ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਰਿਲਾਇੰਸ ਫਰੈੱਸ ਤੋਂ ਕਿਚਨ ਦੀ ਹਰੇਕ ਆਈਟਮ ਖਰੀਦੀ ਫ਼ਿਰ ਜਨਰਲ ਸਟੋਰ ਤੋਂ ਬਾਕੀ ਦੀ ਖ਼ਰੀਦ। ਉਹ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰਦਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਜਿਥੇ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਖੜ੍ਹਦੀ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋ ਘਬਰਾ ਰਿਹਾ ਹੋਏ। ਇੰਝ ਉਦੋਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਪਹਿਲੀ ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹੋਏ।  ਪਰ ਇਥੇ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਉਂ।
ਇਸ ਦੀ ਮਰਜ਼ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੱਠਿਆਂ ਘਰੋਂ ਕੁਝ ਵਕਤ ਬਿਤਾਇਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਜਿੱਦ ਕਰਕੇ ਆਇਸਕ੍ਰੀਮ ਵੀ ਖਾਧੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਘਰ ਡਰਾਉਪ ਵੀ ਕਰ ਗਿਆ।
‘ਕਦੋੰ ਆਓਗੇ? ‘ ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ।
‘ਮੇਰੀ ਉਡੀਕ ਨਾ ਕਰਨਾ’ ਖਾਣਾ ਖਾ ਕੇ ਸੌਂ ਜਾਣਾ, ਮੈਂ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗਾ।
ਉਸਦੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ , ਉਹ ਕਰੇ ਵੀ ਤਾਂ ਕੀ ਕਰੇ। ਘਰ ਕੱਲੀ ਰਹਿ ਕੇ ਉਸਦਾ ਵੈਸੇ ਹੀ ਦਿਮਾਗ ਖਰਾਬ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਿਛਲੇ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਹਨੇ ਚੱਜ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਖਾਧੀ ਸੀ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਜਿਹਨਾਂ ਹੁਸੀਨ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਜੁਆਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਨਿੱਘੀ ਗਲਵੱਕਡ਼ੀ ਨੂੰ ਹੀ ਤਰਸ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਖੂਹ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਪਿਆਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗੇ ਕਿ ਪਾਣੀ ਤਾਂ ਖਾਰਾ ਹੈ ਉਹ ਕ਼ੀ ਕਰੇਗਾ ? ਸ਼ਾਇਦ ਨਾ ਉਮੀਦੀ ਵਿੱਚ ਮਰ ਹੀ ਜਾਏ …..

ਉਹ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹੀ,ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਨਾ ਆਇਆ। ਉਹ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਸਿਰਫ਼ ਘਰ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਹੇਲੀ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਹਦਾ ਮਨ ਹੀ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਵੀ ਤਾਂ ਕੀ ਕਰਦੀ ? ਕੀ ਦੱਸਦੀ ? ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਤਾਂ ਪਤਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਗੱਲ ਕਿਥੇ ਜਾ ਕੇ ਕਿਥੇ ਪਹੁੰਚਣੀ ਹੈ। ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਮਜ਼ਾਕ ਹੋਣੇ ਸੀ ਉਸਤੋਂ ਕੀ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਝੂਠ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੇ ਜਿਸਨੂੰ ਕੁਝ ਪਤਾ ਹੋਏ ਵੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਇੰਝ ਅਣਜਾਣ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਕੋਰੀ ਸਲੇਟ ਹੋਏ। ਕਿਤਾਬੀ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਉਸ ਪੱਲੇ ਕੱਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਿਸਮਤ ਉੱਪਰ ਹੰਝੂ ਕੇਰਦੀ ਰਹੀ। ਉਸਦੀ ਹੀ ਕਿਸਮਤ ਇਵੇਂ ਕਿਉਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਇਹੋ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਸੌਂ ਗਈ, ਥੱਕੀ ਹੋਈ ਸੀ,ਰੋਣ ਨਾਲ ਦਿਮਾਗ ਹੋਰ ਵੀ ਥੱਕ ਗਿਆ।
ਸਵੇਰੇ ਅਲਾਰਮ ਲਗਾ ਕੇ ਹੀ ਉੱਠੀ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਉਹਨੇ ਸਭ ਇਹੋ ਕੀਤਾ। ਬ੍ਰੇਕਫ਼ਾਸਟ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਲੰਚ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਤੱਕ । ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇੰ ਉਸਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਨੌਕਰਾਣੀ ਵਰਗੀ ਹੈ। ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ, ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ, ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਤੱਕ ਹੀ।
ਆਖਿਰ ਮਰਦ ਤੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ ਜੋ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ? ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਤੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ । ਇਹ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਗਾਇਬ ਸੀ। ਜੋ ਕੁਝ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਧੀਆ ਵਿਹਾਰ ਨਵਦੀਪ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਪਿਆਰ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਤਰਸ ਪਿਆਰ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਤਰਸ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵਧੇਰੇ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਜਹਾਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਪਾਲਤੂ ਜਾਨਵਰ ਨਾਲ ਵੀ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਉਹ ਫਿਰ ਵੀ ਝੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ?
ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਐਸਾ ਕੁਝ ਵਾਪਰਿਆ ਜਿਸਦੀ ਉਮੀਦ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਕੋਈ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਖਸ਼ ਵੀ ਘਰ ਆਇਆ। ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਚਲੋ ਕੋਈ ਤਾਂ ਆਇਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਹੈ।
ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਹੁਤ ਇੰਟਰੋ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਨਮਕੀਨ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਆਰਡਰ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਉਦੋਂ ਹੀ ਕੁਝ ਸਨੈਕਸ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦੇ ਸਨੈਕਸ ਬਣਾਉਂਦੇ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਅਵਾਜਾਂ ਸੁਣੀਆਂ ਕਿ ਉਹ ਜਾਮ ਟਕਰਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਪੀ ਰਹੇ ਸੀ ਜਦਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹੋ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
ਇੰਝ ਉਹ ਪੀਂਦੇ ਆਪਸ ਚ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਉਹ ਖਿਝੀ ਹੋਈ ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਹੋਏ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਇੰਝ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਜਾਣਦੇ ਹੋਣ।
ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਉਹ ਕਦੋੰ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਉਹ ਬੈਠੇ ਰਹੇ। ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਸੌਂ ਜਾਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇੰਝ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੈਠੇ ਸੌਂ ਜਾਣ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ।
ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹਿ ਜਦੋਂ ਨਵਦੀਪ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਖੁਦ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਵੀ ਕਹਿ ਗਿਆ !!
ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਕੋਈ ਫਿਲਮ ਵੇਖ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਤੇ ਉਹ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਹੋਏ। ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਅਸਲ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਪਰ ਅਜਿਹੀ ਸੱਚਾਈ ਭਲਾਂ ਦੱਸੇਗਾ ਵੀ ਕੌਣ?ਕ਼ੀ ਉਹ ਇਹ ਭੇਦ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਖੋਲ੍ਹ ਸਕੇਗੀ ??
ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਕੇ ਲੇਟ ਗਈ। ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਰਗਾ ਹਨੇਰਾ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਉਹ ਸਮਝਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਸੀ ਕਿ ਕ਼ੀ ਕਰੇ ਕਿੰਝ ਕਰੇ। ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਬੇਸੁਆਦੇ ਹਿੱਸੇ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਵਾਹ ਪਿਆ ਸੀ। ਕਿਸ ਕੋਲ ਦੁੱਖ ਰੋਏ। ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖਿਆਲ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ। ਤਲਾਕ ,ਦੌਡ਼ ਜਾਣ ਤੇ ਮਰ ਜਾਣ ਤੱਕ ਸਭ ਕੁਝ ਸੋਚ ਕੇ ਉਹ ਢਾਹ ਲੈਂਦੀ। ਪਰ ਹਰੇਕ ਖਿਆਲ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਰੁਕ ਜਾਂਦਾ। ਲੋਕੀਂ ਆਖਣਗੇ ਕਿ ਪਾਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਕੋਲ ਵਿਗੜ ਗਈ ਹੋਣੀ ਤਾਂਹੀ ਮਹੀਨਾ ਵੀ ਨਾ ਕੱਟ ਸਕੀ।
ਕਿਉ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇੱਜਤ ਨੂੰ ਦਾਗ ਲਵਾਵੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪਾਲ ਪੋਸ਼ ਕੇ ਵੱਡਾ ਕੀਤਾ। ਕਾਸ਼ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵੀ  ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਵਿੱਚ ਮਰਨ ਦੇ ਦਿੰਦੀ !!
ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇੰ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ। ਉਦੋਂ ਉਹ ਉੱਠੀ ਇਹ ਵੇਖਣ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ ਹੈ …..

ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਤਾਂ ਉਹ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ ,ਉਹਨੇ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਸੀ । ਉਹਦਾ ਅੱਧ ਨੰਗਾ ਜਿਸਮ ਅੱਧਾ ਕੁ ਕੰਬਲ ਨਾਲ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਬਾਕੀ ਕੰਬਲ ਦੇਕੇ , ਲਾਈਟ ਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ। ਇਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਉਸ ਕੋਲ ਅੱਗੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕਿਹੜੇ ਆਪਸ਼ਨ ਹਨ। ਇੰਝ ਕਿੰਝ ਉਹ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਕੱਢ ਸਕਦੀ ਹੈ ?
ਅਗਲ਼ੇ ਦਿਨ ਛੁੱਟੀ ਸੀ, ਇਸ ਦਿਨ ਉਹ ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਲੇਟ ਉੱਠੀ। ਨਵਦੀਪ ਵੀ ਲੇਟ ਉੱਠਿਆ। ਦੋਵਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਬ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰਾਜ਼ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਬੋਲਚਾਲ ਲਈ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਖ਼ਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਕਾਰ ਨਿਪਟਾ ਕੇ ਉਹ ਫ਼ਿਰ ਤੋਂ ਲੇਟ ਗਈ। ਉਹ ਇਸ ਉਧੇੜ ਬੁਣ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਪੇਕੇ ਹੋ ਆਏ। ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੇ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਢੌਂਗ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਸਭ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਆਪਣਾ ਮੁੰਡਾ ਵਿਆਹ ਲਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਕਿ ਔਰਤ ਨਾਲ ਰਹਿਕੇ ਉਹਦਾ ‘ਸ਼ੌਂਕ’ ਜਰੂਰ ਬਦਲ ਜਾਏਗਾ। ਗੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਬਾਰੇ ਲੁਕਵੇਂ ਜਾਂ ਮਖੌਲੀ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਗੱਲਬਾਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹਨੂੰ ਨਵਾਬੀ ਸ਼ੌਕ ਹੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਜਸ਼ਾਹੀ ਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਨਵਾਬ ਅਕਸਰ ਨਰਮ ਉਮਰ ਤੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸ਼ੌਂਕ ਵਜੋਂ ਵਰਤਦੇ ਸੀ। ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਇਸਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਸਮੱਸਿਆ ਓਥੇ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜਿਥੇ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਔਰਤ ਇਸ ਨੂੰ ਭੁਗਤਦੀ ਸੀ। ਇਸਮਤ ਚੁਗਤਾਈ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ‘ਲਿਹਾਫ਼’ ਇਵੇਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੀ।
ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਉਸ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਨਾਇਕਾ/ਖਲਨਾਇਕਾ ਜਿਹਾ ਕੋਈ ਅਲੱਗ ਸ਼ੌਂਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਸਮਝ ਬੇਹੱਦ ਸਿੱਧੀ ਸੀ। ਔਰਤ ਮਰਦ, ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਤੇ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ। ਉਹਨੇ ਇਹੋ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖੇ ਸੀ ਬੁਣੇ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਢਹਿ ਗਏ ਸੀ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਝਟਕੇ ਨੇ ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਥਾਵੇਂ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਕਦੇ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਉਹ ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਲੜੇ, ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਲੜਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ। ਇੱਕ ਸਾਊ ਕੁੜੀ ਵਰਗੇ ਗੁਣ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰੇ ਗਏ ਸੀ। ਚੰਗੇ ਗੁਣਾਂ ਤੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾੜੇ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਚ ਵਰਤ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਇੰਝ ਸਾਊ ਬੰਦੇ ਲਤਾੜੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਪਰ ਅੱਜ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਜਿਵੇੰ ਕੁਝ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇੱਕ ਗੁੱਸਾ ਇੱਕ ਲਾਟ ਇੱਕ ਜੁਆਲਾਮੁਖੀ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਫੱਟਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਸੀ।
ਕੋਈ ਔਰਤ ਕਿਵੇਂ ਸਹਿ ਸਕਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਉਹਦੀ ਸੇਜ਼ ਨੂੰ ਸੁੰਨੀ ਛੱਡ ਕੇ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਭਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਰੰਗਰਲੀਆਂ ਮਨਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਭਾਵੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਮਰਦ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਸਮਝਦੀ ਤਾਂ ਹੈ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕ਼ੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਐਨਾ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਕਿਰਦਾਰ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਮਹੀਨਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਤੇ ਸ਼ਰੇਆਮ ਉਹ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਏ ਜੋ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਰੂਹ ਤੱਕ ਨੂੰ ਜ਼ਖਮੀ ਕਰ ਦੇਵੇ !!
ਜਦੋਂ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਸਹੀ ਗ਼ਲਤ ਵਿਚਲਾ ਫ਼ਰਕ ਭੂੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਭੂੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਇਸ ਰਵਈਏ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਪਹੁੰਚ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸੁਆਦ ਤਾਂਈ ਮਤਲਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਹੋਰ ਭਾਵੇਂ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸੜਦਾ ਰਹੇ।
ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਉਹਨੂੰ ਚਾਹ ਲਈ ਅਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬਿਨ੍ਹਾ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕੀਤੇ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਣ ਗਈ। ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉੱਤਰਿਆ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸੀ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਦੁੱਖ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਵੀ। ਅੱਜ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਅੱਡ ਹੀ ਲਹਿਰ ਸੀ। ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਗੁੱਸਾ ਉਹਨੂੰ ਅੱਜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ।
‘ਇਹ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਹੋਏਗਾ, ਜੋ ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਹੋਇਆ’ ਉਹਨੇ ਚਾਹ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ।
ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ।
‘ਨਹੀਂ ਸਿਰਫ਼ ਵੀਕਐਂਡ ਉੱਤੇ ਹੀ’ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ।
‘ਪਰ ਅੱਗਿਓਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਘਰ ਨਹੀਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣਾ, ਬਾਹਰ ਜਿਹੜੀ ਖੇਹ ਖਾਣੀ ਏ ਖਾਓ।’ ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
‘ਇਹ ਮੇਰਾ ਘਰ ਹੈ, ਜਿਸਨੇ ਵੀ ਆਉਣਾ ਹੈ ਆਏਗਾ, ਮੈਂਨੁੰ ਤੇਰੀ ਇਜ਼ਾਜਤ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ।” ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਤਮਤਮਾ ਕੇ ਕਿਹਾ।
‘ਠੀਕ ਫਿਰ ਮੈਂਨੁੰ ਪੇਕੇ ਛੱਡ ਆਓ, ਸਭ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਦੱਸ ਦੇਵੋ ਕਿ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਇੱਕ ਜਨਾਨੜੇ ,ਖੁਸਰੇ, ਮਰਦ ਨਾਲ ਹੋਇਆ, ਜਿਸਨੂੰ ਖੁਦ ਇੱਕ ਮਰਦ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ ਹੈ।’ ਰੂਬੀ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋ ਟੀਸ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਉੱਠਕੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਠੋਡੀ ਤੋਂ ਫੜਕੇ ਘੁੱਟਿਆ।
‘ਇੱਕ ਲਫ਼ਜ਼ ਹੋਰ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਭੈਣ……ਦਿਆਂਗਾ ‘
ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹ ਸੁਣਕੇ ਹੋਰ ਵੀ ਰੋਹ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ।
“ਜੇ ਤੂੰ ………ਜੋਗਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਗੱਲ ਹੀ ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਆਪ ਰੋਜ਼ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਚਾਹੀਦਾ……. ।” ਆਖਿਰੀ ਗੱਲ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਚ ਰਹਿ ਗਈ।
ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਥੱਪੜ ਤਾੜ ਕਰਕੇ ਉਹਦੇ ਵੱਜਿਆ।
“ਭੈਣ…..ਸਾਲੀ ਕੁੱਤੀ ਜਨਾਨੀ ….ਬਕਵਾਸ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਚਗਲ, ਐਨੀਂ ਹੀ ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਹੈ ਤਾਂ ਜਾ ਸੱਦ ਲੈ ਆਪਣੇ ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ ,ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ,ਤੈਨੂੰ ਠੰਡੀ ਕਰ ਜਾਣਗੇ।” ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਫੜਕੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ। ਰੂਬੀ ਦੀ ਚੀਖ ਨਿੱਕਲ ਗਈ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਦਰਦ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਉਹਨੂੰ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹਟਾ ਰਿਹਾ।
‘ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਨਾਮਰਦ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਾ ਕਰਾਉਂਦੀ , ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਹੀ ਢੂਹੀ ਚ ਲੱਤ ਮਾਰ ਕੇ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਨੰਗਾ ਕਰ ਦਿੰਦੀ, ਬੱਸ ਮਾਪੇ ਇਹੋ ਸਿਖਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਕਿ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਘਰਵਾਲਾ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂਨੁੰ ਉਹ ਵੀ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਬਾਹਰੀ ਦਿਖ ਵਾਲਾ ਮਰਦ, ਜਿਹੜਾ ਆਪ ਜਨਾਨੀਆਂ ਵਾਲੇ ਸ਼ੌਂਕ ਰੱਖਦਾ।” ਰੂਬੀ ਬੋਲੀ
“ਬਕਵਾਸ ਨਾ ਕਰ, ਬਸ਼ੱਕ ਚਲੀ ਜਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਉ ਕਿ ਮਰਦ ਆਂ ਕਿ ਮੈਂ ਨਾ ਮਰਦ ਹਾਂ …” ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਅੱਛਾ ਕ਼ੀ ਦੱਸੇਗੇ , ਆਜਾ ,ਸਾਬਿਤ ਕਰ ਕਿ ਤੂੰ ਪੂਰਾ ਮਰਦ ਹੈਂ,” ਰੂਬੀ ਭੁੱਖੀ ਸ਼ੇਰਨੀ ਵਾਂਗ ਦਿਹਾੜੀ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਈਟ ਸੂਟ ਦੀ ਫਰੰਟ ਜਿੱਪ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪਜਾਮੇ ਨੂੰ ਥੱਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਦਾ ਸੰਗਮਰਮਮਰ ਵਰਗਾ ਜਿਸਮ , ਸਫ਼ੇਦ ਤੇ ਸਖ਼ਤ, ਭਾਰਾ ਤੇ ਗੁੰਦਵਾ ਨਵਦੀਪ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਦਮ ਨਸ਼ਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਪਕੜ ਇੱਕ ਦਮ ਢਿੱਲੀ ਪੈ ਗਈ।
ਉਹਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹ ਬੈੱਡ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਅੱਖਾਂ ਧਰਤੀ ਵਿੱਚ ਗੱਡ ਹੋ ਗਈਆਂ।
“ਹੁਣ ਬੋਲਦਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ, ਸਾਬਿਤ ਕਰ ਕਿ ਤੂੰ ਮਰਦ ਹੈਂ …” ਰੂਬੀ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਦੀ ਨਜ਼ਰ ਉੱਪਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਪਰਦਾ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਐਸਾ ਹੁਸਨ ਕੇ ਕਿਸੇ ਬੁੱਢੇ ਦੀਆਂ ਰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਖੂਨ ਨੂੰ ਰੇਗਣ ਲਾ ਦੇਵੇ। ਪਰ ਊਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਤਾਂ ਜਿਵੇੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਝੱਗ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਹਲਚਲ ਹੋਈ ਸੀ।
ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਹਾਰੇ ਹੋਏ ਸਿਪਾਹੀ ਵਾਂਗ ਤੈਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਈ , ਭੁੱਖੀ ਸ਼ੇਰਨੀ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਦਯਾ ਭਰੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਅੰਦਰੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਬਾਹਰੋਂ ਵੀ ਹਾਰ ਮੰਨ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।

ਰੂਬੀ ਕਿਸੇ ਜੇਤੂ ਵਾਂਗ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਵਧੀ, ਤੇ ਉਹਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਈ, ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਉਹ ਬੋਲੀ ,” ਸੱਚ ਦੱਸ, ਮੈਂਨੂੰ ਇੰਝ ਵੇਖ ਕੇ ਵੀ ਤੇਰੇ ਅੰਦਰਲਾ ਕਾਮ ਨਹੀਂ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ?”
ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਿੰਦੇ ਉਸਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਬਦਲ ਚੱਲੀ ਸੀ। ਖੂੰਖਾਰ ਸ਼ੇਰਨੀ ਤੋਂ ਉਹ ਅਸੀਲ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੇ ਬੇਹੱਦ ਨਜ਼ਦੀਕ ਸੀ। ਤੇਜ਼ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਗਰੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਛਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਜਿਵੇੰ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਕੋਈ ਟ੍ਰੇਨ ਪਟੜੀ ਤੋਂ ਗੁਜਰੀ ਹੋਵੇ। ਜੋ ਤੂਫ਼ਾਨ ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਪਹਿਲਾਂ ਤੱਕ ਰੂਬੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਸੀ ਹੁਣ ਉਹ ਅੰਦਰ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿਮਾਕਤ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਪੂਰੀ ਨਗਨ ਹੋਕੇ ਉਹ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਈ ਸੀ। ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਪੱਥਰ ਵਾਂਗ ਅਡੋਲ ਹੋਇਆ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਥੇ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਸੀ ਅੰਦਰੋਂ,ਬਾਹਰੋਂ , ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹਰਕਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਮਿੱਟੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਾਹ ਸਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਾਰੇ ਹੋਏ ਖਿਡਾਰੀ ਵਾਂਗ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗਰਮ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡਦੇ ਹੋਏ ਬੇਹੱਦ ਕਾਮ ਭਰੀ ਆਵਾਜ਼ , ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਰਗੋਸ਼ੀ ਵੀ ਘੁਲੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿਹਾ,” ਪਲੀਜ਼, ਮੈਂਨੁੰ ਪਿਆਰ ਕਰ।”
ਤੇ ਉਸਨੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ , ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ , ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਜਬਰਦਸਤੀ ਹੀ ਊਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਕਿੱਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਜਬਰਦਸਤੀ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਇਸ ਵਿੱਚ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵੀ ਰਿਸਪਾਂਸ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜੋ ਸੀ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਵੱਲੋ ਸੀ। ਉਹ ਜਿਵੇੰ ਜਿਵੇੰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਤਿਵੇਂ ਤਿਵੇਂ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਕਾਮ ਹੋਰ ਵੀ ਭੜਕਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਰ ਪਲ ਨਾਲ ਉਹਦੀਆਂ ਹਰਕਤ ਤੇਜ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪੱਟ ਖੁਦ ਬ ਖੁਦ ਰਗੜ ਖਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਹਿੱਕ ਵੀ ਬਾਰ ਬਾਰ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਸਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਹਰੇਕ ਹੀ ਪਲ ਵਧਦੀ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਜ਼ੀਰੋ ਰਿਸਪਾਂਸ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਮੁੜ ਤੋਂ ਗੁੱਸਾ ਭੜਕਣ ਲੱਗਾ ਸੀ,ਕਾਮ ਵਿੱਚ ਰਚ ਕੇ ਇਹ ਗ਼ੁੱਸਾ ਭਾਂਬੜ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਸ਼ਰਟ ਨੂੰ ਖਿੱਚਿਆ ਤੇ ਇੱਕ ਹੀ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਸਾਰੇ ਬਟਨ ਤੋੜਨ ਸਮੇਤ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਦੀ ਬੁਨੈਣ ਨੂੰ ਉਤਾਂਹ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੋਮਲ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਾਸ ਨੂੰ ਪਲੋਸਿਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਓਥੇ ਹੀ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ।ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਮੁੜ ਤੋਂ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ। ਉਹਦੇ ਪੇਟ ਤੱਕ ਇੰਝ ਹੀ ਉਹ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹੀ। ਤੇ  ਬਾਰ ਬਾਰ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਜਿਸਮ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਨਗਨ ਸੀ ਓਨੇ ਕੁ ਨੂੰ ਉਹ ਚੁੰਮਦੀ ਰਹੀ। ਫ਼ਿਰ ਮੁੜ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਕੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਰਿਸਪਾਂਸ ਦਿੱਤਾ। ਦੋਂਵੇਂ ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਤੱਕ ਕਿੱਸ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਪਕੜ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਤੇ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਦੋ ਵਾਰ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਕਿੰਝ ਦੀ ਹਰਕਤ ਕਰਨੀ ਹੈ।
ਹੁਣ ਤੱਕ ਨਵਦੀਪ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਦੇ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਬੇਕਾਬੂ ਸੀ, ਜੋ ਹਰ ਕੀਮਤ ਤੇ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਠਦੀਆਂ ਲੂਰੀਆਂ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰੇਕ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪੋਟੇ ਪੋਟੇ ਵਿੱਚ ਸੁਆਦ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਖਿਸਕਦਾ ਹੋਇਆ। ਪੇਟ ਓ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਲੋਅਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਿਲ ਹੋਇਆ। ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਉਹ ਰੁਕੀ ਨਾ। ਇੱਕ ਧੱਕੇ ਨਾਲ , ਇੱਕ ਦਾਅਵੇ ਨਾਲ, ਇੱਕ ਹੱਕ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਅੰਦਰ ਦਾਖਿਲ ਹੋਇਆ। ਤੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਛੋਹ ਲਗਦੇ ਹੀ ਜਿਵੇੰ ਉਹਦੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਚਿੰਗਾੜੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗ ਗਈਆਂ ਹੋਣ। ਮਰਦਾਵੇਂ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇਹ ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਛੂਹ ਸੀ। ਇਹ ਖਾਸ ਵੀ ਸੀ,ਇਹ ਅਭੁੱਲ ਵੀ ਸੀ। ਇਸਦੀ ਅਕੜਨ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ। ਤੇ ਉਸਦੀ ਲੋਅਰ ਨੂੰ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਧਰੋਂ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੇ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਕੱਟ ਲਿੱਤਾ।
ਪਰ ਅਗਲ਼ੇ ਹੀ ਪਲ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਸਾ ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। ਕੁਝ ਹੀ ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮਰਦਾਵੀਂ ਛੂਹ ਇੱਕ ਦਮ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈ। ਜਿਵੇੰ ਕੋਈ ਇਮਾਰਤ ਖੜੀ ਖੜੀ ਇੱਕ ਦਮ ਮਿੱਟੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ।ਹੁਣ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੇ ਤਾਂ ਉਹ ਇਮਾਰਤ ਮੁੜ ਖੜੀ ਕਰਨ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਵਕਤ ਲੱਗੇ।
ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਵੀ ਮਿੱਟੀ ਹੁੰਦੀਆ ਜਾਪੀਆਂ।ਉਹਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਭਾਂਬੜ ਤੇ ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਦਮ ਹੀ ਉਹ ਬਰਫ਼ ਹੋ ਗਈ। ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਆਈ। ਹੱਥ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਗੰਦਗੀ ਚਿਪਕ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਖੁਦ ਬੇਸ਼ਰਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਕਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਦੇ ਕਾਮ ਨੇ ਉਸਤੋਂ ਉਹ ਕੁੱਜਹ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਬਜ਼ਾਰੂ ਔਰਤ ਵੀ ਨਾ ਕਰੇ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਦਮ ਉਭਰਿਆ।
ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹ ਕੱਪੜੇ ਚੁੱਕਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਦੌੜੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਮਲ ਮਲ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਧੋਤੇ। ਫ਼ਿਰ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗੀ , ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਸਮਾਂ ਉਹ ਨਹਾਉਂਦੀ ਰਹੀ, ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ,ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ, ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਕਿਸਨੂੰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਦੀ। ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਸਮਝ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਜੋ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਹੋਇਆ ਕੀ ਉਹ ਸਹੀ ਸੀ? ਤੇ ਇਹ ਸਭ ਕਿਉਂ ਹੋਇਆ ?ਉਸਨੂੰ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਜੋ ਵੀ ਸੀ ਉਹ ਜਿਸ ਲੜਾਈ ਨੂੰ ਅੰਤਿਮ ਪਲ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਅਜੇਤੂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਵਾਂਗ ਲੜ ਰਹੀ ਸੀ ਆਖਰੀ ਪਲ਼ ਤੇ ਉਹ ਹਾਰ ਗਈ। ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਤਾਂ ਹੁਣ ਸਮਝ ਲੱਗ ਹੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਕਿਉਂ ਦੌਡ਼ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਹੋਰ ਗੱਲਾਂ ਉਸਦੀ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਅਖ਼ੀਰ ਫ਼ਿਰ ਉਹ ਹੋਰਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਕੀ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ? ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਗੇ ਰਿਲੇਸ਼ਨ ਆਖਦਾ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਉਹਨੂੰ ਅਖੀਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਅੱਜ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਐਨਾ ਭਿਆਨਕ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੀਰੀਅਡਜ਼ ਦੇ ਦਿਨ ਗਿਣੇ। ਉਹ ਸਮਝ ਗਈ। ਇਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵਿਚਕਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਇੱਕ ਐਸਾ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਔਰਤ ਦਾ ਸਰੀਰ ਗਰਭ ਧਾਰਨ ਕਰਨ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਖੇਡ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਔਰਤ ਅੰਦਰ ਮਾਂ ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਉਜਗਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿੰਝ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਕਾਮ ਅਗਨੀ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਬਾਲਦੀ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਇਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉੱਚਤਮ ਲੈਵਲ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਪਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਜੀਂਵਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸੁੱਖ ਦੂਰ ਦੀ ਕੌਡੀ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਜੀ। ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਉਸਦੀ ਭੁੱਬ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਈ ਉਹ ਇੰਝ ਰੋਈ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੋਈ। ਮਾਂ ਨਾ ਬਣ ਸਕਣ ਦਾ ਦੁੱਖ ਕੁੱਝ ਇਵੇਂ ਦਾ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਨਹਾ ਕੇ ਉਹ ਲੇਟ ਗਈ।
ਉਸਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਸੁੱਤਿਆ ਹੀ ਨਿੱਕਲੀ ,ਜਦੋਂ ਸ਼ਾਮ ਤੀਕ ਉੱਠੀ ਉਦੋਬ ਵੀ ਉਸਦਾ ਮਨ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਿਹਾ। ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਤਪਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਜਿਵੇੰ ਬੁਖ਼ਾਰ ਨੇ ਜਕੜ ਲਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਗਰਮ ਸਰਦ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚੋ ਜਾਨ ਨਿਕੱਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਸਿਰ ਫਟਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਉਹ ਲੇਟੀ ਰਹੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕ਼ੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ।
ਸੋਚਣ ਲਈ ਬਚਿਆ ਵੀ ਕ਼ੀ ਸੀ ?

ਇਹ ਰੂਬੀ ਲਈ ਪਹਿਲਾ ਝਟਕਾ ਸੀ, ਜੋ ਇੰਝ ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਪਰਿਆ ਸੀ। ਅਗਲ਼ੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੋਲਚਾਲ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਬੰਦ ਹੀ ਰਹੀ। ਨਵਦੀਪ ਉਸ ਵੱਲ ਨਿਗ੍ਹਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਦਾ। ਗੱਲ ਵਿਗੜਨ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਦਿਲੋਂ ਮੋਹ ਘੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਮੱਸਿਆ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਦੱਸੇ ਵੀ ਤਾਂ ਕਿਹਨੂੰ ਦੱਸੇ ?
ਫ਼ਿਰ ਉਹਨੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਘਰ ਜਾਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਘਰ ਗਈ ,ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਤਾਂ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜਿੱਦਾਂ ਉਹਦਾ ਰੂਪ ਢਲਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਰੌਣਕ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਰੌਣਕ ਜਿਹੜੀ ਸੱਜ ਵਿਆਹੀਆਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਦਿਸਣ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਚਮਕ ਜਿਹੜੀ ਹਾਰਮੋਨਾਂ ਦੇ ਗਿੜਨ ਮਗਰੋਂ ਮੂੰਹ ਤੇ ਲਾਲੀ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਮਟਕ ਭਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਰਤ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਨੂੰ ਘੋਲ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੱਝੀਆਂ ਬੁਝਾਰਤਾਂ ਤੇ ਖ਼ੁਫ਼ੀਆਂ ਹਾਸੇ।
ਅਜਿਹਾ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹਦੇ ਦੱਸਣ ਵਾਲਾ, ਆਂਢਣ ਗੁਆਂਢਣ ਲੁਕਵੇਂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੁੱਛਦੀਆਂ ਸੀ ,”ਤੇਰੀ ਸੱਸ ਤੇਰਾ ‘ਖਿਆਲ’ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ ? ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਭਾਬੀਆਂ ਗੁੱਝਾ ਵੀ ਪੁੱਛਦੀਆਂ ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਵੀ ਪੁੱਛਦੀਆਂ। ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਦੱਸਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਹੁੰਦਾ । ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਦੀ। ਝੂਠ ਬੋਲਦੀ। ਇਧਰੋਂ ਇਧਰੋਂ ਜੋੜਦੀ। ਜਾਂ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਵਾਪਰੀ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਵਧਾ ਚੜ੍ਹਾ ਕੇ ਦੱਸ ਦਿੰਦੀ ।
ਪਰ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਹ ਗੱਲ ਉਹਦੇ ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ ਵਾਰ ਵਾਰ ਪੁੱਛਦੇ ਦੋਂਵੇਂ ਭਰਾ ਪੁੱਛਦੇ। ਦੱਸਣ ਵਾਲਾ ਕੁੱਝ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਤਾਂ ਦੱਸਦੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸ ਹੁੰਦਾ। ਨਾ ਹੀ ਦੱਸ  ਸਕਦੀ ਸੀ ਨਾ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਪਰਿਵਾਰ ਉੱਤੇ ਬੋਝ ਜੋ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।ਇਥੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਕੈਦ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਇਥੇ ਸਵਾਲਾਂ ਤੇ ਨਜਰਾਂ ਤੋਂ ਉਹ ਬਚਦੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਹ ਕੋਲ ਬੁਲਾਉਣਾ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਉਹਦੇ ਪੇਪਰ ਬਾਰਵੀਂ ਜਮਾਤ ਤੇ ਇੱਕ ਉਸਦਾ ਇੰਝ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰਾ ਉਹ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦਾ ਵੀ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਵਾਪਿਸ ਮੋਹਾਲੀ ਪਰਤਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਹਨੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਪਰ ਉਹ ਟਾਲਮਟੋਲ ਕਰ ਜਾਂਦਾ।ਉਹਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਦੂਰ ਰਹੇਗੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਵਧੀਆ ਸੀ।
ਇਹ ਇਥੇ ਘੁੱਟਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਉਹਨੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਆਖਕੇ ਇਹੋ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਛੱਡ ਆਉਣ।
ਜਿਵੇੰ ਵੀ ਹੋਇਆ ਉਹ ਛੱਡ ਹੀ ਆਏ।
ਇੱਕ ਕੈਦ ਵਿੱਚੋ ਨਿੱਕਲ ਉਹ ਮੁੜ ਦੂਸਰੀ ਕੈਦ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ। ਬਕੌਲ ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ:
ਇੱਕ ਕੈਦ ਵਿਚੋਂ ਦੂਜੀ ਕੈਦ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀ।
ਕੀ ਖੱਟਿਆ ਮਹਿੰਦੀ ਲਾ ਕੇ ਵਟਣਾ ਮਲਕੇ।
ਬਹੁਤੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਜਿਹਾ ਇਹ ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਸਾਰ ਵੀ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤੇ ਦੀ। ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਸਦਾ। ਉਹਨੇ ਛੱਡਣ ਆਏ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਰੁਕਣ ਲਈ ਨਾ ਕਿਹਾ। ਸਭ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਮੁੜ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਲੀਹੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗੀ। ਬਿਨ੍ਹਾ ਬੋਲਚਾਲ ਜਾਂ ਐਨੀਂ ਕੁ ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਜਰੂਰਤ ਹੋਵੇ। ਓਨੀ ਕੁ।
ਰੂਬੀ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ ਸਹਾਰਨਾ ਸਿੱਖ ਰਹੀ ਸੀ।ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਭੁੱਖ ਲਗਦੀ ਸੀ ਨਾ ਬਹੁਤੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਲੋੜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ। ਸਿਰਫ਼ ਉਹਦਾ ਰੁਟੀਨ ਹੁਣ ਸਵੇਰ ਸ਼ਾਮ ਪਾਠ ਕਰਨ ਚ ਲੰਘਦਾ। ਬੰਦੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਹਾਰਾ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ ਫਿਰ ਰੱਬ ਹੀ ਅੰਤਿਮ ਸਹਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਭ ਗਿਲੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਫਿਰ ਰੱਬ ਨਾਲ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਖੁਦ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਕਦੇ ਨਵਦੀਪ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਉਹਦੇ ਮਾਪਿਆ ਦੇ ਸਖਤ ਸੁਭਾਅ ਕਰਕੇ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਨਵਦੀਪ ਉਹਨਾਂ ਅੱਗੇ ਹਾਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਤੇ ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ਵੀ ਉਹਦੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਦੀ ਕਾਲ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਹਦੇ ਵਾਲੇ ਸਵਾਲੀਆ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕਦੇ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਮੋਮੋਠਗਣੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹਦਾ । ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ।
ਇੰਝ ਵਕਤ ਬੀਤ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਆਉਂਦੇ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤ ਉਹਨੂੰ ਵੱਧ ਬੁਲਾ ਲੈਂਦਾ। ਉਦੋਂ ਉਹ ਘੁੰਮਣ ਵੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ। ਸ਼ਾਪਿੰਗ ਵੀ ਕਰਦੇ। ਮੂਵੀ ਵੀ ਦੇਖਦੇ। ਅਜਿਹੇ ਸਮੇਂ ਉਹ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਪਤੀ ਵਾਂਗ ਵਿਹਾਰ ਕਰਦਾ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੌਂਦਾ ਸੀ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਉੱਠਦਾ। ਬਾਹਰ ਜਾਂਦਾ ਫਿਰ ਸੌਂਦਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਜਤਾਉਣ ਲਈ ਕਿ ਉਹ ਸੁੱਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਛੇੜਦਾ।
ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਇੰਝ ਵਿਹਾਰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਨੌਰਮਲ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਹੋਣ। ਇੱਕ ਨਾਟਕ ਉਹ ਖੁਦ ਨਾਲ , ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਤੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਆਦਿ ਜਾਂ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਪਰ ਇਹ ਦਿਲਚਸਪ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਉਹਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੋਟ ਕਰਦੀ। ਕੀ ਕਿਉਂ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਉਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕਹਾਣੀ ਵਰਗਾ ਲਗਦਾ। ਜਿਵੇੰ ਕੋਈ ਪੂਰੀ ਸਕ੍ਰਿਪਟ ਲਿਖ ਕੇ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਸੱਚਮੁਚ ਕਮਾਲ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਉਹਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਰੁਟੀਨ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਉਹੀ ਲੇਟ ਆਉਣਾ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਨਾ ਬੁਲਾਉਣਾ। ਕਿਧਰੇ ਲੈ ਕੇ ਨਾ ਜਾਣਾ। ਫਿਰ ਛੁੱਟੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਲੈ ਆਉਣਾ ਫ਼ਿਰ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣਾ। ਫਿਰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤ ਦਾ ਓਥੋਂ ਖਿਸਕ ਜਾਣਾ। ਇਹ ਇੱਕ ਰੁਟੀਨ ਸੀ ਜੋ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਕਦੇ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੀ ਕਦੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸੇ ਦਿੰਦੀ। ਕਦੇ ਉਹਨੂੰ ਕੱਲਿਆਂ ਦਾ ਸੌਣਾ ਵਿਉ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ। ਉਹਨੂੰ ਸ਼ਰੀਰਕ ਮਿਲਣ ਦੀ ਚਾਹ ਓਨੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿੰਨੀ ਉਹ ਇੱਕ ਪਿਆਰ ਭਰੀ ਗਲਵੱਕਡ਼ੀ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਇੱਕ ਐਸੀ ਜੱਫੀ ਜੋ ਉਹਦੇ ਸਭ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਦੇ ਸਕੇ। ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਉਂਗਲ ਲੱਗੇ ਤੇ ਹੀ ਤ੍ਰਬਕ ਜਾਂਦਾ। ਫ਼ਿਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਦੇ ਮਨ ਦਾ ਚੈਨ ਬਹੁਤ ਹੀ ਉਤਾਂਹ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ। ਜਿਥੇ ਉਹਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਜਿਸਮ ਚ ਸੇਕ ਨਿਕੱਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ। ਧੁੰਨੀ ਵਿਚੋਂ ਅਜ਼ੀਬ ਕੰਪਨ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ। ਪਤਾ ਨਹੀ ਹੋਰ ਕੀ ਕੁਝ। ਉਹ ਸਮਝਦੀ ਵੀ ਸੀ ਫਿਰ ਸਮਝਕੇ ਇਗਨੋਰ ਵੀ ਕਰਦੀ। ਤੜਫਦੀ ਸੀ ਤੇ ਤੜਫ ਨੂੰ ਭੂੱਲ ਵੀ ਜਾਂਦੀ। ਅਜਿਹੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦਾ ਸਿਰ ਫਟਣ ਲਗਦਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਹ ਅਗਲ਼ੇ ਦਿਨ ਨਾ ਉੱਠਦੀ।
ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਸਰੀਰ ਮੁੜ ਲੀਹੇ ਆਉਂਦਾ। ਪਰ ਇਹ ਹੁਣ ਮੁੜ ਮੁੜ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਚਰਮ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਜਾਗਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਜਾਗਦੇ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹਰ ਦੂਸਰਾ ਸਵਾਲ ਜੋ ਇਹੋ ਸੀ …
ਫਿਰ ਇੱਕ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਰਾਤ ਉਹਦੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਔਖੀ ਰਾਤ ਸੀ। ਇਹ ਉਹੀ ਰਾਤ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੌਰਾ ਪਿਆ ਸੀ ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੁੜ ਕੇ ਉਹ ਲੀਹ ਤੇ ਨਾ ਆ ਸਕੀ।
ਉਸ ਰਾਤ ਵੀ ਹਰ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਵਦੀਪ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੀ ਆਪਣੀ ਤਬੀਅਤ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਜਲਦੀ ਹੀ ਜਾ ਕੇ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਈ। ਦੂਸਰਾ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਚਲਦੇ ਟੀਵੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਤੰਗ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਵਾਹ ਨਾ ਚੱਲੀ ਤਾਂ ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਟੀਵੀ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਬਾਹਰ ਆਈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੀ ਹੋਈ ਅੱਧ ਤੀਕ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਮ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਈ। ਜੋ ਉਹਨੇ ਵੇਖਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਉਸਨੂੰ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਪਰ ਕਿੱਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦਾ ਦਿਲ ਇੱਕ ਦਮ ਕਚਿਆਣ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ। ਉਹਨੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਸੁਣਿਆ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਅਜ਼ੀਬ ਲੱਗਾ। ਐਸੀ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਦੇਖੀ ਨਾ ਸੁਣੀ ਹੋਵੇ । ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਬੁਰਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਈ। ਦਿਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਧੱਕਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਾ। ਜਿਹੜੀ ਸੱਚਾਈ ਤੋਂ ਉਹ ਭੱਜ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ।
ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਪੂਰਾ ਗੁਬਾਰ ਉਲਟੀ ਬਣ ਕੇ ਨਿੱਕਲਿਆ।  ਤੇ ਉਹ ਧੜੱਮ ਕਰਕੇ ਫਰਸ਼ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਗਈ। ਤੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ।
ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਇਆ ਉਦੋਂ ਉਹ ਮੈਕਸ ਹਾਸਪਿਟਲ ਵਿੱਚ ਬੈੱਡ ਤੇ ਸੀ। ਜਿਥੇ ਇੱਕ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਬੈਠੇ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਪੱਕੀ ਫਰਸ਼ ਤੇ ਡਿੱਗਣ ਕਰਕੇ ਉਹਦੇ ਕਾਫ਼ੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਸੱਟ ਵੱਜੀ ਸੀ।
ਪਰ ਸਰੀਰਕ ਸੱਟ ਮਾਨਸਿਕ ਸੱਟ ਨਾਲੋਂ ਹਲਕੀ ਹੀ ਸੀ।
ਇਹਨੇ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਅਗਲ਼ੇ ਦਿਨ ਵਾਰੋ ਵਾਰ ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਏ। ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛਦੇ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦੇ। ਪਰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਦੱਸੇ।
ਇੰਝ ਹੀ ਹੁਣ ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ। ਇੰਝ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦੇ ਦੌਰੇ ਉਹਨੂੰ ਪੈਣ ਲੱਗੇ। ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੀ ਚਲਦੀ ਰਹੀ। ਕਾਊਂਸਲਿੰਗ ਲਈ ਵੀ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਪਿਆ। ਫਿਰ ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਕੋਈ ਬੋਝ ਹੈ । ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਕਿ ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਦਾ ਸਾਇਆ ਹੈ।
ਉਹ ਮੋਹਾਲੀ ਰਹੀ, ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਪਿੰਡ ਰਹੀ, ਆਪਣੇ ਘਰ ਰਹੀ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਾ ਪਿਆ। ਤੇ ਹੁਣ ਅਖੀਰ ਜੀਂਵਨ ਦੇ ਘਰ ਆਈ ਸੀ। ਇੱਕ ਅੱਧਾ ਚੱਕਰ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ …
ਹਾਸੇ ਭਰੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਤੋਂ ਦੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਹੋਏ ਮਨ ਨਾਲ …
ਤੇ ਇਸ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੀ ਘੱਟ ਸਮੇ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁੱਝ ਵਾਪਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਦੱਸਿਆ ਸੀ. ਸਿਰਫ਼ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸੀ ….
ਇਸੇ ਮਨ ਨਾਲ , ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬੀਤੀ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਉਹਨੂੰ ਮਿੱਠੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਠੰਡੇ ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਵਰਗੀ … ਪਰ ਅੱਗਿਓਂ ਇਹ ਕ਼ੀ ਖੇਡ ਦਿਖਾਉਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਇਸਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ …
ਸਭ ਸਮੇਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਸੀ ….

ਹੁਣ ਰੂਬੀ ਲਈ ਪਿਛਲੇ ਕਰੀਬ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਇਹ ਬੀਤੀ ਮਿੱਠੀ ਦੁਪਹਿਰ ਉਸ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਯਾਦਗਾਰ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਇੱਕ ਵਰ੍ਹੇ ਮਗਰੋਂ ਆਪਣੇ ਅਸਲੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਧੜਕਿਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਜਿਹੜੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਨਾਲ ਜੀਂਵਨ ਨੇ ਤੱਕਿਆ ਸੀ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਤਰਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਲਕਿ ਬੇਪਨਾਹ ਲਗਾਅ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਛੋਹ ਸੀ ਜਿਸ ਛੋਹ ਲਈ ਉਹ ਤਰਸ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਉਮਰ ਦਾ ਫਾਸਲਾ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਬੰਧਨ ਕਿਸੇ ਵਿੱਚੋ ਨਿਕਲਣਾ ਐਨਾ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਦੋਂਵੇਂ ਟੱਪ ਸਕਣੇ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਗੰਦ ਮਚਿਆ ਹੋਏ ਸਮਾਜ ਸਹਾਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਗੈਰ ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਸੁਥਰੇ ਹੋਨਜ਼ ਸਮਾਜ ਤੋਹਮਤ ਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮੁੜ ਕੇ ਜੀਵਨ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਉਸ ਕੋਲ ਨਾ ਆਇਆ। ਉਹ ਸੁੱਤੀ ਜਾਗਦੀ ਆਪਣੇ ਲੰਘੇ ਵੇਲੇ ਨੂੰ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਐਨਾ ਕੁਝ ਦੱਸਣ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਸਹਾਰਾ ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਦਿਸਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।
ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਉਹਦਾ ਬੁਖਾਰ ਵੀ ਕੁਝ ਘਟ ਗਿਆ। ਸਿਰਦਰਦ ਵੀ ਮੱਠਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਆਏ ਤਾਂ ਪੈੜਚਾਲ ਸੁਣਕੇ ਉਹ ਖੁਦ ਹੀ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਉਦੋਂ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਖੇਡਣ ਗਿਆ ਜਾਂ ਕੋਚਿੰਗ ਕਰਨ ਉਹਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਕੁਝ ਖੁਸ਼ ਵੀ ਹੋਏ ਕ਼ੀ ਉਹਦੇ ਹਾਲਤ ਕੁੱਝ ਸੁਧਰੇ ਹੋਏ ਸੀ।ਉਹ ਕੁਝ ਬੋਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਦੀ ਭਾਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਸੀ ਜੋ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਉਹ ਸੀ ਜਿਊਣ ਦੀ ਇੱਛਾ। ਭਲਾਂ ਕਿਉਂ ? ਕਿਉਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਸੀ ਜੋ ਉਹਨੂੰ ਸਭ ਬੰਧਨਾਂ, ਖਿਆਲਾਂ , ਰੋਕਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸਿਰਫ਼ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਦਾ ਚਾਹੁਣਾ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਨੂੰ ਜਿਊਣ ਦਾ ਢੰਗ ਬਦਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਖਤਰਨਾਕ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਸਹਾਰੇ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਦੇਣਾ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਵੀ ਸਾਡਾ ਦਿਮਾਗ ਜਿਊਣ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਢੰਗ ਲੱਭਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।
……..
ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰੂਬੀ ਦੀ ਸਿਹਤ ਹਲੇ ਸੁਧਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਬਕਾਇਦਾ ਚੌਂਕੀ ਭਰਨ ਵੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਦਵਾਈ ਵੀ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਉਹ ਤੇ ਜੀਵਨ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਵਕਤ ਬਿਤਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਵੀ ਹੁਣ ਉਹਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਣਾ ਵਧੀਆ ਲਗਦਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਜਿਥੇ ਮੰਮੀ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਵੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ। ਹੁਣ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਹਿਣ ਤੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਰੋਟੀ ਚਾਹ ਪਾਣੀ ਜਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਰ ਲੈ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਵਾਲ ਖਿੱਚ ਦੇਣੇ ,ਚੂੰਢੀ ਵੱਢ ਦੇਣੀ ਇਹ ਸਭ ਆਮ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਨਕਲ ਲਾਉਣੀ। ਉਹਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਵਾਲੀ ਤੋਰ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਣਾ। ਇਹ ਸਭ ਲੁਕ ਛਿਪ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਂਗ ਉਹ ਸਭ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਕਰਦੇ ਸੀ।  ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਹੈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤੇ, ਪੁਰਾਣੇ ਬੋਲਚਾਲ, ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਕਰਕੇ ਸਭ ਇੱਕ ਆਮ ਗੱਲ ਸੀ। ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਸੀ ਜੋ ਧੁਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਲਾਟ ਆਖੋ ਜਾਂ ਮੁਹੱਬਤ ਜਾਂ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਖਿੱਚ ਜੋ ਵੀ ਸੀ ਇਹ ਤਾਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗਣਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਆ ਰਹੇ ਸੀ। ਬੇਪਰਵਾਹੀਆਂ ਤੇ ਮਨਮਰਜ਼ੀਆਂ ਸੁਆਦ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਕੀਮਤ ਵੀ ਪੂਰੀ ਵਸੂਲ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।
……
ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਦੀ ਸਿਹਤ ਕੁਝ ਸੁਧਰੀ ਸੀ ,ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਵੀ ਕੁਝ ਨਵੀਆਂ ਸਲਾਹਾਂ ਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਬੋਝ ਹਲੇ ਵੀ ਉਵੇਂ ਸੀ, ਉਹਦੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਵੀ ਆਏ, ਖਬਰ ਵੀ ਲੈ ਗਏ , ਹਾਲ ਚਾਲ ਵੀ ਪੁੱਛਿਆ। ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਵੀ ਕਾਲ ਆਈ ਸੀ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਕਰਵਾਈ ਸੀ ਜਾਂ ਕਿਵੇਂ ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਮੁੜ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਭਾਰਾ ਉਹ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਓਥੇ ਜਾਣੋ ਬਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਕੀ ਇਸਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਰਾਹ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬਿਮਾਰ ਹੀ ਰਹੇ ?
ਉਹਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਕਾਫੀ ਘਟ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਰੂਬੀ ਖੁਦ ਚੱਲਣ ਫਿਰਨ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਸਕੂਟੀ ਤੇ ਵੀ ਬੈਠਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਦਾ ਸਿਰ ਘੁੰਮਣ ਲਗਦਾ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਉਹਨੇ ਪੀਰ ਦੀ ਮਜ਼ਾਰ ਉੱਤੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਆਉਣਾ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਫਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਖੁਦ ਕੱਲਿਆਂ ਹੀ ਜਾਣ ਦਾ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਪੂਰੀ ਕਰਕੇ ਘਰ ਆਇਆ ਸੀ ।
ਕੱਲੀ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਉਸਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਬਾਇਕ ਉੱਤੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟਿਕਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ । ਜੀਵਨ ਨੇ ਕੋਈ ਉਜ਼ਰ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬਾਇਕ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰ ਪਿਆ।
“ਇਹਦਾ ਲਾਇਸੈਂਸ ਵੀ ਹੈ , ਜੁਆਕੜੇ ਜਿਹੇ ਦਾ?” ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਛੇੜਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
“ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ, ਹੁਣ ਜੁਆਕ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ, ਉਨ੍ਹੀਵਾਂ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ”। ਜੀਵਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰੂਬੀ, ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਐਨਾ ਵੱਡਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਉਹਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬੈਠੀ ਤੇ ਗਲਿਓ ਬਾਹਰ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਅਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਢਿੱਡ ਕੋਲ਼ੋਂ ਘੁਮਾਇਆ। ਉਹਦੇ ਮਾਸ ਦੀ ਸਖਤੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਪਸੀਨੇ ਦੀ ਮਹਿਕ ਉਹਨੂੰ ਜਾਣੀ ਪਹਿਚਾਣੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ ਬਲਕਿ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਜਿਹੀ ਲਹਿਰ ਛੇੜ ਗਈ। ਇਹ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਗੱਬਰੂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਬਣ ਰਹੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਆਉਂਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੀ। ਜੀਉ ਜਿਉਂ ਸਫ਼ਰ ਬੀਤ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਉਸਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਰੀਬ ਖਿਸਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਹੀ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮਦਹੋਸ਼ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣ ਰਹੀ। ਸਿਰਫ਼ ਉਹਦੇ ਸਾਹ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਘੁਲਦੇ ਹੋਏ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਉਹ ਸਾਹ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਬੜੀ ਬੇਧਿਆਨੀ ਨਾਲ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ। ਸਭ ਜਲਦਬਾਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਮੁਕਾਇਆ। ਉਹਨੂੰ ਮੁੜ ਉਸੇ ਸਫ਼ਰ ਦੀ ਉਡੀਕ ਸੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਊਹਦੇ ਨੇੜੇ ਖਿਸਕ ਕੇ ਬੈਠੀ। ਐਨੀਂ ਨਜ਼ਦੀਕ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਨੂੰ ਲੰਘਣ ਜੋਗੀ ਥਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਹਰ ਇੱਕ ਵੱਜਦੇ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਊਹਦੇ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਛਾਤੀ ਤੇ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਖਿਸਕ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੀ ਭਰ ਰਹੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਦੋਂਵੇਂ ਪੰਜਿਆ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਵੇ। ਪਰ ਲਾਜ ਸੰਗ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਉਹਨੂੰ ਰੋਕ ਲੈਂਦੀ।
ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਕੰਨ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਟਿਕਾ ਲਿਆ। ਜੀਂਵਨ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਉਹਨੂੰ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਵੀ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੋ ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਸੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਦਾ ਪੂਰਾ ਕੰਟਰੋਲ ਸੀ। ਉਹ ਕੁੱਝ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਰੂਬੀ ਸੁਣ ਨਹੀਂ  ਸੀ ਰਹੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਧੁਨਾਂ ਤੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਉਸਦੀ ਜਾਗ ਜਿਹੀ ਤਾਂ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਹੀ ਟੁੱਟੀ। ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉੱਤਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉੱਤਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪੱਟ ਤੇ ਕੱਸ ਕੇ ਚੂੰਢੀ ਵੱਢੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਕਸੀਸ ਵੱਟ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ।
ਨਾਲ ਹੀ ਇੰਝ ਨੌਰਮਲ ਬੋਲੀ,” ਹੌਲੀ ਚਲਾਇਆ ਕਰ ਤੇ ਘੱਟ ਬੋਲਿਆ ਕਰ।”
ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇੰ ਉਹਦੇ ਕੱਪੜੇ ਤੰਗ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ ਤੇ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਭਿੱਜ ਗਏ ਹੋਣ। ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਉਹ ਬਦਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਸਾਹ ਘੁੱਟ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਵੀ ਵੱਸ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।

ਰੂਬੀ ਦੀ ਸਿਹਤ ਸੁਧਰ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਹੋ ਸਕਦੀਂ ਸੀ। ਦੋਂਵੇਂ ਪਾਸਿਓਂ ਬੁਲਾਵੇ ਜੋ ਆ ਰਹੇ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਮੋਹਾਲੀ ਤੋਂ ਮੁੜ ਕਦੇ ਕੌਲ ਨਾ ਆਈ। ਪਰ ਸਹੁਰਿਓ ਨਿੱਤ ਗੱਲ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਮੁੜ ਓਥੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਜਾਣਾ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇੰ ਕੈਦ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਦੁੱਖ ਐਸਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਸਭ ਦੱਸਣ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕੋ ਜਣਾ ਸਹੀ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੀ ਜੀਵਨ … ਪਰ ਜੀਵਨ ਇਸ ਯਮਰ ਵਿੱਚ ਤਾਜ਼ੀ ਚੜ੍ਹੀ ਜਵਾਨੀ ਵਿੱਚ ਕ਼ੀ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਸਕੇਗਾ। ਕਿਧਰੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਜੀਂਵਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਗਲਤ ਔਰਤ ਹੋਣ ਦੀ ਧਾਰਨਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਏਗੀ।
ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਇੱਕ ਬਦਲਾਅ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਇਹੋ ਬਦਲਾਅ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਥੋੜ੍ਹਚਿਰਾ ਹੈ। ਉਹ ਸੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਾਥ। ਇਹ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਦੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਠੀਕ ਹੋਣ ਤੋਂ ਵੀ ਡਰ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਉਹ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਹੁਣ ਉਲਝਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਜਜ਼ਬੇ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਵੱਲ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਵਰਗੇ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਹ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਦੱਸਣਾ ਜਾਂ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਜਜ਼ਬੇ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਜਾਂ ਮਾਨਸਿਕ ਖਿੱਚ ਨਾਲੋਂ ਸਰੀਰਕ ਖਿੱਚ ਵਾਲੇ ਵੱਧ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨ ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦੀ ਤੱਕਣੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸੀ। ਬੱਸ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਲਗਦਾ ਕਿ ਉਹਦੀ ਕੇਅਰ ਕਿਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਖਿੱਚ ਤੇ ਖਤਮ ਨਾ ਹੋ ਜਾਏ। ਭਾਵੇਂ ਖੁਦ ਉਹ ਵੀ ਇਸੇ ਖਿੱਚ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਲਹਿਰ ਉੱਠਣ ਲਗਦੀ। ਕਿਸੇ ਪਲ ਦੋਂਵੇਂ ਇਕੱਲੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ। ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਜਿਸਮ ਛੂਹ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ, ਜਿੱਦਾਂ ਤਨ ਵਿੱਚੋ ਵਾਵਰੋਲੇ ਉੱਡਦੇ ਹੋਣ। ਅਜਿਹੇ ਵਾਵਰੋਲੇ ਜੋ ਵਾਢੀ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕਣਕ ਵੱਢਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਡੌਰ ਭੌਰ ਕਰ ਦਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇੰਝ ਹੀ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਦਿਮਾਗ ਹੋਸ਼ੋ ਹਵਾਸ਼ ਗਵਾ ਬੈਠਦਾ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦਾ ਕੋਈ ਵੱਖਰਾ ਹਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚੁੱਪੀ ਸੀ। ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਉਹ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਬੈਠਣ ਦਾ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਉਹ ਗੁਆਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਕਤ ਕੱਟਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਹੁਣ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਕਾਹਲੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਹਿੜ ਖਿਆਲ ਮੁੱਕਦਾ ਹੀ ਇਥੇ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਦੋੰ ਵਾਪਿਸ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਜਾਵੇ। ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਵਾਰ ਉਹ ਹੁਣ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਇੱਧਰ ਓਧਰ ਘੁਮਾਉਣ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ।ਉਹਨੂੰ ਓਹਦੀ ਛੂਹ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਨਾ ਭੁੱਲਦੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸਕੂਟੀ ਚਲਾਉਣੀ ਵੀ ਇੰਝ ਭਾਰੀ ਵਾਹਨ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਬਾਇਕ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਇੰਝ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇੰ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸਾਈਕਲ ਹੱਕ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਮਰਦ ਹੋਣ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਆਪਣੇ ਚਰਮ ਤੇ ਸਨ। ਉਹਦੀ ਤੱਕਣੀ, ਉਹਦਾ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਦਾ ਨਜ਼ਰੀਆ, ਸਰੀਰਕ ਜ਼ੋਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾਉਣ ਦੀ ਚਾਹਤ ਅੰਦਰ ਘਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ।ਉਹ ਇੱਕ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲੋਂ ਇੱਕ ਪੂਰਨ ਮਰਦ ਬਣਨ ਵੱਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇਹਦੇ ਚ ਸਾਰਾ ਯੋਗਦਾਨ ਸੀ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦਾ, ਉਹਦੀ ਤੱਕਣੀ, ਉਹਦੀ ਮੁਸਕਾਨ, ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਅਹਿਸਾਸ ਉਹਦਾ , ਬੇਝਿਜਕ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੀ ਇੱਕ ਦਾਵਤ ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ। ਜਿਹੜੀ ਉਹ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ।ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪੜ੍ਹ ਸਕਦਾ ਸੀ,  ਬੋਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਪਕੜ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਜਿਸਮ ਦੀ ਛੂਹ ਵਿੱਚੋ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਪੱਕੀ ਕਣਕ ਜਿਹੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਸੀ। ਜੋ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਘੁਲਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ।
ਉਸ ਦੁਪਹਿਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫ਼ਿਰ ਉਹ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਘਰ ਸੀ। ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਪਾਪਾ ਕਿਧਰੇ ਗਏ ਸੀ। ਤੇ ਮੰਮੀ ਵੀ ਕਿਸੇ ਗੁਆਂਢਣ ਕੋਲ ਗਏ ਸੀ।ਜੀਵਨ ਹਲੇ ਵੀ ਨਹਾਉਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਮਲਣ ਲਈ ਤੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਧੋਣ ਲਈ ਮੰਮੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਹ ਆਖ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਜੀਂਵਨ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਵੀ ਰੂਬੀ ਹੀ ਇਹ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਨਾਲੇ ਮਜ਼ਾਕ ਕਿ ਜੇ ਵਿਆਹੀ ਆਈ ਨੇ ਇਹ ਨਾ ਕੀਤਾ ਫਿਰ ਕੀ ਕਰੇਗਾਂ ? ,ਉਦੋਂ ਉਹ ਅਜੇ ਬੇਸਮਝ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਹਿਸਸ ਹੀ ਵੱਖਰੇ ਹੀ ਸਨ।
ਹੁਣ ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਵੱਖਰੇ, ਰੂਬੀ ਦੇ ਖੁਦ ਹੱਥ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਧੋਇਆ। ਉਹਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੁਭ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਰੀਰਕ ਕਸਰਤ ਨਾਲ ਉਹ ਹੁਣ ਪੂਰਾ ਹੀ ਕਸਵਾਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੁਆਨੀ ਊਹਦੇ ਵਿੱਚੋ ਭਰਕੇ ਡੁੱਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਬਣ ਮਲਕੇ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ, ਮਲ ਕੇ ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਝਰਨਾਹਟ ਛਿੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਜਿਵੇੰ ਕੁੱਲ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਕੋਮਲ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਨੀਮ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਸਮਾਂ ਕਦੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋਏ। ਜਦੋਂ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਸਾਬਣ ਸਾਫ਼ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੀਆਂ ਤਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਆਪਣੇ ਸਾਈਜ਼ ਤੋਂ ਦੁੱਗਣੀਆਂ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਾਬਣ ਕਰਕੇ ਲਾਲ ਸੀ ਤੇ ਕੁਝ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੇ ਵਹਾਅ ਕਰਕੇ। ਇਵੇਂ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਪੱਕੇ ਅਫ਼ੀਮੀ ਨੂੰ ਬੀਕਾਨੇਰ ਦੀ ਪਿਓਰ ਅਫੀਮ ਮਿਲ ਗਈ ਹੋਏ।
ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਛਾਈ ਖ਼ੁਮਾਰੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਚੀਰ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਪਕੜ ਢਿੱਲੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਰਾਫ਼ਤ ਦੀ , ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਇਸ ਕੰਬਲੀ ਨੂੰ ਉਹ ਉਤਾਰ ਸੁੱਟੇ ਤੇ ਅੱਖੀਆਂ ਦੀ ਇਸ ਲਾਲੀ ਨੂੰ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਚੂਸ ਸੁੱਟੇ। ਪਰ ਉਹ ਕਰ ਨਾ ਸਕੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਔਰਤ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਉਹਨੂੰ ਹਲੇ ਵੀ ਰੋਕ ਰਹੀ ਸੀ।
ਅੱਖਾਂ ਘੁਮਾ ਕੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰੀ ਤੇ ਡੁਲ੍ਹ ਰਹੀ ਬਾਲਟੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪਲਟਕੇ ਪਿੱਠ ਤੇ ਸਾਬਣ ਲਗਵਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਪਿੱਠ ਕਰ ਲਈ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਆਇਆ।ਉਹ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਸਾਬਣ ਮਲਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਪਿੱਠ ਤੀਕ। ਉਹਦੀਆਂ ਪਤਲੀਆਂ ਤੇ ਨਰਮ ਉਂਗਲਾਂ ਉਹਦੇ ਮਾਸ ਨੂੰ ਛੋਹ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਉਸਦੀ ਛੂਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਖਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਵੱਖੀਆ ਜਿਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਛੂਹਣ ਤੇ ਗੁਦਗੁਦੀ ਹੋਣ ਲਗਦੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਐਨਾ ਕੱਸ ਲ਼ਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਗੁਦਗੁਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਹੀ।
ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮਾਹੌਲ ਕੁਝ ਹਲਕਾ ਹੋ ਜਾਏ।ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਵੱਖੀ ਤੇ ਗੁਦਗੁਦੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਹੋ ਨਾ ਸਕੀ। ਉਹਨੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਦੋਂਵੇਂ ਪਾਸੇ ਤੋਂ  ਪੇਟ ਤੇ ਘੁਮਾਇਆ ਓਥੇ ਗੁਦਗੁਦੀ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦਾ ਹੱਥ ਬੋਚ ਲਿਆ। ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਸਭ ਰੁਕ ਗਿਆ। ਅਗਲ਼ੇ ਪਲ ਰੂਬੀ ਨੇ ਹੱਥ ਛੁਡਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਘੁੱਟ ਲਏ। ਤੇ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਲੱਗੇ। ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਛੂਹਕੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਇੱਕ ਆਹ ਨਿੱਕਲ ਆਈ। ਉਹਦੇ ਜੁਆਨ ਹੋਈ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਛੂਹ ਭਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਇੱਕ ਹੂਕ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਸਦੀ ਘੁੰਮਣਗੇਰੀ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਸਾਬਣ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਬਾਲਟੀ ਵਿੱਚੋ ਹੱਥ ਧੋਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਉੱਠਣ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਵੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ….

