ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਹਲੇ ਹੋਈ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਹਲਾ ਹਲਾ ਹੋ ਗਈ । ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਕੰਧ ਟੱਪ ਕੇ ਆਏ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁੱਟਣ ਲੱਗਾ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਨਾਲ ਵਾਲੇ ਹਟਾਉਂਦੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਗੁਰਜੀਤ ਥੱਲੇ ਡਿੱਗ ਕੇ ਕਾਫ਼ੀ ਕੁੱਟ ਖਾ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ । ਟੀਚਰਜ਼ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੱਕ ਸਾਰੇ ਮੁੜ ਕੰਧ ਟੱਪ ਕੇ ਮੁੜ ਗਏ ਸੀ ।
ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੂੰ ਹੱਡਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈ ਗਈ ,ਸਕੂਲ ਦੀ ਕੀ ਪੜਤ ਰਹਿ ਗਈ ਕਿ ਕੋਈ ਇੰਝ ਬਾਹਰੋਂ ਆ ਕੇ ਕੁੱਟ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਤੁਰੰਤ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਫੋਨ ਖੜਕਾਇਆ ਗਿਆ । ਤੇ ਅੱਧੇ ਕੁ ਘੰਟੇ ਚ ਪੁਲੀਸ ਸਕੂਲ ਚ ਸੀ ।
ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕੁੱਟਣ ਵਾਲਿਆਂ ਚ ਇੱਕ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਹੀ ਕਲਾਸ ਦੇ ਰਮਨਦੀਪ ਦਾ ਭਾਈ ਪਰਮਿੰਦਰ ਉਰਫ ਪੰਮਾ ਸੀ । ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਦੋ ਹੋਰ ਦੋਸਤ ਸੀ ।
ਖੈਰ ਅਗਲੇ ਦੋ ਘੰਟਿਆ ਚ ਹੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਘਰ ਤੋਂ ਤਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਸੀ । ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਤੇ ਸਟਾਫ ਤਿੰਨਾਂ ਮੁੰਡਿਆ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਠਾਣੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀ । ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਲੜਾਈ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਇਹ ਨਿੱਕਲਿਆ ਕਿ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਪਰਸੋਂ ਸਕੂਲ ਚ ਕੁਝ ਨੁਕੀਲੀ ਚੀਜ਼ ਰਮਨ ਦੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਕਲਾਸ ਚ ਹੋਈ ਇਸ ਲੜਾਈ ਦਾ ਰਮਨ ਨੇ ਨਾ ਟੀਚਰਜ਼ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਨਾ ਘਰ ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਲਹੂ ਨਾਲ ਲਿਬੜੀ ਸ਼ਰਟ ਉਸਦੀ ਮੰਮੀ ਧੋਣ ਲੱਗੀ ਫਿਰ ਘਰ ਦੱਸਣਾ ਹੀ ਪਿਆ । ਤੇ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਬਣਿਆ ਜ਼ਖ਼ਮ ਵੇਖ ਕੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਤੜ ਚੜ ਗਈ ਸੀ ।
ਪੰਮਾ ਜੋ ਸਕੂਲੋਂ ਹਟ ਕੇ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਰੋਹਦਾਰ ਕਾਲ ਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਭਰਾ ਨਾਲ ਹੋਈ ਜਿਆਦਤੀ ਸਹਾਰ ਨਾ ਸਕਿਆ ਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਸਕੂਲ ਚ ਜਾ ਕੇ ਗੁਰਜੀਤ ਕੁੱਟ ਧਰਿਆ । ਸਕੂਲ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਤੇ ਮੋਹਰਤਬ ਬੰਦਿਆ ਨੇ ਵਿੱਚ ਪੈ ਪਵਾ ਕੇ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ । ਮੁੰਡੀਰ ਦੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਤੱਕ ਲੜਦੇ ? ਗੱਲ ਆਈ ਗਈ ਹੋ ਗਈ,ਮੁੜ ਅਜਿਹੀ ਹਰਕਤ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕਰਕੇ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਜ਼ਮਾਨਤ ਤੇ ਪੰਮੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ । ਗੁਰਜੀਤ ਕੋਲੋ ਵੀ ਮੁੜ ਕਲਾਸ ਚ ਕਿਸੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਇੰਝ ਨਾ ਮਾਰਨ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਲਿਖਵਾ ਲਈ ।
ਪੰਮਾ ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਦਿਨ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਠਾਣੇ ਗਿਆ ਸੀ ।ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਮੋਹ ਠਾਣੇ ਨਾਲ ਬਣਨ ਵਾਲਾ ਹੈ । ਤੇ ਇਹ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਰਗਾ ਹੋ ਜਾਏਗਾ । ਉਸਦਾ ਅੰਨ੍ਹਾ ਝੋਟੇ ਵਰਗਾ ਜ਼ੋਰ ਸਨੂੰ ਹਰ ਪਲ ਉਸਨੂੰ ਬੁਰੇ ਲੱਗਣ ਵਾਲੇ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਧਰਨ ਲਈ ਉਕਸਾਉਂਦਾ ਸੀ । ਬੱਸ ਚੁੱਪ ਸੀ ।
ਖੈਰ ਸਭ ਘਰ ਆ ਗਏ । ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੁੜ ਤੋਂ ਲੀਹ ਤੇ ਆ ਕੇ ਸਕੂਲ ਚ ਆ ਗਏ ਸੀ ।ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਸੀ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਗੁਰਜੀਤ ਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ।
ਹਿਸਾਬ ਦੇ ਪੀਰੀਅਡ ਵਿਹਲਾ ਸੀ ਤੇ ਸਾਰੇ ਵਿਹਲੇ ਬੈਠੇ ਸੀ । ਅਜਿਹੇ ਵੇਲੇ ਬਾਰ੍ਹਵੀਂ ਕਲਾਸ ਵਾਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਭੇੜ ਲੈਂਦੇ ਤੇ ਜੋੜੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਜੋੜੀਦਾਰ ਕੋਲ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ।
ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਚ ਉਹ ਅਠਾਰਵੇਂ ਸਾਲ ਨੂੰ ਟੱਪ ਗਏ ਸੀ ।ਤੇ ਹਾਣ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਬੈਠਣ ਲਈ ਟਾਈਮ ਮਸਾਂ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਸੀ । ਰਮਨ ਵੀ ਉੱਠ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਕੋਲ ਜਾ ਬੈਠਿਆ ਉਸਦੀ ਸਹੇਲੀ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਬੇਂਚ ਤੇ ਸੀ । 35-40 ਦੀ ਕਲਾਸ ਚ 10-12 ਜੋੜੀਆਂ ਸੀ । ਸਟੈਗ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੀ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਬਾਹਰ ਸੀ ਜਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪੜਾਕੂ ਸੀ । ਉਹ ਖਿੜਕੀ ਰਾਹੀਂ ਟੀਚਰ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਸੂਹ ਰੱਖਦੇ ਸੀ ਕਿ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਸਭ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਣ ।
ਰਮਨ ਹਰਮੀਤ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਅੱਜ ਉਹ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਹੀ ਇੰਝ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਵੇਰੇ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮਿਲਣ ਦਾ ਪਲੈਨ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਲੇਟ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਕਰਕੇ ਨਾਰਾਜ਼ ਹੈ । ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਸੁੱਟੀ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਉਹ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਚ ਭਰਕੇ ਉੰਝ ਹੀ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ ਬੇਂਚ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ ਸੀ । ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਨਾ ਆ ਸਕਣ ਲਈ ਉਸਨੇ ਸੌਰੀ ਕਿਹਾ । ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਸਿਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਸੀ । ਪਰ ਨਾ ਮਿਲ ਸਕਣ ਦੀ ਗੱਲ ਐਦਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਰੋਇਆ ਜਾਵੇ । ਰਮਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਕੰਨ ਚ ਹੌਲੀ ਦੇਣੇ ਕਿਹਾ । ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੂੰਹ ਘੁਮਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ,ਗੁਰਜੀਤ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਹੀ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਘਟੀਆ ਸਮਾਈਲ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਮੁੜ ਰਮਨ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਲਿਆ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਝ ਉਸ ਕੋਲ਼ੋਂ ਸਭ ਦੱਸ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗੀ ।
ਰਮਨ ਨੇ ਸੁਣਦੇ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਗੁਰਜੀਤ ਪੂਰੇ ਹਾਸੇ ਚ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਦਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਮੁੱਠੀ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਫੁਲਾ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਬਲੋ ਜੌਬ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰਕੇ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਆਮ ਕਰਕੇ ਚੁੱਪ ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਰਮਨ ਨਾ ਤਾਂ ਹਰਮੀਤ ਕੋਲੋ ਸੁਣਕੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉੱਪਰੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕਰਤੂਤ ਬਾਕੀ ਸਭ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਰੋਹ ਚੜ ਆਇਆ ਸੀ ।
ਉਹ ਇੱਕਦਮ ਸੀਟ ਤੋਂ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਬੇਂਚ ਤੇ ਬੈਠੇ ਹੀ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਗਲੇ ਨੂੰ ਫ਼ੜਕੇ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਚ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਘਸੁੰਨ ਜੜ ਦਿੱਤੇ । ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਿ ਬਾਕੀ ਉਸਨੂੰ ਛਡਾਉਂਦੇ ਆਪਣੇ ਬਚਾ ਲਈ ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਹੱਥ ਚ ਬੇਂਚ ਦਾ ਕੋਈ ਪੇਚ ਆ ਗਿਆ ਉਸਨੇ ਉਹੀਓ ਰਮਨ ਦੀ ਢੂਹੀ ਚ ਗੱਡ ਦਿੱਤਾ । ਪਰ ਰਮਨ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਮਾਰਦਾ ਰਿਹਾ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਛੁਡਾਇਆ ਤਾਂ ਕਲਾਸ ਇੰਝ ਦੀ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਤੇ ਹੱਕੀ ਬੱਕੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ ।
ਮਸੀਂ ਛੁਡਾ ਕੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕੀਤਾ । ਜੋ ਗੱਲ ਹੁਣ ਤੱਕ ਥੋੜ੍ਹੇ ਕੁ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ । ਪਰ ਕਲਾਸ ਦੀ ਪੜਤ ਰੱਖਣ ਲਈ ਲੜਾਈ ਟੀਚਰਜ਼ ਤੱਕ ਨਾ ਗਈ ਸਗੋਂ ਕਲਾਸ ਚ ਹੀ ਸੁਲਝਾ ਲੈਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੋਇਆ। ਰਮਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ਼ ਨੂੰ ਸਾਫ ਤਾਂ ਕੀਤਾ । ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਕੁਝ ਦਾਗ ਰਹਿ ਗਏ ਸੀ । ਪੇਚ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਤਾਂ ਕਾਫ਼ੀ ਡੂੰਗਾ ਸੀ । ਘਰ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤੇ ਫਿਰ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ,ਤੇ ਇੰਝ ਇਹ ਲੜਾਈ ਠਾਣੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ ।
ਪਰ ਲੜਾਈ ਹਰਮੀਤ ਕਰਕੇ ਹੋਈ ਸੀ ਇਸਦਾ ਪਤਾ ਸਿਰਫ ਕਲਾਸ ਨੂੰ ਸੀ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਅਜੇ ਵੀ ਗੁਪਤ ਸੀ । ਠਾਣੇ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆ ਕੇ ਕਲਾਸ ਚ ਭਾਵੇਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗਲਤ ਹਰਕਤ ਲਈ ਮਾਫੀ ਮੰਗ ਲਈ ਸੀ । ਪਰ ਰਮਨ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਉਸ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਣਾ ਤੇ ਗੁਰਜੀਤ ਦਾ ਓਥੇ ਜਾਣਾ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਸੀ ਜਰੂਰ ਹੀ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦਿਲਜੀਤ ਦੀ ਗੱਦਾਰੀ ਹੈ । ਉਹ ਹੁਣ ਇਸ ਦਾ ਅਸਲ ਸੱਚ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਤੇ ਓਧਰ ਪੰਮੇ ਦੇ ਇੰਝ ਦੇ ਕਾਰਨਾਮੇ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਜੁੰਡਲੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਸੀ । ਕਿਸੇ ਸਕੂਲ ਚ ਜਾ ਕੇ ਇੰਝ ਕੁੱਟ ਦੇਣ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਬੇਡਰ ਤੇ ਬੇਕਿਰਕ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਸਭ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ । ਇਹੋ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਉਸਦੇ ਕਦਮਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟਮਾਰ ਦੇ ਇਸ ਰਾਹ ਤੇ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਦੇ ਰਹੇ ਸੀ । ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹੋ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਕਸੂਰੋਂ ਕੁੱਟੇ ਭਰਾ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈ ਕੇ ਚੰਗਾ ਹੀ ਕੀਤਾ ਹੈ । ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਨੇਡ਼ੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੋਈ ਸੌ ਵਾਰ ਸੋਚੇਗਾ ।

ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਬਹੁਤ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਹਰਮੀਤ ਤੇ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਭਲੀ ਭਾਂਤੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਰਮਨ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਏ । ਉਹ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹਰਮੀਤ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਹੋ ਜਾਏ ।ਪਰ ਉਸਦਾ ਬੋਲਣ ਦਾ ਲਹਿਜ਼ਾ ਹੀ ਐਨਾ ਭੈੜਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਉਸਦੇ ਨੇੜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਢੁੱਕਦੀ । ਪਰ ਉਹ ਹਰ ਇੱਕ ਦੇ ਨੇੜੇ ਢੁੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਹਰਮੀਤ ਤੇ ਉਸਦੀ ਖਾਸ ਨਿਗ੍ਹਾ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ।
ਰਾਹ ਜਾਂਦੀ ਨੂੰ ਛੇੜਨਾ ,ਫਿਕਰੇ ਕੱਸਣਾ ਉਸ ਲਈ ਆਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਕਦੇ ਕਦੇ ਤਾਂ ਇਹ ਸਿੱਧੇ ਸਾਧੇ ਗੀਤ ਹੁੰਦੇ ਕਦੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਬਨਾਵਟ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਟਾਰਗੇਟ ਕਰਕੇ ਬੋਲਦਾ ਸੀ । ਹਰਮੀਤ ਬਾਕੀ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਆਦਤ ਸੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ।ਜਿਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਉਸਦੀ ਜਵਾਨੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਝਾਕਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਮੁੰਡੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਸੀਨਿਅਰ ਰਾਹ ਮਿਲਦੇ ਮਰਦ ਤੇ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਟੀਚਰ ਵੀ ਘੂਰਦੇ ਸੀ । ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਫਿਕਰਾ ਵੀ ਕੱਸ ਜਾਂਦਾ ਕਈ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਸਮਝ ਆ ਵੀ ਜਾਂਦੀ ਕਈਆਂ ਦੀ ਨਹੀਂ ।
ਉਹਦੇ ਲਈ ਪਰੋਪੋਜ਼ ਵਾਧੂ ਆਏ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਪਸੰਦ ਸਿਰਫ ਰਮਨ ਆਇਆ ਸੀ । ਜਿਵੇੰ ਉਸਦੇ ਧੜਕਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ,ਮਚਲਦੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਰਮਨ ਪਾਸੋਂ ਸਕੂਨ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਇਹ ਉਹ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ । ਕੱਚੀ ਉਮਰ ਦਾ ਕੱਚਾ ਜਿਹਾ ਇਸ਼ਕ ਸੀ ਜਿਸ ਚ ਜੋ ਤਿੱਖਾਪਨ ਚ ਉਹ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ।
ਇਸ ਲਈ ਬਾਕੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਕੇ ਉਹ ਸਿਰਫ ਉਸ ਚ ਗੁਆਚ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ।ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਇਗੋਨਰ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕੰਨੋਂ ਸੁਣਦੀ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਕੱਢ ਦਿੰਦੀ ।
ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਹੱਦਾਂ ਹੀ ਟੱਪਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ।ਪਹਿੱਲੀ ਹੱਦ ਉਸ ਦਿਨ ਟੱਪੀ ਜਿਸ ਦਿਨ ਉਹ ਕੈਮਿਸਟਰੀ ਲੈਬ ਚ ਕੋਈ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ । ਅੱਗੇ ਮੈਡਮ ਤੇ ਬੱਚੇ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਵਿਚਕਾਰ ਖੜੇ ਸੀ । ਦੋਂਵੇਂ ਉਹਦੇ ਸੱਜੇ ਪਾਸੇ ਗੁਰਜੀਤ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਖੱਬੇ ਵੀ ਬੱਚੇ ਖੜ੍ਹੇ ਸੀ ਉਸ ਤੋਂ ਪਿਛੇ ਮੇਜ਼ ਸੀ ।ਉਸਨੂੰ ਦਿਸ ਘੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹਾ ਅੱਡਿਆਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵੇਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਦੋਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇੱਕ ਹੱਥ ਊਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਕੂਹਣੀ ਨਾਲ ਹੱਥ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਹ ਉੰਝ ਹੀ ਜੁੜਿਆ ਰਿਹਾ । ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਧਿਆਨ ਤੇ ਮਿਹਨਤ ਬੱਸ ਹੁਣ ਇਸ ਕੋਸ਼ਿਸ ਚ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਿਵੇਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਪਰਾਂ ਕਰੇ । ਪਰ ਉਹ ਐਨਾ ਫੱਸ ਕੇ ਖੜੀ ਸੀ ਕਿ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਹਟਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾ ਰਹੀ ।
ਪਿੱਠ ਤੇ ਘੁੰਮਦਾ ਘੁੰਮਦਾ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉੱਪਰ ਵੱਲ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਪਰ ਭੀੜ ਫੱਸੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਹੱਥ ਜਿਆਦਾ ਮੁੜ ਨਾ ਸਕਿਆ । ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਖਿਸਕਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਕੀਤਾ ।
ਅੰਦਰ ਦੀ ਹੱਥ ਨਾ ਜਾ ਸਕਿਆ ਤਾਂ ਇੰਝ ਹੀ ਹੱਥ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਫੇਰਨ ਲੱਗਾ । ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਲਿਜਾ ਕੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਝਟਕਣ ਦੀ ਤੇ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੀ ਅਸਫਲ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਜੋਰ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਨਾਲ ਝੱਲੀ । ਉਸਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹ ਬੇਹੱਦ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ ਚੂੰਢੀਆਂ ਭਰਨ ਲੱਗਾ । ਹਰਮੀਤ ਕਸਕਸਾ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ । ਉਸਦਾ ਮੂੰਹ ਰੋਣਹੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਸਿਰਫ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਿੱਤ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਹੱਦ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਜ਼ੋਰ ਅਜਮਾਇਆ ਤਾਂ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਬਚਣ ਲਈ ਅਗਲੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਉਹ ਮੈਡਮ ਤੇ ਜਾ ਡਿੱਗੀ ਇੱਕ ਦਮ ਰੌਲੇ ਚ ਸਭ ਖਿੰਡ ਗਏ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਤੋਂ ਕਿੰਨਾ ਦੂਰ ਜਾ ਖੜੀ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਰੋਣਾ ਵੇਖ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਸਾਰੀ ਹਰਕਤ ਤੋਂ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਸੀ ।ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਹੀ ਹਰਮੀਤ ਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਵਾਈ ਸੀ । ਉਹ ਰਮਨ ਦੇ ਪਿੰਡੋਂ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਕੂਲ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ।
ਕਲਾਸ ਖਤਮ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਗੁਰਜੀਤ ਕੋਲ ਆਇਆ ਕਹਿੰਦਾ ।
“ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਬਾਈ, ਜਿਆਦਾ ਤੰਗ ਕਰਤਾ ਕੁੜੀ ਨੂੰ “.
ਅੱਗਿਓ ਗੁਰਜੀਤ ਵੀ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਉਂਗਲੀ ਤੇ ਮਿਣਕੇ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ ,”ਕੀ ਕਰੀਏ ਯਰ,ਕੁੜੀ ਬੇਸ਼ਰਮ ਹੀ ਬਹੁਤ ਏ,”ਅੰਦਰ” ਕੁਝ ਵੀ ਪਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ .ਐਨੀ ਉਂਗਲ ਗਈ”।
ਮਨਿੰਦਰ ਉਸਨੂੰ ਰਾਜ ਦੀ ਗੱਲ ਦਸਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲਿਆ ,” ਪਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਵੀਰ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਮਿਲਣਾ ਹੁੰਦਾ ਫਿਰ ਸਭ ਲਾਹੁਣਾ ਪਾਉਣਾ ਸੌਖਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ।”
ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਚਾਣ ਚੱਕ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ
“ਤਾਂਹੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਤੋਰ ਤੇ ਰੰਗ ਬਦਲਦਾ ਨਿੱਤ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ” ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਪਤਾ ?
ਮਨਿੰਦਰ ਬੋਲਿਆ”ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਰਮਨ ਨਾਲ ਆਉਂਦਾ, ਜਿੱਦਣ ਮਿਲਣਾ ਹੁੰਦਾ,ਅਸੀਂ ਐਕਸਟਰਾ ਕਲਾਸ ਕਹਿ ਕੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਆ ਜਾਈਦਾ । “
“ਹੁਣ ਕਦੋਂ ਮਿਲਣਾ ?” ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ।
“ਕੱਲ ਦਾ ਪਲੈਨ ਹੈ”. ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ।
ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਅੱਡ ਪਲੈਨ ਆ ਗਿਆ । ਉਸਨੇ ਮਨਿੰਦਰ ਦੇ ਜੇਬ ਚ ਨੋਟ ਪਾਏ । ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਸਭ ਗੱਲ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤੀ ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਹਰਮੀਤ ਕਲਾਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਰਮਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਚ ਬੈਠੀ ਸੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਗੁਰਜੀਤ ਅੰਦਰ ਆਇਆ ਤੇ ਆਕੇ ਉਸਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁੰਡੀ ਲਗਾਈ । ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਜੋ ਦੂਸਰੀ ਕੁੜੀ ਸੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕਮਰੇ ਚ ਸੀ । ਉਹ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਉਹ ਕਸੂਤੀ ਫੱਸ ਗਈ।
“ਕਿਉਂ ਰਮਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਹੋ ਰਹੀ ਏ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਰੰਗ ਉੱਡ ਗਏ ਅਸੀਂ ਵੀ ਭਾਈ ਥੋਡੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ । “ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਖਿਸਕਣ ਲੱਗਾ । ਡਰਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਕਮਰੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਖਿਸਕਣ ਲੱਗੀ । ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦਾ ਕਰਦਾ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕੰਧ ਨਾਲ ਲਾ ਲਿਆ ।
“ਕੱਲ ਤਾਂ ਚੀਕ ਕੇ ਬੱਚ ਗਈ ਸੀ ਅੱਜ ਕਿਧਰ ਜਾਏਂਗੀ ? ” ਆਪਣੇ ਬਾਹਾਂ ਦਾ ਘੇਰਾ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਉੱਪਰੋਂ ਕੱਸ ਕੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਗੋਡਿਆਂ ਨਾਲ ਕੱਸ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਸੇ ਪਾਸੇ ਭੱਜਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ ।
ਜਿੰਨੀ ਜੋਰ ਨਾਲ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਸਨੇ ਘੁੱਟਿਆ । ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਡਿੱਗਣ ਲੱਗੇ । ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪਰੇ ਹਟਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦੇ ਜੋਰ ਅੱਗੇ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਚੀਕ ਕੇ ਊਸਦੀ ਬੇਇੱਜਤੀ ਹੋਣੀ ਸੀ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਸਿਰਫ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਰੋਂਦਾ ਵੇਖ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਹੱਥ ਧਰ ਲਿਆ । ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਫਰੋਲਣ ਲੱਗਾ । ਉਸਦੇ ਗੰਦੇ ਗੰਦੇ ਫਿਕਰੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸੀ । ਉਹ ਛੱਡਣ ਲਈ ਪ੍ਰਾਥਨਾ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਉਹ ਜਿੰਨਾਂ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਤਾਰ ਦਿਤੇ । ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹੇ ਸਗੋਂ ਨਹੁੰਦਰਾਂ ਮਾਰ ਰਹੇ ਸੀ । ਇਹ ਸਭ ਹੁੰਦਾ ਵੇਖ ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਉੱਚੀ ਉਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗੀ । ਰੋਂਦਾ ਵੇਖ ਇੱਕ ਡਰ ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਮਨ ਚ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ।
“ਰੋ ਨਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਇੱਥੇ ਬਿਨਾਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਕਲਾਸ ਚ ਛੱਡ ਜਾਊ ਫਿਰ ਸਾਰਾ ਸਕੂਲ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖੂਗਾ । ” ਨਾਲੇ ਪੁੱਛੇਗਾ ਕਿਹੜੀ ਐਕਸਟਰਾ ਕਲਾਸ ਲਗਦੀ ਏ ।
ਹਰਮੀਤ ਇੱਕ ਦਮ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ । ਪਰ ਹੰਝੂ ਵਗ ਰਹੇ ਸੀ ।
“ਪਲੀਜ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦੇ ,ਮੈਂ ਐਵੇਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਆ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਮਿਲਣਾ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ” ।
ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਕਿੱਥੇ ਮੰਨਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ।
“ਪਿਆਰ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਜੇ ਮੈਂ ਨਾ ਆਉਂਦਾ ,ਹੁਣ ਤੱਕ ਤੂੰ ਨੰਗੀ ਹੋਈ ਉਹਦੇ ਅੱਗੇ ਪਈ ਹੋਣਾ ਸੀ ,ਸਾਲੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਗੰਦ ਪਾਉਣ ਲੱਗੇ ਹੋ “। ਉਹਦੀ ਹਵਸ਼ ਜਿਸਮ ਤੇ ਭਾਰੀ ਸੀ ।
ਹਰਮੀਤ ਪੂਰਾ ਜੋਰ ਲਾ ਕੇ ਉਸਤੋਂ ਛੂਟਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਭਜਦੀ ਵੀ ਕਿਧਰ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਅੱਧੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਉਸਦੇ ਗਲੇ ਤੱਕ ਸੀ ਜਾਂ ਲੱਤਾਂ ਤੱਕ ।
ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਜੋਰ ਲਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਹਟਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਏ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੋਈ ਆ ਜਾਏ ਉਹ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰੇ ਤੇ ਨਿੱਕਲੇ । ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਸਦਾ ਮਨ ਸਿਰਫ ਛੇੜਖਾਨੀ ਕਰਕੇ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਦੇਖਣ ਤੱਕ ਦਾ ਸੀ । ਉਹ ਸਿਰਫ ਇਹ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਉਹ ਕਿੰਝ ਦੀ ਲਗਦੀ ਏ ਜੋ ਕੱਪੜਿਆਂ ਚ ਦੇਖ ਕੇ ਅੱਗ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਏ । ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਪੂਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਰਵਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵੇਖਿਆ । ਉਸਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੋਹ ਛੋਹ ਕੇ ਵੇਖਿਆ । ਪਰ ਹੁਣ ਉਸਦਾ ਆਪਣਾ ਕੰਟਰੋਲ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ ।
“ਚਲ ਹੋਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਬੱਸ ਇੱਕ ਆਹ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ” ਆਪਣੀ ਪੇਂਟ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਊਹਨੇ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ । ਤੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਵੀ ਬਣਾਇਆ ।
ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਮਨਾ ਕੀਤਾ ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ ਮੁੜ ਛੱਡਣ ਲਈ ਕਿਹਾ । ਪਰ ਬਦਲੇ ਚ ਮੁੜ ਬਿਨਾਂ ਕਪੜੇ ਤੋਂ ਕਲਾਸ ਚ ਫਿਰਨ ਦੀ ਧਮਕੀ ਮਿਲੀ । ਰੋਂਦੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਪੇਂਟ ਦੀ ਬੈਲਟ ਤੇ ਜਿੱਪ ਖੋਲੀ । ਤੇ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਸੰਤੁਸਟ ਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ।
ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅੱਧ ਨੰਗੀ ਨੂੰ ਓਥੇ ਹੀ ਧੱਕਾ ਮਾਰ ਕੇ ਉਹ ਜਿੱਤ ਦਾ ਘੁਮਾਨ ਕਰਦਾ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ।
…..
