“ਤੂੰ ਪੈ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ,ਮੈਂ ਆਪੇ ਦੇਖੂੰ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦਾ “। ਜੀਤ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਰਿਕਾਰਡਰ ਵਿਚੋਂ ਗੂੰਜ ਉੱਠੀ । ਮਗਰੋਂ ਚੰਨੋ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੀ ਰੋਣਹਾਕੀ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਹੌਲੀ ਬੋਲਦੇ ਦੀਆਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਸੁਣਾਈ ਦੇ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ।
ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੱਠ ਚ ਇਹ ਰਿਕਾਰਡਰ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਸਿਰ ਥੱਲੇ ਨੂੰ ਸੁੱਟੀ ਸਾਰੇ ਪਤਵੰਤੇ ਤੇ ਬਾਕੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕੀ ਸੁਣ ਰਹੇ ਸੀ । ਕੁਝ ਮੁਸ਼ਕੜੀਏ ਹੱਸ ਰਹੇ ਸੀ । ਕੁਝ ਚੰਨੋ ਵੱਲ ਇਕਟੱਕ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸੀ । ਕਈ ਨਰਿੰਦਰ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਰਸ਼ਕ ਕਰੇ ਸੀ । ਪਿੰਡ ਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਕਹਾਉਂਦੀ ਗਲਗਲ ਵਰਗੀ ਨਾਰ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਸੌਂਣ ਲਈ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਵੱਲੋਂ ਹੀ ਆਖਣਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਲਾਰ ਟਪਕਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ ਸੀ । 
ਚੰਨੋ ਜੀਤ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਘਰ ਵੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ਘਰ ਵਸਾ ਲਵੇ ਤੇ ਜੀਤ ਨਾਲ ਫੈਸਲਾ ਹੋ ਜਾਏ । ਇਸੇ ਲਈ ਉਹਨੇ ਇਹ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਸੰਬੰਧ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ਜੋ ਵੀ ਸੀ ਉਹ ਜੀਤ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਤੇ ਜਿੱਦ ਨਾਲ ਸੀ । ਪਰ ਉਹ ਸੰਬੰਧ ਕਿਵੇਂ ਇੱਥੇ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਦਸਾਂ ਸਾਲਾਂ ਚ ਕੀ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਲੰਮੀ ਕਥਾ ਹੈ । 
ਜੀਤ ਦੋ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਾ ਸੀ । ਹਿੱਸੇ ਆਈ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਪਟੇ ਤੇ ਦੇਕੇ ਉਸਨੇ ਗੱਡੀ ਪਾ ਲਈ ਸੀ । ਮਾਂ -ਬਾਪ ਦੋਂਵੇਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ । ਹਸਮੁੱਖ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ । ਘਰ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਸੀ ।ਤਿੰਨੋ ਜੀਅ ਰੱਜ ਪੁੱਜ ਕੇ ਖਾਂਦੇ ਸੀ ਤੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰਦੇ ਸੀ । 
ਜੀਤ ਸੋਹਣਾ ਸੁਨੱਖਾ ਤੇ ਸ਼ੁਕੀਨ ਗੱਬਰੂ ਸੀ । ਆਪਣੀ ਗੱਡੀ ਚ ਹਰ ਵੇਲੇ ਟੇਪ ਵਜਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ । ਛਿੰਦਾ ,ਮਾਣਕ ਤੇ ਸਦੀਕ ਤੇ ਗੀਤ ਰੱਜ ਕ ਸੁਣਦਾ ਤੇ ਗੱਜ ਕੇ ਵਜਾਉਂਦਾ । ਜਦੋਂ ਗੱਡੀ ਚਲਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਥਕਾਨ ਕਰਕੇ ਰੰਗ ਫਿੱਕਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਫਿਰ ਵੀ ਜੁੱਸੇ ,ਸ਼ੁਕੀਨੀ ਕਰਕੇ ਅੱਡ ਪਛਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ। 
ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਜਿੱਦਣ ਗੱਡੀ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਦਾ ਤਾਂ ਟੋਹਰੀ ਪੱਗ ਬੰਨਕੇ ਪੂਰੀ ਸ਼ੁਕੀਨੀ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਚ ਨਿੱਕਲਦਾ ਤਾਂ ਬੁੜੀਆ ਕੁਡ਼ੀਆਂ ਅਸ਼ ਅਸ਼ ਕਰ ਉਠਦੀਆਂ । ਪਰ ਉਹਨੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਅੱਖ ਭਰਕੇ ਨਾ ਵੇਖਿਆ । ਭਾਵੇ ਉਹਨੂੰ ਵੇਖ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਨੌਜਵਾਨ ਕੁੜੀਆਂ ਜਾਂ ਵਿਆਹੀਆਂ ਵਰੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਪਿਘਲੇ ਹੋਣ ।ਕਈਆਂ ਸ਼ਰੀਕ ਚ ਲਗਦੀਆਂ ਭਾਬੀਆਂ ਇਸ਼ਾਰੇ ਚ ਚਾਹ ਲਈ ਸੁਲਾਹ ਵੀ ਮਾਰਦੀਆਂ । ਬਾਹਰੋਂ ਕੋਈ ਮੇਕਅੱਪ ਦੇ ਸਮਾਨ ਲਈ ਮੰਗ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ । ਉਹ ਮੰਗਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਪਰ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਾਰੀ ਸੁਲਾਹ ਤੇ ਹਾਸੇ ਠੱਠੇ ਚ ਕੀਤੇ ਮਜ਼ਾਕ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਦੜ ਵੱਟ ਲੈਂਦਾ । ਅਸਮਾਨਾਂ ਚ ਗੋਲੇ ਕਬੂਤਰ ਵਾਂਗ ਕੱਲਾ ਉਡਾਰੀਆਂ ਮਾਰਦਾ ਇਹ ਪੰਛੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਕਬੂਤਰੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ । 
ਤੇ ਜਦੋਂ ਦੇਖ ਦਿਖਾਈ ਚ ਊਹਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਊਹਨੇ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਚੰਨੋ ਦਾ ਹੁਸਨ ਉਸਦੇ ਹਾਣ ਦਾ ਹੋਵੇ । ਦੇਸ਼ ਭਰ ਚ ਘੁੰਮਦੇ ਊਹਨੇ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਸੋਹਣੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਵੇਖੀਆਂ ਸੀ ਪਰ ਚੰਨੋ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਰੱਤੇ ਉੱਪਰ ਸੀ । ਸ਼ਗਨ ਮਗਰੋਂ ਮੁਕਲਾਵਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਵਿਆਹ ਚ ਸਾਲ ਪੈ ਗਿਆ । ਐਨਾ ਸਮਾਂ ਉਹਨੂੰ ਚੰਨੋ ਬਿਨਾਂ ਕੱਟਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਲਗਦਾ ਸੀ । ਵਿਚੋਲੇ ਤੋਂ ਇੱਕ ਫੋਟੋ ਮੰਗਵਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਗੱਡੀ ਚ ਵੱਡੀ ਕਰਕੇ ਲਗਵਾ ਲਈ । ਤਸਵੀਰ ਚ ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਦਿਸਦਾ ਸੀ । ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਨੂਰ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਝਲਕ ਲਈ ਕਾਫੀ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਚੰਨੋ ਦਾ ਹੁਸਨ ਬੰਬੇ ਦੀਆਂ ਹੀਰੋਆਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਲਗਦਾ ।ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਅੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕਪੜੇ ਉਤਾਰਕੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ । “ਕਿੱਥੇ ਮੁੱਲ ਦਾ ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ ਜੁਆਨ ਹੋਇਆਂ ਉਹ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਮੱਖਣ ਘਿਓ ਨਾਲ ਪਲੀ ਪੰਜਾਬਣ , ਕਿੱਥੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਇਸ ਹੁਸਨ ਦਾ !” ਜੀਤ ਸੋਚਦਾ । ਗੱਡੀ ਚ ਲਿਫਟ ਮੰਗ ਬੈਠਣ ਵਾਲਾ ਜਦੋਂ ਵੀ ਫੋਟੋ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦਾ ਇਹ ਕਿਹੜੀ ਫਿਲਮ ਦੀ ਐਕਟਰਨੀ ਹੈ ?
ਉਹ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਵੱਟ ਦੇਕੇ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਆਖਦਾ ,”ਇਹ ਆਪਣੇ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਐਕਟਰਨੀ ਹੈ “। ਆਖ ਉਹ ਟੇਪ ਰਿਕਾਰਡਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਚੱਕ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਗੱਡੀ ਦੇ ਐਕਸਲਰੇਟਰ ਤੇ ਪੈਰ ਮੱਲੋਮੱਲੀ ਦੱਬ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ।
ਵਿਚੋਲੇ ਕੋਲੋ ਉਹ ਹਰ ਗੇੜੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਖ਼ਤ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਉਹਦਾ ਜਵਾਬ ਮੰਗਵਾ ਲੈਂਦਾ । ਉਹ ਦੱਸਦਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਆਇਆ ਤੇ ਕਿਸ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਏਗਾ ਕਿੱਥੇ ਕੀ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਕਿਥੋਂ ਕੀ ਉਸ ਲਈ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ । ਫਿਰ ਦੱਸਦਾ ਕਿ ਅਗਲੇ ਗੇੜੇ ਕਿੱਥੇ ਜਾਏਗਾ ਓਥੇ ਕੀ ਕੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ । ਹਰ ਖ਼ਤ ਚ ਉਹ ਪੁੱਛਦਾ ਕਿ ਉਸ ਲਈ ਕੀ ਕੀ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇ । ਚੰਨੋ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਖਰੀਦਦਾ ਤੇ ਆਪਣੀ ਇੱਕ ਟਰੰਕ ਚ ਜਿੰਦਰਾ ਮਾਰ ਕੇ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ । ਕਿਤੋਂ ਕੋਈ ਸ਼ਾਲ ਕਿਤੋਂ ਕੋਈ ਗਾਨੀ ਕਿਤੋਂ ਕੋਈ ਮੇਕਅੱਪ ਦਾ ਹੋਰ ਸਮਾਨ ,ਪੱਖੀਆਂ, ਝੁਮਕੇ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੀ । ਬਿੰਦੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਤੇ ਹੋਰ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ । ਖਰੀਦ ਖਰੀਦ ਸਾਰਾ ਟਰੰਕ ਭਰ ਲਿਆ ਸੀ । ਉਡੀਕ ਉਡੀਕ ਚ ਨਾ ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਟਰੰਕ ਸਗੋਂ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਵੀ ਉਛਲਣ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਸਾਲ ਉਸ ਲਈ ਜਿਵੇਂ ਬਣਬਾਸ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਿੰਨੀ ਉਮਰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਬੀਤ ਗਈ ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਉਸਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਉਹਨੇ ਇਸ ਇੱਕ ਕੁ ਸਾਲ ਚ ਜੀਅ ਲਿਆ ਸੀ । ਪਰ ਸਮਾਂ ਸੀ ਲੰਘਣ ਦਾ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਈ ਰਿਹਾ । ਜੇ ਗੱਡੀ ਚਲਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਲੱਗੀ ਤਸਵੀਰ ਚ ਧਿਆਨ ਹੁੰਦਾ । ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬਟੂਏ ਚੋਂ ਕੱਢ ਉਸਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ । 
ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੱਚਮੁੱਚ ਯਕੀਨ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਆਪ ਕਿੰਨਾ ਸੁਨੱਖਾ ਤੇ ਭਰਵਾਂ ਨੌਜਵਾਨ ਸੀ ਇੱਕਲਾ ਹੀ ਕੁਇੰਟਲ ਦੀ ਬੋਰੀ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦਾ ਸੀ । ਕਿਤੋਂ ਸ਼ਾਇਰੀ ਪੜ੍ਹਦਾ ,ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਬੋਲ ਸੁਣਦਾ ਤਾਂ ਉਹੀ ਖ਼ਤ ਚ ਉਤਾਰ ਕੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ । ਓਧਰੋਂ ਉਸੇ ਬਿਰਹਾ ਅਵਸਥਾ ਚ ਉਸਦੇ ਖ਼ਤ ਆਉਂਦੇ । ਮੀਲਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਸੀ ਫਿਰ ਵੀ ਦਿਲਾਂ ਚ ਜੋੜ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । 
ਰੱਬ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜੋੜੀ ਜਰੂਰ ਆਪ ਬਣਾਈ ਹੋਣੀ ਏ । ਨਹੀਂ ਤੇ ਇੱਥੇ ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਇੰਝ ਖੁਲ੍ਹ ਕੇ ਉਹਨੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਪਿਆਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਕਦਰ ਤੇ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਵੇਖੀ ਸੀ ਜਿੰਨਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਖ਼ਤ ਆਉਣ ਦਾ ਪਤਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਸੇ ਦਿਨ ਵਿਚੋਲਾ ਖ਼ਤ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ।
ਉਹ ਕਈ ਵਾਰ ਪੜ੍ਹਕੇ ਚੁੰਮਕੇ ਉਸਨੂੰ ਟਰੰਕ ਚ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦਾ । ਕਈ ਵਾਰ ਸਭ ਲਿਆਂਦੇ ਸਮਾਨ ਨੂੰ ਕੱਢ ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਤੇ ਤਸਵੱਰ ਕਰਦਾ ਕਿ ਇਹ ਪਹਿਨ ਕੇ ਇਹ ਲਗਾ ਕੇ ਚੰਨੋ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗੇਗੀ । ਇਹ ਅਤਰ ਫੁਲੇਲ ਲਗਾ ਕੇ ਉਸਦਾ ਫੁੱਲਾਂ ਵਰਗੀ ਦੇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਮਹਿਕ ਜਾਏਗੀ । 
ਆਪਣੇ ਹੀ ਖਿਆਲਾਂ ਚ ਖੋਕੇ ਉਸਦਾ ਚਿੱਤ ਭਾਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਫਿਰ ਉਹ ਉਸੇ ਹੀ ਅਵਸਥਾ ਚ ਉਸਨੂੰ ਖ਼ਤ ਲਿਖਦਾ । ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਮਗਰੋਂ ਮਿਲਣ ਦਾ ਪਲ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇ ।ਉਹ ਚੜਦੇ ਚੰਨ ਚੋਂ ਸਿਰਫ ਉਸੇ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖਦਾ । ਉਹਨੂੰ ਚੰਨੋ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦੇ ਚੰਨ ਤੋਂ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਸੋਹਣੀ ਲਗਦੀ ਸੀ । ਤੇ ਉਹ ਹੈ ਵੀ ਸੀ ਇਸ ਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪੰਜਾਂ ਭਾਈਆਂ ਦੀ ਇਕੱਲੀ ਭੈਣ ਸੀ । ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਮਾਹੌਲ ਚ ਪਲੀ । ਪੰਜ ਜਮਾਤਾਂ ਵੀ ਪਾਸ ਕੀਤੀਆਂ । ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਖਾਧਾ ਪੀਤਾ ਤੇ ਹੰਢਾਇਆ ਸੀ । ਸਭ ਦੀ ਲਾਡਲੀ ਸੀ । ਹਾਸੇ ਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਡੁੱਲੇ ਮਹੌਲ ਚ ਪਲੀ ਸੀ । ਹੱਡਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਵੀ ਖੁਲੀ ਸੀ । ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਚਿੰਤਾ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਐਨੀ ਹੱਡਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਖੁੱਲੀ ਤੇ ਹੁਸਨ ਭਰੀ ਕੁੜੀ ਲਈ ਮੁੰਡਾ ਮਿਲ ਵੀ ਜਾਊ । ਤੇ ਇਸ ਸੁਕੀਨਣ ਦੀ ਸੀਟੀ ਰਲ ਵੀ ਜਾਊ ਉਸ ਨਾਲ । ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਦਲਿੱਦਰ ਨਾ ਗਲ ਪੈਜੇ । ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਵਿਚੋਲੇ ਨੇ ਜੀਤ ਦੀ ਦੱਸ ਪਾਈ ਤਾਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤਾਂ ਝਿਜਕ ਸੀ ਕਿ ਡਰਾਈਵਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਪੱਤਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਕਈ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਗਏ ਨਹੀਂ ਮੁੜਦੇ ਕਿਥੋਂ ਇਹ ਵਿਚਾਰੀ ਕੱਲੀ ਰਾਤਾਂ ਕੱਢੇਗੀ । ਪਰ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਹੀਆ ਕਰ ਲਿਆ । ਤੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਝੱਟ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਭਰਵੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਹਸਮੁੱਖ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੋਵੇ ਕਿ ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕੋਈ ਵਰ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ । ਡਰਾਈਵਰਾਂ ਲਈ ਨਾ ਨੁੱਕਰ ਕਰਦੀ ਚੰਨੋ ਨੇ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੇਖ ਕੇ ਹੀ ਜੀਤ ਲਈ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ । ਸ਼ਾਇਦ 
“ਇੱਕੋ ਤੱਕਣੀ ਦੇ ਨਾਲ ਮੋਹ ਲਿਆ,ਸੱਜਣ ਦੀ ਕਰਾਰੀ ਅੱਖ ਨੇ ।”
ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਨੇੜੇ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਬੇਚੈਨੀ ਵੱਧ ਰਹੀ ਸੀ । ਫਿਰ ਚਿੱਠੀ ਤੁਰੀ ਤੇ ਦਿਨ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ।ਬੰਨ੍ਹੇ ਦਿਨ ਤਾਂ ਝੱਟ ਆ ਖੜਦੇ ਹਨ । ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ । ਕੜਾਹੀ ਚੜੀ ਮੇਲ ਪੁੱਜਿਆ ਤੇ ਅਖੀਰ ਜੰਞ ਢੁੱਕੀ ।

ਜੀਤ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਅਖੀਰ ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਆਇਆ । ਜੀਤ ਲਈ ਇਹ ਚਾਅ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੁੱਕ ਰਹੇ । ਤੇ ਅਖੀਰ ਉਹ ਰਾਤ ਵੀ ਆਈ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ਹਰ ਨੌਜਵਾਨ ਦਿਲ ਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੁੰਦਾ । 
ਜੀਤ ਦੇ ਚਾਚੇ ,ਤਾਏ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਉਸਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਰਹੇ । ਜੀਤ ਕਿੰਨੀ ਦੁਨੀਆਂ ਘੁੰਮ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ । ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅਫ਼ੀਮ ਦੀ ਸੁਲਾਹ ਮਾਰੀ । ਕਿਤੇ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਘਬਰਾ ਨਾ ਜਾਏ ਤੇ ਐਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਕੰਬ ਜਾਣ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਲਈ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨਾਲ ਅੱਖ ਨਾ ਮਿਲਾ ਸਕੇ ।
ਜੀਤ ਨੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਇਹ ਹੱਥ ਪੈਰ ਲੱਤਾਂ ਓਦੋਂ ਕੰਬਦੇ ਹੁੰਦੇ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਅਣਜਾਣ ਹੋਵੋ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਤੇ ਜਾਣਦੇ ਨਾ ਹੋਵੋ । ਸਾਡਾ ਤੇ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ।ਦੂਰ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਕੀ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝਾਂਗੇ । ਉਸਨੇ ਮਨ ਚ ਸੋਚਿਆ । 
ਭਾਬੀਆਂ ਮਜਾਕ ਕਰਦੀਆਂ ਉਸਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚ ਛੱਡ ਆਈਆਂ । ਪੂਰੇ ਵਿਆਹ ਚ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਖਿਆ ।
ਤੇ ਜਦੋਂ ਹੁਣ ਉਸਨੇ ਘੁੰਡ ਹਟਾਇਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਸੱਚੀ ਚੰਨ ਉਸਦੇ ਵਿਹੜੇ ਆਣ ਉੱਤਰਿਆ ਹੋਵੇ । ਐਨੀ ਸੋਹਣੀ !! ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੱਚੀ ਰਸ਼ਕ ਹੋ ਉੱਠਿਆ ।ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲੀਆਂ ਤਾਂ ਚੰਨੋ ਨੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਕਰ ਲਈਆਂ । ਉਹਦੀ ਇੱਕ ਟੱਕ ਤੱਕਣੀ ਨੂੰ ਉਹ ਝੱਲ ਨਾ ਸਕੀ ।
ਬਿਨਾਂ ਨਜਰਾਂ ਝਮਕਾਏ ਜੀਤ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਥੱਕ ਨਾ ਗਈ । ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਇੰਝ ਦੇਖਦੇ ਚੰਨੋ ਨੇ ਮੁੜ ਨਜਰਾਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਹਰ ਵਾਰ ਇੰਝ ਦੇਖਦੇ ਉਹ ਮੁੜ ਨਜਰਾਂ ਝੁਕਾ ਲੈਂਦੀ ।
“ਇੰਝ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਰਹੋਗੇ ?” ਚੰਨੋ ਨੇ ਕੰਬਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ।
ਜਿਵੇਂ ਜੀਤ ਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈ ਹੋਵੇ ।ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਹ ਮਲੜਕੇ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਅਲਮਾਰੀ ਚ ਰੱਖਿਆ ਆਪਣਾ ਟਰੰਕ ਕੱਢ ਲਿਆਇਆ । ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਕੱਢ ਕੱਢ ਬਾਹਰ ਰੱਖਣ ਲੱਗਾ । ਚੰਨੋ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ । ਹਰ ਸਮਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਹ ਦੱਸਦਾ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਕਿਥੋਂ ਖਰੀਦ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਸੀ । ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਉਸੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਖਿੱਲਰ ਗਿਆ । ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਚੰਨੋ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਪਾਏ ਜੋ ਉਹ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ । ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਦੇ ਲਾਲ ਸੂਹੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਲਿਆਂਦੀ ਸ਼ਾਲ ਦੁਆਲੇ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਦੇ ਪਾਏ ਸੋਨੇ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿਆਂਦੇ ਝੁਮਕੇ ਕੋਕੇ ਤੇ ਗਾਨੀ ਪਾ ਦਿੱਤੇ । 
ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਰੰਗਾਂ ਚ ਫਰਕ ਸੀ ਪਰ ਦੋਵਾਂ ਚ ਚੰਨੋ ਦਾ ਹੁਸਨ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਉਸਦੇ ਹਰ ਛੂਹ ਨਾ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਤੇ ਜੀਤ ਇਸ ਕੰਬਣੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਬਿਨਾਂ ਬੋਲੇ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਸਾਂਝੇ ਸੀ ।