ਉਹਨੂੰ ਮੁੜਦੀ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਉਲਾਰ ਕੇ ਰੋਕ ਲਿਆ। ਉਹ ਜਿਵੇੰ ਇੱਕ ਦਮ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ।ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਜਿਸਮ ਬਰਾਬਰ ਮੇਚ ਦਾ ਹੋ  ਗਿਆ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸੇਕ ਇੱਕੋ ਜਿੰਨਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਕੋਸੇ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਚ
ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਢੇ ਭਿੱਜੇ ਪਿੰਡੇ ਦੀ ਛੂਹ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਚਿੰਗਾੜੀਆਂ ਨਿਕੱਲਣ ਲੱਗੀਆਂ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਹਾਰੇ ਖੜੀ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ। ਤਾਂ ਕੰਧ ਨਾਲ ਹੀ ਚਿਪਕ ਗਈ। ਦੋਵਾਂ ਅੰਦਰੋਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਉਣ ਨਾ ਆਉਣ ਦਾ ਡਰ ਸਮਾਪਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਦਾ ਲਾਵਾ ਇੰਝ ਫੁੱਟਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਵਹਾਅ ਵਿੱਚ ਸਭ ਰੋਕਾਂ, ਬੰਧਨ, ਸੰਗਾਂ ਸ਼ਰਮਾਂ ਵਹਿ ਗਈਆਂ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕੱਸ ਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਫੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਊਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਹਟਾ ਕੇ ਗਰਦਨ ਵਿੱਚ ਛੁਪ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਕੋਸੀ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਠੰਡੀ ਮਹਿਸੂਸ ਉਹ ਰਹੀ , ਕਿਉਕਿ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਭੱਠੀ ਵਾਂਗ ਤਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਦੋਂਵੇਂ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਪਤਲੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਧੁੰਨੀ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਇੰਝ ਘੁੰਮ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਕੋਈ ਸਿਤਰਵਾਦਕ ਸਿਤਾਰ ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਜਦੋਂ ਮਲਕੜੇ ਜਿਹੇ ਉੱਪਰ ਖਿਸਕਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੁਕਾਮ ਹਾਸਿਲ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਘੁੱਟਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਆਨੰਦ ਦੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸੀਮਾ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਹਦੇ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਉਹ ਨਗਨ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਓਨਾ ਕੁ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ। ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਪੱਟ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਬੰਦ ਡੱਬੀ ਵਾਂਗ ਚਿਪਕੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਨਰਮ ਜਿਸਮ ਦੀ ਛੂਹ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਤਣਾਅ ਦੇ ਉੱਚਤਮ ਲੈਵਲ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਖੁਦ ਬੇਕਾਬੂ ਸੀ। ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਅਨੁਭਵ ਸੀ। ਹਲੇ ਸਿਖਾਂਦਰੂ ਸੀ। ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਘਾਟ ਤਾਂ ਸੀ ਹੀ ਉੱਪਰੋ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦਾ ਉਲਾਰ ਵੀ ਸੀ।ਉਹਨੂੰ ਅੱਗਿਓਂ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਕਰੇ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਹਦਾ ਰੁਕਣਾ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਪਲਟੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੱਝਾ ਝਾਕੀ। ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ।ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਪਕੜਿਆ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਲੰਮਾ ਚੁੰਮਣ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਲੱਗੀ।ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰ ਕੇ ਕੁਝ ਗੁਆਚਿਆ ਭਾਲਣ ਲੱਗੀ। ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਇਸ ਸਵਾਦ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕੰਧ ਨਾਲ ਲੱਗਾ ਸੀ ਰੂਬੀ ਉਹਨੂੰ ਚੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਖਾ ਹੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੋਵੇ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਖਾਲੀ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਉਹਨੇ ਮੁੜ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀਆਂ ਤੇ ਟਿਕਾਇਆ ਜੋ ਕਿ ਹੁਣ ਪੂਰੀਆਂ ਨਗਨ ਤੇ ਉਤੇਜਿਤ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਜਿੰਨਾ ਜਿਆਦਸ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ। ਓਨਾ ਹੀ ਤੇਜ਼ ਉਸਦਾ ਚੁੰਮਣ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਇੰਝ ਜਕੜੇ ਹੋਏ ਸੀ ਕਿ ਹਵਾ ਨੂੰ ਲੰਘਣ ਨੂੰ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿੱਦਾਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋੰ ਦੀ ਜੰਮੀ ਬਰਫ਼ ਪਿਘਲ ਕੇ ਭਾਫ਼ ਬਣ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੰਬਣੀ ਸੀ, ਘੜੀ ਦੀ ਟਿੱਕ ਟਿੱਕ ਵਰਗੀ ਇੱਕ ਲੈਅ ਸੀ। ਜੋ ਕਿ ਜੀਵਨ ਪੱਟਾਂ ਨਾਲ ਦੀ ਰਗੜ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।ਉਹਨੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਇੱਕ ਹੱਥ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਲਿਜਾ ਕੇ ਥੱਲੇ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਛੂਹ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇੰ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰਿਆ ਜਲ ਸੈਲਾਬ ਅਚਾਨਕ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਪੋਰ ਵਿਚੋਂ ਗਰਮੀ ਬਾਹਰ ਡਿੱਗੀ ਸੀ। ਸਾਹ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਰੁਕਿਆ ਫਿਰ ਦੁਬਾਰਾ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਉਸ ਸ਼ਿਖਰ ਤੋਂ ਉਹ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਮੁੜ ਤੋਂ ਜਿਸਮ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਮੁੜ ਉਸ ਸ਼ਿਖਰ ਨੂੰ ਛੂਹਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਨਿਡਰ ਹੋਕੇ ਬੇਸੰਗ ਹੋਕੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਫਰੋਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਛੋਹਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੀ ਨਾ ਹੋਏ ਕਿ ਇਹ ਸਮਾਪਤ ਹੋਵੇ…
ਤੇ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨੇ ਵੀ ਜੀਂਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਰਾਹ ਲੱਭ ਲਿਆ ਤੇ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਖਿਸਕਦਾ ਹੋਇਆ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਇੱਕ ਡਰ ਵੀ ਸੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਕੌੜੇ ਅਨੁਭਵ ਦਾ ਡਰ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਹਦੇ ਮਨ ਉੱਤੇ ਛਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪਲ ਬੀਤੇ ਉਹਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਵਧਦਾ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਵੀ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵਾਪਰਿਆ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗੇ। ਸਗੋਂ ਅੰਤਿਮ ਰਹੱਸ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਉਠਦੇ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋਣ ਦੀ ਚਾਹ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਅੱਗਿਓਂ ਕੁੱਝ ਵੀ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰ ਸਕਣਾ ਹੁਣ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਖੁਦ ਹੀ ਪਹਿਲ ਕੀਤੀ। ਆਪਣੇ ਪਜਾਮੇ ਨੂੰ ਥੱਲੇ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਸਿੱਲੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟਿਆ । ਊਹਦੇ ਦੋਂਵੇਂ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਲੱਕ ਉੱਤੇ ਟਿਕਾ ਲੈ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੋਰ ਚੁੰਮਿਆ । ਅੱਖਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਹਾਮੀ ਭਰੀ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਐਡਜਸਟ ਕੀਤਾ ਤੇ ਇੱਕ ਲੰਮੇ ਸਫ਼ਰ ਤੇ ਨਿੱਕਲ ਪਏ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਕੁਝ ਸੀ, ਕੁਝ ਪੀੜ ,ਕੁਝ ਮਜ਼ਾ, ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਨਵਾਂ ਤੇ ਵੱਖਰਾ ਫਿਰ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਤੇ ਅਖੀਰ ਇੱਕ ਅੰਤਿਮ ਸੁੱਖ ਇਕੱਠਿਆਂ ਦਾ।
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਥੱਕ ਕੇ ਚੂਰ ਨਾ ਹੋਏ ਤੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਅੱਗਿਓਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਨਾ ਰਹੀ। ਫ਼ਿਰ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਛਾ ਗਈ। ਰੂਬੀ ਓਥੋਂ ਗਈ ਤਾਂ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਨਹਾਤਾ। ਨਹਾ ਕੇ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਅੰਦਰੋਂ ਕਮਰਾ ਬੰਦ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਸੌਂ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਉਹਨੇ ਡਿਸਟਰਬ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ।
ਇੱਕ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਸੁੱਤਾ। ਐਸੀ ਨੀਂਦ ਜੋ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੀ ਨਾ ਸੁੱਤਾ। ਦੁਪਹਿਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ ਵੀ ਉਹ ਨਾ ਉਠਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਠਿਆ ਤਾਂ ਸ਼ਾਮ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਉਹ ਰਸੋਈ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਨੇ ਚਾਹ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ। ਰੋਟੀ ਲਈ ਉਹ ਦੋਂਵਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਹਟੀ ਸੀ। ਪਰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਾ ਉਠਿਆ ਸੀ। “ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ ? ” ਐਨੀਂ ਨੀਂਦ ਮੰਮੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਮੰਮੀ ਨੇ ਚਾਹ ਬਣਾਈ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਵੀ ਉਠਾ ਆਈ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਵੀ ਨਹਾ ਕੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਲਏ ਸੀ।
ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੇ ਵੀ  ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਚੋਰਿਓਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ।ਜੀਵਨ ਨੇ ਗੱਲ ਛੇੜੀ ਵੀ ਪਰ ਰੂਬੀ ਚੁੱਪ ਹੀ ਰਹੀ। ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਵੀ ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਈ।
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਬਦਲੇ ਵਿਵਹਾਰ ਢਿ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ। ਉਹ ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਗਰਾਉਂਡ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਆਆਇਆ ਤਾਂ ਡਿਨਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਰੂਬੀ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਵੀ ਨਾ ਆਈ।
ਫ਼ਿਰ ਡਿਨਰ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਹ  ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਓਥੋਂ ਗੁਜਰਨ ਲੱਗੀ।ਤਾਂ ਜੀਂਵਨ ਨੇ ਉਹਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲਈ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਝਟਕੇ ਵਿੱਚ ਬਾਂਹ ਛੁਡਾਈ। ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ,  ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਸੀ।
ਪਰ ਕਾਹਦੇ ? ਪਛਤਾਵੇ ਦੇ ? ਜਾਂ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਰਾਜ ਸੀ। ਜੀਂਵਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਰੋਟੀ ਵੀ ਚੱਜ ਨਾਲ ਨਾ ਖਾਧੀ। ਭੁੱਖ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਜੀਵਨ ਦਾ ਵੀ ਮੂੰਹ ਮੁੜ ਗਿਆ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕੁਝ ਤਾਂ ਅਜੀਬ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਵੱਖਰੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸੀ।ਸੌਂਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਰੂਬੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹੀ। ਦਿਨੇ ਸੁੱਤਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਨੀਂਦ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਸਨੇ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ , ਐਸਾ ਫੈਸਲਾ ਜੋ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ….

ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਹੋਈ ਤਾਂ ਘੜੀ ਦੀਆਂ ਦੋਂਵੇਂ ਸੂਈਆਂ ਦਾ ਮੇਲ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਸਫ਼ਰ ਮੁਕਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਤਾਰੀਖ ਹਾਸਿਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਪਰ ਸਫ਼ਰ ਰੁਕਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜ਼ਾਰੀ ਸੀ ਮੁਡ਼ ਉਹ ਅਗਲੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਈਆਂ ਸੀ।
ਇਹੋ ਹਾਲ ਜੀਵਨ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਸੀ..ਇੱਕ ਮੇਲ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦੁਪਹਿਰੇ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਸਫ਼ਰ ਬਾਕੀ ਸੀ। ਲੰਮਾ ਕ਼ੀ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹਰ ਦਿਨ ਹੀ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸਫ਼ਰ ਬਣਨ ਵਾਲਾ ਸੀ।
ਉਹ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲਿਆ। ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਕੁੱਤੇ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਭੌਂਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਦੱਬਵੇਂ ਪੈਰੀਂ ਉਹ ਰਸੋਈ ਅੱਗਿਓਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਅੱਗਿਓ ਲੰਘਿਆ।ਧੜਕਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ। ਆਪਣੇ ਹੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਉਂਦੇ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਵਾਂਗ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜਦੋਂ ਜ਼ੋਰ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਇਹੋ ਹੁੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਹਿਲਜੁੱਲ ਨਾ ਹੋਈ।
ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਖੜਕਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਨਾਮ ਪੁਕਾਰਿਆ। ਇਸ ਵਾਰ ਬੈੱਡ ਤੋਂ ਉੱਠਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ। ਲਾਈਟ ਜਗੀ ਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁਲ੍ਹਿਆ।
“ਤੂੰ ਸੁੱਤਾ ਨਹੀਂ ਅਜੇ ਤੱਕ” ਰੂਬੀ ਹਲਕੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ। ਇਵੇਂ ਉਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲੇ।
“ਤੇਰਾ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਨੀਂਦ ਉੱਡ ਗਈ ਹੈ। ” ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਪਰ੍ਹਾਂ ਧੱਕਦੇ ਹੋਏ ਅੰਦਰ ਵੜ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲਿਆ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
“ਪਰ ਇੰਝ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ, ਐਵੀ ਘਰਦੇ ਕੀ ਸੋਚਣਗੇ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਹਲਕਾ ਸ਼ੱਕ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕੀਤਾ।
“ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਵਾ ਮੇਰੇ ਘਰਦੇ ਮੈਂਨੁੰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸੁੱਤੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣਗੇ ਤਾਂ ਵੀ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੂਰੇ ਭਰੋਸੇ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਕਿਹਾ।
ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਝੁਕ ਗਈਆਂ।
“ਇਹੋ ਤਾਂ ਦੁੱਖ ਮੈਨੂੰ ਵੱਢ ਵੱਢ ਖਾ ਰਿਹਾ, ਜਿਸ ਘਰ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂਨੁੰ ਪਨਾਹ ਦਿੱਤੀ, ਮੈਨੂੰ ਨਵੀਂ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਿੱਤੀ, ਉਸੇ ਘਰ ਦੇ ਜੁਆਕ ਨਾਲ ਮੈਂ ਖੇਹ ਖਾਧੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਉਹ ਪੁੱਤ ਵਰਗਾ ਜਾਂ ਨਿੱਕੇ ਭਰਾ ਵਰਗਾ ਸਮਝਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਉਸੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਹਵਸ਼ ਮਿਟਾਈ”। ਰੂਬੀ ਡੁਸਕ ਡੁਸਕ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗੀ।
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ। ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੀ ਸਮਝੋ ਬਾਹਰ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਉਮਰ ਹਲੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉੱਪਰੋ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਵੀ ਇੱਕ ਮਰਦ ਦਾ ਦਿਲ ਸੀ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੂਕ ਸੀ, ਦਰਦ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਦਾ ਰੋਣਾ ਸੁਣਕੇ ਬੁਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਰੂਬੀ ਜੋ ਭਾਰ ਢੋ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਮਰਿਆਦਾ ਦਾ ਬੋਝਜ਼ਾ ਸਮਾਜ ਦੀ ਰੋਕਾਂ ਬੰਧਨਾਂ ਦਾ ਬੋਝ ਇਸਤਰੀ ਢੋਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੁੰਦੀ ਹੀ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋਕੇ ਮਰਦ ਨਾਲ ਸੇਜ਼ ਹੰਢਾ ਕੇ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਕੰਢਿਆਂ ਦੀ ਸੇਜ਼ ਨਾਲ ਲੰਘਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਸਿਰਫ਼ ਔਰਤ ਹੀ ਇਹ ਦਰਦ ਹੀ ਸਮਝਦੀ ਹੈ।
ਪਰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜੁਆਨ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਹਲੇ ਵੀ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਵਰਗੀ ਮਸੂਮੀਅਤ ਬਾਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਆਇਆ। ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖ਼ ਕੇ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਉਂਗਲੀ ਧਰੀ।
“ਚੁੱਪ, ਰੋਣਾ ਨਹੀਂ, ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਤੇਰੀ ਕੱਲੀ ਦੀ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ, ਮੇਰੀ ਵੀ ਗਲਤੀ ਹੈ, ਤੈਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗਿਆ ਹੈ, ਆਪਾਂ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕਰ ਲਵਾਂਗੇ। ਇੱਕ ਭੂੱਲ ਹੋਈ ਹੈ ਬਖਸ਼ਾ ਲਵਾਂਗੇ।ਮੁੜ ਕੇ ਇਹ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਦੁਹਰਾਵਾਂਗੇ।” ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ।
ਪਾਪ ਜਾਂ ਪੁੰਨ ਲਈ ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ ਨਜ਼ਰੀਆ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਗਲਤ ਸਹੀ ਦਾ ਵੀ ਇਹੋ ਹਿਸਾਬ ਹੁੰਦਾ।  ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਕਿਸੇ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹੀ ਗਲਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕੋਈ ਜ਼ਿਆਦਾ। ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਾਪ ਲਗਦੀ ਹੈ ਉਹੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਲਈ ਹੋਰ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਪੁੰਨ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਤ ,ਨਜ਼ਰੀਆ, ਵਕਤ, ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਅਨੁਭਵਾਂ , ਗਿਆਨ ਨਾਲ  ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਵੱਖਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਜੀਵਨ ਤੇ ਰੂਬੀ ਲਈ ਦੋਨੇਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸਾਰ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰਾ ਸੀ।
“ਨਹੀਂ ਸਾਰੀ ਗਲਤੀ ਮੇਰੀ ਹੀ ਹੈ, ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਲੈਣਾ ਹੀ ਗਲਤ ਸੀ, ਜੰਮਦੇ ਹੀ ਮੈਂ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਖਾ ਗਈ, ਉਮਰ ਭਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਟੁੱਕਰਾਂ ਤੇ ਪਲੀ, ਤੇ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਐਸਾ ਮਰਦ ਮਿਲਿਆ….”
” ਮਤਲਬ, ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਖਾ ਗਈ, ਤੇਰੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਤਾਂ ਜਿੰਦਾ ਹਨ” ਜੀਵਨ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ।
“ਨਹੀਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਅਸਲ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ , ਉਹਨਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਦੋਸਤੀ ਨਿਭਾਂਦੇ ਹੋਏ ਮੈਨੂੰ ਪਾਲਿਆ।…..”
ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਗੱਲ ਤਫ਼ਸੀਲ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਸੁਣਾਈ। ਉਸਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਉਹਦੇ ਵਿਆਹ ਤੱਕ ਸਭ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਉਹਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਧੱਕਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਾ ਸਭ ਸੁਣਕੇ।
“ਕੀ ਇਹੋ ਤੇਰੇ ਇੰਝ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਤੇ ਆਪਣੇ ਹਸਬੈਂਡ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਸਭ”.
“ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦਾ ਗ਼ਮ ਤਾਂ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ । ਉਹਦੀ ਛੂਹ ਵੀ ਨਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕੀ। ਪਰ ਮੇਰੇ  ਪਾਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਕਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਮੇਰੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਲੈਣਾ ਹੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਖਾਈ ਪੱਟੀ ਹੈ ਜੋ ਭਰੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ।”
“ਅਜਿਹਾ ਕੀ ਹੈ , ਹਸਬੈਂਡ ਸਮਝਦੇ ਨਹੀਂ ?”
” ਸਾਰੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੀ ਉਹੀ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਦੱਸਾਂ, ਇਹ ਰਾਜ ਸਿਰਫ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ, ਮੈੰ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦੀ”
“ਪਰ ਐਸਾ ਵੀ ਕ਼ੀ ਹੈ ?”
ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਗੌਰ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ। ਕੁਝ ਪਲ ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ। ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਮਝ ਵੀ ਸਕੇਗਾ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਉਹਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਐਨੀਂ ਸਿੱਧੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਮਝਾ ਸਕੇ। ਉੱਪਰੋ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹਰ ਗੱਲ ਨੂੰ ਤਫ਼ਸੀਲ ਦੇਣ ਲਈ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਹਵਸ਼ ਮਿਟਾਉਣ ਵਾਲੀ ਔਰਤ ਨਾ ਸਮਝੇ….!!
ਉਹ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕਦੀ ਹੋਈ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਦੱਸੇ ਜਾਂ ਨਾ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਫ਼ਿਰ ਪੁੱਛਿਆ, ” ਦੱਸੋ ਅਜਿਹੀ ਕੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ”….

ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਹੋਰ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਮਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੇਦ ਹੀ ਜੀਵਨ ਅੱਗੇ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੇ। ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੱਕ ਤੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਉਸ ਆਖ਼ਿਰੀ ਦਿਨ ਤੱਕ ਦੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਡਿੱਗ ਹੀ ਗਈ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਜੀਵਨ ਕੋਲੋ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਲੁਕੋ ਕੇ ਰੱਖਿਆ। ਆਪਣੀ ਹਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ, ਉਸ ਅਤੇ ਨਵਦੀਪ ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੇ ਅਧੂਰੇ ਕਾਂਡ ਬਾਰੇ ਵੀ ਦੱਸਿਆ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਤਰਸ ਨਾਲ ਵੀ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਸਭ ਸਹਿਣਾ ਸੱਚਮੁਚ ਹੀ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਸੀ। ਕਿੰਨਾ ਔਖਾ ਹੈ ਕਿਸੇ ਲਈ ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਚ ਖੁਦ ਨੂੰ ਬਚਾ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦਾ ਇੰਝ ਹੋ ਜਾਣਾ।ਰੂਬੀ ਸੁਣਾ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਹਲੇ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਬਾਕੀ ਸੀ।
ਮਰਦ ਦਾ ਹੋਮੋਸੈਕਸੂਅਲ ਭਾਵ ਗੇ ਹੋਣਾ ਤੇ ਔਰਤ ਲਈ ਯੋਗ ਨਾ ਹੋ ਸਕਣਾ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਇਸਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਇਹੋ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਨਾਲ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਪਰ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਮਰਦ ਮਰਦ ਨਾਲ ਤਾਂ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਔਰਤ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ?” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਇਹ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਪੜ੍ਹਿਆ , ਕੁਝ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇੰਟਰਸਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਘਰਦੇ ਝਿੜਕਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਾਂਗ ਰਹਿਣਾ ਸਿਖਾ ਦੇਣ, ਪਰ ਉਹ ਬਾਹਰੋਂ ਮੁੰਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਅੰਦਰੋਂ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਵਾਂਗ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ , ਰੀਝਾਂ , ਸਭ ਕੁੜੀਆਂ ਵਰਗੀਆਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕਈ ਤਾਂ ਬੋਲਚਾਲ, ਗੱਲਬਾਤ, ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਵੀ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਈ ਨਵਦੀਪ ਵਰਗੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਣੇ ਜੋ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਇਹ ਸਭ ਚਹੁੰਦੇ ਹੋਣ ਪਰ ਬਾਹਰੋਂ ਮੁੰਡਾ ਬਣਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਣ, ਇਹ ਚੀਜ਼ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਜੋ ਮੁੰਡਾ ਬਣਕੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹੋਣ ਪਰ ਸਮਾਜ ਤੇ ਸਰੀਰ ਇਜ਼ਾਜਤ ਨਾ ਦਿੰਦਾ ਹੋਏ….” ਰੂਬੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ।
“ਪਰ ਫ਼ਿਰ ਸੈਕਸ…ਕਿਵੇਂ ?”
“ਮੈਂ ਇਹੋ ਪੜ੍ਹਿਆ ਕਿ ਗੇ ਆਦਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਦੋ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੋਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਹਿਲਾ ਰੋਲ ਮਰਦ ਦਾ ਜਿਸਨੂੰ ‘ਟੌਪ’ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ। ” ਦੂਸਰਾ ਔਰਤ ਦਾ ਜਿਸਨੂੰ “ਬੌਟਮ” ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ। ਇੱਕੋ ਮਰਦ ਦੋਂਵੇਂ ਰੋਲ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੁਝ ਕੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਥੇ “ਬੌਟਮ” ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਮਰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਫੀਲਿੰਗ ਖਤਮ ਹੋ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ “ਬੌਟਮ” ਹੀ ਪਲੇ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਨਵਦੀਪ ਉਹ ਸਪੈਸ਼ਲ ਕੇਸ ਹੈ। “ਬੌਟਮ” ਹੋਣਾ ਆਮ ਭਾਸ਼ਾ ਚ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਾਕੀਆ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਿਚਰ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੇ। ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਨਵਦੀਪ ਵਾਂਗੂ ਅੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ ਖੁਰਦੇ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਉਹ ਛੱਕੇ, ਲੌਂਡੇ, ਹਿਜੜੇ ਵਰਗੇ ਲਫ਼ਜ਼ ਨਾਲ ਪ੍ਰਚਾਰੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।  ਜਿਹੜੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਕਹਿਕੇ ਆਪਣਾ ਲਿੰਗ ਚੇਂਜ ਕਰਵਾ ਕੇ ਅਧੂਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇੱਜਤ ਓਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।”
“ਤੇ ਟੌਪ?”
“ਟੌਪ ਐਨਾ ਬੁਰਾ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਸਟ੍ਰੇਟ ਮਰਦ ਵੀ ਇਹ ਸ਼ੌਂਕ ਵਜੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਮੈਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਚ ਅਕਸਰ ਹਮਉਮਰ ਜਾਂ ਆਪ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਉਮਰ ਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ “ਬੁੱਲੀ-ਟੌਪਸ” ਵੱਲੋਂ ਬੌਟਮ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵਰਤ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਸਕੂਲ ਕਾਲਜ਼ ਚ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਅਜਿਹੇ ਮਰਦ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਕੇ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਵੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਕੋਈ ਆਦਮੀ ਸਿਰਫ਼ ਟੌਪ ਰਹੇ ਇਹ ਕਾਫੀ ਘੱਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸੇ ਕੇਸ ਵਿੱਚ ਹੋਏਗਾ ਜਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਪਸੰਦ ਨਾ ਹੋਣ। ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਟੌਪ ਅਕਸਰ ਬਾਈਸੈਕਸੁਅਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਕੋਲੋਂ ਇਹ ਸ਼ੌਂਕ ਪੂਰਾ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। “
” ਪਤਨੀ ਕੋਲੋ ਉਹ ਕਿੱਦਾਂ ? “ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਤੋਂ ਵੀ ਉਹੀ ਰੋਲ ਅਦਾ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਅਸਲ ਚ “ਬੌਟਮ” ਕੋਈ ਸੈਕਸ ਲਈ ਕੋਈ ਇਸਤਰੀ ਅੰਗ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਗੈਰ-ਸੈਕਸੁਅਲ ਅੰਗ ਵਰਤਦੇ ਹਨ। ਫ਼ਿਰ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਆਦਮੀ ਇਸ ਦੀ ਮੰਗ ਪਤਨੀ ਕੋਲੋਂ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪੋਰਨ ਕਰਕੇ ਇਹ ਚੀਜ਼ ਵੈਸੇ ਵੀ ਓਵਰ ਰੇਟਡ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।ਅਕਸਰ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਚ ਕਲੇਸ਼ ਤੇ ਗੱਲ ਤਲਾਕ ਤੱਕ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।”
“ਪਰ ਇਵੇਂ ਦੇ ਸ਼ੌਂਕ ਹੀ ਕਿਉਂ ,ਜਦੋਂ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਹਰ ਇੱਕ ਕਿਰਿਆ ਲਈ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ, ਇੱਕ ਅੰਗ ਬਣਾਇਆ ਹੈ, ਫਿਰ ਗੈਰ ਕੁਦਰਤੀ ਸੈਕਸ ਵੱਲ ਐਨੇ ਲੋਕ ਕਿਉਂ ਦੌਡ਼ ਰਹੇ ਹਨ ?”
” ਕੁੱਝ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ ਜੋ ਅੰਦਰੂਨੀ ਤੌਰ ਤੇ ਕੁਝ ਇਨਸਾਨ ਪੂਰੇ ਮਰਦ ਜਾਂ ਔਰਤ ਜਾਂ ਮਰਦ ਨਹੀਂ ਬਣਦੇ ਕੁੱਝ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਜਿੱਥੇ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਚ ਜਾਂ ਬਚਪਨ ਦੇ ਗਲਤ ਅਨੁਭਵ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਵੱਖਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ , ਕੁੱਝ ਸ਼ੌਂਕ , ਕੁੱਝ ਗਲਤ ਆਦਤਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਹੀ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਰੁਝਾਨ ਹੋ ਜਾਣ ਕਰਕੇ। ਬਾਕੀ ਕਿਉਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਇਹ ਤਾਂ ਉਹੀ ਦੱਸ ਸਕਦੇ”.
“ਇਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸਰੀਰਕ ਬਿਮਾਰੀ ? “
” ਗੇ ਸੈਕਸ ਚ ਏਡਜ਼ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਆਮ ਹੈ ਸਟ੍ਰੇਟ ਸੈਕਸ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਕਈ ਗੁਣਾ, ਇਸਤੋਂ ਬਿਨਾ ਸੈਕਸ ਅੰਗਾਂ ਚ ਸੱਟ ਲੱਗ ਜਾਣੀ, ਜ਼ਖਮ ਹੋ ਜਾਣੇ, ਛਿੱਲ ਹੋ ਜਾਣਾ , ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਹੋਣ ਦਾ ਖਤਰਾ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਇਹ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਤੇ ਬੌਟਮ ਤੇ ਬੌਟਮ ਦਾ ਰੋਲ ਅਦਾ ਕਰਦੀਆਂ ਪਤਨੀਆਂ ਹਿੰਸਕ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਕੇ ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਜਖਮ ਸਹੇੜ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂਨੂੰ ਜਦੋਂ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਹਜਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹੇ। ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਬੌਟਮ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹਕੇ ਤਾ ਮੇਰਾ ਰੋਣਾ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ..ਮੈਂਨੁੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹੋ ਲਗਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਜਰੂਰ ਅਖੀਰ ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਣਾ ਹੈ।  ”  ਉਹ ਡੁਸਕਣ ਲੱਗੀ।
ਜੀਵਨ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਸਵਾਲ ਖਤਮ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀਂ ਔਰਤ ਕਿਸੇ ਸੰਤ ਮਹਾਤਮਾ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਉੱਚੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੋ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੋਈ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਨੂੰ ਭੂੱਲ ਕੇ ਇਸ ਗੱਲੋ ਦੁਖੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹੀ ਨਾ ਹੋਏ ਜੋ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਉਸ ਬੰਦੇ ਲਈ ਵੀ ਦਰਦ ਸੀ ਜੋ ਲਾਵਾਂ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਭੂੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਘਰਵਾਲੀ ਹੈ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਰਾਤ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਪੂਰੀ ਬੀਤ ਗਈ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦਾ ਦੁੱਖ ਹਲਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮਨ ਭਾਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
“ਮੈੰ ਤੇਰੀ ਗੋਦ ਚ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ ਸੌਂ ਜਾਵਾਂ ?” ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਜੀਵਨ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਉਸਦੀ ਗੋਦ ਚ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ ਲੇਟ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਤਕਦਾ ਰਿਹਾ। ਤੇ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਇਸਦਾ ਹੱਲ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ? ਰੂਬੀ ਦਾ ਤਲਾਕ ਜਾਂ ਨਵਦੀਪ “ਸੁਧਰ” ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਘਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸ ਕੇ ਇਸਦਾ ਕੋਈ ਹੱਲ ਲੱਭਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਯਕੀਨ ਕੋਈ ਕਿਉਂ ਕਰੇਗਾ? ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਰੈਕਟਰ ਤੇ ਸਵਾਲ ਉੱਠ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ, ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਉਹ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਮਾਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਮਨ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਕੇ ਹਟਿਆ ਸੀ।
ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਰੂਬੀ ਲਈ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਉਹਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੁੰਮ ਕੇ ਆਖੇ,” ਆਈ ਲਵ ਯੂ ” ।
ਪਰ ਸੁੱਤੀ ਹੋਈ ਨੂੰ ਉਹ ਜਗਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਘੜੀ ਨੇ ਪੰਜ ਵਜਾਏ। ਉਹ ਦੱਬੇ ਪੈਰੀਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਗਿਆ। ਘਰਦੇ ਭਾਵੇਂ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਕਰਨ ਪਰ ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਚ ਚੋਰ ਸੀ। ਕਿਧਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਭਣਕ ਲੱਗ ਗਈ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਲਈ ਨਵੀਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਆਏਗੀ।
ਉਹ ਆ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਸੌਂ ਗਿਆ। ਸੁਪਨੇ ਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ।
ਇਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਇਸ ਮਸਲੇ ਦਾ ਕ਼ੀ ਹੱਲ ਹੋਏਗਾ……

ਦੁਪਿਹਰ ਵੇਲੇ ਉੱਠਿਆ ਤਾਂ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਹਾਸੜ ਮਚੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੇ ਹੋਏ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਲੋਕ ਦਿਸੇ। ਉਹਦੀ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਤਾਂ ਸੁਫਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੰਘੀ ਸੀ। ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਜ਼ੀਬ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਸੀ , ਹਰ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਿਸੇ ਅਜ਼ੀਬ ਦਿਸਦੇ ਸਖਸ਼ ਤੋਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬਚਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ। ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੋਈ ਅਚਾਨਕ ਆ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁੰਮ ਹੋਇਆ ਦੇਖਦਾ।
ਹੁਣ ਵੀ ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਰੂਬੀ ਗੁੰਮਸੁੰਮ ਬੈਠੀ ਸੀ । ਬਾਕੀ ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਉਹਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਤੇ ਪੇਕੇ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਲੋਕ ਆਏ ਹੋਏ ਸੀ। ਇਥੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ।
ਆਮ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਰਗਾ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਬੱਸ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੁ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸੀ। ਬੁਲਾਏ ਹੀ ਤੇ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਲਉ ਜੀਵਨ ਵੀ ਆ ਗਿਆ, ਅੱਜਕਲ੍ਹ ਮਿਲਟਰੀ ਦੇ ਐਡਮਿਸ਼ਨ ਟੈਸਟ ਤਿਆਰੀ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਦੇਰ ਰਾਤ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਦਿਨੇ ਸੁੱਤਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।” “ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਾਪਾ ਬੋਲੇ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਆਦਰ ਮਾਣ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ। ਹੁਣ ਗੱਲਾਂ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਹੀ ਮੁੜ ਗਈਆਂ।
“ਕਦੋੰ ਤੋਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਿਆਰੀ ? ਤੇ ਕੋਚਿੰਗ ਵੀ ਲੈ ਰਿਹਾ ਕਿ ਨਹੀਂ ?” ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਇਸੇ ਸਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਹੈ…ਲੋਕਲ ਹੀ ਕੋਚਿੰਗ ਤੇ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ” .। ਉਹਦੇ ਪਾਪਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ।
“ਲੋਕਲ ਕਿਉਂ ਕਰਵਾ ਰਹੇ ਹੋ , ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਮੋਹਾਲੀ ਭੇਜੋ, ਓਥੇ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਪਾਪਾ ਦੀ ਅਕੈਦ ਹੈ, ਉਹ ਸਰੀਰਕ ਤੇ ਕਲਾਸ ਦੋਨੋ ਵੇਖ ਲੈਣਗੇ, ਫੈਮਲੀ ਫਰੈਂਡ ਹਨ, ਰਿਆਇਤ ਵੀ ਕਰਵਾ ਦਿਆਗੇਂ, ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿ ਲਵੇਗਾ।” ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਅੱਖਾਂ ਚੁਰਾ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਚਿੰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ।
“ਭੇਜਣਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ, ਅਕੈਡਮੀ ਵੀ ਤੇਰੀ ਦੱਸੀ ਚ ਲਗਾ ਦਿਆਗੇਂ , ਪਰ ਕੋਈ ਹੋਸਟਲ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿਓ, ਭਾਈ, ਥੋਡਾ ਨਵਾਂ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ , ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਉਮਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਟੈਮ ਕੱਟਣ ਦੀ , ਇਹਦੇ ਚ ਨਹੀਂ ਖੱਜਲ ਹੋਏ ਰਹੋਗੇ …” ਜੀਂਵਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
” ਲੈ ਖੱਜਲ ਕਾਹਦਾ, ਮਾਸੀ ਜੀ , ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਨਿੱਕੇ ਭਰਾ ਵਰਗਾ, ਮੰਮੀ ਦੱਸਦੇ ਸੀ , ਕਿ ਰੂਬੀ ਨੇ ਇਹਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗੂ ਗੋਦੀ ਚ ਖਿਡਾਇਆ, ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਧੀ ਸਮਝਕੇ ਰੱਖਿਆ , ਇਹਨੂੰ ਮੁੜ ਸਿਹਤਯਾਬ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਸੌਂਪ ਰਹੇ ਹੋ , ਫਿਰ ਸਾਡੇ ਹੁੰਦੇ ਇਹ “ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਲੈਫਟੀਨੇੰਟ ” ਹੋਸਟਲ ਦੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਖਾਵੇਗਾ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਕਿਉਂ ਮੰਮੀ ਜੀ ਠੀਕ ਹੈ, ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਤੇ ਮਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਕਿਹਾ।
” ਆਹੋ ਭਾਈ, ਨਾਲੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਮਨ ਟਿਕਿਆ ਰਹੂ ਜੁਆਕ ਨਾਲ, ਇਹਦਾ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ ਨੌਕਰੀ ਤੇ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾਉਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਇਹ ਵੀ ਆਹਰੇ ਲੱਗੀ ਰਹੂ।”ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਪੂਰੀ ਮੋਹਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ।
“ਹਾਂ ਬਈ ਤੂੰ ਦੱਸ , ਕਿਵੇਂ ਕਰਨਾ, ਮੋਹਾਲੀ ਰਹੇਗਾ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਜਾਂ ਅੱਡ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰੀਏ” ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਪਾਪਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਜਿਵੇੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਹੀ ਲੱਗੇ , ਠੀਕ ਹੈ”।  ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਇਹ ਨਹੀਂ ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਅਵਾਰਾਗਰਦੀ ਕਰੇਂ ਤੇ ਪੜ੍ਹੇ ਨਾ, ਭਾਵੇਂ ਨਵਦੀਪ ਕੰਨ ਖਿੱਚ ਦਿਆ ਕਰੀਂ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਭਾਈ” ਜੀਵਨ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਸਭ ਹੱਸ ਪਏ।
ਜੀਵਨ ਵੀ ਝੂਠੀ ਹੱਸਿਆ। ਉਹਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ।
ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਾਮੋਸ਼ ਸਹਿਮਤੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਖ਼ਾਸ ਉਮੰਗ ਸੀ। ਇਹ ਉਮੰਗ ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਸੀ ਇਹ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਿਛਲੇ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਵੇਂ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰੇ ਸੀ।
ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਰਾਤ ਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਗੁਜਰੀ ਸੀ। ਉਸ ਰਾਤ ਦੇ ਸਵਾਲ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਏ ਕਿ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲਾਂ ਨੇ ਉਲਝਣ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਵਹਾਅ ਦੇ ਨਾਲ ਵਹਿ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਮੌਨ ਸਹਿਮਤੀ ਸੀ।
ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਸਭ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਏ। ਜੀਵਨ ਸਮਝ ਤਾਂ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲਿਜਾਣ ਲਈ ਆਏ ਹਨ। ਪਰ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਾਸ਼ ! ਉਹ ਕੁਝ ਪਲ ਹੋਰ ਇਸ ਘਰ ਚ ਕੱਠੇ ਬਿਤਾ ਸਕਣ।
ਪਰ ਇਹ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੁਪਹਿਰ ਢਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਪੈਕਿੰਗ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਤੀਸਰੇ ਪਹਿਰ ਮਗਰੋਂ ਸਭ ਸਵਾਰ ਹੋਕੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹੇ ਤੁਰ ਪਏ।
ਸਭ ਦੀ ਇਹੋ ਤਾਕੀਦ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਮੋਹਾਲੀ ਆ ਜਾਏ। ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਐਡਮਿਸ਼ਨ ਦਾ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਭੇਜਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ।
ਜੀਵਨ ਲਈ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਜਿਵੇੰ ਦੁਬਾਰਾ ਵਿਦਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਭਰ ਆਇਆ ਸੀ। ਬੱਸ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਚ ਇਕੋ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਛੇਤੀ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਮੋਹਾਲੀ ਪਹੁੰਚ ਸਕੇ। ਓਨਾ ਵਕਤ ਨਾ ਉਹਦਾ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਦਿਲ ਲੱਗਣਾ ਸੀ ਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੰਮ ਵਿੱਚ।ਰੂਬੀ ਨੇ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਛੇਤੀ ਆਉਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਕਈ ਦਿਨ ਤੱਕ ਜੀਵਨ ਉਡੀਕਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਕੋਈ ਖਾਸ ਸੁਨੇਹਾ ਨਾ ਆਇਆ। ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਪੁੱਛਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਚੋਰ ਸੀ।
ਹੁਣ ਤਾਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਦਿਲੋਂ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ, ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ , ਉਹਦੇ ਗਰਮ ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਸੇਕ, ਉਹਦੀਆਂ ਆਹਾਂ। ਜਿਸਮ ਦੀਆਂ ਗੋਲਾਇਆਂ , ਉਚਾਈਆਂ , ਨਿਵਾਣਾਂ , ਕਦੇ ਦਿਨ ਦੇ ਦੁਪਹਿਰ ਕਦੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦੀਆਂ। ਉਹਦੇ ਬੋਲ ਉਹਦੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਭਰੇ ਪਲ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ।
ਉਹ ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਵੀ ਉਸਦੀ ਕਮੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੋਏਗੀ ਜਾਂ ਉਹ ਦਿਲ ਪੱਥਰ ਕਰਕੇ ਭੁਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੋਏਗੀ। ਮੁੜ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਏਗਾ। ਇਹ ਕੁੱਝ ਅਜਿਹੇ ਸਵਾਲ ਸੀ, ਜਿਹੜੇ ਉਹਦੇ ਦਿਲੋਂ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ।
ਫ਼ਿਰ ਅਖੀਰ , ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਕਾਲ ਆ ਹੀ ਗਈ। ਉਹਨੇ ਆਉਂਦੇ ਸੋਮਵਾਰ ਤੋਂ ਕਲਾਸ ਜੁਆਇਨ ਕਰਨ ਲਈ ਆਖੀ ਸੀ। ਲਿਹਾਜ਼ਾ ਉਹਨੇ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਸੀ।
ਐਡਰੈੱਸ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪੈਕਿੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਸਭ ਕੁਝ ਪੈਕਿੰਗ ਕਰਕੇ ਉਹ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਸੁਵੱਖਤੇ ਹੀ ,ਡੈਡੀ ਨਾਲ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਮੋਹਾਲੀ ਲਈ ਤੁਰ ਪਏ।
ਇਹ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉਡੀਕ ਭਰਿਆ ਸਫ਼ਰ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਡ ਕੇ ਮੋਹਾਲੀ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਅੱਚਵੀ ਉਹਦੇ ਤਨ ਮਨ ਚ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਇਹ ਉਹਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਵੱਡਾ ਸਫ਼ਰ ਸੀ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਟਰਨਿੰਗ ਪੁਆਇੰਟ ਵੀ ਸੀ। ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਉਹ ਮੋਹਾਲੀ ਪਹੁੰਚ ਗਏ।  ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਉਹਦਾ ਪਹਿਲਾ ਦਾਖਲਾ ਸੀ , ਜਿਹੜਾ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਦਾਖਿਲ ਹੋਏ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬਣਦਾ ਸੁਆਗਤ ਹੋਇਆ।

ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪੂਰੀ ਟਹਿਲ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ। ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਮਾਨ ਟਿਕਵਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਾਪਾ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਤੀਸਰਾ ਬੈੱਡਰੂਮ ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਦੇ ਨਾਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਟਿਕਾ ਕੇ ਉਹ ਘੜੀ ਪਲ ਲਈ ਸੌਂ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਉਹਦੀ ਕੱਚੀ ਨੀਂਦ ਟੁੱਟੀ ਉਦੋਂ ਨਵਦੀਪ ਉਸਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਲਗਾ ਰਿਹਾ ਜੀ। ਕੱਚੀ ਨੀਂਦ ਦੇ ਕੱਚੇ ਖ਼ੁਆਬ ਵਿੱਚੋ ਜਦੋਂ ਉਹ ਉੱਠਿਆ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਤਸੀਹਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਖਵਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਖੇਡਦੀ ਰੂਬੀ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਹੱਥੋਂ ਤਿਲਕ ਗਈ।
ਕੁੱਝ ਖਵਾਬ ਐਨੇ ਹੁਸੀਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਅਸਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਭ ਸੁਆਦਾਂ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸੁਆਦਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਛੇਤੀ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।ਉਹ ਤਿੰਨੋਂ ਘੁੰਮਣ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇਹ ਸੋਚਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਤਿਆਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰੂਬੀ ਵੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਹੀ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਿਵੇੰ ਬੱਸ ਟੱਡੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ।
ਉਸਦਾ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ, ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ,ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਦਾ ਸਟਾਈਲ ਇੰਝ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਅੱਖ ਭਰਕੇ ਵੇਖੇ ਤਾਂ ਵੇਖਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਏ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਮਹਿੰਦੀ ਦਾ ਰੰਗ ਹਲਕੇ ਰੰਗ ਦੇ ਸੂਟ ਨਾਲ ਗਹਿਰਾ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲਵਾਰ ਕਮੀਜ਼ ਦੀ ਫਿਟਿੰਗ ਚੀਖ ਚੀਖ ਕੇ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਝਾਲਰ ਵਾਲੇ ਗਲਮੇ ਵਿੱਚੋ ਜੁਆਨੀ ਦੇ ਭਾਰ ਨੂੰ ਲੁਕੋਣ ਲਈ ਉਹਦੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਕਾਮ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਇੱਧਰ ਓਧਰ ਖਿਸਕਦੇ ਹੀ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਕਾਲੀ ਤਵੀਤ ਵਾਲੀ ਗਾਨੀ ਚਿੱਟੇ ਬਰਫ਼ ਦੇ ਤੋਦਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾਛਿਪੀ ਖੇਡਦੀ ਪ੍ਰਤੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਉਸਨੇ ਉੱਚੀ ਹੀਲ ਤੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਲੱਗੀ ਮਹਿੰਦੀ ਦੇਖ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇਹ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਉਚੇਚ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਖ਼ਾਸ ਉਹਦੇ ਲਈ , ਜਿੱਦਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਹਰ ਔਰਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਰਾਂਹੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਨ ਉੱਤੇ ਛਾ ਜਾਣ ਲਈ !!
ਉਹ ਤਿੰਨੋਂ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਣ ਗਏ,ਨਵਦੀਪ ਉਹਨੂੰ ਮੋਹਾਲੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਚੌਂਕਾਂ, ਮਾਰਕੀਟਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ। ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਉਸਦੇ ਕੋਚਿੰਗ ਵਾਲੀ ਮਾਰਕੀਟ ਵੀ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੀ। ਫ਼ਿਰ ਉਹ ਮੋਹਾਲੀ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵੜ ਗਏ। ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੈਕਟਰ 17 ਵੇਖਿਆ। ਜੋ ਸਿਰਫ ਕਦੀ ਗੀਤਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਰੌਣਕਾਂ ਉਹ ਹੁਣ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੇਰ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਓਥੇ ਉਹ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ ,ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਓਥੇ ਹੀ ਫ਼ਿਰ ਆਇਸ ਕਰੀਮ ਖਾਧੀ। ਬੁੱਕ ਸਟੋਰ ਤੋਂ ਕੋਚਿੰਗ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵੀ ਲਈਆਂ। ਫਿਰ ਸ਼ਾਮੀ ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ ਸੈਕਟਰ 35 ਤੋਂ ਲੰਚ ਵੀ ਕੀਤਾ।
ਰੂਬੀ ਲਈ ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਲੰਮੀ ਅਉਟਿੰਗ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਸਿਰਫ ਜੀਵਨ ਦੇ ਆਉਣ ਕਰਕੇ …ਇਸ ਲਈ ਉਸਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਡੁੱਲ੍ਹ ਡੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਲੁਕੋ ਲੈਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਜ਼ਾਹਿਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ।
ਤੁਰਦੇ ਉਠਦੇ ਬਹਿੰਦੇ ਤੇ ਖਾਂਦੇ ਹੋਏ ਅਕਸਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਹੱਥ ਖਹਿ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਸਿਹਰਨ ਹੀ ਦੌਡ਼ ਜਾਂਦੀ।
ਦੇਰ ਰਾਤ, ਉਹ ਘਰ ਪਰਤੇ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਨਵਦੀਪ  ਹਲੇ ਵੀ ਸੁਖਨਾ ਲੇਕ ਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਪਲੈਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਪਰ ਜੀਵਨ ਦਿਨ ਭਰ ਦਾ ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਇਸ ਲਈ ਅਗਲ਼ੇ ਵੀਕਐਂਡ ਉੱਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਘਰ ਆ ਗਏ।
ਘਰ ਆ ਕੇ ਉਹ ਵੀ ਸੌਣ ਲਈ ਗਿਆ। ਉਹ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਕੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਉਹਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗਈ। ਬਿਜ਼ਲੀ ਦੀ ਟਿਊਬ ਜਗ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਫ਼ਿਰਦੇ ਹੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਏ। ਉਹ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਇੱਕ ਦਮ ਜਾਗਿਆ।
ਜਾਗਦੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਚ ਰੂਬੀ ਦੀ ਇੱਕ ਮਿੱਠੀ ਆਵਾਜ਼ ਪਈ।
“ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ ਸੌਂਵੀ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਅਧਸੁੱਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇੰ ਉਹਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚੋ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਹੀ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖਲੋਤੀ ਹੋਵੇ। ਉਸਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਖਿੜ੍ਹੇ ਖਿੜ੍ਹੇ ਚਿਹਰੇ, ਨਾਈਟ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਖਿੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਤੱਕਿਆ,ਉਸਦੇ ਸਾਹਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚੋਂ ਆ ਰਹੀ ਤਾਜ਼ਗੀ ਭਰੀ ਮਹਿਕ ਸੁੰਘਿਆ। ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਕਾਹਲ ਚ ਰੂਬੀ ਦੀ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਸੱਪ ਦੀ ਕੰਜ਼ ਵਾਂਗ ਰੂਬੀ ਦੀ ਬਾਂਹ ਉਹਦੇ ਹੱਥੋਂ ਤਿਲਕ ਕੇ ਨਿੱਕਲ ਗਈ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਖਿੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਦਮ ਗੰਭੀਰਤਾ ਛਾਅ ਗਈ। ਉਹ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ।
ਉਹਦੇ ਬੋਲ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਜਿਸ ਦਾ ਸਾਰ ਸਿਰਫ਼ ਐਨਾ ਕੁ ਹੀ ਸੀ।
“ਮੈਨੂੰ ਇਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਬਹੁਤ ਹੌਂਸਲਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਇਸ ਜੇਲ੍ਹ ਵਰਗੇ ਘਰ ਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਲਈ ਤੂੰ ਆ ਗਿਐ ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਕਰੀਬ ਹੈ,ਇਹ ਮੇਰੀ ਨੀਰਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਜਿਊਣ ਲਈ ਇੱਕ ਸਹਾਰਾ ਹੈ, ਜਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰਹੇਗਾ, ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੁੱਝ ਮਕਸਦ ਨਜ਼ਰ ਆਏਗਾ। ਬੱਸ ਇਸੇ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜਿਊਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਸਾਡੇ ਚ ਉਸ ਦੁਪਹਿਰ ਜੋ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਡਿੱਗਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਇਸ ਲਈ ਆਪਣਾ ਉਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਓਥੇ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਸਮਝੀ , ਮੁੜ ਕੇ ਆਪਾਂ ਉਹ ਕਦੇ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੁਹਰਾਵਾਂਗੇ, ਮੈਂ ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਭਾਗੀ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ, ਕਿਸੇ ਮਾਂ ਕੋਲੋ ਉਹਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗਲਤ ਰਾਹ ਤੋਰ ਕੇ ਬਦਦੁਆ ਨਹੀਂ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਸਗੋਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਸੇਵਾ ਕਰਕੇ ਉਸ ਗਲਤੀ ਦਾ ਪਛਤਾਵਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਇੱਕ ਫ਼ੌਜੀ ਅਫਸਰ ਦੀ ਵਰਦੀ ਚ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਉਮਰ ਹੈ, ਜੁਆਨ ਐਂ, ਸੋਹਣਾ ਸੁਨੱਖਾ ਤੇ ਕੱਢਵਾ ਸਰੀਰ, ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਕੱਚੀਆਂ ਕੈਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਘੁੰਮਣਗੀਆਂ। ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਸੀਮਤ ਨਾ ਕਰ ਅੱਗੇ ਵੱਲ ਤੱਕ….ਇਸਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪੜਾਅ ਸਮਝ ਤੇ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੋਸਤੀ ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਰੱਖ ਸਕੀਏ ….”

ਰੂਬੀ ਨੇ ਕੋਈ ਹੁੰਗਾਰਾ ਨਾ ਉਡੀਕਿਆ। ਇੱਕ ਪਾਸੜ ਗੱਲ ਕਹਿਕੇ ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਹ ਪਲਟ ਕੇ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਵੱਲ ਵੀ ਨਾ ਵੇਖ ਸਕਿਆ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸੌ ਘੜੇ ਪਾਣੀ ਡੋਲ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ। ਉਹਦੇ ਸਾਰੇ ਸੁਪਨੇ ਚੂਰ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਉੱਠਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕੀਤਾ। ਲਾਈਟ ਔਫ ਕੀਤੀ। ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ। ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁੱਝ ਸੀ ਉਸ ਕੋਲ ਸੋਚਣ ਲਈ ….ਪਰ ਜੋ ਉਹਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਗ੍ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੀ ….
ਉਸਨੇ ਦੁੱਧ ਪੀਤਾ ਤੇ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ, ਲੰਘੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆਈ , ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਹਲੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਇਥੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ? ….