ਓਧਰ ਰਮਨ ਮਨਿੰਦਰ ਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਆਇਆ ਨਹੀਂ ਫਟਾਫਟ ਉਹ ਉਸਦੇ ਘਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਦਾ ਸਾਈਕਲ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਿਆ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਕੱਠੇ ਜਾਣਾ ਪਊਗਾ ਉਹ ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਖਰਾਬ ਸਾਈਕਲ ਰੋੜ ਕੇ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਛੱਡਣਗੇ । ਪਰ ਮਨਿੰਦਰ ਨੇ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਟਾਈਮ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ । ਤੇ ਰਾਹ ਚ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਮਨਿੰਦਰ ਦਾ ਬੈਗ ਡਿੱਗਿਆ ਤੇ ਊਸਦੀ ਤਣੀ ਚੱਕੇ ਚ ਫੱਸ ਗਈ । ਕਢਦੇ ਕਢਦੇ ਉਹ ਹੋਰ ਵੀ ਲੇਟ ਹੋ ਗਏ । ਖਿਲਰੇ ਸਮਾਨ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਦੁਬਾਰਾ ਤੁਰੇ । ਆਮ ਨਾਲੋਂ ਅੱਧਾ ਪੌਣਾ ਘੰਟਾ ਉਹ ਇੰਝ ਹੀ ਲੇਟ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਮਿਸਤਰੀ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਨੁਕਸ ਕੀ ਏ ਫਿਰ ਕਿਤੇ ਜਾ ਕੇ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਸਕੂਲ ਵੱਲ ਤੁਰੇ । ਤੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਟਾਈਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ।ਊਹਨੇ ਕਲਾਸ ਚ ਵੇਖਿਆ ਹਰਮੀਤ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪ੍ਰੇਅਰ ਚ ਗਿਆ ਓਥੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਈ ।
ਪਹਿਲੇ ਪੀਰੀਅਡ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਮਸਾਂ ਹੀ ਦਿਖੀ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਵੀ ਵਾਰ ਮੁੜਕੇ ਉਸ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ । ਅਗਲਾ ਪੀਰੀਅਡ ਖਾਲੀ ਸੀ ਹਿਸਾਬ ਦਾ ਜਿਸ ਚ ਸਾਰੀ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ।
ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਹਰਮੀਤ ਕਦੇ ਵੀ ਰਮਨ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਦੱਸੇਗੀ ਤੇ ਉਹ ਕਲਾਸ ਦੇ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਛੇੜਦਾ ਰਹੇਗਾ । ਜੇ ਦੱਸਿਆ ਵੀ ਤਾਂ ਰਮਨ ਕਦੇ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਪੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲਵੇਗਾ । ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਉਹ ਇਸ਼ਾਰਾ ਵੀ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰਖਿਝਾਉਣ ਲਈ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਪਰ ਉਦੋਂ ਹੀ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਹ ਰਮਨ ਦੇ ਗੁੱਸੇ ਦੀ ਜਦ ਚ ਆ ਗਿਆ ਭਾਵੇਂ ਉਸਨੇ ਬਦਲੇ ਚ ਕਿੱਲ ਮਾਰਿਆ ਸੀ ਪਰ ਪੂਰੀ ਕਲਾਸ ਮੂਹਰੇ ਆਪੋਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਥੱਪੜ ਖਾ ਲੈਣ ਕਰਕੇ ਉਹ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਖਿਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਭਰਾ ਦੀ ਕੁੱਟ ਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਊਸਦੀ ਬੇਇੱਜਤੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ।
ਦੋ ਪਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਜਿਆਲਤ ਝੱਲਣੀ ਪਈ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਲਈ ਇੱਕ ਸਬਕ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਹ ਵੀ ਠਾਣੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ । ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਕਲਾਸ ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਾਫੀ ਮੰਗ ਲਈ ਹਰਮੀਤ ਤੋਂ ਵੀ । ਰਮਨ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮਨਿੰਦਰ ਦੀ ਕੀਤੀ ਯਾਰ ਮਾਰ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਦੋਵਾਂ ਚ ਇੱਕ ਖਾਈ ਪੈ ਗਈ । ਕਲਾਸ ਚ ਕਿਉਕਿ ਸਾਰੇ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਗੁਰਜੀਤ ਤੋਂ ਸਭ ਨੇ ਉਸਦੇ ਕੀਤੇ ਤੇ ਮਾਫੀ ਮੰਗਵਾਈ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਅਲੱਗ ਕਰਨ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ । ਹਰਮੀਤ ਲਈ ਮਾਫੀ ਕੋਈ ਮਾਅਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਜੋ ਜਾਨਵਰਾਂ ਵਰਗਾ ਸਲੂਕ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਭਰ ਲਈ ਉਸਦੇ ਮਨ ਤੇ ਨਾ ਮਿਟਣ ਵਾਲੇ ਦਾਗ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਦਾ ਸਕੂਨ ਸੀ ਕਿ ਰਮਨ ਨੇ ਉਸਦਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡਿਆ ।
ਪਰ ਇਹ ਸਿਰਫ ਸਮਾਂ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਜ਼ਖਮ ਕਦੋਂ ਨਾਸੂਰ ਬਣਕੇ ਰਿਸਣੇ ਸੀ । ਇਹ ਸਿਰਫ ਸਮੇਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਚ ਸੀ ।https://www.facebook.com/HarjotDiKalam/

……..
ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਪੰਮਾ ਆਪਣੇ ਕਾਲਜ਼ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਲਈ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਾਲਜਾਂ ਚ ਸਟੂਡੈਂਟ ਯੂਨੀਅਨ ਬੈਨ ਸੀ ਪਰ ਰਾਜਨੀਤਕ ਸੁਪੋਰਟ ਨਾਲ ਚਲਦੇ ਗੁਰੁੱਪਾਂ ਚ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਇਹ ਕੰਮ ਚਲਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ । ਪੰਮੇ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜਾਈ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਫੇਮਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ।

ਪੰਮੇ ਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਝੁੱਡੂਆਂ ਦਾ ਲਾਣਾ ਆਖਦੇ ਸੀ । ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਲੋਕ ਅਜ਼ੀਬ ਅਜੀਬ ਜਿਹੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰਦੇ। ਕੋਈ ਗਲੀ ਚ ਤੁਰੇ ਆਉਂਦੇ ਨੂੰ ਖਿਲਾਰ ਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ,”ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਦਾ ਕੀ ਨਾਮ ਏ ? “. ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਪੈਂਦੀ । ਸਿਰਫ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋ ਹੀ ਇੰਝ ਕਿਉਂ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਫਿਰ ਡੈਡੀ ਦਾ ਨਾਮ ਅਰਜਨ ਦੱਸਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਲੋਕ ਕਿਉਂ ਹੱਸਦੇ ਹਨ । ਉਹ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਮਾਂ ਤੋਂ ਪੁੱਛਦੇ ਕਿ ਲੋਕ ਇੰਝ ਕਿਉਂ ਕਹਿੰਦੇ । ਮਾਂ ਸਤਵੰਤ ਬੱਸ ਇਹ ਕਹਿ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਐਵੇਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰੀਦੀ । ਉਹਦਾ ਬਾਪੂ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ । 7-8 ਭਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚੋ ਜ਼ਮੀਨ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਮਸਾਂ ਕਿੱਲਾ ਕੁ ਇਸ ਲਈ ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਅਰਜਨ ਦੂਰ ਸ਼ਹਿਰ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਸਾਲ ਦੇ ਬਹੁਤੇ ਦਿਨ ਉਹ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਹੀ ਕੱਢਦਾ । ਬਾਕੀ ਸਭ ਦਿਨ ਤਾਂ ਸਤਵੰਤ ਕੌਰ ਝੱਲ ਲੈਂਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਤਿੱਥ ਤਿਉਹਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਘਰ ਨਾ ਵੜਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਚੰਗੀਆਂ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਦੀ । ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਮਗਰ ਸੂਈ ਕੁੱਤੀ ਵਾਂਗ ਪੈ ਜਾਂਦੀ । ਪਰ ਉਹ ਗਾਲਾਂ ਖਾ ਮੁੜ ਕੰਮ ਤੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਫਿਰ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਹੀਨੇ ਨਾ ਮੁੜਦਾ ।
ਓਧਰੋਂ ਸਤਵੰਤ ਹੀ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਜਨਾਨੀ ਨਾਲ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ ਘਰੋਂ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਸ਼ਾਮੀ ਘਰ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਦੀ । ਸਕੂਲੋਂ ਆ ਕੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਖੁਦ ਹੀ ਚਾਹ ਬਣਾਉਂਦੀ ਪੈਂਦੀ ਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਦੇਣੀ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣੇ ਉਹ ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਸਿੱਖ ਗਿਆ ਸੀ ।ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਰੋਜ ਹੀ ਹਰ ਜਗਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖਿਲਾਰ ਕੇ ਪੁੱਛਦੇ “ਥੋਡੀ ਮਾਂ ਰੋਜ ਸ਼ਹਿਰ ਕੀ ਕਰਨ ਜਾਂਦੀ ਏ ਓਏ “.ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਦੱਸਦੇ ਲੋਕੀ ਭੈੜੇ ਭੈੜੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਕਰਦੇ ਹੋਰ ਤਰਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾਉਂਦੇ । ਉਹ ਨਿੱਕੇ ਸੀ ਕਚੀਚੀ ਵੱਟ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ।
ਵੱਡਿਆਂ ਦੀਆਂ ਇੰਝ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਬਦਲਾ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਕੇ ਲੈਂਦੇ । ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਜਾਣ ਬੁਝ ਕੇ ਨੁਕਸਾਨ ਕਰਦੇ ਕਦੇ ਖੇਤ ਚ ਲੰਗਦੇ ਨੱਕਾ ਤੋੜ ਦਿੰਦੇ ਕਦੇ ਚਰਦੀ ਮੱਝ ਗਾਂ ਖੇਤ ਚ ਵਾੜ ਦਿੰਦੇ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਗੁਆਰੇ ਚ ਲੱਗੀਆਂ ਪਾਥੀਆਂ ਹੀ ਭੰਨ ਆਉਂਦੇ । ਲੋਕ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਕਰਦੇ ਤੇ ਉਹ ਬੇਡਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ । ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਪੰਮਾ ਤਾਂ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਇੰਝ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ । ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਉਹ ਜਵਾਨ ਹੋ ਨਿੱਕਲਿਆ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਹਾਣ ਚ ਸਭ ਤੋਂ ਭਾਰਾ ਸੀ । ਹੱਥ ਪੈਰ ਖੁੱਲੇ ਸੀ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲਗਦਾ ਸੀ ।ਕੋਈ ਜਰਾ ਜਹੀ ਚੌੜ ਕਰਦਾ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਟ ਧਰਦਾ ਸੀ । ਰਮਨ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦਾ ।ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਹੁਣ ਉਹ ਜਵਾਨ ਹੋਕੇ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਉਹ ਕਹਿ ਨਾ ਪਾਉਂਦਾ । ਬਾਹਰ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਜਵਾਨ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਕੁੱਟਕੇ ਵੀ ਉਹ ਕਦੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲ ਪਾਉਂਦਾ ।
ਚੜਦੀ ਜਵਾਨੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਬਣ ਗਿਆ ।
ਲੋਹੜੀ ਦੀ ਰਾਤ ਧੂਣੇ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸੀ ਸ਼ਰਾਬ ਚ ਰੱਜਿਆ ਜੰਟੀ ਓਥੇ ਆਇਆ । ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦਾ ਆ ਰਿਹਾ । ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਬੈਠਾ ਦੇਖ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਆ ਕਿਹਨਾਂ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਬੈਠਾ “ਝੁੱਡੂਆਂ ਦਾ “. ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਅੱਗ ਲੱਗ ਗਈ ।ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਹੱਥੋਪਾਈ ਹੋ ਗਿਆ । ਨਾਲ ਦਿਆਂ ਨੇ ਮਸੀਂ ਛੁਡਾਇਆ ।ਘਰਦੇ ਜੰਟੀ ਨੂੰ ਮਸੀਂ ਲੈ ਕੇ ਗਏ । ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਫਿਰ ਉਹ ਪੰਮੇ ਕੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਦੇਣ ਲੱਗਾ ।
ਕਿਸੇ ਨੇ ਆ ਕੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ । ਕੋਲ ਇੱਕ ਅਣਘੜੀ ਤੂਤ ਦੇ ਟਾਹਣੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਹ ਉਹਦੇ ਘਰ ਸਾਹਮਣੇ ਜਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ । ਅੰਦਰੋਂ ਜੰਟੀ ਲਲਕਾਰੇ ਮਾਰ ਮਾਰ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਤੇ ਬਾਹਰ ਪੰਮਾ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜੰਟੀ ਉਮਰ ਚ 10-15 ਵਰ੍ਹੇ ਵੱਡਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਸ਼ਰੀਰ ਪੰਮੇ ਦੇ ਨੇਡ਼ੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਢੁਕਦਾ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਸਿਰਫ ਅੰਦਰ ਹੀ ਗਾਲਾਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਘਰਦੇ ਚੁੱਪ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦੇ ।
ਫਿਰ ਜੰਟੀ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਗੰਦ ਬੋਲਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ।
“ਸਾਲੇ ਪਿੰਡ ਚ ਸ਼ੇਰ ਬਣੇ ਫਿਰਦੇ ਨੇ ,ਸਾਲਿਆ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਲਿੱਤੀ ਆ ,ਬੀੜ ਆਲੇ ਹੋਟਲ ਚ ਜਾਕੇ ਪੁੱਛ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਰੇ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰੀਂ ।” .
ਬਦਲੇ ਚ ਪੰਮਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, ” ਸ਼ੇਰ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਆਗਾ ਬਾਹਰ ਆਕੇ ਗੱਲ ਕਰ “।
ਪਰ ਜੰਟੀ ਬੁੜਕਦਾ ,” ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਬਾਹਰ ਜਾ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਬੁਲਾਊ ਓਹਨੂੰ …… ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਊਂ ।”
ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਦੂਹਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਪੰਮੇ ਤੋਂ ਵੀ ਰਿਹਾ ਨਾ ਗਿਆ ,”ਸਾਲਿਆ ,ਤੂੰ ਕੀ ਬੋਲਣ ਨੂੰ ਮਰਦਾਂ, ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਤਾਂ ਖੁਦ ਪਟਵਾਰੀਆਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕਾਰਾਂ ਚ ਕਦੇ ਮੋਟਰ ਤੇ ਮਰਵਾਉਂਦੀ ਰਹੀ ਏ ” . ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇੱਕ ਨਾਲ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਚ ਸਲਿਓ ਤੁਸੀਂ ਸੁੱਚੇ ਬਣੇ ਫਿਰਦੇ ਹੋ । ਘਰ ਦੀਆਂ ਚਗਲਾਂ ਕਿੱਥੇ ਖੇਹ ਨਹੀਂ ਖਾ ਰਹੀਆਂ ।”
ਉਸਦੇ ਐਨਾ ਕਹਿਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ । ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਬੰਦੇ ਉਹਨੂੰ ਬੋਲਣ ਲੱਗੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਜੰਟੀ ਨੂੰ ਰੋਕਦਾ ਟੱਬਰ ਉਹਦੇ ਤੇ ਬੁੜਕਣ ਲੱਗਾ । ਗਰਮਾ ਗਰਮੀ ਚ ਗਲ ਵੱਧ ਗਈ ।
ਹਨੇਰੀ ਵਾਂਗ ਜੰਟੀ ਅੰਧਰੋ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹਦੇ ਤੇ ਰਾਡ ਉਛਾਲੀ । ਟੱਬਰ ਵੀ ਸਾਥ ਦਿੰਦਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਰੋਕਿਆ ਨਹੀਂ । ਪੰਮੇ ਕੋਲ ਕੱਲਾ ਇੱਕੋ ਤੂਤ ਦਾ ਵਾਹੀ ਵਰਗਾ ਅਨਘੜਿਆ ਡੰਡਾ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਹੋਏ ਪਹਿਲੇ ਹੱਲੇ ਨੂੰ ਰੋਕਦਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹ ਡਿੱਗ ਗਿਆ । ਜੰਟੀ ਵੀ ਨਸ਼ੇ ਕਰਕੇ ਲੜਖੜਾ ਗਏ । ਪੂਰਾ ਟੱਬਰ ਕੁੜੀ ਦੀ ਉਛੱਲੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆ ਪਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਤੂਤ ਦੇ ਡੰਡੇ ਨੂੰ ਉਹਦਾ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਛੁਟਿਆ ਸੀ । ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹ ਉੱਠ ਖੜਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾ ਡੰਡਾ ਟਿਕਾਅ ਕੇ ਜੰਟੀ ਦੇ ਛੱਡਿਆ ਉਹ ਸਿਧਾ ਕੰਧ ਨਾਲ ਵੱਜਦਾ ਨਾਲ਼ੀ ਚ ਜਾ ਡਿੱਗਿਆ । ਮੁੜ ਉੱਠਣ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਨਾ ਪਿਆ ਬਾਕੀ ਟੱਬਰ ਵਿਚੋਂ ਜੰਟੀ ਦਾ ਭਰਾ ਦੋਂਵੇਂ ਭੈਣਾਂ ਬਾਪ ਮਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਚਾਚਾ ਉਸਨੂੰ ਫੜਨ ਤੇ ਕੁਝ ਮਾਰਨ ਲਈ ਵੱਧ ਰਹੇ । ਸੀ ਦੂਜਾ ਡੰਡਾ ਘੁਮਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਜਦੋਂ ਫੇਰਿਆ ਤਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਕਈ ਫੁੱਟ ਦੂਰ ਹੀ ਰੁਕ ਗਿਆ । ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦਿਆ ਦੇ ਊਹਨੇ ਇੱਕ ਇੱਕ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ । ਆਪ ਵੀ ਉਹ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਲੋਕੀਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸੀ ।ਪੂਰੀ ਗਲੀ ਚ ਲੋਕ ਹੀ ਲੋਕ ਸੀ ਕੋਠਿਆ ਤੇ ਖੜੇ ਸੀ ।
ਰੌਲਾ ਸੁਣਕੇ ਪੰਚ ਆਇਆ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ । ਫਿਰ ਮਸੀਂ ਦੂਰ ਦੂਰ ਕਰਕੇ ਹਟਾਏ । ਉਹ ਆਖ਼ਿਰੀ ਦਿਨ ਸੀ ਜਿਸ ਦਿਨ ਪਿੰਡ ਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਮਿਹਣਾ ਮਾਰਿਆ ਸੀ । ਕੱਲੇ ਦੀ ਬੇਡਰੀ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਚ ਇੱਕ ਸਹਿਮ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਇੱਕ ਨਫਰਤ ਜਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ । ਮੁੜ ਕਦੀ ਉਹ ਰਾਤੀ ਘਰ ਨਾ ਸੁੱਤਾ । ਕੱਲਾ ਹੀ ਮੋਟਰ ਤੇ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਕੇ ਸੌਣ ਲੱਗਾ । ਇਹ ਉਸਦੇ ਕਾਲਜ਼ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਮਾਂ ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਜਹੀ ਹੋ ਗਈ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਇਸਤੋਂ ਚੰਗਾ ਸੀ ਉਹ ਜੰਮਦੇ ਹੀ ਨਾ ਜੇ ਜੰਮਦੇ ਤਾਂ ਯਤੀਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਿਹਣੇ ਨਾ ਸੁਣਨੇ ਪੈਂਦੇ । ਪਰ ਯਤੀਮਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਉਸਨੇ ਦੇਖੇ ਕਿਥੇ ਸਨ???
ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਸਕੂਲ ਚ ਜਾ ਕੇ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਕੁੱਟਮਾਰ ਤੇ ਠਾਣੇ ਤੱਕ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਹੁਣ ਕਈ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਸੁਣਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਤੇ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਅੱਲ ਊਸਦੀ ਬਣਗੀ ਸੀ । ਪੰਮਾ ਨਾਮ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਮਸਹੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਕਾਲਜ਼ ਚ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਲਈ ਕਈ ਜਣੇ ਤਿਆਰ ਸੀ । ਸ਼ਹਿਰੀ ਮੁੰਡੇ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਚੁੱਕੇ ਹੋਏ ਖੁਦ ਨੂੰ ਐਲਾਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ । ਬੀਰ ਬਹਾਦਰ ਕਾਲਜ਼ ਚ ਵੀ ਬੈਨ ਹੀ ਸੀ ਇਲੈਕਸ਼ਨ । ਪੰਮਾ ਹਲੇ ਦੂਸਰੇ ਸਾਲ ਚ ਸੀ ਪਰ ਉਹਦੇ ਸੀਨੀਅਰ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਇੱਜਤ ਨਾਲ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਸੀ । ਇਹਦੇ ਦੋ ਕਾਰਨ ਸੀ ਇੱਕ ਉਹਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਚਰਚਾ ਤੇ ਦੂਸਰਾ ਉਸਦਾ ਅੰਨ੍ਹਾ ਜ਼ੋਰ । ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਉਹਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਕੋਈ ਝੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ ।
ਅਖੀਰ ਪੰਮੇ ਦੇ ਧੜੇ ਨੇ ਸਹਿਮਤੀ ਨਾ ਬਣਦੇ ਦੇਖ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਐਲਾਨਣ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਕੰਟੀਨ ਚ ਬੈਠੇ ਹੀ ਸਭ ਕਲਾਸਾਂ ਚ ਸੁਨੇਹੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ । ਕਲਾਸਾਂ ਖਾਲੀ ਹੋ ਕੇ ਕੰਟੀਨ ਚ ਭੀੜ ਜੁੜ ਗਈ । ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਸਕਿਓਰਿਟੀ ਆਉਂਦੀ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂ ਕੋਈ ਵਿਰੋਧੀ ਇਤਰਾਜ ਕਰਦਾ । ਪੰਮੇ ਦੇ ਗਲ ਹਾਰ ਪਾ ਕੇ ਨਾਅਰੇ ਵੱਜ ਗਏ ।
ਸਕਿਉਰਿਟੀ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨੇੜੇ ਨਾ ਢੁੱਕਿਆਂ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਾਹਰੋਂ ਆਏ ਸੁਪੋਰਟਰ ਕੰਧਾਂ ਟੱਪ ਖਿਸਕ ਗਏ ।ਉਸ ਦਿਨ ਮਗਰੋਂ ਪੰਮਾ ਐਲਾਨੀਆ ਕਾਲਜ਼ ਦਾ ਲੀਡਰ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਹੜਾ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨੂੰ ਵੀ ਤੇ ਕਮੇਟੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਨੂੰ ਤੂੰ ਕਹਿਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਸੀ ।
……
ਉਸਦੇ ਚਰਚੇ ਕਾਲਜ ਚ ਸਿਰਫ ਇਸ ਪਾਸੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਕੁੜੀਆਂ ਚ ਵੀ ਸੀ । ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਵਿਆਹੀਆਂ ਵਰੀਆਂ ਉਸਤੇ ਵੱਧ ਨਿਗ੍ਹਾ ਰੱਖਦੀਆਂ ਸੀ । ਜਿਸਦਾ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਾ ਸਮਝ । ਉਹ ਸਭ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਅੱਖ ਖਾ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਨਾਲ ਵੇਖਦਾ ਸੀ ।ਉਸਦਾ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਵੱਲ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਵੀ ਸੀ । ਇੱਕ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਜਿਸਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਧੜਕ ਉੱਠਦਾ ਸੀ । ਉਹਦੇ ਤੋਂ ਭਾਵੇਂ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਛੋਟੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਉੱਭਰਦਾ ਸਰੀਰ ਉਸਨੂੰ ਖਿੱਚ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ । ਜਿਵੇੰ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹਾਣ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਵੀ ਖਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾਈ । ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਸਪੋਰਟਸ ਲਾਉਂਦੀ ਸੀ ਇਸ ਕਰਕੇ । ਊਸਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਬੱਸ ਉਸੇ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਜਾਂ ਰਾਤੀ ਉਹ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਚੱਕਰ ਕੱਟਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਭੁੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਗਰਾਉਂਡ ਚ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਕਰਦੇ ਉਹਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡੇ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਗਰੂਰ ਹੁੰਦਾ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਇਸ ਗਰੂਰ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਸ ਨੂੰ ਤੜਪਾ ਤੜਪਾ ਕੇ ।

ਪਰ ਉਹ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਤੜਫਾ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਊਸਦੀ ਸਿਕਸਥ ਸੈਂਸ ਵੈਸੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਸੀ । ਪੰਮੇ ਦੇ ਚਰਚੇ ਬਹੁਤੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਸਨ ਹੋਰ ਤਾਂ ਹੋਰ ਲੰਗਦੇ ਵੜਦੇ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਵਿਆਹੀਆਂ ਵਰੀਆਂ ਵੀ ਤੱਕੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿ ਸਕਦੀਆਂ ।
ਤੇ ਜਿਸ ਦਿਨ ਪੰਮੇ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਖੇਡਦੀ ਕੁੜੀ ਰਾਹੀਂ ਉਹਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਤੁਰੰਤ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਬਥੇਰਾ ਮਗਰ ਮਗਰ ਫੇਰ ਲਿਆ ਸੀ ਹੁਣ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥ ਮਾਨਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਫਿਰ ਉਹ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਕਰਦੀ ਅਕਸਰ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਗਰਾਉਂਡ ਚ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪੌੜੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ । ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਕਿਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲਾਗੇ ਹੀ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਨਾਲ ਦੀ ਕੁੜੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦੀਂ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਬੈਠੀ ਰਹਿੰਦੀ ।
ਪੌੜੀਆਂ ਤੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਜਿਸ ਉਮਰ ਦੇ ਮੋੜ ਤੇ ਉਹ ਸਨ ਓਥੇ ਮਨ ਬਾਹਾਂ ਚ ਭਰਕੇ ਖੁਦ ਚ ਸਮਾ ਲੈਣ ਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਇੰਝ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਟੇਡੀਅਮ ਚ ਖੁੱਲੇ ਆਮ ਬੈਠ ਜਾਣਾ ਹੀ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਸੀ ।
ਪਰ ਫਿਰ ਮਿਲਣ ਬਿਨਾਂ ਹੁਣ ਸਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਤੇ ਜਦੋਂ ਪੰਮਾ ਰਾਤੀ ਮੋਟਰ ਤੇ ਸੌਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਕੰਧ ਟੱਪ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਇੰਝ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਮੁਲਾਕਾਤਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਚ ਹੋਰ ਮੰਜਿਲਾਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਗਏ ।
ਘਰ ਮਿਲਣ ਚ ਔਕੜ ਬਣੀ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਰਹਿਣ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਜਦੋਂ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਮਾਸੀ ਦੀ ਕੁੜੀ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਆਈ ਟਾਂ ਔਖਾ ਹੋ ਗਿਆ । ਉਸਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਸਭ ਪਤਾ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕੋ ਕਮਰੇ ਚ ਸੌਂ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਫਿਰ ਉਹ ਨਵੇਂ ਥਾ ਲੱਭਣੇ ਪੈ ਰਹੇ ਸੀ ।ਸੱਚ ਤਾਂ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਪ੍ਰਵਾਨ ਚੜ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਬਿਨਾ ਰਹਿਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਛੇਤੀ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਕਿਧਰੇ ਨੱਸ ਜਾਣ ਦੀ ਸੋਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਚ ਘਰ ਕਰ ਗਈ ਸੀ ।
ਫਿਰ ਜੰਟੀ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਮਗਰੋਂ ਪੰਮਾ ਮੋਟਰ ਤੇ ਸੌਣ ਲੱਗਾ ਉਦੋ ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਪਲੈਨ ਮੋਟਰ ਤੇ ਹੀ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸੀ ਐਸੇ ਵੇਲੇ ਵੀ ਤਰੀਕਾ ਉਹੀ ਵਰਤਿਆ ਕਿ ਪੰਮਾ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਤੇ ਗੇੜਾ ਕੱਢਕੇ ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਘਰ ਤੋਂ ਕਸੁੱਸਰੇ ਜਿਹੇ ਚ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰ ਲਿਆ । ਨਵਦੀਪ ਡੰਗਰਾਂ ਆਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਖੁਰਲੀ ਉੱਪਰੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰਕੇ ਥੱਲੇ ਉਤਰ ਗਈ ਉਸ ਪਾਸੇ ਕੋਈ ਘਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਸਰਦੀਆਂ ਚ ਉਸਨੇ ਮੂੰਹ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਸੀ ਮੁੰਡਿਆ ਵਰਗੇ ਕੱਪਡ਼ੇ ਪਾ ਕੇ ,ਭੂਰੀ ਲਪੇਟੀ ਹੁੰਦੀ । ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਵੈਸੇ ਵੀ ਤਕੜਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਤੋਰ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਾ ਸਕਦਾ ਕ ਕੁੜੀ ਏ ਜਾਂ ਮੁੰਡਾ ।
ਉਹ 100ਮੀਟਰ ਤੁਰ ਮਿਥੀ ਤਾਂ ਤੇ ਪਹੁੰਚੀ ।ਪੰਮੇ ਨੇ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਸਟਾਰਟ ਕੀਤਾ ਤੇ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਚੱਲ ਪਏ । ਠੰਡ ਨਾਲ ਹੱਥ ਪੈਰ ਸੁੰਨ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ । ਫਿਰ ਵੀ ਪੰਮੇ ਨੇ ਸਿਰਫ ਦੋ ਕੁ ਕੱਪਡ਼ੇ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸੀ । ਤੇ ਸਿਰਫ ਭੂਰੀ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਸੀ । ਪਿੱਛੇ ਬੈਠਦੇ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਆਪਣੇ ਦੋਂਵੇਂ ਹੱਥ ਉੱਪਰੋਂ ਘੁਮਾ ਕੇ ਅੰਦਰੋਂ ਪੰਮਾ ਦੇ ਢਿੱਡ ਨਾਲ ਕੱਸ ਲਏ ।ਸੁੰਨ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਘਾਪਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ । ਤੇ ਉਹਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਪੰਮੇ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਤੇ ਗਰਦਨ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ ਬੈਠ ਗਈ । ਪੰਜ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਹੀ ਦੋਂਵੇਂ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ।
ਮੋਟਰ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ਦਾਣੇ ਪੈ ਕੇ ਨਿੱਗਰ ਹੋ ਗਈ ਕਣਕਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਭਾਫ਼ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚ ਚਮਕ ਰਹੀ ਸੀ । ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਪੰਮੇ ਦੀ ਵੀ ਇਸ ਸਰਦੀ ਚ ਪਹਿਲੀ ।ਮੁਲਾਕਾਤ ਸੀ । ਮੋਟਰ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਚ ਅੰਦਰ ਇੱਕੋ ਮੰਜਾ ਸੀ ਜਿਸ ਤੇ ਦਰੀ ਤੇ ਰਜਾਈ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕੱਠੀ ਹੋਈ ਪਈ ਤੇ ਨਿੱਕਾ ਬਲਬ ਜਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਪੰਮੇ ਨੇ ਅੰਦਰ ਵੜਦੇ ਹੀ ਭੂਰੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖੀ ਦਿੱਤੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬਿਸਤਰਾ ਵਿਛਾਉਣ ਲੱਗਾ । ਉਦੋਂ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜੱਫੀ ਚ ਭਰ ਲਿਆ ਸੀ । ਪੰਮਾ ਉਵੇਂ ਹੀ ਘੁੰਮ ਗਿਆ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕਿਆ ਬੇਹਿਸਾਬ ਪਿਆਰ ਤੇ ਤੜਪ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ ਅੱਖਾਂ । ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਹਾਂ ਚ ਤਸੱਲੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੀ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਬੰਦ ਹੋਈਆਂ ਤਾਂ ਪੰਮੇ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਲਿਆ । ਤੇ ਨੱਕ ਤੇ ਲਕੀਰ ਕਢਦੇ ਹੋਏ ਸਰਦੀ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ਕ ਹੋਏ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਚ ਕੱਸ ਲਿਆ । ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਗਰਮ ਸਰੀਰਾਂ ਚ ਜਿਵੇੰ ਭਾਫ਼ ਨਿੱਕਲਣ ਲੱਗ ਗਈ ਹੋਵੇ ।ਉਵੇ ਹੀ ਪੰਮਾ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠਦਾ ਲੇਟ ਗਿਆ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਉਸ ਉੱਤੇ ਵਿੱਛਦੀ ਚਲੀ ਗਈ । ਪਿੱਠ ਤੇ ਕੱਸੇ ਹੱਥ ਢਿੱਲੇ ਹੋਏ ਤੇ ਉਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਪੱਟਾਂ ਤੱਕ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ । ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਬਾਹਰੋਂ ਤੇ ਫਿਰ ਅੰਦਰੋਂ ਫਿਰਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਕਿੱਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਤੇਜ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਚ ਘੁੱਟਕੇ ਤੇ ਇੱਕ ਹੱਥ ਵਾਲਾਂ ਚ ਫੇਰਦੇ ਹੋਏ ਨਵਦੀਪ ਉਸਨੂੰ ਚੁੰਮਣ ਚ ਮਸ਼ਰੂਫ ਸੀ ਤੇ ਤੇ ਪੰਮੇ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਤਰਾਸ਼ੇ ਹੋਏ ਤੇ ਨਰਮ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਪਲੋਸਣ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਪੰਮੇ ਦੇ ਹੱਥ ਸੱਚੀ ਰੇਤੀ ਵਾਂਗ ਖੁਰਦਰੇ ਸੀ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਸਰੀਰ ਚੰਢੇ ਹੋਏ ਲੋਹੇ ਵਾਂਗ ਗਰਮ ਤੇ ਨਰਮ ਤੇ ਮੁਲਾਈਮ । ਪੰਮੇ ਦੇ ਹੱਥ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਸਰੀਰ ਤੇ ਹੱਡ ਮਾਸ ਦਾ ਝਾਵਾਂ ਫਿਰ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਹ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਉਂਝ ਹੀ ਲੇਟੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪੈਰ ਝਟਕ ਕੇ ਬੂਟ ਉਤਾਰ ਦਿਤੇ । ਪੰਮੇ ਨੇ ਊਸਦੀ ਲੋਅਰ ਗੋਡਿਆਂ ਤੱਕ ਖਿਸਕਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਉਤਾਰ ਕੇ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦਿੱਤੀ । ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਖੁਰਦਰਪਨ ਹੁਣ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਕੋਮਲ ਹਿੱਸਿਆਂ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ । ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਪੰਮੇ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਢਿੱਲਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਜਦੋਂ ਪੰਮੇ ਦੇ ਭਾਰੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਭਰੀ ਭਰੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਖਿਸਕੇ ਤਾਂ ਪੰਮਾ ਢਿੱਲਾ ਹੋਣ ਲੱਗਾ । ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਵੀ ਜਾਦੂ ਸੀ ਜੋ ਪੰਮੇ ਵਰਗੇ ਗੱਬਰੂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਉਂਗਲੀਆਂ ਨਾਲ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ।ਸਖ਼ਤ ਸਰੀਰ ਤੇ ਨਰਮ ਉਂਗਲਾ ਫਿਰਦੇ ਹੀ ਪੰਮਾ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੇਵੱਸ ਜਿਹਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਰੁਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸੀ । ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਹੱਥ ਖਿਸਕਦੇ ਖਿਸਕਦੇ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰੀਰ ਤੋਂ ਵੱਖ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੀ ਮੰਜਿਲ ਨੂੰ ਲੱਭਦੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਸਿਰਫ ਪਸੀਨਾ ਸੀ ਜੋ ਭਾਫ਼ ਵਾਂਗ ਉੱਡ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਹੁਣੀ ਹੁਣੀ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਚੋਂ ਨਹਾ ਕੇ ਨਿੱਕਲੇ ਹੋਣ ।ਪਰ ਇਹ ਪਸੀਨਾ ਗਰਮੀ ਦੇ ਜੋਸ਼ ਤੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਉਸ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਤਰਸ ਰਹੇ ਸੀ । ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਭਰਕੇ ਉੱਪਰ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਸੁੱਟ ਲਿਆ । ਮੰਜੇ ਦੀ ਦੌਣ ਢਿੱਲੀ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਚੋਂ ਹਿੱਲ ਕੇ ਇੱਧਰ ਓਧਰ ਹੋਣ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਥੋਡ਼ੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲਾਂ ਚ ਕੱਸਕੇ ਅੰਤਿਮ ਸਫ਼ਰ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਇੱਕ ਹਰੀ ਝੰਡੀ ਦਿੱਤੀ । ਸਰੀਰ ਦਾ ਲਹੂ ਸਾਰਾ ਜਿਵੇੰ ਪੱਟਾਂ ਖਿੱਚੀਆਂ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਮੰਜੇ ਦੀ ਬਾਂਹੀ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਹੁਣੇ ਟੁੱਟ ਜਾਏਗੀ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜੋਸ਼ ਉਸ ਮਿਲਣ ਚ ਸੀ । ਜੋ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਪਿੰਡੋਂ ਦੂਰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਚ ਭਰੇ ਉਸ ਨਿੱਕੇ ਕਮਰੇ ਚ ਸੀ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਉਸਨੂੰ ਭਰੇ ਕਮਰਿਆਂ ਕਮੀ ਚ ਮਹਿਸੂਸ ਰਹੇ ਹੌਣਗੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਕ੍ਰਸ਼ ਜਾਂ ਤਾਂ ਪੰਮਾ ਸੀ ਜਾਂ ਨਵਦੀਪ । ਤੇ ਪੰਮੇ ਨੇ ਸਖਤ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਨਗਨ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਂਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ ਸੀ । ਜੀਭ ਨਾਲ ਉਸ ਸਖ਼ਤੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਦੋਂਵੇਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਕੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਲਿਟ ਨਾ ਗਏ ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਛਾ ਗਈ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਇੰਝ ਦੀ ਮਨ ਤੇ ਤਨ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਮਿਲਣੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ । ਇੰਝ ਹੀ ਸਦਾ ਲਈ ਇੱਕ ਹੋਣ ਦੀ ਤਮੰਨਾ ਸੀ । https://www.facebook.com/HarjotDiKalam/
…..
ਨਵਦੀਪ ਉੱਠ ਕੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ । ਪੰਮੇ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਦਿਸਦੇ ਬਦਲਾਵ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੀ ਮੜਕ ਦਿਸੀ । “ਥੋੜ੍ਹਾ ਤੁਰਕੇ ਵਿਖਾਈ ” ਦੋ ਤਿੰਨ ਘੰਟਿਆ ਦੇ ਮਿਲਣ ਚ ਸ਼ਾਇਦ ਪਹਿਲੇ ਕੁਝ ਸ਼ਬਦ ਸੀ । ਉਹ ਤੁਰੀ ਕਿਸੇ ਮਾਡਲ ਵਾਂਗ ਤੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਈ । ਪੰਮਾ ਉਸਦੇ ਡੋਲਦੇ ਲੱਕ ਤੇ ਹਿਲਦੇ ਅੰਗਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਚੁੱਪ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ ………
ਉਸ ਰਾਤ ਫਿਰ ਜੋ ਹੋਇਆ , ਉਸਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੰਮੇ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ । ਨਾ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਮੁੜ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲੀ ਤੇ ਉਹ ਕਦੇ ਮਿਲਿਆ । ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਅਸਮਾਨ ਤੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਇਸ਼ਕ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਧੜੱਮ ਕਰਕੇ ਡਿੱਗ ਗਿਆ । ਜਿਸਦੀ ਗੂੰਜ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਸੁਣੀ ,ਪਰ ਸਮਾਂ ਬਹੁਤ ਬਲਵਾਨ ਹੈ ਕਿਹੜੇ ਕਿਹੜੇ ਮੋੜ ਤੇ ਬੀਤੇ ਨੂੰ ਲਿਆ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਇਸ ਇਸ਼ਕ ਲਈ ਸਮੇਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਚ ਕੀ ਹੈ ਇਹ ਤਾਂ ਸਮਾਂ ਹੀ ਦੱਸੇਗਾ।
……
ਪਰ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਸਿਰਫ ਕੱਲੇ ਦੇ ਡਰ ਤੇ ਖੌਫ ਨਾਲ ਹੀ ਸਰਦਾਰੀ ਕਾਇਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਉਸ ਲਈ ਜਰੂਰੀ ਏ ਪੈਸਾ ਤੇ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਐਸੀ ਮੰਡਲੀ ਜੋ ਪਿਛੇ ਨਾ ਮੁੜ ਕੇ ਨਾ ਵੇਖਣ ।
ਜਲਦੀ ਹੀ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਮਾਰਚ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਨਵੇਂ ਠੇਕੇ ਬੋਲੀ ਤੇ ਚੜੇ । ਤਾਂ ਬੋਲੀ ਬਹੁਤ ਮਹਿੰਗੀ ਚੜੀ । ਪੁਰਾਣੇ ਠੇਕੇਦਾਰ ਸਭ ਪਿੱਛੇ ਹੱਟ ਗਏ ਊਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਨਵਿਆਂ ਨੇ ਲੈ ਲਈ । ਠੇਕੇ ਘੱਟ ਗਏ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ਵੱਧ ਗਈਆਂ ।
ਪੰਮੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਰਾਏਗੜ ਦਾ ਠੇਕਾ ਵੀ ਦੂਸਰੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਟੱਪਕੇ ਖੁੱਲਿਆ । ਇੱਕ ਮਹਿੰਗੀ ਸ਼ਰਾਬ ਉੱਪਰੋਂ ਦੂਰ ਤੇ ਤੀਜਾ ਪਿਛਲੇ ਠੇਕੇਦਾਰ ਦੀ ਸਹਿ ਤੇ ਪੰਮੇ ਨੇ ਨਜ਼ਾਇਜ ਸ਼ਰਾਬ ਸਿੱਧੀ ਫੈਕਟਰੀ ਤੋਂ ਲਿਆ ਕੇ ਪਿੰਡ ਸ਼ਰੇਆਮ ਵੇਚਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।
ਫੈਕਟਰੀ ਤੋਂ ਪਿੰਡ ਤੱਕ ਸਾਰੀਆਂ ਪੁਲਿਸ ਚੋਂਕੀਆਂ ਗੰਢ ਲਈਆਂ । ਜਿਸ ਬੋਤਲ ਦੀ ਕੀਮਤ ਫੈਕਟਰੀ ਚ ਚੌਥੇ ਹਿੱਸੇ ਚ ਬੋਤਲ ਖਰੀਦ ਪੂਰਾ ਮੁੱਲ ਵੱਟਦੇ ਤੇ ਅੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੈਸੇ ਵੱਟਦੇ । ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਚੋਂ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਮੁੰਡੇ ਲਗਾਏ ।ਇੰਝ ਉਸਦਾ ਵਾਹ ਜੈਲੇ ,ਲੱਕੀ ,ਅਮਨੀ ਨਾਲ ਹੋਇਆ । ਤੇ ਪੈਸਾ ਵਰਸਣ ਲੱਗਾ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਠੇਕੇ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਘਟੀ ਤਾਂ ਠੇਕੇ ਦੇ ਕਰਿੰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਹੋ ਗਿਆ । ਜਦੋਂ ਸੇਠ ਤੇ ਉਹਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਮਿਲ ਕੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਆਏ ਸੀ । ਪਰ ਅੱਗਿਉਂ ਵੱਧ ਘੱਟ ਸੇਠ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਮੂੰਹੋ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਮਾਂ ਦੀ ਗਾਲ ਨਿਕਲ ਗਈ ।
ਉਦੋਂ ਤਾਂ ਬੰਦੇ ਵਿੱਚ ਪਏ ਕੇ ਛੁਡਾ ਲਿਆ । ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਆਬਕਾਰੀ ਵੱਲੋਂ ਛਾਪਾ ਪਿਆ ਤੇ ਊਸਦੀ ਮੋਟਰ ਤੇ ਸ਼ਰੇਆਮ ਰੱਖੀਆਂ ਬਿਨਾਂ ਲੈਵਲ ਦੀਆਂ ਬੋਤਲਾਂ ਫੜੀਆਂ ਗਈਆਂ ।
ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਠਾਣੇ ਲੈ ਗਈ । ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਕਿ ਸਾਰੀ ਕਰਤੂਤ ਸੇਠ ਤੇ ਉਹਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਸੀ । ਲੋਕਲ ਠਾਣੇ ਦੀ ਬਜਾਏ ਨਾਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਠਾਣੇ ਲੈ ਕੇ ਗਏ । ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਖਾਸੇ ਪੈਸੇ ਚੜੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਪੰਮੇ ਦੀ ਚੰਗੀ ਖਾਤਿਰ ਹੋਈ ।
ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਬੇਹੱਦ ਮੁਸ਼ਿਕਲ ਨਾਲ ਜ਼ਮਾਨਤ ਹੋਈ ਸੀ । ਉਥੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹੋਏ ਸੇਠ ਨੇ ਧਮਕੀ ਦੇਕੇ ਮੁੜ ਇੰਝ ਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕੀਤੀ ਸੀ ।
ਸਿਰਫ ਕੱਲੇ ਪੰਮੇ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਹਦੇ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਵੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਪਰ ਕੁੱਟ ਸਿਰਫ ਉਹਦੇ ਪਈ ਸੀ । ਊਸਦੀ ਸ਼ਕਲ ਵਿਗੜ ਗਈ ਸੀ । ਉਹਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਨੀਲ ਸੀ ਅੱਖਾਂ ਸੁਝੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ,ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ ਵੀ ਪੀੜ ਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਹੋਈ ਨਜਾਇਜ਼ ਕੁੱਟ ਦਾ ਦੁੱਖ ਸੀ । ਪੁਲਿਸ ਉਸ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗੀ ਸਗੋਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਪਰ ਹੁਣ ਬੇਕਿਰਕ ਹੋਕੇ ਕੰਮ ਸਕੀਮ ਨਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਇੰਝ ਹੀ ਕੀਤਾ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਮੋਟਰ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਰੱਖਣੀ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਗੁਪਤ ਟਿਕਾਣੇ ਲੱਭੇ । ਫਿਰ ਬੋਤਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਪਲਾਸਟਿਕ ਦੀ ਥੈਲੀ ਚ ਪੈਕ ਕਰਵਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ । ਇਸ ਨਾਲ ਜਿੱਥੇ ਢੋਆ ਢੁਆਈ ਸੌਖੀ ਸੀ ਓਥੇ ਲੱਭਣੀ ਵੀ ਔਖੀ ਸੀ ਤੇ ਕਿਤੇ ਵੀ ਲੁਕੋਈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ ।
ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਸੀ ਸੇਠ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲੈਣਾ।
ਇਸ ਲਈ ਠੀਕ ਹੁੰਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਇਸ ਦਾ ਹੀ ਜੱਬ ਵੱਢਿਆ ।
ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਉਸਦਾ ਟਾਈਮ ਚੁੱਕਿਆ ।
ਫਿਰ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਕਿਸੇ ਠੇਕੇ ਦੀ ਪੇਮੈਂਟ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਰਾਹ ਤੇ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਅੱਗੇ ਬਾਇਕ ਸੁੱਟ ਕੇ ਰੋਕ ਲਿਆ । ਉਹ ਗੱਡੀ ਚੋਂ ਉੱਤਰ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗਾ ।ਉਦੋਂ ਹੀ ਝਾੜੀਆਂ ਚ ਲੁਕੇ ਪੰਮੇ ਹੋਰੀਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ ।
ਪੰਮੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਖੂਨ ਉੱਤਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ।ਬਦਲੇ ਦੀ ਅੱਗ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਚ ਨਵੀਂ ਲੁਹਾਰ ਤੋਂ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖੀ 5 ਕੁ ਫੁੱਟ ਦੀ 4 ਕੁ ਇੰਚ ਗੁਲਾਈ ਦੀ ਲੋਹੇ ਦੀ ਰਾਡ ਸੀ । ਤਾੜ ਕਰਕੇ ਸੇਠ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਤੇ ਵੱਜੀ । ਉਹ ਮੂੰਹ ਭਰਨੇ ਡਿੱਗਾ । ਫਿਰ ਦੂਸਰੀ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਵੱਜੀ । ਊਸਦੀ ਅੱਧੀ ਹੋਸ਼ ਗੁਆਚ ਗਈ । ਪੰਮੇ ਨੇ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਹਦੇ ਕੱਪਡ਼ੇ ਉਤਾਰੇ ।
ਪੂਰਾ ਨੰਗਾ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਲਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਹਰ ਇੱਕ ।ਮਾਰ ਨਾਲ ਪੰਮੇ ਦਾ ਆਪਣਾ ਦਰਦ ਘਟਦਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦਾ ਮਨ ਭਰ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਜਾਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹਨੂੰ ਇਹ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਹੋਰ ਮਾਰਨ ਤੇ ਇਹ ਮਰ ਜਾਏਗਾ । ਉਦੋਂ ਛੱਡਿਆ ।
ਉਸਦੇ ਗੱਡੀ ਚ ਰੱਖੇ ਸਭ ਪੈਸੇ ਖੋਹ ਲਏ ।
ਸੇਠ ਨੂੰ ਫੋਨ ਖੜਕਾਇਆ , ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਲੋਕੇਸ਼ਨ ਤੇ ਹਾਲ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ । ਨਾਲ ਹੀ ਧਮਕੀ ਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ ਉਸ ਕੁੱਟ ਦੈਂ ਬਦਲਾ ਜੇ ਦੁਬਾਰਾ ਪੁਲੀਸ ਚ ਮਾਮਲਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਸਮਝੀ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਇੱਕ ਵਜ ਸਾਹ ਚਲਦਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ ।
………..