ਆਪਣੇ ਪਾਏ ਗਹਿਣੇ ਤੇ ਫੁਲਕਾਰੀ ਜੀਤ ਨੇ ਖੁਦ ਹੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ । ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਚਮਕ ਉਹਦੇ ਸਾਂਹਵੇ ਸੀ । ਕਮਰੇ ਚ ਜਗਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਵੱਡੀ ਟਿਊਬ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਮੱਧਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਾ ਬੱਲਬ ਜਗਾ ਲਿਆ । ਉਸ ਮੱਧਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚ ਵੀ ਦੁਧੀਆ ਰੰਗ ਦਾ ਜਿਸਮ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਚੰਨੋ ਦੇ ਬੱਝੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਰਹੇ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਹ ਉਲਝ ਰਹੇ ਸੀ । ਜਿੰਨੀਆਂ ਗੰਢਾਂ ਬੱਝੀਆਂ ਸੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ । ਬੱਦਲਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕਿਆ ਚੰਨ ਜਿਵੇਂ ਅਚਾਨਕ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ।ਕਮਰੇ ਚ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਵੇਂ ਵੱਧ ਗਈ ਹੋਵੇ । ਫਿਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਕੇ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਤਾਂ ਜਨਮਾਂ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਲਈ ਤਰਸਦੀਆਂ ਦੋ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਮੇਲ ਹੋ ਗਿਆ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦਾ ਇੱਕੋ ਰੰਗ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕੋ ਧੜਕਣ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਇੱਕੋ ਰਫਤਾਰ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕੋ ਜਰੂਰਤ ਸੀ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਜਿਸਮ ਇਸਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਸੀ ਜਾਣਦੇ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣਦੇ ਸੀ ਅੱਜ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਜਿਵੇਂ ਬਹੁਤ ਸਮੇਂ ਤੇ ਇਹੋ ਖੁਸ਼ਬੂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਖਤਾ ਚੋ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਇਹੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਆਈ ਇਹੋ ਖੁਸ਼ਬੋ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਭਿੱਜੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਵਿਚੋਂ ਸੀ । ਇਹੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਜੀਤ ਦੀ ਜਿਸ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਵੀ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ ਓਥੋਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜੀਤ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਨਾ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰਨਾ ਨਾ ਉਹ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹ ਸਿਰਫ ਮਹਿਸੂਸ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਲ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਟਿਕਾ ਰਹੀ ਸੀ ਇੱਕ ਇੱਕ ਸਾਹ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ ਇੱਕ ਇੱਕ ਚੁੰਮਣ ਅਨੰਦ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਜਰਾ ਵੀ ਸੰਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਬੇਪਰਦ ਦੇਹ ਨੂੰ ਜੀਤ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਨਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋ ਨਿਕਲਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਨਾ ਤੇਜ ਸਾਹ ਉੱਖੜਨ ਦਾ । ਜਿਵੇਂ ਜੀਤ ਤੇ ਉਸਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਿੰਨੀਂ ਵਾਰ ਇਹ ਕਿਰਿਆ ਦੂਹਰਾ ਦਿਤੀ ਹੋਵੇ । ਤੇ ਅੱਜ ਮਹਿਜ਼ ਉਸੇ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ।ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਹ ਇਸ ਮੰਜਰ ਚ ਗੁਆਚਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਜੀਤ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਜੋਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦੀ । ਉਸਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਛੂਹੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਹਾਲ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿਥੋਂ ਉਬ ਕਿੱਕਰ ਦੇ ਕੰਡੇ ਵਾਂਗ ਸਖਤ ਸੀ ਤੇ ਕਿਥੋਂ ਮੱਖਣ ਵਾਂਗ ਨਰਮ । ਕਿਵੇਂ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਲੱਤਾਂ ਚ ਅਕੜਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਵੇਂ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਜੀਤ ਦੇ ਖਿਆਲ ਨਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ।ਬੱਸ ਅੱਜ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਅੱਜ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਡਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਅੱਜ ਉਸੇ ਦੀਆਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਬਾਹਾਂ ਚ ਉਹ ਮਚਲ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਜੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਜੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਦੇਹ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਪਿਆਰਨ ਮਗਰੋਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਚ ਆਤਮਸਾਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ । ਪਹਿਲੇ ਮਿਲਣ ਤੇ ਦਰਦ ਦਾ ਇੱਕ ਸਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣਾ ਨਾਤਾ ਹੈ । ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਵੀ ਜੀਤ ਨੂੰ ਇਹ ਦਰਦ ਦੇਣਾ ਪੈਣਾ ਸੀ ਤੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਸਹਿਣਾ ।ਜੀਤ ਨੇ ਕਿਥੋਂ ਕੀ ਸਿਖਿਆ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਕਿੰਝ ਸਮਝ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿੰਝ ਜਿਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਡਰਦੇ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਦਰਦ ਚ ਗੁਜ਼ਰਦੇ ਹਨ ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਵੀ ਛੱਡ ਗਿਆ ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਦਰਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਨੰਦ ਭਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਤੇ ਯਾਦਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਛੱਡ ਗਿਆ । ਕਿੰਨਾ ਸਹਿਜ ਮਿਲਣ ਸੀ ! ਸਭ ਦਰਦ ਕੁਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਕਿਤੇ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ । ਜੀਤ ਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਡਰ ਤੇ ਧੂੜਕੂ ਬੰਦ ਸੀ । ਗੂੰਜ ਸੀ ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਤੇ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਦੀ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਨਾ ਸਮਾ ਗਏ ਹੋਣ ਤੇ ਕਮਰੇ ਚ ਦਿਲ ਚ ਮਨ ਚ ਤੇ ਰੂਹ ਚ ਇੱਕ ਸਕੂਨ ਨਾ ਭਰ ਗਿਆ । 
ਤੇ ਇਹ ਸਕੂਨ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਉਸ ਰਾਤ ਟੁੱਟਿਆ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਚ । ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ,ਮਨ ਤੇ ਜਿਸਮ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਇੰਝ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਜਾਨ ਤੇ ਦੋ ਸਰੀਰ ਹੋਣ ।ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਸਹਿਮਤੀ ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਸਿਰਫ ਅੱਖ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਸਮਝ ਜਾਣਾ ।
ਚੰਨੋ ਦਾ ਸਮਾਂ ਉਦੋ ਔਖਾ ਲੰਘਦਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਮਹੀਨਾ ਮਹੀਨਾ ਨਾ ਮੁੜਦਾ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਤਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਫੋਨ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ ਤੇ ਹਰ ਗਲੀ ਨੁੱਕਰ ਚ ਪੀ ਸੀ ਓ ਸੀ । ਜੀਤ ਨੇ ਘਰ ਫੋਨ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਖੁਦ ਦਿਨ ਚ ਕਈਵਾਰ ਜਿਥੇ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਗੱਲ ਕਰਦਾ । 
ਤੇ ਸਾਲ ਚ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੁੜੀ ਜਨਮੀ ਤੇ ਦੋ ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਹੋਇਆ । ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਜਿਵੇਂ ਦੋ ਨਿੱਕੇ ਐਨੇ ਸੋਹਣੇ ਕੇ ਲੋਕ ਅਸ਼ ਅਸ਼ ਕਰ ਉੱਠਦੇ । 5 ਸਾਲ ਚ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਅਜੇ ਵੀ ਪਹਿਲੇ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ।ਚੰਗੇ ਦਿਨ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਲੰਘਦੀਆਂ ਤਾਂ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਨਹੀਂ । ਪਰ ਚੰਗੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਵੀ ਚੰਨੋ ਨੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਦੀ ਪੂਰੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ । ਸੱਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਦਿੰਦੀ ਹਰ ਕੰਮ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕਰਦੀ । ਫਿਰ ਸਹੁਰਾ ਬਿਮਾਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਵੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ । ਤੇ ਸੱਸ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਹਰਟ ਅਟੈਕ ਨਾਲ ਤੁਰ ਗਈ ਕੁਝ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਚ ਸਹੁਰਾ ਵੀ ਤੁਰ ਗਿਆ ।
ਹੁਣ ਬੱਚੇ 8 ਤੇ 6 ਸਾਲ ਦੇ ਹੋ ਗੁਏ ਸੀ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਵੀ ਨੌਂ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਏ । ਪਰ ਪਿਆਰ ਉਵੇਂ ਜਵਾਨ ਸੀ । ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਜੀਤ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਘਰ ਦਿਲ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਹੁਣ ਸੱਸ ਸਹੁਰਾ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਵੀ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਘਰ ਵੱਢ ਵੱਢ ਖਾਣ ਆਉਂਦਾ । 
ਘਰ ਰੰਗੀਨ ਟੀਵੀ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ । ਪਿੰਡ ਚ ਕੇਬਲ ਆ ਗਈ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਲਗਵਾ ਲਈ । ਫਿਰ ਵੀ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਡਰ ਲਗਦਾ । ਦਿਨੇ ਕੱਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ । ਗੁਆਂਢ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਤੀਂਵੀ ਕੁੜੀ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ । ਤਾਂ ਦਿਲ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨਾ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਨਾ ਬਣਾਉਣ ਨੂੰ ।
ਇਸਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਨਰਿੰਦਰ । ਜਦੋਂ ਯੂ ਵਿਆਹ ਕੇ ਆਈ ਸੀ ਉਦੋਂ ਉਹ ਅਜੇ ਮਸਾਂ ਜੁਆਨ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਸਕੂਲੋਂ ਦਸਵੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਜੇ । ਉਸਦਾ ਘਰ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਸੀ । ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਕੋਲ ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦਾ । ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕ ਖਿਡਾਈ ਜਾਂਦਾ । ਕਦੇ ਦੁਕਾਨ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਕਦੇ ਕਿਤੇ । ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਆਖੋ ਤੇ ਝੱਟ ਆਖੇ ਲੱਗਕੇ ਕਰ ਆਉਂਦਾ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਮੰਗਵਾਉਣੀ ਹੋਵੇ ਭੇਜਣੀ ਹੋਵੇ ।ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਦੇ ਵੇਲੇ ਸਹੁਰੇ ਦੀ ਟਹਿਲ ਚ ਊਹਨੇ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਦਿਨ ਦੇ ਕਈ ਘੰਟੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਬੀਤਦੇ ਸੀ ।ਹੁਣ ਵੀ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਖਿਡਾਉਣ ਸਕੂਲ ਛੱਡ ਕੇ ਆਉਣ ਤੇ ਲੈਕੇ ਜਾਣ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪੜਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਮਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ।
ਉਸਦਾ ਇੰਝ ਜੀਤ ਘਰ ਰਹਿਣਾ ਨਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਚ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਚੰਨੋ ਦੀ ਬੋਲਬਾਣੀ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਬਾਕੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਰਦ ਕਹਿੰਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਗੱਲਾਂ ਲਈ ਵਧੀਆ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ ।ਲੋਕੀ ਆਖਦੇ ਸੀ ਕਿ ਨਰਿੰਦਰ ਤਾਂ ਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ‘ਜੁਆਨ’ ਹੋਇਆ ।
ਇਹੋ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਆਖ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਇੱਕ ਦਿਨ “ਚੱਲ ਭਾਈ , ਤੂੰ ਬਾਹਰ ਪੈਸੇ ਕਮਾ ਰਿਹਾ ਸੋਹਣੇ ,ਘਰ ਤਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਸਾਂਭ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ।”
ਇਹ ਗੱਲ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਕੱਚ ਵਾਂਗ ਚੁਬ ਗਈ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਚੰਨੋ ਤੇ ਖੁਦ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਸੀ । ਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਜੋ ਤੜਪ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਚ ਸੀ ਇਸ ਗੱਲ ਚ ਰੱਤੀ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਚੰਨੋ ਕਦੇ ਇੰਝ ਕਰੇਗੀ । ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜਿਸਮ ਤੇ ਰੂਹ ਨਾਲ ਪਲ ਰੱਜ ਕੇ ਜੀਏ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜ਼ਰਾ ਜਿੰਨਾਂ ਉਤਾਰ ਚੜਾਅ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਸਾਥੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ । ਜੀਤ ਇਸ ਚ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾ ਸਕਦਾ । ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਨਜ਼ਰ ਪੱਥਰ ਪਾੜ ਦੇਵੇ ਉਵੇਂ ਚੁਗਲੀ ਪੱਥਰ ਵਰਗੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਪਿਘਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਡਰਾਇਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਤੀਂਵੀਆਂ ਮਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਿਮਾਗ ਚ ਫਿਰਨ ਲੱਗੀਆਂ ਸੀ । ਇੱਕ ਸ਼ੱਕ ਜਿਹਾ ਦਿਮਾਗ ਚ ਵੜ ਗਿਆ। 
ਘਰ ਆਏ ਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨ ਤੋਂ ਕੰਨੀ ਵੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੋ ਵਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਰਿੰਦਰ ਚਾਚਾ ਨਰਿੰਦਰ ਚਾਚਾ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਘੂਰ ਦਿੱਤਾ । ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਲਿਆਉਣ ਟੌਕ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲੇ ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹ ਚੰਨੋ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਿਹਾ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ । ਚੰਨੋ ਕੋਲ ਆਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਲਗਾ ਦਿੰਦਾ ਜਾਂ ਇੰਝ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ । ਚੰਨੋ ਉਸਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਤੋਂ ਸਮਝ ਤਾਂ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ।ਕਈ ਵਾਰ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਵੀ ਨਾ ਦੱਸਿਆ । ਪਰ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਇੰਝ ਬੁਝੇ ਬੁਝੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਸੀ ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਅਜੇ ਸਕੂਲ ਗਏ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਚੰਨੋ ਨਹਾ ਕੇ ਵਾਲ ਗਿੱਲੇ ਤੌਲੀਏ ਨਾਲ ਬੰਨ ਬੈੱਡਰੂਮ ਚ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਆਖਣ ਲੱਗੀ । ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੀ ਨਹਾਤੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨੇ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਬੰਨ੍ਹ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ । ਜੀਤ ਨੇ ਬਾਂਹ ਕੋਲੋ ਫੜ ਕੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਖਿੱਚ ਲਿਆ । ਵਾਲਾਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਤੌਲੀਆ ਖੁਲ੍ਹ ਕੇ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਗਿੱਲੇ ਵਾਲ ਸਿਧੇ ਜੀਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਆ ਵੱਜੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਜਾਗ ਗਈਆਂ । ਤਾਜ਼ੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਲਈ ਉਹਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਨਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪਕੜ ਹੋਰ ਵੀ ਜੋਰ ਦੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।
-“ਫਿਰ ਮਤਲਬ ਆਪਾਂ ਕੱਲੇ ਦੁਪਿਹਰ ਤੱਕ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰੀਏ ?”ਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ।
-“ਅੱਜ ਅਚਾਨਕ ਇਸ਼ਕ ਕਿਥੋਂ ਜਾਗ ਗਿਆ ,ਰੋਜ ਤੇ ਜਨਾਬ ਨੂੰ ਨੀਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਜਾਂ ਸਿਰ ਦੁਖਦਾ ਸੀ । ਹੁਣ ਵੀ ਛੱਡੋ ਮੈਨੂੰ ।,ਚੰਨੋ ਨੇ ਛੁਟਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਕਿਹਾ ।”
“-ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਵਾਲਾਂ ਤੇ ਨਹਾਤੇ ਪਿੰਡੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਨੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ।”
“-ਇਹ ਖਸ਼ਬੂ ਕਿਹੜਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਲੈ ਰਹੇਂ ਹੋ ,ਸਾਲ ਹੀ ਬੀਤ ਗਏ ਇਸੇ ਖਸ਼ਬੂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਿਆਂ ।ਤੇ ਦੋ ਬੱਚੇ ਵੀ ਹੋ ਗਏ । ਹੁਣ ਇਸ ਚ ਕੀ ਤਾਜ਼ਾ ?”
“ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਓਨੀ ਹੀ ਤਾਜ਼ੀ ਏ ,ਜਿੰਨੀ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਸੀ । ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਬਦਲੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵੱਲ ਤੈਥੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤੱਕਿਆ ਵੀ ਹੈ ਨਾ ਹੀ ਸੋਚ ਸਕਦਾਂ ।”
“ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਇਸ ਜਨਮ ਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਅਗਲੇ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਚ ਵੀ ਸਿਰਫ ਤੁਸੀਂ ਹੋ । ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਡੀ ਛੋਹ ਚਾਹੀਦੀ ਹਰ ਜਨਮ ਚ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜੂਨ ਵਿੱਚ ਹੋਵਾਂ । “
ਚੰਨੋ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਧਰਵਾਸ ਮਿਲ ਗਈ ਹੋਵੇ ।
ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸ਼ੱਕ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਲਈ ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਬੈੱਡ ਤੇ ਲਿਟਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੁੱਸੇ ਨਾਲ ਢਕਦੇ ਹੋਏ ਥੋੜਾ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ,”ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ,ਤੇਰੇ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਬਾਰੇ ਲੋਕ ਕੀ ਕੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰਸੋਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਘਰ ਤਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦਾ…….
ਚੰਨੋ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ,” ਤੇ ਤੁਸੀ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਇੰਝ ਵਿਹਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ? ਕੀ ਕਿਸੇ ਗਲੀ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਭੌਂਕਣ ਦਾ ਵੀ ਮੇਰੇ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰੋਗੇ ? 