ਜੀਵਨ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਉੱਠਿਆ , ਬ੍ਰੇਕਫ਼ਾਸਟ ਕਰਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ। ਨਵਦੀਪ ਉਹਨੂੰ ਆਫ਼ਿਸ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਕੋਚਿੰਗ ਲਈ ਛੱਡਣ ਲਈ ਗਿਆ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਕਾਰ ਤੇ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਬਾਇਕ ਉੱਤੇ। ਓਥੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਫੀਸ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਟੀਚਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ। ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਦੀਆ ਕਲਾਸਾਂ ਲਗਾ ਕੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵਧੀਆ ਲੱਗਾ। ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਮੁੰਡੇ ਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਕਿਸੇ ਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਹੀ ਖਿਆਲ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਰੂਬੀ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ ਉਹ ਸਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਜੋ ਉਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਸਹੀ ਹੈ।
ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਉਹ ਉਸੇ ਬਾਇਕ ਉੱਤੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਿਆ।ਸਵੇਰ ਵੇਲੇ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਫਿਰਦੀ ਰੂਬੀ ਇਸ ਵੇਲੇ ਖਿੜ੍ਹ ਖਿੜਾ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸੀ ਤੇ ਉਂਝ ਕੁੱਝ ਹੋਰ।
ਇਸ ਵੇਲੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਖਾਣ ਲਈ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। ਸਭ ਕੁੱਝ ਉਸਦੀ ਡਾਈਟ ਪਲੈਨ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ। ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਕੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਹੱਥੀ ਹੀ ਸਭ ਖਵਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਟਹਿਲ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਨੰਦ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।
” ਤੇਰਾ ਵਿਹਾਰ ਨਵਦੀਪ ਸਾਹਮਣੇ ਹੋਰ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾ ਹੋਰ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦਾ ?” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਮੈਲ ਆਵੇ, ਇਹ ਮਸੀਂ ਮਿਲੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਮੈਂ ਵਕਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਖੋਣ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਹਾਂ”। ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਪਰ ਮੈਂਨੁੰ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਨ ਚ ਆਏਗਾ”।” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਣ ਲਈ ਬੰਦਾ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰਦਾ, ਜੇ ਖੁਦ ਚ ਕਾਣ ਹੋਏ ਤਾਂ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਣਾ ਕਰ ਦੇਵੋ, ਲੋਕੀਂ ਇਹ ਤਰੀਕਾ ਅਕਸਰ ਵਰਤਦੇ ਹਨ, ਆਪਣੀ ਸੈਕਸੂਅਲਟੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਲਈ, ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਔਫਰ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ “ਲਵਰ” ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਚਾਹਾਂ ਤੇ ਬੁਲਾ ਸਕਦੀਂ ਹਾਂ। ਇਹ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਗਾਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਚੁਭੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਮਰਦ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਨ ਲਈ ਬਚਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹੋ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਚੀਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ…ਤੇ ਅਸੀਂ ਹੱਥੋਂ ਪਾਈ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ…. ਹੁਣ ਮੈਂਨੁੰ ਉਹਦੀ ਤੱਕਣੀ ਤੋਂ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਉਕਸਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ…ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸਦਾ ਲਈ ਗਲਤ ਹੋ ਜਾਵਾਂ…ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਬਹਾਨੇ ਮੇਰੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਜਾਏ… ਅਜਿਹਾ ਕੁੱਝ ਵੀ ਹੋਰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਤੇਰੇ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਬਿਲਕੁੱਲ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੂੰ ਉਮਰ ਭਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਇਸ ਤਿਕੋਣ ਵਿੱਚ ਉਲਝਿਆ ਰਹੇਗਾ, ਅਜਿਹੇ ਸਬੰਧਾਂ ਦਾ ਅੰਤ ਕਦੇ ਸੁਖਾਵਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ “.। ਰੂਬੀ ਬੋਲੀ।
ਉਹਦੇ ਬੋਲਾਂ ਚ ਇੱਕ ਅਪਣੱਤ ਸੀ, ਜਿਵੇੰ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਉਸ ਲਈ ਜੀਅ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਅਜਿਹਾ ਕਿਹੜਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ ਉਹ ਜਿਹੜਾ ਨਿਭਾ ਰਹੀ ਸੀ।ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਇਹ ਸੱਚ ਹੀ ਹੈ ਔਰਤ ਜਿਸ ਵੀ ਮਰਦ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤ ਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹ  ਉਸ ਲਈ ਇੱਕ ਪਤਨੀ, ਮਾਂ ਤੇ ਭੈਣ ਵਰਗੇ ਹਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਰੂਬੀ ਵੀ ਇਹੋ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁੱਝ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਜਿਵੇੰ ਸੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਜਾ ਕੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਮੀਂ ਵੀ ਰੂਬੀ ਨੇ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਜਗਾਇਆ। ਫ਼ਿਰ ਉਹ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਲਈ ਅਕੈਡਮੀ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਕਰਨਲ ਅੰਕਲ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਉਸਤੇ ਖਾਸ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਜੁੱਸਾ ਆਮ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਮਜਬੂਤ ਸੀ।ਕੁਝ ਉਹ ਨਵਾਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤਾ ਜ਼ੋਰ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਕਰਨਲ ਅੰਕਲ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਏ ਵੀ ਤੇ ਇੱਕ ਸਲਾਹ ਵੀ ਦਿੱਤੀ,” ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੋਏ ਜਾਂ ਕੋਈ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਰਾ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਲਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਧੀਮੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ,ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ, ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧੀ ਨੂੰ,ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਸਮਝਕੇ ਹੀ ਫਿਰ ਅੱਗੇ ਵਧੋ, ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਫ਼ਿਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਜ਼ੋਰ ਵਧਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ,ਤੇ ਅੰਤਿਮ ਦਮ ਵਿੱਚ ਉਬਾਲਾ ਦਿਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ,ਫ਼ਿਰ ਕਦੇ ਕੋਈ ਹਰਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਹਰ ਮੈਦਾਨ ਫਤਿਹ ਸਮਝੋ। ਜੁਆਨੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ੋਰ ਬਹੁਤ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਵਰਤਣ ਦਾ ਢੰਗ ਕੋਈ ਕੋਈ ਹੀ ਸਿੱਖ ਪਾਉਂਦਾ, ਜਿਹੜਾ ਸਿੱਖ ਜਾਂਦਾ ਉਹ ਹੀ ਅੱਗੇ ਰਹਿੰਦਾ।”
ਜੀਵਨ ਨੇ ਇਹ ਗੁਰਮੰਤਰ ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋਈ। ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਤਰਬਤਰ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਪਾਣੀ ਲੈ ਕੇ ਆਈ। ਉਹਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਜਿਵੇੰ ਉਸਦੇ ਭਿੱਜੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਹੀ ਗੱਡੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹੋਣ। ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਪਕੜਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸੀ।
“ਥੱਕ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਿਆ,” ਆਖ ਕੇ ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ, ਉਹਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਬਰਫ਼ ਜਿਹੀਆਂ ਠੰਡੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ।
“ਨਹੀਂ”, ਉਹਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ,ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਚ ਸ਼ਾਇਦ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਜਿਵੇੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚੱਲੇਗੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਚਲਦੀ ਰੱਖੇਗਾ। ਜੀਵਨ ਪਾਣੀ ਪੀ ਕੇ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਲਈ ਛੱਤ ਤੇ ਟਹਿਲਣ ਲੱਗਾ।
ਫ਼ਿਰ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਆ ਕੇ ਨਹਾਇਆ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਵਦੀਪ ਆ ਹੀ ਗਿਆ। ਫ਼ਿਰ ਤਿੰਨਾਂ ਨੇ ਕੱਠੇ ਹੀ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ। ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਜੀਵਨ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਪੜ੍ਹਾਈ, ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ, ਨੌਕਰੀ, ਕੋਚਿੰਗ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ। ਰੂਬੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ।ਨਾਲ ਨਾਲ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਦੀ ਰਹੀ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਵੀ ਐਨਾ ਕੁੱਝ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਤਾਂ ਕਦੇ ਸਿੱਧੇ ਮੂੰਹ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀ ਕੀਤੀ ਸੀ।
ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ।ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਦੁੱਧ ਲੈ ਕੇ ਨਾ ਆਈ।
ਅੱਜ ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ। ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਨੇ ਕ਼ੀ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ।
ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਕਹਿ ਕੇ ਫ਼ਿਰ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ। ਫ਼ਿਰ ਕਾਫ਼ੀ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਦੁੱਧ ਪੀਣ ਲਈ ਉਠਿਆ ਤੇ ਸੌਂਣ ਲਈ ਲੇਟਿਆ।
ਉਹ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਦੋ ਰਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਕੁੱਝ ਵੀ ਉਹਨੇ ਨਵਦੀਪ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂ ਸੁਣਿਆ ਜਿਸਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਕੁੱਝ ਅਲੱਗ ਲੱਗੇ। ਉਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨਾਰਮਲ ਆਦਮੀ ਵਰਗਾ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਵੱਖਰੀ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸੌਂਦੇ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕੱਲ੍ਹੇ ਸੌਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਕੇ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਲਹਿਰ ਜਿਹੀ ਉੱਠੀ।
ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਇਸ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਦੱਬਿਆ। ਸੌਂਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਵੀਰਵਾਰ ਤੱਕ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਇਹੋ ਬੀਤਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਦਾ ਰੁਟੀਨ ਲੱਗਪੱਗ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਸੀ। ਰੁਟੀਨ ਚ ਸਮਾਂ ਉੱਡਦਾ ਹੋਇਆ ਬੀਤ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਦੋੰ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਆ ਗਿਆ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਇਹੋ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਸੀ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਰੂਬੀ ਪਾਸੋਂ ਉਹਨੇ ਬਹੁਤ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਇਹ ਵੇਖਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲਾ ਸੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਨੂੰ ਨਵਦੀਪ ਵਿੱਚ ਕ਼ੀ ਬਦਲਾਅ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਦਿਨ ਭਰ ਉਹਦੇ ਮਨ ਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਿਆ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਦਿਨ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਤੋਂ ਵੀ ਛੇਤੀ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਕਾਹਲਾ ਸੀ।

ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਬਾਕੀ ਸਭ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਵਦੀਪ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਬੈਠ ਕੇ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚਲਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਅਜੇ ਵੀ ਅਤਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵੱਡੀ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਨ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ ਉਹ ਬੜੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਸੁਣਨ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਬੋਲਿਆ ਉਹ ਬੱਸ ਸੁਣਦੀ ਹੀ ਰਹੀ। ਫਿਰ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਮੁਖ਼ਾਤਿਬ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ,” ਨਵਦੀਪ ਦਾ “ਨਾਇਟ-ਆਊਟ” ਰਹੇਗਾ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਆਏਗਾ। ਮੈ ਅਪਣੇ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ।” ਉਹ ਉਠਕੇ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ ਚਲੇ ਗਈ। “
ਜੀਵਨ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਫੁੱਟਬਾਲ ਦੇਖਣ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਭੁੱਸ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਯੂਰਪ ਦੀਆਂ ਲੀਗਜ ਦੇ ਮੈਚ ਹੀ ਉਹ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਪਰ ਉਹਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੀ ਨਵਦੀਪ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਇਥੇ ਲਿਆਇਆ ਹੈ ? ਇੰਝ ਰਾਤ ਭਰ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਕੱਲਿਆਂ ਛੱਡ ਦੇਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਕੀ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਹੈ। ਕੀ ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਮੌਕਾ ਬਖਸ਼ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਸ਼ਾਇਦ ਉੱਤਰ ਹਾਂ ਹੈ..
ਪਰ ਰੋਕ ਕਿਥੇ ਹੈ ?
ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ ਡੋਰ ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕ ਰੱਖਿਆ ਹੈ, ਔਰਤ ਭਾਵੇਂ ਅੰਦਰੋ ਪੂਰੀ ਬਲ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਪਰ ਭਾਂਬੜ ਉਦੋਂ ਹੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮਰਦ ਉਹਨੂੰ ਤੀਲ੍ਹੀ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਔਰਤ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਸਮਝਕੇ ਉਹਨੂੰ ਪੂਰੀ ਕਰਨਾ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਤੌਰ ਤੇ ਪਹਿਲ ਮਰਦ ਵੱਲੋਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਜੀਵਨ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਟੋਕ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮੁੜ ਉਸੇ ਵੱਲ ਜਾਣ ਦੀ ਉਹਦੀ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹ ਰੂਬੀ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰ ਗੁਜ਼ਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਨਹੀਂ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸੱਚੇ ਮਨੋਂ ਜੁੜੇ ਹੋਵੋ ਤਾਂ ਇਹ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੀ  ਇਲਾਹੀ ਫ਼ਰਮਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸ ਲਈ ਸਭ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਚੁੱਪ ਸੀ।ਟੀਵੀ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਰਸੋਈ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ, ਡਾਈਨਿੰਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਡਿਨਰ ਲਗਾਉਂਦੀ ਨੂੰ ਚੋਰੀ ਤੱਕਦਾ ਰਿਹਾ।
ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਡਿਨਰ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ। ਅੱਜ ਨਵਦੀਪ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਵੱਧ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੀਆ ਗੱਲਾਂ ਅਚਾਨਕ ਇਕ ਥਾਵੇਂ ਤੇ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਜਿਥੋਂ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਲੱਭਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਕੁਝ ਜਗ ਬੁਝ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਖਾਣਾ ਖਾ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਅੱਜ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਆਪਣੀ ਕਲੋਨੀ ਵਿੱਚ ਟਹਿਲੇ ਵੀ। ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਅਨੁਭਵ ਸੀ। ਅੱਧ ਹਨੇਰੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਇੰਝ ਘੁੰਮਣਾ ਤੇ ਆਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਚਮਕਦੇ ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਤੱਕਣਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗਾ। ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਇੱਕ ਫਾਸਲਾ ਸੀ ਪਰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸੇਕ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰਸ ਦੀ , ਹਾਸਾ ਸੀ ਤੇ ਟੁਣਕਾਰ ਵੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆਏ ਤੇ ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਕੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਉਸ ਲਈ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਲੈ ਆਈ। ਪਰ ਹਲੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੀ, ਸੌਣ ਲਈ ਕੱਪੜੇ ਹਲੇ ਬਦਲੇ ਨਹੀਂ ਸੀ।
“ਅੱਜ ਸੌਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਨਹੀਂ?” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਨਹਾ ਕੇ,ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਟੀਵੀ ਦੇਖੁ, ਸੌਵਾਂਗੀ, ਤੂੰ ਵੀ ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ ਜਲਦੀ ਸੋ ਜਾਂਵੀ , ਕੱਲ੍ਹ ਦਿਨੇ ਛੁੱਟੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਪੜ੍ਹ ਲਵੇਗੀ, ਰੋਜ ਰੋਜ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਨਹੀਂ ਗਾਲੀਦੀਆਂ।” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਹ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ, ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ ਵੀ  ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਨੀਂਦ ਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ। ਦੂਸਰਾ ਟੀਵੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਜੇ ਤੱਕ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਘੜੀ 11 ਵਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਧਰੇ ਰੂਬੀ ਟੀਵੀ ਚਲਦਾ ਛੱਡ ਕੇ ਸੌਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਗਈ। ਉਹਨੇ ਸੋਚਿਆ।
ਉਹ ਉਠ ਕੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਚ ਗਿਆ। ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਚ ਸਜਾਵਟੀ ਬੱਲਬਾਂ ਦੀ ਮੱਧਮ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸੀ ਤੇ ਟੀਵੀ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਰੰਗ ਬਦਲਦੀ ਹੋਈ ਰੌਸ਼ਨੀ।
ਉਹ ਬਹੁਤ ਧੀਮੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਓਥੇ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਸੋਫ਼ੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਸੁੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਟੀਵੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਬੜੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਨਾਲ ਦੇਖਣ ਯੋਗ ਹੋ ਸਕੀਆਂ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਟੀਵੀ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕੀਤਾ। ਤਾਂ ਵੀ ਰੂਬੀ ਦੀ ਜਾਗ ਨਹੀਂ ਦੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ। ਟੀਵੀ ਬੰਦ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਉਹਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਇੱਕ ਦਮ ਹਨੇਰੇ ਚ ਡੁੱਬੀਆਂ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਪਲ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹ ਦੇਖਣ ਦੇ ਯੋਗ ਬਣ ਸਕੀਆਂ। ਸਜਾਵਟੀ ਬਲਬਾਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਤੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰੋਂ ਅ ਰਹੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਹੁਣ ਆਪਸ ਚ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਮੁਸਕਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਹਸੀਨ ਖੁਆਬ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬੀ ਹੋਵੇ।
ਪਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਉਸਦੀ ਸੋਚ ਤੋਂ ਵੀ ਬਾਹਰ ਸੀ। ਉਹ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸਦੀ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਪਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਉਹ ਟੀਸ਼ਰਟ ਜੀ ਸ਼ਾਮੀ ਉਸਨੇ ਨਹਾਉਣ ਵੇਲੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਅਜ਼ੀਬ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਸਖ਼ਸ਼ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਲਗਾਉਣ ਦਾ ਚਾਅ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਛੋਹੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟਕੇ ਸੱਧਰਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ।
ਉਹ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਚਕੋਰ ਚੰਨ ਵੱਲ ਇੱਕ ਟੱਕ ਵੇਖ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ, ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਥੱਲੇ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਟੀਸ਼ਰਟ ਵਿੱਚ ਇੰਝ ਉਭਰਿਆ ਤੇ ਘੁੱਟਿਆ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਲਗਦਾ ਸੀ ਸਾਹ ਰੁੱਕ ਜਾਏਗਾ। ਪਰ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਹਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਵਧੇਰੇ ਉੱਭਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਉਸਦੇ ਸੀਨੇ ਦੀ ਹਰ ਗੋਲਾਈ ਸਪਸ਼ਟ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।ਉਸਦੀ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਉਸਦੇ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਤੱਕ ਖਿਸਕੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਿਥੋਂ ਉਸਦੇ ਸਪਾਟ ਢਿੱਡ ਤੇ ਉਸਦੀ ਧੁੰਨੀ ਨੂੰ ਉਹ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਚ ਉਸਦਾ ਗੋਰਾ ਰੰਗ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਨੇੜੇ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਪੇਟ ਤੇ ਬਣੇ ਇਲਾਸਟਿਕ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਉਹ ਸਾਫ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਕੈਪਰੀ ਵਿੱਚ ਕੱਸੇ ਪਟਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਨਗਨ ਪੱਟਾਂ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੂੰ ਪਛਾੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਗੋਡਿਆਂ ਦੀ ਪਿੰਡਲੀਆਂ ਤੱਕ ਲੱਗੀ ਮਹਿੰਦੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕੀਤੇ ਸੀ ।ਜਿਹੜੀ ਇਸ ਵਕਤ ਕਾਲ਼ੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਉਂਝ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰੰਗ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਲਾਲ ਸੂਹਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਰੰਗ ਢਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਉੱਤੇ ਵਾਲਾਂ ਨੇ ਝੁਰਮਟ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਛੂਹਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਹੀ।
ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਉਠਾ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲਿਟਾ ਆਏ ਪਰ ਹਲੇ ਉਹਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਐਨੇ ਜ਼ੋਰ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ। ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਬੋਲਿਆ,” ਰੂਬੀ,ਅੰਦਰ ਸੋ ਜਾਓ। “
ਰੂਬੀ ਇਕ ਦਮ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਉੱਠੀ। ਆਸ ਪਾਸ ਦੇਖਿਆ। ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚੋ ਜਾਗੇ ਵਾਂਗੂੰ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਾ ਆਇਆ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਦੁਹਰਾਇਆ ਤਦ ਜਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਆਇਆ।
ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਘੋਖਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਉਹਨੇ ਕੀ ਪਹਿਨਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।” ਕੁਝ ਹੋਰ ਪਹਿਨਣ ਲਈ ਮਿਲਿਆ ਨਹੀਂ , ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਪਹਿਨ ਲਿਆ”। ਉਹਨੇ ਸਫਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਕੋਈ ਹੁੰਗਾਰਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ। ਸਗੋਂ ਉਹਦੇ ਉੱਠਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।ਉਹਨੂੰ ਉਠਦੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਸਹਾਰਾ ਦਿੱਤਾ।
ਉਹ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਵੜ ਗਏ। ਰੂਬੀ ਸਿਰਹਾਣੇ ਨੂੰ ਸੈੱਟ ਕਰਕੇ ਲੇਟ ਗਈ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਤੂਫਾਨ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਵਰਗਾ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇ ?
ਰੁਕੇ, ਕੁਝ ਬੋਲੇ, ਵਾਪਿਸ ਜਾਏ, ਕੁਝ ਦੇਰ ਬੈਠੇ ?
ਉਹ ਅੱਧ ਹਨੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਬੁੱਤ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।

“ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ, ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਤੈਨੂੰ ਬੈਠ ਸਕਦਾ ਏਂ,” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਜੀਵਨ ਕਿਸੇ ਰੋਬੋਟ ਵਾਂਗ ਸਿਰਹਾਣੇ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਿਨ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮ ਗਈ। ਇੱਕ ਮਰੀਅਲ ਜਿਹਾ ਜਿਸਮ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਜਲੌਅ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਜਿਸਦੇ ਤਾਜ਼ੀ ਭਰੀ ਰਜਾਈ ਵਾਂਗ ਹਰ ਅੰਗ ਉੱਤੇ ਮਾਸ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਿੱਥੇ ਉਹ ਹੱਡੀਆਂ ਦੀ ਮੁੱਠ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਇਹ ਮਾਛਲ ਦੇਹ। ਇਸਤਰੀ ਤੇ ਮਰਦ ਦੀ ਮੁੱਹਬਤ, ਚਾਹਤ ਤੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਮਿਲਣ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਜ਼ਗੀ ਭਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਨਿਖਾਰ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਕੁਦਰਤੀ ਹੈ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਰੱਖ ਲਿਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
“ਮੇਰੇ ਆਉਣ ਮਗਰੋਂ ਮੇਰੀ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਯਾਦ ਆਈ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ। ਅਚਾਨਕ ਸੁੱਤਾ ਉਠਿਆ ਇਨਸਾਨ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਗੁੱਸੇ ਹੋਵੇ, ਮਨ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਸੁੱਤਾ ਹੋਵੇ ਉਹ ਜਾਗਣ ਮਗਰੋਂ ਪਿਘਲਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੁਦਰਤੀ ਹੀ ਨੀਂਦ ਸਾਡੇ ਸਾਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਸਾਵਾਂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਰਤਿ ਭਾਵ ਜਗ੍ਹਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਵੇਂ ਦਾ ਹੀ ਕੁਝ ਰੂਬੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
“ਬਹੁਤ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੀ ਯਾਦ ਕੀਤਾ “ਰੂਬੀ ਨੇ ਮੁੜ ਪੁੱਛਿਆ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
“ਤੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਖੁਸਬੂ ਨੂੰ” ਤੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਲਿਆ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥ ਕੰਬਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਅਰਧ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਵੀ ਉਸਦੇ ਨਕਸ਼ ਪੂਰੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਪੂਰਨ ਮਰਦ ਜਿਹੀ ਲਾਲਸਾ ਸੀ। ਉਹ ਅੰਦਰ ਤਾਂਈ ਉਹਨੂੰ ਮਾਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।  ਉਸਦੀ ਪਾਈ ਹੋਈ ਟੀ-ਸ਼ਰਟ ਵਿੱਚੋ ਆਉਂਦੀ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਖੁਸਬੂ ਨੂੰ ਮਾਣ ਕੇ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨੀਮ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਸੌਂ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਪੂਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਜਿਸਮ ਉਸ ਕੋਲ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚੋ ਸਿੰਮਦਾ ਤਾਜ਼ਾ ਪਸੀਨਾ ਉਸਨੂੰ ਨਸ਼ਿਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਸੇਕ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਜਿਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਮਹਿਜ਼ ਛੋਹ ਨੇ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਆਖਰੀ ਤਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਟੁਣਕਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਤੇ ਇੱਕ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਚੁੰਮਣ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ,ਉਹਦੀਆ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਬੈਡ ਉੱਤੇ ਨਿਸਾਲ ਕੇ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਜਾ ਬੈਠੀ।ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ ਕਿਸੇ ਪਾਗਲ ਵਾਂਗ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਪੱਟ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਰਗੜ ਰਹੇ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਤੰਗ ਟੀ-ਸ਼ਰਟ ਇੰਝ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਕਤ ਫੱਟ ਹੀ ਜਾਏਗੀ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਪੜਿਆਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਉਸਨੇ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਜਬਰਦਸ਼ਤ ਤਣਾਅ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਕਿ ਉਸਦਾ ਸਾਹ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਏ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ। ਦੋਨੋ ਪਾਸੋਂ ਹੀ ਕੈਪਰੀ ਦੇ ਉੱਪਰ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਸਪੀਡ ਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਚੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਹੀ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਟੀਸ਼ਰਟ ਨੂੰ ਉਤਾਰਨ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਦਾ ਕਹਿਣਾ ਮੰਨ ਕੇ ਕ੍ਰਮ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੇ ਸੀਨੇ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਉਭਾਰ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਏ। ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁਟਦੇ ਹੋਏ, ਜੀਵਨ ਜਿਵੇਂ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹ ਉਸਦੇ ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਗਰਮੀ ਦੇਣ ਲੱਗਾ। ਉਸਦੀ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਆਸ ਪਾਸ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਉਸਦੇ ਨਰਮ, ਕੋਸੇ ਤੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਹਿੱਸਿਆ ਨੂੰ ਛੋਹ ਰਹੀ ਸੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਆਹਾਂ ਨਿੱਕਲ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਆਜੜਨੁਮਾ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਆਸ ਪਾਸ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸੀਨੇ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੇ ਨਾਇਟ ਸੂਟ ਨੂੰ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਘੁੰਮ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਉਂਗਲਾਂ ਜਿਵੇਂ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖੁੱਭ ਗਈਆਂ ਹੋਣ।
ਰੂਬੀ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਸਖ਼ਤ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪੱਟਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਛੋਹਿਆ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਦੇ ਮਾਸ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਅਗਲੀ ਮੰਜਿਲ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਉਂਝ ਹੀ ਬੈਡ ਤੇ ਪਿਛਾਂਹ ਨੂੰ ਲੇਟ ਗਈ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕੈਪਰੀ ਨੂੰ ਥਲ਼ੇ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਖਿੱਚ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਕੈਪਰੀ ਨੂੰ ਥੱਲ੍ਹੇ ਖਿਸਕਾਇਆ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਭੇੜ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਤਾਰਨ ਚ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਤੇ ਫਿਰ ਮੁੜ ਉਵੇਂ ਹੀ ਖੋਲ੍ਹ ਲਈਆਂ । ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੰਗ ਹੁਣ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਕੁਝ ਵੀ ਸੀ ਉਹ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਉੱਪਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੈੱਟ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਝਾਕਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਇੱਕ ਸਾਹ ਘੁੱਟਿਆ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚ ਲਈਆਂ। ਤੇ ਲੱਤਾਂ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਤਾਂ ਜ਼ੋ ਉਹ ਜਿਸਮ ਦੀ ਗਹਿਰਾਈ ਤੱਕ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕੇ। ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਕਸੇ ਗਏ।ਉਹ ਅਗਲੇ ਹਰ ਪਲ ਨੂੰ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਨਿਰਾਸ਼ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਜਿਵੇਂ ਬੱਦਲ਼ ਬੱਸ ਉਸੇ ਪਿਆਸੀ ਧਰਤ ਉੱਤੇ ਵਰਸਣ ਲਈ ਚੱਲਿਆ ਹੋਏ। ਜਿਵੇਂ ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਮੇਲ ਨੂੰ ਜਨਮਾਂ ਤੋਂ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਜਿੱਦਾਂ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਗਵਾਹ ਬਣਨ ਲਈ ਆਈ ਹੋਵੇ। ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਟਕਰਾਅ ਨੂੰ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਰਗੋਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ , ਸ਼ੀਤਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾਉਣ ਲਈ ਬਣੀ ਹੋਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗਰਮੀ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਜਿਵੇਂ ਪਰਬਤਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਪਥਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਖੋਰ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਹਰ ਪਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨਵੇਂ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਂਦੇ। ਕਿਸੇ ਨਵੇਂ ਆਨੰਦ ਬਿੰਦੂ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਪਰਤਦੇ।
ਇਹ ਛੋਹਾਂ ਅੰਤਿਮ ਛੂਹ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਦੋਵੇਂ ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਇਹ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਏ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਆਪਣੇ ਮੂਲ ਚ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤਣ ਲੱਗੇ। ਤਨ ਦੀ ਪਿਆਸ ਭਾਵੇਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਮਨ ਅਜੇ ਵੀ ਭਰਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ।
……
ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਛਾ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਤੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਆਵਾਜ਼ ਉੱਭਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ!!
“ਕੀ ਹੋਇਆ? “ਜੀਵਨ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਕੁਝ ਨਹੀਂ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਫਿਰ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਹੀਂ ਏਂ” ਰੂਬੀ। ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਜੋ ਚੀਜ਼ ਮੈ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਹ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਰੱਬ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਸੁੱਖ ਬਣਾਇਆ ਹੀ ਕਿਉਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇੰਝ ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ ਭੁੱਲ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਪਾਉਣ ਲਈ ਖ਼ੁਆਰ ਹੋਣਾ ਪਵੇ, ਕੇ ਬਣਾਇਆ ਹੀ ਤਾਂ ਏਨਾ ਖਿਆਲ ਕਰੇ ਕਿ ਸਾਥੀ ਵੀ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਦੇਵੇ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਇਹ ਸਭ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਹੈ ਤੂੰ ਚਾਹੇਂ , ਹਾਲੇ ਵੀ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਛੱਡ ਸਕਦੀਂ ਏਂ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
” ਜਾਵਾਂਗੀ ਕਿੱਥੇ? “ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਮੇਰੇ ਕੋਲ, ਮੈ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਰਾਜ਼ੀ ਹਾਂ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਤੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਆਪਣਾ ਰਿਸ਼ਤਾ, ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਵਿਚਲਾ ਫਾਸਲਾ, ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ “ਵਰਤੀ ਹੋਈ ਔਰਤ ਦਾ ਟੈਗ” ਕਦੇ ਕੋਈ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰੇਗਾ, ਫਿਰ ਸਭ ਸੱਚ ਜਾਣਕੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹੋ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਥੇ ਹੀ ਰਹਾਂ ਇਸੇ ਨਰਕ ਵਿੱਚ ਉਮਰ ਭਰ ਸੜਨਾ ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਬੱਸ ਡਰ ਹੈ ਕਿ….” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਅੱਧੀ ਗੱਲ ਅਧੂਰੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ।ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਬੁਰਾ ਮੂੰਹੋ ਨਹੀਂ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
“ਕੀ ਡਰ ਹੈ”ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਇੱਦਾਂ ਦੇ ਤਿਕੋਣੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਉਲਟ ਬਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਬੁਰੇ ਅੰਤ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ,ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮੌਤ ਨਾਲ, ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਡਰ ਲਗਦਾ, ਖੁਦ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਭਾਵੇਂ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏ, ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਦੋਸ਼ੀ ਹੋਵਾਗੀ”।
“ਨਹੀਂ, ਆਪਣੇ ਇਸ ਤਿਕੋਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚੋ ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਭਾਵੇਂ ਮਰਕੇ ਹੀ ਉਹ ਨਵਦੀਪ ਹੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ।
ਪਰ ਕਿਵੇਂ?
ਇਹ ਸਵਾਲ ਉਹਦੇ ਦਿਲੋਂ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਛਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।

ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਉਸ ਨਾਲ ਲਿਪਟੀ ਪਈ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਨੰਗੇ ਪਿੰਡੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਖੁੱਭੇ ਹੋਏ ਇੱਕਮਿੱਕਤਾ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਭਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਉੱਠ ਕੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਗਿਆ। ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਟੀ ਲੇਟੀ ਰੂਬੀ ਦਾ ਨੰਗਾ ਜਿਸਮ ਪੂਰੇ ਬੈਡ ਤੇ ਫੈਲਿਆ ਹੋਇਆ ਜਿਸਮ ਚਮਕ ਉਠਿਆ।
ਜੀਵਨ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਭਰ ਲਿਆ ਉਹਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਟਿਕਾ ਲਈਆਂ ਉਸਦੇ ਨਰਮ, ਕੋਸੇ, ਮੁਲਾਇਮ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਉਸਦੇ ਪਿੰਡੇ ਦੀ ਮਹਿਕ ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਆਉਂਦੀ ਖੁਸਬੂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਠੰਡੇ ਹੋਏ ਸੈਲਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਮਲਾਈ ਵਾਂਗੂੰ ਫੈਲਦੇ ਉਹਦੇ ਰੂੰਈ ਵਰਗੇ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਮਾਸ ਉੱਤੇ ਉਹਦਾ ਜਿਸਮ ਕਠੋਰ ਹੋਕੇ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਜਾਗ ਗਈ ਸੀ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਢਿੱਲਾ ਛੱਡਕੇ ਉਹਨੂੰ ਮਨਮਰਜ਼ੀਆਂ ਕਰਨ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ, ਉਹਦੀਆਂ ਕੰਨਾਂ ਤੇ ਹਿੱਲਦੇ ਝੁਮਕੇ ਸਮੇਤ ਕਿੱਸ ਕੀਤੀ।ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਫੈਲਦੇ ਹੋਏ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਸਾਜ ਕਰਦੇ ਹੋਏ। ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਦੀ ਨੰਗੀ ਪਿੱਠ ਸਮੇਤ ਪੂਰਾ ਜਿਸਮ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਪੂਰੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਉੱਤੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਛਾਪ ਛੱਡੀ। ਉਹਦੀ ਜੀਭ ਨੇ ਕਿਸੇ ਕੈਨਵਸ ਵਾਂਗ ਰੂਬੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਰੰਗ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਦੇ ਮਣਕਿਆਂ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਸਿਰਫ ਗਿਣਿਆ ਸਗੋਂ ਚੁੰਮਣ ਨਾਲ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਵੀ ਲਗਾਈ।ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਨਰਮ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ,ਕੱਸਿਆ, ਰਗੜਿਆ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ ਖੋਭਿਆ। ਇੱਕ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਕਲਾਕਾਰ ਵਾਂਗ ਉਹਦੀਆਂ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤਾਂ ਨੂੰ ਘੜਿਆ।
ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਆਹਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ,ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋ ਰਹੀ ਕਸਾਵਟ ਨੂੰ ਨਾ ਸਿਰਫ ਜੀਵਨ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਸਗੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ।ਉਸਦੇ ਅੰਦਰੋ ਤਪਦੇ ਕੋਲਿਆਂ ਦੀ ਭੱਠੀ ਜਿਹੀ ਗਰਮਾਇਸ਼ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਹਦੀਆ ਉਂਗਲਾਂ ਨੇ ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਛੂਹਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਕੋਸੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਿੱਜ ਕੇ ਉਸ ਖਜਾਨੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੈਦ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਪੱਟ ਆਪਸ ਵਿਚ ਜਕੜੇ ਗਏ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ ਓਥੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲ ਰਿਹਾ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਕਿੱਸ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਢਿੱਲਾ ਛੱਡਿਆ। ਜੀਵਨ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਦੁਬਾਰਾ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਇਸ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਸਖ਼ਤੀ। ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਅੰਦਰੋ ਆਹ ਨਿੱਕਲ ਆਈ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਖੁਦ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਸ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਗਰਮੀ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ।
ਉਹ ਖੁਦ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਿੰਨਾ ਗੁੜ ਉਹ ਖ਼ਾ ਰਹੇ ਸੀ ਓਨਾ ਹੀ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੇਕ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਰਦਨ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਹੋਰ ਉਡੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਹੀ।
ਉਹਨੇ ਸਿੱਧੀ ਹੋਕੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਤੱਕਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਫੀਮਚੀ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਾਂਗ ਚੜ੍ਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਇੱਕ ਨਾ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲੀ ਚਾਹਤ ਓਥੇ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਕੇ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਪਿਆਸ ਨਾਲ ਤੇ ਕਿੱਸ ਕਰਕੇ ਸੁੱਕ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜਾ ਸੁਆਦ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਹ ਕਈ ਗੁਣਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਲੱਕ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਵਲ ਲਿਆ। ਦੋਵੇਂ। ਜਿਸਮ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨੂੰ , ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਚਾਹਤ ਨੂੰ , ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਹੁਣ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਜਾਣ ਲਈ ਨਾ ਹੀ ਵਕਤ ਲੱਗਾ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਵਖਰੀ ਕੋਸਿਸ਼, ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਤਾਲ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚੋ ਹਰ ਬੀਤਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਨਵੀਂ ਤਰੰਗ ਪੈਦਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਵਕਤ ਬੀਤ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਵਧਦੀ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਹਰ ਥਾਵੇਂ ਤੋਂ ਮਸਲ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਸਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਅੱਲਗ਼ ਹੁੰਦੇ ਫਿਰ ਦੁਬਾਰਾ ਜੁੜ ਜਾਂਦੇ।ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੇ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।ਜੀਵਨ ਕੁਝ ਪਲ਼ ਲਈ ਰੁਕਿਆ। ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਾਹ ਇੱਕਦਮ ਉਖੜੇ ਤੇ ਫਿਰ ਦਰੁਸਤ ਹੋਏ। ਅੱਗੇ ਦਾ ਕੰਮ ਜੀਵਨ ਨੇ ਨਭੇੜੀਆ ਤੇ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਂਝ ਹੀ ਲੇਟ ਗਿਆ।
ਇਸ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਐਨੀ ਖ ਥਕਾਵਟ ਹੋਈ ਕਿ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਸੌ ਗਏ।
………

ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਤੇਜ਼ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਖੁੱਲ੍ਹੀ। ਕਮਰੇ ਵਿਚਲੇ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਸਾਇਆ ਉੱਭਰਿਆ। ਬੱਲਬ ਜਗਿਆ, ਤੇ ਸਭ ਸਪਸ਼ਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਾਹਮਣੇ ਨਵਦੀਪ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਭਾਵ ਸੀ।
“ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ?” ਉਹ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਚੀਕਿਆ।
ਜੀਵਨ ਤੇ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਸਾਂਭਣ ਲੱਗੇ। ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵੀ ਵੀ ਢੰਗ ਦਾ ਬਸਤਰ ਅਪਣਾ ਨੰਗੇਜ ਢੱਕਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲ ਰਿਹਾ।
ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਦੋਨੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੂਰ ਦੂਰ ਬਿਠਾ ਕੇ ਉਣੀਦਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕਣ ਲੱਗੇ।
“ਕਦੋਂ ਤੋਂ ਇਹ ਸਭ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ?” ਨਵਦੀਪ ਦੁਬਾਰਾ ਚੀਖ ਕੇ ਬੋਲਿਆ।
“ਮੈਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ ਹਾਂ, ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।” ਜੀਵਨ ਬੋਲਿਆ।
ਜੀਵਨ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਇੱਕਦਮ ਢੈਲਾ ਪੈ ਗਿਆ।
“ਕੀ ਦਸਿਆ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ” ਉਹ ਕੰਬਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲਿਆ।
“ਇਹੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਰੂਬੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਇੰਟਰਅਸਟ ਨਹੀਂ ਤੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ”। ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਚੁੱਪ, ਇਸਤੋਂ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਲਫ਼ਜ਼ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਹੀ ਕੁੱਟ ਕੁੱਟ ਕੇ ਤੇਰਾ ਕਚੂਮਰ ਕਢ ਦਵਾਗਾਂ ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡਾ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਜਲੂਸ ਵੀ, ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਸੋਚਣਾ ਵੀ ਨਾ, ਇਹ ਮੇਰੇ ਮਾਂ – ਬਾਪ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਮਿਲੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ, ਇਹ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਰਨ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹੇਗੀ।” ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਜਾਏ? “ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਬਕਵਾਸ ਬੰਦ ਕਰ, ਬਦਚਲਣ ਔਰਤ, ਐਨਾ ਬਹੁਤ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬੇਡ ਤੇ ਤੇਰੇ ਭਰਾ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਰਗੇ ਗ਼ੈਰ ਮਰਦ ਨੂੰ ਝੱਲ ਰਿਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜ਼ੁਬਾਨ ਨਾ ਲੜਾ “ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਮੈਂ ਔਰਤ ਹਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਮਰਦ ਨਾਲ ਸੁੱਤੀ ਤੇਰੇ ਵਾਂਗ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮਰਦ ਹੋਕੇ ਵੀ ਮਰਦ ਥੱਲੇ ਸੌਣ ਲੀ ਤਿਆਰ ਹੋਵਾਂ।” ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸੇ ਟੋਨ ਵਿੱਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਨਵਦੀਪ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਵਧਿਆ ਤੇ ਜੀਵਨ ਬਚਾਅ ਕਰਨ ਲਈ। ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਅੱਧ ਕੁ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਜਿਉਂ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਉਲਰਿਆ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਬੋਚ ਲਿਆ।

ਜੀਵਨ ਨੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਉੱਲਰਣ ਦੀ। ਪਰ ਜੀਵਨ ਨੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੋਕ ਲਿਆ। ਅਚਾਨਕ ਲੱਗੀ ਇਸ ਰੋਕ ਕਰਕੇ ਨਵਦੀਪ ਕੁਝ ਸੰਭਲਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਵੀ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਛਾ ਗਈ। 
ਤਿੰਨੋ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਵੱਲ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਵਾਪਰਿਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਰੂਬੀ ਉਦੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਠੀ ਤੇ ਫਿਰ ਨਹਾਉਣ ਚਲੀ ਗਈ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ।  ਉਹ ਨਹਾ ਕੇ ਵਿਹਲਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਬ੍ਰੇਕਫਾਸਟ ਵੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ।
ਜੀਵਨ ਦਾ ਮਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਖਾਣਾ ਖਾਧਾ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਚੁਹਲ ਮੁਹਲ ਗਾਇਬ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।  ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਖਾਣਾ ਖਾ ਕੇ ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ। ਨਵਦੀਪ ਪਹਿਲਾਂ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਫਿਰ ਬਿਨ੍ਹਾ ਕੁਝ ਦੱਸੇ ਓਥੋਂ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। 
ਜੀਵਨ ਉਸ ਦੁਪਹਿਰ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨੀਂਦ ਸੁੱਤਾ। ਦੁਪਹਿਰ ਮਗਰੋਂ ਜਾਗਿਆ ਤਾਂ ਰਾਤ ਦੀਆਂ ਵਾਪਰੀਆਂ ਮਸਤੀਆਂ ਨਾਲ ਉਹਦਾ ਜਿਸਮ ਹੌਲਾ ਫੁੱਲ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਸਮ ਤੇ ਲੱਗੇ ਨਹੁੰਦਰਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਘਿਸੜਨ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਮਿੱਠਾ ਮਿੱਠਾ ਜਿਹਾ ਦਰਦ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ। 
ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਦਾ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਲ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮਿੱਠੀ ਜਿਹੀ ਮੁਸਕਾਨ ਛੱਡ ਜਾਂਦਾ। ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਦੁਬਾਰਾ ਮਸਤੀ ਉੱਠਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਨੂੰ ਇੰਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਾਸ਼ ਇਹਨਾਂ ਘੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹਦੇ ਤੇ ਰੂਬੀ ਵਿਚਕਾਰ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਨਵਦੀਪ ਵੀ ਨਹੀਂ !!!
ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖਿਆਲ ਭਰ ਜਾਂਦੇ। ਕਿਹੜੇ ਤਰੀਕੇ ਉਹ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਹਾਸਿਲ ਕਰੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਤੇ ਕਿੰਝ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ।  ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਕਈ ਭੈੜੀਆਂ ਵਿਉਂਤਾਂ ਬਣਾਉਂਦਾ।  ਅਜਿਹੇ ਤਰੀਕੇ ਸੋਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸਜ ਕਰਦਾ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਕੰਡਾ ਵੀ ਚੁਗਿਆ ਜਾਏ ਤੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਵੀ ਸਦਾ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਾਣ। 
ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਇਵੇਂ ਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤੇ ਫੈਸਲੇ ਤੱਤ ਫੜੱਤ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਭਾਵੇਂ ਪਿੱਛੋਂ ਪਛਤਾਵਾ ਹੀ ਹੋਵੇ। 
ਰੂਬੀ ਲਈ ਵੀ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਨਵੀਂ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ , ਜੋ ਕੁਝ ਵਾਪਰਿਆ ਸੀ ਉਸਨੇ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸੰਕਟ ਖੜਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।  ਇੱਕ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਘਰ ਤੱਕ ਗੱਲ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੱਗਿਓ ਕਿ ਵਾਪਰੇਗਾ।  ਉਹਦੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਬਣੀ ਬਣਾਈ ਇੱਜਤ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਪਲੀਤ ਹੋ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਜਿਆਦਾ ਬੋਲਣ ਕਰਕੇ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।  ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਰੰ ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਸੁਲ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਰਸਤਾ ਕੱਢ ਸਕਦੀ ਸੀ। 
ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਬੋਲ ਬਾਣੀ ਨਾਲ ਉਹ ਭਟਕ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਖੁਦ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਾ ਰਿਹਾ।  ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗੀ ਰੂਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੀ।  ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਉਹਦਾ ਔਰਤਪੁਣਾ ਹੁਣ ਡੁੱਲ੍ਹਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।  ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਤਨ ਮਨ ਵਿੱਚ ਜੋ ਅਹਿਸਾਸ ਜਗਾ ਦਿੱਤੇ ਸੀ।  ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰਾਤ ਕੱਲ੍ਹ ਬੀਤੀ ਸੀ , ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਰਾਤ ਸੀ।  ਜਿਸਦੇ ਕੰਡਿਆਂ ਵਰਗੇ  ਦਰਦ ਨੂੰ ਉਹਦਾ ਜਿਸਮ ਹਲੇ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਛੱਡ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਚੁਭ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕੀ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੋਏਗਾ।
ਉਹਨੇ ਬਾਅਦ ਦੁਪਹਿਰ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਨੈਕਸ ਚਾਹ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਜੀਵਨ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਗਰਾਉਂਡ ਚਲਾ ਗਿਆ ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਸ ਇੱਕ ਚੁੱਪੀ ਸੀ ਤੇ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਅਗਲਾ ਕਦਮ ਕੀ ਹੋਏਗਾ।
ਰੂਬੀ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਲੇਟੀ ਰਹੀ ਤੇ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਨਵਦੀਪ ਜਾਂ ਉਸਦੀ ਕਾਲ ਆਵੇ, ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਇਆ।  ਉਹਨੇ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਗਏ ਕਾਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਕਾਲ ਪਿੱਕ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਦੇਰ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਉਹ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹੀ.
ਰਾਤੀਂ ਦੁਬਾਰਾ ਕਾਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਪਿੱਕ ਕਰਕੇ ਐਨੀ ਕੁ ਹੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਕਿ ਉਹ ” ਅੱਜ ਘਰ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗਾ “.
ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਰਾਤ ਦਾ ਭੋਜਨ ਕੀਤਾ।  ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਚੁੱਪ ਬਰਕਰਾਰ ਰਹੀ। ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਦੇ ਆਏ ਹੜ੍ਹ ਮਗਰੋਂ ਆਈ ਖੜੋਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਖੜੋਤ ਨੂੰ ਤੋੜ ਪਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।  ਇਹੋ ਚੀਜ਼ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆਉਣਾ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਪਹਿਲ ਕਰਨ ਦਾ ਜੇਰਾ ਨਾ ਹੀ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਜੀਵਨ ਕੋਲ। 
ਉੱਪਰੋਂ ਇੱਕ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਅਗਲੇ ਕਦਮ ਬਾਰੇ ਸੰਸੇ ਵੀ ਸਨ।  ਇਸ ਲਈ ਦੋਵੇਂ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਤੇ ਰਾਤੀਂ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਸੌਂ ਵੀ ਗਏ. ਇਹ ਵੀ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਹੋ ਸਕਦਾ ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਖਣ ਲਈ ਨਵਦੀਪ ਰਾਤੀਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਮੁੜ ਆਵੇ। 
ਜਦੋਂ ਸਵੇਰੇ ਜੀਵਨ ਉਠਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚੋਂ ਟੀਵੀ ਦੀ ਆਵਾਜ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।  ਉਹ ਉਠਕੇ ਗਿਆ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਨਵਦੀਪ ਟੀਵੀ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ।  ਉਸਦੀ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਹੱਦ ਨਾ ਰਹੀ ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਖੁਦ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਗੁਡ ਮਾਰਨਿੰਗ ਕਿਹਾ।  ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਨਹਾ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਵੀ ਨਵਦੀਪ ਇਧਰ ਓਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਉਵੇਂ ਦਾ  ਨਵਦੀਪ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਦਾ ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਸੀ।  ਉਹੀ ਬੋਲਣ ਦਾ ਢੰਗ ਜਿੱਦਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਵਾਪਰਿਆ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸਭ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗਾ ਹੋਵੇ। 
ਰੂਬੀ ਚੁੱਪ ਸੀ , ਜੀਵਨ ਵੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਕਿ ਵਜ੍ਹਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ?
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਸਿਰਫ ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਸੁਣ ਰਹੇ ਸੀ ਕੋਈ ਵਧੀਆ ਰਿਸਪਾਂਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਹੇ।  ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਝ ਲਗ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਉਸਦੇ ਇਸ ਬਦਲੇ ਉਹ ਵਿਵਹਾਰ ਦਾ ਕਾਰਨ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। 
ਬ੍ਰੇਕਫਾਸਟ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਹੈਰਾਨ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਚੇਹਰਿਆਂ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ,” ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਪੱਕਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ “
ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ। 
” ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮਨਜੂਰ ਹੈ , ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਹੀ ਭੇਦ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਖੁਲ੍ਹੇਗਾ , ਪਰ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਕੁਝ ਸ਼ਰਤਾਂ ਕਬੂਲ ਕਰਨੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ। …..”
ਉਹਦੀਆਂ ਸ਼ਰਤਾਂ ਵਿਚਲਾ ਕੀ ਭੇਦ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਤਰ ਬਤਰ ਹੋ ਗਏ। ………

ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਨਵਦੀਪ ਹੀ ਬੋਲਿਆ , ” ਸ਼ਰਤ ਇਹ ਹੈ , ਤੁਹਾਡੇ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਭਿਣਕ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਣੀ ਚਾਹੀਦੀ , ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਆਪਸੀ ਵਿਆਹ ਦੀ ਸੋਚੋਗੇ, ਰੂਬੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਆਹੀ ਰਹੇਗੀ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਤੱਕ ਤੁਸੀਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖੋ ਜਾਂ ਉਮਰ ਭਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ , ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੇਬੀ ਜਰੂਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ , ਜਿਸਨੂੰ ਸਰਨੇਮ ਮੇਰਾ ਮਿਲੇਗਾ  ………… ਇਹ ਸਭ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਰਾਜ ਰਹੇਗਾ, ਸਾਡੇ ਤਿੰਨਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਰਾਜ ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਨਾ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਔਕੜ ਬਣਾਗਾਂ ਨਾ ਹੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ, ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੈ ?”
ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਦਾ ਔਫਰ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਮਝੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ। ਇਸਦਾ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇ ਕੀ ਅਸਰ ਹੋਏਗਾ, ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ। ਫਿਲਹਾਲ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਟਾਲਣ ਲਈ ਇਹ ਕਾਫੀ ਸੀ।  ਅੱਗੇ ਦਾ ਅੱਗੇ ਵੇਖੀ ਜਾਏਗੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਢੱਕੀ ਰਿਝੇਗੀ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਨਾ ਬੁਝੇਗਾ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੁੰਗਾਰੇ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ।  ਤੇ ਉਸਨੇ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ 
” ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੈ ” 
ਤਣਿਆ ਹੋਇਆ ਮਾਹੌਲ ਹਲਕਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾਉਦੀ ਰਹੀ। ਨਵਦੀਪ ਆਪਣਾ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਕੁਝ ਦਫ਼ਤਰੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। 
ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਹੁਣ ਪੜ੍ਹਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਲਹਾਲ ਉਹਦੇ ਦਿਮਾਗ ਉੱਪਰ ਇਹੋ ਭਾਰੂ ਸੀ ਕਿ ਜੋ ਹੋਇਆ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਾਂ ਸੱਚ ਹੈ. ਭਲਾਂ ਕੋਈ ਆਮ ਆਦਮੀ ਕਿਵੇਂ ਇਹ ਉਮੀਦ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਰਦ ਨਾਲ ਸੌਂ ਕੇ ਬੱਚਾ ਪੈਦਾ ਕਰੇ ? ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਜਿਹੋ ਜਿਹੀ ਦੂਹਰੀ ਤੀਹਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਜੀਅ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮੁਮਕਿਨ ਹੀ ਸੀ। 
ਨਵਦੀਪ ਲਈ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਸੌਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ , ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਸੀ।  ਔਖਾ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਲਈ ਵਿਆਹ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਘਰਦਿਆਂ ਦੀ ਮੰਗ ਅੱਗੇ ਝੁਕ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪਿਆ।  ਉਹਦੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੀ ਇਵੇਂ ਦੇ ਧੱਕਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। 
ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਸਿਖਾਈ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ” ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ” ਬੰਦਿਆ ਵਰਗੀ ਗੱਲ ਕਰਿਆ ਕਰ ” ਮਰਦਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਕਰ ” .
ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲਗਦਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਲਗਦੀਆਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇਹ ਇੱਕ ਗਾਲ੍ਹ ਵਰਗਾ ਲੱਗਣ ਲਗਦਾ। 
ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਬਣਦਾ ਫੱਬਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਸੱਜਣਾ ਮੁੰਦਿਣੰ ਵਾਂਗੂ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਸੀ।  ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗੂ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਉਹਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।  ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਰੌਸਡ੍ਰੇਸ ਕਰਕੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਨਿਹਾਰਨਾ ਉਹਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਤੇ ਫਿਰ ਤਾਰੀਫ ਸੁੰਨੰ ਵਧੀਆ ਲਗਦਾ। ਉਹਨੂੰ ਰੋਹਬਦਾਰ ਆਵਾਜ਼ ਤਕੜੇ ਜੁੱਸੇ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਪਸੰਦ ਆਉਂਦੇ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕ ਕੇ ਕਈ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਆਫਰ ਆਏ ਵੀ ਪਰ ਉਹ ਹਰ ਵਾਰ ਇਨਕਾਰ ਹੀ ਕਰਦਾ।  ਸਕੂਲ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਜੌਬ ਤੱਕ ਉਹਦਾ ਇਹੋ ਕੰਮ ਰਿਹਾ। 
ਉਸਦੀਆਂ ਜੋ ਵੀ ਆਦਤਾਂ ਸੀ ਉਹਦੇ ਘਰ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈਆਂ ਸੀ।  ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਮੁੰਡਾ ਹੋਣ ਦੀ ਸੰਗ ਸ਼ਰਮ ਥੱਲੇ ਘਰਦੇ ਸਭ ਝੱਲ ਜਾਂਦੇ।  ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਦੇ ਤਾਂ ਕਦੇ ਠੀਕ ਹੋ ਹੀ ਜਾਏਗਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਮਰ ਚੜ੍ਹੀ , ਜਵਾਨੀ ਚੜ੍ਹੀ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਸੁਧਰ ਹੀ ਜਾਏਗਾ। ਮਰਦਾਨਗੀ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਜਾਗਦੇ ਹੀ ਇਹ ਕੁੜੀਆਂ ਵਰਗੇ ਕੰਮ ਭੁੱਲ ਜਾਏਗਾ।
ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ। ਉਹਦੀਆਂ ਦੋਸਤੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਰਹੀਆਂ। ਦੋਸਤੀਆਂ ਵੀ ਕਾਹਦੀਆਂ ਇਹ ਸਭ ਹਨੇਰੇ ਕੋਨੇ ਲੱਭਣ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਸਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਉਹ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਵਾਂਗ ਵਿਚਰਦੇ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਔਖਾ ਜਿਹਾ ਫੀਲ ਹੁੰਦਾ। ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਕਈ ਸਾਥ ਛੱਡ ਹੀ ਦਿੰਦੇ ਤੇ ਕਈ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਉਦੋਂ ਮਿਲਦੇ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ। 
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਚ 3-4 ਮਰਦ ਸਕੂਲ ਕਾਲਜ਼ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਆਏ। ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਸ਼ੁਰੂ ਚ ਆਮ ਗੱਲ ਬਾਤ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਸਿਰਫ ਲੋੜ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਹੋ ਜਾਣਾ। ਹਰ ਕੇਸ ਵਿਚ ਇੱਕ ਗੱਲ ਕੌਮਨ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਹਨੇਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਚਾਨਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਹੋਰ। ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਮੀਨ ਆਸਮਾਨ ਦਾ ਫਰਕ ਹੁੰਦਾ। ਕੋਈ ਵੀ ਸ਼ਰੇਆਮ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਸਿਰਫ ਚੋਰੀ ਚੁਪਕੇ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਦੇ। 
ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਓਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ , ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਗਰਲਫ੍ਰੈਂਡ ਮਿਲ ਗਈ , ਕਿਸੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ। .. ਇੰਝ ਉਹ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ।  ਮਗਰੋਂ ਕੋਈ ਯਾਦ ਵੀ ਨਾ ਕਰਦਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਉਸ ਸਭ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ।  ਆਪਣੇ ਆਖ਼ਿਰੀ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਉਮਰ ਭਰ ਰਹਿ ਕੇ, ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕੀਤੀ।  ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਾਜ ਦਾ ਇੱਕ ਖੌਫ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। 
ਫਿਰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਵਦੀਪ ਖੁਦ ਹੀ ਓਥੇ ਬਦਨਾਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।  ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਫੁਸਫੁਸਾ ਕੇ ਸਭ ਦੇ ਕੰਨੀ ਪਹੁੰਚ ਹੀ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।  ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਜੌਬ ਲੱਗ ਕੇ ਮੋਹਾਲੀ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸੀਕ੍ਰੇਟ ਕਰ ਲਿਆ।  ਇਹੋ ਚੀਜ਼ ਉਹਨੇ ਸਿੱਖੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਜਿਉਂਣ ਹੈ ਤਾਂ ਬਾਹਰੀ ਤੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਭੇਖ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖੋ, ਆਪਣਾ ਆਪ ਸਭ ਨਾਲ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਵੋਗੇ ਤਾਂ ਬਦਨਾਮ ਹੋ ਜਾਓਗੇ।  ਲੋਕ ਸੱਚ ਨਫਰਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਝੂਠ ਨੂੰ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਤਰੱਦਦ ਦੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।  ਝੂਠ ਦਾ ਰੂਪ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। 
ਇਸ ਲਈ ਹੁਣ ਨਵਦੀਪ ਇਥੇ ਇਵੇਂ ਹੀ ਜਿਉਂਣ ਲੱਗਾ।  ਉਹਦੀ ਆਮ ਜਿੰਦਗੀ ਵੀਕਐਂਡ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੁੰਦੀ।  ਹੁਣ ਉਹ ਕਿਸੇ ਪੱਕੀ ਦੋਸਤੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਸਿਰਫ ਹਮ ਖਿਆਲੀ ਕਿਸੇ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮਿਲਦਾ ਜਦੋ ਤੱਕ ਮਿਲ ਸਕਦਾ।  ਫਿਰ ਪਾਰਟਨਰ ਬਦਲ ਹੋ ਜਾਂਦੇ।  ਪਾਰਟਨਰ ਲਭ੍ਹਣ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਤਰੀਕੇ ਸਨ।  ਗੁਪਤ ਪਾਰਟੀਆਂ ਸਨ , ਐਪਸ ਸਨ ਤੇ ਬਾਕੀ ਉਹ ਹੁਣ ਐਨਾ ਕੁ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖ ਕੇ ਹੀ ਉਹ ਪਛਾਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਆਦਮੀ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੈ। 
ਪਰ ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਹਦੇ ਤੇ ਘਰੋਂ ਵਿਆਹ ਲਈ ਪ੍ਰੈਸ਼ਰ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ।  ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੈ।  ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖੁਦ ਉਸ ਨਾਲਪ੍ਰਯੋਗ , ਪੈਸੇ ਦੇਕੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਸੁਆ ਦੇਣ ਤੱਕ ਦੇ ਕੇ।  ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵੀ ਵਿਖਾਇਆ।  ਫੈਮਲੀ ਨੇ ਵੀ ਸਮਝਾਇਆ ਪਰ ਸਭ ਕੁਝ ਖਾਲੀ ਗਿਆ। 
ਪਰ ਸਮਾਜ ਚ ਮੂੰਹ ਵਿਖਾਉਣ ਜੋਗੇ ਹੋਣ ਲਈ ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜੜ੍ਹ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਤੋਰਨ ਲਈ ਵਿਆਹ ਜਰੂਰੀ ਸੀ  ………….
ਇਸ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਕਿਸੇ ਲੋੜਵੰਦ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚੋ ਲੋੜਵੰਦ ਕੀੜੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕੀਤੀ।  ਭਾਵੇਂ ਗਰੀਬ ਘਰ ਦੀ ਹੋਏ ਬੱਸ ਹੋਏ ” ਸਾਊ “, ਜਿਹੜੀ ਇਸ ਰਾਜ ਨੂੰ ਰਾਜ ਰੱਖੇ।  ਉਹ ਆਪਣੀ ਸਮਾਜਿਕ ਦਿੱਖ ਲਈ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਦੀ ਜੁਆਨੀ ਨੂੰ ਰੋਲਣ ਲਈ ਵੀ ਤਿਆਰ ਬਰ ਤਿਆਰ ਸੀ।  ਉਹ ਤਿਆਰ ਸੀ ਕਿ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਟੈਸਟ ਟਿਊਬ ਨਾਲ ਬੱਚੇ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਮਨਾ ਹੀ ਲੈਣਗੇ। ਬੱਸ ਕੁੜੀ ਘੂਰ ਮੰਨੇਗੀ ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਘਰ ਨਹੀਂ ਜਾਏਗੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਸਭ ਸੈੱਟ ਹੋਜੂ। 
ਇਹੋ ਸਭ ਸੋਚ ਕੇ ਹੀ ਦੇਖ ਪਰਖ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਰੂਬੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲਿਆ ਸੀ।  ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਕਥਾ ਤੇ ਬਾਕੀ ਸਭ ਉਹ ਜਾਣ ਗਏ ਸੀ।  ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਲਗਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮਨ ਤੇ ਕਿੱਡੇ ਬੋਝ ਹਨ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਇਸ ਬੋਝ ਨੂੰ ਵੀ ਸਹਿ ਹੀ ਲਵੇਗੀ। 
ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹ ਸਹਿ ਵੀ ਗਈ ਪਰ ਫਿਰ ਉਹਦਾ ਔਰਤ ਵਾਲਾ ਮਨ ਭਾਰੂ ਹੋ ਗਿਆ।  ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਉਹ ਬੱਚੇ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋਰਦੇ ਉਹ ਬਿਮਾਰ ਹੋਕੇ ਘਰ ਜਾ ਬੈਠੀ।  ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਈ ਤਾਂ ਇਹ ਸਭ ਹੋ ਗਿਆ। 
ਇਥੋਂ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕਈ ਟੋਏ ਭਰ ਸਕਦਾ , ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਮੂੰਹ ਮਾਰਦੀ ਤਾਂ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਬਦਨਾਮੀ ਹੁੰਦੀ ਇਥੇ ਸਭ ਸਹੀ ਹੈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ  ਤੇ ਟੈਸਟ ਟਿਊਬ ਤੋਂ ਬੇਹਤਰ ਹੈ ਕਿ ਬੱਚਾ ਇਵੇਂ ਹੀ ਹੋ ਜਾਏ।  ਉਹਨੂੰ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਬੱਚੇ ਹੋਏ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦਾ ਆਪੇ ਧਿਆਨ ਬੱਚਿਆਂ ਚ ਲੱਗ ਜਾਏਗਾ। ਜੀਵਨ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਜੌਬ ਵਗੈਰਾ ਚ ਸੈੱਟ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਉਹਦੇ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਜਿਵੇਂ ਦਾ ਰੂਬੀ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਹੈ ਉਹ ਮੁੜ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮੁੰਡੇ ਵੱਲ ਜਾਏਗੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਚੰਗਿਆਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੋਕਦੀ ਰਹੇਗੀ।  ਫਿਰ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਉਹਨੇ ਮੰਮੀ ਡੈਡੀ ਕੋਲ ਹੀ ਭੇਜ ਦੇਵੇ। 
ਇਹੋ ਉਹਨੇ ਹੁਣ ਦੋ ਦਿਨ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਪਲੈਨ ਕੀਤਾ ਸੀ।  ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹਨੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਜੰਗ ਜਿੱਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਸੀ। 
ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਇਸ ਲਈ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਕੀਮਤ ਦੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ। 
ਪਰ ਜੋ ਚੀਜ਼ਾਂ ਮੁਫ਼ਤ ਮਿਲਣ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਉਹਦੀ ਵੱਡੀ ਕੀਮਤ ਅਦਾ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ   …………ਪਰ ਕੌਣ ਕਰੇਗਾ ਇਹ ਤਾਂ ਸਮਾਂ ਹੀ ਦੱਸੇਗਾ। 
ਪਰ ਫਿਲਹਾਲ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਕਿਸੇ ਨਵੇਂ ਵਿਆਹੇ ਜੋੜੇ ਜਾਂ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਪ੍ਰੇਮ ਰਸ ਚ ਖੁਭੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਜੋੜੇ ਵਰਗੀ ਸੀ। ..
ਬਾਕੀ ਸਭ੍ ਸਮੇਂ ਦੇ ਗਰਭ ਵਿੱਚ ਸੀ  

ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਵਧੀਆ ਗੁਜ਼ਰੀ ਸੀ। ਤਿੰਨੋ ਹੀ ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਸੁਖਨਾ ਲੇਕ ਘੁੰਮਣ ਲਈ ਗਏ। ਫਿਰ ਘੁੰਮ ਫਿਰ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਪਰਤੇ। ਰਾਤੀ ਖਾਣਾ ਖਾਧਾ। ਆਮ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ। ਕੁਝ ਵੀ ਹੁਣ ਅਜੀਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਪ ਰਿਹਾ।
ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਖਾਧਾ ਤੇ ਸਬ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਜੀਵਨ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਕੰਨ ਕਮਰੇ ਦੀ ਪੈੜਚਾਲ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਸੀ। ਕਦੋਂ ਰੂਬੀ ਆਏ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਕੜਾ ਜਾਏ। ਉਹ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਜੀਅ ਭਰਕੇ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਆ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਜਿਵੇਂ ਧੜਕਦਾ ਹੈ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਹਲਕੇ ਸਲੇਟੀ ਰੰਗ ਦੀ ਵਨ ਪੀਸ ਨਾਇਟੀ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਹੁਸਨ ਖਿੜੇ ਹੋਏ ਗੁਲਾਬ ਵਾਂਗੂੰ ਟਹਿਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਅਕੜਾ ਕੇ ਤੁਰਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਉਹਦੇ ਲੱਕ ਟੁਣਕਾਰ ਉਹਦੀ ‘ ਬੈਕ ਲੈਸ ‘ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਰਹਿੰਦੀ ਹੋਈ ਹੋਸ਼ ਵੀ ਗਵਾ ਬੈਠਾ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਦੁੱਧ ਦਾ ਗਲਾਸ ਟਿਕਾਇਆ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਹੀ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ। ਉਹਨੇ ਐਨੀਂ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਨਾਈਟੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਰੂਬੀ ਓਥੇ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਪਥਰ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਏ । ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਨਿਚੋੜਨ ਲੱਗੇ। ਉਹਦੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸਰੂਰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਜੀਵਨ ਉਹਨੂੰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਬੈਡ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੇਣ ਦੇ ਮੂਡ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਪਰ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਅੱਗੇ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਹੀ ਝੂਠਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚ ਬਿਜਲੀ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੰਗੀ ਤਾਰ ਨੂੰ ਛੂਹ ਲਿਆ ਹੋਵੇ। ਨਾਈਟੀ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਭਾਰੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਇੱਕ ਖਿਆਲ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਆ ਦੌੜਿਆ। ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਖਿਆਲ , ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਛੁਡਵਾਉਣ ਲਈ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਤਨ ਮਨ ਉੱਤੇ ਤਾਂ ਕਾਮ ਦਾ ਵੇਗ ਛਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਥੱਲੇ ਤੀਕ ਚੁੰਮਣ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰਾ ਝੁਕਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਝੁਕਦੀ ਝੁਕਦੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਵਾਰ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਮੇਜ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਪੂਰਾ ਹੀ ਝੁਕ ਗਈ। ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਉਹ ਪਲਟੀ ਤੇ ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ। ਉਹਦੀ ਇੱਕ ਛਾਤੀ ਪੂਰੀ ਬਾਹਰ ਖਿਸਕ ਗਈ ਸੀ।  ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦੋਵਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਪਕੜਿਆ ਤੇ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ।
ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੀ।  ਪੂਰੀ ਮਨਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਨਾਲ ਨਾਲ ਹੀ ਆਪਣੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨਾਲ ਰਗੜਦੀ ਹੋਈ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਮ ਰੁਕਦੀ ਹੋਈ।
“ਅੱਜ ਐਨਾ ਹੀ ਬਹੁਤ, ਬਾਕੀ ਫੇਰ ਕਦੇ…..ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾ ਦੇਵੇਗਾ, ਮੇਰੀ ਵੀ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਵੀ ਨਵਦੀਪ ਘਰ ਹੋਏਗਾ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ” ਉਹ ਉਸਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦੀ ਬੋਲੀ। ਉਹਦੇ ਜ਼ੋਰ ਸਾਹਮਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਇੱਕ ਵੀ ਨਾ ਚੱਲੀ । ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਪਾਣੀ ਉੱਤੇ ਆਈ ਝੱਗ ਵਾਂਗ।
ਰੂਬੀ ਦੀ ਸਖ਼ਸ਼ੀਅਤ ਉਸਤੇ ਭਾਰੂ ਸੀ ਹੀ। ਉਹ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੋੜ ਪਾਉਂਦਾ। ਉਹਦੀ ਹਰ ਹਾਂ ਚ ਉਸਦੀ ਹਾਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਰੂਬੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਬਣਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਮੰਨਣੀ ਪਈ। ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਕਮਰਿਓਂ ਬਾਹਰ ਗਈ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਨਾਈਟੀ ਸੈੱਟ ਕੀਤੀ ਤੇ ਓਥੋਂ ਚਲੇ ਗਈ। ਉਹ ਉਹਦੀ ਤੌਰ ਨੂੰ ਤੱਕਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਰੂਬੀ ਦੇ ਭਰਵੇਂ ਲੱਕ ਦੇ ਝੁਕੇ ਹੋਣ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਲੇਟੀ ਰੰਗ ਦੇ ਪਤਲੇ ਕਪੜੇ ਵਿਚੋ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਫ਼ੇਦ ਰੰਗ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੁਭ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਹਦਾ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚੋ ਵੀ ਮਨ ਉਚਾਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਿਹੜਾ ਰੋਗ ਉਹ ਲਗਾ ਕੇ ਛੱਡ ਗਈ ਸੀ ਉਹ ਉਹਦੇ ਮਨ ਤੇ ਭਾਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਜਿਸਮਾਨੀ ਚਸਕਾ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ। ਦਿਨ ਰਾਤ ਮਨ ਤੇ ਭਾਰੂ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਸੁਰਖੁਰੂ ਨਾ ਹੋਏ ਉਦੋਂ ਤੱਕ। ਫਿਰ ਜੋਸ਼ ਹੀ ਐਨਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਜਿਸਮਾਨੀ ਲੋੜ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਏ ਤਾਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪੂਰਤੀ ਦੀ ਲੋੜ ਜਾਪਦੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਸਾਥੀ ਦੀ ਕਮੀ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਕਾਹਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਪਰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਾਹਲ ਸਾਥੀ ਨਾਲ ਸੀ। ਹੁਣ ਬਸ ਉਹ ਹਰ ਪਲ ਉਸ ਨਾਲ ਬਿਤਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਚਸਕਿਆਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵੀ ਬਹੁਤੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਰੂਬੀ ਇਹ ਸਮਝਦੀ ਸੀ।
ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਗਲ ਲੱਗਕੇ ਸਿਰਫ ਉਹ ਉਹਦੇ ਜੋਗਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਏ। ਉਹਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸਿਰਫ ਇਥੇ ਹੀ ਰੁਕ ਜਾਏ। ਕਾਮ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਜਿੱਥੇ ਤਨ ਮਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਬਖਸ਼ਦੀ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਕਾਮ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਖਾਲੀਪਣ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਦਾ ਨਤੀਜ਼ਾ ਫਿਰ ਨਸ਼ਿਆ, ਲੜਾਈ ਝਗੜੇ, ਇੱਕ ਤੋਂ ਵਧ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੇ , ਪੜ੍ਹਾਈ ਤੇ ਰੁਜਗਾਰ ਦਾ ਨਾਸ਼ ਵੀ ਹੀ ਸਕਦਾ।
ਰੂਬੀ ਇਸਨੂੰ ਮਹਿਜ਼ ਇਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਲੰਮਾ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਉਮਰਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਤੇ ਉਸ ਸਾਥ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਦਾ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਥਾਵੇਂ ਸੈੱਟ ਹੋਣ ਦਾ। ਉਹਦਾ ਇੱਕ ਫੌਜੀ ਅਫਸਰ ਬਣਨ ਦਾ ਸਫਰ ਵੀ।
ਰੂਬੀ ਇਸ ਲਈ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਨਹਾ ਕੇ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਲ ਸੌ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਨਾਈਟੀ ਵੀ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਸੇਕ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਝੱਲ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ।ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਹਵਾ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸੁੱਤੀ ਸੀ। ਜਿੱਦਾਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਿੰਬੜੀ ਪਈ ਹੋਵੇ।
ਜੀਵਨ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਉਸੱਲਵੱਟੇ ਭੰਨਦਾ ਉਵੇਂ ਹੀ ਜਾਗੋਮਿਟੀ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ।
ਨਵਦੀਪ ਸਭ ਪਾਸਿਓਂ ਜਿਵੇਂ ਆਵਜਰ ਹੋਕੇ, ਬੱਸ ਸੌਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਏ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਅਪਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿਚ ਇੱਕਲਤਾ ਹੰਢਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਇੰਝ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਇਆ ਨਾ ਹੋਏ। ਸਭ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਰੁਟੀਨ ਤੇ ਭੱਜ ਰਹੇ ਸੀ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਨਵੀਂ ਫੁਰਤੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਵੇਂ ਰੰਗ ਲਿਆਈ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉਹਦੀ ਚਾਲ ਉਹਦੇ ਰੰਗ ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚੋ ਇਹ ਗੱਲ ਛਨਕ ਛਨਕ ਕੇ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਔਰਤਪਨ ਦੇ ਸ਼ਿਖਰ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।
ਅਜਿਹਾ ਸਿਖਰ ਔਰਤ ਸਿਰਫ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੀ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਪਤੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਗੜੁਚੀ ਹੋਈ ਜਾਂ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਭਾਵੁਕ ਹੋਕੇ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਇਹ ਚਾਅ ਮਹਿਜ ਤੇ ਮਹਿਜ ਜੀਵਨ ਲਈ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਦਾ ਰਹਿਣਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਸਵੀਕਾਰ ਹੋਣਾ ਉਹਦੇ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸੀ।
ਬਾਕੀ ਸਭ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਲਈ ਸੁਆਦਲਾ ਤਾਂ ਸੀ ਪਰ ਰੂੰਗੇ ਵਰਗਾ ਸੀ ….
ਨਵਦੀਪ ਦਫਤਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਤੇ ਜੀਵਨ ਕਲਾਸ, ਰੂਬੀ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਾਰ ਕੇ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਲੇਟ ਗਈ ਸੀ।
ਤੇ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਲਾਸ ਖਤਮ ਹੋਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਉਹਨੂੰ ਭਾਰੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ

ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦੁਪਹਿਰ ਮਗਰੋਂ ਕਲਾਸ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਇਆ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਉਸ ਲਈ ਹੀ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੁੱਝੀ ਰੁੱਝੀ ਹੋਈ , ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਤੋਂ ਹੀ , ਪਰੰਤੂ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਹੀ ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਡੁਬੋ ਕੇ ਬੈਠੀ ਹੋਵੇ।
ਜੀਵਨ ਉਸ ਕੋਲ ਰਸੋਈ ਚ ਹੀ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਓਥੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਖੜ੍ਹਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਰੁਝ ਗਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਵਖਰਾ ਸੀ, ਓਪਰਾ ਜਿਹਾ ਜਿਸਦਾ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਤੂਫਾਨ ਨਾਲ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਉਹਦੇ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਟੋਹ ਕੇ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਕਪੜਿਆਂ ਵੱਲੋ ਰੂਬੀ ਬੇਧਿਆਨ ਹੀ ਸੀ। ਉੱਪਰੋਂ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇਧਰ ਓਧਰ ਹਿਲਦੀ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਉਤਾਰ ਚੜ੍ਹਾਅ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਛੱਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਪਸੀਨਾ, ਉਸਦੀ ਡੀਪ ਨੇੱਕ ਵਿੱਚ ਝਾਕਦਾ ਜਿਸਮ, ਉਸਦੇ ਕਸਵੇਂ ਲੱਕ ਦੀ ਰੂਈਦਾਰ ਮਾਸ ਵਿਚਲੀ ਕੰਬਣੀ ਇਹ ਸਭ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਲ ਪਲ ਲੰਘਦੇ ਵਕਤ ਨੂੰ ਬੀਤਣ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਹਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਸ਼ਾਮ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦਾ ਮੁਸਕਰਾਉਣਾ ਉਹਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਦੇਖਣਾ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਅਲੱਗ ਹੀ ਤਸੱਲੀ ਭਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਤਸੱਲੀ ਨਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਇੰਝ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ। ਉਸਦੀ ਦੇਹ ਵਿੱਚੋ ਉੱਠਦੀ ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਖੁਸਬੂ ਨੂੰ ਉਹ ਮਾਣਨ ਲੱਗਾ। ਉਹਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਹੱਥਾਂ ਤੀਕ, ਉਹਦੇ ਲੱਕ ਤੋਂ ਧੁੰਨੀ ਤੀਕ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਆਜ਼ਾਦ ਪੰਛੀ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ। ਉਸਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਗਰਮਾਇਸ਼ ਦਾ ਅਸਰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਹਥਲੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਧੀਮਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।
ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੇ ਬਾਹਾਂ ਵਿਛੜ ਸਮਾ ਕੇ ਇੰਝ ਕਿਚਨ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਮੋਟੇ ਕੰਮ ਸਵਾਰਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹਰ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਇੰਝ ਸਾਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਤੱਕਣਾ, ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਲਈ ਅਹਿਸਾਸ ਭਰਿਆ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਹਟਾ ਕੇ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਸੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਚੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਗਰਮੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਉਸਦੇ ਇੱਕ ਚੁੰਮਣ ਨਾਲ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦਾ ਜਿਸਮ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਮਹਿਕਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੂਬੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੇ। ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਪੂਰੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਦੀ ਉਚਾਈ ਨੂੰ ਮਾਪਣਾ ਸੂਰੁ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।  ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਮਹਿਜ਼ ਆਨੰਦ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਹੀ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸੀ।
ਰਾਤ ਦੇ ਰੁਕੇ ਹੋਏ ਜਜ਼ਬਾਤ ਇੱਕ ਦਮ ਡੁੱਲਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਾਹਲ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਤੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸਮਾ ਲੈਣ ਲਈ ਕਾਹਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਘੁੰਮੀ ਤੇ ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਬੇਕਿਰਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਘੋਖਣ ਲੱਗੇ। ਉਹਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਤੇ ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ।  ਫ਼ਿਰ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਜੀਵਨ ਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਟਿਕ ਗਿਆ ਤੇ ਦੂਸਰਾ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ । ਜੀਵਨ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਤ੍ਰਾਹ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਪਰ ਰੂਬੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਉੱਤੇ ਪੂਰੀ ਹਾਵੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਪੂਰਾ ਜਿਸਮ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕੰਟਰੋਲ ਵਿਚ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਦਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਦਮ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਹੀ ਉਹ ਕਿਚਨ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿਚ ਆ ਗਏ। ਤੇ ਉਹ ਸੋਫੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਡਿੱਗ ਪਏ।ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੇ। ਰੂਬੀ ਬੇਝਿਜਕ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਦੀ ਨੰਗੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾ ਕੇ ਤੇ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਹੱਥ ਘੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੀ ਤਾਂਘ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋ ਗਏ।
ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਰੁਕ ਗਿਆ ਹੋਏ, ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ, ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਬਦਲ ਗਏ ਸੀ। ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਤੜਪ ਵਧ ਗਈ ਸੀ। ਇੱਕ ਆਨੰਦ ਦਾ ਭਾਵ ਹੱਡਾਂ ਵਿੱਚੋ ਰਿਸਣ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਲੀਆਂ ਵਿੱਚੋ ਸੇਕ ਨਿੱਕਲਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਜਿਸਮ ਦਾ ਪੋਰ ਪੋਰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਰਖਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਧੁਰ ਤੱਕ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦਾ ਵੀ ਕੁਝ ਇਹੋ ਹਾਲ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਅੰਗਾਂ ਦਾ ਤਣਾਅ , ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਲਹੂ ਦਾ ਵਹਾਅ ਆਪਣੇ ਉੱਚਤਮ ਸੀਮਾ ਉੱਤੇ ਸੀ।  ਰੂਬੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਆਨੰਦ ਭਾਵ ਉਹਨੂੰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਆਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਖਹਿ ਰਹੇ ਦੀ ਤਿਵੇਂ ਤਿਵੇਂ ਅੰਗਾਰ ਜਿਹੇ ਅੰਦਰੋ ਨਿੱਕਲ ਰਹੇ ਸੀ। ਜਿਸਮਾਂ ਵਿੱਚੋ ਸੇਕ , ਅਵਾਜ਼ , ਰਫਤਾਰ ਸ਼ੂਕਦੀ ਹੋਈ, ਅਣਜਾਣ ਰਾਹ ਉੱਤੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਮੰਜ਼ਿਲ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਇਸ ਸਭ ਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅੰਦਰੋ ਇੱਕ ਸ਼ੂਕਦਾ ਹੋਇਆ ਵੇਗ ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਨਾ ਹੋਇਆ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਖੇਡ ਚਲਦੀ ਰਹੀ । ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਸਮਾਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅੰਤਿਮ ਸੁੱਖ ਦੀ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਹਾਸਿਲ ਕਰਕੇ  ਉਖੜੇ ਹੋਏ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਹੌਕ ਰਹੇ ਸੀ।
ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਸੀ, ਪਰ ਰੂਹ ਤੇ ਮਨ ਹਲੇ ਭਰੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੁਣ ਇਹ ਖੇਡ ਰੋਜ ਹੀ ਇੰਝ ਚੱਲਣੀ ਸੀ।
……..
ਸਮਾਂ ਆਪਣੀ ਤੋਰ ਤੁਰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਦੁਪਹਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਵੀਕਐਂਡ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ।ਇਸਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਰੂਬੀ ਇਹ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਉਹਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਡਿਸਟਰਬ ਨਾ ਹੋਏ। ਇਹ ਸੱਚ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਲਈ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨਾਲੋ ਰੂਬੀ ਦਾ ਸਾਥ ਵਧ ਪਸੰਦ ਬਣਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਕਾਮ ਦੀ ਇਸ ਖੇਡ ਦਾ ਐਸਾ ਅਸਰ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਕਸਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਗੁੰਮਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਹਦਾ ਧਿਆਨ ਇਧਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ।
ਉਹ ਓਥੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਬੁਲਾਉਂਦਾ, ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਨਾ ਤੱਕਦਾ। ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਰੂਬੀ ਹੀ ਉਹਦੇ ਖਿਆਲ ਵਿਚ ਹੁੰਦੀ। ਦੂਸਰਾ ਅਸਰ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋ ਹੁਣ ਆਦਮੀ ਵਰਗੀ ਦਿੱਖ ਨਿੱਕਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਖੁਰਾਕ, ਸੈਕਸ , ਤੇ ਕਸਰਤ ਦੇ ਮਿਲਵੇਂ ਜੁਲਵੇ ਅਸਰ ਹੇਠ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਲਾਸ ਵਿਚੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧ ਕੱਦ ਕੱਢਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਜਾਪਣ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਤਿੰਨ  ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਗੁਜ਼ਰੇ ਸੀ , ਪਰ ਹਲੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸਭ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਸੀ।
ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਇੱਕ ਖਬਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਹੋਸ਼ ਉਡਾ ਦਿੱਤੇ। ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰੇਗਨੈੱਟ ਹੈ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਵੱਡਾ ਮੋੜ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਚਲਦੇ ਵਹਾਅ ਵਿੱਚ ਇਹ ਥੋੜਾ ਨਹੀਂ ਕਾਫ਼ੀ ਬਦਲਾਅ ਲਿਆਉਣ ਵਾਲਾ ਸੀ….

ਰੂਬੀ ਦੀ ਪ੍ਰੈਗਨੈਂਸੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਕਿਸੇ ਜ਼ਲਜ਼ਲੇ ਵਾਂਗ ਉੱਠੀ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਉਹ ਤਾਂ ਬੇਉਮੀਦ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇੰਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਰੰਤੂ ਇਹ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਭੱਜੇ ਆਏ। ਘਰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਰਹਿੰਦੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਜੁਆਨ ਮਰਦ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਬੀਜ਼ ਬੀਜੇ ਤਾਂ ਗਏ।
ਪਰ ਇੱਕ ਹਫਤਾ ਓਥੇ ਰੁਕ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਬਦਲ ਗਈ। ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਹਰ ਤਰੀਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਇਹੋ ਦਵਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹੀ ਬੱਚਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਦੀ ਸੱਸ ਨੇ ਪੱਕੇ ਤੌਰ ਤੇ ਹੀ ਡੇਰਾ ਲਗਾ ਲਿਆ।
ਪ੍ਰੈਗਨੈਂਸੀ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਤਾਂ ਸਮਾਂ ਘੱਟ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਹੋਰ ਵੀ ਘਟ ਗਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਦੇਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠਣਾ ਵੀ ਰੂਬੀ ਦੀ ਸੱਸ ਦੇ ਮੱਥੇ ਵੱਟ ਚਾੜ੍ਹ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਘੜੀ ਮੁੜੀ ਆ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਟੋਕ ਦਿੰਦੀ ਸੀ,”ਮੁੰਡਿਆ ਤੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲੈ, ਇਥੇ ਕੀ ਜੱਕੜ ਛੱਡੀ ਜਾਂਦਾ ਏਂ”। ਮੂੰਹ ਮਸੋਸ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆਉਣਾ ਪੈਂਦਾ।
ਰਾਤੀ ਜਾਂ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੌਂਦੀ, ਜਿਸ ਰਾਤ ਉਹ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਉਸ ਰਾਤ ਸੱਸ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸੌਂਦੀ।
ਸਰੀਰਕ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਛੱਡੋ ਦੋਵੇਂ ਆਪਸੀ ਮਿਲ ਬੈਠ ਕੇ ਮੁਹਬਤੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਵੀ ਤਰਸ ਜਾਂਦੇ, ਰੂਬੀ ਲਈ ਖੁਦ ਵੀ ਇਹ ਦਿਨ ਬੜੇ ਔਖੇ ਸਨ। ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਲੇਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਪਲ ਰਹੇ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਮੁਹੱਬਤੀ ਸਾਂਝਾ ਪਾਉਣੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਤਾਂ ਰਾਤ ਭਰ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਾ ਨਿਕਲਦਾ, ਜਦਕਿ ਰੂਬੀ ਇੱਕ ਘੁੱਟਵੀ ਗਲਵਕੜੀ ਨੂੰ ਤਰਸਦੀ ਹੋਈ ਰਾਤ ਭਰ ਪਾਸੇ ਵੱਟਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਸਰੀਰਕ ਮਿਲਣ ਲਈ ਵੀ ਉਹਦੀ ਦੇਹ ਤਰਸਦੀ ਸੀ, ਇਹ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਦਿਨ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੱਲੋਜ਼ੋਰੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿਨ ਦੇ ਕਿਹੜੇ ਪਲ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚੋ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਉੱਠਣ ਲਗਦੀ। ਪੀਰੀਅਡ ਸਾਇਕਲ ਤੋਂ ਉਲਟ ਇਹ ਤਾਂਘ ਇੱਕ ਵਖਰੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਅਚਾਨਕ ਹੋ ਜਿਸਮ ਤੇ ਭਾਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ, ਕਦੇ ਸਵੇਰੇ ਕਦੇ ਦੁਪਹਿਰੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਕਤ। ਪਰ ਸੱਸ ਦੀਆਂ ਘੁੰਮਦੀਆਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਉਹਦੇ ਲਈ ਹਰ ਬੰਧਨ ਨੂੰ ਬਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖਣ ਲੱਗੀਆਂ।
ਜੀਵਨ ਦਾ ਹਾਲ ਵੀ ਕੁਝ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਮੌਕਾ ਤਾੜਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠਣ, ਕਦੇ ਕੁਝ ਫੜਾਉਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ, ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਉਹ ਲੁਕਵੇਂ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਦਾ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਜ਼ਰਾ ਜਿੰਨੀ ਨਜ਼ਰ ਰੂਬੀ ਦੀ ਸੱਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਦੂਰ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਉਹ ਪਰਦੇ ਓਹਲੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਅਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਸ ਲਈ ਲੈਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਨਿਕਲਦੇ ਢਿੱਡ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਾ। ਅੰਦਰ ਪਲਦੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ। ਪਰ ਅਜੇ ਸਿਰਫ ਉਹਨੂੰ ਹੀ ਢਿੱਡ ਵਧਿਆ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਬਾਹਰੋਂ ਵੇਖਣ ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ। ਢਿੱਡੋਂ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਕਦੇ ਖਿਸਕ ਕੇ ਇਧਰ ਓਧਰੋ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਜਾਇਜਾ ਲੈਣ ਲਗਦੇ। ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਭਰ ਰਿਹਾ ਮਾਸ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ ਸੀ। ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਉਹਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਵਿਚ ਆਏ ਬਦਲਾਅ ਤੇ ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਮਾਸ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਖੂਬਸੂਰਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਵੀ ਗੋਲਾਈ ਵਧਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਲੱਕ ਵੀ ਭਾਰੀ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਅਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਲੁਕਵੇਂ ਵੇਲੇ ਚ ਹਫਤੇ ਚ ਇੱਕ ਅਧ ਵਾਰੀ ਉਹ ਸਿਰਫ ਇੰਝ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਆਉਂਦੇ ਬਦਲਾਅ ਘੋਖਦਾ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਮਿਲਣ ਦੀ ਚਾਹਤ ਤੂਫਾਨ ਬਣਕੇ ਉੱਠਦੀ ਸੀ।
ਪਰ ਮਜਾਲ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਐਨੇ ਮਹੀਨੇ ਉਹ ਇੱਕਲੇ ਹੋ ਸਕੇ ਹੋਣ। ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੁੰਦਾ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਸਭ ਜਾਣਦੇ ਹੋਣ ਤੇ ਬਸ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਪੁੱਗਣ ਦੇਣੀ ਹੋਏ।
ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਾਪੇ। ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਓਥੇ। ਰੁਕ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਬੱਚੇ ਦੇ ਜਨਮ ਤੱਕ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮਿਲਣ ਹੋਏ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਕੋਲੋ ਇੱਕ ਹੋ ਵਚਨ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਮੁੜ ਇੱਕਠੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਤੇ ਪ੍ਰੇਕਟਿਸ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਵੇ, ਇਸਨੂੰ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਦਾ ਲਈ ਇੱਕ ਹੋਣ ਲਈ ਤਪੱਸਿਆ ਹੀ ਸਮਝੇ।
ਜੀਵਨ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਸਮਾਂ ਸੀ, ਉਹਦੇ ਤਨ ਮਨ ਤੇ ਰੂਬੀ ਸਿਰ ਚੜ੍ਹਕੇ ਬੋਲਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸੀ ,ਉਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਤਨ ਦੀ ਆਦਤ ਨਸ਼ੇ ਤੋਂ ਵੀ ਭੈੜੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜੀਵਨ ਲਈ ਵੀ ਸੀ। ਇਸਦਾ ਜੀਵਨ ਨੇ ਇੱਕੋ ਤੋੜ ਕੱਢਿਆ ਉਹ ਸੀ ਪ੍ਰੇਕਟਿਸ ਵਿੱਚ ਹੱਡ ਤੋੜਵੀਂ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨਾ।ਉਹ ਓਥੇ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੌੜਨ ਲੱਗਾ, ਵੱਧ ਡੰਡ ਲਾਉਂਦਾ, ਰੱਸੀ ਚੜ੍ਹਦਾ, ਛਾਲਾਂ ਮਾਰਦਾ, ਸਪਰਿੰਟ ਦੌੜਦਾ, ਫਿਰ ਵਜ਼ਨ ਚੁੱਕਦਾ।
ਉਹ ਕਦੇ ਕਦੇ ਐਨਾ ਥੱਕ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮਹਿਜ਼ ਖਾਣਾ ਹੀ ਖ਼ਾ ਪਾਉਂਦਾ। ਪਰ ਇਹਦੇ ਨਾਲ। ਉਹਦੀ ਤੜਕੇ ਨੀਂਦ ਟੁੱਟਦੀ ਤੇ ਉਹ ਪੜ੍ਹਦਾ। ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਧਿਆਨ ਵੱਧ ਲਗਦਾ।ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਤੜਪ ਉੱਠਦੀ ਉਹ ਕੁਝ ਪਲ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠਦਾ, ਗਲ਼ ਕਰਦਾ, ਲੁਕੇ ਛਿਪਕੇ ਛੋਹ ਕੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਕੇ ਢਿੱਡ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੰਦਾ।
ਉਹਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਹੀ ਇੱਕ ਪਿਤਾ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਜਾਗਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਨੂੰ ਖੇੜਦਾ ਹੋਇਆ ਵੇਖੇ।
ਪਰ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਉਹਦੇ ਲਈ ਕੀਤੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਸੀ । ਉਹ ਪੂਰੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਕਟਿਸ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਰਹੇ।
ਹਫਤੇ ਮਗਰੋਂ ਮਹੀਨੇ ਤੇ ਦਿਨ ਗੁਜਰਨ ਲੱਗੇ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਨਵੇਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦਰਦਾਂ, ਉਲਝਣਾਂ ਸਿਹਤ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਹਦੇ ਪੇਕੇ ਇਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਦਾ ਜਣੇਪਾ ਪੇਕੇ ਹੋਏ, ਪਰ ਸੱਸ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਇਥੇ ਹੀ ਮੋਹਾਲੀ ਇਹ ਸਭ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਘਰ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੋਲ਼ ਫੋਰਟਿਸ ਨਜਦੀਕ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਨਰਸ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਵੀ ਹਾਜ਼ਿਰ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸੀ।
ਪਰੰਤੂ ਸਭ ਕੁਝ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਦੇ ਪੇਕਿਆਂ ਨੇ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਇੱਕਲਾ ਇੱਕਲਾ ਖਰਚਾ ਨੋਟ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਬੱਚੇ ਉੱਤੇ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਭ ਰਸਮਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨਿਭਾਈਆਂ, ਨਵੀਆਂ ਸ਼ਹਿਰੀ ਰਸਮਾਂ ਬੇਬੀ ਸ਼ੌਵਰ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਕੇ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਚਾਹੇ ਉਹ ਪੰਜੀਰੀ ਲਿਆਉਣ ਦੀਆਂ ਹੋਣ ਜਾਂ  ਹੋਰ ਕੋਈ। ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਉਹਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਇਹਦੀ ਚਾਹਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਜ ਲੋੜ ਸੀ ਅਪਣਾ ਖਾਨਦਾਨ ਅੱਗੇ ਤੋਰਨ ਦੀ। ਜਿਸਦੀ ਉਹ ਉਮੀਦ ਛੱਡੀ ਬੈਠੇ ਸੀ ਪਰ ਹੋ ਹੁਣ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਅੱਖਾਂ ਓਹਲੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੋਚ ਤੋਂ ਸਭ ਉਲਟ ਹੋਇਆ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਇਹੋ ਸੱਚ ਮੰਨੀ ਬੈਠੇ ਸੀ।
ਨੌ ਮਹੀਨੇ ਨਿੱਕਲੇ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਸਾਰਾ ਟੱਬਰ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਨ ਚ ਨਵੇਂ ਅਹਿਸਾਸ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ। ਜੀਵਨ ਉਸ ਦਿਨ ਮਹਿਜ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਲਈ ਹੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆ ਸਕਿਆ। ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਪੇਪਰ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਵਿੱਥ ਉੱਤੇ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਹੁਣ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਵਾਪਿਸ ਹੋਏਗੀ। ਪਰ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਆਉਣ ਲਈ ਉਹ ਆ ਜਾਏ। ਇਸਦਾ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕੋ ਰਾਹ ਦਿਸਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਅਫ਼ਸਰ ਬਣਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਇਥੋਂ ਕੱਢ ਕੇ ਲਿਜਾਏ।
ਇਸੇ ਜ਼ੋਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪੂਰਾ ਜੋਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਉੱਤੇ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੇ ਪੂਰਾ ਹਫਤੇ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਹੀ ਰੂਬੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਇਆ ਬਾਕੀ ਉਹ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਬਿਤਾ ਦਿੰਦਾ।
ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ ਨਵੇਂ ਇਮਤਿਹਾਨ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਉਹਨੇ ਉਲੰਘ ਕੇ ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਪੂਰਾ ਹਫ਼ਤਾ ਭੁੱਖ ਪਿਆਸ ਭੁਲਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜੁਟਿਆ ਰਿਹਾ। ਪਿਤਾ ਬਣਨ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਉਹਦੇ ਅੰਗ ਅੰਗ ਵਿੱਚ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ…..

ਜੀਵਨ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਧੀਆ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਇਮਤਿਹਾਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਦੂਰੀ ਉਂਝ ਹੀ ਬਣੀ ਰਹੀ। ਸਵਾ ਮਹੀਨੇ ਤਾਂਈ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਹਰ ਸਖ਼ਸ਼ ਦਾ ਵੈਸੇ ਵੀ ਖਿਆਲ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਜਿਵੇਂ ਦਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਉਸਦਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਫਿਜੀਕਲ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਯੋਗਤਾ ਟੈਸਟ ਲਈ ਜਰੂਰ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਏਗਾ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਯੋਗਤਾ ਟੈਸਟ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਨਿਯਮਤ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਸਨੇ ਸਰੀਰਕ ਮਿਹਨਤ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਰੈਗੂਲਰ ਕਲਾਸਾਂ ਵੀ ਚਾਲੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ। ਪੂਰਾ ਸਮਾਂ ਉਹ ਇਸੇ ਪਾਸੇ ਲਗਾ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਾਨਸਿਕ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਥਕਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ।
ਉਸਦੀ ਥਕਾਵਟ ਪਲ ਭਰ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰ ਜਾਂਦੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਨਮੋਲ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੋਦੀ ਵਿਚ ਚੁੱਕਦਾ। ਉਸਦੇ ਹਲਕੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚੋਂ ਆਉਂਦੀ ਖੁਸਬੂ ਉਹਨੂੰ ਜਾਣੀ ਪਛਾਣੀ ਜਾਪਦੀ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਖੇਡਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਦਾ। ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਇਧਰ ਓਧਰ ਘੁੰਮਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਸਕੂਲ ਮਿਲਦਾ। ਉਹਦੇ ਬਾਹਾਂ ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚੋ ਨਿਕਲਦਾ ਪੂਰਾ ਸੇਕ ਇੱਕ ਦਮ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।
ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਕਿ ਉਹ ਅਨਮੋਲ ਦੇ ਭਰਵੇਂ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਹੀ ਰਹੇ। ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਰੱਬ ਦੇ ਜੀਅ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਣ ਲਈ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਵੇ। ਪਰ ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਦੂਰ ਦੀ ਕੌਡੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਰਾ ਹੀ ਬੈਠਿਆ ਹੋਵੇ।
ਇੰਝ ਹੀ ਮਹੀਨਾ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ। ਉਸਦਾ ਨਤੀਜਾ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਟੈਸਟ ਲਈ ਬੁਲਾਵਾ ਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਪੰਦਰਵੇਂ ਦਿਨ ਉਹ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਿਆ। ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਅਨਮੋਲ ਨੂੰ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਘੰਟਿਆਂ ਬਧੀ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਰੀਝ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ। ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਸੀ। ਉਹ ਇਹੋ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਛੇਤੀ ਹੀ ਅਫ਼ਸਰ ਬਣੇ ਤੇ ਰੂਬੀ ਸਮੇਤ ਅਨਮੋਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਉਡਾ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੇ। ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਰੂਬੀ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਧਾਰਮਿਕ ਰਸਮਾਂ ਲਈ ਪਟਿਆਲੇ ਤੇ ਹੋਰ ਥਾਵੇਂ ਜਾਣ ਦੀ ਵਿਉਂਤ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਟ੍ਰੇਨ ਚ ਐਨਾ ਲੰਮਾ ਸਫਰ ਕੀਤਾ। ਇਲਾਹਾਬਾਦ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਬਣ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਮੁੱਕੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤੱਕ, ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਆਏ , ਪ੍ਰੀਖਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ ਟੈਸਟ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ। ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਿੰਨਾ ਸਖ਼ਤ ਸੀ। ਪਿਛਲਾ ਟੈਸਟ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਪੁਲਾਂਘ ਸੀ, ਅਸਲੀ ਛਾਲਾਂ ਤਾਂ ਇਥੇ ਹੀ ਸਨ। ਜਿੱਥੇ ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰੀਖਿਆਰਥੀ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਏ ਸੀ।
ਬਾਕੀ ਦੂਸਰੇ ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਵਖੋ ਵਖੋ ਮਾਨਸਿਕ ਟੈਸਟਾਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝੇ ਰਹੇ। ਤੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਇੰਟਰਵਿਊ ਵਿੱਚ। ਇੰਟਰਵਿਊ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲਿਆ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵੀ ਵਾਹਵਾ ਸੀ, ਜਿੰਨੀਆਂ ਪੋਸਟਾਂ ਸੀ ਉਸ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ। ਪਰ ਉਹ ਰੱਬ ਰੱਬ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਸਭ ਪਾਸਿਓਂ ਉਲੰਘ ਗਿਆ। ਇੰਟਰਵਿਊ ਉਸਦਾ ਠੀਕ ਠਾਕ ਹੀ ਰਿਹਾ।
ਹੁਣ ਅਗਲਾ ਨਤੀਜਾ ਆਉਣ ਵਿੱਚ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਫ਼ਰਕ ਸੀ। ਉਹ ਰੂਬੀ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਵੀ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇਗਾ। ਰੂਬੀ ਖੁਦ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਸਹੁਰੇ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਸਹੁਰੇ ਚਲੇ ਗਈ ਸੀ।
ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਇਥੋਂ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪੇਕੇ ਚਲਾ ਜਾਵੇ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਵੇਖੇ ਉਹਨੇ ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤਾ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਕਰੀਬ ਮਹੀਨੇ ਲਈ ਆਪਣੇ ਹੀ ਘਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਉਹਦਾ ਭੋਰਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ। ਉਹ ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਜਾਂ ਸ਼ਾਮੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਾ ਥੋੜ੍ਹੀ ਕਸਰਤ ਤੇ ਸ਼ੈਰ ਕਰਦਾ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਉਹਨੇ ਇਹ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾਲ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਲਗਾ ਲਵੇ। ਤਾਂ ਉਹ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਲਗਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਇਥੇ ਉਹਨੂੰ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਤੇ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਤਕਰੀਬਨ ਹਰ ਕੁੜੀ ਜਾਂ ਮੁਟਿਆਰ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਜਰੂਰ ਤੱਕਦੀ ਸੀ। ਤੱਕਕੇ ਭਾਵੇਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚੁਰਾ ਲੈਂਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਵੇਖਦੀ ਜਰੂਰੀ ਸੀ। ਮੋਹਾਲੀ ਵਿਚ ਕੋਚਿੰਗ ਤੋਂ ਘਰ, ਕਸਰਤ ਤੇ ਕੋਚਿੰਗ ਵੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਉਹਨੇ ਕਦੇ ਨੋਟ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀਆਂ। ਉੱਪਰੋਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਖਿਆਲ ਤੇ ਭਾਰੂ ਜਜ਼ਬੇ ਉਹਨੂੰ ਕੀਤੇ ਖੜ੍ਹਨ ਲਈ ਵਿਹਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੰਦੇ। ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚੇਤੇ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕੇ ਕੋਚਿੰਗ ਦੀ ਟੀਚਰ ਓਥੇ ਵਾਲੀ ਰਿਸ਼ੈਪਸਨਸਟ ਵੀ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਕਤ ਬਿਤਾਉਣਾ ਵਧੇਰੇ ਸਮਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਫ਼ਿਰਾਕ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਛੇਤੀ ਕੰਮ ਮੁਕਾਵੇ ਤੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੇ। ਪਰ ਉਹਦਾ ਕੰਮ ਸਭ ਤੋਂ ਹੌਲੀ ਤੇ ਦੇਰ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਉਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਘੱਟ ਸਮਝ ਆਉਂਦੀਆਂ ਸੀ । ਉੱਪਰ ਤੋਂ ਅਕੈਡਮੀ ਵਾਲੇ ਸਰ ਦੀ ਗੱਲ ਉਹਨੇ ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹ ਰਖੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਹਾਏ , ਹੈਲੋ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੋਸਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ। ਇਸ ਲਈ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਸਿੱਖੀ ਨਾ ਗਈ।
ਪਰ ਇਥੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਕਈ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਏ। ਦੋਸਤੀ ਵਿੱਚ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਵਕਤ ਫੌਜ ਵਿਚ ਅਫ਼ਸਰ ਬਣਨ ਦੀ ਇੰਟਰ ਵਿਊ ਦੇ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਇਸ ਨਿੱਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲਈ ਇਹ ਵੱਡੀ ਖਬਰ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਸਭ ਕਾਸੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ।
ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ ਹੀ ਦਸਦੇ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਕੁੜੀ, ਮੈਡਮ ਜਾਂ ਕੋਈ ‘ ਕਿੰਝ ਤੇ ਕਦੋਂ ਤਾੜ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਰਤ ਨਾਲ ਤੱਕਣ ਦੀ ਜਾਚ ਸਿੱਖ ਲਈ। ਉਹ ਅੱਖ ਨਚਾਉਂਦਾ, ਦਿਲ ਭਰ ਕੇ ਤੱਕਦਾ ਸਭ ਦਾ ਮਾਣ ਜਿਹਾ ਰਖਦਾ। ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਆਉਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸਿਰਫ ਮੁੰਡੇ ਹੀ ਕੁੜੀਆ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਜੀਅ ਭਰਕੇ ਨਹੀਂ ਤਾੜਦੇ , ਕੁੜੀਆਂ ਵੀ ਤਾੜਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਘੁੰਮਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਪਛਾਣਦਾ ਸੀ । ਸਾਲ ਤੋਂ ਵਧ ਦੀ ਕਰੜੀ ਮਿਹਨਤ ਨੇ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਟਾਹਲੀ ਦੇ ਸ਼ਤੀਰ ਵਾਂਗ ਘੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਕਰੜਾ ਤੇ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਤੁੰਨ ਕੇ ਮਾਸ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ। ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦਮ ਫਲੈਟ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਤੱਕਦਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸਦੇ ਹਾਣੀ ਇਵੇਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਸਤੋਂ ਉੱਪਰ ਵਾਲੇ ਥੁਲਥੁੱਲ ਕਰਦੇ ਮਾਸ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜੇਕਰ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਅਫ਼ਸਰ ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਨਾ ਜਗਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ…
ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਸੋਹਣੇ ਸੋਹਣੇ ਨੈਣ ਟਿਕਦੇ ਚੰਗੇ ਲਗਦੇ ਸੀ। ਹਰ ਇੱਕ ਨੂੰ ਉਹ ਹੱਸ ਕੇ ਹੀ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੱਲ ਝੁਕਿਆ ਨਾ। ਉਹ ਬਣ ਸੰਵਰ ਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬਹੁਤ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਧੜਕਾ ਕੇ ਹੀ ਘਰ ਵੜਦਾ। ਕਈ ਸੁਨੇਹੇ ਦੋਸਤੀਆਂ ਦੇ ਉਹਦੇ ਤੀਕ ਪਹੁੰਚੇ। ਪਰ ਉਹ ਹੱਸ ਛੱਡਦਾ। ਰੂਬੀ ਸਾਂਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਕਦੇ ਵੀ ਟਿਕਦੀ ਨਾ ਜਾਪਦੀ।
ਉਹਦੇ ਆਪਣੇ ਸਟੈਂਡਰਡ ਬਹੁਤ ਉੱਚੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਅੱਗੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕੋ ਮੂਰਤ ਸੀ ਰੂਬੀ….
ਇੰਟਰਵਿਊ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਫਤਹਿ ਉਹਨੇ ਪਾ ਲਈ ਸੀ…..ਉਹ ਸਲੈਕਟ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਟਰੇਨਿੰਗ ਲਈ ਰਿਪੋਰਟ ਕਰਨਾ ਸੀ।
ਆਸ ਪਾਸ ਵਧਾਈਆਂ ਦਾ ਤਾਂਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਸਭ ਦੇ ਫੋਨ ਆਏ, ਪਰ ਰੂਬੀ ਦਾ ਨਾ ਆਇਆ। ਨਾ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਹੀ ਕੌਲ ਕੀਤੀ। ਉਹਦੀ ਖੁਦ ਦੀ ਕਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਪਈ। ਉਹ ਛੇਤੀ ਮੋਹਾਲੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਐਨੀ ਖ਼ਬਰ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਮੋਹਾਲੀ ਵਾਪਿਸ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਕਿਸ ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਜਾਵੇ , ਉਸ ਕੋਲ ਇੱਕੋ ਬਹਾਨਾ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਬਚਦਾ ਸਮਾਨ ਚੁੱਕਣਾ ਸੀ…
ਪਰ ਉਸ ਘਰ ਸਿਰਫ ਉਹਦਾ ਸਮਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਸੀ,ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਬੱਚਾ ਸੀ…ਰੂਬੀ ਦੀ ਕਾਲ ਨਾ ਆਉਣ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖਿਆਲ ਮੇਲਣ ਲੱਗੇ।
ਕਿਧਰੇ ਰੂਬੀ ਬੱਚੇ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਏਗੀ? ਜਿਵੇਂ ਨਵਦੀਪ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ….ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਔਰਤ ਦੇ ਮਨ ਦਾ ਕੀ ਵਸਾਅ , ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਔਲਾਦ ਲਈ ਉਹ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਬਦਲ ਵੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਕਿਤੇ…..ਰੂਬੀ ਵੀ ਬਦਲ ਨਾ ਜਾਏ, ਇਹੋ ਗੱਲ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਘਰ ਕਰ ਗਈ ।
ਉਹ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਅਕੈਡਮੀ ਵਾਲੇ ਸਰ ਦੀ ਕਾਲ ਆਈ ਉਹ ਆਉਂਦੇ ਐਤਵਾਰ ਉਹਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਬੈਚ ਨਾਲ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਉਸਨੂੰ ਜਾਣ ਦਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਸਭ ਦੇਖਣ ਲਈ ਇੱਕ ਬਹਾਨਾ ਮਿਲ ਹੀ ਗਿਆ…..

ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੋਹਾਲੀ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਰੂਬੀ ਘਰ ਹੀ ਸਨ।  ਉਸਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੀ ਹੀ। ਨਵਦੀਪ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਉਹਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਲੱਗਾ , ਉਹਦੀ ਸਿਲੈਕਸ਼ਨ ਦੀ ਵਧਾਈ ਦੇਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਬਨਾਵਟੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ।  ਰੂਬੀ ਦੇ ਦੱਬਵੇਂ ਰਿਸਪਾਂਸ ਤੋਂ ਉਹ ਸਮਝ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਗੱਲ ਹੋਰ ਹੈ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ , ਉਹ ਇਹੋ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਰੂਬੀ ਤੋਂ ਹੀ ਪੁੱਛੇ।
ਪਰ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਕੁਝ ਪਲ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਮਿਲੇ। ਨਵਦੀਪ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਦਾ ਘਰ ਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਮੀ ਵੀ ਰਿਹਾ।  ਉਹ ਹੀ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਅਕੈਡਮੀ ਵਾਲੇ ਸਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਗਏ।  ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਪਲੈਨਿੰਗ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਬਿਤਾਇਆ।  ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਇਹੋ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਉਹ ਰੂਬੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬੱਚਾ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿਣਗੇ।   ਸ਼ਾਮ ਬੀਤ ਰਹੀ ਸੀ।  ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਚ ਨਵਦੀਪ ਲਈ ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਨਫਰਤ ਭਰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।  ਜਿਸਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਵਰਤ ਕੇ ਇੱਕ ਆਮ ਇਨਸਾਨ ਮੰਨਣ ਤੋਂ ਵੀ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਉਸਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਜਰੂਰ ਹੀ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਏਗਾ। ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਇਹ ਹੋਈ ਕਿ ਖਾਣੇ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਕੋਈ ਦੋਸਤ ਆ ਗਿਆ।  ਰੂਬੀ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੌਂ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੀ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ।
ਉਸਦੀ ਤਾਕੀਦ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ , ਇਸ ਤਾਕੀਦ ਦਾ ਅਰਥ ਤਾਂ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁੜਕੇ ਨਾ ਮਿਲਣ।  ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਚੁੱਪਚਾਪ ਇਹ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ ਸਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਉਹ ਜਜ਼ਬਾ ਜੋ ਤੇਜ਼ ਤਰਾਰ ਹੌਂਸਲਾ ਸੀ ਉਹ ਪਸਤ ਹੋਇਆ ਜਾਪਦਾ ਸੀ।
ਉਹ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਜਾਗਦਾ ਰਿਹਾ , ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ , ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਹੀ ਚਲਾ ਜਾਏ ਇਥੇ ਕੀ ਰਖਿਆ ਹੈ ? ਜਿਸ ਯਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ ਸਾਂ ਉਹ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਫੇਰੀ ਬੈਠਾ ਹੈ , ਭਲਾਂ ਇਹ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋਈ , ਕੋਈ ਤਾਂ ਕਾਰਨ ਬਣੇ ਇਸਦਾ ?
ਉਹਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਪੈੜ ਚਾਲ ਸੁਣੀ , ਬੱਚੇ ਦੇ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵੀ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹਣ ਤੇ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਵੀ। ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਖੰਘ ਦੀ ਵੀ।  ਉਹ ਜਰੂਰ ਹੀ ਆਪਣੀ ਤਾਕੀਦ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖਣ ਆਇਆ ਹੋਏਗਾ।
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਜਾਪਿਆ।  ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚਲੇ ਹਨੇਰੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗੂੜ੍ਹਾ।  ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਕੋਈ ਕਿਰਨ ਆ ਕੇ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।  ਪਰ ਉਹਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਸ ਮੋੜ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਕਿਰਨ ਦਿਖਾਈ ਨਾ ਦਿੰਦੀ।  ਇੱਕ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਠੇ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਜਾ ਵੱਜੇ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਜਿਹੜਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲੋਂ ਹੁਣ ਪੌਣਾ ਆਦਮੀ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਲਫੇੜੇ ਮਾਰ ਕੇ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦੇਵੇ।
ਪਰ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਉਹ ਰੂਬੀ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹੰਗਾਮਾ ਨਾ ਹੋਏ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਚੁੱਪ ਹੀ ਪਿਆ ਰਿਹਾ।
ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗਈ.ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਤੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬਚਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਕਿਥੇ ਕਿਥੇ ਭੱਜਦਾ ਫਿਰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਉੱਤੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਕੋਮਲ ਸਪਰਸ਼ ਨਾਲ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਉਭੜਵਾਹੇ ਉਠਿਆ। ਸਪਰਸ਼ ਦੀ ਉਹਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਘੜੀ ਦੀਆਂ ਸੂਈਆਂ ਤੇ ਜਾ ਟਿਕੀ।  ਸਵੇਰੇ ਦੇ ਤਿੰਨ ਵੱਜ ਰਹੇ ਸੀ। ਦੁਨੀਆਂ ਘੂਕ ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠੀ ਉਸਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਪਸ਼ਟ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈਆਂ ਸੀ।  ਹਾਰਮੋਨ ਪ੍ਰਵਾਹ ਐਨਾ ਤੇਜ਼ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਾਨਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਫਿਰਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਫਿਰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗਾ।  ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਸੁਪਨਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ?
ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਇਵੇਂ ਹੀ ਛੋਹ ਕੇ ਵੇਖਦੇ ਰਹੇ। ਚੁੱਪ ਰਹੇ।  ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੰਝੂ ਕਿਰਨ ਲੱਗੇ। ….
ਰੂਬੀ ਦੇ ਰੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਪਿੱਛੇ ਢਾਈ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਸੁਖ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੱਟੇ। ਹਰ ਔਰਤ ਵਾਂਗ ਉਹਦਾ ਵੀ ਮਨ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਢਿਡੋ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇ ਕੇ ਰਾਤਾਂ ਝਾਕ ਕੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਖੂਨ ਨੂੰ ਪਾਲ ਰਹੀ ਉਹ ਆਦਮੀ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਰਹੇ। ਉਹਦੇ ਬਰਾਬਰ ਉਸ ਬੱਚੇ ਦੇ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰੇ ਉਹਦੀਆਂ ਉਣੀਦੀਰੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਦਾ ਸਾਥੀ ਬਣੇ।  ਉਹਦੀ ਦਿਨ ਭਰ ਦੀ ਭੱਜ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਸਾਥ ਦੇਵੇ। ਬੱਚੇ ਦੀ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਵੰਡਾਵੇ।
ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਵਦੀਪ ਵਿੱਚੋ ਗਾਇਬ ਸੀ , ਉਹਨੂੰ ਨਾ ਹੀ ਬੱਚੇ ਦਾ ਮੋਹ ਸੀ ਨਾ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦਾ।  ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰੱਖਣ ਦਾ ਪੂਰਾ ਉਪਾਅ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।  ਉਹਨੇ ਉਹਦੇ ਤੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਪਹਿਰੇ ਹੀ ਲਗਾ ਦਿਤੇ। ਇਹ ਸਭ ਉਸਨੇ ਬੇਹੱਦ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਕੀਤਾ ਸੀ।  ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਚ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮੋਹਾਲੀ ਤੋਂ ਜਾਣਾ ਤੈਅ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹਦੇ ਬੱਚੇ ਨਾਲ ਭੋਰਾ ਮੋਹ ਪਵੇ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਦੁਬਾਰਾ ਇਨ-ਟੱਚ ਆਵੇ। 
ਸਿਲੈਕਸ਼ਨ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਉਸਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਬਾਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸਾਫ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।  ਉਹਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਸਖਤ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਮੁੜ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ। ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹਿਸ ਵੀ ਹੋਈ ਤੇ ਲੜਾਈਆਂ ਵੀ ਹੋਈਆਂ। ਉਸਦੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਤੇ ਗੱਲ ਹਥੋਪਾਈ ਤੱਕ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਤੇ ਧਮਕੀਆਂ ਉੱਤੇ ਵੀ। ਧਮਕੀ ਸੀ ਉਹਦੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਅਲੱਗ ਕਰ ਦੇਣ ਦੀ। … ਉਹਦੇ ਘਰ ਤੀਕ ਉਹਦੇ ਗਲਤ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਣ ਦੀ।
ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਝੱਲ ਸਕਦੀ ਸੀ ਪਰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਬੱਚੇ ਤੋਂ ਅੱਡ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੋਚ ਸਕਦੀ , ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਬੱਚਾ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਮਾਂ- ਬਾਪ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਪਲੇ।  ਇਸਦਾ ਦੁੱਖ ਉਹ ਝੱਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।  #HarjotDiKalam
ਇਸ ਲਈ ਅਖੀਰ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਗਈ ਤੇ ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਹੀ ਕਰ ਲਿਆ।  ਉਂਝ ਵੀ ਜੀਵਨ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਮੋੜ ਉੱਤੇ ਸੀ ਜਿਥੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਸਭ ਕੁਝ ਪਾਉਣ ਲਈ ਹੀ ਸੀ ਉਹ ਕਿਉਂ ?
ਰੂਬੀ , ਭਾਵੁਕਤਾ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ,ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਰਹੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਸਭ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਹੁਣ ਇਕੱਲਿਆਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਸਭ ਭੁਗਤ ਰਹੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਨਵਦੀਪ ਹੋਰ ਵੀ ਮਨਮਰਜੀਆਂ ਤੇ ਉੱਤਰ ਆਇਆ ਸੀ।  ਉਹ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਅੰਦਰ ਹੀ ਬੁਲਾਉਣ ਲੱਗਾ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਉਸਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ।  ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਰਾਹ ਕੋਈ ਨਜਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ।
“ਕੀ ਆਪਾਂ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾ ਸਕਦੇ ? ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਰੂਬੀ ਚੁੱਪ ਸੀ , ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। 
” ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਦੇਵੇਗਾਂ , ਅਫ਼ਸਰ ਬਣਨ ਮਗਰੋਂ ਬਦਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾਵੇਗਾਂ ? ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ , ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਤਸਵੱਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।
” ਠੀਕ ਹੈ , ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਆਪਣਾ ਇਹ ਰਾਜ ਆਪਣਾ ਹੀ ਰਹੇਗਾ , ਜਿਸ ਦਿਨ ਵੀ ਤੇਰੀ ਪਲੇਸਮੇਂਟ ਹੋ ਗਈ , ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਸੰਗ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਜਾਵਾਂਗੀ , ਸਮਾਜ ਕੁਝ ਵੀ ਆਖੇ , ਮੈਂ ਸਦਾ ਲਈ ਤੇਰੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ , ਇਸ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਵਰ੍ਹੇ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਆਪਣੇ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਜਿਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ , ਇਹ ਰਾਜ ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਸਾਡੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਮਿਲਣ ਤੇ ਹੀ ਖੁਲ੍ਹੇਗਾ। ” ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ।
ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਵਿੱਚ ਜਿਸਮ ਪਿਘਲਣ ਲੱਗੇ ਸੀ।  ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਟੋਹਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਟੋਕ ਦਿੱਤਾ।
” ਅੱਜ ਨਹੀਂ , ਕੱਲ੍ਹ ਰਾਤੀਂ , ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਆਪਣੀ ਹੋਵੇਗੀ , ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਵੀ ਜਾਗ ਕੇ ਆ ਜਾਵੇਗਾ। .. ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚੋ ਛੁਡਵਾ ਕੇ ਰੂਬੀ ਇੱਕ ਦਮ ਉੱਠ ਗਈ। ਹਨੇਰੇ ਨੂੰ ਚੀਰਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਦੌੜ ਗਈ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਕੁਝ ਤਸੱਲੀ ਹੋਈ , ਉਹ ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਤੱਕ ਸੁੱਤਾ ਰਿਹਾ।

ਕਾਫੀ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਉੱਠਿਆ ਸੀ, ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪੈਕਿੰਗ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਦਾ ਹੁਣ ਇਹੋ ਪਲੈਨ ਸੀ ਕਿ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਅਕੈਡਮੀ ਵਿੱਚ ਰੂ ਬ ਰੂ ਹੋਕੇ ਉਹ ਇਥੋਂ ਘਰ ਨਿੱਕਲ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਓਥੋਂ ਫਿਰ ਅਗਲੇ ਤੇ ਨਵੇਂ ਸਫ਼ਰ ਤੇ।
ਬ੍ਰੇਕਫਾਸਟ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਕੱਠਿਆਂ ਹੀ ਕੀਤਾ। ਨਵਦੀਪ ਹੁਣ ਰਾਤ ਨਾਲੋਂ ਕੁਝ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਰਾਤ ਵਾਲਾ ਭਾਵ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਗਾਇਬ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਕਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਹੀ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਜੀਵਨ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਖਿਡਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਦੁਪਿਹਰ ਵੇਲੇ ਉਹ ਚਾਰੋਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ। ਓਧਰ ਹੀ ਲੰਚ ਕੀਤਾ।ਇੱਕ ਵਰ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਰੀਬ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਏ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸੀ ਤੇ ਅੱਜ ਹੋਰ ਸੀ।
ਦੇਰ ਸ਼ਾਮ ਹੀ ਉਹ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆਏ ।
ਸ਼ਾਮੀ ਉਹ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਸੌ ਗਿਆ। ਰਾਤੀਂ ਵੀ ਉਸਦੀ ਨੀਂਦ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ। ਟੀਵੀ ਦੀ ਚਲਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਹੀ ਉਹ ਉਠਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਨਹਾਤਾ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲਈ ਬੈਠ ਗਿਆ।
ਅੱਜ ਵੀ ਕਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਬੈਠੇ ਹੀ ਰਹੇ। ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਆਇਆ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਉਸ ਨਾਲ ਮੁੜ ਕਮਰੇ ਚ ਚਲੇ ਗਿਆ। ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਕੁਝ ਅਜੀਬ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ। ਉਹਨੂੰ ਕਮਰੇ ਨੂੰ ਅੰਦਰੋ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ। ਮਗਰੋਂ ਅੰਦਰਲੀ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਵੀ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ।
ਖਾਣਾ ਖਾ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਬੈਡ ਉੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਕਰੀਬ ਨੂੰ ਵੱਜ ਗਏ ਸੀ। ਅੱਜ ਨਵਦੀਪ ਕਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਲਈ ਵੀ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਿਲੋਂ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਉਲਝਣ ਛਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕੀ ਵਾਪਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਲ ਪਲ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਚੇਨੀ ਲਗਾਤਾਰ ਵਧ ਰਹੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਉਠਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਉਹਨੇ ਹੌਲੇ ਜਿਹੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਰੂਬੀ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਚੁੰਘਾ ਕੇ ਸੁਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਉਂਗਲ ਧਰ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਤੇ ਕੁੰਡੀ ਲਗਾਉਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਬੱਚੇ ਦੇ ਸੌ ਜਾਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਪਹਿਲਾਂ ਜੀਵਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੰਜ ਲੇਟੇ ਹੋਏ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਇਹ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਮੋਹਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਸੀ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹ ਇਹ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਬੈਠਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਹ ਬੇਡ ਤੇ ਹੀ ਟੇਢਾ ਹੋਕੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਲੇਟ ਗਿਆ।ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਹੱਥ ਜਿਹੜੇ ਵਾਰ ਵਾਰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਜਿਹੜਾ ਲਗਾਤਾਰ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤੇ ਵਿੱਚ ਵਿਚ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਨਿੱਪਲ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਮੁੜ ਤੋਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ। ਮੁੜ ਜੋੜ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਅਜਿਹੇ ਵੇਲੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਤਿੱਖੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਦੰਦੀ ਵੀ ਵਢ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕਰਦਾ।
ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਕਰੀਬ ਆ ਗਏ ਸੀ, ਦੁੱਧ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਨਾਸਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਜਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗੀ । ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਉੱਤੇ। ਜੀਵਨ ਇੱਕ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਜੁਆਨ ਹੁੰਦੇ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਉਹ ਪੂਰਾ ਜੁਆਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਸਖ਼ਤ ਤੇ ਭਰਵੀਂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋ ਚੂੰਢੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭਰ ਹੋ ਰਹੀ। ਰੂਬੀ ਉਸਦੇ ਡੌਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਖ਼ਤ ਮਛੀਆਂ ਨੂੰ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗੀ।  ਫਿਰ ਗਰਦਨ ਕੋਲੋ ਪਕੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ। ਜੋੜ ਲਿਆ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਮਸੀਂ ਹੀ ਰਾਹ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਬੇਸਬਰੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਹੀ ਉਸਦਾ ਮੂੰਹ ਜਾਣੇ ਪਹਿਚਾਣੇ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਲੁਕੀ ਹੋਈ ਉਤੇਜਨਾ ਦੌੜਨ ਲੱਗੀ।ਉਹਦਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਘੁੰਮ ਕੇ ਰੂਬੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗਾ ਤੇ ਪੇਟ ਉੱਤੇ ਮੇਲਣ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤਾ। ਬੜੇ ਹੀ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਤੇ ਹੌਲੇ ਜਿਹੇ ਉਹ ਉਸਦੇ ਕੋਮਲ ਮਾਸ ਨੂੰ ਮਸਲਣ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਮਦਹੋਸ਼ੀ ਚ ਆ ਕੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਘੁੱਟ ਕੇ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੀ।
ਬੱਚਾ ਇਸ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਸੌਂ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਕੋਲੋਂ ਛੁਡਵਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਪੂੰਘੂੜੇ ਤੇ ਲਿਟਾਇਆ। ਤੇ ਖੁਦ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਂਝ ਹੀ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਪਹਾੜੀ ਦੀ ਚੋਟੀ ਤੋਂ ਸਪਾਟ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਪਹਾੜੀਆਂ ਦੀ ਜੋੜੀ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਇਵੇਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਲੱਜਾ ਦਾ ਭਾਵ ਖਤਮ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਕਾਮੁਕਤਾ ਦੇ ਸ਼ਿਖਰ ਨੂੰ ਛੋਹ ਰਹੇ ਸੀ। ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਪਾੜੇ ਨੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਛੋਹ ਮਾਤਰ ਨਾਲ ਜਿਸਮ ਦੇ ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਸੇਕ ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਇੰਝ ਹੀ ਖੜੇ ਖੜੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ,,’ ਉਤਾਰ ਦੇਵਾਂ ? ” ਆਪਣੇ ਕਪੜਿਆਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਉਤਾਰਗਾਂ ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਵਾਪਿਸ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। ਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਖੋਲ ਦਿੱਤੀਆਂ । ਰੂਬੀ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਝੂਲ ਗਈ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਮੇਚ ਦੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਡਿੱਗਦੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੇ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਉਸਦੇ ਲੁਗਦੀ ਵਰਗੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਘੁੱਟਣ ਦਾ ਸੁਆਦ ਲੈਣ ਲੱਗਾ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਜੁੜ ਗਏ। ਜੀਵਨ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਟੋਹਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਦੇ ਭਰੇ ਭਰੇ ਅੰਗ ਉਹਨੂੰ ਵਖਰੇ ਜਾਪ ਰਹੇ ਸੀ। ਹਰ ਥਾਵੇਂ ਮਾਸ ਕੁਝ ਵਾਧੂ ਹੀ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਟੋਹਣ , ਘੁੱਟਣ ਤੇ ਮਸਲਣ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਵਖਰਾ ਹੀ ਮਜ਼ਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਖਿਸਕਦੇ ਗਏ। ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਖਿਸਕਦੀ ਗਈ। ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਖਿਸਕਾਈਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਉਂਝ ਹੀ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੇਪਰਦ ਹੋਣ ਤੋਂ ਹਿਚਕਚਾਈ ਨਾ। ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਤਾਂਈ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਗਰਮ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਰੂਬੀ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਜੋਰ ਨਾਲ ਪਕੜ ਲਿਆ। ਜੀਵਨ ਲਈ ਇਹ ਵਖਰਾ ਪਹਿਲਾ ਤੇ ਅਲੱਗ ਹੀ ਅਨੁਭਵ ਸੀ। ਹਰ ਬੀਤਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਲੱਕ ਤੋਂ। ਹੇਠਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਮਾਸ ਨੂੰ ਨਿਚੋੜ ਰਹੇ ਸੀ।
ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਉਸਨੇ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਚ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਪਕੜ ਕੇ ਬੈਡ ਉੱਤੇ ਘੁਮਾ ਲਿਆ ਤੇ ਖੁਦ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਛਾ ਗਿਆ। ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ ਰੂਬੀ ਕਿਸੇ ਖਿਡੌਣੇ ਵਾਂਗ ਰਿੜ ਗਈ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਉੱਤੇ ਹੁਣ ਕੋਈ ਪਰਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜੁਆਨੀ ਤੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਉੱਚਤਮ ਪਧਰ ਸੀ । ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਵੇਖ ਵੀ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਮਾਣ ਵੀ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਹਾਰ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਜਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਆਪਸ ਚ ਜੋੜਿਆ। ਇੱਕੋ ਲੈਅ ਵਿੱਚ ਲਿਆਂਦਾ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕੋ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਜਿਹੜਾ ਜੋਸ਼ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਇਸ ਵੇਲੇ ਸੀ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿਹੜੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸੀ ਉਹ ਪੀਕ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕਮਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਏ ਇਸਦਾ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖਿਆਲ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਜਿਸਮ ਇੱਕਮਿਕ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ। ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਗਰਜ ਮਗਰੋਂ ਹਰ ਵਾਰ ਇੱਕ ਸਰਗੋਸ਼ੀ ਬਿਜਲੀ ਵਾਂਗ ਚਮਕਦੀ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਤੇ ਰਫ਼ਤਾਰੀ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧ ਜਾਂਦੀ।
ਦੋਵੇਂ ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਜਦੋਂ ਤਾਂਈ ਚੂਰ ਚੂਰ ਨਾ ਹੋਏ ਇੰਝ ਹੀ ਆਪਣੇ ਇਸ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਮਾਣਦੇ ਰਹੇ। ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟਕੇ ਉਝ ਹੀ ਲੇਟੇ ਰਹੇ। ਮੂੰਹੋ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਚਿਆ ਨਾ ਹੀ ਹਿੰਮਤ ਹੀ ਬਚੀ।
ਇੰਝ ਹੀ ਲਿਪਟੇ ਲਿਪਟੇ ਦੋਵੇਂ ਸੌਂ ਗਏ। ਮਿੱਠੇ ਸੁਪਨਿਆ ਨਾਲੋਂ ਇਹ ਨੀਂਦ ਖਾਲੀਪਣ ਵਿਚ ਸੀ…..
ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਗੋਲੀਆਂ ਦੇ ਦੋ ਫਾਇਰ ਨਾਲ ਚੀਕਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਅਵਾਜਾਂ ਫਿਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਉੱਠੀਆਂ।

ਰੂਬੀ ਉਭੜਬਾਹੇ ਉੱਠੀ, ਅਚਾਨਕ ਹੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਕਰਕੇ ਬੱਚੇ ਵੀ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਹਫ਼ੜਾ ਦਫੜੀ ਵਿੱਚ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਤੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਚੁੱਕਿਆ।
ਉਹਨੇ ਫਿਰ ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ,ਜਿਹੜਾ ਫਟਾਫਟ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਸਹਿਮ ਸਪਸ਼ਟ ਸੀ। ਕਮਰੇ ਦੀ ਮੱਧਮ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੋਵੇਂ ਕਿਸੇ ਅਣਹੋਣੀ ਦੀ ਆਸ਼ੰਕਾ ਨਾਲ ਘਿਰ ਗਏ ਸੀ।
ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਦੌੜੇ। ਸਭ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਅਚਾਨਕ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਰੱਬ ਰੱਬ ਕਰਦੇ ਤੇ ਰੱਬ ਪਾਸੋਂ ਸਭ ਸਹੀ ਹੋਵੇ ਦੀ ਦੁਆ ਮੰਗਦੇ ਹੋਏ, ਉਹ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜੇ।
ਕਮਰੇ ਚ ਪੂਰੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸੀ, ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਪੂਰੀ ਨਗਨ ਤੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਦਿਲ ਪਾਸੋਂ ਵਗਦੀ ਲਹੂ ਦੀ ਧਾਰਾ ਨਾਲ ਲਾਲ ਹੋਈ ਲਾਸ਼ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਫਟਾਫਟ ਅੱਗੇ ਵਧਕੇ ਉਹਦੀਆਂ ਨਾਸਾਂ ਕੋਲ ਹੱਥ ਕਰਕੇ ਸਾਹ ਵੇਖਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤੇ ਨਬਜ਼ ਟੋਹੀ। ਕੋਈ ਕੋਈ ਸਾਹ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਬੁਲਾਉਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਖੁਦ, ਵਗਦੇ ਲਹੂ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਜਖ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਬਨ੍ਹਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਬਣਾਉਟੀ ਸਾਹ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।
ਕਰੀਬ ਵੀਹ ਮਿੰਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਐਂਬੂਲੇਂਸ਼ ਆਈ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਉਸੇ ਚ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਲਈ ਚੱਲ ਪਏ। ਸਟਾਫ਼ ਨੇ ਐਬੂਲੇਂਸ਼ ਵਿੱਚ ਫਰਸਟ ਏਡ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚੋਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੋਈ ਕਿਰਨ ਲਭਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਪ੍ਰੰਤੂ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ “ਬਰੌਟ ਡੈਡ” ਲਿਖਕੇ ਪਰਚਾ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ।
…………………
ਪੁਲਿਸ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਕਤ ਆ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਕਤਲ ਦਾ ਕੇਸ ਦਰਜ਼ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਕਾਤਿਲ ਵੀ ਲਭਿਆ ਜਾਣਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ। ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਘੜਨ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਝੂਠ ਸੱਚ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ਛੁਪਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਸਵਾਲ ਖਾਨਦਾਨ ਦੀ ਇੱਜਤ ਤੇ ਵੀ ਆ ਸਕਦੇ ਸੀ।ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਗੇ ਹੋਣ ਦਾ ਭੇਦ ਖੁਲ੍ਹਣ ਮਗਰੋਂ ,ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਬੱਚੇ ਦੇ ਨਜਾਇਜ ਹੋਣ ਤੱਕ ਗੱਲ ਖੁੱਲ੍ਹਦੀ ਹੋਈ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਜੀਵਨ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਸੱਚ ਖਿਲਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਘੜਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਬਚਾਅ ਹੋ ਸਕੇ। ਜਿੱਥੇ ਖਾਨਦਾਨ ਦੀ ਇੱਜਤ ਬਚ ਸਕੇ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਐਬੂਲੇਂਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਟਿਆਲੇ ਫ਼ੋਨ ਖੜਕਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਰੋਂਦਿਆ ਹੋਇਆ ਹੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਵੀ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸੀਰੀਅਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਜਾ ਰਹੇਂ ਹਾਂ। ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਾਪੇ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮੋਹਾਲੀ ਲਈ ਚੱਲ ਪਏ ਸੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਘੰਟਾ ਬੀਤ ਗਿਆ ਸੀ।
ਫਿਲਾਹਲ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਹਰ ਹੀਲੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਦੀ ਸੋਚੀ, ਇਸਤੋਂ ਅਗਲੀ ਕਾਰਵਾਈ ਤੱਕ ਇਹੋ ਬਿਆਨ ਦੇਣਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸੀ ਜਦੋਂ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਦੋਸਤ ਜਿਹੜਾ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਹੀ ਸੁੱਤਾ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਕੇ ਦੌੜ ਗਿਆ। ਬਾਕੀ ਸਭ ਗੱਲ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸ ਘਰਦਿਆਂ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣ ਮਗਰੋਂ ਸਲਾਹ ਕਰਕੇ ਹੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਸੋਚੀ।
ਪੁਲਿਸ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ, ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਪੋਸਮਾਰਟਮ ਲਈ ਭੇਜਿਆ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬਿਆਨਾਂ ਉੱਤੇ ਮੁੱਢਲੀ ਐੱਫ ਆਈ ਆਰ ਦਰਜ਼ ਹੋਈ, ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਅਗਿਆਤ ਦੋਸਤ ਦੇ ਨਾਮ ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਰੂਬੀ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਨਾ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਵੱਡੀ ਹੈਰਾਨੀ ਸੀ ਕਿਉੰਕਿ ਉਹਦੇ ਬਿਆਨ ਦੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਉਹ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਘਰ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਿਆਨ ਲਿਖਵਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਡੀ.ਐੱਸ.ਪੀ ਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਬੜੀ ਗਹੁ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ। ਰਜਿੰਦਰ ਡੀ ਐੱਸ ਪੀ ਅਜਿਹੇ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਅਫ਼ਸਰ ਸੀ , ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਉਹ ਇੱਕ ਰੇਵ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਕਤਲ ਨੂੰ ਬੇਹੱਦ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੁਲਝਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਸ ਕਤਲ ਦੇ ਸਿਆਸੀ ਦਬਾਅ ਨੂੰ ਝੱਲਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹਨੇ ਅਖੀਰ ਅਸਲ ਸੱਚਾਈ ਸਾਹਮਣੇ ਲਿਆ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਕਾਤਲ ਕੁੜੀ ਫੜੀ ਗਈ ਸੀ ਪ੍ਰੰਤੂ ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਤਫਤੀਸ਼ ਤੇ ਰੇਵ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਨੈੱਟਵਰਕ ਤੋੜਨ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਲਈ ਹਲੇ ਉਹ ਕੋਰਟ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। (ਰੇਵ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਇਹ ਕਥਾ ਤੁਸੀ ਰੇਵ ਪਾਰਟੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹ ਚੁੱਕੇ ਹੋ।)
ਫਿਲਹਾਲ ਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਸਿਰਫ ਮੁੱਢਲੇ ਬਿਆਨ ਲੈ ਕੇ ਮੌਕਾ ਏ ਵਾਰਦਾਤ ਦੇਖਣ ਲਈ ਜਾਣ ਦੀ ਜਲਦੀ ਕੀਤੀ।
ਮੌਕੇ ਦੀ ਵਾਰਦਾਤ ਤੋਂ ਉਸਨੂੰ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਸਭ ਕੁਝ ਉਵੇਂ ਹੀ ਮਿਲਿਆ ਜਿਵੇਂ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਜੀਵਨ ਡਿੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਵੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸੀ।
ਪ੍ਰੰਤੂ ਬੈਡ ਦੀ ਹਾਲਤ ਤਸੱਲੀਬਖਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਦੀਆਂ ਅੱਲਗ ਅੱਲਗ ਟੀਮਾਂ ਨੇ ਸਭ ਸੈਂਪਲ ਲਏ। ਉਸਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚਲੀਆਂ ਬੇਡ ਸੀਟਾਂ ਤੇ ਸਿਰਹਾਣੇ, ਦਾਰੂ ਦੀਆਂ ਬੋਤਲਾਂ , ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮੋਬਾਇਲ ਸਭ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਲਏ।
ਰਜਿੰਦਰ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀ ਗੁਝੀ ਬੁਝਾਰਤ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਰੂਬੀ ਪਤੀ ਪਤਨੀ ਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਕਿਉਂ ਸੌ ਰਹੇ ਸੀ? ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਬਾਕੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਤੁਰ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵੀ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਹਾਲਤ ਤੋਂ ਵਖਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦਕਿ ਜੀਵਨ ਦਾ ਕਮਰਾ ਬਿਲਕੁੱਲ ਸਾਫ ਸੁਥਰਾ ਸੀ।
ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਪਹੇਲੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ। ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰੇ ਉਹਨੂੰ ਇਹੋ ਜਾਪਦਾ ਪਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਾਰਾ ਮਾਮਲਾ ਨਜਾਇਜ਼ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਨਜਾਇਜ਼ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਪੋਲ ਖੁਲ੍ਹਣ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲ ਕੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਗੇ ਤਫਤੀਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿਉੰਕਿ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸੱਚੀ ਹੋਣ ਦਾ ਵੀ ਖਦਸ਼ਾ ਸੀ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਚਾਰ ਜਣਿਆਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ।
ਰਜਿੰਦਰ ਦੀ ਟੀਮ ਨੇ ਸਾਰੇ ਸਬੂਤ ਸਮੇਟੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਘਰਦਿਆਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ। ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਹਾਲਤ ਬੇਹੱਦ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ। ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੰਦਲਾਂ ਪੈ ਗਈਆਂ। ਔਲਾਦ ਚੰਗੀ ਹੋਏ ਜਾਂ ਮਾੜੀ ਮਾਂ ਬਾਪ ਲਈ ਔਲਾਦ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਵੀ ਦੁੱਖ ਸੀ ਪਰ ਓਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਏਨਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਵਾਲਾ ਖੋਹ ਗਿਆ ਹੋਏ ਇਸਤੋਂ ਵਧ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਸਵੇਰ ਹੋਣ ਤੱਕ ਖ਼ਬਰ ਫੈਲ ਗਈ ਸੀ, ਸਭ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਭੱਜੇ ਆ ਰਹੇ ਸੀ। ਜੁਆਨ ਮੌਤ ਦਾ ਦੁੱਖ ਹੀ ਹੋਰ ਹੁੰਦਾ। ਉੱਪਰੋਂ ਸ਼ਹਿਰੀ ਮੌਤ ਤੇ ਕਤਲ ਵਿੱਚ ਮੀਡੀਆ ਉਂਝ ਹੀ ਪੂੰਛ ਤੇ ਪੈਰ ਰੱਖੀ ਭੱਜਿਆ ਫਿਰਦਾ। ਬਚਦੀ ਕਸਰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਬਣੇ ਚੈਨਲ ਤੇ ਪੇਜ਼ ਕੱਢ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।
ਮਾਮਲਾ ਦੁਖਦਾਈ ਸੀ, ਸਨਸਨੀਖੇਜ਼ ਵੀ ਸੀ।ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜਿੰਨੇ ਮੂੰਹ ਓਨੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਸਨ। ਚੈਨਲਾਂ ਵਾਲੇ, ਨਿੱਕੇ ਮੋਟੇ ਪੱਤਰ ਕਾਰ, ਪੁਲਿਸ ਕੋਲੋ ਰਿਸ਼ਤਦਾਰਾਂ ਕੋਲੋਂ ਕੋਈ ਸੂਹ ਕੱਢਣ ਲਈ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਪਰ ਕੁਝ ਵੀ ਹਾਸਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ। ਪੁਲਿਸ ਕੋਈ ਬਿਆਨ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਮਾਮਲਾ ਦੋਸਤ ਵੱਲੋ ਕਤਲ ਦਾ ਵੀ ਬਣ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਹਲੇ ਤੱਕ FIR ਇਹੋ ਬੋਲਦੀ ਸੀ।
ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਦਾਹ ਸੰਸਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਪੋਸਟ ਮਾਰਟਮ ਰਿਪੋਰਟ ਦਾ ਹਲੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਸੀ। ਇੱਕ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੀ ਮਹਿਕਮੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਅੰਦਰੋ ਸਨਸਨੀਖੇਜ਼ ਸੰਭਵਾਨਾ ਪਤਾ ਲੱਗੀ।
ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਪਤਾ ਲੱਗੀ ਕਿ ਇੱਕ ਐਂਗਲ ਇਸ ਵਿੱਚ ਨਜਾਇਜ਼ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ,ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਤਲ ਹੋਏ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਪਤਨੀ ਵੱਲੋ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਕਤਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੋਏ ਜਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ਇਸ ਸੰਭਾਵਨਾ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਇਹ ਮਹਿਜ਼ ਇੱਕ ਥਿਊਰੀ ਸੀ।
ਪ੍ਰੰਤੂ ਉਸਨੇ ਇਸੇ ਥਿਊਰੀ ਤੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਆਪਣੇ ਈ ਅਖ਼ਬਾਰ ਵਿੱਚ ਖ਼ਬਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਸੂਤਰਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਨੁਸਾਰ ਮੋਹਾਲੀ ਦੀ ਪੌਸ਼ ਕਾਲੋਨੀ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਸਰਕਾਰੀ ਮੁਲਾਜਿਮ ਦੇ ਕਤਲ ਦਾ ਕਾਰਨ ਨਜਾਇਜ ਸਬੰਧ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਪੁਲੀਸ ਘਰ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਦੂਸਰੇ ਮਰਦ, ਜੋ ਕਿ ਮ੍ਰਿਤਕ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਵੀ ਹੈ ਉਸਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਵੀ ਜਾਂਚ ਰਹੀ ਹੈ।
ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਬਣੀ ਹੋਈ ਇਹ ਸੁਰਖੀ, ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਵਾਇਰਲ ਹੋ ਗਈ। ਵੱਟਸ ਐਪ ਰਾਂਹੀ ਹਰ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਦੇ ਬੰਦੇ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਚੁੰਝ ਚਰਚਾ ਚੱਲਣ ਲੱਗੀ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਵਿੱਚੋ ਵੀ ਇੱਕ ਸੁਆਦ ਲਾਭ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਕਤਲ ਦੀ ਗੁੱਥੀ ਸੁਲਝਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਬਣ ਗਏ ਸੀ …..

ਤਿੰਨਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਲਈ ਇਹ ਖਬਰ ਨਮੋਸ਼ੀ ਭਰੀ ਸੀ। ਸਭ ਇਹੋ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਇਵੇਂ ਦਾ ਕੁਝ ਵੀ। ਬਾਹਰ ਨਾ ਆਏ ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਨਮੋਸ਼ੀ ਭਰੀ ਹੋਵੇ। ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਉੱਤੇ ਰੱਬ ਜਿਹਾ ਯਕੀਨ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਕੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਲੋ ਵੀ ਵੱਧ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਭਰਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਖ਼ਬਰ ਇੰਝ ਆਉਣ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਪੁਲਿਸ ਨਾਲ ਰਾਬਤਾ ਕੀਤਾ। ਇਧਰੋਂ ਓਧਰੋ ਸਿਫਾਰਸ਼ੀ ਫੋਨ ਗਏ। ਅਜਿਹੇ ਗਲਤ ਸੂਤਰਾਂ ਤੇ ਚੈਨਲ ਤੇ ਕਾਰਵਾਈ ਦੀ ਮੰਗ ਹੋਈ।
ਪਰ ਇੰਟਰਨੈਟ ਰਾਂਹੀ ਝੂਠ ਫੈਲ ਜਾਣਾ ਸੌਖਾ , ਅਸਲੀ ਸੱਚ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਉਸ ਰਫਤਾਰ ਨਹੀਂ ਫੈਲੇਗਾ। ਗੱਲ ਐਨੀ ਹੀ ਸਮਝਣ ਵਾਲੀ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਜੀਭ ਨੂੰ ਰਸ ਦੇਵੇਗੀ, ਦਿਮਾਗ਼ੀ ਨਫ਼ਰਤ ਨੂੰ ਸਪੋਰਟ ਕਰੇਗੀ। ਵਿਰੋਧੀ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕਰੇਗੀ ਉਹ ਅੱਗ ਵਾਂਗ ਫੈਲ ਜਾਏਗੀ, ਭਾਵੇਂ ਝੂਠੀ ਹੋਵੇ। ਨਫ਼ਰਤ ਤੇ ਝੂਠ ਹੀ ਫੈਲਦਾ ਹੈ। ਸੱਚ ਤੇ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਫੈਲਦਾ। ਹੁਣ ਇਸ ਪਾਸੇ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਉੱਤੇ ਦਬਾਅ ਵੱਧ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਖ਼ਬਰ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ , ਸਫਾਈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸਲ ਸੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਨਾ ਆਉਂਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਫ਼ੋਨ ਫਰੋਲੇ ਗਏ। ਉਹਦੀਆਂ ਕਾਲ ਡੀਟੇਲਜ, ਮੇਸੇਜ, ਵੱਟਸਐਪ ਚੈਟਸ ਫਰੋਲੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਉਹਨੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਨੰਬਰ ਨੂੰ ਡਾਇਲ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਆਖਰੀ ਕਾਲ ਜਿਹੜੀ ਬਲਜੀਤ ਨਾਮਕ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਡਾਇਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਫੋਨ ਬੰਦ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸ ਨੰਬਰ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਕੌਲ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸੀ। ਚੈਟ ਹਿਸਟਰੀ ਫਰੋਲੀ ਤੇ ਪੂਰੀ ਚੈਟ ਪੜ੍ਹੀ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਚੈਟਸ ਖੁੱਲਦੀਆਂ ਗਈਆਂ ਉਹਨੂੰ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਸਾਫ਼ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਓਥੋਂ ਹੀ ਉਹਨੇ ਐਪ ਖੋਲੀ ਜਿਥੋਂ ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਾਫ ਹੋਇਆ। ਬੰਦ ਆਉਂਦੇ ਨੰਬਰ ਦੀ ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਚੈੱਕ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਆਖਰੀ ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਹੀ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਉਹਨੂੰ ਸੱਚੀ ਜਾਪੀ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਬੰਦਾ ਓਥੇ ਮੌਜੂਦ ਸੀ। ਪਰ ਅਸਲੀ ਗੱਲ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਅਸਲ ਚ ਗੇ ਸੀ। ਤੇ ਫੋਨ ਰਾਂਹੀ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਆਪਣੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਸੀ… ਇਹੋ ਜੁੜਨਾ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਦੀ ਕਤਲ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਬਣਿਆ , ਪਰ ਕਾਤਲ ਕੌਣ ਇਹ ਹਲੇ ਵੀ ਬੁਝਾਰਤ ਸੀ।
ਐਡਰੈਸ ਕਢਵਾ ਕੇ ਘਰ ਜਾਣ ਦੀ , ਉਹਨਾਂ ਬਲਜੀਤ ਦੇ ਫੋਨ ਔਂਨ ਹੋਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕੀਤੀ। ਉਹਦੇ ਘਰ ਖੁਫੀਆ ਤਰੀਕੇ ਪਤਾ ਕਰਵਾਇਆ ਕਿ ਉਹ ਘਰ ਹੈ ਨਹੀਂ । ਉਹ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗਿਆ। ਫੋਨ ਹਲੇ ਵੀ ਸਵਿੱਚ ਔਫ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਕੌਲ ਡਿਟੇਲਜ਼ ਕਢਵਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸ ਕਿਸ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਹੀ ਅਚਾਨਕ ਉਸਦਾ ਫੋਨ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਲਈ ਔਂਨ ਹੋਕੇ ਬੰਦ ਹੋਇਆ। ਬੱਸ ਐਨੀ ਹੀ ਦੇਰ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸੀ। ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਪਤਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੀ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਦੇ ਫਲੈਟ ਵਿੱਚ ਅਰਧ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਫੜ੍ਹਿਆ ਗਿਆ।
…..
ਉਸਨੂੰ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਡੀਕਲ ਕਰਵਾ ਕੇ ਨਸ਼ਾ ਉਤਰਨ ਤੱਕ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇੱਧਰੋਂ ਫੁੱਲ ਚੁਗਣ ਮਗਰੋਂ , ਰਜਿੰਦਰ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਇਹ ਸਹੀ ਮੌਕਾ ਸਮਝਿਆ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੁੱਛਤਾਛ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋਈ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਮੌਕੇ ਤੇ ਸਨ।
ਰੂਬੀ ਜੀਵਨ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਬਲਜੀਤ ਦੇ ਦੱਸੇ ਨਾਲ ਸਾਰੀ ਕਹਾਣੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈ। ਪਰ ਕੇਸ ਬਣਾਉਂਦੇ ਵਕਤ ਇਸ ਪੂਰੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਸਭ ਧਿਰਾਂ ਦੀ ਸਹਮਿਤੀ ਨਾਲ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਸ਼ਰਾਬ ਪਿੱਛੇ ਹੋਈ ਲੜਾਈ ਬਣਾ ਕੇ ਕੇਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ ਗਿਆ।
….
ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਬਲਜੀਤ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਰਾਂਹੀ ਹੀ ਮਿਲੇ ਸੀ। ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਉੱਤੇ ਝੂਠੇ ਸੱਚੇ ਅਕਾਉਟ ਬਣਾ ਕੇ ਅਕਸਰ ਗੇ ਲੇਸਬੀਅਨ ਤੇ ਹੋਰ ਵਖਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਝੱਸ ਪੂਰਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ । ਇਥੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਉਹ ਲੁੱਟੇ ਜਾਣ ਦੇ ਖਤਰੇ ਚ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕਿਉੰਕਿ ਬਲੈਕਮੇਲਰ ਵੀ ਝੂਠੇ ਅਕਾਊਂਟ ਬਣਾ ਕੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਲੀਕ ਕਰਨ ਦਾ ਡਰਾਵਾ ਦੇ ਕੇ ਪੈਸੇ ਲੁੱਟਦੇ ਹਨ ।
ਬਲਜੀਤ ਕਈ ਵਾਰ ਲੁੱਟਿਆ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਲੜਕਾ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹਨੂੰ ਕਦੋਂ ਇਹ ਸ਼ੌਕ ਜਿਹਾ ਪੈ ਗਿਆ।” ਨਵਾਬੀ ਸ਼ੌਕ ” ਇਸਨੂੰ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਹੀ। ਰਾਜੇ ਮਹਾਰਾਜੇ ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਨਵਾਬ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਹਰਮ ਵਿੱਚ ਸੋਹਣੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਨਰਮ ਮੁੰਡੇ ਵੀ ਰੱਖਦੇ ਸੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਲੌਂਡੇਬਾਜ਼ੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਰਾਜੇ ਮਹਾਰਾਜੇ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਦੇ ਸੀ ਤਾਂ ਆਮ ਲੋਕ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹੀ ਸੀ। ਆਮ ਹੁੰਦੇ ਗਾਣੇ ਵਜਾਣੇ ਨਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਥਾਵੇਂ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਹੀ ਨੱਚਿਆ ਕਰਦੇ ਸੀ।ਮਗਰੋਂ ਆਮ ਲੋਕ ਇਹਨਾਂ ਪਾਸੋਂ ਆਪਣੇ ਨਵਾਬੀ ਸ਼ੌਕ ਪੂਰੇ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਸੀ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਰਾਜ ਸਮੇਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨੇ ਇਸਤਰੀ ਮਰਦ ਵਿਚਲੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਕੁਦਰਤੀ ਮੰਨ ਕੇ ਬਾਕੀ ਸਭ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੈਕਸੁਅਲ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਇਹਦੇ ਲਈ ਧਾਰਾ 377 ਬਣਾਈ ਗਈ ਇਹ ਇੱਕ ਜੁਰਮ ਬਣ ਗਿਆ। ਪਰ ਰਿਆਸਤਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਕਾਨੂੰਨ ਲਾਗੂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਓਥੇ ਇਹ ਬਦਸਤੂਰ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਆਜਾਦੀ ਮਗਰੋਂ ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਾਰਤ ਚ ਬੈਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਵੀ ਲੁੱਕ ਛਿਪ ਕੇ ਸਭ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਜਿੱਥੇ ਦੇਹ ਵਪਾਰ ਸ਼ਰੇਆਮ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਇਹਦੇ ਬੰਦ ਹੋਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਹਾਂ ਗੇ ਲੇਸਬੀਅਨ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਤੇ ਘ੍ਰਿਣਾ ਨਾਲ ਵੇਖਣਾ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਜਿਹੜਾ ਅਜੇ ਵੀ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਾਨੂੰਨ ਸੋਧ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਲੀਗਲ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਇਹ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਨੇ 2019 ਵਿੱਚ ਲੀਗਲ ਕੀਤਾ। ਇਸਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਲੁਕੋ ਉਵੇਂ ਸੀ।
ਭਾਵੇਂ ਵੱਡੇ ਤੇ ਅਮੀਰ ਘਰਾਣੇ ਇਹਦੀ ਛੋਟ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਣ ਲੱਗੇ ਸਮਾਜ ਤੇ ਛੁਪਾ ਕੇ ਤੇ ਫਿਲਮੀ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਿੱਚ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਓਥੇ ਵੀ ਹੋਣੀਆਂ ਹੀ ਸਨ।
ਇਸ ਲਈ ਬਲਜੀਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਾਥੀ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਅਮੀਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸਮੱਸਿਆ ਹੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਮਿਲਦਾ ਥੋੜ੍ਹੇ ਟਾਇਮ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋ ਪੈਸੇ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਗਦਾ। ਇੰਝ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੰਦਾ। ਫਿਰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਲਭਦਾ।
ਇਹੋ ਜਾਰੀ ਰਹਿੰਦਾ, ਇਥੇ ਉਹਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਵੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੁੰਦੇ। ਗੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਏਡਜ ਵਰਗੀ ਭਿਆਨਕ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋ ਜਾਣ ਦੇ ਚਾਂਸ ਆਮ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਉਹਨੂੰ ਨਵਦੀਪ ਮਿਲਿਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਾ ਆਇਆ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਦੋ ਵਾਰ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਉਹ ਇਸ ਲਈ ਪੂਰਾ ਹੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹਨੀ ਦਿਨੀਂ ਰੂਬੀ ਪ੍ਰੇਗਨੇਟ ਸੀ। ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਿਲੇ ਜਦੋਂ ਡਲਵਿਰੀ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੇ ਘਰ ਰੂਬੀ ਤੇ ਉਹ ਇੱਕਲੇ ਹੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਘਰ ਇਕੱਲੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਰਹੀ। ਉਹਨੀ ਦਿਨੀਂ ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਬਲਜੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਉਹਦਾ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਰੋਕਾਂ ਹੀ ਸਨ। ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮਨਾਹੀ ਸੀ। ਬੱਚਾ ਐਨਾ ਛੋਟਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕਲੀ ਹੀ ਸਾਂਭਦੀ। ਉਸਦੀ ਭੂਤਨੀ ਭੁੱਲੀ ਪਈ ਸੀ। ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਆਪਣੇ ਰੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਬਲਜੀਤ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹਦੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਹ ਰੋਜ਼ ਓਥੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿ ਸਕਦਾ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰੇ। ਉਹਦੇ ਘਰ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੱਸ ਉਹਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਰਹੇ। ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡ ਸਕਦਾ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਸਿਰਫ ਐਤਵਾਰ ਤੇ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲੱਗੇ। ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਦੋਸਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਦੋਸਤ ਵੀ ਸਨ ਬਾਕੀ ਦਿਨ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਆਇਆ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਬਲਜੀਤ ਨੂੰ ਇਹੋ ਗੱਲ ਅੱਖਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਹੀ ਬਣਕੇ ਰਹੇ। ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਇੰਝ ਨਵਦੀਪ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਬਣਕੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਹੀ ਕਈ ਵਾਰ ਲੜਾਈ ਵੀ ਹੁੰਦੀ। ਵੈਸੈ ਵੀ ਦਿਨ ਰਾਤ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਬਲਜੀਤ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਹਾਲਤ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਦੇ ਵੀ ਕਮਰੇ ਚ ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ ਕਦੇ ਵੀ ਮੁੜ ਉਹਨੂੰ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਦੀ ਆਉਣ ਦਿੰਦਾ। ਉਹਦਾ ਰੋਅਬ ਹੀ ਐਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਉਦੋਂ ਉਸਤੋਂ ਡਰਦਾ ਵੀ ਸੀ ।ਇਹ ਗੱਲ ਨੂੰ ਰੂਬੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਇਸੇ ਲਈ ਉਹਨੇ ਉਸਦੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਰਿਸਕ ਲਿਆ ਸੀ ।
ਅਕਸਰ ਕਈ ਵਾਰ ਕੋਈ ਮਜ਼ਾਕ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਤੱਕ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਕੁਝ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਮਜ਼ਾਕ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਬਲਜੀਤ ਦਾ ਇਸ ਹਫਤੇ ਆਉਣ ਦਾ ਪਲੈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਉਹ ਕਿਧਰੇ ਬਾਹਰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਜਲਾਉਣ ਲਈ ਜੀਵਨ ਦੀ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚਕੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਵੇਗਾ
ਇਹ ਗੱਲ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਚ ਖੁੱਭ ਗਈ। ਉਸ ਦਿਨ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਹ ਕਾਫੀ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਸੀ। ਫਿਰ ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਵੀ ਹੋਰ ਪੀ ਲਈ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮੌਕੇ ਦੇ ਮਜਾਕ ਦਿਲ ਚ ਖੁੱਭ ਗਏ। ਉਸਨੂੰ ਇਹੋ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਜੀਵਨ ਕੋਲ ਚਲਾ ਜਾਏਗਾ…ਇਸ ਮਜ਼ਾਕ ਨੂੰ ਉਹਨੇ ਐਨਾ ਸੀਰੀਅਸ ਲਿਆ ਕੇ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਸਟਲ ਚੋ ਦੋ ਗੋਲੀਆਂ ਉਹਦੇ ਤੇ ਚਲਾ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਉਹ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਵੀ ਦੱਬੇ ਪੈਰੀ ਵੇਖਣ ਗਿਆ। ਪਰ ਕਮਰਾ ਖਾਲੀ ਵੇਖ ਕੇ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਵੇਖ ਕੇ ਦੌੜ ਗਿਆ।ਜੇਕਰ ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋਰ ਹੀ ਹੋਣਾ ਸੀ …

****

ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਫੋਨ ਆਫ਼ ਕੀਤਾ ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹਦੇ ਘਰੋਂ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਤੋਂ ਫੋਨ ਦੁਬਾਰਾ ਔਂਨ ਕੀਤਾ। ਬੱਸ ਐਨੇ ਚ ਹੀ ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਟ੍ਰੇਸ ਹੋਈ ਤੇ ਉਹ ਫੜ੍ਹਿਆ ਗਿਆ। ਉਦੋਂ ਤਾਂਈ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਹਾਲਤ ਕਰਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੁਰਮ ਦੀ ਸਮਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੋਸ਼ ਆਉਣ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਭਿਆਨਕਤਾ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋਇਆ।
******

ਪੁਲਿਸ ਕੇਸ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕਤਲ ਭਾਵੇਂ ਸ਼ਰਾਬ ਉੱਤੇ ਹੋਈ ਲੜਾਈ ਬਣਕੇ ਹੋਇਆ ਕਤਲ ਹੀ ਚੜ੍ਹਿਆ ਪਰ ਸੱਚਾਈ ਹੁਣ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਚੱਲ ਗਈ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੂੰ ਦੋਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਤਲ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਹੀ ਕਰਵਾਇਆ। ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਦੇ ਜਾਸੂਸੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਵੀਆਂ ਥਿਊਰੀਆਂ ਨਾਲ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਾਤਲ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਭਾਵੇਂ ਅਣਜਾਣ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਵਿਚ ਗੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ। ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਇਹੋ ਰਾਏ ਸੀ।
ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਕੇਸ ਚੱਲਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਲੋਕ ਇਸ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਨਵੇਂ ਮਸਲੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਉਲਝੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਸਲਾ ਨਿੱਤ ਆ ਹੀ ਜਾਂਦਾ।
ਪਰ ਇਸ ਸਭ ਨੇ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਬਹੁਤ ਬਦਲ ਦਿੱਤੀ। ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇੱਕਠੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਹੁਤ ਘਟ ਗਈ ਸੀ। ਆਪਸੀ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਅਰਥ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਇਹ ਸੱਚ ਹੋ ਜਾਣਾ ਕਿ ਕਤਲ ਤੇ ਇਸ ਸਭ ਵਿੱਚ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹੱਥ ਸੀ…
ਇਸ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਮਰ ਭਰ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਝੁਕ ਕੇ। ਰਹਿਣਾ ਪੈਣਾ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਕਦੇ ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਗੇ ਜਿਹੜੀ ਅਪਣਾ ਹੀ ਖਸਮ ਖ਼ਾ ਗਈ ਹੋਵੇ ??
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਆਪਣੀ ਤੋਰ ਤੁਰਨ ਲੱਗੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ… ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਧੜਕਣ ਰੋਕ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ…

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਅਲੋਕਾਰੀ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਾਪਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮਿਲਣ ਸੀ ਤੇ ਫਿਰ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਕਤਲ। ਹੁਣ ਇੱਕ ਅਲੋਕਾਰ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰੀ , ਰੂਬੀ ਮੁੜ ਪ੍ਰੈਗਨੈਂਟ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਇੱਕੋ ਰਾਤ ਦੇ ਮਿਲਣ ਵਿਚਲੇ ਵਾਪਰੇ ਇਸ ਹੁਸੀਨ ਹਾਦਸੇ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਰੂਬੀ। ਨੂੰ ਇਹ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਬੱਚਾ ਕਿਸਦਾ ਸੀ, ਇਹ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਨਵੇਂ ਜੀਅ ਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲੇ ਨੂੰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਆਖਰੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ। ਉੱਪਰੇ ਮੂੰਹੋ ਹੀ ਸਹੀ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵੈਸੇ ਵੀ ਸੱਪ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਕੋਹੜ ਕਿਰਲੀ ਵਾਲੀ ਸੀ।
ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਆਈ ਇਸ ਖੁਸ਼ਖਬਰੀ ਨੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿਚ ਢਹਿੰਦੇ ਹੌਂਸਲੇ ਨੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਉਮੀਦ ਬਿਖੇਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁਦਰਤ ਜਿਹੜੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਜੋੜ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਰੂਰ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਕੁਝ ਵੱਖਰਾ ਸੋਚਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਹ ਉਮੀਦ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਉਸ ਘੜੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਉਹ ਕਮਿਸ਼ਨ ਹੋਕੇ , ਵਰਦੀ ਪਾ ਕੇ ਮੁੜ ਰੂਬੀ ਸਾਹਵੇਂ ਹੋਵੇ।
ਉਂਝ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਬੰਦ ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਰਾਬਤਾ ਹੀ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਘਰਦਿਆਂ ਰਾਂਹੀ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। ਕੱਲਿਆਂ ਰਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਪਹਿਰੇਦਾਰੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਇਸੇ ਘੜੀ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੁੜ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਟਰੇਨਿੰਗ ਦੇ ਵਿੱਚ ਛੁੱਟੀ ਤੇ ਘਰ ਜਾਂਦਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਰੂਬੀ ਬਾਰੇ ਸਭ ਖ਼ਬਰਸਾਰ ਮਿਲਦੀ ।
ਇੰਝ ਹੀ ਸਮਾਂ ਬੀਤਿਆ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਨੇ ਇੱਕ ਬੇਹੱਦ ਖੂਬਸੂਰਤ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਉਹਨੇ ਮੋਬਾਇਲ ਚ ਉਹਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੀ ਦੇਖੀ। ਚਿਰਾਂ ਬਾਅਦ ਰੂਬੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਿਆ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਭਰ ਆਇਆ। ਉਹਨੇ ਕੈਸੀ ਕਿਸਮਤ ਲਿਖਾਈ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਦਿਲ ਭਰਕੇ ਵੀ ਖਿਡਾ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦੇਖੇ। ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਹਾਲੇ ਵੀ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਰੂਰ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਘਰ ਕਰੇਗਾ….
ਸਮਾਂ ਲੰਘਿਆ ਤੇ ਉਹ ਕਮਿਸ਼ਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਫ਼ਸਰ ਦੀ ਵਰਦੀ ਵਿੱਚ ਉਹਦਾ ਰੋਹਬ ਹੀ ਵੱਖਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਹਮਉਮਰਾਂ ਨਾਲੋ ਵੱਧ ਗੰਭੀਰ ਤੇ ਸਿਆਣਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਸਭ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਜਿਹੜੀਆਂ ਉਹਦੇ ਵਰਗੇ ਬਾਕੀ ਹਲੇ ਸੋਚਦੇ ਹੀ ਸੀ।
ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਦਾ ਮੌਸਮ ਉਹਨੂੰ ਉਂਝ ਵੀ ਵੱਖਰਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਕੁਝ ਖਾਸ ਸੀ ਜਿਸ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਮੌਸਮ ਆਲਾ ਦਰਜ਼ੇ ਸੀ। ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਰ੍ਹਾ ਜਿੰਨੀ ਧੁੱਪ ਮਗਰੋਂ ਮੀਂਹ ਉੱਤਰ ਆਉਂਦਾ। ਸਿਆਲ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਪੂਰੇ ਦਿਨ ਨਿੱਘੀ ਧੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ ਧੁੰਦ ਦਾ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਸਵੇਰ ਸ਼ਾਮ ਠੰਡ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਹੱਡਾਂ ਨੂੰ ਚੀਰਦੀ।ਜਦੋਂ ਮੀਂਹ ਉੱਤਰਦਾ ਇਵੇਂ ਉੱਤਰਦਾ ਕਿ ਬੱਸ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਜਦੋਂ ਰੁਕਦਾ ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਮ ਮੌਸਮ ਸਾਫ਼। ਇਸ ਮੌਸਮ ਦਾ ਸੁਆਦ ਹੀ ਵੱਖਰਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੋਹਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲਿਆ ਅਪਣਾ ਪਿੰਡ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲਿਆ ਪਰ ਦੇਹਰਾਦੂਨ ਵੀ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਵੱਸ ਗਿਆ। ਉਹ ਇਸੇ ਮੌਸਮ ਵਿਚ ਕਦੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਬਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਬੀਤੇ ਆਪਣੇ ਸੁਨਹਿਰੀ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਕਦੇ ਕਦੇ ਨੋਟਬੁੱਕ ਉੱਤੇ ਉਤਾਰਦਾ। ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਸੰਜੋ ਦੇਣ ਦਾ ਇਹੋ ਇੱਕ ਮੌਕਾ ਸੀ। ਦੋ ਸਾਲ ਰਹਿਕੇ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਮਸੂਰੀ ਨਾ ਗਿਆ। ਉਹਦਾ ਇੱਕੋ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਸੂਰੀ ਜਾਏ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਰੂਬੀ ਹੋਵੇਗੀ ਤੇ ਉਹ ਮੌਲ ਰੋਡ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਘੁੰਮਣਗੇ। ਇਹੋ ਸੁਪਨਾ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਕੱਠੇ ਹੀ ਸ਼ਿਮਲੇ ਲਈ ਵੇਖਿਆ ਸੀ …. ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਮਿਆਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ , ਕੋਈ ਫੀਸ ਨਹੀਂ ਲਗਦੀ, ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਇਸ ਲਈ ਬੰਦਾ ਬੇਹਿਸਾਬ ਸੁਪਨੇ ਤੱਕਦਾ ਹੈ , ਆਪਣੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨਾਲ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਲੈਣ ਤੱਕ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਵੇਖਦਾ ਹੈ।
ਕੁਝ ਇਹੋ ਹਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਇਹੋ ਹਾਲ ਜੀਵਨ ਦਾ ਕੱਲੇ ਦਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਹਰ ਪਲ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਫਿਰ ਪਸਿੰਗ ਆਊਟ ਪਰੇਡ ਹੋਈ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਯੂਨਿਟ ਅਲਾਟ ਹੋਏ ਤਾਂ ਜੰਮੂ ਜੁਆਨਿੰਗ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣ ਲਈ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਛੁੱਟੀ ਮਿਲੀ।

******
ਘਰ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਵਰਗੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸੀ। ਪਹਿਲੇ ਹਫਤੇ ਤਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਦਾ ਹੀ ਤਾਂਤਾ ਲੱਗਾ ਰਿਹਾ। ਜਿਹੜੇ ਕਦੇ ਦੇਖੇ ਪਛਾਣੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੇ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਕਿ ਉਹ ਅਫ਼ਸਰ ਬਣਿਆ। ਪਰ ਅਸਲ ਮਸਲਾ ਹੋਰ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ।
ਹਰ ਕੋਈ ਦੇਖ ਪਰਖ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਲਾ ਮਾਰ ਜਾਂਦਾ ਕੁੜੀ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ,ਨਾਲ ਹੀ ਆਖ ਦਿੰਦਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਘਰ ਭਰ ਦਿਆਗੇਂ। ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੁੰਧਿਆ ਜਾਂਦੀਆਂ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਕਿ ਵਿਆਹ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੋਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਹੋ ਸਲਾਹ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਛੁੱਟੀ ਰੋਕਾ ਹੋ ਜਾਏ ਤੇ ਆਉਂਦੀ ਦੀਵਾਲੀ ਤੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਛੁੱਟੀ ਆਏ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਮੋੜਵਾਂ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਮੌਕਾ ਮਿਲੇ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਆਖ ਛੱਡੇ ਪਰ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਉਹ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਮਸ਼ਵਰਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਪੱਜ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣ ਰਿਹਾ। ਉਹਦਾ ਜਾਣ ਦਾ ਹੀਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੈ ਰਿਹਾ , ਹਲੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਕਤਲ ਵਾਲੀ ਰਾਤ ਛਪੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਲੱਗੇ ਦਾਗ ਉਹਨੂੰ ਹਲੇ ਵੀ ਤਾਜ਼ੇ ਜਾਪਦੇ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਡੀਕ ਹੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਰੂਰ ਆਵੇਗੀ। ਇਹੋ ਉਹਦਾ ਵਾਅਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਦੋਂ ਕਮਿਸ਼ਨ ਹੋ ਕੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਮਿਲਣ ਜਰੂਰ ਆਏਗੀ।
ਹਫਤੇ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਮਿਲਣ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲੀ। ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਇੰਝ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਪਿਆ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉਹ ਬੜੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜੀਅ ਭਰ ਕੇ ਪਿਆਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ….

ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਰੂਬੀ ਆਈ ਤੇ ਮਾਹੌਲ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ। ਆਪਣੇ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕਿ ਖਿਡਾ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਉਹ ਟੱਬਰ ਚ ਬੈਠੇ ਰਹੇ । ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਚੱਲੀਆਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਨਹਾਰਦੇ ਰਹੇ। ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਹੋਈਆਂ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਚਲਦੀ ਰਹੀ । ਇਹਦੇ ਤੇ ਮਜ਼ਾਕ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ।
ਫਿਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕਠੇ ਛੱਤ ਤੇ ਬੈਠੇ ਰਹੇ। ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿਚ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸੀ । ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਇਹ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਪਲ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਡਰ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕੋਈ ਭੈਅ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਵਕਤ ਬਿਤਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਸਾਹਮਣੇ ਸੂਰਜ ਢਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਿਨ ਦੀ ਗਰਮੀ ਮਗਰੋਂ ਹੁੰਮਸ ਘਟ ਗਈ ਸੀ। ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਰੁਮਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਰੂਰ ਕਿਧਰੇ ਮੀਂਹ ਪਿਆ ਸੀ। ਜਿਸਦੀ ਠੰਡਕ ਉਹਨਾਂ ਤੱਕ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਰਹੀ ਸੀ।
ਗੱਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਚਲਦੀਆਂ ਹੀ ਗਈਆਂ। ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਸੀ ਦੱਸਣ ਵਾਲਾ, ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਤੇ ਪੁੱਛਣ ਵਾਲਾ ਵੀ ।ਜੀਵਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਟਰੇਨਿੰਗ ਦੇ ਪਲ ਉਹਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੇ। ਉਹਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਭਿੱਜ ਕੇ ਲਿਖੇ ਪਲ, ਡਾਇਰੀ ਸਮੇਤ, ਉਹਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਂਘ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿੰਝ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਅੱਚਵੀ ਲੱਗ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰੈਗਨੈਂਟ ਹੈ। ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਾ ਆਇਆ। ਮਨ ਚ ਕੁਝ ਖੱਟਾਸ ਵੀ ਆਈ। ਪਰ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੁੜ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਦੁਨੀਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਸੀ।
ਇਹ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਭਾਰਾ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ਉਹਨੇ ਇੱਕਲੀ ਨੇ ਕੱਟਿਆ। ਦਿਨ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਰਾਤ ਭਾਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਅਜਿਹੇ ਵੇਲੇ ਸਿਰਫ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਹੀ ਨੀਂਦ ਆਉਂਦੀ। ਇਹੋ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਾਪੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਕਿ ਉਹ ਮੁੜ ਤੋਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਉਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚੇ ਵੀ । ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੀਲੇ ਰੁਲਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਨਵਦੀਪ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਸ਼ਰਤ ਪਤਨੀ ਦਾ ਕੇਸ ਲਗਾ ਕੇ ਤਰਸ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਤੇ ਦਾਅਵਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡ ਰਹੇ। ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਜਿਹੜੀ ਵੀ ਜਾਇਦਾਦ ਸੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕੋ ਦਾਅਵਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਹੀ ਦੇਣਗੇ ਜੇਕਰ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹੇਗੀ ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹੀ ਸੀ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲ ਹੋਰ ਕੋਈ ਸਹਾਰਾ ਜਿਊਣ ਦਾ ਹੈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਇਹੋ ਬੱਚੇ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣਾ ਖੂਨ ਮੰਨ ਕੇ ਜਿਉਂ ਰਹੇ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਸੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤਰੀਕੇ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਘਰ ਜੁਆਈ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਇਥੇ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਢੰਗ ਦਾ ਵਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਭ ਰਿਹਾ। ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚੇ ਤੋਂ ਤਲਾਕਸ਼ੁਦਾ ਜਾਂ ਵਿਧਵਾ ਲਈ ਵਰ ਲਭਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ , ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਕੌਣ ਰਹੇਗਾ, ਘਰ ਜਵਾਈ, ਕੋਈ ਖਾਣ ਵਾਲਾ ਹੋਏਗਾ ਜਾਂ ਫਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਲਾ!
ਇਸ ਸਭ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਵੀ ਹੋਈ ਪਰ ਕੋਈ ਪਾਰ ਉਤਾਰਾ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਕਿੰਨੇ ਸੱਚ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਲੁਕੋਈ ਬੈਠੇ ਸੀ।
ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ। ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੀ ਕੁਝ ਇਵੇਂ ਦਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਖੂਨ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋਏ ਅਜਿਹੀ ਸਾਂਝ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੀ। ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਫ਼ਰਕ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਭਾਵੇਂ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੀ ਸਨ। ਪਰ ਯਕੀਨ ਕੌਣ ਕਰਦਾ ….ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ….
ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚੋ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨੀ ਹੀ ਪੈਣੀ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਦੇ ਘਰ….ਪਰ ਰੂਬੀ ਦੀ ਹਾਮੀ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਡਰ ਸੀ ਗੱਲ ਬਣੇ ਨਾ ਬਣੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਲਈ ਇੱਕ ਦਰਾਰ ਪੈ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਗੱਲ ਲੁਕ ਕੇ ਹੀ ਹੋਵੇ ਚੰਗੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਜੀਵਨ ਨੇ ਹੀ ਘਰ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚੀ। ਪਰ ਅੱਧੀ ਹੀ ਗੱਲ ਦੱਸਣੀ ਚੰਗੀ ਸਮਝੀ।
ਰਾਤ ਦਾ ਡਿਨਰ ਕਰਕੇ ਰੂਬੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਘਰਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਹਨੂੰ ਘਰ ਆਉਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਵੀ ਕਰ ਗਏ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ, ਜੀਵਨ ਨੇ ਸਮਾਂ ਵੇਖਕੇ ਘਰ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚੀ। ਉਹ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿੱਥੋਂ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੇ …
” ਰੂਬੀ ਦੇ ਬੱਚੇ ਕਿੰਨੇ ਪਿਆਰੇ ਹਨ” ਉਸਨੇ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਆਖਿਆ।
“ਹੋਰ ਕੀ ਵਿਚਾਰਿਆ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਕਿੰਨੀ ਬੁਰੀ ਹੈ, ਪਿਉ ਖਣੀਓ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕੱਢਣੀ ਕਿੰਨੀ ਔਖੀ ਹੈ।” ਮਾਂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
“ਰੂਬੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ, ਦੁਬਾਰਾ” ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ ।
” ਬ੍ਥੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇਖੇ ਹਨ, ਪਰ ਕੋਈ ਜੁੜਦਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ, ਸਭ ਲੇਖਾਂ ਦੇ ਖੇਡਾਂ ਹਨ” ਮੰਮੀ ਨੇ ਆਖਿਆ।
“ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਰੂਬੀ ਦਾ ਵਿਆਹ….” ਜੀਵਨ ਬੋਲਿਆ।ਵਿਆਹ ਸ਼ਬਦ ਲਟਕ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਹਦੀ ਮੰਮੀ ਇੰਝ ਘਬਰਾ ਕੇ ਬੋਲੀ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਪਾਪ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਏ।
ਉਹ ਹੱਥ ਜੋੜਦੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ।
“ਨਾ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ, ਇਹ ਖਿਆਲ ਨਾ ਕਦੇ ਮਨ ਚ ਲਿਆਵੀਂ, ਤੁਹਾਡਾ ਘਰ ਵਰਗਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ, ਇਹਨੂੰ ਦਾਗ ਨੀ ਲਾਉਣਾ ,ਤੇਰੇ ਪਿਉ ਲਈ ਉਹ ਆਪਣੀ ਧੀ ਭੈਣ ਤੋਂ ਵਧਕੇ ਸੀ, ਤੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਵਾਂਗੂੰ ਰੱਖਿਆ, ਇਹ ਕਦੇ ਨਾ ਮਨ ਚ ਲਿਆਵੀਂ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਮੌਤ ਵੇਲੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਥੋਡੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਕੇ ਕੰਨ ਪਕਾ ਲਏ, ਹੋਰ ਸੁਣਨ ਨਾਲੋ ਮਰਨਾ ਬਿਹਤਰ ਹੋਏਗਾ। ਮੰਨਿਆ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਉਹਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨੀ ਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਵਾਂਗ ਕਰ , ਭਤੀਜੇ ਵਾਂਗ ਕਰ, ਪਰ ਰੱਬ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਇਸ ਉਮਰੇ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਨਾ ਕਰਵਾ ਦੇਵੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਦਾ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪਿਉ ਦਾ ….।
ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਤਰਲੇ ਕਢਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ । ਪਰ ਜਵਾਨ ਪੁੱਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਦੇ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਗੱਲ ਅੱਗੇ ਵਧੇ, ਨਾ ਹੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵਾਪਰੇ। ਭਲਾਂ ਕੌਣ ਆਪਣੇ ਖਾਨਦਾਨਾਂ ਦੀ ਤੋਏ ਤੋਏ ਕਰਵਾ ਕੇ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਏਗਾ….
ਇਸਤੋਂ ਅੱਗੇ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ। ਬੋਲਦਾ ਵੀ ਕੀ । ਦੋਵਾਂ ਕੋਲ ਹੁਣ ਇੱਕੋ ਆਪਸ਼ਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵਿਦਰੋਹ ਕਰਨ ਘਰਦਿਆਂ ਵਿਰੁੱਧ। ਜਿਸਦੀ ਹਿੰਮਤ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਸੱਪ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਕੋਹੜ ਕਿਰਲੀ ਵਰਗੀ ਸੀ, ਖਾਣ ਤਾਂ ਅੰਨ੍ਹੇ ਤੇ ਛੱਡਣ ਤਾਂ ਕੋਹੜੀ…ਸਮਾਜ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਵੀ ਅਨੋਖਾ ਹੈ। ਅੰਦਰ ਖਾਤੇ ਲੁਕੋ ਕੇ ਜਿਹੜੀ ਮਰਜ਼ੀ ਕੜੀ ਘੁਲੀ ਜਾਏ ਸਿਰਫ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਮਰਿਆਦਾ ਸਿਰਫ ਸ਼ਰੇਆਮ ਕਰਨ ਚ ਭੰਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਲੁਕਛਿਪ ਕੇ ਭਾਵੇਂ ਨਿੱਤ ਮਰਿਆਦਾ ਛਿੱਕੇ ਟੰਗ ਕੇ ਰੱਖੋ। ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਲੋਕ ਇੱਥੇ ਇਵੇਂ ਦੋਹਰੀ ਤੀਹਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭੋਗ ਰਹੇ ਹਨ। ਰਾਤ ਸਮੇਂ ਹੋਰ ਹਨ ਦਿਨ ਸਮੇਂ ਹੋਰ, ਘਰ ਕੁਝ ਹੋਰ ਬਾਹਰ ਕੁਝ ਹੋਰ, ਬੈੱਡਰੂਮ ਚ ਹੋਰ ਤੇ ਬਾਹਰ ਕੁਝ ਹੋਰ, ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤਾ, ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤਾ। ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਹੀ ਦੋਹਰਾ ਤੀਹਰਾ ਹੈ।
ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹੜੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਦਸਦਾ ਕਿ ਇੰਝ ਵਾਪਰ ਗਿਆ ਹੈ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਉਡੀਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਖੁਦ ਦੱਸ ਸਕੇ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਉਸੇ ਫੋਨ ਕੀਤਾ….ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਸਭ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਦੋਵੇਂ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਗਏ। ਇੱਕ ਦੁਰਸਤੇ ਤੇ ਸੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਉਹਨਾਂ ਅੱਗੇ ਸੀ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਦੋਵੇਂ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਆਣੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲੋ ਖਾਨਦਾਨਾਂ ਦੀ ਇੱਜਤ ਜਰੂਰੀ ਇਹ ਖਿਆਲ ਭਾਰੂ ਸੀ, ਇਸਨੂੰ ਉਹ ਸਮਝਦੇ ਸੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸੀ… ਜਵਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਜ਼ੋਰ ਅੰਦਰ ਇਨਸਾਨ ਸਮਾਜਿਕ ਮਰਿਆਦਾ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਸ਼ਰੇਆਮ ਵਿਰੋਧ ਕਰਕੇ ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਲਭਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਸ ਉਮਰ ਤੇ ਸਮਝ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਅੱਗੇ ਨਿੱਕਲ ਚੁੱਕੇ ਸੀ… ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਅੰਦਰੋ ਉਹ ਸੁਰ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਸੀ…
ਰੂਬੀ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਠਰ੍ਹਮੇਂ ਨਾਲ ਤੇ ਫ਼ੈਸਲੇਕੁੰਨ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਆਖਰੀ ਗੱਲ ਆਖੀ,” ਤੂੰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਏ ਮੇਲ ਸਹਾਰੇ ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੱਢ ਲਵਾਗੀ , ਪਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਵਾਂਗੀ , ਪਰ ਤੂੰ ਜਰੂਰ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਖਵਾਇਸ਼ ਪੂਰੀ ਕਰ। ਮੈਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਵੀ ਸਭ ਅੱਧਾ ਅਧੂਰਾ ਹੰਢਾਇਆ ਹੈ, ਅੱਗੇ ਵੀ ਸਹੀ… ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਇਹ ਹੌਸਲਾ ਰਹੇਗਾ ਕਿ ਉਮਰ ਭਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਰਹਾਂ……

ਆਖ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਗੇ ਬੋਲਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਘਰ ਕੁਝ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਕੀ ਗੱਲਾਂ ਸਭ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਜਰੂਰੀ ਹਨ ਪਹਿਲਾਂ ਜੀਵਨ ਦਾ ਵਿਆਹ ਜਰੂਰੀ ਹੈ। ਆਮ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਇਹੋ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮੁੰਡਾ ਬਾਹਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਮਾੜਾ ਹੈ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਕਿਸੇ ਵਿਆਹੀ ਵਰੀ ਨਾਲ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦੇਵੋ ਤਾਂ ਆਪੇ ਘਰ ਦੇ ਹਰੇ ਪੱਠੇ ਵੇਖ ਕੇ ਬਾਹਰ ਦੀ ਤੂੜੀ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਮਾਰਨੋ ਹੱਟ ਜਾਏਗਾ। ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰ ਦੇਣ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਰਾਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਇਹੋ ਰਾਹ ਹੁਣ ਉਹ ਜੀਵਨ ਤੇ ਅਜਮਾਉਣ ਲੱਗੇ ਸੀ…

ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਆਏ ਪਰਿਵਾਰ ਵੱਲੋ ਪਸੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਵਿੱਚ ਨਾ ਪਸੰਦ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦਿਖਾਈ ਗਈ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਉਹ ਵੀ ਪਸੰਦ ਆ ਗਈ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਕੁੜੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਭਰ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਤੱਕਿਆ। ਉਹ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹਰ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਹੋ ਜਾਏ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਉਹਦਾ ਮਨ ਹਲੇ ਵੀ ਦੁਚਿੱਤੀ ਸੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਕੁੜੀ ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਵਿਖਾਣ ਦਾ ਨਿਸ਼ਚਾ ਹੋਇਆ। ਉਹਨੇ ਓਸੇ ਰਾਤ ਮੁੜ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਰੂਬੀ ਦਾ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕੋ ਮੈਸੇਜ ਮਿਲਿਆ ,” ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਵਧਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰਾਹ ਚ ਆਪਣੇ ਦੁਖਾਂ ਦੇ ਭਰ ਨਾਲ ਰੋੜਾ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ , ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਸਿਰਫ ਤੇਰੇ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਗੱਲ ਕਰਾਗੇਂ।”
ਜੀਵਨ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਫਿਰ ਉਸਦੀ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਹੋਈ। ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹੁਣ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਤੋਂ ਤੇ ਘਰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਮਨਾਉਣਾ ਉਹਨੇ ਸਿੱਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਸੇ ਵਹਿਣ ਵਿੱਚ ਵਹਿੰਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ।
*****
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਉਹਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨਵਕਿਰਨ ਨਾਲ ਹੋਈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਦਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਉਹ ਇੱਕ ਬੀਡੀਐੱਸ ਡਾਕਟਰ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਆਰਮੀ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹਦਾ ਕੈਰੀਅਰ ਦੀ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਸ ਦਿਨ ਹੀ ਉਹਨੇ ਬੜੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਨਵਕਿਰਨ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ। ਉੱਚੀ ,ਲੰਮੀ, ਤੇ ਭਰੇ ਹੋਰ ਗੋਰੇ ਨਿਛੋਹ ਸਰੀਰ ਦੀ ਮਾਲਿਕ ਨਵਕਿਰਨ ਕਿਸੇ ਪਖੋ ਵੀ ਰੂਬੀ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਗੋਂ ਉਹਦੀ ਸੱਜਰੀ ਤੇ ਅਣਛੋਹੀ ਜਵਾਨੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨ ਦੇ ਸਕਦੀ। ਉਂਝ ਵੀ ਸੋਹਣੀਆਂ ਤੇ ਸੁਨਖੀਆਂ ਕੁੜੀਆ ਅਕਸਰ ਜਾਂ ਤਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਜਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਜਾਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਪਾਸਪੋਰਟ ਵਾਲੇ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਹੀ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਦਿਲ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਮਿਲੇ ਹੋਣ।
ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਬਹੁਤੇ ਵਿਆਹ ਇੰਝ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ,ਕੁੜੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜੌਬ ਤੇ ਪਰਸਨੈਲਿਟੀ ਨੂੰ ਸੂਟ ਕਰਦਾ ਸੀ। ‘ ਦਿਲ ਮਿਲੇ ਨਾ ਮਿਲੇ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਮਿਲਾਤੇ ਜਾਓ ‘ ਦੀ ਅਖਾਣ ਵਾਂਗ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ ਸਿਰੇ ਚੜ੍ਹ ਹੀ ਗਿਆ। ਓਸੇ ਦਿਨ ਹੀ ਸ਼ਗਨ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਦੀਵਾਲੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਨਰਾਤਿਆਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਫਿਕਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ,ਘਰਦੇ ਸੁਰਖੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਜੀਵਨ ਲਈ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉਦਾਸੀ ਨਾਲ ਭਰ ਗਈ।
ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹੇ ਹੀ ਦਿਨ ਛੁੱਟੀ ਖਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਚੇ ਸੀ।
ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਇਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਕਾਸ਼ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਬਿਤਾ ਸਕਦਾ। ਹੁਣ ਉਹਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਰਹੇ ਕਿੱਥੇ ਨਾ ਰਹੇ।
*****
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਰੋਕੇ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ ਕਿ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ ਜਾਂ ਉਦਾਸ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਉਹ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਅੱਗੇ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਉਦਾਸ ਵੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹ ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਇੱਕਠੇ ਨਾ ਹੋ ਸਕੇ।
ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਆਵੇ। ਪਰ ਇਹ ਹੋ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਸੀ,ਜਿਹਨੂੰ ਉਹ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਤੋੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ ਸੀ।
ਸਿਰਫ ਫੋਨ ਤੇ ਵਧਾਈ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਹੋ ਦਿੱਤੀ।
ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਵੀ ਬੰਦਿਸ਼ ਸੀ।
ਫਿਰ ਇੱਕ ਐਸਾ ਪਲ ਆਇਆ ਕਿ ਉਹਦੇ ਉੱਤੋਂ ਬੰਦਿਸ਼ਾਂ ਹੱਟ ਹੀ ਗਈਆਂ। ਉਸਦੀ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਫ਼ਾਇਲ ਅਪਰੂਵ ਹੋਕੇ ਜੁਆਇੰਨਗ਼ ਲੈਟਰ ਨਾਲ ਆ ਗਈ। ਸਮੱਸਿਆ ਇੱਕੋ ਸੀ ਕਿ ਪੋਸਟਿੰਗ ਘਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਦੇ ਸੈਂਟਰ ਤੇ ਸੀ।
ਇਹੋ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੋਇਆ, ਕਿ ਹਾਲੇ ਜੁਆਇੰਨ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕੁਝ ਦਿਨ ਓਥੇ ਰੁਕ ਸਕਦੀ ਹੈ ਫਿਰ ਬਦਲੀ, ਵਿਧਵਾ ਕੇਸ ਵਿੱਚ,ਵਾਪਿਸ ਨੇੜੇ ਕਰਵਾ ਲਈ ਜਾਵੇਗੀ।
ਇਹੋ ਉਸਨੇ ਕੀਤਾ , ਤੁਰੰਤ ਜੁਆਇੰਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਓਥੇ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਇੱਕ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਰਹਿ ਰਹੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਮਕਾਨ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਇਥੇ ਉਹਦਾ ਇਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਹਰ ਹਫ਼ਤੇ ਘਰੇ ਆ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਜ਼ਿਆਦਤਰ ਟੀਚਰ ਇਹੋ ਕਰਦੇ ਸੀ।
ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਤੱਕ ਇਹੋ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਉਹ ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਦਖ਼ਲ ਦੇਵੇ ਜਾਂ ਨਾ ਦੇਵੇ। ਕਦੇ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਕਿ ਹੁਣ ਫ਼ੋਨ ਦੀ ਛੂਟ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੇ। ਮੈਸੇਜ ਚੈਟ ਕਰੇ ਪਰ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਉਹਨੂੰ ਰੋਕ ਦਿੰਦਾ। ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਸਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਉਹਦੇ ਤੇ ਹੱਕ ਬਣਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀ ਜਿਹੜੀ ਰਾਤ ਰਾਤ ਭਰ ਆਪਣੇ ਬੁਆਏਫ੍ਰੇਂਡ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਵੀ ਕਰਦਾ। ਨਾਲ ਦੇ ਟੀਚਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਵੀ ਦਿਲ ਮਚਲਦਾ। ਉਹਦੇ ਬਾਰੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਸਭ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤਰਸ ਭਰੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖਦੇ।
ਮਰਦ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਤਰਸ ਹਰ ਪਲ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਬਣ ਜਾਂਦਾ।
ਪਰ ਉਹ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੋਰ ਆਦਮੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਵੀ ਨਾ ਦਿਸਦਾ। ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹਨੇ ਖੇਹ ਹੀ ਖਾਣੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਹੀ ਖਾਵੇ ..ਇਹਨਾਂ ਸਿਰਫ ਜਿਸਮ ਦੇ ਭੁੱਖੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੀ ਕਰਨਾ..ਜੀਵਨ ਉਹ ਸਖ਼ਸ਼ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਉਹਦੇ ਮਨ ਤੇ ਤਨ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਜਿੰਨਾ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਦੋ ਬਚਿਆ ਨੂੰ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚੋਂ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ।
ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰ ਲਵੇ। ਫਿਰ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਇਹ ਸੋਚ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਰਾਤ ਅਚਾਨਕ ਉਸਨੇ ਕਾਲ ਕੀਤੀ ਤੇ ਅੱਗਿਓਂ ਰਿੰਗ ਵੱਜਦੀ ਸਾਰ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ।
ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਬਾਅਦ ਬੈਕ ਕੌਲ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨੇ ਆਖਰੀ ਰਿੰਗ ਤੇ ਚੱਕੀ। ਉਹ ਕੁਝ ਨਾਲ ਬੋਲੀ. ਜੀਵਨ ਹੈਲੋ ਹੈਲੋ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਦੇ ਸਾਹ ਜਿਵੇਂ ਅਸਮਾਨੀ ਚੜ੍ਹ ਗਏ ਹੋਣ…. ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਹੀ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ …
“ਰੂਬੀ ? “
ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਰੂਬੀ ਦੀ ਭੁੱਬ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਈ।
ਇੰਝ ਹੀ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਡਿਸਕਸ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਤੇ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕਾਫੀ ਦੂਰੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।
ਪਰ ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਖਿੱਚ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹਨੂੰ ਜਰੂਰ ਮਿਲ ਕੇ ਜਾਏ।
ਰੂਬੀ ਵੀ ਇਹੋ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਨਾ ਨੁੱਕਰ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਮੰਨ ਹੀ ਗਈ। ਉਸ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਉਹ ਘਰ ਨਾ ਗਈ। ਉਹਨਾਂ ਇਹੋ ਪਲੈਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਟ੍ਰੇਨ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਓਥੋਂ ਚਲੇ ਜਾਏਗਾ।
ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਘੜੀ ਦੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਸੀ।

ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਦੀ ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਜੀਵਨ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਸੀ। ਨਾਲ ਦੀ ਕੁੜੀ ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਘਰ ਚਲੇ ਗਈ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦਾ ਵੀ ਇਹ ਪਲੈਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਇਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਘਰ ਚਲੇ ਜਾਏਗੀ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਉਡੀਕ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਤੇ ਐਤਵਾਰ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਕੁਝ ਜਰੂਰੀ ਕੰਮ ਦਾ ਕਹਿਕੇ ਉਹ ਓਥੇ ਰੁਕ ਗਈ ਸੀ।
ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲੇ ਸੀ। ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਜਿਹੜੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ਹੋਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਸਨ, ਉਹ ਗਾਇਬ ਸਨ।
ਘਰ ਲੱਭਣ ਲਈ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੋਈ ਔਖ ਨਾ ਹੋਈ। ਉਹਨੇ ਦਰਵਾਜੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਉਹਨੂੰ ਓਥੇ ਲੈਣ ਲਈ ਆਈ। ਉਹ ਇੱਕ ਘਰ ਵਿੱਚ ਉਪਰਲੇ ਪੋਰਸ਼ਨ ਉੱਤੇ ਰਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਹੇਠਾਂ ਰਹਿੰਦੀ ਬੁੱਢੀ ਕਿਰਾਰਾਰਨੀ ਨੇ ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਬੜੇ ਗਹੁ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ। ਫਿਰ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਪੌੜ੍ਹੀਆਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਵੀ ਬੁੱਢੀ ਬੜੇ ਗਹੁ ਨਾਲ ਦੇਖਦੀ ਹੋਈ ਸ਼ਾਇਦ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਲਗਾ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਇਹੋ ਕੀਤੀ।
‘ ਨਹੀਂ ਇਹਨੂੰ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਕੌਣ ਆਵੇ ਕੌਣ ਜਾਵੇ, ਨਾਲ ਦਾ ਬੁਆਏਫਰੈਂਡ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਰਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਕਿਰਾਏ ਤੱਕ ਮਤਲਬ ਹੈ, ਨਿੱਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਸੁਆਦ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁ ਝਾਕਾ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।”
ਰੂਬੀ ਨੇ ਨੇ ਚਾਹ ਵਿੱਚ ਕਾਫੀ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਮਿਠਾਈ ਤੇ ਪਕੌੜੇ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਚ ਸੀ ਤਾਂ ਖ਼ਾਸ ਸੁਆਦ ਹੀ ।
ਚਾਹ ਪੀਣ ਤੇ ਪਕੌੜੇ ਖ਼ਾ ਕੇ ਹੋਰ ਅਨੇਕਾਂ ਗੱਲਾਂ ਸੀ, ਪਰ ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਦੀਵਾਰ ਬਣਕੇ ਪਸਰ ਗਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਰੋਕੇ ਨੇ ਇੱਕ ਦੀਵਾਰ ਤੇ ਇੱਕ ਬੰਧਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸਿਮ ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੂਰੇ ਜਾਬਤੇ ਨਾਲ ਉਸ ਬੰਧਨ ਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਰੱਖ ਲਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਮਿਲਣੀ ਤੋਂ ਵਧਕੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਘਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਇਧਰ ਓਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਸਭ ਕੁਝ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਰੋਕੇ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਪਰ ਗੱਲ ਤਾਂ। ਛਿੜਨੀ ਹੀ ਸੀ ਛਿੜ ਵੀ ਗਈ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ ,” ,ਕੁੜੀ ਸੋਹਣੀ ਏ ? ਪਸੰਦ ਹੈ ? “
ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਗਹੁ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ ਜਿਵੇਂ ਆਖ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਇਸ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਇਹ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਹੈ ਉਹ ?
” ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਇਸ ਨਜ਼ਰ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਤੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਤੋਲ ਸਕਾਂ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਇਹ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਪੈਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਕੀ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨੂੰ ਮਾਪ ਸਕਾਂ, ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹੀ ਤੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਆ ਢੁੱਕਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਸਭ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ”.
ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਨਿਰੁੱਤਰ ਹੋ ਗਈ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਪਰ ਗੱਲਬਾਤ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਹੈ ? ਫੋਨ ਚ ਸਹੀ ਢੰਗ ਬੋਲਦੀ ਚਲਦੀ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ, ਕੁਝ ਮੋਹ ਪਿਆ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਕਿ ਨਹੀਂ ?”
“ਸਿਰਫ ਸਵੇਰ ਤੇ ਰਾਤ ਦੀ ਵਿੱਸ਼ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਦੇ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈ, ਉਹ ਜੇਕਰ ਕਾਲ ਕਰਦੀ ਵੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਉਸ ਨਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। “
ਜੀਵਨ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਇਸ ਉੱਤਰ ਦੀ ਆਸ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਇਹੋ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਭਾਵੇਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਵੀ ਹੋਏ ਨਵੀਂ ਕੁੜੀ ਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਸਮਾਂ ਜਰੂਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਲਈ ਤਾਂ ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਮਰਦ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਝੱਲ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਥੇ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਇੱਕ ਸੋਹਣੀ ਸੁਨੱਖੀ ਨਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਵੀ ਕਤਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਸ਼ਾਇਦ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹਲੇ ਵੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਭੂਤ ਸਿਰ ਚੜ੍ਹਕੇ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਮਿਲੇ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਹੁਣ ਵੀ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ? ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਨਹੀਂ” ਉਹਦਾ ਉੱਤਰ ਸੀ।
“ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ “ਰੂਬੀ ਨੇ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ “ਜੀਵਨ ਦਾ ਉੱਤਰ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਦਾ ਦਿਲ ਇੱਕਦਮ ਖੱਟਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ਚ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪਿਆਰ ਲੁੱਟ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉੱਠੀ ਤੇ ਉਹ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਘੁੱਟਿਆ ਤੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਬੋਲੀ।
“ਜੀਵਨ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾਂ ਏ ਤਾਂ ਪਲੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਚਨ ਦੇ “
ਜੀਵਨ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ ਤੇ ਅੱਖੀਆਂ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰਿਆ।
“ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਹੱਕਦਾਰ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਕਿਰਨ ਹੋਵੇਗੀ, ਤੂੰ ਉਸਦੇ ਹਰ ਉਸ ਚਾਅ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰੇਗਾ, ਜਿਹੜਾ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਦਾ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਤੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਉਮੀਦਾਂ ਦੇ ਬਾਗ਼ ਨੂੰ ਉਜਾੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪਣੀ ਫੁੱਲਵਾੜੀ ਨਹੀਂ ਸਜਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।”
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਉੱਤਰ ਦਵੇ। ਉਸਨੂੰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਇਸ ਰੂਪ ਦੀ ਬਿਲਕੁੱਲ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੈ ਰਹੀ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਖੁਦ ਇੱਕ ਔਰਤ ਸੀ ਉਹ ਦੂਸਰੀ ਔਰਤ ਦੇ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਨੂੰ ਭਲੀ ਭਾਂਤੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਇਹ ਚੀਜ਼ ਖੁਦ ਹੰਢਾਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਉੱਤੇ ਖੁਦ ਕਿੰਨਾ ਤੰਗ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੰਗਣੀ ਮਗਰੋਂ ਕੁੜੀ ਲਈ ਉਹਦਾ ਮੰਗੇਤਰ ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਹਸੀਨ ਖ਼ਵਾਬ ਉਹ ਬੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਪਲੇਨਿੰਗ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ।
“ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਬਗੈਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਉਹਨੂੰ ਹੁਣੇ ਹੀ ਕਾਲ ਕਰ ਤੇ ਮਿਲਣ ਲਈ ਪੁੱਛ ਤੇ ਫਿਰ ਹੀ ਵਾਪਿਸ ਜਾਣ ਲਈ ਟ੍ਰੇਨ ਬੈਠੀ।” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ ਉਹ ਕੀ ਉੱਤਰ ਦੇਵੇ।
“ਮੈਂ ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਕਹਾਂ ? ਸਭ ਥਾਵੀਂ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਮੈਂ ਇਹੋ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈ ਅੱਜ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਤੇ ਹੁਣ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੱਲ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਕਿਵੇਂ ਹਟ ਸਕਦਾਂ ਹਾਂ ? “ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਤੂੰ ਉਸਨੂੰ ਕਾਲ ਕਰਕੇ ਆਖ ਕੇ ਸਿਰਫ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਹੀ ਤੂੰ ਇਹ ਸਰਪ੍ਰਾਇਜ਼ ਦਿਨ ਰੱਖਿਆ ਸੀ, ਉਹਨੂੰ ਤੂੰ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਕਹੇਗਾਂ ਉਹ ਆ ਹੀ ਜਾਏਗੀ, ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਵੇਖ….ਨਾ ਕਹੇਗੀ ਤਾਂ ਨਾ ਜਾਵੀਂ , ਅੱਜ ਹੀ ਚਲੇ ਜਾਵੀਂ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਕੱਲ, ਇਹ ਦਿਨ ਕਿਹੜਾ ਮੁੜ ਮੁੜ ਆਉਣੇ ਹਨ, ਉਂਝ ਵੀ ਕਲ੍ਹ ਐਤਵਾਰ ਹੈ ਡਿਊਟੀ ਤਾਂ ਪਰਸੋਂ ਹੀ ਜੁਆਇੰਨ ਕਰਨੀ ਹੈ।”
“ਪਰ ਉਹ ਪੁੱਛੇਗੀ ਕਿ ਘਰ ਤੋਂ ਤਾਂ ਆ ਗਿਆ ਫਿਰ ਕਿੱਥੇ ਰੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ?,”
“ਆਖ ਦੇਵੀਂ ਕਿ ਟ੍ਰੇਨ ਕੈਂਸਲ ਕਰਵਾਉਣੀ ਪਈ ਦੋਸਤ ਕਰਕੇ ਉਸੇ ਕੋਲ ਰੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹਾਂ।”
“ਜੇਕਰ ਇਹ ਘਰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ? “
“ਨਹੀਂ ਦੱਸੇਗੀ, ਸਗੋਂ ਉਹਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗਾ ਕਿ ਤੂੰ ਉਸ ਲਈ ਖਾਸ ਵਕਤ ਕਢਿਆ, ਉਹ ਵੀ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਲੁਕਾ ਕੇ “।
ਰੂਬੀ ਦੀ ਗੱਲ ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਭਾਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਨਵ ਨੂੰ ਫੋਨ ਲਗਾਇਆ। ਦੋ ਰਿੰਗਾਂ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਨਵ ਨੂੰ ਵੀ ਯਕੀਨ ਨਾ ਆਇਆ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਆਪ ਕਾਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫਿਰ ਉੱਪਰੋਂ ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਆਖਿਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣੇ ਹੀ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕੋਈ ਬੋਲ ਨਹਿਸੀ ਫੁੱਟ ਰਿਹਾ।
ਅਸਲ ਚ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਨਵ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦੇਵੇ ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਮਿਲਣੀ ਦੇ ਝੰਜਟ ਤੋਂ ਨਿੱਕਲ ਜਾਏ।
ਨਵ ਨੇ ਘੜੀ ਉੱਤੇ ਟਾਇਮ ਵੇਖਿਆ, ਦੋਵਾਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਚ ਫ਼ਰਕ ਵੀ ਵੇਖਿਆ। ਉਹ ਦੋ ਘੰਟੇ ਵਿੱਚ ਉਸ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੀ ਸੀ ਤੇ ਮਿਲ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕਲੀ ਆਵੇ ਜਾਂ ਭਰਾ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਆਵੇ .ਦੂਸਰਾ ਹੱਲ ਇਹ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਓਥੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮਾਸੀ ਹੁਣ ਕੋਲ ਰੁਕ ਜਾਵੇ।
ਜੀਵਨ ਲਈ ਹੁਣ ਮਨਾ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਭਰਾ ਵਾਲਾ ਆਪਸ਼ਨ ਹੀ ਵਧੀਆ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਹੋ ਉਹਨੇ ਆਖਿਆ। ਨਵ ਨੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਬੱਸ ਵਖਰੇ ਹੀ ਹਾਵ ਭਾਵ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਚ ਕੇ ਕੀ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਹੋ ਕੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਰੂਬੀ ਦਾ ਮੂਡ ਪੂਰਾ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਸਨ।
ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਭਰ ਲਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਪਰਲ ਪਰਲ ਹੰਝੂ ਡਿੱਗਣ ਲੱਗੇ। ਉਹਨੂੰ ਖੁਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਉਂ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਹੁਣ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ। ਜਿਹੜੇ ਅਰਧ ਗਿੱਲੇ ਸੀ, ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸੀ ।ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਹੁਣੇ ਨਹਾਈ ਸੀ।
ਵਾਲਾਂ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਣ ਲਈ ਥਪਥਪਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਵਿਚਲੀ ਦੂਰੀ ਗਰਮਾਇਸ਼ ਨਾਲ ਭਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਚਾਣੀ ਹੋਈ ਖੁਸਬੂ ਮੁੜ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁਲਣ ਲੱਗੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਤੱਕ ਘੁੰਮ ਗਏ। ਉਹਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੇ ਇਸ ਸਪਰਸ਼ ਨਾਲ ਰੂਬੀ ਦੇ ਅੰਦਰੋ ਵੀ ਅੱਗ ਜਿਹੀ ਮਗਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਰੋਣਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਦੀ ਜੱਫੀ ਉਹਦੇ ਦੁਆਲੇ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਕੱਸ ਹੋ ਗਈ। ਉਹਨੇ ਮੋਢੇ ਤੋਂ ਸਿਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਆਇਆ ਜਵਾਰ ਉਹ ਸਾਫ਼ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਦਿਸਦੀ ਲਾਲੀ ਵਿੱਚੋ ਵੀ ਉਹ ਪਿਆਸ ਨਜਰ ਆਈ ਜਿਹੜੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ਉਸਨੇ ਛੁਪਾ ਰੱਖੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਸ ਕੇ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਇਹ ਚੁੰਮਣ ਐਨਾ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਸੀ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਵਿਚ ਕਰੰਟ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਜੀਵਨ ਉਸ ਉੱਪਰ ਝੁਕਦਾ ਚਲੇ ਗਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਸੋਫ਼ੇ ਉੱਤੇ ਵਿਛਦੀ ਚਲੀ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਹਥੇਲੀਆਂ ਚ ਭਰਕੇ ਰਗੜਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਅੰਗੂਠੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਗਰਦਨ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਟੋਇਆਂ ਵਿੱਚ ਖੁੱਭਣ ਲੱਗੇ।
ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਜੀਭ ਦੇ ਆਪਸੀ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ….
ਤਦੇ ਹੀ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜ ਗਈ। ਲਗਾਤਾਰ ਵੱਜਦੇ ਫੋਨ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਨੇ ਵੇਖਿਆ। ਉਹਦਾ ਕਾਲ ਅਟੈਂਡ ਕਰਨ ਦਾ ਮੂਡ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਕਰਨੀ ਪੈਣੀ ਸੀ ਕਾਲ ਨਵਕਿਰਨ ਦੀ ਹੀ ਸੀ..
ਕਾਲ ਚੁੱਕਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ ਦਰੁਸਤ ਕੀਤਾ। ਤੇ ਕਾਲ ਅਟੈਂਡ ਕਰਕੇ ਬੋਲਿਆ,” ਹੈਲੋ “।

ਫੋਨ ਤੋਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਨਵਕਿਰਨ ਦੀ ਗੂੰਜਦੀ ਹੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ,” ਮੈਂ ਤੁਰ ਪਈ ਹਾਂ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਮੈਂ ਓਥੇ ਹੀ ਮਾਸੀ ਕੋਲ ਰੁਕ ਜਾਵਾਂਗੀ। ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਫ਼ਿਰ ਵਕਤ ਦਾ ਕੋਈ ਬੰਧਨ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ।”
ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਚ ਘੁਲੀ ਮਿਠਾਸ ਦੱਸ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਨਵ ਕਿੰਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਉਂਝ ਹੀ ਹਾਂ ਕੀਤੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਮਿਲਣੀ ਵਿੱਚ ਡੇਢ ਘੰਟੇ ਦਾ ਫ਼ਾਸਲਾ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇ ਮਾਲ ਤੱਕ ਉਹਨੇ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਤੀਕ ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਖਤਮ ਕੀਤੀ, ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰੂਬੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਰਸੋਈ ਚ ਚਲੇ ਗਈ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਚਾਹ ਤੇ ਸਨੈਕਸ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ।
ਜੀਵਨ ਹੁਣ ਦੁਵਿਧਾ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਕੁਝ ਮਿੰਟ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਔਰਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੋਦੀ ਚ ਝੁਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ।ਰੂਬੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਛਾ ਗਈ ਸੀ।
ਚਾਹ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਮੂੰਹ ਧੋ ਕੇ ਫਰੇਸ਼ ਹੋ ਆਇਆ। ਰੂਬੀ ਚਾਹ ਲੈ ਕੇ ਆਈ। ਉਹਨਾਂ ਚਾਹ ਪੀਤੀ ਤੇ ਅੱਧੇ ਘੰਟੇ ਮਗਰੋਂ ਫ਼ਿਰ ਓਥੋਂ ਉਹ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਬਹੁਤਾ ਬੋਲੇ ਕੈਬ ਬੁੱਕ ਕਰਕੇ ਮਾਲ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸਰਸਰੀ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਾ ਹੋਈ। ਓਥੋਂ ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ ਬੱਸ ਰੂਬੀ ਨੇ ਇਹੋ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਮੰਗਣੀ ਮਗਰੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲ ਰਹੇ ਹਨ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਤੋਹਫ਼ੇ ਵਜੋਂ ਜਰੂਰ ਦਵਾਵੇ।
ਕੈਬ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ ਨਵ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਵੇਰਵਾ ਲੈਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ। ਨਵ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਕਾਰ ਚ ਬਿਠਾਇਆ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਕਾਰ ਪਾਰਕਿੰਗ ਚ ਲਗਾ ਕੇ ਮਾਲ ਚ ਚਲੇ ਗਏ।
ਕਿਸੇ ਇੱਕਲੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਇੰਝ ਪਬਲਿਕ ਪ੍ਲੇਸ ਉੱਤੇ ਇੱਕਲੇ ਘੁੰਮਣ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਮੌਕਾ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਮੰਗੇਤਰ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਜੀਵਨ ਵਾਧੂ ਸੰਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਇਹੋ ਨੋਟ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਲੋਕ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨੋਟ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਨ ਚ ਰੂਬੀ ਦੀ ਸਿਖਾਈ ਹੋਈ ਗੱਲ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦਾ ਕਹਿਣ ਦਾ ਕੋਈ ਵਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ। ਆਖਿਰ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਿੱਦਾਂ ਕਰੇ ?
ਉਹਨੂੰ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤਾ ਦੇਖ ਕੇ ਫਿਰ ਨਵ ਨੇ ਹੀ ਆਖਿਆ, ” ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਕਾਫ਼ੀ ਵਕਤ ਹੈ, ਆਪਾਂ ਮੂਵੀ ਹੀ ਵੇਖ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ।”
ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਜਚ ਗਈ। ਉਹਨਾਂ ਪੀ ਵੀ ਆਰ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਸ਼ੋਅ ਪਤਾ ਕੀਤਾ। ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੱਕ ਮੂਵੀ ਦਾ ਸ਼ੋਅ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੂਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸਟਾਰਟ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸੀ,ਉਹਨੇ ਦੋ ਟਿਕਟਾਂ ਲਈਆਂ।
ਟਿਕਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਦੋਵੇਂ ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਗਏ। ਆਪਣੀ ਸਮਝ ਮੁਤਾਬਿਕ ਉਹ ਖਾਣ ਲਈ ਪੌਪਕੌਨ ਤੇ ਕੋਲਡ ਡਰਿੰਕ ਵੀ ਖਰੀਦ ਲੈ ਆਇਆ। ਦੋਵੇਂ ਜਦੋਂ ਅੰਦਰ ਦਾਖਿਲ ਹੋਏ ਤਾਂ ਮੂਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਹਲੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਸਕ੍ਰੀਨ ਹਾਲ ਅੱਧਾ ਕੁ ਹੀ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੂਵੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਚਲਦੀ ਨੂੰ ਕਈ ਹਫਤੇ ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਸ਼ੋ ਵਿੱਚ ਭੀੜ ਘੱਟ ਵੀ ਸੀ।
ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਖ਼ੋਜੀ ਤਾਂ ਕਰੀਬ ਉੱਪਰ ਦੀਆਂ ਦੇ ਕਰੀਬ ਕੋਨੇ ਤੇ ਦੋ ਸੀਟਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਗਈਆਂ । ਕਾਰਨਰ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਹੀ ਨਵ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ।
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਹਾਸੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਣ ਉਹਨੇ ਆਸ ਪਾਸ ਤੱਕਿਆ, ਸਕ੍ਰੀਨ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਸਮਝਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ ,” ਹੱਸ ਕਿਉਂ ਰਹੇ ਹੋ ?”
ਨਵ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ,” ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸਿਨਮੇ ਚ ਕਾਰਨਰ ਸੀਟ ਤੇ ਜੋੜੇ ਬੈਠਣਾ ਕਿਉਂ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ” ?
ਜੀਵਨ ਇੱਕ ਦਮ ਝੇਂਪ ਗਿਆ।ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸਮਝ ਚ ਆ ਗਈ। ਟਿਕਟਾਂ ਵਾਲੇ ਨੇ ਵੀ ਆਮ ਪ੍ਰੇਮੀ ਜੋੜਾ ਸਮਝ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਰਨਰ ਸੀਟ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਨਵ ਇਹ ਨਾ ਸਮਝੇ ਕਿ ਉਹ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਇਹ ਸੀਟਾਂ ਬੁੱਕ ਕਰਵਾ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਹੈ।
” ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਇਹ ਸੀਟਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਹਾ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਕਹੋ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਇਧਰ ਵੀ ਬੈਠ ਸਕਦੇਂ ਹਾਂ, ਵੈਸੇ ਵੀ ਅੱਧਾ ਹਾਲ ਖਾਲੀ ਪਿਆ। ਉਹਨੇ ਬੇਹੱਦ ਧੀਮੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ, ਕੋਈ ਫਿਰ ਆ ਕੇ ਉਠਾ ਦੇਵੇਗਾ, ਜਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਕਾਰਨਰ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਜੋੜਿਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਹੀ ਹਨ” ਨਵ ਨੇ ਬੇਹੱਦ ਧੀਮੇ ਸੁਰ ਵਿਚ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਭਾਵਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਹਿੰਟ ਉਹਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਕੇ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਦੋਵਾਂ ਕੋਲ ਪੌਪਕੌਨ ਤੇ ਪੈਪਸੀ ਸੀ।
ਅੱਧੇ ਪੌਣੇ ਘੰਟੇ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਿਲਮ ਬੋਰਿੰਗ ਲੱਗਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਪੌਪਕੌਨ ਤੇ ਪੈਪਸੀ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਐਨਾ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਹਰਕਤ ਜੋੜਿਆਂ ਵਾਲੀ ਹੋਈ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਕਿ ਨਵ ਨੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਨਰਮ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕੁੜੀਆਂ ਲਈ ਸੇਫ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਢੰਗ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਉਦੋਂ ਹੀ ਕਿਤੇ ਨਵ ਨੇ ਇੱਕ ਹੁਝਕੀ ਮਾਰੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਅੱਗੇ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਸਕ੍ਰੀਨ ਤੋਂ ਧਿਆਨ ਹਟਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਕੁਝ ਸਕਿੰਟ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਦੇਖਣਯੋਗ ਹੋਈਆਂ। ਉਹਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹਦੇ ਅਗਲੀ ਕਤਾਰ ਚ ਬੈਠਾ ਇੱਕ ਜੋੜਾ ਕਿੱਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਨੇਰੇ ਦੀ ਚਾਦਰ ਤੇ ਬੇਪਹਿਚਾਣ ਚਿਹਰਿਆਂ ਕਰਕੇ ਉਹ ਪੂਰੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਦਾ ਭਰਪੂਰ ਆਨੰਦ ਉਠਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਲੰਬੇ ਚੁੰਮਣ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗਰਮਜੋਸ਼ੀ ਵੇਖ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਘੰਟੇ ਪਹਿਲਾਂ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਹੋਏ ਤਿੱਖੇ ਮਿਲਾਪ ਦੀ ਯਾਦ ਤਰੰਗ ਬਣ ਕੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਦੌੜ ਗਈ। ਉਹਨੇ ਅੱਖਾਂ ਘੁਮਾ ਲਈਆਂ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਨੇ ਨਵ ਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਫਿਰ ਨਵ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਤੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮੂਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਨਵ ਸ਼ਾਇਦ ਵਿੱਚ ਵਿੱਚ ਹਲੇ ਵੀ ਓਧਰ ਹੀ ਤੱਕ ਰਹੀ ਸੀ।
ਮੂਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਫਿਲਮ ਤੋਂ ਬੋਰਿੰਗ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਸਾਹਮਣੇ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੰਟਰਵਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੱਕ ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਦੋਵੇਂ ਅਪਣੀਆਂ ਮਨਆਈਆਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਜਿਹੜੀਆਂ ਹਨੇਰੇ ਪਰਦੇ ਤੇ ਕੁਰਸੀਆਂ ਦੇ ਓਹਲੇ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤਾ ਕੁਝ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦਿਸਦਾ ਸੀ,ਅਣਕੱਜਿਆ ਸੀ।
ਇੰਟਰਵਲ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਮੁਕਾ ਕੇ ਓਥੋਂ ਖਿਸਕ ਗਏ। ਇੰਤਰਵਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਓਥੇ ਗਿਣਤੀ ਹੋਰ ਵੀ ਘੱਟ ਗਈ। ਨਵ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਮੂਵੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ।
ਇਸ ਲਈ ਇਥੋਂ ਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹ ਵੀ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਗਏ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਫੂਡ ਕੋਰਟ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਕੁਝ ਖਾਧਾ,ਦੋਵਾਂ ਕੋਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਮਸਲਾ ਤੇ ਬਣ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਗੱਲਾਂ ਫਿਲਮ ਦੀਆਂ ਚੱਲਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਬਾਕੀ ਚੀਜ਼ਾਂ ਪਸੰਦ ਤੇ ਨਾ ਪਸੰਦ ਹੋਣ ਦੀਆਂ। ਨਵ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਇੱਕੋ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਬੋਲਦਾ ਹੈ।
“ਫੌਜੀਆਂ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਸੁਣਦੇ ਸੀ, ਕਿ ਉਹ ਗੱਲ ਦੀ ਲੜੀ ਨਹੀਂ ਟੁੱਟਣ ਦਿੰਦੇ” ਉਹਨੇ ਚੋਭ ਮਾਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
” ਫ਼ੌਜੀ ਅਫ਼ਸਰ ਘੱਟ ਬੋਲਦੇ ਹੁੰਦੇ, ਉਹਨੇ ਦੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਲਫਜ਼ ਹੀ ਵੱਡੇ ਅਰਥਾਂ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ”। ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸੇ ਰੌਂ ਵਿੱਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਉਸਦੀ ਹਾਜ਼ਿਰ ਜਵਾਬੀ ਦੀ ਕਾਇਲ ਹੋਣ ਦਾ ਨਵ ਦਾ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਮੌਕਾ ਸੀ।
ਤੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਹੇਠ ਦੱਬ ਕੇ ਘੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਲੱਗੀ ਨੇਲ ਪਾਲਿਸ਼ ਦਾ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਫਿਰ ਉਹਦੀਆ ਉਂਗਲਾਂ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪਾਈ ਰੋਕੇ ਦੀ ਮੁੰਦਰੀ ਚਮਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦਾ ਗੁੱਟ ਖਾਲੀ ਸੀ।
“ਘੜੀ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦੇ?” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਜਿਸ ਕਲਰ ਦੀ ਨੇਲ ਪਾਲਸ਼ ਹੈ, ਇਸ ਨਾਲ ਮੈਚ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਲੱਗੇ ਕਲਿੱਪ ਕੰਨਾਂ ਚ ਪਏ ਝੁਮਕੇ ਤੇ ਕੰਗਣ ਤੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਤੱਕ ਸਭ ਕਲਰ ਮੈਚ ਕਰਦੇ ਸੀ।
ਆਮ ਜਿਹੀ ਜਾਪਦੀ ਕੁੜੀ ਉਹਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਬੁਝਾਰਤ ਜਾਪਣ ਲੱਗੀ, ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖੇ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਨਾਲ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੰਦਰੋ ਕਿਹੜੇ ਭੇਤ ਖੁਲ੍ਹਣੇ ਬਾਕੀ ਹਨ।
“ਚਲੋ ਆਪਾਂ ਮੈਚਿੰਗ ਘੜੀ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਾਂ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
” ਨਹੀਂ ਰਹਿਣ ਦੇਵੋ, ਫਿਰ ਕਦੇ” ਨਵ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ।
“ਮੈਂ ਵੀ ਨਵੀਂ ਘੜੀ ਲੈਣੀ ਹੈ, ਚਲੋ…” ਉਹ ਕਿਸੇ ਅਧਿਕਾਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਫੜਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਉਠਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਜਿਹੜੀ ਸੰਗ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਉਹ ਹੁਣ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਨਿੱਕਲ ਗਈ ਸੀ।
ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਘੜੀਆਂ ਪਸੰਦ ਕੀਤੀਆਂ ,ਜੀਵਨ ਲਈ ਵੀ ਨਵ ਨੇ ਪਸੰਦ ਕੀਤੀ, ਨਵ ਦੀ ਤਾਂ ਚੁਆਇਸ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਫ਼ਿਕਸ ਸੀ।
ਨਵ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਸੇ ਖੁਦ ਦੇਵੇ ਪਰ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੀ ਇੱਕ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਮਨਾ ਲਿਆ ਕਿ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਹ ਅਦਾ ਕਰੇ।
ਘੜੀ ਨੂੰ ਗੁੱਟ ਨਾਲ ਬਨ੍ਹ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਰੰਗ ਮੈਚ ਕਰਕੇ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਨਵ ਦੀਆਂ ਬੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਤੇ ਹਾਸਾ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਹੱਸਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ।
“ਫਿਰ ਕਦੇ ਦੱਸੂਗੀ,ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਅਪਣਾ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਭੇਤ ਹੈ ਹਲੇ” ਫਿਰ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ। ਜੀਵਨ ਵੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ, ਉਹਨੂੰ ਇੰਝ ਭੇਤ ਰੱਖ ਲੈਣ ਦੀ ਰਮਜ਼ ਸਮਝ ਆ ਗਈ। ਜੋੜ ਕੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਭੇਤ ਰੱਖਣੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿ ਜਾਨਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਬਣੀ ਰਹੇ…
ਦੋਵੇਂ ਓਥੋਂ ਪਾਰਕਿੰਗ ਚ ਆ ਗਏ। ਕਾਰ ਦੀ ਚਾਬੀ ਲਗਾ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਅੰਦਰ ਬਹਿ ਗਏ। ਕਾਰ ਸਟਾਰਟ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਨਵ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਆਇਆ।
“ਇੱਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ ਤਾਂ ਬੁਰਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨੋਗੇ?” ਨਵ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
” ਜਰੂਰ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
” ਓਥੇ ਐਨੇ ਵਧੀਆ ਮੌਕੇ ਵਿੱਚ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕਿਸ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ? “
ਜੀਵਨ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਬੋਲਿਆ,” ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਭੇਤ ਹੈ, ਮੈਂ ਵੀ ਮੌਕਾ ਆਉਣ ਤੇ ਦੱਸਾਗਾ “
ਉਸਦਾ ਜਵਾਬ ਸੁਣਕੇ ਨਵ ਨੇ ਬੜੀ ਅਜੀਬ ਸ਼ਕਲ ਬਣਾਈ। ਜਿਵੇਂ ਆਖ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਨਹਿਲੇ ਤੇ ਦਹਿਲੇ ਮਾਰਨੇ ਇਹਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੱਥੋਂ ਸਿੱਖੇ ਹਨ ।
ਫਿਰ ਉਹ ਕੁਝ ਹੌਂਸਲਾ ਕਰਕੇ ਬੋਲੀ,”ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਮੁਲਾਕਾਤ ਇੱਕ ਮਿੱਠੀ ਯਾਦਗਾਰ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੋਵੇ…” ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਉਪਰ ਹੋਕੇ ਨਵ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲੋ ਇੱਕ ਗਰਮ ਚੁੰਮਣ ਉਸਦੇ ਨਰਮ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਤੇ ਲੱਗੀ ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਲਿਪਸਟਿਕ ਦਾ ਟੇਸਟ ਉਸਦੇ ਜੀਭ ਤੇ ਲੱਗ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਕਿੱਸ ਕਰਕੇ ਅੱਲਗ ਹੋਏ ਤਾਂ ਨਵ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੋਏ। ਘੁੱਟ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹਨੇ ਕਾਰ ਚਲਾਈ। ਪੂਰੇ ਰਾਹ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ।
ਨਵ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਉਹਦੀ ਦੱਸੀ ਹੋਈ ਥਾਂ ਤੇ ਡ੍ਰੌਪ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਓਥੋਂ ਪੈਦਲ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦਾ ਘਰ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਪਿਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਉਹਨੂੰ ਆਖ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੋਸਤ ਦੇ ਘਰ ਛੱਡ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਉਹਨੇ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਉਹਨੂੰ ਮਨਾ ਹੀ ਲਿਆ। ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਤੀਕ ਉਹ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖੋ ਓਹਲੇ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਓਥੋਂ ਨਹੀਂ ਤੁਰਿਆ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵਲ ਪਾ ਕੇ ਹੀ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ।
ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਨਵੇਂ ਜੁੜੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ੱਕ ਦੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਹੋਣ ਤੇ ਉਮਰ ਭਰ ਲਈ ਗੁੰਝਲਾਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਮੁਲਾਕਾਤ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸੀ, ਇੱਕ ਵਖਰਾ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਭਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛੇ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਉੱਤਰ ਦੇਵੇਗਾ ? ਕੀ ਕਹੇਗਾ ਵਧੀਆ ਸੀ ਜਾਂ ਘਟੀਆ ? ਜੇਕਰ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਤਾਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹੀ ਨਾ ਮੰਨ ਜਾਵੇ…
ਉਹਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਹੁਣ ਇਕ ਨਵੀਂ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ , ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਉਲਟ ਉਹਨੇ ਪੇਸ਼ ਆਉਣਾ ਸੀ…. ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਭੋਰਾ ਵੀ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਏ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਪਲ ਹੀ ਸਹੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਨਵ ਨਾਲ ਬਿਤਾਉਣੇ ਚੰਗੇ ਲੱਗੇ …
ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਬਾਲਕੋਨੀ ਚ ਖੜ੍ਹੀ ਉਸੇ ਦਾ ਰਾਹ ਤੱਕ ਰਹੀ ਸੀ ….ਰੂਬੀ ਦੇ ਪੂਰੇ ਦਿਨ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੇਕਰਾਰੀ ਸੀ, ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਦਿਮਾਗ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਉਲਟਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਜੀਵਨ ਦਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਤੋਂ ਖੋਹਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਇਸ ਲਈ ਜੀਵਨ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਵਿਚ ਐਨੇ ਘੰਟੇ ਸਿਰਫ਼ ਉਹ ਮਚਦੀ ਰਹੀ। ਗਿੱਲੀ ਲੱਕੜ ਵਾਂਗ ਧੁਖਣਾ ਉਹ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਛੱਡ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਉਹਨੂੰ ਧੁਰ ਤੱਕ ਮਚਾ ਦਿੰਦਾ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜ਼ਾਹਿਰ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਭੋਰਾ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗੇ ਕਿ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਨਵਕਿਰਨ ਨਾਲ ਬਿਤਾਇਆ ਵਕਤ ਚੰਗਾ- ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ ਸੀ।
ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤਿਆ, ਇਹ ਦਿਨ ਦੇ ਢਲਣ ਦਾ ਵਕਤ ਸੀ, ਸੂਰਜ ਆਪਣੀ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਲਈ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸੂਰਜ ਨਹੀਂ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਸਗੋਂ ਉਹਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਸੂਰਜ ਹੀ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਨਵਕਿਰਨ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਉਹਦਾ ਹੋ ਹੀ ਜਾਏਗਾ। ਮਰਦ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੋਏ, ਪਰ ਨਵੀਂ ਦੇਹ ਦਾ ਸੁਆਦ ਉਹਨੂੰ ਉਲਝਾ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਜੀਵਨ ਵੀ ਉਲਝ ਜਾਏਗਾ। ਰੂਬੀ ਇਹੋ ਸੋਚਦੀ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆ ਗਈ, ਉਹਨੇ ਪੁੱਛਿਆ,” ਕਿੰਝ ਰਹੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ? ਕਿਵੇਂ ਲੱਗੀ ਨਵਕਿਰਨ ?”
ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ , ਜੀਵਨ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
“ਠੀਕ ਸੀ,ਚੰਗਾ ਲੱਗਾ ਮਿਲ ਕੇ।”
“ਮੈਂ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹਾਂ, ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹਾ ਕੇ ਫ਼੍ਰੇਸ਼ ਹੋ ਜਾ” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਜੀਵਨ ਨਹਾ ਕੇ ਆ ਕੇ ਚਾਹ ਪੀਣ ਲੱਗਾ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਚੇਹਰਿਆਂ ਤੇ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਸੀ।
ਚਾਹ ਪੀਕੇ ਜੀਵਨ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹਦਾ ਇਰਾਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਰੁਕ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਕਲ੍ਹ ਓਥੋਂ ਹੀ ਚਲਾ ਜਾਏਗਾ।
ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨਵਕਿਰਨ ਦੀ ਕਾਲ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣ ਦੀ ਕਾਲ ਆ ਗਈ, ਜਿਸਦਾ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਠੰਡੇ ਸੁਭਾਅ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
ਉਸਨੂੰ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖ ਰੂਬੀ ਨੇ ਹੀ ਕਿਹਾ, ” ਇਥੇ ਹੀ ਰੁਕ ਜਾ, ਮੇਰੀ ਫਲੈਤਮੇਟ ਨੇ ਅੱਜ ਆਉਣਾ ਨਹੀਂ, ਤੇ ਅੰਟੀ ਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪਵੇਗਾ, ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਡਰ ਨਾ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਵਿਗਾੜਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ…
ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਦੀ ਦੁਚਿੱਤੀ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ ਆਪ ਹੀ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਪੂਰੇ ਦਿਨ ਦਾ ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਦੋਂ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦੇ ਦੇਖਦੇ ਸੌ ਗਿਆ।
****
ਸੋਫ਼ੇ ਤੋਂ ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛੱਟੇ ਮਾਰ ਕੇ ਉਠਾਇਆ ਉਦੋਂ ਰਾਤ ਦੇ ਅੱਠ ਵੱਜ ਰਹੇ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਦੇ ਲਈ ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਕੇ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਕਿਰਨ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਫੋਨ ਆ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤੇ ਸੌਂ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲ ਚ ਰੂਬੀ ਸਾਹਮਣੇ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਰਨ ਕੋਲੋ ਫੋਨ ਕਟਣਾ ਉਹਨੂੰ ਔਖਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਐਨੇ ਸਾਲਾਂ ਚ ਉਹ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿੱਖ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਬਹਾਨੇ ਬਣਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖ ਸਕਿਆ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਬੈਠੇ ਤੇ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਛਿੜ ਪਈਆਂ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਗਏ। ਮੋਹਾਲੀ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਗਵਾਹ ਸੀ। ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਰੂਬੀ ਸਿਰਫ ਉਹਦੇ ਲਈ ਖਾਸ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਵੀ ਉਹਦੇ ਸੁੱਤੇ ਸੁੱਤੇ ਉਹਨੇ ਹਰ ਉਹ ਆਈਟਮ ਖਾਣ ਲਈ ਬਣਾਈ ਜਿਹੜੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਸੀ।
ਔਰਤ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਮਰਦ ਨੂੰ ਸੱਚੇ ਦਿਲੋਂ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਉਹਦੀ ਹਰ ਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚੋ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਚਾਹੇ ਉਹ ਖਾਣਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਬਿਸਤਰ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਮਰਦ ਦੀ ਪਸੰਦ ਅਨੁਸਾਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਢਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਟੀਵੀ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸੋਫ਼ੇ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਇੱਕ ਬੈਡ ਵੀ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਓਥੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਬਿਸਤਰ ਲਗਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਲੇਟਦੇ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਬੀਤੇ ਦੁਪਹਿਰ ਵਾਲਾ ਸੀਨ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮ ਗਿਆ। ਪਰ ਇਸ ਵਕਤ ਰੂਬੀ ਤੇ ਕਿਰਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਲਈ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਾਰ ਵਾਲੀ ਕਿੱਸ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਸੀ ਤੇ ਸੋਫ਼ੇ ਵਾਲੀ ਰੂਬੀ ਨਾਲ। ਇਹ ਦਿਮਾਗ਼ ਦੀ ਇੱਕ ਖਾਸ ਅਵਸਥਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਵਿਅਕਤੀ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਅਨੁਭਵਾਂ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰ ਕੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਨੂੰ ਧੁੰਦਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਚਨ ਵਿਚਲਾ ਅਪਣਾ ਕੰਮ ਮੁਕਾ ਲਿਆ ਤੇ ਫ਼ਿਰ ਉਹਦੇ ਲਈ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਲੈਕੇ ਆਈ। ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ ਟੀਵੀ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਉਹ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਚੈਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਗੱਲ ਤੋਂ ਬੇਖ਼ਬਰ ਕਿ ਰੂਬੀ ਦੁੱਧ ਉਹਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਰੱਖ ਕੇ ਖੜੀ ਸੀ। ਉਹ ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਮਨਮੋਹਕ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਪਲ ਬੀਤ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹੀ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਮੋਬਾਇਲ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਕਰਕੇ ਧੁੰਦਲੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਪਲ ਲੰਘਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਦੇਖਣਯੋਗ ਹੋ ਸਕੀਆਂ।
ਟੀਵੀ ਦੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਉਹ ਰੂਬੀ ਦੀ ਨਾਈਟੀ ਦੇ ਰੰਗ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਸਕਣੋ ਅਸਮਰਥ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰੋ ਡੁੱਲ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸੇਕ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਨੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਨਜ਼ਰ ਦੌੜਾਈ ਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਹੀ ਗਿਆ। ਬੈਠਦੇ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਦੇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਸਪਸ਼ਟ ਹੋ ਗਈ। ਜਿਹਨਾਂ ਕੁਝ ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਇਸ ਵਕਤ ਸਭ ਲੁਕ ਕੇ ਵੀ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ। ਨਾਈਟੀ ਦੇ ਡੀਪ ਕੱਟ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਪਥਰਾਏ ਹੋਏ ਸੀਨੇ ਦੀਆਂ ਨੀਵਾਣਾਂ ਤੇ ਉਚਾਈਆਂ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹੁਸਨ ਦੇ ਖ਼ਜਾਨੇ ਨਾਲ ਭਰੇ ਪਰਬਤਾਂ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰਦੀ ਹੋਈ ਘਾਟੀ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਬੋਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾ ਸਿਮ ਸਿਮ। ਨਾਈਟੀ ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਜ਼ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਧੱਕ ਕੇ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਐਨੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਚ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਚੰਦਨ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਵਰਗੇ ਪੱਟਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਤੇ ਭਾਰਾਪਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਕੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਅਰਧ ਮਦਹੋਸ਼ੀ ਚ ਹੱਥ ਫੜਿਆ। ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬੈਡ ਤੇ ਬਿਠਾ ਲਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਫਲੀਆਂ ਵਰਗੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਚ ਫ਼ਸ ਕੇ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀਆਂ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਗੁੱਟ ਤੋਂ ਕੂਹਣੀ ਤੇ ਤੇ ਕੂਹਣੀ ਤੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੱਕ ਖਿਸਕ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਕੋਲ ਆਏ। ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਬੁੱਲ੍ਹ ਟਕਰਾਏ ਤੇ ਬੇਹਿਸਾਬ ਪਿਆਸ ਨਾਲ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੇ।ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਰੂਬੀ ਦੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਖੇਡਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ। ਕਈ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਇਹ ਪਲ ਉਹਦੇ ਲਈ ਵਾਪਿਸ ਆਏ ਸੀ। ਇਸ ਛੂਹ ਲਈ ਉਹ ਤਰਸੀ ਪਈ ਸੀ।ਉਸਦਾ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਜਾਣਾ ਬਣਦਾ ਸੀ। ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਇਹੋ ਹਾਲ ਇਸ ਵਕਤ ਜੀਵਨ ਦਾ ਵੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਦਾ ਵੀ ਕਈ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਰੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਤੂਫਾਨ ਅੱਜ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਦੋ ਵਾਰ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਮੁੜ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੂੰ ਉਡੀਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਭਾਰੀ ਜਾਪ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਪੋਰ ਪੋਰ ਨੂੰ ਟੋਹਿਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਤੇਜਨਾ ਛਲਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਦੋਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਕਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਅੱਲਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਬੇਪਰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਟਿੱਕ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੋਈ ਤੇ ਹੁਣ ਪੂਰੇ ਤੌਰ ਤੇ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ। ਹੁਸਨ ਤੇ ਜਵਾਨੀ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਰ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਕੱਚੇ ਤੇ ਅੱਧ ਪੱਕੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਮੰਨਿਆ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਵਕਤ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੱਕੇ ਫ਼ਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਰਸ ਲੈਣ ਦਾ ਸੀ।
ਕਾਹਲ ਦੋਵਾਂ ਵੱਲੋ ਬਰਾਬਰ ਸੀ, ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਬਦਲੀ ਹੋਈ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨਾਲ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਸੀ , ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਲੈਅ ਤੇ ਰਫਤਾਰ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕਠੇ ਕਰਕੇ ਜੀਵਨ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਅੱਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹਨੂੰ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ। ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਢਕਿਆ ਹੋਏ। ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹ ਰੂਬੀ ਉੱਤੇ ਹਾਵੀ ਸੀ ਹਰ ਪਖੋ ਹੀ.. ਇੱਕ ਜੋਸ਼ ਤੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਊਰਜਾ ਉਹਦੇ ਪੂਰੇ ਤਨ ਬਦਨ ਵਿੱਚ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਮਦਹੋਸ਼ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਸਰਗੋਸ਼ੀਆਂ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਸ ਘੋਲ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੋਢਿਆ ਤੇ ਕੱਸੇ ਹੋਏ ਹੱਥ ਤੇ ਲੱਕ ਤੇ ਕੱਸੇ ਹੋਏ ਪੈਰ ਹਰ ਪਲ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜ਼ੋਰ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਹਲ਼ਾਸ਼ੇਰੀ ਦੇ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਨਿਚੋੜ ਦਾ ਗਵਾਹ ਕਮਰੇ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਤੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ..
ਥਕੇਵੇਂ ਨਾਲ ਟੁੱਟ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ।
ਚਲਦਾ ਹੋਇਆ ਟੀਵੀ।
ਠੰਡਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਦੁੱਧ।
ਸਾਇਲੇਂਟ ਫੋਨ ਤੇ ਆ ਰਹੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਮੈਸੇਜ ਤੇ ਕਾਲ …

ਜੀਵਨ ਸਵਖਤੇ ਉੱਠਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਪਿੰਡੇ ਵਿੱਚੋ ਹਾਲੇ ਵੀ ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਦੇ ਮਿੱਠੇ ਮਿੱਠੇ ਅਹਿਸਾਸ ਜਾਗ ਰਹੇ ਸੀ। ਰਾਤ ਭਰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਭਰਵੇਂ ਜੁੱਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰ ਕੇ ਉਹ ਸੁੱਤਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤਾਂ ਕਲਾਵਾ ਖਾਲੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਹਲੇ ਵੀ ਰੋਮ ਰੋਮ ਮੁਹੱਬਤ ਲਈ ਜਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਰੂਬੀ ਇੰਝ ਉਹਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਉੱਠ ਗਈ ਸੀ।
ਪਰ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਕੇ ਉਹਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੋਸ਼ ਆਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਰੂਰ ਕੋਈ ਉਹਦੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਰੂਬੀ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ ਤਾਂ ਫੋਨ ਤੇ ਮਿਸ ਕਾਲਜ਼ ਤੇ ਮੈਸੇਜ ਦੇਖ ਕੇ ਤ੍ਰਭਕ ਪਿਆ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਕਿਰਨ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਬਿਜਲੀ ਬਣਕੇ ਦੌੜੀ , ਉਹਦੀ ਨੀਂਦ ਉੱਡ ਗਈ ਤੇ ਜਿਸਮ ਢੈਲਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਲੜਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਮੈਸੇਜ ਤੇ ਕਾਲਜ਼ ਦੇਖੇ, ਸਭ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਫ਼ੋਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗੁੱਸੇ ਭਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਲੜਨ ਵਾਲੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਚ ਕਿਰਨ ਬੋਲੀ,” ਫ਼ੋਨ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਐਨਾ ਟਾਇਮ, ਮੈਨੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ” ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਸਮਝਾਉਣ ਦੇ ਲਹਿਜ਼ੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਤੋਰਨੀ ਚਾਹੀ, ਪਰ ਉਹਦੇ ਸਭ ਬਹਾਨੇ ਕਿਰਨ ਸਾਹਮਣੇ ਫਿੱਕੇ ਪੈ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਸੀ ਵੀ ਨਹੀਂ, ਉਹਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਰੂਬੀ ਆਈ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਸਭ ਕੁਝ ਉਸੇ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ …
ਕਿਰਨ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ… ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਕਾਲ ਕਰਦਾ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਚਾਹ ਲੈਕੇ ਆ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਥੋੜ੍ਹਾ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਰੂਬੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਆਈ ਤਾਜ਼ਗੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮਹਿਕਾਂ ਛੱਡਦੇ ਜਿਸਮ ਵੱਲ ਭੋਰਾ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਦੀ ਫਲੈਟਮੇਟ ਆ ਗਈ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਉਦੋਂ ਹੀ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੇ ਗਈ ਸੀ…ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹੋ ਸੌਂ ਗਈ ਸੀ,ਕਿਉੰਕਿ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਭੋਰਾ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਹੋਏ।
ਹੁਣ ਵੀ ਉਹ ਚਾਹ ਫ਼ੜਾ ਕੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਤੱਕੇ ਤੇ ਉਹਦੀ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੂਰਜ ਦੀ ਲਾਲੀ ਵਾਂਗ ਖਿੜੇ ਹੋਏ ਹੁਸਨ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰੇ। ਜਿਹੜਾ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਪੈਕੇ ਤੇ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਖਹਿ ਕੇ ਤਾਜ਼ਾਤਰੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਸੇ ਅੱਲ੍ਹੜ ਕੁਆਰੀ ਵਰਗਾ।
ਉਹਨੂੰ ਉਲਝਿਆ ਵੇਖ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿਰਨ ਦੀ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਬੋਲੀਆ, ” ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਇਹ ਸਭ ਨਖਰੇ ਨਹੀਂ ਝੱਲੇ ਜਾਂਦੇ, ਇਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ, ਚੰਗਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲੇ, ਹੁਣ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਟੈਂਸ਼ਨ ਹਰ ਵੇਲੇ ਨਾਲ ਰਹੁ, ਕੌਣ ਰੁੱਸੀਆਂ ਮਨਾਉਂਦਾ ਫਿਰੇ….।
ਰੂਬੀ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਰੁੱਕ ਗਈ ਅਪਣਾ ਆਪ ਭੁੱਲ ਗਿਆ, ਤੇ ਮੁੜ ਯਾਦ ਚ ਆਇਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮੁਲਾਕ਼ਾਤ ਇੱਕ ਪਾੜੇ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੈ, ਇਸਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਜੁਦਾ ਰਾਹ ਕਿਧਰ ਨੂੰ ਭੁਗਤਣਗੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ। ਰੂਬੀ ਬੇਸ਼ਕ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮਰਦ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਲਾਕਾਰ ਭਾਵੇਂ ਸਮਝਣ ਪਰ ਔਰਤ ਦੇ ਕੋਲ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਤੀਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਾਉਂਦੇ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਤੇ ਟਿਕਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਕੁਝ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਮਰਦ ਇੱਕ ਪਤੀਵਰਤਾ ਪਤਨੀ ਇੱਕ ਬਾਹਰੀ ਸਬੰਧ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਵਾਲੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿਉੰਕਿ ਉਹ ਉਹਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਉਹਦੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਸਮਾਜਿਕ ਓਹਲੇ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦੀ ਹੈ,ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਸਨਮਾਨਯੋਗ , ਇੱਜਤਵਾਨ , ਕਬੀਲਦਾਰ ਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਆਦਮੀ ਬਣੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਭਰਮ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਸਮਾਜਿਕ ਇੱਕਠ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਮਰਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਮਾਣ ਨਾਲ ਬੁਲਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਜੀਵਨ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਏਗਾ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਹੋ ਦੁੱਖ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਫਲੈਟਮੇਟ ਜਲਦੀ ਕਿਉਂ ਆ ਗਈ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਸੁਨਹਿਰੀ ਯਾਦ ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਰੁਲ ਗਈ। ਅੱਗੇ ਆਉਂਦਾ ਵਕਤ ਬਹੁਤ ਕੋਰਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਚਾਹ ਰੱਖੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਬੁਲਾ ਲਵੇ ਤੇ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ ਉਸ ਵਕਤ ਰੂਬੀ ਦਾ ਗਲੇਡੂ ਭਰ ਆਇਆ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ। ਮੂੰਹ ਘੁਮਾ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਵਾਲਾਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹੇ ਤੌਲੀਏ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝ ਲਈਆਂ। ਉਸਦੇ ਤੋਰ ਵਿੱਚੋ ਉਹ ਲਚਕ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸੀ।
*********
ਜੀਵਨ ਨੇ ਇਸ ਵਾਰ ਪੂਰਾ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾ ਕੇ ਤੇ ਕਹਾਣੀ ਬਣਾ ਕੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਮਨਾ ਵੀ ਲਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਫ਼ੋਨ ਵੀ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਮੁੜ ਪੈਕਿੰਗ ਕੀਤੀ। ਕਿਰਨ ਦੀ ਗਿਫ਼ਟ ਕੀਤੀ ਘੜੀ ਨੂੰ ਗੁੱਟ ਤੇ ਸਜਾਇਆ। ਉਹਦੀ ਫੋਟੋ ਕਲਿੱਕ ਕੀਤੀ ਤੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਭੇਜੀ।
ਫਿਰ ਨਹਾ ਕੇ ਉਹਨੇ ਬ੍ਰੇਕਫਾਸਟ ਕੀਤਾ। ਰੂਬੀ ਦੀ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਉਹਦੀ ਹੈ ਹੈਲੋ ਹੋਈ। ਪਰ ਉਹਨੇ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕੁੜੀ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਕੀ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਇਹੋ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਕਜ਼ਨ ਆਇਆ ਹੈ। ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਜਨ ਆਇਆ ਜਾਂ ਆਈ ਦਾ ਅਰਥ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਡਬਲ ਮੀਨਿੰਗ ਹੀ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਕੋਡਨੇਮ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਬਾਹਰੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਰੂਬੀ ਦੀ ਫਲੈਟਮੇਟ ਵੀ ਇਹੋ ਲੱਭ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਹਾਲਤ ਚ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉੱਠ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਸੀ ਉਸਤੋਂ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰਾਤ ਭਰ ਸੁੱਤੀ ਹੋਏਗੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਦਾ ਦਿਮਾਗ ਹੁਣ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਕਰਨ ਲਈ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰਦੀ ਹੋਈ ਚਿਹਰਾ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ।
ਇਸ ਲਈ ਜੀਵਨ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕੀਤਾ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਸਲਾਮ ਕਰਨੀ ਪਈ। ਜਾਂਦੇ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲਵਕੜੀ ਦੀ ਤਾਂਘ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਉਹ ਜਲਦੀ ਆਏਗਾ ਤੇ ਆਉਂਦੀ ਛੁੱਟੀ ਤੇ ਘਰ ਜਾਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇਥੇ ਹੀ ਆਏਗਾ….
ਉਸਦਾ ਵਾਇਦਾ ਤਾਂ ਵੱਡਾ ਸੀ, ਪਰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਜਿਵੇਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦਾ ਸੱਚ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਉਹਨੂੰ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਖਰੀ ਮੁਲਾਕਤ ਸੀ ਤੇ ਕਲ੍ਹ ਵਾਲੀ ਸ਼ਗਨਾਂ ਭਰੀ ਰਾਤ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀ।

ਇਸ ਲਈ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਕਮਰੇ ਚ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਉੱਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੰਝੂ ਵਰਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬੀਤਿਆ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੀ ਪੂਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਗੁਜ਼ਰਨ ਲੱਗੀ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹੀ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਮਰਦ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਉਹਦੇ ਲਈ ਬਣਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਗਲਤ ਥਾਵੇਂ ਗਲਤ ਸਮੇਂ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ। ਉਸਦੇ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਬਾਪ ਹੋਕੇ ਵੀ ਉਹ ਸਮਾਜ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਕੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਦੇ। ਸਮਾਜ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਹੁਣ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਅਜਿਹੇ ਫੈਸਲੇ ਲੈ ਕੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗੁਜਾਜ਼ਨ ਵਾਲੇ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ਇਸ ਵੇਲੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਘੱਟੋ ਘਟ ਕੰਡਿਆਂ ਦੀ ਸੇਜ਼ ਵਰਗੇ ਸੀ। ਉੱਪਰੋਂ ਦੋ ਬੱਚੇ ਜਿਹਨਾਂ ਲਈ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਹਰ ਹਾਲ ਚ ਜਿਉਣਾਂ ਹੀ ਪੈਣਾ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰਲਾ ਖਲਾਅ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਅਧੂਰਾਪਣ , ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ….ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਤੰਗ ਕਰੇ…..
ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਬੀਤੀ ਇੱਕ ਰਾਤ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਉਹਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਰਦ ਦਾ ਤੱਸਵਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ… ਇਸਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਹਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਗ਼ੈਰ ਸਮਾਜਿਕ ਸੀ ਤੇ ਸਮਾਜ ਲਈ ਗੰਦਾ ਤੇ ਘਟੀਆ ਸੀ….ਜਿੱਥੇ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਲੋਕ ਇੱਕੋ ਵੇਲੇ ਵੀ ਕਈ ਥਾਵੇਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਰਖਦੇ ਹੋਏ, ਸਮਾਜ ਚ ਕੁਲੀਨ ਬਣਕੇ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ… ਕੀ ਰੂਬੀ ਸਿਰਫ ਕਿਸੇ ਤਨੋ ਮਨੋ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਦੇ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਭੁਗਤ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਕਾਤਿਲ ਦੀ ਦੋਸ਼ੀ ਵੀ…. ? ਇਹ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਵਾਲ ਸੀ..

ਤੇ ਜੀਵਨ………..