ਪੰਮੇ ਦੀ ਧਮਕੀ ਚੱਲ ਨਿੱਕਲੀ ,ਜਾਨ ਕਿਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਿਆਰੀ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਬਦਮਾਸ ਸਮਝਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਊਸਦੀ ਇਸ ਬੇਡਰੀ ਤੇ ਬਿਕਿਰਕੀ ਨੇ ਸੇਠ ਦੇ ਦਿਲ ਚ ਦਹਿਸ਼ਤ ਭਰ ਦਿੱਤੀ । ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇੰਝ ਪੁਲਿਸ ਚ ਸੂਤ ਨਹੀਂ ਆਏਗਾ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਉਵੇਂ ਹੀ ਚੱਲਣ ਦੇਂਣਾ ਪਵੇਗਾ । ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਵੱਡੇ ਬਦਮਾਸ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਕੁਝ ਹੱਲ ਲੱਭਣਾ ਪੈਣਾ ਪਰ ਹਲੇ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਫਿਕਰ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਇਕਲੌਤੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਸੀ ,ਔਲਾਦ ਹੀ ਨਾ ਰਹੀ ਤਾਂ ਕੀ ਪੈਸੇ ਹਿੱਕ ਤੇ ਧਰਕੇ ਲੈ ਜਾਣਾ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ।
ਓਧਰੋਂ ਫਰੀ ਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਨੂੰ ਵੇਚ ਵੇਚ ਦਿਨੋਂ ਦਿਨ ਪੰਮੇ ਦਾ ਘਰ ਭਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੇ ਗੱਡੀ ਖਰੀਦੀ । ਫਿਰ ਪਿੰਡ ਚ ਹੀ ਬਣਿਆ ਪੁਰਾਣੀ ਕੋਠੀ ਦਾ ਬਿਆਨਾ ਕਰਵਾ ਲਿਆ ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੋਈ ਕਿ ਮੁੰਡੇ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆਉਣ ਲੱਗੇ ਉਸਦੇ ਗਰੁੱਪ ਚ ਜੁੜਨ ਲਈ । ਹੋਰਨਾਂ ਗੁਰੁੱਪਾਂ ਵਾਂਗ ਉਸਨੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਸਟਿੱਕਰ ਬਣਾਏ ਨਵੇਂ ਉੱਠਦੇ ਪਾੜਿਆ ਚ ਵੰਡੇ ।
ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਉਹ ਇਹ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਸਥਾਨਕ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਵੱਲੋਂ ਕੰਮ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਹੋਈ ।
ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੇ ਲੀਡਰਾਂ ਦੇ ਹਜਾਰਾਂ ਐਸੇ ਕੰਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਪੁਲਿਸ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ ।ਉਹ ਗੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਕਰਵਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸੀ ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਹਿਲੇ ਕੰਮ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਹੋਈ ।
…….
ਰਮਨ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਸਕੂਲੋਂ ਵਿਹਲੇ ਹੋਏ ਕਾਫ਼ੀ ਟਾਈਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕਾਇਮ ਸੀ ਪਰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਘਰ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ । ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਜਾਤ ਧਰਮ ਰੰਗ ਰੂਪ ਸਭ ਸਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਗੱਲ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਟਿੱਕ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਹਰਮੀਤ ਦੇ ਚਾਚੇ ਤਾਏ ਸਭ ਜਾਣਦੇ ਸੀ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀਆਂ ਦਾ ਵੀ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ । ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਵੇਂ ਗੁਝੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਮਾਂ ਨੇ ਪਿਤਾ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲਿਆ ਸਾਫ਼ ਜੁਆਬ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ ,” ਲੋਕ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ,ਗੰਦੇ ਘਰ ਕੁੜੀ ਵਿਆਹ ਦਿੱਤੀ “।
ਹਰਮੀਤ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਹੁਣ ਇਸ ਮੁਲਕ ਚ ਰਹਿ ਕੇ ਰਮਨ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ਔਖਾ । ਹਲੇ +2 ਵਾਲਿਆ ਚ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਕਰੇਜ ਹੋਇਆ ਸੀ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦਾ । ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਵੀ ਘਰ ਇੱਛਾ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ । ਕੀ ਇਤਰਾਜ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਕਨੇਡਾ ਕਨੇਡਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ।ਇਸ ਲਈ ਹਰਮੀਤ ਆਈਲੇਟਸ ਕਰਨ ਮੋਹਾਲੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਗਈ ।ਤੇ ਰਮਨ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਬਿ ਏ । ਉਸਨੂੰ ਸੀ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾ ਹੀ ਲਵੇਗੀ ਕਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ।
…
…ਹੁਣ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਹਰਮੀਤ ਮੋਹਾਲੀ ਹੀ ਰਹਿ ਰਹੀ ਸੀ । ਸਕੂਲ ਖਤਮ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਭ ਮਿਲਣ ਦੇ ਸਬੱਬ ਜੋ ਬਣਦੇ ਸੀ ਸਾਰੇ ਹੀ ਜਿਵੇੰ ਮੁੱਕ ਗਏ ਸੀ ਹੁਣ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਨਾ ਤਾਂ ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਕੋਈ ਕਲਾਸ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਵੀ ਛੁੱਟੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਓਦਣ ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਤੇ ਓਧਰੋਂ ਹਰਮੀਤ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਓਥੇ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ । ਕਦੇ ਰੋਜ ਗਾਰਡਨ ਕਦੇ ਸਤਾਰਾਂ ਦੀ ਮਾਰਕੀਟ । ਹਲੇ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਦਾ ਐਨਾ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕੁਝ ਘੁੰਮਦੇ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਸੀ । ਜਾਂ ਫਿਰ ਰੋਜ ਗਾਰਡਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕੋਨੇ ਚ ਦੁਬਕ ਜਾਂਦੇ । ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਬੈਠੇ ਜੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਸੰਗ ਨਾਲ ਵੇਖਦੇ ਫਿਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਹ ਸ਼ਰਮਾਂ ਵੀ ਚੱਕੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹੁਣ ਬਾਹਾਂ ਚ ਬਾਹਾਂ ਪਾ ਕੇ ਸ਼ਰੇਆਮ ਹੀ ਬੈਠਣ ਲੱਗੇ । ਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਛੇੜਖਾਨੀਆਂ ਆਮ ਹੁੰਦੀਆਂ ਗਈਆਂ ।
ਪਰ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਛੇੜਖਾਨੀਆਂ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਸਾਥ ਦਿੰਦੀਆਂ । ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰੜਕਦੀ ਸੀ ਤੇ ਐਨੇ ਕੋਲ ਹੋਕੇ ਵੀ ਦੂਰ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਜਿੱਦ ਕਰਦੇ ਕਿ ਚਲੋ ਕਿਤੇ ਦੂਰ ਜਾਇਆ ਜਾਏ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸ਼ਿਮਲਾ ਮਨਾਲੀ ਹੀ ਟ੍ਰਿਪ ਮਾਰ ਆਈਏ । ਪਰ ਰਮਨ ਹਰ ਵਾਰ ਹਿੰਮਤ ਜਹੀ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ । ਇੱਕ ਘਰੋਂ ਖਰਚਾ ਇੱਕ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੇ ਡਰ ।
ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅੱਕ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬੇਸਬਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਰੋਜ਼ ਗਾਰਡਨ ਚ ਚੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਰੋਕ ਕੇ ਕਿਹਾ ।”ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਕੇ ਨਹੀਂ ਸਰਦਾ ਹੁਣ ,ਕੁਝ ਤਾਂ ਤਰੀਕਾ ਲਭੋ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਦਾ । “
ਰਮਨ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ ,” ਅੱਛਾ ,ਫਿਰ ਕਨੇਡਾ ਜਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਰਹੇਗੀ “।https://www.facebook.com/HarjotDiKalam/
ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ । ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਸਿਰਫ ਐਨਾ ਹੀ ਬੋਲੀ ,”ਜਿਵੇੰ ਤੂੰ ਰਹਿ ਲਵੇਗਾ ਉਵੇਂ ,ਕਾਸ਼ ਕਿਸੇ ਐਸੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਜੰਮੇ ਹੁੰਦੇ ਜਿੱਥੇ ਬੱਸ ਦੋ ਜਣਿਆ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜਾਤ ਪਾਤ ਪਰਿਵਾਰ ਚ ਜੰਮੇ ਦਾ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਕੀ ਦੋਸ਼ ,ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਗਲਤੀ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਕਿਉਂ ਭੁਗਤੇ ।”
ਊਹ ਚਿਹਰਾ ਉਹਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਡੁਸਕਣ ਲੱਗੀ । ਮਸੀਂ ਉਹ ਰਮਨ ਨੇ ਖੁਦ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕੀਤਾ । ਕਨੇਡਾ ਜਾਣ ਤੋਂ ਅਜੇ ਐਨੀ ਦੂਰ ਸੀ ਹੁਣੇ ਇਹ ਹਾਲ ਹੈ ਮਗਰੋਂ ਕੀ ਹੱਲ ਹੋਊ ।
ਖੈਰ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਹੀ ਮਿਲਣ ਦਾ ਹੱਲ ਲੱਭਿਆ । ਉਹ ਜਿਸ ਫਲੈਟ ਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਉਹ ਇੱਕ ਇੰਡੀਪੈਂਡੈਂਟ ਪੀਜੀ ਸੀ । ਮਕਾਨ ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੱਸ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਊਹਨੇ ਵਾੜਨ ਤੋਂ ਮਨਾ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ।
ਕੁੱਲ ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਦੇ ਸੈੱਟ ਚ ਚਾਰ ਕੁੜੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸੀ । ਉਹਦੀ ਰੂਮਮੇਟ ਜੱਸ ਦਾ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਚੰਗਾ ਅਮੀਰ ਸੀ । ਪਰ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਉਹ ਉਹਨੂੰ ਇੰਡੀਪੈਂਡੈਂਟ ਫਲੋਰ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਕੱਲੀ ਉਹ ਰਹਿ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ । ਇਸ ਲਈ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਦੀਆਂ ਦੋ ਹੋਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਮਨਾ ਲਿਆ । ਇੱਕ ਤਿੰਨ ਕਮਰਿਆਂ ਦਾ ਫਲੈਟ ਲੈ ਲਿਆ । ਤੇ ਚਾਰੋਂ ਓਥੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀਆਂ । ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਖ਼ੁੱਲ੍ਹਾ ਘਰ ਸੀ ਤੇ ਪੂਰੀ ਮੌਜ । ਜੱਸ ਦਾ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਜਿੱਦਣ ਆਉਂਦਾ ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਉਸਦੇ ਨਾਲੋਂ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਨਾ ਨਿਕਲਦੀ ਉਹ ਆਮ ਦਿਨ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਉਹ ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਕਲਾਸ ਵੀ ਮਿਸ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ।
ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਉਹ ਘੁੰਮਣ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀਆਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਰਮਨ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ । ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਸੀ ਉਹ ਕਾਰ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਚਾਰੋਂ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹਿੰਦੇ । ਕਦੇ ਕਦੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿ ਜੱਸ ਊਹਦੇ ਚ ਕੁਝ ਜਿਆਦਾ ਹੀ ਇੰਟਰਸਟ ਲੈਂਦੀ ਸੀ । ਪਰ ਉਹ ਇਗਨੋਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ।
ਤੇ ਇੱਕ ਐਤਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਲੈਣ ਲਈ ਗਿਆ । ਤਾਂ ਪੌੜੀਆਂ ਛੱਡ ਅੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਘਰ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰਾ ਸੁੰਨਸਾਨ ਲੱਗਾ । ਉਹ ਅੰਦਰ ਪਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇਹ ਇੱਕ ਕਮਰੇ ਚ ਦੇਖਣ ਮਗਰੋਂ ਵਾਪਿਸ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਹ ਤ੍ਰਭਕ ਗਿਆ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕੌਣ ਹੈ । ਪਰ ਬੜੇ ਸੋਚ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ,” ਹਰਮੀਤ ਛੱਡ ਮੈਨੂੰ “.
-ਅੱਜ ਮਸੀਂ ਤੇ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਤੈਨੂੰ ਫੜਨ ਦਾ ,ਅੱਜ ਕਿਵੇਂ ਛੱਡ ਦਿਆਂ।
ਆਖ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਛੱਡਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਕੱਸ ਲਿਆ । ਰਮਨ ਲਈ ਸਰਪ੍ਰਾਇਜ ਸੀ ।
-ਤੇਰੀਆਂ ਰੂਮਮੇਟਸ ?
-ਉਹ ਗਈਆਂ ਘੁੰਮਣ ,ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਅੱਜ ਰਮਨ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹਾਂਗੀ । “ਉਸਨੇ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਨਾਲ ਖੁਦ ਨਾਲ ਘੁੱਟਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ।
-“ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਰਹਿਣਾ “ਰਮਨ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਤਸੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
-“ਉਹਨਾਂ ਕਿਹੜਾ ਨਿਆਣੀਆ ਨੇ ਬਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ,ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਹੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਆਪਾਂ । ਹਰਮੀਤ ਖਿਝ ਗਈ ਸੀ ।
ਰਮਨ ਨੇ ਘੁਮਾ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੱਗੇ ਲੈ ਆਂਦਾ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਝਾਕ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ,”ਕਰਾਂਗੇ ਤਾਂ ਹੁਣ ਬਹੁਤ ਕੁਝ “। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਏ ।
ਬੋਲਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਕੰਬ ਰਹੇ ਸੀ ਹੱਥਾਂ ਚ ਵੀ ਕਾਂਬਾ ਸੀ । ਦਿਲ ਦੀ ਧੜਕਣ ਬੇਹਿਸਾਬ ਸੀ । ਕੰਬਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਹਰਮੀਤ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਉਹ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੰਪਨ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਕੇ ਕੰਬ ਗਈ ਸੀ । ਇਹ ਝਰਨਾਟ ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਜਿਸਮ ਚ ਛਿੜੀ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮਿਚ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਿਰਫ ਉਹ ਪਿਆਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਰਮਨ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਚੂਸ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਭੁੱਖੇ ਬੱਚੇ ਹੱਥ ਦੁੱਧ ਦੀ ਬੋਤਲ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ ।ਤੇ ਉਹ ਬੇਸਬਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਚੁੰਘ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਰਮਨ ਦੇ ਹੱਥ ਊਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਘੁੰਮਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਛੇੜ ਰਹੇ ਸੀ । ਊਸਦੀ ਹਰ ਉਚਾਈ ਤੇ ਨੀਵਾਣ ਮਿਣ ਰਹੇ ਸੀ.ਨਾਜ਼ੁਕ ਅੰਗਾਂ ਤੇ ਹੱਥ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੀ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰਮਨ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦੀ ਸੀ। ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਪਿੱਛੇ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਉਭਰਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਉਂਗਲਾਂ ਚ ਕੱਸਿਆ ਤਾਂ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿਸਕਾ ਉੱਠੀ। ਰਮਨ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਉਸਦੇ ਭਰੇ ਖਜਾਨੇ ਨੂੰ ਛੇੜਨ ਲੱਗੀਆਂ ਤਾਂ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਦੇ ਪੱਟ ਘੁੱਟੇ ਗਏ। ਰਮਨ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਹਥਾਂ ਚ ਝੂਠਾ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਕੱਪੜੇ ਤੰਗ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਸਾਹ ਜਿਵੇੰ ਘੁੱਟਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ.ਛਾਤੀ ਘੁੱਟਵੀਂ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਡਰ ਭੈ ਦੇ ਜੋ ਪਿਆਰ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਭੁੱਲ ਗਏ ਸੀ ਕ ਉਹ ਸਕੂਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਚ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਅੱਜ ਬੈੱਡ ਵੀ ਹੈ ।
ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਰਮਨ ਉਸਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਚੱਕ ਕੇ ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਲੈ ਗਿਆ । ਫਿਰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਦਵਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਵਾਪਸੀ ਤੇ ਵੀ ਇਹੋ ਪਾ ਕੇ ਜਾਣੇ ਹਨ । ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗਾ । ਹਰਮੀਤ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਰਹੀ । ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਉਹ ਉਸ ਸਾਹਮਣੇ ਕਿਸੇ ਮਾਡਲ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ।.ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਉਂਗਲੀ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਇੰਝ ਬੁਲਾਇਆ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਗੁਲਾਮ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਅੱਖਾਂ ਚ ਮਾਲਿਕ ਵਾਲੀ ਝਲਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗੋਂ ਪੂਰੀ ਪਿਆਸ ਸੀ । ਰਮਨ ਨੇ ਉਸਦੀ ਸਾਈਡ ਤੇ ਲੇਟ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦਵਾਉਣ ਲੱਗਾ । ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉੱਤਰਦੇ ਗਏ । ਹਰਮੀਤ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨਾਲ ਛੇੜਛਾੜ ਕਰਦੀਂ ਰਹੀ ।ਆਪਣੀਆਂ ਨਰਮ ਉਂਗਲਾਂ ਚ ਘੁੱਟਕੇ ਰਮਨ ਦੀ ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਲੈ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੋਂਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਨਗਨ ਸੀ । ਹੁਣ ਤੱਕ ਜੋ ਸੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਾਹਲੀ ਅਧੂਰੇਪਣ ਚ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਚ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਅੱਜ ਸਮਾਂ ਸੀ ਵਕਤ ਸੀ ਤੇ ਪੂਰੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਛੋਹਣ ਦਾ ਮਾਨਣ ਦਾ ਤੇ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ । ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਫੈਲਦੇ ਗਏ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਆਏ ਬਦਲਾਵਾਂ ਦਾ ਗਵਾਹ ਬਣਦੇ ਗਏ ।ਰਮਨ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਿੱਧੀ ਤੇ ਪੁੱਠੀ ਕਰਕੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ। ਉਸਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰਗੜਿਆ।
ਉਹਨਾਂ ਹੀ ਪਲਾਂ ਚ ਹੀ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ,” ਮੇਰੇ ਕਨੇਡਾ ਗਏ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੀ ਮਿਸ ਕਰੇਗਾਂ “?
ਰਮਨ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕਿਆ ,ਤੇ ਊਸਦੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਘੁੱਟਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ,”ਇਹ “. ਜਿਸਦਾ ਆਕਾਰ ਤੇ ਵਜਨ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਅਖੀ ਤੇ ਹਥੀਂ ਬਦਲਦੇ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ।
-“ਤੇ ਹੋਰ “?
-ਰਮਨ ਦੇ ਹੱਥ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਪੱਟਾਂ ਚ ਗੁਆਚ ਗਏ ਸੀ ਫਿਰ ਉਹੀ ਸ਼ਬਦ ਆਇਆ ,”ਇਹ “
ਹਰਮੀਤ ਜੋ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਉਹਨੂੰ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲਿਆ,ਪਰ ਉਂਗਲਾਂ ਘੁੱਟੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸੀ।
ਫਿਰ ਰਮਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਉਂਗਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਉਂਝ ਹੀ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਪੁੱਛਿਆ” ਤੇ ਤੂੰ ਕੀ ਮਿਸ ਕਰੇਗੀ।”
ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਮਦਹੋਸੀ ਦੇ ਆਲਮ ਚੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਤੇ ਉਸਨੇ ਉਹੀ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਕੋਈ ਵੀ ਕੁੜੀ ਦਿੰਦੀ ਕਿਹਾ “ਤੈਨੂੰ “.