-“ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਗੱਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਤੈਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਨਹੀਂ ਛੋਹਿਆ । “
-“ਡਰਾਈਵਰ ਸਾਬ ,ਔਰਤ ਜੇ ਚਾਹੇ ਮਰਦ ਦੀ ਉਡੀਕ ਚ ਉਮਰ ਭਰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਛੋਹ ਤੋਂ ਦਿਨ ਕੱਟ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਬਸ ਆਉਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਹੋਵੇ । ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ ਹਰ ਪਲ ।ਪਰ ਥੋਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋਊ ਇਹ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਚੰਨੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ ।ਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ । ਤੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਤੇ ਯਕੀਨ ਕਰਵਾਇਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਬੱਸ ਇੱਕ ਮਨ ਚ ਸਵਾਲ ਸੀ । ਜੋ ਸੀ ਉਹਨੁ ਸਾਫ ਦੱਸ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ।ਉਵੇਂ ਹੀ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਆਪਣੇ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਿੰਟ ਇੰਝ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਸਮਾਏ ਬੀਤ ਗਏ । 
ਅਖੀਰ ਸੋਚ ਸੋਚ ਚੰਨੋ ਨੇ ਆਖਿਆ ਜੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਐਨਾ ਹੀ ਖਿਆਲ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਟਰੱਕ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦੇ ਦੇਵੋ ਖੁਦ ਏਥੇ ਕਿਸੇ ਸਕੂਲ ਚ ਵੈਨ ਵਗੈਰਾ ਚਲਾ ਲਵੋ । ਬੱਚੇ ਵੀ ਵੱਡੇ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ ।ਬਾਪ ਆਸ ਪਾਸ ਰਹੂ ਤਾਂ ਦੇਖਭਾਲ ਵੀ ਸਹੀ ਹੋਜੂ ।
ਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਤੇ ਚਮਕ ਉੱਠੀਆਂ । 
-ਬੱਸ ਆਹ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਕੇ ਅਗਲੇ ਗੇੜੇ ਤੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਲੱਭ ਗੱਡੀ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਸਕੂਲ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ।
ਕਹਿਕੇ ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਲ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਖੁੱਭੇ ਹੋਏ ਸੀ ।ਤੇ ਫਿਰ ਚੰਨੋ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਹੇ ਕੰਨ ਚ ਕਿਹਾ:-
-“ਚਲੋ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ‘ਫਰੀ’ ਕਰੋ ।ਮੈਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕੰਮ ਮੁਕਉਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ “।
-ਅੱਛਾ ਤੇ ਐਨੇ ਦਿਨ ਬਿਨਾਂ ‘ਫਰੀ’ ਤੋਂ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ।
-ਮੈਂ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ,ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੇ ।
-ਤੇ ਅੱਜ ਸਭ ਦੂਰੀਆਂ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਬਰਾਬਰ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ।
ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸੱਚ ਚ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਮੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ । ਤੇ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਸਮਾਉਂਦੇ ਗੁਏ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਲਈ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਗਈ । ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਮਿਲਣਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ । ਪਹਿਲੀ ਤਰਕਾਰ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਉਸਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਐਨਾ ਜਬਰਦਸਤ ਪਿਆਰ । ਤੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਮਗਰੋਂ ਹਰ ਬੰਨਵੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਪੈਂਦੀ ਦੂਰੀ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ।ਜਦੋਂ ਦੋਹੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਨਿੱਖੜੇ ਇੱਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਸੀ ਚਿਹਰੇ ਤੇ । 
ਪਰ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਅਣਜਾਣ ਕਿ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਕੀ ਹੈ !!!ਜੀਤ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੇ ਅਖੀਰ ਰਾਣੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲੈ ਆਇਆ । ਜੀਤ ਲਈ ਇਹ ਚਾਅ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੁੱਕ ਰਹੇ । ਤੇ ਅਖੀਰ ਉਹ ਰਾਤ ਵੀ ਆਈ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ਹਰ ਨੌਜਵਾਨ ਦਿਲ ਨੂੰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਹੁੰਦਾ । 
ਜੀਤ ਦੇ ਚਾਚੇ ,ਤਾਏ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਉਸਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਰਹੇ । ਜੀਤ ਕਿੰਨੀ ਦੁਨੀਆਂ ਘੁੰਮ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ । ਉਸਦੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਅਫ਼ੀਮ ਦੀ ਸੁਲਾਹ ਮਾਰੀ । ਕਿਤੇ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਘਬਰਾ ਨਾ ਜਾਏ ਤੇ ਐਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਕੰਬ ਜਾਣ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਲਈ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨਾਲ ਅੱਖ ਨਾ ਮਿਲਾ ਸਕੇ ।
ਜੀਤ ਨੇ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਇਹ ਹੱਥ ਪੈਰ ਲੱਤਾਂ ਓਦੋਂ ਕੰਬਦੇ ਹੁੰਦੇ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਅਣਜਾਣ ਹੋਵੋ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਤੇ ਜਾਣਦੇ ਨਾ ਹੋਵੋ । ਸਾਡਾ ਤੇ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ।ਦੂਰ ਤੋਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਕੀ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝਾਂਗੇ । ਉਸਨੇ ਮਨ ਚ ਸੋਚਿਆ । 
ਭਾਬੀਆਂ ਮਜਾਕ ਕਰਦੀਆਂ ਉਸਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚ ਛੱਡ ਆਈਆਂ । ਪੂਰੇ ਵਿਆਹ ਚ ਉਹਨੂੰ ਇੱਕ ਪਲ ਵੀ ਉਹਦਾ ਚਿਹਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਖਿਆ ।
ਤੇ ਜਦੋਂ ਹੁਣ ਉਸਨੇ ਘੁੰਡ ਹਟਾਇਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਸੱਚੀ ਚੰਨ ਉਸਦੇ ਵਿਹੜੇ ਆਣ ਉੱਤਰਿਆ ਹੋਵੇ । ਐਨੀ ਸੋਹਣੀ !! ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸੱਚੀ ਰਸ਼ਕ ਹੋ ਉੱਠਿਆ ।ਦੋਵਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮਿਲੀਆਂ ਤਾਂ ਚੰਨੋ ਨੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਕਰ ਲਈਆਂ । ਉਹਦੀ ਇੱਕ ਟੱਕ ਤੱਕਣੀ ਨੂੰ ਉਹ ਝੱਲ ਨਾ ਸਕੀ ।
ਬਿਨਾਂ ਨਜਰਾਂ ਝਮਕਾਏ ਜੀਤ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ । ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਥੱਕ ਨਾ ਗਈ । ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਇੰਝ ਦੇਖਦੇ ਚੰਨੋ ਨੇ ਮੁੜ ਨਜਰਾਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਹਰ ਵਾਰ ਇੰਝ ਦੇਖਦੇ ਉਹ ਮੁੜ ਨਜਰਾਂ ਝੁਕਾ ਲੈਂਦੀ ।
“ਇੰਝ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਰਹੋਗੇ ?” ਚੰਨੋ ਨੇ ਕੰਬਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ।
ਜਿਵੇਂ ਜੀਤ ਦੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈ ਹੋਵੇ ।ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਉਹ ਮਲੜਕੇ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਅਲਮਾਰੀ ਚ ਰੱਖਿਆ ਆਪਣਾ ਟਰੰਕ ਕੱਢ ਲਿਆਇਆ । ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਕੱਢ ਕੱਢ ਬਾਹਰ ਰੱਖਣ ਲੱਗਾ । ਚੰਨੋ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ । ਹਰ ਸਮਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਹ ਦੱਸਦਾ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਕਿਥੋਂ ਖਰੀਦ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਸੀ । ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਉਸੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਖਿੱਲਰ ਗਿਆ । ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਚੰਨੋ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਪਾਏ ਜੋ ਉਹ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ । ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਦੇ ਲਾਲ ਸੂਹੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਲਿਆਂਦੀ ਸ਼ਾਲ ਦੁਆਲੇ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਦੇ ਪਾਏ ਸੋਨੇ ਦੇ ਗਹਿਣੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਿਆਂਦੇ ਝੁਮਕੇ ਕੋਕੇ ਤੇ ਗਾਨੀ ਪਾ ਦਿੱਤੇ । 
ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਰੰਗਾਂ ਚ ਫਰਕ ਸੀ ਪਰ ਦੋਵਾਂ ਚ ਚੰਨੋ ਦਾ ਹੁਸਨ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਉਸਦੇ ਹਰ ਛੂਹ ਨਾ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਤੇ ਜੀਤ ਇਸ ਕੰਬਣੀ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਬਿਨਾਂ ਬੋਲੇ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਸਾਂਝੇ ਸੀ ।
ਆਪਣੇ ਪਾਏ ਗਹਿਣੇ ਤੇ ਫੁਲਕਾਰੀ ਜੀਤ ਨੇ ਖੁਦ ਹੀ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ । ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਹੁਸਨ ਦੀ ਚਮਕ ਉਹਦੇ ਸਾਂਹਵੇ ਸੀ । ਕਮਰੇ ਚ ਜਗਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੀ ਵੱਡੀ ਟਿਊਬ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਮੱਧਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਾ ਬੱਲਬ ਜਗਾ ਲਿਆ । ਉਸ ਮੱਧਮ ਰੋਸ਼ਨੀ ਚ ਵੀ ਦੁਧੀਆ ਰੰਗ ਦਾ ਜਿਸਮ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਚੰਨੋ ਦੇ ਬੱਝੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਖੋਲ੍ਹ ਰਹੇ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਹ ਉਲਝ ਰਹੇ ਸੀ । ਜਿੰਨੀਆਂ ਗੰਢਾਂ ਬੱਝੀਆਂ ਸੀ ਸਭ ਕੁਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ । ਬੱਦਲਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕਿਆ ਚੰਨ ਜਿਵੇਂ ਅਚਾਨਕ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ।ਕਮਰੇ ਚ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਵੇਂ ਵੱਧ ਗਈ ਹੋਵੇ । ਫਿਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਕੇ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਤਾਂ ਜਨਮਾਂ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਲਈ ਤਰਸਦੀਆਂ ਦੋ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਮੇਲ ਹੋ ਗਿਆ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦਾ ਇੱਕੋ ਰੰਗ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕੋ ਧੜਕਣ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਇੱਕੋ ਰਫਤਾਰ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕੋ ਜਰੂਰਤ ਸੀ ਦੋਂਵੇਂ ਹੀ ਜਿਸਮ ਇਸਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਸੀ ਜਾਣਦੇ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣਦੇ ਸੀ ਅੱਜ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਜਿਵੇਂ ਬਹੁਤ ਸਮੇਂ ਤੇ ਇਹੋ ਖੁਸ਼ਬੂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਖਤਾ ਚੋ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਸੀ ਇਹੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਆਈ ਇਹੋ ਖੁਸ਼ਬੋ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਭਿੱਜੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਵਿਚੋਂ ਸੀ । ਇਹੋ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਜੀਤ ਦੀ ਜਿਸ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਵੀ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ ਓਥੋਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਜੀਤ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਨਾ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰਨਾ ਨਾ ਉਹ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹ ਸਿਰਫ ਮਹਿਸੂਸ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਇੱਕ ਪਲ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਟਿਕਾ ਰਹੀ ਸੀ ਇੱਕ ਇੱਕ ਸਾਹ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ ਇੱਕ ਇੱਕ ਚੁੰਮਣ ਅਨੰਦ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਜਰਾ ਵੀ ਸੰਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਬੇਪਰਦ ਦੇਹ ਨੂੰ ਜੀਤ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਨਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹੋ ਨਿਕਲਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਨਾ ਤੇਜ ਸਾਹ ਉੱਖੜਨ ਦਾ । ਜਿਵੇਂ ਜੀਤ ਤੇ ਉਸਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਿੰਨੀਂ ਵਾਰ ਇਹ ਕਿਰਿਆ ਦੂਹਰਾ ਦਿਤੀ ਹੋਵੇ । ਤੇ ਅੱਜ ਮਹਿਜ਼ ਉਸੇ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ।ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਹ ਇਸ ਮੰਜਰ ਚ ਗੁਆਚਦੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਜੀਤ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਜੋਰ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲੈਂਦੀ । ਉਸਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਛੂਹੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਹਾਲ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿਥੋਂ ਉਬ ਕਿੱਕਰ ਦੇ ਕੰਡੇ ਵਾਂਗ ਸਖਤ ਸੀ ਤੇ ਕਿਥੋਂ ਮੱਖਣ ਵਾਂਗ ਨਰਮ । ਕਿਵੇਂ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਲੱਤਾਂ ਚ ਅਕੜਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਵੇਂ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਜੀਤ ਦੇ ਖਿਆਲ ਨਾਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ।ਬੱਸ ਅੱਜ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਅੱਜ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਡਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਨਾਲ ਉਹ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਅੱਜ ਉਸੇ ਦੀਆਂ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਬਾਹਾਂ ਚ ਉਹ ਮਚਲ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਚ ਜੋਰ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਜੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀ ਦੇਹ ਦੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਪਿਆਰਨ ਮਗਰੋਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਚ ਆਤਮਸਾਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ । ਪਹਿਲੇ ਮਿਲਣ ਤੇ ਦਰਦ ਦਾ ਇੱਕ ਸਦੀਆਂ ਪੁਰਾਣਾ ਨਾਤਾ ਹੈ । ਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਵੀ ਜੀਤ ਨੂੰ ਇਹ ਦਰਦ ਦੇਣਾ ਪੈਣਾ ਸੀ ਤੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਸਹਿਣਾ ।ਜੀਤ ਨੇ ਕਿਥੋਂ ਕੀ ਸਿਖਿਆ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਕਿੰਝ ਸਮਝ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿੰਝ ਜਿਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਡਰਦੇ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਕੰਬ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਦਰਦ ਚ ਗੁਜ਼ਰਦੇ ਹਨ ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਵੀ ਛੱਡ ਗਿਆ ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਦਰਦ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਨੰਦ ਭਰੇ ਅਹਿਸਾਸ ਤੇ ਯਾਦਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਛੱਡ ਗਿਆ । ਕਿੰਨਾ ਸਹਿਜ ਮਿਲਣ ਸੀ ! ਸਭ ਦਰਦ ਕੁਝ ਹੀ ਮਿੰਟਾਂ ਚ ਕਿਤੇ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ । ਜੀਤ ਦੇ ਦਿਲ ਦਾ ਡਰ ਤੇ ਧੂੜਕੂ ਬੰਦ ਸੀ । ਗੂੰਜ ਸੀ ਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਤੇ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਦੀ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਨਾ ਸਮਾ ਗਏ ਹੋਣ ਤੇ ਕਮਰੇ ਚ ਦਿਲ ਚ ਮਨ ਚ ਤੇ ਰੂਹ ਚ ਇੱਕ ਸਕੂਨ ਨਾ ਭਰ ਗਿਆ । 
ਤੇ ਇਹ ਸਕੂਨ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਉਸ ਰਾਤ ਟੁੱਟਿਆ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਚ । ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ,ਮਨ ਤੇ ਜਿਸਮ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਇੰਝ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਜਾਨ ਤੇ ਦੋ ਸਰੀਰ ਹੋਣ ।ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਸਹਿਮਤੀ ਹਰ ਗੱਲ ਤੇ ਸਿਰਫ ਅੱਖ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਸਮਝ ਜਾਣਾ ।
ਚੰਨੋ ਦਾ ਸਮਾਂ ਉਦੋ ਔਖਾ ਲੰਘਦਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਮਹੀਨਾ ਮਹੀਨਾ ਨਾ ਮੁੜਦਾ । ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਤਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਫੋਨ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸੀ ਤੇ ਹਰ ਗਲੀ ਨੁੱਕਰ ਚ ਪੀ ਸੀ ਓ ਸੀ । ਜੀਤ ਨੇ ਘਰ ਫੋਨ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਖੁਦ ਦਿਨ ਚ ਕਈਵਾਰ ਜਿਥੇ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਗੱਲ ਕਰਦਾ । 
ਤੇ ਸਾਲ ਚ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੁੜੀ ਜਨਮੀ ਤੇ ਦੋ ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਹੋਇਆ । ਦੋਵੇਂ ਬੱਚੇ ਜਿਵੇਂ ਦੋ ਨਿੱਕੇ ਐਨੇ ਸੋਹਣੇ ਕੇ ਲੋਕ ਅਸ਼ ਅਸ਼ ਕਰ ਉੱਠਦੇ । 5 ਸਾਲ ਚ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਅਜੇ ਵੀ ਪਹਿਲੇ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਸੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ।

ਚੰਗੇ ਦਿਨ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ ਲੰਘਦੀਆਂ ਤਾਂ ਦੁੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਨਹੀਂ । ਪਰ ਚੰਗੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਵੀ ਚੰਨੋ ਨੇ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਦੀ ਪੂਰੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ । ਸੱਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਦਿੰਦੀ ਹਰ ਕੰਮ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕਰਦੀ । ਫਿਰ ਸਹੁਰਾ ਬਿਮਾਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਵੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ । ਤੇ ਸੱਸ ਵੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਹਰਟ ਅਟੈਕ ਨਾਲ ਤੁਰ ਗਈ ਕੁਝ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਚ ਸਹੁਰਾ ਵੀ ਤੁਰ ਗਿਆ ।
ਹੁਣ ਬੱਚੇ 8 ਤੇ 6 ਸਾਲ ਦੇ ਹੋ ਗੁਏ ਸੀ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਵੀ ਨੌਂ ਸਾਲ ਲੰਘ ਗਏ । ਪਰ ਪਿਆਰ ਉਵੇਂ ਜਵਾਨ ਸੀ । ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਜੀਤ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹਦਾ ਘਰ ਦਿਲ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਹੁਣ ਸੱਸ ਸਹੁਰਾ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਵੀ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਘਰ ਵੱਢ ਵੱਢ ਖਾਣ ਆਉਂਦਾ । 
ਘਰ ਰੰਗੀਨ ਟੀਵੀ ਲੈ ਲਿਆ ਸੀ । ਪਿੰਡ ਚ ਕੇਬਲ ਆ ਗਈ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਲਗਵਾ ਲਈ । ਫਿਰ ਵੀ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਉਹਨੂੰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਡਰ ਲਗਦਾ । ਦਿਨੇ ਕੱਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ । ਗੁਆਂਢ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਤੀਂਵੀ ਕੁੜੀ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ । ਤਾਂ ਦਿਲ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨਾ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਨਾ ਬਣਾਉਣ ਨੂੰ ।
ਇਸਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਨਰਿੰਦਰ । ਜਦੋਂ ਯੂ ਵਿਆਹ ਕੇ ਆਈ ਸੀ ਉਦੋਂ ਉਹ ਅਜੇ ਮਸਾਂ ਜੁਆਨ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਸਕੂਲੋਂ ਦਸਵੀਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਜੇ । ਉਸਦਾ ਘਰ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਸੀ । ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਕੋਲ ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦਾ । ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕ ਖਿਡਾਈ ਜਾਂਦਾ । ਕਦੇ ਦੁਕਾਨ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਕਦੇ ਕਿਤੇ । ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਆਖੋ ਤੇ ਝੱਟ ਆਖੇ ਲੱਗਕੇ ਕਰ ਆਉਂਦਾ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਮੰਗਵਾਉਣੀ ਹੋਵੇ ਭੇਜਣੀ ਹੋਵੇ ।ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਦੇ ਵੇਲੇ ਸਹੁਰੇ ਦੀ ਟਹਿਲ ਚ ਊਹਨੇ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਦਿਨ ਦੇ ਕਈ ਘੰਟੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਬੀਤਦੇ ਸੀ ।ਹੁਣ ਵੀ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਖਿਡਾਉਣ ਸਕੂਲ ਛੱਡ ਕੇ ਆਉਣ ਤੇ ਲੈਕੇ ਜਾਣ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪੜਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਮਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ।
ਉਸਦਾ ਇੰਝ ਜੀਤ ਘਰ ਰਹਿਣਾ ਨਾ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਚ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਚੰਨੋ ਦੀ ਬੋਲਬਾਣੀ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਬਾਕੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਰਦ ਕਹਿੰਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਗੱਲਾਂ ਲਈ ਵਧੀਆ ਵਿਸ਼ਾ ਸੀ ।ਲੋਕੀ ਆਖਦੇ ਸੀ ਕਿ ਨਰਿੰਦਰ ਤਾਂ ਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ‘ਜੁਆਨ’ ਹੋਇਆ ।
ਇਹੋ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਆਖ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਇੱਕ ਦਿਨ “ਚੱਲ ਭਾਈ , ਤੂੰ ਬਾਹਰ ਪੈਸੇ ਕਮਾ ਰਿਹਾ ਸੋਹਣੇ ,ਘਰ ਤਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਸਾਂਭ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ।”
ਇਹ ਗੱਲ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਚ ਕੱਚ ਵਾਂਗ ਚੁਬ ਗਈ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਚੰਨੋ ਤੇ ਖੁਦ ਨਾਲੋਂ ਜਿਆਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਸੀ । ਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਜੋ ਤੜਪ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਚ ਸੀ ਇਸ ਗੱਲ ਚ ਰੱਤੀ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਚੰਨੋ ਕਦੇ ਇੰਝ ਕਰੇਗੀ । ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜਿਸਮ ਤੇ ਰੂਹ ਨਾਲ ਪਲ ਰੱਜ ਕੇ ਜੀਏ ਹੁਣ ਤਾਂ ਜ਼ਰਾ ਜਿੰਨਾਂ ਉਤਾਰ ਚੜਾਅ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਸਾਥੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ । ਜੀਤ ਇਸ ਚ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾ ਸਕਦਾ । ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਨਜ਼ਰ ਪੱਥਰ ਪਾੜ ਦੇਵੇ ਉਵੇਂ ਚੁਗਲੀ ਪੱਥਰ ਵਰਗੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਪਿਘਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਹਨੂੰ ਹੋਰ ਡਰਾਇਵਰਾਂ ਦੀਆਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਤੀਂਵੀਆਂ ਮਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਿਮਾਗ ਚ ਫਿਰਨ ਲੱਗੀਆਂ ਸੀ । ਇੱਕ ਸ਼ੱਕ ਜਿਹਾ ਦਿਮਾਗ ਚ ਵੜ ਗਿਆ। 
ਘਰ ਆਏ ਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨ ਤੋਂ ਕੰਨੀ ਵੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਦੋ ਵਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਰਿੰਦਰ ਚਾਚਾ ਨਰਿੰਦਰ ਚਾਚਾ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਘੂਰ ਦਿੱਤਾ । ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਲਿਆਉਣ ਟੌਕ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲੇ ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਉਹ ਚੰਨੋ ਤੋਂ ਦੂਰ ਜਿਹਾ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ । ਚੰਨੋ ਕੋਲ ਆਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਲਗਾ ਦਿੰਦਾ ਜਾਂ ਇੰਝ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦਾ ਜਿਵੇਂ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ । ਚੰਨੋ ਉਸਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਤੋਂ ਸਮਝ ਤਾਂ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਕੀ ਹੋਇਆ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ।ਕਈ ਵਾਰ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਵੀ ਨਾ ਦੱਸਿਆ । ਪਰ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਇੰਝ ਬੁਝੇ ਬੁਝੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿ ਸਕਦੇ ਸੀ ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਅਜੇ ਸਕੂਲ ਗਏ ਹੀ ਸੀ ਤੇ ਚੰਨੋ ਨਹਾ ਕੇ ਵਾਲ ਗਿੱਲੇ ਤੌਲੀਏ ਨਾਲ ਬੰਨ ਬੈੱਡਰੂਮ ਚ ਆਈ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਆਖਣ ਲੱਗੀ । ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੀ ਨਹਾਤੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨੇ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਬੰਨ੍ਹ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ । ਜੀਤ ਨੇ ਬਾਂਹ ਕੋਲੋ ਫੜ ਕੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਖਿੱਚ ਲਿਆ । ਵਾਲਾਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਤੌਲੀਆ ਖੁਲ੍ਹ ਕੇ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਗਿੱਲੇ ਵਾਲ ਸਿਧੇ ਜੀਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਆ ਵੱਜੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਜਾਗ ਗਈਆਂ । ਤਾਜ਼ੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਲਈ ਉਹਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਨਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਪਕੜ ਹੋਰ ਵੀ ਜੋਰ ਦੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।
-“ਫਿਰ ਮਤਲਬ ਆਪਾਂ ਕੱਲੇ ਦੁਪਿਹਰ ਤੱਕ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਕਰੀਏ ?”ਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ ।
-“ਅੱਜ ਅਚਾਨਕ ਇਸ਼ਕ ਕਿਥੋਂ ਜਾਗ ਗਿਆ ,ਰੋਜ ਤੇ ਜਨਾਬ ਨੂੰ ਨੀਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਜਾਂ ਸਿਰ ਦੁਖਦਾ ਸੀ । ਹੁਣ ਵੀ ਛੱਡੋ ਮੈਨੂੰ ।,ਚੰਨੋ ਨੇ ਛੁਟਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਕਿਹਾ ।”
“-ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਵਾਲਾਂ ਤੇ ਨਹਾਤੇ ਪਿੰਡੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਨੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ ।”
“-ਇਹ ਖਸ਼ਬੂ ਕਿਹੜਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਲੈ ਰਹੇਂ ਹੋ ,ਸਾਲ ਹੀ ਬੀਤ ਗਏ ਇਸੇ ਖਸ਼ਬੂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਿਆਂ ।ਤੇ ਦੋ ਬੱਚੇ ਵੀ ਹੋ ਗਏ । ਹੁਣ ਇਸ ਚ ਕੀ ਤਾਜ਼ਾ ?”
“ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਓਨੀ ਹੀ ਤਾਜ਼ੀ ਏ ,ਜਿੰਨੀ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਸੀ । ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਬਦਲੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵੱਲ ਤੈਥੋਂ ਬਿਨਾਂ ਤੱਕਿਆ ਵੀ ਹੈ ਨਾ ਹੀ ਸੋਚ ਸਕਦਾਂ ।”
“ਮੇਰੇ ਲਈ ਤਾਂ ਇਸ ਜਨਮ ਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਅਗਲੇ ਕਈ ਜਨਮਾਂ ਚ ਵੀ ਸਿਰਫ ਤੁਸੀਂ ਹੋ । ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਡੀ ਛੋਹ ਚਾਹੀਦੀ ਹਰ ਜਨਮ ਚ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜੂਨ ਵਿੱਚ ਹੋਵਾਂ । “
ਚੰਨੋ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਧਰਵਾਸ ਮਿਲ ਗਈ ਹੋਵੇ ।
ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸ਼ੱਕ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਲਈ ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਬੈੱਡ ਤੇ ਲਿਟਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੁੱਸੇ ਨਾਲ ਢਕਦੇ ਹੋਏ ਥੋੜਾ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ,”ਪਰ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ,ਤੇਰੇ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਬਾਰੇ ਲੋਕ ਕੀ ਕੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰਸੋਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਘਰ ਤਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਸਾਂਭ ਲੈਂਦਾ…….
ਚੰਨੋ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ,” ਤੇ ਤੁਸੀ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਇੰਝ ਵਿਹਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ? ਕੀ ਕਿਸੇ ਗਲੀ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਭੌਂਕਣ ਦਾ ਵੀ ਮੇਰੇ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰੋਗੇ ? 
-“ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਗੱਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਮੈਂ ਸਿਰਫ ਤੈਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਨਹੀਂ ਛੋਹਿਆ । “
-“ਡਰਾਈਵਰ ਸਾਬ ,ਔਰਤ ਜੇ ਚਾਹੇ ਮਰਦ ਦੀ ਉਡੀਕ ਚ ਉਮਰ ਭਰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਛੋਹ ਤੋਂ ਦਿਨ ਕੱਟ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਬਸ ਆਉਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਹੋਵੇ । ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ ਹਰ ਪਲ ।ਪਰ ਥੋਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਹੋਊ ਇਹ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ।
ਚੰਨੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ ।ਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ । ਤੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਤੇ ਯਕੀਨ ਕਰਵਾਇਆ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਬੱਸ ਇੱਕ ਮਨ ਚ ਸਵਾਲ ਸੀ । ਜੋ ਸੀ ਉਹਨੁ ਸਾਫ ਦੱਸ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ।ਉਵੇਂ ਹੀ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਉਸਨੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ ਆਪਣੇ । ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਿੰਟ ਇੰਝ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਸਮਾਏ ਬੀਤ ਗਏ । 
ਅਖੀਰ ਸੋਚ ਸੋਚ ਚੰਨੋ ਨੇ ਆਖਿਆ ਜੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਐਨਾ ਹੀ ਖਿਆਲ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਟਰੱਕ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦੇ ਦੇਵੋ ਖੁਦ ਏਥੇ ਕਿਸੇ ਸਕੂਲ ਚ ਵੈਨ ਵਗੈਰਾ ਚਲਾ ਲਵੋ । ਬੱਚੇ ਵੀ ਵੱਡੇ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ ।ਬਾਪ ਆਸ ਪਾਸ ਰਹੂ ਤਾਂ ਦੇਖਭਾਲ ਵੀ ਸਹੀ ਹੋਜੂ ।
ਜੀਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਤੇ ਚਮਕ ਉੱਠੀਆਂ । 
-ਬੱਸ ਆਹ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਕੇ ਅਗਲੇ ਗੇੜੇ ਤੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਲੱਭ ਗੱਡੀ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਸਕੂਲ ਵਾਲੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ।
ਕਹਿਕੇ ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਲ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ । ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਖੁੱਭੇ ਹੋਏ ਸੀ ।ਤੇ ਫਿਰ ਚੰਨੋ ਨੇ ਹੌਲੀ ਜਹੇ ਕੰਨ ਚ ਕਿਹਾ:-
-“ਚਲੋ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ‘ਫਰੀ’ ਕਰੋ ।ਮੈਂ ਹੋਰ ਵੀ ਕੰਮ ਮੁਕਉਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ “।
-ਅੱਛਾ ਤੇ ਐਨੇ ਦਿਨ ਬਿਨਾਂ ‘ਫਰੀ’ ਤੋਂ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰ ਹੀ ਰਹੀ ਸੀ ।
-ਮੈਂ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ,ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੇ ।
-ਤੇ ਅੱਜ ਸਭ ਦੂਰੀਆਂ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਬਰਾਬਰ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ।
ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਸੱਚ ਚ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕਮੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ । ਤੇ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਚ ਸਮਾਉਂਦੇ ਗੁਏ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਲਈ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਗਈ । ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਮਿਲਣਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ । ਪਹਿਲੀ ਤਰਕਾਰ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਉਸਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਐਨਾ ਜਬਰਦਸਤ ਪਿਆਰ । ਤੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਨ ਚ ਇਹ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਮਗਰੋਂ ਹਰ ਬੰਨਵੇ ਦਿਨਾਂ ਚ ਪੈਂਦੀ ਦੂਰੀ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸੀ ।ਜਦੋਂ ਦੋਹੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਨਿੱਖੜੇ ਇੱਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਸੀ ਚਿਹਰੇ ਤੇ । 
ਪਰ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਅਣਜਾਣ ਕਿ ਭਵਿੱਖ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਕੀ ਹੈ !!!

ਬੇਸਬਰੀ ਤੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਜੀਤ ਇਸ ਵਾਰ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲਿਆ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਸਕੂਲ ਦੀ ਵੈਨ ਦਾ ਕੰਮ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਅਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਉਸਨੇ ਉਥੇ ਕੰਮ ਸਾਂਭ ਲੈਣਾ ਸੀ । ਇਸ ਗੇੜੇ ਦੇ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨ ਹੀ ਸੀ ਜਿਹੜੇ ਘਰ ਤੋਂ ਉਸਦੀ ਦੂਰੀ ਦੇ ਸਨ । 
ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦਾ ਆਖ਼ਿਰੀ ਇਮਤਿਹਾਨ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਕਿਸੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਤੇ ਮੁੜ ਬੈਠਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਾ ਹੋਵੇ ।ਇੰਝ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ ਉਸ ਕੋਲ । ਡਰਾਇਵਰਾਂ ਕੋਲ ਵੈਸੇ ਵੀ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਪਲ ਘੱਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਲੰਮੀ ਦੂਰੀ ਦੇ ਡਰਾਇਵਰ ਘਰ ਦੀ ਦੂਰੀ ,ਰਾਤਾਂ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਮੌਸਮ ਦੀ ਮਾਰ ਪੁਲਸੀਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ਤੋਂ ਬੱਚਦੇ ਕਿੰਝ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ । ਬੜੀ 
ਹੁਣ ਉਸਦਾ ਸਫ਼ਰ ਲੰਮੀ ਦੂਰੀ ਦਾ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ ਸੀ । ਵਿਆਹ ਦੇ ਦੱਸ ਸਾਲ ਊਹਨੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਤਿਓਹਾਰ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢੇ ਸੀ ਕਦੇ ਦੀਵਾਲੀ ਕਦੇ ਲੋਹੜੀ ਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਹੋਰ । ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਹਸੀਨ ਰਾਤਾਂ ਟਰੱਕ ਚ ਸੌਂਦੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਿਆਂ ਕੱਟੀਆਂ ਸੀ ।
ਤੇ ਹੁਣ ਚੰਨੋ ਹਰ ਮੌਸਮ ਤੇ ਹਰ ਰਾਤ ਉਸਦੀ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸੀ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਸੌਂ ਸਕਦਾ ਸੀ ।
ਅਜੇ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲੇ ਉਸਨੂੰ ਦੋ ਦਿਨ ਹੀ ਹੋਏ ਸੀ ਹਰਿਆਣੇ ਦੇ ਸਿਰਸੇ ਤੋਂ ਇੱਕ ਫੈਕਟਰੀ ਦਾ ਮਾਲ ਗੁਜਰਾਤ ਬੰਦਰਗਾਹ ਤੇ ਲਾਹੁਣਾ ਸੀ । ਸਿਰਸੇ ਤੋਂ ਮਸਾਂ ਨਿੱਕਲੇ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਭਰੀ ਭਰਾਈ ਗੱਡੀ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗੱਡੀ ਨਾਲ ਆਹਮੋ ਸਾਹਮਣੇ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਟੱਕਰ ਹੋ ਗਈ । ਰਾਤ ਦਾ ਵੇਲਾ ਸੀ ਤੇ ਸੜਕ ਬੇਹੱਦ ਖ਼ਰਾਬ ਟੋਇਆਂ ਤੋਂ ਬਚਦਾ ਉਹ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ ਗੱਡੀ ਦੀ ਸਪੀਡ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਨਾ ਲਗਾ ਸਕਿਆ ਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ ਗੱਡੀ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਆਹ ਖੂਬੀ । ਉਹ ਜੋਰਦਾਰ ਉਛੱਲ ਕੇ ਸੇਧ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਚ ਜਾ ਵੱਜਾ । ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਟੱਕਰ ਨਾਲ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ ਟੁੱਟੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਨੂੰ ਜਿਥੇ ਜਿਥੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਜਗ੍ਹਾ ਮਿਲੀ ਖੁਭ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਕਈ ਗਲੋਟਣੀਆਂ ਖਾਂਦਾ ਟਰੱਕ ਤੋਂ ਹੇਠਾ ਜਾ ਡਿੱਗਾ । ਪੂਰਾ ਸਰੀਰ ਲਹੂ ਲੁਹਾਨ ਸੀ ਸਰੀਰ ਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਹੀ ਹਿੱਸਾ ਹੋਵੇ ਜਿਥੋ ਲਹੂ ਨਾ ਨਿਕਲਦਾ ਹੋਵੇ ।
ਉਸਦੇ ਕਲੀਨਰ ਦੇ ਸੱਟ ਥੋੜੀ ਘੱਟ ਸੀ । ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਪਾਸਿਓਂ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਤੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਗਏ । ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅੱਗਿਓ ਦਿੱਲੀ ਰੈਫਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ।ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਜੀ ਟੀ ਬੀ ਹਸਪਤਾਲ ਪੁੱਜੇ । ਖੂਨ ਐਨਾ ਜਿਆਦਾ ਵਗਿਆ ਕਿ ਮਸੀਂ ਹੀ ਸਾਹ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸੀ । ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਬੁਲਾਏ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਵੇਖ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਮਨ ਤੇ ਸਰੀਰ ਦੋਂਵੇਂ ਤਕੜੇ ਸੀ ।
10 ਬੋਤਲਾਂ ਖੂਨ ਦੀਆਂ ਚੜੀਆਂ । ਪੂਰੇ ਸ਼ਰੀਰ ਚੋਂ ਕੱਚ ਚੁਗ ਕੇ ਕੱਢਣ ਲਈ ਤੇ ਹੋਰ ਕਤਰੇ ਕਿਤੇ ਜ਼ਹਿਰ ਨਾ ਬਣਨ ਇਸ ਲਈ ਕਿੰਨੇ ਨਿੱਕੇ ਵੱਡੇ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਹੋਏ । ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਨੇ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੀ ।
ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਦੇ ਚੰਨੋ ,ਜੀਤ ਦਾ ਭਰਾ ,ਚੰਨੋ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਆ ਗਏ ।ਐਸੇ ਹਾਲ ਨੂੰ ਵੇਖ ਰੂਹ ਵੀ ਕੁਰਲਾ ਉੱਠੀ । ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਜਾ ਸੁਆਰ ਕੇ ਸਾਬਤ ਸਬੂਤ ਘਰ ਤੋਂ ਤੋਰਿਆ ਹੋਵੇ ਅੱਗੇ ਇਸ ਹਾਲਤ ਚ ਦਿਖੇ ਤਾਂ ਕੀ ਹਾਲ ਹੋਏਗਾ ?