ਜੀਵਨ ਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਨਵੀਂ ਬਹਾਰ ਆਈ ਸੀ, ਇਸ ਬਾਹਰ ਦਾ ਨਾਮ ਕਿਰਨ ਸੀ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਸੀ। ਉਹ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ, ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੋਏ, ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਹੋਏ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸਭ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦੇਵੇ। ਉਹਦੀ ਲੰਘੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੋਈ ਰਾਜ਼ਦਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਫਿਰ ਲਗਦਾ ਕੀ ਅਜੇ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਸਮਾਂ ਆਉਣ ਤੇ ਦੱਸ ਦੇਵੇਗਾ।
ਫਿਰ ਕਦੇ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦੇਵੇ ਕਿ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਵੇ। ਪਰ ਰੂਬੀ ਕਿਤੇ ਇਹ ਨਾ ਸਮਝੇ ਕਿ ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਪਿੱਛਾ ਛੁਡਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਇਹਨਾ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਕਦੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਉਲਝ ਜਾਂਦਾ, ਅਜਿਹੇ ਸਮੇਂ ਉਹਦਾ ਨਾ ਤਾਂ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਰੂਬੀ ਨਾਲ। ਉਹ ਇੱਕਲਾ ਰਹਿਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਾ। ਰੂਬੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸਮਝ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਤੰਗ ਨਾ ਕਰਦੀ।
ਪਰ ਕਿਰਨ ਉਹਦੇ ਤੇ ਹੱਕ ਵੀ ਜਤਾਉਂਦੀ ਤੇ ਲੜ੍ਹਦੀ ਵੀ, ਫਿਰ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਲੜ੍ਹੇ ਵੀ , ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਮਨਾਇਆ ਵੀ। ਜਿਹੜਾ ਲੜਨਾ ਮਨਾਉਣਾ, ਰੁੱਸਣਾ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਚ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ ਉਹ ਨਟਖਟ ਸੀ, ਮੂੰਹਫੱਟ ਸੀ ਤੇ ਹਰ ਗੱਲ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਆਖ ਦੇਣ ਵਾਲੀ। ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਰੂਬੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਪੜ੍ਹਨੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ ਉਹ ਕਿਰਨ ਝੱਟ ਆਖ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਚਾਹੇ ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ , ਮਿਲਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਵੀ ਉਹ ਅੱਲ੍ਹੜ ਮੁਟਿਆਰ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਜਵਾਨੀ ਭਰ ਭਰ ਕੇ ਡੁੱਲ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਹੋਣ ਵਾਲ਼ੇ ਮੰਗੇਤਰ ਉਤੇ।
ਮੌਸਮ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤੇ ਦਿਨ ਬੀਤ ਰਹੇ ਸੀ, ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਦਿਨ ਕਰੀਬ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਸੁਪਨੇ, ਉਹਦੀਆਂ ਪਲੈਨਿੰਗ , ਪ੍ਰੀ ਵੈਡਿੰਗ ਦੀ , ਵਿਆਹ ਦੀ, ਸੁਹਾਗ ਵਾਲੀ ਰਾਤ ਦੀ, ਹਨੀਮੂਨ ਦੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ , ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਇੱਕਠੇ ਰਹਿਣ ਦੀ , ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ, ਅਨੇਕਾਂ ਸੁਪਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਤੋੜਦੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਜੋੜਦੇ ਉਹ ਵਕਤ ਬੇਵਕਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਉਹ ਇੱਕਠੇ ਜਾਗਦੇ ਤੇ ਇਕਠੇ ਸੌਂਦੇ। ਕਿਰਨ ਦੀ ਕਾਲਾਂ ਵੀਡਿਓ ਕਾਲਾਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਐਨਾ ਬਿਜੀ ਰਖਦੀਆਂ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਭੁੱਲ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਰੂਬੀ ਕਦੇ ਵੀ ਸਵੇਰ ਤੇ ਸ਼ਾਮੀ, ਉਹਦੀ ਡਿਊਟੀ ਤੇ ਆਉਣ ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਮੈਸੇਜ ਕਰਨਾ ਨਾ ਭੁਲਦੀ, ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਨਾ ਨਾ ਭੁਲਦੀ।ਆਪਣੀ ਤਸਵੀਰ ਤਾਂ ਉਹ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਹੀ ਭੇਜਦੀ। ਵੀਡਿਓ ਕਾਲ ਸਿਰਫ਼ ਨਾਮ ਮੁਤਾਬਿਕ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਪ੍ਰੰਤੂ ਸਮਾਂ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ, ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਦਿਨ ਝੱਟ ਆ ਖੜ੍ਹਦੇ ਹਨ।
ਫਿਰ ਇਹ ਦਿਨ ਵੀ ਆਇਆ ਕਿ ਜੀਵਨ ਮੁੜ ਛੁੱਟੀ ਆਇਆ, ਜਦੋਂ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਦਿਨ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੀ ਵੈਡਿੰਗ ਸ਼ੂਟ ਦਾ ਦਿਨ ਵੀ ਆਇਆ। ਉਹ ਦਿਨ ਸੱਚਮੁਚੀ ਇੱਕ ਕਮਾਲ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ।
ਉਹ ਘਰੋਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪਿਕ ਕਰਕੇ ਲੈਕੇ ਗਿਆ,ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਕਠਾ ਗੁਜ਼ਰਿਆ, ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ,ਮੋਰਨੀ ਹਿਲਜ਼ ਤੇ ਮੋਹਾਲੀ ਦੇ ਫਿਲਮ ਸਟੂਡੀਓ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰੀ ਵੈਡਿੰਗ ਸ਼ੂਟ ਹੋਇਆ। ਜਾਂਦੇ ਵੇਲੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਚਾਅ ਸੀ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਓਨਾ ਹੀ ਉਹ ਥੱਕ ਗਈ ਸੀ, ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਭਰ ਉਹ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਸਿਰ ਧਰ ਕੇ ਸੌਂ ਗਈ।
ਉਹਦਾ ਇੰਝ ਬੇਫਿਕਰੀ ਨਾਲ ਸੌਣਾ, ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਮਾਸੂਮੀਅਤ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਨਿੱਘ ਨੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਹੁੰਦੀ ਹਲਚਲ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਛੇੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਰਨ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸਭ ਤੋਂ ਅੱਖ ਬਚਾ ਕੇ ਤੇ ਗੱਡੀ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਦੇ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਲੈਕੇ ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਦਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮ ਲਿਆ। ਇਹ ਚੁੰਮਣ ਮਾਲ ਦੇ ਉਸ ਚੁੰਮਣ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਕਾਮ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਇਥੇ ਨਿਰੋਲ ਜਜ਼ਬੇ ਭਾਰੂ ਸੀ।
ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪੂਰਾ ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿੱਚ ਗੁਜ਼ਰੇ। ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹੋ ਸੀ ਕਿ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਰੂਬੀ ਨੇ ਵੀ ਆਉਣਾ ਹੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਆਵੇ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜਿੱਦ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਜਰੂਰ ਆਵੇ।
ਉਹਨੂੰ ਆਉਣਾ ਪਿਆ। ਉਹ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਈ। ਉਹਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਰਹੀ ਕਿ ਉਹ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇੱਕੋ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਦੂਰ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਘਰਦੇ ਬਾਕੀ ਜੀਆਂ ਅੱਗੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੋ ਸਕਦਾ ਨੌਰਮਲ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਖੁਦ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਹੁਣ ਉਹ ਸਭ ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਬੀਤ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਹੱਥ ਵਿਚ ਸੀ ਉਹੀ ਮਾਣ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਇਹ ਸਮਝ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਸਦਾ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਉਹ ਕਿਰਨ ਦਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਪੱਕੀ ਮੋਹਰ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਵਿਚ ਲੱਗ ਜਾਏਗੀ।
ਪਰ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਤ੍ਰਾਹ ਉਸ ਦਿਨ ਨਿੱਕਲਿਆ ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਖ਼ਿਰੀ ਦਿਨ ਜੀਵਨ ਦਾ ਕਮਰਾ ਸਜਾਉਣਾ ਪਿਆ। ਦਿਲ ਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਉਹਨੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਇੱਕ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਇਸ ਤਰੀਕੇ ਸਜਾਈ ਜਿਵੇਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਸੀ। ਕਮਰੇ ਚ ਪਰਦਿਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ,ਗੁਬਾਰਿਆਂ ਦਾ ਰੰਗ, ਖੁਸ਼ਬੂ , ਫੁੱਲ ਡਿਜ਼ਾਇਨ, ਲਾਈਟ, ਤੇ ਸੰਗੀਤਮਈ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਜਾਇਆ।
ਕਮਰੇ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹ ਭੁੱਬਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਰੋਈ। ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਬਾਰਾਤ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਉਹ ਮੁੜ ਚਲੇ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਨੌਕਰੀ ਦੇ ਛੇਤੀ ਜਾਣੂ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਸੀ।
ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਹੱਥੀਂ ਉਡਾਰ ਕੀਤੇ ਪੰਛੀ ਨੇ ਉੱਡ ਕੇ ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਮੰਜ਼ਿਲ ਲੱਭ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਜਿਵੇਂ ਬੁੱਢੀ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਮਨਪਸੰਦ ਮਰਦ ਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਗੁਜਰ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਔਰਤ ਸੱਚਮੁੱਚ ਖੁਦ ਨੂੰ ਬੁੱਢੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਜਵਾਬੀ ਨਾਲ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰੀ ਹੋਵੇ।
ਪਰ ਜੀਵਨ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਰਾਤ ਸੀ, ਇੱਕ ਸੁਪਨਿਆ ਦੀ ਰਾਤ ਤੇ ਅਣਛੋਹਿਆ ਜਿਸਮ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਮਹਿਜ਼ ਉਹਦੇ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ।
ਉਹਨੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਿਰਨ ਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਨੂੰ ਜਿਸਮ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਟੋਕ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹਨਾ ਦੀ ਭੇਦਭਰੀ ਉਸ ਰਾਤ ਦਾ ਕੋਈ ਭੇਦ ਪਹਿਲਾਂ ਖੁੱਲ੍ਹੇ…
ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਸੀ, ਇਸਦਾ ਇੱਕ ਆਨੰਦ ਹੀ ਵੱਖਰਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ……

iiਨਵਕਿਰਨ ਲਾਲ ਜੋੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ,ਆਪਣੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਸਹੇਜੀ, ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿੰਨੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਅੱਜ ਇਸ ਪੜਾਅ ਉੱਤੇ ਆਣ ਕੇ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਜਦੋਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਦਾਖਿਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਖੁਸਬੂਆਂ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਆਇਆ।
ਉਹਦੇ ਖੁਦ ਦੇ ਚਾਅ ਪਰਬਤ ਵਾਂਗ ਅਸਮਾਨ ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਜਦੋਂ ਕਿਰਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਘੁੰਡ ਚੁੱਕਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਰੌਣਕ ਹੀ ਵਖਰੀ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਆਈ ਲਟ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਹਟਾ ਕੇ ਠੋਡੀ ਦੇ ਕੋਲੋ ਉਹਨੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਉਤਾਂਹ ਕੀਤਾ। ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਿੱਧਾ ਝਾਕਿਆ। ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਵੀ ਭੋਰਾ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਇੱਕ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਗੜੁੱਚ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਅਹਿਸਾਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹਦੇ ਤਨ ਮਨ ਤੱਕ ਉਹਦੀ ਪੂਰੀ ਉਡੀਕ ਹੈ।
ਜੀਵਨ ਕੁਝ ਵੀ ਬੋਲਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਉਸਨੇ ਨਵਕਿਰਨ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਉਸਦੀ ਮੱਥੇ ਦੀ ਤੇ ਡਿੱਗਦੀ ਲਟ ਨੂੰ ਹਟਾਇਆ, ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਉੱਤੋਂ ਘੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਹੱਥ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਖਿਸਕਾ ਲਿਆ, ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਤਾਂ ਕਾਂਬੇ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਸੁਆਦ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਕਿਰਨ ਦੇ ਨਰਮ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨੂੰ ਕਾਰ ਵਾਲਾ ਚੁੰਮਣ ਬਿਜਲੀ ਵਾਂਗ ਔੜ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਪਕੜ ਕਿਰਨ ਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਸਖ਼ਤ ਹੋ ਗਈ।ਦੂਸਰਾ ਹੱਥ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਗਹਿਣਿਆਂ ਨਾਲ ਲੱਦੀ ਤੇ ਲਹਿੰਗੇ ਵਿੱਚ ਜਕੜੀ ਹੋਈ ਕਿਰਨ ਲਈ ਪਿਆਰ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਸਕਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਤੰਗ ਹੁੰਦੇ ਜਾਪ ਰਹੇ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੀ ਖਣਕ ਉਹਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਸ ਘੋਲਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਲਹਿੰਗੇ ਦੀ ਚੋਲੀ ਦੇ ਬਟਨ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਰਾਹਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆ ਤੋਂ ਲਹਿੰਗੇ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ ਉੱਤਰੀਆਂ ਤੇ ਲਾਲ ਲਹਿੰਗੇ ਦੇ ਅੰਦਰੋ ਉਹਦਾ ਅੱਧ ਕੱਜਿਆ ਹੁਸਨ ਚਮਕਣ ਲੱਗਾ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸੰਗਦੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਵਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਖੁਦ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਬੇਨਤੀ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕੀਤੀ ਉਹ ਸੀ ਬੱਤੀ ਬੁਝਾ ਦੇਣ ਦੀ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਇਹ ਬੇਨਤੀ ਅਸਵੀਕਾਰ ਹੋ ਗਈ।ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਪਾਸੇ ਕੀਤਾ ਉਹਨੂੰ ਬੇਡ ਤੇ ਲਿਟਾ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਲਿਟਾ ਲਿਆ। ਉਹਦੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀਣੀ ਕੋਲੋ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਘੁੱਟ ਲਏ ਤੇ ਉਹਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਪੈਰ ਟਿਕਾ ਕੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸਨੂੰ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਕਿਰਨ ਦਾ ਸੋਹਲ ਸਰੀਰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਤਕੜੇ ਜੁੱਸੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮਾਮੂਲੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਜ਼ੋਰ ਸਿਰਫ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸਾਹ ਚੜ੍ਹਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਾਰਕੇ ਉਸਨੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਮੀਟ ਕੇ ਉਹ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ, ਜਿਸਮ ਦੀ ਤਾਕਤ, ਉਸਦੇ ਭਾਰ ਉਸਦੀ ਰਗੜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਧੌਣ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਗਰਮਾਇਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸਿਰਫ ਆਹ ਨਿੱਕਲੀ, ਜਿਹੜੀ ਆਹ ਮੁੜਕੇ ਬੰਦ ਨਾ ਹੋਈ। ਇੱਕ ਪਲ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਬੰਦ ਨਾ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਪਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ। ਉਹਦੇ ਛਾਤੀ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਿਵੇਂ ਚਿੰਗਾਆੜੀਆਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੀ।
ਉਹਦੇ ਪੂਰੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚੋ ਉਤਾਰਨ ਲਈ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਉਲਟਾ ਲਿਟਾਇਆ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਛਰਹਰੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਕਾਲੇ ਵਾਲ ਤੇ ਇੱਕ ਕਾਲੀ ਡੋਰੀ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਉਸਦੇ ਪਤਲੇ ਲੱਕ ਤੀਕ ਉਸਦੇ ਸਪੰਜ ਵਰਗੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਪੱਥਰ ਵਰਗੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਛੋਹਿਆ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ।
ਜੀਵਨ ਉਸ ਉੱਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾ ਕੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਉਸਦੇ ਚੁੰਮਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਕਿਰਨ ਦੇ ਲੱਕ ਉੱਪਰੋਂ ਉੱਪਰ ਤੇ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਸਰਗੋਸ਼ੀਆ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਖਿੱਚ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਵੀ ਖੋਲ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਸਫੇਦ ਪੱਟੀ ਵਰਗੀ ਪਿੱਠ ਪੂਰਨ ਤੌਰ ਤੇ ਪਰਦੇ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਸੀ। ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਦਾ ਤੇ ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਇੱਕਮੁੱਠ ਰਾਜ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹਰ ਚੁੰਮਣ ਕਿਰਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਿਆਸ ਜਗ੍ਹਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹਰ ਸਾਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਵੇਂ ਜਹਾਨ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਐਸਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਚਿਆ ਜਿੱਥੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਨਾ ਚੁੰਮਿਆ ਹੋਇਆ।ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਲਹਿੰਗੇ ਦੇ ਉੱਪਰੋ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਉੱਤੇ ਵੀ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਰੁਕਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਚ ਹੀ ਉਸਦੇ ਲਹਿੰਗੇ ਨੂੰ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਅੱਲਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ ਵਾਨ ਗਾਗ ਦੀ ਬਣਾਈ ਕਿਸੇ ਮੂਰਤ ਵਾਂਗ ਸਫੇਦ ਸੱਪਣੀ ਦੀ ਪਤਲੀ ਤੇ ਤਿਲਕਵੀ ਕਾਇਆ ਵਰਗੀ ਕਿਰਨ ਲੇਟੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਿਸਦਾ ਅਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿੱਚ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਜਿਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਸੁਆਦ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਸਤ ਹੋਕੇ ਜੁੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ।ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਿਰਨ ਦੇ ਉੱਪਰ ਲੇਟਿਆ ਤਾਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਦੀ ਨਗਨ ਛੋਹ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਸਰੀਰ ਦੀ ਸਖਤੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਕੰਬੀਆਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜੀਆਂ ਤੇ ਬੈਡ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਈਆਂ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਲਾਵਾ ਫੁਟਿਆ ਹੋਏ। ਪਰ ਉਹ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦੱਬਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਕੁਝ ਪਲ ਲਈ ਹੋਸ਼ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਰੁਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਜੀਵਨ ਰੁਕਣ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉਹਨੂੰ ਮੁੜ ਤੋਂ ਸਿੱਧਾ ਕਰਕੇ ਪਿੱਠ ਭਾਰ ਲਿਟਾ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਨਜ਼ਰ ਭਰਕੇ ਉਹਨੂੰ ਤੱਕਿਆ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹੁਸਨ ਦਾ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਨਜ਼ਾਰਾ ਤੱਕਿਆ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਕਿਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਢੱਕ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਨੇ ਮੁੜ ਤੋਂ ਚੁੰਮਿਆ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਉਹਦੇ ਦੁੱਧ ਚਿੱਟੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਦੇ ਚੁੰਮਣ ਨੇ ਉਹਦੇ ਗਰਮ ਸਾਹਾਂ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਘਟਦੀ ਗਰਮਾਹਟ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਮਘਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਲੋਹੇ ਨੂੰ  ਚੁੰਬਕ ਵਾਂਗ ਓਥੇ ਹੀ ਚਿਪਕ ਗਏ। ਉਸਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ ਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਪੱਥਰ ਵਾਂਗ ਸਖ਼ਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚੋ ਸਿਰਫ ਤੇ ਸਿਰਫ ਬਲਦੇ ਕੋਲੇ ਵਾਂਗ ਲਾਟ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਇਹ ਖੇਡ ਜਾਰੀ ਰਹੀ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਹਰ ਬੀਤਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਹੁਣ ਨਿਕਲੀ ਜਾਂ ਉਹ ਹੁਣ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਈ ਕਿ ਹੋਈ। ਪਰ ਉਹ ਹੋਸ਼ ਚ ਰਹੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਹੋਸ਼ੋ ਹਵਾਸ ਵਿੱਚ ਮਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਉਹ ਪਲ ਵੀ ਆਇਆ ਜਿਸਦਾ ਉਸ ਵਾਂਗ ਹਰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਉਡੀਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ , ਆਪਣੀ ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖੇ ਰਹੱਸ ਨੂੰ, ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਨੂੰ ਤੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦਰਦ ਭਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤਾ। ਕੁੱਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਭਰ ਆਏ। ਦਰਦ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਘੁੱਟੀ ਗਈ। ਪਰ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਦਿਸਦੇ ਪਿਆਰ ਉਸਦੇ ਮੁਹੱਬਤ ਭਰੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਬੋਲ ਚੁੰਮਣ ਤੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਉਹ ਹੌੀਵੁੱਡ ਹੌਲੀ ਉਸਨੂੰ ਜਰਦੀ ਗਈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੇ ਮਜ਼ੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਦਰਦ ਨੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਤਾਂ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਉਹ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਾਂ ਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾਉਂਦੀ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨ ਹਟੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾਉਣ ਨਾਲ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਦਰਦ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਚੁੰਮਣ ਨਾਲ ਘੱਟ ਜਾਂਦਾ। ਉਸਦੀ ਉਂਗਲਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦਰਦ ਵਿੱਚੋ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਆਨੰਦ ਮਿਲਣ ਲਗਦਾ। ਇੱਕ ਪਲ ਅਜਿਹਾ ਆਇਆ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੂੰਦੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਨੀਮ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਈ।
*******
ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਢਾਲ ਹੋਕੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਪਰ ਉਹਦੇ ਬੁਲਾਏ ਤੇ ਉਹ ਨਾਲ ਬੋਲੀ। ਉਸਦੇ ਹਿਲਾਏ ਤੇ ਵੀ ਨ ਬੋਲੀ । ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਹਿਲਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ। ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਵੇਖੀ। ਦਿਲ ਤਾਂ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਰਫ਼ਤਾਰ ਬਹੁਤ ਧੀਮੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਮ ਆਨੰਦ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਜੀਵਨ ਇੱਕ ਦਮ ਡਰ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਪਸੀਨਾ ਚੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਇਸ ਵਾਰ ਐਡਰਲਾਈਨ ਰਸ ਨਾਲ , ਡਰ ਦੇ ਸਾਏ ਹੇਠ ਵਧੀ ਸੀ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਮੌਕੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਇਨਸਾਨ ਆਨੰਦ ਤੋਂ ਡਰ ਜਾਂ ਡਰ ਤੋਂ ਆਨੰਦ ਦੇ ਖੂਹ ਵਿਚ ਡਿਗਦਾ ਹੈ। ਇਹੋ ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਅਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਹਾਲਤ ਨਾਲ ਨਿਪਟਣ ਲਈ ਟ੍ਰੇਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਉਹ ਕਿ ਕਰੇ….

ਜੀਵਨ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਮੱਗ ਵਿੱਚੋਂ ਗਿਲਾਸ ਪਾਣੀ ਦਾ ਭਰਿਆ ਤੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਮਾਰੇ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ।
ਫਿਰ ਉਹਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਹਥੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਰਗੜਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਲੀਆਂ ਨੂੰ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਹਥੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਰਗੜ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਦੋਂ ਹੀ ਕਿਰਨ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਚ ਕੁਝ ਹਰਕਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਰਗੜਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਵਿੱਚ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਵੀ ਮਾਰਦਾ ਰਿਹਾ।
ਇੰਝ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਕਈ ਵਾਰ ਟੋਹੀ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਧੜਕਨ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ, ਕਰੀਬ ਦਸਾਂ ਮਿੰਟਾਂ ਮਗਰੋਂ ਕਿਰਨ ਨੇ ਅੱਖ ਪੁੱਟੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚੋ ਜਾਗੀ ਹੋਵੇ। ਹੋਸ਼ ਹਵਾਸ਼ ਗਵਾਚੇ ਹੋਏ , ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ?
ਜੀਵਨ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਭੋਰਾ ਵੀ ਅਹਿਸਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਵਾਪਰਿਆ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਸਹੀ ਸਮਝਿਆ ਤੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ। ਆਪਣੇ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਗਿਲਾਸ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਦਿੱਤਾ।
ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਰਨ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਆਖਿਰ ਹੋਇਆ ਕੀ ਸੀ।
ਪਰ ਇਸਦੇ ਉਲਟ ਜੀਵਨ ਉਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਤੇ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗਾ। ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਨੇ   ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖਾਣਾ ਸਹੀ ਸਮੇਂ ਤੇ ਖਾਧਾ ਸੀ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ? ,ਉਸਦਾ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਦਾ ਕੀ ਰੁਟੀਨ ਹੈ ? ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਇਥੇ ਹੁਣ ਕੀ ਮਤਲਬ ਹੈ ?
ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਦੱਸਦੀ ਰਹੀ… ਉਸਦਾ ਖਾਣ ਪੀਣ ਆਮ ਵਾਂਗ ਨਾਰਮਲ ਹੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਅਬਨਾਰਮਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਫਿਰ ਵੀ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਖ਼ਰੀ ਬਿੰਦੂ ਤੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹੋਸ਼ ਖੋ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਅਜਿਹਾ ਨਾਰਮਲ ਤੌਰ ਤੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਭੁੱਖੇ ਢਿੱਡ ਜਾਂ ਪਿਆਸੇ ਰਹੀ ਕੇ ( ਡੀਹਾਇਡਰੇਟ) ਹੋਕੇ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਵਾਪਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਅਜੇ ਸੈਕਸ ਦੇ ਸੁਆਦ ( sex pleasure)  ਦੀ ਆਦਤ ਨਾ ਪਈ ਹੋਵੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਜਿਹਾ ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ। ਉਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹਾਰਮੋਨ ਦੇ ਹੜ੍ਹ ਕਰਕੇ ( hormonal rush ) ਕਰਕੇ ਵੀ ਇਹ ਸਮੱਸਿਆ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਰਟਨਰ ਨੀਮ ਬੇਹੋਸ਼ੀ, ਸਿਰ ਘੁੰਮਣਾ ਜਾਂ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਸ਼ਾਇਦ  ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਕਿਰਨ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਦਮ ਉਸ ਨਾਲ ਚਿਪਕ ਗਈ।ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੋਢਿਆ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਕੁੱਝ। ਦੇਰ ਹੋਰ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ। ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਯਾਦ ਆਇਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ” ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ, ਇੱਕ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ ?”
“ਇਹ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੱਕਾ ਹੋ ਹੀ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਕੁਆਰੀ ਸੀ, ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲੇ ਮਰਦ ਹੋ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਹੋਰ ਵੀ ਹੈ….” ਕਿਰਨ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ।
” ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਲਵ ਅਫੇਅਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈ ਚਾਹਾਂਗਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਆਪਾਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਨਾ ਹੀ ਕਰੀਏ..।” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ , ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਐਸਾ ਕੋਈ ਪਲ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਜਿਸਨੂੰ ਜਾਣ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗੇਗਾ…?ਕਿਰਨ ਬੋਲੀ।
“ਫਿਰ ਕੀ ਹੈ ?” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਮੇਰੀਆਂ ਕੁਝ ਸਹੇਲੀਆਂ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਲਵ ਅਫੇਅਰ ਸਨ, ਕਈਆਂ ਦੇ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਰਿਲੇਸ਼ਨ ਵੀ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਕੁਝ ਇੱਕ ਲੋੜ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਸੈਕਸ ਗੁਰੂ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਗਿਆਨ ਵੀ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸੀ ਤੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ ਵੀ ਦਿੰਦੀਆਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਵਰਗੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਇਹ ਅਜ਼ੀਬ ਜਿਹੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਲਗਦੀਆਂ ਸੀ, ਜਿਹੜੀਆਂ ਸੁਣਨ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਮ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਅਣਸੁਣਿਆਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਅਸੀਂ ਸੁਣ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸੀ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹ ਸਭ ਸੁਣ ਕੇ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੈਚੇਨੀ ਫੈਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਤੁਸੀ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਪਣਾ ਸਰੀਰ ਭਾਰਾ ਭਾਰਾ ਤੇ ਸਿਲ੍ਹਾ ਸਿਲ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗਾ , ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਤੇ ਤੁਹਾਡੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਾਂ ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਛੋਹਣ ਨਾਲ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਉਦੋਂ ਇਹ ਅਜੀਬ ਲਗਦਾ ਸੀ , ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਹੀ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਉਂਦੀ, ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਾਤ ਨਿੱਕਲ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲੋ ਵੀ ਵੱਧ ਜਿਹੜੀਆਂ ਰਾਤ ਭਰ ਆਪਣੇ ਬੁਆਏਫਰੈਂਡ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਸੀ। ਪਰ ਇਹਦਾ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਲਗਦਾ,ਐਨੀ ਸਮਝ ਜਰੂਰ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਸੈਕਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣਕੇ ਅਜਿਹਾ ਸਭ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਫਿਰ ਇਹ ਗੱਲ ਪੱਲੇ ਨਾ ਪੈਂਦੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਕਦੇ ਕੀਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਉਸ ਅਨੁਭਵ ਬਾਰੇ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ਹੈ ? ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਬਹੁਤ ਬੈਚੇਨ ਰਹੀ , ਕਈ ਦਿਨ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਤੇ ਉਲਝੀ ਉਲਝੀ ਤੇ ਖਿਝੀ ਖਿਝੀ ਰਹੀ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਸਭ ਸੱਚ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦਾ ਵੀ ਬੁਆਏਫ੍ਰੇਂਡ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਹੋਰਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਰੌਲਾ ਪਾਊ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਮੀਸਣੀ ਸੀ, ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਸਦੀ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸਦੀ ਸਮਝ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਸਮਝਾਇਆ ਵੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਇਲਾਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ , ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਜਿਹੜੀ ਸੁਣਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਦਮ ਗੰਦਾ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ….” ਆਖ ਕੇ ਕਿਰਨ ਜੀਵਨ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ, ਜਿਵੇਂ ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
“ਕੀ ਕਿਹਾ” ਜੀਵਨ ਸਮਝ ਤਾਂ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਮਤੇ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਗਲਤ ਨਾ ਹੋਵੇ।
“ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਹੜੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਜਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਰਿਲੇਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਉਹ ਇਹ ਸਭ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ.., ਮੈਨੂੰ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕਦਮ ਬੁਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਫਿਰ ਉਹਨੇ ਆਪ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਬੁਆਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਇੰਝ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹਦਾ ਬੁਆਏਫ੍ਰੇਂਡ ਵੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਹੋਏ ਜਿਹੜਾ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇ….ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਵੀਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਦੱਸਣ ਨਾਲ ਮੈਂ ਠੀਕ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀ ਉਲਟਾ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਅਜੀਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੰਦੀ ਫੀਲਿੰਗ ਭਰ ਗਈ। ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਲਾਸਮੇਟ ਨਾਲ ਹੈਂਡਸ਼ੇਕ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਕਾਪੀ ਫੜਨ ਤੋਂ ਜਾਂ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਉਧਾਰੀ ਮੰਗਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਇਹ ਚੀਜ਼ ਮੇਰੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਦਿਮਾਗ ਚ ਬੈਠ ਗਈ ਤੇ ਬਹੁਤ ਬੁਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਇਹਦਾ ਇੱਕ ਫ਼ਾਇਦਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਪੂਰੇ ਹੀ ਸੈਕਸ ਵੱਲੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਹ ਚੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਗੰਦੀ ਜਿਹੀ ਜਾਪਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਮੈਂ ਇਸਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਐਨੀ ਦੂਰ ਕਿ ਕੋਈ ਇਹਦੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਜਾਂ ਮਜਾਕ ਕਰਦਾ ਮੈਂ ਅਣਸੁਣਿਆ ਕਰਕੇ ਦੂਰ ਜਾ ਬੈਠਦੀ। ਇੰਝ ਵੱਖ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਸਹੀ ਲੰਘ ਗਿਆ। ਕਰੀਬ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੀ … ਇੱਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਸੈਕਸ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਕੇ ਹੀ ਗੰਦਾ ਫੀਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਮੂਵੀ ਵੇਖ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਮੇਰਾ ਭੋਰਾ ਵੀ ਰੁਮਾਂਸ ਕਰਨ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਸੋਚ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਉਣਾ। ਪਰ ਫਿਰ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਹੋਈ ਤੇ ਕਾਫੀ ਕੁਝ ਬਦਲ ਗਿਆ।”
” ਇਹ ਕੀ ਸੀ ? ” ਜੀਵਨ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਮੈ ਸਾਡੇ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਮੋਬਾਇਲ ਉੱਤੇ ਗੇਮ ਖੇਡ ਰਹੀ ਸੀ, ਫਿਰ ਖੇਡਦੀ ਖੇਡਦੀ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀ, ਫਿਰ ਉਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਵੀਡਿਓ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਈ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਹਨੇਰਾ ਹੀ ਆ ਗਿਆ। ਇਹ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਮੈਂ ਕਦੇ ਸੋਚੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਮੋਬਾਇਲ ਵਿੱਚ ਜਿਸਦੀ ਸ਼ਰਾਫਤ ਦੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਮਿਸਾਲ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਉਸ ਵੀਡਿਓ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਦੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦਾ ਕਾਫੀ ਹਿੱਸਾ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ ਸੀ। ਗਨੀਮਤ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਵਕਤ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਇੱਕਲੀ ਪੜ੍ਹਦੀ ਪੜ੍ਹਦੀ , ਮੋਬਾਇਲ ਮੰਗ ਕੇ ਗੇਮ ਖੇਡਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਫਟਾਫਟ ਮੋਬਾਇਲ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਕੇ ਲੇਟ ਗਈ ਤੇ ਮਨ ਨੂੰ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਫਿਰ ਮੈਂ ਮੋਬਾਇਲ ਉੱਠ ਕੇ ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨੂੰ ਦੇ ਆਈ ਤੇ ਮੇਰਾ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਵੀ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਖੜ ਗਈ ਸੀ, ਨਾ ਮੇਰਾ ਪੜ੍ਹਾਈ ਚ ਮਨ ਲੱਗਾ, ਉਸ ਰਾਤ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ, ਨਾ ਹੀ ਮੇਰਾ ਮਨ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਕੀਤਾ। ਉਪਰੋ ਦੁਬਾਰਾ ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨੇ ਉਹ ਫੋਨ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਵਰਾਂਡੇ ਵਿੱਚ ਚਾਰਜ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰਾ ਮਨ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਉਲਝਣਾਂ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ। ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀਆਂ ਦੱਸੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ ਤੇ ਕਦੀ ਵੀਡਿਓ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਤੇ ਕਦੀ ਉਹ ਸਭ ਜਿਹੜਾ ਕੁੜੀਆਂ ਪਾਸੋਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਜਿਸਮ ਮੁੜ ਉਵੇਂ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਭਾਰਾ ਭਾਰਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗਾ।ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਚ ਕੀ ਭੂਤ ਸਵਾਰ ਹੋਇਆ, ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਕਿ ਰਾਤੀ 12 ਵਜੇ ਮਗਰੋਂ ਸਾਡੇ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਸ਼ੈਤਾਨ ਹਾਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,ਬਿਲਕੁੱਲ ਉਵੇਂ ਹੀ ਹੋਇਆ।  ਮੈਂ ਚੁਪਕੇ ਜਿਹੇ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਚੁੱਕ ਲਿਆਈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਮੁੜ ਲੱਭ ਕੇ ਵੀਡਿਓ ਦੇਖਣ ਲੱਗੀ। ਪਰ ਉਹ ਇੱਕ ਵੀਡਿਓ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਸਨ ਕੋਈ ਗਿਣਤੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ,ਫਿਰ ਉਹ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਹੀ ਮੈਂ ਉਵੇਂ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਫੀ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਜਿਉਂ ਜੀਉ ਸਮਾਂ ਲੰਘਦਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਚੀਕ ਉਠਾਗੀ । ਫਿਰ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਮੋਬਾਇਲ ਵੀ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਥੱਕ ਗਿਆ ਪਰ ਮੈਂ ਅਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਿੰਦੂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਸਮਝ ਮੇਰੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਅਚਾਨਕ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਸਾਹ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਮੈਂਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਕਦੋਂ ਮੈਂ ਚੀਕ ਉੱਠੀ। ਤੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਜਾਗੀ ਉਦੋਂ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਪਾਇਆ। ਮੈਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਚ ਆਈ ਵੇਖ ਕੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਦਮ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਆ ਗਈ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵੀ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਾਗ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਅਸਤ ਵਿਅਸਤ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਸੀ, ਉਹ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਂਭੇ ਸੀ ਦੂਸਰਾ ਫ਼ਿਕਰ ਮੋਬਾਇਲ ਦਾ ਸੀ , ,ਜਿਹੜਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਮੇਰੀ ਤਬੀਅਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋਇਆ ਦੀ ਸਭ ਇਹੋ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ਸੀ।  ਕੋਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਬੁਰਾ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਿਆ ਕੋਈ ਪ੍ਰੇਤ ਦਾ ਸਾਇਆ ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੋਈ ਜਿੰਨ ਦਾ …ਮੈਂ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਪਿੰਡ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਜਗ੍ਹਾ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਿੰਨ ਦੇ ਸਾਇਆ ਆਉਣ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਜਿੰਨ ਦਾ ਜਿਕਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈ ਹਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ।
ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਧੂਫ਼ਬੱਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਉਸ ਰਾਤ ਸੁੱਤੀ। ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋ ਮੇਰਾ ਮਨ ਕਾਫੀ ਉਦਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਨਾ ਭੁੱਖ ਲਗਦੀ ਨਾ ਪਿਆਸ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਜੀਅ ਲਗਦਾ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਬੁਰਾ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ। ਮੇਰੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਕਈ ਥਾਵੀਂ ਪਾਪੜ ਵੇਲੇ, ਸੁਖ਼ਨ ਸੁੱਖੀਆਂ ਮੱਥੇ ਸੁੱਖੇ , ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਸੁੱਖਿਆ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ.. ਪਰ ਹਾਲਤ ਨਾ ਸੁਧਰੇ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਟੀਚਰ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਵਧੀਆ ਬਣਦੀ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਹੀ ਇੱਕ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਕੋਲ ਲੈਕੇ ਜਾਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਫਿਰ ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਬੜੇ ਚੰਗੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੁਣਦੀ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ। ਉਸ ਨਾਲ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦੋਸਤ ਵਰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ  ਸ਼ੈਲਫ਼ ਟਰੀਟਮੇਂਟ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਦੱਸਿਆ। ਮੈਡੀਟੇਸ਼ਨ , ਸੈਰ , ਚੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ , ਉਸਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਮੈਂ ਦੁਬਾਰਾ ਵੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਹੋ ਲਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ। ਇਸ ਬਿੰਦੂ ਤੇ ਉਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕਿਸੇ ਪਾਰਟਨਰ ਦੇ ਆਉਣ ਤੱਕ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਇਹੋ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਤੇਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਹੌਰਮੋਨਲ ਰਸ਼ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਆਖਰੀ ਪਲਾਂ ਚ ਸਰੀਰ ਦੀਆਂ ਬਾਕੀ ਕਿਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਰੋਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਇਹ ਸਹੀ ਹੋ ਜਾਏਗਾ। ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨਾ। ਇਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਅਪਣੀ ਸੋਚ ਤੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੰਟਰੋਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਏਗਾ ਮੇਰਾ ਨਾਲ ਸਿਰਫ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋ ਹੋਏਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੁਰੇ ਸੁਪਨਿਆ ਨੂੰ ਮੇਟ ਦੇਵੇਗਾ ਪਰ ਇਸਦਾ ਅੰਤ ਵੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਹੋਇਆ… ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਹੈ….।”  ਆਖ ਕੇ ਕਿਰਨ ਰੋਣ ਲੱਗੀ ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਹੰਝੂ ਗਰਮ ਗਰਮ ਡੁੱਲਣ ਲੱਗੇ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਉਹ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਸਮਝੇ ਹੀ ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁਝ ਉਸਤੇ ਥੋਪਦਾ ਚਲੇ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਸ਼ਾਇਦ ਨਾ ਹੁੰਦਾ।
ਉਹ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਵਰ੍ਹਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ। ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਸਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ ਆਪਾਂ ਉਸਤੋਂ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਵਧਾਗੇ।
ਤੇ ਇਹ ਵੀ ਪੱਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਕੁਝ ਦਿਨ ਚ ਹੀ ਜਿਹੜੀ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਏਗੀ। ਇਹ ਨਾਰਮਲ ਹੈ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ….
ਕਿਰਨ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਦੋਵੇਂ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫ਼ੀ ਪਾ ਕੇ ਲੇਟ ਗਏ…
ਫਿਰ ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਕੁੱਝ ਸੁਝਿਆ ਉਹ ਬੋਲੀ,” ਪਰ ਤੁਸੀ ਕਿਹਾ ਇਹ ਕਿਉਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹੜਾ ਕੁਝ ਸੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਦੱਸਣਾ… ਕੀ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਐਸਾ ਕੋਈ ਰਾਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਲੁਕੋ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ… ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੋਏ ਕੀ ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਅੱਗੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ਯੋਗ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ ? “
ਕਿਰਨ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਚੁਰਾ ਲਈਆਂ, ਉਹ ਇਸ ਵਕਤ ਐਸੀ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਘੁੰਮਣਘੇਰੀ ਚ ਫ਼ਸ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕੀ ਦੱਸੇ ਕੀ ਨਾ ਦੱਸੇ….

” ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਜਾਪਦਾ, ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇ ਚਾਅ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਆਪਸ ਚ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ, ਫ਼ਿਰ ਥੋੜ੍ਹੀ ਖ਼ਰਾਬੀ ਆਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹੀ ਗੱਲ ਤਾਅਨੇ ਤੇ ਮੇਹਣਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਬੀਤੇ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਸਾਡੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਉੱਤੇ ਭੋਰਾ ਵੀ ਪਵੇ।” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਆਖਦੇ ਹੋਏ ਰੂਬੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੀਤੇ ਹੋਏ ਪਲ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ। ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਜੀਵਨ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਕਿਰਨ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਧੁੰਦਲਾਪਨ ਆ ਗਿਆ।
ਕਿਰਨ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ, ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੀਤੀ ਹੋਈ ਤੇ ਆਖੀ ਹੋਈ ਗੱਲ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ।
“ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹਾਲੇ ‘ ਅਪਣਾ ‘ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ , ਜਿਹੜਾ ਮੈਂ ਦੱਸਣਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਜਦੋਂ ਅਪਾਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲੇ ਸੀ ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਰਾਜ਼ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਦੱਸਾਗੀ, ਉਹ ਵੀ ਹਲੇ ਦੱਸਣਾ ਹੈ, ਸੱਚ ਕਹਾਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਕੇ, ਐਨਾ ਸਕੂਨ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਮੈ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇਹ ਸਮੱਸਿਆ ਵੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਮਾਣੀ ਬੇਵਕੂਫੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ, ਤੁਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇੱਕ ਸਮਝਦਾਰ ਇਨਸਾਨ ਵਾਂਗ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਚ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਨੇਹ ਨੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਡਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤੇ ਜਿਹੜੇ ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਵਕਤ ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਸੋਚਕੇ ਵੀ ਡਰਦੀ ਸੀ ਫਿਰ ਉਹ ਵਕਤ ਵੀ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸ ਰਾਤ ਦੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਵੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ, ਇਹ ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਡੇ ਨਿੱਘ ਭਰੇ ਸੁਭਾਅ ਕਰਕੇ ਹੋਇਆ, ਤੁਸੀ ਜਰਾ ਵੀ ਖੜੂਸ ਹੁੰਦੇ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਅੱਜ ਦੀ ਇਹ ਰਾਤ ਕਿੰਨੇ ਡਰ ਤੇ ਫ਼ਿਕਰ ਵਿੱਚ ਕਟਦੀ, ਫਿਰ ਐਨੇ ਬੁਰੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚੋ ਲੰਘ ਕੇ ਵੀ ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਫੁੱਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਦਰਦ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਵੀ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਤੁਸੀ ਚਾਹੋ ਤਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਪਿਆਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ”  ਕਿਰਨ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਨਹੀਂ, ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ , ਹਾਲੇ ਪੂਰਾ ਹਨੀਮੂਨ ਬਾਕੀ ਹੈ, ਕੋਈ ਕਸਰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਾਂਗਾ, ਪਰ ਹਾਲੇ ਤੈਨੂੰ ਆਰਾਮ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। “ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਨਗਨ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ। ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਕੱਸ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਲਿਆ।
ਫ਼ਿਰ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤਦੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਤੇ ਕੰਬਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਲਪੇਟ ਲਿਆ। ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਲਾਈਟ ਔਫ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਂਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਂਝ ਹੀ ਸੌਂ ਗਏ।

************

ਵਿਆਹ ਹੋਏ ਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਸੀ, ਹਨੀਮੂਨ ਤੋਂ ਵੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪਰਤੇ ਹੋਏ ਕਈ ਦਿਨ ਬੀਤ ਗਏ ਸੀ। ਪਰ ਐਨੇ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਫੋਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਸੀ। ਨਾ ਉਹਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਨਾ ਇਹ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਕਿਉਂ ਪਰਤ ਆਈ ਨਾ ਹੀ ਅਪਣਾ ਹਾਲ ਦੱਸਿਆ। ਉਹ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਦਮ ਹੀ ਕਿਧਰੇ ਗੁਆਚ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ। ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਖਿਡੌਣੇ ਨਾਲ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਬੱਚੇ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਪਰ ਰੂਬੀ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਰਤੀ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਜੀਵਨ ਹੋਰ ਨਾਲ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਹਾਲ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਪੁੱਛੇਗਾ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇਹ ਤਾਂ ਆਖੇਗਾ ਕਿ ਜਿੰਨੀ ਬੀਤੀ ਚੰਗੀ ਬੀਤੀ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਵੀਂ। ਫਿਰ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਸੁਆਰਥੀ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਕਿਉਂ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਆਖ਼ਿਰ, ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਉਮਰੋਂ , ਲਿਹਾਜੋ ਤੇ ਅਕਲੋਂ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸੀ, ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਿੱਕਲ ਗਈ, ਲੋਕ ਉਹਨੂੰ ਮਾੜਾ ਆਖਣਗੇ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਜੀਵਨ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਤਾਂ ਵੀ । ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਉਹ ਸੋਚਦੀ , ਚੰਗਾ ਹੀ ਹੈ ਨਾ ਹੀ ਕਦੇ ਫੋਨ ਜਾਂ ਮੇਸਜ, ਹੁਣ ਇਸਤੋਂ ਵੱਧ ਇਸ ਸਭ ਵਿੱਚ ਕੀ ਰੱਖਿਆ ਹੈ, ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਉਹ ਮਾਂ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰੇ।
ਪਰ ਰੂਬੀ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਕੋਸਦੀ, ਕਿੰਨੇ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਵਿਆਹੀ ਗਈ ਸੀ , ਤੇ ਕਿੰਝ ਉਹ ਚਾਅ ਉਗਸਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੁੱਕ ਗਏ ਸੀ। ਕਿਵੇਂ ਉਹਦੀ ਸੁਹਾਗਰਾਤ ਇੱਕ ਸਪਨਾ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਪੂਰੀ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਦਾ ਜੁੜਾਅ ਹੋਇਆ ਉਸ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਜਰੂਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕਿਸੇ ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਨਾਵਲ ਵਰਗਾ ਗੁਜ਼ਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ।
ਹੁਣ ਵੀ ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਕਾਲ ਆਉਂਦੀ ਜਾਂ ਮੈਸੇਜ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਹੀ ਹੋਏਗਾ। ਪਰ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਸਭ ਕੁਝ ਗੁਆਚ ਜਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਨਾਮ ਫਲੈਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਦੇਖਦੀ।
ਆਪਣੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰੱਖਣ ਲਈ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਕਰਦੀ, ਧਾਰਮਿਕ ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਕਰਦੀ, ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਵਚਨ ਸੁਣਦੀ, ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਵਕਤ ਬਿਤਾਉਂਦੀ। ਇਸ ਵਾਰ ਆਉਂਦੀ ਦੀਵਾਲੀ ਤੇ ਉਹਨੇ ਬੱਚਿਆ ਨਾਲ ਖ਼ੂਬ ਖਰੀਦਾਰੀ ਕੀਤੀ।ਫਿਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਛੁੱਟੀਆਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਦੀਵਾਲੀ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੀ ਲੈ ਆਈ ਤਾਂ ਜੋਕਿ ਉਹਨਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਘੁਮਾ ਸਕੇ ਤੇ ਮੂਵੀ ਵਗੈਰਾ ਦਿਖਾਏ। ਤਾਂ ਜੋਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਵਕਤ ਬਿਤਾ ਸਕੇ। ਦਿਲ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਮਨਾਲੀ ਨਿੱਕਲ ਜਾਏ ਪਰ ਹਲੇ ਵੀ ਐਨੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਕਿ ਸਿੰਗਲ ਮਦਰ ਵਾਂਗ ਐਨਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਿਚਰ ਸਕੇ।
******
ਦੀਵਾਲੀ ਤੋਂ ਇਹ ਦੂਸਰਾ ਦਿਨ ਸੀ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਹ ਹਲੇ ਉੱਠੀ ਹੀ ਦੀ ਕਿ ਉਹਦਾ ਫੋਨ ਲਗਾਤਾਰ ਵੱਜਣ ਲੱਗਾ। ਉਹਨੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਾਲ ਸੀ। ਉਹਦਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ, ਸਭ ਸੁੱਖ ਸਾਂਦ ਹੋਏ ਉਹਨੇ ਸੋਚਿਆ। ਰੱਬ ਰੱਬ ਕਰਦੀ ਨੇ ਉਹਨੇ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ।
ਅੱਗਿਓਂ ਜੀਵਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ, ਬੇਹੱਦ ਉਦਾਸ ਸੀ,”ਰੂਬੀ ਕਿੱਥੇ ਹੋ ? ਮੈਂ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ,”।
“ਅਚਾਨਕ, ਸਭ ਸੁੱਖ ਹੈ, ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਸਭ ?” ,ਰੂਬੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਅਸਲ ਚ ਉਹ ਪੁੱਛਣਾ ਤਾਂ ਕਿਰਨ ਦਾ ਹਾਲ ਚਾਲ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
“,ਬੱਸ ਠੀਕ ਹੀ ਹੈ, ਸਭ ਘਰ ਵੀ ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਮੈਂ ਫੱਸ ਗਿਆ ਹਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ… ਬਾਕੀ ਗੱਲਾਂ ਮਿਲ ਕੇ ਕਰਾਗਾਂ, ਪਹਿਲਾਂ ਦੱਸ ਤੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਹੈਂ ?”
ਰੂਬੀ ਕੁਝ ਪੁੱਛਣਾ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਪੁੱਛ ਨਾ ਸਕੀ ।
ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ, ” ਹਾਂ ਓਥੇ ਹੀ ਹਾਂ, ਬੱਚੇ ਵੀ ਹਨ। ਮੈਂ ਨਾਲ ਹੀ ਹੀ ਲੈਕੇ ਆਈ ਸੀ।”
“ਠੀਕ ਹੈ, ਮੈਂ ਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ”। ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਹਿ ਕੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਆਖਿਰ ਅਚਾਨਕ ਅਜਿਹਾ ਕੀ ਹੋਇਆ ਜਿਹੜਾ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਦੌੜ ਕੇ ਇਧਰ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉੱਪਰੋ ਹਲੇ ਹੁਣ ਹੀ ਦੀਵਾਲੀ ਲੰਘੀ ਹੈ, ਆਖਿਰ ਅਜਿਹੀ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਉਹ ਦੱਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾ ਰਿਹਾ।
ਰੂਬੀ ਦਾ ਦਿਲ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਜਿਹੇ ਡਰ ਨਾਲ ਧੜਕਨ ਲੱਗਾ। ਜਿਵੇਂ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਅਣ ਹੋਣੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਠੀਕ ਹੀ ਹੋਏ। ਜੀਵਨ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਮਜ਼ਾਕ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੋਏ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੇ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ‘ ਜੀਵਨ ‘ ਅੰਕਲ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਇਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੀ । ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਵਾਰ ਉਹ ਮਿਲੇ ਸੀ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੱਸ ਖੇਡ ਕੇ ਪਲ ਬਿਤਾਏ ਸੀ।
ਹੁਣ ਉਹ ਛੁੱਟੀ ਚ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਆਏ ਸੀ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਘੁੰਮਣ ਫਿਰਨਗੇ। ਇਸ ਖੁਸ਼ੀ ਚ ਬੱਚੇ ਚਾਂਬਲ ਕੇ ਸੋਫ਼ੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਟੱਪਣ ਲੱਗੇ।
ਰੂਬੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵੇਖ ਕੇ ਕੁਝ ਪਲੈਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਦੇ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਈ। ਉਹ ਕਿਚਨ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਧੁੜਕੁ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਹਰ ਪਲ ਨਾਲ ਉਹ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਸਮਾਂ ਗੁਜਰੇ ਡੋਰ ਬੈਲ ਵੱਜੇ ਤੇ ਜੀਵਨ ਸੁੱਖੀ ਸਾਂਦੀ ਤੇ ਹੱਸਦਾ ਖੇਡਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਵੇ।

ਕਾਲ ਬੈੱਲ ਵੱਜੀ, ਸਾਹਮਣੇ ਜੀਵਨ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਦੇ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਸਾਹ ਆਇਆ, ਇੱਕ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ, ਇੱਕ ਮੁੜਕੇ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖਣ ਦਾ ਜਿਹਨੂੰ ਵੇਖ ਸਕਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਉਹ ਛੱਡ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਲਟਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਬੁਝਿਆ ਬੁਝਿਆ ਜਿਹਾ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣੇ ਕਿਧਰੇ ਲੰਮੀ ਦੌੜ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤਿਆ ਜਿਵੇਂ। ਥਕਾਵਟ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਦਿਸ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਦਾਸੀ ਨੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੇਠ ਘੇਰੇ ਬਣਾ ਲਏ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋ ਹਾਸੀ ਗਾਇਬ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੋਂ ਰਸ ਗਾਇਬ ਸੀ , ਇੰਝ ਸੁੱਕੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮਾਰੂ ਰੇਤ ਦੇ ਥਪੇੜੇ ਸਹਿ ਕੇ ਆਇਆ ਹੋਵੇ।
ਉਹ ਆ ਕੇ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠਿਆ, ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਪਾਣੀ ਤੇ ਫਿਰ ਚਾਹ ਲੈਕੇ ਆਈ। ਬਾਹਰ ਠੰਡ ਸੀ, ਪਰ ਮਿਲਣ ਦੇ ਇਸ ਅਹਿਸਾਸ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਕੋਸਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ , ਪਰ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਉਹਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਹੀ ਨਿੱਘੇ ਹੋਕੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਕੰਬਲ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਜੋਕਿ ਰਤਾ ਠੰਡਾ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਹੋਰ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਕੰਬਲ ਦੀ ਉਸ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ।
ਪਰ ਪੁਲਾਂ ਦੇ ਹੇਠੋ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਪਾਣੀ ਵਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਸੀ। ਪਰ। ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਵਾਪਰਿਆ ਕੀ ਹੈ ਅਜਿਹਾ ਕਿ ਉਸ ਇੰਝ ਅਪਣਾ ਹਾਲ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ।
ਉਹ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ, ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ। “ਆਖਿਰ ਹੋਇਆ ਕੀ ਹੈ, “ਜਿਹੜਾ ਇੰਝ ਕੁਮਲਾ ਗਿਆ ਏਂ ?, ਇਹ ਉਹ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਵਿਆਹ ਵੇਲੇ ਮਹਿਕਦਾ ਛੱਡ ਕੇ ਆਈ ਸੀ ?”
“ਕੀ ਦੱਸਾਂ , ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਬੀਤਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਨਾ ਆਈ ਹੋਵੇ, ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਤੇ ਕਿਰਨ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਓਨਾ ਹੀ ਦੂਰੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਹੈ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਹਾਲਤ ਇਹ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂਨੂੰ ਕੋਫਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਹੈ…” ਜੀਵਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਉਸਨੇ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸੁਣਾ ਕੇ ਆਖਿਆ, “ਹੁਣ, ਕਦੇ ਕਦੇ ਲਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਜਾ ਭੁਗਤ ਰਿਹਾਂ…
“,ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਭ ਸਹੀ ਹੋਏ ਜਰੂਰ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਵਕਤ ਦੇ ਬੀਤਣ ਨਾਲ , ਮਨ ਨਾਲ ਮਨ ਤੇ ਤਨ ਨਾਲ ਤਨ ਅਭਿਅਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਕੁਝ ਜੋੜ ਬਣਨ ਨੂੰ ਵਕਤ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਤੁਹਾਡੀ ਸਮਝ ਬਣੇਗੀ , ਇਹ ਸਭ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ।” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
“ਮੈਂ ਵੀ ਇਹੋ ਸੋਚਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਵਾਪਰਿਆ ਹੁਣ ਤੱਕ ਜਿਹੜਾ ਸਹੀ ਹੋਵੇ, ਜਿਹੜਾ ਇਹ ਦੱਸ ਸਕੇ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਵਕਤ ਕੁਝ ਵਖਰਾ ਹੋਏਗਾ, ਮੇਰੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਖਤਮ ਹੋਣ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹਨ, ਜਲਦ ਹੀ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਜਾ ਰਿਹਾ, ਤੇ ਐਨੀ ਨਮੋਸ਼ੀ ਤੇ ਬੋਝ ਮੇਰੇ ਮਨ ਉੱਤੇ ਹੈ ਕਿ ਦਿਲ ਕਰਦਾ , ਕਿਧਰੇ ਦੌੜ ਜਾਵਾਂ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਰਾਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਦੌੜ ਆਇਆ ਹਾਂ, ਸ਼ਾਇਦ ਸਿਰਫ ਤੂੰ ਹੀ ਹੈਂ ਇਸ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜੀ ਮੇਰੀ ਹਰ ਰਗ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਤੀਕ ਆਤਮਾ ਤੀਕ ਧਰਵਾਸ ਦੇ ਸਕਦੀਂ ਏਂ, ਓਥੋਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।”
ਜੀਵਨ ਦੀ ਗੱਲ ਸੱਚ ਹੀ ਸੀ, ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਪਲ ਜੀਵਨ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵਿੱਚ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਗੁਜ਼ਰਿਆ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਰੂਰ ਹੀ ਹਨੀਮੂਨ ਉੱਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਕਾਫੀ ਨੇੜੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। 
ਪਰ ਉਸਨੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਕਿਰਨ ਉਸਦੀ ਛੋਹ ਤੋਂ ਡਰਨ ਲੱਗੀ ਸੀ, ਉਹ ਜਿੰਨਾ ਨਜਦੀਕ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਓਨਾ ਦੂਰ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ। ਖੁਦ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਵੀ ਇੱਕ ਡਰ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਡਰ ਡਰ ਕੇ ਛੋਂਹਦਾ। ਉਸਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਬਰਫ਼ ਦੀ ਸਿੱਲੀ ਨਾਲ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।  ਉਸਨੂੰ ਮੁੜਕੇ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਅੰਗਾਂ ਚ ਉਹ ਬੈਚੇਨੀ ਜਾਂ ਗਰਮੀ ਨਾ ਮਿਲੀ ਜਿਹੜੀ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਮਿਲੀ ਸੀ।  ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਰਨ ਕੋਸਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਰਹੀ , ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਚੱਲਣ ਦੀ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਦੀਆਂ ਵੀ ਕੱਪੜੇ ਜਾਂ ਖ਼ਾਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਾਇਟ ਸੂਟ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਪਵਾਏ ਉਹਨੇ ਸਭ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਜਾਇਆ , ਮਟਕਾਇਆ, ਤੇ ਉਚਕਾਇਆ ਜਿੱਦਾਂ ਉਹ ਆਖਦਾ ਸੀ। ਸੋਫ਼ੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਵਰ ਤੱਕ ਉਹਨਾਂ ਹਰ ਸੰਭਵ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ।
ਹੁੰਦਾ ਇਵੇਂ ਹੀ ਕਿ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਹੁੰਦੀ, ਪਰ ਅਖੀਰ ਆ ਕੇ ਕਿਰਨ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਪੱਥਰ ਦਾ ਬੁੱਤ ਬਣ ਜਾਂਦੀ, ਉਹ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਵਕਤ ਉੱਤੇ ਜਿੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਖੁਦ ਦੇ ਉੱਤੇ ਕਾਬੂ ਰੱਖ ਪਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਉਦੋਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋਸ਼ ਵੇਖ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਦਮ ਡਰ ਜਾਂਦੀ। ਇਸਦਾ ਹੱਲ ਉਹਨਾਂ ਲਾਈਟ ਆਫ਼ ਕਰਕੇ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ। ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਸਦਾ ਜਿਸਮ ਛੋਹ ਲੈਂਦਾ ਤਿਉਂ ਹੀ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਪੱਥਰ ਬਣ ਜਾਂਦੀ। ਜਰਾ ਜਿੰਨੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਦਰਦ ਨਾਲ ਕਰੀਬ ਰੋਣ ਹੱਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ। ਉਦੋਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਪਿਛਾਂਹ ਹੱਟ ਜਾਂਦਾ। ਉਹਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਕੋਮਲ ਭਾਵੀ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਕਿਰਨ ਦੀ ਚੀਕ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਾ ਹੁੰਦੀ, ਉਪਰੋ ਉਹਦੇ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਨਾ ਹੋ ਜਾਏ।
ਇੰਝ ਹੀ ਉਹ ਹਨੀਮੂਨ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਪਰਤ ਆਏ ਸੀ। ਰੁੱਖਾ ਸੁਭਾਅ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਕਿਰਨ ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕੇਅਰ ਨਾਲ ਨਿੱਘ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰਦੀ, ਉਸ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦੀ ਕਿ ਉਹ ਅੱਜ ਇਸ ਪਾਸੇ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰੇਗੀ ਕਿ ਮੁੜ ਕੇ ਇੰਝ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦਰਦ ਸੋਅ ਹੀ ਕਰੇਗੀ।
ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਇੰਝ ਹੀ ਵਾਪਰਦਾ, ਸਿਵਾਏ ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੇ ਜਿਸ ਰਾਤ ਉਹ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਹੜਾ ਜੀਵਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੋਸਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਠੰਡ ਦੀ ਅਜੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਜਿਸਮਾਂ ਦੇ ਨਿੱਘ ਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੀਕ ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਲਿਆ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹਰੇਕ ਲੰਘਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਦਿਲੋ ਦਿਮਾਗ ਉੱਤੇ ਇਸਦਾ ਨਸ਼ਾ ਹਾਵੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਐਨੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਤੇ ਸੁੰਘ ਕੇ ਹੀ ਉਹਨੇ ਵਕਤ ਕੱਢਿਆ ਸੀ , ਜਿਹੜਾ ਉਹਦੇ ਪਾਸੋਂ ਹੁਣ ਕੱਢਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਇਸ ਵਾਰ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਪਥਰ ਹੋ ਗਈ ਹੋਏ, ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਸਮਾ ਜਾਣ ਦਾ ਹਰ ਰਾਹ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਏ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਤਪਦੀ ਭੱਠੀ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਠੰਡੀ ਰੇਤ ਨਾਲ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। 
ਪਰ ਜੀਵਨ ਉੱਤੇ ਉਸ ਵਕਤ ਜੋਸ਼ ਐਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਮਝ ਹੀ ਨਾ ਸਕਿਆ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਜੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਮੂੰਹ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਹਥੇਲੀ ਨੂੰ ਧਰਿਆ ਗਏ ਉਸਦੀ ਚੀਖ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ। ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਵੱਢੀ ਦੰਦੀ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਤੇ ਜਦੋਂ ਨਾ ਰੁਕੀ ਤਾਂ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ। ਕਿਸੇ ਜਾਨਵਰ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਕਰਕੇ ਉਹ ਇੱਕ ਪਾਸੇ  ਲੇਟ ਗਿਆ।
ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕਿ ਉਹ ਜੰਗ ਜਿੱਤਿਆ ਹੈ ਕਿ ਹਾਰਿਆ। ਪਰ ਜੀਉ ਜਿਉਂ ਉਸਦੀ ਹੋਸ਼ ਕਾਇਮ ਹੋਈ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਕਰਕੇ ਹਟਿਆ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੀ ਹੀ ਪਤਨੀ ਦਾ ਰੇਪ ! ਜਿਹੜੀ ਸਭ ਹੋ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਹਲੇ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਐਨਾ ਦਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁੜ ਕੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਅੱਖ ਵੀ ਮਿਲਾ ਸਕੇ।
ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਨਾ ਬੋਲੇ, ਹਨ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੀ ਸੋ ਰਹੇ ਸੀ।  ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਦੂਰੀ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਐਸੀ ਦੂਰੀ ਜਿਸਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਸਕਣਾ ਸ਼ਾਇਦ ਮੁਮਕਿਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖਿਝ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਉਹਨੇ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖਿਆ ਪਰ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਵੀ ਹਿਆ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ।
ਇਸੇ ਗੱਲ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਭੋਰ ਭੋਰ ਕੇ ਖ਼ਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਅਪਣਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੰਡਿਆਂ ਦੀ ਸੇਜ਼ ਵਰਗਾ ਜਾਪਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਇਸ ਵਕਤ ਇੱਕੋ ਸਖ਼ਸ਼ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਉਹਨੂੰ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਸਾਂਭ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਉਹ ਸਖ਼ਸ਼ ਰੂਬੀ ਹੀ ਸੀ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਕੇ ਦੌੜ ਕੇ ਰੂਬੀ ਪਾਸ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਕੁਝ ਹੌਲਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲਾ ਦਰਦ ਉਹਨੇ ਪੜ੍ਹ ਲਿਆ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਔਰਤ ਹੀ ਦੂਸਰੀ ਔਰਤ ਨਾਲ ਵਾਪਰੇ ਜਬਰ ਜਿਨਾਹ ਜਾਂ ਰੇਪ ਦਾ ਦੁੱਖ ਜਾਣ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਮਰਦ ਕਦੇ ਵੀ ਇਸ ਦੁੱਖ ਦੀ ਉਹ ਪੀੜਾ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਜਿਹੜੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਜਖਮੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਜਿਸਮਾਨੀ ਪੀੜ੍ਹ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।
ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਸਭ ਵਿੱਚ ਉਹ ਵੀ ਭਾਗੀਦਾਰ ਹੋਏ। ਇੱਕ ਅੱਲ੍ਹੜ ਉਮਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਵਕਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜੁਆਨ ਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਸਿੱਟਾ ਨਿੱਕਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਕਿਸੇ ਹੰਢੀ ਹੰਢਾਈ ਔਰਤ ਵਰਗਾ ਵਿਵਹਾਰ ਉਮੀਦ ਕਰ ਬੈਠੇ ਤੇ ਉਂਝ ਨਾ ਹੋਣ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਤੇ ਉਤਰ ਆਏ। ਉਹਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਹੋ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸੈਕਸ ਦੀ ਘਾਟ, ਸੈਕਸ ਦੀ ਘੱਟ ਜਾਣਕਾਰੀ , ਪੋਰਨ ਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਵੱਲੋ ਦਿੱਤੀ ਗਲਤ ਸਿੱਖਿਆ ਹੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀਆਂ  ਜਾਨਵਰਾਂ ਵਰਗਾ ਵਰਤਾਅ ਕਰਨਾ ਅਜਿਹੇ ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿਖਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਇਥੇ ਤਾਂ ਉਲਟ ਹੋਇਆ ਸੀ , ਸਭ ਕੁੱਝ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋ ਗਈ ਐਨੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਿਰਨ ਦੇ ਡਰ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਵੇਂ ਉਸ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਧੱਕਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਇੱਕ ਐਡੀ ਖਾਈ ਪਾਟ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਭਰਨ ਲਈ ਸ਼ਾਇਦ ਵਰ੍ਹੇ ਲੱਗ ਜਾਣ ਪਰ ਟੀਸ ਜਰੂਰ ਰਹੇਗੀ।
ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਸੁਣਕੇ ਰੂਬੀ ਕੁਝ ਆਖ ਨਾ ਸਕੀ। ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਖਟਾਸ ਨੂੰ ਲੁਕੋਂਦੀ ਹੋਈ ਉਸਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਖੁਦ ਕਿਚਨ ਵਿੱਚ ਖਾਣੇ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।