“ਬੱਸ ਮੈਂ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ “
“ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੇਰੇ ਚ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਆ ਗਿਆ “। ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ।”
ਉਸਦਾ ਉੱਤਰ ਸੁਣਕੇ ਰਮਨ ਦਾ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਸਦਾ ਲਈ ਗੁਆਚ ਜਾਣ ਦਾ ਮਨ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਕੇ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਉੱਪਰ ਆ ਗਿਆ ।ਉਸਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਹਵਸ਼ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਮਿਲਿਆ ਜੁਲਿਆ ਤੂਫ਼ਾਨ ਆ ਆਇਆ। ਐਸੀ ਕਾਹਲੀ ਤੇਜੀ ਤੇ ਜੋਸ਼ ਚ ਉਸ ਅੰਦਰ ਸਮਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਦਾ ਇਹ ਮਿਲਣ ਅਲੱਗ ਸੀ ਹਰ ਇੱਕ ਹਰਕਤ ਚ ਅਲੱਗ ਸਵਾਦ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਮਾ ਕੇ ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਅੰਦਰ ਗਰਮ ਲਾਵਾ ਫੁੱਟ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਖੁਦ ਬ ਖੁਦ ਧੁਰ ਤੱਕ ਸਮਾ ਲੈਣ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਰਹੇ ਸੀ। ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਫਾਸਲੇ ਪਲਾਂ ਚ ਸਿਮਟ ਗਏ ।ਸਰੀਰ ਕਦੇ ਖੁਲਦਾ ਕਦੇ ਖੁਦ ਹੀ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਇੱਕ ਇੱਕ ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਤੂੜੀ ਦੀ ਕੰਡ ਵਰਗਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਭ ਅਵਾਜਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਸੀ ਸਿਰਫ ਕੰਨ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਧੁਨ ਚ ਗੁਆਚ ਗਏ ਹੋਣ । ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾ ਰਮਨ ਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਇੰਝ ਕੱਸ ਲਈਆਂ ਸੀ ਕਿ ਕਦੇ ਉਹ ਰੁਕਣਾ ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋਣ.ਪਲ ਪਲ ਦਾ ਇਹ ਜੋਸ਼ ਵੱਧਦਾ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ।
ਤੇ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਂਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਸਮਾ ਨਾ ਗਏ ਹੋਣ । ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਖਾਣ ਪੀਣ ਤੇ ਨਹਾਉਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇਹੋ ਕਿਰਿਆ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ ।
ਹੁਣ ਤੱਕ ਉਹ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਸੈਂਕੜੇ ਝਗੜੇ ਤੇ ਲੜਾਈਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ । ਸਭ ਤੋਂ ਤਾਜ਼ਾ ਤਰੀਨ ਤਾਂ ਸਰਪੰਚੀ ਦੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਚ ਆਪਣੀ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਜਿਤਾਉਣ ਲਈ ਲਾਇਆ ਜ਼ੋਰ ਸੀ । ਇਸ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਵੀ ਵਿਰੋਧੀ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਬੰਦਾ ਬੋਲਦਾ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮਾਰ ਕੁਟਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ । ਜਿਹੜੇ ਵੀ ਬੰਦੇ ਕਾਰ ਲੈ ਕੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਓਥੇ ਹੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚੋ ਹਥਿਆਰ ਕੱਢਦੇ ਤੇ ਹਵਾ ਚ ਲਹਿਰਾ ਦਿੰਦੇ।ਇੱਧਰ ਡਾਂਗਾਂ ਵਰ੍ਹਦੀਆਂ ਓਧਰ ਪੋਲਿੰਗ ਚ ਜਾਅਲੀ ਵੋਟਾਂ ਭੁਗਤ ਜਾਂਦੀਆਂ ।
ਹਰ ਪੋਲਿੰਗ ਬੂਥ ਜਿੱਥੇ ਹਾਰਨ ਦਾ ਡਰ ਸੀ ਇੰਝ ਹੀ ਪਲੈਨ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਬੰਦੇ ਜਿਤਾਏ ।
ਫਿਰ ਇਹਨਾਂ ਜਿੱਤੇ ਬੰਦਿਆ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਬਲਾਕ ਤੇ ਜਿਲ੍ਹਾ ਸੰਮਤੀ ਚ ਬੰਦੇ ਜਿਤਾ ਕੇ ਬਿਠਾ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ।
ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਜਾਂ ਊਸਦੀ ਪਾਰਟੀ ਖਿਲ਼ਾਫ ਬੋਲਦਾ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਜਾਂ ਊਹਦੇ ਕਿਸੇ ਪਾਰਟੀ ਵਰਕਰ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਜਾਂ ਪਾਂ ਸ਼ਾਮਲਾਟ ਤੇ ਕਬਜ਼ੇ ਕੁਝ ਵੀ ਝਗੜਾ ਹੁੰਦਾ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਪੰਮਾ ਤੇ ਉਹਦਾ ਗੈਂਗ ਓਥੇ ਜਰੂਰ ਹੁੰਦੇ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਕਈ ਵਾਰ ਅਗਲਾ ਵੀ ਟਕਰਦਾ ਤਾਂ ਕਈ ਘੰਟੇ ਇੱਟਾਂ ਪੱਥਰ ਡਾਂਗਾਂ ਨਾਲ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਕਦੇ ਕਦੇ ਗੋਲੀ ਵੀ ਚੱਲ ਜਾਂਦੀ ।
ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਾ ਪਹੁੰਚਦੀ ਜਿੰਨਾਂ ਚਿਰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਨਿਭੜ ਨਾ ਜਾਂਦਾ । ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਪੰਮੇ ਦੇ ਗੈਂਗ ਹੀ ਜਿੱਤਦਾ ਕਿਉਕਿ ਜੋ ਬੇਡਰੀ ਆਲਾ ਸੁਭਾਅ ਉਸਦਾ ਸੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਲੇ ਕਿਸੇ ਗੈਂਗ ਚ ਘੱਟ ਸੀ । ਊਹਦੇ ਸਾਰੇ ਸਾਥੀ ਹੰਢੇ ਹੋਏ ਤੇ ਊਹਦੇ ਲਈ ਜਾਨ ਵਾਰਨ ਵਾਲੇ ਸੀ ਉੱਪਰੋਂ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਹੱਥ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਸਾਥ ਸੀ । ਇੰਝ ਕਰਕੇ ਪੈਸਾ ਖੂਬ ਮਿਲਦਾ ਸੀ ਕਬਜ਼ੇ ਕਰਾਉਣੇ ਛੁਡਾਉਣੇ ,ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਕਢਵਾਉਣੇ ਵਰਗੇ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਖੂਬ ਕਮਿਸ਼ਨ ਮਿਲਦਾ ਸੀ ।
ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਠੇਕੇ ਮੁੜ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਦੇ ਠੇਕੇਦਾਰ ਕੋਲ ਆ ਗਏ ਇਸ ਲਈ ਨਕਲੀ ਸ਼ਰਾਬ ਆਲਾ ਕੰਮ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ।
………
ਪਰ ਇਸੇ ਸਾਲ ਊਸਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਝਗੜਾ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸੀ । ਸ਼ੁਰੂ ਓਥੋਂ ਹੀ ਹੋਇਆ ਜਿੱਥੇ ਬਾਕੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਏ ਸੀ । ਪੁਰਾਣਾ ਘਰ ਢਾਹ ਕੇ ਊਹਨੇ ਨਵਾਂ ਮਕਾਨ ਛੱਤ ਲਿਆ ਸੀ ।ਇਸੇ ਮਕਾਨ ਤੇ ਉਸਦੇ ਤੇ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਜੰਮਦੀ ਸੀ ਵਿਹਲੇ ਹੋਕੇ । ਯਾਰਾਂ ਨੇ ਹੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸਾਹਮਣੇ ਚੁਬਾਰੇ ਆਲੀ ਭਾਬੀ ਊਹਦੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਹੀ ਉੱਪਰ ਆਉਂਦੀ ਏ ਤੇ ਥੱਲੇ ਉੱਤਰਦੀ ਹੈ ।
ਨਾਲ ਦਾ ਮਕਾਨ ਡਿੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਅਗਲਾ ਘਰ ਹੀ ਉਸ ਭਾਬੀ ਦਾ ਸੀ । ਜਿਸਦੀ ਉਮਰ ਕੋਈ 35 -40 ਹੋਏਗੀ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਊਹਨੇ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ । ਖੌਰੇ ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਚ ਪੈਸੇ ਵੀ ਚੁਗੇ ਹੋਣ !
ਪਰ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਣਾ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਨੋਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ । ਇੱਕ ਤਾਂ ਗੁਆਂਢੀ ਉੱਪਰੋਂ ਨੇੜੇ ਘਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਤੇ ਹੈਲੋ ਹਾਈ ਸਭ ਨਾਲ ਸੀ ।
ਪਰ ਊਹਦੇ ਦਿਲ ਚ ਹੁਣ ਜੋ ਇੱਕ ਤਾਂਘ ਜਹੀ ਉੱਠਦੀ ਸੀ ਉਹ ਵਿਆਹੀਆਂ ਵਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਵੱਲ ਉਹ ਖਿੱਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਜਿਸ ਵੱਲ ਵੀ ਉਹ ਤੱਕਦਾ ਸੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਭਰਕੇ ਚੋਰੀ ਹੀ ਸਹੀ ਵੇਖਦੀ ਜ਼ਰੂਰ ਸੀ । ਪਰ ਇੱਥੇ ਇਸ ਦੇ ਤਾਂ ਦੋ ਬੱਚੇ ਵੀ ਸੀ ਕਰੀਬ 10-12 ਸਾਲ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਵੀ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਚੋਂ ਕੀ ਲੱਭਦੀ ਪਈ ਏ ! ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਹੀ ਸੀ ।
ਪਰ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੱਲਾ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਚੁਬਾਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਦਾ ਉਹ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉੱਤਰਦੀ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕਦੀ । ਫਿਰ ਚੁਬਾਰੇ ਦੀ ਬਾਰੀ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਖੁੱਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ । ਪੰਮਾ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਹਰ ਹਰਕਤ ਨੂੰ ਤੱਕਦਾ । ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਉਤਰਾਅ ਚੜਾਅ ਚੜਦੇ ਤੇ ਉੱਤਰਦੇ ਉਸਦੇ ਹਿਲਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਊਹਨੇ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਨਾਪ ਸੁੱਟਿਆ ਸੀ ।
ਅੱਖ ਮਟੱਕਾ ਵਾਹਵਾ ਚੱਲਿਆ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਇੱਕ ਦਿਨ ਭਾਬੀ ਨੇ ਫੋਨ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਕੁਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਉਸਦੇ ਘਰ ਦੇ ਲੈਂਡਲਾਈਨ ਦੀ ਬੈੱਲ ਵੱਜ ਗਈ ।
ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਢਿੱਡ ਕਿਸਦਾ ਭਰਦਾ । ਨਾ ਵਿਹਲੀਆਂ ਮਾਰਨ ਦਾ ਟੈਮ ਪੰਮੇ ਕੋਲ ਸੀ ਨਾ ਭਾਬੀ ਰੰਮੀ ਕੋਲ।
ਪਰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਵੀ ਪੰਗਾ ਸੀ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਰੰਮੀ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ ਤੇ ਘਰ ਹਰ ਵੇਲੇ ਜਾਂ ਸੱਸ ਸਹੁਰਾ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ਬੱਚੇ ਵੀ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜੇ ਰਹਿੰਦੇ । ਘਰਵਾਲਾ ਦਿਨੇ ਖੇਤ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਰਾਤੀ ਉਹ ਘਰ ਹੀ ਹੁੰਦਾ।
ਰੰਮੀ ਦੀ ਆਪਣੇ ਸੱਸ ਤੇ ਸਹੁਰੇ ਨਾਲ ਤਾਂ ਬਣਦੀ ਹੀ ਘੱਟ ਸੀ ਸੱਸ ਦੀ ਕਿਚਕਿਚ ਹਰ ਕੰਮ ਚ ਉਸਨੂੰ ਖਿਝਾ ਦਿੰਦੀ । ਘਰਵਾਲਾ ਦਿਨੇ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇ ਰਾਤੀਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਬੱਸ ਰੱਜਿਆ ਹੋਇਆ । ਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਝਗੜੇ ਚ ਕਸੂਰ ਉਸਦਾ ਕੱਢਦਾ । ਤੇ ਲੜਾਈ ਹੁੰਦੀ ਉੱਪਰੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਕਰਕੇ ਉਹ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਤੰਗ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿੰਦੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸਾਹਮਣੀ ਛੱਤ ਤੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਵੇਖ । ਉਹਦੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਬੇਡਰੀ ਜ਼ੋਰ ਬਾਰੇ ਉਹ ਕਿੰਨੀਆ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਹਰ ਦੂਸਰੇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਬਾਇਓਡਾਟਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ । ਇੰਝ ਸਭ ਉਸ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦਾ ਗਿਆ । ਤੇ ਉਸਦੇ ਇਹ ਚਰਚੇ ਤੇ ਉਸਦੀ ਤਨ ਮਨ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਖਿੱਚ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ । ਤੇ ਇਸ ਗੈਂਗਾਂ ਦੇ ਝਗੜਿਆਂ ਚ ਪੈ ਕੇ ਵੀ ਉਹਨੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਸੱਚੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗੀ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆਂ ਤਾਂ ਸਭ ਖੁੱਲਦਾ ਗਿਆ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਬਾਰੇ ਹਰ ਨਿੱਕੀ ਨਿੱਕੀ ਡਿਟੇਲ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈ । ਪੰਮੇ ਨਾਲ ਹਰ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਚੁੱਕਿਆ ਟਾਈਮ ਤੇ ਕੀਤੇ ਕਾਰੇ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤੇ ਦੱਸਿਆ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਨਵਦੀਪ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉ ਉਹ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਕਿਸ ਕੋਨੇ ਗੱਠ ਬਣਕੇ ਬੈਠ ਗਈ ਸੀ ।
ਰੰਮੀ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਮੁਕਾ ਕੇ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਆਉਣ ਤੋਂ ਦੋ ਕੁ ਘੰਟੇ ਜਦੋਂ ਵੀ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਦੀਂ ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ । ਓਧਰੋਂ ਪੰਮਾ ਵੀ ਉਸ ਵੇਲੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਸਮਾਂ ਕੱਢਕੇ ਗੱਲ ਕਰ ਸਕੇ ਕਦੇ ਹੁੰਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਰ ਬਹੁਤਾ ਉਹ ਕੱਢ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਸੀ । ਕਿਉਂਕਿ ਲੜਾਈਆਂ ਝਗੜੇ ਰੋਜ ਤਾਂ ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪਰ ਸੁੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕਰ ਕੇ ਉਹਦਾ ਜੀਅ ਵੀ ਅੱਕ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਸਿਰਫ ਇਸੇ ਦੁਪਹਿਰ ਦੀ ਉਡੀਕ ਚ ਉਹ ਸਨ ਜਿੱਥੇ ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਫਾਸਲੇ ਨੂੰ ਮਿਟਾ ਸਕਣ !!!!ਮੌਕਾ ਤਾਂ ਮਿਲਣਾ ਹੀ ਸੀ , ਇੱਕ ਦੁਪਹਿਰ ਜਦੋਂ ਰੰਮੀ ਦਾ ਸੱਸ ਸਹੁਰਾ ਕਿਸੇ ਭੋਗ ਤੇ ਗਏ ਬੱਚੇ ਅਜੇ ਸਕੂਲ ਸਨ ਤੇ ਘਰਵਾਲਾ ਖੇਤ । ਪੰਮੇ ਨੇ ਡਿੱਗੇ ਮਕਾਨ ਚ ਛਾਲ ਮਾਰਕੇ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੰਧ ਟੱਪ ਰੰਮੀ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਚ ਛਾਲ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ।
ਦੋ ਘੰਟੇ ਬਿਤਾ ਕੇ ਜਦੋਂ ਦੁਬਾਰਾ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਕੰਧ ਟੱਪ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਿਆ ਤਾਂ ਪੰਮੇ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਲੱਗਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬਰਾਬਰ ਦੀ ਸਾਥੀ ਟੱਕਰੀ ਹੋਵੇ । ਰੰਮੀ ਚ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਨਜ਼ਰ ਆਇਆ ਸੀ ਜੋ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਇਹੋ ਹਾਲ ਰੰਮੀ ਦਾ ਸੀ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਉੱਠਦੇ ਵਲਵਲੇ ਜਿਵੇੰ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਏ ਹੋਣ । ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਚ ਧਿਆਨ ਲਗਾ ਕੇ ਬੱਸ ਉਹ ਵਕਤ ਨੂੰ ਕੱਢ ਰਹੀ ਸੀ । ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਨਾ ਵਕਤ ਸੀ ਨਾ ਸੰਭਾਲ ।ਬਿਸਤਰ ਤੇ ਗੱਲ ਕੀਤੇ ਹੀ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਜਿਵੇੰ ਧੁਖ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੰਮੇ ਵਰਗੀ ਤੀਲੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਲਈ ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਜਾਪੇ ਸੀ । #HarjotDiKalam
ਪਰ ਚੋਰੀ ਦਾ ਗੁੜ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚੱਲਣਾ । ਕੰਧ ਟੱਪਦਾ ਪੰਮਾ ਦੋਂਵੇਂ ਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੇਖ ਲਿਆ ਸੀ ।
ਤੇ ਚੁਗਲੀ ਪਹੁੰਚੀ ਤੇ ਸ਼ਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਹੋਏ ਵਾਕੇ ਦਾ ਰੌਲਾ ਪੈ ਗਿਆ । ਰੰਮੀ ਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਹਰਦੇਵ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ । ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਖੂਨ ਉੱਤਰ ਆਇਆ ਸੀ । ਬੱਚਿਆ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਰੰਮੀ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕੁੱਟ ਧਰਿਆ । ਰੰਮੀ ਦੇ ਪੇਕਿਆਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ।
ਰੰਮੀ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਪਹਿੱਲੀ ਵਾਰ ਐਸਾ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਦੋ ਚਾਰ ਥੱਪੜ ਵੱਜਿਆਂ ਤੇ ਹੀ ਫਿੱਸ ਗਈ ।ਸਾਰਾ ਸੱਚ ਸੱਚ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ । ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਮਿਲਣ ਤੱਕ ।
ਮਰਦ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਚ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਸਮਝਦਾ ,ਆਪ ਜਮੀਨ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਟੋਟਾ ਭਾਵੇਂ ਘਾਹ ਉੱਗਣ ਲਈ ਛੱਡਿਆ ਹੋਵੇ ਪਰ ਜੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਉਹ ਵਰਤ ਲਈ ਤਾਂ ਕਤਲ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਕੁਝ ਇਹੋ ਸੋਚ ਔਰਤ ਬਾਰੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ । ਕੁਝ ਕਰੇ ਨਾ ਕਰੇ ਦੂਜੇ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਪਿਆ ਵੀ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰੰਮੀ ਦਾ ਭਰਾ ਆਇਆ ,ਉਸਨੂੰ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦੇ ਨੂੰ ਹੀ ਸ਼ਰਮ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਤੇ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਉਹ ਦੇਵ ਕੋਲੋਂ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਵਾਰ ਵਾਰ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
“ਗਸ਼ਤੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ”!!!!!
ਜਿਵੇੰ ਵੀ ਸੀ ਹੁਣ ਦੋਵਾਂ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਲਈ ਇਸ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਸੁਲਝਾਉਣਾ ਸੀ । ਰੰਮੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਮੰਨੀ ਸੀ ਤੇ ਮੁੜ ਦੁਹਰਾਉਣ ਤੋਂ ਤੌਬਾ ਕੀਤੀ ਸੀ ।
ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਵੇਲਾ ਸੀ ਜੀਜਾ ਸਾਲਾ ਚੁਬਾਰੇ ਜਾ ਚੜੇ । ਸਾਹਮਣੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਵੇਖ ਦੇਵ ਨੇ ਪੂਰਾ ਉੱਚਾ ਬੋਲ ਮਾਰਕੇ ਗਸ਼ਤੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਆਖ ਕੇ ਗਾਲ ਕੱਢੀ ।ਬਦਲੇ ਚ ਉਧਰੋਂ ਗਾਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈਆਂ ।
ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਟਾਂ ਰੋੜੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਵੱਲ ਵਰਸਣ ਲੱਗੇ । ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਸੁਣ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਕੋਠਿਆਂ ਤੇ ਜਾ ਚੜੇ ।
ਦੋਂਵੇਂ ਪਾਸਿਓਂ ਹਰ ਜਾਨਣ ਵਾਲੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਖੜਕਾ ਦਿਤੇ ।
ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਗੱਡੀਆਂ ਹੀ ਗੱਡੀਆਂ ਨੇ ਦੋਂਵੇਂ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਰਸਤਿਆਂ ਨੂੰ ਮੱਲ ਲਿਆ । ਡਾਂਗਾਂ ਸੋਟੇ ਕਿਰਪਾਨਾਂ ਹਵਾ ਚ ਲਹਿਰਾਈਆਂ । ਇੱਟਾ ਰੋੜੇ ਕੰਧਾਂ ਉੱਪਰੋਂ ਚੱਲਣ ਲੱਗੇ । ਕੋਈ ਕੋਠੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ ਕੋਈ ਵਿਹੜੇ ਚ ਕੁਝ ਗਲੀਆਂ ਚ ।
ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦਿਆਂ ਲਿਆਂਦੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਭੰਨ ਦਿੱਤੀਆਂ । ਘਰਾਂ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਖਿੜਕੀਆਂ ਨੂੰ ਸੋਟੇ ਡਾਂਗਾਂ ਨਾਲ ਭੰਨ ਦਿੱਤਾ।
ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੋਵੇਂ ਧਿਰਾਂ ਬਰਾਬਰ ਦੀਆਂ ਸਨ। ਤੇ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਵੀ ਸੀ। ਫਸਗੇ ਸਿੰਗਾਂ ਚ ਲੋਕੀ ਤਮਾਸ਼ਾ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸੀ। ਆਂਢੀਆਂ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਤੱਕ ਵੀ ਸੇਕ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਟਾਂ ਰੋੜੇ ਕਿਹੜਾ ਨਾਮ ਦੇਖਕੇ ਡਿੱਗਦੇ ਹਨ।
ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣੇ ਗਾਲਾਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਸੀ। ….. ਉਦੋਂ ਹੀ ਪੰਮੇ ਨੇ ਮੁੱਠੀ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਉੱਪਰੋਂ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਦੀ ਹਥੇਲੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਵ ਹੁਣਾਂ ਵੱਲ ਕੀਤਾ । ” ਇੰਝ . ……… *ਦੀ। ….. ਸੀ। .. ਰੰਮੀ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਬੋਲਿਆ ਸੀ। ਇਧਰੋਂ ਦੇਵ ਨੇ ਵੀ ਹੱਥ ਚ ਫੜੇ ਸੋਟੇ ਨੂੰ ਵਿਖਾ ਕੇ ਕਿਹਾ ,” ਇਹ ਡੰਡਾ ਨਾ ਚਾੜਿਆ ਤੇਰੀ ਗਸ਼ਤੀ ਮਾਂ ਦੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਵੀ ਦੇਵ ਨੀ। …
ਪੰਮੇ ਦਾ ਰੋਹ ਅਸਮਾਨ ਤੇ ਸੀ ਇੱਟ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬੰਨ ਸਿੱਧਾ ਓਧਰ ਮਾਰਿਆ ਜੋ ਦੇਵ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਜਾ ਵੱਜੀ ਸੀ। ਓਧਰੋਂ ਵੀ ਵਾਪਿਸ ਇੱਟਾਂ ਵਰੀਆਂ।
ਤੇ ਅਸਮਾਨੀ ਫਾਇਰਿੰਗ ਹੋਈ। ਸਭ ਲੁਕ ਕੇ ਆਪਣੀ ਆਪ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਚ ਲੱਗ ਗਏ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪੁਲਿਸ ਨਾ ਆਈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ।
ਗੱਲ ਕੁਝ ਮੀਡੀਆ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਸੂਝਵਾਨ ਬੰਦੇ ਨੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਦੇਵ ਨੂੰ ਸੱਟ ਲੱਗੀ ਉਹ ਤਾਂ ਬਹਿ ਗਿਆ ਹਸਪਤਾਲ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਪਰਚਾ ਕੱਟਿਆ ਤੇ ਪੈਸੇ ਲੈ ਦੇ 26 ਦਾ ਕੇਸ ਪੰਮੇ ਸਿਰ ਪੈ ਗਿਆ।
ਪਰ ਭੰਨਤੋੜ ਇਧਰੋਂ ਵੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਦੋਵੇਂ ਪਾਸਿਓਂ ਖਾਣੇ ਸੀ ਪੰਮੇ ਹੁਣੀਂ ਹੰਢੇ ਹੋਏ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਕਿ ਮਿਲਣਾ ਸੀ ਇੱਧਰ ਦੇਵ ਲਈ ਬੱਸ ਪੈਸੇ ਤੇ ਪੈਸੇ ਹੀ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਗਏ। ਠਾਣੇ ਕਚਹਿਰੀਆਂ ਚ ਪੰਮਾ ਤਾਂ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੰਦਾ। ਪਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਜੇਲ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਪੁਲਿਸ ਤੇ ਵਕੀਲਾਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਭਰੇ। ਫਿਰ ਸਮਝੌਤੇ ਕੀਤੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਭਰੇ। ਪਿੰਡ ਚ ਕਿਸੇ . ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਹੋਉ ਕੋਈ ਮਿਹਣਾ ਮਾਰ ਦੇਊਗਾ ਇਹ ਸੋਚ ਦੇਵ ਨੇ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਕੋਠੀ ਛੱਤ ਲਈ। ਸਹੁਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਪੂਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸਾਡੀ ਕੁੜੀ ਦੀ ਗਲਤੀ ਏ। ਪਿੰਡ ਆਲਾ ਮਕਾਨ ਵੇਚ ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਪਿੰਡੋ ਬਾਹਰ ਖੇਤਾਂ ਚ ਕੋਠੀ ਛੱਤ ਲਈ ਸੀ। ਰੰਮੀ ਦੇ ਚਾਅ ਜਿਵੇਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਨਫਰਤ ਜਹੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਬੱਸ ਇੱਕੋ ਸਹਾਰੇ ਜਿਉਂ ਰਹੀ ਸੀ ਬੱਚਿਆਂ ਸਹਾਰੇ। ਘਰਵਾਲਾ ਤਾਂ ਕਦੋਂ ਦਾ ਤਿਆਗ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਇੱਕੋ ਅੱਖ ਮਟੱਕੇ ਨੇ ਜਮੀਨ ਨੂੰ ਵਾਢਾ ਲਾ ਧਰਿਆ ਸੀ ਤੇ ਬਚਿਆ ਸਾਹਮਣੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ।
ਪੰਮਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨੇੜਲੇ ਸਾਥੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹਵਾਲਾਤ ਰਹੇ ਫਿਰ ਕੇਸ ਚਲਦੇ ਜੇਲ੍ਹ ਚ ਚਲੇ ਗਏ. ਇਹ ਪੰਮੇ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਲੰਮੀ ਜੇਲ੍ਹ ਸੀ। ਬੱਸ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕੋ ਇੱਕੋ ਸ਼ਿਕਵਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨੇ ਹੀ ਇਥੇ ਉਸਨੂੰ ਲਿਆ ਸੁੱਟਿਆ ਸੀ ,” ਸਾਲੀ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਚਾਰ ਪੰਜ ਵਾਰ ਲਿੱਤੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਐਨਾ ਗਮ ਨਾ ਹੁੰਦਾ। ” ਉਹ ਸੋਚਦਾ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕੋਠੜੀ ਚ ਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਰੰਮੀ ਨਾਲ ਹੋਈ ਮੁਲਾਕਾਤ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਘੁੰਮਣ ਲਗਦੀ।
………………..
ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੰਧ ਟੱਪ ਕੇ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਰੰਮੀ ਤਿਆਰ ਹੀ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਹੁਣੀ ਹੁਣੀ ਜਿਵੇੰ ਨਹਾ ਕੇ ਨਿੱਕਲੀ ਹੋਵੇ । ਗਿੱਲੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਤੌਲੀਏ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਊਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਈ ਸੀ । “ਚਾਹ ਲਵੋਗੇ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ” ਇਸਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇੱਕ ਸੰਗ ਜਹੀ ਚ ਦੋਵੇਂ ਗ੍ਰਸੇ ਹੋਏ ਸੀ ।
ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਜਾਣ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਲਿਆਉਂਦੀ ਹਾਂ । ਪਰ ਪੰਮੇ ਕੋਲ ਐਨਾ ਨਾ ਟਾਈਮ ਸੀ ਨਾ ਹੀ ਸਬਰ । ਜਿਉਂ ਹੀ ਉੱਠ ਕੇ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਪੰਮੇ ਨੇ ਬਾਂਹ ਫ਼ੜਕੇ ਓਥੇ ਹੀ ਰੋਕ ਲਿਆ । ਤੇ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਸੁੱਟ ਲਿਆ । ਰੰਮੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਬੇਮਨ ਨਾਲ ਛੁਡਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀਂ ਉਸ ਉੱਪਰ ਜਾ ਡਿੱਗੀ ਸੀ । ਕੋਈ ਪੰਮੇ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਹੋਰ ਮੁੰਡਾ ਹੁੰਦਾ ਉਸਦੇ ਵਜ਼ਨ ਥੱਲੇ ਦੱਬ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਪੰਮੇ ਦਾ ਸਰੀਰ ਉਮਰੋਂ ਵੱਧ ਮਜਬੂਤ ਸੀ ਬਾਹਾਂ ਦੀ ਪਕੜ ਨੇ ਊਹਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸੁੰਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਡਿੱਗਦੇ ਹੀ ਪੰਮੇ ਨੇ ਊਹਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਚ ਦਬੋਚ ਲਿਆ ਤੇ ਤੌਲੀਆ ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਖਿਸਕਦਾ ਥੱਲੇ ਜਾ ਡਿੱਗਿਆ । ਵਾਲ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਪਿੱਠ ਤੇ ਫੈਲ ਗਏ । ਤੇ ਪੰਮੇ ਦੇ ਹੱਥ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਗੁਆਚ ਗਏ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਊਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ । ਕਿਸੇ ਭੁੱਖੇ ਵਾਂਗ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਝਪਟ ਕੇ ਕਿੱਸ ਇੰਝ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇੰ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਨਾ ਖਾਧਾ ਹੋਵੇ । ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਪਲ ਨਾਲ ਊਸਦੀ ਕਿੱਸ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਤਿੱਖੀ ਤੇ ਦਰਦ ਭਰੀ ਹੁੰਦੀ ਗਈ ।ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਰੰਮੀ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਨਾਪ ਲੈਂਦੇ ਰਹੇ ।ਪਿੱਠ ਤੋਂ ਥਲੇ ਖਿਸਕ ਕੇ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਨਾਲ ਜਕੜ ਕੇ ਆਪਣੀ ਹੀ ਗੋਦੀ ਚ ਧਰ ਲਿਆ ।ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਤੇ ਦੰਦ ਗਰਦਨ ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਛੱਡਦੇ ਹੋਏ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗੇ ।
ਹੱਥ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਉੱਪਰੋਂ ਹੀ ਕੀਮਤੀ ਮੋਤੀਆਂ ਦੇ ਚੁਗਣ ਵਾਂਗ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਹੱਥਾਂ ਚ ਸਮਾ ਸਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਾਮਯਾਬ ਨਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਰੰਮੀ ਦੇ ਕੱਪਡ਼ੇ ਉਸਨੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਤੌਲੀਏ ਦੇ ਉੱਪਰ ਹੀ ਸੁੱਟ ਦਿਤੇ । ਰੰਮੀ ਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਆ ਰਹੀ ਗਰਮੀ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕਿਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ ਨਾ ਹੀ ਜਿਸ ਤਰਾ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਮਸਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਚਮਕੀਲੇ ਦੇ ਕਹਿਣ ਵਾਂਗ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਆਟੇ ਵਾਂਗ ਗੁੰਨ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਸਹਿ ਕੇ ਹੀ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਇੱਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਾਰ ਉਸ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ । ਪਰ ਇਥੇ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਸਦਾ ਉਹ ਜੰਗਲੀਪੁਣਾ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਰੰਮੀ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਸਿਸਕਾਰੀਆਂ ਹੋਰ ਵੀ ਤਿੱਖਾ ਹੋਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ । ਬਿਲਕੁੱਲ ਸੱਚ ਹੀ ਕਹਿਂਦੀ ਸੀ ਰੰਮੀ ਉਸਨੂੰ ਫੋਨ ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਰਕੇ ਸਭ ਪਿਛਲੇ ਭੁੱਲ ਜਾਏਗਾ । ਤੇ ਉਹ ਗੁਆਚ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਆਮ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਚਾਈ ਤੇ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਤਸੱਲੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਜਿਸਨੂੰ ਚ ਡੁੱਬ ਕੇ ਖੁਦ ਵੀ ਮਜ਼ਾ ਲੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਰੰਮੀ ਲਈ ਤਾਂ ਜਿਵੇੰ ਇਹ ਕਾਰੂ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਵਰਗਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਢਲ ਰਹੇ ਸਰੀਰ ਚ ਪੰਮੇ ਦੇ ਜੁਆਨ ਖੂਨ ਨੇ ਜੋ ਤੇਜ਼ੀ ਲਿਆ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਉਸਦੀ ਨਸ ਨਸ ਚ ਸੁਆਦ ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਉਹ ਗੁਆਚ ਗਈ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਰੋਮ ਰੋਮ ਚ ਤਰੰਗ ਭਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਸਰੀਰ ਚ ਕੋਈ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡਿਆ ਜਿਸਨੂੰ ਛੋਹਕੇ ਉਤੇਜਨਾ ਨਾ ਭਰੀ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੇ ਨੰਗੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਪੰਮਾ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਲੱਤਾਂ ਜਿਵੇੰ ਜਵਾਬ ਦੇ ਗਈਆਂ ਹੋਣ ਤੇ ਦਿਮਾਗ ਨੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਊਸਦੀ ਹਾਲਾਤ ਤੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਤੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪੰਮਾ ਉਸਤੇ ਥੱਕ ਕੇ ਡਿੱਗੀਆ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਰੰਮੀ ਖੁਦ ਚ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਨਿਢਾਲ ਹੋਈ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ।
ਪਰ ਪੰਮੇ ਦਾ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਚ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭਰਿਆ ਤੇ ਨਾ ਉਹ ਹਲੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਭਰੇ ਭਰੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਅੰਗਾਂ ਦਾ ਉਹ ਦੀਵਾਨਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਆਉਣ ਦਾ ਟਾਈਮ ਸੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਨਾਲੋਂ ਅੱਡ ਕਰਕੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹੋਏ । ਰੰਮੀ ਨੇ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਕਹੀ ਸੀ । ਇਸ ਸਮੁੰਦਰ ਚ ਗੋਤੇ ਭਰਨ ਦੇ ਬੜੇ ਮੌਕੇ ਮਿਲਣਗੇ । ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਮਸੀਂ ਕੋਈ ਮਿਲਿਆ ਜੋ ਐਨੀ ਸ਼ਾਨ ਨਾਲ ਤਰ ਸਕੇ ।
ਪਰ ਉਸ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਇੱਕੋ ਤਾਰੀ ਨੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿਖਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਰੰਮੀ ਨੇ ਖੇਤਾਂ ਚ ਭਜਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਹੁਣ ਸਿਰਫ ਯਾਦਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪਰ ਸੁਪਨਿਆਂ ਚ ਹਲੇ ਵੀ ਬਿਤਾਈ ਉਹ ਦੁਪਹਿਰ ਤੰਗ ਕਰਦੀ ਸੀ ।
ਸਾਲ ਕੁ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਪੰਮਾ ਪਹਿਲੀ ਜ਼ਮਾਨਤ ਤੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਚ ਅਪ੍ਰਾਧੀਪੁਣਾ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਭਾਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ।

ਹਰਮੀਤ ਤੇ ਰਮਨ ਦੀ ਇਸ਼ਕ ਕਹਾਣੀ ਨੇ ਪਲਟਾ ਖਾਧਾ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਪੰਮੇ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਤੋਂ ਉਲਟੀ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ ।ਸੋਚਣ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕੋ ਮਾਹੌਲ ਚ ਵੱਡੇ ਹੋਏ ਦੋ ਸਖਸ਼ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੇ ਵੀ ਉਲਟੇ ਵਗਣ ਲੱਗੇ ਸੀ ।
ਰਮਨ ਕਾਲਜ਼ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਜਾਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ । ਘਰ ਹੁੰਦਾ ਪੰਮੇ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਰਹਿੰਦਾ ਘਰਦੇ ਬਾਕੀ ਕੰਮ ਵੀ ਵੇਖਦਾ । ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਕੈਦ ਹੋਈ ਜ਼ਮਾਨਤਾਂ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਹਰ ਕੋਨੇ ਹੱਥ ਪੈਰ ਵੀ ਮਾਰੇ ਤੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਹੀ ਜ਼ਮਾਨਤ ਕਰਵਾ ਸਕਿਆ ਸੀ ।
ਪਰ ਓਧਰ ਹਰਮੀਤ ਤੇ ਜੱਸ ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਹੀ ਕਨੇਡਾ ਦਾ ਵੀਜ਼ਾ ਆ ਗਿਆ । ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਅੱਧ ਹਫਤੇ ਚ ਹੁਣ ਕਨੇਡਾ ਦੀ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਤੇ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਹੀ ਦੋਂਵੇਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਰਹਿ ਰਹੀਆਂ ਸੀ । ਮਗਰੋਂ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਚ ਤੁਰੇ ਫਿਰਨਾ ਸੀ ।ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਵੀਜ਼ਾ ਆਇਆ ਸੀ । ਰਮਨ ਮਿਲਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡਦਾ । ਲੱਗਪੱਗ ਹਰ ਰੋਜ ਮਿਲਣ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਕਾਲਜ ਛੱਡ ਸਿੱਧੀ ਬੱਸ ਮੋਹਾਲੀ ਦੀ ਫੜਦਾ ਤੇ ਛੇ ਫੇਜ਼ ਉੱਤਰ ਅੱਗੇ 3B2 ਦਾ ਆਟੋ । ਕਾਰ ਚੱਕ ਕੇ ਘਰਦੇ ਸਵਾਲਾਂ ਤੋਂ ਬੱਚ ਜੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ।
ਤੇ ਉਹ ਦਿਨ ਹਰਮੀਤ ਦਾ ਪੀਜੀ ਚ ਰੁਕਣ ਦਾ ਆਖ਼ਿਰੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਦਿਨ ਸੀ । ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਬਾਕੀ ਸਭ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੱਲਿਆਂ ਲਈ ਸਕੂਨ ਦੇ ਪਲ ਪਲੈਨ ਕੀਤੇ ਸੀ ।
ਰਮਨ ਨੇ ਦਰਵਾਜੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਪੀਜੀ ਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ । ਪੂਰਾ ਘਰ ਸੁਨਸਾਨ ਵੇਖਕੇ ਉਹਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਕੋਈ ਸੀਮਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਊਹਨੇ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਕਈ ਅਵਾਜਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ । ਕੋਈ ਆਵਾਜ ਦਾ ਉੱਤਰ ਨਾ ਆਇਆ । ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਇਹ ਪੁਰਾਣੀ ਆਦਤ ਇਸ ਇੰਝ ਲੁਕਣ ਮਿੱਟੀ ਖੇਡ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨਾ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲੈਣੀਆਂ ।
ਉਹ ਲਭਦਾ ਤਿੰਨਾਂ ਕਮਰਿਆਂ ਚ ਗਿਆ ਪਰ ਕਿਤੇ ਵੀ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਮੇਨ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚੋ ਪਾਣੀ ਦੇ ਡਿੱਗਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਨਹਾ ਰਹੀ ਏ ਹਰਮੀਤ ।
ਉਸਨੇ ਉਂਝ ਹੀ ਖੜੇ ਖੜੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰੇ । ਤੇ ਸਿਰਫ ਅੰਡਰਵੀਅਰ ਰੱਖਕੇ ਬਾਥਰੂਮ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਧੱਕਾ ਦਿੱਤਾ । ਹੱਥ ਲਗਦੇ ਹੀ ਦਰਵਾਜਾ ਪੂਰਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਦਾ ਮੂੰਹ ਅੱਡਿਆ ਰਹਿ ਗਿਆ । ਫੁਆਰੇ ਦੇ ਥੱਲੇ ਪੂਰੀ ਨਗਨ ਸੰਗਮਰਮਰ ਜਿਹੇ ਚਿੱਟੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਮਾਲਿਕ ਜੱਸ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਅਰਧ ਨਗਨ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨਿਹਾਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਵੀ ਉਹ ਘਬਰਾਈ ਨਹੀਂ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ । ਰਮਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਉੱਪਰੋਂ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਤੱਕ ਤੱਕਿਆ । ਉਸਦੇ ਅੰਗ ਅੰਗ ਤੇ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਊਸਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਚਮਕ ਨੂੰ ਬਿਖੇਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ । ਤੇ ਇਸ ਚਮਕ ਚ ਰਮਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਦਿਮਾਗ ਦੋਂਵੇਂ ਚੁੰਧਿਆ ਗਏ ਸੀ । ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤੀ ਜੇ ਕੱਚੇ ਦੁੱਧ ਵਰਗੀ ਸੀ ਓਥੇ ਜੱਸ ਦਾ ਜਿਸਮ ਉਸ ਨੂੰ ਕੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਦੁੱਧ ਵਰਗਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਿਸਦਾ ਰੰਗ ਤੇ ਆਕਾਰ ਦੋਂਵੇਂ ਪੱਕ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਜਿਸਨੂੰ ਸਾਂਚੇ ਨੇ ਇੰਝ ਤਰਾਸ਼ਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਕੱਪੜਿਆਂ ਚ ਵੇਖ ਕੇ ਵੀ ਦੁਬਾਰਾ ਦੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਤੇ ਹੁਣ ਉਹੀ ਜਿਸਮ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪੂਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਮਹਿਕ ਛੱਡਦਾ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਤੋਂ ਕੁਝ ਫੁੱਟ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਸੀ ਜਿਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਇੱਕ ਬੁਲਾਵਾ ਸੀ ਇੱਕ ਪਿਆਸ ਸੀ । ਜੋ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੱਕੀ ਤਾਂ ਸੀ ਪਰ ਭੁਲੇਖਾ ਸਮਝ ਅਣਗੌਲਿਆ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ।
ਹੁਣ ਠੰਡੇ ਪਾਣੀ ਚ ਭਿੱਜਦੀ ਜੱਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਭਾਫਾਂ ਛੇੜ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ ਤੇ ਊਸਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਤੇ ਤੜਪ ਉਸਦਾ ਬਦਲਿਆ ਰੰਗ ਤੇ ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਹਰਕਤ ਜੱਸ ਕੋਲੋ ਗੁੱਝੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਤੋਰ ਨੂੰ ਮਟਕਾ ਕੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਲੋੜੋਂ ਵੱਧ ਹਿਲਾ ਕੇ ਉਹ ਰਮਨ ਵੱਲ ਵਧੀ ਤੇ ਰਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਾਹਾਂ ਚ ਭਰ ਲੈਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ । ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਕਰੀਬ ਆਉਂਦੇ ਗਏ ।ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਿ ਉਹ ਜੁੜ ਸਕਦੇ ਰਮਨ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਚੀਸ ਜਹੀ ਉਠੀ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣ ਦੀ ਗੱਲ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਵਧੀ ਜੱਸ ਨੂੰ ਦੂਰ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ । ਫਟਾਫਟ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਕੱਪੜੇ ਸਮੇਟੇ ਤੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਚ ਜਾ ਕੇ ਪਾ ਕੇ ਸੋਫ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ।
ਅਜੇ ਬੈਠੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਕਿੰਟ ਹੋਏ ਸੀ ਕਿ ਹਰਮੀਤ ਪੀਜੀ ਚ ਐਂਟਰ ਕਰ ਗਈ । ਊਸਦੀ ਇਸ਼ਕ਼ ਕਹਾਣੀ ਚ ਜਿਵੇੰ ਭੂਚਾਲ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਚ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਜੇ ਉਹ ਦੋ ਮਿੰਟ ਵੀ ਹੋਰ ਜੱਸ ਕੋਲ ਰੁਕਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਕੀ ਤੋਂ ਕੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ । ਦਿਲ ਚ ਉਸਨੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕੀਤਾ ।
ਹਰਮੀਤ ਮਾਰਕੀਟ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਮਾਨ ਲੈਣ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਜੱਸ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਇਸੇ ਦੀ ਉਡੀਕ ਸੀ । ਪਰ ਇੱਕ ਦਰਾਰ ਦੋਹਾਂ ਚ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਚ ਗਈ ਸੀ ।
ਜੱਸ ਬਾਹਰ ਆਈ ਤਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਹਰਮੀਤ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਗਈ ਤਾਂ ਜੱਸ ਨੇ ਜੋ ਕੁਝ ਅੰਦਰ ਹੋਇਆ ਉਸ ਲਈ ਯਕਦਮ ਮਾਫੀ ਮੰਗ ਲਈ । ਮਾਫੀ ਤਾਂ ਰਮਨ ਦੀ ਵੀ ਬਣਦੀ ਸੀ ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਨੌਕ ਕੀਤੇ ਬਾਥਰੂਮ ਚ ਜਾ ਵੜਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਪਰ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜੱਸ ਨੇ ਊਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਕੇ ਜਾਨਬੁੱਝ ਕੇ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਸੀ ਤੇ ਹੁੰਗਾਰਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕੋਈ ।
ਜੱਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਰੂਆਂਸੀ ਸੀ । ਉਸ ਨੂੰ ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਐਨਾ ਪਿਆਰ ਤੇ ਕੇਅਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਮਿਲਿਆ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਚਾਹ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਸੀ ਉਸਦਾ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਜੋ ਕਿ ਖੁਦ ਵਿਆਹਿਆ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਲੋੜ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝਦਾ । ਜਦੋਂ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਉਸ ਕੋਲ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਉਹ ਉਸ ਕੋਲ । ਪਿਆਰ ਕੇਅਰ ਬਾਹਰ ਘੁੰਮਣਾ ਫਿਰਨਾ ਕੱਠੇ ਫਿਲਮ ਵੇਖਣੀ ਖਾਣਾ ਪੀਣਾ ਕੁਝ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਉਸਦੇ ਹਿੱਸੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ ।
ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਵੀ ਰਮਨ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਉਹ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਕੋਲ ਰਹਿੰਦੀ ਆਨੇ ਬਹਾਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੇੜਦੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਛੂਹੰਦੀ । ਪਰ ਰਮਨ ਸਿਰਫ ਸਾਲੀ ਦੀਆਂ ਛੇੜਖਾਨੀਆਂ ਸਮਝ ਇਗਨੋਰ ਕਰੀਂ ਜਾਂਦਾ ।ਪਰ ਅੱਜ ਮਿਲੇ ਇਸ ਮੌਕੇ ਚ ਉਹ ਸਦਾ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੁਸਨ ਚ ਉਲਝਾ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਇਥੋਂ ਜਾਂਦੇ ਉਸਨੇ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਕੋਲੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਬਰਾਬਰ ਸੀ ਰਮਨ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਸੱਦਣ ਲਈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਇੱਕ ਚਾਹੁਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ।
ਰਮਨ ਉਸਦੇ ਤਲਿਸਮ ਨੂੰ ਤੋੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਆਇਆ ਸੀ ।ਜੇਕਰ ਹੁਸਨ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹੋਏ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਇਸਤਰੀਆਂ ਹਰਮਾਂ ਚ ਨਹੀਂ ਘਰਾਂ ਚ ਹੂੰਦੀਆਂ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣੇ ਮਰਦ ਵੀ ਹਰ ਥਾ ਹੱਥ ਪੱਲੇ ਨਾ ਮਾਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ।
ਇਹ ਤਾਂ ਸਭ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਏ ਦੋ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਏ ਮਨ ਦੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਏ ਜਿਹੜੀ ਜਿਸਨੂੰ ਜਿਥੋਂ ਮਿਲੀ ਓਥੇ ਹੀ ਟਿਕ ਜਾਏਗਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਭਟਕਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਟਿਕਣ ਥੋੜੋਂ ਦਿੰਦੀ ਏ ?https://www.facebook.com/HarjotDiKalam/
ਰਮਨ ਤੇ ਪੰਮੇ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਇਹੋ ਤੇ ਫਰਕ ਸੀ ਇੱਕ ਭਟਕਣ ਚ ਸੀ ਦੂਸਰਾ ਟਿਕਾਅ ਚ ।
ਉਸੇ ਟਿਕਾਅ ਨੇ ਰਮਨ ਦੀ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਨੂੰ ਡੂੰਘੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਲਿਆ ਸੀ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ।
ਤੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤੇ ਸੁਪਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲ ਯਾਦਾਂ ਚ ਰੱਖ ਦੋਂਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਵਿਛੜ ਗਏ ਇਸ ਵਾਅਦੇ ਨਾਲ ਕੇ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਤੋਂ ਪਾਰ ਫਿਰ ਮਿਲਾਗੇਂ ।
ਜੱਸ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਕੱਠੀਆਂ ਹੀ ਕਨੇਡਾ ਦਾ ਜਹਾਜ਼ ਚੜ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਪਲਕਾਂ ਚ ਲੁਕੋ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਹੱਥ ਹਿਲਾ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਦੇ ਟਰਮੀਨਲ ਤਿੰਨ ਤੋਂ ਬਾਏ ਬਾਏ ਕਿਹਾ ਸੀ ।

ਪੰਮੇ ਦੇ ਗੈਂਗ ਦੀ ਧੱਕ ਦੂਰ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ,ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਆਕੇ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਦੇ ਚਰਚੇ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਏ ਸੀ । ਦਿਲ ਚ ਜੋ ਬੇ ਡਰੀ ਸੀ ਉਹ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੀ ਗਈ ਸੀ ।
ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਕੋਠੇ ਦੀ ਛੱਤ ਚੜਕੇ ਰੰਮੀ ਦੇ ਖਾਲੀ ਹੋਏ ਘਰ ਨੂੰ ਵੇਖ ਚਿੱਤ ਉਦਾਸ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਜੇਲ੍ਹ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਪੈਸੇ ਵੀ ਸਭ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਏ ਸੀ । ਮੁੜ ਤੋਂ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ । ਪੈਸੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜੇਲ੍ਹ ਚੋਂ ਨਿਕਲਣਾ ਵੀ ਔਖਾ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਇਕ ਗੱਲ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਬੁਰੇ ਵਕਤ ਪੈਸੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਨਾਲ ਨਹੀ ਖੜਦਾ ।
ਸਰਕਾਰ ਨਵੀਂ ਨਵੀਂ ਬਦਲੀ ਸੀ ਤੇ ਐੱਮ ਐੱਲ ਏ ਵੀ ਨਵਾਂ ਸੀ ।ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਜਿਸ ਡਰੱਗ ਦੇ ਚਰਚੇ ਸੀ ਉਹ ਸੀ “ਚਿੱਟਾ”। ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਵੇਲੀਆਂ ਤੋਂ ਲਿੰਕ ਕਢਦੇ ਕੱਢਦੇ ਉਸਨੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਹੀ ਪੂਰੀ ਚੇਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਲਿਆ ਸੀ ।
ਪਾਕਿਸਤਾਨੋ ਆਉਂਦਾ “ਚਿੱਟਾ” ਰਾਖੀ ਕਰਦੇ ਬੀ ਐੱਸ ਐੱਫ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਬਣਦਾ ਕਿਰਾਇਆ ਦੇ ਕੇ ਸਰਹੱਦ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਪਹੁੰਚਦਾ । ਓਥੇ ਤੋਂ ਲੋਕਲ ਪਾਰਟੀਆਂ ਤੇ ਗੈਂਗਾਂ ਰਾਂਹੀ ਅਗਾਂਹ ਸਪਲਾਈ ਹੁੰਦਾ । ਦੋਂਵੇਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਬੰਦੇ ਇਸ ਚ ਰਲੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਸਭ ਰਲ ਮਿਲਕੇ ਖਾਂਦੇ ਸੀ ।
ਪਹਿਲਾ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਚਿੱਟੇ ਦੀ ਖਪਤ ਚੰਡੀਗੜ ਦਿੱਲੀ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਫਾਰਮ ਹਾਊਸ ਚ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ।ਜਿੱਥੇ ਅਮੀਰ ਘਰਾਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਸਾਰੀ ਸਾਰੀ ਰਾਤ “ਰੇਵ” ਮਤਲਬ ਜੰਗਲੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਕਰਦੇ ਸੀ ।ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਹਰਿਆਣੇ ਚ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਦੇ ਰੇਟ ਇੱਕੋ ਦਮ ਵਧੇ ਤਾਂ ਆਮ ਘਰਾਂ ਚ ਪੈਸਾ ਇੱਕੋ ਦਮ ਡਿੱਗਿਆ । ਨਵੀਂ ਉੱਠਦੀ ਪੀੜੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਮੋਹਾਲੀ ਪੜਦੀ ਹੋਈ ਹਨੀ ਸਿੰਘ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਸੁਣਦੀ ਹੋਈ ਇਸ ਨਸ਼ੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚੀ ਗਈ । ਖਰਚਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਵੀ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਬਾਬ ਤਾਂ ਹੈ ਹੀ ਸੀ ।
ਪੁਰਾਣੇ ਨਸ਼ੇ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗਾਉਂਦੇ ਗਾਇਕ ਖੁੱਡੇ ਲਾਈਨ ਲੱਗ ਗਏ ਸੀ । ਭੁੱਕੀ ਅਫੀਮ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੁਰਾਣੀ ਪੀੜੀ ਤੱਕ ਰਹਿ ਗਏ ਸੀ ਜੋ ਚਮਕੀਲਾ ਜਾਂ ਮਾਣਕ ਨੂੰ ਸੁਣਦੀ ਸੀ ।
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪੈਸਾ ਵਧਿਆ ਡਿਮਾਂਡ ਵਧੀ ਤੇ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਵੀ ਵਧੀ ਤੇ ਨਸ਼ਾ ਸਸਤਾ ਵੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਕਈ ਅੱਡ ਅੱਡ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਲੱਗਾ ।
ਇੰਝ ਅਮੀਰਾਂ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਮੱਧ ਵਰਗ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ।
ਪੰਮੇ ਦਾ ਆਪਣਾ ਪਿੰਡ ਜੀ ਟੀ ਰੋਡ ਤੇ ਦੀ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਚ ਹੀ ਸੜਕ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਆਲੀ ਜਮੀਨ ਲੱਖਾਂ ਤੋਂ ਕਰੋੜਾ ਚ ਪੁੱਜੀ ਤੇ ਸਭ ਦੇ ਵਾਰੇ ਨਿਆਰੇ ਹੋ ਗਏ ।
ਚੰਗੇ ਸਰਦੇ ਪੁੱਜਦੇ ਲੋਕ ਵੀ ਭੋਰ ਭੋਰ ਜ਼ਮੀਨ ਖਾਣ ਲੱਗੇ । ਜਿਹਨਾਂ ਸਮਝਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਭਵਿੱਖ ਦਿੱਸਿਆ ਉਹਨਾਂ ਵੇਚ ਵੱਟ ਆਪਣੀ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ।
ਪੰਮੇ ਨੇ ਪੂਰੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਨਸ਼ੇ ਦੀ ਚੇਨ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ । ਕਿਸੇ ਕੋਲੋ ਖਰੀਦ ਕੇ ਵੇਚਣ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਸਨੂੰ ਅੱਧ ਕੁ ਬੱਚਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਹਿੱਸਾ ਕਢਦੇ ਕੱਢਦੇ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੁ ਪੈਸੇ ਉਸ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦੇ ।
ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਵਿਚਲੇ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਕੱਢ ਖੁਦ ਆਖਿਰੀ ਹਿੱਸੇ ਕੋਲੋ ਖ਼ਰੀਦਣ ਦਾ ਪਲੈਨ ਕੀਤਾ ।