ਚੰਨੋ ਦਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਦਿਲ ਹੀ ਚੀਰਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ।ਉਹਦੇ ਸਾਂਹਵੇ ਉਹ ਰੋਂਦੀ ਨਾ ਭਾਵੇਂ ਪਰ ਕੱਲੀ ਦਾ ਰੋਣਾ ਬੰਦ ਨਾ ਹੁੰਦਾ । ਉਹਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰਦੀ ਕਿ ਉਹ ਬਚ ਗਿਆ । ਜੀਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਸੀ ਤੇ ਬੱਚ ਜਾਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਤਾ ਟਰੱਕ ਦੀ ਟੱਕਰ ਉਸਦੇ ਸਾਈਡ ਹੋਈ ਸੀ । ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਕਰੀਬ ਉਸਦਾ ਦਿੱਲੀ ਇਲਾਜ ਚਲਿਆ । ਮਗਰੋਂ ਛੁੱਟੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਆ ਗਏ । 
ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵਗੇ ਖੂਨ ਨੇ ,ਟੀਕਿਆਂ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨਾਂ ਤੇ ਐਂਟੀ ਬਾਇਓਟਿਕ ਨੇ ਉਸਦੇ ਦਰਸ਼ਨੀ ਜੁੱਸੇ ਨੂੰ ਚੌਥਾ ਹਿੱਸਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ । ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਲੱਤਾਂ ਪਤਲੀਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ । ਕਦੇ ਖੰਘ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਜਾਨ ਤੇ ਬਣ ਆਉਂਦੀ ।
ਪਰ ਇਸ ਵੇਲੇ ਵੀ ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੋਹਿਆ ਚੰਨੋ ਦੀ ਸੇਵਾ ਸੀ । ਜਰਾ ਜਿੰਨੀ ਖੰਗ ਤੇ ਝੱਟ ਉਹਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਆ ਬੈਠਦੀ । ਠੰਡ ਚ ਉਹਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਪੇਸ਼ਾਬ ਜਾਣਾ ਪੈਂਦਾ ਤਾਂ ਸਹਾਰੇ ਨਾਲ ਟੋਰ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ । ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਵੀ ਉਸਦੇ ਲਈ ਜਾਗ ਕੇ ਕੱਢ ਦਿੰਦੀ । ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਦਵਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹਰ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਪਰਹੇਜ਼ ਤੇ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦੀ ।
ਬੱਚੇ ਉਹਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਮੰਡਰਾਉਂਦੇ ਹੋਰ ਖੇਡਦੇ ਕੁੱਦਦੇ ਲੜਦੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਲਾਡ ਕਰਦੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਤੇ ਸੌਂਦੇ । ਉਹ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਕਰਦਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ ਐਨੇ ਪਿਆਰੇ ਬੱਚੇ ਕਿਸੇ ਬੇਗਾਨੇ ਵੱਸ ਪੈ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਬਿਨਾਂ ਸੰਭਾਲ ਤੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਝ ਪਲਦੇ ਇਹ ।
ਫਿਰ ਨਰਿੰਦਰ ਉਹਨੂੰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਦਿਸਦਾ । ਉਸਦੀਆਂ ਦਵਾਈਆਂ ,ਸਹਿਰੋਂ ਸੌਦੇ, ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ । ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਭਾਬੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀਰ ਵੀਰ ਕਰਦੇ ਦਾ ਉਸਦਾ ਮੂੰਹ ਨਾ ਥੱਕਦਾ ।
ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿੰਝ ਉਸਨੇ ਉਸ ਪਵਿੱਤਰ ਰੂਹ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕੀਤਾ । ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹੋ ਗਾਲਾਂ ਹੀ ਨਿਕਲਦੀਆਂ । ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਉਹ ਦੁਰਘਟਨਾ ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਨੋ ਦੇ ਸੱਚੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਕੀਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਕੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ । ਪਰ ਉਹ ਇੰਝ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੰਨਦਾ । ਪਰ ਊਹਨੇ ਸੁਣ ਰਖਿਆ ਸੀ ਕਿਸੇ ਸੱਚੇ ਬੰਦੇ ਤੇ ਝੂਠੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਰੱਬ ਜਰੂਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ । ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਜ਼ਾ ਚ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ ।
ਲੋਕੀਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਲੈਣ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਬਦਲੀ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖ ਘਬਰਾ ਜਾਂਦੇ । ਰੱਬ ਨੂੰ ਲੋਹੜਾ ਮਾਰਦੇ ਕਿ ਇਸ ਬੰਦੇ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਇਹੋ ਖੇਡ ਹੈ ਸਮੇਂ ਨੇ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਪਰਬਤ ਵੀ ਚੀਰ ਕੇ ਮੈਦਾਨ ਬਣਾ ਦਿਤੇ ਹਨ ਉਹ ਤਾਂ ਫਿਰ ਇਨਸਾਨ ਸੀ । ਲੋਕੀ ਫਿਰ ਅਗਲੇ ਹੀ ਪਲ ਸ਼ੁਕਰ ਵੀ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ ।ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਚ ਬੈਠਾ ਸਾਹਮਣੇ ਦਿਸਦਾ ਸਾਲ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਸਹੀ ਹੋਜੂ ।
ਜੀਤ ਦਾ ਖੁਦ ਤੇ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ,ਚੰਨੋ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦੇਖਭਾਲ ਤੇ ਪਿਆਰ ਨੇ ਉਹਦੇ ਜਖਮ ਉਮੀਦ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਭਰ ਦਿੱਤੇ ਸੀ । ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਬਿਨਾਂ ਸਹਾਰੇ ਤੋਂ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ । 
ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦਰਵਾਜੇ ਤੱਕ ਤੇ ਫਿਰ ਬਰੋਟੇ ਥੱਲੇ ਤਾਂਸ਼ ਕੁੱਟਦੀ ਢਾਣੀ ਕੋਲ ਜਾ ਬੈਠਦਾ । ਕੁੱਲ 6 ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਹੋਏ ਸੀ ਉਸਦੇ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਨੂੰ ਤੇ ਹੁਣ ਉਹਦੀ ਹਾਲਤ ਸੁਧਰ ਗਈ ਕਿ ਉਹ ਤੁਰਕੇ ਖੇਤ ਵੀ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ । ਤੇ ਮੁੜ ਉਸ ਚ ਜਾਨ ਵੀ ਆਉਣ ਲੱਗੀ ਸੀ । ਪਰ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਕੋਈ ਵੀ ਭਾਰਾ ਕੰਮ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ।
ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਤਾਂਸ਼ ਖੇਡ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਦਾ ਪਿਆ ਸੀ । ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਅੰਦਰ ਵੜਦੇ ਹੀ ਨਰਿੰਦਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ । ਵੀਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੀ ਬੁਲਾਉਣ ਚੱਲਾ ਸੀ । ਭਾਬੀ ਬੁਲਾ ਰਹੇ ਸੀ । ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਆਵਾਂ ਕਿਸੇ ਦੋਸਤ ਦੇ ਘਰ ਹਨ ।
ਚੱਲ ਠੀਕ ਆਖ ਉਹ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ ਤਾਂ ਚੰਨੋ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਬੋਲੀ ਤੁਸੀ ਬੈਠੋ 5 ਮਿੰਟ ਮੈਂ ਚਾਰ ਡੱਬੇ ਪਾਣੀ ਪਾ ਲਵਾਂ ।
ਜੀਤ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਕਈ ਖਿਆਲ ਆਏ ਤੇ ਗਏ । ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕਿ ਚੰਨੋ ਅੰਦਰ ਵੜ ਚਟਿਕਣੀ ਲਗਾਉਂਦੀ ਉਸਨੇ ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇ ਆਪ ਵੀ ਅੰਦਰ ਵੜ ਗਿਆ ।
ਚਲਦਾ ।

ਚੰਨੋ ਨੇ ਪਲਟ ਕੇ ਪਿੱਛੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਜੀਤ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਉਹ ਮੁਸਕਰਾ ਪਈ। 
“ਐਸ ਵੇਲੇ ਆਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸਹੀ ਨਹੀਂ , ਨਰਿੰਦਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਆ ਜਾਏਗਾ। ਬਾਹਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲਾ ਹੈ. ਨਾਲੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਜੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕੋਈ ਵੀ ਜ਼ੋਰ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਮਨਾ ਕੀਤਾ ਹੈ। ” ਚੰਨੋ ਨੇ ਬਾਲਟੀ ਚ ਪਾਣੀ ਛੱਡਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਤੇ ਉਹਦੇ ਸਾਂਹਵੇਂ ਹੀ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰਨ ਲੱਗੀ। ਜੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹ ਤੋਂ ਖਿੱਚਕੇ ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਲਿਆ। ਚੰਨੋ ਦੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਉਸਨੂੰ ਮਰਦਾਨਗੀ ਤੇ ਚੋਟ ਕਰਦੀ ਲੱਗੀ। 
“ਆਦਮੀ ਤੇ ਘੋੜਾ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਬੁੱਢੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ” ਜੀਤ ਨੇ ਕਹਾਵਤ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸ਼ਬਦ ਜੋੜਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਚੰਨੋ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਦੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਖੁਦ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਨ ਆਇਆ। ਮਹਿਜ਼ ਇਹ ਦੇਖਣ ਆਇਆ ਸੀ ਕੀਤੇ ਉਸਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਰਿੰਦਰ . ………ਕੁਝ ! 
ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਇੰਝ ਘੁੱਟਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਹਿੱਕ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾ ਕਿ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕੇ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਦਾ ਸ਼ੱਕ ਕੁਝ ਘਟ ਜਾਏ। ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਚੰਨੋ ਦਾ ਸਰੀਰ ਇੱਕ ਦਮ ਨਾਰਮਲ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਛੂਹਣ ਤੇ ਘੁੱਟਣ ਮਗਰੋਂ ਬੇਸ਼ਕ ਉਹ ਉਸਦੇ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੇ ਬਦਲਾਅ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਸ਼ੱਕ ਘਟਿਆ ਜਰੂਰ ਪਰ ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਚੁੰਮਣਾ ਜਾਰੀ ਰਖਿਆ ਬੇਹੱਦ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਮਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਕਰਨ ਦਾ। ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਸਿਰਫ ਸ਼ੱਕ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਹੀ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਦੇ ਪਾਏ ਕਪੜੇ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੇ। 
ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ ” ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਲੰਘ ਗਏ ਤੈਨੂੰ ਇੰਝ ਤੱਕੇ , ਅੱਜ ਮੁੜ ਤੈਨੂੰ ਇੰਝ ਆਪਣੇ ਸਾਂਹਵੇਂ ਦੇਖੇ ਦਿਲ ਭਰ ਕੇ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। “
ਚੰਨੋ ਉਸਦੀਆਂ ਚੁਬਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਈ। ਐਨੇ ਵਰਿਆਂ ਚ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਪਲ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨਾਲ ਕੱਢੇ ਸੀ। ਹੁਣ ਵੀ ਸ਼ਰਮ ਕਾਹਦੀ !
ਜੀਤ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਚੰਨੋ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹਰ ਕੋਨੇ ਤੇ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨ ਲੱਭ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਾ ਦਿਸਿਆ। ਉਸਨੇ ਉਸਦੀ ਪਿੱਠ ਘੁਮਾ ਕੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਤੇ ਨੀਚੇ ਕਈ ਵਾਰ ਦੇਖਿਆ। ਪਰ ਕਿਤੇ ਇੱਕ ਉਂਗਲੀ ਦਾ ਵੀ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਚੰਨੋ ਦਾ ਸਫੇਦ ਪਿੰਡਾ ਚੰਨ ਤੋਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਬੇਦਾਗ ਸੀ। 
ਉਸਦੇ ਬੇਦਾਗ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਵੇਖ ਜੀਤ ਦੇ ਮਨ ਚੋਂ ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦਾਗ ਧੁਲ ਗਏ। 
“ਚੱਲ ਹੁਣ ਤੂੰ ਨਹਾ ਲੈ , ਬਾਕੀ ਫੇਰ ਸਹੀ ” ਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗਾ। ਪਰ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਦੱਬੀ ਲਾਟ ਨੂੰ ਕੋਈ ਤੀਲੀ ਲਾ ਕੇ ਜਾ ਸਕਦਾ ?ਚੰਨੋ ਉਸਦੀ ਛੋਹ ਚੁੰਮਣ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ ਲਟਲਟ ਬਲ ਰਹੀ ਸੀ। 
ਚੰਨੋ ਨੇ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਪਕੜ ਲਿਆ। ਤੇ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਲਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ , “ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਲਿਆ। ਹੁਣ ਵੇਖਣ ਦੀ ਵਾਰੀ ਮੇਰੀ ਏ “.
ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੀਵਾਰ ਨਾਲ ਖਿਸਕਾ ਉਸਦੀ ਸ਼ਰਟ ਦੇ ਬਟਨ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲੱਗੀ। 
ਜੀਤ ਦਾ ਧਿਆਨ ਭਰ ਗਈ ਬਾਲਟੀ ਤੇ ਉਸਤੋਂ ਬਾਹਰ ਡੁੱਲ੍ਹਦੇ ਪਾਣੀ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ। ਤੇ ਕਿਹਾ “ਚੰਨੋ , ਪਾਣੀ ਡੁੱਲ ਰਿਹਾ ਬਾਹਰ ਟੂਟੀ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇ। “
ਚੰਨੋ ਉਸ ਪਾਸਿਓਂ ਬੇਧਿਆਨ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਧਿਆਨ ਸਿਰਫ ਜੀਤ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਸੀ। ਉਹ ਬੋਲੀ 
” ਤੁਸੀਂ ਬਾਲਟੀ ਚੋਂ ਡੁੱਲਦੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਛੱਡੋ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਧਿਆਨ ਕਰੋ। “.
ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿਵੇਂ ਕੱਚ ਨੇ ਜੀਤ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ ਸੀ। ਤੇ ਉਸਦੇ ਦੁੱਗਣੇ ਜੁੱਸੇ ਦਾ ਸਰੀਰ ਉਸਤੋਂ ਅੱਧਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਦਾ ਪਿਆਰ ਉਸ ਨਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵਧਿਆ ਹੀ ਸੀ। ਤੇ ਛੇ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਉਸਨੂੰ ਕਦੇ ਬਹੁਤੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਸਹਿਲਾ ਕੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਚਾਅ ਪੂਰੇ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਸੀ। ਤੇ ਅੱਜ ਜੀਤ ਦੀ ਉਸ ਛੋਹ ਨੇ ਤੇ ਚੁੰਮਣਾਂ ਨੇ ਮੁੜ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਭੜਕਾ ਦਿੱਤਾ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਅੰਦਰ ਭਾਂਬੜ ਮਚਦਾ ਹੋਵੇ। 
ਅਗਲੇ ਪਲਾਂ ਚ ਜੀਤ ਉਸਦੇ ਸਾਂਹਵੇਂ ਬਿਲਕੁਲ ਉਸਦੇ ਵਾਂਗ ਹੀ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ। . ਪਰ ਉਸਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਪਾਸੇ ਜਿਵੇਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪੂਰਨ ਅੱਗ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਬਰਫ ਤੋਂ ਵੱਧ ਠੰਡਕ। ਜਜੀਤ ਦੇ ਸ਼ਰੀਰ ਚ ਭੋਰਾ ਭਰ ਵੀ ਹਰਕਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਚੰਨੋ ਨੇ ਉਸਦੇ ਵੱਲ ਨਜਰਾਂ ਭਰਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਜੀਤ ਨੇ ਨਜਰਾਂ ਘੁਮਾ ਲਈਆਂ। ਚੰਨੋ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁਟਿਆ ਤੇ ਬੇਹਿਸਾਬ ਚੁੰਮਿਆ। ਪਰ ਜੀਤ ਉਂਝ ਹੀ ਸ਼ੀਤ। ਚੰਨੋ ਨੇ ਹਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜੋ ਉਹ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ ਪਰ ਸਭ ਬੇਕਾਰ। ਸਿਰਫ ਉਸਨੂੰ ਛੋਹਣ ਮਗਰੋਂ ਕੋਲੇ ਵਾਂਗ ਬਲ ਉੱਠਦਾ ਜੀਤ ਹਲੇ ਵੀ ਉਂਝ ਹੀ ਸੀ। ਕਿ ਆਦਮੀ ਤੇ ਘੋੜੇ ਵਾਲੀ ਕਹਾਵਤ ਝੂਠੀ ਪੈ ਗਈ ਸੀ ?
ਐਨੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋਂ ਨਰਿੰਦਰ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਆਣ ਦੀ ਅਵਾਜ ਪਈ। ਜੀਤ ਕਪੜੇ ਪਾ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ। ਨਰਿੰਦਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਦੇ ਕੋਲ ਡਾਹੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਗੱਲੀਂ ਲੱਗਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਵੇਖ ਉੱਠ ਖੜਿਆ ਤੇ ਬੱਚੇ ਉਸ ਨਾਲ ਚਿੰਬੜ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੰਝ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਰਕੇ ਹੰਝੂ ਆਏ ਜਾਂ ਚੰਨੋ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਪਏ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਸ ਬੇਇੱਜਤੀ ਦੀ ਗੱਲ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲੇ ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਅੱਜ ਉਸਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। 
ਨਰਿੰਦਰ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਚੰਨੋ ਨੇ ਰੋਟੀ ਪਕਾਈ ਤੇ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਖਾਣ ਲੱਗੀ। ਜੀਤ ਨਜਰਾਂ ਝੁਕਾ ਕੇ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਉਸਦੇ ਬੁਰਕੀ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਨਾ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਵਿਹੜੇ ਚ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਕੇ ਉਹ ਓਥੇ ਹੀ ਸੌਂ ਗਏ। ਚੰਨੋ ਉਸਦੇ ਵਿਗੜੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਮਝ ਗਈ ਸੀ। 
ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਸੌਂਦੇ ਹੀ ਉਹ ਉਸਦੇ ਹੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਆ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਬਾਂਹ ਤੇ ਛਾਤੀ ਚ ਜਗਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤਾ। 
ਬੜੇ ਹੀ ਹੌਲੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਚ ਉਹ ਬੁੜਬੁੜਾਈ ,” ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਕਰਕੇ ਇੰਝ ਹੋ ਜਾਂਦਾ , ਕੁਝ ਵੇਲੇ ਚ ਬਾਕੀ ਸਭ ਠੀਕ ਹੋ ਹੀ ਜਾਉਗਾ। ਇੰਝ ਮੂੰਹ ਸਿੱਟ ਤੇ ਕਿਓਂ ਮਨ ਨੂੰ ਉਦਾਸ ਕਰ ਰਹੇਂ ਹੋ। ਬਾਕੀ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਦਵਾਈ ਲਈ ਗਏ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਦੱਸ ਦਿਓ। ਸ਼ਾਇਦ ਅਜੇ ਦਵਾਈ ਕਰਕੇ ਇੰਝ ਹੈ। ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਸਭ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੱਸ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੰਝ ਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹਾਂ। ਮਹਿਜ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਇਸ ਨਿੱਘ ਚ। 
ਜੀਤ ਦਾ ਮਨ ਸ਼ੱਕ ਕਰਕੇ ਹੋਏ ਪਛਤਾਵੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਇੰਝ ਮਰਦ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦੇ ਖਦਸ਼ੇ ਨਾਲ ਦੁੱਖ ਨਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਪਰ ਚੰਨੋ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਨੂੰ ਚੰਨੋ ਦੇ ਨਿਰਛਲ ਤੇ ਬੇ ਹਿਸਾਬ ਪਿਆਰ ਤੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸਨੇ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਪੁੰਨ ਕੀਤੇ ਹੋਣਗੇ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਚੰਨੋ ਦਾ ਸਾਥ ਮਿਲਿਆ। 
ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਚੁੰਮਕੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਘੁੱਟਿਆ। ਤੇ ਬੋਲਿਆ , “ਮੇਰੀ ਹੀ ਗਲਤੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਦੂਰ ਹੁੰਦੇ ਤੱਕ ਇਸ ਸਭ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਤੇ ਭਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵਧਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਪਰ ਇੰਝ ਨਾ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਇਸ ਪਿਆਰ ਦੀ ਇੰਤਹਾ ਨੂੰ ਕਿੰਝ ਸਮਝਦਾ। ਜਰੂਰ ਹੀ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਦੱਸਾਗਾਂ ਤੇ ਇਸਦਾ ਹੱਲ ਨਿਕਲੇਗਾ ਤੇ ਅਸੀਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਘੁਲ ਮਿਲ ਕੇ ਪਿਆਰ ਕਰਾਗੇਂ। 
ਉਸਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਬਾਹਾਂ ਚ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੀਤ ਤੇ ਚੰਨੋ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਛਾਂ ਥੱਲੇ ਚੰਨ ਤੇ ਚਕੋਰ ਦੀ ਜੋੜੀ ਵਾਂਗ ਸੌਂ ਗਏ। ਭਰਵੀਂ ਗਰਮੀ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਚ ਵੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਜਿਸਮ ਚੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗਰਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਹੀ। ਪਿਆਰ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਠੰਡ ਚ ਗਰਮੀ ਤੇ ਗਰਮੀ ਚ ਠੰਡ ਜੋ ਵਰਤਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਜੀਤ ਦੇ ਮਨ ਦਾ ਧੂੜਕੂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਹਟਿਆ ਪਰ ਮਗਰੋਂ ਮੁੜ ਚੱਲ ਪਿਆ । ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਦੇ ਹੀ ਉਹੀ ਗੱਲਾਂ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਘੁੰਮਣ ਲਗਦੀਆਂ ।ਬਾਹਰ ਖੇਡਦਾ ਤੇ ਘਰਦਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਉਹ ਇਹੋ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ । ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਬੰਦਾ ਹਾਰ ਜਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਬੜੇ ਸ਼ਰਮਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ । ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਬਹੁਤ ਬੇਇਜਤੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇ । ਮਰਦਾਨਗੀ ਦਾ ਰੌਲਾ ਅਸਲ ਚ ਮਰਦ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਰੌਲਾ ਹੈ । ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮਿਹਣਾ ਝੱਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਨਾਮਰਦ ਕਹਿਣ ਤੇ ਉਸਦਾ ਗੁੱਸਾ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਲਈ ਦੱਸਣੋ ਸੰਗਣਾ ਇੱਕ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ । ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਾਉਂਦੇ ਲੋਕ ਵੀ ਲੁਕ ਛਿਪ ਕੇ ਬੰਗਾਲੀ ਡਾਕਟਰਾਂ ਜਾਂ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਮਿਲਦੇ ਹਕੀਮਾਂ ਨੂੰ ਲੁਕ ਕੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਡਾਕਟਰੀ ਸਲਾਹ ਤੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਛਕਦੇ ਹਨ ।