ਰੂਬੀ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਚਾਅ, ਸਸਪੈਂਸ਼ ਸਭ ਜਿਵੇਂ ਉੱਤਰ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਹਨੇ ਬੜੇ ਬੇਮਨ ਨਾਲ ਹੀ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਓਨਾ ਸਮਾਂ ਜੀਵਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਦਾ ਰਿਹਾ।
ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਹੱਸਦੇ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਪਲ ਦੀ ਪਲ ਬਹੁਤੀਆਂ ਤਕਲੀਫ਼ਾਂ ਭੁੱਲ ਗਈਆਂ ਸੀ।
ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰੋਟੀ ਖਾਧੀ ਤੇ ਮੁੜ ਟੀਵੀ ਵੇਖਣ ਲੱਗ ਗਏ। ਰੂਬੀ ਕਿਚਨ ਚ ਸਫਾਈਆਂ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਜੀਵਨ ਦਾ ਅੱਗੇ ਦਾ ਪਲੈਨ ਕੀ ਹੈ ? ਉਹਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਐਸੀ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਇਥੇ ਰੁਕੇ ਜਾਂ ਜਾਏ। ਇਸ ਵਕਤ ਉਸਦਾ ਮਨ ਪਛਤਾਵੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜਿੱਦ ਕਰਨ ਤੇ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਘੁਮਾਉਣ ਲਈ ਲੈਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਰੂਬੀ ਓਨਾ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਕਾਰ ਮੁਕਾ ਕੇ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਲੇਟ ਗਈ।
ਕਰੀਬ ਦੋ ਘੰਟੇ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆ ਤਾਂ ਉਹ ਹਲੇ ਸੌਂ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਵਾਪਸੀ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਏ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਣ। ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਦੀ ਖਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਅਨੋਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਕੀਤਿਆਂ ਮੋਹ ਬੱਝ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇਸ ਮੋਹ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁਣ ਹੋਰ ਵੀ ਪੀਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਨੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾਈ ਤਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦਾ ਭਾਵ ਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਤਮ ਗਿਲਾਨੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਰਾਹਤ ਮਿਲੀ ਹੋਏ।
ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ,” ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੇ ਤੇ ਕਿਰਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬੱਚੇ ਆਉਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁਝ ਵਧੇਰੇ ਸੁਧਰ ਜਾਏ, ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਸਮਝਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਜਾਈਏ…” ਰੂਬੀ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕਿਹਾ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਾਧੂ ਸਮਝਣ ਲੱਗੀ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕਿਧਰੇ ਉਹ ਤਾਂ ਦੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਦਿਨ ਢਲਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਸਵੇਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਢਿੱਲੇ ਪੈਣ ਲੱਗੇ ਸੀ, ਸਰਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦੇ ਦਿਨ ਉਹ ਵੀ ਕੱਤਕ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ , ਸ਼ਾਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਖਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਘੁਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਇਹਨੀ ਦਿਨੀ ਹੀ ਢਲਦਾ ਸੂਰਜ ਨਾਲ ਮਿਲਦੀ ਠੰਡਕ ਮਿੱਠੇ ਜਿਹੇ ਅਹਿਸਾਸ ਘੋਲਣ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਬੀਤਿਆ ਹੋਇਆ ਵਕਤ ਸਤਾਉਣ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਉਹਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੈਚੇਨੀ ਛਿੜਨ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਉਸਨੇ ਹੁਣ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਇਹ ਨਾ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਰਹੇਗਾ ਕਿ ਜਾਏਗਾ, ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਉਹਦੇ ਲਈ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦਾ ਮਨ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਸਭ ਕੁਝ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਬਣਾਉਣ ਨੂੰ ਕਰਨ ਲੱਗਾ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਸਭ ਵਿਗੜਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਖੌਰੇ ਉਹਦੇ ਸਮਝਾਉਣ ਨਾਲ, ਉਹਦੇ ਨੇੜੇ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸੁਧਰ ਵੀ ਜਾਏ….ਉਹ ਜਰੂਰ ਹੀ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਵੀ ਇਸ ਬਾਰੇ ਓਥੇ ਜਾ ਕੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੇਗੀ।
ਜੀਵਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਹਮਣੇ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਿਕਟ ਖੇਡਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਰਸੋਈ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਹਦੀਆਂ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਟਕਰਾਈਆਂ। ਤੱਕਣੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਬੱਸ ਇੱਕ ਖਿੱਚ ਜਿਹੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਲੀ ਚੁੱਪ ਇੱਕ ਤਰੰਗ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਤਰੰਗ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚ ਲਹਿਰ ਬਣਕੇ ਦੌੜਨ ਲੱਗੀ ਸੀ।
ਖੇਡਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ, ਤੇ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਟੀਵੀ ਦੇਖਣ ਲੱਗੇ। ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਜੀਵਨ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਆਇਆ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਸਿਰਫ ਉਸਦੀ ਕਦਮ ਤਾਲ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆ। ਫਿਰ ਤਿਰਛੀ ਅੱਖ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਫਿਲਟਰ ਵਿਚੋ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਲਾਸ ਭਰਦੇ ਹੋਏ ਤੇ ਸ਼ੈਲਫ਼ ਨਾਲ ਪਿੱਠ ਟਿਕਾ ਕੇ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਤੱਕਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਉਹ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਾਉਣ ਤੋਂ ਬਚ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਇੱਕ ਟੱਕ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਪੋਲੇ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਵਧਿਆ ,ਕੜਾਹੀ ਚ ਘੁੰਮਦੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਹੌਲੀ ਹੋ ਗਏ। ਜੀਵਨ ਉਸਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਕਰੀਬ ਆ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ। ਉਸਦੇ ਪਸੀਨੇ ਦੀ ਮਹਿਕ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਖਾਣੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨੂੰ ਬਾਈਪਾਸ ਕਰਕੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਮਹਿਕ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰ ਤਰਥਲੀ ਮਚਾਉਣ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣੇ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਅਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਵੇਗਾ ਤੇ …..
ਅੱਗੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਕੇ ਉਹਦਾ ਜਿਸਮ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਕੰਬ ਉੱਠਿਆ।
ਜੀਵਨ ਬਿਲਕੁਲ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਆਇਆ, ਕੜਾਹੀ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ,”ਕੀ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ ?,”। ਜੀਵਨ ਦੇ ਕੋਸੇ ਸਾਹ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਨਾਲ ਟਕਰਾਏ ਤੇ ਸ਼ਬਦ ਮਿਸਰੀ ਬਣਕੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁਲ ਗਏ।
ਰੂਬੀ ਕਿਸੇ ਵੱਖਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਬੜੀ ਮਸ਼ੱਕਤ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ ਦਰੁਸਤ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਹ ਬੋਲੀ, ” ਤੇਰੀ ਫੇਵਰੇਟ” ਉਸਨੇ ਕੜਾਹੀ ਵਿਚਲੀ ਕੜਛੀ ਨੂੰ ਵਿਖਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
“ਮੇਰੀ ਫੇਵਰੇਟ, ਸਿਰਫ਼ ਤੂੰ ਹੈਂ” ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕੰਨ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਹੌਲੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
ਇੱਕ ਦਮ ਰੂਬੀ ਦਾ ਹੱਥ ਰੁਕ ਗਿਆ, ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਿਆ। ਇੱਕ ਹੂਕ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋ ਨਿੱਕਲੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕੋ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ।
“ਕਾਸ਼ ! ਸਾਡਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ।” ਉਹਦੀ ਅੱਖ ਤੋਂ ਇੱਕ ਅੱਥਰੂ ਚੋਇਆ ਤੇ ਗੱਲ੍ਹ ਉੱਤੇ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਜੱਫੀ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਖੁਦ ਪਹਿਲ ਕਰੇ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਵੇ।
ਉਹ ਘੁੰਮੀ, ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਪਲਟ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਦੀ ਉਸਨੂੰ ਕੇਵਲ ਪਿੱਠ ਹੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ।
ਰਾਤ ਦਾ ਖਾਣਾ ਸਭ ਨੇ ਬਹੁਤ ਚਾਅ ਨਾਲ ਖਾਧਾ, ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਐਨਾ ਖੁਸ਼ ਉਹਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ। ਖਾਣੇ ਦੇ ਮਗਰੋ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਕੱਠਿਆਂ ਫਿਲਮ ਵੇਖਣ ਦਾ ਪਲੈਨ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ।
ਉਹ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਹਰ ਇੱਕ ਪਲ ਨੂੰ ਜਿਊਣਾ ਲੋਚਦੇ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਸੋਈ ਦਾ ਕੰਮ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਤੇ ਨਹਾ ਕੇ ਆਈ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਸੌਂ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਦਿਨ ਭਰ ਦੀ ਖੇਡ ਮਗਰੋਂ ਤੇ ਘੁੰਮਣ ਮਗਰੋਂ ਥੱਕ ਗਏ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਫਿਲਮ ਅਧੂਰੀ ਛੱਡਕੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜੇ ਹੋਏ ਸੌਂ ਗਏ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਮਝਦੇ ਹੋਏ, ਇੱਕ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬੈਡ ਤੇ ਲਿਟਾ ਦਿੱਤਾ।
ਜੀਵਨ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਦਾ ਟੀਵੀ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਨੀਂਦ ਗਾਇਬ ਸੀ, ਰੂਬੀ ਦਾ ਉਸ ਕੋਲ ਹੋਣ ਦਾ ਮਿੱਠਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਸਨੂੰ ਸੌਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਰਸੋਈ ਵਿੱਚੋ ਅਜੇ ਵੀ ਖੜਕਾ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਰੂਰ ਹੀ ਰੂਬੀ ਉਸ ਲਈ ਦੁੱਧ ਲੈ ਕੇ ਆ ਰਹੀ ਹੋਵੇਗੀ।

ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਹ ਹੀ ਆਈ, ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਅਰਧ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਾਨਣ ਨਾਲ ਉਹਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਤੱਕਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੈਡ ਤੋਂ ਲੱਤਾਂ ਲਮਕਾ ਕੇ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਇਸ ਵਕਤ ਉਹਨੇ ਉਹਨੂੰ ਦਿਲ ਭਰ ਕੇ ਉੱਪਰੋ ਥੱਲੇ ਤੀਕ ਨੀਝ ਭਰਕੇ ਤੱਕਿਆ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਕਰੀਬ ਆਉਂਦੀ ਗਈ ਤਾਂ ਉਹ ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾਅ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੁੱਧ ਰੱਖਕੇ, ਸਿਰਫ ਹੌਲੀ ਗਰਦਨ ਘੁਮਾ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਸਿਰਫ ਗੁੱਡ ਨਾਈਟ ਕਿਹਾ, ਇਹ ਸਵੇਰ ਦੀ ਗੱਲ ਬਾਤ ਮਗਰੋਂ ਦੂਸਰਾ ਮੌਕਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਸਾਂਝੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਰਹੀ ਸੀ, ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਬਾਂਹ ਤੋਂ ਫੜ੍ਹਕੇ ਹੁਣੇ ਰੋਕ ਲਵੇਗਾ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਇੰਝ ਨਾ ਕੀਤਾ।
ਕਮਰੇ ਦੀ ਬਾਹਰ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਖਿੜਕੀ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਸੀ , ਜਿਸ ਵਿੱਚੋ ਚਾਨਣ ਤੇ ਹਵਾ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਖਿੜਕੀ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਓਧਰ ਨੂੰ ਮੁੜੀ,ਉਸਨੂੰ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਰੁਕ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਹਨੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਖਿੜਕੀ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਪਰਦੇ ਨੂੰ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤਾ।
ਟੇਬਲ ਲੈਪਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਹੁਣ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕਮਰੇ ਚ ਤੁਰਦੀ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾਅ ਜਿਵੇਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸੱਦਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋਣ। ਉਸਦੀ ਨਾਈਟੀ ਵਿੱਚੋ ਉਸਦੇ ਭਰੇ ਭਰੇ ਡੋਲਦੇ ਹੋਏ ਅੰਗ ਜਿੱਦਾਂ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਲਲਚਾ ਰਹੇ ਹੋਣ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਕਮਰੇ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਵੱਲ ਵਧੀ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਨੇ ਚੀਤੇ ਵਾਂਗ ਚਪਟ ਕੇ ਹਿਰਨੀ ਵਰਗੀ ਉਸ ਚਾਲ ਥਾਏਂ ਹੀ ਜਮਾ ਦਿੱਤਾ। ਰੂਬੀ ਉਸੇ ਇੱਕ ਝਪਟੇ ਵਿੱਚ ਚਿੱਤ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਝੂਲ ਗਈ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆ ਤੋਂ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਉਹਦੇ ਪੇਟ ਤੱਕ ਗਏ ਫਿਰ ਛਾਤੀਆਂ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਆਪਣੇ ਭਾਰ ਦੇ ਥੱਲੇ ਦੱਬ ਕੇ ਦੀਵਾਰ ਨਾਲ ਸਟਾ ਲਿਆ। ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਹਟਾ ਕੇ ਉਹਦੇ ਜੀਵਨ ਡੇਅ ਬੁੱਲਾਂ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰੂਬੀ ਦੀ ਗਰਦਨ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਸਰਗੋਸ਼ੀ ਨਿੱਕਲੀ, ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਹਰ ਤਮੰਨਾ ਜਿਵੇਂ ਇਸ ਸਰਗੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਘੁਲੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਤੇ ਜੀਭ ਨੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਪਿੱਠ ਤੱਕ ਦੇ ਨਗਨ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਨਾਇਟੀ ਦੀ ਡੋਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਨੇ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਇੱਕ ਹੀ ਝੱਟਕੇ ਵਿੱਚ ਜਰਾ ਜਿੰਨੀ ਸਪੇਸ ਦੇਣ ਨਾਲ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਅੱਲਗ ਹੋ ਕੇ ਨਾਇਟੀ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਡਿੱਗੀ ਤੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਪੂਰਾ ਜਿਸਮ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤਪਦੇ ਤੰਦੂਰ ਵਾਂਗ ਨਗਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਿਸਦਾ ਸੇਕ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅੰਗ ਅੰਗ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਨਗਨ ਹੋਏ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਖੇਡਣਾ ਜਾਰੀ ਰਖਿਆ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੂਬੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਆਖਰੀ ਹਿੱਸੇ ਤੱਕ ਜਿੱਥੇ ਤੱਕ ਛੂਹ ਸਕਦੇ ਸੀ ਛੂਹ ਕੇ ਚੁੰਮ ਲੈਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕੰਧ ਨਾਲ ਝੁਕੀ ਹੋਈ ਉਸ ਖੂਬਸੂਰਤ ਮੂਰਤ ਦੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਪਲ ਨੂੰ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਇਸ ਵਕਤ ਰੁਮਾਂਚ ਦੇ ਸ਼ਿਖਰ ਤੇ ਦੌੜ ਰਹੀ ਸੀ, ਵਰ੍ਹਿਆ ਬਾਅਦ ਆਈ ਇਸ ਘੜੀ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਗਰਮੀ ਤੇ ਸੁਆਦ ਬਿੱਜਲੀ ਦੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਇਸ ਵਕਤ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਮਾਅਨੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਕਿ ਜੀਵਨ ਉਸਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਚੁੰਮ ਰਿਹਾ ਜਾਂ ਛੇੜ ਰਿਹਾ। ਬੱਸ ਉਸਦਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਮਦਹੋਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਪੋਟੇ ਪੋਟੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ। ਉਹਦੇ ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਸਖਤੀ , ਨਰਮੀ, ਗਰਮੀ, ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾਅ ਤੇ ਨਿਵਾਣ ਨੂੰ ਮਾਪਿਆ। ਹੈ ਬੀਤਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੂਬੀ ਵਿੱਚ ਵਧਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਦੇ ਵੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਉਹਨੂੰ ਆਖਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਈ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਇੱਕ ਵੀ ਪਲ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਤੱਕਿਆ, ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਿਆ। ਜ਼ਰਾ ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਉਹ ਇਧਰ ਓਧਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਘੁੰਮੇ, ਫਿਰ ਵੀ ਜੀਵਨ ਉਸਦੀ ਪੂਰੀ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਪਕੜ ਢਿੱਲੀ ਹੋਈ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਨੰਗੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਛੋਹ ਆਪਣੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ, ਉਸਦੀ ਸਖ਼ਤੀ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਅਗਲੇ ਪਲਾਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਏ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਲੱਕ ਕੋਲੋਂ ਫੜਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬਰਾਬਰ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆ ਤੇ ਪਕੜ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਪੰਜਿਆਂ ਦੀ ਪਕੜ ਮੋਢਿਆ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੁੰਦੀ ਗਈ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਨਵੀਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਰੁਕ ਗਿਆ ਹੋਏ ਸਿਰਫ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਉਖੜੇ ਹੋਏ ਸਾਹ ਹੀ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ। ਫਿਰ ਬੀਤਦੇ ਹੋਏ ਪਲ ਨਾਲ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਟਕਰਾਅ ਵਧਦਾ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਕਿਸੇ ਡਰ ਤੋਂ ਵਗੈਰ ਦੋਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜਾਂ ਦੀ ਗੂੰਜ਼ ਪੂਰੇ ਕਮਰੇ ਚ ਫੈਲ ਗਈ ਸੀ। ਆਨੰਦ ਦੀ ਇਸ ਕਿਸ਼ਤੀ ਤੇ ਸਵਾਰ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਚਿਪਕ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਰਫਤਾਰ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਜਿਸਮਾਂ ਵਿਚਲਾ ਸੇਕ ਹੁਣ ਕੁਝ ਇੱਕ ਅੰਗਾਂ ਵਿੱਚੋ ਨਿਕਲਦਾ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਵਿੱਚ ਸਮਾਏ ਹੋਏ ਉਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇਸ ਰੇਸ ਨੂੰ ਦੌੜਦੇ ਰਹੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਸੇਕ ਵਹਿ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਥੱਕੇ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਰੂਬੀ ਨੇ ਪਲਟ ਕੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕੱਸ ਕੇ ਜਕੜ ਲਿਆ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਫ਼ਰਸ਼ ਤੇ ਦੀਵਾਰ ਦੀ ਠੰਡਕ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਇੰਝ ਇਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਜਕੜਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਬੈਡ ਉੱਤੇ ਢੇਰੀ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਵਕਤ ਰੂਬੀ ਨੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਚ ਘੁੱਟਕੇ ਉਹਦੇ ਨੰਗੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਸਿਰ ਟਿਕਾ ਕੰਬਲ ਵਿੱਚ ਲੁਕਾ ਲਿਆ। ਦੋਵੇਂ ਹਲੇ ਚੁੱਪ ਸੀ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਪ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹਾਲੇ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਉਹਨਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਪਈ ਸੀ…ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਾਲਾਂ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲਣ ਦੀ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਉਹਨਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਸੀ….

ਰਾਤ ਅੱਧੀ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੀਤ ਗਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅੱਖ ਖੁੱਲ੍ਹੀ, ਉਸ ਵੇਲੇ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਇੰਝ ਲਿਪਟੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਚੰਦਨ ਦੇ ਰੁੱਖ ਨਾਲ ਅਜਗਰ ਲਿਪਟਿਆ ਹੋਏ। ਪਰ ਇਥੇ ਰੂਬੀ ਦਾ ਜਿਸਮ ਚੰਦਨ ਵਾਂਗ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਅਜਗਰ ਵਾਂਗ।
ਚੰਦਨ ਤੇ ਅਜਗਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਮਨ ਇਹ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਆਖਿਰ ਚੰਦਨ ਕੌਣ ਹੈ ਤੇ ਅਜਗਰ ਕੌਣ ?
ਉਲਝੇ ਹੋਏ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਤੇ ਰੂਬੀ ਘਰਦਿਆਂ ਤੋਂ ਛੁਪਦੇ ਰਹੇ, ਫਿਰ ਨਵਦੀਪ ਕੋਲੋਂ ਤੇ ਫਿਰ ਦੁਨੀਆਂ ਕੋਲੋਂ , ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ ਉਹ ਕਿਰਨ ਤੋਂ ਦੂਰ ਦੌੜਦਾ ਹੋਇਆ ਇਥੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਨਗਨ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟ ਕੇ ਸੁੱਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ।
ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਕਿ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਐਨੀ ਜ਼ਹਿਰ ਹੀ ਕਿਉਂ ਲਿਖੀ ਜਾਂ ਉਹਨੇ ਖੁਦ ਇਹ ਫ਼ੈਲਣ ਦਿੱਤੀ। ਆਖ਼ਿਰ ਉਹ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਇੰਝ ਕਿਉਂ ਖਿੱਚਿਆ ਗਿਆ? ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦੀ ਉਹ ਉਮਰ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਕਿ ਵਿਰੋਧੀ ਜਿਸਮ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਉਹਦੇ ਜਿਹਨ ਵਿਚ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ , ਰੂਬੀ ਹਰ ਪੱਖੋ ਉਸ ਜੁਆਨ ਹੁੰਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਫੇਂਟੇਂਸੀ ਪੂਰਾ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਭਰਦੀ ਸੀ, ਉੱਪਰੋ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਮਾਸੂਮ ਜਿਹੀ ਮੁਹੱਬਤ ਸੀ ਉਸਦੀ, ਜਿਹੜੀ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕਾਮੁਕ ਤਾਂਘ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਈ ਤੇ ਜਿਸ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਅਸਲ ਮਰਦ ਵਾਲਾ ਭਾਵ ਉਭਰਿਆ ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਬੁਰੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਹਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਉਹ ਸਕੂਨ ਮਿਲਿਆ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਉਮਰ ਦੀ ਹਰ ਜੁਆਨ ਔਰਤ ਇੱਕ ਜੁਆਨ ਮਰਦ ਤੋਂ ਭਾਲਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਉਹ ਸ੍ਕੂਨ ਮਿਲਿਆ ਜਿਸਦੇ ਲਈ ਇੱਕ ਮਰਦ ਔਰਤ ਵੱਲ ਅਹੁਲਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਤਾਂ ਉਸ ਵੱਲ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ  ਖਿੱਚਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਰੂਬੀ ਉਸ ਨਾਲ ਕਿਉਂ ਬਨ੍ਹ ਹੋ ਗਈ। ਇਹ ਵੀ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਸੀ, ਇਸਦਾ ਉੱਤਰ ਰੂਬੀ ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਦੇ ਚੁੱਕੀ ਸੀ, ਇੱਕ ਵੇਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਉਹ ਕਿਸੇ ਸਹਾਰੇ ਨੂੰ ਲਭਦੀ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਚਿਪਕ ਗਈ ਤੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਨਿਰਛਲ ਪ੍ਰੇਮ ਕਾਮੁਕ ਮੁਹੱਬਤ ਨਾਲ ਰਚ ਗਿਆ। ਇਹ ਜੀਵਨ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਉਹਨੂੰ ਕੁੜੀ ਤੋਂ ਔਰਤ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਔਰਤ ਤੋਂ ਸੰਪੂਰਨ ਔਰਤ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅੱਜ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਹੁਣ ਉਸ ਕੋਲ ਬੱਚੇ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਜੀਅ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਉਹਨੇ ਨਵਦੀਪ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਵੀ ਜੀਉਣਾ ਸਿੱਖ ਹੀ ਲਿਆ ਸੀ।
ਉਸ ਕੋਲ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬੱਚੇ ਤਾਂ ਹੈਗੇ ਹੀ ਸੀ..
ਤੇ ਕਿਰਨ ?
ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਹਲੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ.. ਸਿਰਫ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ…।
ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਕਿਰਨ ਦੇ ਖਿਆਲ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੇ ਸ਼ਾਇਦ ਪੂਰੇ ਦਿਨ ਚ ਉਹਨੇ ਕਿਰਨ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ , ਕੋਈ ਮੈਸੇਜ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੀ ਹੋਂਦ ਹੀ ਨਾ ਹੋਏ।
ਤਦੇ ਉਹਨੇ ਫੋਨ ਵੇਖਿਆ, ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਮੈਸੇਜ ਆਏ ਹੋਏ ਸਨ,ਘਰ ਤੋਂ ਵੀ ਵੀ ਕਾਲ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨੇ ਰਿਪਲਾਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ। ਫੋਨ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਚ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਵਾਇਬ੍ਰੇਟ ਹੋਇਆ ਪਰ ਉਹਨੇ ਹਰ ਵਾਰ ਇਗਨੋਰ ਹੀ ਕੀਤਾ । ਹੁਣ ਵੀ ਉਹ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਕਿੱਥੇ ਮੈਸੇਜ ਜਾਂ ਕਾਲ ਕਰੇਗਾ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਉਸਨੇ ਫੋਨ ਨੂੰ ਫਿਰ ਸਾਇਡ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਕਰੇਗਾ।
ਉਹਦੀ ਹਿਲਜੁਲ ਨਾਲ ਰੂਬੀ ਜਾਗ ਉੱਠੀ ਸੀ।ਉਸਨੂੰ ਜਾਗਦੇ ਹੋਏ ਵੇਖ ਕੇ ਰੂਬੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਫ਼ਿਰ ਤੋਂ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
ਅੱਧ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਬੋਲਿਆ, “ਆਈ ਲਵ ਯੂ ।”
ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਅੱਧ ਮਨ ਨਾਲ ਉਹ ਬੋਲਿਆ” ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਟੂ”.
ਤੇ ਉਸਨੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਘੁੱਟ ਲਿਆ।
ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਨਿੱਘ ਰੂਬੀ ਦੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਫੈਲਣ ਲੱਗਾ। ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੇ ਲਕੀਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ। ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਨਾਲ ਜੀਭ ਨੂੰ ਛੁਹਾਇਆ। ਫ਼ਿਰ ਉਸਨੂੰ ਦੰਦਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈਕੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਦੰਦੀ ਭਰ ਲਈ। ਰੂਬੀ ਕਸਕਸਾ ਉੱਠੀ, ਇੱਕ ਗਰਮ ਆਹ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲੀ। ਉਸਦਾ ਜਿਸਮ ਆਕੜ ਕੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਣ ਲੱਗਾ।ਉਸਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਹਲਚਲ ਲੱਤਾਂ ਚ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਉਹਦਾ ਹੱਥ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਹਟਕੇ ਉਸਦੇ ਢਿੱਡ ਤੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਖਿਸਕਣ ਲੱਗਾ। ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਛੂਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚਲੇ ਸਾਰੇ ਖਿਆਲ ਹਵਾ ਹੋ ਗਏ।ਰੂਬੀ ਦੀਆਂ ਨਰਮ ਉਂਗਲਾਂ ਤੇ ਉਸਦੇ ਛੋਹ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਹੋਸ਼ ਗਵਾ ਬੈਠਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਜਿੱਦਾਂ ਜਿੱਦਾਂ ਰੂਬੀ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਹਰਕਤ ਤੇ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ ਉਵੇਂ ਉਵੇਂ ਉਸਦਾ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਵੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵਿੱਚ ਇਸ ਵਕਤ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਥਾਂ ਬਾਈਟਸ ਨੇ ਵਧੇਰੇ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਇਹ ਨਿਸ਼ਾਨ ਵੇਖ ਕੇ ਕੀ ਆਖੇਗਾ। ਰੂਬੀ ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਅੱਗੇ ਨਿਕਲ ਗਈ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ , ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਰ ਵੀ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਚੁੰਮਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਛਾਤੀਆਂ ਉੱਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਛੋਹੰਦੇ ਹੀ ਰੂਬੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਇਸਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਉਹ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਜੀਵਨ ਹਾਲੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਵਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਇੰਝ ਹੀ ਤੜਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਹਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆ ਜਾਣ ਦਾ ਡਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਤੇ ਹੇਠਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਖਿਸਕਦੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਰੂਬੀ ਦਾ ਹੱਥ ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ। ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੇ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਅਨਮੋਲ ਹਿੱਸਾ ਨੂੰ ਚੁੰਮਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਰ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਰੂਬੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਇਕਦਮ ਸੁੰਗੜ ਜਾਂਦਾ, ਇੱਕ ਦਮ ਫੈਲ ਜਾਂਦਾ, ਜਿਵੇਂ ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਨ ਨਾਲ ਸਭ ਕੁਝ ਇੱਕ ਲੈਅ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਹੋਏ। ਉਸਦੇ ਪੱਟ ਸੁੰਗੜਦੇ ਤਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਲੈਂਦੀਆਂ। ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿੱਚੋ ਐਨੀ ਗਰਮ ਰਿਸ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਹ ਠੰਡੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੇ।ਉਸਦੇ ਚੁੰਮਣ ਨਾਲ ਛਿੜਦੇ ਕਾਂਬੇ ਨੂੰ ਉਹ ਪੱਟਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਕਿਸੇ ਤਾਰੇ ਤੇ ਟਿਮਟਿਮਾਉਣ ਵਾਂਗ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਜਾਂ ਤੂੰਬੀ ਦੀ ਤਾਰ ਦੇ ਛੰਨਕਣ ਵਾਂਗ। ਉਹਦਾ ਅੰਦਰ ਕੋਲਿਆਂ ਦੀ ਭੱਠੀ ਵਾਂਗ ਤਪ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਗਿਆਰੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ।ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਉਹਦਾ ਸੀਨਾ ਪਹਾੜ ਵਾਂਗ ਸਖ਼ਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।ਰੂਬੀ ਹੋਰ ਵਧੇਰੇ ਉਡੀਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਉਸਨੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਰੁਕ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤੇ ਚਾਹਿਆ ਕਿ ਬੱਸ ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਬੱਸ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋ ਜਾਏ। ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਜਿਸਮ ਕੰਟਰੋਲ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਬੋਲਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਬੋਲ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਹੀ ਵੱਖਰੀ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਅਖੀਰ ਜੀਵਨ ਨੇ ਉੱਪਰ ਆ ਕੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਝਾਕਿਆ ਤੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਕਹੇ ਉਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਕੱਸਿਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾਉਂਦਾ ਗਿਆ, ਇੱਕ ਰਾਹਤ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਗਈ। ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਜੀਵਨ ਦੇ ਲੱਕ ਦੇ ਦੁਆਲ਼ੇ ਕੱਸੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਰਫਤਾਰ ਅਸੀਮ ਤੱਕ ਦੌੜਦੀ ਰਹੀ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਚੂਰ ਨਾ ਹੋ ਹਟੇ।

*****
ਇਹ ਇੱਕ ਐਸੀ ਰਾਤ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਸ਼ਾਇਦ ਸਭ ਤੋਂ ਯਾਦਗ਼ਾਰ ਰਾਤ ਬਣੀ ਸੀ। ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਨੇ ਇਸਤੇ ਬਹੁਤ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਯਾਦ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਪਲ਼ ਕਿਹੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਪਲ ਹੁੰਦਾ, ਚਾਹੇ ਪਹਿਲਾ ਚੁੰਮਣ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਪਹਿਲਾ ਮਿਲਣ। ਪਰ ਇਸਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਹੋਰ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਕਿਸੇ ਘਟਨਾ ਨੂੰ ਯਾਦਗਾਰ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ??
ਰੂਬੀ ਇਹੋ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ, ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਚ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਪਲ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸੁੱਤੇ ਹੋਣ। ਪਲ ਭਰ ਲਈ ਅੱਖ ਲੱਗਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਮੁੜ ਮੁੜ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਜੁੜਦੇ ਰਹੇ ਵੱਖ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ। ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੱਸ ਗਏ। ਇਸ ਇੱਕ ਰਾਤ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਸ਼ਿਕਵਿਆਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸ ਇੱਕ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਸੋਚ ਸਕਦੇ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਦੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ। ਕਿਉਕਿ ਉਹਨਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਿਹੜੀ ਚਾਹਤ ਸੀ , ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਨੂੰ ਜਿਹੜੀ ਜਰੂਰਤ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ। ਨੂੰ ਜਿਹੜੀ ਤਸੱਲੀ ਸੀ ਉਹ ਇਥੇ ਹੀ ਸੀ।
******
ਹਲੇ ਉਦੋਂ ਵੀ ਹਨੇਰਾ ਹੀ ਸੀ, ਧੁੰਦ ਕਰਕੇ ਗੰਧਲੀ ਹਵਾ ਕਰਕੇ ਮੌਸਮ ਹੋਰ ਵੀ ਗੂੜ੍ਹੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦਾ ਫੋਨ ਕਈ ਵਾਰ ਵਾਇਬ੍ਰੇਟ ਕੀਤਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਦਾ ਨੰਬਰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹਨੇ ਚੱਕਿਆ ਨਾ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਈ ਵਾਰ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਕਿਸੇ ਅਣਹੋਣੀ ਦੇ ਡਰੋਂ ਉਹਨੇ ਕਾਲ ਚੁੱਕ ਹੀ ਲਈ।
ਕਾਲ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਰੰਗ ਉੱਡਣ ਲੱਗੇ। ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਉੱਤੇ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ। ਫਿਰ ਫਟਾਫਟ ਕਾਲ ਕੱਟ ਕੇ ਉਹਨੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ।

ਰੂਬੀ ਵੀ ਇੱਕ ਦਮ ਹੀ ਘਬਰਾ ਗਈ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪੈਨਿਕ ਅਟੈਕ ਆਇਆ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਪਿਛਲੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ। ਸਿਵਲ ਹਸਪਤਾਲ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਡੀ ਐਮ ਸੀ ਲੁਧਿਆਣੇ ਰੈਫਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਘਰਵਾਲੇ ਵੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ , ਉਹ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਵੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਦੱਸ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ।
ਜੀਵਨ ਨੇ ਫਟਾਫਟ ਤਿਆਰ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਰੂਬੀ ਉਹਨੂੰ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਦੇਰ ਰੁਕ ਜਾਏ ਤੇ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਤੇ ਤੁਰ ਪਵੇ। ਪਰ ਉਹ ਕਹਿ ਨਾ ਸਕੀ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਸਿਰਫ ਉਸਦੇ ਨਾ ਪਹੁੰਚਣ ਕਰਕੇ ਕਿਧਰੇ ਕਿਰਨ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋ ਨਾ ਜਾਏ।

*******
ਜੀਵਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਿਆ ਤੇ ਆਖਿਆ ਕਿ ਆਪਾਂ ਜਰੂਰ ਅਪਣਾ ਕੁਝ ਸੋਚਾਂਗੇ। ਫਿਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ। ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਰੂਬੀ ਦਿਲ ਹਰ ਪਲ ਕਿਸੇ ਅਣਹੋਣੀ ਲਈ ਧੜਕਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਖ਼ਬਰ ਦੇਵੇਗੇ।ਉਹ ਨਾ ਸੌ ਸਕੀ ਨਾ ਹੀ ਜਾਗ ਸਕੀ ਸਿਰਫ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠੀ ਰਹੀ।ਰਸਤੇ ਦੇ ਅੱਧ ਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਜੀਵਨ ਨੇ ਫੋਨ ਕੀਤਾ, ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਕਿਹਾ”ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹੀ ਫ਼ਿਰ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਧਰਵਾਸ ਮਿਲਿਆ। ਰਾਤ ਮਿਲਣ ਸਮੇਂ ਭਾਵੇਂ ਰੰਗੀਨ ਜਾਪੇ ਪਰ ਦੁੱਖ ਤੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਦੀ ਘੜੀ ਵਿਚ ਮਨਹੂਸ ਹੀ ਜਾਪਦੀ ਹੈ। ਦਿਨ ਦੀ ਧੁੰਦ ਵਿਚੋ ਆਈ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਟਿਕਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸੀ।
ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਫੋਨ ਤੇ  ਜੀਵਨ ਦਾ ਨੰਬਰ ਫਲੈਸ਼  ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਮਿਲੀ ਹੋਵੇ। ਉਹਨੇ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੈਲੋ ਕਿਹਾ।
ਅੱਗਿਓਂ ਕੋਈ ਅਣਜਾਣ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਉਹ ਚੌਂਕ ਗਈ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਸਖ਼ਸ਼ ਨੇ ਸਿਰਫ ਏਨਾ ਹੀ ਕਿਹਾ, ” ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚੋ।”
ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਹੀ ਇਹ ਗੱਲ ਪੱਕੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਬਿਤਾਈ ਇਹ ਰਾਤ ਆਖ਼ਰੀ ਰਾਤ ਸੀ ਤੇ ਫੋਨ ਤੇ ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਚ ਸੁਣਿਆ ਆਈ ਲਵ ਯੂ ਆਖਰੀ ਸ਼ਬਦ।
***
ਇੰਝ ਮਨੋਵਿਗਆਨਕ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲ ਬੀਤੇ ਅੰਤਿਮ ਪਲ ਤੁਹਾਡੇ ਪਹਿਲੇ ਮਿਲਣ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਯਾਦਗਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਮਨੁੱਖੀ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਸੁੱਖ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਯਾਦ ਰਖਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇੱਕ ਸੁੱਖ ਭਰੇ ਮੌਕੇ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲਿਆ ਦੁੱਖ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਯਾਦ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਬਹਾਨੇ ਅਸੀਂ ਉਸ ਸੁੱਖ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਇਸ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਕਰਦੇਂ ਹਾਂ।
*****
ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜੀਵਨ ਨੇ ਦਮ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਧੁੰਦ ਨਾਲ ਭਰੀ ਸੜਕ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਸਾਇਡ ਸਰੀਏ ਨਾਲ ਭਰੇ ਟਰੱਕ ਨਾਲ ਉਹ ਕਾਹਲ ਵਿੱਚ ਟਕਰਾ ਗਿਆ ਤੇ ਸਰੀਏ ਕਾਰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਆਰ ਪਾਰ ਹੋ ਗਏ। ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਰ੍ਹੇ ਮਗਰੋ ਆਪਣੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਯਾਦ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਪ੍ਰਪਕ ਕਰ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰੂਬੀ ਉਹਦੇ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਤੇ ਪਹੁੰਚੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹਦੇ ਲਈ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਪੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਨਾਮ ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ ਉਸ ਮੁੱਕਰਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਉਹ ਅਜਿਹੀ ਔਰਤ ਬਣ ਗਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਇੱਕ ਵਿਆਹੇ ਵਰ੍ਹੇ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਚ ਲਗਦੇ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਵਰਗਲਾ ਕੇ ਵਰਤਣ ਤੇ ਉਹਦੇ ਐਕਸੀਡੇਂਟ ਲਈ ਵੀ ਦੋਸ਼ੀ ਸੀ….
ਇੰਝ ਰੂਬੀ ਇੱਕ ਬੁਰੀ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਚਦੀ ਹੋਈ ਹਲੇ ਤਾਂਹੀ ਵੀ ਇਸੇ ਨਾਲ ਜੂਝ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਸੋਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕਾਸ਼ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਉਹਨੂੰ ਕਾਰ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਨਾ ਸੁੱਟਦੀ ਤਾਂ ਐਨਾ ਸਭ ਉਹਨੂੰ ਭੋਗਣਾ ਨਾ ਪੈਂਦਾ …
*****

ਅੰਤਿਕਾ

ਇੰਝ ਆਪਣੀ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਰੂਬੀ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਐਨੇ ਦੁੱਖਾਂ ਤੇ ਐਨੇ ਬੁਰੇ ਵਕਤ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਜੀਅ ਰਹੀ ਹੈ ਭਲਾਂ ਕਿਉਂ ?
ਇਸਦਾ ਉੱਤਰ ਲੱਭਣਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ, ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਡੀ ਐੱਨ ਏ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਐਸੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਉਹਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਬੁਰੇ ਤੋਂ ਬੁਰੇ ਸਮੇਂ ਤੇ ਬੁਰੀ ਤੋਂ ਬੁਰੀ ਘਟਨਾ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਜਿਊਂਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹੋ ਇੱਕੋ ਇੱਕੋ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਇਸ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਕਦੇ ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੀ। ਮੌਤ ਦੀ ਘਟਨਾ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜ਼ਰ ਕੇ ਬਾਕੀ ਮਨੁੱਖ ਮੁੜ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਬੱਚੇ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਕਿਉਂ ਹਰ ਜੀਵ ਹੀ ਇੰਝ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਪਲਣ ਤੱਕ ਜਿਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਸਤੋਂ ਵੱਧ ਜਿਊਣਾ ਲੋਚਦਾ ਹੈ।
ਮਰਨ ਲਈ ਪੱਜ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ, ਜਿਊਣ ਲਈ ਜਰੂਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਵੱਡੀ ਘਟਨਾ ਵਿੱਚੋ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਮੇਂ ਦੇ ਰੱਥ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਰਮ ਐਨਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਤੁਰਦੇ ਰਹਿਣ। ਆਪਣੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ, ਆਪਣੇ ਫਰਜ਼ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ।
ਸਾਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੁਖਦਾਈ ਇਸ ਲਈ ਲਗਦੀ ਹੈ ਕਿ ਰੰਗੀਨ ਰਾਤ ਦੇ ਸੁੱਖ ਮਗਰੋਂ ਆਇਆ ਸਫੇਦ ਸਵੇਰ ਦਾ ਦੁੱਖ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਹਿਰਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਜਦਕਿ ਜੀਵਨ ਦੋਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਰੰਗੀਨ ਰਾਤ ਨਾਲ ਵੀ ਤੇ ਸਫ਼ੇਦ ਸਵੇਰ ਨਾਲ ਵੀ, ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਜਰੂਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਰਾਤ ਮਨਹੂਸ ਹੀ ਹੋਏ ਤੇ ਸਵੇਰ ਸ਼ੁੱਭ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਸਮੇਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿਚ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਸੂਈ ਨੂੰ ਕਿਸ ਸੂਈ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਹੈ।

********
ਰੂਬੀ ਪਾਸੋਂ ਸੁਣੀ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਨੇ ਉਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਲੰਮੀ ਰਾਤ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਲਿਖੀ ਵੀ ਲੰਮੇ ਵਕਫੇ ਵਿੱਚ ਗਈ ਹੈ। ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਜਿਹੜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਰੂਬੀ ਜੀਅ ਰਹੀ ਹੈ ਉਹ ਆਮ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀ ਵਰਗਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਿਵਾਏ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਅਲ੍ਹ ਤੋਂ।
।।।ਬੰਦੇ ਖਾਣੀ।।।

ਹੋਰ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਰਾਏ ਲਈ ਇਥੇ ਕਲਿੱਕ ਕਰਕੇ ਭੇਜੋ : ਕਲਿੱਕ

ji

ਵਹਿਮ ਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਕਿ ਕੋਈ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜੰਮਿਆ ਵੀ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕਦਾ! ਇਥੇ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਸਮਾਂ ਆ ਸਕਦਾ ਕਿ ਲੋਕ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਚ ਘੁਲਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚਣ ਲੱਗਣ।

ਉਹ ਵੀ ਉਹ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਜਿਊਣ ਮੰਤਰ ਹੀ ” ਖਾਧਾ ਪੀਤਾ ਲਾਹੇ ਦਾ, ਬਾਕੀ ਅਹਿਮਦਸ਼ਾਹੇ ਦਾ” ਸੀ ਭਾਵ ਰੱਜ ਕੇ ਜਿਉਂ ਲਵੋ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੋਈ ਲੁੱਟ ਕੇ ਲੈ ਜਾਏ।

ਜਿਸ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਲਹੂ ਚ ਪੰਜਾਂ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਘੁਲਿਆ ਹੋਏ,ਜਿਸਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਇਸ ਜਰਖੇਜ਼ ਮਿੱਟੀ ਨੇ ਘੜਿਆ ਹੋਏ ਢਾਹੂ ਖਿਆਲ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਨੇੜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਢੁੱਕਣੇ ਚਾਹੀਦੇ।

ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ 2000 ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਭਾਵ 100 ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਲੜਦਿਆਂ ਕੱਢਿਆ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰੀਕੇ ਜਿਊਣਾ ,ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਾਤ ਚ ਜਿਉਣਾ।

ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਡੇ ਸਭ ਅੰਦਰ ਉਹ ਜਜ਼ਬਾ ਮੌਜੂਦ ਹੈ ਜੋ 100 ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੀੜਿਆਂ ਦੇ ਕੇ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਜਰੂਰਤ ਸਿਰਫ਼ ਪਛਾਣਨ ਦੀ ਹੈ। #harjotdikalam

ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਘੋਲ ਚ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥੀ ਲੜਨਾ, ਹਿੱਕ ਤਾਣ ਕੇ ਲੜਨਾ,ਨਿਰਾਸ਼ ਨਾ ਹੋਣਾ ਇਹ ਜਜ਼ਬਾ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਹੈ।

ਸਿਕੰਦਰ ਤੇ ਪੋਰਸ ਦੀ ਜੋ ਕਥਾ ਹੈ ਉਹ ਯੂਨਾਨੀ ਇਤਿਹਾਸਕਾਰਾਂ ਨੇ ਲਿਖੀ ਹੋਈ ਹੈ,ਉਸ ਚ ਪੋਰਸ ਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਹੈ ਪਰ ਸਿਕੰਦਰ ਨੂੰ ਮਹਾਨ ਬਣਾਉਣ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਹੈ। ਦਰਬਾਰੀ ਲੇਖਕ ਇਵੇਂ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਕਹਾਣੀ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਕਦੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਕਿ ਪੋਰਸ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਉਵੇਂ ਦਾ ਸਲੂਕ ਕਰ ਜਿਵੇ ਰਾਜਾ ਰਾਜੇ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਪੋਰਸ ਨੇ ਜਰੂਰ ਕਿਹਾ ਹੋਣਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਛਾਤੀ ਤੇ ਵਾਰ ਕਰੀਂ ਐਵੇਂ ਕੋਈ ਆਖੇ ਕਿ ਪੰਜ ਪਾਣੀਆਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਸਪੂਤ ਪਿੱਠ ਦਿਖਾ ਕੇ ਦੌਡ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਖੁਦ ਦੇਖੋ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਪਿੱਠ ਵਿਖਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਦੌਡ਼ ਰਹੇ, ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੀਆਂ ਆਮ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ?

ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ, ਕਲਚਰ ਦਾ, ਲੋਕਾਂ ਦਾ, ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ,ਧਰਮਾਂ ਦਾ,ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦਾ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਮਾਣ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਹੋਵੇ।

ਪਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਮਾਣ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਨਾ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜਨਮ ਲੈਣ ਦਾ,ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਧਰਤੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਨੇ ਚ ਕਿਸੇ ਧਰਤ ਦੇ ਬਾਸ਼ਿੰਦਿਆਂ ਨੇ ਜਿਊਣ ਲਈ ਇੰਝ ਸੰਗਰਸ਼ ਕੀਤਾ ਹੋਏ। ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਮਾਣ ਵਾਲ਼ੀ ਗੱਲ ਹੈ।

. ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਘੋਲ ਵੀ ਅਜ਼ੀਬ ਹੈ …… ਸਦਾ ਵੀ ਸ਼ਰੀਫ ਜਾਵੇ ਹਾਰਦਾ , ਪਰ ਚਿੱਤ ਨਾ ਡੁਲਾਇਓ ਤੁਸੀਂ ਸੂਰਿਓ , ਦੇਖਿਓ ਨਜ਼ਾਰਾ ਜਾਂਦੀ ਵਾਰ ਦਾ।

ਹਰਜੋਤ ਸਿੰਘ

70094-52602

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਾਠਕ ਇਹ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਬਦਲੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਕੀਮਤ ਅਦਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਭਾਵੇ ਕੋਈ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਛਪਵਾਈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਐਪ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਰਚਨਾ ਪੇਡ ਕਰਕੇ ਲਿਖੀ ਹੈ।  

ਫਿਰ ਵੀ ਕੋਈ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਵਾਲੇ ਲਿੰਕ ਤੇ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਾਹਮਣੇ ਦਿੱਤੇ ਆਪਸ਼ਨ ਭਰਕੇ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਵੀ ਰਕਮ ਭੇਜ ਸਕਦੇ ਹੋ। 

ਧੰਨਵਾਦ

 ਤੁਹਾਡਾ ਹਰਜੋਤ 

https://rzp.io/l/o548I3eA

(ਇਹ ਚੇਤਨ ਭਗਤ ਦੇ ਨਾਵਲ ” ਵਨ ਇੰਡਿਅਨ ਗਰਲ” ਦੇ ਇੱਕ ਰੁਮਾਂਟਿਕ ਸੀਨ ਦਾ ਅੱਖੀਂ ਡਿੱਠਾ ਅਨੁਵਾਦ ਹੈ। ਭਾਵ ਹੂਬਹੂ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਰਸ਼ਕ ਵਜੋਂ ਨਾ ਕਿ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾ ਰਹੀ ਕੁੜੀ ਵਾਂਗ… ਤੇ ਨਾਵਲ ਵਿਚਲੇ ਦੋਂਵੇਂ ਨਾਮ ਮੈਂ ਬਦਲ ਦਿੱਤੇ ਹਨ । ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਤੇ ਕੁੜੀ ਦਾ ਵੀ …. ਥੋੜ੍ਹਾ ਵਿਸਥਾਰ ਨੂੰ ਠੀਕ ਵੀ ਕੀਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਨੁਵਾਦ ਕੁਝ ਸ਼ਬਦ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਸ਼ਲੀਲ ਜਾਪਦੇ ਉਸਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ। ਨਵੇਂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਅਨੁਵਾਦ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਮੀਦ ਹੈ ਪਸੰਦ ਆਏਗਾ। ਫਿਰ ਅਗਲਾ ਵੀ ਕੋਈ ਕਰਾਂਗੇ….)

ਵਨੀਤ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਰੁਚੀ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ। ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਬੁੱਲ੍ਹ ਦੀ ਛੋਹ ਗਿੱਟਿਆ ਤੇ ਛੋਹ ਰਹੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਗਰਮ ਤੇ ਨਰਮ ਜਿਹੇ ਪਾਣੀ ਵਰਗੀ ਜਾਪੀ।
ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਅਧਮਨੇ ਜਿਹੇ ਵਨੀਤ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਅੱਗੇ ਵਧਦੇ ਹੋਏ ਅਚਾਨਕ ਰੁਕ ਗਏ ਕਿਉਂਕਿ ਚੁੰਮਣ ਬਹੁਤ ਜਬਰਦਸਤ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਤੇ ਪੂਰਾ ਡੂੰਘਾਈ ਤੱਕ ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦਰਜਨਾਂ ਵਾਰੀ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਪਾਣੀ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਤਲੇ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਵਨੀਤ ਗੁਪਤਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਨੇੜੇ ਆ ਗਿਆ। ਰੁਚੀ ਨੇ ਸੈਂਕੜੇ ਵਾਰ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਚੁੰਮਣ ਦਾ ਕਦੇ ਖਿਆਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇੰ ਇਹ ਆਈਲੈਂਡ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਬਣਿਆ ਸੀ। ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਸ ਖਾਸ ਚੁੰਮਣ ਲਈ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਲਹਿਰ ਆਈ ਜਿਸਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਲੱਕ ਤੱਕ ਪੂਰਾ ਹੀ ਭਿਉਂ ਦਿੱਤਾ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਚੁੰਮਣ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਿਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਸਕਿੰਟ ਨਾਲ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਨੀਤ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਹਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਫਿਸਲਣ ਲੱਗਿਆਂ, ਰੁਚੀ ਦਾ ਰੋਮ ਰੋਮ ਭੜਕ ਉੱਠਿਆ। ਕਾਸ਼ ਉਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਚੁੰਮ ਸਕੇ…. ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ।
ਵਨੀਤ ਦਾ ਦੂਸਰਾ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਪੱਟਾਂ ਤੱਕ ਖਿਸਕ ਗਿਆ। ਰੁਚੀ ਦਾ ਦਿਲ ਜੋਰ ਨਾਲ ਧੜਕਣ ਲੱਗਾ।
ਕ਼ੀ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ? ਉਹ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ । ਰੁਚੀ ਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਗੁੱਟ ਨੂੰ ਪਕੜ ਲਿਆ ਪਰ ਰੋਕਿਆ ਨਾ। ਪਾਣੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਲਹਿਰ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਗਿੱਲਾ ਕਰ ਗਈ। ਵਨੀਤ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਰੁਚੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਰੁਚੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚੀ ਇਹ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ? ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਇੱਕ ਸਿਸਕਾਰੀ ਨਿੱਕਲੀ । ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਵਕਤ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸੋਚ ਦੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਵਨੀਤ ਦੀ ਧਾਰੀਦਾਰ ਟੀਸ਼ਰਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਗੜੁੱਚ ਸੀ। . ਉਹਨੇ ਉਹਦੀ ਛਾਤੀ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਸਖਤ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਗੋਲਾਈ ਬਣਾ ਕੇ ਰਗੜਿਆ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਤੇਜਿਤ ਹੋਕੇ ਉਹਦੇ ਹੇਠਲੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ।
ਦੋਂਵੇਂ ਬੈਠ ਗਏ, ਵਨੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਰੁਚੀ ਦੀ ਡਰੈੱਸ ਨੂੰ ਵੀ ਅਲੱਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਦੋਂਵੇਂ ਦੁਬਾਰਾ ਠੰਡੀ ਰੇਤ ਉੱਪਰ ਲੇਟ ਗਏ। ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਧੁੰਨੀ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ। ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾ ਕੇ। ਰੁਚੀ ਦੇ ਗੋਡੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਉੱਠ ਗਏ।ਉਹਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਚਾਰਿਆ। ਪਰ ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਿਆ। ਉਹਦਾ ਮੂੰਹ ਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਲਗਾਤਾਰ ਉਹਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਲੱਭਦੇ ਰਹੇ। ਉਹਨੇ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪਿੱਠ ਤੇ ਬੰਨ੍ਹੀ ਆਖਿਰੀ ਡੋਰੀ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਤੇ ਇੱਕ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਗੰਢ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਨੇ ਸਹਿਲਾਇਆ।ਵਨੀਤ ਨੇ ਪੂਰਾ ਸਮਾਂ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਕਿ ਆਈਲੈਂਡ ਦੀ ਤੋਰ ਨਾਲ ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ।ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਉਹ ਚੰਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹਦੇ ਉਭਰੇ ਹੋਏ ਸੀਨੇ ਤੇ ਦੋ ਚੋਟੀਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਫਿਰ ਇੱਕ ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਸਖ਼ਤੀ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਚ ਕੰਬ ਰਹੇ ਬੰਟਿਆਂ ਦੀ ਗੋਲਾਈ ਜਿਹੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਮਸਲਿਆ। ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਛੂਹਣ ਲੱਗਾ। ਰੁਚੀ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਪਿਘਲਿਆ ਹੋਇਆ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਰੁਚੀ ਦਾ ਹੱਥ ਵਨੀਤ ਦੇ ਸ਼ਾਰਟ ਦੇ ਉੱਪਰੋ ਘੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇੰ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਹੋਏ ਕਿ ਉਹ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਬੇਕਾਬੂ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਵਨੀਤ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਮੌਜੂਦ ਆਖਿਰੀ ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਉਹ ਰੇਤੀਲੇ ਬੀਚ ਉੱਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਗਨ ਸੀ। ਵਨੀਤ ਝੁਕਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਰੁਚੀ ਦੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰਲੇ ਪਾਸੇ ਚੁੰਮਣ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਵਨੀਤ ਦੀ ਜੀਭ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚੀ ਤੇ ਨਾਜੁਕਤਾ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਚੁੰਮਣ ਲੱਗੀ। ਰੁਚੀ ਦਾ ਲੱਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਪੂਰਾ ਸਰੀਰ ਉਛਲਣ ਲੱਗਾ।
ਬਾਕੀ ਚੁੰਮਣ ਵਾਂਗ ਵਨੀਤ ਦਾ ਇਹ ਚੁੰਮਣ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਹਲਕੇ ਸੀ ਕਿਸੇ ਹਲਕੇ ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਧੁਨ ਵਾਂਗ , ਉਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਰੁਚੀ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰੋਂ ਕੰਬਣ ਨਾ ਲੱਗੀ। ਉਸਦੀ ਜੀਭ ਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਵਧਣ ਲੱਗੀ। ਇਸ ਆਨੰਦ ਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਰੁਚੀ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਵਾਂਗ ਬੈਠ ਹੀ ਗਈ।ਵਨੀਤ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਰੁਚੀ ਨੇ ਊਹਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਨੂੰ ਧਸਾ ਨਾ ਦਿੱਤਾ।
“ਸਭ ਠੀਕ ? ” ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਰੁਚੀ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ , ਸਿਰਫ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਹ ਅਦਭੁਤ ਸੀ, ਜੋ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਫਿਲਿਪੀਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਟਾਪੂ ਵਰਗਾ। ਰੁਚੀ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉੱਠਿਆ। ਜਿਸਨੂੰ ਵਨੀਤ ਨੇ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਰੁਚੀ ਨੇ ਵਨੀਤ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਪੱਟਾਂ ਵਿੱਚ ਘੁੱਟਿਆ ਤੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਆ।
ਵਨੀਤ ਉਠਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਚਿਹਰਾ ਲੈ ਆਇਆ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਨਾਲ ਦੋਂਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹਿਆ। ਤੇ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਗਿਆ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਹੌਲੇ ਜਿਹੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਤੋਰ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ । ਉਸਦੀ ਰਫ਼ਤਾਰ ਹੌਲੀ ਸੀ ਪਰ ਜੋਸ਼ ਭਾਰੀ। ਰੁਚੀ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਮੁੜ ਤੂਫਾਨ ਉੱਠਣ ਲੱਗਾ। ਦੂਸਰੀ ਵਾਰ । ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਭਿਆਨਕ ਉਸਦਾ ਜਿਸਮ ਕੰਬਿਆ। ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਦਸ ਗੁਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜੋਸ਼ੀਲਾ ਸੀ। ਕਰੀਬ ਤੀਹ ਸਕਿੰਟਾਂ ਲਈ ਰੁਚੀ ਲਈ ਜਿਵੇੰ ਦੁਨੀਆਂ ਰੁਕ ਗਈ ਹੋਵੇ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾਹ ਗਿਆ। ਵਨੀਤ ਰੁਕਿਆ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ। ਤੇ ਉਹਦੇ ਚਿਹਰੇ ਕੋਲ ਚਿਹਰਾ ਲਿਜਾ ਕੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਤੂੰ ਠੀਕ ਏਂ ?
“ਇਹ ਬਿਲਕੁੱਲ ਅਲੱਗ ਸੀ, ਤੂੰ ਇਹ ਕਰਨਾ ਕਿਥੋ ਸਿੱਖਿਆ ? ਰੁਚੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਤੇ ਸ਼ਰਮਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਢੱਕ ਲ਼ਿਆ।ਉਹ ਸਿਰਫ ਮੁਸਕਰਾਇਆ।ਤੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਹੱਥ ਹਟਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਰੁਚੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਿਆ।
ਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਉਸ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਗਿਆ। ਉਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਉਹਦਾ ਆਕਾਰ ਉਹਦੀ ਤਾਕਤ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ। ਰੁਚੀ ਨੇ ਊਹਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨੂੰ ਜਕੜ ਲ਼ਿਆਂ।ਊਹਦੇ ਮੋਢੇ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਜਕੜੇ ਗਏ। ਤੇ ਉਹਦੇ ਸਾਹ ਉਖੜਨ ਲੱਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਟਕਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਪਾਣੀ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਇਆ ਸੀ।
ਵਨੀਤ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤੱਕਣ ਲੱਗਾ। ਤੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਕੇ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਧਾ ਭਰਨ ਮਗਰੋਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਲੇਟ ਗਏ । ਤੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ ਇਹ ਅਦਭੁਤ ਸੀ ….
ਰੁਚੀ ਵੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ।
ਤਾਰੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸੀ । ਦੋਂਵੇਂ ਥਕਾਨ ਨਾਲ ਚੂਰ ਉਂਝ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਸੌਂ ਗਏ।

ਹਰਜੋਤ ਸਿੰਘ
70094 52602

(ਹੋਰ ਪੋਸਟਾਂ ਲਈ ਵੱਟਸਐਪ ਕਰਦੇ ਰਹੋ ਤੇ ਇਥੇ ਵੀ ਫ਼ੌਲੋ ਕਰਦੇ ਰਹੋ Harjot Di Kalam ਨੂੰ ਪ੍ਰਤੀਲਿਪੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਤੇ ਇੰਸਟਾਗ੍ਰਾਮ ਉੱਪਰ )

ਵਿਚਾਰ ਭੇਜੋ ਅਣਜਾਣ ਬਣਕੇ …. ਇੱਥੇ Link Click

ਨੋਟਬੰਦੀ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਗ਼ਲਤੀ …

ਨੋਟਬੰਦੀ ਇੱਕ ਵਿਵਾਦਿਤ ਫ਼ੈਸਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸ ਫ਼ੈਸਲੇ ਵਿੱਚ ਕਈ ਖ਼ਾਮੀਆਂ ਸਨ। ਪਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਖ਼ਾਮੀ ਜੋ ਪਲੈਨਿੰਗ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਾ ਸੋਚੀ ਉਹ ਸੀ। ਨਵੇਂ ਨੋਟ ਲੋਕਾਂ ਤੱਕ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਣਗੇ।
ਬੈਂਕਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਲੱਖਾਂ ਏਟੀਐਮ ਰਾਂਹੀ 500 ਤੇ 2000 ਦੇ ਨਵੇਂ ਨੋਟਾਂ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸੀ। ਪਰ ਪਲੈਨਿੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਭੁੱਲ ਗਏ ਕਿ ਏਟੀਐਮ ਵਿੱਚ ਜੋ “ਨੋਟਾਂ ਦੀ ਕੈਸਿਟ” ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਸਾਈਜ਼ ਮੁਤਾਬਿਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਏਟੀਐੱਮ ਸਿਰਫ ਇਹ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸ ਕੈਸਿਟ ਵਿਚੋਂ ਕਿੰਨੇ ਨੋਟ ਕੱਢਣੇ ਹਨ ਉਹਨੂੰ ਇਸਤੋਂ ਵੱਧ ਕੋਈ ਪਛਾਣ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹਰ ਕੈਸਿਟ ਦਾ ਸਾਈਜ਼ ਨੋਟ ਦੇ ਸਾਈਜ਼ ਮੁਤਾਬਿਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਦੋਨੋਂ ਨਵੇਂ ਜ਼ਾਰੀ ਕੀਤੇ ਨੋਟ ਪੁਰਾਣੇ ਨੋਟਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰੇ ਸਾਈਜ਼ ਦੇ ਸਨ। 2000 ਛੱਡੋ ਏਟੀਐਮ 500 ਦੇ ਨੋਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੱਢ ਸਕਦੇ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਕੈਸਟਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਤੇ ਏਟੀਐੱਮ ਨੂੰ ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਕੈਲੀਬ੍ਰੇਟ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਹੀਨੇ ਲੱਗ ਗਏ। ਜਿਸਦਾ ਨਤੀਜ਼ਾ ਬੈਂਕਾਂ ਅੱਗੇ ਲੰਮੀਆਂ ਕਤਾਰਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਿੱਕਲਿਆ। ਕਿਉਕਿ ਪੂਰੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਏਟੀਐਮ ਵਿੱਚ 500 ਤੇ 2000 ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਬਦਲਣ ਲਈ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਲੱਗ ਗਏ। #HarjotDiKalam
ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਵਿੱਚ ਕਰੀਬ 2 ਲੱਖ ਏਟੀਐੱਮ ਕਰੀਬ ਕਰੀਬ ਕਬਾੜ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਗਏ।
ਇਸਦੇ ਦੋ ਹੀ ਹੱਲ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸੀ ਜਾਂ ਤਾਂ ਨਵੇਂ ਨੋਟ ਪੁਰਾਣੇ ਨੋਟਾਂ ਦੇ ਸਾਈਜ਼ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂ ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਇਹ ਪਲੈਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਸ ਸਾਈਜ਼ ਦੀਆਂ ਕੈਸਿਟਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰਿਇੰਜੀਨੀਅਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਕੰਮ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਏਟੀਐੱਮ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੀ ਕੰਪਨੀ ਦਾ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਤੇ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੀ ਕੰਪਨੀ ਤੇ ਸਪਾਂਸਰ ਬੈਂਕ ਤਿੰਨਾਂ ਦਾ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਇੱਕ ਇੱਕ ਆਦਮੀ ਮੌਜੂਦ ਹੋਣਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ।
ਇਹ ਇੱਕ ਐਸੀ ਗੱਲ ਸੀ ਜੋ ਨਿੱਤ ਨੋਟ ਬਦਲਦੇ ਹਜਾਰਾਂ ਹੀ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ , ਪਰ ਪਲੈਨਿੰਗ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਪੁੱਛਕੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ , ਇਹ ਤਾਂ ਦਿਮਾਗੀ ਖਿਆਲਾਂ ਨਾਲ ਫੈਸਲੇ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਕੋਲ ਜ਼ਮੀਨੀਂ ਅਨੁਭਵ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤੀਆਂ ਸਕੀਮਾਂ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਵਪਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਇਹ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੀਆਂ ਹਨ।
ਹਰਜੋਤ ਸਿੰਘ
70094 52602

(ਹੋਰ ਪੋਸਟਾਂ ਲਈ Harjot Di Kalam ਨੂੰ ਫੌਲੋ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ )

notbandhi #demonstration #demo