ਇਸ ਚ ਰਿਸ੍ਕ ਬਹੁਤ ਸੀ । ਨਾਰਕੋ ,ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਨਾਕੇ ਤੇ ਬਾਕੀ ਵੇਚਣ ਆਲਿਆ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਦਾ ਪੰਗਾ ।ਪਰ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਲਾਲਸਾ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਪੈਸੇ ਦੀ । ਇਸ ਲਈ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਟਰੱਕ ਡਰਾਇਵਰ ਨਾਲ ਮਿਲਕੇ ਐਂਡ ਤੋਂ ਐਂਡ ਤੱਕ ਪੂਰੀ ਖੇਪ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚਾਇਆ । ਪੁਲਿਸ ਤੇ ਨਾਰਕੋ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਚ ਉਹ ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਫਿਰ ਵੀ ਬਚਣ ਲਈ ਉਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦੇ । ਸਿੱਧੇ ਰੋਡ ਨਾਲੋਂ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਰਾਹ ਲੰਘਦੇ ।
ਰੂਟ ਅਜਿਹਾ ਚੁਣਿਆਂ ਜੋ ਭਰੇ ਮਾਲ ਦੇ ਕਾਗਜ਼ ਵੀ ਬਣਾ ਸਕਣ ।ਤੇ ਇੰਝ ਕਈ ਕੁਇੰਟਲ਼ ਮਾਲ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਗੁਪਤ ਟਿਕਾਣੇ ਪਹਿੱਲੀ ਹੱਲੇ ਲਿਆ ਸੁੱਟਿਆ ।
ਇਥੋਂ ਵੇਚਣਾ ਤਾਂ ਸੌਖਾ ਸੀ ਦਲਾਲ ਹਰਲ ਹਰਲ ਕਰਦੇ ਫਿਰਦੇ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਹੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਜਿਹੜੇ ਮੁੰਡੇ ਤਾਂ ਚੰਗੇ ਘਰਾਂ ਚੋਂ ਸੀ । ਉਹ ਤਾਂ ਖਰੀਦ ਲੈਂਦੇ ਸੀ । ਪਰ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਵੇਚਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ।ਇੰਝ ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਮਾਰਕੀਟ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਗੱਡੀਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਢੋਣ ਲਈ ਰੱਖ ਲਿਆ। ਤੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਟਿਕਾਣੇ ਤੇ ਉਸ ਬਣੇ ਬਣਾਏ ਮਾਲ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਅੱਡ ਅੱਡ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਬਣਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਹੁਣ ਉਸਨੂੰ ਕਿਤੇ ਲੜਨ ਲਈ ਖੁਦ ਜਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਦੱਸ ਪੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਲ ਛਕਾਓ ਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਵਾਓ । ਇਸ ਪੈਸੇ ਚੋਂ ਹੀ ਸਰਕਾਰ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਗੰਢ ਲਿਆ। ਜਿਹੜੇ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਐਸੇ ਇਲਾਕੇ ਚ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਮੁੜ ਊਸਦੀ ਸ਼ਕਲ ਨਾ ਦਿੱਸੀ ।
ਜੇਲ੍ਹ ਚ ਆਪਣੇ ਬਣੇ ਕੰਟੈਕਟਸ ਨਾਲ ਓਥੋਂ ਤੱਕ ਨਸ਼ਾ ਸਪਲਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਇਸਦਾ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਓਥੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਹਰ ਬੰਦਾ ਉਸ ਦਾ ਪਾਣੀ ਭਰਦਾ ।
ਜਦੋਂ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਰਾਜਾਂ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੇ ਸਖਤੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨਸ਼ੇ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕੁੜੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਭੇਜਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ । ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਆਮ ਤਲਾਸ਼ੀ ਪੁਲਿਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ।ਇਸਦਾ ਲਾਹਾ ਲੈ ਕੇ ਉਹ ਅਮੀਰ ਦਿਸਦੀ ਕੁੜੀਆਂ ਰਾਹੀਂ ਨਸ਼ੇ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਲੱਗਾ । ਜਿਹੜੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਚਸਕਾ ਲਗਦਾ ਉਹ ਨਸ਼ੇ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸੀ ।
ਪਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੁਰੀ ਜੋ ਪੰਮੇ ਨੇ ਕੀਤੀ ਉਹ ਉਸ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ । ਊਸਦੀ ਤਸੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ ਕਿ ਸਿਰਫ ਤਬਾਦਲੇ ਨਾਲ ਉਹ ਸੁਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਗਾਲਾਂ ਭੁੱਲ ਸਕੇ ।
ਇੱਕ ਰਾਤ ਉਹ ਆਪਣੇ ਚੰਗੇ ਮਾਲ ਖਾਂਦੇ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਿਆ । ਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿੱਠ ਦੀ ਇੱਕ ਇੱਕ ਸੱਟ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋ ਸਣੀ ਇੱਕ ਇੱਕ ਗਾਲ ਦਾ ਬਦਲਾ ਉਸਨੇ ਲਿਆ ਸੀ ।
ਉਸਦੇ ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁੱਟ ਕੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਮੁੰਨ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਕਲ ਦਿਖਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡਿਆ ।
ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਭਰੇ ਬਦਲੇ ਦੀ ਅੱਗ ਮਸਾਂ ਠੰਡੀ ਹੋਈ ਸੀ ।
……
ਓਧਰ ਗੁਰਜੀਤ ਇੱਕ ਐਸੇ ਮਸਲੇ ਚ ਫਸਿਆ ਕਿ ਸਭ ਦੀ ਜਾਨ ਕਸੂਤੀ ਫੱਸ ਗਈ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਵਿਹਾਰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਦਲਿਆ । ਇੰਝ ਹੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਪਿੱਛੇ ਹੋਈ ਲੜਾਈ ਚ ਉਸਦੇ ਹਥੋਂ ਕਿਸੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੇ ਲੋੜੋਂ ਵੱਧ ਕੁੱਟ ਪੈ ਗਈ । ਕੁੱਟਣ ਵਾਲਿਆ ਚ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਪਹਿਲਾ ਸੀ । ਕਤਲ ਕੇਸ ਚ ਜੇਲ੍ਹ ਕੱਟਣ ਨਾਲੋਂ ਘਰਦਿਆਂ ਕੋਲ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਚਾਰਾ ਸੀ ਬਾਹਰ ਭੇਜ ਦੇਣ ਦਾ । ਐਨਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੇ ਜਾ ਸਕੇ । ਬੱਸ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਮੈਕਸੀਕੋ ਦੇ ਰਾਹ ਕਈ ਲਖ ਖਰਚ ਤੇ ਜਾਨ ਬਚਾ ਬਚਾ ਕੇ ਉਹ ਕਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਸੀ ।ਕਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚ ਜੋ ਪਹਿਲੀ ਮਦਦ ਉਸਨੂੰ ਸੁੱਝੀ ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਲਾਸਮੇਟ ਹਰਮੀਤ ਹੀ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਓਥੇ ਗਏ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਸੈੱਟਲ ਵੀ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਸਭ ਗ਼ਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰਮਨ ਨੂੰ ਭਰਾ ਹੋਣਦੇ ਵਾਸਤੇ ਪਾ ਕੇ ਹੈਲਪ ਮੰਗੀ ਸੀ ।
ਹਰਮੀਤ ਊਸਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਪਰ ਰਮਨ ਦੇ ਆਖੇ ਲੱਗ ਉਸਨੂੰ ਕਰਨੀ ਪਈ ਸੀ ।ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪੈਸਾ ਵਧਿਆ ਪੰਮੇ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਵੀ ਵਧਦੇ ਗਏ । ਉਸਦੀਆਂ ਲੜਾਈਆਂ ਤੇ ਝਗੜੇ ਵੀ ਵਧੇ । ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਦੀ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਕਰਕੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਖਿਲ਼ਾਫ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ । ਇਨ੍ਹੀ ਦਿਨੀਂ ਹੀ ਇੱਕ ਗੈਂਗ ਦੇ ਸਾਥੀ ਦਾ ਕਿਸੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਚੱਕਰ ਚ ਰੌਲਾ ਪਿਆ ।ਪੰਮਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਯਾਰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ਼ੋਂ ਖੁਦ ਅੱਗੇ ਹੋਕੇ ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਹੀ ਚੱਕ ਲੈਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ । ਅੱਗਿਉਂ ਵੀ ਅਗਲੇ ਪੂਰੇ ਤਿਆਰ ਸੀ ।
ਇਸੇ ਰੌਲੇ ਰੱਪੇ ਚ ਗਰਮੀ ਚ ਕਿਸੇ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੂੰ ਪੰਮੇ ਦਾ ਧੱਕਾ ਵੱਜ ਗਿਆ ਤੇ ਭਗਦੜ ਚ ਕਿਸਨੇ ਕਿਸਨੂੰ ਕੁੱਟ ਧਰਿਆ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ । ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਬਜ਼ੁਰਗ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾ ਕੇ ਮਰ ਗਿਆ ।
ਜੋੜੀ ਬਣੀ ਕਿ ਨਹੀਂ ਪੰਮਾ ਸਭ ਕਾਸੇ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਤੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਪੁਲਿਸ ,ਮੀਡੀਆ , ਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕੇ ਮੋਟੇ ਸੰਗਠਨ ਵੀ ਸਰਕਾਰ ਤੇ ਦਬਾਅ ਬਣਾਉਣ ਲੱਗੇ । ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਹੱਥ ਪਿਛੇ ਕੀਤੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਬਾਕੀ ਕਰਨਾਮੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ । ਕਈ ਗੈਂਗ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਤੱਕ ਦੱਬੇ ਹੋਏ ਸੀ ਊਸਦੀ ਟੌਹਰ ਅੱਗੇ ਹੁਣ ਖੁੱਲਕੇ ਪੰਗੇ ਲੈ ਰਹੇ ਸੀ । ਜੇਲ੍ਹ ਚ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਊਸਦੀ ਫੈਕਟਰੀ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੱਕ ਨਸ਼ਾ ਫੜਿਆ ਜਾਣ ਲੱਗਾ ।
ਪਰ ਉਹ ਅਜੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ । ਪੁਲਿਸ ਸਿੱਧਾ ਹੱਥ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਹਲੇ ਵੀ ਡਰਦੀ ਸੀ ਕਾਰਨ ਸੀ ਡਰ । ਉਸ ਲਈ ਮਰ ਮਿਟਣ ਤੇ ਖੂਨ ਖਰਾਬਾ ਕਰ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਹਲੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਥੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਗੈਂਗ ਨੂੰ ਕੁੱਟਦੇ ਮਾਰਦੇ ਧਮਕੀਆਂ ਦਿੰਦੇ ਪੂਰੀ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਚ ਉਹ ਛਾਹੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ।
ਨਵੀ ਉੱਠਦੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਬਦਮਾਸ਼ੀ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਪੰਮੇ ਤੇ ਊਹਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਹੋਏ ਧੱਕੇ ਦਿਖਾ ਦਿਖਾ ਕੇ ਇੱਕ ਹੀਰੋ ਵਜੋਂ ਉਭਾਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਨੂੰ ਇਹ ਪੀੜੀ ਸੱਚ ਮੰਨ ਫੇਸਬੁੱਕ ਤੇ ਯੂ ਟਿਊਬ ਤੇ ਚੱਕ ਦੋ ਚੱਕ ਦੋ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਪੰਮੇ ਨਾਲ ਵੀ ਇਹੋ ਸੀ ਉਸਦੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਗੈਂਗ ਨੂੰ ਫੋਲੋ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੱਖਾਂ ਚ ਸੀ । ਜਿਹੜੇ ਪੰਮੇ ਵੱਲੋਂ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ ਸੀ ਚਾਹੇ ਉਹ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਸੀ ਜਾਂ ਕਿਵੇਂ ਹੋਰ ।
ਤੇ ਇੰਝ ਆਪਣੀ ਸ਼ੋਹਰਤ ਨੂੰ ਤੇ ਪੁਲਿਸ ਦੇ ਹੌਂਸਲਾ ਨਾ ਕਰ ਸਕਣ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਜਿੱਤ ਮੰਨਦਾ ਹੋਇਆ ਪੂਰੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਤੇ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਬਾਕੀ ਗੈਂਗਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾਅ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਨੂੰ ਬਾਦਸਤੂਰ ਜਾਰੀ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਪਰ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਬਾਅ ਹੇਠ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਔਖੇ ਫੈਸਲੇ ਲੈਣੇ ਪਏ ਤੇ ਜਿਸ ਇੰਸਪੈਕਟਰ ਦੀ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਹੋਈ ਸੀ ਊਸਦੀ ਅਧੀਨਗੀ ਚ ਹੀ ਸਪੈਸ਼ਲ ਟੀਮ ਬਣਾਈ ਗਈ ਜਿਸ ਦਾ ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਮਕਸਦ ਪੰਮੇ ਦੇ ਸਾਮਰਾਜ ਨੂੰ ਮਲੀਆਮੇਟ ਕਰਨਾ ਸੀ ।

……….
ਗੁਰਜੀਤ ਬੜੀਆਂ ਹੀ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਚ ਫਸਦਾ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਜਾਨ ਬਚਾ ਕੇ ਕਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚਿਆ ਸੀ । ਓਥੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦੇ ਜੋ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਊਸਦੀ ਸੋਚ ਚ ਇੱਕ ਅਲੱਗ ਬਦਲਾਅ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਸਭ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਭੁਲਾਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਉਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਹਰਮੀਤ ਨਾਲ ਉਸ ਇੱਕੋ ਘਟਨਾ ਨੇ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੱਕ ਦੋਂਵੇਂ ਕਾਫੀ ਵਧੀਆ ਕਲਾਸਮੇਟ ਸੀ ਦੋਸਤਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਭਾਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਇੱਕ ਹੱਦ ਤੱਕ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਬੜਕ ਚ ਬੰਦਾ ਨਫ਼ਾ ਨੁਕਸਾਨ ਘੱਟ ਹੀ ਵੇਖਦਾ ਇਹੋ ਉਸ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਸੀ ।
ਇਥੇ ਵੀ ਜੱਸ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਅਜੇ ਤੱਕ ਕੱਠੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸੀ । ਹਰਮੀਤ ਜਿੱਥੇ ਰਮਨ ਦੇ ਕਨੇਡਾ ਆਉਣ ਦੇ ਦਿਨ ਗਿਣ ਰਹੀ ਸੀ । ਓਥੇ ਜੱਸ ਨੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਇੰਡੀਆ ਦੀਆਂ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡਿਆ । ਆਪਣੇ ਵਿਆਹੇ ਬੂਏਫ੍ਰੈਂਡ ਨੂੰ ਉਹ ਭੁੱਲ ਗਈ ਸੀ ।ਤੇ ਇਥੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਸਾਥ ਨੂੰ ਲੱਭਦੀ ਲੱਭਦੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਹੱਦ ਤੱਕ ਚਲੇ ਗਈ ਸੀ । ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਇਥੇ ਕਾਹਲੀ ਚ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਣਦੇ ਓਨੀ ਹੀ ਕਾਹਲੀ ਚ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਸੀ । ਤੇ ਜੱਸ ਫਿਰ ਉਸੇ ਦੌੜ ਚ ਚੱਲ ਪੈਂਦੀ ।
ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਇਹ ਵੇਖ ਉਸ ਨਾਲ ਕਦੇ ਨਫ਼ਰਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਕਦੇ ਗੁੱਸਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਲਈ ਤਰਸਦੀ ਵੇਖ ਤਰਸ ਵੀ ਆਉਂਦਾ । ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਵੀ ਪਰ ਉਹ ਸਮਝ ਕੇ ਵੀ ਇਗਨੋਰ ਕਰ ਦਿੰਦੀ । ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਉਸਨੇ ਇਸ ਸਾਲ ਚ ਬਣਾ ਲੈ ਸੀ ਓਨੇ ਕੁ ਦੇਖ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਉਸਨੂੰ ਬਿਲਕੁੱਲ ਵੀ ਚੰਗੀ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝਦੀ ।
ਇਸ ਲਈ ਜਿਸ ਦਿਨ ਗੁਰਜੀਤ ਓਥੇ ਆਇਆ ਸੀ ਉਸ ਦਿਨ ਹੀ ਹਰਮੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਜੱਸ ਬਾਰੇ ਤਾਕੀਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਜੋ ਕੁਝ ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਉਸ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ” ਚੰਗੀ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਏ ,ਤੈਨੂੰ ਵੇਚ ਵੱਟ ਕੇ ਖਾ ਜਾਏਗੀ ।”
ਗੁਰਜੀਤ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤਾਂ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਕੁੜੀਆਂ ਹੀ ਉਸ ਘਰ ਚ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਘਰ ਰਹਿੰਦੇ ਵਕਤ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਕੀ ਪਾਇਆ ਕਿੰਝ ਪਾਇਆ ਕਦੇ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਦੀਆਂ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਆਇਆ ਸੀ ਹਰਮੀਤ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਖਾਸ ਖਿਆਲ ਰੱਖਣ ਲੱਗੀ ।
ਪਰ ਜੱਸ ਬਿਲਕੁਲ ਨਾ ਬਦਲੀ ,ਘਰ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਖੁੱਲੇ ਗਲਮੇ ਦੀ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਪਾਉਂਦੀ ਤੇ ਉਂਝ ਦੀ ਹੀ ਉਸਨੇ ਨਿੱਕਰ ਪਾਈ ਹੁੰਦੀ ਜੋ ਮਸਾਂ ਹੀ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਨੂੰ ਢਕਦੀ ਸੀ । ਇੱਥੇ ਆਕੇ ਉਹ ਇੰਡੀਆ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈ ਸੀ ਮਸਾਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਅਜਾਦੀ ਮਿਲੀ ਸੀ ।
ਜਦੋਂ ਤਿੰਨੋ ਘਰ ਹੁੰਦੇ ਟਾਂ ਅਕਸਰ ਇਹੋ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਜੱਸ ਤੇ ਹੀ ਟਿਕੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸੀ । ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਸ ਕੋਲ ਅਜੇ ਕੰਮ ਘੱਟ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਬਾਹਰ ਘੱਟ ਨਿਕਲਦਾ ਸੀ । ਜਿਆਦਾ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਜੱਸ ਤੇ ਹਰਮੀਤ ਕਾਲਜ ਜਾਂਦੀਆਂ ਫਿਰ ਕੰਮ ਤੇ ਦੋਵਾਂ ਦੀ ਸ਼ਿਫਟ ਵੀ ਅੱਡ ਅੱਡ ਸੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਕਲਾਸ ਵੀ ਅੱਡ ਹੁੰਦੀ ।
ਗੁਰਜੀਤ ਘਰ ਦੇ ਬਾਕੀ ਕੰਮ ਕਰ ਹੀ ਦਿੰਦਾ ਸੀ । ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਦਦ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ । ਨਵਾਂ ਕੰਮ ਤੇ ਘਰ ਲੱਭ ਕੇ ਉਹ ਜਲਦੀ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਇੰਝ ਕਿਸੇ ਤੇ ਭਾਰ ਬਣਨਾ ਉਸਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ।
ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕੋਨੇ ਚ ਹਲੇ ਵੀ ਹਰਮੀਤ ਲਈ ਪਿਆਰ ਸੀ ਜੋ ਉਸਦੀ ਮਾਫੀ ਮਗਰੋਂ ਹੋਰ ਵੀ ਮਘ ਉੱਠਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਜੱਸ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਤੇ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਮਹਿਕ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਰੋਕ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੁੜ ਕੁਝ ਵੀ ਐਸਾ ਵੈਸਾ ਕਰਕੇ ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚ ਡਿੱਗਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ।
ਤੇ ਇੱਕ ਸਵੇਰ ਅਜੇ ਤੱਕ ਹਰਮੀਤ ਸ਼ਿਫਟ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਆਈ ਸੀ । ਉਹ ਅਜੇ ਸੁੱਤਾ ਹੀ ਪਿਆ ਸੀ । ਜੱਸ ਕਮਰੇ ਦੀ ਸਫਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਉੱਠਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਲਗਾਉਂਦੀ ਉਹ ਸਫਾਈ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ । ਘੇਸਲ ਮਾਰ ਕੇ ਸੁੱਤਾ ਊਸਦੀ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਦਾ ਉਹ ਉੱਠ ਗਿਆ ਸੀ । ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਜਿਵੇੰ ਜੱਸ ਉਸਨੂੰ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਉਕਸਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆਈ ਹੋਵੇ । ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਉੱਠਦੀ ਬਹਿੰਦੀ ਝੁਕਦੀ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ । ਉਸਦੇ ਅੰਗ ਚ ਪੈਂਦੀ ਖਿੱਚ, ਹੁੰਦੀ ਹਿਲਜੁਲ ਤੇ ਝਲਕਾਂ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ । ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਤੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਕਾਬੂ ਰੱਖ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਦੇ ਮੁਫ਼ਤ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਨਿੱਘੇ ਹੋ ਰਹੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਮਾਣਦਾ ਰਿਹਾ ।
ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਜੱਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਕੰਬਲ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਉੱਠ ਕੇ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ । ਪਰ ਉਸਨੇ ਕੰਬਲ ਨਾ ਛੱਡਿਆ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਜੱਸ ਖਿੱਚਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਦੋਨਾਂ ਦੀ ਖਿੱਚ ਧੂਹ ਚ ਕੰਬਲ ਫੱਟਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਸੀ ਜਦੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਪੂਰੇ ਜੋਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਕੰਬਲ ਨੂੰ ਧੂਹ ਲਿਆ । ਕੰਬਲ ਸਮੇਤ ਜੱਸ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਆ ਡਿੱਗੀ । ਇੱਕ ਦਮ ਉਹ ਹੁਸਨ ਦੇ ਭਾਰ ਹੇਠ ਦੱਬਿਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਕੰਬਲ ਨੂੰ ਛੱਡ ਆਪਣੇ ਬਚਾਅ ਕਰਦੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਜੱਸ ਨੂੰ ਕਿਸ ਕਿਸ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਟਿਕ ਗਏ ਸੀ । ਉਹ ਜੱਸ ਨੂੰ ਪਰਾਂ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪਰ ਜਿਸਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਨੇ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਹੀਨਿਆਂ ਚ ਸਖਤ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਨਰਮ ਅੰਗਾਂ ਦੀ ਛੋਹ ਨੇ ਸਖਤੀ ਨੂੰ ਹੋਰ ਗੂੜੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਪਕੜ ਢਿੱਲੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਨਾ ਹੀ ਜੱਸ ਨੇ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ । ਉਸਦਾ ਖੁਦ ਦਾ ਸਾਹ ਧੋਂਕਣੀ ਵਾਂਗ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਮੋਢਿਆਂ ਤੋਂ ਖਿਸਕਣ ਲੱਗੇ । ਪਤਲੀ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਪਿੱਠ ਤੇ ਫਿਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਪੂਰੇ ਤਰੀਕੇ ਆਪਣੇ ਉੱਪਰ ਲਿਟਾ ਲਿਆ । ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਜੱਸ ਦਿਆਂ ਬੰਦ ਅੱਖਾਂ ਵੱਲ ਨੀਝ ਨਾਲ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾ ਚ ਭਰ ਲਿਆ । ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਦੇ ਉੱਪਰੋਂ ਵਲ ਕੇ ਇੰਝ ਸ਼ਿਕੰਜੇ ਚ ਕੱਸ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਹਿੱਲ ਵੀ ਨਾ ਸਕੇ । ਜੱਸ ਦੇ ਜਿਸਮ ਦਾ ਹਰ ਹਿੱਸਾ ਗੁਰਜੀਤ ਦੀ ਵੱਸ ਚ ਸੀ ਕੁਝ ਵੀ ਊਸਦੀ ਪਕੜ ਤੋਂ ਸਖਤੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਜਿਵੇੰ ਗਾਇਬ ਹੀ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ । ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਉਂਗਲੀਆਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਤੜਪ ਪੈਦਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜੱਸ ਵੀ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕਮਾਲ ਦਿਖਾਇਆ ਤੇ ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਟਟੋਲਣ ਲੱਗੀ । ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਸਖਤੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਜਿਵੇੰ ਪਿਘਲ ਰਹੀ ਹੋਵੇ । ਤੇ ਗਰਮੀ ਪਸੀਨਾ ਹੋਕੇ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਹੋਵੇ । ਗੁਰਜੀਤ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਊਸਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਵੱਲ ਖਿਸਕਦੇ ਹੋਏ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਚੋਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਆਕਰਸ਼ਕ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਹੁਨਰ ਦਿਖਾਉਣ ਲੱਗੇ । ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਫਿਸਲ ਕੇ ਬਾਕੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਤੇ ਕਦੋੰ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਉੱਤਰ ਕੇ ਕੰਬਲ ਵਾਂਗ ਪਾਸੇ ਹੋ ਗਏ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਾ ।
ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੇ ਜੱਸ ਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਜਿਵੇੰ ਜਜਬਾਤਾਂ ਦਾ ਹੜ ਲਿਆ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ । ਉਸਦੇ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਰਗੜ ਨੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦੀ ਰਫਤਾਰ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਜੱਸ ਨੇ ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਲੱਤਾਂ ਦੀ ਜਕੜ ਚੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਸ ਉੱਪਰ ਹਾਵੀ ਕਰ ਲਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਕੋਲ ਖੁਦ ਦੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਢਿੱਲਾ ਛੱਡ ਕੇ ਸਿਰਫ ਅੰਦਾ ਲੈਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਸਭ ਕੁਝ ਜੱਸ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਸੀ ਤੇ ਕਮਰੇ ਚ ਊਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਜੱਸ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਘੱਟ ਸੀ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਹੱਥਾਂ ਚ ਜਕੜੇ ਹੋਏ ਸੀ । ਹਰ ਬੀਤ ਰਹੇ ਪਲ ਨਾਲ ਟਕਰਾਅ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਸੀ ।ਤੇ ਆਨੰਦ ਦੀ ਉਸ ਸੀਮਾ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਜੋ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਤਰਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਜੱਸ ਵੀ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਜੱਸ ਥੱਕ ਟੁੱਟ ਕੇ ਉਸ ਉੱਪਰ ਡਿੱਗ ਨਾ ਗਈ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਕਿੱਸ ਕਰਕੇ ਮੰਜਿਲ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਗੁਰਜੀਤ ਫ਼ੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗ ਖੁਦ ਨੂੰ ਹੌਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਹਰਕਤ ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਕੈਦ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ………ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ ਤੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਜਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ………….ਉਂਝ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਹਰਮੀਤ ਲੇਟੀ ਰਹੀ। ਜੱਸ ਤੇ ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਗਰੋਂ ਸਭ ਨੇ ਖਾਣਾ ਬਣਾਇਆ ਤੇ ਖਾ ਕੇ ਸੌਂ ਗਏ। ਪਰ ਜੱਸ ਨੇ ਹਰਮੀਤ ਨਾਲ ਸੌਣ ਨਾਲੋਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨਾਲ ਸੌਣਾ ਬਿਹਤਰ ਸਮਝਿਆ। ਹਰਮੀਤ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਸਮਝ ਪੂਰੀ ਬੇਕਾਰ ਗਈ।
ਭਾਵੇਂ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸ ਨਾਲ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਜਿਹੜੀਆਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਝੱਲ ਕੇ ਉਹ ਕਨੇਡਾ ਪਹੁੰਚਿਆ ਸੀ ਤੇ ਇੰਡੀਆ ਨਾਲੋਂ ਉਸਦੇ ਵਿਵਹਾਰ ਚ ਜੋ ਬਦਲਾਅ ਇਥੇ ਸੀ ਉਹ ਵੇਖ ਕੇ ਹਰਮੀਤ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਤੇ ਜੱਸ ਉਸ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਨਾ ਕਰ ਦਵੇ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਹ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਝੱਲ ਕੇ ਮੁੜ ਗਲਤ ਰਾਹੇ ਨਾ ਤੁਰ ਪਵੇ।
ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੰਨੀ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਜੱਸ ਨਾਲ ਬੀਤਣ ਲੱਗਾ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬਾਹਰ ਗਰੌਸਰੀ ਲਈ , ਘੁੰਮਣ ,ਖਾਣ ਪੀਣ ਨਹਾਉਣ ਇਕੱਠਾ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਹੁਣ ਨਾ ਹਰਮੀਤ ਕੁਝ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹਦੇ ਵੱਸ ਚ ਹੀ ਕੁਝ ਸੀ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਤੂਫ਼ਾਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਚ ਸੀ। ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਉਡੀਕ ਰਮਨ ਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਆਉਣ ਦੇ ਲਈ ਉਸਨੇ ਵਿਜਟਰ ਵੀਜ਼ਾ ਭੇਜ਼ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
………………………..