ਕਿੰਨੀਆ ਹੀ ਗੁੰਝਲਾਂ ਵਹਿਮ ਤੇ ਭਰਮ ਇਹਨਾਂ ਵੈਦ ਹਕੀਮਾਂ ਵੱਲੋਂ ਪਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਪਰ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਜੀਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵਹਿਮ ਨਾ ਪਾਇਆ ।ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਜਿਆਦਾ ਹੋ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਇਲਾਜ ਲਈ ਚਲਦੀ ਦਵਾਈ ਕਾਰਨ ਇੰਝ ਬੋ ਜਾਣਾ ਨਾਰਮਲ ਹੈ । ਜਰੂਰ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਕਰਕੇ ਨਸਾਂ ਚ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਹੈ । ਸਰੀਰ ਦਾ ਪੂਰਾ ਧਿਆਨ ਇਸ ਵੇਲੇ ਇਨਫੈਕਸ਼ਨ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਵੱਲ ਹੈ ।ਇਸ ਲਈ ਨਾਰਮਲ ਹੋਣ ਚ ਸਮਾਂ ਲੱਗੇਗਾ । ਪਰ ਜੇਕਰ ਤੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਕੰਟਰੋਲ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਤਾਂ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਜਲਦੀ ਨਾਰਮਲ ਹੋ ਜਾਏਗਾ । ਕਿਉਕਿ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਚਣ ਮਗਰੋਂ ਅਗਲਾ ਜੋ ਸਰੀਰ ਦਾ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਕਾਰਜ ਹੈ ਉਹ ਸੰਤਾਨ ਉਤਪਤੀ ਹੀ ਹੈ । ਇਸ ਲਈ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਤੇਰਾ ਸਰੀਰ ਸਹੀ ਹੋਏਗਾ ਤੇ ਤੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਚ ਬਣੇ ਖਦਸ਼ੇ ਘਟਣਗੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵਰਗਾ ਨਾਰਮਲ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾਂ ।
ਉਸਦੀ ਦਵਾਈ ਚਲਦੀ ਰਹੀ । ਪਰ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਜੋ ਡਰ ਭੈ ਤੇ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦੀ ਖੁਦ ਦੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਬੈਠ ਗਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਸਲਾਹ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਨਾ ਨਿੱਕਲੀ ।
ਉਹਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਨਜਰਾਂ ਭੈ ਭੀਤ ਕਰਦੀਆਂ । ਉਹ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਲਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਚੰਨੋ ਨੇ ਸਭ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਹ ਉਹਦਾ ਮਜਾਕ ਉਡਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ । ਹਾਲਾਂਕਿ ਨਰਿੰਦਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੋਂ ਹੀ ਇੰਝ ਹੀ ਹਸਦਾ ਸੀ । ਪਿੰਡ ਚ ਕੋਈ ਉਹਦੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਾ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਰਦਾਨਗੀ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਪਿੰਡ ਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਫੈਲਾ ਦਿੱਤੀ ਹੋਵੇ ।
ਹੁਣ ਕਰੀਬ 9 ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਮਗਰੋਂ ਸਰੀਰ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਦਵਾਈ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਵੀ ਘਟ ਗਈ ਸੀ । ਪਰ ਮਨ ਦੇ ਵਹਿਮ ਵੀ ਵੱਧ ਗੁਏ ਸੀ । ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕੋਈ ਫੀਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ । ਇਸ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਦਿਮਾਗ ਹੋਰ ਵੀ ਘੁੰਮ ਗਿਆ ।ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਖਿਝ ਪੈਂਦਾ ਕਦੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਇੱਕ ਮਾੜਾ ਬੋਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੋਲਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਬੋਲ ਪੈਂਦਾ । 
ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਘਰ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਵੀ ਇੰਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ।ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਸ ਪਾਸ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਮੁੜ ਉਸੇ ਸਕੂਲ ਚ ਵੈਨ ਚਲਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਆਰੰਭ ਲਿਆ ।
ਉਸਦਾ ਚਿੱਤ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ । ਪਰ ਉਸਦਾ ਘਰ ਜਾਣ ਦਾ ਮਨ ਨਾ ਕਰਦਾ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਵੈਨ ਤੇ ਬਾਕੀ ਡਰਾਈਵਰਾਂ ਨਾਲ ਕੱਢ ਲੈਂਦਾ ।
ਆਪਣੇ ਦੁਖ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ਚ ਉਸਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲਿਆ । ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਦਿਮਾਗ ਚੋ ਕੱਡਣ ਲਈ ਸ਼ਰਾਬ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ । ਪਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਕੇ ਉਹ ਹੌਰ ਵੀ ਵੱਧ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ । ਬਿਨਾਂ ਹੋਸ਼ ਤੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੀ ਬੋਲਦਾ ।
ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਵੀ ਉਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਜੋ ਬਾਕੀ ਦੁਨੀਆਂ ਕਰਦੀ ਹੈ । ਕਈ ਹਕੀਮਾਂ ਦੇ ਵੱਸ ਪਿਆ ।ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਦਵਾਈਆਂ ਖਾਧੀਆਂ । ਤੇ ਆਪਣੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ । 
ਦਵਾਈਆਂ ਦਾ ਐਨਾ ਕੁ ਫਰਕ ਪਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਛਾ ਜਾਗਣ ਲੱਗੀ ਸੀ । ਤੇ ਉਹ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਕਾਫੀ ਦੂਰ ਪਹੁੰਚਣ ਮਗਰੋਂ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ । ਚੰਨੋ ਉਸਦੇ ਹਾਲ ਵੱਲ ਦੇਖਦੀ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦੀ ਉਸਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦਿੰਦੀ ਆਖਦੀ ਕਿ ਸਭ ਠੀਕ ਹੀ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ।
ਉਸਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਫੋਕੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ । ਉਹਦਾ ਚੰਨੋ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਵੱਧ ਜਾਂਦਾ । ਉਹਨੂੰ ਡਰਾਈਵਰਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ ਕਿ ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਿਸ ਤੀਂਵੀ ਨੂੰ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਉਹ ਭਾਈ ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਹਟ ਸਕਦੀ । ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਹੋਵੋਗੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੋਵੇਗਾ । ਉਹਦਾ ਮੱਥਾ ਠਨਕਦਾ । ਉਹ ਬੜੀ ਵਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਬੇ ਟਾਈਮ ਘਰ ਆਵੇ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਰੰਗੇ ਹੱਥ ਫੜ ਸਕੇ । ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਕਦੇ ਨਾ ਹੋਇਆ ।
ਖੁਦ ਨੂੰ ਸਹੀ ਕਰਦੇ ਚੱਕਰ ਚ ਇਕ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਹਕੀਮ ਦੀ ਦਵਾਈ ਨਾਲ ਓਵਰ ਹੋ ਗਿਆ । ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਸਭ ਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈ ਗਈ ।ਚੁੱਕ ਕੇ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਗਏ । ਬਲੱਡ ਪ੍ਰੈਸ਼ਰ ਹੱਥੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ । 
ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸਮਝਦਿਆਂ ਦੇਰ ਨਾ ਲੱਗੀ । ਉਸਨੇ ਅਗਾਂਹ ਤੋਂ ਅਜਿਹੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਤੋਂ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਵੀ ਹਾਰਟ ਅਟੈਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਫਿਰ ਹਸਪਤਾਲ ਰਹਿਕੇ ਮੁੜਕੇ ਘਰ ਆ ਗਿਆ ।ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਦੋ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਚ ਪਹਿਲੀ ਸੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਾ ਮਰਦ ਸਮਝ ਲੈਣ ਦੀ ਗੱਲ, ਦੂਜੀ ਚੰਨੋ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਤੇ ਤੀਸਰਾ ਸੀ ਉਸਦੇ ਬਿਨਾਂ ਚੰਨੋ ਦਾ ਅਧੂਰੇਪਣ ਦੀ ਕਲਪਨਾ । ਜੋ ਉਸਨੇ ਇੰਨੇ ਕੁ ਸਮੇਂ ਚ ਹਰ ਵਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਤੱਕੀ ਸੀ । 
ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਚੰਨੋ ਹਰ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਦੀ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ । ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ । ਇਹ ਭੁੱਖ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚੋਂ ਸ਼ਾਂਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ ਜਦਕਿ ਉਸਦਾ ਸਰੀਰ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਰੱਬ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦਾ ਜਿਸਨੇ ਐਨਾ ਸੋਹਣਾ ਸਾਥੀ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਕੋਲੋ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੀ ਖੋ ਲਿਆ । ਉਸਨੂੰ ਖਿਆਲ ਆਉਂਦੇ ਚੰਨੋ ਕਿਤੇ ਉਸਨੂੰ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਉੱਧਲ ਹੀ ਨਾ ਜਾਏ । ਉਸਨੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਕੇਸ ਸੁਣੇ ਸੀ । ਲੋਕੀ ਤਾਂ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਵਾਲੇ ਕੇਸ ਚ ਵੀ ਵਿਆਹੀ ਦੇ ਭੱਜ ਜਾਣ ਜਾਂ ਕੁੜੀ ਵੱਲੋਂ ਤਲਾਕ ਲੈਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਨਾਮਰਦਗੀ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ ਹਨ । ਕਿਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਇੰਝ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ ।
ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮਨ ਚ ਕੱਢਣ ਲਈ ਇੱਕ ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰ ਲੈਣ ਦੀ ਸੋਚੀ । ਜੇ ਕਿਤੇ ਉਹ ਚੰਨੋ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਮੇਲ ਕਰਾ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਸ਼ੱਕ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਚੰਨੋ ਦਾ ਕਿਤੇ ਦੌੜ ਜਾਣ ਤੋਂ ਵੀ ਬਚੂ । ਘੱਟ ਤੋਂ ਘਟ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਊ ਕਿ ਚੰਨੋ ਕਿਸ ਨਾਲ ਹੈ ਤੇ ਚੰਨੋ ਦੀ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੀ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਵੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਰੋਲ ਦੇਵੇ । 
ਉਸਨੇ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਕਿ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕਾਂ ਚ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਵਿਆਹੇ ਮਰਦ ਤੇ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਪਾਰਟਨਰ ਤੋਂ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਨਾ ਹੋਕੇ ਤਲਾਕ ਲੈ ਰਹੇ ਹਨ । ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਚ ਵੀ ਇਹ ਚਲਣ ਪੁੱਜ ਗਿਆ ਸੀ । ਕੀ ਪਤਾ ਕਦੋ ਪਿੰਡਾਂ ਚ ਆ ਜਾਏ ।
ਉਸ ਦਿਨ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਸੁਲਾਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਆ ਕੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਕੱਸ ਲਿਆ । ਚੰਨੋ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਪਿਛਲੇ ਐਨੇ ਅਨੁਭਵ ਤੋਂ ਤੰਗ ਸੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਸਾਥ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ । ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਸਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਗਈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਹੀ ਬਾਹਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਨੂੰ ਨਗਨ ਕਰ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਅਲਗ ਕਰਕੇ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ,ਕੱਪੜੇ ਨਾ ਪਾਂਈ ।ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਆਇਆ । ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਉਸ ਅਧੂਰੇ ਜਿਹੇ ਚਾਨਣ ਚ ਸਿਰਹਾਣੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖਕੇ ਉਹ ਉਵੇਂ ਹੀ ਪਈ ਸੀ । ਇੰਝ ਆਪਣੇ ਖਿਆਲਾਂ ਚ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚ ਆਈਆਂ ਪੈੜਾਂ ਵੀ ਉਦੋਂ ਸੁਣੀਆਂ ਜਦੋਂ ਕਮਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜਾ ਭੇੜ ਦਿੱਤਾ । 
ਜਿਉਂ ਹੀ ਊਹਨੇ ਪਾਸਾ ਪਲਟ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਦਮ ਘਬਰਾ ਗਈ । ਜੀਤ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਨਰਿੰਦਰ ਖੜਾ ਸੀ ਤੇ ਦੋਂਵੇਂ ਉਸ ਵੱਲ ਇਕਟੱਕ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸੀ । ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਸਮਝ ਨਾ ਲੱਗਾ ।
ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੈੱਡ ਦੀ ਚਾਦਰ ਨਾ ਢੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਪੁੱਛਿਆ “ਇਹ ਕੀ ?”
ਜੀਤ ਨੇ ਸਿਰ ਝਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ,”ਅੱਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ਸੌਵੇਂਗੀ ।” ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ।”
ਚੰਨੋ ਨਾ ਰੋ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਨਾ ਗ਼ੁੱਸਾ ਸਿਰਫ ਡੁਸਕ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹ ਨਰਿੰਦਰ ਵੱਲ ਦੇਖਕੇ ਬੋਲੀ “ਇਹ ਤਾਂ ਪਾਗਲ ਹੈ ਤੂੰ ਕਿਉ ਇਹਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗ ਇੱਥੇ ਆ ਗਿਆ । ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਵਾਂਗੀ ਪਰ ਕਿਸੇ ਗੈਰ ਮਰਦ ਨਾਲ ਬਿਸਤਰ ਸਾਂਝਾ ਨਹੀਂ ਕਰਾਗੀ । ਤੂੰ ਚਲਾ ਜਾ “
ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਜੀਤ ਬੋਲਿਆ ,” ਮੈਂ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਇਸਨੂੰ ਮਨਾਇਆ ਹੈ , ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ ਗੱਲ ਏ ਘਰ ਚ ਰਹੂਗੀ ,” ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਨਾਮਰਦੀ ਕਰਕੇ ਇਹ ਘਰ ਬਰਬਾਦ ਹੋਵੇ ਤੇ ਏਥੇ ਹੋਰ ਲੋਕੀ ਕੰਧਾਂ ਟੱਪਣ ,ਜਾਂ ਤੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਸੌਂਵੇਗੀ ਜਾਂ ਮੇਰਾ ਮਰੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਦੇਖੇਗੀ ।” ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕੰਬਦਾ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਪਈ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। 
ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਸੱਚਮੁਚ ਇੱਕ ਸੱਚ ਵਰਗੀ ਧਮਕੀ ਨਜਰ ਆਈ । ਉਹ ਨਾ ਇਸ ਵੇਲੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਸੇ ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਕੀ ਕਰੇ ਕਿੰਝ ਇਸ ਸਭ ਨੂੰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਰੋਕੇ ।
ਨਰਿੰਦਰ ਬੋਲਿਆ” ਜੇ ਕੱਲ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਫਿਰ ? “
ਜੀਤ ਗਰਜਿਆ ,” ਮੈਂ ਆਪੇ ਦੇਖੁ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਖਿਹੜਾ ਭੈ …. ਕਹਿੰਦਾ ।”ਤੂੰ ਪੈ ਇਹਦੇ ਨਾਲ । “ਚੰਨੋ ਸਿਰਫ ਡੁਸਕ ਰਹੀ ਸੀ ।
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਨਾ ਨੁੱਕਰ ਤੇ ਰੋਕਦੇ ਵੀ ਜੀਤ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਉਸੇ ਬੈੱਡ ਤੇ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਖੁਦ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਸਭ ਕਰਨ ਲਈ ਥੋਪਦਾ ਰਿਹਾ ।
ਨਰਿੰਦਰ ਸ਼ਾਇਦ ਘਰ ਤੋਂ ਹੀ ਤਿਆਰ ਹੋਕੇ ਆਇਆ ਸੀ । ਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨ ਤੋਂ ਸਮਝਾ ਸਮਝਾ ਮਨਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਤੇ ਚੰਨੋ ਤੇ ਸ਼ੱਕ ਕਰਕੇ ਇੰਝ ਹੈ । ਫਿਰ ਉਹ ਰੋ ਕੇ ਉਸਦੀਆਂ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਖੁਦ ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਵਰਗੀ ਸੋਹਣੀ ਔਰਤ ਉਸ ਕੋਲ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ । ਉਸਨੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਮੌਕੇ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਸੀ । ਪਰ ਚੰਨੋ ਦਾ ਕੋਈ ਰਿਸਪਾਂਸ ਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤੇ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਡਰ ਕਰਕੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਰ ਨਾ ਪਹੁੰਚ ਸਕਿਆ ।
ਉਹ ਚੰਨ ਨੂੰ ਦੇਖ ਤਾਂ ਸਕਦਾ ਸੀ ਪਰ ਛੂਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ । ਤੇ ਅੱਜ ਸਿੱਧਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਰਾਕੇਟ ਚ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ਚੰਨ ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ । ਪਰ ਆਪਣੀ ਸੇਫਟੀ ਰੱਖਣਾ ਉਸਨੂੰ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਤੇ ਕੱਲ੍ਹ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਰੌਲਾ ਪੈ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕਰਨ ਦੀ ਸਾਜਿਸ਼ ਨਾ ਹੋਵੇ ।
ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਆਵਾਜ ਰਿਕਾਰਡਰ ਆਪਣੀ ਜੇਬ੍ਹ ਚ ਪਾ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਸੀ । 
ਤੇ ਇਹੋ ਟੇਪ ਰਿਕਾਰਡਰ ਚ ਰਿਕਾਰਡ ਹੋਈ ਆਵਾਜ ਪੰਚਾਇਤ ਚ ਗੂੰਜ ਉੱਠੀ ਸੀ ।ਜਦੋਂ ਚੰਨੋ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣਾ ਅਲੱਗ ਘਰ ਵਸਾਉਣਗੇ ਇਹਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਸਮੇਤ । 
ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਹੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ । ਮੁਸਕੜਿਆ ਹਾਸੀ ਸੀ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਰਸ਼ਕ ਵੀ ਕਿ ਉਹਨੂੰ ਮੁਫ਼ਤ ਚ ਐਨੀ ਜਾਨਦਾਰ ਔਰਤ ਮਿਲੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਕਿ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਇੱਕ ਸਾਲ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਕਿਉਂ ਉਸ ਬੁਢੀ ਹੋ ਰਹੀ ਜਨਾਨੀ ਮਗਰ ਲੱਗਾ ਨਵਾਂ ਵਿਆਹ ਹੀ ਕਰਵਾ ਲਵੇ ।
ਇਹੋ ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ । ਪਰ ਹਲੇ ਵੀ ਦੋਂਵੇਂ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਅਡਿਗ ਸੀ । 
ਸਾਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇੰਝ ਦੋ ਐਸੇ ਜਿਸਮ ਤੇ ਇਨਸਾਨ ਜੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਦੂਰ ਸੀ ਤੇ ਚੰਨੋ ਜੋ ਉਸ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਤੱਕ ਜੀਤ ਲਈ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਸੀ ਉਸਦਾ ਇੰਝ ਬਦਲ ਜਾਣਾ ਹੈਰਾਨ ਤਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ । ਪਰ ਹੋਇਆ ਕਿਉ ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਤੋਂ ਵੀ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ ।

ਮਰਦ ਲਈ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਚ ਭਾਵੇਂ ਜਾਇਜ਼ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਨਜਾਇਜ਼ ਪੈ ਜਾਣਾ ਜਿੰਨਾ ਸੌਖਾ ਹੈ ਓਨਾ ਹੀ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਜਾਣਾ ਵੀ ਸੌਖਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਪਰ ਔਰਤ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜਾਇਜ਼ ਜਾਂ ਨਜਾਇਜ਼ ਰਿਸ਼ਤੇ ਚ ਪੈ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਜਿੰਨਾ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਉਸਤੋਂ ਵੱਧ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸਾਰੀ ਖੇਡ ਜਜਬਾਤਾਂ ਦੀ ਹੈ । ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਸਰੀਰਕ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਬਣਤਰ ਚ ਇਹ ਔਰਤ ਨੂੰ ਵੱਧ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ।
ਚੰਨੋ ਨਾਲ ਵੀ ਇੰਝ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਜੋ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਜੀਤ ਦੀ ਧੱਕੇ ਸ਼ਾਹੀ ਨਾਲ ਲੰਘੀ ,ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਨੇ ਇੰਝ ਹੋ ਜਾਣ ਦਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੋਚਿਆ ।ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮੇਂ ਚ ਊਹਨੇ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਸਮਾਂ ਤੜਪ ਕੇ ਕੱਢ ਲਿਆ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਹੀ ਜੀਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਤਾਂ ਕੀਤਾ ਪਰ ਕਦੇ ਅੰਤ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ । ਉਸਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦਾ ਮਨ ਚ ਬੇਹੱਦ ਗੁੱਸਾ ਆਉਂਦਾ ,ਕਦੇ ਰੋਣ ਦਾ ਵੀ ਮਨ ਕਰ ਆਉਂਦਾ ।ਪਰ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਜੀਤ ਨੂੰ ਵੇਖ ਉਹ ਗੁੱਸਾ ਤੜਪ ਤੇ ਰੋਣਾ ਲੁਕੋ ਲੈਂਦੀ । ਰੋਣਾ ਹੁੰਦਾ ਕੱਲੀ ਰੋਂਦੀ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਇਹ ਸਮਾਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸਦਾ ਸੁਭਾਅ ਵੀ ਚਿੜ ਚਿੜ ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਵਾਲਾ ਹੋਣ ਲੱਗਾ ਸੀ ।ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਨੂੰ ਜੀਤ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਸਾਰੇ ਪਲ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ । ਕਈ ਰਾਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਐਸੀਆਂ ਵੀ ਕੱਟੀਆਂ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਪੂਰੀ ਰਾਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁੱਤੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਊਹਨੇ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂ ਗੱਡੀ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਕੇ । ਤੇ ਉਹ ਸਾਰੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਕਸਰ ਉਸ ਇੱਕ ਰਾਤ ਚ ਹੀ ਮੁਕਾ ਛੱਡਦਾ ਸੀ । ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਕਈ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਚ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵੀ ਕਸਰ ਨਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕਿਆ । ਉਸਦੀ ਮੁੜ ਠੀਕ ਹੋਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਧੁੰਦਲੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਦੇਸੀ ਇਲਾਜ ਕਰਕੇ ਖੁਦ ਦਾ ਹੋਰ ਵੀ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਵੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਿਹਣਾ ਮਾਰਦੀ ਸੀ । ਕਿ “ਲੋਹੜਾ ਕੀਤਾ ਰੱਬਾ,ਲਟ ਲਟ ਬਲਦਾ ਹੁਸਨ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਨਣ ਵਾਲੇ ਕੋਲੋ ਸਭ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਖੋ ਲਿਆ ।” ਹੁਣ ਉਹਨੂੰ ਇਕੱਲੀ ਨੂੰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਉਸ ਚ ਜਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ ।
ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਐਨੇ ਸਾਲ ਚ ਜੋ ਮਰਦ ਜੀਤ ਨਾਲੋਂ ਉਸ ਦੇ ਕਰੀਬ ਰਿਹਾ ਉਹ ਨਰਿੰਦਰ ਸੀ । ਜੋ ਐਨੇ ਸਾਲ ਉਸਦੇ ਘਰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਆਇਆ । ਉਸਨੇ ਉਹਦੇ ਬੱਚ ਖਿਡਾਏ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿੰਨੇ ਕੰਮਾਂ ਚ ਸਾਥ ਦਿੱਤਾ । ਇੱਕ ਦਿਓਰ ਭਰਜਾਈ ਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਮਜਾਕ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ ਓਨਾ ਹੁੰਦਾ ਵੀ ਸੀ । ਲੁਕਵਾਂ ਵੀ ਤੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਚ ਵੀ । ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਜਾਣੇ ਅਣਜਾਣੇ ਚ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਕਦੇ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਫੜਦੇ ਫੜਾਉਂਦੇ ਜਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ । ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਵੀ ਹਟਿਆ ਸੀ ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਅਣਜਾਣੇ ਚ ਸੀ । ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਨਰਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਅਗਾਂਹ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਗੇੜੇ ਜਦੋਂ ਜੀਤ ਘਰ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਵੱਧ ਜਾਂਦੇ ।ਜਿਆਦਾ ਦੇਰ ਤੱਕ ਵੀ ਬੈਠ ਕੇ ਜਾਂਦਾ । ਪਰ ਚੰਨੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਇੱਕ ਜ਼ਬਤ ਸੀ ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹੋਣ ਤੇ ਇੱਕ ਰੋਕ ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕ ਰਖਿਆ ਸੀ । #HarjotDiKalam
ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹਾਸੇ ਮਜਾਕ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਜਿਆਦਾ ਕਦੇ ਨਾ ਗਿਆ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਮਨ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ ।ਉਹ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮਜਾਕ ਚ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਨਰਿੰਦਰ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈ ਹੁਣ … ਤਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਕਿ “ਭਾਬੀ ਆਪਣੇ ਵਰਗੀ ਲੱਭਦੇ ਕੋਈ । ” ਤੈਨੂੰ ਮੈਂ ਐਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲਗਦੀ ਹਾਂ ” 
“ਹੋਰ ਕੀ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਮੈਂ ਹੀ ਥੋੜਾ ਲੇਟ ਹੋ ਗਿਆ ਜੰਮਣ ਨੂੰ ।”
ਤੇ ਚੰਨੋ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਦੇਖਦੀ ਤਾਂ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਛੁਪਿਆ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦੀ ਸੀ ।
ਇਹੋ ਸਿਲਸਿਲਾ ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਚਲਿਆ ਸੀ । ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਚ ਜੋ ਕੁਝ ਸੀ ਉਸਨੇ ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਵਾਰ ਇਸ਼ਾਰੇ ਚ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਵੀ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦੀ ਤੇ ਸਮਝਦੀ ਸਭ ਵਿਸਾਰ ਦਿੰਦੀ । ਹਰੀ ਭਰੀ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਗੁਆਂਢੀ ਖੇਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਜੇ ਉਸਦਾ ਆਪਣੇ ਵਾਲਾ ਖੂਹ ਚ ਲੋੜ ਲਈ ਹਰ ਵੇਲੇ ਹਾਜ਼ਿਰ ਹੋਵੇ ।
ਪਰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਖੂਹ ਹੀ ਸੁੱਕ ਗਿਆ ਫਿਰ । ਚੰਨੋ ਦੇ ਖਿਆਲ ਚ ਜੋ ਐਸੇ ਵੇਲੇ ਜੋ ਪਹਿਲੇ ਮਰਦ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਸੀ ਉਹ ਨਰਿੰਦਰ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ । ਪਰ ਜਬਤੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਨਜਾਇਜ਼ ਤੇ ਜਾਇਜ ਕਿੰਨੀਆ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਚ ਬੱਝੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਏਨੀ ਕੁ ਜਕੜੀ ਹੋਈ ਕਿ ਕਦੇ ਤੋੜਨ ਦਾ ਹੀਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰ ਸਕਦੀ । ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ,ਲੋਕ ਕਹਿਣਗੇ ਦੋ ਜੁਆਕ ਹੋ ਗਏ ਫਿਰ ਵੀ ਇਸਦੀ ਭੁੱਖ ਨਾ ਮਿਟੀ । ਉਹ ਰੋ ਪੈਂਦੀ ਤੇ ਚੁਪ ਕਰਦੀ ਜੀਤ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਚ ਸਾਥ ਦਿੰਦੀ । ਪਰ ਅਸਫਲ ਹੀ ਹੁੰਦੀ । ਫਿਰ ਉਹਨੂੰ ਨਰਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗਣ ਲੱਗੀਆਂ । ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਉਹਨੂੰ ਸੁਣਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਸਾ ਮਜਾਕ ਵੀ ਕਰਦੀ ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਜੋ ਦੁਖ ਸੀ ਉਹ ਨਾ ਦੱਸਦੀ ।
ਇਸ ਸਭ ਮਗਰੋਂ ਜੀਤ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਜਿੰਦਗੀ ਚ ਕਦੇ ਹੱਸਿਆ ਨਾ ਹੋਵੇ ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਮਹਿਜ਼ ਤਿਉੜੀਆਂ ਡਰ ਸ਼ੱਕ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਦਿਸਦਾ । 
ਤੇ ਉਸ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬੈੱਡ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਪਾਏ ਜੀਤ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੀ ਚੋਰੀ ਫੜੀ ਗਈ ਹੋਵੇ । ਜਿਵੇਂ ਨਰਿੰਦਰ ਤੇ ਜੀਤ ਦੋਂਵੇਂ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਚ ਮਾਰੇ ਬੰਨ੍ਹ ਨੂੰ ਸਮਝ ਗਏ ਹੋਣ । ਪਰ ਉਸਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਅਜੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਹਦੇ ਮਨ ਲਈ ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਨਜਾਇਜ਼ ਸੀ ਮ ਇਸਤੋਂ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਤਾਂ ਬੱਚਦੀ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਕਦੋਂ ਦਾ ਇਹ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਮੌਕੇ ਬਣਾਏ ਸੀ ਖੁਦ ਲਈ ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਉਹ ਉਸ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲੀ । ਆਪਣੇ ਆਪ ਲਈ, ਜੀਤ ਲਈ ,ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਸਮਾਜ ਲਈ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਕਿਸ ਚੀਜ਼ ਲਈ ।
ਪਰ ਉਸ ਰਾਤ ਜੀਤ ਨੇ ਇੱਕੋ ਝਟਕੇ ਸਭ ਬਰਾਬਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਬੰਨ੍ਹ ਸਾਲਾਂ ਦੀਆਂ ਰੋਕਾਂ ਇੱਕ ਪਲ ਚ ਟੁੱਟ ਗਈਆਂ । ਉਸਦਾ ਮਨ ਦਾ ਇਨਕਾਰ ਸੀ ਦਿਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੰਨਿਆ । ਪਰ ਜੀਤ ਦੀ ਮਰਨ ਦੀ ਧਮਕੀ!! ਤੇ ਉਸਦਾ ਆਪਨੇ ਹੀ ਸਰੀਰ ਚ ਉੱਠਿਆ ਇੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ! 
ਜਿਸਨੇ ਕਈ ਬੰਨ੍ਹ ਤੋੜ ਸੁੱਟੇ । 
ਤੇ ਉਸਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਉਲਟ ਵੀ ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਰਾਤ ਹੋ ਹੀ ਗਿਆ । ਤੇ ਉਹ ਨਰਿੰਦਰ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਰੋ ਵੀ ਪਈ । ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਮਗਰੋਂ ਉੱਠ ਨਰਿੰਦਰ ਚਲਾ ਗਿਆ ਉਹ ਵੀ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਸੋਚਦੀ ਸੁੱਤੀ ਰਹੀ । ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਉਹ ਜੀਤ ਨਾਲ ਅੱਖ ਮਿਲਾਉਣ ਤੋਂ ਵੀ ਸੰਗ ਰਹੀ ਸੀ । ਪਰ ਜੀਤ ਨੇ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਹਸਾਉਣ ਦੀ ਇਹ ਜਤਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਊਹਨੇ ਜੋ ਉਸਦੇ ਸਾਥ ਟੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਕੀਤਾ ਗ਼ਲਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ । ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਗਲਤੀ ਦਾ ਭਾਵ ਸੀ । ਪਵਿੱਤਰ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦਾ ਭਾਵ ਸੀ । ਮੁੜ ਕਦੇ ਨਾ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਪ੍ਰਣ ਵੀ ਲਿਆ ।
ਪਰ ਜੋ ਸਿਲਸਿਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਉਹ ਕਦੋਂ ਖਤਮ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ । ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ । ਜੀਤ ਡਿਊਟੀ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਸ਼ਾਮੀ ਆਉਂਦਾ । ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਉਵੇਂ ਸੀ । ਪਰ ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਕੰਮਾਂ ਚ ਵਧੇਰੇ ਫਰਕ ਸੀ । ਹੁਣ ਉਸਦਾ ਗੱਲ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਹੋਰ ਵੀ ਅਪਣੱਤ ਭਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਪਿਆਰ ਜਤਾਉਂਦਾ । ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੇਅਰ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਕਰਦਾ । ਉਹ ਸਮਾਂ ਓਦੋਂ ਵੀ ਚੁਣਦਾ ਜਦੋਂ ਘਰ ਕੋਈ ਨਾ ਹੁੰਦਾ । ਪਰ ਦੂਰ ਬੈਠ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਕੇ ਹੀ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਇਆ ਤੇ ਘਰ ਅਜੇ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਚੰਨੋ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਕੰਮ ਮੁਕਾ ਕੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਲਈ ਸੌਂ ਕੇ ਉੱਠੀ ਸੀ । ਉਨੀਂਦਰੀ ਜਹੀ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚ ਬੈਠੀ ਟੀਵੀ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਦੋਂ ਹੀ ਨਰਿੰਦਰ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ । ਉਹੀ ਰਾਤ ਵਾਲਾ ਕਮਰਾ ਸੀ । ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਗੱਲ ਉਸ ਰਾਤ ਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ । ਜਿਸਨੂੰ ਚਾਹ ਕੇ ਵੀ ਦੋਂਵੇਂ ਮੁੜ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੇ ਸੀ । ਪਰ ਅੱਜ ਗੱਲ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ । ਚੰਨੋ ਦੇ ਮਨ ਚ ਜੋ ਸੀ ਉਸਨੇ ਸਭ ਲੀਰਾਂ ਵਾਂਗ ਉਧੇੜ ਦਿੱਤਾ । ਦੱਸਦਿਆਂ ਦੱਸਦਿਆਂ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਭਰ ਆਇਆਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਗਲਤ ਵੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ । ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਵੀ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕਿੰਝ ਇਹ ਉਸਦੇ ਕਈ ਸੁਪਨਿਆਂ ਚੋਂ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ ਸੁਪਨਾ ਸੀ । ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਚੰਨੋ ਦੇ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਲਗਦੇ ਸੀ । ਕਾਸ਼ ਚੰਨੋ ਤੇ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਸਕਦਾ !! 
ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਚੰਨੋ ਕੁਝ ਨਾ ਆਖ ਸਕੀ । ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ । ਪਰ ਜਦੋਂ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਚੰਨੋ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕੀ ਕੀ ਉਸਨੇ ਉਸ ਰਾਤ ਉਸ ਕੋਲ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ? 
ਚੰਨੋ ਦਾ ਮੂੰਹ ਇੱਕ ਦਮ ਲਾਲ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ ਚਿਹਰਾ ਝੁਕ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਸਿਰਫ “ਪਤਾ ਨਹੀਂ” ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾ ਆਖ ਸਕੀ । ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ ਤੇ ਪੁੱਛਦਾ ਰਿਹਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਚੰਨੋ ਨੇ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਨਾ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਹਿੱਲਣ ਤੱਕ ਨਰਿੰਦਰ ਉੱਠਕੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਬੈੱਡ ਤੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਚ ਗੁੱਟ ਉਂਗਲੀਆਂ ਚ ਉਂਗਲੀਆਂ ਪਾ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਚੰਨੋ ਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਚੰਨੋ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਕੁਝ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਬੈੱਡ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਗੇਰਕੇ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰਾ ਢੱਕ ਲਿਆ । ਚੰਨੋ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਨੀਂਦਰੇ ਕਰਕੇ ਜਾਂ ਜੋ ਇਹ ਅਚਾਨਕ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਸ ਕਰਕੇ । ਉਸਨੂੰ ਟੀਵੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲੋਂ ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਚੁੰਮਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਰਹੀ ਸੀ । ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਦੇਹ ਚ ਇੱਕ ਲਹਿਰ ਦੌੜਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਉਸਦਾ ਕੋਈ ਵਿਰੋਧ ਬੇ ਮਾਅਨੀ ਸੀ । ਮਨ ਦੇ ਬੰਨ੍ਹ ਤਾਂ ਉਸ ਰਾਤ ਹੀ ਟੁੱਟ ਗਏ ਸੀ ।ਸਰੀਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦੀ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਕੋਈ ਕੋਸ਼ਿਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ । ਨਰਿੰਦਰ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਸਭ ਇਸ਼ਾਰੇ ਸਮਝ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਊਹਨੇ ਕੋਈ ਦੇਰ ਨਾ ਕੀਤੀ । ਉਸਨੂੰ ਇਸਦਾ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਸਮਾਂ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਸਮੇਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਲਾਹਾ ਖੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਹਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਦੀ ਦੇਹ ਦੀ ਉਸ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਪੜਿਆ ਜੋ ਉਹ ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੜ੍ਹ ਸਕਿਆ । ਜੋ ਅੱਜ ਖੁਦ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਚ ਕਸਕਸਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਜ਼ਿਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੇਪਰਦਾ ਕਰਨ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬੇਪਰਦਾ ਦੇਖਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਸੀ । ਨਰਿੰਦਰ ਲਈ ਇਹ ਮੌਕਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਦੁਆਵਾਂ ਮਗਰੋਂ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਵੀ ਮਦਹੋਸ਼ ਹੋਕੇ ਵੀ ਹੋਸ਼ ਚ ਰਹਿਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ । ਉਸਦੇ ਹਰ ਉਸ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੋਹਿਆ ਜਿਸਨੂੰ ਲੁਕੇ ਵੇਖ ਉਹ ਤੜਪ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਸਿਰਫ ਖਿਆਲਾਂ ਚ ਹੀ ਛੋਹਿਆ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਟਟੋਲ ਕੇ ਜੋ ਕੁਝ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ । ਹਰ ਨਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਚੁੰਮ ਕੇ ਉਹ ਚੰਨੋ ਦੇ ਸਰੀਰ ਚ ਕਰੰਟ ਛੇੜ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਖੁਦ ਵੀ ਤੜਪ ਉੱਠਦਾ । ਤੜਪ ਜਿਸਦਾ ਕਿ ਇਲਾਜ ਦੋਂਵੇਂ ਸਮਝਦੇ ਸੀ ਦੋਂਵੇਂ ਜਾਣਦੇ ਸੀ । ਭਾਵੇਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਵੀ ਉਹ ਇਸ ਅਹਿਸਾਸ ਨੂੰ ਜੀਅ ਚੁੱਕੇ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਡਰ ਤੇ ਮਾਹੌਲ ਤੇ ਮੂਡ ਹੀ ਵੱਖਰਾ ਸੀ ਤੇ ਅੱਜ ਦਾ ਅਲਗ । ਐਨਾ ਆਨੰਦ ਕਿ ਸਰੀਰ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਭਿੱਜ ਗਏ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਹੁਣੀ ਨਹਾ ਕੇ ਆਏ ਹੋਣ । ਤੇ ਉਸ ਤੜਪ ਦੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਮਰੇ ਚ ਆਏ ਉਸ ਤੂਫ਼ਾਨ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਉਹੀ ਜਾਣਦੇ ਸੀ । ਜਿਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਂ, ਚਲਦਾ ਟੀਵੀ , ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਕੁਝ ਭੁਲਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਯਾਦ ਸੀ ਤਾਂ ਮਹਿਜ਼ ਦੋ ਜਿਸਮਾਂ ਦਾ ਟਕਰਾਉਣਾ । ਸੁਣਦਾ ਸੀ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀਆਂ ਸ਼ਿਤਕਾਰਾਂ ਤੇ ਅਹਿਸਾਸ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਦੇ ।
ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਤਾਂ ਇਹ ਜਿਵੇਂ ਆਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜੀਤ ਦੀ ਵੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ । ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਵੀ ਉਹ ਬੱਚਿਆਂ ਤੇ ਜੀਤ ਨਾਲ ਸੌਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉੱਠਕੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਰ ਕਮਰੇ ਚ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ । ਜੀਤ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਸੀ ਉਸਦੇ ਮਨ ਚ ਚੀਸ ਤਾਂ ਪੈਂਦੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਪਤਾ ਹੈ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਜਨਾਨੀਆਂ ਸੀ ਜਿਹਨਾਂ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਧੋਖੇ ਚ ਰੱਖ ਕੇ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਮਗਰ ਲਾ ਰੱਖਾ ਸੀ ਨਾ ਘਰ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ।ਏਥੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਜਿੰਨੀ ਫਿਕਰ ਸੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਓਨੀ ਹੀ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਸੀ ।
ਬੱਚੇ ਵੀ ਸਭ ਦੇਖਦੇ ਸੀ ਇੰਝ ਚੰਨੋ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਅਚਾਨਕ ਅਲਗ ਕਮਰੇ ਚ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਣਾ । ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ ਪਰ ਨਰਿੰਦਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਉਸ ਸਾਹਮਣੇ ਉਹ ਪਲ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ । ਚਾਚਾ ਜੀ ਚਾਚਾ ਜੀ ਕਰਦੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਸੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ।ਕਈ ਵਾਰ ਉਸ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਦੇ ਘਰ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ ।
ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਉਸਦਾ ਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਪਰ ਹੁਣ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਉਸਦੇ ਘਰੋਂ ਆਉਣਾ । ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸੌਣਾ ਤੇ ਦਿਨ ਚ ਵੀ ਉਸਦੇ ਘਰ ਹੀ ਸੌਂ ਜਾਣਾ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਚੰਨੋ ਨੇ ਜਾਦੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਵੇ ।
ਜਾਦੂ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਨੇ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਜਿਸਮ ਜੁੜੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਮਨ ਵੀ ਜੁੜਦੇ ਗਏ । ਜੋ ਸਮਝ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਚੰਨੋ ਦੇ ਜਿਸਮ ਚ ਵਿਖਾਈ ਉਹੀ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਵੀ ਦਿਖਾਈ। ਜੀਤ ਤੋਂ ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਫਿਰ ਮਨ ਦੀ ਦੂਰੀ ਵਧਦੀ ਗਈ । ਹੁਣ ਜੀਤ ਘਰ ਚ ਰੱਖੇ ਕੁਝ ਫਾਲਤੂ ਸਮਾਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ । ਉਸਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗੱਲ ਚ ਕੋਈ ਹਾਂ ਨਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਹੀ ਮਿਟ ਗਈ ਸੀ । ਸਾਲ ਕੁ ਚ ਹੀ ਹਰ ਹਾਂ ਨਾ ਨਰਿੰਦਰ ਦੀ ਹੋ ਗਈ । ਨਰਿੰਦਰ ਦੀ ਹਰ ਨਿੱਕੀ ਗੱਲ ਦਾ ਖਿਆਲ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਸੀ ਤੇ ਓਵੇਂ ਹੀ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਚੰਨੋ ਦਾ । 
ਨਰਿੰਦਰ ਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸੇ ਗੱਲ ਤੋਂ ਡਰ ਸੀ ਖਦਸ਼ੇ ਸੀ । ਇਸ ਔਰਤ ਨੇ ਵੱਸ ਚ ਕਰ ਲਿਆ ਇਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਹੀ ਬਿੱਲੀਆਂ ਨੇ । ਤੇ ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਲਗਦਾ ਸੀ ਬਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਮਰਦਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਜਾਦੂ ਤੋਂ ਵੱਸ ਚ ਕਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ । 
ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਕਿੰਨੀਂ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾ ਥੱਕੀ ਕਿੰਨੀਂ ਵਾਰ ਲੜ ਹਟੀ ਪਰ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਜੀਤ ਘਰ ਜਾਣੋ ਨਾ ਹਟਿਆ । ਕਿੰਨੀਆਂ ਸੁਖਣਾ ਸੁਖੀਆ । ਕਿੰਨੇ ਧਾਗੇ ਤਵੀਤ ਕਰਵਾਏ । ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਧਾਂ ਦੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਪੁੜੀਆਂ ਦੁੱਧ ਚ ਘੋਲ ਕੇ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪਿਲਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਪਰ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ।
ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ । ਅਖੀਰ ਫੈਸਲਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਹਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰਦੋ । ਜਦੋਂ ਘਰਵਾਲੀ ਆ ਗਈ ਆਪੇ ਟਿਕ ਜਾਊ । ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲ਼ਾਂ ਕੁਆਰੇ ਮੁੰਡਿਆ ਨੂੰ ਇੰਝ ਆਦਤ ਹੁੰਦੀ । ਤੀਂਵੀ ਨੂੰ ਸੁੰਘ ਕੇ ਹੀ ਮਗਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ । ਜਦੋਂ ਇਹਦੇ ਕੋਲ ਇਹਦੀ ਆਪਣੀ ਹੋਊ ਆਪੇ ਹਟ ਜਾਊ ।
ਉਸ ਲਈ ਰਿਸ਼ਤੇ ਲੱਭੇ । ਕੁੜੀਆਂ ਦੇਖੀਆਂ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾ ਕਰ ਦਿੰਦਾ । ਘਰ ਚ ਕਲੇਸ਼ ਹੋਣ ਲੱਗਾ । ਉਹਨੂੰ ਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਨਾ ਜਾਣ ਤੋਂ ਘਰਦੇ ਰੋਕਦੇ ਉਹ ਹਟਦਾ ਨਾ । ਫਿਰ ਮਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਗਲੀ ਚ ਖੜਕੇ ਜੀਤ ਤੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਦੀ ।
ਤੰਗ ਆਕੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਸਾਏਗਾ । ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਹਮਣੇ ਸੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨੰਗਾ ਹੋਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਤਾਂ ਚੰਨੋ ਦੇ ਜਿਵੇਂ ਹੋਸ਼ ਉੱਡ ਗਏ ਸੀ । ਇੰਝ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵੱਸਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਉਸ ਲਈ ਇੱਕ ਅਲਗ ਹੀ ਸੀ ਭਾਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਲਗਦਾ ਕਿ ਉਹਦੇ ਮਨ ਚ ਉਸ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਖਿਆਲਾਂ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਮਿਲ ਜਾਏਗੀ । ਪਰ ਫਿਰ ਜੀਤ ਦਾ ਕੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕੀ ਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ?
-ਤੇਰੇ ਬੱਚੇ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ,ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਲਿਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ । ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਉਂਗਲ ਚੁੱਕਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਵੱਢ ਦਿਆਂਗਾ ।
-ਤੇ ਜੀਤ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ।
-ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ? ਕਦੋਂ ਆਖਿਰ ਵਾਰ ਊਹਨੇ ਤੇਰਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ? ਦੇਖ ਚੰਨੋ ਜੇ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਊਹਨੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਰਦ ਅੱਗੇ ਤੈਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦੇਣਾ । ਤੇ ਫਿਰ ਹੋਰ ਕੀ ਉਮਰ ਭਰ ਤੂੰ ਮਰਦ ਬਦਲਦੀ ਰਹੇਗੀ ? 
-ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਮਰਦ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ । ਮੈਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਚਾਹੀਦਾ ਤੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਰਹਿ ਸਕਾਂ ।
-ਫਿਰ ਤੂੰ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨਾ ਕਿ ਕਿਸ ਨਾਲ ਰਹਿਣਾ ।
ਚੰਨੋ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ । ਉਸਨੇ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ । ਜੀਤ ਦੇ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਅੱਗੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਕੁਝ ਵਰ੍ਹੇ ਦਾ ਪਿਆਰ ਉਸਤੇ ਭਾਰੂ ਹੋ ਗਿਆ । ਨਾਲ਼ੇ ਜੀਤ ਦਾ ਕਿ ਭਰੋਸਾ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਮਰਦ ਲੈ ਆਏ । ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਉਹ ਕਦੋਂ ਦਾ ਬੰਦ ਕਰ ਚੁਕਾ ਸੀ । ਬੜੀ ਆਮ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਦੋਵਾਂ ਚ । ਉਹ ਸਿਰਫ ਕੰਮ ਚ ਬਾਹਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ । ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਨਰਿੰਦਰ ਹਵਾਲੇ ਚ ਸੱਚ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਜੀਤ ਸਿਰਫ ਨਾਮ ਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਸੀ ਉਸਦੀ ਪੂਰੀ ਥਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਲੈ ਲਈ ਸੀ ।
ਇਸਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਇੱਕ ਭੂਚਾਲ ਆ ਗਿਆ । ਨਰਿੰਦਰ ਤੇ ਜੀਤ ਚ ਲੜਾਈ ਹੋਈ । ਜੋ ਮਗਰੌਂ ਜੀਤ ਦੇ ਲਾਣੇ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਕੇ ਲਾਣੇ ਚ ਬਦਲ ਗਈ । ਪਰ ਜੀਤ ਤੇ ਚੰਨੋ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਤੇ ਅਡਿੱਗ ਸੀ । ਗੱਲ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਇੱਟਾ ਰੋਡ਼ ਚੱਲਣ ਤੱਕ ਪੁੱਜੀ । ਅਗਲੀਆਂ ਪਿਛਲੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਮੇਹਣੇ । ਤੇ ਅਖੀਰ ਪੰਚਾਇਤ ਬੈਠੀ । 
ਬੋਹੜ ਦੀ ਛਾਂ ਚ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਕੱਠਾ ਹੋਈ ਬੈਠਾ ਸੀ । ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਪੰਚਾਇਤ ਤੋਂ ਫੈਸਲਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਚੰਨੋ ਜੋ ਕਿ ਉਸਦੇ ਘਰ ਰਾਜੀ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲ ਵਸਾਈ ਜਾਏ । ਆਪਣੇ ਤੇ ਚੰਨੋ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਚ ਜੀਤ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਨੂੰ ਸਾਬਿਤ ਕਰਦੀ ਟੇਪ ਰਿਕਾਰਡਰ ਵਜਾ ਦਿੱਤੀ । ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹਦੇ ਘਰਦੇ ਉਹਨੂੰ ਨਾਲ ਰੱਖਦੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅੱਲਗ ਕਰ ਦੇਣ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਵਰਤੇ ਨਾ ਵਰਤੇ । ਭਰੀ ਪੰਚਾਇਤ ਚ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਰਾਏ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ । ਲੋਕ ਸਿਰਫ ਇਹ ਦੇਖਣ ਤੇ ਸੁਣਨ ਲਈ ਕਾਹਲੇ ਸੀ ਕਿ ਆਖਿਰ ਚੰਨੋ ਕੀ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਉਹ ਸੁਣ ਰਹੇ ਸੱਚੀ ਸੱਚ ਹੈ ?

ਚੰਨੋ ਦੇ ਜਿਸ ਫੈਸਲੇ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਲਈ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਉਤਸੁਕ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਦੋ -ਟੁਕ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ। “ਬੇਸ਼ਕ ਜੀਤ ਦੀ ਗਲਤੀ ਹੈ , ਤੇ ਉਹਦੇ ਚ ਮੇਰਾ ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਵੀ ਓਨਾ ਹੀ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ਵੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ। ਹੋ ਸਕੇ ਤਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਵੀ। 
ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉੱਤਰ ਗਿਆ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਆ ਗਿਆ. ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਅੱਡੇ ਰਹਿ ਗਏ। ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਸ਼ਾਂਤੀ ਤੇ ਉਸ ਮਗਰੋਂ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਸਬੰਧ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜ਼ੂਦ ਵੀ ਇੰਝ ਬਦਲ ਜਾਣਾ। ਤੇ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਨਰਿੰਦਰ ਨੂੰ ਹਾਂ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਤੇ ਹੁਣ ਅਚਾਨਕ ਕੀ ਹੋਇਆ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ। 
ਪਰ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਦਲਿਆ ਸੀ। ਜੀਤ ਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਮਿਨਤਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਉਸਦੀ ਜਰੂਰਤ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਣ ਲਈ ਹੀ ਇਹ ਸਭ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਪਰ ਜਿਸ ਗੱਲ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਬਦਲਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਉਹ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸੀ.
ਜਦੋਂ ਉਸਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਮਲਕੜੇ ਜਿਹੇ ਆ ਕੇ ਕਿਹਾ ਸੀ , ਮੰਮੀ , ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਗਿੰਦਰ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਹੁਣ ਮੇਰਾ ਡੈਡੀ ਜਿੱਤ ਨਹੀਂ ਨਰਿੰਦਰ ਚਾਚਾ ਬਣ ਜਾਊ। ਮੰਮੀ ਮੈਂ ਨਰਿੰਦਰ ਚਾਚੇ ਨੂੰ ਡੈਡੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿਣਾ ਮੇਰਾ ਡੈਡੀ ਤਾਂ ਜੀਤ ਹੈ ਨਾ। 
ਉਸ ਵੇਲੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸਮ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਲੋੜ ਲਈ ਜਿਸ ਸਮਾਜ ਦੀ ਦੀਵਾਰ ਨੂੰ ਉਲੰਘਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਏ ਉਹ ਕਿੱਡੀ ਉੱਚੀ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਸਨੂੰ ਕੀ ਕੁਝ ਗੁਆਉਣਾ ਪੈਣਾ। ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਭ ਪਤਾ ਸੀ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕਿ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਨਰਿੰਦਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਉਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਲੂਤੀਆਂ ਹੀ ਲਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਜਾਲ ਬੰਨ ਦਿੱਤਾ। ਆਪਣੀ ਝੂਠੀ ਮਰਿਆਦਾ ਤੇ ਸ਼ਾਨ ਲਈ ਐਡੇ ਸੰਗਲ ਪਾ ਦਿੱਤੇ ਕਿ ਟੁੱਟਣੇ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹਨ। ਕਾਸ਼ ਉਹ ਕਿਸੇ ਐਸੇ ਦੇਸ਼ ਜੰਮਦੀ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਰਿਸ਼ਤੇ ਅਹਿਸਾਸਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ। ਖਤਮ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾ ਤਿਆਗੋ ਤਾਂ ਗੱਲ ਕੇ ਬਦਬੂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕੇਡੇ ਵਧੀਆ ਦੇਸ਼ ਨ ਉਹ ਜਿਥੇ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜੇ ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਨਿਭ ਰਹੀ ਭਾਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਤਿਆਗ ਛੱਡਦੇ ਹੋ। ਪਰ ਇਥੇ ਉਹਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੀ ਝੂਠੀ ਸ਼ਾਨ ਤੇ ਇੱਜਤ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਘਸਿਟਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਭਾਵੇਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਸਾਹ ਹੀ ਘੁੱਟਿਆ ਜਾਵੇ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਖਤਮ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੋਵੇ। ਕਿਉਂ ਔਰਤ ਦਾ ਇੱਕ ਮਰਦ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣਾ ਐਨਾ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਜਿਥੇ ਜਰੂਰਤਾਂ ਤੇ ਅਹਿਸਾਸ ਖਤਮ ਹੋ ਗਏ ਹੋਣ। ਇਹ ਗੁਲਾਮੀ ਹੈ ਜੋ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਾਂਗ ਨਿਬਹੁਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। 
ਪਰ ਉਹ ਉਸ ਸੰਗਲ ਨੂੰ ਤੋੜ ਨਾ ਸਕੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਖਾਤਿਰ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਨੂੰ ਜੀਤ ਦੇ ਹੱਕ ਚ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ( http://www.harjotdikalam.com )
ਤੇ ਨਰਿੰਦਰ ਨਾਲ ਜੋ ਹੋਇਆ ਉਹ ਵੀ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸਨੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਸਮਾਜ ਨਾਲ ਤੇ ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਲਈ ਸੀ। ਲੋਕ ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਆਖਦੇ ਸੀ ਕਿ ਕਿਉਂ ਬੁੱਢੀ ਘੋੜੀ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਲਈ ਲੱਤਾਂ ਤੁੜਾ ਰਿਹਾਂ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਹਾਣ ਦੀ ਲੱਭ ਲੈ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਸੁਣਦਾ ਰਿਹਾ। 
ਉਸਨੇ ਚੰਨੋ ਨੂੰ ਬੇਹਿਸਾਬ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਦੂਰੋਂ ਦੂਰੋਂ ਤੱਕ ਕੇ 8 ਸਾਲ ਕੱਢੇ ਸੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਤੋਂ ਇਸ ਉਮਰ ਤੱਕ ਉਸਦਾ ਸਾਥ ਚਾਹਿਆ। ਉਸਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਛੋਹਿਆ ਤੇ ਜਦੋਂ ਛੋਹਿਆ ਇੰਝ ਛੋਹਿਆ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦੇ ਰੰਗ ਚ ਰੰਗਿ ਗਈ। ਆਖਿਰ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਖੂਨ ਦਾ ਜੋਸ਼ ਅਲਹਿਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ। ਤੇ ਉਹ ਉਸਦੀ ਹੋਕੇ ਰਹਿ ਗਈ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅਪਨਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਖੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸਭ ਨਾਲ ਪੰਗਾ ਲੈ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਸਾਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। 
ਪਰ ਅਚਾਨਕ ਬਦਲੀ ਤਾਂ ਦਿਲ ਨੇ ਸਾਥ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਪਿੰਡ ਤੇ ਘਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਵਿਖਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਚ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ। ਗਮ ਚੋਣ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਇੱਕੋ ਸਹਾਰਾ ਲੱਗਾ ਉਹ ਵੀ ਨਸ਼ਾ। ਬੇ ਹਾਸਬ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਸਿਰਫ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਸੀ। ਘਰਦੇ ਰਿਸ਼ਟਰਦਾਰ ਸਮਝ ਰਹੇ ਸੀ ਵਿਆਹ ਲਈ ਰਾਜੀ ਕਰਦੇ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਮੰਨਿਆ। ਘਰੋਂ ਹੁਣ ਨਿੱਕਲਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸ਼ਰਾਬ ਚ ਟੁੰਨ ਕਿਸੇ ਗਲੀ ਚ ਨਾਲਿ ਚ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦਾ। ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਲੜ ਪੈਂਦਾ। ਤੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦੀ ਇਸ ਸ਼ਰਾਬ ਨੇ ਉਸਦੇ ਗੁਰਦੇ ਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਕੀਤਾ। ਪੇਟ ਤੇ ਸੋਝੀ ਆਈ। 
ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਇਆ ਫਿਰ ਨਸ਼ੇ ਛੁਡਾਓ ਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਓਥੇ ਤਸੀਹੇ ਸਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਫਿਰ ਨਸ਼ਾ ਛੱਡ ਵੀ ਦਿੱਤਾ। ਵਾਪਿਸ ਘਰ ਆਇਆ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਵੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। 
ਪਰ ਇਹ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਨਾ ਨਿਭਿਆ। ਵਿਆਹ ਮਗਰੋਂ ਲੜਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਵਿਆਹ ਖਤਮ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਅਖੀਰ ਮੁੜ ਸ਼ਰਾਬ ਤੇ ਲੜਾਈ। ਅਖੀਰ ਵਿਆਹ ਕੇ ਆਈ ਕੁੜੀ ਵੀ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਗਈ। 
ਪਰ ਨਰਿੰਦਰ ਉਵੇਂ ਹੀ ਲੱਗਾ ਰਿਹਾ ਤ੍ਵ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਚੋਣ ਹੀ ਮਰਿਆ ਮਿਲਿਆ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਗੱਲੋਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ . ਕੌਣ ਰੋਇਆ ਕੌਣ ਦੋਸ਼ੀ ਕਿਉਂ ਦੋਸ਼ੀ ਕੌਣ ਜਾਣਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਨਰਿੰਦਰ ਦਾ ਇਹ ਦੁਖਾਂਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਚ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਏ। ਵਕਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਸਹੀ ਗਲਤ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਲੰਮੇ ਵਕਫ਼ੇ ਚ ਵਕਤੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਅਨੈਤਿਕਤਾ ਦੇ ਕੋਈ ਮਾਅਨੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਨਾ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਯਾਦ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ ਤੇ ਅਨੈਕਤਾ ਪੈਮਾਨੇ ਬਦਲਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਲੰਮੇ ਵਕਫ਼ੇ ਚ ਸਾਡੀ ਉਮਰ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਹੈ ਸਾਡੇ ਸਿਰਜੇ ਮਾਪਦੰਡਾਂ ਦੀ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਛੋਟੀ ਤੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਛੋਟੀ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਪੜਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਅੰਤ ਤੱਕ ਤੁਹਾਡੀ ਹਮਦਰਦੀ ਤਿੰਨਾਂ ਪਾਤਰਾਂ ਚੋ ਹਰ ਇੱਕ ਲਈ ਬਣੀ ਤੇ ਖਤਮ ਹੋਈ ਹੋਵੇਗੀ। 
ਅਸਲ ਚ ਸਮਾਜ ਦੀ ਘੁਟਣ ਚ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਜਜਬਾਤ ਅਧਮਾਹੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਹੜੇ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਨਜਰਾਂ ਚ ਜਾਇਜ ਨਜਾਇਜ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਪਰ ਸਰੀਰ ਤੇ ਮਨ ਦੀ ਭੁੱਖ ਜਾਇਜ ਨਜਾਇਜ ਚ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਿਯਮ ਸਾਡੇ ਨਿਯਮਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਮਜਬੂਤ ਹਨ। ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਦੁਖਾਂਤ ਹੀ ਸਿਰਜਦੇ ਹਨ ਕਿਉਕਿ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਤੋੜ ਸਕਣ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਨਸ਼ਾ, ਉਦਾਸੀ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਘਟ ਜਾਂਦਾ। 

hor khanian lai click karo www,harjotdikalam.com