ਤੂਫ਼ਾਨ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬ ਚ ਰਮਨ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਫਾਈਲ ਅਜੇ ਮਸੀਂ ਹੀ ਵੀਜ਼ੇ ਲਈ ਕਲੀਅਰ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਫੜਨ ਲਈ ਉੱਪਰ ਥੱਲੇ ਇੱਕ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜ਼ਰਾ ਜਿੰਨੀ ਮੁਖਬਰੀ ਤੇ ਛਾਪਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਲੰਘਦਾ ਆਉਂਦਾ ਸਾਰਾ ਮਾਲ ਫੜਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੇ ਹੱਥ ਪਿਛਾਂਹ ਕਰ ਲਏ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਉਸਦੇ ਖਿਲਾਫ ਸੀ। ਮੀਡੀਆ ਵੀ ਖਿਲਾਫ ਸੀ। ਸਾਥ ਸੀ ਕੇਵਲ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਚਲਦੇ ਪੇਜਾਂ ਦਾ।
ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਸਦੇ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਮਿੱਤਰ ਰਹੇ ਗੈਂਗ ਵੀ ਉਸਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਝਗੜੇ , ਵਾਅਦਾ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ੀ ਤੇ ਲਾਲਚ ਵੱਸ ਸਭ ਉਸਦੇ ਖਿਲਾਫ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਕੋਲ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਮੁੱਕਦੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਆਰਡਰ ਪੂਰਾ ਨਾ ਕਰਨ ਤੇ ਗਾਹਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਸੀ ਧਮਕੀਆਂ ਭਰੇ ਫੋਨ ਆਉਂਦੇ। ਅੰਤ ਹਾਰਕੇ ਉਸਨੇ ਖੁਦ ਹੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਟਰੱਕ ਚ ਬੈਠ ਮਾਲ ਸੱਮਗਲ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚੀ।
ਪੁਰਾਣੇ ਤਰੀਕੇ ਅਪਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੇ ਰਾਤੋਂ ਰਾਤੀ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕੀਤਾ ਤੇ ਪਿੰਡੋ ਪਿੰਡੀ ਟਰੱਕ ਨੂੰ ਪਾ ਲਿਆ। ਪੂਰੇ ਸਫ਼ਰ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਪਰ ਆਪਣੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਕੁ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਤੇ ਇੱਕ ਕੱਚੇ ਪਹੇ ਚ ਟਰੱਕ ਫੱਸ ਗਿਆ। ਕੱਢਣ ਲਈ ਡਰਾਈਵਰ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਦੇ ਬੰਦੇ ਕੋਲੋਂ ਟਰੈਕਟਰ ਲੈਣ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਦੇ ਸਾਥੀ ਵੀ ਓਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ। ਟਰੱਕ ਨੂੰ ਨਿਗਰਾਨੀ ਚ ਰੱਖ ਨਾਲ ਹੀ ਖੜੀ ਇੱਖ ਚ ਲੁਕ ਕੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਰੱਬ ਜਾਣੇ ਕਿਸਨੇ ਮੁਖਬਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਲੱਗਾ ਜਦੋਂ ਕਈ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਦਾ ਘੇਰਾ ਪਹੇ ਦੇ ਦੋਨੋਂ ਪਾਸੇ ਪੈ ਗਿਆ।
ਸਾਦੇ ਤੇ ਪੁਲਸੀਆ ਕੱਪੜਿਆਂ ਚ ਹਥਿਆਰਾਂ ਨਾਲ ਲੈੱਸ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਘੇਰਾ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਲੁਕਦੇ ਛੁਪਦੇ ਉਹ ਇੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਪਰ ਸਿਪਾਹੀ ਲੱਭਦੇ ਲੱਭਦੇ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ।
ਅਖੀਰ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਆਤਮ ਸਮਰਪਣ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪੰਮੇ ਦੇ ਸਾਥੀ ਸਾਥ ਛੱਡ ਗਏ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਹੱਥ ਖੜੇ ਕਰਕੇ ਖੇਤ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ। ਪਰ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਮਨਜੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੀਲੇ ਪੁਲਿਸ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਿੰਨੇ ਕੁ ਅਪਰਾਧ ਉਹ ਕਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਦੀ ਜਮਾਨਤ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਤੇ ਉਮਰ ਭਰ ਜੇਲ੍ਹ ਚ ਹੀ ਸੜੇਗਾ।
ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਸੂਝ ਬੂਝ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਖੇਤ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਤੇ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਤੀਜੇ ਤੱਕ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਜਾਣ ਲਈ ਜੁਗਾੜ ਲਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਅਖੀਰ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਸਿਰੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੱਕ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਉਸ ਪਾਸਿਓਂ ਨਿੱਕਲ ਕੇ ਉਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕੁ ਕਿੱਲੇ ਦੀ ਵਾਟ ਤੇ ਕੰਧ ਟੱਪ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਸਥਾਈ ਹੁੰਦੀ ਲੱਗੀ।
ਤਦੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਵਰਦੀ ਤੇ ਪਈਆਂ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਉਹ ਮੁੜ ਖੇਤ ਚ ਵੜਨ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕਿ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਨਜਰਾਂ ਟਿੱਕ ਗਈਆਂ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਜੰਮ ਗਈਆਂ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਦੇ ਮੂੰਹੋ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਸਕਿਆ ,” ਨਵਦੀਪ “!!!!
ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਜਿਵੇਂ ਬਰਫ਼ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ। ਨਾ ਉਹ ਅੱਗੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਨਾ ਹੀ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਲੱਤਾਂ ਵਿੱਚ ਖੂਨ ਜੰਮ ਗਿਆ। ਐਨੇ ਵਰਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਝਲਕ ਦਿਖੀ ਤੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਦੇ ਉਸਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਕਿਤੇ ਜਿਕਰ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਤੇ ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਮਿਲੀ ਉਹ ਵੀ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਵਰਦੀ ਵਿੱਚ।
ਉਹ ਓਥੇ ਹੀ ਖਲੋ ਗਿਆ , ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਆਉਂਦੇ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਭੱਜਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਖੇਤ ਵਿਚੋਂ ਨੇੜੇ ਆ ਰਹੇ ਬਾਕੀ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਦੀ ਕਦਮਾਂ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀਆਂ ਸੀ।
ਓਥੋਂ ਭੱਜਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਮਸੀਂ ਪੁੱਟੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਖਿਆਲ ਨਵਦੀਪ ਨਾਲ ਬੀਤੀ ਉਸ ਆਖ਼ਿਰੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ। ਗੁੱਸੇ ਚ ਕੀਤੀ ਉਹ ਗਲਤੀ ਮੁੜ ਉਹਦੇ ਜ਼ਿਹਨ ਚ ਭਰਨ ਲੱਗੀ। ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਉਸ ਨਾਲ ਇਸ ਔਖੀ ਘੜੀ ਚ ਵੀ ਸਾਥ ਦੇਣ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਕਦਮ ਹੋਰ ਵੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕੰਧ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗੇ। ਉਸਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਿਪਾਹੀ ਦੀ ਨਜਰ ਪੈਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਕੰਧ ਟੱਪ ਜਾਏ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਦਾ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਪੈ ਜਾਏ।

ਕਥਾ ਛੋਹੀ ਤੇ ਲੰਮੀ ਹੋਈ ਡਾਹਢੀ ,ਐਸਨੂੰ ਹੁਣ ਸਮੇਟੀਏ ਜੀ ।
ਜਿਉਂ ਹੋਏ ਲੰਮੀ ਤਿਉਂ ਤੰਦ ਵਿਖਰੇ ,ਡੋਰ ਹੁਣ ਲਪੇਟੀਏ ਜੀ ।
ਇਹ ਵਕਤ ਦਾ ਪਹੀਆ, ਨਾ ਚਾਲ ਛੱਡੇ ਨਾ ਤਾਲ ਛੱਡੇ ।
ਇੱਕ ਗੰਢ ਪਾਈਏ ਤੇ ,ਗੈਂਗਵਾਰ ਨੂੰ ਅੰਤ ਮਲੇਟੀਏ ਜੀ ।

ਕੰਧ ਟੱਪਣ ਲਈ ਪੰਮੇ ਨੇ ਛਲਾਂਗ ਮਾਰ ਕੇ ਕਿਨਾਰੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜਿਸਮ ਦੀ ਤਾਕਤ ਤੇ ਇੱਕ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ । ਜ਼ੋਰ ਲਗਾ ਕੇ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਉਹ ਉੱਪਰ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗਾ ।
ਅੱਧ ਚ ਸੀ ਕਿ ‘ਠਾਹ’ ‘ਠਾਹ’ ਦੀਆਂ ਦੋ ਅਵਾਜਾਂ ਆਈਆਂ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਹਾਂ ਦੀ ਤਾਕਤ ਜਵਾਬ ਦੇ ਗਈ । ਕੁਝ ਹੀ ਪਲਾਂ ਚ ਉਹ ਧੜੱਮ ਕਰਕੇ ਥੱਲੇ ਡਿੱਗਿਆ । ਅੱਧੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਦੀ ਵਾਟ ਤੋਂ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਗੋਲੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਖੇਤ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੀ ਬਾਕੀ ਫੋਰਸ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ।ਉਸਨੂੰ ਹਲੇ ਵੀ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਫਾਇਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਨਵਦੀਪ ਸੀ ।
ਪਰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਨਵਦੀਪ ਹੀ ਸੀ ! ਉਸਨੇ ਭੱਜਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ਐਨਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਸਰੈਂਡਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ।
ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਨਵਦੀਪ ਪੰਮੇ ਦੇ ਕੋਲ ਪੁੱਜੀ ਤਾਂ ਉਹ ਆਖ਼ਿਰੀ ਸਾਹਾਂ ਤੇ ਸੀ । ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਚ ਸਿੱਲ ਸੀ । ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਆਖ਼ਿਰੀ ਵਾਰ ਤੱਕ ਕੇ ਹੀ ਪੰਮੇ ਦਾ ਸਿਰ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੁੜਕ ਗਿਆ ।
ਇੰਝ ਆਮ ਤੋਂ ਖ਼ਾਸ ਕਮਜ਼ੋਰ ਤੇ ਤਾਕਤਵਰ ਬਣੇ ਇੱਕ ਸਖਸ਼ ਦੀ ਅੰਤਿਮ ਪਲਾਂ ਦੀ ਗਵਾਹ ਉਹ ਕੁੜੀ ਬਣੀ ਜਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਸਮਝ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਰਦਾਨਗੀ ਨੂੰ ਸਾਬਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਪਰ ਸਮੇਂ ਦੇ ਗੇੜ ਨੇ ਅੱਜ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਕੋਈ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਾਂ ਤਕੜਾ, ਛੋਟਾ ਜਾਂ ਵੱਡਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਬੱਸ ਫ਼ਰਕ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਮੌਕੇ ਦਾ ਹੇਰ ਫੇਰ ਹੈ ।
………
ਨਵਦੀਪ ਉਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਭੁੱਲੀ । ਭੁੱਲ ਵੀ ਕਿੰਝ ਸਕਦੀ ਸੀ । ਉਸ ਰਾਤ ਦਾ ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਲ ਉਸਨੇ ਮਾਣਿਆ ਸੀ । ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਿ ਪੰਮੇ ਦੇ ਉਸ ਖੂੰਖਾਰ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ।https://www.facebook.com/HarjotDiKalam/
ਜਦੋਂ ਪੰਮੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਤੁਰੀ ਸੀ , ਤਾਂ ਪੰਮੇ ਨੇ ਬੜੇ ਮਜ਼ਾਕ ਚ ਕਿਹਾ ਸੀ ,” ਤੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਬਹੁਤ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨਾਲ ਖਿੜ ਰਹੀਂ ਏਂ ।” ਉਸਨੂੰ ਪੰਮੇ ਦੇ ਵਿਆਹੀਆਂ ਵੱਲ ਝੁਕਾ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਸੀ ਪਰ ਊਸਦੀ ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਇੰਝ ਦੀ ਗੱਲ ਉਹ ਸਹਾਰ ਨਾ ਸਕੀ ।
ਉਸੇ ਗੱਲ ਦੇ ਜਵਾਬ ਚ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਗੁੱਸੇ ਚ ਚੱਬ ਕੇ ਕਿਹਾ ਸੀ,” ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਘੱਟ ਹੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ,”।
ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਚਪੇੜ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ । ਮਾਂ ਤੇ ਆਈ ਗੱਲ ਉਸਨੂੰ ਮਿਹਣੇ ਵਰਗੀ ਲੱਗੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇੰ ਮੁੜ ਉਸਨੂੰ ਗਸ਼ਤੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ।
ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ । ਦਿਮਾਗ ਇੱਕਦਮ ਸੁੰਨ । ਪਿਆਰ ਇੱਕ ਦਮ ਉੱਡ ਗਿਆ ਸੀ । ਅੱਖਾਂ ਚ ਗੁੱਸਾ ਲਾਲੀ ਬਣ ਉੱਤਰ ਗਿਆ । ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਚ ਉਹ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਵਾਲਾਂ ਤੋਂ ਪਕੜ ਕੇ ਘਸੀਟ ਲਿਆ । ਤੇ ਥੱਪੜ ਮਾਰਦੇ ਹੋਏ ਉਸਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਦਿੱਤਾ । ਢਿੱਡ ਚ ਗੋਡਾ ਦੇ ਕੇ ਥੱਪੜ ਹੀ ਥੱਪੜ ਤੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ । ਕੂਹਣੀਆਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਊਸਦੀ ਪਿੱਠ ਤੋੜਨ ਵਾਲੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਗੋਡਿਆ ਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਵੱਖੀਆਂ ਤੁੰਨ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ । ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਸਾਹ ਦੀ ਡੋਰ ਟੁੱਟਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ । ਅੱਖਾਂ ਨੀਮ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਰਗੀਆਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸੀ । ਉਹ ਉਸ ਕੋਲ਼ੋਂ ਛੁੱਟਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਬੋਲ ਜਵਾਬ ਦੇ ਗਏ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਬੇਜਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਪੰਮਾ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਦਾ ਰਿਹਾ ।
ਕਈ ਘੰਟਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਊਸਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤਾਂ ਕਮਰਾ ਉਵੇਂ ਹੀ ਖ਼ੁੱਲ੍ਹਾ ਸੀ ।ਠੰਡ ਚ ਸੁੰਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਹਲੇ ਵੀ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸੀ । ਬਹੁਤ ਹੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ ਉੱਠ ਕੇ ਉਸਨੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ । ਤੇ ਮਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਖੁਦ ਨੂੰ ਘਸੀਟਦੀ ਓਥੋਂ ਨਿੱਕਲੀ ਸੀ । ਕਿੰਝ ਉਹ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ । ਤੇ ਕਿੰਝ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਤੇ ਜਿਸਮ ਦੇ ਜਖਮਾਂ ਨੂੰ ਭਰਿਆ ਉਹ ਹੀ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ।
ਆਪਣੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਦਾ ਉਸਨੇ ਇੱਕੋ ਮਕਸਦ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਕਿ ਖੁਦ ਨੂੰ ਇਸ ਕਾਬਿਲ ਬਣਾਉਣਾ ਮੁੜ ਕੋਈ ਮਰਦ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਨਿਗੂਣਾ ਸਮਝ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਈ ਵਾਰ ਸੋਚੇ । ਆਪਣੀ ਖੇਡ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਸਪੋਰਟਸ ਕੋਟੇ ਚ ਬੜੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਏ ਐੱਸ ਆਈ ਭਰਤੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਤੇ ਜਦੋਂ ਪੰਮੇ ਦੇ ਗੈਂਗ ਤੇ ਹੋਰ ਗੈਂਗਾਂ ਨੂੰ ਹ
ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਸਪੈਸ਼ਲ ਟੀਮ ਬਣੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਪਰੈਫਰ ਕਰਕੇ ਇਸ ਪਾਸੇ ਆਈ ਸੀ । ਪੰਮੇ ਨਾਲ ਨਫਰਤ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਉਸਨੇ ਉਸਦੇ ਨਸ਼ੇ ਤੇ ਲੜਾਈਆਂ ਨਾਲ ਉਜਾੜੇ ਘਰਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਉਸਨੇ ਕੰਨੀ ਸੁਣੀਆਂ ਸੀ । ਤੇ ਅੱਜ ਉਹ ਨਫਰਤ ਦੋ ਫਾਇਰ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਢੇਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ।
…………..
ਰਮਨ ਲਈ ਪੰਮੇ ਦੀ ਮੌਤ ਇੱਕ ਭਾਰ ਵਾਂਗ ਡਿੱਗੀ ਸੀ ।ਇੱਕ ਭਰਾ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਬੋਝ ਤੇ ਉੱਪਰੋਂ ਉਸਦੀਆਂ ਦੁਸ਼ਮਣੀਆਂ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਹੀ ਉਹ ਘਿਰ ਗਿਆ ਸੀ । ਪੰਮੇ ਦੀਆਂ ਅੰਤਿਮ ਰਸਮਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦਾ ਇੱਕੋ ਹੀ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਇਥੋਂ ਤੇ ਇਸ ਬਲਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਸਕੇ ।
ਹਰਮੀਤ ਉਸਨੂੰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਟੂਰਿਸਟ ਤੇ ਬੁਲਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਗੱਲ ਸਿਰਫ ਪੁਲਿਸ ਕਲੀਅਰਸ ਤੇ ਅੜ ਗਈ ਸੀ । ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਹੋਏ ਪੰਮੇ ਦੇ ਐਨਕਾਊਂਟਰ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਫਾਈਲ ਨਹੀਂ ਵਧਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਨਵਦੀਪ ਨੇ ਅਜਿਹੇ ਵੇਲੇ ਊਸਦੀ ਕਲੀਅਰਐਂਸ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ।
ਤੇ ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਚ ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਆਪਣੀ ਕਨੇਡਾ ਜਾ ਵੱਜਿਆ । ਤੇ ਸਿਰਫ ਹਰਮੀਤ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਖੋ ਕੇ ਆਖ਼ਿਰੀ ਵਾਰ ਪੰਮੇ ਨੂੰ ਰੋਇਆ ਸੀ ।
……………
ਗੁਰਜੀਤ ਤੇ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਆਉਣ ਤੇ ਜੱਸ ਚ ਇੱਕ ਦਮ ਹੀ ਬਦਲਾਅ ਆਇਆ ਸੀ । ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਠਹਰਾਅ ਮਿਲਿਆ ਸੀ । ਇਹੋ ਚੀਜ਼ ਗੁਰਜੀਤ ਲਈ ਸੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਪਲ ਸਕੂਨ ਦੇ ਮਿਲੇ ਸੀ । ਤੇ ਰਮਨ ਦੇ ਆਉਣ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਗੁਰਜੀਤ ਤੇ ਜੱਸ ਵੀ ਆਪਣਾ ਅਲੱਗ ਘਰ ਲੈ ਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਗਏ । ਤੇ ਕੁਝ ਹੀ ਮਹੀਨਿਆਂ ਚ ਉਸਨੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਪੱਕੇ ਹੋ ਹੀ ਜਾਣਾ ਸੀ ।
…………..
ਇੰਝ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਚੱਲਦੀ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰ ਪਾਰ ਪਹੁੰਚਕੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਰੰਗਾਂ ਚ ਲੰਘਦੀ ਸਮੇਂ ਦੇ ਚੱਕਰ ਚ ਅਗਾਂਹ ਝੂਲਣ ਲਗਦੀ ਹੈ ।

ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਬਿਨਾਂ ਪਛਾਣ ਕੁਝ ਵੀ ਦੱਸਣ ਲਈ ਇਸ ਲਿੰਕ ਤੇ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ।

ਵਟਸਐਪ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ।